Wereldnieuws
Misschien hebben jullie er nog iets van meegekregen uit de Nederlandse kranten, vorige week maandag was een demonstratie in Manila even wereldnieuws. Niet omdat die demonstratie zo bijzonder was, die zijn er regelmatig, maar omdat er beelden te zien waren van een agent die aan het huilen gebracht was door een demonstrant. En die demonstrant was, jawel, een Nederlander.
De beelden waren te zien op de Filipijnse televisie en ze stonden ook in een mum van tijd op het Internet. En daarna ging het de hele wereld over en het haalde uiteraard ook de Nederlandse kranten. Er was alom sympathie voor de huilende agent, niet alleen in het buitenland maar ook hier op de Filipijnen want iedereen was het erover eens dat nu eens werd aangetoond dat agenten van de oproerpolitie toch uiteindelijk ook maar mensen zijn.
De demonstratie was er weer eens een tegen de regering, tegen de armoede en de corruptie en blijkbaar waren er deelnemers uit verschillende landen, waaronder dus die Nederlander. Volgens de nieuwsberichten in het buitenland ging hij pal voor de agent staan toen de politie op de vreedzame demonstranten begon in te slaan en vroeg aanhoudend schreeuwend aan de agent waarom ze begonnen te slaan. De agent werd het op een gegeven moment teveel en hij barstte, naar eigen zeggen ook door vermoeidheid en te weinig eten en drinken, in snikken uit. De actievoerders omhelsden de man voordat hij door zijn collega's werd afgevoerd. De Nederlander heeft na het voorval een open brief geschreven aan de agent om hem te prijzen en hem opgeroepen zich de volgende keer aan de zijde van de demonstranten te plaatsen.
Voordat iedereen in Nederland zich nu op de borst gaat slaan over hoe goed wij Nederlanders toch maar weer bezig zijn met het bestrijden van het onrecht in de wereld even een paar feiten vanuit Manila zelf. De demonstratie begon vreedzaam maar dreigde uit de hand te lopen toen de demonstranten door afzettingen wilden breken, waarop de oproerpolitie probeerde ze tegen te houden. Toen de "vreedzame" demonstranten met stenen en allerlei rotzooi begonnen te gooien sloeg de oproerpolitie terug. Die Nederlander heeft overigens als je het mij vraagt enorme mazzel gehad die dag dat hij juist die agent op zijn pad vond. Die jongens van de oproerpolitie hier zijn niet bepaald sociaal werkers en voor hetzelfde geld had die malloot er een getroffen die hem gewoon met zijn knuppel op zijn kop had geslagen.
De reacties op het gedrag van de Nederlander zijn heel verschillend. Het buitenland reageert overwegend positief op zijn actie, de meeste Filipino's echter niet en het maakt gek genoeg niet uit of ze nu voor of tegen de regering zijn. Veel Filipino's vinden dit een ongewenste inmenging van buitenlanders in hun eigen binnenlandse zaken en zijn diep verontwaardigd. Zelfs degenen die tegen de regering zijn vinden dit totaal ongewenst, het gaat dan wel over armoede en corruptie maar het is wel hun eigen rotzooi en ze willen die zelf oplossen. Filipino's zijn trotse mensen en ze willen hun eigen zaakjes opknappen, daar hebben ze geen wijsneuzige schreeuwlelijken uit het buitenland bij nodig.
Een paar citaten uit een open brief van een Filipino in de krant als reactie op de open brief van de Nederlander:
"Ik waardeer je zorgen over de slechte omstandigheden van mijn minder bedeelde en gemarginaliseerde landgenoten. In je open brief aan de agent lijk je aan iedereen duidelijk te willen maken dat je alles weet van het diep-gewortelde kwaad dat dit land, mijn moederland, teistert en alle sociale, politieke en economische probleemgebieden begrijpt. Maar ik heb ernstige twijfels of dat zo is".
"Omdat je toevallig een paar hartelijke gesprekken hebt gehad met een paar van Manila's armste mensen of misschien zelfs wel bent opgenomen in hun leefomgeving voor een paar dagen, weken, maanden of misschien zelfs wel een jaar of twee betekent niet dat je nu weet waar je het over hebt".
"Ik ben een Filipino, een erg trotse ook nog, die hier al meer dan dertig jaar leeft. Mijn familie en ik hebben niet één revolutie overleefd maar drie, nog afgezien van de verscheidene coup pogingen van de laatste dertig jaar. We zijn ondanks alles door dik en dun gegaan zonder de straat op te gaan, iets wat jij zo trots demonstreert en propageert. Wij hebben zware tijden meegemaakt die jij je persoonlijk niet kunt voorstellen en die jij ook nooit zult ervaren."
Op dit moment zijn ze druk bezig om die Nederlander het land uit te flikkeren. De Filipino's vinden dat iemand die hier te gast is zich als een gast met gedragen en zich niet met de binnenlandse zaken moet bemoeien. Die Filipino's toch, het zijn soms net Nederlanders; niet van die wereldverbeteraars, maar doodgewone Nederlanders…
Regio Code
En dat is precies wat er in mijn geval aan de hand was. Het schijnt dat in Europa gekochte DVD- en Blueray spelers geen regio codering meer hebben, of liever gezegd een codering hebben die alle regio’s kan afspelen, maar bijvoorbeeld in de Verenigde Staten is dat bij de wet verboden. En blijkbaar geldt hetzelfde in Maleisië want ook onze daar aangeschafte Blueray speler heeft regio code 3 en die is anders dan die voor Europa want dat is code 2.
Die regio codering is een foefje van de flimproducenten om de verspreiding van DVD’s en Blueray’s onder controle te houden want zo denken ze te voorkomen dat discs uit Azië, waar de prijzen veel lager liggen, kunnen worden afgespeeld in Europa. Lekker plan, en misschien ook nog wel begrijpelijk vanuit hun standpunt, maar wat als je zoals wij naar een andere regio verhuist? Dan zouden al mijn in Nederland gekochte DVD’s en Blueray’s dus waardeloos zijn omdat ik een in Maleisië gekochte speler heb? Dat dacht ik dus niet!
Gelukkig biedt zoals zo vaak het Internet weer uitkomst. Er is zat informatie te vinden om spelers “regiovrij” te maken door de regio code te vervangen door een algemene code die alle regio’s accepteert. Uiteraard had ik dat al meteen gedaan na de aanschaf van onze speler, maar blijkbaar heeft het apparaat door een stroomstoring of iets dergelijks zichzelf teruggezet naar de fabrieksinstellingen en was mijn “aanpassing” verloren gegaan. Het was dus weer even zoeken en even goochelen maar na een paar pogingen is het gelukt, we kunnen nu weer gewoon naar onze in Nederland aangeschafte DVD’s en Blueray’s kijken.
Overigens gaat het met Riet nu een stuk beter dan gisteren. Ze is 's middags naar de tandarts geweest om haar brug en kronen te laten zetten maar dat ging blijkbaar niet zonder slag of stoot. De brug werd zonder al te veel moeite geplaatst maar voor de kronen was er het nodige bijschaaf- en hakwerk nodig om ze passend te maken en daar had ze flink wat napijn van. Gelukkig werd het in de loop van de avond al minder en vandaag ging het eigenlijk weer goed. Vreemd gevoel zegt ze, maar dat is normaal denk ik met je eerste neptanden…
Texten
Dat gaat de hele dag door, als ik aan het zwoegen ben in de sportschool dan zit er op het apparaat naast me vrijwel altijd een Filipino of een Filipina op zijn gemakje te peddelen, met een van hun telefoons in hun hand (de andere ligt of liggen op de handdoek die over het stuur ligt) en ze zijn aan één stuk door berichtjes aan het versturen. Bellen doen ze vrijwel niet, het is alleen maar berichtjes versturen, de hele godganselijke dag door. Ze doen dat ook onder het lopen waardoor je op straat maar met name in de winkelcentra voortdurend op je hoede moet zijn voor aanvaringen want ze kijken echt niet op of om.
De Filipijnen staan dan ook één met stip als het land wat de meeste SMS-jes verstuurd. Er zijn iets van 35 miljoen mobieltjes in omloop en daarmee worden per dag tussen de 350 en de 400 miljoen berichten verstuurd. Om aan te geven hoe groot dat aantal is, het is meer dan de Verenigde Staten en Europa bij elkaar! De reden voor de voorkeur voor deze vorm van communicatie is overigens simpel, SMS-jes kosten vrijwel niks terwijl bellen met mobieltjes schrikbarend duur is.
Op zich is het wel lekker rustig, het betekent in ieder geval dat je niet voortdurend in het openbaar naar andermans gewauwel hoeft te luisteren...
Snertweer
De afgelopen weken hebben we vrij veel regen gehad. Dat komt nooit in langdurige regenval maar in korte tropische buien, van die buien die beginnen met een paar spatjes die aankondigen dat je ongeveer tien seconden hebt om beschutting te zoeken of je paraplu op te zetten voordat het echt goed losbarst. Meestal vallen die buien later in de middag of ’s nachts, en een enkele keer regent het ’s morgens vroeg nog maar de ochtenden zelf zijn vrijwel altijd droog en zonnig. Er is dus een patroon zichtbaar en dat is handig want dan kun je daar rekening mee houden, net zoals je in Kuala Lumpur iedere middag rond half vier op een fikse bui moet rekenen.
De Filipijnen kennen eigenlijk vier verschillende regengebieden en wij wonen in het deel waar normaal gesproken geldt dat het droog is tussen november en april en nat in de rest van het jaar. Filipino’s maken er zelf altijd grappen over als je er naar vraagt, volgens hen is het verschil tussen de twee jaargetijden dat de ene helft nat is en de andere helft nog natter. Dat is wat overdreven want zeker dit jaar waren de eerste maanden van het jaar erg droog, met weliswaar af en toe een bui maar niet dat je zegt nat. Zeker niet vergeleken met wat wij Nederlanders onder “nat” verstaan.
Behalve veel regen zouden we ook nu in het seizoen van de tyfoons moeten zitten maar daar hebben wij nog weinig van gemerkt. Er zijn er al drie gepasseerd maar dat was toen wij in Indonesië op vakantie waren en die hebben we dus gemist. De weerberichten geven nog niet aan dat er nieuwe tyfoons zitten aan te komen, meer dan een “mogelijke tropische depressie” ver in het zuiden zit er nog niet in. Toch valt er regen genoeg, vrijdagavond zijn we zelfs thuis gebleven omdat we geen zin hadden om ons zeiknat te laten regenen, en vanavond zagen we ons genoodzaakt om toch maar paraplu’s me te nemen op weg naar restaurant “Appenzeller”.
En over “Appenzeller” gesproken, dat is bij Riet op dit moment zwaar favoriet want er staat sinds twee weken weer erwtensoep op het menu. En niet zomaar erwtensoep, je mag dit gerust snert noemen want het is precies hetzelfde als onze Hollandse erwtensoep. Het is dan weliswaar regenseizoen maar dat is toch in de verste verten niet met een winter te vergelijken. Riet kan dat niets schelen, dertig graden of niet, snert is snert.
Het toetje hebben we overigens maar laten schieten deze keer, de foto is van vorige week...
Onze straat
Vandaag maar eens een foto van onze straat, Molave Drive in Ayala Alabang Village. Wij wonen in een straat, of eigenlijk meer een laan, die iets meer dan een kilometer lang is. Het is een tamelijk drukke straat omdat helemaal aan het eind ervan een paar scholen zijn en dat zorgt voor het nodige verkeer als de scholen beginnen of uit gaan. Verder ligt Molave precies tussen twee drukke toegangswegen van de Village en hebben we dus wat sluipverkeer maar op zich hebben we daar weinig last van. Op de foto zie je het laatste kruispunt voordat je bij ons huis komt, het ligt aan de linkerkant ongeveer ter hoogte van de zilvergrijze auto midden op de foto.
Verder was het vandaag een rustige zaterdag. Het enige bijzondere wat er is gebeurd is dat ik vanavond al voor de tweede keer een biefstuk naar de keuken heb laten terugsturen bij restaurant Outback, en zo langzamerhand krijgen we het idee dat we maar eens naar een alternatief moeten gaan uitkijken voor onze zaterdagavonden. De kwaliteit van het eten is niet meer constant, en zo goedkoop is het daar nou bepaald niet. Vorige week had ik exact dezelfde soort biefstuk besteld en die was heerlijk, het exemplaar van deze week was dus niet te nassen. Ik kreeg overigens wel een andere biefstuk maar ook die was van slechte kwaliteit, en dat gecombineerd met de matige bediening van de laatste twee weken betekent dat flinke minpunten voor restaurant Outback. Als ik Westerse prijzen voor mijn eten moet betalen dan mag ik daar toch ook wel wat van verwachten, toch?
We hielden het dus tegen onze gewoonte in gauw voor gezien bij Outback en gingen voor een afzakkertje naar de "San Mig" pub, erg gezellig en met live muziek. Werd het toch nog laat…
Geboortebeperking
De Filipijnen hebben in 2013 een bevolking van meer dan 97 miljoen mensen en ze zijn daarmee het twaalfde land op de wereld. In werkelijkheid is het aantal inwoners waarschijnlijk veel hoger want onder armen van de samenleving, en dat is een heel groot deel, hebben de meesten geen geboortebewijs. En als je dat niet hebt dan besta je op de Filipijnen officieel niet, je hebt dan geen echt op scholing, medische zorg en enige andere hulp die verleend wordt door de overheid. Een van de grootste problemen die de groep van Riet dan ook heeft met het naar school krijgen van de kinderen op de Dumpsite is dat vrijwel geen enkel kind een geboortebewijs heeft. Daar wordt overigens door de Filipijnse initiatiefneemster van het project hard aan gewerkt maar het is erg moeilijk omdat ook hier de vaders na het ophijsen van hun broek meestal verdwijnen.
Op zich is dat een heel merkwaardige gang van zaken voor een land wat zo ontzettend Katholiek is. Veel van mijn Filipijnse vrienden vullen hun Facebook pagina's met eindeloze postings over hoe Jezus en Maria alle oplossingen geven in het leven en hier in onze wijk staan er amper huizen waar niet naast de voordeur of in de muur rond het huis een beeltenis van Jezus en Maria te vinden is. Je zou zeggen dat in een land waar de mensen zo vroom zijn het leven een stuk beter zou moeten zijn. Niets is helaas minder waar, de rijken houden zich alleen maar bezig met het vergroten van hun rijkdom en de armen blijven onverminderd arm en kansloos.
Het arme deel van de bevolking groeit ook nog steeds enorm omdat geboortebeperking hier totaal niet aan de orde is. De Paus kan in dat opzicht tevreden zijn, dat hebben ze hier prima voor elkaar. Meisjes van vijftien die van de tweede lopen zijn hier eerder normaal dan een uitzondering en er zijn zat vrouwen van drieëntwintig die al vijf, zes kinderen hebben.
Uiteraard zijn er hier ook mensen op hogere posten die ze wel allemaal op een rijtje hebben en serieuze pogingen doen hier iets aan te veranderen. Er zijn een jaar of wat geleden een aantal wetten ingediend die zaken als geboortebeperking en gezinsplanning bespreekbaar moeten maken en voorbehoedsmiddelen beschikbaar zouden moeten stellen aan met name het arme deel van de bevolking. De fondsen zouden beschikbaar gesteld moeten worden door de regering want de arme mensen hebben simpelweg geen geld voor de relatief dure voorbehoedsmiddelen, als ze ze al zouden willen gebruiken. Die wetten worden op dit moment bekeken door het Hooggerechtshof want er is enorm veel tegenstand tegen deze wetten. Sommigen zijn tegen het gebruik van belastinggeld voor deze goddeloze praktijken en anderen zijn simpelweg tegen alles wat met geboortebeperking te maken heeft. Je ziet in de straten heel veel grote auto's (dus van rijke Filipino's, die vreemd genoeg allemaal maar twee of drie kinderen hebben) rondrijden met achterop een sticker tegen deze wetten.
Het schijnt dat zeventig procent van de bevolking voor de wetten is al geeft het merendeel toe ze niet inhoudelijk te kennen. Maar met name vrouwen zouden het hier wel anders willen en dat is natuurlijk niet zo gek. De ALIG groep van Riet krijgt regelmatig verzoeken van vrouwen die vragen of er niet geregeld kan worden dat ze gesteriliseerd worden. Daar kunnen de ALIG vrouwen echter helemaal niks mee want als bekend zou worden dat ze zich met dat soort zaken inlaten dan is het met het vrijwilligerswerk meteen gedaan en er zou zelfs deportatie kunnen volgen. Hetzelfde zou gelden voor het uitdelen van de pil of condooms, dat kunnen ze simpelweg niet riskeren want het zou al hun goede werk teniet doen.
En dus groeit en groeit de bevolking van dit straatarme land, en hoofdzakelijk met mensen die geen geboortebewijs en dus geen enkel recht hebben…
Servicebeurt
Riet heeft vandaag eindelijk gedaan waar we eigenlijk al een behoorlijke tijd te laat mee waren. Onze katten moesten nodig naar dierenarts voor herhalingsspuiten, en we wilden ook van de gelegenheid gebruik maken om ze te laten chippen. Het kleine dierenhospitaal waar we altijd met de katten naar toe gaan doet dat allemaal, al vraag je je af waar het chippen hier eigenlijk goed voor is want er is nergens apparatuur aanwezig om zo'n chip uit te lezen, zoals in Nederland. Voor ons is het dan ook uitsluitend om het alvast geregeld te hebben voor als de katten te zijner tijd met ons mee terug gaan naar Nederland.
De vorige keren dat we naar de dierenarts zijn geweest met Monster en Abby gingen ze eigenlijk zonder problemen mee, we hoefden weinig moeite te doen om ze in de kooi te krijgen en ook bij de dierenarts zelf waren ze wel zichtbaar bang maar toch redelijk rustig. Dat was deze keer dus heel anders want de problemen begonnen al om ze in de kooi te krijgen, dat ging deze keer beslist niet van harte. Onderweg begonnen ze al te jammeren, en zelfs Abby wist een redelijk geluid te produceren terwijl ze normaal gesproken niet eens fatsoenlijk kan miauwen.
De behandeling bestond behalve uit het chippen een injectie tegen de kattenziekte, iets waar je hier met al die wilde katten (er zitten er een paar duizend in de Village alleen) gerust voorzichtig mee mag zijn, en een ontworming. Tot verbazing van de dierenarts waren ze allebei vrij van vlooien, ook iets wat hier een zeldzaamheid is vanwege al die wilde katten waar ze hoe dan ook mee in aanraking komen als ze naar buiten gaan. Ook Riet was trouwens verbaasd want ook met het vlooienspuitje waren we niet echt zorgvuldig geweest de laatste tijd. Blijken zorgen de dames dus toch goed voor zichzelf.
De behandeling ondergingen ze erg onrustig, de kleine Monster zat te beven als een rietje en had bij temperatuur meeting, van de opwinding waarschijnlijk, dik negenendertig graden koorts. Maar gelukkig is alles goed afgelopen voor ze, al heeft Monster de verdere dag nijdig rondgelopen, Riet overduidelijk vermijdend. Abby was zoals altijd wat rustiger, en die ging tot onze stomme verbazing 's avonds zelfs helemaal uit zichzelf in de kooi liggen…
Jollibee
Gisteren had ik het er al over dat je hier bijna letterlijk struikelt over de fastfood restaurants want de Filipino's zijn er verzot op. Ze zijn er dan ook allemaal, McDonalds, Burger King, Kentucky Fried Chicken, en ook de in Nederland minder bekende zoals Friday's, Chilly's en Sharky's. Maar toch is geen van deze wereldconcerns de grootste op de Filipijnen want die eer komt toe aan Jollibee.
Jollibee is opgericht door een Filipino-Chinese zakenman met de naam Tony Tan Caktiong. Hij is begonnen in 1978 met een paar ijssalons in Manila maar besloot al snel om over te stappen op hamburgers omdat dat was wat zijn klanten wilden. De zaken gingen niet slecht totdat in 1981 McDonalds zich meldde op de Filipijnse fastfood markt. Tan reisde met een aantal medewerkers naar de VS om te zien hoe McDonalds te werk ging. Hij ontdekte dat het grote concern beter was in alles behalve in de smaak van de producten. De McDonalds producten waren uiteraard geënt op het Amerikaanse publiek maar Filipijns eten is in verhouding wat zoeter, wat pittiger en zouter. En daar wist Tan zijn voordeel uit te halen want hij kon met zijn relatief kleine concern aanpassingen maken die voor McDonalds met zijn wereldmarkt veel moeilijker waren.
Veel adverteren en goeie service deden de rest en de klanten waardeerden Jollibee meer dan het grote McDonalds vanwege de marketing en misschien wel de meer Filipijnse sfeer. Hoe dan ook, Jollibee groeide uit tot de grootste fastfood keten op de Filipijnen en dat verontrustte de directie van het grote McDonalds concern zo erg dat ze met een hele delegatie naar de Filipijnen kwamen om het omgekeerde te doen wat Tan ook had gedaan, te kijken waar het succes van Jollibee vandaan kwam. Op dit moment heeft Jollibee ruim achttien procent van de fastfood markt in handen in Metro Manila tegen McDonalds maar tien procent. En effectief heeft het concern zelfs een groter aandeel omdat Chowking, een andere heel erg populaire keten met meer Chinees georiënteerd fastfood, ook van Jollibee is en in 2011 heeft het concern zelfs Burger King op de Filipijnen overgenomen.
En de markt is niet alleen meer beperkt tot de Filipijnen want er zijn nu ook Jollibee's in bijvoorbeeld Vietnam, China en Singapore, en zelfs in de Verenigde Staten. De restaurants zien er overigens heel erg uit zoals je gewend bent van McDonalds en Burger King, zelfs de gebruikte kleuren zijn hetzelfde als van McDonalds, rood en geel (wat trouwens ook de kleuren van Shell zijn maar dat terzijde). En er is ook een mascotte net als Ronald McDonald, Jollibee heeft (hoe is het mogelijk) "Jollibee" en dat is een Bumblebee (op zijn Nederlands is dat een hommel maar maak daar maar eens een restaurantnaam van).
Overigens hoef je geen medelijden te hebben met de andere fastfood concerns hoor, want ik zei al, de Filipino's zijn er stapel op en het zit bij allemaal vrijwel de hele dag stampvol…
Streetfood Filipino style
Van alle landen in Zuid-Oost Azie is de Filipijnse keuken wel zo ongeveer de minste. Het is een beetje een allegaartje van Maleis, Spaans, en zelfs Amerikaans. Dat laatste is voornamelijk te merken aan de grote hoeveelheid fastfood restaurants. Er zijn wel wat typische Filipijnse gerechten en die kenmerken zich voornamelijk door vet varkensvlees en veel knoflook. Dat wil overigens niet zeggen dat sommige dingen niet goed smaken, zoals Chicken Adobo (kip die gemarineerd is in onder andere azijn en ketjap) en mijn persoonlijke favoriet Pork Tocino (zoet varkensvlees met rijst als ontbijt).
Er zijn ook net als in andere landen in deze buurt de straatstalletjes waar ze snacks oftewel "streetfood" verkopen en daar ga ik wat over vertellen maar als je geen sterke maag hebt kun je denk ik beter niet verder lezen. Op de Filipijnen eten ze behalve varkensvlees ook veel kip en daar wordt vrijwel alles van gebruikt, met name in streetfood. Hier zijn een paar smakelijke voorbeelden:
Helmet (Helm) - dit ziet er uit als een sateetje maar in plaats van stukjes vlees zitten er gegrilde kippekoppen op het stokje. De koppen zijn wel zonder kam, dat dan weer wel.
Isaw - dit zijn in feite gegrilde darmen van een kip of een varken, op een stokje gedraaid.
Adidas - leuk gevonden naam voor gegrilde kippenpoten op een stokje. En met poten bedoel ik het onderste stuk wat je normaal gesproken juist niet aan een kippenpoot hebt zitten, de voet met klauwen en nagels en al. Het taaiste stukje vel is er dan wel afgehaald.
Betamax - nog zo’n leuke, dit zijn vierkante blokjes gedroogd kippenbloed op een stokje.
One-day Chick (Eendagskuiken) - letterlijk een kuiken van een dag oud, en altijd een mannetje want de vrouwtjes laten ze opgroeien voor de eieren. Ze worden gefrituurd en zitten ook weer aan een stokje, helemaal compleet met alles er nog in, Geen nood, de botten zijn nog zacht en er is een sausje naar keuze bij.
Walkman - alweer zo’n originele naam, en jawel, dit zijn gegrilde varkensoren aan een stokje.
Balut - de lekkerste heb ik bewaard voor het laatst, het toppunt van de Filipijnse lekkernijen en voor de meeste Filipino’s een ware traktatie. Dit is een gekookt ei met daarin een volgroeid kuiken, zoals op de foto te zien is. Een beetje zout er op en weg gaat-ie…
Of wij deze lekkernijen al geproefd hebben? Nog niet één en ik denk dat dat ook wel zo blijft. Ik heb al heel wat gekke dingen in mijn leven gegeten, zoals slang, rat en zelfs gefrituurde vogelspin, maar ik denk dat ik toch hier de grens trek…
Kostbaar dagje
Dit was een dagje van onverwachte kosten en dat begon met het bezoek van Riet aan de tandarts vanmorgen. Ze zou in eerste instantie gaan voor de brug die haar voortanden moet vervangen maar er stond ook nog een klusje open van een kies waar de complete vulling uit gevallen was. Daar wilde Riet toch ook wel het een ander aan gedaan hebben want er verdween regelmatig een halve maaltijd in, en omdat ze er nu toch was zou de tandarts dit probleem meteen oplossen.
Toen hij bezig was constateerde de tandarts dat er nog wat meer mis was en eigenlijk wilde hij de achterste kies maar meteen trekken want daar was geen redden meer aan. Dat zag Riet niet zo zitten en de tandarts deed een poging om alles te restaureren met nieuwe vullingen. Toen hij echter de stalen bandjes loshaalde die alles tijdens het vullen bij elkaar moesten houden los haalde vielen de vullingen er gewoon weer uit. Er was maar één oplossing mogelijk en dat was kronen, en dat wordt een duur grapje want Riet krijgt er nu dus drie. Dat opgeteld bij de brug voor de voortanden en er komt een bedrag uit waar je een aardig weekendje van weg kunt.
Er werd vandaag ook weer gebeld door Sky Cable want volgens hun hebben we nog steeds een of meer rekeningen open staan. Volgens Riet was alles betaald en het laatste afschrift liet ook zien dat het openstaande saldo nul was, dus geen achterstand. Omdat Sky hardnekkig bleef volhouden dat we nog een bedrag hebben openstaan is Riet maar eens gaan spitten en ze kwam tot de conclusie dat het heel goed mogelijk is dat we de maand mei inderdaad niet hebben betaald. Ik zou graag zeggen dat we die rekening niet hebben gehad maar dat is niet waar want hij zit gewoon tussen het stapeltje. Dat wordt dus een bedrag van bijna 5000 pesos oftewel iets van honderd euro in zijn achteruit.
Ja, en dan natuurlijk nog de klusjesman die Riet vanmorgen gebeld heeft om de Batik schilderijen op te komen hangen. Riet had van tevoren geen prijsopgaaf gevraagd dus ze had zoals gewoonlijk geen idee hoeveel er betaald moest worden. De klusjesman heeft prima werk geleverd want de schilderijen hangen prachtig, maar hij voelde zich toch wat bezwaard toen er afgerekend moest worden. Hij vroeg Riet dan ook of ze in vredesnaam niet wat meer klusjes had om hem bezig te houden, want per dag rekende hij maximaal 500 pesos maar zijn minimum tarief was toch eigenlijk wel 250 pesos (vijf euro). En hij vond dat eigenlijk toch wel wat te veel van het goeie voor die twintig minuutjes dat het hele karwei hem had gekost.
Riet heeft de goeie man 300 pesos gegeven neb gezegd dat we hem voortaan voor alle klusjes gaan bellen, want jullie snappen natuurlijk wel dat ik vanaf nu zelf dus echt geen spijker meer in de muur sla…
Batik
Tijdens ons bezoek aan Indonesië hebben we een Batik fabriekje bezocht. Nou vind ik de term „fabriekje” niet echt passend want het is meer een atelier waar schilderijen gemaakt worden volgens het Batik proces. In feite is het kunst wat er wordt gemaakt, en we vonden het zo mooi dat we een paar van die kunstwerken hebben gekocht.
We hadden in eerste instantie twee schilderijen uitgekozen van orchideeën, gemaakt door een van de Batik meesters, maar omdat we twee stukken kochten mochten we ook nog een stuk uitzoeken wat gemaakt was door een van de leerlingen. Wat erg leuk was, het meisje wat het stuk wat we uitzochten had gemaakt was die dag aanwezig dus we konden een foto van haar maken met haar werkstuk. Ze was zichtbaar trots dat we een stuk van haar hadden uitgezocht.
Terug in Manila gingen we op zoek naar een lijstenmaker die de Batik schilderijen voor ons zou kunnen inlijsten, want wat je koopt is in feite alleen het doek. Gelukkig zitten er verscheidene kunstgalerieën in het Alabang Town Center en bij een daarvan kun je ook schilderijen laten inlijsten. Riet was er naar toe geweest om een mooie lijst uit te zoeken en toen ze daarover een besluit had genomen kreeg ze te horen dat het inlijsten ongeveer een week zou gaan duren.
Dat was gisteren al ruim twee weken geleden en we hadden nog niks gehoord dus we gingen gisteren tijdens het boodschappen doen maar eens even langs om te informeren. De dame in de winkel was niet degene die Riet had geholpen en ze wiste duidelijk van niks. In ieder geval waren onze schilderijen niet aanwezig in de winkel, en ze ging dus maar eens bellen. Er volgende een heel gesprek wat we niet konden volgen omdat het in rap Tagalog werd gevoerd maar als je tot vier keer toe de naam „Nieuwkoop” hoort dan weet je al dat er iets mis is. We kregen te horen dat de schilderijen mogelijk afgeleverd waren in een andere winkel in het ATC en daar zou naar worden geïnformeerd. Wij zouden een sms-je krijgen wanneer ze dat hadden gedaan, maar ik moet zeggen dat ik er al geen warm gevoel meer van kreeg, ik was er van overtuigd dat onze bestelling ergens tussen de wal en het schip verdwenen was.
Maar gelukkig had ik het mis. Ik heb echt te weinig vertrouwen, al kun je je natuurlijk ook afvragen hoe of dat nou toch komt. We kregen tegen mijn verwachting in al snel een sms-je dat onze bestelling opgehaald kon worden en dat heb ik vanmorgen gedaan. En ik moet zeggen, het resultaat mag er zijn, het is erg mooi geworden. Restte alleen nog het probleem waar we ze moesten ophangen maar daar had Riet al een idee over. Na een heleboel gesleep met meubels hadden we in de kamer een mooie witte lege muur en het was de bedoeling dat ik de schilderijen daar zou ophangen.
Helaas, dat is niet gelukt. Of het aan mijn gebrekkige gereedschap ligt of dat de muren hier gemaakt zijn van een bijzonder hard materiaal, ik weet het niet, feit is dat ik met mijn boormachine niet in staat bleek om een fatsoenlijk gat te boren in de muur. Ik wilde de boel niet forceren en besloot tot drastische maatregelen. Riet laat Estela morgen een „handyman” bellen, een klusjesman, en dan mag die het klusje opknappen.
Goed nieuws
We hebben twee hele moeilijke weken achter de rug maar vandaag kan ik gelukkig eindelijk melden dat er goed nieuws is. En het heeft alweer met gezondheid te maken maar deze keer niet die van mij maar die van Riet. Riet heeft net als ik een keuring ondergaan, alleen was die van mij verplicht voor mijn werk en is Riet op eigen initiatief meegegaan.
Een van de onderzoeken die ze heeft gehad was een borstonderzoek en de uitslag daarvan gaf niets te zien. Dat lijkt gunstig maar het blijkt dat het weefsel te dicht was om goeie conclusies te trekken en om zekerheid te krijgen dat alles in orde was stelde onze dokter voor om voor alle zekerheid een Ultrasound te laten maken. Twee weken geleden kwam daarvan de uitslag en die was niet goed, er was iets gevonden wat de dokters niet vertrouwden en ze stelden voor om een biopsie te laten doen. Riet schrok hier heel erg van want ze had zelf nooit iets gemerkt of gevoeld.
Afgelopen zaterdag gingen we naar de Healthway Kliniek hier in het Alabang Town Center maar de dokter moest Riet doorverwijzen. Ze kon niets voelen en ze zei dat ze geen biopsie kon doen als ze niet wist waar ze moest prikken. Riet moest dus afgelopen maandag naar het St. Luke’s Ziekenhuis in de stad waar ze over de benodigde apparatuur beschikken om de biopsie te doen.
In het St. Luke’s werd dus maandag een biopsie gedaan en het weggenomen weefsel werd op kweek gezet. De uitslag zouden we vandaag krijgen maar de afgelopen dagen waren natuurlijk zenuwslopend. Gisteren kregen we een sms-je van de secretaresse van de behandelende arts of Riet vandaag om twaalf uur op het spreekuur wilde komen en omdat het bericht helemaal geen mededelingen bevatte over de uitslag begon Riet zich nu ernstig zorgen te maken.
Vanmorgen gingen we dus zoals dat heet met lood in de schoenen naar het St. Luke’s waar we nog een tijd moesten wachten voordat Riet naar binnen kon want we waren veel te vroeg. Maar gelukkig, het nieuws van de dokter was goed, er zit wel iets maar het is goedaardig en er is geen enkele reden tot ongerustheid. Wat er nu verder gaat gebeuren mag Riet zelf beslissen, het kan blijven zitten maar als ze wil kan het worden weggehaald. Daar gaat Riet nu rustig over nadenken, op dit moment zijn we alleen nog maar enorm opgelucht over het goeie nieuws.
Diabeet?
Maar die verhoogde suiker, daar moest ik toch maar eens opnieuw naar laten kijken. Afgelopen zaterdag ben ik dus weer naar de Healthway Clinic geweest om opnieuw bloed af te laten nemen en ik kreeg de volgende dag de uitslag al. En jawel hoor, nog steeds een te hoge waarde aan suiker in mijn bloed constateerde onze bedrijfsarts, en omdat dit de tweede keer op rij was met dik anderhalve maand ertussen was het een aanwijzing dat er iets mis moet zijn. De vraag alleen is wat er nu precies mis is want ik vertoon geen enkele van de symptomen van suikerziekte, het zit ook niet in de familie en aangezien het onmogelijk overdraagbaar is van Riet’s kant de familie vroeg zelfs de bedrijfsarts zich af hoe ik in vredesnaam aan dat verhoogde niveau van suiker in mijn bloed kwam.
Of ik veel vlees at. Volgens mij valt dat wel mee maar ik ben beslist geen vegetariër, ik ben dol op een flinke steak en mijn ribbetjes iedere zaterdagavond bij Outback. De conclusie van de dokter was dus maar dat ik op dieet moet en over een maand of zo weer een nieuwe test moet laten doen. Leuk, een dieet! Ook lekker praktisch als je met Riet getrouwd bent. Allereerst kan die verschrikkelijk lekker koken en eet ik dus altijd veel te veel van wat ze me voor zet, en als we uit eten gaan besteld ze regelmatig een schnitzel van een halve meter doorsnede waarvan ze de helft op mijn bord kiept zo gauw ik dat leeg heb. En het vervelende is dat ik uit een familie kom van wat je rustig „grage eters” mag noemen. Mijn Oma en Opa gingen regelmatig midden in de nacht uit bed om even lekker een restje bruine bonen weg te werken en mijn moeder heb ik eens ondanks haar eveneens te hoge cholesterol zeven verse haringen achter elkaar naar binnen zien schuiven. Ik bedoel maar, ik heb het dus van geen vreemde.
Waaruit dat dieet dat ik zou moeten volgen precies uit zou moeten bestaan werd me overigens verder niet verteld, ik moet blijkbaar gewoon minder vlees eten de komende maand. En dan weer gezellig bloed prikken. Jippie…
Handleiding voor aardbevingen
Er hangt bij ons op kantoor op alle Shell verdiepingen naast de liften een bord wat je in Nederland nergens zult aantreffen. Het bord heeft als titel “Earthquake Preparedness Guide”, oftewel een handleiding voor wat je wel en niet moet doen tijdens aardbevingen.
De Filipijnen zijn misschien wel het meest geteisterde land als het gaat om natuurrampen. Er zijn vijf werkende vulkanen (ik dacht eerst vier maar het zijn er vijf), er zijn ieder jaar tussen de vijftien en de twintig tyfoons, en jawel, we hebben hier ook aardbevingen. Lichte aardbevingen tellen we niet eens, daarvan hebben we er hier ook al een paar gehad, maar sinds 2010 zijn er al weer zo’n tien zware aardbevingen geweest. De laatste was in Juni met een kracht van 5.7 op de Schaal van Richter, wat in feite een kleintje was want veel vaker hebben de aardbevingen een kracht van boven de zes of soms zelfs boven de zeven. Gelukkig voor ons hier in Manila vinden de meeste aardbevingen plaats in het zuiden, op zo’n achthonderd kilometer van hier, hetzelfde deel van het land wat ook meestal de klos is als het gaat om verwoestende tyfoons.
Dat wil overigens niet zeggen dat er hier geen zwaardere aardbevingen zouden kunnen plaatsvinden dan de lichte schokken die we de afgelopen paar jaar hebben gehad want er loopt een breuklijn dwars door Manila. De laatste zware aardbeving hier in de buurt was in 1990 en die kostte meer dan zestienhonderd mensen het leven, en daarnaast waren er nog ruim duizend vermisten en meer dan drieduizend gewonden. De schade van die beving liep in de honderden miljoenen euro’s.
Het is dan ook geen toeval dat Shell Philippines in dit deel van de stad zijn kantoren heeft in dit gebouw, want het „Asian Star” gebouw waar wij zitten is het enige gebouw hier in de buurt wat gebouwd is om bestand te zijn tegen aardbevingen. In hoeverre dat waar is hopen we natuurlijk nooit te weten te komen, al was het alleen maar vanwege het feit dat wij op de zeventiende verdieping zitten. Niet dat dat wat uitmaakt want het waarschuwingsbord zegt dat als je in geval van een aardbeving binnen moet blijven, onder een bureau of tafel moet gaan zitten en je daar aan moet vasthouden...
Voorpagina
Nou, we staan er weer gekleurd op hoor, ons Malampaya project heeft de voorpagina gehaald van wat we rustig de Filipijnse Telegraaf mogen noemen, de Inquirer. Dat is niet voor het eerst want ons project komt regelmatig in het nieuws en zelden in positieve zin. Waar dat precies aan ligt weet bij Shell Philippines niemand maar het wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de hoge energieprijzen en aangezien Malampaya zorgt voor bijna de helft van de energievoorziening op het eiland Luzon worden wij daar waarschijnlijk mede verantwoordelijk voor gehouden.
Deze keer gaat het om een regelrecht schandaal want er schijnt 900 miljoen pesos, dat is omgerekend bijna zestien miljoen Euro, aan royalties van het Malampaya project verdwenen te zijn. Het geld was bedoeld voor het bekostigen van agrarische hervormingen maar blijkbaar is het in plaats daarvan naar schimmige instanties gegaan. Op zich is dat niet verbazend want er blijft hier altijd heel veel geld aan de strijkstok hangen, maar de referentie naar het Malampaya project bezorgt ons wel weer een slechte naam.
En het vervelende is dat het helemaal niet terecht is dat Malampaya hierbij wordt vermeld. Shell Philippines betaald namelijk die royalties niet direct aan instanties maar overhandigt dat geld direct aan de overheid. En zowel Shell als de andere partners in het Malampaya project hebben geen enkele invloed op wat de overheid vervolgens met dat geld doet. Vervelende negatieve publiciteit dus dankzij suggestieve koppen in de krant, het is inderdaad net de Telegraaf.
De foto van vandaag heeft met dit alles overigens niks te maken, ik vond die lucht gewoon mooi…
Number Coding Scheme…
Dat het verkeer in Manila een zootje is heb ik al heel wat keer gemeld en het wordt er door de toename van het aantal auto’s niet beter op. Met name tijdens de spitsuren maar tegenwoordig ook daarbuiten staan heel veel wegen stampvol met verkeer, en niet alleen in het centrum maar in de hele stad. Op drukke dagen doe ik er soms een half uur over om van kantoor thuis te komen, en je moet dan even in aanmerking nemen dat er lopend iets van twintig minuten over doe.
Om die drukte in te perken heeft Manila al meer dan tien jaar het Number Coding Scheme, een systeem wat het rijden met de auto op één doordeweekse dag op bepaalde plaatsen verbiedt op basis van het laatste cijfer van je nummerplaat. Onze nummerplaat eindigt op een ’8’ en dat betekent dat we met onze auto op donderdagen niet overal mogen rijden. Gelukkig heeft onze wijk Alabang geen beperkingen dus het heeft voor ons weinig gevolgen, ik kan gewoon iedere dag naar mijn werk met de auto. Als ik een baan zou hebben in bijvoorbeeld de wijk Makati dan had ik een probleem gehad want daar mag ik op donderdag tussen zeven uur ’s morgens en zeven uur ’s avonds niet rijden. Om dat probleem op te lossen hebben nogal wat mensen in onze wijk twee auto’s met dusdanige nummerplaten dat ze die Schema dag kunnen vermijden.
Er is de laatste tijd echter de nodige onrust ontstaan want er zijn plannen uitgelekt om het Nummer Codering Schema uit te breiden. Het schijnt de bedoeling te worden dat alle auto’s dan in plaats van één dag twee doordeweekse dagen niet mogen rijden. De eindcijfers één tot en met vier vallen dan op maandag in de prijzen, vijf tot en met acht op dinsdag, de woensdag wordt verboden voor negen, nul, één en twee; donderdag is de tweede dag voor drie tot en met zes en op vrijdag zouden wij dan weer de pineut zijn met zeven, acht, negen en nul. Zoals gezegd, vervelend als je naar het centrum moet maar de gevolgen blijven voor ons nog steeds beperkt tot ritjes buiten onze wijk.
Lastig is dat we ontdekt hebben dat de meeste van onze vrienden stomtoevallig allemaal auto’s hebben waarvan de nummerplaat eindigt op zeven of acht. Als er dus iemand vervoer nodig heeft op donderdag is vaak dat een probleem, en dat zou dus nog erger gaan worden als we op zowel dinsdag en vrijdag niet overal zouden mogen rijden. De oplossing schijnt trouwens heel simpel te zijn en een stuk goedkoper dan de aanschaf van een tweede auto; je schijnt voor ongeveer negentig euro een vergunning te kunnen kopen om alle dagen te mogen rijden. Tot nu toe is dat niet echt nodig voor ons geweest maar het wordt iets om over na te denken als dat nieuwe Schema doorgaat.
Maar wat moeten die mensen nu doen die speciaal een tweede auto hebben aangeschaft voor dat Nummer Codering Schema, en waarvan de eindcijfers van de nummerplaat nu nog niet maar straks wel straks op gezamenlijke dagen gaan vallen? Ik neem aan dat die flink de smoor in zullen hebben…
Nieuw speeltje
Voordat ik mijn nieuwe Macbook Pro laptop had gebruikte ik een los scherm wat ik aan de laptop koppelde. Dat vond ik handig omdat een laptop scherm toch wat aan de kleine kant is als je foto’s aan het bewerken bent. Mijn nieuwe Macbook Pro heeft echter zo’n goed scherm dat het gewoon zonde zou zijn om dat losse scherm er aan te hangen, simpelweg omdat de beeldkwaliteit van dat scherm veel minder is dan van de laptop.
Ik miste het grotere scherm toch wel, vooral als ik veel foto’s moest bewerken zoals bijvoorbeeld van de laatste vakantie. Bovendien had Apple mijn probleem van de mindere beeldkwaliteit inmiddels opgelost door een nieuwe versie uit te brengen van Apple’s eigen beeldscherm waar je een Macbook Pro aan kunt koppelen. En ik besloot uiteindelijk om toch maar overstag te gaan en zo’n LED Thunderbolt Display aan te schaffen. Daarvoor ga je natuurlijk naar de Apple Store en dat deed ik dus ook.
In de eerste keken ze me glazig aan, ondanks het feit dat ze een beeldscherm hadden staan. Toen ik ze daarop wees kreeg ik te horen dat ze alleen het oude model met het LCD scherm hadden. Toen ik naar het nieuwe model vroeg was het antwoord, jullie raden het al, „Sorry Sir, we don’t have”. Ik weet inmiddels dat ik dan geen stap verder kon dus ik naar de volgende Apple Store. Die hadden het nieuwe model in de winkel op display staan dus vol goeie moed vroeg ik om een exemplaar. De behulpzame verkoper ging naar achteren en kwam even later terug met de mededeling (het wordt eentonig), „Sorry Sir, we have no stock”. Niet op voorraad dus, maar deze knaap was wel erg on-Filipijns behulpzaam want hij bood aan om wat filialen af te bellen. Het was goed bedoeld maar het resultaat bleef hetzelfde, geen enkele winkel had er een op voorraad.
Nou zou je in Nederland gewoon een bestelling plaatsen en dan regelen ze dat voor je, maar hier werkt dat dus echt niet. Ik besloot om dan maar via het internet te bestellen want de Filipijnse Apple Online Store deelde mede dat er ruim voorraad was en dat mijn bestelling de volgende dag nog verzonden zou worden. Dat gebeurde ook, mijn bestelling ging de volgende dag vanuit Singapore naar Hong Kong en twee dagen later arriveerde het pakket in Manila bij de douane om te worden ingeklaard.
En daar gingen we weer. Drie dagen achter elkaar las ik op de website waar ik het spoor van mijn bestelling kon volgen dat er vertraging was bij het afhandelen door de Filipijnse douane. Kijk, en daar word ik dus niet goed van, want in feite is het een kwestie van een stempel erop en doorsturen. Maar nee, hier moet zoiets altijd problemen opleveren en heel veel tijd kosten. Vandaag, vijf dagen na aankomst, was het dan toch eindelijk zover, een van de douanebeambten had zich er bij neergelegd dat er toch geen extra pesosen te ritselen waren met deze lading, legde zijn van knoflook vergeven kippenpoot neer en tekende het formulier af.
En nu staat het fraaie apparaat dus eindelijk op mijn bureau.
Stokbrood
Na de vakantie gaat het leven hier inmiddels weer zijn gewone gangetje en daarbij hoort ook mijn “koffie ochtend”, iedere zaterdag en zondag bij de Coffee Bean in het Alabang Town Center. Lekker bakkie cappuccino (extra sterk), de Nederlandse kranten lezen op de iPad, soms nog even rondwandelen en voor ik terug naar huis rijd even langs de bakker voor vers stokbrood voor de lunch.
Vandaag was er in het ATC een heleboel bedrijvigheid, er werd een groot podium opgebouwd en er werd met grote hoeveelheden licht- en geluidsinstallaties gesleept. Er valt eigenlijk altijd wel wat te beleven in het ATC in het weekend, en deze keer zag het er naar uit dat er een modeshow gehouden gaat worden of zoiets. Waar ik iedere keer weer verbaasd van sta is de efficiëntie waarmee in een dag tijd een hele installatie wordt opgebouwd en na afloop weer wordt afgebroken zodat je er de volgende dag niets meer van ziet. Kijk, zoiets is in Nederland vrij normaal en daar kijk je er ook niet van op, maar we zijn hier op de Filipijnen waar het woord “efficiëntie” volgens mij niet eens in het woordenboek staat.
Daar werd ik meteen aan herinnerd toen ik nadat ik even naar het hele schouwspel had staan kijken bij de bakker naar binnen liep; er was er geen stokbrood, maar het zou er over twintig minuten zijn. Ik heb nog een half uurtje rondgelopen voordat ik terug ging naar de bakker; nog steeds geen stokbrood. Ik gaf het maar op. Sorry Riet, vandaag geen vers stokbrood...
Zeikerige dag
Het was niet veel soeps vandaag al zag het daar vanmorgen in eerste instantie nog niet naar uit. Het begon namelijk zonnig en er leek letterlijk geen vuiltje aan de lucht, totdat tegen elven de lucht begon te betrekken. Al snel daarna begon het te hozen en dat bleef zo tot het eind van de middag. Een beetje een verregende zaterdag dus terwijl het de afgelopen week toch heel aardig weer was geweest.
Ik had nog een vervelend klusje vanmorgen want ik moest even langs de Healthway Kliniek in het Alabang Town Center. Naar aanleiding van mijn jaarlijkse keuring vond onze bedrijfsarts dat ik naar aanleiding van de uitslag daarvan maar een nieuw bloedonderzoek moest laten doen. Het resultaat van de keuring leverde namelijk op dat mijn suikerniveau wat aan de hoge kant was. Dat kon allerlei oorzaken hebben volgens de dokter maar om zeker te weten dat het geen incident was vond ze het nodig dat ik even opnieuw bloed liet prikken.
In de kliniek kreeg ik te horen dat het juiste tijdstip hiervoor twee uur na mijn laatste maaltijd was. Mijn ontbijt was te lang geleden vonden ze en bovendien was ik in de tussentijd ook wezen sporten, dus ik moest twee uur na mijn lunch maar even terugkomen. En dus zat ik om drie uur ’s middags weer in de kliniek voor mijn bloedprik. Ik heb toch al een ontzettende hekel aan bloed prikken, als het de bedoeling was geweest om voortdurend bloed af te tappen hadden mensen vast wel ergens een tapkraantje gehad. Dat geprik vind ik altijd vervelend, en zeker hier want het is achteraf altijd pijnlijk, wat volgens Riet komt omdat ze hier dikkere naalden gebruiken. Maar goed, het is weer gedaan en morgen kan ik de uitslag ophalen.
En ik ben weer wat opgeschoten met mijn vakantie foto’s, met een beetje mazzel staat alles dit weekend op mijn website.
Kattenoppas
We weten hoe lastig het kan zijn als je katten hebt en je wilt op vakantie. In Nederland hebben we genoeg familie vlakbij om dat probleem op te lossen maar hier ligt dat even anders. Nou is het voor ons geen probleem omdat als wij weg zijn normaal gesproken onze hulp in de huishouding Estela in huis blijft maar ook dat kan wel eens mis gaan hebben we de afgelopen vakantie gemerkt.
Toen een collega onze hulp inriep om een paar dagen zijn kat van natje en droogje te voorzien twijfelden we dan ook geen moment, want we weten hoe vervelend het kan zijn als je geen oppas hebt voor je katten. Mijn collega moest een paar dagen naar Kuala Lumpur terwijl zijn vrouw op dit moment in Europa zit, en hij heeft nog geen inwonende hulp. Dat laatste gaat weliswaar veranderen heeft hij verteld maar voor deze paar dagen zat hij toch omhoog, dus riep hij onze hulp in. En als kattenliefhebbers vonden we dat uiteraard geen probleem.
Die collega woont overigens in een werkelijk schitterend huis. Het is gigantisch groot terwijl ze er ook maar met zijn tweetjes in wonen, maar het is dan ook een plaatje. Met name de tuin is geweldig, zo groot dat er met gemak een pergola in kan staan die je nog amper ziet. De kat heeft er dan ook alle ruimte en dat komt goed uit want het is een „binnenkat”. Het is een langharige witte die wel iets van een Pers weg heeft, en het schijnt een raskat te zijn. Evengoed is het een tamelijk sacherijnig beest want als ze ons binnen ziet komen kijkt ze echt van „Wat motten jullie in mijn huis?”
Nee, geef ons maar onze eigen Filipijnse schooiers...
Philippine Airlines
Er is lang op gewacht maar vandaag is officieel bekend gemaakt dat na vijftien jaar de Europese Gemeenschap de ban van Philippine Airlines opgeheven heeft en dat de maatschappij weer op Europa mag vliegen. Die ban was opgelegd omdat Philippine Airlines, of kortweg PAL, niet meer voldeed aan de Europese veiligheidsnormen. Vorig jaar had de luchtvaartmaatschappij al aangetoond dat de zaken een stuk beter voor elkaar waren, niet alleen door een vernieuwde vloot maar ook door te voldoen aan de normen voor onderhoud.
De maatschappij heeft meteen plannen bekend gemaakt om mogelijk al in september lijnen te gaan openen op onder andere Londen, Parijs, Madrid, Rome en jawel, Amsterdam. Dat zou betekenen dat er eindelijk weer rechtstreekse vluchten mogelijk zijn op Europa want door allerlei maatregelen van de Filipijnse regering is er geen enkele Europese maatschappij die nog rechtstreeks op de Filipijnen vlucht. KLM was de laatste, die heeft het nog tot eind 2011 volgehouden maar is er toen ook mee gekapt.
Dit geeft Philippine Airlines een goeie concurrentie positie en men hoopt hier dan ook dat met name het toerisme er een boost door krijgt. Over passagiersaantallen zitten ze niet zo erg in gezien het enorme aantal Filipino’s wat in het buitenland werkt. En andere Filipijnse maatschappijen zouden in principe ook van dit akkoord moeten kunnen profiteren maar de belangrijkste andere gegadigde, Cebu Pacific, heeft door een ongeval vorige maand (waarbij overigens niemand gewond raakte) zijn eigen glazen ingegooid en is weer in de wachtkamer gezet.
Voor ons betekent het mogelijk weer een extra reisoptie want als Philippine Airlines direct op Amsterdam gaat vliegen scheelt dat in vergelijking met de concurrentie toch gauw vier uur reizen of meer. En we hebben met onze vakantie naar Indonesië alvast ervaring op kunnen doen met deze maatschappij, en er was in principe niks mis mee dus waarom niet. We wachten vol spanning af wat er nu gaat gebeuren, misschien gaan de andere maatschappijen nu wel met hun prijzen stunten om concurrerend te blijven. Het ziet er naar uit dat we er in ieder geval niet slechter van gaan worden…
Riet naar de tandarts
Tot een paar weken geleden de tand vervaarlijk los leek te gaan zitten, en de laatste tijd begon bijten toch wel pijn te doen. Na mijn ervaringen bij de tandarts hier besloot Riet nog voor onze vakantie dat ze meteen bij thuiskomst langs zo gaan. Meteen werd afgelopen maandag en het oordeel viel haar niet mee. De tandarts bevestigde het oplossen van het tandbeen maar gaf ook aan dat er nu heel snel iets gedaan moest worden omdat de ontsteking al voorzichtig de omliggende tanden begon aan te tasten. Er werd dus een afspraak gemaakt voor vandaag.
Om half drie ging Riet „onder het mes” en ze kwam na ruim een uur weer naar buiten, zonder de originele voortand maar met een noodbrug die volgende week vervangen gaat worden door een definitieve brug. De hele operatie was weliswaar door de verdoving pijnloos verlopen maar heel vervelend was wel dat de tandarts de wond niet had gehecht. Dat had hij bewust gedaan in de hoop dat de ontsteking daardoor zal verdwijnen, maar het resultaat was dat de wond bleef bloeden. En Riet loopt dus nu al de hele tijd rond met een mond vol bloed.
Of zoals ze het zelf zei in het mailtje wat ze vanmiddag naar me stuurde toen ik nog op mijn werk was, „Ik lijk Dracula wel”…
Ik heb ook weer wat nieuwe vakantiefoto’s geplaatst. Je kunt ze bekijken via deze website, klik onder „Links” op „Vakanties”, dan kom je op de pagina met al onze vakantiefoto’s. Rechts bovenaan onder „Foto Albums” staat als eerste „Vakantie Indonesië”, als je daarop klikt kom je op de juiste pagina.
Succes!
Op het werk kregen we vandaag een verheugend bericht want voor een van onze projecten is een heel belangrijk stuk werk afgerond. De twee nieuwe putten die geboord moesten worden en waarvoor het werk in maart was begonnen zijn opgeleverd, op tijd en voor wat de kosten betreft ruim binnen het budget. Met name dat laatste is een opmerkelijk feit en als je dan ook nog in ogenschouw neemt dat het allemaal is verlopen zonder verlies aan manuren door ongelukken en zonder incidenten dan kun je rustig van een groot succes spreken.
Een paar hoogtepunten zijn dat er een boortechniek is gebruikt die nog niet eerder was toegepast in diep water en dat zowel boorwerk als het plaatsen van de apparatuur meteen allemaal de eerste keer gelijk goed ging. Met name dat laatste maakt de geleverde prestatie helemaal uitzonderlijk. Dit deel van het project loopt dus helemaal op schema en dat betekent dat de twee nieuwe putten tegen het eind van dit jaar operationeel moeten kunnen worden.
Logisch dus dat onze bazen zo trots als apen rondlopen. Wij niet, want er moet nog steeds een heleboel werk gedaan worden. Een succes als dit is leuk maar we zijn er nog lang niet...
De Klucht van de Bank
Dat Riet dat telefoontje kreeg kwam omdat zij mijn Filipijnse SIM kaart heeft overgenomen, want het telefoontje was voor mij bedoeld. Dat zit namelijk zo, hoewel we een gezamenlijke rekening hebben ben ik hier de “hoofd rekeninghouder”, wat effectief betekent dat de bank Riet niet eens wilde vertellen waar het telefoontje eigenlijk over ging want ze wilden alleen met mij praten. Ik weet het, onbestaanbaar in Nederland maar aan deze kant van de aardbol nog steeds, de normaalste zaak van de wereld.
Goed, na een berichtje van Riet belde ik dus maar met de bank en dat was niet eenvoudig want ik had vijf of zes telefoontjes nodig voordat ik verbinding kreeg. Ik kreeg een slecht verstaanbaar persoon aan de lijn die me zou doorverbinden begreep ik uiteindelijk. Na een kwartier geluisterd te hebben naar afgrijselijke muziek (“geluiden” is een beter woord) was ik het zat en gaf het op. Later probeerde ik het nog een keer en toen kreeg ik eindelijk iemand aan de lijn van ons filiaal, maar die had geen idee waarvoor ik belde. En bij navraag op het kantoor bleek dat niemand ergens van wist dus dacht ze dat het misschien met mijn credit card te maken had. Ik kreeg daarvoor een ander telefoonnummer om te bellen.
Het kostte vele telefoontjes voordat ik daar eindelijk iemand aan de lijn kreeg die vriendelijk vroeg hoe ze me kon helpen. Ik zei dat de bank mij gebeld had en dat ik geen idee had waarvoor. Nou, dat had zij ook niet want ze vroeg waarom ik dan wel gebeld had. Nee, zei ik, jullie hebben mij gebeld, of liever gezegd jullie hebben mijn vrouw gebeld. Oh, waarom had mijn vrouw de bank dan wel gebeld? Neeeheeeee, jullie hebben haar gebeld! Ik kwam hier niet verder en hing dus maar op, maar ik begon wel ongerust te worden.
Nou had ik wel een vermoeden waarom ze belden want ze hadden Riet dan nog wel verteld dat het om een verificatie ging. Ik was de afgelopen vier weken in Maleisië en Indonesië geweest en ik had in beide landen mijn credit card gebruikt, dus ik dacht dat ze misschien wilden verifiëren of dat wel klopte. De Rabobank in Nederland belde ook wel eens op als ik in het buitenland mijn credit card had gebruikt met de vraag of dat wel klopte. En eigenlijk vind ik dat een goeie zaak want het betekent dat ze toch het gebruik van je kaart in de gaten houden en checken op eventueel misbruik na diefstal.
’s Middags kreeg ik een berichtje van Riet dat de bank alweer gebeld had, het was blijkbaar nogal dringend want deze keer had ze een telefoonnummer gekregen dat ik moest bellen. Het kostte alweer vele pogingen voordat ik contact had en deze keer zat ik goed, ze hadden me inderdaad gebeld. Wat het probleem nou was? Niks geen controle op het gebruik van mijn credit card, ik had alleen mijn kaart nogal veel gebruikt en of ik niet alvast wat meer wilde aanbetalen. Ja dag!
Terugblik
Op het moment ben ik nog steeds druk bezig met de vakantiefoto’s en ik ben inmiddels zover dat ik een eerste serie klaar heb staan op mijn website.
Tijdens het bekijken en bewerken van de foto’s krijg je altijd een goeie indruk van hoe de vakantie is geweest. Aan de foto’s is bijvoorbeeld te zien dat we toch best veel regen hebben gehad en beslist niet uitsluitend zonnige dagen. De problemen die ik heb gehad met de belichting zijn achteraf veroorzaakt door de grote luchtvochtigheid op met name Bali. Veel water in de lucht wordt door het menselijk brein gecorrigeerd en je hebt het daarom zelf niet in de gaten, maar de camera lens heeft dat correctie vermogen uiteraard niet en wordt er wel door belemmerd. Dat resulteert in veel „grijze” en dus vlakke foto’s terwijl het voor je eigen gevoel helemaal niet zo erg was.
De indruk die we van Indonesië in zijn algemeenheid hebben gekregen is dat het weinig verschilt van de rest van Zuid-Oost Azië, en dat met name de overeenkomsten met de Filipijnen erg groot zijn. Er is ook een heel groot verschil tussen arm en rijk en nauwelijks een middenklasse, maar zoals Riet opmerkte, zelfs de allerarmsten hebben in Indonesië nog wel een huisje van steen met op zijn minst golfplaten op het dak waar dat op de Filipijnen vaak muren van bedbodems opgevuld met karton en zeildoeken daken zijn. Er is ook veel overeenkomst met Maleisië en dat heeft dan weer hoofdzakelijk te maken met het feit dat ook Indonesië grotendeels islamitisch is en dat merk je op straat aan de kledij van de vrouwen.
Over Bali waren we toch wat minder enthousiast dan we hadden verwacht en dat had alles te maken met het massatoerisme in met name het stadje Kuta waar wij zaten. Er zitten met name heel veel Australiërs, en blijkbaar gelden er daarvoor reisbeperkingen. Zo moeten Australiërs minstens 110 kilo wegen om naar Bali te mogen, ze mogen geen nek hebben maar wel weer minstens drie tattoo’s hebben (en dat zijn alleen nog maar de vrouwen...). Voor Australische mannen geldt dat het verplicht is om bij de eerste de beste souvenir shop een hemd te kopen van het plaatselijke biermerk Bintang en daar dan de hele vakantie in te blijven lopen.
Nederlanders vind je ook heel veel op Bali, en samen met die Australiërs kun je op je vingers natellen wat dat doet voor het geluidsvolume. Maar gelukkig is er ook nog veel te genieten op Bali al moet je daarvoor dan wel de binnenlanden in. Over de stranden kunnend we kort zijn, die zijn smerig en liggen vol met stenen, van die stukken koraal waardoor je als je er op stapt meteen een wond aan je voet hebt. Waar die verhalen over die „prachtige stranden” vandaan komen snappen we echt niet want de Filipijnse stranden zijn vele malen mooier; en dat is geen chauvinisme, vergelijk mijn foto’s van deze vakantie maar eens met de foto’s die ik gemaakt heb op Boracay.
Er is echter één ding wat Indonesië onverslaanbaar maakt, en dat is het eten. Op een schaal van een tot tien krijgt het eten tijdens deze vakantie absoluut een vijftien. We hebben zelden een vakantie gehad met zulk lekker eten en het beste bewijs is dat Riet drie maaltijden per dag at. Ik mag niet zeggen hoeveel ze is aangekomen, maar ze zegt dat de weegschaal niet deugt…
Oh ja, mijn foto’s. Je kunt de eerste foto’s bekijken via deze website, klik onder „Links” op „Vakanties”, dan kom je op de pagina met al onze vakantiefoto’s. Rechts bovenaan onder „Foto Albums” staat als eerste „Vakantie Indonesië”, als je daarop klikt kom je op de juiste pagina. Er staan vijf albums op inmiddels en van ieder kun je een dia voorstelling starten. Veel plezier en laat even weten wat je er van vindt.
Molito
Het werd weer eens tijd voor een bezoek aan de sportschool want dat was al weer een tijdje geleden. Volgende week ga ik weer met mijn normale regime beginnen van drie keer per week maar vanmorgen wilde ik alvast een beetje opwarmen voordat aanstaande maandag mijn trainer me weer onder handen gaat nemen.
De sportschool waar ik naar toe ga is „Gold’s Gym” en die is gevestigd in Molito. Onze Village ligt aan Commerce Avenue en bij de hoofduitgang is een groot kruispunt. Als je vanuit de Village oversteekt heb je aan je rechterhand het Alabang Town Center (ATC) en aan je linkerhand Molito. Molito is op dit moment volop in ontwikkeling en de afgelopen twee jaar zijn er daar heel wat nieuwe zaken geopend, en vrijwel allemaal restaurants.
Ik heb dat altijd een beetje merkwaardig gevonden want hoewel Molito flink wat pretenties heeft ligt het niet bepaald in de loop. De enige winkels zijn een supermarkt, delicatessen winkel en een fietsenzaak, verder zijn er alleen maar kantoren van banken. En de bezoekers daarvan moeten dan de restaurants in Molito van klanten voorzien want als je in het ATC aan het winkelen bent geweest is er geen enkele reden om over te steken naar Molito voor eten of drinken, het ATC is zelf meer dan goed voorzien van restaurants, cafe’s en bars.
Desondanks heb ik met verbazing vanuit de sportschool kunnen zien dat in het nieuwe deel van Molito het ene naar het andere restaurant werd geopend. En ik kan melden dat de koffietent met de merkwaardige naam „Yountville Bakery” waar ik het op 3 februari al over heb gehad het niet heeft gered ondanks een intensieve reclame campagne, en ik verbaas me daar helemaal niet over. Wel erg jammer is dat ik vanmorgen zag dat ook het restaurant „Comida” het ondanks het enthousiasme van de eigenaar niet heeft gered. Drie maanden na de opening zitten de ramen al weer dicht, en eerlijk gezegd verbaasd ook dat me niet. Een te beperkte kaart en veel te hoge prijzen zijn hoogstwaarschijnlijk de nekslag geweest, ondanks de gezellige entourage en het prima eten.
En door het verdwijnen van „Comida” zitten we hier dus wel weer zonder bitterballen…
Koffieproblemen
Allereerst moet ik een correctie plaatsen want ik ben te vlug geweest met mijn oordeel. Gisteren had ik het over een kabeltje om foto’s direct te laden vanaf mijn camera op mijn iPad wat ze in Indonesië in de Apple Store niet hadden, en ik zei dat dat me aan de Filipijnen deed denken. Onterecht, want ik ben vanmiddag even naar de Apple Store hier geweest en daar hadden ze het bewuste snoertje wel degelijk. Volledige excuses krijgen ze echter niet want er was nog iets wat ik wilde hebben en daarop was het antwoord toch weer „Sorry Sir, we have no stock” (niet op voorraad)…
De rust is weliswaar weergekeerd hier in huis maar we hebben toch nog een probleem, zij het dat er al een noodoplossing is. Ons Senseo apparaat vertoond kuren en weigert herhaaldelijk dienst, en dat is een zeer kwalijke zaak. We zijn inmiddels zo gewend geraakt aan de Senseo dat we eigenlijk alleen maar gewone koffie zetten als we visite hebben. Zelfs het feit dat we de koffie pads vanuit Nederland moeten overslepen omdat ze hier niet te krijgen zijn nemen we voor lief.
En daarmee is de kern van het probleem meteen aangeduid, want Senseo is hier niet bekend. Nespresso en alle varianten daarop inclusief de versie van de Coffee Bean, het is hier allemaal ruim te krijgen maar van Senseo hebben ze nog nooit gehoord. Dat was overigens in Maleisië ook al het geval en in de rest van Zuid-Oost Azië ook, alleen in Singapore schijnt het systeem ook te koop te zijn. Dat betekent dat een kapot Senseo apparaat voor ons een regelrechte ramp is want een nieuwe zullen we uit Nederland mee moeten nemen.
We hoeven gelukkig niet meteen op de „ouderwetse” koffie over te gaan want er is een noodoplossing in de vorm van een reserve Senseo apparaat. Toen we een nieuwe kochten om mee te nemen naar Maleisië hebben we onze oude voor alle zekerheid ook maar meegenomen. Ja, we zijn niet gek…
Vakantiefoto's
Door al dat gedoe gisteren was ik nog nauwelijks toegekomen aan het bekijken van mijn vakantiefoto’s. Ik heb er bijna achttienhonderd gemaakt deze vakantie maar er moet natuurlijk nog geselecteerd worden en waar nodig bewerkt met Photoshop. Omdat ik tijdens de vakantie alleen mijn iPad bij me had heb ik de foto’s helemaal nog niet kunnen bekijken, alleen op het schermpje van de camera zelf maar dat is amper groter dan een postzegel.
Stom natuurlijk, er is een speciaal kabeltje te koop voor de iPad waarmee je de iPad aan je camera kunt koppelen en dan direct de foto’s overhevelen, maar zo’n kabeltje had ik niet. Ik dacht nog, ik koop er wel eentje als ik in Indonesië een Apple Store zie, maar dat viel tegen want de eerste Apple Store kwamen we pas tegen op Bali en uiteraard had die het bewuste kabeltje niet. Het deed me echt weer thuis voelen want het was precies als op de Filipijnen, „Sorry, we don’t have”…
Vandaag kon ik dus eindelijk mijn foto’s eens goed bekijken en ik moet zeggen dat het resultaat me niet mee viel. Of er iets mis is met mijn camera of dat ik verkeerde instellingen heb gebruikt, feit is dat er van de belichting niet veel klopt. Veel foto’s veel te donker en ook een groot deel veel te licht, en soms vanaf dezelfde plek genomen met dezelfde instellingen! En aangezien ik al een paar jaar fotografeer en dit soort problemen nog nooit heb gehad ben ik toch geneigd om te veronderstellen dat het de camera is. Waarmee ik overigens beslist niet wil zeggen dat die niet deugd maar dat het heel goed kan zijn dat deze camera ander instellingen vereist dan ik gewend ben, en dat moet ik dus zelf zien te verbeteren.
Gelukkig is er nog veel recht te zetten met de geweldige software die ik heb en zo op het eerste gezicht valt de schade dus mee. Het wordt wel veel werk want of je achttienhonderd foto’s zo kunt laden of dat je ze eerst allemaal moet bewerken om een beetje fatsoenlijk resultaat te krijgen scheelt natuurlijk nogal.
Affijn, ik weet wat ik te doen heb de komende dagen...
Drama dag (met een goed einde)
De dag van onze terugkeer naar Manila werd een drama in een aantal bedrijven, en je zou zelfs kunnen zeggen een waardige afsluiting van een vakantie waarmee toch al van alles mis ging.
Het begon al bij aankomst op de luchthaven van Manila na een overigens goede vlucht vanaf de luchthaven Denpasar op Bali. De auto die ons zou moeten oppikken stond er niet, en pogingen de chauffeur telefonisch te bereiken hadden geen resultaat. Aangezien we allebei bekaf waren na het missen van vrijwel een complete nacht slaap besloten we dan in vredesnaam maar een taxi te nemen. Dat werd een kostbaar grapje want we moesten daarvoor het onvoorstelbare bedrag aftikken van 2550 pesos (voor het juiste perspectief, dat is hier voor de meeste mensen een half maandloon), maar veel keus hadden we niet.
Thuis gekomen dachten we dat Riet’s ongerustheid over de katten onterecht was geweest want we waren nog niet uit de taxi gestapt of daar kwam Abby al aangelopen. De kleine Monster was spoorloos maar we dachten dat die ook wel snel zou opduiken. Riet installeerde zich met een kop koffie in de tuin toen ze opeens een kat luid hoorde miauwen en het leek erop dat het Monster was. Het geluid leek van het dak van de buren te komen maar we zagen niks. Desondanks bleef het ge-miauw aanhouden en als het Monster was dan zat ze duidelijk ergens vast, en het meest waarschijnlijk leek ons de dakgoot van het dak van onze buren.
Omdat we geen idee hadden wat we moesten doen belde Riet eerst maar de Village beveiliging. Die kwam al snel en beloofde de onderhoudsdienst te sturen met een ladder. Toen die er na een uur nog niet waren belde Riet maar eens naar het administratie kantoor van de Village, en die stuurden binnen een kwartier inderdaad een onderhoudswagen met een ladder. De mannen gingen het dak bij de buren op maar konden tot onze stomme verbazing niks vinden. Het was ondertussen stil geworden dus we konden ook niet meer op het geluid af gaan, en tot overmaat van ramp begon het te regenen en te onweren. De mannen zagen zich dus genoodzaakt van het dak af te komen en gingen dus weg zonder een spoor van Monster gevonden te hebben.
Na de onweersbui ging Riet de tuin in en hoorde meteen het miauwen weer. Terwijl Riet zich vertwijfeld af begon te vragen wat we nou moesten doen zag ik vanuit onze tuin plotseling Monster, ze zat niet op maar onder het dak. De overhangende dakrand is aan de onderkant betimmerd en ze zat tussen in de ruimte tussen de betimmering en het dak. Die ruimte loopt rond het hele huis en er is tussen de betimmering en de muur een uitsparing open voor ventilatie; op de een of andere manier was Monster daar blijkbaar door naar binnen geklommen en kon er nu niet meer uit.
We belden weer de beveiliging en die kwamen deze keer wel snel met een ladder. Het gammele ding (Gamma kwaliteit huishoudladder) werd tegen de muur gezet maar het naar boven klimmen ging niet zo best doordat de ladder vervaarlijk slingerde. Totdat Riet het niet meer kon aanzien en zelf de ladder op stormde. En inderdaad, ze vond Monster maar kon het doodsbange beestje niet door de opening krijgen omdat ze geen goeie grip kon krijgen en omdat Monster zich uit angst uiteraard verzette. Drie pogingen leverden geen resultaat op en we moesten de reddingspoging dus afbreken.
Wat nu was de vraag, en de enige oplossing leek een timmerman een stuk van het dak open te laten maken om een grotere opening te maken, maar daar hadden we dan natuurlijk de toestemming van de huiseigenaar voor nodig en die moesten we eerst te pakken zien te krijgen. En er was natuurlijk ook nog de vraag van de kosten die we dan voor onze rekening zouden moeten nemen maar we waren allang zover dat dat ons eigenlijk weinig meer kon schelen, we wilden gewoon onze kleine Monster terug. Bijkomend probleem was dat het inmiddels vijf uur was en een volgende reddingspoging zou dus zeker niet meer vandaag plaatsvinden.
Onder de muggenbulten, want die hadden zich tussen de struiken natuurlijk flink aan ons tegoed gedaan, waren we ons aan het beraden op hoe we dit moesten gaan aanpakken toen Riet voor de tuindeur miauwen hoorden, en uiteraard dacht ze dat het Abby was die naar binnen wilde. Maar nee hoor, wie zat daar voor de deur, nog magerder dan ze al was… Monster! Stomverbaasd deed Riet de deur open waarop het kleine kreng meteen naar de keuken wandelde en naar ons keek met een blik van, „Krijg ik hier nog wat te eten, ik stik van de honger”…
Een pak van ons hart, dat snappen jullie wel, en dus toch een goed einde van een dag vol drama. En een afsluiting in stijl van een vakantie waarbij dus van alles mis ging en die daarom niet erg hoog zal eindigen in onze top tien…
