mei 2014
Laatste loodjes
woensdag 14 mei 2014
Vandaag was mijn laatste werkdag voor de vakantie en dat vind ik altijd een beetje een vervelende dag. Je begint eigenlijk aan niks nieuws meer, wat je af moest ronden heb je waarschijnlijk allang gedaan en eigenlijk zit je gewoon de tijd vol te maken totdat het tijdstip aanbreekt dat je met goed fatsoen naar huis kunt. Gelukkig werd het me met name in de middag makkelijk gemaakt want ik had nog een paar vergaderingen waardoor ik de tijd toch nog redelijk door kon komen.
Thuis was er het nieuws dat Riet en haar Australische vriendin Pat hadden besloten om voor vanavond toch nog maar een afscheidsetentje te organiseren op de laatste avond dat we elkaar kunnen zien op de Filippijnen. Pat en Howard vertrekken eind van de maand voordat wij terug komen uit China, en hoewel we eigenlijk afgelopen zaterdag al afscheid hadden genomen vonden we dat we dat vanavond, omdat het echt de allerlaatste avond zou zijn, maar eens dunnetjes over moesten doen.
Het werd gezellig bij het Spaanse tapas restaurant "Barcino", en daarna nog gezelliger bij ons thuis waar we nog even een afzakkertje namen, of zoals Howard dat noemt een "roadie" (de Australische versie van "one for the road").
Toen het uiteindelijk moment van afscheid was aangebroken kregen zowel Riet als Pat het behoorlijk te kwaad en ik moet zeggen dat ik het ook even moeilijk had. We hebben afgesproken om contact te houden en er waren uitnodigingen over en weer, en hoewel dat doorgaans al gauw verwatert hebben we ons heilig voorgenomen dat deze keer niet te laten gebeuren want daarvoor zijn Pat en Howard te goeie vrienden geworden.
En morgen is het dan zover, dan gaan we op vakantie naar China. We gaan proberen jullie vanuit China ook op de hoogte te houden van ons wel en wee daar maar dat gaat via een andere website. Hier zul je de komende drie weken geen nieuwe berichten vinden maar in de tussentijd kunnen jullie als je erin geïnteresseerd bent onze reis door China volgen via de volgende link:
Thuis was er het nieuws dat Riet en haar Australische vriendin Pat hadden besloten om voor vanavond toch nog maar een afscheidsetentje te organiseren op de laatste avond dat we elkaar kunnen zien op de Filippijnen. Pat en Howard vertrekken eind van de maand voordat wij terug komen uit China, en hoewel we eigenlijk afgelopen zaterdag al afscheid hadden genomen vonden we dat we dat vanavond, omdat het echt de allerlaatste avond zou zijn, maar eens dunnetjes over moesten doen.
Het werd gezellig bij het Spaanse tapas restaurant "Barcino", en daarna nog gezelliger bij ons thuis waar we nog even een afzakkertje namen, of zoals Howard dat noemt een "roadie" (de Australische versie van "one for the road").
Toen het uiteindelijk moment van afscheid was aangebroken kregen zowel Riet als Pat het behoorlijk te kwaad en ik moet zeggen dat ik het ook even moeilijk had. We hebben afgesproken om contact te houden en er waren uitnodigingen over en weer, en hoewel dat doorgaans al gauw verwatert hebben we ons heilig voorgenomen dat deze keer niet te laten gebeuren want daarvoor zijn Pat en Howard te goeie vrienden geworden.
En morgen is het dan zover, dan gaan we op vakantie naar China. We gaan proberen jullie vanuit China ook op de hoogte te houden van ons wel en wee daar maar dat gaat via een andere website. Hier zul je de komende drie weken geen nieuwe berichten vinden maar in de tussentijd kunnen jullie als je erin geïnteresseerd bent onze reis door China volgen via de volgende link:
Als alles goed gaat zijn we over drie weken weer terug in Manila. Tot dan, azzewenetbelevemagge...
Koffers pakken...
dinsdag 13 mei 2014
Het goeie nieuws van vandaag is Riet van haar dokter goed nieuws te horen heeft gekregen in het St. Luke’s ziekenhuis vanmiddag. Alles was prima in orde en ze hoeft pas volgend jaar weer terug te komen. Ze was er toch een beetje zenuwachtig over na haar ervaring van vorig jaar maar dat bleek dus onnodig.
We hebben vandaag ook eindelijk een begin gemaakt met het pakken van onze koffers en de grote vraag daarbij was wat voor weer we kunnen verwachten in China. Bij navraag en wat speuren op het internet bleek dat de temperaturen er overdag boven de twintig graden liggen maar ’s nachts zakken tot een graad of zestien. ’s Avonds een stuk frisser dus dan we gewend zijn en dat betekent een vest mee en een trui met lange mouwen. Die zullen we dan even moeten opgraven want dat zijn kledingstukken die we hier wel hebben maar nooit dragen.
Een ander punt is wat voor stekkers ze hebben in China, en dat blijken drie verschillende modellen te zijn. De grote Engelse stekkers komen voor, de Amerikaanse (die e ook hier op de Filippijnen hebben) en een aparte met schuine contacten. Gelukkig hebben we converters en ik heb voor onze iPhone en iPad opladers een keer een resisetje gekocht waar verloopstukken in zitten voor alle soorten stopcontacten. Dat soort dingen komt met al dat gereis regelmatig goed van pas.
Verder kost het nooit zoveel tijd om onze koffers te pakken want je krijgt er een zekere handigheid in. Nadeel van dat routineuze inpakken is weer dat je niet meer zo nauwkeurig te werk gaat en daardoor regelmatig tot de ontdekking komt dat je bepaalde dingen die eigenlijk heel erg voor de hand liggen bent vergeten. Dingen als zonnebrand, reserveaccu’s voor je iPad, scheerzeep, noem maar op. Geen ernstige dingen meestal maar wel vervelend als je die mist.
Zo’n blog als dit is dan weer handig want ik word er nu dus door mezelf aan herinnerd dat ik de reserveaccu’s voor de iPads nog moet opladen en inpakken...
Poncho's
maandag 12 mei 2014
Riet is vandaag naar het St. Luke’s ziekenhuis geweest voor haar echo, oftewel haar “ultrasound” zoals het hier in goed Engels heet. Vorig jaar had ze die ook moeten doen als onderdeel van haar medische keuring en dit jaar dus ook weer. Ze was vorige week al geweest maar bij dat bezoek bleek dat de Healthway Clinic waar ze haar borstonderzoek had gehad niet alle benodigde gegevens op de CD had gezet die Riet had gekregen en die moesten eerst worden opgehaald.
Voor vandaag had ze dus een nieuwe afspraak. De procedure viel haar zwaarder dan vorig jaar omdat er een andere methode werd gebruikt en die was een stuk minder aangenaam om te ondergaan dan die van vorig jaar. Maar het is weer gebeurd, morgen moet ze weer terug naar het St. Luke’s om de uitslag op te halen.
Nog maar een paar dagen en dan vertrekken we naar China voor onze vakantie. Erg veel hebben we nog niet aan voorbereidingen gedaan, we hebben nog niet eens onze koffers uit de kast gehaald, maar wat ons wel al bezig houdt is regenkleding. Het schijnt dat het in China ook best veel regent en we hebben nog steeds die vakantie van een paar jaar geleden in gedachten, toen we in Midden Amerika bijna drie weken regen hebben gehad terwijl we eigenlijk geen fatsoenlijke regenkleding bij ons hadden.
Vanavond zijn we dus op pad geweest om te kijken of we een paar niet al te gammele plastic poncho’s konden kopen die makkelijk mee te nemen zijn en die ons gedurende die drie weken als het nodig is droog houden. Het viel nog niet eens mee maar we vonden ze in het tweede warenhuis waar we zochten, en die hadden zelfs nog een flinke voorraad. Dat hoopten we al want die dingen zijn hier heel erg populair in het regenseizoen omdat je ze ook makkelijk op de brommer kunt dragen.
Het als altijd vriendelijke en behulpzame personeel liet ons eerst een helblauwe zien, maatje S. Toen Riet hem aan had bleek die ter grootte van een redelijke bungalowtent, ik had er zonder problemen bij gekund. Grappig werd het helemaal toen de groene XL die ze aan mij gaven een heel stuk kleiner bleek te zijn. Riet heeft echter een hekel aan groen dus ze vroeg of er nog andere kleuren waren. “Sorry, Ma’am, we only have green and blue”, was het antwoord, terwijl ik in de bak ook oranje, rode, grijze en zelfs exemplaren met camouflage opdruk zag in de maten S en XL. We vonden nog een blauwe S die na het uitpakken precies even groot bleek te zijn als de XL.
We besloten de twee blauwe poncho’s te nemen. Voor Riet zal die S wat aan de grote kant zijn maar dan blijft ze des te droger zullen we maar zeggen...
Voor vandaag had ze dus een nieuwe afspraak. De procedure viel haar zwaarder dan vorig jaar omdat er een andere methode werd gebruikt en die was een stuk minder aangenaam om te ondergaan dan die van vorig jaar. Maar het is weer gebeurd, morgen moet ze weer terug naar het St. Luke’s om de uitslag op te halen.
Nog maar een paar dagen en dan vertrekken we naar China voor onze vakantie. Erg veel hebben we nog niet aan voorbereidingen gedaan, we hebben nog niet eens onze koffers uit de kast gehaald, maar wat ons wel al bezig houdt is regenkleding. Het schijnt dat het in China ook best veel regent en we hebben nog steeds die vakantie van een paar jaar geleden in gedachten, toen we in Midden Amerika bijna drie weken regen hebben gehad terwijl we eigenlijk geen fatsoenlijke regenkleding bij ons hadden.
Vanavond zijn we dus op pad geweest om te kijken of we een paar niet al te gammele plastic poncho’s konden kopen die makkelijk mee te nemen zijn en die ons gedurende die drie weken als het nodig is droog houden. Het viel nog niet eens mee maar we vonden ze in het tweede warenhuis waar we zochten, en die hadden zelfs nog een flinke voorraad. Dat hoopten we al want die dingen zijn hier heel erg populair in het regenseizoen omdat je ze ook makkelijk op de brommer kunt dragen.
Het als altijd vriendelijke en behulpzame personeel liet ons eerst een helblauwe zien, maatje S. Toen Riet hem aan had bleek die ter grootte van een redelijke bungalowtent, ik had er zonder problemen bij gekund. Grappig werd het helemaal toen de groene XL die ze aan mij gaven een heel stuk kleiner bleek te zijn. Riet heeft echter een hekel aan groen dus ze vroeg of er nog andere kleuren waren. “Sorry, Ma’am, we only have green and blue”, was het antwoord, terwijl ik in de bak ook oranje, rode, grijze en zelfs exemplaren met camouflage opdruk zag in de maten S en XL. We vonden nog een blauwe S die na het uitpakken precies even groot bleek te zijn als de XL.
We besloten de twee blauwe poncho’s te nemen. Voor Riet zal die S wat aan de grote kant zijn maar dan blijft ze des te droger zullen we maar zeggen...
Moederdag
zondag 11 mei 2014
Moederdag is ook op de Filippijnen een dag die uitgebreid wordt gevierd. Gisteren was dat al te merken want op de weg en in de winkelcentra was het hartstikke druk. Filippino's vieren moederdag ook wel met bloemen en cadeaus maar niet zoveel, het is veel meer een traditie om met de hele familie uit eten te gaan.
En daar hadden alle restaurants aardig op ingespeeld want ze hadden allemaal hun terras als dat maar enigszins mogelijk was uitgebreid. Het pleintje voor "Italianni's" stond dan ook helemaal vol met tafels en stoelen, de helft van "Italianni's" en de andere helft van het tegenover liggende gekke knoflook restaurant.
Nee echt, dat heet nog echt zo ook! "Krazy Garlik", een restaurant waar alle gerechten met enorme tenen knoflook worden vervaardigd. Overbodig te zeggen dat wij daar nog nooit zijn geweest en dat dat ook niet gauw zal gaan gebeuren.
Ik heb op het pleintje de bovenstaande foto gemaakt, en eigenlijk is dat een foto die in drieën is genomen. Het resultaat is erg grappig al zeg ik het zelf want de jongeman met het grijze shirt en de man met het blauwe shirt achter hem staan dus allebei twee keer in deze foto. Een vergroting van de foto krijg je te zien als je er op klikt.
Afscheid van Pat en Howard
zaterdag 10 mei 2014
Onze Australische vrienden Pat en Howard gaan aan het eind van de maand redelijk onverwachts terug naar Australië en omdat wij aanstaande donderdag op vakantie gaan naar China hadden we voor vanavond afgesproken voor een afscheidsetentje. Omdat dit toch een bijzondere gelegenheid was gingen we naar de sjieke Caviar Restaurant and Champagne Bar in Westgate, net achter het Alabang Town Center.
Dit bijzondere restaurant bestaat nu iets meer dan een jaar en het wordt gerund door twee Nederlandse broers waarvan de een een chef en de andere een sommelier is. We waren er al eens eerder geweest en we waren toen ook al onder de indruk van de hele ambiance, de prima service en het meer dan uitstekende eten. Een logische keus dus want we wilden van dit afscheid iets bijzonders maken en het is morgen tenslotte ook Moederdag.
Het werd een ontzettend lange en gezellige avond, eigenlijk zoals je dat in de betere Nederlandse restaurants gewend bent. Het voorafje alleen al was de moeite waard, een Hollandse garnalen cocktail met een whisky sausje gemaakt van achttien jaar oude Macallan. Riet kon in eerste instantie haar ogen niet geloven en riep zelfs de ober om te vragen of het echt wel Hollandse garnalen waren...
Ook de rest van het eten was weer meer dan uitstekend, ik geloof niet dat ik ooit zulke lekkere lamskarbonaadjes heb gegeten! En voor het toetje hadden we een plateau gekozen met een selectie om te delen met z'n vieren, maar ik geloof dat we alle vier het hele plateau wel leeg hadden willen eten.
Opvallend was dat het restaurant met zijn voor Filippijnse begrippen toch pittige prijzen vrijwel helemaal vol zat, en hoewel er aan verscheidene tafels Nederlands klonk waren er toch ook heel wat tafels bezet met Filippino's en ik denk dat dat het beste aangeeft dat de beide broers hier goed bezig zijn.
Ze organiseren blijkbaar ook regelmatig bijzondere avonden met een thema. De chef kwam ons een kistje witte asperges laten zien, wat Riet bijna uit haar dak liet gaan. Helaas, de asperges zijn voor een speciale Moederdagavond die helemaal is volgeboekt. We hebben wel ons telefoonnummer achtergelaten voor het geval er een afzegging is.
En er was meer. We maakten uiteraard ook een praatje met de beide broers waarbij we vroegen naar de Hollandse garnalen. Die laten ze dus inderdaad overvliegen vanuit Nederland en mooier nog, het restaurant verkoopt desgewenst ook porties garnalen aan de liefhebbers en wij hebben ons gelijk als gegadigden aangemeld. Een tweede verrassing was dat het restaurant een levering Dobbe kalfskroketten wil laten overvliegen maar ze zoeken nog een paar andere gegadigden omdat de partij minimaal veertig dozen moet zijn en ze niet alles kunnen afnemen. Ook daarvoor is er een lijst en daar staan wij nu dus ook op!
Al met al ondanks de toch wat trieste aanleiding dus een fantastische avond en een waardig afscheid wat ons betreft van Pat en Howard. En wij zijn al voorzichtig aan het denken over een vakantie naar Australië...
Optreden in "The Republiq"
vrijdag 09 mei 2014
Vandaag was het dan zover, de laatste "Teambuilding Day" van het project in het Marriott Hotel in Manila. We krijgen hierna als het goed is nog één groot feest en dat moet dan het afsluitende feest worden voor een geslaagd project, ergens volgend jaar. De bedoeling van deze dag was om als team een aantal probleemgebieden te bespreken en te kijken of we daar een oplossing voor konden bedenken, met tussendoor ook wat teambuilding activiteiten als amusement. De dag werd afgesloten met een groot feest in de in Manila ontzettend populaire club "The Republiq".
Over de dag zelf kan ik kort zijn, de activiteiten die aan werk gerelateerd zijn vond ik zinvol maar die stomme spelletjes tussendoor daar krijg ik brandend maagzuur van. Het begon zoals gewoonlijk met een "spel" waarbij alle groepen waarin we verdeeld waren een soort handgebaar moest verzinnen en als dan ons groepsnummer 9 werd afgeroepen moest de groep gaan staan te schreeuwen "Wij zijn groep 9! Wij zijn groep 9! Waar is groep 3! En vervolgens was groep 3 dan aan de beurt. Erg grappig, maar ik vind dat activiteiten voor de padvinderij en niet voor een groep volwassen mensen.
Nog voordat het programma was afgelopen vertrokken mijn mede bandleden en ik om half vier van het Marriott naar het Remington hotel, gelegen naast het grote winkelcentrum Resort World bij de luchthaven NAIA. "The Republiq" is in Resort World en nadat we ons in een voor ons gehuurde kamer in het Remington hadden opgefrist en omgekleed gingen we naar "The Republiq" voor onze soundcheck waarvoor we van vijf tot zes de tijd hadden.
We speelden op de apparatuur van de professionele band "The Authority" die voor de avond was gehuurd, en met hulp van de roadies van die band konden we onze eigen spullen opstellen en afstellen. Na de soundcheck was het wachten op alle collega's en genodigden die vanaf zes uur binnen begonnen te druppelen.
Om acht uur was het dan zover en deden we onze set van negen nummers. Het geluid was prima, wat je ook van professionele spullen mag verwachten en het optreden verliep prima. Ik had in het derde nummer nog wel een kleine technische storing die mijn eigen schuld was want ik had geen nieuwe batterij in de zender van mijn draadloze gitaarverbinding gedaan en ik stond midden in het nummer dankzij een lege batterij dus ineens zonder geluid. Ik was gelukkig wel zo bijdehand geweest om een reserve batterij klaar te leggen en ik kon die lege nog net verwisselen voordat ik mijn solo moest doen.
Al met al een geslaagd optreden weer, en wij kunnen nu zeggen dat we in "The Republiq" hebben gespeeld. Volgens mijn Filippino vrienden is dat niet iets om licht over te denken want het is DE club van het uitgaansleven in Manila en er hebben blijkbaar al heel wat beroemdheden opgetreden.
Of er nog een vervolg op dit optreden komt weten we niet. We zijn al gevraagd voor een ander evenement maar we zitten nog een beetje met de personele bezetting omdat onze drummer dan hoogstwaarschijnlijk op vakantie is. Zin hebben we er in ieder geval wel in, maat het is dus nog even afwachten.
Vervoer door de lucht
donderdag 08 mei 2014
De Filippijnen zijn een behoorlijk uitgestrekt land wat bestaat uit meer dan 7200 eilanden en eilandjes, en het zal daarom duidelijk zijn dat de twee belangrijkste manieren van vervoer zijn over water en door de lucht.
Vervoer over het water is uiteraard het goedkoopst maar heeft een bedenkelijke reputatie, vooral voor wat betreft personenvervoer. Het wordt allemaal wel beter na een lange reeks ongelukken, maar veerboten zijn over het algemeen nog steeds slecht onderhouden en belast tot ver boven hun capaciteit. Gelukkig komen er door het toenemende toerisme steeds meer positieve uitzonderingen maar het beste en veiligste vervoer is toch wel door de lucht.
De Filippijnen hebben behalve de veel bekritiseerde nationale luchthaven NAIA een uitgebreid netwerk van grotere en kleine vliegvelden op vele eilanden en het luchtverkeer is dan ook heel erg intensief. Vliegen is hier relatief goedkoop, er is een ruime keus en wat veiligheid betreft valt er eigenlijk ook weinig te klagen.
Iedereen kent waarschijnlijk wel Philippine Airlines, wat lange tijd dankzij de regeringspolitiek van “one country, one airline” de enige luchtvaartmaatschappij was van de Filippijnen. Daar is in 1995 een einde aan gekomen maar de reputatie van de Filippijnse luchtvaart was toen internationaal al zo slecht dat veel landen, waaronder die van de Europese Unie, de landingsrechten van Philippine Airlines hadden ingetrokken.
Als gevolg daarvan kregen nieuwe maatschappijen zoals Cebu Pacific ook geen landingsrechten in de Europese Unie en de Verenigde Staten, maar dankzij nieuwe vliegtuigen en een streng toezicht van de IATA is de situatie nu zodanig verbeterd dat vorig jaar de beperkingen van de landingsrechten zijn opgeheven.
Philippine Airlines is nu dan ook bezig hun netwerk uit te breiden naar Europa en zou wel eens een geduchte concurrent kunnen gaan worden voor KLM op de route van Amsterdam naar Manila. Ook Cebu Pacific is bezig hun vloot uit te breiden met nieuwe en grotere vliegtuigen met de bedoeling een groot internationaal netwerk op te gaan zetten.
Misschien kunnen we binnenkort dus weer direct vliegen van hier naar Amsterdam. Blijft de vraag natuurlijk of we dat dan ook gaan doen...
Weer geen visite...
woensdag 07 mei 2014
Wat het werk betreft waren de eerste dagen van de week nogal chaotisch. Dat kwam doordat er in het weekend grote wijzigingen waren doorgevoerd in onze software voor de hele regio Zuid-Oost Azië en dt was niet helemaal vlekkeloos gegaan. Uiteraard kwamen de problemen maandagochtend pas aan het licht toen iedereen met de nieuwe versie van de software aan het werk ging en onze telefoon stond dan ook roodgloeiend.
Gelukkig bleken de meeste problemen kleinigheden die in de loop van maandagochtend konden worden opgelost maar ikzelf zat met grotere problemen. Op mijn laptop werkte de nieuwe software om de een of andere reden niet en dat kan ik zelf niet meer oplossen tegenwoordig, daarvoor moet ik naar een “Helpdesk” bellen. Daar zitten de zogenaamde specialisten, ingehuurd personeel wat waarschijnlijk voor het grootste deel uit werkstudenten bestaat maar helaas niet allemaal gezegend met een overdadige IT kennis.
Logisch, want zoiets moet natuurlijk zo goedkoop mogelijk en het spreekwoord zegt niet voor niets “If you want to pay peanuts you get monkeys”. Het heeft dan ook tot deze ochtend geduurd voordat mijn probleem was opgelost en ik heb dus twee volle dagen niet kunnen werken. Gedurende die tijd was ik dus ook niet in staat om anderen te helpen die problemen hadden en dat vond ik nog het ergste. Maar goed, het werkt weer en ik ben begonnen met het inhalen van twee dagen werk.
Riet en ik zouden vandaag alweer bezoek krijgen van mijn ouwe maat Karel. Zijn oriënterend bezoek aan de Filippijnen in februari om te zien of hij en Gemma het inderdaad wel zo goed met elkaar konden vinden was blijkbaar succesvol want hij stuurde me een berichtje dat hij een extra bezoek had ingelast. En dat niet alleen, ik zag op Facebook ook dat hij serieus bezig is om zijn Nederlandse bezittingen te verkopen en het ziet er dus naar uit dat hij zich inderdaad definitief hier gaat vestigen.
Vanavond zou hij dus weer in Manila aankomen en hij vroeg of ij en Gemma op hun doorreis naar het eiland Mindoro bij ons zouden kunnen overnachten. Dat vonden wij uiteraard geen probleem maar laat in de middag kwam er bericht uit Hong Kong. Die oen had daar zijn vlucht naar Manila gemist en moest dus een nieuw ticket kopen, wat overigens wel lukte maar die vlucht zou vanavond om tien uur pas vertrekken en dan zou hij te laat aankomen in Manila om nog bij ons langs te komen. Jammer, maar niks aan te doen, volgende keer beter, onze deur staat altijd open. Nou ja, figuurlijk dan...
Uitslag van de keuring
dinsdag 06 mei 2014
Gisteren heeft Riet bij de Healthway Clinic de uitslagen opgehaald van onze medische keuring van vorige week en ik heb vanmorgen gelijk een afspraak voor ons gemaakt bij de bedrijfsarts om de resultaten door te nemen. Gelukkig waren de uitslagen allemaal gunstig al waren er wel een paar verrassingen.
De grootste verrassing was wel dat mijn cholesterol voor het eerst sinds jaren onder de zes zat, ik had zelfs een waarde van 4.2 wat nog lager was dan die van Riet! De dokter was daarover heel tevreden, maar deze keer kreeg Riet de gefronste wenkbrauwen want haar cholesterol was wat aan de hoge kant. Iets waar Riet zelf nogal verontwaardigd over was want dit is voor haar een totaal nieuwe ervaring...
Verder was vrijwel alles prima, mijn hoge bloeddruk is vrijwel helemaal onder controle dankzij mijn dagelijkse pilletje, maar toch was er nog een onverwachte kleinigheid. In mijn hartcardiogram hadden ze een klein “bliepje” gezien wat heel misschien zou kunnen duiden op een kleine hartstoornis volgens de dokter. Ze zei ook meteen dat dat vrijwel zeker niet het geval was omdat mijn stress test helemaal geen problemen liet zien terwijl zoiets daar zeker zichtbaar op zou moeten zijn. Het is “waarschijnlijk” een kleine chemische onbalans (wat dat ook moge zijn) en ik mag dus nog een keertje bloed gaan prikken om dat te laten nakijken.
Riet mag weer naar het St. Luke’s ziekenhuis voor een echo want zoals verwacht was de uitslag van haar Mammogram weer te onduidelijk om conclusies te trekken. Dat was vorig jaar ook al zo en ze moest toch terug voor een controle dus eigenlijk zat dat al in de planning.
Vanavond zijn we met vrienden uit eten geweest, onder andere met Pat en Howard die eind van deze maand terug gaan naar Australië. Na afloop hebben we bij ons thuis nog een afzakkertje genomen want Howard had nog twee flessen drank staan die hij niet mee kan nemen en hij dacht dat ik daar wel blij mee zou zijn.
Een fles Glenmorangie en een fles Hennesy? Dacht het wel...
Gezondheidszorg
maandag 05 mei 2014
Toen wij naar Zuid-Oost Azië verhuisden was een veel gestelde vraag van familie, vrienden en bekenden “Wat als je daar ziek wordt?”. Het geeft aan dat het idee bestaat dat de gezondheidszorg in Nederland superieur is ten opzichte van die in bijvoorbeeld de Filippijnen. En dat is ten dele waar, maar niet altijd.
De Filippijnen hebben een relatief hoog aantal dokters per hoofd van de bevolking, iets van één dokter op ruim achthonderddertig inwoners en dat is best veel. Het probleem ligt hem in het feit dat dokters en ook verplegend personeel in het buitenland veel meer kunnen verdienen dan in eigen land, wat resulteert in het feit dat ruim zeventig procent van al het opgeleid verplegend personeel in het buitenland werkt.
In de ziekenhuizen van de overheid is de zorg gratis maar de patiënten moeten wel zelf de medicijnen te betalen. De meeste Filippino's zijn verzekerd bij de Philippine Health Insurance Corporation (PhilHealth), en wij betalen dat voor zowel onze hulp in de huishouding als voor onze chauffeur. De dekking is echter beperkt, waardoor ziektekosten over het algemeen toch een zware belasting zijn voor de gewone mensen.
Zestig procent van de ziekenhuizen is commercieel, en sommige daarvan zijn van zeer hoog niveau, zoals bijvoorbeeld hier in Manila het Makati Medical Center en het St. Luke's Medical Center. Riet kan over de kwaliteit van die laatste al van mee praten, maar dit zijn ziekenhuizen die voor het grootste deel van de bevolking onbetaalbaar zijn.
In het algemeen vind je de meeste ziekenhuizen en medisch personeel in de buurt van Manilla en andere grote steden zoals Cebu, op het Filippijnse platteland is het met de gezondheidszorg een heel stuk minder gesteld. Desondanks is de gezondheidszorg in de Filippijnen de laatste tientallen jaren sterk vooruit gegaan. In 1947 was de levensverwachting van een pasgeboren Filippijnse baby 47,8 jaar, en in 2009 was dit al gestegen naar 71,1 jaar. Vergeleken met enkele naburige landen blijft de ontwikkeling van de gezondheidszorg echter achter, en dat heeft uiteraard te maken met het feit dat het grootste gedeelte van de bevolking straatarm is en goeie medische zorg simpelweg niet kan betalen.
Riet heeft eens in het dorp op de Dumpsite een moeder geld gegeven om haar zoontje mee te nemen naar het ziekenhuis omdat het kind een enorm gezwel had aan de zijkant van zijn gezicht. De moeder kon niet eens de tachtig pesos (anderhalve euro) betalen voor de Jeepney naar het ziekenhuis. Riet heeft de moeder ook geld gegeven voor de medicijnen na de operatie en het knulletje maakt het nu hartstikke goed. En dat allemaal voor de somma van in totaal zevenhonderd pesos, oftewel amper twaalf euro...
De Filippijnen hebben een relatief hoog aantal dokters per hoofd van de bevolking, iets van één dokter op ruim achthonderddertig inwoners en dat is best veel. Het probleem ligt hem in het feit dat dokters en ook verplegend personeel in het buitenland veel meer kunnen verdienen dan in eigen land, wat resulteert in het feit dat ruim zeventig procent van al het opgeleid verplegend personeel in het buitenland werkt.
In de ziekenhuizen van de overheid is de zorg gratis maar de patiënten moeten wel zelf de medicijnen te betalen. De meeste Filippino's zijn verzekerd bij de Philippine Health Insurance Corporation (PhilHealth), en wij betalen dat voor zowel onze hulp in de huishouding als voor onze chauffeur. De dekking is echter beperkt, waardoor ziektekosten over het algemeen toch een zware belasting zijn voor de gewone mensen.
Zestig procent van de ziekenhuizen is commercieel, en sommige daarvan zijn van zeer hoog niveau, zoals bijvoorbeeld hier in Manila het Makati Medical Center en het St. Luke's Medical Center. Riet kan over de kwaliteit van die laatste al van mee praten, maar dit zijn ziekenhuizen die voor het grootste deel van de bevolking onbetaalbaar zijn.
In het algemeen vind je de meeste ziekenhuizen en medisch personeel in de buurt van Manilla en andere grote steden zoals Cebu, op het Filippijnse platteland is het met de gezondheidszorg een heel stuk minder gesteld. Desondanks is de gezondheidszorg in de Filippijnen de laatste tientallen jaren sterk vooruit gegaan. In 1947 was de levensverwachting van een pasgeboren Filippijnse baby 47,8 jaar, en in 2009 was dit al gestegen naar 71,1 jaar. Vergeleken met enkele naburige landen blijft de ontwikkeling van de gezondheidszorg echter achter, en dat heeft uiteraard te maken met het feit dat het grootste gedeelte van de bevolking straatarm is en goeie medische zorg simpelweg niet kan betalen.
Riet heeft eens in het dorp op de Dumpsite een moeder geld gegeven om haar zoontje mee te nemen naar het ziekenhuis omdat het kind een enorm gezwel had aan de zijkant van zijn gezicht. De moeder kon niet eens de tachtig pesos (anderhalve euro) betalen voor de Jeepney naar het ziekenhuis. Riet heeft de moeder ook geld gegeven voor de medicijnen na de operatie en het knulletje maakt het nu hartstikke goed. En dat allemaal voor de somma van in totaal zevenhonderd pesos, oftewel amper twaalf euro...
Credit Cards...
zondag 04 mei 2014
Niks gaat hier makkelijk. We hebben het waarschijnlijk al duizend keer gezegd en iedere Expat verzucht het minstens één keer per week, zo niet meer. Met name voor wat betreft geldzaken loopt Nederland mijlenver voor op de Filippijnen waar alles wat met geld te maken heeft, soms tot aan contant betalen toe, problemen oplevert.
Vanavond bijvoorbeeld weer toen ik een ticket wilde betalen voor ons geplande bezoek aan Nederland in juli. Via de website van Emirates was een ticket in een mum van tijd uitgezocht, alle gegevens waren snel ingevuld vanuit de database van Emirates waar ze mijn gegevens hebben opgeslagen, het enige probleem was het laatste stapje en dat was betalen via mijn Credit Card.
Ik wilde betalen met mijn Filippijnse Credit Card maar die werd tot twee keer toe geweigerd. Even bellen dus maar weer naar onze bank hier die, gelukkig vierentwintig uur per dag (en duidelijk niet zonder reden) bereikbaar is. Wat blijkt, het bedrag wat ik moest betalen zou een overschrijving van mijn bestedingslimiet zijn en dan gaat de transactie dus niet door.
En dat komt weer omdat Riet een nieuwe Credit Card heeft gekregen en in plaats van een eigen bestedingslimiet voor haar eigen kaart hebben ze die nieuwe kaart gecombineerd met die van mij, waardoor de bedragen van onze bestedingen nu samen worden gevoegd in plaats van ieder apart. In plaats van ieder een eigen limiet hebben we dus nu een gecombineerde en dat betekent ruwweg de helft minder bestedingsruimte.
Lekker dan, zit ik weer voor de kat zijn je-weet-wel een ticket uit te zoeken, dat boeken gaat dus vanavond niet meer lukken. Morgen eerst maar weer eens een bezoek brengen aan de bank.
En over katten gesproken, die vonden het buiten vandaag veel te warm en dat leverde de bovenstaande foto op die eigenlijk onze hele dag perfect beschrijft...
Minder eten...
zaterdag 03 mei 2014
We hebben de uitslag van de keuring van afgelopen woensdag nog niet binnen maar voor mij is al duidelijk dat ik toch wel een kilootje of twee kwijt moet. Hoewel ik niet snap waar het vandaan komt (ik sport drie keer in de week behoorlijk intensief en ik let redelijk goed op met wat ik eet) ben ik toch weer wat zwaarder dan vorig jaar. Niet dat het nou zoveel scheelt maar ik heb voor mezelf een gewicht bepaald waarvan ik vind dat ik dat mag wegen en daar zit ik dus nou net boven.
Meer water drinken, minder rood vlees en in het bijzonder minder varkensvlees, dat zal het oordeel van de dokter wel weer zijn en dat moet ik dus maar weer eens gaan proberen.
Voor ons wekelijks bezoek aan restaurant "Outback" vanavond had ik dan ook besloten om de ribbetjes maar eens over te slaan want dat is varkensvlees. Maar wat staat er op het menu, beef ribs, van de koe dus, en rundvlees is beter dan varkensvlees. Dus ik dacht, ik hoef niet eens helemaal te stoppen met de ribbetjes maar ik ga gewoon over van varkensvlees op rundvlees, dat is alvast een begin.
Of ik een "full slab" of een "half slab" wilde, vroeg onze serveerster. Een logische vraag, die krijg ik bij de varkensribbetjes ook altijd en dan neem ik een "half slab" want een "full slab" is meer voor Martin en Robin, die krijgen dat met gemak weg maar ik niet meer zo best. Omdat dit de eerste keer rundvleesribbetjes was en ik geen idee had vroeg ik hoe groot een "full slab" was. Het meisje wees op de foto in de menu kaart en ik dacht als dat een "full" is dan krijg ik dat wel weg.
Wat ik even vergeten was is hoe groot een koe eigenlijk is. En hoe groot dan de ribben van een koe zijn. Om nog maar te zwijgen van het feit dat foto's soms heel bedrieglijk kunnen zijn. Nou, de foto die ik zelf gemaakt heb laat volgens mij niks aan de verbeelding over. Laat ik maar zeggen dat het toch een pietsie meer vlees was dan ik dacht.
Lekker was het wel, maar geen echt goed begin van mijn goeie voornemens...
Dipje
vrijdag 02 mei 2014
Riet zit een beetje in een dipje de afgelopen dagen en dat is te begrijpen. Een paar weken geleden vertrok Christine, haar beste vriendin hier, naar Singapore omdat haar man Pete (een collega van mij) een andere baan had aangenomen. Dat is allemaal vrij snel gegaan en Riet was daardoor opeens haar vast maatje kwijt.
Afgelopen week kreeg ze te horen dat haar andere vriendin Pat aan het eind van deze maand ook vertrekt. En dat is totaal onverwacht want Pat en haar man Howard zouden hier tot het eind van het jaar blijven, maar Howard heeft plotseling van het bedrijf waar hij werkt te horen gekregen dat hij vanwege bezuinigingsmaatregelen moet vertrekken. Ze gaan dus terug naar hun woonplaats Perth in Australië in de eerste week van juni en zo is Riet in een paar weken tijd haar twee beste vriendinnen kwijt.
Het is logisch dat ze daar niet blij mee is. Ze heeft op zich nog genoeg vriendinnen hier maar met Christine en Pat was ze toch het dikst omdat die twee van haar leeftijd waren. De meeste andere vrouwen hier zijn toch vaak een stuk jonger en hebben meestal ook nog gezinnen met kinderen, en dat is toch anders.
Als pleister op de wonde is onze vakantie naar China nu helemaal rond. We kregen deze week alle reisgegevens binnen van reisbureau Fox, de vluchten zijn geregeld en afgelopen week heb ik ook een hotel geboekt op de luchthaven van Shanghai waar wij een dag eerder zullen aankomen dan de rest van de groep.
En om alvast een beetje in de stemming te komen zijn we vanavond naar de Chinees in het Alabang Town Center geweest...
En weer een vrije dag...
donderdag 01 mei 2014
De Dag van de Arbeid, en dus niet werken vandaag! Dat gold ook voor vrijwel al het personeel in de Village dus het was vanmorgen opvallend stil overal. De winkels waren uiteraard wel gewoon open en die hebben ongetwijfeld allemaal goed verdiend vandaag want in het Alabang Town Center was het een drukte van belang.
Riet moest om twaalf uur nog even naar de Healtway Clinic voor haar “Treadmill test”. Ze deed het helemaal niet slecht, beter zelfs dan ik en daar snap ik geen reet van, misschien moet ik ook maar weer gaan roken.
Terwijl Riet op de loopband stond ben ik even naar de Festival Supermall gereden om daar in het Apple Service Center eens te gaan ragen hoe het nou zit met onze kapotte iMac. Ik had de afgelopen week een berichtje verwacht met de uitslag van het onderzoek wat ze zouden doen maar ik had helemaal niks ontvangen. Ik weet allang dat dat niks betekent hier, die test is allang klaar alleen zijn ze te besodemieterd om dat berichtje te sturen. Niet expres hoor, maar daar denken ze dan gewoon niet aan.
En ik had weer gelijk want er werd verbaasd gereageerd toen ik zei dat ik nog steeds niks had gehoord. Hun computersysteem gaf namelijk aan dat die test inderdaad allang klaar was en dat betekent dat ik allang bericht gehad had moeten hebben. Niet dus.
Het was overigens wel degelijk de videokaart is die kapot is, en hoewel ze eerder tegen Riet hadden gezegd dat we dan net zo goed een nieuwe iMac zouden kunnen kopen bleek dat gelukkig mee te vallen. Er moet wel een nieuwe videokaart in maar de totale kosten vallen erg mee, ook al omdat arbeidsloon hier heel erg laag is.
Riet’s iMac wordt dus gemaakt en dat kan me niet gauw genoeg gebeurd zijn. Ze gebruikt nu mijn Macbook Pro en ik ben er wel zo’n beetje klaar mee om iedere ochtend mijn laptop terug te vinden naast een propvolle asbak met een laag as op het toetsenbord alsof er een vulkaan is uitgebarsten. Om nog maar te zwijgen van de rondslingerende aanstekers en de lege pakjes Marlboro...
