Terugblik op 2014
Mijn laatste blog van 2014 wil ik gebruiken om terug te kijken op het jaar 2014, ons derde volle jaar op de Filipijnen.
Eind januari kregen we al voor de eerste keer bezoek dit jaar, Robin en Chantal kwamen voor de tweede keer naar de Filipijnen. Samen met hen brachten we een lang weekend door op het eiland Panglao bij Bohol. Ook in februari kregen we bezoek, deze keer maar voor een paar dagen, mijn ouwe collega Karel kwam met zijn Filipijnse vriendin bij ons langs.
In mei gingen we dan eindelijk op vakantie naar China. Dat land stond al een paar jaar op ons lijstje maar het was er nog steeds niet van gekomen. We maakten een rondreis van drie weken die begon in Shanghai en eindigde in Beijing. China bleek een land wat veel moderner was dan we hadden verwacht, maar we hebben gezien wat we graag wilden zien: de Grote Muur, het Terracotta Leger en de Verboden Stad.
In juli waren we voor een bezoek van ruim twee weken in Nederland, wat eerder in het jaar dan gewoonlijk maar dat had alles te maken met het feit dat Martin en Sandra uit ons huis verhuisden naar hun eigen splinternieuwe appartement. We hielpen met de verhuizing en begonnen met het maken van plannen voor ons eigen huis, zoals een nieuwe voordeur en een nieuw toilet. Tussendoor namen we afscheid van Riet's ouwe Starletje wat nu zoveel mankementen begon te vertonen dat reparatie niet meer rendabel was en het trouwe karretje werd dan ook naar de sloop gebracht.
In september had ik een cursus in Maleisië en dat betekende dus een aangenaam weekje in mijn favoriete stad Kuala Lumpur, waar ik overigens in februari ook al een paar dagen was geweest voor een zakenbezoek. Ook kregen we weer bezoekers in september. Gillian, de dochter van Riet's Australische vriendin Pat, bracht samen met haar vriend Heinrich aan de Filipijnen en ze hebben bij ons gelogeerd toen ze in Manila waren.
In oktober ging Riet, net als eerder dit jaar in maart, voor een paar weekjes terug naar Nederland voor een tussentijds bezoek. Toen ze weer terug was begonnen we al met het plannen van ons volgende bezoek aan Nederland in december, maar we wilden tussendoor ook nog een lang weekend weg. Dat weekendje weg werd ons derde bezoek aan het prachtige eiland Boracay, in november. We verbleven weer in ons favoriete hotel "Discovery Shores" waar we deze keer een suite hadden van twee verdiepingen met een groot dakterras met naast een fantastisch uitzicht ook een jacuzzi.
Ondertussen waren overal de voorbereidingen voor het vieren van de Kerst al in volle gang en werd zo'n beetje het hele land opgevrolijkt door feestelijke verlichting. Ook wij deden daaraan mee en versierden ons huis met kerstverlichting, sterren en een kerstman voor de deur.
Voor het kerstfeest van ons bedrijf werden we op het laatste moment gevraagd om met onze band "From the Chorus" een kort optredentje te verzorgen. Ondanks de korte voorbereidingsperiode van maar twee weken lukte het ons om redelijk voor de dag te komen. Dit was overigens ons tweede optreden al dit jaar want in mei hadden we ook al een optreden verzorgd tijdens een personeelsfeest in de exclusieve club "Republiq".
Riet heeft zich ook dit jaar weer met haar vriendinnen ingezet voor het vrijwilligerswerk, maar ze had het af en toe moeilijk want in een tijdsbestek van een paar maanden vertrokken er niet minder dan vier van haar beste vriendinnen.
We hebben dit jaar veel overlast gehad van langskomende tyfoons. In juli, vlak voor mijn vertrek naar Nederland, raasde tyfoon "Glenda" over Manila waarbij veel schade werd aangericht en onze tuin in een slaatje werd veranderd. Daarna volgden meerdere tyfoons die wel veel regen veroorzaakten maar ons niet direct troffen.
Totdat het land in december werd opgeschrikt door de naderende supertyfoon "Ruby". Met de supertyfoon "Yolanda" nog in gedachten werden er uitgebreide voorzorgsmaatregelen getroffen en dat hielp de schade en het aantal slachtoffers drastisch te beperken. Onderweg boette de storm aan kracht in en veranderde ook nog eens van koers waardoor de gevolgen voor Manila beperkt bleven tot twee dagen met heel veel regen.
Halverwege december vertrokken we, Riet een weekje eerder dan ik, weer naar Nederland om Kerst te vieren met vrienden en familie en het jaar uit te luiden. En dat laatste deden we vandaag bij Nico en Anja op een rustig verlopen oudejaarsavond...
Reunies
Mijn moeder gaat iedere dinsdagochtend een bakkie doen bij Tante Jo en als ik in Nederland ben ga ik als het even kan met haar mee. Voor mij betekent het een weerzien met het huis en de familie waar ik de eerste jaren van mijn leven zo'n beetje ben opgegroeid.
Tante Jo woont namelijk nog steeds in haar ouderlijk huis wat pal naast het huis ligt waar ik ben geboren. Voor diegenen die dat niet weten, mijn oma en de moeder van Tante Jo waren zussen die naast elkaar woonden, en mijn moeder en Tante Jo zijn dus volle nichten.
En dat betekent dat Tante Jo eigenlijk mijn achter-tante is, maar voor mij is ze gewoon mijn tante, net als haar zussen Tante Corrie, Tante Cobie, Tante Lenie en Tante Annie die vanmorgen ook allemaal langs kwamen voor een bakkie. En omdat Ome Dirk, Ome Piet en Ome Arend ook nog langs kwamen was het voor Tante Jo een huisje vol. Ik kijk nu al uit naar de volgende keer, al zal dat wel weer even gaan duren.
Naar aanleiding van deze reünie een ouwe foto waar mijn geboortehuis op staat. De man rechts die over het hek hangt is mijn Opa en als ik me niet vergis is de vrouw links die in de deuropening staat Tante Jo.
Vanavond was er nog een kleine reünie, want als ik in Nederland ben probeer ik altijd met mijn ouwe maat Willem af te spreken om naar de film te gaan en een happy te eten. Ook deze keer was het weer gelukt een datum te prikken en we spraken af in Den Haag. De film die we zagen was "Exodus" en het restaurant werd (zoals eigenlijk altijd) "La Lanterna". Ook voor herhaling vatbaar wat mij betreft...
Verstoorde nachtrust
Echt lekker geslapen heb ik nog steeds niet sinds ik weer in ons Nederlandse thuis ben. In eerste instantie was de oorzaak natuurlijk de jetlag maar dat had met een paar dagen toch wel over moeten zijn. Desondanks slaap ik nog steeds onrustig en wordt iedere nacht nog wel een paar keer wakker waarna ik moeilijk weer in slaap kan komen.
Dat werd vannacht bepaald niet beter. Het leek erop dat ik eindelijk eens door zou slapen toen de nachtrust wreed werd verstoord door drie opeen volgende luide piepen. Uiteraard gaf ik een van Riet's mobieltjes de schuld maar toen die, ook wakker geworden, keek was dat niet het geval.
De logische andere optie leek ons een van de rookmelders, die gaan met tussenpozen piepen als de batterij leeg begint te raken. Het bleek dat een van de rookmelders zonder batterijen los in een kast lag, dus het moest de andere zijn. Die hangt in het trapgat en nadat ik hem van de muur had gehaald en de batterijen had verwijderd was het probleem opgelost.
Tenminste dat dacht ik, maar lang duurde de rust niet want amper een uur later klonk er weer een paar seconden lang luid gepiep. Deze keer konden we, omdat we allebei nog wakker waren, het geluid traceren en het leek van de zolder te komen. Maar toen we gingen kijken was het ons een raadsel waar het vandaan kwam, we checkten de wasdroger, de wasmachine en de verwarmingsketel maar zagen niks vreemds.
De rest van de nacht bleef het gelukkig stil maar de oorzaak van het gepiep was vanmorgen nog steeds onbekend. Totdat ik me realiseerde dat we op de zolder nog ergens een oude rookmelder hadden hangen die we 's nachts over het hoofd hadden gezien. En jawel hoor, die bleek de oorzaak te zijn. Het probleem kon nu simpel worden opgelost door het vervangen van de batterij.
Rest nu alleen nog de vraag waarom dat piepen om aan te geven dat de batterijen leeg beginnen te raken altijd midden in de nacht optreedt…
Winter!
Eindelijk, het is winter in Nederland. En met "winter" bedoel ik natuurlijk dat het vriest, er ligt een laagje sneeuw op de daken en plaatselijk ijs op de stoepen en straten, en de zon schijnt in een strakblauwe lucht. En het mooiste, het is windstil want anders was het guur geweest in plaats van mooi.
Het was verder een rustige, lekker luie dag waarbij we vanmiddag de deur zijn uit gegaan om bij schoonzus Ans thuis de vierenvijftigjarige huwelijksdag van Vader Niek en Moeder Greet te vieren. Met zoals Riet dat zei, een "happie" en een "drankie"…
Onderweg kon ik nog wel even een mooie foto maken van het winterse landschap.
En weer eten...
Een witte verrassing vanmorgen want er lag sneeuw! Een dun laagje weliswaar maar toch de eerste sneeuw die we gezien hebben sinds een lange tijd. En er viel ook nog sneeuw maar dat was natte sneeuw en dat zorgde jammer genoeg weer voor een druilerige dag.
Vanavond stond er weer een etentje op het programma, deze keer met mijn ouwe maten Wessel, Gijs en Nico. Gijs had een nieuw Japans restaurant voorgesteld aan de Boulevard in Katwijk en dat leek ons wel wat. Rauwe kouwe vis en nog "all you can eat" ook, "what's not to like"…
Nico en ik zouden traditiegetrouw op de fiets gaan maar dat idee ging me aan het begin van de avond tegen staan toen de temperatuur buiten naar het vriespunt zakte en de natte straten begonnen op te vriezen. Een taxi leek een veel betere oplossing en afgezien van het feit dat die door de weersomstandigheden twintig minuten te laat arriveerde was het dat ook.
Het eten in het restaurant was, vooropgesteld dat je van sushi houdt, prima en je kon er van eten zoveel je wilde. De manier van bestellen was wel bijzonder, op iedere tafel lag een lijst waarop je per bestelronde en per persoon vijf items van het menu kon bestellen. Dat veroorzaakte natuurlijk de nodige hilariteit maar de kennis van Japans eten die ik had opgedaan dankzij een Japanse collega, die tot vorig jaar iedere maandag een "Japanse" werklunch organiseerde, kwam hierbij mooi van pas.
Na het restaurant ging het hele gezelschap richting het huis van Gijs voor een afzakkertje, waarbij Nico en ik konden profiteren van het feit dat Wessel met de auto was gekomen. En zoals gewoonlijk werd het weer laat. Of eigenlijk meer vroeg…
Kerstdiner bij Sapori D'Italia
Het is inmiddels al een paar jaar traditie dat we met onze zoons en schoondochters op Tweede Kerstdag uit eten gaan en die traditie hebben we ook dit jaar in ere gehouden. We gingen daarvoor deze keer naar een Italiaans restaurant in de Javastraat in Den Haag genaamd "Sapori D'Italia".
Dat was niet onze eerste keus want we wilden eigenlijk naar een ander Italiaans restaurant, "Villa Rozenrust" in Leidschendam, maar toen we wilden reserveren bleek dat al vol te zitten. De eigenaar had echter wel een goeie tip voor ons, hij verwees ons door naar het restaurant van zijn broer en zo kwamen we dus in Den Haag terecht.
De avond begon met een grappig voorval. Nadat we ons door een taxi hadden laten afzetten was er even paniek bij het personeel van het restaurant want onze reservering stond niet op de lijst. Wat bleek, we stonden in het verkeerde restaurant, "Sapri D'Italia" was er pal naast en we waren dus de verkeerde voordeur binnengestapt...
"Sapri D'Italia" had voor de gelegenheid een speciaal kerstmenu met als gangen achtereenvolgens een amuse, een voorgerecht, een soep, pasta gerechten, een hoofdgerecht, een toetje en afsluitend nog koffie met bonbons. En dat was nog niet eens alles want na het betalen van de rekening kregen we ter afsluiting nog een glaasje limoncello citroenlikeur.
De enige keuzes die we moesten maken was tussen twee soorten soep en vier hoofdgerechten (wilde eendenborst, kalfsoester, zeebaars of kreeft) en verder was het genieten van alles wat ons werd voorgezet. En genieten was het, vanaf de eerste hap tot de laatste slok!
Zoals ik al had verwacht gezien een eerdere ervaring bij "Villa Rozenrust" was het eten meer dan overvloedig. Maar de sfeer was gemoedelijk en er waren ruim pauzes tussen de gangen dus al met al hebben we dik vier uur zitten tafelen, met naast het heerlijke eten ook nog een paar flessen uitstekende rode wijn.
Een meer dan geslaagde avond dus die werd afgesloten met een afzakkertje bij ons thuis, luisterend naar de Top 2000...
Gezllige Eerste Kerstdag
Eerste Kerstdag was tamelijk herfstachtig en het weer droeg dus niet bepaald bij aan een gezellige kerstsfeer. Gelukkig maakte het weinig uit want de gebruikelijke familie bijeenkomst bij ons thuis was heel erg gezellig! We hadden een huisje vol en iedereen bleef lekker lang zitten.
De afwasmachine draaide erna wel overuren...
Drukke dag voor Kerst
Wat ik vanmorgen had weet ik niet precies maar ik was om negen uur al op pad met een enorme boodschappenlijst die ik voor mezelf had opgesteld.
De eerste stop was op het Gemeentehuis in Katwijk voor een beetje een merkwaardige boodschap, ik moest daar namelijk een "Nee-Nee" sticker halen. Voor diegenen die dat niet weten, als je niet wilt dat je brievenbus wordt volgepropt met allerlei reclameblaadjes en gratis krantjes dan kun je een sticker op je brievenbus plakken waarop staat dat je daar niet van gediend bent. Wij hadden al jaren zo'n sticker op onze brievenbus maar we hebben sinds een paar weken een nieuwe voordeur en dus ook een nieuwe brievenbus, en je raadt het al, niet alleen lag de deurmat vol met die reclame troep maar stond er ook om de haverklap een bezorger van die rotzooi aan de voordeur die zijn of haar hand ophield. "Gelukkig Nieuwjaar", jaja...
De tweede stop was bij de Gamma om alweer een lading vervangende lampen te kopen, want om de haverklap knalt er een lamp kapot de afgelopen week. Daarna door naar Garage Dijksman daar vlak om de hoek want Meneer Mitsubishi had ons een brief gestuurd dat hij een foutje had gemaakt bij het monteren van ons model Outlander en dat er een kleine reparatie moest plaatsvinden. En daar moest een afspraak voor worden gemaakt en dat kwam best uit want dan kunnen gelijk de winterbanden erop, dat lijkt nu toch eindelijk nodig te gaan worden.
Daarna waren er nog wat kleine boodschappen maar het belangrijkste vandaag was een bezoek aan mijn moeder vanmiddag, want vandaag was de dag dat mijn ouders zestig jaar getrouwd zouden zijn geweest. Helaas heeft mijn vader dat niet mee mogen maken maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat we zo'n dag niet moeten gedenken. Met een mooi boeket voor mijn moeder uiteraard.
En daarom vandaag ook een foto van het 50-jarig huwelijksfeest van mijn vader en moeder, vandaag precies tien jaar geleden.
Spuit
Een verblijf in het buitenland, of je er nu voor een tijdje gaat wonen of alleen maar voor een weekje of wat vakantie, betekent dat je even moet uitzoeken of je voor het land van bestemming vaccinaties nodig hebt. Dat kan behoorlijk verschillend zijn per land en het is vaak ook afhankelijk van de duur van je verblijf.
Bij Shell is dat normaal gesproken allemaal prima geregeld, er is voor ieder land een lijst en je kunt je vaccinaties halen bij de eigen Medische Dienst. Als je voor een langdurig verblijf naar het buitenland vertrekt dan maakt een controle van je inentings-boekje onderdeel uit van de keuring en worden vooraf alle vaccinaties in orde gemaakt.
Wat je wel zelf moet doen is tussendoor bijhouden of alles nog bij is, en dat heb ik een maandje of wat geleden weer eens gedaan. En wat bleek, zowel van Riet als van mij waren een paar vaccinaties verlopen en aangezien die op het Shell-lijstje staan van verplichte vaccinaties moesten die dus worden vernieuwd.
Normaal gesproken geen probleem maar de Medische Dienst in Manila bleek een gebrek aan serums te hebben. Met name de verlopen vaccinatie tegen Tyfus zat me dwars, en ik besloot men tot de Medische Dienst in Den Haag te wenden en die vonden het geen enkel probleem om ons van de vereiste vaccinaties te voorzien tijdens ons verblijf in Nederland.
Er was voor vanmorgen een afspraak om tien uur een afspraak gemaakt dus vertrokken we om een uur of negen richting Den Haag. We hadden een meevaller want de vaccinaties tegen hondsdolheid hoefden niet te worden vernieuwd en dat scheelde een paar prikken. Wel kregen we de Tyfus vaccinatie en nu kunnen we er weer drie jaar tegen.
Een vervelend prikje was het trouwens wel, en voor het geval jullie denken dat ik kleinzerig ben, Riet zei precies hetzelfde. Auw...
Crisis? What Crisis?
Een van de dingen die ik altijd graag doe als ik in Nederland ben is rondscharrelen in de binnenstad van Den Haag. Zomaar rondbanjeren in de winkelstraten, niet eens noodzakelijk om wat te kopen maar overal rondneuzen en kijken. Uiteindelijk koop ik toch altijd wel wat, al is het maar een zak gevulde koeken.
Vandaag ging ik met dat idee naar Den Haag, en ook omdat ik een paar dingetjes wilde kopen, maar daar is weinig van terecht gekomen. Het was in het centrum van de stad namelijk niet gezellig druk maar bizar druk. Nou kun je zeggen dat dat logisch is in de dagen voor de Kerst maar hoe is die enorme drukte in de winkels te rijmen met alle berichten die ik lees en hoor over een crisis in Nederland?
Alle winkels waren overvol, en niet alleen de "goedkope" winkels maar ook de dure winkels, en de straten waren stampvol met mensen die vrijwel allemaal rondliepen met tassen vol luxe goederen. De electronica winkels puilden uit en in de nieuwe Apple Store in de passage kon je als je geholpen wilde worden je naam op een lijst laten zetten en misschien dat je vandaag dan nog aan de beurt kwam.
Onnodig te zeggen dat mijn bezoek van korte duur was en ik kon niet nalaten te denken aan de titel van dat album van Supertramp, "Crisis? What Crisis?"...
Eindelijk gelukt!
Riet en haar zus Ans zijn enorm close met elkaar, ondanks dat ze qua karakter hemelsbreed van elkaar verschillen. Het zal wel zoiets zijn als met magneten, tegengestelde polen trekken elkaar aan en dat gaat bij hen beslist op. Als wij op de Filipijnen zijn dan belt Riet haar zus minstens één keer per week, ook als ze eigenlijk niks nieuws te vertellen, maar gewoon om even met haar zus te kletsen.
De liefste wens van Riet is dan ook al zolang als we in het buitenland wonen dat Ans een keer naar ons toe komt. Dat is er door allerlei omstandigheden nog steeds niet van gekomen maar het ziet er naar uit dat dat nu toch recht gaat gebeuren, tot grote vreugde van Riet.
Het belangrijkste beletsel, de lange vliegreis met overstap, is weggenomen doordat Ans en nicht Joëlle (want die komt ook mee) op de heenweg kunnen meereizen met Martin en Sandra die tegelijk overkomen, en op de terugweg reist Riet met ze mee naar Nederland. Het was dus alleen nog een kwestie van de datums vaststellen en dat hebben we vandaag gedaan. We hebben bij Martin en Sandra thuis vanmiddag de vliegreizen geboekt bij Emirates, waarbij er dus een overstap wordt gemaakt in Dubai.
Het was voor Martin en Sandra trouwens nog een heel gepuzzel want die blijven niet hun hele vakantie bij ons, die wilden van de gelegenheid gebruik maken om ook nog een ander land in de regio te bezoeken. Na wat wikken en wegen werd gisteren besloten dat het Indonesië zou worden, maar daarvoor moesten er voor hen nog meer vluchten geboekt worden en dat moest uiteraard ook nog eens allemaal passen.
Maar het is gelukt om alles rond te krijgen en eind februari komt er dus alweer visite, hartstikke leuk!
Gezellige tweede dag
Vanmiddag kregen we bezoek van twee vakantievrienden die we ontmoet hadden tijdens onze vakantie in China eerder dit jaar. We hadden Leo en Marco tijdens die reis verteld over ons huidige thuisland en ze met onze verhalen min of meer overgehaald om eens naar de Filipijnen op vakantie te gaan. Een paar weken geleden mailden ze ons dat ze in januari naar de Filipijnen wilden komen en graag van ons aanbod gebruik wilden maken om bij ons te komen logeren.
Dat lijkt ons hartstikke leuk en we hadden dan ook voor vandaag afgesproken bij Leo in Zoetermeer om bij te praten en om ze zoveel mogelijk informatie te verschaffen voor hun reisplannen. Door omstandigheden werd op het laatste moment besloten om de bijeenkomst bij ons thuis te houden en daarom kwamen ze naar Rijnsburg in plaats van dat wij naar Zoetermeer gingen.
Het werd een gezellige middag met als belangrijkste gespreksonderwerp natuurlijk de Filipijnen. Riet en ik vertelden zoveel mogelijk over wat er allemaal in en rond Manila te doen is, en wat de mogelijkheden zijn om andere eilanden te bezoeken. Met die informatie gaan Leo en Marco aan de slag om hun vakantie te plannen en wij hebben uiteraard aangeboden om een handje te helpen waar nodig.
Enige haast van hun kant is wel geboden want het is de bedoeling dat ze vandaag over drie weken al bij ons op de stoep staan...
Terug in Rijnsburg
Ondanks dat ik gisteravond pas tegen half twaalf en tamelijk bekaf naar mijn bed ging was ik vanmorgen om half drie al weer klaarwakker. Niet zo heel gek natuurlijk omdat het volgens mijn biologische klok al half tien in de ochtend was maar wel vervelend want echt uitgeslapen was ik niet bepaald. En wat doe je dan, je gaat je bed maar uit en zet beneden een bakkie koffie. En valt vervolgens een half uur later op de bank alsnog weer in slaap tot half zes 's morgens.
Het weer was gisteravond al meer herfstachtig dan winters en dat was er vanmorgen nog niet beter op geworden. Maar wat me bij terugkeer naar Nederland in deze tijd van het jaar altijd het meest tegenvalt is dat het zo laat licht wordt. Ik ben inmiddels gewend op de Filipijnen dat het iedere dag om zes uur in de ochtend licht wordt en hier is dat pas tussen acht en half negen. Het geeft mij het gevoel dat het Acht Uur Journaal al midden in de nacht wordt uitgezonden...
Er staan altijd drie vaste items op het programma voor de eerste dag terug in Nederland: bezoek aan mijn schoonouders, bezoek aan mijn moeder en patat eten met onze zoons en schoondochters. Vandaag was dat niet anders, en tussendoor heb ik ook alvast een paar kleine klusjes in huis gedaan waardoor alle lampen het weer doen en een paar stopcontacten weer geschikt zijn voor gebruik.
Al met al een goed bestede eerste dag terug in Rijnsburg, en zelfs het weer werkte daar aan mee want vanmiddag was het weliswaar nog steeds behoorlijk winderig maar de zon scheen en het was droog...
Van Manila naar Amsterdam
Het was maar goed dat ik extra vroeg was opgestaan want hoewel ik om zes uur had afgesproken met onze chauffeur Lito kreeg ik om vijf voor half zes al een berichtje van hem dat hij op het afgesproken punt stond te wachten. Door dit vervroegde vertrek van huis en het feit dat letterlijk alles meezat onderweg was ik al om vijf over zes op de luchthaven. Voor mij was dit de eerste keer dat ik vertrok vanuit de internationale kant van Terminal 3 ging ook daar alles zo vlot dat ik om half zeven al een een bakkie in de lounge zat.
Het vliegtuig vertrok keurig op tijd en landde ook op tijd op de luchthaven van Dubai. Deze keer had ik net als Riet een iets ander vluchtschema dan de vorige keren dat we met Emirates reisden maar dit schema had als voordeel dat de toch al redelijk korte overstaptijd in Dubai nog korter was, namelijk maar twee en een half uur. Mijn vervolgvlucht vertrok vanaf dezelfde terminal als de vlucht waarmee ik aankwam dus ondanks de vrij korte overstaptijd kon ik er nog even mijn gemak van nemen in de lounge op Dubai Airport.
We vertrokken ook vanaf Dubai op tijd en bereikten Amsterdam ook op de aangegeven tijd maar een vlotte landing was het niet. Door de bewolking zat alles potdicht tot vlak boven de grond en er stond een hele sterke zuid-westelijke wind waardoor we daalden als een aangeschoten eend. Schommelend en slingerend kwamen we met wat horten en stoten aan de grond en zo was ik na ruim zes maanden dus weer op Nederlandse bodem.
Ondanks de lange reis van alles bij elkaar bijna vierentwintig uur had ik onderweg vrijwel niet geslapen. Dat was op de vlucht naar Dubai natuurlijk niet zo gek aangezien die helemaal overdag plaatsvond, maar het hoopje wat ik had om op de vlucht naar Amsterdam mijn ogen nog even dicht te doen werd teniet gedaan door de twee luidruchtige heren op de stoelen voor me.
Die twee Nederlanders maakten zeven uur lang alle vooroordelen van buitenlanders ten opzichte van Nederlanders helemaal waar. Ze kenden elkaar van te voren blijkbaar niet maar maakten dat ruimschoots goed door de hele reis met elkaar te converseren op een volume wat de rest van de cabine wakker hield. Hun harde stemmen en luide gelach kwam zelfs boven mijn noise-cancelling koptelefoon uit en daardoor kon ik de slaap niet vatten. En om me heen kijkend zag ik dat ik niet bepaald de enige was.
Het cabinepersoneel vond het allemaal heel vermakelijk een mengde zich af en toe ook gezellig in het gesprek. Het leek me, net als enkele medepassagiers trouwens, toch niet zo handig om er opmerkingen over te maken want ik ga geen discussies aan met kaalhoofdige figuren die onder tattoos zitten en een boordmaat hebben van zesenvijftig.
Al met al was ik dus toen ik thuis kwam tamelijk bekaf. Waar Riet ook nog eens verlangde dat ik gezellig lang opbleef om wat te drinken en om bij te kletsen. En wat denk je, toen ik eindelijk naar mijn bed lag kon ik de slaap niet vatten...
Kerstvakantie
En vandaag is dan het rijtje compleet, kerstverlichting, kerstcadeautjes, kerstlunch en vanaf vandaag kerstvakantie! De laatste werkdag van het jaar zit er op, en zoals altijd lijkt het wel alsof iedereen zoveel mogelijk werk probeerde af te krijgen op mijn laatste werkdagen van het jaar dus het was nog een soortement van druk ook.
De stroom cadeautjes hield ook vandaag niet op, er waren er ook voor mij weer een paar van collega's en van onze werkgever was er het jaarlijkse "kerstpakket". En dit jaar hebben ze eens aardig uitgepakt want naast de gebruikelijke kalenders was er een mooie sportas die heel best van pas gaat komen en het geheel zat ook nog eens verpakt in een buitenmodel boodschappentas waar we denk ik ook nog wel het nodige plezier van zullen gaan hebben.
Dan waren er uiteraard nog de nodige activiteiten ten aanzien van mijn vertrek morgen. Ik kon vanmorgen al online inchecken via de website van Emirates dus de boardingpassen zijn al geprint. Wat de bagage betreft, mijn rugzak staat al gepakt klaar, alleen de koffer is nog niet helemaal ingepakt maar ook daarvoor ligt alles al klaar.
Het gebouw op de foto heb ik voor bijna drie weken gedag gezegd, nog maar één nachtje slapen en dan morgen vroeg op om op tijd op de luchthaven te zijn. Ik ben er klaar voor!
Kerstlunch
Na de kerstverlichting en de kerstcadeautjes was er vandaag de kerstlunch. Het was al weer een aardig tijdje geleden dat ik met mijn team ben wezen lunchen en het werd dus hoog tijd om dat weer eens te doen. En wat is er een betere gelegenheid dan met de Kerst, nietwaar.
Het was nog niet echt om sentimenteel over te worden maar dit was de laatste kerstlunch die we met elkaar zullen hebben want volgend jaar om deze tijd zal dit team niet meer bestaan. Fairuz gaat ons eind januari al verlaten en ergens midden volgend jaar zal het project klaar zijn met als gevolg dat niet lang daarna ook de rest van het team zal worden ontbonden en zal een ieder zijns weegs gaan zoals dat zo mooi heet.
Al met al zijn een paar van ons al een behoorlijke tijd bij elkaar. Fairuz was er al toen ik begin oktober 2010 in Kuala Lumpur met deze klus begon en ook Cleng was er al, zij het dat ik die het eerste jaar niet zoveel zag omdat ze al in Manila gestationeerd was. Die twee maken dus voor mij al vanaf het begin deel uit van mijn team en daar kwam vorig jaar Gennie bij. Eigenlijk bestaat mijn team uit nog vier mensen, twee IT-ers die overal in het project rondlopen en twee man op de Keppel Scheepswerf, maar deze drie zijn degenen waar ik dagelijks mee werk.
De beide dames hadden een duidelijke voorkeur aangegeven voor restaurant "Chili's" en het werd dus Mexicaans. Er moesten uiteraard ook foto's gemaakt worden en voor de gelegenheid had ik deze keer zelf ook een camera meegenomen. Gennie liet een van de obers een foto maken met haar iPhone en zo stond ik al op Facebook getagd voordat ik de rekening had betaald. Op de foto zie je van links naar rechts Fairuz, ik zei de gek, Cleng en Gennie.
En vanavond ben ik ook maar eens begonnen met het inpakken van mijn koffer want ik vertrek aanstaande donderdag 's morgens al heel vroeg en het zou toch wel leuk zijn als mijn koffer dan klaar stond. Er gaat zoals gewoonlijk weer een halflege koffer mee maar daar zit voor Martin wel een verrassing in...
Kerstcadeautjes
Ging het gisteren over de kerstverlichting, vandaag gaat het over kerstcadeautjes. Het is namelijk niet alleen traditie hier om met de Kerst cadeautjes te geven (die naar goed Amerikaans voorbeeld onder de al weken klaar staande kerstboom worden gelegd), op de Filipijnen is het ook gebruikelijk dat je in de dagen voor Kerst cadeautjes geeft aan al je vrienden en daartoe worden ook de collega's in je team gerekend.
Het gaat niet om het geven van grote cadeaus maar meer om een aardigheidje. Iets kleins of goedkoops is helemaal geen probleem want het is de bedoeling dat je laat merken dat je hebt gedacht aan degene die je het cadeautje geeft. Meestal bestaat het cadeau uit iets eetbaars, snoepgoed of een pak koekjes, of zomaar iets wat de gever zelf heeft gemaakt.
Ik heb vorige week al een paar van die attenties gekregen en daar kwamen er vandaag nog een paar bij. Ik moet er zelf natuurlijk ook aan geloven, wat normaal gesproken door Riet geregeld zou worden maar dat gin deze keer niet want die zit in Nederland. Ik moest dus zelf op pad, en dat in een tijd dat je in alle winkels over de hoofden kunt lopen en de rijen voor de kassa's ellenlang zijn...
Maar het is gelukt, ik heb voor mijn klantjes een cadeautje geregeld en het is nog een puur Nederlands cadeau geworden ook. Filipino's zijn gek op kaas en ik had al vermeld dat een kerstpakket geen kerstpakket is als er geen kaas in zit, dus kwam ik op het idee om Hollandse kaas te geven. Want jawel, dat is hier gewoon te koop.
Op de foto zie je links de oogst van vandaag, met als absoluut toppertje de doos "Cupcake Chocolates", echte Belgische bonbons. De rode tasjes aan de rechterkant zijn de cadeautjes die ik morgen zelf ga uitdelen, met als inhoud dus elk twee stukken echte Hollandse kaas!
Kerstverlichting
Gisteravond ben ik onderweg naar restaurant "Outback" door het Alabang Town Center gewandeld en deze keer had ik een camera meegenomen om het een en ander vast te leggen van de feestelijke en vooral sfeervolle kerstverlichting. Alles baadt de maand voor de Kerst in een zee van licht en hoewel het misschien wat overdadig mag lijken, ik vind het altijd ontzettend gezellig.
Vorige week was een heleboel van de feestverlichting voor de aankomende storm in veiligheid gebracht maar gelukkig is deze week alles weer in volle glorie terug. Ook op de grote poortboog bij de Madrigal Gate, de hoofdingang van onze Village, is de afgelopen week weer een begin gemaakt met het opnieuw aanbrengen van de kerstverlichting en dat is blijkbaar nogal een hoop werk want ze waren er zelfs gisteravond nog aan bezig.
Maar zeg eerlijk, het resultaat maar er zijn, of niet soms. Vergelijk maar eens met de foto van vorige week zaterdag.
Verder had ik een "Hobbit" weekend. Gisteren heb ik de eerste film opnieuw bekeken want ik was het verhaal al weer zo'n beetje kwijt, en vandaag heb ik de deel 2 gekeken. De laatste was van een niet zo heel erg officiële Blueray kopie die ik een week of wat geleden heb aangeschaft, en de kwaliteit daarvan was nagenoeg perfect! Een hele zit alles bij elkaar maar ik ben nu tenminste weer bij en klaar voor deel 3...
Riet is weer onderweg
Riet's eerste vlucht van vandaag, van Manila naar Dubai, vertrok vanmorgen om kwart voor negen en dat betekende dus vroeg op om op tijd op de luchthaven te zijn. We hadden de vertrektijd van thuis gepland om zes uur dus had Riet haar wekker gezet om vijf uur.
Dat was in principe ruim op tijd om rustig aan te kunnen doen maar zoals gewoonlijk ging het anders. De wekker ging inderdaad klokslag vijf uur af, ging vervolgens om de paar minuten nog vier keer af en toen ik gewassen, geschoren en gekleed uit de badkamer kwam om vijf over half zes moest Riet haar alsnog wakker maken...
We waren nog maar net beneden om kwart voor zes met de koffers toen er al een berichtje kwam van onze chauffeur Lito dat hij al stond te wachten op de afgesproken plaats. Lito kan namelijk niet om die tijd naar ons huis komen omdat er dan nog geen openbaar vervoer onze kant op is. Hij wacht dan altijd bij het parkeerterrein van de South Supermarket, vlak bij waar de Skyway begint en ook gunstig gelegen vlak bij de Jeepney halte waar hij uitstapt.
Ik reed het eerste stukje vanaf huis en gaf bij het rendez-vous punt het stuur over aan Lito, net terwijl er een flinke stortbui los barstte. Het zag er even vervelend uit maar halverwege de rit naar Terminal 3 van de luchthaven werd het al weer droog en achterom kijkend konden we zien dat de bui precies boven Alabang bleek te hangen. Het verkeer zat ondanks kort oponthoud door de grote werkzaamheden recht voor Terminal 3 verder redelijk mee en we konden Riet dan ook ruim op tijd af zetten.
Het bleef gelukkig de rest van de dag redelijk goed weer op een enkele bui aan het begin van de middag na maar toen was de vlucht van Riet allang vertrokken. Om half zeven, net toen ik op het punt stond om een hapje te gaan eten, kreeg ik een berichtje van Riet dat ze was aangekomen in Dubai en tegen de tijd dat ik weer thuis was zag ik dat haar vlucht naar Amsterdam mooi op tijd was vertrokken.
Ze komt als alles goed gaat om half negen in de avond in Amsterdam aan maar voor mij is dat morgen ochtend half vier...
Voorbereidingen voor Riet's vertrek
Morgen vertrekt Riet naar Nederland en daar gaat de nodige voorbereiding aan vooraf. Niet zozeer het pakken van de koffer want dat is in feite een makkie, in Nederland is het winter en winterkleren hebben we hier niet dus wat er mee gaat is hoofdzakelijk schoon ondergoed en cadeautjes. Nee, het meeste werk gaat zitten in het afhandelen van haar lopende zaken hier want Riet is tenslotte een werkgeefster.
Dat is geen geintje hoor, Riet is degene die geregistreerd staat als de werkgeefster van Estela en Lito en daarnaast maken we natuurlijk ook nog gebruik van een zwembadman en een tuinman. Iedereen wordt hier twee keer per maand betaald en alles gaat contant. Aangezien Riet altijd alles regelt moeten er dus de nodige geregeld worden voor haar vertrek, want het is vandaag de twaalfde en we komen pas de zesde terug dus dat zijn twee salarisrondes, normaal gesproken op de 15e en de 30e van de maand.
Als ze alleen naar Nederland gaat maakt Riet altijd enveloppen met afgepast geld voor mij klaar zodat ik de betalingen kan verrichten, waarbij het enige probleem altijd het afgrijselijke handschrift van Riet is waar ik af en toe echt geen kaas van kan maken. Gelukkig kan ik aan het bedrag in de envelop zien dat het bijvoorbeeld voor de tuinman is. Deze methode werkt altijd prima maar nu ben ik er natuurlijk zelf ook niet. Maar alles is geregeld met Estela en Lito en de rest handelt Estela af, die heeft dat al eerder gedaan en dat ging prima.
Een ander punt waar Riet ruim aandacht aan heeft besteed zijn de kerstpaketten voor "ons personeel". Ze heeft vier grote tassen gevuld en die allemaal op vrijdag aan iedereen uitgereikt, alleen de tuinman krijgt die van hem aanstaande maandag nog en dan is alles geregeld. Kan ik volgende week met een gerust hart vertrekken...
Kaaskop...
Complete chaos op de weg vanmorgen vroeg vanwege de wegwerkzaamheden aan Commerce Avenue, de weg die van onze Village naar het kantoor loopt. Op het laatste stuk waren van de drie rijbanen er twee afgesloten en moest de hele ochtendspits dus over een enkele rijbaan geperst worden, vlak voor een van de drukste kruispunten bij ons in de buurt. Er is hier zoals ik al eerder vertelde geen enkele consideratie voor automobilisten op weg naar hun werk zoals in Nederland waar dergelijk werk voor de ochtendspits zou worden onderbroken.
Af en toe ga ik met collega’s tussen de middag ergens een hapje eten en vanmiddag gingen we naar een Filipijns restaurant. Ik schrijf weinig over het Filipijnse eten en dat is hoofdzakelijk omdat er weinig goeds over te melden is. Van alle landen in deze regio is de Filipijnse keuken beslist de minste en daarom eten we ook niet vaak “echt” Filipijns maar zoeken we ons heil bij restaurants met een“buitenlands” menu.
Deze keer dus een Filipijnse lunch, en aangezien het restaurant er op zich prima uitzag en het menu ook ging ik er toch gematigd optimistisch voor zitten. Bij het bestellen ging het meteen al mis want het visgerecht wat ik op het oog was leverde (ik was niet eens verbaasd) het gebruikelijke “Sorry Sir, that is not available” op. Het werd dus een gerecht wat volgens het menu bestond uit stukjes mals rundvlees zonder bot (dat staat er hier altijd uitdrukkelijk bij) met een pittige kokosnootsaus, met vooraf een soep die op het menu stond als “Binakol”, een soort kippensoep ook met iets van kokosnoot en mais.
Mijn hoofdgerecht kwam als eerste op tafel, niet eens zo heel vreemd want het was tenslotte een Filipijns restaurant, en het bestond uit twee satestokken met op elk drie enorme hompen rundvlees. Daarna kwam de soep die op zich smakelijk was maar er dreef een stuk maiskolf in. Wat doe je daar nou mee, vis je dat eruit met je vingers om af te kluiven, of probeer je de mais eraf te peuteren terwijl het in de soep drijft? Je ziet, Filipijns eten is nog niet eens zo eenvoudig...
Toen de soep op was begon ik aan het rundvlees en dat was ronduit koud. Het kon nooit zo erg afgekoeld zijn in die paar minuten dus het moet al koud geweest zijn toen het op tafel kwam. Op mijn opmerking dat het ook wel een beetje veel was kreeg ik te horen dat de meeste gerechten op het menu goed waren voor twee tot drie personen. Nou gaan Filipino’s altijd uit eten in groepen en worden gerechten altijd door iedereen gedeeld, maar wat als je nou de enige bent die dat gerecht wilt bestellen? Het rundvlees was daarbij ook nog eens niet bepaald smakelijk, zo taai als wat en zoals ik al had geconstateerd veel te veel.
Kortom wat mij betreft was deze lunch geen reclame voor de toch al niet geweldige Filipijnse keuken. En ik ben al niet zo van het buiten de deur lunchen, in dat opzicht ben ik nog steeds heel erg Nederlands. Mijn collega’s zien het vrijwel iedere dag grijnzend aan, “Zit-ie weer met zijn brood met kaas”...
Paspoort voor Riet
Vandaag was voor mij de eerste gewone werkdag van de week na twee dagen thuis gewerkt te hebben, en ik moet zeggen dat het toch wel merkwaardig is om op woensdag een maandaggevoel te hebben.
Navraag bij collega's leerde dat iedereen de tyfoon redelijk goed had doorstaan, er was weinig schade en ook de wateroverlast was meegevallen, zelfs de verwachte problemen op de wegen waren er niet. Al met al dus een goeie afloop van wat toch wel een spannende week is geweest.
Afgelopen maandag was het bericht al binnengekomen dat het nieuwe paspoort van Riet klaar lag op de Nederlandse Ambassade om opgehaald te worden, maar vanwege de tyfoon kon dat gisteren niet dus werd het vandaag. Riet heeft nu haar nieuwe paspoort en daarmee zijn mogelijke problemen rond haar reis naar Nederland opgelost.
Het punt was namelijk dat Riet's ouwe paspoort weliswaar nog tot 2 juni volgend jaar geldig was, maar aangezien we op 6 januari uit Nederland terug zouden komen betekende dat dat bij aankomst in Manila haar paspoort net geen zes maanden meer geldig was. Dat is wel een vereiste om het land binnen te mogen komen en aangezien we niet wisten hoe moeilijk ze hier zouden doen over die paar dagen (waarschijnlijk heel erg moeilijk) leek het ons verstandiger om van te voren een nieuw paspoort te regelen.
Het werd nog even spannend omdat de levertijd voor een nieuw paspoort opeens geen vijf dagen meer was zoals bij mij maar twee weken, en daar kwam natuurlijk al die heisa met die tyfoon ook nog eens tussendoor. Maar het is uiteindelijk toch gelukt en Riet kan zaterdag met een gerust hart op pad, ook al omdat de weerberichten geen onaangename verrassingen voor het weekend in petto hebben.
Het is wel te hopen voor mij dat die nieuwe tyfoon niet besluit om de Filipijnen uitgerekend volgende week donderdag met een bezoek te vereren...
De tyfoon is gepasseerd
De verwachting was dat de tyfoon "Ruby" vannacht Manila zou bereiken en in de loop van de ochtend gepasseerd zou zijn. Wel werd er de rest van de dag dan nog veel regen verwacht en vandaar dat de baas alvast maar had aangegeven dat iedereen maar beter van thuis uit kon proberen te werken. De tweede opeenvolgende thuiswerkdag dus.
En de tyfoon passeerde inderdaad vannacht, met de nodige wind en heel veel regen maar echt extreem werd het niet. De tyfoon was inmiddels afgezwakt tot een tropische storm en gelukkig bleef dus de verwachte schade door harde windstoten vrijwel uit. Wel viel er zoals gezegd ontzettend veel regen en het bleef ook regenen tot een uur of vier in de middag, maar de conclusie is toch wel dat Manila voor het ergste is gespaard.
Er zijn nog weinig berichten uit de stad over de toestand van de wegen en mogelijke overstroomde stadsdelen, wel is er in het nieuws het nodige gesteggel over het aantal slachtoffers van deze tyfoon. Volgens de regering zijn dat er namelijk maar twee, terwijl het Rode Kruis heeft aangegeven dat er minstens vierentwintig slachtoffers zijn gevallen. CNN maakt zelfs melding van zevenentwintig, maar hoe het ook zij, de voorzorgsmaatregelen die deze keer genomen werden hebben toch ruimschoots afbetaald al is ieder slachtoffer er natuurlijk een teveel.
Er is overigens wel een bericht van de school die met Katwijks en Rijnsburgs geld is herbouwd na de tyfoon "Yolanda", en het nieuws is heel positief, de nieuwe school heeft de storm met een minimum aan schade doorstaan. Er is dus niet alleen een nieuwe school gebouwd maar ook eentje die bestand is tegen zware stormen, met andere woorden er is een goed stuk werk afgeleverd daar dankzij alle bijdragen.
De huishoudelijke dienst van Shell had blijkbaar vandaag zij taken weer opgepikt want die stonden onverwacht voor de deur om een probleem wat we hadden gemeld op te komen lossen. De aanvoerpijp van onze heetwaterketel die buiten achter de bijkeuken staat lekte en dat werd veroorzaakt doordat de pijp is doorgeroest. Met het uitermate vochtige klimaat hier is dat geen wonder en er was een nieuw pijpje besteld.
Vandaag kwamen ze dus al langs om dat nieuwe pijpje aan te brengen ter vervanging van her roestige exemplaar, maar het beoogde doel, het stoppen van het lekken werd niet bereikt. De nieuwe pijp lekte namelijk ook, en waar dat precies aan lag weten we niet maar er is weer een nieuw pijpje besteld...
Oh ja, en de weerdiensten houden op dit moment al weer een hogedrukgebied boven de Stille Oceaan in de gaten want dat lijkt zich te gaan ontwikkelen tot een zware tyfoon. En raadt eens welke kant die op komt...
Het is begonnen
Vanmorgen vroeg zag de lucht er zwaar bewolkt en tamelijk dreigend uit maar het was nog steeds droog, de tyfoon had ons blijkbaar de afgelopen nacht nog niet bereikt. En omdat onze chauffeur Lito gewoon naar zijn werk was gekomen besloot ik zijn voorbeeld maar te volgen en liet me om zeven uur bij ons kantoor afzetten.
Het kantoor was nagenoeg leeg, we waren maar met zijn zevenen en tegen acht uur kwam de crisis manager van Shell langs die ons vriendelijk doch dringend verzocht om naar huis te gaan in verband met de naderende storm. Om half negen was ik dus al weer thuis en hebben we ook Lito gelijk naar huis gestuurd zodat hij voor de naderende storm thuis kon zijn.
Om negen uur is het gaan regenen en het is de hele dag niet meer droog geweest. De wind viel nog wel mee omdat de tyfoon ons pas laat in de avond gaat bereiken. Tegen die tijd is hij overigens na het passeren van drie grote eilanden afgezwakt tot een tropische storm, wat wil zeggen dat de wind gelukkig mee zal gaan vallen (windkracht tien tot elf) maar dat er wel zware regenval wordt verwacht.
En juist die regen is waar iedereen zo bang voor is omdat met name de lagere gedeelten van de stad zullen overstromen en het hele wegennet in en rond de stad zo goed als onbegaanbaar zal worden. Daarop anticiperend hebben we inmiddels al een tekstbericht van Shell gekregen dat we ook morgen van thuis uit moeten proberen te werken en vooral niet moeten proberen naar kantoor te komen. De verwachting voor morgen is dat ook na het passeren van de tyfoon het nog de hele dag zwaar zal regenen.
De eerste berichten van de toestand op de oostelijke eilanden beginnen binnen te druppelen. Heel veel materiële schade weer, overal is de stroom uitgevallen en helaas, er zijn volgens de laatste berichten toch al weer eenentwintig slachtoffers te betreuren. Dat aantal is relatief laag dankzij de tijdige evacuaties van de afgelopen dagen. Op dit moment worden ook in Manila zelf duizenden mensen uit de laag gelegen wijken geëvacueerd. Op de foto van vandaag zie je zo'n opvangplek.
Goed nieuws was er vandaag wel voor Riet want de Nederlandse Ambassade belde op om te vertellen dat haar nieuwe paspoort klaar ligt om opgehaald te worden, en dat is dus mooi op tijd voor haar vertrek aanstaande zaterdag. Het enige punt is nog even wanneer dat ophalen precies moet gaan gebeuren want de Ambassade is in het centrum van de stad en gezien de omstandigheden is er op de bereikbaarheid op dit moment geen peil te trekken...
Harry's verjaardag
Weer een onverwacht rustige en zelfs bij vlagen mooie dag vandaag! De tyfoon heeft onze regio nog steeds niet bereikt en dat komt omdat hij zich voortbeweegt met een snelheid van maar tien tot vijftien kilometer per uur. Gisteravond bereikte "Ruby" de oostkust van de Filipijnen en heeft daar voor heel erg veel overlast gezorgd.
Doordat de bevolking ruim van te voren was geëvacueerd zijn er voor zover op dit moment bekend nog geen slachtoffers gevallen. De schade is hoofdzakelijk beperkt gebleven tot afgewaaide daken en omgewaaide bomen, maar daarbij moet wel worden gezegd dat er van de woningen die niet van steen zijn gebouwd (en dat zijn er heel veel) net als vorig jaar na "Yolanda" weinig meer overeind staan.
In de getroffen gebieden is vrijwel overal de stroom uitgevallen waardoor er op dit moment miljoenen mensen zonder stroom zitten. Uit voorzorg zijn in het hele land vrijwel alle vluchten gecanceld en ook veerdiensten varen niet waardoor binnenlandse reizen op dit moment vrijwel onmogelijk zijn. Er worden nog steeds windsnelheden gemeten van boven de tweehonderd kilometer per uur.
Het grootste probleem van deze tyfoon is de enorme hoeveelheid neerslag die er valt, en dat wordt met name veroorzaakt doordat de tyfoon zo langzaam beweegt. Het water zorgt voor overstromingen en aardverschuivingen en dat vormt op dit moment het grootste gevaar. Het pad van de storm voert zoals verwacht dwars over de Filipijnen en zal net onderlangs Manila passeren, waardoor ook bij ons grote hoeveelheden neerslag worden verwacht vanaf de komende nacht.
Vandaag was er echter letterlijk nog geen vuiltje aan de lucht en daarom ging de viering van de eerste verjaardag van Harry gewoon door. Harry is het tijdelijke pleegkind van vrienden van ons die zelf geen kinderen hebben en zich daarom hebben aangeboden als pleeggezin in de hoop dat ze een pleegkind krijgen toegewezen wat ze mogen houden.
Normaal gesproken is daar weinig kans op hier op de Filipijnen maar Harry is een bijzonder geval. Hij is een jaar geleden als baby van een paar dagen oud te vondeling gelegd bij een kerk en er is dus helemaal niets bekend van zijn ouders of van eventuele familie die het kind zouden kunnen claimen. Met name dat laatste is een groot obstakel bij adoptie, maar omdat dat hier niet van toepassing is hopen we met z'n allen dat Michelle en Colin de kleine Harry mogen houden.
Vanmiddag werd Harry's eerste verjaardag in ieder geval groots gevierd, al is de juiste datum een beetje een gok want zijn precies geboortedatum is niet bekend. Het feest was er niet minder om...
Voorbereidingen voor de storm
De tyfoon "Ruby", of zoals hij in de internationale media wordt genoemd "Hagupit", beweegt langzamer dan verwacht. Dat leverde vanmorgen een beetje een bizarre ochtend op want in plaats van wakker te worden met regen en wind zoals we hadden verwacht was het vanmorgen windstil, het zonnetje scheen en de vogeltjes zongen in de tuin.
De weerberichten moesten vandaag door het trage tempo van de storm allemaal worden bijgesteld ten aanzien van het moment waarop de tyfoon de oostelijke eilanden van de Filipijnen gaat bereiken. Dat wordt in plaats van vannacht nu de komende nacht, en dat heeft als groot voordeel dat de evacuaties die in volle gang zijn meer tijd hebben om mensen in veiligheid te brengen. Met name kerken, scholen en andere grote stenen gebouwen in en rond Tacloban zitten op dit moment stampvol met evacuees.
De hele dag bleef het vandaag mooi en rustig weer en werkelijk niets wees op een naderende tyfoon. Het was overal zelfs uitzonderlijk druk met winkelende mensen, mogelijk omdat iedereen er van uit gaat dat er morgen misschien geen mogelijkheid meer is om de deur uit te gaan, of omdat winkels vanwege de storm gesloten zullen zijn.
En ook hier worden overal voorzorgsmaatregelen getroffen voor de naderende tyfoon, en dat betreft hoofdzakelijk de al weken geleden aangebrachte kerstversieringen. De poort bij de Madrigal Gate, de grootste toegangspoort tot onze Village, is vannacht helemaal gestript van alle kerstdecoraties die er op waren aangebracht en ziet er nu weer vervelend kaal uit.
Wij hebben ook wat maatregelen genomen rond ons huis. De kerststerren die ik vorige week aan de gevel heb opgehangen heb ik weer naar beneden gehaald, op het terras hebben we alle kussens opgeborgen en de beide tuinstellen in de luwte geschoven. Dat alles voor het geval dat de storm ons vannacht zal bereiken, maar dat is allerminst zeker.
Wel hebben we zoiets van "Laat het kreng nou maar komen want dan hebben we het gehad". Want traag of niet, dat de storm eraan komt is een ding wat zeker is.
Emmers voor de Kerst
Het is hier letterlijk de stilte voor de storm. We volgen nog steeds angstvallig alle weerberichten en moeten daaruit concluderen dat die nog steeds geen consensus hebben bereikt over de te volgen route van de storm. Het meest aannemelijke scenario is op dit moment dat de storm enigszins aan het afzwakken is van supertyfoon naar gewone tyfoon, maar er wordt nog steeds heel veel ellende van verwacht want de huidige koers is recht op de Filipijnen af.
Het pad van de storm gaat hoogstwaarschijnlijk weer over Visayas, het centrale deel van de Filipijnen en volgt daarmee hetzelfde pad als de supertyfoon "Yolanda" vorig jaar. Dat betekent dat Manila niet direct getroffen zal worden maar dat bij ons de gevolgen beperkt zouden kunnen blijven tot zware regenval. Dat zal overigens voor genoeg problemen gaan zorgen met overstromingen in de lager gelegen delen van de stad en het zal ongetwijfeld ook weer gevolgen hebben voor het verkeer.
Uit voorzorg worden op dit moment alle evenementen die voor het wekend gepland stonden afgelast. Het Outpost feest wat wij morgenavond zouden hebben valt daar ook onder want we krijgen net bericht dat ook dat niet doorgaat.
Ondertussen gaat het gewone leven wel zo veel mogelijk door en dat staat hier op dit moment vrijwel helemaal in het teken van de Kerst. De versieringen hangen hier en daar al weken maar het begint nu allemaal pas echt menens te worden. Ons huis is ook versierd met verlichting maar vergeleken bij sommige huizen is die van ons ronduit armzalig. En het is in de winkelcentra overal een gekkenhuis.
Riet en de andere vrouwen van ALIG zijn al weer druk in de weer met het regelen van kerstcadeau’s voor de kinderen van de Dampsite en Cataquis. Zoals ieder jaar krijgen ze een soort van kerstpakket met allemaal handige dingen voor het hele gezin, met behalve snoepgoed en ander lekkers ook andere etenswaren en hygiënische producten. Een van de ALIG vrouwen kwam een jaar of wat geleden op het lumineuze idee om dat alles niet in een tas of zak te verpakken maar in een emmer, want daar heeft het gezin ook nog wat aan.
De ALIG vrouwen zijn dus bezig geweest met het kopen en vullen van in totaal tweehonderdzeventien emmers. Dat vergt natuurlijk het nodige shoppen en Riet is voor haar aandeel van twintig emmers dan ook al verscheidene keren in de supermarkten gesignaleerd met een overvolle boodschappenkar, met daarin een stapel emmers en grote hoeveelheden blikken, zakken en flessen.
Onze chauffeur Lito vond het helemaal geweldig en was een bijna onmisbare hulp, al was het alleen maar omdat hij de taal spreekt. Maar hij duwt ook de kar en dirigeert het winkelpersoneel alle kanten op om de juiste boodschappen te krijgen. Hij regelt zelfs het inpakken bij de kassa, alles wat hetzelfde is moet apart worden verpakt want anders raken hij en Riet volgens hem in de war bij het vullen van de emmers.
En het mag wel even gezegd dat er geen ALIG fondsen aangesproken worden voor de actie, de dames betalen alles uit eigen zak.
Vijfenzeventig procent kans...
Het gaat er toch wel een beetje somber uitzien als de laatste weersvoorspellingen kloppen. De tyfoon "Hagupit" is inmiddels binnen het verantwoordelijkheidsgebied gekomen van de Filipijnen en heeft dan ook nu de lokale naam "Ruby" gekregen. Inmiddels is het kreng aangewakkerd tot een supertyfoon en de kans dat het kreng recht over het land komt wordt op dit moment geschat op vijfenzeventig procent.
Je kunt nergens meer een tv aan zien staan zonder regelmatig een helemaal blauw scherm te zien waarop een ronde knalgele vlek op te zien is die in het midden een gemene knalrode cirkel heeft. Alle weerstations laten de voorspellingen zien en hoewel de kans steeds kleiner wordt kan de storm nog steeds besluiten om af te buigen naar het noorden. Als dat niet gebeurt dan is de vraag hoe de koers over het land zal zijn. Is die recht zo die gaat dan wordt weer dezelfde regio getroffen als vorig jaar, wordt de koers iets meer noordelijk dan krijgen wij de storm hier in Manila recht over ons heen.
We hebben nog een paar dagen de tijd want de storm is op dit moment nog ver weg. De verwachting is dat hij aanstaande zondag het vasteland van de Filipijnen bereikt, en de vraag is hoe sterk de storm dan nog zal zijn. Op dit moment worden er al weer windstoten gemeten tot tweehonderdzeventig kilometer per uur en de verwachting is dat dat nog gaat aanwakkeren tot ruim driehonderdtwintig kilometer per uur. En om dit even in het juiste perspectief te plaatsen, de allerzwaarste storm in Nederland ooit gemeten had windstoten van iets van honderdvijftig kilometer per uur...
Vandaag was er overigens nog weinig te merken van een naderende tyfoon. Het beeld vanaf ons kantoorgebouw was zelfs vanmorgen bijzonder fraai want het was een beetje heiig, iets wat weinig voorkomt. Ik heb er een paar foto's gemaakt en thuis met een plakprogramma het bovenstaande panorama wat je als je hier klikt in het groot kunt zien.
Rechts onderaan zie je de weg die vanaf ons kantoor naar de de Villaga loopt en hoewel ons huis niet op de foto te zien is ligt het ergens achter het flatgebouw met de tinten bruin, helemaal rechts op de foto. Ervoor zie een gebouw met een rood dak wat een beetje op een zittende kikker lijkt, daar heb ik tussen de middag wat gegeten in een Belgisch restaurant waar ze (je gelooft het niet) BITTERBALLEN hebben!
En verder was er vandaag nog een leuk nieuwtje te melden, want een collega die vanaf de luchthaven NAIA naar Maleisië zou vliegen plaatste een foto op Facebook van, jawel, een Starbucks Coffee! Niet te geloven, eindelijk doet de beschaving dan toch zijn intrede op de luchthaven NAIA. Het moet niet gekker worden, als het zo doorgaat staat de luchthaven straks helemaal niet meer in de Top Tien van allerslechtste luchthavens.
Het goeie nieuws had overigens wel weer meteen een keerzijde, want de Starbucks zit in Terminal 1. Vier jaar lang zijn we via dat rattenhol in en uit zijn gevlogen, en laat nou Emirates net een maandje of wat geleden besloten hebben om naar Terminal 3 te verhuizen...
Logeerbed
Allereerst maar een update over de tropische storm "Hagupit" die we mogelijk over ons heen gaan krijgen. De storm is zich inderdaad aan het ontwikkelen tot een krachtige tyfoon maar er zijn nog steeds wisselende berichten over de route. De computermodellen geven nog steeds verschillende mogelijkheden aan maar In Tacloban, de stad die vorig jaar zo zwaar werd getroffen, wordt al weer rekening gehouden met het ergste. En dat terwijl ze nog aan het opkrabbelen zijn na de ramp van vorig jaar...
Iets heel anders, wij verwachten begin volgend jaar weer gasten en daarvoor zijn we alvast wat voorbereidingen gaan treffen. Een van de meest noodzakelijke dingen was een extra bed want we hebben wel een mooie logeerkamer maar daar staat alleen een tweepersoons bed in. Omdat er behoefte zal zijn aan meer slaapplaatsen zijn we op pad geweest voor een extra bed.
Riet had ergens al een bed zien staan voorzien van een extra onderschuifbed en voor erg weinig, maar bij nadere inspectie afgelopen zondag bleek dat dit bed hoogstwaarschijnlijk niet geschikt is voor Europeanen. De bodem bestond uit een raamwerk van dunne latjes wat er niet bepaald stevig uitzag en we besloten dus om toch maar even verder te kijken. Gelukkig stond er een bed wat er niet alleen veel steviger uitzag maar wat ook nog eens een stuk praktischer was omdat het ook als zitbank gebruikt kan worden.
De aankoop was snel geregeld al was er nog wat onderhandelen nodig om een wat dikkere matras erbij te krijgen want de standaard diktemaat is hier drie centimeter, alweer niet erg geschikt voor Europeanen. En in tegenstelling van wat we hier gewend zijn, het bed kon ook nog eens vrij snel geleverd worden. Wat heet, ze stonden maandagochtend al op de stoep!
We hebben er dus twee slaapplaatsen bij en kan de tweede logeerkamer worden ingericht. Moeten we wel even Estela verkassen want die gebruikte die kamer als strijkkamer. Ook geen probleem want we hebben nog een slaapkamer over...
Spannende dagen
Voor het weerbericht kijken we hier altijd naar de website van de Philippine Atmospheric, Geophysical & Astronomical Services Administration, kortweg PAGASA, het Filipijnse equivalent van het Nederlandse KNMI. PAGASA heeft een speciale website pagina voor topische stormen en die is al een paar dagen helemaal leeg op een geruststellend regeltje na wat zegt dat er op dit moment “geen tropische storingen zijn binnen het verantwoordelijkheidsgebied van de Filipijnen”.
Dat lijkt mooi en het is op dit moment ook waar, maar of het zo gaat blijven is maar de vraag. Het regenseizoen zit er weliswaar op maar dat betekent niet dat we tot eind december geen tyfoons meer hoeven te verwachten. Dat hebben de afgelopen jaren wel aangetoond, en met name twee jaar geleden was de hevigste tyfoon van het jaar in december. Het lijkt een trend te worden dat de zwaarste stormen zich juist voordoen aan het eind van het regenseizoen.
Gisteren verschenen de eerste berichten over een tropische storm die zich op dit moment in een verontrustend tempo aan het ontwikkelen is boven de Stille Oceaan, weliswaar op dit moment nog ver van de Filipijnen maar wel onderweg hier naar toe. De storm, die inmiddels de internationale naam “Hagupit” heeft gekregen, bevind zich op dit moment op ruim drieduizend kilometer ten zuid-oosten van het zuidelijke eiland Mindanao maar zal waarschijnlijk in de loop van donderdagavond of –nacht de Filipijnse regio bereiken.
Ik zeg “waarschijnlijk” omdat verschillende computermodellen andere uitkomsten laten zien. Het ene model geeft een route aan die afbuigt naar het noorden voordat de Filipijnen bereikt worden, het andere model stuurt de storm recht op de Filipijnen af. Wat het gaat worden weten we dus nog niet maar spannend wordt het wel want de voorspellingen geven vrijwel allemaal aan dat de storm zich weleens zou kunnen gaan ontwikkelen tot een supertyfoon met dezelfde kracht als “Yolanda” vorig jaar.En dat is iets waar beslist niemand hier op zit te wachten.
We gaan de komende dagen het weerbericht dus met meer dan de normale belangstelling in de gaten houden want als de storm ons gaat treffen dan zal dat het komende weekend gebeuren. Vanavond werd er tijdens het Aziatisch weerbericht van de BBC ook al melding van gemaakt dus de hele regio houdt zogezegd zijn adem in.
Die rotstormen komen trouwens vrijwel allemaal in het weekend langs, dat riekt toch sterk naar een werkgevers complot!
Fietsers
Op de Filipijnen zijn ze geen liefhebbers van fietsen. Je ziet af en toe wel een fietser maar feitelijk is dat in het verkeer een zeldzaamheid. De minder bedeelde Filipijn die zich geen auto kan veroorloven rijdt op een motorfietsje, en als dat financieel niet tot de mogelijkheden behoort dan zal hij nog eerder kiezen voor de Jeepney of gaan lopen dan te gaan fietsen.
Daarvoor zijn verschillende oorzaken aan te wijzen. Allereerst is er het klimaat; fietsen is toch wel een redelijk inspannende bezigheid, zeker als het terrein niet vlak is, en dat betekent zwoegen en vooral zweten. Dan is er nog het feit dat fietsen in het verkeer hier niet bepaald zonder gevaar is want niemand houdt rekening met fietsers.
Er is dus geen “fietsklimaat” op de Filipijnen en dat merk je ook wel want wat wij Nederlanders onder normale fietsen verstaan zijn hier niet te koop. De enige fietsen die je hier kunt kopen zijn racefietsen en mountainbikes, die alleen voor sportieve doeleinden gebruikt worden, en kinderfietsen. Het is echt lachwekkend om te zien dat de weinige Filipino’s die wel fietsen zich hoofdzakelijk door het verkeer bewegen op kinderfietsjes. En die zijn voorzien van trappers, een stuur en een zadel en daarmee houdt het meestal wel op. Licht? Remmen? Allemaal optioneel...
En dan is er nog het fietsgedrag zelf, daar gaan je haren ook van overeind staan. Regels of zelfs maar gedragsregels zijn er totaal niet en fietsers rijden hier vrijwel allemaal zo links mogelijk op de weg. Auto’s op de linkerbaan, waar net als in Nederland het hardst wordt gereden, moeten dus naar rechts moeten uitwijken om ze te ontwijken waardoor er levensgevaarlijke situaties ontstaan, meestal gepaard gaand met veel gerem en getoeter. De fietsers rijden zonder uitzondering onverstoorbaar door zonder op of om te kijken, iets wat ze sowieso nooit doen.
Overbodig te zeggen dat fietsers niet bepaald populair zijn, wat misschien ook weer een reden is dat er zo weinig fietsers zijn. Zelfs de buitenlanders uit fietslanden zoals Nederland zul je nooit op de weg aantreffen buiten de Village, veel te gevaarlijk vanwege het verkeer en de wegen zelf. Alleen in de Village wordt wel gefietst maar zelfs dat zijn vaak Filipijnse sportfietsers en dan nog hoofdzakelijk op zondag.
Ik heb een Filipijnse collega die zo’n sportfietser is en die ieder weekend met een groep gaat toeren. Hij is vorig jaar in Nederland geweest en wat hij daar zag deed zijn mond openvallen van verbazing. Volgens hem is Nederland het beloofde land...
