We waren hier vorig jaar met Bonifacio Day ook al en dit was dus onze tweede Bonifacio Day op de Filipijnen. Als je wat meer over Bonifacio en deze Nationale Feestdag wilt weten moet je maar even de log van vorig jaar doorlezen (of deze link aanklikken).

We hadden onze chauffeur Lito de dag vrij gegeven, wat hier overigens niet vanzelfsprekend is want als we dat hadden gewild had hij gewoon moeten werken. Ook Estela ging vroeg naar huis, ze had gistermiddag al naar huis gemogen maar dat wilde ze zelf niet omdat ze nog wat klusjes af wilde maken.

Riet en ik wilden van de gelegenheid gebruik maken om de grote Kerstbazaar bij de St. James Kerk te gaan bezoeken. Deze bazaar duurt van vandaag tot en met zondag en trekt ontzettend veel publiek. Het was dan ook duidelijk te merken aan de verkeersdrukte in de Village en met name bij de drie toegangspoorten stonden enorme rijen die al het verkeer op de wegen rond de Village vast zetten.

Aangekomen bij de bazaar bleek het uiteraard een complete chaos te zijn, alle omliggende straten stonden mudjevol met auto’s en we vonden dan ook geen parkeergelegenheid op redelijke loopafstand. En dat was wel min of meer een vereiste want Riet wilde een kerstboom gaan kopen. We besloten het voor gezien te houden en morgen terug te gaan, want dan is Lito er weer en kunnen we ons voor de ingang af laten zetten en op laten halen.

Het weekend is vandaag al begonnen want morgen is het Bonifacio Day en dat is een nationaal feestdag. Vanavond hadden we ook onze eerste Kerst Party, en ja, ik weet dat het pas november is. De reden van die vroege Kerstfeesten is dat veel mensen rond de Kerst vrij nemen en een beetje spreiding is ook nodig omdat er nogal wat feesten georganiseerd worden.

Het feest van vandaag was de Kerstviering van ons project en de lokatie was de gloednieuwe trendy bar ″Opus″ in het luxe ″Resort World″, gelegen naast het vliegveld. We reden voor de gelegenheid mee met mijn collega Dave die met zijn vrouw een chauffeur had gehuurd voor de avond. Het was heel erg gezellig, een stuk beter dan het feest van vorig jaar. We waren toen nog ″nieuw″ in Manila en met name Riet kende nog vrijwel niemand, deze keer waren vrijwel al haar vriendinnen er en ze had het ontzettend naar haar zin (ik zag haar zelfs even op de dansvloer!). Ook de lokatie was een stuk beter dan die gigantische tent met de enorme ronde tafels bij het Novotel vorig jaar. Het eten had misschien wat beter gekund maar je kunt niet alles hebben, nietwaar.

Na het feest gingen we op zoek naar onze chauffeur. Dat had eenvoudig moeten zijn maar op Dave’s telefoontjes werd niet gereageerd, de goeie man bleek onbereikbaar. We begonnen al geintjes te maken dat hij er met Dave’s auto vandoor was maar de vraag was natuurlijk waar hij uithing. Er ging me een licht op, ik had voor de avond een vrijkaartje gekregen voor de parkeergarage van het Marriott Hotel en we vermoedden dat hij daar stond en geen bereik had op zijn telefoon. Er zat niets anders op dan naar het hotel te lopen waar Dave op zoek ging in de parkeergarage terwijl wij wachtten in de lobby. En jawel, na een kwartiertje zoeken was onze chauffeur gelokaliseerd en konden we eindelijk naar huis…

Hoewel hij zei dat hij er helemaal geen zin in had en dat ze zijn diploma maar moesten opsturen was er gisteren dan toch Martin’s diploma uitreiking. Riet en ik konden daar uiteraard niet bij zijn (als we er al van hadden geweten) maar gelukkig zijn er toch nog een paar foto’s gemaakt.

Trots zijn we wel. Nogmaals gefeliciteerd, Martin!

Aanstaande donderdag hebben we een feestavond, het Kerstfeest van ons project. Daar werden we ruim van tevoren al voor uitgenodigd en dat komt goed uit want dan kan iedereen zich voorbereiden. Een feest is hier namelijk pas een feest als verlotingen zijn en een thema, en een thema bekent vrijwel altijd een verkleedpartij. Nou is het voordeel van dit feest dat het van ons eigen project is en ons eigen management dus de nodige inbreng heeft, en die houden ook niet zo van al dat verkleden. Het zijn vooral de Filipino’s die daar helemaal verzot op zijn en als je die een feest laat organiseren is het dus altijd ″gekostumeerd″.

Voor het komende feest valt het zoals gezegd mee, maar er wel een ″dress code″ en wel Cocktail. Voor mij is dat een makkie want hier betekent dat een nette broek en een overhemd. Een colbert is optioneel maar wordt vanwege de doorsnee temperaturen absoluut niet verwacht, en over een stropdas wordt niet eens gesproken. Het komt er dus op neer dat ik gewoon net zo gekleed ga als ik normaal gesproken naar mijn werk ook ga.

Nee, dan de dames. Voor een cocktail party moet je dus een cocktail jurk, en omdat je zo’n jurk natuurlijk geen twee keer achter elkaar aan kunt moesten er voor de komende feesten minstens twee worden aangeschaft. Riet is dus al dagen aan het winkelen, ze heeft inderdaad nu twee cocktail jurken en ook bijbehorende tasjes, maar de schoenen vormen nog een probleem. Een van de jurken is zwart met paars en daar horen (zo is mij verteld) zwarte of paarse schoenen bij. Of paars met zwarte natuurlijk. De zwarte zijn geen probleem, die zijn ruim op voorraad maar paarse is een heel ander verhaal. En het moet dan ook nog de juiste kleur paars zijn. Vanavond gingen we voordat we naar de Chinees gingen nog even wat schoenenzaken af maar zonder succes. Bij het zien van het tasje was het antwoord op de vraag of er ook schoenen waren in die kleur steevast ″We don’t have, Ma’am″.

Bij de Chinees moest ik onwillekeurig lachen toen de ober het bestek neer kwam leggen. ″I want chopsticks!″ zei Riet. Wie had dat kunnen denken, Riet die liever met stokjes eet…

De vrouwen van ALIG hebben een kalender samengesteld die ze verkopen om hun activiteiten voor de goede doelen te kunnen blijven financieren. De foto’s in de kalender zijn door de vrouwen zelf gemaakt en geven een goed beeld van de Filipijnse samenleving. De prijs voor de kalender is 350 Pesos, wat neer komt op ongeveer zes euro. Riet’s vriendin Doris is de initiatiefneemster en die heeft 750 kalenders laten drukken. Tot gisteren waren er daarvan ruim vijfhonderd verkocht en dat betekent dat de ALIG vrouwen nog met zo’n honderdvijftig kalenders in hun maag zitten. Riet had er nog vijf liggen en die heb ik vandaag meegenomen naar kantoor want ik dacht dat ik er toch wel vijf zou moeten kunnen slijten aan mijn collega’s.

Ik had niet zo’n zin om ermee te gaan leuren dus ik stuurde een mailtje rond aan een stuk of twintig expat collega’s want de kans dat ik ze daaraan kwijt zou raken leek me het grootst. En lang hoefde ik niet te wachten want al snel stond de eerste naast mijn bureau voor een exemplaar. De tweede volgde ook snel en die hoefde ook nog eens zijn wisselgeld voor vijfhonderd Pesos niet terug. Nog voor de middag was ik door mijn vijf exemplaren heen en aan het eind van de dag stonden er ook nog eens zeven in bestelling.

Ik denk dat ik morgen maar eens wat meer mailtjes ga versturen...

Omdat het een beetje lastig is om iedere week zestien uur heen en zestien uur terug te vliegen ben ik niet meer in de gelegenheid om op zaterdagmiddag naar het voetbal te gaan. En dat is eigenlijk een van de weinige dingen uit Nederland die ik echt mis. Dat wil overigens niet zeggen dat ik hier helemaal verstoken ben van het voetbalnieuws want dankzij de moderne techniek kan ik de wedstrijden toch volgen. En als ik geluk heb kan ik via het Internet zelfs nog een samenvatting zien ook, al is dat dan wel altijd pas een paar dagen later.
 
Vanwege het tijdsverschil begint de wedstrijd voor mij niet meer op zaterdagmiddag om half drie of drie uur maar pas zeven uur later. Tot voor kort was dat zes uur maar de zomertijd in Nederland is weer afgelopen tot eind maart en dus moet ik nu weer een uurtje langer wachten. Voor diegenen die dit extra uurtje niet snappen, hier in Zuid-Oost Azië doen ze niet aan zomertijd. Ze kennen eigenlijk het hele begrip niet eens en dat is natuurlijk niet zo gek want de enige seizoenen die ze hier hebben zijn zomer en regentijd. Maar goed, vanaf ongeveer half tien in de avond zit ik dus gespannen met mijn  iPhone binnen handbereik en iedere paar minuten kijk ik even snel op Twitter voor het laatste nieuws. Er is namelijk altijd iemand van de club bij de wedstrijden aanwezig die met korte berichtjes ( voor de kenners: “tweets” ) doorgeeft wat er allemaal in de wedstrijd gebeurt: gele kaarten, gevaarlijke vrije schoppen, gemiste kansen en natuurlijk doelpunten.
 
Het lijkt wel wat op een moderne variant van het goeie ouwe “Langs de Lijn”, waarbij we vroeger op zondagmiddag aan de radio gekluisterd zaten. Het is in ieder geval zeker zo spannend omdat iedere keer als je op twitter kijkt het even duurt voordat de nieuwe berichten zijn geladen en je moet ze dan ook nog eens doorbladeren. Gebeurt er weinig ( zoals bij de bekerwedstrijd van gistermiddag ) dan zijn er weinig berichten, maar als het spannend is dan loopt het aantal al gauw flink op. De berichten waar je op zit te wachten zijn overigens makkelijk te herkennen in de lijst want die beginnen steevast altijd met “GOOOOAAAAAL”. En zo is het toch weer leuk om het voetbal “live” te kunnen volgen zelfs als ik er zelf niet bij kan zijn.
 
Alleen moet ik dan niet zoals gisteravond mijn leesbril vergeten...

We hebben dus sinds afgelopen maandag een chauffeur in dienst. Hij is wel de eerste maand op proef, voor ons om te zien hoe het bevalt en hij kan uiteraard ook zeggen dat hij toch liever wat anders zoekt. De afgelopen week werd ik ’s ochtends keurig naar mijn werk gereden en ’s avonds ook weer opgehaald. Riet hoefde ook niet meer zelf te rijden als ze boodschappen ging doen maar zij voelde zich er een stuk ongemakkelijker bij dan ik. Nou had ze in het begin ook moeite met onze hulp in de huishouding die ″de hele dag voor d’r poten liep″ en ook dat is uiteindelijk goed gekomen, dus het zal wel een kwestie zijn van wennen.

Er zitten voordelen aan het hebben van een chauffeur. Het belangrijkste is dat we niet meer zelf rijden en daarmee komen we tegemoet aan het dringende advies van het bedrijf om dat vooral niet te doen. Er zijn in het verleden blijkbaar al teveel problemen geweest doordat expats betrokken raakten bij ongevallen, en het gaat daarbij niet zozeer ongevalletjes met alleen blikschade maar gevallen waarbij gewonden of zelfs slachtoffers vielen. Voor ons is een chauffeur dus een stuk veiliger, maar er is uiteraard ook het gemak. Als we nu bij een druk winkelcentrum aankomen laten we ons lekker decadent voor de deur afzetten en gaat de chauffeur daarna een parkeerplekje zoeken, of rondrijden totdat we weer opgepikt wensen te worden. Voor de deur weer, uiteraard…

Uiteraard is het belangrijk dat de chauffeur goed kan rijden, en zoals jullie inmiddels weten is dat hier niet bepaald een gegeven. Onze chauffeur Lito heeft vier jaar gewerkt voor een van mijn voormalige collega’s en die kon hem aanbevelen, dus eigenlijk kunnen we ervan uitgaan dat het wel goed zit maar we wilden het toch zelf ook wel zien. De korte ritjes van de afgelopen week waren niet echt een goeie graadmeter dus vandaag besloot ik mij door Lito naar de Mall of Asia te laten rijden. Dit enorme winkelcentrum ligt aan de westkant van het centrum en om er te komen moet je via de drukste verkeersader van Manila, de Epifanio de los Santos Avenue oftewel EDSA. Ik ben ervan overtuigd dat als je daar kunt rijden dat je overal kunt rijden en dat was dus een goeie test om te zien hoe het rijgedrag van Lito is.

En ik moet zeggen, hij is wat mij betreft met vlag en wimpel geslaagd. Hij loodste ons keurig door de drukte heen en wat vooral erg makkelijk is, hij weet overal de weg. Voorlopig dus een positief oordeel...

De komende weken stikken we van de feesten. Dat is ieder jaar zo hier rond deze tijd, alles en iedereen organiseert feesten voor de Kerst en om iedereen de gelegenheid te geven ze allemaal te bezoeken doen ze dat flink gespreid.

Vandaag had Riet al de eerste, de Kerstviering van Shell Outpost voor de vrouwen. Om even over tienen vanmorgen was het verzamelen bij ons kantoorgebouw vanwaar de dames met een bus naar het Mandarin Hotel in het centrum van de stad werden vervoerd. Het zijn blijkbaar altijd dezelfden die naar bijeenkomsten van Outpost komen dus het was een gezellig clubje bij elkaar. Er werden lootjes getrokken om de meegebrachte cadeautjes te verdelen, er was een heerlijke lunch en er was…Karaoke! Ik kreeg er op mijn werk zelfs een sms-je van Riet over ( ″Nee he, kareoke″ ) en een uurtje later nog een ( ″Nog meer kareoke″ ), ze was er duidelijk niet blij mee. Maar afgezien daarvan was het heel gezellig geweest zei ze, en dat blijkt wel want ze was om over vijven pas thuis.

Zelf had ik eigenlijk ook mijn eerste Kerstviering moeten hebben van het bedrijf Brunel, een soort uitzendbureau voor hoger opgeleid personeel. Daar heb ik de laatste tijd nogal wat zaken mee gedaan, en dat was voor hen een reden om me uit te nodigen op hun Kerstviering. Alleen een beetje jammer dat de uitnodiging vanmiddag om tien voor vijf pas bij mij binnen kwam. Dat ging dus niet meer lukken.

Maar het geeft niet, er komt nog meer. Volgende week donderdag is er de Kerstviering van ons Project team, vrijdag de 7e december is er de Kerstviering van het bedrijf Fluor (waar ik ook niet naar toe kan omdat ik dan in Subic zit, maar daarover later meer), en de 13e december is er nog het grote Shell Philippines Kerstfeest. Tussendoor hebben we nog de nodige feestjes, te beginnen morgenavond met een barbecue bij mijn baas, en er zijn zo nog de nodige feestjes in voorbereiding.

En of al die Kerstvieringen nog niet genoeg zijn, de dames zijn alvast begonnen om plannen te maken voor een gezamenlijk feest op Oudejaarsavond. En we zijn nog niet eens aan het eind van November!

Kleine katjes worden groot en die twee van ons zijn nu allebei bijna een jaar oud. In vergelijking met toen we ze kregen zijn ze gegroeid als kool, en met name Abby mag zelfs gerust al voor volslank worden aangezien en dat is ook geen wonder als je ziet hoeveel ze eet. Monster is ook gegroeid maar dat is nog steeds een lelijk scharminkel. Ja, ik kan het wel mooier maken dan het is maar het is gewoon niet anders.

Ze zijn gelukkig nog steeds dikke maatjes. Abby beschouwd Monster nog steeds als een klein zusje wat je in de gaten moet houden, maar de tijd dat ze Monster eerst liet eten voordat ze zelf aanviel is voorbij. Zo gauw Monster even niet oplet of twijfelt bij haar portie (ze is nogal kieskeurig, ze lust geen vis) dan is Abby er als de kippen bij om alles gauw naar binnen te werken. Ze liggen nog steeds vaak samen te pitten maar waar we minder blij mee zijn, ze raggen ook nog steeds samen door het huis. Iedere ochtend is het weer een verrassing als ik beneden kom wat ze nou weer op de grond hebben geflikkerd. En wie van de twee het doet weten we eigenlijk niet, Monster is de nieuwsgierigste maar Abby is geniepiger en krijgt het vaak voor elkaar dat we Monster de schuld ergens van geven terwijl we later merken dat zij het heeft gedaan.

Die nieuwsgierigheid van Monster heeft haar al heel wat problemen opgeleverd. Ze kruipt namelijk overal in als je even niet oplet. Een kastdeurtje, een la, overal duikt ze in en we hebben dat niet altijd in de gaten waardoor ze al heel wat tijd onbedoeld opgesloten heeft doorgebracht. Ook vandaag weer, want toen ik me bij thuiskomst op onze slaapkamer wilde gaan omkleden schoot Monster naar buiten zo gauw ik de deur open deed. De schade viel deze keer mee, ze had alleen een slaatje gemaakt van de volle wasmand waar ze waarschijnlijk in was gesprongen.

Maar ondanks alles zijn het toch twee schatjes hoor, en met name Abby kan het met Riet heel erg goed vinden. Ze gaat mee een dutje doen en ’s avonds voor de televisie kruipt ze op schoot…

Overal ter wereld bestaat de mensheid uit maar twee geslachten, mannen en vrouwen. Niet hier op de Filipijnen want hier hebben ze er drie, te weten, ″Ma’am″ (Mevrouw), ″Sir″ (Meneer) en ″Ma’am-Sir″.

Overal waar je komt wordt je hier vriendelijk gegroet en als je iets vraagt zijn ze al even beleefd, alleen zijn de aanspreektitels af en toe wat verwarrend. Als ik met Riet boodschappen ga doen en we lopen een supermarkt binnen dan groet iedereen ons heel vriendelijk met ″Good Afternoon, Ma’am-Sir!″. Kijk, dat is nog te begrijpen maar als Riet alleen is dan zeggen ze dat heel vaak ook. En als ik alleen ben gebeurt dat gek genoeg nooit, ik ben gewoon ″Sir″. Als je met een groep bent is de standaard begroeting ook altijd ″Ma’am-Sir″. En nee, het is vrijwel nooit ″Sir-Ma’am″, ook niet als ik voorop loop. Als ze het helemaal bont maken zeggen ze overal ″Ma’am″ tegen, ook als je een man bent, dat maakt ze niet uit want dan wordt het gewoon gebruikt als algemene aanspreekterm.

Vooral de jongeren zullen altijd ″Ma’am″ en ″Sir″ zeggen tegen oudere jongeren zoals wij. In winkels en restaurants maakt dat me niet zoveel uit maar het gebeurt op mijn werk ook. Ik heb sinds kort twee nieuwe jonge gasten in mijn team en het lukt me dus maar niet om ze op te laten houden om me ″Sir″ te noemen. Hoe vaak ik ook zeg dat ze me gewoon met mijn voornaam moeten aanspreken, ze blijven me aankijken als een konijntje wat in de koplampen van een aanstormende auto kijkt en ze blijven steevast ″Yes, Sir″ tegen me zeggen. Want dat is weer een apart verhaal, ze zullen nooit of te nimmer ″No″ zeggen, wat je ze ook vraagt. Als ik dus zeg dat ze me gewoon ″Willem″ moeten noemen in plaats van ″Sir″ omdat ik ze anders de nek om ga draaien krijg ik steevast als antwoord ″Yes, Sir″.

En dat vind ik pas echt ″ge-Sir″…

We hadden vandaag een feestje van de zaak. Onze Chinese collega Wei Ping gaat ons project verlaten na vier jaar, hij gaat terug naar China waar hij een nieuwe baan heeft in Beijing. De belangrijkste reden voor zijn vertrek was niet omdat hij het zat was maar omdat zijn vrouw en dochtertje in China zijn gebleven en hij heel begrijpelijk meer tijd wil doorbrengen met zijn gezin.

Jammer, want zowel Riet als ikzelf mochten Wei Ping erg graag. Behalve op het werk kwamen we elkaar hoofdzakelijk tegen in de Union Jack waar hij tot een van de stamgasten was geworden, en het leek dan ook niet meer dan gepast dat het feestje ook in de Union Jack werd gevierd. Het hele team had een uitnodiging gehad en het was dan ook gezellig druk in de voor ons gereserveerde achterbar, een plek waar Riet en ik gek genoeg nog nooit waren geweest terwijl wij toch ook de nodige tijd in de Union Jack doorbrengen.

Afscheid dus van ″Sir Ping″, zoals de meiden van de Union Jack hem noemen...

De tijd gaat snel, en regelmatig zijn er momenten dat je je realiseert hoe snel. Begin vorige maand bedacht ik me nog dat het twee jaar geleden is dat we uit Nederland zijn vertrokken, en vandaag zijn we al weer dik anderhalve maand verder. Hebben we ons het hele jaar druk gemaakt over de studie van Martin, nu is het al weer een maand geleden dat hij is afgestudeerd en zijn bezoek aan ons, wat tot voor kort nog onzeker was, is nu opeens al over minder dan vier weken. En leek het jaar 2013 pas nog heel ver weg, hier zijn de voorbereidingen voor de Kerst al in volle gang en het nieuwe jaar staat al zowat voor de deur.

Vandaag is de dag dat het al weer twee jaar geleden is dat mijn vader in het LUMC overleed. Het afscheid eind september 2010 toen we naar Kuala Lumpur vertrokken bleek achteraf een definitief afscheid. Er gaat nog steeds amper een dag voorbij dat ik niet aan hem denk maar waar ik toch wel een beetje blij om ben is dat de herinnering aan die afschuwelijke week in het ziekenhuis al aan het vervagen is. Ik herinner me hem liever zoals hij was, en dan vooral op ″onze zaterdagmiddagen″ wanneer we naar ″onze club″ gingen. Lange gesprekken over van alles en nog wat op de heenweg, en op de terugweg ouwehoerend over het resultaat, of dat nou goed was of slecht.

Heel veel mooie herinneringen, en daar hou ik me vandaag maar aan vast.

Het is niks dat we onze hulp een beetje wilden verwennen met een klein televisietje, maar het is dan natuurlijk ook handig als ze er wat op kan zien. Omdat onze kabelaansluiting ten eerste aan de andere kant van het huis zit en die ten tweede blijkbaar niet te splitten is besloten we het eens met een antenne te proberen. Die kosten je hier ook al de kop niet (ongeveer een tientje) dus dachten we dat als het niks is dan kunnen we altijd nog verder kijken.

Ik besloot (stom natuurlijk) om het te proberen met een antenne voor binnengebruik. Gisteravond deed ik daar de eerste test mee en het resultaat was nul komma nul. Het automatische zoekprogramma kon via de antenne geen enkele zender lokaliseren. Nu zitten er ijzeren roosters voor alle ramen dus ik dacht misschien is dat het probleem, maar toen ik de antenne naar buiten verplaatste was het resultaat hetzelfde. Het was volgens de winkel de beste die ze hadden voor binnengebruik, dus ik besloot het waardeloze ding dan in vredesnaam maar te gaan omruilen voor een buitenantenne.

Dat ging zonder moeite, maar nadat ik de hele middag bezig was geweest om te proberen de kabel aan de antenne te bevestigen gaf ik het op. De moer om de kabel vast te zetten wilde simpelweg niet koppelen aan de bevestiging van de antenne, maar ik kon niet uitmaken of de schuld lag bij de schroefdraad van de bevestiging of bij de kabel. Hoe dan ook, ik kon dus weer terug naar de winkel waar de antenne werd omgeruild voor een exemplaar waarvan de koppeling wel werkte, en om dat zeker te weten liet ik ze dat even demonstreren in de winkel.

Thuis gekomen sloot ik de boel aan en inderdaad, er werden nu verscheidene zenders gelokaliseerd maar de kwaliteit was wel sterk afhankelijk van waar de antenne zich bevond. We moesten dus een beetje proberen op verschillende plekken en de antenne zit nu op een waterleidingpijp bevestigd die op de buitenmuur zit. Voor het mooie zou hij hoger bevestigd moeten worden, op de dakrand of zo, maar dat ga ik dus mooi niet zelf doen. Ik wacht wel tot ik daar een mannetje voor vind…

We hadden het vandaag druk want er moesten heel veel boodschappen worden gedaan. Met name voor onze aanstaande chauffeur moesten we het een en ander aanschaffen want we hebben wel een ″chauffeurshok″ maar daar moet dan wel een stoel en een tafeltje in, en nog wat dingetjes.

Een van de winkels waar we naar toe gingen was S&R, een soort macro die eigenlijk maar één nadeel heeft: als je er gaat winkelen koop je altijd veel meer dan je van plan was. Zo gingen we kijken voor wat spulletjes voor het chauffeurshok maar we kwamen ook naar buiten met een rijstkoker, een wijnkoeler, een afdruiprek en de nodige flessen wijn. En waar we eigenlijk voor waren gekomen hadden ze niet eens dus we moesten nog verderop. En het gebeurt niet vaak maar Riet had er zin in vandaag dus deden we dat ook maar meteen.

Bij de Festival Supermall kochten we een televisietje voor onze ″maid″ Estela, want we vonden dat ze dat wel verdiend had na een jaar trouwe dienst. Het is een goedkoop Chinees fabrikaat maar met een prima beeld en tot onze verrassing kregen we er ook nog een gratis DVD speler bij; en dat terwijl het televisietje al ″Kruitvat prijs″ was. We kochten ook nog een klein radiootje voor de chauffeur, maar wat we nog steeds niet hadden was een stoel. Wat we zochten was eigenlijk een tuinstoel en gelukkig wisten we nog waar we eerder zo’n stoel hadden gekocht voor Estela, in het Alabang Town Center en dat betekende dus alweer verderop.

Aangekomen in het ATC deden we eerst een bakkie bij de Coffee Bean, waarna we inderdaad de gezochte stoel vonden in een van de winkels in het ATC. Riet toonde weer haar inmiddels buitengewone vaardigheid in afdingen en wist de prijs met bijna een derde te reduceren. En halen jullie nu niet meteen je wenkbrauwen op, dat is hier in Zuid-Oost Azië heel normaal. Al met al kwamen we vanmiddag thuis met een auto die helemaal afgeladen was...

Vandaag was er een ″Garage Sale″, georganiseerd door de ALIG vrouwen en bedoeld om geld binnen te krijgen voor goede doelen. Het was ook bedoeld als een soort koopjesmarkt voor de lokale bevolking die op deze manier heel goedkoop aan toch kwalitatief goeie spullen konden komen.

Uiteraard was Riet weer van de partij om te helpen, al was het wel vroeg op want de voorbereidingen begonnen al om zes uur vanochtend. Dat hebben we niet gered maar om even voor half zeven zette ik Riet af voor de deur bij een van de ALIG vrouwen die een dusdanig groot erf aan de voorkant beschikt dat er makkelijk een Garage Sale kon worden gehouden.

Er werd van alles te koop aangeboden, van kleren tot speelgoed, en alles letterlijk voor een paar pesos. Voor de lokale bevolking dus een ideale gelegenheid om voor heel weinig goeie kleren te kopen. En dat gaat hier dan weer echt op zijn Filipijns. Officieel zou de verkoop pas om half negen beginnen maar om half acht stonden ze al aan de hekken te rammelen en besloten de ALIG dames om acht uur al om toch het hek alvast maar open te gooien. Volgens Riet kwamen ze naar binnen rennen alsof het de Doldwaze Dagen van de Bijenkorf waren. En eerlijk gezegd was het voor die mensen waarschijnlijk ook zo.

En het is wel te begrijpen ook, want een paar merkschoenen, weggedaan door een Expat familie en dus in zeer redelijke staat en voor de somma van honderd pesos, is voor de mensen hier een kans uit duizenden. Het was dan ook een gegraai van jewelste, waarbij nog goed moest worden gecontroleerd want de koopjesjagers waren ook niet te beroerd om stiekem hun zakken vol te proppen met van alles en nog wat en te proberen dat voor niks naar buiten te smokkelen.

En helemaal Filipijns was wel dat toen de hekken nog niet open waren de bewaking een handje kwam toesteken om alles in goeie banen te leiden. Waarbij ze meteen de beste paren schoenen voor zichzelf apart legden…

Nou, het is eindelijk zover, we hebben al een tijdje geleden besloten toch maar overstag te gaan en met ingang van aanstaande maandag hebben we dus een chauffeur. Weliswaar is de overeenkomst voor eerst een maand ″op zicht″ maar als het bevalt wordt het een vast werkverband.

Voor al diegenen in Nederland die denken dat we nu tot enorme snobs zijn vervallen (kop dicht, Ans!), het is hier heel normaal om een chauffeur te hebben en het is eerder bijzonder dat je zelf rijdt. Ook mijn werkgever dringt er sterk op aan dat we zelf niet rijden maar ons laten rijden, en dat heeft alles te maken met eventuele problemen in het verkeer waar je als buitenlander de dupe van kunt worden. Tot voor kort vond ik dat eigenlijk maar onzin en Riet had er al helemaal geen zin in om ″de hele dag zo’n vent over de vloer te hebben″, maar dat is dus veranderd. De belangrijkste reden is overigens dat Riet inmiddels vanwege haar sociale activiteiten zeer regelmatig vervoer nodig heeft en ze heeft geen zin meer om telkens van iemand anders afhankelijk te zijn.

De zoektocht begon een week of wat geleden met een belletje naar iemand die ik kende als een van de chauffeurs van het Vivere Hotel, die had me een jaar geleden zijn nummer gegeven ″voor als ik een chauffeur nodig had″. Marcos reageerde spontaan en leek meteen een ideale kandidaat maar hij accepteerde bij nader inzien toch ons aanbod toch maar niet. Eigenlijk vond ik dat niet eens erg want in onze gesprekken ontpopte hij zich als een wel heel erg godsdienstig persoon die te pas en te onpas met de naam van God liep te strooien. Zelfs de beslissing om toch maar niet onze chauffeur te worden was tot stand gekomen, zo vertelde hij, na dagen van bidden met zijn hele familie. En sorry, maar dat is voor mij toch net een beetje teveel van het goeie, hoor.

De tweede kandidaat leek ook geschikt dankzij de nodige ervaring, maar toen ik hem uitnodigde om langs te komen voor een gesprek wilde hij wel dat ik de taxi betaalde want hij kwam niet met de Jeepney. Als het zo al begint wordt het niks zeiden Riet en ik tegen elkaar en we bedankten hem verder voor de eer. Daarna bleef het een weekje of wat stil. We kregen namelijk geen tips meer voor geschikte kandidaten en we wilden perse iemand die aanbevolen kwam. Dat klinkt misschien wat arrogant maar geloof me, als je alle verhalen over chauffeurs hoort dan wordt je vanzelf wel voorzichtig.

Van de week kregen we toch weer een tip voor een chauffeur die vier jaar voor een voormalige collega had gewerkt. Navraag bij die collega leverde een aanbeveling op en een afspraak was snel gemaakt. Bijna hadden we het nog afgekapt want we kregen via de ALIG website een waarschuwing tegen ene ″Lito″ die als chauffeur aan het solliciteren was, en onze kandidaat heet toevallig ook Lito. Het bleek echter om een andere persoon te gaan (wat denk je, nota bene om die vent die om die taxi had gevraagd!) en vanmiddag hadden we dus alsnog een gesprek.

Lito lijkt een geschikte vent, en als bijkomend voordeel bleek dat Riet hem al kende want de vrouw van die collega waar hij voor gewerkt had ging ook wel eens mee met de voedselhulp acties. We werden het snel eens en vanaf aanstaande maandag hebben we dus een chauffeur in dienst...

Mijn verhaal van gisteren was nog niet af want toen ik gistermiddag moest vertrekken uit Subic was de kat nog niet tevoorschijn gekomen. In de muur zat weliswaar een gat wat groot genoeg was voor het beestje om naar buiten te komen maar dat had ze tot op het moment van mijn vertrek nog niet gedaan. Uiteraard was ik nieuwsgierig hoe het was afgelopen en vanmorgen kreeg ik dat te horen.

De kat was de hele middag achter de muur blijven zitten maar kwam tegen vijf uur eindelijk tevoorschijn. Dat wekte de nodige hilariteit op want ze hield zich tenminste aan de kantooruren werd er gegniffeld. Het bleek echter toch een katje wat letterlijk niet zonder handschoenen aangepakt kon worden, en dat gebeurde dan ook. Het beestje had waarschijnlijk de hele nacht al opgesloten gezeten en was natuurlijk doodsbang, en daarbij was het vrijwel zeker ook nog een wild katje en dus eentje die nogal rap is met het uitslaan van de nagels.

Hoe dan ook, het beestje is gered, alleen heb ik geen idee wat er verder mee gebeurd is. Hopelijk buiten het terrein weer losgelaten en niet om de hoek van het kantoor de nek omgedraaid...

Wat mij vandaag overkomt op mijn werk! Ik ga zitten op mijn tijdelijke werkplek in ons kantoor op de Keppel Scheepswerf, een bureau bij het raam, en daar hoor ik heel hard miauwen. In eerste instantie dacht ik dat er een katje voor het raam zat, maar dat bleek niet het geval want ik keek naar buiten en zag niks. Het geluid kwam bij nader inzien van binnen, alleen kon ik niet zo gauw uitmaken waarvandaan.

Het klonk duidelijk als een klein katje, en het was een heel zielig miauwtje dus het zat duidelijk in nood. Ik verschoof het kastje dat voor het raam stond, alle dozen ernaast, de tassen en boeken die erin stonden, maar er kwam geen katje tevoorschijn. Toch klonk het geluid duidelijk daar ergens vandaan, en bij nader onderzoek bleek dat het van achter de muur kwam. Het deel van de muur bij het raam is hol want daar loopt de bedrading doorheen, en jawel hoor, het katje zat duidelijk daarin.

Hoe het er terecht gekomen is weten we niet maar we vermoeden dat het tussen de dakplaten en de vloer van de eerste verdieping heeft gelopen en daar in het gat is getuimeld. Het beestje miauwde hartverscheurend maar niemand wist eigenlijk precies wat we moesten doen. Ik waarschuwde in ieder geval onze secretaresses en vroeg ze iemand van Keppel te waarschuwen om te komen kijken en te zien of het beestje achter de muur vandaan gehaald kon worden.

Ik moest toen weg om cursus te gaan geven maar bij terugkomst tegen het middaguur hoorde ik nog steeds het gemiauw; er was dus duidelijk nog niemand wezen kijken laat staan dat er iets gedaan was om het beestje eruit te halen. Op mijn aandringen ging een collega er toch maar op uit om de technische dienst te waarschuwen, maar pas nadat ik had duidelijk gemaakt dat als het beestje niet zou worden weggehaald het daar dood zou gaan en dat zou ontzettend gaan stinken.

Ik weet het, een bizar argument maar er gebeurde nu tenminste eindelijk wat. Er verschenen twee mannen die op mijn aanwijzingen een afdekplaatje onder in de muur openbraken. En jawel hoor het snuitje van een heel klein katje verscheen, maar toen het al die grote hoofden zag die naar binnen keken dook ze meteen weer weg. Pogingen om haar eruit te krijgen mislukten omdat het doodsbange diertje zich krachtig verzette met gebruik van scherpe klauwtjes. Het gat was niet groot genoeg om met dikke handschoenen naar binnen te gaan om het diertje te grijpen, dus er werd besloten na de lunch (die gaat hier voor alles) een andere oplossing te zoeken.

Om één uur moest ik weg want de auto die me terug naar Manila zou brengen stond op me te wachten. Hoe het is afgelopen weet ik dus niet maar dat hoop ik morgen te horen.

Weer vroeg op vanmorgen want ik moest om zes uur bij ons kantoor zijn omdat de shuttlebus naar de Keppel Scheepswerf in Subic dan vertrekt. Riet zou me wegbrengen omdat ze dan vandaag en morgen de auto ter beschikking heeft, en dat bleek geen enkel probleem want ze was zelfs al voor mij wakker.

Aangekomen bij het kantoor zag ik in eerste instantie de shuttlebus niet staan, maar we waren een beetje aan de vroege kant dus Riet zette de auto neer en samen bleven we even wachten. Het werd echter bij zessen en er was nog steeds geen shuttlebus in zicht. We reden een rondje rond het gebouw om te zien of de shuttle soms ergens anders dan op de vaste plek stond te wachten. Even leek het daarop want er stond een busje aan de voorkant maar dat was niet het busje want ik als shuttlebus had opgekregen. Terug op de plek waar normaal het busje moet staan was er nog steeds niks, dus we reden toch maar even terug naar het busje wat er wel stond. Ik stapte uit om de chauffeur te vragen of dit de shuttle was en dat bleek toch het geval.

Riet vertrok en ik stapte in de shuttlebus waar we vervolgens moesten wachten op nog twee passagiers. Die kwamen echter allebei niet opdagen maar toen dat duidelijk werd waren we inmiddels al een kwartier verder. We vertrokken dus met de nodige vertraging. De reis zelf verliep voorspoedig totdat we in Subic aankwamen en we plotseling door de politie aan de kant werden gezet. Blijkbaar had de chauffeur een overtreding begaan, te hard gereden of door rood licht, dat werd me niet helemaal duidelijk maar het leverde wel weer het nodige oponthoud op omdat de boete ook nog eens bij het eerste het beste politiebureau betaald moest worden.

Uiteindelijk duurde de hele reis zo ruim vier en een half uur, en geloof me, dan ben je behoorlijk gaar als je eindelijk aankomt. En ik moest nog twee dagen cursus geven ook...

Riet geeft een beetje last van jetlag, wat natuurlijk te verwachten is na een vlucht van zestien uur over zeven verschillende tijdzones. Ze was vanmorgen om zes uur klaarwakker maar omdat dan het zonnetje hier al op is lag ze dus om even over zessen al prinsheerlijk in de tuin met een bakkie koffie.

Hoewel de lucht ook vandaag voor het grootste deel van de dag weer strakblauw was betekent dat niet altijd dat het dan helemaal helder is. Dan kun je goed zien op de foto die ik deze week maakte vanaf onze verdieping (de 21e) van de skyline van Manila. Als je heel goed kijkt zie je rechts aan de horizon die skyline maar echt duidelijk is het niet. En dat heeft niks te maken met de luchtvochtigheid maar alles met de luchtverontreiniging boven de stad.

Manila is niet bepaald een schone stad en aan het milieu is ze hier niet veel gelegen. Ja, officieel wel natuurlijk maar dat is een wassen neus. Er rijden hier bijvoorbeeld auto’s rond die een uitstoot hebben van pakweg het hele wagenpark van Den Haag, en met name de Jeepneys zorgen voor een enorm groot aandeel in de smog. Dat laatste is zelfs de Filipijnse regering al jaren een doorn in het oog maar er niks aan te doen want de Jeepneys zijn de enige betaalbare vorm van openbaar vervoer voor de gewone Filipijn.

Om even aan te geven hoe oud sommige auto’s zijn die hier rondrijden: het Japanse merk Nissan heette heel vroeger Datsun (en dan spreek ik over minstens vijftig jaar geleden) en hier rijden dus nog Datsuns rond…

Riet is weer terug uit Nederland en zoals altijd zaten haar koffers weer bomvol. Niet met kleren, want als je deze tijd naar Nederland gaat is er niet veel wat je meeneemt hier vandaan aangezien we hier alleen maar zomerkleren hebben en alle winterkleren nog in Nederland zijn. Dat laat heel wat kofferruimte over, zeker voor Riet die met haar Platinum kaart van KLM zevenendertig kilo bagage mee mag nemen tegenwoordig.

Een van de belangrijkste bevoorraadingsartikelen is koffie. Uiteraard hebben ze hier ook koffie maar geen Senseo. Gek genoeg zijn hier wel alle andere moderne koffie methodes bekend zoals Nespresso en alle varianten daarop, maar Senseo is hier totaal onbekend. Dat was overigens ook al zo in Maleisië en iedere bezoeker vanuit Nederland wordt dus verzocht een paar pakken Senseo pads mee te nemen. Een bijkomend probleem is nog dat Riet en ik verschillende smaken hebben; ik drink Regular en Riet houdt van Extra Dark, en dat betekent dat we ook nog eens voorraad moeten hebben van twee soorten. Tijdens Riet’s verblijf in Nederland heb ik de laatste Regular pads gebruikt en de nieuwe voorraad is dus meer dan welkom.

Verder bevatten de koffers vele Kerst cadeautjes voor ″haar″ kinderen en uiteraard weer een voorraad anti-muggen spul met Deet. Van dat laatste is er hier ook zat te krijgen maar allemaal zonder Deet en wij twijfelen ernstig aan de werkzaamheid ervan want zeker bij Riet schijnt het niet bepaald effectief te zijn. Ook het spul met Deet zorgt er overigens niet altijd voor dat Riet gevrijwaard blijft van muggenbeten maar het is wel een stuk minder. Voor mij maakt het niet zoveel uit want laat ik het afkloppen, ik heb al in weken geen muggenbeten meer gehad en zelfs over de afgelopen maanden gerekend heb ik niet meer dan een enkele beet af en toe gehad.

Verder zaten er nog van alles en nog wat in de koffers, onder andere een paar boeken en tijdschriften (altijd leuk weer wat nieuws te lezen te hebben) en een paar dozen drop. Nee, niet voor mij deze keer maar voor een Engelse collega die sinds zijn verblijf in Nederland helemaal bezeten is van Oldtimers…

Vanavond landde vlucht KL807 uit Amsterdam om even voor half acht op de luchthaven NAIA van Manila na een vlucht van zestien uur. Eigenlijk is dat vier uur langer dan nodig is maar door een conflict tussen alle Europese luchtvaartmaatschappijen en de Filipijnse regering over belastingen en tarieven vliegt er geen enkele maatschappij meer direct op Manila vanuit Europa. Ook KLM maakt een tussenlanding en wel op de luchthaven van Taipei. Op het bovenstaande kaartje kun je goed zien hoe idioot dat eigenlijk is, al is het vanuit het standpunt van KLM bezien zeker niet onredelijk.

Uiteraard was ik er om Riet op te halen van het vliegveld maar wat een toestand was dat! We hebben namelijk bij het boeken van deze vlucht een kleinigheid over het hoofd gezien en dat is dat de aankomst op vrijdagavond was. Is het verkeer normaal al een chaos op de doorgaande wegen, op vrijdagavonden is het ronduit rampzalig. Ik realiseerde me dat uiteraard en hield er rekening mee met mijn vertrek naar de luchthaven maar ondanks dat ik wist wat me te wachten stond overtrof met name de terugrit mijn ergste verwachtingen.

Op de heenweg was het zelfs behoorlijk druk op de tolweg die normaal gesproken altijd een redelijk snelle reis garandeert. Het waren met name de lange wachtrijen voor de tolpoorten die de boel ophielden. De tolweg loopt langs de luchthaven, alleen is het probleem dat Terminal 1 helemaal aan de andere kant van de luchthaven ligt. De wegen rond de luchthaven zijn ook nog eens allemaal drukke doorgaande wegen dus daar is het altijd een enorme puinhoop. Je moet je vrijwel letterlijk door het verkeer wringen en alles doen wat wij in Nederland als ontiegelijk asociaal beschouwen anders kom je nergens. Je snijdt dus af, zet de neus van de auto in de kleinste gaatjes, haalt links en rechts in en probeert vooral om niks te raken. En uiteraard hoop je dat alle anderen hetzelfde doel nastreven.

Doordat ik op tijd vertrokken was was ik ruim op tijd op de luchthaven waar Riet zoals gewoonlijk als een van de eerste naar buiten kwam. Nadat ze haar nicotineshot had gehad reden we naar huis, en met name het eerste stuk ging erg soepel. De files die daar een uur eerder nog hadden gestaan waren weg en we begonnen ons al op een snelle thuisreis te hopen. Helaas, te vroeg gejuicht want het laatste stuk voor de oprit naar de tolweg stond muurvast. We reden vijf dik op een driebaansweg die ook nog eens vergeven was van de taxi’s (logisch vlak bij een luchthaven waar vrijwel geen normaal openbaar vervoer is). Het was tot aan de tolweg schuifelen met vaak maar centimeters tussen de auto’s aan alle kanten. Dat er überhaupt nog sprake was van enige doorstroming was me een volkomen raadsel, maar na bijna drie kwartier te hebben gedaan over een stukje van misschien anderhalve kilometer kwamen we dan toch bij de oprit van de tolweg.

Daarna was het leed geleden want de toltarieven zijn voor Filipino’s dusdanig hoog dat ze de tolweg meestal mijden. Voor ons rijke snobs dus prima geregeld en konden we vlot naar huis rijden waar Riet enthousiast verwelkomt werd door onze beide katten. Of misschien dachten ze gewoon dat ze weer eten kregen…

Iedere grote vergadering die wordt gehouden bij Shell begint tegenwoordig met een vast onderdeel, iemand wordt van tevoren aangewezen als vrijwilliger om een kort praatje te houden over iets wat betrekking heeft op gezondheid, veiligheid en milieu. De bedoeling hiervan is dat we voortdurend worden herinnerd aan het feit dat we daar alert op moeten zijn, zowel op het werk als privé. De onderwerpen die worden gekozen variëren heel sterk, sommige zijn werk gerelateerd, andere gaan over zaken die van belang zijn voor ieders gezondheid of veiligheid.

Tot welke categorie ik het onderwerp van vandaag moet bestempelen weet ik niet maar volgens mij had het betrekking op allemaal. Een van mijn Filipijnse collega’s kwam in de Leadership Team vergadering van vandaag met als onderwerp de naderende verkiezingen op de Filipijnen. Het ging alleen niet zozeer over de verkiezingen zelf maar over de randverschijnselen. Ik hoorde het aan en viel zowat van mijn stoel van verbazing. Luister en huiver!

Het zijn hier niet zozeer de landelijke verkiezingen die problemen veroorzaken als wel de lokale verkiezingen, en dan moet je denken aan gouverneurs en burgemeesters. Wat blijkt nu, iemand die ″de macht″ heeft, en dat moet je hier zelfs voor een burgemeester letterlijk nemen, wil die liefst niet meer kwijt en zal er alles aan doen om te worden herkozen. En ook dat ″alles″ moet je letterlijk nemen. Een voorbeeld? Bij een van de vorige lokale verkiezingen was de vrouw van een tegenkandidaat voor een positie van gouverneur met een delegatie van bijna zeventig mensen, inclusief vrouwen, kinderen en journalisten, op pad voor de verkiezingscampagne toen ze onderweg werden overvallen door een groep ″Partizanen″ die de hele groep tot de laatste man hebben uitgemoord, inclusief de kinderen.

Deze zogenaamde Partizanen zijn niets meer of minder dan tot de tanden bewapende privé legertjes van de lokale machthebbers. Ze worden in verband gebracht met terrorisme, gewone en verkiezingsfraude, bedreigingen en ze schrikken dus ook niet terug voor moord. Op de bovenstaande kaart uit 2010 kun je zien hoe het gesteld is met die Partizanen. Het linkerkaartje geeft aan hoeveel van die groeperingen er in totaal in een bepaald gebied zijn en het rechter kaartje geeft aan hoeveel er daarvan daadwerkelijk actief zijn. Manila is het gele gebiedje in de blauwe cirkel en zoals je kunt zien is Manila ″schoon″. Dat geldt echter niet voor de omgeving, en tot grote verbijstering van zelfs mijn Filipijnse collega’s blijkt een van de veiligste gebieden nota bene helemaal in het doorgaans rumoerige Zuiden te zijn, op Mindanao.

Hoewel de verkiezingen pas over een paar aantal maanden zijn is de politie inmiddels al een grootscheeps offensief begonnen tegen die Partizanen groepen en volgens een bericht wat we vandaag op het werk ontvingen zijn er nu al zestig van die groepen ontmanteld bij diverse grote operaties. Daarbij heeft de politie hier hulp gekregen van de politie van New York die uiteraard de nodige ervaring hebben met gewapende bendes. President Aquino lijkt dus serieus werk te maken van zijn belofte om een einde te maken aan het wijdvertakte verkiezingsgeweld.

Vandaag kreeg ik een mailtje van de Dutch Club in Manila. Hoewel we daar lid van zijn gaan we eigenlijk nooit naar de evenementen, en de belangrijkste reden is dat die evenementen vrijwel altijd georganiseerd worden in de buurt van Makati. En om ons nou voor een vrijdagavondborrel urenlang in de avondspits van het centrum van Manila te storten is ons toch een beetje te gortig. Verder wordt er eigenlijk ook niet zoveel georganiseerd door de Dutch Club, maar omdat we nu eenmaal lid zijn krijgen we wel altijd de nieuwsbrieven en de uitnodigingen.

Vandaag was er dus een mailtje en wat denk je, er wordt een heus Sinterklaasfeest georganiseerd. Maar als je naar de uitnodiging kijkt dan zie je dat er het een en ander niet klopt. Allereerst vindt de viering plaats op 24 november in plaats van op 5 december. Ten tweede vindt het gebeuren plaats thuis bij de Belgische Ambassadeur, en ik wist niet eens dat de Belgen ook Sinterklaas vieren. En last but not least, ″Sinterklaas is coming to Manila″? Ja dag, helemaal uit Spanje zeker...

Vandaag is overigens ook de verjaardag van Riet en ik vind het eigenlijk helemaal niks dat ik daar niet bij ben. Dus van grote afstand van harte gefeliciteerd en een hele fijne verjaardag!

Deze namen zeggen de meesten van jullie waarschijnlijk niks maar de echte muziekliefhebber zal ze meteen herkennen. Een paar weken geleden ben ik met mijn maat Phil naar het concert van Joe Bonamassa geweest en dat smaakte naar meer. We zijn dus in de concertagenda voor Manila gedoken en vonden daar een concert van de bovenstaande vier heren. Ik heb kaarten voor ons geregeld en vanavond was het zover.

Het concert zou om negen uur beginnen en Phil stelde voor om rond half acht te vertrekken. Dat leek me redelijk laat gezien de lokatie want het concert vond namelijk plaats in de North Edsa Skydome, en die is zoals de naam al zegt gelegen aan de noordkant van de EDSA. Over die drukke verkeersader dwars door Manila heb ik al eens geschreven, en we moesten dus zowat aan de andere kant daarvan zijn, dwars door de avondspits. En inderdaad, we schuifelden zo ongeveer de EDSA af en pas toen we er bijna waren konden we een beetje opschieten. We stonden uiteindelijk om vijf voor negen voor de ingang en we waren dus nog maar net op tijd. De tijd dat bands je urenlang lieten wachten is al lang geleden, en het concert begon dan ook inderdaad toen we nog maar net op onze stoelen zaten.

De liefhebbers weten wat je van deze gelegenheidsband kunt verwachten en dat kregen we dan ook. Met een verleden in Dream Theater (Portnoy en Sherinian), de band van Steve Vai (Macalpine) en Mr. Big (Sheehan) zat het instrumentaal met de heren meer dan goed. Stuk voor stuk zijn het fantastische muzikanten en tussen de nummers door zorgde Portnoy voor de nodige grappen en grollen. Ondanks dat het niet zo’n grote zaal was en ook nog eens lang niet vol vermaakte de band zich uitstekend. Een zanger hadden ze niet, alles was instrumentaal en daar zat eigenlijk een beetje de kneep: de individuele hoogstandjes verzopen in een brei van geluid want de technicus kon het zaalgeluid simpelweg niet goed krijgen.

Erg jammer van dat toch niet onbelangrijke minpunt, maar desondanks zijn er slechtere manieren om een doordeweekse dinsdagavond door te brengen...

Nu we eindelijk weten dat Martin en Sandra de tweede helft van december naar ons toe komen kunnen we eindelijk de nodige voorbereidingen gaan treffen. Een van de dingen die we zeker gaan doen is een paar dagen weg naar een bounty eiland, en na het zien van de foto’s van ons tripje met Robin en Chantal eerder dit jaar naar Boracay was de keuze wat Martin en Sandra betreft gauw gemaakt.
 
Het enige probleem is wel dat we aan de late kant zijn met boeken want in die laatste twee weken van december vindt er hier een ware volksverhuizing plaats. Iedereen die geen geld heeft gaat naar de provincie om de familie te bezoeken, en iedereen die wel geld heeft gaat op vakantie. Alle resorts en hotels zitten dus afgeladen vol en er gelden voor die periode ook heel andere prijzen dan in de rest van het jaar.
 
Ik ben meteen gaan kijken of er nog wat beschikbaar was bij het reisbureau wat we voor de vorige tripjes hadden gebruikt, want daarover waren we toch wel te spreken. En jawel, ik kreeg afgelopen woensdag een prijsopgave voor ons voorkeurshotel, inclusief vluchten, en hoewel prijzig viel het op zich voor het hoogseizoen en een vijf-sterren hotel nog mee. Voor alle zekerheid vroeg ik om een tweede optie voor andere dagen; die kreeg ik donderdag maar die bleek zoveel duurder dat ik terug meldde dat ik toch maar voor de eerste optie ging. Geen probleem zeiden ze, alleen waren nu opeens de tickets voor de vlucht een stuk duurder. Ja, die andere prijs was de prijs van gisteren en die konden ze vandaag niet meer krijgen.
 
Eigen schuld dacht ik nog, had ik maar meteen moeten beslissen, dus ik bevestigde tegen de nieuwe prijs. Krijg ik vanmorgen bericht, alles was bevestigd en of ik nu maar wilde betalen. Ik kijk naar de prijsopgave, zijn de tickets weer  duurder! Daar ben ik dus even voor gaan bellen, en jawel, die nieuwe ticketprijs was de prijs van vandaag. Maar ik had donderdag toch bevestigd, dan krijg ik toch de prijs van donderdag? In Nederland misschien wel, maar hier niet. Ze boeken de tickets pas als het hotel heeft bevestigd, en die bevestiging kregen ze door alle feestdagen pas vandaag binnen. Ik kon hoog en laag springen en zeggen dat ik dat een belachelijke zaak vond, maar uiteindelijk was het enige alternatief alles af te blazen.
 
En daar heb ik ook geen zin in want de vraag is of er dan nog op deze termijn ergens anders wat te regelen valt. En ik denk niet dat andere reisbureaus hier veel anders zijn dan deze...

Hoewel het er inmiddels al weer op zit hebben we hier een prachtig lang weekend achter de rug. We zitten in het staartje van het regenseizoen maar het is al te merken dat het er bijna op zit. De kans op regen en een verdwaalde tyfoon is nog steeds aanwezig maar de zon is de laatste weken weer nadrukkelijk aanwezig.

De afgelopen paar dagen was met name in de ochtend de lucht strak blauw en het was heet. Te heet om er op uit te gaan met de auto vond ik en behalve de noodzakelijke boodschappen heb ik dan ook weinig meer gedaan dan in de tuin gelegen met een boek en een fles koud water. Toch werd het iedere dag in de loop van de middag meer bewolkt en kwam er meer wind. Niet dat dat erg was, want het friste tenminste een beetje op voor zover er daar hier al sprake van is.

Veel boodschappen had ik niet echt nodig nu Riet nog steeds in Nederland zit, maar morgen zitten haar eerste twee weken er al weer op en aanstaande donderdagavond vertrekt ze al weer vanaf Schiphol voor de thuisreis. Gelukkig maar want de weekeinden zijn ongezellig in je eentje...

Op de Filipijnen wordt alles wat een beetje de moeite waard is bewaakt. En dan bedoel ik ook alles. Particuliere bewakingsdiensten moeten hier toch wel fortuinen verdienen want je ziet ze de hele dag en overal.

De betere winkelcentra bijvoorbeeld hebben bij iedere ingang een bewaker staan die de inhoud van alle tassen controleert bij binnenkomst. Dat is enkel en uitsluitend om te voorkomen dat iemand met wapentuig naar binnen gaat. Voor ons Westerlingen valt die controle meestal wel mee en wordt er alleen even een vluchtige blik in je tas geworpen want ze gaan er vanuit dat je als Westerling niet komt om de boel te beroven. Waar je overigens wel op verdacht moet zijn is dat je als je doorloopt nog even een hand op je kont voelt. En ook dat is alleen maar bedoeld om te kijken of je geen wapen verstopt hebt in je broekband op je rug.

Ook de Village wordt bewaakt en iedereen wordt gecontroleerd bij binnenkomst en vertrek. Nou is ook dat voor ons Westerlingen weer een wassen neus, want als Riet en ik de post passeren zeggen we vriendelijk gedag en lopen zo door. De reactie van de bewakers is dat ze salueren en ook vriendelijk gedag zeggen. Voor alle passerende Filipino’s is dat heel anders, die moeten zich bij binnenkomst legitimeren en vertellen wat ze komen doen, en zelfs dan mogen ze nog niet passeren totdat de bewaking hun gastheer heeft gebeld en de gegevens heeft geverifieerd. Bij vertrek worden uitgebreid de tassen gecontroleerd en er wordt zelfs gefouilleerd. En dat alles is niet zonder reden want er wordt door personeel in de Village volgens zeggen ontzettend veel gejat.

De meeste bewakers staan er beslist niet voor spek en bonen, ze zijn vaak tot de tanden gewapend. Vooral de bewakers rond het Alabang Town Center zijn gewapend met niet alleen pistolen maar na de overigens mislukte overval op een geldwagen van enkele weken geleden ook met enorme geweren. En niet over de schouder maar in de hand zodat ze meteen te gebruiken zijn. Uiteraard is het niet de bedoeling dat er bij het minste of geringste geknald gaat worden maar de bedoeling is meer ter afschrikking.

Of de ″bewaker″ die bij restaurant Friday’s voor de deur staat ook afschrikwekkend werkt waag ik toch te betwijfelen…

Vandaag is de tweede vrije dag van het lange weekend, ″All Souls Day″. In de Rooms-Katholieke Kerk wordt dit ook wel de ″Dag ter Herdenking van alle Overleden Gelovigen″ genoemd. Bij regeringsdecreet was er besloten dat dit een vrije dag zou zijn dit jaar, in navolging van All Saints Day gisteren.

Het vervelende van dit lange weekend is dat Riet in Nederland zit en ik niet zo veel zin heb om er in mijn eentje op uit te gaan. Nou maakte dat met het schitterende weer van de afgelopen dagen niet zoveel uit want de meeste tijd heb ik lekker in de tuin in het zonnetje gezeten.

Weinig nieuws van mijn kant dus maar wel uit Nederland, waar Martin gisteren begonnen is met zijn nieuwe baan bij het LUMC. Hij heeft gelukkig afspraken kunnen maken voor twee weken vrij in december en dat betekent dat hij en Sandra naar ons toe komen voor twee weken vakantie op de Filipijnen. Tegen die tijd is het regenseizoen over en is de zomer hier begonnen, en hopelijk gaan het dus twee mooie weken worden. Het betekent voor Riet en mij dat we Kerst niet in Nederland vieren maar dat we thuis blijven, en dat is in alle jaren dat we in het buitenland wonen de eerste keer. Het zal voor ons dus waarschijnlijk de eerste keer zijn dat we Kerst vieren met temperaturen van boven de dertig graden...

Riet is er in Nederland overigens op de een of andere manier toch in geslaagd om bij onze kat Paula dusdanig in de gunst te komen dat die gisteren zomaar op schoot kwam zitten...

Vandaag was het All Saints Day en dan lijkt het hier wel een zondag in Katwijk. De meeste winkels zijn dicht of gaan pas ’s middags open, op straat is het stil en het is erg rustig op de weg want er rijden zelfs minder Jeepney’s. Vorig jaar heb ik al geschreven over All Saints Day dus dat doe ik niet nog een keer. Daarom vandaag maar eens een update over de politiek want er is deze week weer het nodige gebeurd.

En deze keer is het internationaal nieuws want er is bezoek in Manila van de Amerikaanse Marine. Het enorme door kernenergie aangedreven vliegdekschip ″George Washington″ arriveerde op 24 oktober in de Baai van Manila voor een ″goodwill bezoek″. Het kreng is echt enorm want je kon hem zelfs vanaf de 21e verdieping van ons kantoor in de baai zien liggen. Dit weekend vertrekt het schip naar de baai van Subic en daar zullen de vele dames van plezier zich verheugd in de handen wrijven want de Amerikanen zijn weer terug!

Het gerucht gaat namelijk dat de Filipijnen de Amerikanen weer een grotere aanwezigheid op de Filipijnen willen gaan toestaan. De Amerikanen hadden namelijk heel lang na de Tweede Wereldoorlog twee grote bases op de Filipijnen, en een daarvan was in Subic. Daar hadden ze zelfs kernonderzeeërs gestationeerd en er wordt daar nog steeds onderhoud gedaan aan Amerikaanse oorlogsschepen. De Filipino’s wilden de Amerikanen weg hebben en dat is op een gegeven moment ook gelukt, maar nu willen ze ze heel graag terug en dat is vanwege de dreiging van China.

Ik heb al eerder geschreven dat er een tijdje geleden een conflict was ontstaan tussen onder andere de Filipijnen en China over de grenzen in de Zuid-Chinese Zee. Dat leek zelfs even helemaal mis te gaan toen de Filipijnse Marine Chinese vissersschepen uit de Filipijnse wateren wilden wegjagen. Die vissersschepen kregen hulp van Chinese oorlogsschepen, en de Filipijnse marine, die totaal geen partij is voor de Chinese Marine, moest knarsetandend toezien dat de Chinezen vervolgens ongestoord hun gang konden gaan.

Uiteraard werden er op hoog niveau onderhandelingen gevoerd tussen de Filipijnen en China, en het leek de afgelopen tijd zelfs redelijk goed uit te pakken maar blijkbaar voelden de Filipijnen zich toch geroepen hun voormalige sterke bondgenoot te hulp te roepen. De Amerikanen zijn natuurlijk nooit te beroerd ergens hun voordeel uit te slepen en die zijn dus nu met groot machtsvertoon hier, hoogstwaarschijnlijk om de Chinezen te laten zien dat ze niet ongestraft hun gang kunnen gaan. En voor de Amerikanen zou het natuurlijk geweldig zijn hun oude bases weer terug te krijgen, wat voor hen een sterke positie zou betekenen vlak bij China en de rest van Zuid-Oost Azië.

De Chinezen vinden die Amerikaanse aanwezigheid hier uiteraard maar niks en beschuldigen de Amerikanen nu van ongewenste inmenging die de zo goed lopende besprekingen danig verstoren. Dit verhaal gaat dus ongetwijfeld worden vervolgd...