Wat mij vandaag overkomt op mijn werk! Ik ga zitten op mijn tijdelijke werkplek in ons kantoor op de Keppel Scheepswerf, een bureau bij het raam, en daar hoor ik heel hard miauwen. In eerste instantie dacht ik dat er een katje voor het raam zat, maar dat bleek niet het geval want ik keek naar buiten en zag niks. Het geluid kwam bij nader inzien van binnen, alleen kon ik niet zo gauw uitmaken waarvandaan.

Het klonk duidelijk als een klein katje, en het was een heel zielig miauwtje dus het zat duidelijk in nood. Ik verschoof het kastje dat voor het raam stond, alle dozen ernaast, de tassen en boeken die erin stonden, maar er kwam geen katje tevoorschijn. Toch klonk het geluid duidelijk daar ergens vandaan, en bij nader onderzoek bleek dat het van achter de muur kwam. Het deel van de muur bij het raam is hol want daar loopt de bedrading doorheen, en jawel hoor, het katje zat duidelijk daarin.

Hoe het er terecht gekomen is weten we niet maar we vermoeden dat het tussen de dakplaten en de vloer van de eerste verdieping heeft gelopen en daar in het gat is getuimeld. Het beestje miauwde hartverscheurend maar niemand wist eigenlijk precies wat we moesten doen. Ik waarschuwde in ieder geval onze secretaresses en vroeg ze iemand van Keppel te waarschuwen om te komen kijken en te zien of het beestje achter de muur vandaan gehaald kon worden.

Ik moest toen weg om cursus te gaan geven maar bij terugkomst tegen het middaguur hoorde ik nog steeds het gemiauw; er was dus duidelijk nog niemand wezen kijken laat staan dat er iets gedaan was om het beestje eruit te halen. Op mijn aandringen ging een collega er toch maar op uit om de technische dienst te waarschuwen, maar pas nadat ik had duidelijk gemaakt dat als het beestje niet zou worden weggehaald het daar dood zou gaan en dat zou ontzettend gaan stinken.

Ik weet het, een bizar argument maar er gebeurde nu tenminste eindelijk wat. Er verschenen twee mannen die op mijn aanwijzingen een afdekplaatje onder in de muur openbraken. En jawel hoor het snuitje van een heel klein katje verscheen, maar toen het al die grote hoofden zag die naar binnen keken dook ze meteen weer weg. Pogingen om haar eruit te krijgen mislukten omdat het doodsbange diertje zich krachtig verzette met gebruik van scherpe klauwtjes. Het gat was niet groot genoeg om met dikke handschoenen naar binnen te gaan om het diertje te grijpen, dus er werd besloten na de lunch (die gaat hier voor alles) een andere oplossing te zoeken.

Om één uur moest ik weg want de auto die me terug naar Manila zou brengen stond op me te wachten. Hoe het is afgelopen weet ik dus niet maar dat hoop ik morgen te horen.