We zijn weer met zijn tweetjes na het vertrek van Martin en Sandra gisteravond, en vandaag was ook nog eens onze allereerste jaarwisseling buiten Nederland. Oudejaarsavond is natuurlijk geen avond om samen op de bank te gaan zitten voor de televisie dus Riet had met een paar vriendinnen afgesproken dat we bij ons de jaarwisseling zouden gaan vieren.

Daarvoor moesten we eerst maar weer eens boodschappen gaan doen en dat viel niet mee. Het was in alle supermarkten een drukte van belang was doordat blijkbaar iedereen nog gauw even aan het inslaan was voor oudejaarsavond. Daarnaast liet de bevoorrading door de feestdagen blijkbaar te wensen over dus we moesten met ons boodschappenlijstje meerdere supermarkten en winkels af om te krijgen wat we wilden hebben. Uiteindelijk is alles gelukt en hadden we vanmiddag een uitpuilende koelkast en de Hollandse gehaktballetjes stonden te pruttelen op het gasfornuis.

We hadden een heel gezellige avond met onze vrienden Scott en Nonnie en hun dochter en Pete en Christine. Het werd dan ook behoorlijk laat, Pete en Christine gingen pas over drieën naar huis. De vuurwerkoverlast die voorspeld was viel heel erg mee, maar dat komt denk ik omdat we in Nederland heel wat gewend zijn. Net als daar begon hier in de loop van de dag het geknal al, maar vergeleken met Nederland was het erg rustig. In de loop van de avond nam het natuurlijk toe en zagen we het vertrouwde beeld met heel veel vuurpijlen, maar na het hoogtepunt op het tijdstip van de jaarwisseling nam het al snel af. Tegen enen was het op een enkele verdwaalde verre knal of pijl zelfs al afgelopen.

We zitten alleen nog steeds met een volle koelkast want ondanks ons verzoek vooral niets mee te nemen heeft onze visite zoals hier de gewoonte is zoveel meegenomen dat we het op geen stukken na hebben opgekregen. Iemand nog een stuk taart of een glas champagne?

Het zit er voor Martin en Sandra al weer op, ze vertrekken vanavond weer terug naar Nederland na veertien dagen bij ons in Manila te zijn geweest.

Er waren geen plannen meer voor vandaag maar dat maakte niet uit want het was gelukkig weer schitterend weer en ze hebben dus nog gauw even aan hun teint gewerkt in de tuin. Het enige wat we nog wel even hebben gedaan is ze meenemen voor de lunch op een bijzondere plek, het restaurant gelegen op de eenendertigste verdieping van het Vivere Hotel. Vanwege het mooie weer was het uitzicht schitterend en het eten was ook nog eens erg goed. Riet en ik hadden dat al verwacht want ik heb vrijwel alle keren dat ik in Manila was voordat we er naar toe verhuisden in het Vivere Hotel gelogeerd en toen Riet en ik aankwamen in Manila verbleven we in eerste instantie ook in dit hotel.

Aan het eind van de middag kwamen Martin en Sandra met tegenzin uit het zonnetje om zich voor de reis te verkleden en de laatste dingen in te pakken. Tegen vijven was het tijd om naar de luchthaven te vertrekken waar we aankwamen na een opvallend vlotte rit, het was echt ongewoon rustig onderweg en ook op de luchthaven zelf. Alle faciliteiten waren vlot afgerond hoorde ik net via een berichtje op mijn telefoon en het wachten is dus op het vertrek om tien voor negen vanavond. Als alles goed gaat zullen ze morgenochtend om zeven uur op Schiphol landen.

We namen dus weer afscheid van onze visite. Het zal de komende dag wel erg stil in huis zijn en we zullen de gezelligheid zeker nog een tijdje missen.

Gelukkig kon ik de trip naar de vulkaan Mount Pinatubo die afgelopen donderdag niet door kon gaan vanwege het slechte weer verschuiven naar vandaag. Het weer zag er gisteren al een stuk beter uit dus de vooruitzichten voor vandaag waren goed. Het betekende wel extra vroeg op want op een zaterdag is er altijd meer verkeersdrukte en onze chauffeur stuurde daarom vooraf een berichtje dat we al om half vier in de ochtend zouden worden opgehaald in plaats van vier uur.

De rit naar het startpunt van de tocht naar de vulkaan duurt een uur of drie, en we probeerden zo goed en zo kwaad als het ging onderweg nog wat te slapen in het busje. Dat lukte zowaar redelijk en na een vlotte rit waren we om een uur of half zes al ter plekke. De tocht begint in een klein dorpje in een lange straat die helemaal vol stond met wachtende jeeps, want per dag maken gemiddeld driehonderd mensen de tocht naar de vulkaan en omdat het zaterdag was en vakantieseizoen werden er zelfs nog meer mensen verwacht.

We vertrokken per jeep naar het startpunt van de hike, de voettocht naar de krater, een ritje van twaalf kilometer over de bedding die is uitgesleten door modderstromen vanuit de vulkaan. Het is een ruig ritje wat gaat over as en stenen en door verscheidene snelstromende bergbeken. De laatste zeven kilometer van de tocht moet te voet worden afgelegd met een gids, en ook dat betekent veelal klauteren over stenen en rotsen en het oversteken van snelstromende beekjes. Bij een van de laatste oversteken slipte mijn voet van een gladde steen in het water en dat leverde (hoofdzakelijk vanwege het feit dat ik mijn camera probeerde te redden) in een natte broekspijp op en een linkerbeen met wat flinke schaafwonden.

Het was aan de ene kant een beetje jammer dat het redelijk bewolkt was en af en toe knap winderig, maar aan de andere kant was dit waarschijnlijk voordeliger ten opzichte van zo’n tocht in de volle zon. Na ruim twee uur kwamen we na een laatste stevige klim aan op de top van de krater en daar maakte het fantastische uitzicht de tocht meer dan waard. Martin, Sandra en ik daalden af naar het zandstrandje in de krater waar Martin en Sandra nog even hebben gezwommen in het kratermeer. De klim vanaf dat strandje via de stenen trap terug naar boven bleek overigens het zwaarste deel van de hele tocht, waarbij gezegd moet worden dat we natuurlijk al zeven zware kilometers in de benen hadden.

De tocht terug voert over hetzelfde pad en dat betekende dus weer zeven kilometer afwisselend wandelen en klauteren. De terugtocht ging een stuk sneller dan de tocht op weg naar de krater, waarschijnlijk omdat we nu ons eigen tempo konden lopen en niet voortdurend andere groepen tegenkwamen wat lastig is op de smalle paden. We moesten met een andere jeep terug want bij degene die ons heen had gebracht werd bij onze terugkomst net een wiel verwisseld. Terug in het dorpje genoten we nog van een Filipijnse lunch die we helaas onvoldoende eer aan konden doen: de zes volle schalen met kip, rijst, groente en noodles waren simpelweg veel te veel voor ons viertjes.

Bij tweeën stapten we weer in het busje voor de terugreis en dat ging heel vlot totdat we Manila binnen reden. Zoals was te verwachten op zaterdagmiddag stond het verkeer muurvast en dat had waarschijnlijk voor een groot deel te maken met het feit dat het inmiddels flink was begonnen te regenen. Onze chauffeur besloot tot een alternatieve route dwars door de stad die erg leuk was vanuit toeristisch oogpunt maar die nauwelijks tijdwinst op bleek te leveren. Uiteindelijk waren we pas om half zes in de middag weer thuis.

We gingen nog wel uit eten, want het was tenslotte de laatste avond van Martin en Sandra, maar erg laat werd het niet: we lagen allemaal voor half elf bekaf en met zere benen in bed...

Voor Martin en Sandra zit de vakantie hier op de Filipijnen er al weer bijna op want aanstaande zondagavond vliegen ze al weer terug naar Nederland. Sandra wilde vandaag nog een laatste keer shoppen in een van de grote winkelcentra en daarvoor gingen we vanmorgen naar SM City North Edsa, gelegen aan de noordkant van de stad. En zoals de naam al zegt ligt het aan de beruchte EDSA Avenue en wel helemaal aan de andere kant van ons uit gezien.

We vertrokken om een uur of half tien in de hoop de ergste drukte voor te zijn en dat lukte heel redelijk. Het was na aankomst even zoeken naar de Starbucks en wat langer naar een broodjeszaak maar allebei werden uiteindelijk gevonden. Sandra vond ook wat ze zocht, een paar bruine leren Converse All Stars, en dat betekent na het paar neppers dat ze had gekocht in ”Greenhills” van de week haar tweede paar van deze schoenen. Net als vorig jaar in Kuala Lumpur zijn All Stars dus haar voornaamste souvenirs. Ook voor Martin was het shoppen succesvol want hij kocht zowaar één T-Shirt en daarmee komt het totaal samen met de drie die hij al eerder had gekocht op vier. Eigenlijk zelfs op vijf want bij een paar flessen Southern Comfort die hij heeft gekocht om mee terug te nemen zat ook een gratis T-Shirt.

Riet ging niet mee vandaag want die houdt helemaal niet van winkelen. Die heeft trouwens grote zorgen want er zijn op dit moment vrijwel geen sloffen sigaretten meer te koop! Op 2 januari gaan namelijk de prijzen van sigaretten hier omhoog en alle verkopers houden dus hun voorraad zoveel mogelijk vast om ze tegen de nieuwe prijs en de oude belasting te verkopen.

Vanavond hebben we weer gegeten bij de Union Jack Tavern, want Martin en ik hadden daar nog een uitdaging uitstaan. Ze hebben daar een pizza die ”Jack’s Full Pizza” heet en in feite niks anders is dan een compleet English Breakfast op een pizza. Die wilden we vorige week al bestellen; om de een of andere reden ging dat toen niet, maar vandaag is het gelukt. Nou ja, het bestellen, het opeten bleek zelfs met z’n tweeën een probleem want we kregen het niet helemaal voor elkaar. Maar we hebben in ieder geval alvast een bodempje voor onze tocht naar Mount Pinatubo morgen!

Zoals we al vreesden gisteren heeft het vannacht de hele nacht geregend en toen we om half vier opstonden om opgehaald te worden voor onze trip naar Mount Pinatubo goot het nog steeds. Op het internet werd voor de regio de hele dag regen doorgegeven dus toen het busje om vier uur arriveerde overlegde ik met de chauffeur die zijn supervisor belde voor advies. Onze conclusie was dat het geen zin had om drie uur te gaan rijden om dan ter plekke te horen dat de tocht niet door kon gaan en we besloten daarom onze trip vandaag maar af te gelasten.

Later vandaag overlegde ik met de reisorganisatie en dat ging met het nodige gesteggel. Volgens hen had de tocht wel door kunnen gaan maar ze bleven het antwoord schuldig op de vraag hoe we dat hadden moeten weten want zowel gisteren als vanochtend waren ze niet bereikbaar geweest voor advies. Er werd dus overeengekomen dat we nu aanstaande zaterdag gaan en de verwachting is dat we dan wel goed weer hebben want de tropische storm zal in de loop van vannacht voorbij getrokken zijn.

Vandaag dus geen spannend verhaal over onze tocht naar Mount Pinatubo, maar ik wil het even hebben over iets anders. Ik vind het leuk om van ieder land waar ik kom een origineel souvenir mee te nemen, niet van die geprefabriceerde dingen die waarschijnlijk in China zijn gemaakt maar iets ”echts”. Riet houdt er helemaal niet van maar af en toe komen we toch iets tegen wat zelfs zij mooi vindt, zoals het handgemaakte houten beeldje wat we op Cuba hebben gekocht. Ook in Maleisië hadden we bijna zo’n houten beeldje gekocht maar het duurde erg lang voordat we er een vonden die volgens Riet geen ”stomme kop” had, en toen we die vonden twijfelde ze weer zo lang dat we er uiteindelijk naast grepen.

Toen we afgelopen maandag in een souvenir shop in Intramuros waren zag ik een set van twee beelden van oorspronkelijke bewoners van de Filipijnen, allebei handgemaakt uit een enkel blok hout en ongeveer een halve meter hoog. Ik was er meteen weg van en ik kon de set krijgen voor een vriendenprijsje, dus ik besloot ze te kopen. Thuis gekomen was de reactie van Riet ongeveer zoals verwacht: ”Mot ik dat mooi vinden?”...

Sandra kon haar lol weer niet op vandaag want we gingen naar een van de leukste winkelcentra in Manila, genaamd Greenhills. Dit winkelcentrum heeft niet alleen de gebruikelijke winkels met merkartikelen maar er is ook een enorme markthal met allemaal stalletjes die hetzelfde verkopen maar dan tegen veel lagere prijzen omdat alles er namaak is. Tassen, kleren, schoenen, horloges, alles ligt er voor een prikkie van de prijs van de echte en meestal is het namaak op het oog niet van echt te onderscheiden.

Waar Sandra naar op zoek was waren Converse All Stars, en liefst een paar rooie. We vonden ze in een van de vele stalletjes, en omdat Riet in hetzelfde stalletje nog een paar sportschoenen vond konden de dames afdingen tot negenhonderd pesos (minder dan vijftien euro) voor de twee paar. Martin ging op zoek naar een rugzak, hij vond op een gegeven moment een ”originele” Victorinix rugzak en ook voor nog geen vijftien euro. Sandra’s dag werd helemaal goed toen ze voor zowel haar iPhone als haar iPod een cover vond die samen omgerekend nog geen twee en een halve euro kostten.

Het enige probleem van Greenhills is dat het aan de andere kant van het centrum van Manila ligt en dat het dus vrijwel onvermijdelijk is om er via EDSA naar toe te rijden, de drukste verkeersweg van de stad. Op de heenweg deden we er dan ook ruim vijf kwartier over om er te komen, en om aan te geven wat voor verschil het kan maken of het druk is of rustig, op de terugweg viel het verkeer alles mee en deden we er netaan een half uur over om weer thuis te komen.

We maakten er een vroege avond van vanavond want voor morgen staat de tocht naar de vulkaan Mount Pinatubo op het programma en we worden daarvoor om vier uur in de ochtend opgepikt. Of het doorgaat is op dit moment de grote vraag want het is vanavond begonnen te regenen en er zijn al een paar fikse buien gevallen. Of de regen doorzet morgen is afhankelijk van de route van de tropische storm die op dit moment ten zuiden van ons dwars over de Filipijnen trekt. Als het regent gaat de tocht vrijwel zeker niet door, dus het wordt nog even spannend. Afwachten maar, meer kunnen we niet doen.

Voor de liefhebbers, ik heb een foto album geplaatst met de foto’s van onze trip naar Boracay. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link.

Dit was de allereerste keer dat we Kerst niet in Nederland vierden, en als ik de berichten zo hoor dan hoeven we daar wat het weer betreft niet rouwig om te zijn. Het was daar blijkbaar geen witte Kerst maar een hele natte, en hoewel de kans op een witte Kerst hier ook beslist nul is was het in ieder geval het grootste deel van de dag zonnig en heet.

We maakten er een rustige dag van want ook hier is met Kerst heel erg veel gesloten. Riet zorgde voor een lekkere Nederlandse Kerstlunch (met varkenshaasjes) en aan het eind van de middag wandelden we met zijn vieren naar het huis van een van mijn collega’s die een Kerstborrel organiseerde. Dat werd zoals verwacht erg gezellig, Martin en Sandra hadden het er ook naar hun zin, en het werd dan ook tamelijk laat want we gingen pas om een uur of half elf pas weer naar huis.

Bij thuiskomst ging ik meteen op de pc kijken of mijn broer Alex online was via Skype want onze moeder zou bij hem zijn met Kerst. Dat lukte probleemloos en dankzij een goeie verbinding hebben we dus nog even gezellig met de familie in Nederland kunnen kletsen. En daarmee zit de Kerst er voor dit jaar voor ons op want hier op de Filipijnen is er geen Tweede Kerstdag…

Voor vandaag hadden we een volle planning. Martin en Sandra zijn nu een week hier maar hadden nog weinig gezien van het echte Manila en daarom stond er voor vandaag een bezoek gepland aan Intramuros.

Intramuros is het oude Spaanse centrum van de stad en het is zoals de naam al zegt helemaal ommuurd. Binnen de muren liggen de oudste Spaanse kerken, daterend uit de tweede helft van de zestiende eeuw, en nog veel meer oude bezienswaardigheden zoals Fort Santiago. Dit fort is met name bekend als de gevangenis van de Filipijnse volksheld Jose Rizal die daar ook door de Spanjaarden is geëxecuteerd. We bezochten het fort en daarna maakten we een rit door Intramuros met een paard en wagen die ons langs alle andere bezienswaardigheden voerde zoals het voormalige hoofdkwartier van Generaal MacArthur onder wiens leiding de Filipijnen werden bevrijd van de Japanse bezetters en die dus ook mateloos populair is op de Filipijnen.

Helaas bleek mijn favoriete restaurant, wat helemaal in Spaans koloniale stijl is, gesloten maar wat gelukkig wel open was was het museum wat gevormd wordt door een origineel huis in dezelfde stijl. Het kostte wat moeite om souvenirs te vinden die Sandra leuk vond maar toen ze die gevonden had reden we (ook op verzoek van Sandra) naar de Mall of Asia, een van de grootste winkelcentra van Manila. Na daar twee uur rond gelopen te hebben zei Sandra dat ze wilde verhuizen naar een locatie naast de Mall…

De rit terug naar huis aan het eind van de middag voerde gedeeltelijk over EDSA en dat gaf onze gasten een goed beeld van de gebruikelijke verkeerschaos in de stad. Thuis gekomen besloten we onze allereerste Kerstavond buiten Nederland met een barbecue in de tuin.

En we wensen uiteraard al onze vrienden en bekenden in Nederland hele fijne Kerstdagen vanuit een zonnig en warm Manila.

Er moesten vandaag nog een paar kleine inkopen worden gedaan en dat kan want de winkels zijn hier op ”de kostelijke zundag” gewoon de hele dag open. En vandaag kon je vanwege de Kerst zelfs in veel winkels terecht tot Middernacht!

Het was dan ook overal een drukte van belang en we waagden ons daarom ook maar niet te ver van huis. We gingen naar de Festival Mall waar bij aankomst de parkeerborden de weinig hoopvolle melding ”Full” lieten zien voor alle vier de parkeerterreinen. Maar we hadden Riet bij ons, en om de een of andere reden heeft die altijd het geluk dat er net ergens een auto wegrijdt, dus we waagden het erop. En ja hoor, we waren nog niet eens door het overdekte en meest gewilde gedeelte heen (want daar staat de auto uit de zon en dus redelijk koel) of we zagen een auto aanstalten maken om te vertrekken. Mazzel bij aankomst dus, en vervolgens stortten we ons in de drukte.

Martin verraste ons door zowaar drie nieuwe T-Shirts aan te schaffen en als je weet hoe kritisch die is bij aankoop van kleren dan weet je hoe bijzonder dat is. Verder deden we alleen maar de noodzakelijke aankopen want het was simpelweg te druk om ergens op je gemak rond te kijken.

Voor vanavond hadden we een bezoek aan het restaurant ”Appenzeller” gepland want Riet zit zich al meer dan een week te verheugen op gebraden konijn. Normaal gaan we altijd met de auto want eigenlijk is dit restaurant net te ver om te lopen, maar we besloten het er toch maar op te wagen want we hadden tenslotte geen haast. Na een fikse wandeling (niet zozeer vanwege de afstand maar meer vanwege de temperatuur) kwamen we ter plekke en wat denk je: dicht! Er was een besloten feest aan de gang en we moesten dus uitkijken naar een andere locatie. Nou zijn die er zat, maar de avondwandeling werd dus nog langer dan oorspronkelijk gepland. Riet had blijkbaar weer een vooruitziende blik gehad want voor de terugwandeling naar huis werden haar naaldhakken vervangen door slippertjes die ze in haar tas had meegenomen…

Onze visite had de finale gemist van het programma ”The Voice of Holland”, en met name Sandra vond dat eigenlijk best wel jammer. Voor Martin dus reden om snel van alles op te tuigen op de iMac van Riet om het mogelijk te maken het programma via het Internet te downloaden en het alsnog te bekijken. Daar was hij gisteren al een groot deel van de dag mee bezig geweest en gisteravond was dan ook alles klaar. Ik besloot ook mee te kijken want ik volg dat programma helemaal niet maar heb wel gemerkt dat de helft van het nieuws in de kranten aan je voorbij gaat als je hiervan niet op de hoogte bent.

We zaten dus voor de buis gisteravond maar wat bleek, Martin had in zijn enthousiasme niet goed gekeken en de Amerikaanse finale van het programma gedownload. We hebben toch maar even gekeken en volgden drie finalisten naar een tamelijk voorspelbare uitslag. Ik bedoel maar: een beetje sullige gozer met een licht Schots accent, een hippieachtig figuur in circuskleren en een aan alle Amerikaanse schoonheidsidealen voldoende langbenige schoonheid met een naam (”Cassadee”??) die doet vermoeden dat ze komt uit de regio waar het heel normaal is dat neven en nichten met elkaar trouwen. Wie zou dat nou winnen denk je? Die met de beste stem? Ja, vast…

Vandaag was het gelukt om de Nederlandse finale alsnog te downloaden en ik moet zeggen, ook hier was al snel duidelijk wie de winnaar zou worden. Hier ging de keuze tussen twee dames die zoveel mogelijk probeerden een politiesirene na te doen, een ietwat verlegen knulletje met een gitaar en natuurlijk de zelfs bij mij inmiddels (van naam) bekende Johannes. Allereerst even een opmerking mijnerzijds, die Johannes bleek niet alleen de smaakmaker door vooral zichzelf te blijven maar hij zong ook bij lange na niet zo slecht als in de kranten werd geschreven. Maar dat die ene politiesirene zou gaan winnen was al snel duidelijk, die werd zodanig gepusht dat dat vrijwel onvermijdelijk was.

Maar ik weet zeker dat Johannes het grote succesnummer gaat worden op de volgende Zwarte Cross, en wat de woorden van de winnares betreft ( ”Ik hoop jullie snel allemaal te zien” ), als het aan mij ligt niet…

We vroegen uiteraard aan onze gasten wat ze wilden doen vandaag en Sandra was heel resoluut: winkelen! Nou pest je daar mij niet mee maar Martin en Riet keken allebei met zo’n blik van ”Weet je niks anders?”. Maar het werd toch winkelen en we kozen uit de vele alternatieven voor Makati, in het centrum van de stad.

Om een uur of half twaalf arriveerden we bij de ”Greenbelt”, een aantal winkelcentra gelegen rond een parkje en de plek in Manila waar je naar toe gaat voor alle dure merkartikelen. Nou zijn er ook nog winkels als Mango en Zara en daar waren Riet en Sandra geruime tijd zoet. Martin en ik vermaakten ons ook best met rondkijken, en toen we in de ”Greenbelt” waren uitgekeken wandelden we naar het vlakbij gelegen winkelcentrum ”Glorietta”. Daar zijn de meer ”gewone” winkels en het was er een compleet gekkenhuis vanwege de Kerst. In dat winkelcentrum is ook het Hardrock Café van Manila en daar stopten we voor een consumptie (of twee).

We waren nog net voor de avondspits weer thuis, en na ons te hebben opgefrist namen we onze gasten mee voor een bezoek aan de Union Jack Tavern om wat te eten en nog wat te drinken. Als afsluiter gingen we nog even bij de supermarkt ”Shopwise” naar binnen want we moesten nog wat kleine boodschappen doen.

Al met al waren dat dus een heleboel winkels vandaag, maar toen we Sandra vroegen wat ze dan morgen wilde gaan doen zei ze, ”Winkelen!”…

Onze laatste dag alweer op Boracay, maar gelukkig was onze vlucht pas om tien over half vijf in de middag dus we hadden lekker nog de hele ochtend om op het strand te liggen. Het was niet zo zonnig want er hing een hardnekkige wolk voor de zon die het de hele ochtend vertikte om op te schuiven, maar dat vonden we gezien onze verbrande ruggen voor deze keer niet eens erg.

Om twaalf uur checkten we uit in het hotel en daarna was het wachten op ons vervoer naar de luchthaven. We brachten de tijd door met lunchen en een spelletje kaarten, totdat we om twee uur met een busje van het hotel naar de boot werden gebracht voor de oversteek naar Caticlan. Aangekomen op de luchthaven daar werden we bij het inchecken aangenaam verrast want we konden hoogstwaarschijnlijk mee met een eerdere vlucht die al om vier uur zou vertrekken en dat zou inhouden dat we drie kwartier minder zouden hoeven te wachten. Dat lukte inderdaad want die vlucht zat maar voor een derde vol, en zo arriveerden we mede dankzij een voorspoedige vlucht die ook nog eens een kwartier korter duurde dan verwacht om vijf uur in plaats van zes uur op de luchthaven van Manila.

Onze chauffeur Lito stond ons daar al op te wachten en zo zaten we bij zessen al weer in Alabang Village in onze tuin, na vier geweldige dagen Boracay. Veel te kort vonden we alle vier, en Sandra wil dan ook zeker nog een keer terug zei ze…

Vanochtend hadden we pech met de strandbedden, na het ontbijt was er niet een meer vrij. We moesten dus in eerste instantie genoegen nemen met een paar ligbedden bij het zwembad, maar dat was eigenlijk niet zo erg want we waren toch al niet van plan om de hele dag aan het strand te gaan liggen. We hadden besloten om een ”Island Hopping” tripje te gaan maken.

Wanneer je over het strand loopt of door Station 2 krijg je voortdurend aanbiedingen om zo’n tripje te gaan maken dus er was keus zat. Merkwaardig genoeg zitten er in die aanbiedingen wel enorme prijsverschillen, variërend van 2000 Pesos voor z’n vieren tot 8000 Pesos. En het programma is vrijwel altijd hetzelfde, de tocht gaat rond het eiland met een bezoek aan een klein eiland met een grot en diverse plekken waar je kunt gaan snorkelen. We vonden zo’n tocht met een prijs ergens tussenin, maar wel met een grotere boot voor dezelfde prijs.

We waren net aan boord toen we hoorden dat de tocht kon niet rond het eiland gaan want aan de andere kant van Boracay waren door de straffe oostenwind de golven te hoog. Dat betekende dus dat ook het bezoek aan het eiland met de grot niet doorging en we ook naar andere en ongetwijfeld minder mooie plekken zouden gaan om te snorkelen. Nou ja, niks aan te doen en gelukkig viel het wat het snorkelen betreft mee, we gingen naar twee verschillende koraalriffen en die waren dik de moeite waard. En tijdens het varen langs de westkust van het eiland kregen we bij de noordelijke punt ook nog een vleugje mee van de hoge golven toen we op de wind kwamen en eerlijk is eerlijk, ze hadden niet overdreven, snorkelen was daar niet echt mogelijk geweest.

Aan het eind van de tocht werden we nog gedropt bij een restaurantje, eentje van het slag waarvan een ouwe maat van mij zou zeggen dat je je hond er nog uit zou schoppen, maar dat hoort erbij zullen we maar zeggen. Het was in ieder geval heerlijk op het water met een lekker fris windje en het tochtje was ondanks het ingekorte programma de moeite waard.

Alleen bleek ’s avond wel dat we door het snorkelen alle vier nogal verbrand waren op onze rug en schouders. Dat betekent dus extra smeren en morgen onder de parasol blijven…

De dag begon niet echt goed vandaag. Toen ik opstond om een uur of zeven wilde ik even op ons balkon gaan zitten maar ik zat nog niet of de eerste spetters vielen. Er vielen achter elkaar korte spetterbuien en dat was nog steeds zo toen we gingen ontbijten. Daarna leek het droog te zijn geworden en gingen we ligbedden uitzoeken op het strand, maar helaas, alle bedden met een parasol waren al bezet. We moesten dus genoegen nemen met een paar bedden zonder parasol (lastig bij zowel zonneschijn als regen) maar we lagen nog niet of er barstte alweer een stortbui los en moesten we gaan schuilen.

Gelukkig bleef het daarbij wat de pech betreft. Toen de bui ophield dreven daarmee ook de laatste donkere wolken richting zee om plaats te maken voor een strakblauwe lucht, en als bonus vonden we ook nog eens een paar ligbedden met parasol die inmiddels vrij waren gekomen. De rest van de dag was perfect en het enige waar we op moesten letten was het regelmatig smeren met zonnebrand. Voor de rest werd zo’n beetje alles voor ons gedaan, onze zonnebrillen werden regelmatig voor ons opgepoetst, er stond altijd een karaf met ijskoud water en er kwamen voortdurend hapjes langs.

In de avond wandelden we weer over het strand naar Station 2 waar we gegeten hebben in een Steak restaurant (zuurkool bij mijn vlees!) en de rest van de avond werd gevuld met cocktails in een bar op het strand. We hebben wel eens mindere dagen gehad...

Vanmorgen vroeg werden we door onze chauffeur Lito afgezet bij Terminal 3 van de luchthaven NAIA. We vertrokken om half tien met Cebu Pacific naar het kleine vliegveldje Boracay Airport, wat vreemd genoeg helemaal niet op Boracay ligt maar bij het plaatsje Caticlan op het naastgelegen eiland. We landden daar om half elf en werden in de aankomsthal al opgewacht door een hostess van ons hotel. Met een busje werden we naar de boot van het hotel gebracht voor de oversteek naar Boracay eiland, waar we overstapten in een shuttlebusje wat ons naar ons hotel ”Discovery Shores” aan de andere kant van het eiland bracht.

Het was schitterend weer toen we daar aankwamen maar we waren er nog geen half uur of de lucht betrok en de eerste spetters vielen. Ons plan om meteen door te gaan naar het strand viel dus in eerste instantie een beetje in het water en we besloten daarom eerst maar wat te gaan lunchen. Het klaarde gelukkig al gauw op al bleef het wel bewolkt, maar we brachten toch de rest van de middag lekker lui op het strand door. Het hotel was zoals verwacht geweldig, maar dat mag dan ook wel voor een hotel wat bekroond is als het beste Spa-Beach hotel van Azië. Sandra kon af en toe haar lachen niet inhouden als er alweer een schaaltje met vochtige doekjes voor ons werd neergezet om ons op te frissen, en ze lag helemaal in een deuk toen ze zag hoe het strand voor het hotel werd aangeharkt.

In de avond wandelden we naar Station 2, een klein kwartiertje verderop langs het strand, de plaats waar de winkels, restaurants en bars te vinden zijn. Na op het strand gegeten te hebben bij een Mexicaans restaurant wandelden we nog wat rond en kwamen uiteindelijk terecht bij een bar met live muziek. Daar hebben we aan de cocktails gezeten totdat we rond een uur of elf terug wandelden over het strand naar ons hotel. De voor alle zekerheid meegenomen paraplu’s bleken overbodig…

De eerste dag van Martin en Sandra op de Filipijnen was er een van uitslapen en relaxen. Ze waren zoals verwacht om vier uur klaarwakker maar zijn toch gelukkig weer in slaap gevallen om een beetje slaap in te halen. Tenminste, Sandra dan want Martin had blijkbaar op het eerste stuk van de reis een uur of negen geslapen volgens eigen zeggen.

We zijn nog even naar het Alabang Town Center geweest en hebben daar wat rondgekeken. Tussen de middag hebben we geluncht bij Italiano’s (de naam zegt genoeg) en de rest van de dag is gebruikt om lekker te luieren in de tuin. Daarbij kwamen de opblaashulpstukken die Martin en Sandra uit Nederland hadden meegebracht goed van pas.

’s Avonds hebben we vuurwerk gekeken bij het ATC en daarna gegeten bij restaurant ”Outback”. Dat betekende dus voor Martin en mij ribbetjes en Martin waagde zich zelfs aan het ultieme toetje, de ”Thunder from Down Under”. Hij moest het voortijdig opgeven…

Het duurde voor Riet allemaal veel te lang maar zoals de Chinese wijsgeer Confucius al zei, ″Ongeduld maakt het wachten langer″. Ze heeft de hele dag naar websites zitten kijken waar je de actuele stand van zaken van vlucht KL807 kunt volgen en waar je dus precies kunt zien waar het vliegtuig zich op een bepaald moment tijdens de vlucht bevindt. Allemaal heel mooi die nieuwe techniek maar het vliegtuig vliegt er natuurlijk geen steek harder door, en we wisten bovendien vanochtend vroeg al dat ze met bijna drie kwartier vertraging waren vertrokken.

Het vliegtuig had onderweg blijkbaar niet veel tijd in kunnen halen want met nog steeds dik een half uur vertraging landden ze om half vijf vanmiddag op de luchthaven van Taipei voor de tussenstop. Vandaar is het nog maar anderhalf uur vliegen naar Manila en dankzij een kortere stop in Taipei bleef de uiteindelijke vertraging beperkt tot een kwartier en landden ze om tien over half negen vanavond op de luchthaven NAIA.

Doordat er voor de zaterdagavond opmerkelijk weinig verkeer was rond de luchthaven (waar het overigens wel het gebruikelijke gekkenhuis was) waren we met iets meer dan een half uur thuis en zaten we rond half tien op ons terras. Uit de koffers kwamen onze gebruikelijke bestellingen, Senseo Pads en drop, en deze keer ook een soort opblaasstoel voor in het zwembad zodat Riet kan gaan dobberen. We hebben gezellig zitten kletsen tot bij twaalven maar toen was het toch wel gebeurd en gingen de lichtjes uit.

Het eerste wat Martin overigens deed was een foto maken van ons zwembad om die naar zijn vrienden te mailen…

Morgenavond komen Martin en Sandra hier aan in Manila en Riet loopt al de hele week de dagen af te tellen. Erg veel hoeven we niet aan voorbereidingen te doen, een paar boodschappen en natuurlijk zorgen dat de logeerkamer klaar is. En daar hadden we een klein probleempje want het bleek dat we lekkage hebben bij de heetwateraansluiting van de wasbak in de badkamer. Niet meer dan druppels maar al die druppels bij elkaar zorgen op termijn toch voor een aardige plas dus heb ik gisteren nog even snel de technische dienst gebeld van ons bedrijf die dit soort zaken repareert.

Eigenlijk zaten we toch al te wachten op die technische dienst want vorige week hadden we ook al een probleem gemeld, met een lekkende afvoer van een van de gootstenen in de keuken. Daarvoor moest een nieuwe pijp worden besteld en als het woord ″bestellen″ valt op de Filipijnen word ik altijd heel zenuwachtig. De woorden die daaraan onvermijdelijk gerelateerd zijn hier zijn namelijk ″vergeten″, ″te laat″ en ″weet ik niet″. In mijn mailtje van gisteren over de lekkage boven had ik dus ook gelijk maar een herinnering gezet van ons probleem van vorige week. En jawel, vandaag stonden twee medewerkers op de stoep van de technische dienst die snel en vakkundig de reparatie in de keuken uitvoerden (het gerelateerde woord was deze keer dus ″vergeten″ ). De badkamer boven konden ze nog niks aan doen want ook daarvoor moest een nieuw stukje leiding worden besteld. Zucht.

Vandaag hebben Riet en ik nog gauw wat boodschappen gedaan en in de Festival Mall hebben we nog even gekeken naar de opvoering van een Kerstspel. Het was daar een drukte van belang vanwege de Kerstinkopen en erg lang zijn we dan ook niet gebleven.

We stonden vanavond net te verzinnen waar we een hapje zouden gaan eten toen Riet een sms-je van een van haar vriendinnen kreeg die voorstelde om met een stel naar het restaurant ″Appenzeller″ te gaan. Dat leek ons een prima idee, alleen moest een van ons tweeën dan wel rijden. Dat werd deze keer Riet want ik had vanmiddag al een biertje op en dan rijd ik dus niet. Het was erg gezellig maar Riet stelde op een gegeven moment voor om bij ons thuis nog wat te gaan drinken. En behalve de voortzetting van een gezellige avond en het feit dat ze dan zelf ook een neut kon nemen had ze daar deze keer nog een alternatieve reden voor. ″Dan gaat de avond lekker snel en is het gauw morgen, dan komen Martin en Sandra,″ zei ze…

Na vandaag zit het werk er voor op voor dit jaar. Een week of wat geleden werd ik er door onze afdeling Personeelszaken aan herinnerd dat ik mijn saldo aan vrije dagen voor dit jaar eens op moest maken. Ik ben dus even snel gaan kijken hoeveel dat er dan wel niet waren want eerlijk gezegd had ik geen idee. Blijkt dat ik nog negentien vrije dagen had staan en daarvan mag ik er maar tien meenemen naar het volgende jaar, de rest zou worden uitbetaald als ik ze niet zou opnemen. Ik ben dus snel maar eens op de kalender gaan kijken en daarbij ook rekening houdend met de komst van Martin en Sandra kon ik mooi vrij regelen tot en met Nieuwjaarsdag.

Op vakantie gaan geeft op het werk altijd de nodige rompslomp van te voren want je wilt alles zodanig achterlaten dat je niet bij terugkomst overvallen wordt door een enorme puinhoop. Er zijn nogal wat dingen te regelen zoals bij wie mensen moeten zijn met dingen die jij normaal gesproken regelt, en degenen die jouw werk waarnemen moeten natuurlijk op de hoogte zijn van de stand van zaken. Al met al kost het al gauw een dag of twee voordat je met een (min of meer) gerust hart de deur van het kantoor achter je dicht kunt trekken, ook al is het maar voor twee en een halve week.

Na de werkdag moest ik terug haasten naar huis om snel om te kleden want we hadden vanavond ook weer een Kerstviering. Deze keer was het een feest wat gegeven werd door Fluor, het bedrijf wat het ontwerp maakt voor het nieuw te bouwen platform, en ons project team was daarbij uitgenodigd. Het feest werd gegeven in de bar van het Bellevue hotel, gelegen op de 22e verdieping en dus met een fantastisch uitzicht door de twee verdiepingen hoge raamwanden. Er was uiteraard muziek in de vorm van twee bandjes, en ook de nodige verlotingen zonder welke een feest op de Filipijnen simpelweg geen feest is.

Laat werd het niet want voor de meeste mensen is de dag van morgen een gewone werkdag. Niet voor mij dus!

De blog van vandaag gaat even over mijn favoriete muziek. Sinds een (voor mij) gedenkwaardige middag ergens eind 1977 toen mijn maat Rien Nagtegaal een plaat opzette van een band waarvan ik daarvoor nog nooit gehoord had ben ik een enorme fan van de Canadese band Rush. Ik heb dan ook alle muziek van dit fenomenale trio, vrijwel alle DVD’s en ook nog wat opnames die nooit officieel zijn uitgebracht die ik van het internet heb geplukt. Ook heb ik de nodige concerten bezocht en ik kan eigenlijk rustig stellen dat ik zeker om de dag nog steeds muziek van Rush beluister want vervelen doet het me na al die jaren nog steeds niet.

Met mijn enthousiasme heb ik ook mijn jongste broer aangestoken, en die is toch veertien jaar jonger dan ik. En om helemaal aan te geven hoe tijdloos de muziek van mijn Canadese vrienden is is hier een kleine anekdote over wat mijn broer en ik meemaakten tijdens het laatste Rush concert wat ik bezocht in Rotterdam een jaar of zeven geleden:

We stonden met nog een paar duizend ouwe knarren (sorry, broer) naast een jonge gozer en zijn vriendin, die hooguit twee-, drieëntwintig jaar waren. ″Sorry dat ik het vraag,″ zei ik, ″maar wat doen jullie nou hier bij een band die al dertig jaar meegaat?″. ″Ja, dat is een beetje een maf verhaal″ zegt die gozer, ″ik was een paar weken geleden in een platenzaak en wist eigenlijk niet goed wat ik moest kopen. Zie ik een Cd-tje met een leuke hoes van een mij onbekende band (Rush dus), en ik dacht, waarom niet. Ik was na het luisteren compleet verkocht, en vervolgens lees ik op het internet dat die gasten al 22 CD’s hebben gemaakt. En hier sta ik op mijn eerste Rush concert…″

De grote frustratie van iedere Rush fan is dat de band nog steeds niet was opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Dat is een museum in Cleveland gewijd aan de historie van de Rock muziek en bevat informatie over de meest bekende, maar ook de meest invloedrijke artiesten in dit muzikale genre. Er is een comité wat ieder jaar namen selecteert van kandidaten die toe zouden kunnen treden tot de Hall of Fame en ongeveer vijfhonderd ″experts″ wereldwijd bepalen dan de namen van vijf tot zeven kandidaten die mogen toetreden tot het zeer selecte gezelschap. De keuzes van dit selectie comité zijn niet zelden omstreden en misschien daarom werden vanaf dit jaar ook fans in de gelegenheid gesteld om te stemmen.

En dat resulteerde erin dat Rush dit jaar een van de genomineerde kandidaten was, en vandaag werd bekend dat ze als eerste van de genomineerden waren gekozen om in 2013 toe te treden tot de Hall of Fame. De band reageerde zelf met het volgende statement:

‎

”We zijn vereerd opgenomen te worden in de Rock and Roll Hall of Fame. Alle drie waarderen we in het bijzonder onze trouwe fans die met hun steun en toewijding heel ver zijn gegaan om dit mogelijk te maken. P.S. En speciale dank gaat uit naar onze moeders die 6000 keer gestemd hebben!”
- Alex, Geddy, & Neil

Gefeliciteerd, mannen, en dank voor al die jaren geweldige muziek!

Hèhè, onze kerstboom staat! En dat is beslist niet zonder slag of stoot gegaan. Zoals inmiddels wel duidelijk is houdt Riet niet van franje of versiering, dat geeft maar rommel en als je het neerzet moet je het of afstoffen of opruimen. De komst van een kerstboom werd dan ook lang tegengehouden met het argument ″dat er voor 1 december geen kerstversiering d’r huis in kwam″.

Vorige week ging ze eindelijk overstag en werd er de nodige kerstversiering inclusief een kunstboom aangeschaft. Die kunstboom is eigenlijk zwaar tegen onze principes maar we hadden geen keus: ze hebben hier namelijk helemaal geen echte kerstbomen. Ik heb er wel eens een balletje over opgegooid op kantoor maar de Filipino’s kijken je dan verbaasd aan: ″Hoe bedoel je, een echte boom?″ En niet alleen de boom is anders dan we gewend zijn, ook de ballen zijn niet van het uiterst breekbare spul zoals in Nederland maar gewoon van degelijk plastic.

Dat is overigens wel nodig ook want ze kennen hier dus geen haakjes om de ballen mee op te hangen, dat gaat hier nog echt met draadjes. En daarmee is ook gelijk verklaard waarom het zo lang duurde voordat de boom stond. Dat priegelwerk om een dubbel knoopje te leggen in een gouden draadje want onder je handen in rafels uit elkaar valt is helemaal niks voor Riet. Per slot van rekening is een kerstboom optuigen toch al niet een van haar favoriete bezigheden. Ze liet dat klusje in Nederland al jarenlang door haar zus laat uitvoeren, maar om die over laten vliegen voor alleen het optuigen van de kerstboom bleek niet haalbaar en dus ging ze zelf toch maar aan het werk.

Na drie dagen was de boom nog niet eens halfvol en de tafel lag nog steeds vol met ballen. Ik zou wel even een handje toesteken om dat varkentje eens even snel te wassen maar dat viel vies tegen. Na een stuk of zes ballen te hebben bijgedragen hield ik het met het zweet er dik op voor gezien, mijn vingers blijken gewoon te dik voor dat priegelwerk. Riet grijnsde alleen maar…

Gisteren kreeg ze het briljante idee om de hulp in te roepen van Estela. Die vond het geweldig leuk werk en nu is de boom dan dus eindelijk af. Inclusief knipperverlichting, want als het niet beweegt en flikkert vinden ze er hier niks aan…

Het was vanmorgen nog even spannend omdat het nog steeds niet helemaal duidelijk was wat die verrekte tyfoon nu allemaal aan het doen was maar al snel bleek dat hij vrijwel tot stilstand was gekomen ten noordwesten van Luzon. Doordat de storm in rap tempo in kracht afnam was in feite ook alle gevaar voor eventuele overlast verdwenen. De verwachting is zelfs dat de storing helemaal zal oplossen in de komende vierentwintig uur.

Wat nog wel merkbaar was van de ontregeling van het weer door de tyfoon was de bewolking die ervoor zorgde dat we afwisselend zon hadden. Maar dat was dan ook alles, en dus ging ik zoals tegenwoordig gebruikelijk op zondag tegen elven richting het ATC voor een bakkie bij de Coffee Bean. Daar deed ik de bediening versteld staan door voor het eerst sinds lange tijd iets anders te bestellen dan een double-shot cappuccino met een stuk citroentaart. Ja, hoor ’es, ik had trek in chocolademelk en ook eens in een ander stukkie taart (wat tegenviel trouwens, ik ga mooi weer terug naar mijn citroentaart).

Tijdens mijn koffiebezoek aan het ATC doe ik ook altijd wat kleine boodschappen en een van de vaste dingen die ik altijd meeneem is een vers stokbrood voor Riet en voor mij. Thuis gekomen lag Mevrouw van Nieuwkoop al onderuit in de tuin in een van de tuinstoelen en hoewel ze me niet kon zien aankomen stak ze toch alvast maar een luie hand uit om het stokbrood in ontvangst te nemen toen ze de klapdeuren hoorde. Over aanwennen gesproken…

’s Avonds gingen we naar het Spaanse tapas restaurant „Barcino” want daar waren we al een tijdje niet meer geweest. Op het terras boven gezeten hadden we een mooi uitzicht op een paar werklui die nog bezig waren om de ruiten van een nieuwe winkel te beplakken met grote stickers. Ze stonden daarvoor op een behoorlijk gammel uitziende steiger die bovendien vrijwel helemaal open was. De mannen zelf bewogen zich behendig over de steiger en stonden soms vervaarlijk balancerend op een rand, zonder ook maar de minste vorm van bescherming tegen vallen. Ik weet zeker dat als dit werk voor Shell was geweest dit allang was stilgelegd, iets waar de werknemers zelf overigens heel verbaasd over zouden zijn geweest…

Het is niet te geloven maar we zijn nog steeds niet van die tyfoon af. Die is inmiddels afgenomen tot wat ze een tropische cycloon noemen maar hij is ook boven de Zuid-Chinese Zee omgekeerd en komt nu weer richting de Filipijnen. Het lijkt er op dat de storm de komende twee dagen over het noorden van Luzon zal trekken en er zijn dus ook al storm waarschuwingen uitgegaan naar het gebied. Wij zullen er zoals het zich laat aanzien weer vrijwel geen last van hebben want het pad van de storm loopt ver noordelijk van waar wij zitten. Zoals je op het plaatje kunt zien is de storm eigenlijk met een boog om de Manila regio heen getrokken en hebben we hier dus zelfs op een paar hele korte buitjes gisteren na totaal geen last gehad.

Dat geldt helaas niet voor de getroffen regio’s in het zuiden. De kranten staan vol met hartverscheurende verhalen van menselijk leed en ik vind het persoonlijk verbijsterend dat er behalve in Amerikaanse kranten in het buitenland nauwelijks aandacht aan deze ramp wordt besteed. Met name de Nederlandse kranten schijnen zich alleen nog maar druk te maken over wie de kwartfinalisten zijn van een een of andere talentenjacht en het feit dat een zich fotomodel noemende magere Friese pannenlat zich in een hamburger restaurant of in haar blote reet heeft vertoond.

Even dus maar wat koele cijfers van mij. Behalve het aantal van meer dan zeshonderd slachtoffers, een groot aantal vermisten en 400.000 daklozen is de storm ook desastreus voor de economie van het getroffen gebied. De Filipijnen zijn de derde grootste exporteur van bananen, onder andere Dole, Chiquita en Del Monte, en de oogst van 14.000 hectare is verloren gegaan. Dat betekent een verlies voor het land van driehonderd miljoen dollar, en het zal ruim een jaar gaan kosten voordat de getroffen plantages weer productierijp zijn.

De Thaise afgevaardigde van de Verenigde Naties heeft opgeroepen tot hulpacties en die is door verscheidene landen toegezegd maar er is nog niets concreets gemeld. Ook de Paus heeft gelukkig een duit in het zakje gedaan om zijn enorme schare trouwe volgelingen hier een hart onder de riem te steken, hij heeft voor ze gebeden. En daar is iedereen deze met goud behangen vertegenwoordiger van het schatrijke Vaticaan natuurlijk ontzettend dankbaar voor. Maar tot nu toe nog geen wereldwijde hulpacties, geen benefietconcerten zoals voor de slachtoffers van een soortgelijke storm in Noord Amerika, geen collectes in de kerken. Wel medeleven, maar ach ja, het gebeurt tenslotte vrijwel ieder jaar dat het zuiden van de Filipijnen worden weggespoeld door een tyfoon dus de wereld is er inmiddels aan gewend…

Voor iedereen die wil zien wat zo’n tyfoon nou eigenlijk veroorzaakt, er staat een serie foto’s op deze website:

http://www.boston.com/bigpicture/2012/12/the_wake_of_typhoon_bopha_phil.html

Een hele belangrijke dag vandaag voor ons project want vandaag begint officieel de bouw van het nieuwe Depletion Compression Platform met de ceremonie van het aansnijden van het eerste staal. Ons Malampaya project is een samenwerkingsverband tussen Shell, Chevron en de Filipijnse nationale oliemaatschappij PNOC, en de andere betrokken partijen zijn Fluor, het bedrijf wat het ontwerp voor zijn rekening neemt, en de scheepswerf Keppel. Van al die partijen waren zware delegaties aanwezig maar de belangrijkste aanwezige was de Onderminister van Energie, Mevrouw Josefina Patricia Asirit, die de officiële handeling zou gaan verrichten.

Het evenement vond plaats in een van de grote montagehallen op de Keppel scheepswerf die omgetoverd was in een hal met feestelijke aangeklede ronde tafels en een groot podium met daarnaast enorme beeldschermen. Terwijl we wachtten op het arriveren van de hoge gasten hadden we ruim de tijd om wat rond te lopen en hier en daar een praatje te maken. Daarbij werden we omzwermd door mensen van de pers, er waren welgeteld zes cameramannen aan de slag en er liepen heel veel fotografen rond. Bij vrijwel ieder gesprek wat je had doken er wel een of meer fotografen op die het gespreksgroepje op de foto namen, iets wat de Filipino’s breed lachend ondergingen maar waar ik me nog steeds ongemakkelijk bij voel (ik heb nog steeds kramp in mijn kaken van het vrolijk kijken).

Na de onvermijdelijke toespraken werd de ceremonie zelf verricht, waarbij het drukken door de hoge gasten op een grote rode knop een op afstand bediend snijapparaat in werking zette. Dat apparaat bevond zich overigens in een andere hal maar we konden het gebeuren volgen via een in die hal geplaatste camera. Daarna werden er de nodige groepsfoto’s gemaakt met de hoge gasten als middelpunt, en dat werd een beetje een teleurstelling, althans voor ons buitenlanders. Vanwege de aanwezigheid van de pers moest natuurlijk het Filipijnse karakter van het project worden onderstreept en dat betekende dat vrijwel alleen de Filipino’s van het het project op de foto mochten, wij buitenlanders mochten alleen toekijken.

Na de lunch vertrokken we met een aantal weer met de bus terug naar Manila. Dat ritje werd ook al geen onverdeeld genoegen want we vertrokken om één uur van de scheepswerf en ik was door alle fileleed onderweg pas om over zevenen ’s avonds thuis. Leuke dag, zo’n Strike First Steel ceremonie…

Morgen staat in het teken van feestelijkheden. Ik had al gemeld dat eind oktober het eerste staal voor de bouw van het nieuwe platform op de Keppel scheepswerf is gearriveerd, morgen gaat officieel de bouw beginnen. Dat gaat in de bouw in Nederland symbolisch met het slaan van de eerste paal, in de scheepsbouw heet het ″Strike of First Steel″, oftewel het (aan)snijden van het eerste staal.

Dat wordt een feestelijke gebeurtenis waarvoor heel veel mensen zijn uitgenodigd, en ik als lid van het Leadership team van het project ook. Maar de belangrijkste genodigde is toch wel degene die de feestelijke handeling zal gaan verrichten, namelijk niemand minder dan President Benino S. Aquino III. Er is de laatste weken vol spanning afgewacht of het zou gaan lukken om de president zelf naar het evenement te krijgen en pas afgelopen donderdag hoorden we dat het zou doorgaan.

Vanmiddag om één uur vertrok het grootste deel van de delegatie, waaronder ik, per bus naar Subic. Tijdens de rit kwam via mobiele telefoons het nieuws binnen dat de president toch niet komt. En om begrijpelijke redenen, hij gaat naar Mindanao om daar de door de tyfoon getroffen gebieden te bezoeken. Logisch, de man kan natuurlijk moeilijk in het nieuws komen bij een feestelijke gelegenheid met een glas champagne in de hand terwijl zich net aan de andere kant van het land een ramp heeft voltrokken. Jammer genoeg kan zijn vervanger, de Minister van Energy, om dezelfde reden niet komen want die moet de schade aan de energievoorziening in het getroffen gebied gaan opnemen. We zullen het dus morgen moeten doen met de Onder-Minister van Energie die inmiddels heeft toegezegd wel te zullen komen.

We zitten in Subic vanwege het aantal genodigden verspreid over vier hotels, en ik zit in het splinternieuwe en daarom nog een beetje smakeloze Terrace Hotel, gelegen aan de wandelboulevard langs de baai van Subic (zie foto). Na een gezamenlijke borrel op het terras van het Lighthouse Hotel en met een kleinere groep een gezellig hapje eten bij Texas Joe (ribbetjes!) gingen de meesten van ons redelijk vroeg ons mandje in. Het wordt tenslotte voor ons project een belangrijke dag morgen!

We hebben nog steeds geen last van de langs trekkende tyfoon, of het moet zijn dat het de hele dag bewolkt is. De nieuwsberichten daarentegen laten horen dat het wel degelijk menens is geweest in het zuiden. Het dodental loopt al in de honderden en het aantal daklozen loopt al weer in de tienduizenden.

In de loop van de ochtend kwam op het werk het bericht dat ons gasplatform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van Palawan vrijwel recht in het pad van de tyfoon ligt en dat die daar in de loop van vanavond overheen zou trekken. Er wordt geen enkel risico genomen met zoiets, ondanks dat het platform gebouwd is om dergelijk natuurgeweld te kunnen weerstaan. Van de zesenvijftig man vaste bemanning werden er zesendertig geëvacueerd zodat alleen de hoogst noodzakelijke bemanning aan boord bleef. Ook werd de productie stil gelegd en die wordt pas weer gestart nadat als de tyfoon is gepasseerd en er een grondige inspectie heeft plaatsgevonden.

Op de foto kun je zien hoe de lucht er vanmiddag rond een uur of vier uitzag boven de baai van Manila en daaraan is de onrust op grote hoogte goed te zien. De effecten van de tyfoon zijn tot een straal van vierhonderd kilometer rond het centrum merkbaar in de vorm van zware regenval maar ook daar liggen we net ver genoeg vanaf. Als de tyfoon op zijn huidige koers blijft en niet verder naar het noordwesten afbuigt dan blijven we in Manila hoogstwaarschijnlijk helemaal buiten schot op hooguit wat regen na. Maar dat zei ik gisteren ook al en de eerste druppel moet nog vallen…

We hoorden net dat de tyfoon die over de Filipijnen raast nu zelfs het nieuws in Nederland heeft gehaald, dus laat ik maar beginnen met iedereen daar gerust te stellen: er is hier in Alabang niks aan de hand. Het is wel een bewolkte dag geweest met voortdurend de dreiging van regen maar er is nog geen druppel gevallen. Aan het eind van de middag brak de lucht zelfs open en kregen we de zon nog net even te zien. De ondergaande zon gaf zelfs een schitterend licht wat ik heb geprobeerd te vangen op een foto maar wat me helaas niet echt is gelukt.

Het nieuws van de dag stond vandaag wat ons betreft in het teken van twee dingen. Allereerst natuurlijk de tyfoon, die vandaag de kust heeft bereikt en op dit moment over het noorden van Mindanao over de Filipijnen raast. Het eiland Bohol waar we een paar maanden geleden nog op vakantie zijn geweest schijnt ook de volle laag te krijgen, en er zijn van die hele regio berichten van verwoestingen en ook zijn er al zes slachtoffers te betreuren. Er zijn tegenstrijdige berichten over wat de koers van de tyfoon gaat worden en dat is voor ons van belang want dat kan voor ons nog gevolgen hebben. Dat de tyfoon af gaat buigen naar het noord-westen is wel zeker maar hoever is de vraag, want dat bepaald hoever van de kust van Luzon hij zal passeren. Hoeveel last we ervan gaan krijgen is dus nog niet duidelijk maar zoals het er naar uit ziet zal het hooguit veel of weinig regenval gaan veroorzaken.

Het andere nieuws lazen we in de Nederlandse kranten maar ook dat heeft blijkbaar het internationale nieuws gehaald. Want er is weer eens een nieuw en uniek dieptepunt veroorzaakt door een paar jeugdige heethoofden die het gepresteerd hebben om na een voetbalwedstrijdje een grensrechter dood te schoppen. Zelfs een Engelse collega uit Kuala Lumpur belde me op om te vragen wat er in Nederland in vredesnaam aan de hand is. Ja, en wat moet je daar op zeggen? Ik moest onwillekeurig denken aan al die mensen die ons een beetje vreemd aankeken toen ze hoorden dat we naar Zuid-Oost Azië gingen verhuizen, want dat zijn toch allemaal hokkie-bokkie landen? Welkom bij de club, Nederland…

De nieuwsberichten staan er al dagen vol mee en er komen van alle kanten verspreide berichten binnen want er is weer een tyfoon in aantocht. Zoals eerder gemeld zitten we dit jaar onder het gemiddelde voor wat betreft de jaarlijkse portie tyfoons, want dat gemiddelde ligt rond de negentien en we hebben er pas vijftien gehad. En hoewel we al weken schitterend weer hebben wil dat niet zeggen dat we niet op de valreep van het regenseizoen nog een tyfoon kunnen krijgen. Op het werk nemen ze het in ieder geval serieus want we worden al dagen via email op de hoogte gehouden, en ook de ambassades van verscheidene landen sturen berichten rond om te waarschuwen voor het naderende noodweer.

De tyfoon die vorige week op de radar is verschenen heet Pablo (de beginletter ″P″ staat voor de zestiende tyfoon van dit jaar) of Bopha, de meer algemene naam. Vanaf afgelopen week woensdag worden we al op de hoogte gehouden over deze tyfoon, de kracht en de verwachtte route. Voor ons op Luzon werden de berichten steeds gunstiger want het werd de afgelopen dagen duidelijk dat het pad van de tyfoon niet zover noordelijk zou voeren, maar dat is dan wel weer slecht nieuws voor het toch al straatarme zuiden want die zijn weer de pineut.

Het kaartje van de iPhone App ″iTyfoon″ geeft aan waar de tyfoon nu is en waar hij over 24, 48 en 72 uur is. Zoals jullie kunnen zien gaat hij ver onder ons langs en dat betekent dat we hooguit regen kunnen verwachten. Het zuiden wordt echter weer zwaar getroffen, want nog geen kwartier geleden verschenen de eerste berichten dat de tyfoon het vasteland daar bijna heeft bereikt en duizenden mensen zijn al weer op de vlucht. De president zelf is op nationale tv verschenen om de mensen op te roepen de waarschuwingen niet te negeren want dit zou wel eens de zwaarste tyfoon van dit jaar kunnen worden.

We wachten weer in spanning af wat er gaat gebeuren.

Ik ben vanmorgen druk bezig geweest met het ophangen aan de voorgevel van kerststerren die Riet had gekocht in San Pedro. Het zag er fraai uit maar ’s avonds zie je er niet veel van want er zit in de sterren geen verlichting. We hadden dan ook al besloten dat lichtjes erbij helemaal mooi zou zijn. Gisteren had ik al een doosje meegenomen om te zien of het geschikte lichtjes waren om op te hangen en om te zien hoeveel doosjes we nodig hadden. Vanmorgen kocht ik twee doosjes erbij maar helaas bleek toen ik thuiskwam dat de lichtjes die ik had gekocht niet dezelfde waren als die ik gisteren had gekocht, en dat terwijl ze toch echt van dezelfde stapel kwamen. Riet besloot het heft zelf in handen te nemen. Ze kwam uit de tuin en zei, ″Ik ga me even omkleden en dan ga ik om een kerstboom″. Ik haastte me om mee te gaan en zo stonden we even later in de ″True Value″ (de lokale Gamma) van het Alabang Town Center.

De lichtjes waren het eerst aan de beurt, en deze keer zorgden we ervoor dat ze hetzelfde waren als die van gisteren want die kon je namelijk in serie aan elkaar koppelen. Het volgende was een kerstboom, en ook dat was snel geregeld. Het uitzoeken dan, want nadat ons exemplaar uit het magazijn was gehaald ging de doos in de winkel open en werd de boom door twee winkelbedienden helemaal in elkaar gezet om te zien of hij compleet was. Nadat dat was bevestigd werd de boom weer uit elkaar gehaald, in de doos terug gestopt en werd de doos vervolgens met zoveel plakband dichtgemaakt dat het wel leek of hij nooit meer open moest. We zijn inmiddels aan dat soort taferelen gewend dus wij kochten ondertussen nog wat accessoires, zoals ballen voor in de boom, slingers en een soort van kersttak voor boven de voordeur.

Thuis gekomen besloten we het optuigen van de boom uit te stellen tot later, eerst wilden we de verlichting ophangen. Het resultaat mag er zijn, de vele zweetdruppels van vandaag waren beslist de moeite waard. De kleur op de foto is niet vertekend want de lichtjes zijn inderdaad blauw. Zelfs Riet vindt het ″knus″, kun je nagaan…

Nadat het gisteren niet gelukt was zijn we vandaag weer naar de Christmas Bazar geweest bij de St. James Kerk hier in de Village. Lito zette ons voor de ingang af en daardoor hoefden we ons zelf niet druk te maken over het parkeren van de auto. Het doel van ons bezoek was het kopen vaan Kerstspullen want die hebben we nog helemaal niet hier.

Vorig jaar weigerde Riet iets te kopen omdat we de Kerst niet hier zouden vieren en we dan toch niks aan de versieringen hadden. Zit wat in, maar dit jaar gaat dat dus niet op want dit wordt onze allereerste Kerst die we niet in Nederland vieren. En het wordt dus ook onze eerste Kerst waarbij we op de thermometer temperaturen zullen zien die we in Nederland echt niet mee zullen maken deze tijd van het jaar. Het voelt overigens wel een beetje merkwaardig om rond te lopen met stralende zon en dertig plus graden en dan overal kerstbomen en de kerstman in zijn arrenslee te zien…

De bazaar was weer erg druk bezocht al viel het vanmorgen nog mee want we waren redelijk vroeg. Het aanbod van de kerstspullen viel alleen wat tegen; heel veel van het aangebodene betrof (vooral) kleding, memorabilia en kunstwerken, en daar kwamen we niet voor. Desondanks was onze eerste aankoop een set geinige soepkommen. Een kerstboom vonden we niet, die waren gek genoeg op de hele bazaar niet te vinden. Wel kochten we een kerstman voor bij de voordeur, het toppunt van kitsch maar dat kan ons niks schelen, dat hoort bij de Filipijnen.

Maar het werd steeds drukker in de tenten en het was ook nog eens bloedheet, dus we hielden het gauw voor gezien. We hebben dus nog steeds geen kerstboom…