Betalingsproblemen
Onze gasten, ik moet nu natuurlijk zeggen mijn gasten, Gillian en Heinrich, zijn vlak voor het middaguur vertrokken en zijn dus weer onderweg naar Perth in Australië. Hun korte bezoekje was een welkome afwisseling maar nu ze weer weg zijn zit ik dus weer in mijn eentje.
En nu ik me weer met alleen mijn eigen zaken moet bemoeien moet ik eerst maar eens een probleem op zien te lossen wat op dit moment dringend mijn aandacht verdiend en dat is het betalen van een aantal rekeningen. Er liggen er op dit moment drie die nodig betaald moeten worden maar er is een probleem met de online betalingssite die we daar normaal gesproken voor gebruiken, die is namelijk al drie dagen down.
Typisch weer zoiets wat je in een Westers land vrijwel nooit zal tegenkomen. Ja, sorry hoor, maar we hebben het hier over een betalingsdienst die door vrijwel alle banken hier gebruikt wordt voor online betalingen met je bankpas, en die doet het dan gewoon dagenlang niet? Hallo, is er iemand wakker daar?
Blijkbaar niet dus, en dat betekent gezien de uiterste betalingsdatum van de rekeningen dat ik hoognodig een alternatief moet gaan gebruiken. Gelukkig moet ik toch naar de bank voor mijn nieuwe bankpas, morgen maar gelijk doen anders sluiten ze straks onze telefoon nog af. Of erger nog, de kabel-tv...
Onweersbui
De enige minpuntje waren zowel de heenreis als de terugreis die allebei niet zo vlot verliepen als ze hadden gehoopt. Op de heenweg werden ze omgeleid naar een ander vliegveld wat een extra busreis opleverde van twee en een half uur, logisch dat je daar niet echt op zit te wachten. Ook vandaag hadden ze anderhalf uur vertraging, wat ook voor Lito minder leuk was want die stond al die tijd op ze te wachten op de luchthaven.
Vanavond namen Gillian en Heinrich me als dank voor de gastvrijheid mee naar restaurant “Outback”. Ze moesten erg lachen toen al het personeel me begroette en mijn gebruikelijke bestelling al wilde noteren voordat ik wat had gezegd. Ze zaten er trouwens naast want ik had voor deze keer besloten om eens voor de Fish & Chips te gaan.
Op de terugweg werden we verrast door een onweersbui en dat had ik eerlijk gezegd kunnen zien aankomen. De Weer App op mijn iPhone had negentig procent kans gegeven op een bui en dat kwam dus uit. We hadden geen paraplu's meegenomen, maar omdat het in eerste instantie mee leek te vallen gingen we toch op weg naar huis.
Helaas, aan de andere kant van het Alabang Town Center begon het al harder te regenen en wetende wat er gaat gebeuren adviseerde ik om de bui uit te zitten met een bak koffie bij Starbucks. Dat deden we, en gelukkig duurde het niet erg lang. Terwijl het nog wat aan het nadruppelen was gingen we verder en uiteindelijk kwamen we droog over terwijl boven ons de lucht nog steeds voortdurend oplichtte door enorme bliksemflitsen.
Na nog een afzakkertje in de tuin (oftewel een “roadie” op zijn Australisch) ging ik eigenlijk iets te laat naar mijn bed voor een doordeweekse dag, maar vooruit het was gezellig geweest.
Morgen reizen mijn gasten terug naar huis en omdat ik ze morgenochtend hoogstwaarschijnlijk niet meer zal zien namen we vanavond alvast afscheid. En Riet en ik hebben een uitnodiging staan om naar Perth te komen.
Werk aan de bekaling
Mijn weersvoorspelling van gisteren is niet helemaal uitgekomen vandaag. Ik had het weliswaar goed gezien dat er geen tyfoon op komst was maar dat wilde blijkbaar niet zeggen dat het niet bewolkt kon zijn. En dat was eigenlijk de hele dag het geval. 's Morgens waren er nog zonnige perioden maar vanmiddag nam de bewolking de overhand met als hoogtepunt aan het eind van de middag een fikse regenbui, gevolgd door spectaculaire bliksemflitsen boven de Baai van Manila toen het weer droog was.
Mijn wekelijkse bakkie koffie bij de Coffee Bean schoot er ook bij in vandaag, maar dat had alles te maken met de Coffee Bean zelf. Vorig weekend bestelde ik mijn gebruikelijke "Double Chocolat Latte", een soort kruising tussen koffie en chocolademelk, maar die hadden ze niet. Eigenlijk hadden ze een heleboel lekkere soorten koffie niet want er waren problemen met de levering van nieuwe voorraden.
Daar stond ik op dat moment niet echt verbaasd van want de vrijdag voor het weekend hadden we de tyfoon "Mario" over ons heen gehad die voor grote verkeersproblemen had gezorgd met ondergelopen wegen. Ik had alleen wel verwacht dat de voorraden in de afgelopen week wel weer op peil gebracht zouden zijn, maar nee hoor. Gisteren kon ik weer alleen kiezen uit gewone koffie, of anders thee, en daar was ik niet blij mee. Vanmorgen had ik niet eens zin om het te gaan proberen dus heb ik thuis maar een bak Senseo genomen.
En over thuis gesproken, voor de deur gebeurde vandaag van alles want er waren werklui aan het werk die de kabels aan het repareren waren die door de straat lopen. Afgelopen week was er al een grote rol met nieuwe kabel op het grasveld naast ons huis gelegd en vandaag werd er dus aan de bekabeling gewerkt.
Dat gebeurde overigens op de typische Filipijnse manier, dus niet een ladderwagen met een bak van waaruit gewerkt kan worden zoals in Nederland gebruikt zou worden. Nee, in plaats daarvan gingen de mannen met ladders naar boven; sommige hadden weliswaar een helm op maar anderen gewoon een pet, ze droegen teenslippers of sandalen in plaats van speciaal schoeisel, geen harnas met zekering en de meeste hadden geen handschoenen.
Een uitvoerder van een willekeurig Shell project zou vertwijfeld naar zijn hoofd hebben gegrepen en meteen het werk hebben stilgelegd...
Visum overgezet
Afgelopen maandag had ik mijn paspoort ingeleverd bij het bedrijf wat alles regelt wat onze visa betreft want mijn visum moet worden overgezet van mijn oude naar mijn nieuwe paspoort. Ik heb de komende weken geen reisplannen naar het buitenland en dat is beslist een voorwaarde want hoewel het proces officieel acht tot tien werkdagen duurt is zes tot tien weken doorgaans een veel betere schatting.
Maar tot mijn grote verrassing kreeg ik gisterochtend al bericht dat mijn werkvisum was overgezet en dat mijn paspoort nog dezelfde dag terug zou worden gebracht. Ik viel zowat van mijn stoel want na alles wat we meegemaakt hebben met betrekking tot de Filipijnse Immigratiedienst had ik zo'n meevaller beslist niet verwacht! Maar het bleek toch echt te kloppen, om elf uur kreeg ik al bericht dat de bode er al was en ik heb dus nu mijn paspoort weer terug.
Er zat overigens ook een brief bij van de Immigratiedienst die bevestigde dat het overzetten van mijn visum rechtmatig had plaatsgevonden. Ik denk dat ik die brief maar goed ga bewaren en ook mee ga nemen als ik op reis gaan want gegarandeerd dat ze er om gaan vragen bij de paspoortcontrole. Ze zijn namelijk ontzettend achterdochtig wat dat soort dingen betreft, en gezien de enorme hoeveelheid valse identeitspapieren die er in omloop zijn misschien wel terecht.
Vandaag was overigens een zeldzaam mooie dag met een strakblauwe lucht, en misschien blijft het zelfs nog wel even zo want de weerberichten allemaal nog steeds dat er geen enkele tyfoonactiviteit is te bespeuren in de Filipijnse regio.
Ik krijg overigens als ik in Nederland ben wel eens vragen waarom ik niet hartstikke donkerbruin ben aangezien ik in zo'n warm land woon. Nou, op de foto zie je waarom, hier loopt iedereen altijd zo veel mogelijk in de schaduw...
Veilig aangekomen
Riet is gisteravond weer veilig aangekomen in Nederland, en waarom ook niet zou je zeggen. Niet dat we iets hadden verwacht, of het zou moeten zijn dat ze haar vlucht in Dubai had gemist maar dat zou geen ramp zijn maar alleen een ongemakkelijk oponthoud.
Het punt is namelijk dat Emirates zijn vluchtschema weer eens heeft aangepast, en dat betekende dat Riet voor de overstap maar anderhalf uur de tijd had. Het alternatief was zou een latere vlucht zijn geweest maar dan had er een overstap van iets van negen uur geweest en dat vond Riet niet echt een prettig idee. Even onderweg de tijd hebben om een sigaretje roken is natuurlijk prima maar zelfs voor Riet zijn er grenzen...
Een telefoontje naar Emirates had al uitgewezen dat het in principe geen probleem hoefde te zijn, de maatschappij houdt rekening met een minimale overstaptijd in Dubai van een uur dus anderhalf uur moest volgens hen haalbaar zijn. Riet vond het in ieder geval het proberen waard en het bleek gisteravond ook geen enkel probleem te zijn.
Het had gelukkig ook meegezeten want haar vlucht uit Manila was iets te vroeg vertrokken en de vlucht verliep zo voorspoedig dat ze een kwartier voor de geplande aankomsttijd landden in Dubai. Dat betekende dat ze dus dat ze in plaats van anderhalf uur zelfs een uur en drie kwartier de tijd had, en dat lijkt weinig maar als je moet rennen om je vliegtuig te halen dan is een extra kwartier erg prettig. En in dit geval betekende het dus zelfs dat ze het op haar gemakje af kon. Haar vervolgvlucht vertrok ook nog eens van dezelfde terminal dus ze had zelfs nog even tijd om wat te drinken in de lounge. Met een peuk, dat wel natuurlijk.
Gisteravond was ze dus weer terug in Rijnsburg voor twee en een halve week.
Terminal 3
De klucht van het vervoer van Riet naar het vliegveld kreeg vanmorgen vroeg nog een vervolg, zij het uiteindelijk wel met een positieve afloop.
Kwart over vijf liepen onze wekkers af want de vlucht van Riet met Emirates naar Dubai vertrok vanmorgen om negen uur. Dat betekende uiterlijk zes uur gaan rijden, en ook onze chauffeur Lito moest dus eerder opstaan om ons naar het vliegveld te rijden. Het is voor hem niet mogelijk om tegen die tijd al bij ons huis te zijn vanwege het openbaar vervoer maar daar hebben we een oplossing voor, wij rijden naar de rand van Alabang waar de Skyway begint en hij wacht ons daar dan op en neemt het stuur over.
Terwijl we op de Skyway rijden, onderweg naar Terminal 1 van de luchthaven, zegt Riet, “Welke terminal moet ik eigenlijk heen?”. Dus ik vraag, “Had je dat niet kunnen checken voordat we gingen rijden?”. Gelukkig staat het terminal nummer op de uitgeprinte boarding pass en wat blijkt, er staat Terminal 3!
Nou heb ik al heel wat geschreven (en geklaagd) over Terminal 1 die de afgelopen jaren gebruikt is voor internationale vluchten, en met name omdat er al een paar jaar een kant en klare nieuwe Terminal 3 ligt. Die terminal is veel dichterbij voor ons maar kon tot voor kort niet gebruikt worden door buitenlandse maatschappijen vanwege een betalingsconflict tussen de luchthaven en de bouwer.
Dat conflict is vorig jaar opgelost en de afgelopen twee maanden zijn de eerste luchtvaartmaatschappijen overgestapt naar Terminal 3, waaronder KLM vorige maand. En nu dus ook blijkbaar Emirates, waar we dus nog net op tijd achter kwamen.
Amper twintig minuten nadat we van huis vertrokken werd Riet dus afgezet bij de inmiddels al niet meer zo heel erg nieuwe Terminal 3, op zijn minst twintig minuten eerder dan de verwachte aankomsttijd bij Terminal 1. Buiten was keurig aangegeven waar je moest zijn voor Emirates, bij deur 5 dus, en van daar is alles soepel te verlopen want ik kreeg een half uurtje later al bericht dat ze in de Lounge zat.
Ikzelf was vanmorgen door de onverwachte tijdwinst al om half zeven op mijn werk. Waar de airco nog niet eens aan stond en het dus benauwd fris was...
De Klucht van het Vervoer
Vanmiddag om één uur zijn onze gasten vertrokken naar de luchthaven om vandaar naar Boracay te vliegen. Vanmorgen zijn ze met Riet nog even naar de Festival Mall geweest waar ze tot hun grote hilariteit de winkels al vol zagen liggen met kerstspullen. De prijzen lagen ook nog eens een heel stuk lager dan in Australië dus ze hebben flink wat ingekocht.
Voor onze gasten is alles dus prima verlopen vandaag maar wijzelf hadden een vervelend probleem. Morgenvroeg vertrekt Riet naar Nederland maar we zaten een beetje met het vervoer er naar toe. Morgen is het namelijk donderdag en dan mogen we met onze auto vanwege het Number Coding Scheme op veel plaatsen in Manila niet rijden omdat de nummerplaat van onze auto als laatste cijfer een "8" heeft.
Als eerste oplossing dacht ik een auto te regelen via het bedrijf en daar heb ik dus twee weken geleden een aanvraag voor ingediend. Gezien de ervaring die ik zelf in juli had toen mijn transport niet op kwam dagen leek het me toch verstandig om ook een Plan B te hebben. Dat leek ook al eenvoudig want Riet's vriendin Ayu heeft een auto met een nummer wat wel mag rijden op donderdag en we besloten dat als het transport van de zaak niet door zou gaan dat we dan vanavond de auto's simpelweg voor een dagje zouden omruilen.
Helaas, gisteren kwam Ayu met de mededeling dat ze bij nader inzien toch haar auto zelf nodig had en dat was dus het einde van Plan B. We hadden ook al gedacht aan een Plan C, naar het Alabang Town Center rijden en daar dan Riet in een taxi zetten, maar dat wilden we wel als noodplan houden. Totdat vanmiddag het bericht kwam dat het transport van de zaak niet doorging want familie mag daar tegenwoordig gebruik meer van maken.
Het zou dus mogelijk toch Plan C worden maar ik wilde eerst nog even kijken of er misschien toch nog een alternatief was. En dat leek het geval want het Number Coding Scheme blijkt alleen te gelden van zeven uur 's ochtends tot zeven uur 's avonds. Aangezien Riet al om zes uur moet vertrekken zou het net moeten passen, als het tenminste niet al te druk zou zijn.
Maar alle moeite om alternatieve plannen te bedenken bleek uiteindelijk helemaal voor niks, want vanmiddag vond ik een kaart op het Internet waarop met kleuren aangegeven staat waar je wel en niet mag rijden op je "beperkte" dag, en wat denk je, de wegen rond het vliegveld zijn allemaal vrij van beperking en alle terminals zijn dus alle dagen gewoon bereikbaar.
Riet wordt morgenochtend dus gewoon door Lito weggebracht. Hadden we alleen eerder moeten weten want dat had heel wat hoofdbrekens gescheeld...
Demonstratie
Onze gasten uit Oz treffen het wel met het weer, het is al een week of wat geleden dat we zo’n mooie dag hebben gehad als vandaag. Een mooie dag voor Gillian en Heinrich dus om er op uit te trekken en daarvoor hadden we onze auto en Lito beschikbaar gesteld.
Als je Manila bezoekt dan moet je natuurlijk Intramuros, de oude ommuurde Spaanse binnenstad, gezien hebben en daar zijn ze dan ook geweest. De door ons aanbevolen rondrit door de wijk met een paard-en-wagen viel ook in de smaak dus dat deel van de sight-seeing was geslaagd.
Wat minder was de rit op Roxas Boulevard richting de Mall of Asia maar dat konden wij ook niet van te voren weten. Het bleek namelijk dat er een demonstratie van milieu-activisten was bij de Amerikaanse ambassade die direct aan de Roxas Boulevard ligt en dat zorgde ondanks het kleine aantal demonstranten (volgens de kranten “enkele honderden”, volgens Heinrich een stuk of twintig) voor een behoorlijk verkeerschaos. Nou ja, eigenlijk hoort dat ook bij Manila, want als er geen demonstratie is dan is het wel wat anders wat voor een puinhoop in het verkeer zorgt.
En wat die demonstranten betreft, waarom ze nou perse voor de Amerikaanse ambassade gaan demonstreren voor het milieu is me een raadsel. Want als ze echt zo begaan zijn met het milieu dan moeten ze eerst maar eens gaan protesteren tegen de Jeepneys en de andere bussen die voor het overgrote deel verantwoordelijk zijn voor de enorme luchtverontreiniging boven Manila...
Gasten uit Oz
We hebben twee gasten uit Australië die een paar dagen bij ons logeren. Gillian en Heinrich zijn vanmiddag aangekomen uit Singapore waar ze zijn geweest voor de Formule 1. Ze blijven tot woensdag bij ons, dan vertrekken ze naar Boracay voor een paar dagen en komen aanstaande maandag nog terug voordat ze de dag daarna weer terugreizen naar “Oz”.
Gillian is de dochter van onze vrienden Pat en Howard die drie maanden geleden onverwachts terugkeerden naar Australië. Het probleem was dat Gillian en Heinrich hun hele vakantie al hadden geboekt en daarin zat een bezoek aan Pat en Howard hier in Manila wat in het water dreigde te vallen. Wij hebben daarom aangeboden om Gillian en Heinrich bij ons te laten logeren en zo is het probleem mooi opgelost.
Vanavond hebben we het gebruikelijk rondje met onze gasten gemaakt door het Alabang Town Center waar we ook even wat hebben gegeten bij Barcino, het Spaanse tapas restaurant. Niet toevallig ook het favoriete restaurant van Pat en Howard, en Riet stuurde dan ook terwijl we nog zaten te eten al even een Whatsapp-je met foto naar Pat.
Jammer natuurlijk voor Gillian dat ze nu niet bij haar ouders kan logeren in Manila maar wel gezellig voor ons, weer een paar dagen visite over de vloer!
Big Mac menu
Riet heeft af en toe trek in een Big Mac in plaats van uit eten te gaan en dat was vanavond weer eens het geval. Nou zitten hier in de buurt twee McDonaldsen en die hebben allebei een drive-through zodat je vanuit de auto kunt bestellen. Dat doe je bij een soort van praatpaal, je betaalt vervolgens om de hoek bij het eerste raam en krijgt je bestelling aangereikt vanuit het tweede raam. Het is net als met de Big Mac zelf, overal ter wereld hetzelfde principe.
Ik ga altijd na de nieuwste van de twee restaurants langs Commerce Avenue, de weg die langs onze Village loopt want bij het oudste restaurant was het namelijk altijd een hele toestand om te bestellen. Nou zul je zeggen, kan het nog makkelijker dan bij McDonalds maar bedank dat dit de Filipijnen zijn, hier is niks eenvoudig.
Als je gewoon een standaard menu besteld is er niks aan de hand maar dat doen wij nooit. Riet wil wel de Big Mac en de patatjes maar hoeft de Cola niet, en ikzelf neem meestal alleen een Big Mac of soms nog een gewone hamburger erbij. Ja, en dat snappen ze niet. Ik heb talloze keren geprobeerd de bestelling zoals we die willen hebben door geven bij restaurant één maar het ging altijd mis. En zelfs als ik dacht dat het goed ging kwam er thuis altijd heel wat anders uit de bruine zakken dan ik had verwacht.
Toen restaurant twee werd geopend ben ik dus meteen geswitcht en wat denk je, daar werken een paar slimme meiden die wel doorhebben wat je bedoeld. Kijk, bepaalde dingen werken gewoon in het algemeen niet. Ik bestel voor Riet nooit meer een menu zonder de Cola, dat heb ik opgegeven. Toen ze vanavond dan ook weer als bestelling een Big Mac met allen patatjes opgaf zei ik dan ook meteen dat dat dan een menu werd dus met de Cola. Dat scheelt al een heleboel ellende bij de praatpaal.
Maar het belangrijkste wat ze daar wel door hebben is het concept van alleen een Big Mac zonder wat erbij, en daar gaat het nou net om.
Branden in de slopenwijken
Er is brand geweest in Paranaque, het stadsdeel van Manila wat ten noorden ligt van het stadsdeel Muntinlupa waar wij wonen. Paranaque is een groot en tamelijk belangrijk stadsdeel, ten eerste vrijwel de hele landtong tussen Manila Bay en Laguna Bay beslaat en je er dus altijd doorheen moet als je van noord naar zuid reist of andersom, ten tweede omdat de luchthaven Ninoy Aquino International Airport in Paranaque ligt.
De brand was op zich niet zo bijzonder. helaas zijn ze een veel voorkomen verschijnsel in de straatarme sloppenwijken en zorgen daar dan ook vrijwel altijd voor grote problemen. De straatjes van de sloppenwijken zijn heel erg smal en maken het voor de brandweer moeilijk om ter plekke te komen en de huizen staan zo dicht op elkaar dat de brand makkelijk overspringt.
De materialen waarvan de huizen in de sloppenwijken gemaakt zijn meestal heel erg brandgevaarlijk en dat betekent dat een brand vrijwel nooit beperkt blijft tot één huis. Huizen zijn soms gedeeltelijk van steen maar veel vaker zijn ze van afvalhout, golfplaten of hebben, heel populair, muren van oude matrasspiralen die met karton zijn opgevuld (dat laatste is makkelijk want als het karton natregent of kapot gaat steek je er gewoon nieuw karton in). De daken zijn vaak van golfplaten en het geheel is vaak afgemaakt met dekzeilen tegen de regen.
In het geval van de brand van Paranaque twee weken geleden begon de brand op de tweede verdieping van een huis door een "elektrische storing", hoogstwaarschijnlijk door kortsluiting. Elektriciteit wordt vaak illegaal afgetapt maar de eventueel beperkt aanwezige stopcontacten worden ook heel vaak overbelast.
Voordat de brandweer ter plekke kon komen was de brand al op verscheidene huizen overgeslagen en het duurde meer dan twee uur voordat de brand helemaal was geblust. In totaal werden zo'n dertig huizen door brand verwoest. Op de foto zie je de brandweerauto's staan op een brede verkeersweg maar de brand zelf is in een van de smalle straatjes erachter waar ze niet kunnen komen.
Het trieste resultaat van ook deze brand was weer dat een groot aantal straatarme gezinnen alles wat ze hadden kwijt zijn. Brandverzekering? Ach ja...
Herfst!
Het is een verschijnsel wat hier eigenlijk niet bestaat maar het leek wel herfst vandaag! De afgelopen nacht werden we al regelmatig wakker van de op het dak neerkletterende regen en harde onweersklappen en dat werd er overdag niet bepaald beter op. De oorzaak was de tropische storm "Mario" die bezig is langs de oostkust van de Filipijnen naar het noorden te trekken.
Dat "Mario" er aan zat te komen wisten we al want op de radarbeelden van de weerstations die we regelmatig bekeken om de passerende tyfoon "Luis" te volgen zagen we de volgende al aankomen, de vraag was tot gisteren alleen wat de koers van "Mario" zou zijn.
De voorspellingen gaven namelijk twee mogelijkheden, de tropische storm zou verder kunnen afbuigen naar het noorden en op afstand passeren, wat wel wat regen tot gevolg zou hebben maar niet in grote hoeveelheden, of de koers zou verder west aanhouden en dat betekende vlak langs Luzon met als gevolg hevige regenval en waarschijnlijk grote problemen door overstromingen.
En jawel, vannacht werd al duidelijk dat de storm besloten had om de Filipijnen met een bezoek te vereren in plaats van het land links te laten liggen en de gevolgen waren vandaag overduidelijk. Door de hevige regenval konden veel collega's vandaag niet eens naar het werk komen omdat wegen overstroomd waren, en die overstromingen werden in de loop van de dag nog erger.
Vanmiddag vroeg werd bekend dat de mensen die in het noorden en oosten van Manila wonen niet meer naar huis konden vandaag en om twee uur werd er op kantoor rondvraag gedaan om kamers te boeken in een hotel voor die mensen. Het centrum van de stad staat weer eens volledig onder water en verkeer is daar simpelweg niet meer mogelijk.
Bij drieën kwam het bericht dat iedereen verzocht werd het kantoor te verlaten en zo snel mogelijk naar huis te gaan. Hoewel er in Alabang geen ernstige problemen waren besloot ik toch ook maar naar huis te gaan en van daar uit te proberen nog wat te werken zodat onze chauffeur Lito nog een redelijke kans had om nog thuis te komen.
Vroeg in de avond nam de regen eindelijk af zodat Riet en ik besloten om toch maar even naar het Alabang Town Center te rijden om een hapje te gaan eten. Daar aangekomen troffen we een onwerkelijk tafereel aan. Ongeveer de helft van de winkels was gesloten en het was er ontzettend rustig, een situatie die we nog nooit eerder hebben meegemaakt, zolang als we hier wonen. De gesloten winkels hadden vrijwel allemaal een brief op de deur die aankondigde dat ze vervroegd waren gesloten vanwege de extreme weersomstandigheden.
Voor ons zat aan de hele situatie daardoor wel een voordeeltje want restaurant "Chili's", waar normaal gesproken op vrijdag wachtrijen buiten staan, was nu half leeg en we konden gelijk aanschuiven...
Een gewone doordeweekse ochtend...
Rond tien over zes loopt de wekker af, maar vrijwel altijd ben ik al wakker zodat ik de wekker kan afzetten voordat deze afloopt. In de slaapkamer is het ’s morgens meestal fris dankzij de air conditioning en de warmte in de badkamer voelt dan ook altijd weldadig aan. Vanuit de badkamer hoor ik bijna altijd aan het piepen van het hek naast ons huis dat onze chauffeur Lito al is gearriveerd. Hoewel hij officieel pas om zeven uur hoeft te beginnen is hij er altijd al ruim voor half zeven.
Na de gebruikelijke ochtendrituelen open ik de slaapkamerdeur en vindt onze twee katten Abby en Monster die allebei pal voor de deuropening liggen. Ik laat de slaapkamerdeur op een kier staan zodat de katten eventueel naar binnen kunnen maar meestal lopen ze met me mee de trap af. Dat is trouwens uitkijken geblazen, want ze lopen me daarbij altijd voor de voeten alsof ze me opzettelijk van de trap willen laten stuiteren.
Beneden aangekomen loop ik naar de keuken om mijn brood klaar te maken voor zowel mijn ontbijt als mijn lunch. Thuis ontbijten doe ik nooit, ik eet altijd wat bij mijn eerste bak koffie op het werk, onder het loopje door dus. Voordat ik kan gaan smeren wordt ik door de katten aangemaand dat de bak met kattenvoer leeg is, en ik verhelp dat probleem dus maar als eerste.
Terwijl ik mijn brood smeer (meestal bruin brood met Hollandse kaas) zie ik door het raam Lito bezig met het afdoen van de auto, dus ik onderbreek het smeren om hem de autosleutels te geven. Terug in de keuken liggen allebei de katten languit op de keukenvloer. Aan het zwaaien van de staarten zie ik dat ze in een speelse bui zijn en het duurt dan ook maar een tel voordat ze als een stoeiende kluwen over de keukenvloer rollen.
Nadat ik mijn eerste ontbijt heb genuttigd in de vorm van een glas jus d’orange pak ik uit de fruitschaal twee bananen en een appel en pak alles in mijn tas. Monster zit ondertussen bij de tuindeur met de bedoeling om naar buiten te gaan. Als ik de deur openmaak (altijd op een kier omdat anders de muggen in grote zwermen naar binnen vliegen) kijkt ze eerst speurend rond voordat ze naar buiten stapt.
Ik blijf bij de deur staan en ja hoor, daar komt Abby op haar gemak uit de keuken aangesloft. Ondanks mijn aansporingen loopt ze geen stap harder, bij de deur aangekomen neemt ze nog even alle tijd voor een speurende blik en stapt dan uiteindelijk toch ook maar naar buiten. Ik sluit alleen de horrendeur; de tuindeurdeur zelf laat ik open staan; die is eigenlijk alleen ’s nachts dicht.
Voordat ik me door Lito naar kantoor laat rijden neem ik nog tien minuutjes de tijd om via het Internet het nieuws door te nemen, waarvoor ik vrijwel altijd op de websites van de Telegraaf en het AD kijk. Kwart voor zeven stap ik naar buiten waar Lito al staat te wachten. Hij rijdt me naar kantoor wat afhankelijk van de verkeersdrukte hooguit tien minuten kost, dus meestal arriveer ik een paar minuten voor de klok van zeven uur op de zeventiende verdieping van het Asean Star building.
Bij mijn bureau aangekomen is het eerste wat ik doe mijn laptop opstarten maar meteen daarna loop ik naar het koffieapparaat voor het tappen van mijn eerste bak vers gezette koffie van vandaag.
Een nieuwe werkdag kan beginnen.
Vulkaanuitbarsting?
Een verontrustend bericht in de kranten vandaag want de meest actieve vulkaan op de Filipijnen, Mount Mayon, is zich weer aan het roeren. Volgens het Filipijnse Instituut voor Vulkanologie en Seismologie Is de vulkaan erg onrustig op dit moment met magma in de krater, en dat betekent volgens het Instituut dat er hoogstwaarschijnlijk binnen enkele weken een uitbarsting zal gaan plaatsvinden.
Het gebied rond de vulkaan wat wordt bedreigd wordt bewoond door twaalfduizend mensen, maar afhankelijk van de kracht en de reikwijdte van de uitbarsting zou dat aantal ook vijftigduizend kunnen zijn. Er stroomt op dit moment ook al lava uit de krater en hoewel er nog geen explosies zijn geweest zijn duizenden mensen de afgelopen dagen al uit zichzelf gevlucht uit het gebied, en de autoriteiten zijn al bezig om in ieder geval iedereen die binnen een straal van zes kilometer van de krater woont te evacueren.
Mount Mayon was vorig jaar in mei ook al in het nieuws toen een totaal onverwachte korte uitbarsting het leven kostte aan vier toeristen en hun gids die op dat moment de berg aan het beklimmen waren. Wat hebben mensen dan ook te zoeken op een werkende vulkaan zul je misschien zeggen, maar die vulkanen kunnen jarenlang in rust zijn.
Wij hebben bijvoorbeeld al twee van de andere nog werkende vulkanen bezocht en hebben bovenop de kraters gestaan. En de krater van Mount Pinatubo, die in 1991 nog verantwoordelijk was voor een van de grootste uitbarstingen van de vorige eeuw, ben ik zelfs in geweest. Sterker nog, Martin en Sandra hebben zelfs in het kratermeer gezwommen.
Hier in Manila zullen we van de gevolgen van een eventuele uitbarsting overigens weinig merken want de vulkaan ligt weliswaar ook op "ons" eiland Luzon maar op ruim driehonderddertig kilometer ten zuidoosten van Manila. Nee, het enige waar wij ons op voorbereiden is de komst van de volgende tyfoon die al weer in aantocht is...
Honderd miljoen
Op zondag 27 juli werd op de Filipijnen officieel de honderd-miljoenste inwoner verwelkomd met de geboorte van een meisje. Volgens statistieken wordt er in dit toch al overbevolkte land waar meer dan een kwart van de bevolking onder de armoedegrens leeft iedere drie minuten een baby geboren.
De komst van de honderd-miljoenste werd feestelijk gevierd maar de keuze voor juist deze baby was natuurlijk puur arbitrair aangezien onmogelijk vast te stellen is of het wel klopt. Bovendien klopt ook het cijfer zelf beslist niet want het onofficiële aantal inwoners van de Filipijnen ligt veel hoger. Het aangeven van baby's bij het equivalent van de Nederlandse Burgerlijke Stand gebeurt hier bij het armste deel van de bevolking namelijk vrijwel nooit omdat dat een bedrag van vierhonderd pesos kost. En dat bedrag kunnen mensen die moeten leven van iets van honderd pesos per dag simpelweg niet ophoesten.
Geboortebeperking is lastig in dit land, enerzijds doordat de Katholieke Kerk hier vrijwel almachtig is (en we weten allemaal hoe die daar over denken) en anderzijds omdat voorbehoedsmiddelen voor het armste deel van de bevolking veel te duur zijn. Saillant detail is overigens, nu we het toch over de Katholieke Kerk hebben die het huwelijk propageren als de enige manier om kinderen te produceren, dat de vijfenveertig-jarige vader van Miss Honderd-Miljoen en de zevenentwintig-jarige moeder niet zijn getrouwd. Maar dat gaan ze zeker wel doen hoor, de moeder werd alleen "toevallig" zwanger.
De regering voert al jaren een onafgebroken strijd om een programma voor geboortebeperking in te voeren maar heeft daarbij uiteraard zware tegenstand van de Katholieke Kerk. Een Katholieke bisschop verwelkomde dan ook uitvoerig deze bijzondere geboorte en prees daarnaast ook nog eens de explosieve bevolkingsgroei want "dan zijn er meer jonge werkers om de economie te versterken".
Je vraagt je toch in alle ernst af hoe het ooit nog wat kan worden in dit land...
Regen, regen en nog eens regen...
We hebben geen erg best weekend achter de rug wat het weer betreft dankzij de passerende tyfoon "Luis". Zoals de naam al aangeeft is dit de twaalfde tyfoon van dit seizoen en aangezien we er normaal gesproken tussen de zestien en twintig per jaar krijgen zijn we er nog niet. Zeker niet als het net zo erg wordt als vorig jaar want toen kwamen we aan het eind van het jaar zelfs letters te kort omdat er meer dan zesentwintig tyfoons waren geweest.
Wat anders is dan de voorgaande jaren is dat de tyfoons dit jaar al erg vroeg noordelijk zitten. Normaal gesproken trekken de tyfoons aan het begin van de regentijd over het zuiden van het land en buigen dan af naar het noordwesten. Nu hebben we er al twee gehad die al veel eerder naar het noordwesten afbogen en daardoor over het noordelijke deel van het land trekken. Dat wordt eigenlijk pas aan het eind van het regenseizoen verwacht maar ook hier blijkt maar weer dat het weer zich niet laat dwingen.
De tyfoon "Luis", die overigens maar kort een volwaardige tyfoon is geweest en inmiddels al weer is afgezwakt tot een tropische storm, veroorzaakte bij ons vooral regen. Heel veel regen eigenlijk, wat vrijdagavond begon en het is daarna vrijwel niet meer droog geweest. Zaterdagavond gingen we met een zacht regentje op pad om een hapje te gaan eten maar moesten door de stromende regen terug naar huis en kwamen ondanks onze grote paraplu's behoorlijk vochtig aan.
Gisteren heeft het ook vrijwel de hele dag geregend en dat is vervelend als je zoals Riet van plan was om eens lekker in het zonnetje te gaan liggen. Maar het ergst is het tijdens de avond en nacht, en dat heeft niet eens zozeer met de regen te maken als wel met de beesten die zich met zulk weer helemaal op hun gemak voelen. Ik heb het hier over de kikkers die zo gauw het donker wordt ongelofelijk luid gaan zitten kwaken.
We hadden er voor de verandering weer eens eentje in onze tuin zitten en die ging zo hard te keer dat we de tuindeur dicht hebben gedaan. Mede dankzij zijn maten die vanuit de andere tuinen ook ruim bijdroegen aan het volume konden we door de herrie de tv amper meer verstaan. Ik had mijn moeder nog even gebeld en die kon de herrie door de telefoon horen, dus je kunt wel nagaan. Het kikkerkoor ging tot in de nacht door en daar kwam dan het geratel van de regen op ons metalen dak nog eens bij. Je kunt je voorstellen dat het geen erg rustige nacht voor ons tweeën is geweest.
Ik had nog geprobeerd om die kikker door onze katten uit de tuin te laten jagen, maar ze vertikten het allebei om hun plicht te doen. Ze vonden het veel te nat buiten...
Veerboot gezonken
Er is weer eens een veerboot vergaan op de Filipijnen, deze keer in de buurt van het eiland Leyte waar Riet twee weken geleden nog is geweest. De oorzaak van het zinken van de veerboot Maharlika II was het slechte weer, veroorzaakt door de tyfoon "Luis" die op dit moment over het noorden van Luzon trekt en die sinds gistermiddag bij ons heel veel regen veroorzaakt.
Volgens de officiële berichten waren er minstens vierentachtig mensen aan boord, inclusief de bemanning, maar het zullen er ongetwijfeld meer zijn geweest want dat is hier altijd het geval. Van de officiële passagiers worden er nog minstens negenentwintig vermist, tenminste twee overlevenden zijn naar een ziekenhuis gebracht. Zoals gewoonlijk lopen de gegevens over het aantal mensen aan boord en het aantal geredden in de nieuwsberichten flink uiteen maar toesnellende schepen zouden rond de zestig mensen uit het water hebben gered.
Helaas zijn rampen met veerboten op de Filipijnen een regelmatig terugkerend verschijnsel, het land heeft wat dat aan gaat een berucht slechte reputatie. Meestal zijn de veerboten zwaar overbeladen en ook de conditie waarin de schepen verkeren is vaak niet best. Toch zijn de ferry's hier een heel belangrijke manier van transport, wat natuurlijk niet gek is als je in aanmerking neemt dat de Filipijnen uit meer dan zevenduizend eilanden bestaan. Vliegen is aanzienlijk duurder dus voor zowel vervoer van personen als vracht zijn de ferry's economisch gezien in feite onmisbaar.
Een groot probleem is dus de deugdelijkheid van de schepen. Na de veerbootrampen in Europe met de Herald of Free Enterprise en de Estonia begin jaren negentig zijn veel Europese veerboten verkocht omdat ze als gevaarlijk werden beschouwd, en het schijnt dat een groot aantal van diezelfde ferry's nu hier rondvaart.
Een van de ongelukken met een Filipijnse veerboot in 1987 is zelfs nog steeds 's werelds grootste scheepsramp in vredestijd. De ferry "Dona Paz" had toen een aanvaring met een olietanker en zonk, wat meer dan drieënveertighonderd mensen het leven kostte.
TJ-NT-65...
We kregen van Martin een bijzondere foto toegestuurd. Toen hij eerder deze week Rijnsburg binnen reed zag hij voor hem een zwarte Toyota Starlet, en toen hij het kenteken zag maakte hij de bovenstaande foto. De Starlet is namelijk Riet's ouwe autootje dat we op 24 juli toen we in Nederland waren aan een sloopbedrijf hadden verkocht. De blog die ik erover schreef had als titel dan ook "Afscheid" want we hadden eigenlijk niet verwacht het karretje ooit nog terug te zien...
Riet was helemaal verknocht aan haar Starletje want, zoals ze zei, het was haar eigen autootje en ze kon er mee doen wat ze wilde (lees: ze kon net zo'n puinhoop maken van het interieur als ze zelf wilde want het was "Haar Auto"). Hoewel het op zich nog een prima karretje was vertelde ik in die eerdere blog al dat het probleem was dat er een aantal reparaties dringend nodig waren die in feite de waarde van de auto te boven gingen. Aangezien we drie jaar eerder al hadden besloten dat er geen cent meer aan verdiend zou worden was de enige optie naar de sloop.
Ik had zelf al zo'n donkerbruin vermoeden dat dit niet het einde zou zijn. De gretigheid waarmee de sloper het door ons gevraagde bedrag meteen accepteerde was al een indicatie, maar de reparaties zouden voor een sloopbedrijf zonder veel moeite en vrijwel kosteloos uit te voeren zijn. Vier redelijke bandjes voor zo'n populair model auto zouden vast wel op de hoop te vinden zijn en een paar vervangende remleidingen zeker ook wel. Een automonteur zou die reparaties in no time kunnen uitvoeren en voilà, het karretje zou zonder veel moeite weer kunnen worden verkocht voor de normale prijs van een tweedehands in redelijke staat.
Ik ben er zeker van dat dit is wat er is gebeurd, en het bewijs wat mijn theorie ondersteunt reed dus een paar dagen geleden Rijnsburg binnen...
Electronische boarding pass
De training annex workshop zat er vandaag al weer op. Het was wat mij betreft een heel geslaagde week want behalve dat de behandelden onderwerpen op zich al leerzaam waren is er ook heel wat afgediscussieerd. Dat kan ook moeilijk anders wanneer je specialisten uit een bepaald vakgebied bij elkaar zet maar er was een hele goeie wisselwerking waarbij iedereen zijn eigen ervaringen kon inbrengen en daar heb ik eigenlijk nog het meest van opgestoken.
Vanmorgen dus een laatste blik op KL vanuit het Le Meridien hotel (zie foto) en vanmiddag om half zes was mijn vlucht terug naar Manila. Om een uur of kwart over drie vertrok ik met twee collega's die een vlucht rond dezelfde tijd hadden vanuit Cyberjaya per taxi naar de luchthaven KLIA.
Ik had van al online ingecheckt en voor het eerst had ik deze keer mijn boarding pass niet geprint maar naar mijn mobiele telefoon laten sturen. Robin had dat voor ons dagtripje naar London in augustus ook gedaan en aangezien dat allemaal prima ging wilde ik het toch ook eens proberen. Misschien raar dat ik als IT-er zo laat aan dat soort dingen ga meedoen maar mijn ervaring is simpelweg dat ze in het Verre Oosten vaak achter lopen met dat soort technologiën.
Zo weet ik absoluut zeker dat het In Manila niet werkt, daar zijn ze nog niet eens zover dat ze een zelf geprinte boarding pass accepteren. Maar ik had het idee dat het op de luchthaven van Kuala Lumpur waarschijnlijk wel goed zou gaan, want waarom zou Malaysia Airlines anders die mogelijkheid bieden, nietwaar.
Het werkt op zich hartstikke goed, je geeft aan bij het online inchecken dat je je boarding pass naar je mobiel wilt laten sturen, je ontvangt dan een mail op je telefoon met een link en als je daarop klikt laadt er een elektronische versie van je boarding pass automatisch op je mobiel.
Als je een iPhone hebt is er ook nog eens een App die "Passbook" heet die speciaal voor dit soort dingen is gemaakt en je kunt je boarding pass daarin dus makkelijk opslaan. Als je je boarding pass moet laten zien open je hem in de App op je telefoon, de elektronische barcode wordt gescand en je kunt doorlopen. Kind kan de was doen.
En dat het werkte is nu bewezen want vanavond om half elf was ik weer thuis.
9-11
Het is vandaag op de kop af dertien jaar geleden dat de wereld werd opgeschrikt door de verschrikkelijk gebeurtenissen in de Verenigde Staten die iedereen kent als "9-11", met als dramatisch dieptepunt het ineen storten van de beroemde Twin Towers in New York.
Een vraag die in verband met die noodlottige dag nog al eens gesteld wordt is "Weet jij nog waar je was toen je het nieuws hoorde". Hoe het met jullie zit weet ik niet maar ik weet het nog precies, stomtoevallig zat ik toen net als nu voor een cursus in het buitenland. Het was alleen niet in Maleisië maar in Engeland, in London om precies te zijn.
De cursus vond toen plaats in een buitenwijk van de stad op het landgoed "The Lensbury Club", eigendom van Shell, waar toentertijd veel cursussen werden gegeven en wat verder ook bekend stond vanwege de tennissterren die er kwamen trainen voor Wimbledon vanwege de gravel baan op het landgoed. In de bar hingen diverse ingelijste gebroken rackets van diverse voormalige tennis grootheden, zoals bijvoorbeeld Boris Becker.
Midden onder de cursus kreeg iemand het nieuws door via een tekstbericht op zijn telefoon en even later zaten we in een stampvolle lobby allemaal stomverbaasd naar de tv schermen te kijken waarop aan één stuk door de aanslagen werden herhaald. Van de cursus kwam die dag uiteraard niet veel meer terecht.
Wat me ook is bijgebleven is de verwarring bij een van mijn medecursisten, een Nederlander uit Rotterdam met wie ik de hele week had zitten kletsen over onze gezamenlijke club Feyenoord. Hij had weliswaar een Nederlands paspoort, maar een Iraanse naam omdat zijn vader een Iraniër was. Hij maakte zich ernstige zorgen over zijn terugreis aangezien er allerlei verhalen de ronde deden over de paniek op de vliegvelden. Gelukkig hoorde ik later dat het allemaal was meegevallen.
De foto is genomen aan het eind van die cursus en laat helaas voor mij duidelijk te zien dat er sindsdien dertien jaar verstreken zijn...
Terug in Cyberjaya
Zoals ik al zei, de cursus die ik op dit moment volg is niet in Kuala Lumpur zelf maar in Cyberjaya, wat op een half uur rijden afstand ligt, iets verder dan halverwege de luchthaven. Cyberjaya is de afgelopen vijftien jaar uit de grond gestampt met de bedoeling een soort Maleis Silicon Valley te worden met allemaal High Tech bedrijven. Shell heeft er als een van eerste bedrijven zo'n veertien jaar geleden zijn IT hoofdkwartier voor de hele regio Azië gevestigd.
De eerste keer dat ik er een bezoek bracht was in 2003, tijdens mijn allereerste bezoek aan Zuid-Oost Azië en Maleisië in het bijzonder. Veel was er toen nog niet, maar in de afgelopen tien jaar is er een kleine stad ontstaan met heel veel vestigingen van grote bedrijven en met name de IT reuzen zoals IBM en Dell. Het kantoor waar Shell nu gevestigd is is overigens niet hetzelfde als dat waar ik in 2003 een bezoek bracht, dat was toen een gehuurd pand en zo'n tien jaar geleden heeft Shell er een eigen kantoorgebouw betrokken.
Je ziet er nu ook appartementencomplexen verrijzen want de toenemende werkgelegenheid vraagt natuurlijk om huisvestingsmogelijkheden voor de werknemers. De wegen zijn ook prima, de verbinding met de luchthaven en Kuala Lumpur ook, maar gek genoeg blijft de rest toch wat achter.
Restaurants en winkelcentra vind je er nog nauwelijks, en hoewel hotels een beetje beginnen te komen is het ontbreken van dat soort dingen voor veel mensen toch waarschijnlijk een beletsel om zich hier nu al te vestigen. De meeste van mijn collega's in Cyberjaya wonen er dan ook niet, ze reizen vrijwel allemaal iedere dag op en neer naar Kuala Lumpur, door de drukte van het verkeer.
Zelf reis ik naar Cyberjaya per trein vanuit het centraal in Kuala Lumpur gelegen station KL Sentral wat recht tegenover het hotel ligt. Jammer alleen dat het vanaf het station waar ik aankom nog dik tien minuten rijden is met een taxi. Het geeft aan dat Cyberjaya nog steeds een beetje "in the middel of nowhere" ligt...
ALIG bijeenkomst
Daarnaast was het natuurlijk ook zaak om de vrouwen van ALIG zelf ook op de hoogte te brengen want die willen natuurlijk ook graag weten hoe de donaties door hun eigen commissie zijn besteed. Voor dat laatste had Riet vandaag een bijeenkomst georganiseerd in ons huis. Voor deze gelegenheid hadden zij en haar reisgenoten een aantal presentaties gemaakt die via onze tv vertoond konden worden.
En de bijeenkomst werd een groot succes mag je wel stellen want er waren zo'n vijfendertig bezoekers op af gekomen. Gezellig werd het ook want de eersten waren er om half elf en de laatste gingen vanmiddag om half vijf pas weg. Over het geheel genomen een geslaagde dag dus.
In de tussentijd werd ook nog eens ons rioleringsprobleem opgelost door de loodgieters die de boel weer ontstopt kregen. Alhoewel, "loodgieters", dat vragen we ons wel af want volgens Riet staat er op de rekening een schildersbedrijf vermeld...
Het enige wat eigenlijk was misgegaan was dat na afloop bleek dat er helemaal niemand (en dat is buitengewoon bijzonder!) foto's had gemaakt tijdens de ALIG bijeenkomst, en vandaar dus vandaag helaas geen foto.
Workshop in Cyberjaya
De cursus die ik deze week volg wordt gegeven in het Shell kantoor in Maleisië. In Cyberjaya om precies te zijn, een vrij nieuwe stad die halverwege Kuala Lumpur en de luchthaven ligt.
Het was vanmorgen even uitproberen hoelang de reis zou gaan duren want ik moet eerst met een trein en daarna nog een stukje met een taxi. Hoewel ik erg vroeg was opgestaan om op tijd te zijn viel het alles mee. De trein vertrekt vanuit het station wat direct tegenover het hotel ligt en doet twintig minuten over het stuk van KL Sentral naar station Putrajaya/Cyberjaya. De taxi doet er vanaf het station nog geen tien minuten over dus al met al was ik met ruim een half uur ter plekke.
En daarmee was ik dus veel te vroeg. Ik moest drie kwartier wachten voordat ik de verplichte veiligheidsintroductie kreeg die verplicht is als je nog nooit op het bewuste kantoor bent geweest of zoals in mijn geval wanneer het langer dan zes maanden geleden is dat je er bent geweest.
Het was erg leuk zoveel oude bekenden weer te zien en om ook eindelijk eens een paar mensen in levende lijve te zien die ik tot nu toe alleen maar kende via email. De eerste cursusdag was ook nog eens interessant dus op zich een geslaagde dag.
Ware het niet dat de stemming flink werd gedrukt doordat er uit Manila emailtjes van Riet kwamen die melding maakten van een nog steeds niet opgelost verstoppingsprobleem, een afgebroken tand en onwelkome technische problemen met de Apple TV...
Ninoy Aquino International Airport...
Vanmorgen om tien uur ben ik vertrokken naar de luchthaven van Manila want de komende week volg ik een training in Maleisië, en aangekomen op de luchthaven Ninoy Aquino International Airport bleek het nog er een groter zootje dan twee maanden geleden toen ik naar Nederland reisde.
Ze zijn nog steeds bezig om Terminal 1 (op de foto gemaakt tijdens het opstijgen) te "upgraden" maar veel verbetering is er beslist nog niet, integendeel. De chaos is overal nog groter nu hele stukken van de terminal zijn afgeschermd omdat er gewerkt wordt. Winkeltjes zijn weg, overal lopen werklui, de ruimtes zijn nog kleiner dan ze al waren, en de rijen zijn nog langer.
Veel maatschappijen schijnen over te willen stappen naar de veel nieuwere en modernere Terminal 3. Deze terminal staat er al meer dan zes jaar maar is nooit volledig in gebruik genomen door een conflict tussen de aannemer en de luchthaven, uiteraard over betalingen. De Duitse aannemer had gedreigd iedere niet-Filipijnse maatschappij die gebruik zou maken van Terminal 3 voor het gerecht te slepen.
Het conflict is vorig jaar opgelost en Terminal 3 staat nu open voor alle maatschappijen om te gebruiken, maar het zouden geen Filipino's zijn als ze er toch niet op de een of andere manier een slaatje uit zouden willen slaan en in dit geval doen ze dat door de prijzen voor gebruik van Terminal 3 drastisch te verhogen.
Er was tot voor kort dus nog steeds weinig animo om de nieuwe terminal te gaan gebruiken maar er is blijkbaar toch iets veranderd want langzaam aan gaan de eerste luchtvaartmaatschappijen overstag. Ook KLM heeft nu aangekondigd voortaan gebruik van te gaan maken van Terminal 3, en het grote voordeel voor ons zou zijn dat Terminal 3 veel dichterbij is en het zou de hele rit op de overvolle wegen rond de luchthaven schelen.
Maar of we daarvoor het comfort en de service van Emirates op willen geven? Hmmm....
iPhone reparatie
Al een tijdje heb ik een klein probleem met mijn iPhone. Het beestje is inmiddels al bijna vier jaar oud en is dus volgens de huidige mobiele telefoon normen al stokoud. Hij doet het nog best, alleen de "master" knop is al een hele tijd alleen nog maar met grof geweld in te drukken. De laatste tijd moet je zowat een hamer gebruiken om nog resultaat te krijgen en dat begon toch lastig te worden.
Ik had het opgelost door de software functie te gebruiken die die knop emuleert maar dat is toch ook niet alles. Je krijgt dan een knop op je scherm in de vorm van een icoontje maar omdat die altijd op je scherm zichtbaar moet zijn moet je hem voortdurend uit de weg schuiven want bij ieder programma staat hij wel ergens in de weg. Geen echte oplossing, dus het werd tijd voor een bezoek aan een reparateur.
En daarvoor gaan wij niet naar het Apple Service Center, nee, daarvoor gaan we naar Greenhills. Ik heb al de nodige keren over Greenhills geschreven, het winkelcentrum waar ook een aantal overdekte markthallen zijn met allerlei kraampjes waar je alles kunt kopen van nephorloges tot mobiele telefoons. En behalve dat zitten er ook tientallen kleine kraampjes met Filipijnse whizzkids die alles kunnen repareren, van laptops tot smartphones.
Het was dus niet eens de vraag of ik een kraampje zou kunnen vinden wat mijn iPhone zou kunnen repareren, het probleem was welke te kiezen. En dat was lastig want terwijl je langs de lange rij van kraampjes loopt wordt je aan één stuk door aangesproken. "iPhone repair, Sir? iPad repair? Laptop repair?". En aangezien al die kraampjes op elkaar lijken is de keuze nog niet eens eenvoudig.
Ik koos voor een kraampje waar op dat moment een paar iPhones werden gerepareerd dus ik nam aan dat ze er verstand van hadden. Ik legde het probleem uit waarop een "No problem, Sir" volgde , en na enig onderhandelen over de prijs ging een tamelijk excentriek gekapt heerschap wat onder de tattoo's zat met mijn iPhone aan de slag.
Het ding ging helemaal uit elkaar, elk onderdeel werd gecontroleerd en grondig schoongemaakt met onder andere een stofzuigertje, een luchtblazer en een of andere contactvloeistof. Met de bewuste knop was niks mis zo bleek, er zat alleen veel vuil in en een scheef staand contact zorgde ervoor dat het lastig was om de knop in te drukken. Het werd in een kwartier allemaal opgelost, terwijl ik wachtte en kon toekijken hoe mijn iPhone vakkundig onder handen werd genomen.
Ik kreeg hem voordat hij weer werd dichtgeschroefd in handen om te controleren dat nu alles goed was en nadat alles in orde was bevonden betaalde ik de overeengekomen somma van vierhonderd pesos, volgens de huidige koers zeven euro. Voordat ik wegliep met een weer perfect werkende telefoon kreeg ik nog een kaartje in handen gedrukt van het "bedrijf" want, zeiden ze, ze leveren kwaliteitswerk en als er toch nog iets mis was dan kwam ik gewoon terug.
Terwijl ik stond te wachten kwam er een andere klant vragen naar de kosten van de reparatie van zijn iPhone 5 waarvan de camera niet helemaal goed werkte. Hij kreeg te horen dat het vijfhonderd pesos zou kosten maar als de camera kapot bleek kwam de reparatie op duizend pesos (zeventien en een halve euro). Briesend liep de man weg want hij vond het veel te duur zei hij. Ik wou nog zeggen, ga jij dan maar niet in Nederland wonen...
Basketbal
Ik zal het best wel eens eerder hebben opgemerkt maar Filipino’s zijn helemaal bezeten van basketbal, in dit land absoluut sport nummer één. En dat is aan een kant niet zo verbazend als je in aanmerking neemt dat de Amerikanen lange tijd controle over dit land hebben gehad en nog steeds van grote invloed zijn. Maar aan de andere kant is het weer wel verbazend als je in aanmerking neemt dat de gemiddelde lengte hier één meter drieënzestig is, want dat is niet bepaald imposant in de basketbalwereld.
Desondanks lopen heel veel mannen hier rond in een basketbalshirt, en dan nog niet eens van hun Filipijnse favorieten maar van teams uit de Amerikaanse NBA. Er wordt ook heel veel basketbal uitgezonden op tv en dat zie je overal waar maar een tv aan staat terug. In de San Mig pub bijvoorbeeld hangt het vol met tv schermen en als er basketbal is dan stonden niet zelden grote groepen Filipino’s buiten met hun neuzen tegen de ramen gedrukt mee te kijken. Er zijn dan ook een week of wat geleden noodgedwongen jaloezieën geplaatst want het was voor de klanten niet zo prettig om aan een tafel bij het raam te zitten met pal naast zich al die snuiten tegen het glas gedrukt.
De reden dat ik juist vandaag over basketbal schrijf is omdat er gisteren een historische gebeurtenis heeft plaatsgevonden. Voor de niet-liefhebbers van deze sport, op dit moment wordt in Spanje het wereldkampioenschap gespeeld en de Filipijnen hebben zich hiervoor gekwalificeerd. Het team speelt in poule B en had tot gisteren de eerste vier wedstrijden, zij het met klein verschil, verloren.
Gisteravond was de wedstrijd tegen Senegal in Sevilla en Gilas Pilipinas won die wedstrijd met 81-79. In extra tijd weliswaar, maar desondanks was de wedstrijd meteen voorpaginanieuws in alle kranten. Wat er zo bijzonder aan was? Dit was de eerste overwinning van het nationale team op een wereldkampioenschap basketbal in veertig jaar.
Nee, echt verwend met internationale hoogtepunten op sportgebied zijn ze hier niet...
Kastje aangekomen
Gistermiddag kreeg ik te horen dat ons Chinese kastje vandaag al zou arriveren, en dat was goed nieuws want dat is veel eerder dan ik had verwacht. Ik was al gewaarschuwd dat de hele procedure wel eens een weekje of wat zou kunnen gaan duren, en aangezien dat hier meestal betekent dat het eerder langer dan korter wordt was dit nieuws een plezierige verrassing.
Even over een kreeg ik van Riet een berichtje dat het kastje inderdaad was gearriveerd en ze stuurde ook een foto mee. Het ziet er niet alleen heel fraai uit maar het staat ook nog eens geweldig op de plek die we ervoor in gedachten hadden, tegen de muur waar onze Indonesische Batik schilderijen hangen. Na alle rompslomp die ik de afgelopen weken heb gehad aan het hele proces van inklaren is het een verademing om het eindelijk te zien staan.
Maar er was ook minder leuk nieuws vandaag en dat is dat onze riolering weer eens verstopt zit. Dat was een paar maanden geleden ook al het geval maar toen kon ik het nog simpel oplossen door een fles van het juiste spul in een van de afvoerputjes te gooien. Dat leverde toen na een half uur overal een gorgelend geluid op waarna al het rioolwater weer gewoon wegliep.
Riet dacht dat het deze keer met dezelfde oplossing ook wel zou lukken dus die haalde bij de plaatselijke equivalent van de Gamma een flinke voorraad flessen met ontstoppingsmiddel. Helaas, tot op dit moment heeft het nog geen enkel effect gehad, het ziet er naar uit dat de boel nu flink verstopt zit. Het feit dat er de afgeholpen dagen flink wat regen is gevallen zal ook niet helpen want alle riolen staan natuurlijk al vol water. Vervelend, maar tenzij de enorme hoeveelheid gedumpte chemicaliën toch nog zijn werk doet zal er morgen toch een loodgieter aan te pas moeten komen.
Misschien dat we toch eens ander wc papier moeten gaan kopen, niet van dat dikke...
Het verhaal van Riet (deel 2)
De volgende dag gaan we na het ontbijt weer op weg naar Tacloban voor onze vlucht terug naar huis. Gisteren was het tijdens de lange rit nog donker en slecht weer; we kregen onderweg wel een indruk hoe erg de situatie nog steeds is, maar nu overdag met de zon die schijnt beseffen we pas hoe erg het eigenlijk is!
Overal zie je auto`s liggen, gebutst, ondersteboven, op de weg, in een weiland, alsof Zwarte Piet een hand pepernoten had gestrooid. We zien enorm veel gebouwen zonder daken of totaal ingestort, en fabriekshallen waarvan de ijzeren dakconstructie in elkaar gefrommeld is als een prop papier.
Het schip wat vrijwel iedereen op de wereld in het tv journaal heeft gezien ligt nog steeds op de zelfde plek. Als je ernaast staat is het echt groot, en je kunt je niet een voorstellen hoe het geweest moet zijn als er in eens zo’n enorme schip naast je huis neerploft. Maar de kleine hutjes en houten huisjes staan er weer, je kunt zien dat ze nieuw zijn omdat het golfplaten dak nog glimt. En het schip? Daar wonen inmiddels iets van honderdvijftig mensen op. De Filipino’s zijn een creatief en veerkrachtig volk, dat blijkt hier eens te meer.
Overal wordt gewerkt, met name aan de grote gebouwen, maar het gaat langzaam, heel langzaam. Het grote probleem is een tekort aan werkers, en er moet zoveel opgebouwd worden dat vakmensen hun tarieven hebben verdrie- of verviervoudigd, wat ze makkelijk kunnen doen door de enorme vraag. Het zal dus nog wel een hele tijd duren voordat Leyte is hersteld van de enorme wond die is geslagen door tyfoon “Yolanda”.
We vliegen vroeg in de middag terug naar Manila vanaf de luchthaven van Tacloban die overigens morgen weer een hele dag dicht is omdat er nog steeds reparaties plaatsvinden aan de startbaan.
Deze afgelopen twee dagen zijn heel indrukkend voor mij geweest. Ik ben iedereen ontzettend dankbaar die op welke manier dan ook hieraan heeft bijgedragen en het voor mij mogelijk heeft gemaakt om deze mensen te helpen. Dank jullie wel!!!
De foto's die Riet heeft gemaakt kun je inmiddels zien via de volgende link:
http://www.wvdk.nl/cpg/thumbnails.php?album=54
Als je links bovenaan de foto op het derde icoontje klikt krijg je foto's als diashow te zien.
Het verhaal van Riet (deel 1)
Het is maandag 1 september, we staan om 3 uur in de ochtend op want om zes uur vertrekt ons vliegtuig naar Tacloban op het eiland Leyte. Na zolang geprobeerd te hebben om een bezoek te brengen aan “onze” hulpprojecten op het zo zwaar door de supertyfoon “Yolanda” getroffen eiland willen we niet te laat komen. We zijn met zijn vijven: Sharon, Maraia, Annie, Morgen en ikzelf, allemaal vrijwillegers van de Alabang International Ladies Group (ALIG) uit Manila.
Met een kwartiertje vertraging vertrekt om kwart over zes ons vliegtuig. Eindelijk gaat het nu dan toch gebeuren, tien maanden na “Yolanda”, hoe zullen we alles aantreffen? Vliegend boven Tacloban is het al schrikken, zoveel beschadigde gebouwen zijn vanuit de lucht al te zien, hoe zal het dan op de grond zijn?
Aangekomen worden we opgehaald door een busje van de Pasar Foundation, met wie ALIG heeft samengewerkt aan het hulpproject. Tijdens de vier uur durende autorit naar de school in het dorpje Isabel beginnen we ons te realiseren hoe erg het in werkelijkheid is. We hebben allemaal de beelden gezien maar als je langs al die beschadigde en vaak totaal vernielde gebouwen, huizen, bruggen en wegen rijdt begint de grootte van de ramp pas echt duidelijk te worden.
Rond tien uur komen we aan in het stadje Ormoc en na een ontbijt bezoeken we ons eerste project, het “Caddy dorp”, een groep hutjes van hout en golfplaten. De mensen die hier wonen zijn in het weekend caddy, en zolang ze dat doen mogen ze een huisje bouwen en bewonen op de grond net buiten de golfbaan. Voor degenen die niet weten wat een caddy is, dat is een hulpje voor een golfer wat onder andere diens spullen draagt. Met een hele dag caddy zijn verdienen ze net iets meer dan een euro, wat uiteraard niet genoeg is om van te leven. Als bijbaan hebben de meeste een scooter taxi die zorgt voor een beetje extra inkomsten.
Na de storm was er van de caddy huizen niet veel meer over. De Pasar foundation (daarover vertel ik later meer) heeft met hulp van het opgehaalde geld voor ieder gezin golfplaten en spijkers gekocht zodat ze in elk geval weer een dak boven een hoofd hebben. Ook werden er een soort bamboe matten geleverd die als muren konden dienen. Verder is er gezorgd voor eerste levensbehoeften zoals water en rijst. In samenwerking met Oxfam Novib zijn er zaden en plantjes geleverd zodat de mensen hun moestuin weer konden opbouwen; zo kunnen ze voor een deel weer voor een eigen eten zorgen.
Na de lunch rijden we dan eindelijk naar de Mahayag Elementary School in het dorpje Isabel, voor mij eigenlijk het belangrijkste onderdeel van ons bezoek want het herstel van die school is voor het grootste gedeelte betaald met het geld van de diaconie van de Gereformeerde Kerk in Rijnsburg, de gulle gevers uit Rijnsburg en Katwijk en de kijkers van TV West.
Als we uit de auto stappen wacht ons een grote verrassing. Alle kinderen van de school staan buiten in de regen opgesteld langs het pad naar boven en voor de school om ons welkom te heten, en voor de school hangt een groot spandoek met onze namen er op om ons te bedanken.
De school zelf ziet er fantastisch uit, alles is hersteld en fris geverfd, nieuwe boeken, nieuwe meubeltjes voor de leerlingen, het is perfect. De dankbaarheid van de leraren en leerlingen is gewoon overweldigend, we krijgen cadeautjes in de vorm van zelfgemaakte schelpenkettingen en kaarten met dankbetuigingen. We zijn er met zijn vijven stil van en we pinken allemaal een paar tranen weg. We krijgen een rondleiding door alle lokalen en we moeten met zowat iedereen op de foto. Als extra cadeau hebben we op indicatie van de onderwijzers regenponcho’s meegenomen voor de kinderen.
We nemen afscheid van de kinderen, ik ben zelden zo onder de indruk geweest als deze middag. Een gedicht dat een van de kinderen voorlas eindigde met de zin, “We hebben niet alleen onze school terug maar ook weer onze toekomst”.
Dit alles is gelukt dankzij het geld van de donaties uit Nederland. Mijn naam stond hier vandaag op het spandoek voor de school maar hier zouden eigenlijk de namen van al die alle gulle gevers moeten staan die dit mogelijk hebben gemaakt. Het is geweldig om te zien dat het geld goed terecht is gekomen want je hoort zo vaak andere berichten. De Pasar Foundation heeft ons alle rekeningen en overzichten laten zien zodat we zelf hebben kunnen controleren dat er geen euro verspild is.
Het derde project wat we bezoeken noemen we HK dorp. Dit is een sloppenwijk vlak langs het water, houten huizen op palen met meestal niet meer dan een stuk plastic als dak. Je kunt je voorstellen dat er na de storm niet veel meer over van het dorp over was.
De Pasar foundation heeft onderhandeld met de gemeente over het stuk land waar het dorp staat en ze zijn overeen gekomen dat als de Foundation ervoor zorgt dat het land droog wordt gemaakt en helpt met de herbouw, dat de mensen dan gratis op het land mogen wonen. De Foundation is begonnen om een restafval product van de Pasar fabriek, wat veilig is voor de gezondheid en niet schadelijk voor het milieu, te storten op de grond waar het dorp staat. Het spul ziet er uit als een soort zwart zand en het zorgt voor een stevige en vooral water absorberende onderlaag.
Daarna heeft de Foundation een machine gehuurd waarmee met de hand stenen worden maakt. Zand en cement zijn aangeschaft en er zijn vier huizen gebouwd als voorbeeld. Daarna is met de mensen een afspraak gemaakt, ze maken zelf de stenen en degene die duizend stenen heeft gemaakt krijgt het volgende huis dat afkomt. Dit principe werkt perfect, iedereen helpt elkaar en er worden zo`n achthonderd stenen per dag gemaakt. Twee ingenieurs van Pasar helpen bij het bouwen zodat de huizen ook recht staan en de constructie solide is.
De huizen zijn ongeveer dertig vierkante meter groot en voor deze mensen, gezinnen met vier of vijf kinderen, is het een villa. Je ziet aan alles dat ze er dolblij mee zijn, ze schilderen de huizen in vrolijk kleuren, maken tuintjes en ze willen dat je binnen komt kijken naar hun huis. Ongelooflijk en hartverwarmend! Het doel is om aan het eind van dit jaar tweehonderd huizen klaar te hebben, en het aantal staat sinds januari al op honderdtwaalf dus er is goede hoop dat het lukt. De totale kosten van het bouwen van zo`n huis zijn overigens tweeduizend dollar.
Na het HK dorp brengen we nog een kort bezoek aan het de fabriek van Pasar, een van oorsprong Zwitsers concern wat de Foundation heeft opgericht die ons bij onze hulpprojecten op Leyte helpt. De mensen van de Foundation hebben ons overal rondgeleid en alles laten zien, en ze hebben speciaal voor bezoekers zelfs een prachtig “guest house” waar we mogen overnachten dus we hoeven niet naar een hotel. We krijgen ter afsluiting van de dag nog een diner bij een van de directeuren waarna we moe en nog steeds vol van alle opgedane indrukken naar bed gaan.
Riet op Leyte
Riet heeft heel erg lang naar deze dag uitgekeken en eindelijk was het dan zover, vanmorgen is ze samen met vier van haar ALIG vriendinnen vertrokken voor een bezoek aan het eiland Leyte. Het gezelschap gaat daar in het dorpje Isabel de school bezoeken die met behulp van ALIG geld, waarvan een groot deel is bijeengebracht door de spontane hulpactie in Rijnsburg, opnieuw is opgebouwd nadat deze door de supertyfoon “Yolanda” vrijwel helemaal was verwoest.
Al heel vroeg, om tien over drie, liep voor Riet de wekker af want ze zou tegen half vier worden opgehaald. Om zes uur vertrok het toestel van Tiger Air naar de luchthaven van Tacloban, de stad die op 8 november vorig jaar totaal verwoest werd door een van de zwaarste stormen ooit, waar het om half acht landde. Het gezelschap werd daar opgewacht en met een busje vertrokken ze richting Ormoc waar ze om tien uur aankwamen.
Van Ormoc was het nog een half uurtje naar het dorpje Isabel waar het gezelschap bij de school werd verwelkomd door de schoolkinderen en het onderwijzend personeel. Op dit moment heb ik nog niet veel informatie over het verdere verloop van het bezoek maar uit de brichtjes die ik op mijn iPhone af en toe binnen kreeg kon ik wel opmaken dat de vrouwen heel erg onder de indruk waren.
Als Riet morgen weer terug is hoop ik haar zover te krijgen dat ze haar belevenissen zelf verteld en natuurlijk dat ze heel veel mooie foto’s heeft gemaakt die we kunnen delen met iedereen in Rijnsburg die heeft bijgedragen aan deze prachtige hulpactie.
Want één bericht van Riet’s vriendin Annie op Facebook liet aan duidelijkheid niets te wensen over: “Zeg maar tegen iedereen dat het geld ontzettend goed is besteed!”...
