Vrije dag vandaag! Hoewel de Filippijnen het qua nationale feestdagen niet haalt bij Maleisië hebben we er hier toch ook de nodige. Vandaag is het de herdenking van een van de nationale helden van de Filippijnen, Andres Bonifacio, en het is dus tijd voor een stukje Filippijnse geschiedenis.

Bonifacio was een Filippijnse revolutionaire leider in de opstand tegen de Spaanse overheersing en bekend als de "Vader van de Filippijnse revolutie". Er wordt nogal wat nadruk gelegd op het feit dat hij ongeschoold was en zichzelf opleidde door het lezen van boeken, dit in tegenstelling tot de andere nationale held van de revolutie, Jose Rizal, die een intellectueel was. Bonifacio was in eerste instantie lid geworden van “La Liga Filippina” van Rizal, die een vreedzame revolutie wilde. Toen Rizal echter gearresteerd werd in 1892 was het voor Bonifacio duidelijk dat er geen vreedzame oplossing mogelijk was en hij richtte de bevrijdingsbeweging “Katipunan” op.

Toen de Spanjaarden in 1896 het bestaan van de organisatie ontdekten gaf Bonfacio opdracht tot de revolutie en de Kapitunan slaagde erin stad na stad te bevrijden. De beweging was in de tussentijd opgesplitst in twee fracties waarvan de meest succesvolle werd geleid door Generaal Aguinaldo. Tijdens een overleg van de revolutionaire leiders om tot een oplossing te komen werd Aguinaldo uitgeroepen tot eerste President van de nieuw te vormen regering van de Filippijnen. Bonifacio ging niet akkoord met het besluit, wat leidde tot arrestatiebevelen voor Bonifacio en diens twee broers die beschuldigd werden van verraad.

Over wat volgde zijn verschillende verhalen in omloop, maar naar wat bekend is werden werden Bonifacio en zijn broers begin mei 1897 gearresteerd waarbij Bonifacio zelf gewond raakte. Na een schijnproces werden hij en zijn broers schuldig bevonden en op 10 mei 1897 werden ze in de bergen van Maragondon geëxecuteerd.

De herdenking van Bonifacio is dus niet op zijn sterfdag maar op zijn geboortedag, en dat was vandaag. Voor de Filippino’s een dubbel feest want niet alleen is het een nationale feestdag maar krijgen ze vandaag ook vrijwel allemaal een dubbel loon vanwege de Kerst. En dat betekende dat je vandaag in de winkelcentra over de hoofden kon lopen...

Het was haasten naar huis vanavond want er stond een grote gebeurtenis op het programma, vanavond om zes uur al: het aansteken van de grote kerstboom bij de hoofdingang van onze wijk Ayala Alabang Village. Dat is blijkbaar ieder jaar een hele belevenis en daar wilden we dus wel even bij zijn.

De hoofdingang is maar een kleine tien minuutjes lopen vanaf ons huis dus tegen kwart voor zes vertrokken we. Aangekomen bij de hoofdingang was er een verbijsterend gebrek aan belangstelling. Het was er ontzettend druk met verkeer vanwege de gebruikelijke avondspits maar bij de kerstboom was geen mens. Helemaal niemand!

Dat vonden we erg vreemd omdat met name de Filippino’s altijd en overal voor te porren zijn en dit soort dingen zeker niet ongemerkt voorbij zouden laten gaan. Maar goed, we gingen daar niet met z’n tweeën staan dus we staken over naar het Alabang Town Centre om daar een hapje te gaan eten. Daar viel ook nog genoeg te genieten van de aangebrachte kerstverlichting maar het was toch niet hetzelfde.

Toen we later terugliepen naar Ayala Alabang Village en bij de hoofdingang aankwamen zagen we dat de kerstboom nog steeds niet verlicht was. Riet, je weet toch wel zeker dat het vanavond was, hè?...

We hadden bijna zonder elektriciteit gezeten vorige week. Dat zit zo, we krijgen natuurlijk inmiddels de eerste rekeningen binnen en daar zit uiteraard ook elektriciteit bij. Nu waren die eerst rekeningen nog niet helemaal op ons conto te schrijven want ze gingen over een deel van de periode voordat we hier woonden en dat zou verrekend worden met de huisbaas.

De twee belangrijkste rekeningen waren voor het water en voor de elektriciteit en de agent van de huisbaas stelde daarom dan ook voor om in plaats van beide te verrekenen dat wij de ene zouden betalen en de huisbaas de andere. Dat vonden wij best en wachtten dus tot de agent de rekening die wij zouden betalen, die voor de elektriciteit, bij ons in de bus zou gooien.

Maar al wat er in de brievenbus viel, geen rekening voor de elektriciteit, en afgelopen week heb ik dus maar eens een mailtje naar de agent gestuurd met de vraag waar die rekening bleef. Die werd prompt de dag daarop bij ons bezorgd, alleen was de uiterste betaaldatum inmiddels verstreken! Tegelijk met de rekening lag er dus een aanmaning in de bus, en die kondigde geen halve maatregelen aan: we hadden nog precies vier dagen om de rekening te voldoen anders werden we afgesloten.

Nou, dan regelen we dat gelijk, dacht ik, maar zoals zoveel hier was dat ook weer veel te eenvoudig gedacht. Ik weet niet of het voor alles geldt maar als je een aanmaning van de elektriciteit hebt gehad moet je de rekening op het kantoor van het elektriciteitsbedrijf gaan voldoen. En uiteraard had ik geen idee waar dat kantoor ergens was. Gelukkig bood de transportafdeling van de baas uitsluitsel, ik regelde een auto met chauffeur en die bracht me er naar toe.

Het gevaar van afgesloten worden is dus tijdig afgewend. Maar er komen uiteraard nog heel wat meer rekeningen en het betalen daarvan is hier een verhaal apart. Dat vertel ik dus een andere keer.

Overigens, toen ik vandaag thuis kwam zag ik het tafereeltje in de tuin wat op de foto staat. Hoe vinden jullie Riet erbij zitten?

Dit weekend is de grote jaarlijkse Kerst Bazaar bij de St. James kerk hier in Ayala Alabang Village. Dat is overigens niet naast de deur, het is vanaf ons huis bijna tien minuten met de auto helemaal aan de andere kant van de wijk.

Rond het middaguur gingen we er een kijkje nemen en allemachtig, wat was het druk! Het was nog een hele toer om een parkeerplekje in de buurt te vinden en dat lukte maar net, we moesten nog tien minuten lopen voordat we er waren. De markt zelf was eigenlijk wat we al verwachtten, de gebruikelijke markt met kraampjes die niet alleen Kerstspullen verkochten maar ook heel veel “gewone dingen”, zoals kleding, sieraden en andere prullaria.

De Kerstspullen zijn hier toch wel heel anders dan in Nederland. Hier is eigenlijk alles bling-bling. Omdat ze hier zo vroom zijn als poppenstront stikt het van de Jezus en Maria beeldjes en Kerststallen, maar allemaal heel overdadig. Ook de Kerstman is hier ontzettend populair, je komt hem in alle maten tegen: in een Kerstslee maar net zo makkelijk op de motorfiets...

Hoe dan ook, als ik met mijn schoonzuster getrouwd was geweest had ik waarschijnlijk twee keer moeten rijden om alles thuis te krijgen. Nee, dan mijn eigen vrouw, die kocht helemaal niets...

Om een beetje een indruk te krijgen heb ik wat foto’s geplaatst die je kunt bekijken via deze link.

Iedere zaterdag is er in Alabang Village een markt, en voor ons is dat nog redelijk in de buurt ook want het is de straat uit en dan is het meteen links. Vanmorgen wilden we er eens een kijkje gaan nemen maar halverwege de straat liepen we met de auto al vast. Er stond een immense hoeveelheid auto’s geparkeerd, en de straten zijn hier niet zo heel erg breed dus er was haast geen doorkomen aan.

Al snel bleek wat de oorzaak was, aan het eind van onze straat staan een paar scholen, en er waren blijkbaar festiviteiten op die scholen want het was er een drukte van belang. Met alle gevolgen van dien voor het verkeer uiteraard, want niet alleen stond alles Rijnsburgs geparkeerd, de smalle doorgangen die overbleven stonden ook nog eens regelmatig vast omdat er op het gemakje mensen in en uit werden gelaten.

We wurmden ons er met moeite doorheen en moesten toen ook nog eens een flinke ronde rijden om het vanaf de andere kant te proberen. Met net zo weinig succes in eerste instantie want ook vanaf die kant was er geen doorkomen aan. We hadden net besloten dat dit gewoon een heel slecht idee was geweest en wilden het al opgeven toen we met Riet’s gebruikelijke mazzel op dit gebied ineens vlak voor ons een lege parkeerplek zagen, vlak voor de ingang van de markt.

De markt zelf viel een beetje tegen, wat de grootte betreft tenminste. We kochten wel een flinke hoeveelheid vers fruit maar deden de rest van onze boodschappen toch gewoon in de supermarkt. Bij thuiskomst bleek overigens dat we onze meest noodzakelijke aankoop (een afwasborstel) alweer waren vergeten.

Maar waar slaat nu de titel van vandaag op zul je zeggen. Nou, vanavond besloot Riet om zelf weer eens te gaan koken want ze had trek in bloemkool. En waar ik ook ben, ik voel me het meest thuis als ik lekker de lucht van koken en braden ruik die uit de keuken komt...

O ja, en voor de liefhebbers, ik heb foto’s geplaatst op mijn foto website van ons huis in Ayala Alabang Village, je kunt ze bekijken via de volgende link:

http://gallery.me.com/wvdkerkhoff#100242&bgcolor=black&view=grid

Ik heb al een hele tijd niks meer gemeld over onze immigratie procedure maar er is nieuws. Nee, we hebben onze permanente verblijfsvergunningen nog steeds niet, dat zou te makkelijk zijn. Een Engelse oud-collega van Sakhalin had me een paar weken geleden al gezegd, “If you thought that the Russians were bad, the Flippos will drive you crazy!”...

En dat kun je wel stellen. De bureaucratie is hier erger dan ik ooit heb meegemaakt, zelfs vergeleken met Rusland. Het eerste probleem wat je hier hebt is dat een toeristenvisum maar drie weken geldig is. Zolang we dus in de procedure zitten om onze verblijfsvergunning te krijgen moeten we iedere drie weken ons paspoort inleveren om ons tijdelijke visum te laten verlengen. En dat zal nog wel een poosje duren want die procedure voor het krijgen van de verblijfsvergunning schijnt op dit moment tussen de drie en de zes maanden te duren.

Toen we aankwamen is voor mij meteen de procedure gestart. Voor Riet kon dat niet omdat voor haar een bezoek aan Nederland stond gepland, maar dat was geen probleem zeiden ze, dan gaat zij gewoon later apart. Die procedure zelf bestaat uit drie delen, het eerste deel duurt twee tot drie weken en als dat rond is kun je totdat je deel twee ingaat gewoon reizen. Als deel twee gestart is kun je eigenlijk het land niet meer uit totdat de hele procedure achter de rug is, en dat kan dan nog makkelijk vier maanden duren.

Dat leverde dus al meteen een praktisch probleem op want hoe zouden we dan met Kerst eventueel naar Nederland kunnen gaan? Mijn baas bracht uitkomst, die zei dat ze het maar moesten uitzoeken en dat we gewoon moesten reizen wanneer het ons uitkwam. In het ergste geval zou de hele procedure dan bij terugkomst opnieuw moeten starten, wat in de praktijk trouwens schijnt mee te vallen.

Ik zat tot vorige week nog steeds in deel één van de procedure, wat belachelijk lang is, maar het bleek na terugkomst van Riet hoe dat kwam. Bij inlevering van de beide paspoorten kreeg ik te horen dat niet alleen de procedure voor Riet nu gestart ging worden maar ook dat mijn procedure helemaal opnieuw moet. We kunnen namelijk helemaal niet apart door de procedure omdat Riet hier is als mijn echtgenote en daarom tegelijk met mij afgehandeld moet worden. Voor Riet maakt dat niet uit maar ik ben dus weer terug bij af...

We waren het bijna vergeten maar gelukkig werden we er gisteravond tijdens de Quiz Night nog op tijd aan herinnerd, het was vandaag Thanksgiving en in de Union Jack Tavern was er vanavond dus een Thanksgiving Dinner. Omdat het ons leuk leek en ook een beetje ter ere van Quincy, onze Amerikaanse teamgenoot bij de wekelijkse Quiz Night, besloten we ons daarvoor aan te melden.

Zoals de meeste Nederlanders hadden we maar een vaag idee wat Thanksgiving eigenlijk is. Van de geschiedenisles weet ik nog dat het te maken had met de Pilgrim Fathers die uit Leiden (of all places) naar Amerika reisden maar hoe het nou precies zit moest ik opzoeken. Het is dus het feest wat de Pilgrim Fathers vierden toen na hun aankomst in eerste instantie de oogst mislukte en doordat het een mooi najaar was een tweede oogst nog wel voldoende voedsel opleverde. Het voedsel werd gedeeld met de Indianen als dank voor hun hulp, en de herdenking van dat feest werd dus later Thanksgiving.

De Amerikanen vieren het de hele dag door met eten met veelal hetzelfde menu, bestaande uit kalkoen met als bijgerechten zoete aardappelen, aardappelpuree, veenbessensaus, sperciebonen, pecannotentaart en pompoen taart. Wij deden het uiteraard ook met kalkoen, maar erbij hadden we pompoensoep (erg lekker), spruitjes, bloemkool, worteltjes, zoete aardappelen en een soort pudding (de Engelse invloed waarschijnlijk). Als dessert was er appeltaart.

Het was wat je noemt een geslaagde kennismaking met een Amerikaanse traditie, en Riet en ik denken dat we hier wel aan kunnen wennen...

De ene klucht volgt hier de andere op, het is af en toe niet te geloven. Ik had afgelopen vrijdag al gemeld dat er een elektricien was geweest die de televisie kabels in de daarvoor bestemde leidingen in de muur had vervangen, en we waren dus klaar voor de aansluiting op het kabelnet. Dachten we...

Maandag heb ik Sky Cable gebeld, de kabel exploitant, om door te geven dat de monteurs weer langs konden komen om ons aan te sluiten en vandaag was het zover. Ze arriveerden inderdaad en begonnen tegen Riet meteen weer over de kabels die niet goed waren. Riet belde mij, gaf mij de telefoon, waarop ik de monteur niet al te vriendelijk meedeelde dat ik alle kabels opnieuw had laten aanleggen en dat die kabels dus prima waren.

Even later belde Riet weer terug, want de kabels waren wel goed maar deden het niet. Nou zei mij dat uiteraard ook niks dus het leek het beste om de elektricien te laten bellen door de kabelmonteur. Zo gezegd zo gedaan, en wat bleek, de elektricien had de oude kabels weliswaar vervangen maar de nieuwe nergens aangekoppeld, dus er kon niet zonder meer een decoder worden aangesloten, er moest nog van alles gebeuren.

Nou mogen de kabelmonteurs dat van hun baas eigenlijk niet doen zonder opdracht, op straffe van ontslag (zeggen ze). Maar ik denk dat Riet weer eens haar “ik ben zo zielig” blik heeft gebruikt want de monteurs besloten om toch maar de juiste verbindingen aan te leggen, op voorwaarde dat mocht Sky Cable bellen met vragen over de verleende service dat we dan geen woord over die extra werkzaamheden zouden zeggen.

En nu zijn we dus eindelijk aangesloten op de kabel en kunnen we tv kijken...

Een douche nemen in ons nieuwe huis was iedere keer weer een verrassing, want de vraag was of het water heet was, warm, lauw of koud, en als het warm was hoe lang dat dan zou duren. We hebben namelijk geen geisers hier maar een watertank en die staat buiten achter de bijkeuken. Het was al een oud beestje zo te zien maar hij leek het wel te doen, althans de leidingen werden warm.

Toch vonden we het raar dat we soms wel en soms geen warm water hadden, en het verschilde ook per kraan. De douche was soms gewoon heet, maar de kraan van de wasbak in de badkamer bleef bijvoorbeeld koud. En in de keuken gaf de kraan ook soms wel en soms geen heet water. Even gebeld dus maar met de agent van de verhuurder gisteren, en vanmorgen stond er al een loodgieter op de stoep die de hele tank kwam vervangen.

We hadden veracht dat er wel een onderzoekje ingesteld zou gaan worden naar de oorzaak, maar nee hoor, gelijk nieuw spul. Nou ja, ook niks mis mee natuurlijk. Alleen vroeg Riet vanavond wel of die knop bij de lichtschakelaars in de badkamer er misschien ook iets mee te maken zou kunnen hebben gehad. Er stond namelijk op” “Water Heater”, en die knop stond uit...

Ik heb vanaf mijn eerste werkdag hier al een bankrekening, maar dat moest nog steeds een gezamenlijke bankrekening worden zodat Riet ook een eigen pinpas krijgt. Dat was er door het bezoek van Riet aan Nederland en de rompslomp van de afgelopen week nog niet van gekomen dus dat hebben we vandaag dan eindelijk geregeld.

Het ging opmerkelijk vlot in vergelijking met Maleisië waar het regelen van de gezamenlijke rekening heel veel moeite en erg veel papierwerk kostte. Daar is de man nog steeds de baas en ik moest dan ook op ieder van de enorme hoeveelheid formulieren die Riet moest invullen ook een handtekening zetten. Hier hoefde ik maar één handtekening te zetten en Riet hoefde ook maar één formulier in te vullen, dus alles was betrekkelijk snel geregeld. Over de persoonlijke service bij onze bank niks dan lof tot nu toe, alleen wacht ik al wel een paar weken op een credit card die er vanwege “technische problemen” nog steeds niet is...

Ik heb ook de provider van de kabel tv vandaag gebeld en als alles goed gaat komen ze aanstaande woensdag de boel aansluiten. Dat soort dingen gaat net als in Nederland ook hier allemaal vrij vlot via de telefoon. Wat aanmerkelijk minder soepel gaat is het maken van een wat preciezere afspraak. Ik vroeg of ze een idee hadden wanneer ze precies langs zouden komen, zodat Riet niet in het ergste geval de hele dag moet gaan zitten wachten. Maar het antwoord was wat ik al wel had verwacht: ze komen “ergens tussen negen en zes”...

Het is hier officieel een paar graden kouder dan in Maleisië maar daar merken we in de praktijk weinig van. Het is hier namelijk bloedheet en dat komt waarschijnlijk omdat de zon hier volop schijnt terwijl er in Maleisië toch heel vaak sluierbewolking was. Vandaag was een hangdag in de tuin, maar het was flink uitkijken met de zon en Riet is dan ook hier en daar verbrand.

Verder is er weinig nieuws van vandaag dus reageer ik maar even op een stuk wat de afgelopen week in de Nederlandse kranten stond. De luchthaven van Manila is namelijk verkozen tot de slechtste luchthaven ter wereld. Crimineel personeel, smerige toiletten en instortende plafonds, en daar zit de Filippijnse regering behoorlijk mee in hun maag want voor de toeristen is de luchthaven toch de eerste kennismaking met het land.

Er gaat dan ook flink geïnvesteerd worden om met name de internationale terminal op te kalefateren. Maar dat is niet het hele verhaal. Om te beginnen zaten de kranten er weer eens behoorlijk naast, want de luchthaven die ze bedoelden was wel degelijk Ninoy Aquino International Airport (NAIA) maar ze gaven de verkeerde locatie op. Ze hadden het namelijk over een “voormalig Amerikaans vliegveld op een uur buiten Manila”, en dat klopt niet want dat is de luchthaven Clark’s. De luchthaven die ze bedoelden is dus NAIA en dat ligt vrijwel midden in de stad...

En er is nog meer te vertellen. NAIA heeft namelijk al sinds een jaar of wat een splinternieuwe terminal maar die mocht door een betalingsconflict tussen de bouwer en de luchthaven directie niet worden gebruikt door buitenlandse maatschappijen. Dat conflict is nu opgelost, en de verwachting was dus dat de buitenlandse maatschappijen nu massaal Terminal 3 zouden gaan gebruiken maar dat doen ze niet. En dat heeft waarschijnlijk weer alles te maken met de hogere tarieven die ze dan zouden moeten betalen.

Er is dus wel degelijk meer aan de hand dan die paar summiere regeltjes in de kranten. Maar hoe het ook zij, er moet wat gaan gebeuren want Terminal 1 is inderdaad wat de Amerikanen noemen een “shit hole”...

Het is vandaag precies een jaar geleden dat mijn vader is overleden. Hij werd in de nacht van woensdag de 10e november plotseling onwel en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar raakte hij in een coma en is niet meer bij kennis geweest.

Enkele dagen eerder had ik nog een laatste mailtje van hem gekregen wat ik zorgvuldig bewaar en nog heel regelmatig even lees. Het mailtje begint met:

Waren vandaag in Rijnsburg voor de verjaardag van Je Vrouw en Zoon,
gefeliciteerd met beiden dat we er nog maar lang getuige van mogen zijn.

De rest was zoals meestal een verslag van de wedstrijd van Quick Boys van de afgelopen zaterdag, maar hij had het er ook over dat hij er al weer naar uit keek om over vier jaar weer samen te gaan. Want net als ik miste hij onze zaterdagmiddagen die we al zo’n vijfentwintig jaar samen op de voetbalvelden van de Zaterdag Hoofdklasse doorbrachten.

Helaas, het zal nooit meer worden zoals het was.

Was gisteren zo’n “Alles gaat fout” dag, vandaag werd alles opgelost. Hoewel dat niet helemaal zonder slag of stoot ging, met name voor wat betreft het gasstel.

Maar het eerste wat werd opgelost was de bekabeling voor de kabel tv. De in het huis aanwezige waren niet goed meer en moesten worden vervangen, maar het probleem was dat de kabelmaatschappij dat alleen maar provisorisch wilde doen. Dus niet door de bestaande kabelleidingen in de muur maar gewoon buitenom op de muur gespijkerd en dan door het raam naar binnen. Dat zag ik niet zo zitten en heb dus een elektriciën geregeld die de boel fatsoenlijk komt aanleggen. Vanmorgen kwam de man langs en heeft alles geregeld, hoewel het nog wel de nodige voeten in aarde had. Maar we kunnen nu de kabelmaatschappij gaan bellen om de boel aan te sluiten.

Het tweede probleem was het gasstel en dat werd helemaal een klucht. De service monteur van de fabrikant kwam en beweerde bij hoog en bij laag dat het toch aan het gas lag. De discussie met Riet liep hoog op en uiteindelijk werd Tina, de agente van de verhuurder, gebeld. Die bleek een tante te zijn met haar op haar tanden want in een mum van tijd stond ze samen met de man van de gasflessen voor de deur.

Toen begon een hevige discussie, waarbij uiteindelijk de verdeler voor op de gasfles die Tina van zichzelf had meegebracht uitsluitsel bracht. Het bleek dat de gasfles zelf het probleem was en onze verdeler was ook niet in orde. We hebben nu een nieuwe gasfles, een nieuwe verdeelkop en een werkend gasfornuis.

En het klapstuk van vandaag was het nieuwe tuinstel wat eindelijk bij de vierde afspraak werd bezorgd. Overbodig te zeggen dat Riet vanavond een heel stuk beter te spreken was dan gisteren...

Vandaag was zo’n dag waarop niks goed gaat. En we hadden er nog wel zulke hoge verwachtingen van. De mannen van het gas zouden komen om ons gasprobleem eindelijk eens op te lossen zodat ons fornuis zou werken, en het tuinstel zou worden afgeleverd. En vanmorgen zou Riet worden opgehaald voor een introductie ochtend bij de ALIG, de Alabang Ladies International Group.

Riet zat dus vol ornaat te wachten vanochtend maar degene die haar op zou komen halen kwam dus niet opdagen. Toen was het wachten op de mannen van het gas en die kwamen pas om vijf uur. En die constateerden dat helemaal niks mis was met de gastoevoer van het fornuis maar dat het toch echt aan het fornuis lag. En dat zou best nog eens kunnen ook want het blijkt nu dat we één werkende pit hebben, één bijna werkende, één niet goed werkende en één helemaal niet werkende.

Ondertussen was om half vijf een sms-je binnen gekomen dat het tuinstel vandaag alweer niet bezorgd zou worden, en dat is dus de derde keer dat dat niet gebeurd. Deze keer was het pech met het vrachtwagentje, waar wij dus totaal geen boodschap aan hebben maar het betekent wel dat het tuinstel nu dus pas morgen komt. Als het tenminste morgen komt....

Vanavond gingen we boodschappen doen maar voordat we de supermarkt binnen gingen moest er nog wel even geld worden getapt. Het apparaat slikte mijn pas wel in maar leek vervolgens niet van plan er iets mee te doen want er gebeurde niks. Het scherm leek bevroren en mijn pas, onze enige Filippijnse pas op dit moment, zat er diep in. Ik probeerde alle telefoonnummers te bellen die er op de automaat stonden maar kreeg nergens gehoor. Gelukkig net voordat de totale paniek uitbrak gaf het apparaat het toch op en braakte mijn kaart weer uit.

Ons beider humeur werd er niet beter op door al dat gezeik. Na het boodschappen doen waarbij bleek dat de gigantische supermarkt alleen maar één soort vetvrije melk verkocht die waarschijnlijk niet te nassen is kwamen we ook nog eens in een dubieus restaurant terecht. Eigen schuld natuurlijk, we hadden gewoon naar de naastgelegen Outback moeten gaan maar ik zei al, dit was gewoon zo’n dag. Het eten bleek tot onze verbazing goed te eten, maar de plaatselijke muggen vonden dat van ons ook.

Het enige lichtpuntje van de dag is dat ik er uiteindelijk na de nodige moeite in ben geslaagd om onze BlueRay speler regiovrij te maken en we kunnen nu dus al onze DVD’s af kijken, waar ze ook zijn gekocht.

Weer een dag waarop Riet thuis moest blijven de hele dag omdat er het een en ander geleverd zou gaan worden en omdat de reparateurs van het gasfornuis langs zouden komen. Die laatsten zouden gisteren al langs komen maar zijn niet op komen dagen, omdat ze pech met de auto hadden hoorden we vanmorgen.

Om te beginnen kreeg ik al vroeg een telefoontje van de zaak waar we ons tuin ameublement hadden gekocht, in feite een verlaat verjaardagscadeau voor Riet. Ze zouden eerst afgelopen maandag bezorgen, dat werd verschoven naar vandaag en nu belden ze op om te zeggen dat vandaag ook niet kon. De nummerplaat van de vrachtwagen eindigt namelijk op een 5 of een 6, dat werd me niet helemaal duidelijk, maar die mocht vandaag in ieder geval niet rijden (voor uitleg zie de blog van woensdag 2 november). Het wordt dus morgen.

De reparateurs kwamen deze keer wel maar het probleem met het fornuis is nog steeds niet opgelost. Het blijkt namelijk toch niet aan het gasfornuis te liggen maar aan de verdeler op de gasfles. En daarvoor moet er weer iemand anders op komen draven want die gasflessen worden weer door een ander bedrijf geleverd. Er kan dus nog steeds niet gekookt worden.

En dan onze nieuwe televisietafel, die zou vandaag geleverd worden en dat gebeurde gelukkig ook. Alleen wat niet gebeurde was dat ze hem ook voor ons in elkaar zetten. Thuisgekomen had ik dus gelijk een klusje, maar het resultaat mag er uiteindelijk wel zijn dacht ik.

Tenslotte de Quiz Night, het wordt eentonig maar we zijn voor de derde keer op rij tweede geworden...

Heel lang geleden, op de middelbare school moesten we Middeleeuwse klassiekers lezen, en een daarvan was heel populair omdat het een kort verhaal was en nog grappig ook. Het verhaal heette “De Klucht van de Koe”. Dit wordt net zoiets, een moderne variant die heet “De Klucht van de Wasmachine”...

Riet is gisteren aan het wassen geslagen want er had zich al een aardig hoopje vuile was verzameld. Maar wat ze ook probeerde, de was werd niet schoon: vlekken bleven vlekken, al dacht ze in eerste instantie dat het gewoon hardnekkige vlekken waren. Toegegeven, de gelige vlek op mijn witte polo is waarschijnlijk roest en dus een verloren zaak, maar toen ook de onderbroeken niet schoon werden en zelfs pluisjes op kledingstukken niet wilden verdwijnen begon Riet een vermoeden te krijgen dat er iets mis was.

En jawel. Ze voelde aan het water in de wasmachine en dat was koud! Nu hebben we helemaal geen gebruiksaanwijzing bij het apparaat, en dat lijkt ook niet nodig want het bedieningspaneel is heel erg duidelijk. En alles wat je doet wordt nog eens extra benadrukt doordat het apparaat ook tegen je praat. Echt waar, iedere knop die je indrukt levert begeleidend gesproken commentaar op.

Ik doe iets fout of ik zie iets over het hoofd,” dacht Riet en dat is niet zo vreemd als je een nieuw apparaat hebt waar geen gebruiksaanwijzing bij zit. Maar hoe ze ook keek of probeerde, de machine draaide perfect maar het water bleef koud. Toen ik thuis kwam heb ik zelf ook naar het bedieningspaneel gekeken maar nergens is een knop of toets die aangeeft dat er iets aan de watertemperatuur te regelen valt.

Ik kreeg wel een idee. We gingen naar de Festival Mall waar een grote witgoedzaak is, en jawel, daar stond precies dezelfde wasmachine. Riet’s idee om de gebruiksaanwijzing te jatten viel al meteen in het water, niet zozeer omdat de verkoper al na luttele seconden naast ons stond maar simpelweg omdat er geen gebruiksaanwijzing bij zat.

We kozen dus toch maar voor eerlijkheid en vertelden de verkoper wat ons probleem was, dat we net zo’n machine hadden en dat er iets niet goed ging. Maar wat vertelt ons de brave borst, de machine doet helemaal niets fout, er zit helemaal geen verwarmingselement in! No Sir, in geen enkele toplader zit dat...

Een snelle blik in het rond leerde ons dat de zaak vol stond met vrijwel alleen maar topladers en slechts een enkele frontlader. “Maar hoe krijg je je was dan schoon?” vroeg Riet vertwijfeld aan de jongeman die ons verbaasd aanstaarde. “Dus je moet er zelf heet water bij gooien?” probeerde ze ook nog. Inderdaad, dat kon, maar door de verbaasde blik in de ogen van de verkoper kreeg ik de indruk dat dat niet een normale gang van zaken was.

Verbijsterd verlieten we de zaak, maar Riet laat het er niet bij zitten. Wordt dus waarschijnlijk vervolgd...

Vanmorgen vroeg was er op mijn werk meteen al een mailtje dat onze scheepsvracht vandaag toch echt bezorgd zou gaan worden! Ik sprong nog net niet juichend op achter mijn bureau.

Het enige wat er van onze kant gedaan moest worden was het opsturen van een formulier dat de toegang tot Alabang Village zou regelen voor de verhuizers. En dat formulier lag thuis weliswaar klaar maar het kon dus nooit meer op tijd worden opgestuurd. Geen probleem, Riet zou het wel even naar de bewaking bij de hoofdingang brengen.

Dat liep dus niet helemaal zoals verwacht want ondanks dat het ontzettend makkelijk te vinden is (de voordeur uit, rechtsaf tot bijna het eind van de straat en dan weer naar rechts) zag Riet toch kans verkeerd te lopen. Gelukkig was onze tuinman er vandaag (die komt voortaan iedere maandag). Die had waarschijnlijk een voorgevoel gehad, want hij was Riet achterna gereden op zijn brommertje, laadde haar op en bracht haar naar de poort.

Vandaar was het een makkie. Het vrachtwagentje bleek weliswaar een vehikel wat Riet in haar wildste dromen niet voor de verhuizers had aangezien maar alles was er en de mannen waren buitengewoon behulpzaam. Alleen weet iedereen die Riet een beetje kent dat ze het liefst had gehad dat ze na het uitladen van de dozen meteen weer “op zouden rotten” maar dat deden ze niet. Nu liepen ze alles uit te pakken en voortdurend te vragen waar dit en waar dat naar toe moest, Riet werd er zowat dol van.

Maar het kwam allemaal goed. Lang niet alles is al uitgepakt, de bijkeuken is een ravage van lege dozen en pakpapier en de studeerkamer (de “den&rdquo staat nog vol met dozen die nog uitgepakt moeten worden, maar we hebben onze spullen en daar gaat het maar om. De komende dagen gaat Riet op haar gemak alles een plekje geven. Ik doe niks, want ik zet toch alles verkeerd neer...

Aangezien we in Kuala Lumpur een gemeubileerd appartement hadden moesten we de meest essentiële meubelen die een mens nodig heeft (een Westers mens welteverstaan) hier in Manila nieuw kopen. Die meubels hebben we met zorg uitgezocht en zijn van hele goeie kwaliteit, want we moeten er tenslotte een aantal jaren mee doen.

Omdat we het huis toch ook een beetje leuk willen aankleden en omdat we af en toe ook visite verwachten (hint, hint) hebben we nog meer meubels nodig. Liefst ook een beetje fatsoenlijke meubels en we dachten dus aan Ikea. Even snel zoeken op het Internet leverde als resultaat op dat er inderdaad een Ikea in Manila is en vanmorgen gingen we welgemoed op weg om er eens te gaan kijken.

De routebeschrijving leek eenvoudig genoeg, aan het eind van de Skyway (verhoogde tolweg) in het centrum links, dan rechts, en nog een keertje links. Uiteraard was het niet zo eenvoudig als het leek, en we reden in eerste instantie totaal verkeerd. Foeterend (jullie weten hoe ik ben) op niet-aanwezige richtingsaanduidingen en het niet zichtbaar zijn van een groot blauw gebouw met gele letters vonden we terugrijdend na enig zoeken en met wat geluk zowaar de juiste straat. Alleen... geen Ikea te bekennen!

Riet had al opgemerkt dat de buurt er te “zooierig” (haar woorden) uitzag voor een Ikea, en dat klopte eigenlijk wel. Het adres bleek in een smal straatje in een tamelijk groezelige buurt en er was geen spoor van een Ikea. Onverrichter zake wilden we terug naar huis maar omdat we er toch vlakbij waren besloten we maar naar de Greenbelt in de luxe wijk Makati te gaan, een soort park omgeven door een aantal winkelcentra.

Na alweer enig zoeken waarbij we het bijna hadden opgegeven kwamen we, weer bij toeval en met enig geluk, aan bij de Greenbelt waar we eerst om bij te komen een bakkie deden bij Starbucks. Terwijl we allebei genoten van een speciale “Christmas beverage” zocht ik op mijn iPhone de informatie van Ikea nog maar eens op.

En toen vond ik een website die heel veel duidelijk maakte. De straat waar we geweest waren was helemaal goed, en dat er geen Ikea te bekennen was klopte ook want het was helemaal geen officiële Ikea. Ergens op een derde verdieping schijnt een soort magazijn te zijn van waaruit ze Ikea meubels verkopen, heel kleinschalig en bovendien nogal duur. Zo duur zelfs lazen we dat het goedkoper schijnt te zijn om spullen via het internet bij de dichtstbijzijnde echte Ikea te kopen en te laten verschepen. Die dichtstbijzijnde echte Ikea zit in Singapore...

Er moest van alles worden aangeschaft vandaag. Dingen die we nodig hebben en die niet in de container zitten, en daar waren nogal wat elementaire dingen bij. We gingen naar Alabang City Centre, het winkelcentrum wat tegenover onze wijk ligt. De aankopen bestonden onder andere uit bezems, zwabbers, vuilnisbakken (groot en klein), een strijkplank en een droogrek. Verder was vandaag niet zo’n spannende dag en dat geeft me mooi de gelegenheid om even wat te vertellen over de wijk waarin we wonen.

Onze wijk heet Alabang Village en die ligt in de stad Muntinlupa City, de meest zuidelijk gelegen stad die samen met nog 15 andere steden Metro Manila vormt, de hoofdstad van de Filippijnen. De wijk Alabang is iets meer dan zes en een halve vierkante kilometer groot en ligt op ongeveer 18 kilometer van het centrum van Manila. Zo’n dertig procent van de oppervlakte wordt gevormd door parken, scholen, wegen, speelterreinen en kerken.

De wijk vormt een totaal geïntegreerde leefomgeving ver van de drukte van de stad Manila, zonder hoogbouw en bestaat voornamelijk uit villa’s, met aan de rand van de wijk wat kleinere huizen. De wijk heeft een eigen wijkcentrum, een eigen vuilnisophaaldienst en eigen bewaking. Het merendeel van de bewoners bestaat uit rijke Filippino’s en buitenlanders, en veel rijke Filippino’s hebben er een of zelfs meerdere huizen die ze verhuren aan de buitenlanders.

Midden in de wijk ligt de Alabang Country Club, een exclusieve club die zelfs over een eigen golfbaan beschikt. Omdat deze club pal in het midden ligt lopen de wegen er uiteraard allemaal omheen en het is sowieso erg moeilijk in de wijk om je weg te vinden als je er zoals wij nog niet zo bekend zijn, want het wegennet vormt een ware doolhof.

Zoals ik al zei is de wijk behalve bij buitenlanders ook erg populair bij rijke Filippino’s en er wonen dan ook nogal wat “hoge pieten”. Bij ons om de hoek staat bijvoorbeeld het huis van een van de voormalige presidenten van de Filippijnen...

Als ik gewoon normaal door kan rijden dan is het van mijn huis tot mijn werk een minuut of vijf met de auto. En dat is ‘s morgens ook geen enkel probleem, het mag een minuutje of wat langer zijn door een stoplicht (die staan hier behoorlijk lang op rood) maar dat is het dan wel. Vooropgesteld natuurlijk dat ik bijtijds van huis ga.

Geen enkel probleem dus, maar hoe anders is dat in de avond! Ik had al verteld van het nummering systeem om files tegen te gaan, en dat dat hier in Muntinlupa City niet geldt. Het lijkt geen overnodige luxe want iedere avond staat het rond ons kantoor helemaal muurvast, en om aan te geven hoe vast: ik heb er vanmiddag ruim drie kwartier over gedaan om thuis te komen...

Het probleem is dat er nauwelijks een mogelijkheid is om om te rijden. Er lopen twee parallelle doorgaande wegen door het deel van de stad waar zowel ons kantoor als onze woonwijk zijn, en allebei zijn allebei even druk omdat iedereen hoe dan ook over die twee wegen moet. Onze wijk heeft maar drie toegangswegen en die zijn allemaal aan Commerce Avenue. Er is er dus niet veel keus, en dat betekent iedere avond vast in de avondspits...

Riet heeft vandaag het huis verkend, ze heeft de slaapkamerkasten ingeruimd en is aan het schoonmaken geslagen. En toen ik thuiskwam had ik goed nieuws voor haar, er kwam op de valreep vanmiddag een mailtje binnen dat aankondigde dat aanstaande maandag onze spullen worden afgeleverd! We moeten dus alleen het weekend nog maar zien door te komen zonder spullen, maar dat zal wel lukken.

Na een vlucht met hindernissen (twee uur vertraging door technische storingen, ambulances bij aankomst) kwam het vliegtuig met Riet vanmorgen om elf uur aan op de luchthaven van Manila.

Bij aankomst was er ook nog de nodige verwarring want op het vliegveld mag je niet zomaar naar de aankomsthal om mensen af te halen. Als je naar buiten komt dan moet je eerst een straat oversteken, dan moet je via een doorgang naar buiten naar zeg maar de tweede ring. Daar is weer een weg waar de afhaalauto’s en de taxi’s mensen mogen oppikken, en aan de overkant daarvan is een soort publieke tribune waar de afhalers moeten wachten op de passagiers.

Riet wist dat dus niet en had voor het gemak ook alleen haar Nederlandse telefoon bij zich, terwijl ik druk bezig was haar Filippijnse nummer te bellen om haar te vertellen waar ik stond te wachten. Nadat ze verbaasd in de rondte had gekeken in de eigenlijke aankomsthal en niemand zag ging ze toch maar eens vragen hoe het zat en kwam ze er achter dat het hier anders werkt dan normaal.

Eenmaal in Ayala Alabang Village gekomen kon Riet op verkenning in ons nieuwe huis, want dat had ze sinds de bezichtiging begin vorige maand niet meer gezien. Dat leverde de nodige verrassingen op (“We hebben drie logeerkamers, ik dacht maar twee”, “He, er is hier ook een badkamer”, “Waren al die kasten hier de vorige keer ook al?&rdquo maar de conclusie was toch wel dat het er goed uitzag allemaal.

Ja, alleen is alles nog een beetje leeg want we hebben nog steeds onze spullen niet en er is ook nog geen nieuws daarover. Morgen maar weer eens vragen...

Vanmiddag moest ik vroeg naar huis want tussen vier en zes zouden de mannen van Sky Cable komen om het internet en de kabel tv aan te sluiten. Het moet gezegd, ze waren er inderdaad klokslag vier uur, maar toen begon ook meteen de ellende.

Allereerst was er een probleem wat ik al had verwacht omdat iedereen me ervoor had gewaarschuwd. De kabels die in het huis liggen voor tv en internet zijn verouderd en niet geschikt meer om de boel aan te sluiten. Dat is op zich waar, alleen zouden de mannen me dan aanbieden om voor 3000 pesos nieuwe kabels te trekken zo was me verteld. Onderhandelen was de boodschap want er was geen mogelijkheid eraan te ontkomen.

Maar wat gebeurt mij weer, ze boden helemaal niks aan, ze weigerden zelfs de oude kabels te vervangen want ze mochten dat niet ongevraagd doen op straffe van ontslag. Het bedrijf was waarschijnlijk achter de lucratieve inkomstenbron van de monteurs gekomen en had er paal en perk aan gesteld. Maar wat nu dan vroeg ik, en het enige wat ze wilden doen was een nieuwe kabel leggen buitenom die dan via het raam naar binnen zou komen...

Daar heb ik dus flink stennis over staan maken, en even later bleek nog voor niks ook want ze konden helemaal geen kabel aanleggen “omdat ik nog geen tv heb”. Ze hebben dus alleen het internet aangelegd (een kabel van buiten via de opening van een van de air conditioning units...) en ze komen dan wel terug als de tv er is. Ik vond het een stom verhaal maar het zij zo, ik heb nu in ieder geval weer breedband internet en het moet gezegd, het werkt prima.

Riet is vanmiddag in Nederland op het vliegtuig gestapt, ze komt weer terug naar Manila. Ik kijk er heel erg naar uit om haar morgen weer te zien en vooral ook om haar “ons huis” te laten zien.

En het laatste bericht van vandaag: we zijn weer tweede geworden bij de Quiz Night. We deden het desondanks beter dan vorige week want deze keer waren we gedeelde eerste, we verloren met de extra vraag die de winnaar moest bepalen. Nou ja, weer een fles wijn en 1500 pesos gewonnen...

Ik had vandaag een belangrijke vergadering die de hele dag duurde. Niet dat ik dat perse vervelend vind, als het interessant genoeg is vind ik het niet erg en dat was deze zeker. Het was een vergadering met afgevaardigden van de bedrijven waar Shell op ons project mee samen werkt en het ging over de status van het project op dit moment. Voor mij zeker de moeite van het aanhoren waard.

Tijdens de vergadering maakte ik weer eens kennis met de merkwaardige eetgewoonten van de Filippijnen, ze eten namelijk vijf keer per dag. de vergadering begon om acht uur en dan wordt er wel verwacht dat je je ontbijt al achter de knopen hebt. Maar om tien uur is het de eerste snacktijd, dan is er een koffiepauze met een broodje. Geen koffiebroodje of zo, maar zo’n ding wat wij Nederlanders meer als “lunch” zouden betitelen.

Twaalf uur werd de lunch geserveerd, en dat zijn dan uiteraard geen broodjes maar wat wij Nederlanders een warme maaltijd zouden noemen. Kip of vis met rijst en wat hier voor gekookte groente doorgaat (het is warm en net net meer rauw). Dat zit er in en is net lekker aan het zakken, dan gaat om twee uur de deur weer open en komen er alweer een paar dozen met vreet naar binnen voor de tweede snackronde van de dag. Deze keer zijn dat dan zoete broodjes met een laag gesnipperde kaas er op.

En ondertussen was er een papier rond gegaan waarop je kon aangeven of je met het diner mee wilde vanavond. Ja, want na zo’n dag vergaderen heb je natuurlijk hartstikke honger...

Vandaag was weer een vrije dag en ik weet eigenlijk niet eens waarom. Het is geen nationale feestdag of zo maar toch een vrije dag. Nou ja, daar zeggen we niks op natuurlijk. De dag begon overigens met een stralende ochtend maar daar zag het gisteravond beslist niet naar uit.

Zoals ik al had verteld had ik een heerlijke biefstuk gegeten en thuis gekomen heb ik nog wat tijd doorgebracht met seizoen 1 van de Gilmore Girls (alweer ja, ik kan er niks aan doen). Toen het bedtijd was ging ik naar boven en vond daar de deur van de slaapkamer op slot...

Nu heeft iedere kamer hier in huis een slot, en iedere kamer heeft ook een vergrendeling op de deur waarmee je van binnen uit de deurknop kunt blokkeren. En dat was dus blijkbaar gebeurd met de slaapkamerdeur, en al heb ik geen idee hoe en wanneer, ik zal toch zelf dat knopje wel hebben omgedraaid zonder het te beseffen. Punt was dat de slaapkamerdeur op slot zat, en de sleutels lagen... juist, in een la in de slaapkamer. Ik heb van alles geprobeerd, met andere sleutels, maar niks werkte. Nou heeft de huiseigenaar nog een reservesleutel, dat wist ik, maar die kon ik toch moeilijk om kwart voor twaalf nog gaan bellen. En dus heb ik vannacht maar op de bank geslapen...

Iedereen uitgelachen? Ik kan er nu zelf ook wel om lachen maar gisteravond dus niet. Van slapen is niet veel terecht gekomen, ik geloof dat het over drieën was voordat ik uiteindelijk in slaap ben gevallen. Vanmorgen was het probleem trouwens heel snel opgelost met een telefoontje naar Meneer Santiago, die even later op de stoep stond. Met de reservesleutel....

Het nieuwe super king size bed slaapt heerlijk, dat was de conclusie toen ik vanmorgen voor het eerst wakker werd in ons nieuwe huis. Erg belangrijk want er is naar mijn idee niks erger dan een beroerd bed, en je weet pas of een bed goed is als je er in hebt geslapen.

Een prima begin van de dag dus maar niet alles ging daarna even goed vandaag. Allereerst bleek na het nemen van een douche dat het water in het bad niet wegloopt, een probleempje dus voor een loodgieter. Beneden gekomen rook de hele keuken naar gas, en ik ben dus eerst maar als een speer gaan ventileren. Dat van dat gas verbaasde me eigenlijk niks, ik had eergisteren al verteld over de niet echt professionele manier van werken van de gasfitters en ik had vervelend genoeg gelijk. De gaskraan op de gasfles is nu uit voorzorg dicht totdat dit probleem is opgelost.

Tenslotte zat ik nog met een koffer en een paar tassen met kleren die nog opgeruimd moesten worden, maar een inspectie van de kasten toonde aan dat de schoonmakers weliswaar op het oog alles netjes hadden gemaakt maar plekken waarvan ze dachten “Daar kijkt toch niemand” mooi hadden overgeslagen. Tijdens het boodschappen doen heb ik de nodige schoonmaak spullen ingeslagen en thuis gekomen heb ik alle kasten op de slaapkamer en de enorme inloopkast ernaast helemaal uitgesopt. Geen prettig klusje op mijn vrije zondag maar daarna konden de kleren tenminste met een gerust hart worden opgeruimd.

Vanavond ben ik met mijn maatje Fairuz naar een steak restaurant geweest want ik vond dat ik wel een enorme biefstuk had verdiend...

Vannacht heb ik nog in het hotel geslapen maar vanmorgen heb ik na het ontbijt alle resterende spullen in de auto geladen en ben nu dus definitief ingetrokken in het nieuwe huis. Het enige probleem is nog de komende dagen door te komen zonder alle spullen die in onze container zitten. Het laatste nieuws daarover is dat alles hopelijk dinsdag door de douane gaat en dus met een beetje mazzel toch eind volgende week nog afgeleverd kunnen worden.

Meneer Santiago, mijn huisbaas, kwam in de loop van de ochtend samen met zijn vrouw even langs om nog wat kleine klusjes in huis op te knappen, zoals een nieuwe deurknop hier en daar, en hij wilde ook aanwezig zijn bij het aansluiten van het gas. Dat werd ook nog ‘s morgens gedaan en alles leek te werken.

Naast een handige klusser is meneer Santiago met zijn vijfenzeventig jaar ook een vlotte verteller en de ochtend was dus zo om. Tegen het middaguur werd mijn kluis bezorgd, en het kostte de nodige moeite het ding de trap op te krijgen maar het is gelukt. Het geeft toch wel een veilig gevoel te weten dat zaken als geld, papieren en paspoorten nu veilig opgeborgen zijn.

Het laatste akkefietje voor vandaag had moeten zijn het aansluiten van de kabel tv en het internet. Dat zou tussen twaalf en vier gebeuren maar al wie er op kwamen dagen, geen mensen van Sky Cable. Ik heb nog tot bij zessen gewacht en toen heb ik het opgegeven want ik moest ook nog een paar hoognodige boodschappen doen en ook niet onbelangrijk, wat te eten zien te krijgen.

Aangezien het weekend is zal er met kabel en internet tot dinsdag vrijwel zeker niks gebeuren en daar ben ik dus mooi klaar mee! Nou ja, eerst vanavond maar eens zien hoe het nieuwe super king size bed slaapt...

Jammer dat het nogal regenachtig was want vandaag was de grote dag! Alles was rond en vandaag zou het dus moeten gaan gebeuren, de overdracht van het huis. Om twee uur vanmiddag was de eigenlijke overdracht gepland, maar ik had afgesproken met onze begeleidster Heather dat we om één uur vanmiddag al in het huis aanwezig zouden zijn omdat de meubels niet later bezorgd konden worden.

Even voor enen kwam ik aan bij 212 Molave Drive, waar tot mijn verbazing een hele vracht werklui rondliepen. Het bleek dat er een paar mensen bezig waren met “landscaping”, oftewel het aanleggen van een compleet nieuwe aanplanting rondom het huis, en er liepen ook wat mensen van mijn werkgever rond die de hele boel aan het inspecteren waren. Die inspectie leverde overigens een paar kleine gebreken op (kapotte lampen, ontbrekend knopje op een kastdeurtje, dat soort) maar verder zag alles er prima uit. Nieuwe airconditioning units in de woonkamer en twee slaapkamers, allemaal splinternieuwe apparaten in de keuken (die overigens nog aangesloten moesten worden), gedeeltelijk nieuwe tegels in het zwembad en alles was keurig schoon.

Terwijl de meubels arriveerden en door de meegekomen mannen in elkaar werden gezet arriveerde de vertegenwoordiger van de verhuurder met alle benodigde papierwerk. Heather was ondertussen aan het regelen geweest dat er vandaag nog gasflessen geleverd zouden worden voor het gasfornuis, waarna we snel even langs het wijkkantoor gingen voor wat administratieve afhandelingen.

Terug in het huis kwamen de eigenaars, de Heer en Mevrouw Santiago, binnen met alle sleutels van het huis, een mooie gelegenheid dus om gelijk even kennis maken. Terwijl we bezig waren met de afhandeling van alle papierwerk werd er nog van alles gedaan in het huis, alles werd aangesloten en geïnspecteerd Om een uur of vier was alles gereed, iedereen vertrok op de tuinmannen na die nog steeds bezig waren, en ik kon de eerste koffers en tassen met kleren naar binnen sjouwen.

Om vijf uur kwamen de mannen met de gasflessen en dat werd weer een typisch Filippijnse klucht. Om te beginnen moesten er zowel binnen als buiten flexibele slangen worden aangesloten op de gasleiding, slangen voorzien van een slangenklem op beide uiteinden, en de heren hadden geen enkel gereedschap bij zich. Nu is een schroevendraaier onontbeerlijk in zo’n geval en gelukkig kwam net meneer Santiago langs en die had er een. Alles werd aangesloten maar er kwam geen gas, wat de mannen ook probeerden. Het probleem was waarschijnlijk een kapotte verdeelkop en dus komen ze morgenochtend terug...

Het was ondertussen over zessen, ik sloot de boel af en ging terug naar het hotel voor mijn laatste overnachting daar. Morgenochtend verhuis ik definitief, maar “het huis” is sinds vandaag “ons huis”!

Ja, toch weer even over de Quiz Night, want daar ga ik nog steeds iedere woensdagavond naar toe. Ik heb zoals ik al had verteld een vaste tafel maar het is niet altijd even makkelijk om een team samen te stellen. Niet iedereen kan altijd, en vorige week had ik zelfs helemaal niemand. Geen probleem, dacht ik, want dan schuif ik gewoon aan bij een ander team, dat is nooit een punt.

Aangekomen in de “Union Jack” waren er toch twee collega’s aanwezig die wel mee wilden doen en dus had ik toch nog een team. Het werd alleen een drama, want die twee wisten dus echt helemaal niks! En ik bedoel echt niks, geen enkel antwoord! Aan een Chinees en een Maleise Chinees als teammaats heb je dus geen ene moer. We werden nog net niet laatste en dat kwam omdat ik in mijn eentje nog 67 van de 110 te halen punten bij elkaar had gesprokkeld.

Gelukkig zag het er deze week aanzienlijk beter uit. Ik had mijn maatje Fairuz en een nieuwe Amerikaanse collega Quincy bereid gevonden om mee te doen en zoals altijd was mijn Chinese collega Wei Ping ook weer aanwezig. Dat we niet zouden winnen hadden we halverwege al door maar dat we nog heel dicht bij zouden komen hadden we niet verwacht. We werden door een sterke eindsprint en goed gebruik van de joker tweede met 82 punten, maar drie punten achter het winnende team.

Het blijkt dat een Nederlands-Maleis-Chinees-Amerikaans team met wat Engelse inbreng goed werkt. Zelfs Wei Ping had één goed antwoord, en oké, we staan bij de serveersters in een goed blaadje dus die fluisterden ons ook een of twee goede antwoorden in, maar het had toch nog beter gekund. Er waren nogal wat vragen over de Filippijnen en daarvoor misten we nou net Filippijnse inbreng in ons team.

Maar goed, we wonnen wel lekker een fles wijn en 1500 pesos aan tegoedbonnen voor de “Union Jack”. En dat gaat volgende week tijdens de Quiz Night allemaal op...

Nu ik hier auto rij moet ik eerst even iets vertellen over een merkwaardigheidje in het verkeer in Manila, het Nummer Codering Schema. De officiële naam is “Eenduidig Mobiele Voertuigen Volume Reductie Programma”, en er wordt ook wel gesproken over het Kleur Codering Schema maar dat is eigenlijk een verkeerde benaming.

Dit schema bestaat sinds 2003 en is bedoeld om de problemen door het nog steeds toenemende gemotoriseerde verkeer tegen te gaan. Het principe is heel simpel: afhankelijk van het laatste cijfer van je nummerplaat mag je op bepaalde werkdagen niet of beperkt rijden. Het bovenstaande plaatje geeft het schema aan, en zoals je kunt zien mag ik op donderdag niet altijd en overal rijden want mijn nummerplaat eindigt op een “8”.

Af en toe worden deze regels aangepast maar op dit moment mag ik op donderdag tussen zeven uur ‘s morgens en zeven uur ‘s avonds niet rijden in de stadsdelen Makati en Las Pinas. Andere stadsdelen hebben deze beperkingen alleen tijdens de ochtend- en avondspits, maar er zijn ook stadsdelen waarvoor helemaal geen beperking geldt, en toevallig is Muntinlupa City, waar wij gaan wonen, er een van.

Mazzel dus, want het betekent dat we in dat opzicht geen beperkingen hebben maar we moeten wel rekening houden met de beperkingen in andere stadsdelen als we toevallig een keer op donderdag met de auto op pad gaan.

De laatste vrije dag van het lange weekend is All Saints Day en dat was dus vandaag. Morgen is eigenlijk ook nog een feestdag, All Souls Day maar dat is geen vrije dag. Deze twee dagen worden traditioneel door de Filippino’s gebruikt om de graven te bezoeken van hun overleden dierbaren. Ze maken de graven schoon en repareren ze waar nodig, ze plaatsen kaarsen en bloemen en ze bidden er samen. De hele dag en soms ook de nacht worden doorgebracht op de begraafplaatsen waar ze dan picknicken en vaak worden deze gelegenheden ook gebruikt voor familie reünies.

Het was dank ook bijzonder rustig overal op straat en ik heb dus de gelegenheid gebruikt om eens een eindje te gaan rijden. Niet zo heel ver, want ik ben buiten Alabang nog niet echt bekend in de stad en ik heb wel een kaart maar nog geen TomTom.

Het verkeer heeft hier veel weg van Kuala Lumpur maar er zijn ook verschillen. De chaos en het feit dat iedereen maar lijkt te doen waar ze zin in hebben zijn exact hetzelfde, maar in plaats van de talloze brommertjes in KL heb je hier de Jeepney’s. Deze “stadsbussen” lijken eigen verkeersregels te hebben: ze rijden nooit in hun rijbaan, ze voegen in wanneer het ze uitkomt, er zijn geen echte haltes dus ze stoppen overal waar passagiers er in of uit moeten, en ‘s avonds is verlichting blijkbaar optioneel.

Vanmiddag zag ik een mooi staaltje van een Jeepney die blijkbaar pech had, en die stond gewoon midden op de weg stil. Terwijl de chauffeur zo te zien met een van de achterwielen bezig was moest de rest van het verkeer maar zien dat ze er langs reden...