Het werd hoog tijd voor een bezoekje aan de tandarts want ik ben sinds december 2011 niet meer geweest. Ik reken hierbij uiteraard niet die onzalige kaakoperatie mee die in Augustus in het Rijnland Ziekenhuis werd uitgevoerd tijdens mijn laatste bezoek aan Nederland. Daarbij werd er niet helemaal succesvol een verstandskies verwijderd en ook nog een naastgelegen kies die was aangetast door de ontsteking veroorzaakt door de verstandskies, en van die behandeling heb ik nog wekenlang plezier gehad. Na ruim twee maanden verrekken van de pijn werd gelukkig het probleem verholpen door een kaakchirurg in Manila.

Omdat het beslist niet mijn gewoonte is om tandartsbezoek te laten versloffen had ik al min of meer rekening gehouden met een bezoek aan een tandarts in Manila, maar dankzij dit onverwachte bezoek aan Nederland kon ik van de gelegenheid gebruik maken om gewoon naar mijn eigen tandarts in Rijnsburg te gaan. Alleen, een afspraak maken viel niet mee want ik wist zoals gezegd pas laat van te voren dat ik naar Nederland zou komen. De in eerste instantie gemaakte afspraak werd een paar keer veranderd maar uiteindelijk kon ik gistermorgen vroeg terecht.

Ik zat dus al om kwart over acht gistermorgen in de tandartsstoel en helaas, ik kwam er niet vanaf zonder schadeherstel. Dat er nodig tandsteen verwijderd moest worden had ik wel verwacht, dat pijnlijke gebeuren is vaste prik, maar er was ook nog een kies die reparatie vereiste. En dat kon niet nog tijdens dezelfde afspraak dus ik moest terug komen voor verdere behandeling. Wanneer was de grote vraag, want de agenda van de tandarts zat vol voor de rest van de week en ik heb geen idee wanneer ik weer in Nederland ben. Gelukkig bleek mijn tandarts bereid om me vanmorgen als eerste te helpen, en zo hing vanmorgen om acht uur de boor al in mijn mond…

Vandaag heeft Riet de smoking opgehaald die ik vorige week vrijdag heb gekocht bij Haasnoot in Katwijk. Er moesten een paar kleine dingetjes aan worden veranderd, en ook het overhemd wat ik erbij had gekocht zou op maat worden gemaakt.

Vandaag was alles klaar, en ziehier het resultaat.

Over het chaotische verkeer op de Filipijnen heb ik al regelmatig geschreven maar ik ben er de laatste dagen wel achter gekomen dat ik het Nederlandse verkeer ook aardig ontwend ben.

Ik ga uiteraard met de auto naar de cursus en dat betekent elke dag op en neer naar Hoofddorp in de ochtend- en avondspits. En hoewel ik ervaring zat heb met het Nederlandse spitsverkeer heb ik er toch wat moeite mee. Het gaat allemaal een stuk sneller dan in Manila, waar de snelheid zelfs op de snelwegen redelijk gezapig is, maar vooral een stuk aggressiever en daar moet ik iedere keer weer aan wennen. Het probleem is dat je in Manila gewoon weet dat iedere auto iets onverwachts of totaal idioots gaat doen dus je rekent er gewoon op. Je hebt ook de tijd om daarop te anticiperen want het gaat gewoon allemaal een stuk langzamer. Hier in Nederland verwacht je veel minder onverwachte dingen, en als die gebeuren moet je veel sneller reageren omdat alles een stuk sneller gaat.

De cursus zelf is leuk en interessant. We zijn twee dagen bezig en we liggen nu al aardig achter op het naar mijn bescheiden mening behoorlijk optimistische schema. Om dat te compenseren beginnen we iets eerder en gaan we wat langer door.

De reden dat ik in Nederland ben is een cursus van een week en die begon vandaag. Het onderwerp van de cursus is een software programma waar ik in mijn Sakhalin tijd in gespecialiseerd was en waar ik in mijn huidige project ook weer mee moet gaan werken. Omdat ik er na Sakhalin amper meer mee heb gewerkt heb ik dringend een opfris cursus nodig want ik loop dus ruim vier jaar achter. Het toeval wil dat de leverancier van de betreffende software een kantoor heeft in Hoofddorp en bovendien is dat ook nog eens de enige plaats waar die cursus gegeven wordt. En vandaar dus mijn tripje naar Nederland.

De cursusleider is een ouwe bekende en ik kwam vandaag nog meer mensen tegen die ik al een heel tijdje niet gezien had. Het begon al toen ik het gebouw binnenkwam en me meldde bij de receptie. De dame erachter zei tot mijn stomme verbazing „Het is al een heel tijdje geleden dat we u hier voor het laatst hebben gezien”. Ze had blijkbaar mijn naam herkend en ze kon zich zelfs nog herinneren dat ik een aantal jaren geleden regelmatig bij de firma Intergraph over de vloer kwam.

De cursus zelf is bijna een maatcursus want we zijn maar met zijn tweeën en we mochten aan de hand van een lijst met onderwerpen zelf aangeven wat we allemaal behandeld willen zien. Dat wil overigens niet zeggen dat het een makkie wordt want deze cursus doet in vijf dagen wat drie andere cursussen samen in veertien dagen doen. Het is dus een soort crash cursus voor mensen die al de nodige ervaring met het onderwerp hebben. Vandaar ook het lage aantal cursisten, en daar wordt zelfs al rekening mee gehouden want de cursus gaat al door als er minimaal twee aanmeldingen zijn…

Bij het wakker worden vanochtend zag ik al dat het had gesneeuwd. Niet veel maar toch was alles bedekt met een dun wit laagje, en dat zag er toch wel weer erg mooi uit na zo lang geen echte sneeuw meer te hebben gezien. De sneeuw zette niet echt door, het bleef bij stuifsneeuw en doordat de temperatuur net boven het vriespunt kwam in de loop van de dag verdween alles ook snel. Het bleef wel bitter koud door de dunne oostenwind.

De dag werd grotendeels besteed aan familiebezoek en ’s avonds kon ik eindelijk ook weer een ouderwets naar Studio Sport kijken. Met natuurlijk de geweldige overwinning van Feyenoord op PSV!

Ik kan niet echt spreken van een „warm welkom” in Nederland. Het was vandaag een bitter koude dag met een snijdende dunne oostenwind die de gevoelstemperatuur deed dalen tot ver onder het vriespunt. Desondanks was ik vast van plan om vanmiddag de competitiewedstrijd van mijn cluppie Quick Boys tegen Volendam te gaan bezoeken want zo vaak ben ik tenslotte niet in de gelegenheid om een wedstrijdje mee te pikken.

Helaas, even na twaalven vanmiddag kwam het bericht dat de wedstrijd was afgelast omdat het veld was bevroren. Vervelend want volgende week zaterdag is zeker geen optie omdat ik dan al rond het middaguur weer naar Schiphol vertrek. Gelukkig is er aanstaande dinsdag mogelijk nog een mogelijkheid want dan speelt Quick Boys een bekerwedstrijd. Moet het weer natuurlijk wel meewerken en ik moet ook nog zin hebben om er helemaal voor naar Barendrecht te gaan. Nou ja, even zien maar hoe dat gaat lopen.

Vanavond gingen Riet, Martin en ik in Katwijk een hapje eten. Onze gebruikelijke eerste keus, restaurant „De Neefjes”, zat bomvol en we moesten dus naar wat anders uitkijken. Op de Boulevard vonden we een voor ons nieuw restaurant met de sfeervolle naam „Eeterij De Buren” en we besloten dus maar eens bij „De Buren” te gaan eten. Het viel niet tegen, een vlotte bediening, redelijk goed eten en ook redelijke prijzen. Het zal overigens wel een succes worden want het voldeed aan de Kattekse norm: „Hoops”…

Gisteravond sloeg de jetlag toe tegen een uur of acht, en ondanks mijn voornemen om zo lang mogelijk wakker te blijven kon ik mijn ogen niet meer open houden en lag ik dus al erg vroeg op bed. Ik had tijdens de lange vliegreis dan wel een paar uur geslapen maar dat is nooit erg comfortabel en vier uurtjes is ook veel te kort. Niet erg gezellig om zo in slaap te vallen maar weinig aan te doen ben ik bang. Ik ben ook direct als een blok in slaap gevallen toen ik in mijn bed lag en ik werd vanochtend pas om zeven uur wakker.

Voor vandaag stond er een redelijk bijzondere boodschap op het lijstje, namelijk een smoking. We hebben de laatste tijd regelmatig feestjes in Manila waarbij het kledingvoorschrift vrijwel nooit echt formeel is maar desondanks verschijnen veel collega’s dan in een smoking. Dat heeft toch wel wat en ik had al besloten om toch ook maar tot aanschaf van zo’n ding over te gaan. Dat was in Manila echter niet gelukt, niet omdat er geen smokings te koop zijn maar omdat mijn maat er vrijwel niet te krijgen is. In Katwijk hadden we vanmorgen gelukkig meer succes en ik ben dus nu in het trotse bezit van een smoking, inclusief lakschoenen en vlinderdas!

Vanavond werd de traditie weer in ere hersteld om samen met onze zoons en schoondochters patat te eten. Dat is een vaste gewoonte geworden iedere keer als Riet en ik terug in Nederland zijn. Normaal gesproken doen we het meteen de eerste avond maar omdat Robin gisteravond laat thuis was van zijn werk moesten we het een dagje uitstellen. Maar na het eten waren Robin en Chantal amper vertrokken of mijn ogen begonnen al weer dicht te vallen.

Omdat ik net een dag in Nederland ben staat mijn biologische klok nog op Filipijnse tijd en daar is het vergeleken met hier zeven uur later. En het kost nou eenmaal een paar dagen om die klok gelijk te schakelen met de lokale tijd. Het is nu bijna kwart voor acht, en ik ben bang dat ik het voor vanavond al weer voor gezien moet houden. Niet erg gezellig, inderdaad…

Vanmiddag om half twee landde vlucht EK147 vanuit Dubai op Schiphol en een uur later was ik weer thuis in Rijnsburg na een reis die alles bij elkaar dus meer dan een hele dag heeft geduurd. Daarbij moet ik natuurlijk wel rekening houden met een tijdsverschil van zeven uur tussen de Filipijnen en Nederland, wat betekent dat de uiteindelijk reistijd neerkwam op ongeveer achttien uur.

Ik reisde deze keer niet met KLM maar met Emirates, de luchtvaartmaatschappij van het emiraat Dubai. Ik had wel KLM als voorkeur opgegeven maar zoals ik al had verteld was de exorbitante ticketprijs voor mij de reden dat ik uiteindelijk voor Emirates koos. En dat is een hele goeie keus geweest want het verschil tussen KLM en Emirates is ongeveer te vergelijken met het verschil tussen een ritje in een bedrijfsbusje en een luxe touringcar! Wat de vlucht betreft is Emirates qua reistijd weliswaar een beetje in het nadeel maar dat komt doordat de overstap van Emirates in Dubai langer duurt dan de tussenstop van KLM in Taipei. De ticketprijs van de Emirates vlucht is normaal gesproken ook iets hoger dan de normale KLM prijs, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het enorme verschil in service.

Het vliegtuig waarmee ik vanuit Manila naar Dubai vertrok, door bijna een uur vertraging overigens pas om kwart over een ’s nachts, was van hetzelfde type als dat waarmee KLM vliegt maar daarmee is ook alles gezegd. De inrichting van de Boeing 777 van Emirates is veel luxer dan die van KLM; de stoelen zijn beter en veel praktischer (ze worden bediend met een soort mini iPad) en hebben grotere televisie schermen. Toen ik wilde gaan slapen kwam de stewardess vragen of ik een matrasje op mijn stoel wilde, en eerlijk is eerlijk, dat maakt een behoorlijk verschil.

Er was iets van de vertraging ingehaald toen we landden op het vliegveld van Dubai waar ik ongeveer drie uur te besteden had tussen aankomst en vertrek naar Schiphol. De tussenlanding van KLM op Taipei is weliswaar meer dan een uur korter maar daar moet je ook daar het vliegtuig uit en je hebt vervolgens net nergens tijd voor omdat je weer door een complete security check moet. Op de fantastisch mooie nieuwe luchthaven van Dubai is dat ook maar daarna kun je nog op je gemak nog wat rondkijken, wat als je er toch uit moet een stuk leuker is.

De vlucht van Dubai naar Schiphol was heel bijzonder want het was voor mij de eerste keer in een Airbus A380, het grootste verkeersvliegtuig ter wereld. En dat was een ervaring op zich, zij het dat je wel meteen verpest bent voor de rest van je leven. Omdat ik business class vloog zat ik op het bovendek, in een soort van kubusje. Al die kubusjes staan zodanig opgesteld dat je amper iets merkt van de andere passagiers en samen met de meer dan uitstekende service zorgde dat voor een heel erg aangename vlucht. Wel vertrokken we van Dubai ook weer met een uur vertraging, en deze achterstand werd nauwelijks ingelopen dus landden we bijna een uur te laat op Schiphol.

Riet stond me daar al op te wachten, en het was er zoals ik al had verwacht koud. Hoe koud dat is was ik toch effe vergeten…

Nou, het is voor elkaar hoor! Op het moment dat ik dit zit te tikken is mijn koffer gepakt en ik zit te wachten totdat mijn vervoer naar de luchthaven arriveert. Dat betekent dus dat ik toch nog op tijd mijn paspoort heb gekregen, al is het tot het allerlaatste moment spannend gebleven.

Vanmorgen tussen negen en tien zou mijn paspoort moeten worden afgeleverd bij ons op kantoor. Ik probeerde vanaf kwart voor negen de klok in de gaten te houden maar omdat ik druk bezig was had ik in eerste instantie niet in de gaten dat het ondertussen al tien voor tien was geworden. En omdat er nog steeds geen teken van leven was gekomen van de tussenpersoon die mijn paspoort moest afleveren begon ik op slag behoorlijk zenuwachtig te worden. Ergens had ik in mijn achterhoofd de hoop allang opgegeven, want gezien de ervaringen van collega’s in een soortgelijke situatie wist ik dat de kans dat het uiteindelijk toch mis zou gaan aanzienlijk groter was dan dat het onverwacht toch nog goed zou komen.

Het werd tien uur en nog steeds geen nieuws. Ik wilde niet meteen paniek gaan schoppen door meteen aan de bel te trekken maar besloot nog een half uur te wachten. Dat bleek gelukkig een goed idee want om tien over tien kwam een van de meiden van Personeelszaken langs en overhandigde me een envelop die net was afgeleverd. En jawel, in de envelop zaten mijn paspoort en mijn ACR kaart. En tot mijn verbazing zag ik bij nadere inspectie dat mijn visum toch al verlengd was, ondanks het feit dat ik nog niet in eigen persoon op het Bureau van Immigratie was verschenen voor nieuwe vingerafdrukken. Mijn ACR kaart bleek ook niet de oude maar een splinternieuwe die aangaf dat mijn visum is verlengd tot februari 2015.

Dit alles betekent niet alleen dat ik voorlopig van die visum ellende verlost ben maar ook dat ik alsnog vandaag kan vertrekken naar Nederland. Als het goed is staat mijn vervoer naar de luchthaven om negen uur hier voor de deur en vertrekt mijn vlucht vannacht een paar minuten na middernacht.

Ik heb uiteraard nog even met Riet gebeld om het goeie nieuws door te geven en die vroeg zich af wat er nu nog mis kon gaan. Het vliegtuig kon natuurlijk nog neerstorten, zei ze gekscherend. Als ik in slechte voortekenen zou geloven zou ik geneigd zijn om deze opmerking ernstig te nemen, want na alles wat er in de voorbereiding is misgegaan zou je bijna zeggen dat iets of iemand mij iets probeert te vertellen…

Nog maar een dag te gaan voordat ik eventueel vertrek naar Nederland. En ik zeg expres „eventueel” want hoewel alles in principe rond is kan het nog steeds misgaan aangezien ik nog steeds mijn paspoort niet terug heb.

Vanmorgen heb ik contact opgenomen met Crown, het bedrijf wat het verlengen van mijn visum aan het regelen is. Zij hebben contact met de Immigratiedienst en moeten er voor gaan zorgen dat ik mijn paspoort op tijd terug heb. Het nieuws wat ik kreeg was op zich gunstig: vanmiddag tussen vier en vijf zouden mijn paspoort en mijn ACR kaart worden vrijgegeven en morgenochtend tussen negen en tien zouden ze die dan op kantoor komen bezorgen.

Praktisch gezien betekent het dus dat ik nog steeds niks zeker weet want wat ze hier zeggen dat ze gaan doen en wat ze daadwerkelijk doen zijn helaas maar al te vaak twee heel verschillende dingen. Desalniettemin heb ik alvast maar een begin gemaakt met het pakken van mijn koffer, want ik heb er een hekel aan om dat op het laatste moment te laten aankomen. Of dat nut heeft gehad kan ik pas morgen melden…

Iedere ochtend als ik tegen zevenen naar mijn werk rij (oké, oké, gereden wordt) vindt er een invasie plaats in Ayala Alabang Village van het Rode Leger. Nee, dit is geen geintje, niet helemaal tenminste. Tegen die tijd komt namelijk al het personeel de Village binnen en de vaste klederdracht van al het buitenpersoneel (en dat zijn de meesten) is een rood t-shirt.

Rond de Village zijn een aantal stopplaatsen voor publieke Jeepney’s en het meeste personeel gaat vandaar wandelend naar hun werk. Voor sommigen is dat nog een flinke tippel want de ene kant van de Village naar de andere kant is een paar kilometer. De straten zijn dan ook vol van Filipino’s waarvan de meeste dus zoals gezegd gekleed gaan in een rood t-shirt. Er zijn ook Jeepney’s die alleen maar voor personeel van de Village zijn en die hebben toegang tot de Village zelf. Die stoppen op vaste halteplaatsen overal in de Village, en wat mij iedere keer weer verbaasd is hoeveel mensen er dan uit zo’n Jeepney stappen…

O ja, en er is nog een beetje goed nieuws, want ik heb een collega bij Shell in Nederland bereid gevonden garant te staan voor de betaling van de training die ik volgende week hoop te gaan volgen. Dat is nu dus geregeld, maar ik moet eerst nog in Nederland zien te komen en daarvoor heb ik mijn paspoort nodig. En of ik dat op tijd terug heb van de Immigratiedienst weet ik pas woensdag…

De zaterdagavond eten Riet en ik traditiegetrouw altijd bij het Australische steakrestaurant „Outback” en hoewel ik nu in mijn eentje ben zag ik dat niet als een reden om mijn Baby Back Ribs in speciale barbecuesaus mis te lopen.

Net las de vorige keer toen Riet naar Nederland was baarde mijn verschijning zonder aanhang het nodige opzien want meteen bij binnenkomst vroegen ze al een beetje verbouwereerd met hoeveel personen ik was. Met één, zei ik, en dat vonden ze vreemd want meteen kwam de vraag waar of mijn vrouw dan wel was. Die is weggelopen zei ik, en dat zorgde voor nog meer verwarring. Filipino’s hebben namelijk totaal geen gevoel voor humor, en dat is op zich gek want het is best een vrolijk volkje, maar je kunt ze compleet in verwarring brengen met Nederlandse humor. Als je niet duidelijk aangeeft dat het om een geintje gaat en zonder te lachen verteld dat je vrouw is weggelopen nemen ze dat meteen serieus.

Gelukkig weet ik dat inmiddels en ik zei er dan ook meteen achteraan dat ze naar Nederland was voor een paar weken, waarna ze er toch wel om konden lachen. Het resultaat was dat ik meteen een heleboel extra aandacht kreeg. Ik heb Riet al eens verteld dat als zij er niet bij is dat ik veel meer patat bij mijn ribbetjes krijg en waarachtig, dat was gisteren weer zo! Ze kwamen ook veel meer dan normaal vragen of alles naar wens was en of ik nog wat wilde drinken, ik werd er zowat kriegel van. Tegen mijn gewoonte in besloot ik omdat ik mezelf al zielig genoeg vond met mijn zere arm dat ik wel een toetje verdient had en ik heb dus een flink stuk Blueberry Cheesecake naar binnen zitten werken. Erg lekker, maar waarschijnlijk met genoeg caloriën voor een week.

Vandaag was weer een rustige zondag. Ik heb alleen eindelijk eens de tijd genomen om de laatste DVD (of eigenlijk de BlueRay) van Rush, „Time Machine”, te bekijken. En dat was een echte traktatie voor een die-hard fan zoals ik. Genieten dus van deze muzikale traktatie, wat toch een stuk beter gaat als Riet niet in de buurt is. Ja, sorry schat, maar dat is nou eenmaal zo…

Het is een beetje een ongelukkige week geweest met al dat gedoe van ga ik nou naar Nederland of niet, met aan het eind van de week als resultaat dat ik het nog steeds niet weet.

Daar kwam vandaag ook nog eens fysiek ongemak bij. Vanmorgen was ik gewoontegetrouw om een uur of negen naar de Fitness gegaan voor mijn zaterdagochtend workout, en dat ging eigenlijk best lekker totdat ik keihard mijn knie stootte tegen een apparaat. Een kwestie van niet goed uitkijken inderdaad; ik passeerde iemand anders tussen twee apparaten, gaf ruimte en raakte daarbij een puntig uitsteeksel. Het apparaat gaf helemaal niets mee en het resultaat was dus meteen een prachtige blauwe plek op mijn knie. Niet ernstig maar wel effe behoorlijk pijnlijk.

Maar goed, ik kon verder en maakte mijn workout af. Weer buiten liep ik naar mijn auto die voor de verandering eens vlak voor de deur geparkeerd stond. Ik moest zelf rijden want hoewel de zaterdag eigenlijk ook een gewone werkdag voor hem is had ik Lito de dag vrijaf gegeven. Ik was een beetje afgeleid door een nieuw geopende zaak aan de overkant van de straat, lette dus niet goed op en jawel, ik struikelde over een ongelijke stoep. Ik ving mijn val op met mijn linkerarm en het leek dus goed af te lopen, behalve dan dat mijn arm behoorlijk zeer deed. Ik kon alles nog bewegen dus er was niks gebroken maar blijkbaar hadden mijn spieren een flinke klap gekregen en dat was knap pijnlijk.

Gedurende de rest van de dag had ik in mijn linkerarm van de elleboog tot de pols flinke pijnscheuten bij bepaalde bewegingen en ik kan nog steeds geen kracht zetten zonder dat het zeer doet. Erg vervelend allemaal en dus nog een reden erbij om sacherijnig te zijn…

http://www.rtl.nl/components/actueel/editienl/quiz/hoe-goed-is-jouw-engels-quiz.xml

Bij mij valt er overigens ook nog wel wat te verbeteren want ik kwam de eerste keer ook maar tot acht van de tien...

Het was vandaag voor de tweede keer in een paar weken tijd oudejaarsdag want vannacht om twaalf uur begon het Chinese Nieuwjaar. We waren uitgenodigd door Julia, de vrouw van mijn baas Mike en van oorsprong Chinese, om dat bij hen thuis te komen vieren. Er was gevraagd om iets Chinees of iets roods aan te trekken, en dat laatste omdat die kleur geluk brengt.

Onze garderobe bleek in allebei de gevallen tekort te schieten. Riet kon helemaal niets vinden en ikzelf heb alleen een rode rugby trui die voor dit klimaat niet echt geschikt is maar die eventueel nog dienst had kunnen. Dat ging op het laatste moment niet door want Riet was gaan winkelen vanmiddag en kwam met een hele leuke rode jurk terug; die was alleen wel van een andere kleur rood dan mijn rugby trui en dat was dus dat. Mijn tenue werd dus een wit shirt, wat weliswaar niet rood is maar in ieder geval acceptabel want de enige kleur die je met Chinees Nieuwjaar beslist moet proberen te vermijden is zwart.

Het is in China de gewoonte dat Chinees Nieuwjaar met de hele familie wordt gevierd en er wordt de hele dag door gekookt en aan één stuk door gegeten. Dat had vanavond ook gekund want er werd wat dat betreft uitstekend voor ons gezorgd. Er waren allerlei kleine Chinese hapjes, Nonni had gezorgd voor kleine loempiaatjes en Julia had alles in huis gehaald om dumplings te maken. Dumplings zijn een soort deegrolletjes met een vulling die worden gestoomd, gekookt of gefrituurd. Op de foto zie je Nonni en Ayu (die trouwens allebei Maleise zijn) bezig de dumplings te maken terwijl Riet belangstellend toekijkt.

En om twaalf uur wensten we elkaar allemaal „Kung Hei Fat Choi”, oftewel „Gelukkig Nieuwjaar” in het Chinees.

Hoewel de Filipijnen de eerste natie in Zuid-Oost Azië waren die het Latijnse alfabet gingen gebruiken zijn er hier en daar toch wat kleine taalprobleempjes. De nationale taal van de Filipijnen is namelijk Tagalog en dat is een fonetische taal. Dat betekent dat het net zo wordt geschreven als het wordt uitgesproken en het Latijnse alfabet werkt daarbij niet helemaal omdat bepaalde letters simpelweg in het Tagalog ontbreken.

In het onderwijs wordt dat probleem normaal gesproken opgelost en leren de Filipino’s de ontbrekende letters uitspreken maar je ziet en hoort nog steeds regelmatig woorden die vreemd aandoen. Dat komt omdat in het Tagalog de ”C” wordt uitgesproken als ”K”, de letter ”F” als een ”P”, de letter ”J” als een ”H”, de letter ”V” als een ”B” en de letter ”Z” als een ”S”. Vrijwel alle Filipino’s die naar school gaan leren Engels en dan leren ze de juiste uitspraak voor de in het Tagalog ontbrekende letters. Maar omdat onderwijs hier nog steeds geen gemeengoed is kom je regelmatig mensen tegen die als ze een beetje Engels spreken ze moeite hebben met die bewuste letters.

Soms wordt er overigens bewust gebruik gemaakt van de ”verkeerde” schrijfwijze. De naam van het land is het belangrijkste voorbeeld daarvan. Je zult hier veel meer de naam ”Pilipinas” op shirts zien staan dan het westers klinkende ”Philippines”, en zeker op nationale shirts van iedere sporter. Filipino’s noemen zichzelf ook normaal gesproken helemaal geen Filipino’s, ze noemen zichzelf Pinoy.

Over letters gesproken, het Filipijnse alfabet heeft twee letters meer dan het ons bekende alfabet. Er is de letter ”Ñ” die is overgenomen van het Spaans, en er is de typische Tagalog letter ”Ng” die hetzelfde moet worden uitgesproken als in ons woord ”ding”. Niet zo moeilijk zou je zeggen, maar vergeet niet dat deze lettercombinatie in het Nederlands vrijwel uitsluitend voorkomt midden in een woord of aan het eind. Probeer maar eens het woord ”Ngayon”, het Tagalog woord voor ”Nu” uit te spreken…

Ons vaste bier hier is oorspronkelijk van Spaanse makelij maar het wordt tegenwoordig gewoon hier op de Filipijnen gebrouwen bij de brouwerij die net als de Spaanse ”San Miguel” heet. Er worden daar diverse soorten bier gebrouwen maar veruit de populairste zijn de ”Light” en de ”Pale Pilsen”. Het verschil tussen de twee is dat de laatste eigenlijk hetzelfde is als bijvoorbeeld de gewone Heineken, de Light is een versie die veel minder calorieën bevat en vandaar dus de naam. Als je bier besteld dan vraag je nooit om een San Miguel maar om een ”San Mig”. We hebben eigenlijk nog nooit de naam voluit horen gebruiken en het is op den duur ook zelfs gewoon de officiële naam op het blikje en de fles geworden zoals je op de foto kunt zien.

De meest gebruikelijke verpakking is het blikje. Alle supermarkten hebben de treetjes met blikjes maar kratten met flessen kom je vrijwel nergens tegen, behalve in de horeca waar de kans op een flesje groter is dan op een blikje. Ik en velen met mij vinden een flesje veel lekkerder drinken dan een blikje maar dat is dus een probleem. Het is een keer gelukt om een krat te kopen in een supermarkt die ze toevallig een keer had staan maar dat was ook meteen de laatste keer.

Een ander probleem was om de krat kwijt te raken want hoewel er op staat dat het eigendom is van de San Miguel Brouwerij kun je ze vrijwel nergens inleveren, zelfs niet bij de supermarkt waar we de krat hadden gekocht. Wat doe je dan normaal gesproken met een lege krat, hadden we wel eens bij vrienden gevraagd en het antwoord was simpel: bij de vuilnis zetten. Dat vonden we wat overdreven en ook zonde, maar daarom staat er dus wel al zowat een jaar een lege krat San Mig in een hoek van de bijkeuken.

Totdat we met de Kerst bij mijn collega Nathan waren die had bier in flesjes had. Hij vertelde waar winkeltjes zijn waar je niet alleen volle kratten kunt kopen maar waar je ook je lege kratten kunt inwisselen voor volle. Omdat we nog door een voorraad blikjes heen moesten (thuis drinken we niet zoveel bier) duurde het een tijdje voordat we serieus op zoek gingen maar vandaag is het Riet gelukt. Ze heeft een winkeltje gevonden en meteen twee kratten met flesjes aangeschaft. De lege krat is nog niet ingeleverd want daarmee was wel een klein probleem, je kunt je lege kratten alleen omruilen voor volle als je de bonnetjes van de vorige keer bewaard.

Het bewaren van bonnetjes is nu juist iets wat Riet nooit zo goed af gaat, maar de oplossing diende zich ter plekke meteen aan want Lito bood aan om de bonnetjes te bewaren. We hoeven dan alleen maar aan te geven dat we bier nodig hebben en dan gaat hij de lege kratten omwisselen voor volle. Is het handig of niet, zo’n chauffeur…

Zoals ik al heb verteld ben ik twee maanden bezig geweest om toestemming te krijgen voor een cursus. Het probleem was dat die cursus in Nederland gegeven wordt en de halve wereld over reizen om een cursus te mogen volgen vereist een hele goeie reden, wat ik overigens terecht vind. Die goeie reden had ik volgens mij (zie de blog van 31 januari) en ik heb dan ook vorige week toestemming gekregen.

Daarmee begon het regelen, want zonder toestemming kun je nou eenmaal nog niks vastleggen. Ik had dankzij het feit dat ik degene die de cursus gaat geven persoonlijk ken een optie kunnen nemen op mijn deelname, en ik kreeg zelfs in december al een mailtje van hem dat met mijn deelname de cursus genoeg aanmeldingen had om door te gaan. Ik meldde me vorige week definitief aan, veronderstellend dat de cursus daarmee ook definitief door zou gaan en nam contact op met het reisbureau om de reis te regelen.

Het reisbureau reageerde als eerste en meldde dat een ticket van mijn voorkeursmaatschappij, de KLM, de prijs zou gaan kosten van een kleine personenwagen! Dat leek me onmogelijk dus ik heb zelf nog eens op de KLM website gekeken, maar inderdaad, opgeteld kostten de heen- en de terugreis meer dan het dubbele van wat het normaal gesproken kost. Waarschijnlijk omdat het toestel vrijwel vol zit, en dan gaan de laatste plaatsen weg voor de hoofdprijs. Na alle zorgvuldige onderhandelingen met mijn baas wil ik natuurlijk niet mijn eigen glazen ingooien met peperdure tickets dus jammer voor de KLM, mijn klandizie gaat naar Emirates.

Alles leek nu geregeld totdat ik gisteren een mail kreeg van het bedrijf wat de cursus organiseert, of ik akkoord ging met het verschuiven van de cursusdata, want het kon wel eens zijn dat de geplande data niet door konden gaan. Ik ging dwars door de balken want na alle moeite die ik had gedaan leek het nu alsnog mis te lopen op datgene wat ik totaal niet had verwacht. Ik heb tot twintig geteld en toen een email geschreven waarin ik vertelde dat het mij heel slecht uitkwam omdat alles al georganiseerd was aan mijn kant en dat ik het geen stijl vond om op het laatste moment, notabene ondanks herhaalde bevestigingen, met zo’n wijziging te komen.

Vanmorgen was er gelukkig goed nieuws, de cursus gaat alsnog door op de geplande data. Ik hoef dus niks te wijzigen en alles lijkt nu eindelijk rond te zijn. Totdat ik me realiseerde dat ik dan wel mijn paspoort terug moet zien te krijgen wat nu nog bij de Filipijnse Immigratiedienst ligt...

Gistermiddag en vanmorgen heb ik cursus gegeven op de Yard, en klokslag twaalf uur stond de shuttlebus al weer klaar om me terug te brengen naar Alabang. Het lijkt misschien een beetje raar om midden op de dag al te vertrekken, maar dat heeft twee redenen. Allereerst probeert de shuttle zo de spits in Manila te vermijden, wat ook de reden is dat de shuttle op de heenweg al vertrekt om zes uur in de ochtend, en de tweede reden is dat dezelfde chauffeur terugrijdt die ook de ochtendrit heeft gedaan en er moet rekening worden gehouden met het maximale aantal rijuren. Dat laatste is overigens niet bij de wet geregeld hier maar dat zijn de Shell regels.

Door het vertrektijdstip liep ik op kantoor wel de lunch mis en die is normaal gesproken niet te versmaden. Omdat de Yard tamelijk afgelegen ligt is het niet echt mogelijk voor iedereen om tussen de middag ergens te gaan lunchen en er wordt dus door een cateringbedrijf een lunch verzorgd. Iedereen krijgt dus tussen de middag een lunchbox en de inhoud is over het algemeen goed te nassen. Nou zul je zeggen, ”Kan iedereen niet gewoon zijn eigen kuchie meenemen voor tussen de middag?”. Ja, inderdaad, mijn vader kwam uit Rotterdam en nee, dat kan niet, iedereen gaat uit lunchen tussen de middag.

Toen ik vanavond thuis kwam had ik dus best honger, en Riet ging gauw de aardappels opzetten. Hoe die zouden uitpakken was verrassing één was dat de schil van de aardappels roze was, en de tweede verrassing was het vlees want dat was ”Kip Kiev”. Geen inheems gerecht overigens maar gekocht omdat Riet het er goed uit vond zien. Laat ik het kort houden: de aardappels waren prima, de ”Kip Kiev” was niet te hachelen…

De wekker stond vanmorgen op kwart over vijf want om zes uur moest ik gereed staan bij ons kantoor om per shuttlebus te vertrekken naar de Keppel Scheepswerf in Subic. Het is inmiddels twee maanden geleden dat ik daar voor het laatst was geweest en inmiddels is daar een splinternieuw kantoorgebouw in gebruik genomen door ons project team. Ik ben daar bij betrokken geweest met het regelen van alle computer network infrastructuur en ik wilde eens polshoogte gaan nemen hoe dat allemaal had uitgepakt. Daarbij zijn er de laatste weken heel veel nieuwe collega’s begonnen op “de Yard”, zoals we de scheepswerf noemen, en ik kon dan gelijk de gelegenheid te baat nemen om weer eens wat cursus te geven.

Vroeg op dus voor de lange reis naar Subic, al ging het deze keer verbazend snel in net iets meer dan drie uur. Het nieuwe kantoor bleek mooi, ruim en vooral licht, een verademing dus vergeleken met de tijdelijke accommodatie die we vanaf begin oktober hebben gebruikt. Bovendien was alles voor wat betreft het netwerk en de WiFi prima geïnstalleerd en alles werkte vanaf de dag van de verhuizing perfect. En dat was eerlijk gezegd meer dan ik had verwacht gezien de korte tijd die er beschikbaar was geweest voor de hele installatie.

Als ik in Subic ben dan overnacht ik vrijwel altijd in het Moonbay Resort want daar zijn een aantal kamers die permanent gehuurd worden door ons project. Hoewel het Resort er aan de buitenkant heel aardig uitziet vind ik het persoonlijk drie keer niks. Het is dan ook uitsluitend gekozen omdat het veel goedkoper was dan een paar naastgelegen hotels en resorts en naar de kwaliteit is volgens mij niet echt gekeken. Het Resort bestaat uit kleine apartementjes, met een zitkamertje, een slaapkamer, een badkamer en soms een klein keukentje. De inrichting is heel sober (zeg maar kaal), met donkere meubels en inbouwkasten, en of dat nog niet somber genoeg is zijn de muren mosterdgeel geverfd.

En als dat je nog niet depressief maakt, dan het volgende zeker: het stinkt het er ook altijd. Er hangt een hele indringende lucht die mogelijk afkomstig is van boenwas of van een chemische reiniger of zoiets, en luchten kan niet als je tenminste niet een hele muggenkolonie te gast wilt hebben. En over muggen gesproken, die zitten er altijd en bij mijn eerste verblijf was het appartement ook nog eens vergeven van kleine zwarte vliegjes. Ik vind een bezoekje aan de Yard altijd leuk maar ik zie altijd op tegen het verblijf in Moonbay, vooral omdat ik inmiddels twee keer in andere hotels gezeten heb en ik weet dus dat het veel beter kan.

Die zijn wel duurder, maar alle waar is naar zijn geld, nietwaar?

Het was in Kuala Lumpur al geen enkel probleem om uit eten te gaan en dat is hier in Manila al niet anders. Eten zit hier in Zuid-Oost Azië in de cultuur en op de Filipijnen is het zelfs gebruikelijk om vijf keer per dag te eten: ontbijt, lunch en diner met er tussendoor een snack. En wat ze hier onder een snack verstaan beschouwen wij in Nederland gewoon als warm eten. Ik heb het overigens wel over de beter gesitueerden want een groot deel van de bevolking is al blij als ze één maaltijd per dag hebben...

Het Alabang Town Center is gelegen in wat hier doorgaat voor een ”rijke buurt” en het puilt dus letterlijk uit van de restaurants, en er komen er nog steeds bij. Zelfs sinds wij hier zijn komen wonen, nu veertien maanden geleden, zijn er tientallen nieuwe restaurants geopend en ik overdrijf echt niet. En er is ruime keus want er zijn onder andere Japanse, Australische, Koreaanse, Italiaanse, Persische, Spaanse en zelfs Duitse restaurants. Jawel, ook af en toe een Filipijns restaurant maar dat zijn er niet eens zo veel want de Filipijnse keuken is hier in deze regio een van de minste (zeg eigenlijk maar gerust de minste).

Wat wij ons regelmatig afvragen is hoe al die restaurants kunnen bestaan. Riet en ik kijken tegenwoordig bij ieder restaurant waar we langs lopen naar binnen om te zien hoeveel mensen er binnen zitten, en aan de hand daarvan schatten we dan in hoe lang het restaurant het gaat uithouden. Het was voor ons dan ook geen verrassing dat twee weken geleden het Vietnamese restaurant plotseling gesloten was. Een maandje of wat geleden was het Griekse restaurant al gesneuveld, al heb ik gehoord dat dat ging verkassen omdat het helemaal uit de loop zat. Dat laatste klopt overigens wel want het Mexicaanse restaurant wat naast de Griek zat is nu ook dicht.

Het kan niet anders of door de enorme concurrentie gaan er in de toekomst nog wel meer restaurants sneuvelen. Ik bedoel, we hebben in en rond het ATC nu vier Starbucksen, een Bo’s Coffee Corner en een Coffee Bean, wat heeft het dan in vredesnaam voor nut om in een uithoek nog een nieuwe koffietent van een onbekend merk te gaan openen? En ik heb al eens eerder opgemerkt dat Filipino’s de deur plat lopen als een restaurant net open is maar ze verhuizen net zo makkelijk naar het volgende nieuwe restaurant. Dat is goed te merken aan bijvoorbeeld de Chinees P.F. Chang waar je de eerste weken moest reserveren, en als je nu komt is soms de hele bovenverdieping dicht en kun je beneden ruim zitten.

Het enige wat het zonder uitzondering goed doet zijn de franchise restaurants, en dat zijn niet alleen de McDonaldsen en de Burger Kings, maar ook bij ons minder of helemaal niet bekende ketens als Chilly’s, Tony Roma en California Kitchen. En wat ons betreft, als Outback maar open blijft maakt het ons verder niet zo veel uit…

Hoewel de ALIG vrouwen hun liefdadigheidswerk met hart en ziel doen valt het zelfs voor de meest fanatieke onder hen af en toe zwaar om tegen de stroom van de Filipijnse bureaucratie in te roeien. Riet vertelde me dat een van haar vriendinnen die al het administratieve werk doet zelfs even op het punt heeft gestaan om er mee te kappen, en alleen om die reden.

Dat administratieve werk is nodig omdat ALIG een officiële stichting is. In eerste instantie was het dat niet en werd alles min of meer onofficieel georganiseerd. Dat ging overigens prima en de manier van werken verschilde nauwelijks van hoe het nu gaat, maar de vrouwen kwamen er achter dat als er iets gebeurde dat ze dan volgens de Filipijnse wet allemaal hoofdelijk aansprakelijk waren voor de gevolgen. Om dat te voorkomen is ALIG in een stichting omgezet maar dat betekende automatisch dat dan aan alle wetten, bepalingen en richtlijnen moet worden voldaan.

Een van de meest irritante dingen is het verzamelen van bonnetjes om alles wat wordt gekocht te kunnen verantwoorden. Logisch zou je zeggen, want ook in Nederland moet je in dezelfde situatie voor alles een kassabon kunnen overleggen, maar op de Filipijnen is dat niet altijd even makkelijk. De vrouwen kopen bijvoorbeeld veel van de groente en fruit op een vlak bij Alabang gelegen markt, en daar wordt je erg vreemd aangekeken als je om een bonnetje vraagt. Dat moet dan met de hand worden geschreven, en dat geldt voor alle boodschappen die je daar doet dus je bent alleen daarom al gauw twee uur langer onderweg.

Bonnetjes van winkels hebben een heel ander probleem en dat is dat de inkt zo slecht is dat het na een maand een vrijwel wit stukje papier is geworden en dus totaal onleesbaar. Maak een kopietje zou je zeggen, maar dat mag dus niet, alleen het origineel is aanvaardbaar. Bovendien moet met de hand nog een keer de naam van het bedrijf en het aankoopbedrag op ieder bonnetje worden geschreven, ondanks dat die informatie er al gedrukt op staat. Die hele papierhandel kost dus ontzettend veel tijd en moeite en samen met de totaal onbuigzame houding van de ambtenaren zorgt dat ervoor dat het enthousiasme van de vrouwen die dit moeten doen soms tot ver onder het vriespunt zakt.

Het maakt het respect voor de vrouwen van ALIG alleen maar groter, want ze blijven hun goede werk doen, zonder een cent vergoeding en vaak tegen de stroom in…

Het was eindelijk weer zover, ze kon er nauwelijks op wachten, Riet ging met de ALIG vrouwen voor het eerst in bijna twee maanden weer naar de school op de Dumpsite. Ze had het er de hele week al over dat ze eindelijk ”haar” kindertjes weer ging zien, en ze had er zelfs haar sportschema voor aangepast…

En het was weer als vanouds. De kinderen werden in bad gedaan en er werd eten uitgedeeld, waarbij er deze keer een speciale traktatie was. Omdat er nog wat geld over was hadden de vrouwen kippenpootjes gekocht voor de kinderen. Dat lijkt niet zoveel maar je moet je voorstellen dat deze kinderen vrijwel nooit een stukje vlees zien anders dan de flintertjes die er door hun rijst heen zitten, als die er al in zitten. Het werd dus voor de kinderen weer een klein feestje, en voor Riet is het goeie nieuws dat de vrouwen besloten hebben om voortaan iedere vrijdag te gaan.

Op de foto zie je de jongens in de rij, wachten tot ze aan de beurt zijn voor een bad.

Vanavond gingen we gewoontegetrouw weer naar de Union Jack Tavern waar het weliswaar erg rustig was, maar er zat wel een Australische collega van mij die in dezelfde tijd als wij op Sakhalin had gezeten. Zo blijkt maar weer eens hoe klein de wereld soms is, en het werd een gezellig avondje herinneringen ophalen.