Horloge
De dokter zei jaren geleden al dat die rugspieren wel een probleem zouden blijven maar ik merk wel dat de oefeningen die ik in de sportschool doe resultaat hebben want ik herstel veel sneller van deze vervelende blessure dan vroeger. Jammer is wel dat het nog steeds onvoorspelbaar is wanneer het toeslaat, al had ik vrijdagavond al een voorgevoel toen ik na een hele avond staan op dat karaoke feestje thuiskwam met een zere rug.
Ik kon in ieder geval vandaag weer naar het Alabang Town Center voor mijn zondagochtend bakkie bij de Coffee Bean. En ik ben ook gelijk even langs de horloge winkel geweest om even naar een van mijn horloges te laten kijken. Na de laatste servicebeurt, gedaan bij de horlogemaker zelf notabene, liep het uurwerk van de tachograaf namelijk niet meer helemaal goed.
Ik heb lang getwijfeld of ik een eventuele reparatie wel hier zou laten doen in plaats van te wachten tot ik weer in Nederland ben. Gevoelsmatig ben ik geneigd om te wachten tot ik weer in Nederland ben maar het probleem met de juwelier daar is dat ik het horloge dan een hele tijd kwijt ben. Omdat het opgestuurd wordt naar de horlogemaker is het nooit klaar in de tijd dat ik in Nederland ben en dan dus moet wachten op een volgende bezoek van Riet of mijzelf.
Maar die winkel hier is tenslotte ook een officiële dealer, dus ik besloot de gok toch maar te wagen. En wat denk je, niks zonder zelfs maar te kijken innemen en opsturen en uiteindelijk een gigantische rekening presenteren; De dame in de winkel keek eerst wat het probleem was en dacht het misschien wel simpel te kunnen verhelpen. En dat lukte, na wat razendsnel gedruk op de diverse knopjes functioneerde alles weer prima!
Het kan zijn dat er hier op de Filippijnen heel wat te verbeteren valt aan de efficiëntie van zowat alles, maar tegen de service van deze horlogewinkel kan die dure juwelier in Den Haag wat mij betreft mooi niet op...
Afscheidsfeestje
Weer een afscheidsfeestje vandaag. Riet's vriendin Maraia keert met haar gezin terug naar Australië en vandaag was het afscheid van al haar vriendinnen in restaurant "The Black Pig". De foto van vandaag is dan ook van de party, met Maraia helemaal rechts.
Maraia was tot vorig jaar de onvermoeibare voorzitster van het ALIG comité voor het vrijwilligerswerk. Haar enthousiasme en inzet waren een groot voorbeeld voor de rest van de groep en onder haar bezielende leiding zijn er heel wat projecten gestart. Als er gekookt moest worden voor een voedselhulp project dan gebeurde dat meestal in haar huis en was zij 's morgens om vijf uur al in de weer. En niet zelden was zij degene die tot 's avonds laat doorwerkte als er iets voor een volgende dag moest worden voorbereid.
Riet kon het ontzettend goed vinden met Maraia en ze zal haar dan ook ontzettend gaan missen. Met Maraia vertrekt op korte termijn haar vierde vriendin en ondanks dat dat nou eenmaal het leven van een expat is, vrienden komen en gaan, valt het toch af en toe niet mee.
Zelf ben ik overigens niet mee geweest naar het feest. Alle wederhelften waren uiteraard ook uitgenodigd maar ik moest jammer genoeg verstek laten gaan door een vervelende blessure. Toen ik vanochtend in de auto stapte na een bezoek aan de sportschool schoot het in mijn rug en de rest van de dag heb ik als een soort Quasimodo door het huis gestrompeld. Lopen ging wel maar als ik even had gezeten dan kon ik amper meer overeind komen en bukken ging helemaal niet.
Een hele gezellige avond voor Riet maar geen echt plezierige zaterdag voor mij dus...
Paspoort en Party
Voor de komende tien jaar ben ik weer verzekerd van het Nederlands staatsburgerschap want ik heb een nieuw paspoort, vanmorgen vers opgehaald bij de Nederlandse ambassade in Makati. Dit was de eerste keer in die drie jaar op de Filippijnen dat iets vlot is gegaan want ik stond met tien minuten weer buiten.
Niet dat er niks mis ging deze keer want eigenlijk had ik gisteren mijn paspoort al op willen halen. Maar we waren amper op weg toen onze chauffeur Lito me erop attendeerde dat het donderdag was, en dat betekende dat we meteen weer konden omkeren want donderdag is de weekdag dat we met onze auto niet in Makati mogen komen vanwege het Number Coding Scheme.
Vandaag ging het gelukkig wel. Het was nog even spannend toen ik de ambassade binnenkwam op de zesentwintigste verdieping van het BDO gebouw want er was helemaal niemand. De wachtruimte was dicht, evenals alle loketten en er zat ook niemand achter de ontvangstbalie. Terwijl ik vertwijfeld rond stond te kijken daagde er gelukkig een bewaker op (ik denk dat hij op de plee zat) en werd er speciaal voor mij een loket geopend. Ik kreeg mijn nieuwe paspoort, mijn ouwe paspoort mocht ik houden omdat mijn visum daar nog in zit en ik kan dus nu weer reizen.
Vanavond hadden we een fundraising party van Outpost, de Shell vereniging van Expats. Het is dat het voor een goed doel was en dat ik van te voren niet wist wat er allemaal zou gaan gebeuren want anders had ik het feestje hoogst waarschijnlijk aan me voorbij laten gaan.
Om te beginnen regende het pijpenstelen toen we op pad wilden gaan en om niet zeiknat aan te komen moesten we met de auto in plaats van te gaan lopen. Voor mij betekende dat dus op voorhand al een zouteloos avondje Cola Light.
En dat zou nog wel gaan maar er was ook een pianist ingehuurd met een flinke geluidsinstallatie en ruime gelegenheid voor Karaoke. En met een huis vol Filippino's weet je precies wat er gaat gebeuren. Met name de dames verdrongen zich om de microfoon en dat de zangkwaliteiten niet altijd even geweldig waren was totaal geen punt, van schaamte hebben Filippino's met een microfoon totaal geen last.
Omdat er ook een speaker buiten op het terras was geplaatst was een normaal gesprek de hele avond amper te voeren, en dat was jammer want we ontmoetten verscheidene nieuwe mensen waaronder een Nederlandse collega met zijn Noorse vrouw (die overigens ook uitstekend Nederlands sprak), een een stel uit Kazachstan. Daardoor werd het ondanks het opdringerige "amusement" gelukkig toch wel een gezellige avond.
Zowel Riet als ikzelf kwamen de avond door zonder een noot te zingen, wat overigens maar goed is ook. Wij kennen namelijk wel onze muzikale beperkingen...
Het Chinese kastje
Soms doe je wel eens dingen dat je later denkt, dat had ik toch slimmer moeten aanpakken, of misschien zelfs wel dat had ik helemaal niet moeten doen. Dat gevoel bekroop me vandaag toen ik een document onder ogen kreeg waar ik even mijn handtekening onder moest zetten. Met die handtekening ging ik in feite akkoord met het spekken van de Filippijnse overheid met een vorstelijk, wat zeg ik, met een schofterig bedrag om iets te krijgen wat in feite al van ons is.
Ik zal het even uitleggen. Toen we in China op vakantie waren bezochten we in de buurt van de locatie van het Terracotta Leger een meubelmakerij waar ze prachtige Chinese lakmeubelen maakten. We zagen een kastje van zwart gelakt hout wat was ingelegd met jade waar Riet en ik meteen helemaal weg van waren en we besloten het te kopen nadat we gehoord hadden dat verscheping naar de Filipijnen totaal geen probleem was.
En dat was het ook niet want vlak voordat we op vakantie gingen naar Nederland kregen we een brief dat het kastje al in Manila gearriveerd was en alleen nog ingeklaard hoefde te worden. Er werd verder niet vermeld dat er van ons nog wat werd verwacht dus wij dachten dat we bij terugkeer in Manila wel bericht zouden vinden dat we het kastje ergens zouden kunnen ophalen om het na betaling van de invoerrechten mee te nemen.
Dat hadden we dus verkeerd gedacht. Er was bij terugkomst nog steeds geen nader bericht en toen er na een week nog steeds niks was ben ik eens gaan bellen. Wat bleek, ik had een Broker moeten regelen om het kastje in te klaren. Een wat? Ja, precies, dat dacht ik ook, ik had geen idee wat dat was maar het bleek een persoon te zijn die dingen voor je inklaart, en dat moet want je mag dat helemaal niet zelf doen. Gelukkig was het niet moeilijk om een Broker te vinden. Omdat mijn eigen baas ook regelmatig dingen moet inklaren zitten er bij ons mensen op kantoor die me konden helpen. Tot zover alles goed dacht ik.
Weer verkeerd gedacht! Het bleek dat er ondertussen na de aankomst van het kastje in Manila meer dan dertig dagen verstreken waren (je gelooft het niet, het waren er op die dag eenendertig) en dat betekende dat ons kastje als "Abandonded" (letterlijk "achtergelaten") was aangemerkt. En dan kun je dus blijkbaar niet zomaar meer inklaren, dan moet eerst het kastje uit die "Abandonded" status worden gehaald. En dat kost tijd en geld.
Maar geen zorgen, mijn contactpersoon ging alles regelen en vandaag kreeg ik dus de brief onder ogen die ik moest ondertekenen om aan te geven dat ik akkoord ga met de voorgestelde procedure. En ook met het in de brief aangeven bedrag wat het zou gaan kosten, en daar schrok ik me op zijn Oud-Hollands gezegd de pleuris van! Kijk, dat de hele procedure nu duurder omdat er nu extra betaald moet worden snap ik, maar waar ik het meest van schrok waren de "gewone" invoerrechten.
Het wordt dus een flink duur geintje, want er moet ook no eens betaald gaan worden voor de opslag en dat was nog niet eens inbegrepen bij het bedrag wat in die brief stond. En ook dat zal ongetwijfeld niet misselijk zijn want het is inmiddels al anderhalve maand en daar komt natuurlijk nog het nodige bij.
Al met al wordt ons kastje dus een behoorlijk prijzig kastje, maar het zij zo. "No use crying over spilled milk" zeggen ze in Engeland, oftewel van achteren kijk je een koe in zijn kont. En eerlijk is eerlijk, het is toch een prachtig kastje, of niet?
Riet gaat naar Leyte!
Het gaat er dan toch eindelijk van komen, Riet gaat samen met enkele andere ALIG vrouwen naar het eiland Leyte.
Vorig jaar was Leyte en met name de hoofdstad Tacloban wereldnieuws omdat het eiland zwaar was getroffen door de supertyfoon “Yolanda”. Na de berichten van Riet aan het thuisfront werd er in Rijnsburg een spontane inzamelingsactie gestart en het geld daarvan is via ALIG geschonken aan het herbouwen van een school in het dorpje Isabel.
Riet wil al heel lang een bezoek brengen aan het project om te zien hoe het er voor staat maar door de moeilijke omstandigheden en de totaal verwoeste infrastructuur op het eiland Leyte was de reis erheen tot voor kort vrijwel onmogelijk. Op dit moment zijn de herstelwerkzaamheden op het eiland aan wegen zover gevorderd dat een delegatie van ALIG het project in Isabel kan bezoeken en uiteraard gaat Riet mee.
Het regelen van de reis had nogal wat voeten in aarde want volgens de berichten was vliegen naar Tacloban geen optie omdat de weg van Tacloban naar Isabel heel erg slecht zou zijn. Er werd dus in eerste instantie twee weken geleden besloten om naar Cebu City te vliegen, vervolgens met een snelle ferry naar de stad Ormoc op Leyte te varen en dan vandaar per taxi naar Isabel te reizen.
Vorige week kwam er bericht van de organisatie die namens ALIG het schoolproject uitvoert dat vliegen via Tacloban toch de beste optie was, en zij zouden voor vervoer zorgen vanaf Tacloban naar Isabel. Daarna was het dus alleen een kwestie van de vluchten boeken van Manila naar Tacloban en een hotel in Ormoc bespreken voor een overnachting. En even voor de goede orde, de reis wordt door de vrouwen zelf bekostigd.
Inmiddels is alles geregeld, aanstaande maandag vertrekt Riet als alles goed gaat heel vroeg in de ochtend met vier van haar ALIG vriendinnen naar het zo zwaar door “Yolanda” getroffen gebied. Hopelijk kan ze heel veel foto’s maken, met name natuurlijk van het schoolproject zodat ze de mensen in Rijnsburg kan laten zien wat er met hun gulle gaven is gedaan.
Het moest een keer gebeuren...
Toen we gisteravond op weg wilden gaan om een hapje te gaan eten keken we zoals de laatste dagen gebruikelijk is eerst even naar de lucht. “Wat denk jij?”, vroeg Riet. Omdat het al aardig donker was konden we niet goed zien of het nu erg bewolkt was of niet, maar wel zagen we dat de lucht om de paar seconden oplichtte door bliksemflitsen.
Maar dat was de afgelopen week eigenlijk iedere avond het geval geweest maar het bleef toch droog, en als er al regen viel dan was dat heel laat in de avond of ’s nachts. We besloten dus het er maar weer op te wagen zonder paraplu’s, met het idee dat we tot nu toe iedere keer nog droog over waren gekomen. En eerlijk gezegd zag het er naar uit dat de heenweg geen probleem zou worden, en voor de terugweg moesten we dan maar zien.
En jawel hoor, we zaten net lekker te eten bij een restaurant in Molito waar we nog niet eerder waren geweest, de “BBQ Chicken & Beer”, of we zagen door het raam dat er een enorme stortbui losbarstte. We besloten om de bui af te wachten en daarom liepen we nadat we waren uitgegeten naar het naastgelegen overdekte terras van café “Draft” om dat daar onder het genot van een biertje te doen.
Het regende zo hard dat we op het terras zelfs nog moesten verkassen omdat de aan de straatkant gelegen tafels kletsnat spetterden , maar op een geven moment werd het toch weer droog. Omdat we net een tweede biertje hadden besteld vertrokken we niet gelijk richting huis en dat was niet zo slim want het bleef misschien tien minuten droog waarna het weer in alle hevigheid losbarstte .
Omdat het er niet naar uit zag dat het nog droog zou worden wachtten we af tot het wat minder werd om toen snel naar huis te gaan. Tenslotte maakte het niet zoveel uit als we zeiknat zouden worden, bedachten we, want thuis konden we ons toch verschonen. En zowaar, het viel onderweg zelfs nog mee want de regen was veranderd in een motregentje waarvan we weliswaar nat werden maar niet echt doorweekt.
Het zat er natuurlijk in dat onze mazzel een keer op zou zijn en dat was dus vanavond. Daarnaast was het maar goed dat we niet hebben gewacht tot het droog was want het is de rest van de avond en de hele nacht door blijven regenen.
Het stopte pas vanmorgen tegen negenen, en ook dat was maar voor even want na een uur begon het weer. Het heeft daarna zo'n beetje de hele verdere dag geregend...
American Women Bazar
En weer een vrije dag want het is vandaag National Heroes Day. Deze dag wordt tegenwoordig gevierd op de vierde maandag van augustus omdat de oorspronkelijke datum, 30 november, samenvalt met de geboortedag van een van de grootste nationale helden Andres Bonifacio en dat is een aparte nationale feestdag. Vandaag wordt het begin van de Filipijnse Revolutie van 1896 herdacht, onder aanvoering van dezelfde Andres Bonifacio.
Riet en ik hebben deze vrije dag gebruikt om een bezoek te brengen aan de American Women Bazar die regelmatig wordt gehouden in het World Trade Center in Manila. Deze bazaar is eigenlijk een overdekte markt waar behalve kleding en Filipijnse producten ook van alles te koop is uit andere landen.
Het was niet al te druk, wat ons een beetje verbaasde aangezien het een vrije dag was maar waarschijnlijk hebben met name veel expats het lange weekend gebruikt voor een korte vakantie. De markt zelf was volgens Riet, die er al veel vaker is geweest, kleiner dan normaal want ze miste veel van de gebruikelijke kramen, onder andere die met dierenproducten waar ze nieuwe halsbandjes voor onze katten had willen kopen.
De kraam met houtsnijwerk waar Riet even langs wilde stond er gelukkig wel. Daar hebben ze onder andere handgemaakte houten kisten en Riet had al een tijdje een begerig oog op een van die kisten laten vallen maar tot nu toe vond ze de prijs te hoog. Maa toen ze deze keer naar de prijs informeerde bleek die minder dan een derde van wat volgens Riet de vorige vraagprijs was.
Of ze het nu de vorige keer verkeerd had verstaan (wat heel goed mogelijk was) of niet, ze scharrelde nu ook nog eens bijna twintig procent van de nieuwe vraag prijs af en vroeg toen wat ik ervan vond. Dat ze daar ook over na moest denken, zei ik, en daarmee was de koop beklonken.
Eindelijk heeft ze dus nu die kist waar ze het al een jaar na ieder bezoek aan de bazaar over heeft. Het is overigens niet de kist op de foto, maar wel zoiets.
Nog steeds aan het opruimen
Het is nu al meer dan anderhalve maand geleden dat tyfoon "Glenda" Manila teisterde en de hoeveelheid lommer in Ayala Alabang Village nogal rigoureus reduceerde. Anderhalve week gelden meldde ik dat de opruimwerkzaamheden eindelijk begonnen op te schieten maar de hoeveelheid groenafval als gevolg van de tyfoon is zo groot dat het in grote delen van de Village nog steeds een puinhoop is.
Omgevallen bomen zijn wel provisorisch uit de weg geruimd maar met het verwijderen van de restanten komt meer kijken dan ik aanvankelijk dacht. Het is niet alleen het verwijderen van de boom zelf maar daarna is er natuurlijk nog de schade aan de weg en het trottoir. De boom op de foto van 13 augustus is bijvoorbeeld nog steeds niet helemaal opgeruimd. De grote restanten worden in steeds kleinere brokken gezaagd maar de wortels zijn een groter probleem omdat er gekeken moet worden of er met het wegruimen geen ondergrondse leidingen worden beschadigd.
Bij het opruimen moeten ze dus voorzichtig zijn om verdere schade te voorkomen. Het weer werkt ook niet altijd mee de laatste weken. Er is nogal veel regen gevallen wat de opruimwerkzaamheden bemoeilijkte maar het ergst was het onweer. Hoewel de regen de afgelopen dagen meeviel hebben we wel flink wat onweer gehad. Geen donderklappen maar de lucht werd voortdurend verlicht door lichtflitsen, wat op zich wel een spectaculair gezicht opleverde.
Rond ons huis is in ieder geval alle puin nu weggeruimd en ook op de wegen naar de gate is vrijwel alles weggehaald. Dat betekent dat we eindelijk weer over de stoepen kunnen lopen want die werden de afgelopen weken in beslag genomen door hoge bergen groenafval. Ja, want waar moet je anders die rommel laten, nietwaar. Tenslotte loopt er niemand in Ayala Alabang Village, behalve personeel maar daar hoef je geen rekening mee te houden.
Nou ja, en die twee gekke Hollanders natuurlijk die maar blijven volhouden om naar het Alabang Town Center te lopen. Wandelen noemen ze dat. Het idee...
Verjaardagsfeest in Cataquis
Behalve op dumpsite bij San Pedro doet ALIG ook vrijwilligerswerk op een andere dumpsite bij het plaatsje Cataquis. ALIG sponsort daar onder andere vijfenveertig kinderen die dankzij het geld van ALIG naar school kunnen gaan. Iedere maand wordt er door de ALIG vrouwen een verjaardagsfeest georganiseerd voor de schoolkinderen die in die maand jarig zijn geweest en voor deze maand was dat vandaag.
De hoofdmeester van de school geeft iedere maand de namen van de jarigen door, en vanmorgen vertrok Riet met een aantal andere vrouwen richting Cataquis met een koelbox vol met spaghetti, drinken, cupcakes en natuurlijk cadeautjes voor de jarigen van deze maand. Het was een gezellige drukte want niet alleen de kinderen die naar school gaan zijn welkom, ook hun broertjes en zusjes mogen mee.
Voor deze kinderen is het vieren van een verjaardag heel bijzonder want er is vaak al geen geld voor eten, laat staan voor cadeautjes. Na het zingen voor de jarigen en het uitpakken van de cadeautjes was er tijd voor het eten. Er waren een heleboel glunderende gezichtjes te zien dus het pas begonnen weekend van Riet was nu al goed...
P-noy
De huidige president van de Filipijnen heet Benigno “Noy Noy” Aquino III en hij is de enige zoon van de in 1983 vermoorde oppositieleider Benigno “Ninoy” Aquino Jr. en diens vrouw, voormalig president Corazon Aquino. “P-noy”, zoals hij in de volksmond wordt genoemd, is de voorzitter van de Liberale Partij en hij werd in juni 1990 verkozen als de 15e president.
Hij dankt zijn populariteit voor een deel aan zijn vermoorde vader en zijn moeder die allebei een belangrijke rol speelden in de Filipijnse politiek, maar van zichzelf is hij ook behoorlijk populair omdat hij beloofde de corruptie in het land aan te pakken. Dat die belofte nogal ambitieus was is inmiddels wel gebleken maar de bevolking waardeert hem omdat hij het in ieder geval probeert. Hij stond een beetje als een softie bekend maar hij heeft zijn critici op dat punt de mond gesnoerd met zijn harde maatregelen tegen de rebellen in het zuiden.
Aquino is vreemd genoeg in een land waar het huwelijk zo hoog in aanzien staat ook populair omdat hij nog steeds vrijgezel is, met name bij het vrouwelijk deel van de bevolking, en hij schijnt een aardige “womanizer” te zijn. Hij drinkt geen alcohol maar is wel een verstokte roker die naar eigen zeggen drie pakjes per dag weg paft. Verder is hij actief op Twitter en heeft ook een eigen Facebook pagina.
Op dit moment is Aquino bezig om te proberen er een wet door te krijgen die hem zou toestaan een tweede termijn van zes jaar aan te blijven. Dat is volgens een wet uit 1987 verboden en de meningen erover zijn heel erg verdeeld, zelfs in Aquino’s eigen Liberale Partij. Niet vreemd natuurlijk, want iedereen herinnert zich nog dat Marcos in de jaren zeventig hetzelfde had gedaan en dat was voor het land niet bepaald een succes.
Het houdt op dit moment de gemoederen aardig bezig en hij haalt er regelmatig de krantenkoppen mee. Waarin hij overigens vrijwel altijd als "P-noy" wordt aangeduid in plaats van met zijn gewone naam...
Ninoy Aquino Dag
Vandaag is het Ninoy Aquino Dag, een nationale vrije dag ter herdenking van de moord op 21 augustus 1983 op Senator Benigno “Ninoy” Aquino. Dit is de eerste keer dat we deze vrije dag meemaken sinds we op de Filipijnen wonen want in de twee voorgaande jaren waren we rond deze tijd in Nederland op vakantie. Tijd dus om uit te leggen waar deze vrije dag voor is, en dat betekent dat ik een stukje Filipijnse geschiedenis moet vertellen.
Aquino was in de jaren zeventig en tachtig een bekende figuur in de oppositie tegen het regime van de toenmalige president Ferdinand Marcos. Omdat hij een fel criticus was van het regime werd hij gearresteerd en zat acht jaar lang in de gevangenis. Van daaruit voerde hij overigens campagne om te worden gekozen in het parlement (dat klinkt vreemd maar dat mag hier). Hij werd echter niet helemaal onverwacht verslagen door Imelda Marcos, toevallig de vrouw van de zittende president Marcos die op dat moment het land regeerde als een dictator.
Na een hartaanval in 1980 kreeg Aquino toestemming om met zijn familie naar de Verenigde Staten te vertrekken voor medische behandeling. Hij verbleef daar drie jaar in vrijwillig verkozen ballingschap, ondertussen doorgaand met het actievoeren tegen het dictatoriale regime van Marcos.
Aquino besloot in 1983 terug te keren naar de Filipijnen om deel te nemen aan de parlementsverkiezingen van 1984. Sommige mensen vonden dat een slecht plan en ze kregen gelijk, Aquino werd bij aankomst op het toenmalige Manila International Airport op 21 augustus letterlijk onderaan de vliegtuigtrap doodgeschoten. De omstandigheden rond de moord zijn nog steeds onduidelijk omdat Aquino op dat moment al was gearresteerd door militairen en naar een gereed staand voertuig werd geëscorteerd.
Tijdens Aquino’s begrafenis begonnen de eerste protesten tegen het regime van Marcos die steeds feller werden en uiteindelijk in 1986 leidden tot de EDSA revolutie die Marcos het land uit deden vluchten. De vrouw van Aquino, Corazon, werd vlak daarop gekozen tot president. Zij en haar man worden in het land nog steeds beschouwd als helden van de democratie.
In 2004 werd 21 augustus door de toenmalige president Gloria Arroyo uitgeroepen tot een nationale vrije dag, en in 1987 werd de naam “Manila International Airport” ter ere van Aquino veranderd in “Ninoy Aquino International Airport”.
De huidige president van de Filipijnen heet ook Benigno Aquino en is de zoon van de vermoorde oppositieleider.
Eigenaardigheden
Het leuke van veel reizen is dat je in aanraking komt met andere mensen met andere culturen en andere gewoontes. En hoe verder je van huis gaat hoe groter de verschillen worden. Ook op de Filipijnen hebben de mensen voor ons een paar merkwaardige en some onbegrijpelijke gewoontes die niet zelden ingegeven worden door een diepgeworteld bijgeloof.
Hier zijn zomaar een paar eigenaardigheden van de Filipino's op een rijtje:
- Spaghetti is prima als ontbijt.
- Je doet bananenketchup op eieren maar je doet geen enkele soort van ketchup op een hotdog.
- Als je je vrouw met een andere man betrapt is het niet alleen legaal maar het wordt ook van je verwacht dat je ze allebei vermoordt.
- Zwarte koffie is afgrijselijk, koffie hoort te bestaan uit drie delen melkpoeder, vijf delen suiker en één deel koffie.
- Als een vrouw ongesteld is en ze gaat douchen wordt ze ziek. Als je Tong-It speelt (een kaartspel) terwijl er vlakbij iemand ligt te slapen wordt je ziek. Als je je uitrekt meteen na het eten wordt je ziek. Als je meer dan één blikje Cola Light per dag drinkt wordt je ziek.
- Blanken staan bekend als "Kano", een afkorting van "Amerikano". Er wordt verschil gemaakt tussen bijvoorbeeld Engelse Kano's, Duitse Kano's en Australische Kano's, maar een donker persoon is altijd een Black Kano. En alle blanken heten "Joe", met name in de provincie wordt je vaak begroet met "Hi Joe!".
- Er is niets grappigs aan namen als "Bong", "Beng", "Cleng", "Blueboy", "Lab", "Jewel" of "Dingdong". "Roger" daarentegen is wel een grappige naam.
En geloof me, dit lijstje had nog vele malen langer kunnen zijn...
Japans...
Gisteren had ik het over de twee onverwachte bezoekers, daar zitten af en toe ook voordelen aan. Een van die voordelen is dat er altijd wel een lunch wordt georganiseerd en daarvoor was ik ook uitgenodigd. Als locatie voor de lunch was gekozen voor de Palms Country Club, en uit ervaring weet ik dat je daar geweldig lekker kunt eten dus ik nam maar wat graag de uitnodiging aan.
Met busjes werd het hele gezelschap naar Palms gebracht maar daar wachtte een onaangename verrassing. In plaats van naar het grote restaurant beneden gingen we bij binnenkomst meteen linksaf naar het Japanse restaurant. En misschien zijn er onder jullie die zullen zeggen dat daar niks mis mee is maar daar horen Riet en ik niet bij, Japans eten is niet echt onze favoriet. Wij zullen dan ook niet zo gauw zeggen, “Kom, dan gaan we lekker Japans eten”...
Riet en ik zijn een aantal jaren geleden op vakantie geweest naar Japan en we hebben daar twee weken lang Japans kunnen eten. Het ziet er prachtig uit allemaal hoor, daar niet van, ware kunst misschien zelfs wel, maar vrijwel alles wat we kregen was koud en rauw. Sushi, zeewier, rauwe vis, voor een keertje en als snack nog wel lekker maar niet als maaltijd en zeker niet drie keer op een dag! Het was dan ook de enige vakantie ooit dat Riet vrijwillig vier keer meeging naar een McDonalds voor een dikke hamburger...
Niet alles is overigens rauw of koud, er is gelukkig ook nog genoeg te kiezen wat wel op de een of andere manier een pan of bakplaat van dichtbij heeft gezien maar desondanks kan Japans eten in het algemeen ons om de een of andere reden niet echt bekoren. En dat terwijl het toch hartstikke gezond schijnt te zijn, de gemiddelde leeftijd van Japanners is niet voor niks iets van zesentachtig jaar...
Filippino’s zijn wel gek op Japans eten. Er zitten bij ons in de buurt verscheidene Japanse restaurants en de meeste daarvan zitten vrijwel altijd bomvol. Zelfs als ik op zondagochtend langs loop zitten de Japanse restaurants in het Alabang Town Center (er zijn er geloof ik drie) stampvol, dus je kunt rustig stellen dat Japans eten hier heel erg populair is.
Toegegeven, sommige restaurants hebben grappige namen zoals die op de foto die in het Alabang Town Center zit...
Snoepreisjes...
Er wordt sinds jaar en dag wat afgezanikt over kostenbeparingen binnen het bedrijf, en een belangrijke kostenpost in die discussie is altijd het reizen. Er wordt wat afgereisd en dat is enerzijds natuurlijk niet zo gek als je over de hele wereld opereert maar anderzijds vraag je je wel eens af waarom sommige mensen reizen. Het schijnt wel zo te zijn dat hoe hoger je in de boom zit hoe minder tijd je achter je eigen bureau doorbrengt maar des te meer in vliegtuigen en hotels.
Een mooi voorbeeld daarvan hadden we vandaag. We hadden “belangrijke bezoekers”, een uit Europa en een uit Kuala Lumpur, voor een twee-daags bezoek aan ons kantoor in Manila. De bezoeker uit Kuala Lumpur schijnt de vervanger te zijn voor de manager die alle IT zaken regelt voor ons project dus die kwam "even kennis maken", de andere was zijn baas en waarom die meekwam wist eigenlijk niemand.
Officieel wist ik niet eens dat ze zouden komen. De vertrekkende IT manager had me wel verteld dat het zou gaan gebeuren maar die had gezegd dat ze vorige week zouden komen. Behalve een kort mailtje met een verzoek voor een meeting met mij van een half uurtje voor vanochtend had ik verder helemaal niets gehoord, geen doel van het bezoek (behalve dat half uurtje “kennis maken” dan) en ook geen agenda van wat ze allemaal wilden gaan doen of bespreken.
Vrijdag werd ik zelfs gebeld door een van mijn collega’s die vroeg of ik wist dat beide heren zouden komen en of er al wat geregeld was. Ik zei dat ik helemaal niks had gehoord en dus ik niks geregeld had. Ik dacht eigenlijk omdat ik niks hoorde dat ze voor haar kwamen. Dat is raar, zei ze, want zij dacht juist dat ze voor mij kwamen, ook omdat ze helemaal niks had gehoord
Kortom, het lijkt allemaal verdacht veel op wat ze in het Engels een “Jolly” noemen, in het Nederlands beter bekend als een snoepreisje. Bij de Nederlandse overheid zijn ze dan weliswaar meesters in het regelen van dergelijke buitenkansjes maar bij ons bedrijf kunnen ze er dus ook wat van. Nou ja, het gaat bij ons tenminste niet om gemeenschapsgeld zullen we maar zeggen, maar ik vind het af en toe wel raar gezien dat constante gezeik over kosten die in de hand gehouden moeten worden.
De beide mannen troffen het trouwens niet met het weer vandaag want het goot bij tijd en wijlen pijpenstelen...
Parkeren
Er is vandaag iets onwaarschijnlijks gebeurd, Riet wilde vanmiddag geheel vrijwillig en spontaan naar de Festival Supermall gaan om te gaan winkelen. Dit is waarschijnlijk het moment dat haar hele familie en zeker haar zus van hun stoel vallen, maar het is echt waar! Nou had ik wel gezegd dat ik een paar nieuwe shirts wilde hebben en dat ik graag wilde dat ze even mee zou gaan maar op zo’n enthousiaste reactie had ik niet gerekend.
Maar goed, we gingen dus gezellig met zijn tweetjes uit winkelen, met de auto naar de Festival Supermall. Dat is een ritje van tien minuten maar dat is doorgaans in het weekend het probleem niet, dat begint pas als je aankomt. Want hoewel er zoals bij alle winkelcentra ruim gelegenheid is tot parkeren is met name in de middag altijd alles overvol. En ik heb daar wel eens na twintig minuten rondgereden zonder een plekje te kunnen scoren en ben vervolgens maar weer naar huis gegaan.
Vandaag leek dat niet anders te zullen gaan, alle parkeerterreinen waren tot de laatste plaats bezet en er reden ook nog een flink aantal auto’s rond die op een plekje loerden. Riet was zoals altijd vol vertrouwen, want eerlijk is eerlijk, die heeft altijd de mazzel dat er net een plekje vrijkomt. We reden dus even rond maar hadden al snel in de gaten dat filevorming op een parkeerterrein niet echt een goeie manier is om een mooie zondagmiddag door te komen.
We besloten dus de Festival Supermall voor gezien te houden en ik dacht terug naar huis, maar Riet stond erop om naar het Alabang Town Center te rijden . Ik verwachtte niet anders dan dat het daar net zo druk zou zijn maar ik zei al, Riet vertrouwt er gewoon op dat ze altijd mazzel heeft. En wat denk je, we rijden net een rondje en zien opeens recht voor ons een parkeerplek vrij komen. Dwars door een rij auto’s die wachtte voor de uitgang van het parkeerterrein, met waarschijnlijk minder dan een centimeter ruimte links en rechts van ons, doken we met een gang de open gekomen plek in.
“Zie je wel,” zei Riet, terwijl ze me triomfantelijk aankeek, “ik heb altijd een plekje”. Het ergerlijke is dat het nog zo is ook...
Vooroordelen...
Dat is een vrij gebruikelijk onderwerp tussen expats want iedereen is voortdurend op zoek naar de goedkoopste, de snelste dan wel de meest comfortabele verbinding tussen de Filippijnen en thuis. Wat de voorkeuren ook zijn, de een zweert bij Emirates, de ander vindt KLM het beste, een derde vliegt altijd met Etihad, je zult vrijwel niemand horen met positieve verhalen over de Filippijnse maatschappijen.
Er zijn twee luchtvaartmaatschappijen op de Filippijnen die internationaal aan de weg gaan timmeren, en dat zijn Philippine Airlines en Cebu Pacific. Deze twee zijn veruit de grootste maatschappijen van het land maar er zijn ook een aantal kleinere maatschappijen die zich vrijwel uitsluitend richten op de binnenlandse routes.
AirPhil Express is voor Philippine Airlines wat KLM Cityhopper is voor KLM, een goedkoper alternatief voor de kortere routes. Daarnaast zijn er ook nog Zest en Tiger Air die vele routes vliegen op de grotere eilanden. Zest gaat waarschijnlijk een belangrijkere rol spelen in de toekomst want zij zijn pas overgenomen door het grote Air Asia, wat in Zuid-Oost Azië de grootste prijsvechter is, vergelijkbaar met EasyJet in Europa.
Over Zest doet een anekdote de ronde die te maken heeft met de oorspronkelijke naam. De maatschappij heette namelijk eerst “Asian Spirit” ("Geest van Azië"), in de volksmond werd dat uitgelegd als volgt, als je opsteeg dan was je een Aziaat maar daarna werd je vanzelf een geest. Een verdiende of een onverdiende reputatie, dat is de vraag, maar er werd in ieder geval besloten de naam te veranderen in Zest.
Wij hebben vorig jaar en dit jaar voor onze vakanties naar respectievelijk Indonesië en China gebruik gemaakt van Philippine Airlines en dat was eigenlijk helemaal geen slechte ervaring. Sterker nog, het beviel ons eigenlijk helemaal niet zo slecht, goeie service en mooie nieuwe vliegtuigen. Er is echt veel gedaan om van die slechte reputatie af te komen maar of dat echt gaat lukken is maar de vraag.
Vooroordelen hebben namelijk de neiging om lang te blijven hangen. Philippine Airlines heeft bijvoorbeeld zo'n hardnekkig vooroordeel aan zijn naam hangen, en dan met name aan de afkorting van de maatschappij naam, “PAL”. Er wordt gezegd dat deze afkorting staat voor “Plane Always Late”...
Eid Fitri
Hoewel het eind van de Ramadan al een week of drie geleden was, op de 28e juli als ik me niet vergis, waren we uitgenodigd bij onze Maleise vrienden Nonie en Scott om daar "Eid Fitri" te vieren. Alle dames van Shell Outpost waren uitgenodigd met partner en het was voor iedereen ook gelijk een mooie gelegenheid om Nonie en Scott's pasgeboren zoon Dan te bewonderen.
Het feest was van drie uur in de middag tot zeven uur in de avond en Nonie zou samen met onze andere Maleise vriendin Ayu voor het eten zorgen. Dat alleen al was voor mij een reden om de uitnodiging aan te nemen want er moet heel wat gebeuren wil ik de gelegenheid voor een Maleis maal bereid door Nonie en Ayu aan me voorbij laten gaan.
Het was ook ons eerste bezoek aan het nieuwe huis van Nonie en Scott want ze zijn drie weken geleden verhuisd. Riet was er al om drie uur naar toe gegaan en ik zou me na het werk ook meteen daar door Lito laten afzetten. Dat laatste liep echter niet helemaal zoals gepland want ik verzeilde in de vrijdagmiddag file die deze keer extra erg was omdat er vlak bij ons kantoor een aanrijding was gebeurd.
Als er hier een aanrijding plaatsvindt dan is het niet net als in Nederland uitwisselen van verzekeringspapieren, de weg zo snel mogelijk weer vrijmaken en alles later afhandelen. Nee, alles moet blijven staan zoals het gebeurd is totdat de politie arriveert om een rapport op te maken. Daarna moeten beide bestuurders indien mogelijk nog naar het politiebureau voor het afleggen van een officiële verklaring. Het kan dus wel eens een tijdje duren voordat het verkeer weer normaal kan rijden.
In mijn geval was de weg voor het grootste deel versperd, twee van de drie rijstroken waren geblokkeerd en de gebruikelijk vrijdagdrukte in aanmerking nemend leverde dat een enorme opstopping op. Vijfentwintig minuten nadat Lito en ik bij ons kantoor waren weggereden ging mijn mobieltje, Riet om te vragen waar ik in vredesnaam bleef. Ik kon haar mededelen dat ik al honderdvijftig meter was opgeschoten nadat ik was ingestapt en dat het dus nog wel even kon gaan duren.
Ik arriveerde uiteindelijk na drie kwartier bij het huis van Nonie en Scott waar de Beef Rendang alles heel snel deed vergeten. Ik heb drie keer opgeschept...
Vaccinaties voor de katten
Onze katten Abby en Monster moesten al een tijdje naar de dierenarts omdat een aantal vaccinaties moesten worden vernieuwd. Riet is dat al een week van plan maar het probleem was dat Monster iedere dag ’s morgens verdween en pas aan het eind van de middag weer boven water kwam. Pas gisteren kreeg Riet haar ’s ochtends te pakken en kon het gezelschap op weg naar de dierenarts.
De vorige keren leverde dat nooit problemen op, allebei de katten vonden de kooi wel vreemd maar leken eerder nieuwsgierig dan bang. Met name Monster ontdekte al snel dat als ze rechtop tegen de kooi ging staan ze naar buiten kon kijken en ze vond dat best wel interessant. Abby was wat zenuwachtiger maar bleef toch over het algemeen wel rustig.
Deze keer was Abby veel onrustiger en zat flink te schreeuwen in de kooi. Dat is merkwaardig omdat ze normaal gesproken nauwelijks geluid voortbrengt en als ze dat doet dan is het een zacht piepend miauwtje. Ze had het in tegenstelling tot de vorige keren duidelijk niet naar haar zin.
Gelukkig ging bij de dierenarts alles goed, de katten kregen hun spuiten en hun dierenpaspoorten zijn weer bijgewerkt. Dat willen we toch wel goed bijhouden, als belangrijkste natuurlijk voor hun gezondheid maar ook voor als we ze mee moeten nemen uit de Filippijnen. De regels voor quarantaine voor huisdieren zijn per land heel verschillend maar wat vaccinaties betreft zijn de meeste landen onverbiddelijk.
De katten zijn dus weer bij met hun vaccinaties. Nu Riet en ik nog want een blik in onze eigen vaccinatie paspoorten maakte duidelijk dat er minstens één vaccinatie vernieuwd moet worden. Weer prikken, hoera...
Opruimwerkzaamheden
Toen we van onze vakantie in Nederland terugkwamen zagen we overal nog steeds de gevolgen van de tyfoon "Glenda" die had huisgehouden boven Manila vlak voordat ik naar Nederland vertrok. In eerste instantie verbaasde ons dat, want hoewel alle afgevallen takken, struiken, bladeren en bomen keurig op hopen lagen (meestal op de stoep) zagen we geen tekenen dat alles ook daadwerkelijk werd opgeruimd.
Daar kwam afgelopen zondag verandering in want toen zagen we de kleine vrachtwagentjes de Village in komen rijden die met het afvoeren begonnen, terwijl tegelijkertijd overal mannen bezig waren om alles in groene vuilniszakken te doen. Het zag er meteen al een stuk beter uit want in plaats van de chaotische hopen groenafval lagen er nu opeens overal hopen groene vuilniszakken.
In de loop van de week is het meeste wel afgevoerd maar desondanks is er toch nog heel wat werk te verrichten, met name aan de omgevallen bomen. Die zijn al voor zover nodig afgezaagd om het verkeer weer vrije doorgang te verlenen maar de stukken van sommige bomen zijn zo groot dat ze nog steeds niet te vervoeren zijn. Met name langs Acacia Avenue, waar de meeste grote bomen zijn omgewaaid, zal nog heel wat gezaagd moeten worden om alles weg te krijgen.
Vanavond onderweg naar het Alabang Town Center om een hapje te gaan eten zagen we nog zo'n vrachtwagentje vol met groenafval langs rijden. En zoals altijd op de Filippijnen ging dat weer niet helemaal zoals het hoort, een van de achterdeuren van de laadruimte zat gewoon los en in een bocht zwaaide die helemaal naar buiten open. Wij zagen het en wachtten dus af tot het vrachtwagentje gepasseerd was.
De fietser waar we op dat moment ons hart voor vasthielden zag het gelukkig ook nog op tijd...
Koffiemok
Een prettige en onverwachte verrassing vanmorgen, mijn koffiemok stond weer in het keukenkastje! Ja en, zul je misschien zeggen maar mijn koffiemok was dus sinds vrijdagochtend verdwenen.
Er zijn verschillende redenen waarom ik nogal aan mijn koffiemok gehecht ben. Allereerst heeft Martin hem meegebracht als souvenir uit Disneyland Parijs, ten tweede sleep ik hem al jaren met me mee als vaste koffiemok op mijn werkplek, ten derde is hij herkenbaar genoeg om hem makkelijk te kunnen vinden tussen andere mokken, en last but not least, hij heeft precies de goeie maat.
We laten iedere avond onze koffiemokken op ons bureau staan want de huishoudelijke dienst haalt ze dan op en wast ze af, waarna ze weer schoon in de keukenkastjes van het keukentje op onze verdieping worden gezet. En het eerste wat ik ieder ochtend doe (na het opstarten van mijn laptop) is naar het keukentje lopen om mezelf een bak koffie in te schenken, in mijn eigen vertrouwde koffiemok.
Ik was dus nogal ontdaan toen ik afgelopen vrijdagochtend mijn mok niet kon vinden. Mijn eerste gedachte was dat hij wel gejat zou zijn. Het is nogal een opvallende mok en Filippino's zijn nou eenmaal gek op dat soort snuisterijen. Ze zijn ook over het algemeen niet zo moeilijk in het confiskeren van dergelijke gewilde objecten want, zo redeneren ze, jij hebt toch centen zat om een nieuwe te kopen.
Maar goed, het had ook nog gekund dat de mok tijdens het afwassen kapot was gevallen, want de gebruikelijke reactie hier is dan dat de scherven worden weggegooid in de hoop dat het probleem daarmee ook vanzelf verdwijnt. De enige andere mogelijkheid die ik kon verzinnen was dat hij op de een of andere manier op een andere verdieping terecht was gekomen.
Logisch gezien moet het wel het laatste zijn geweest. Ik denk dat iemand van de huishoudelijke dienst tijdens het afwassen of opruimen mijn mok herkend heeft als horende op de zeventiende verdieping, en hij of zij heeft hem daarna weer keurig in het juiste keukenkastje geplaatst.
En het zal best wel sentimenteel zijn maar ik ben blij dat ik mijn eigen vertrouwde mok weer heb...
Weer naar de ambassade
Met nieuwe foto’s voor mijn paspoort aanvraag wilde ik geen enkel risico nemen en daarom besloot ik afgelopen zaterdag om naar een van de twee fotowinkels te gaan die op de website van de Nederlandse Ambassade werden aanbevolen. Normaal gesproken zou elke fotowinkel goeie pasfoto’s moeten kunnen leveren maar gezien het feit dat de lijst van eisen waaraan de pasfoto’s tegenwoordig moeten voldoen vier kantjes beslaat leek dit me deze keuze niet onverstandig.
De fotowinkel in winkelcentrum “Greenbelt” in Makati bleek zelfs helemaal op de hoogte te zijn van de eisen voor pasfoto’s voor een Nederlands paspoort want ze hadden een kopie van het eisenlijstje. Dat maakte de zaak natuurlijk een stuk makkelijker aangezien ik nu niks uit hoefde te leggen en de foto’s waren dan ook snel geregeld. Of ik blij moet zijn met het resultaat weet ik niet want ik sta er niet bepaald flatteus op, maar het gaat erom dat ze goed genoeg zijn voor een paspoortaanvraag.
Ik had al voor vanmiddag weer een afspraak gemaakt bij de Nederlandse Ambassade die ook in Makati is gevestigd, ergens op de zesentwintigste verdieping van een hoog kantoorgebouw. De wachtruimte heeft een fantastisch uitzicht maar daar kon ik niet lang van genieten want ik werd vrijwel meteen geholpen. Gelukkig werden de nieuwe pasfoto’s wel geaccepteerd, de aanvraag is ingediend en als alles goed gaat kan ik binnen twee weken mijn nieuwe paspoort ophalen.
En ik ben nog voordelig uit ook want bij het betalen bleek dat ik omgerekend 1,80 euro goedkoper uit dan in Nederland...
Turtle power
Vanmorgen zag ik tijdens mijn gebruikelijke zondagochtend koffie bij de Coffee Bean een stel zitten die ontbijt hadden besteld, en voordat ze begon te eten maakte de jongedame een foto van haar volle bord met haar telefoon. Dat op zich is niet zo vreemd, het merkwaardige zat hem echter in de manier waarop dat ging. Ze praatte terwijl ze het deed gewoon door met haar tafelgenoot en het ging schijnbaar gewoon onder het loopje door. Zo erg is het dus al hier met het maken van foto’s van hun eten, ze doen het zelfs al zonder dat ze er erg in hebben!
Maar even genoeg over die irritante gewoonte, er was in het Alabang Town Center een groots evenement vandaag waarbij ik onwillekeurig een grijns niet kon onderdrukken.
Tijdens mijn twee bioscoopbezoeken in Nederland kregen we een voorstukje te zien van een nieuwe film over de “Ninja Turtles”, bij de meesten van boven de twintig vast nog wel bekend van de tekenfilms die van eind jaren tachtig tot halverwege de jaren negentig op de tv waren. Ik zei in de bioscoop toen al dat ik ervan overtuigd was dat deze film op de Filippijnen een groot succes zou worden.
En jawel hoor. Want wat zag ik vandaag in het ATC, een grote show over de nieuwe film van, jawel, de Ninja Turtles. Op het podium liep een als Ninja Master verklede figuur die als presentator fungeerde, en er stonden twee “Ninja Turtles” waarmee je op de foto kon. Leuk voor de kleine kinderen zou je zeggen, maar hele families verdrongen zich om op het podium op de foto te kunnen met de als Ninja Turtles verklede figuren in een karate-achtige pose.
Leuk voor de kinderen zouden we zeggen in Nederland. Hier doen de vaders ook mee, en vaak nog fanatieker dan de kinderen...
Lange poten...
Even weer een kleine update over het werk want er is weer een mijlpaal in ons project te melden. Het nieuw te bouwen platform komt op de zeebodem te staan in de Zuid-Chinese Zee en aangezien het daar meer dan veertig meter diep is zijn daarvoor zijn nogal lange poten nodig. Die poten zijn twee weken geleden afgeleverd op de Keppel scheepswerf in Subic waar het platform wordt gebouwd.
De poten hebben een lengte van vijfenzestig meter en met zijn vieren vormen ze het zwaarste pakket onderdelen wat geleverd wordt voor het platform, met een totaal gewicht van ongeveer tweeëntwintig honderd ton. Ze zijn vervaardigd bij een fabriek in Maleisië en ze zijn vanuit Singapore overgevaren met een schip wat gespecialiseerd is in "heavy lift cargo", oftewel zeer zware vrachten.
Met de levering van het onderstel begint de bouw van het platform zijn voltooing te naderen. Het ligt nog steeds in de bedoeling om het platform tegen eind november op de scheepswerf gereed te hebben, waarna het zal worden versleept naar de uiteindelijke ligplaats naast het bestaande platform voor de kust van Palawan.
Foto's
Ik ben aan een nieuw paspoort toe, om twee verschillende redenen. Allereerst verloopt mijn huidige paspoort begin februari en dat is minder dan zes maanden na nu, voor veel landen inclusief de Filippijnen een probleem omdat een paspoort nog minimaal zes maanden geldig moet zijn om het land in te mogen. En de tweede reden is dat ik geen zes lege pagina's meer heb, en dat is voor vrijwel alle landen waar je een visum voor nodig hebt een voorwaarde.
Tijd dus om een nieuw paspoort aan te gaan vragen en dat moeit ik doen op de Nederlandse ambassade hier op de Filippijnen want in Nederland sta ik officieel uitgeschreven. Afgelopen week had ik het aanvraagformulier al uitgeprint en ingevuld, pasfoto's had ik nog en via een emailtje had ik een afspraak gemaakt om vanmorgen om negen uur op de ambassade te zijn voor het indienen van de aanvraag.
Het op tijd bereiken van de ambassade bleek al een mirakel want toen we vanmorgen om half acht richting Makati vertrokken waar de ambassade is gevestigd stond het verkeer in Alabang al helemaal vast. Het duurde dan ook bijna drie kwartier om de toerit voor de skyway te bereiken die hier normaal gesproken met de auto amper tien minuten vandaan ligt. Vandaar ging het gelukkig beter en de verwachte drukte in de stad zelf viel erg mee dus ik was mooi op tijd.
Toch ging de aanvraag niet door, want er was een probleem met mijn pasfoto's. Hoewel die een jaar of twee geleden pas in Nederland zijn gemaakt waren ze niet goed genoeg. Blijkbaar zijn er nieuwe regels, en ik kreeg een formulier van vier kantjes voorgeschoteld waarop staat waar een pasfoto voor een Nederlands paspoort allemaal aan moet voldoen. Het probleem met de mijne was dat er een zweem van een schaduw in de achtergrond zat en dat mag niet meer.
Ik zal dus nieuwe pasfoto's moeten laten maken en opnieuw naar de ambassade moeten voor een nieuwe poging om de aanvraag voor mijn nieuwe paspoort in te dienen. En dat terwijl de tijd begint te dringen want ik heb net gehoord dat ik begin september voor zaken naar Kuala Lumpur moet en dan moet alles dus rond zijn.
Riet had gisteravond een "Girl's Night Out" met haar vriendinnen, en daar is de foto van vandaag van. Het ging later overigens nog tot de vroege uurtjes door als een "Girl's Night In". In ons huis welteverstaan...
Stickers
Die registratie is gelukkig niet zo’n vervelend proces meer omdat onze chauffeur Lito het kan doen. Het hele gebeuren bestaat uit een verplichte meting van de uitlaatgassen en met de uitslag daarvan moet je dan naar een LTO (Land Transport Office) om daar alle papierwerk af te handelen. Omdat je daar zoals bij alle overheidsinstelling geen afspraak kunt maken moet je in de rij aansluiten en dat wordt nog wel eens een langdurige kwestie.
Lito had het gistermorgen allemaal vrij snel voor elkaar en kwam gewapend met de verplichte WA verzekering (volslagen onzin want we hebben al een All-Risk verzekering maar je komt er niet onderuit), de nieuwe papieren en stickers voor op de nummerplaten thuis.
En hij had nog een andere stickerklusje want de sticker op de voorruit die ons vrije doorgang geeft bij de ingangen van onze Village moest ook worden vernieuwd. Daarvoor moest hij naar het administratiekantoor met een kopie van het huurcontract om te bewijzen dat wij er ook echt wonen, en dat leverde in eerste instantie nog een probleem op. Het huurcontract wat we in huis hadden was namelijk nog het oude wat geldig was tot eind vorig jaar, ik had nog geen kopie opgevraagd van het nieuwe huurcontract. Dat moest ik dus nog even gauw regelen en doormailen.
Het was alles bij elkaar een duur dagje. Overheidsdiensten zijn hier ook niet goedkoop en je betaalt ook nog eens het nodige voor onzin dingen zoals die overbodige maar verplichte WA verzekering. En de prijs voor die Village sticker was zelfs in vergelijking met vorig jaar meer dan verdriedubbeld.
Maar goed, alles is nu wel weer voor een jaar geregeld...
Merkwaardig incident
Altijd goed om te schrijven dat het slecht weer is, dan is het gegarandeerd de volgende dag beter. Nou ja, dat gaat niet altijd op natuurlijk maar vandaag wel want vannacht is het voor het eerst droog gebleven en vanmorgen scheen het zonnetje. De rest van de dag was het ook prima weer en vanavond zijn we dan ook voor het eerst na de vakantie gezellig naar het Alabang Town Center gelopen om daar een hapje te eten op het terras van Itallianni's.
Het was onderweg trouwens wel een soort van spitsroeden lopen want overal liggen de stoepen nog vol met grote hopen takken, bladeren, afgezaagde stukken boom en soms zelfs hele bomen. Bij daglicht heb ik de afgelopen dagen de ravage goed kunnen bekijken en het is feitelijk erger dan ik verwacht had. Het meest opvallend zijn de grote aantallen omgewaaide bomen en vlak bij ons kantoor hebben de palmbomen langs Commerce Avenue vrijwel geen blad meer, alleen de kale stammen staan er nog.
De vele regen van de afgelopen dagen zorgde gisteravond nog voor een merkwaardig incident op de luchthaven NAIA. Een Boeing 747 van Saudi Airlines was bezig de startbaan op te taxiën toen het gevaarte slipte op de spekgladde taxibaan en kwam met een van de wielen naast de baan in het gras terecht. Niks aan de hand verder, niemand raakte gewond, maar het vliegtuig was zover in de drassige bodem weggezakt dat het binnenkomende verkeer twee uur lang moest worden omgeleid.
En dat is heel vervelend, want als je omgeleid wordt naar Clarks, de andere luchthaven van Manila, dan is het daarvandaan naast alle andere vertraging ook nog eens twee uur rijden naar de stad. Om nog maar te zwijgen van vliegtuigen die noodgedwongen moesten uitwijken naar Cebu, dat ligt hier dik een uur vliegen vandaan.
Lekker als je denkt thuis te komen en heerlijk weer in je eigen bed te kunnen slapen...
Hollands weer
Ik zeg het niet gauw maar deze keer hadden we voor het weer wel thuis kunnen blijven. Het was weliswaar droog toen we aankwamen in Manila maar het was al somber en grijs en de regen liet dan ook niet lang op zich wachten. met name in de nacht zorgden hevige buien voor vrijwel continue voor tromgeroffel op het dak en dat gecombineerd met de jetlag zorgde voor een bepaald niet geweldige nachtrust. Reizen we de halve wereld over en wat treffen we daar aan, Hollands weer!
Gistermorgen was het weer droog maar de zon liet zich maar sporadisch zien en tegen de middag barstte het weer in alle hevigheid los. In ieder geval kwam nu een van de voor onze China vakantie gekochte poncho's nu goed van pas want toen Lito naar huis wilde gaan zette net de bui nog even flink aan. Of het hem helemaal droog heeft gehouden betwijfel ik want de straten waren ondertussen al weer veranderd in snel stromende rivieren.
En vandaag heeft het vrijwel de hele dag geregend zodat je wel kunt stellen dat het beetje regen wat we in Nederland hebben gehad een miezerbuitje was vergeleken met de hoeveelheden die hier in de afgelopen twee dagen naar beneden zijn gestort. En volgens Lito was het ook al zo in de twee weken dat ik weg ben geweest dus je kunt rustig stellen dat het regenseizoen zich flink laat gelden.
Volgens mij hebben we het zo nog niet mee gemaakt maar volgens Riet zeg ik dat ieder jaar. Ik zei ook dat als het zo blijft dat we gaan verhuizen omdat ik anders net zo goed in Nederland had kunnen blijven, maar ook dat schijn ik ieder jaar te zeggen. Feit is wel dat we inmiddels al aan de tiende tyfoon zitten voor dit jaar en we hebben nog ruim vier maanden te gaan.
En niet te vergeten de tyfoon "Glenda" van drie weken geleden, normaal gesproken zitten de tyfoons deze tijd van het jaar veel zuidelijker. Maar misschien heb ik dat ook al eens eerder gezegd...
Nasleep van "Glenda"
De dag dat ik naar Nederland vertrok twee en een halve week geleden werd Manila getroffen door de tyfoon “Glenda”, en toen ik ‘s avonds vertrok was het overal in de stad een flinke chaos. Omgewaaide bomen, afgebroken takken, gebroken elektriciteits- en telefoonkabels, veel wateroverlast, en als gevolg van dat alles veel afgesloten wegen, geen elektriciteit en nog de nodige andere ongemakken.
De schade aan ons huis viel heel erg mee maar onze tuin leek bij mijn vertrek wel een salade, en het zwembad had veel weg van een bak groentesoep. Ik was dus benieuwd wat we bij thuiskomst zouden aantreffen en dat viel niet eens tegen. Estela had alles keurig opgeruimd en er was rond ons huis niet meer te zien wat een chaos het was geweest. Ook het zwembad was door onze zwembadman schoon gemaakt, daar zal hij een flinke klus aan hebben gehad.
Wat we wel zagen is dat de gevolgen van de tyfoon overal in de Village nog te zien zijn. Er liggen overal op de stoepen nog steeds grote hopen restanten van bomen en struiken en ander groen, en zo te zien gaat het nog wel even duren voor alles is afgevoerd. Je ziet ook hier en daar nog wel een boom om liggen want als die niet in de weg ligt heeft opruimen blijkbaar geen prioriteit.
Het ergste was eigenlijk dat de elektriciteit er dagenlang uit heeft gelegen. Volgens Estela was er vrijdagmiddag pas weer stroom en dat betekent dat we alles uit onze vriezer weg kunnen gooien voor zover dat nog niet is gedaan. Een geluk bij een ongeluk was dat we niet zo heel veel in de koelkast en de vriezer hadden omdat Riet al in Nederland was en ik ook op het punt stond om te vertrekken.
Het enige ongemak wat bij onze thuiskomst nog niet opgelost bleek is onze kabeltv, want toen we gisteravond de tv aanzetten hadden we van geen enkele zender beeld. Estela had me voor mijn vertrek al gewezen op een losse kabel die van het dak naar beneden hing en het zag er dus naar uit dat er toch nog wat gerepareerd moest gaan worden. De monteur is vandaag langs geweest en heeft het probleem opgelost zonder dat hij het dak op hoefde dus die losse kabel is toch ergens anders van. Dat leek me ook al wel want het internet deed het wel gewoon.
En zo is bewezen dat onze beschaving tegenwoordig afhangt van de aanwezigheid van elektriciteit, kabeltv en internet...
First Class...
We zijn weer thuis, vanmiddag landden we even na vijven op de luchthaven van Manila waar onze chauffeur Lito al op ons stond te wachten. Ondanks de enorme drukte op en rond de luchthaven waren we om kwart over zes thuis waar onze kleine kat Monster luid miauwend kwam aanrennen om ons te verwelkomen.
De reis zelf was bijzonder aangenaam verlopen, met name de vlucht naar Dubai en dat kwam omdat we bij het inchecken op Schiphol een aangename verrassing kregen. De Business Class van het vliegtuig zat behoorlijk vol en daarom kregen Riet en ik een upgrade naar First Class. Weliswaar konden we geen plaatsen naast elkaar krijgen maar dat kon ons even weinig schelen!
First Class reizen is iets waar je maar niet te veel aan moet wennen gezien het prijskaartje wat er normaal gesproken aan hangt, maar zo’n gratis upgrade is voor een keertje wel heel erg leuk. Ikzelf heb al eerder upgrades gehad naar First Class maar voor Riet was het de eerste keer, ze heeft er onderweg zelfs haar dutje voor opgegeven om er zoveel mogelijk van te genieten.
Als je in een Emirates Airbus A380 First Class reist zit je in een apart hokje met schuifdeuren die je voor je privacy kunt sluiten. Verder is het ruim, comfortabel en van alle gemakken voorzien. De stewardess komt langs om te vragen of en zo ja wanneer je wilt gaan douchen (er zijn geen wc’s maar twee badkamers), en je krijgt een menu waaruit je kunt kiezen en je mag zelf aangeven wat je wilt eten en wanneer. Verder heb je je eigen minibar, toilettafel, een mandje met snacks en een rek met tijdschriften. Had ik het al over de stoel, pardon de fauteuil, gehad?
Een buitengewoon aangenaam eerste deel van de reis dus en het was dan ook weer even wennen toen we op de vlucht van Dubai naar Manila weer “gewoon” Business Class zaten. Overigens hadden we ook op die vlucht weer mazzel want bij het inchecken was er iets verkeerd gegaan. We hadden plaatsen niet naast elkaar gekregen en dat zagen we pas bij het instappen want we hadden er niet op gelet, maar gelukkig bleken er twee lege plaatsen naast elkaar te zijn en nog aan het raam ook in plaats van in het midden.
Al met al dus een hele plezierige terugreis, en we zagen zelfs nog kans om tijdens het tweede stuk nog een paar uurtjes te slapen ook (Riet langer dan ik trouwens). Nu maar eens kijken de komende dagen hoe het staat met de jetlag...
Bloemenzee
Vanmorgen hadden we nog de nodige aanloop van familie die gedag kwam zeggen, waaronder Martin en Sandra die onze kat Paula en hun eigen kat Loekie kwamen ophalen. Paula en Loekie krijgen een nieuw onderkomen, het appartement van Martin en Sandra, en we zijn benieuwd hoe dat zal gaan.
Het zijn allebei toch wel een beetje buitenkatten en het zal wel wennen voor ze worden. Zeker Loekie is meer buiten dan binnen en daarvan verwachten we dan ook dat ze best wat moeite zal hebben om zich aan te passen. Van Paula weten we dat ze wel op een appartement kan wennen want die heeft al een paar keer bij mijn schoonouders gelogeerd.
Om half een bracht een taxi van Emirates ons naar Schiphol waar we na het inchecken nog even naar buiten liepen om te kijken naar de enorme bloemenzee buiten terminal 3. De bloemen zijn daar in de afgelopen twee weken neergelegd ter herdenking van de passagiers van de neergeschoten vlucht MH17 en vormen een meer dan indrukwekkend monument.
Het zijn niet alleen bloemen maar ook knuffelbeesten, kaarsen, ballonnen, kaarten en brieven, die aangeven hoezeer Nederland meeleeft met de slachtoffers en hun nabestaanden. En ik zeg bewust meeleeft want we zagen dat er nog steeds bloemen worden neergelegd. De vele mensen die er net als wij een kijkje namen waren allemaal zichtbaar onder de indruk en de hele sfeer straalde zo'n intens verdriet uit dat we het zelf ook een beetje te kwaad kregen.
Onze vlucht vertrok om half vier met een lichte vertraging die veroorzaakt werd door noodweer in de buurt van Schiphol wat met name het binnenkomende vliegverkeer hinderde. Boven Schiphol zelf viel het wel mee al werd de lucht langzaamaan wel donker. Wij vertrokken in ieder geval nog met droog weer.
We zijn nu onderweg naar Dubai waar we zullen overstappen op de vlucht naar Manila.
Omgevlogen...
Mijn twee en een halve week en Riet's drie weken in Nederland zitten er al weer zo goed als op want vandaag is onze laatste volle dag. Morgenmiddag vertrekken we weer en reizen we terug naar de Filippijnen waar we zondag vroeg in de avond plaatselijke tijd hopen aan te komen.
De dag werd vandaag gevuld met het doen van wat laatste boodschappen, afscheid nemen van familie en vrienden, en uiteraard het pakken van onze koffers. Zoals gewoonlijk nemen we weer allerlei dingen mee die we in Manila niet kunnen krijgen, zoals Senseo pads en spul tegen muggen met DEET.
Terugkijkend op ons bezoek kunnen we wel stellen dat we aardig druk bezig zijn geweest, met name met de verhuizing van Martin en in ons eigen huis. De tijd vloog om en een aantal dingen die we van plan waren zijn we niet eens aan toe gekomen, zoals nog een keertje slibtongetjes eten aan het strand.
Voor Riet staat er al weer een volgend bezoek aan Nederland op de planning in september, voor mij wordt het op zijn vroegst december. Het weer zal dan vast en zeker niet zo mooi zijn als het de afgelopen twee weken is geweest...
