Vrijdag vandaag en dat betekent om de twee weken een bezoek aan de Birthright School in het dorpje wat geen naam heeft omdat het eigenlijk geen dorp is. Het wordt aangeduid als de „Dump Site” omdat het gelegen is op een vuilnisbelt. Vanwege de ernstige situatie had ALIG besloten om deze keer niet alleen de school maar zoveel mogelijk mensen te eten te geven.

Dat zijn een heleboel monden om te voeden en dus was Riet al twee dagen met de andere ALIG vrijwilligers in de weer geweest om groente te snijden en andere voorbereidingen te treffen. Vanmorgen vroeg werd er al begonnen met het koken van de rijst in enorme rijstkokers en toen alles klaar was gingen ze naar de Dump Site om het eten uit te delen.

Riet had haar fototoestel meegenomen om foto’s te maken maar voelde zich toen ze er was zo bezwaard dat ze het in eerste instantie niet aandurfde. Ze werd overgehaald om het toch te doen met het simpele argument dat de mensen van de Dump Site het helemaal niet erg vonden, sterker nog, ze vinden het leuk om op de foto te gaan en gaan er zelfs uitgebreid voor zitten. Door de drukte rond het uitdelen van het eten zijn het niet zo heel erg veel foto’s geworden maar toch genoeg om een indruk te geven van de voedselhulp en het leven op de Dump Site. Je kunt de foto’s bekijken op de pagina ″Foto’s″ (de link staat rechts bovenaan deze pagina).

En het heeft niet veel gescheeld of ik had een pleegkind gehad...

Ze komen niet zo talrijk voor als in Nederland en de meeste hebben geen camera’s maar we hebben hier ook stoplichten. De werking is ongeveer wel hetzelfde als in Nederland maar je moet hier alleen veel meer geduld hebben. Heb je in Nederland een relatief snelle rotatie (al lijkt dat vanuit daar bekeken misschien niet zo), hier sta je dus echt minutenlang te wachten als het licht voor je neus op rood springt. En aangezien iedereen dat weet stopt er dus niemand voor oranje en is netaan rood ook niet meteen een reden om te stoppen.

Daarentegen staat het licht dus wel lekker lang op groen. Soms kom je van verre aanrijden en dan denk je, dat haal ik nooit, blijkt het toch nog makkelijk te lukken zonder dat je ervoor het gas extra hoeft in te trappen. Wat iedereen overigens wel doet want je weet maar nooit, nietwaar. In Alabang heb je zelfs vaak bij stoplichten nog een hulpmiddel, dan wordt er aangegeven hoe lang het licht nog op rood of op groen zal staan, en ik moet zeggen, dat neemt een hoop ergernis weg. Zelfs al staat er ″90″ (seconden) dan weet je tenminste waar je aan toe bent en blijf je niet in het ongewisse wanneer het nou eens oranje of groen wordt.

Niet dat dat altijd efficiënt werkt, soms lijkt er totaal geen logica in te zitten en verandert het licht al terwijl de teller nog lang niet op nul staat. Helemaal een zootje wordt het als de lichten uit gaan en vervangen worden door een verkeersregelaar, wat nogal eens gebeurt in de spits. De bedoeling is goed, namelijk meer tijd geven aan de drukste richtingen, maar in de praktijk komt daar niet veel van terecht. Dat verschijnsel kennen we overigens nog van Kuala Lumpur waar we ook al zeiden dat als de doorstroming te vlot ging, ze gauw een verkeersagent neerzetten om er een zootje van te maken.

Vanmiddag trof ik het weer dat op het grote kruispunt recht voor onze Village de verkeerslichten waren uitgezet en er verkeersregelaars de boel stonden te dirigeren. Het gevolg was een file die begon bij ons kantoor en voor mij pas ophield toen ik op dat kruispunt linksaf de Village in draaide. Normaal gesproken is naar huis een ritje van een minuut of zes, zeven van deur tot deur, vandaag een minuut of vijfentwintig. En dat is bij lange na nog niet het record want ik heb er op een vrijdagmiddag wel eens drie kwartier over gedaan…

De ALIG vrouwengroep organiseert al drie weken voedselhulp voor de mensen die door de overstromingen zijn getroffen. Vandaag was de eerste keer dat ik ging helpen.

Vanmorgen om half negen begonnen we met groente schoonmaken en rijst koken. Ongeveer twintig vrouwen zijn bezig geweest om alles schoon te maken, te koken en door elkaar te roeren. Dit keer was het eten voor een groep van ongeveer 1500 mensen. Zij wonen aan de rand van het meer, hun huizen staan nu grotendeels onderwater en er ligt ongeveer een meter modder in. De verwachting is dat ze pas tegen Kerst naar huis kunnen.

De bovenste foto is overigens vorige week gemaakt op een ander plek waar de ALIG groep hulp heeft verleend.

Vandaag was mijn eerste werkdag na onze vakantie, en het begon meteen al niet goed. Ik was vannacht wakker geworden van pijn in mijn kaak en hoewel de pijn zakte na het nemen van twee Saridonnetjes kon ik in eerste instantie niet meer in slaap komen. Uiteindelijk viel ik even na half zes toch nog in slaap om vervolgens wakker te schrikken van de wekker die afliep, iets wat me in al die tijd dat we hier wonen denk ik nog geen twee keer is gebeurd.

Enigszins gammel ging ik dus naar kantoor, waarbij ik in de haast vergat om brood mee te nemen. Mijn collega’s waren mij niet vergeten want na het opstarten van mijn laptop zag ik dat er 264 mailtjes op me stonden te wachten. Als ze me zagen kreeg ik eerst nog wel een „Welcome back” maar in de meeste gevallen werd ik daarna meteen lastig gevallen met voor hun dringende vragen. Eén zaak was zelfs zo dringend dat ik om negen uur al een vergadering werd ingesleept terwijl ik helemaal nog geen idee had van hoe de zaken er bij stonden. Klap op de vuurpijl was een drie uur durende vergadering van tien tot een die uiteraard al lang gepland stond maar waar ik vandaag beslist niet op zat te wachten. Gelukkig werd er daar een lunch bij verstrekt zodat ik in ieder geval compensatie had voor mijn vergeten boterhammen.

Tussendoor probeerde ik de gigantische lijst met email door te werken en halverwege kwam ik een mailtje tegen waarin ik werd gesommeerd om me tussen tien en vier te melden voor een verplichte drugstest. Dat kon er ook nog wel bij, dus ik meldde me in kamer 1927 waar een heel drugsteam op me zat te wachten. Ik moest er een grote hoeveelheid formulieren invullen (wat ik overigens wel gewend ben zo langzamerhand), maar het hoogtepunt was toch wel het potje piesen.

Voordat ik dat mocht doen werd ik echter gefouilleerd om zeker te stellen dat ik niet iemand anders’ pies had geregeld om dat stiekem te verwisselen. Vervolgens werd ik begeleid door een gozer die twee lege plastic potjes bij zich had. Ik mocht de zaak niet in een afgesloten wc afhandelen maar moest het vulproces uitvoeren bij een van de urinoirs, waarbij mijn begeleider schuin achter me bleef staan om te kijken of ik echt wel zelf allebei de potjes vol piste, eerst potje ″A″ en daarna potje ″B″.

Daarmee was ik er nog niet want ik moest mee terug naar kamer 1927 waar ik eerst moest controleren dat de stickers op de potjes wel degelijk mijn originele handtekening droegen, en uiteraard moest ik weer tekenen voor het inleveren. En nog was het niet gedaan want ik moest ook nog eens vingerafdrukken laten maken van alle tien mijn vingers. Gelukkig ging dat elektronisch anders had ik weer vieze vingers gehad, mijn handen waren namelijk net weer schoon want pissen in een klein potje is erg lastig als er iemand mee staat te kijken.

En nou maar afwachten wat ze allemaal vinden. Ik slik tenslotte al twee weken grote hoeveelheden pijnstillers tegen de pijn in mijn kaak...

Een onverwachte vrije dag vandaag, en ik moet toegeven dat ik even heb moeten opzoeken waar het eigenlijk voor was. Het bleek ″National Heroes Day″ te zijn, een dag die in verscheidene landen wordt gevierd om hun nationale helden te eren. De meeste van die landen zijn in Afrika, enkele in Zuid-Oost Azië, maar toch ook nog enkele in Europa waaronder Groot-Brittanië. Niet al die landen hebben dezelfde datum voor deze dag, en het blijkt dat ook niet altijd de aanleiding hetzelfde is.

Op de Filipijnen worden ook alle de helden van de natie uit de hele historie herdacht maar de datum is bepaald naar aanleiding van een bijzondere gebeurtenis. In 1896 kwam een genootschap wat streefde naar onafhankelijkheid van de Filipijnen van Spanje in opstand, onder leiding van de grootste held in de Filipijnse geschiedenis Bonifacio, een gebeurtenis die de Filipijnse Revolutie inluidde. De opstand begon volgens de legende met het in het openbaar verscheuren van belastingaanslagen. De juiste dag is niet helemaal bekend maar traditioneel wordt ″National Heroes Day″ gevierd op de vierde maandag in augustus.

Oorspronkelijk werd deze dag gevierd op 30 november, wat de geboortedag is van Bonifacio, maar later werd de datum verplaatst om ook alle andere helden te kunnen herdenken die gevallen zijn in naam van de Filipijnse vrijheidsstrijd. Bonifacio kreeg overigens zijn eigen herdenkingsdag op 30 november, die uiteraard ″Bonifacio Day″ heet.

President Aquino legde vandaag een krans bij het monument voor de gevallenen in Fort Bonifacio.

Gisteravond ging bij mij om een uur of tien het lampje uit en dutte ik verscheidene keren in voor de tv. Ondanks waarschuwingen van Riet dat ik dan om vier uur ’s nachts klaarwakker zou zijn ben ik toch naar mijn bed gegaan en viel als een blok in slaap. En ik werd inderdaad om een uur of half vier wakker maar na een uurtje lezen viel ik toch weer in slaap. Die zeven uur in het vliegtuig waren toch blijkbaar niet genoeg geweest want pas om half tien vanmorgen werden we allebei wakker…

We hadden tegen Estela gezegd dat ze een paar dagen vrij kon nemen en die was vanmorgen al naar huis vertrokken voordat wij op waren. Het was prachtig weer en het was voor ons toch weer even wennen aan de warmte want ondanks dat het in Nederland ook best mooi weer was geweest is dat toch niet te vergelijken met de broeierige warmte van het Filipijnse regenseizoen.

Overigens, wat die regen betreft, we hadden ons natuurlijk best zorgen gemaakt over de situatie in Alabang na alle berichten op het Nederlandse journaal over de wateroverlast op de Filipijnen. Het bleek gelukkig dat er geen nadelige gevolgen voor ons huis waren geweest tijdens de hevige regenval van de afgelopen weken. Er was nergens lekkage opgetreden en het enige probleem was geweest dat Estela tijdens de heftigste buien het water bij de voordeur weg had moeten bezemen om te voorkomen dat er water de hal in zou lopen.

Het eerste wat ik vanmorgen deed was kijken of de auto nog wilde starten maar zoals ik eigenlijk wel had verwacht was de accu zo goed als leeg. De oplader die ik al tijdens ons verblijf in Rusland had gekocht doet ook hier goed werk en vanmiddag startte de auto dan ook weer zonder problemen. Ook het Internet had opstartproblemen, dat lag er gisteravond uit, maar gelukkig werkte het vanmorgen weer. Dat was maar goed ook want er lag een stapel rekeningen die betaald moesten worden. En er moesten ook nog wat hoognodige boodschappen worden gedaan en die deden we maar te voet omdat de auto aan de acculader lag.

De katten waren gisteravond een beetje onwennig toen we thuis kwamen maar dat is vandaag weer helemaal goed gekomen...

Uiteindelijk vertrokken we ruim drie kwartier te laat voor de eerste etappe van onze vlucht naar Taoyuan, de luchthaven van Taipei op het eiland Taiwan. Dat eerste stuk is letterlijk omgevlogen. Na het aperitief en de maaltijd gingen de lichten uit en de luiken dicht voor de ″nacht″ en konden we gaan slapen. Na wat problemen met mijn stoel die in eerste instantie niet in de slaapstand wilde hebben zowel Riet als ikzelf vrijwel tot aan het ontbijt geslapen, alles bij elkaar bijna zeven uur!

Het zit er al weer op, onze drie weken in Nederland. Zoals gebruikelijk was vandaag hoofdzakelijk een dag van afscheid nemen maar er stond voor mij in de ochtend ook nog een bezoek aan de kaakchirurg op het programma. Ik heb de afgelopen anderhalve week flink last gehad van de ingreep en het eerste wat de kaakchirurg dan ook zei was, ″U heeft waarschijnlijk geen plezierige tijd gehad″. Gelukkig was hij heel tevreden want de wond schijnt goed aan het genezen te zijn.

Na de nodige bezoekjes om afscheid te nemen en visite die bij ons thuis afscheid kwam nemen werden we door Martin en Sandra om zes uur naar Schiphol gebracht. Onze beide ″Nederlandse″ katten kwamen geen afscheid nemen, die waren die drukte in huis waarschijnlijk allang al weer zat en zijn blij dat we weer ophoepelen…

Na een vlotte incheck gingen we naar de Business Lounge van KLM waar we hoorden dat er een korte vertraging was vanwege de late aankomst van het vliegtuig, maar gelukkig bleef het in eerste instantie beperkt tot twintig minuten. Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna vertrektijd, dus als alles goed gaat komt het volgende bericht weer van de Filipijnen.

Het zit er al weer bijna op, vandaag was de laatste volle dag van deze vakantie in Nederland. Het pakken is vanmorgen begonnen en de koffers liggen inmiddels zo goed als volgeladen klaar voor het vertrek. Behalve onze kleren gaat er nog van alles mee waar op de Filipijnen niet aan te komen is met als belangrijkste een nieuwe voorraad Senseo pads. Ook een pak hagelslag gaat deze keer mee, nog niet eens omdat we daar zo veel van eten maar meer omdat we het gewoon op de plank willen hebben staan.

Riet ging vanmiddag lunchen met haar zus Ans en aangezien Martin en ik niks beters te doen hadden deden wij hetzelfde. We gingen daarvoor naar Katwijk naar het strandpaviljoen „Zee & Zon” waar het goed toeven bleek in het zonnetje, ondanks dat er toch wel een straffe wind stond. Voor mij was de keuze van het menu eenvoudig want ik koos uiteraard voor iets waar ik gek op ben maar wat je op de Filipijnen toch nooit zo lekker kan krijgen als in Nederland: brood met kroketten.

Het was een bijzondere dag want vandaag was de jaarlijkse reünie met een paar ouwe Shell makkers. We kennen elkaar van onze gezamenlijke tijd bij Shell begin jaren ’90, toen we allemaal werkten in het toenmalige Shell kantoor op het Hofplein in Rotterdam.

In de loop van de jaren zijn we allemaal een andere kant op gegaan maar we hebben al die jaren contact gehouden en sinds een jaar of zeventien organiseren we ieder jaar een reünie. Op een enkel jaar na is het toe nu toe altijd nog gelukt om een gezamenlijk plekje in onze agenda’s te vinden, en de samenstelling van het gezelschap is na wat wisselingen in het begin nu al een paar jaar hetzelfde. In de beginjaren wijzigde ook de locatie nog wel eens maar de laatste jaren kiezen we steevast voor Rotterdam, simpelweg omdat dat de meest centraal gelegen locatie is.

Het verzamelpunt is al een paar jaar Café ″De Doelen″ en vandaar vinden we onze weg naar een tentje waar we wat gaan eten. Dit jaar werd het de ″Saté Bar″ en het werd zoals ieder jaar een ouderwets gezellige avond. Op de foto van links naar rechts Walter van Dijk, Joop Harting, Willem Muilenburg, Frans Burger en Karel Lamboo. En uiteraard werd de afspraak gemaakt om dit volgend jaar weer te doen.

Ik heb vandaag eindelijk iets kunnen afvinken van de lijst van dingen die ik al jaren van plan ben. Niet iets ontzettend gecompliceerds, niet iets waarvoor ik veel moeite zou moeten doen, maar simpelweg een van die dingen waarvan je denkt, ″Oh ja, dat zou ik ook nog een keer doen. Nou ja, dat komt morgen wel. Of anders overmorgen″.

Er staan overigens meer van die dingen op mijn lijstje, zoals een bezoek aan het Rijksmuseum. Iedere buitenlander die ik spreek is er geweest en ik nog nooit, terwijl ik nota bene het grootste deel van mijn leven in Nederland heb gewoond. Ook deze vakantie was ik het weer van plan maar ik heb het deze keer uitgesteld omdat de verbouwing van het Rijksmuseum nog steeds niet is voltooid. Dit actiepunt blijft dus op de lijst staan maar wat nu wel eindelijk van de lijst geschrapt kan worden is een bezoek aan de Katwijkse vuurtoren, de Vuurbaak.

Het was vandaag een prachtige dag en dus een prima gelegenheid om een bezoekje af leggen en uiteraard de nodige foto’s te maken. Het was zeker niet mijn eerste bezoek aan de vuurtoren, maar de laatste keer was toen de jongens nog klein waren en volgens een voorzichtige schatting dus een jaar of twintig geleden. Binnenin de toren zelf bleek er het nodige veranderd maar het uitzicht over mijn geboortedorp was niet veel veranderd. Alleen aan de zuidkant van de vuurtoren ligt nu een wijk in aanbouw waar tot een paar jaar geleden nog het Zeehospitium was gelegen.

Er waren niet veel bezoekers wat op zich niet erg is want veel ruimte is er in en op het gebouw niet. Op de omloop stond alleen een voormalige Leidse buschauffeur die niet erg succesvol probeerde om te praten met een Katteks accent...

Erg veel hebben we deze ″vakantie″ behalve het nodige familiebezoek niet uitgevoerd. Dat doen we eigenlijk nooit als we in Nederland zijn omdat normaal gesproken het weer niet echt uitnodigt tot activiteiten buitenshuis. Daar was deze keer beslist geen sprake van maar desondanks is er deze keer weer weinig van gekomen om wat anders te doen dan het gebruikelijke (bakkie doen, boodschappen doen, op de bank hangen). En dat had in mijn geval te maken met de achteraf niet zo gelukkige keus om mijn kleine kaakoperatie deze vakantie te laten doen.

De nasleep van het gewroet in mijn kaak bleek een stuk heftiger dan verwacht en ik ben er een week gammel van geweest. Op dit moment gaat het wel weer redelijk maar mijn kaak voelt nog steeds pijnlijk aan en er komt een lucht uit mijn mond alsof ik er een oud lijk in heb verstopt. Vreselijk voor mij maar ook niet echt prettig voor de mensen om mij heen en ik hoop dan ook dat dat gauw over is.

Om de tijd door te komen heb ik twee seizoenen gekeken van een van mijn favoriete tv series, ″The Big Bang Theory″. Met heel veel plezier overigens...

Het begint eindelijk en beetje behaaglijk in Nederland te worden. De afgelopen dagen is het steeds warmer geworden met als hoogtepunt vandaag met temperaturen van dik boven de dertig graden. Gisteren en vandaag trokken vele duizenden mensen naar het strand en leek de boulevard van Katwijk wel één grote fietsenstalling.

Het was vandaag ook een unicum om de vergelijking te zien tussen het weer in Rijnsburg en in Manila…

Robin en Chantal verzorgen tegenwoordig de volkstuin van Chantal’s opa en dat doen ze blijkbaar goed. We kregen in ieder geval een flinke voorraad lekkere zelfgekweekte Hollandse groente. Moesten wel nog eerst even gekookt worden, maar dat zijn we inmiddels wel gewend want ze hebben op de Filipijnen ook rooie bieten maar van voorgekookte hebben ze daar nog nooit gehoord…

Het is de hele week al feestweek in Rijnsburg maar behalve het Bloemencorso van afgelopen zaterdag hebben we er nog niet veel van meegepikt. Dat kwam gedeeltelijk door mijn fysieke toestand als gevolg van het bezoek aan de kaakchirurg van afgelopen maandag maar ook omdat het programma tot nu toe nog niet zo interessant was geweest.

Vandaag stond er een leuke dag op de planning. Het begon vanmorgen met het Kindercorso, het bloemencorso speciaal voor de kinderen, en het werd weer een heel erg leuke optocht van kinderen op versierde fietsjes, in bakfietsen en in kinderwagens. We wandelden daarna over de braderie in het centrum van Rijnsburg waar het gezellig druk was.

In de middag was er een een muzikaal festijn op het plein voor Café ’t Uitje, en dat werd ondanks de teringherrie die tegenwoordig voor muziek doorgaat heel erg gezellig. We kwamen zoals verwacht de nodige bekenden tegen, en dat gebeurde ook onderweg naar huis; hoewel we om zes uur richting huis gingen stapten we om half acht pas over de drempel, dus ga maar na.

’s Avonds was het zoals iedere avond deze week feest in de tent bij de Dubbele Buurt. Er staan ieder jaar twee tenten in Rijnsburg tijdens de feestweek, een voor de jeugd op het plein achter het voormalige Raadhuis en een voor de ″ouwe garde”, en wij gingen uiteraard naar de laatste. Het bleek dat het merendeel van de jeugd hetzelfde had besloten, er was niet echt veel ouwe garde aanwezig en het meeste publiek was ruim onder de dertig. We zagen weliswaar een paar ouwe bekenden maar lang niet zoveel als verwacht. Er werd trouwens wel flink gehost op de hoofdzakelijk Nederlandstalige muziek en we verwonderden ons regelmatig over de stevigheid van de tent.

Laat werd het niet want de meeste mensen moeten morgen tenslotte gewoon werken...

Ik had me van deze vakantie toch wat anders voorgesteld moet ik eerlijk zeggen. Uiteraard had ik wel verwacht dat ik wat last zou hebben van mijn kleine kaakoperatie, maar gezien de ervaringen van Riet waar jaren geleden twee verstandskiezen operatief waren verwijderd had ik verwacht dat ik met pijnstillers verder wel redelijk mobiel zou zijn.

Dat bleek vandaag bepaald niet het geval. Vannacht heb ik heel erg veel last gehad van pijn en heb dus een onrustige nacht gehad. Dat heb ik vandaag geweten, ik was de hele dag zo gammel als een deur en heb flink wat pijnstillers moeten slikken. Ik heb nu een wang als een aardappel en iedere aanraking daarvan doet ontzettend pijn, ik kon me zelfs amper scheren vanmorgen. Ook eten gaat heel moeilijk en veel heb ik dan ook niet binnengekregen.

Het resultaat was een dag die gedeeltelijk in bed en gedeeltelijk op de bank werd doorgebracht. En dat terwijl de Feestweek in Rijnsburg in volle gang is. Noodgedwongen heb ik dus het bezoek aan de feesttent vanavond, waar ik zo naar uit had gekeken, aan me voorbij moeten laten gaan...

Net als in Manila hebben we in Rijnsburg twee katten in huis, Paula en Loekie. Loekie is door Martin en Sandra in huis gehaald, Paula is eigenlijk mijn kat want ik heb haar in maart 2004 voor mijn verjaardag gehad.

Ze was toen ongeveer een jaar oud en was waarschijnlijk een zwervertje geweest want met name in het begin was ze behoorlijk neurotisch. Ze schrok overal van, van een plotselinge beweging tot het ritselen van aluminiumfolie, en hoewel dat in de loop van de jaren wel wat beter is geworden is ze nog steeds behoorlijk schrikachtig. Ze is ook niet bepaald een gezellige kat, althans niet voor Riet en voor mij. De jongens kunnen vrijwel alles met haar doen en ze komt ook bij ze op schoot, maar mij moet ze niet en Riet kan ze helemaal niet uitstaan. Tot Riet’s grote frustratie overigens want normaal gesproken kan ze eigenlijk met alle katten goed opschieten, behalve met deze sacherijn dus. Ikzelf ben ook dol op katten en ik vind er zelf ook niks aan dat Paula niet bepaald een aanhalige kat is.

Toen we vorige week thuis kwamen bleek er weinig veranderd. Paula keek ons aan met zo’n blik van „Daar zijn die zeikerds weer”, besloot dat het nu in huis veel te druk werd en brengt de dagen nu veelal slapend buiten door. Waarschijnlijk wacht ze gewoon op het moment dat wij weer ophoepelen…

Zoals mijn gewoonte is waren we ruim op tijd in het Rijnland Ziekenhuis vanmorgen voor mijn afspraak bij de kaakchirurg. Bij binnenkomst dacht ik al wel dat het een latertje zou worden want het was aardig druk en het eerste wat ik te horen kreeg was dat ze achter liepen op het schema. Omdat het voor mij de eerste keer in het Rijnlands was moest ik de nodige formulieren invullen, en uiteraard leverde mijn ziekenfondskaart weer de nodige gefronste blikken op want Riet en ik zitten bij een internationale ziekenfonds en dat schijnt toch nogal ongewoon te zijn.

Er moest een nieuwe foto worden gemaakt en toch nog redelijk vlot daarna werd ik bij de kaakchirurg geroepen. Hij nam met mij de foto even door waarop het probleem duidelijk te zien was. Hij vertelde meteen dat niet alleen de verstandskies eruit moest maar dat ook de achterste kies met de ontstoken wortels niet te redden was. Het kon gelukkig wel meteen gedaan worden en daar was ik blij om want anders had ik weer een afspraak moeten maken, en dan was het maar de vraag geweest of dat nog had gekund in de komende twee weken dat wij nog in Nederland zijn.

De operatie zelf viel de kaakchirurg een beetje tegen geloof ik, tenminste dat zei hij een paar keer halverwege. De gewone kies was er zo uit maar de verstandskies zat muurvast, en het vereiste het nodige boor- en breekwerk om die er uit te krijgen. Ruim een uur later stond ik weer buiten met een stijve kaak, een droge mond en een zak ijs om tegen mijn wang te drukken. Gelukkig was Riet meegegaan want ik was blij dat ik niet zelf hoefde te rijden. Tot halverwege de middag werkte de verdoving nog, daarna was ik toch wel blij met de pijnstillers…

In december bij mijn halfjaarlijkse controle ontdekte mijn tandarts een ″tandvleesprobleempje″ zoals hij het noemde. Het was geen probleem met de kiezen zelf dus hij wilde me in eerste instantie doorverwijzen naar een mondhygiënist, maar nadat hij voor alle zekerheid een fotootje had gemaakt van de bewuste plek zag hij dat er meer aan de hand was. Het bleek dat de wortels van mijn achterste kies waren ontstoken en op de foto was te zien hoe dat kwam, er zat nog een dwarsliggende verstandskies achter. Ik had er nog nooit last van gehad en wist eigenlijk niet eens dat die verstandskies daar nog zat.

Ik kreeg een verwijsbrief mee voor de kaakchirurg in het Rijnland Ziekenhuis in Leiderdorp en het advies om niet te lang te wachten. Nou wilde ik dat advies best opvolgen maar de vraag was hoe ik dat ging oplossen want de tandarts zei al dat het wel een aantal weken zou duren voordat ik terecht kon en een paar dagen later zou ik weer naar de Filipijnen te vertrekken. Ik besloot een afspraak te maken voor onze zomervakantie, wanneer we naar Nederland zouden gaan voor een paar weken. Weliswaar niet ideaal om zoiets tijdens je vakantie te doen, maar het enige alternatief zou zijn om het op de Filipijnen te laten doen.

Nou wil ik helemaal niks zeggen over de tandheelkunde op de Filipijnen, want inmiddels hebben we begrepen dat er prima tandartsen zijn en ook prima ziekenhuizen, maar omdat ik geen enkele informatie daarover had aan het begin van dit jaar besloot ik toch maar naar het Rijnland Ziekenhuis te gaan.

En morgenochtend om tien over elf is het zover. Joepie….

Het is niet helemaal toevallig dat we juist deze weken in Nederland zijn. Vandaag begint namelijk in Rijnsburg de jaarlijkse Feestweek en daar wilden we weer eens bij zijn. We kijken met name uit naar de bezoeken volgende week ’s avonds aan de feesttent want daar zullen we zonder twijfel de nodige ouwe bekenden tegenkomen.

Vandaag begon de feestweek met het jaarlijkse Bloemencorso. Dat is enigszins verrassend want normaal gesproken was het Corso altijd de afsluiter van de Feestweek op de zaterdag erna, maar dat is om tactische redenen veranderd, er is namelijk ook een Feestweek in Katwijk aan de Rijn aansluitend aan die van Rijnsburg. Om elkaar niet in het vaarwater te zitten met de programma’s is daarom besloten het Bloemencorso te verplaatsen naar de zaterdag aan het begin van de Feestweek, en dat was dus vandaag.

Het tijdstip is niet de enige verandering voor het Corso, ook de naam is veranderd van Bloemencorso in Flower Parade, en dat zal wel zijn om het een meer internationaal tintje te geven. Tot ongenoegen van veel Rijnsburgers is er de afgelopen jaren wel meer veranderd, en dat is het feit dat sponsors en bedrijfsnamen tegenwoordig belangrijker lijken te zijn dan de opmaak van de voertuigen. En dat is een doodzonde want voor Rijnsburg is het Bloemencorso een visitekaartje.

Voor de leken zoals ik viel er toch nog wel genoeg te genieten van mooie auto’s en mooie bloemen.Het is niet helemaal toevallig dat we juist deze weken in Nederland zijn. Vandaag begint namelijk in Rijnsburg de jaarlijkse Feestweek en daar wilden we weer eens bij zijn. We kijken met name uit naar de bezoeken volgende week ’s avonds aan de feesttent want daar zullen we zonder twijfel de nodige ouwe bekenden tegenkomen.

Vandaag begon de feestweek met het jaarlijkse Bloemencorso. Dat is enigszins verrassend want normaal gesproken was het Corso altijd de afsluiter van de Feestweek op de zaterdag erna, maar dat is om tactische redenen veranderd, er is namelijk ook een Feestweek in Katwijk aan de Rijn aansluitend aan die van Rijnsburg. Om elkaar niet in het vaarwater te zitten met de programma’s is daarom besloten het Bloemencorso te verplaatsen naar de zaterdag aan het begin van de Feestweek, en dat was dus vandaag.

Het tijdstip is niet de enige verandering voor het Corso, ook de naam is veranderd van Bloemencorso in Flower Parade, en dat zal wel zijn om het een meer internationaal tintje te geven. Tot ongenoegen van veel Rijnsburgers is er de afgelopen jaren wel meer veranderd, en dat is het feit dat sponsors en bedrijfsnamen tegenwoordig belangrijker lijken te zijn dan de opmaak van de voertuigen. En dat is een doodzonde want voor Rijnsburg is het Bloemencorso een visitekaartje.

Voor de leken zoals ik viel er toch nog wel genoeg te genieten van mooie auto’s en mooie bloemen.

De televisie staat vrijwel de hele dag aan om de Olympische Spelen te volgen. Dat zou voor ons in Manila vrijwel onmogelijk zijn geweest, allereerst vanwege het tijdsverschil van zeven uur met London maar meer nog door het feit dat er op de Filipijnen nauwelijks aandacht aan wordt besteed.

Er is wel degelijk een Filipijnse delegatie, want er was een vlaggendrager dus ook een team, maar waar ze nou precies aan meedoen was ons niet helemaal duidelijk. Voor zover wij weten is de enige sport waar een Filippino in uitblinkt boksen, want Manny Paquaio is dan weliswaar geen wereldkampioen meer maar wel een wereldtopper. Verder zijn ze helemaal gek van basketbal en met name de Amerikaanse NBA is mateloos populair, maar op internationaal niveau kunnen de Filippino’s in die sport zelf beslist geen potten breken.

Ik heb dus maar eens opgezocht op het Internet waaraan de Filipijnen dan wel meedoen en daar kwamen de volgende sporten uit: boogschieten, atletiek, boksen, fietsen, judo, schieten, zwemmen en gewichtheffen. In iedere tak van die sporten was er een enkele vertegenwoordiger, soms een bij de mannen en een bij de vrouwen, maar geen enkele Filipijnse atleet heeft een prijs behaald en de meeste vlogen er zelfs in de kwalificatierondes al uit. Het aantal behaalde medailles voor de Filipijnen is dus nul…

De Filipijnen waren vanmorgen alweer in het nieuws en het nieuws is nog steeds erg slecht. Het regent nog steeds onveranderlijk en de wateroverlast is inmiddels zo groot dat er zich een drama aan het voltrekken is. Er zijn inmiddels tientallen slachtoffers gevallen en honderdduizenden mensen zijn geëvacueerd naar hoger gelegen gebieden. Hulpverlening is erg moeilijk omdat die ook last hebben van de wateroverlast.

Onze wijk Alabang is nauwelijks getroffen door wateroverlast maar er is wel veel last van de randverschijnselen. Er zijn heel veel afgewaaide takken en omgewaaide bomen en vanwege de aanhoudende regen is het gevaarlijk op de straten en wegen. Iedereen is dan ook aangeraden om het huis alleen uit te gaan als het strikt noodzakelijk is vanwege de nog steeds barre omstandigheden.

Volgens de weerberichten gaat het eind deze week beter worden, en dat hoop ik van harte voor al mijn vrienden en collega’s op de Filipijnen.

Een van de dingen die ik altijd doe als ik in Nederland ben is met mijn zoons naar de bioscoop. Gek genoeg komt er in Manila niks van bioscoopbezoek, ik ben daar helemaal nog niet geweest terwijl er daar vlakbij huis toch meerdere prima bioscopen zijn. Ook in Maleisië ben ik maar één keer naar de bioscoop geweest. De belangrijkste reden daarvoor ligt in het feit dat het er in het Verre Oosten in de bioscopen luidruchtiger aan toe gaat dan in Nederland. Er wordt voortdurend en luidruchtig gepraat en het uitzetten van de mobieltjes is daar gewoon onbestaanbaar, en dat zijn precies de omstandigheden waar ik een vreselijke hekel aan heb. Vandaar dus dat ik daar liever thuis naar films kijk, ook al omdat we vijf filmnetten in HD op de kabel hebben.

Vandaag ben ik met Robin in Den Haag naar de nieuwste Batman film ″The Dark Knigth rises″ geweest. Amper een uur na het begin kregen we een onverwachte verrassing: het brandalarm ging af, de noodverlichting ging aan en we werden door een stem uit de intercom verzocht om rustig via de nooduitgangen het pand te verlaten. Wij zaten in de bovenste zaal dus we moesten de nodige trappen af, maar het proces verliep inderdaad heel ordelijk en even later stonden we met een paar honderd mensen buiten op de Grote Marktstraat.

Er was geen rook of vuur te zien, er werd ook niks meegedeeld, en het enige wat aangaf dat het om een brandalarm was dat er een langzaam rijdende brandweerwagen zonder zwaailicht of sirene voorbij kwam. Na een kwartier werd het sein gegeven dat iedereen weer naar binnen kon en even ordelijk als de ontruiming ging iedereen weer naar binnen. De film ging verder alsof er niks was gebeurd, en omdat er helemaal geen mededelingen werden gedaan hebben we eerlijk gezegd ook geen idee waarom het brandalarm is afgegaan.

De film was overigens de moeite waard. Beetje merkwaardige sprongen hier en daar en een beetje voorspelbaar slot maar al met al toch redelijk onderhoudend.

De kranten berichtten vanmorgen over Manila en het nieuws was niet goed. Het had al de hele week geregend voordat wij vertrokken en dat is blijkbaar na ons vertrek doorgegaan. Er is weer een tyfoon overgetrokken en de moesson heeft zoveel storm en regen gebracht dat zich inmiddels een kleine ramp aan het voltrekken is. Meer dan de helft van de stad staat onder water, er zijn al 270.000 mensen geëvacueerd en het dodental is inmiddels al opgelopen tot bijna zestig slachtoffers. En het eind is nog niet in zicht want het blijft volgens de berichten nog zeker tot woensdag regenen.

Het openbare leven zal grotendeels stil liggen in de stad en we vroegen ons af hoe het bij ons thuis in Alabang zal zijn. Het antwoord kwam via Riet’s vriendinnen op Facebook, ook in Alabang zijn er grote problemen. Weliswaar zijn er geen overstromingen omdat ons stadsdeel hoger gelegen is en over een goed afwateringssysteem beschikt, maar er zijn desondanks grote problemen door de harde wind, de striemende regenbuien, afgewaaide takken en omgevallen bomen, en niet in de laatste plaats door rondvliegende losgeraakte dakplaten. We hopen maar dat bij ons thuis alles goed is.

Hier in Nederland is het niet zo slecht als op de Filipijnen maar veel soeps is het ook hier niet. De temperaturen zijn laag voor de zomer, het regent voortdurend en het waait hard. Er zijn al dagenlang berichten dat het beter gaat worden maar daar is tot nu toe nog niet veel van te merken. Vanavond hebben we in strandtent ″De Westerkim″ wat gegeten en het was tekenend dat het er bijna leeg was. En uiteraard hebben we binnen gezeten, in plaats van lekker op het terras zoals toch wel de bedoeling is in deze tijd van het jaar...

Er stond voor vandaag een bezoek aan de Apple Store in Amsterdam op het programma. Ik wil namelijk een aanschaf doen maar om dat in Nederland betaalbaar te houden wil ik gebruik maken van een bijzondere regeling. Door een aanschaf op Martin’s naam kan ik studentenkorting krijgen, maar ik wil tegelijkertijd ook de rekening op mijn naam hebben zodat ik bij onze terugkeer naar de Filipijnen op Schiphol de BTW kan terug claimen.

Een bezoek afgelopen zaterdag aan een Apple winkel in Den Haag leverde niet het gewenste resultaat op en vandaag bleek dat ook de officiële Apple Store op het Leidscheplein niet mee wilde werken. Studentenkorting kan wel maar dan komt de rekening ook op Martin’s naam en daar viel niet aan te tornen. Jammer, maar dat betekent dus dat ik geen zaken met ze doe. Het punt is dat mijn beoogde aankoop in Kuala Lumpur veel goedkoper is, en als ik in Nederland niet hetzelfde kan kopen via de mij voorgestelde regeling ben ik gewoon veel duurder uit. En het scheelt zoveel dat ik het wel de moeite waard vind om nog maar even te wachten tot de gelegenheid zich voordoet om mijn aankoop te regelen via kennissen in Kuala Lumpur.

We waren dus gauw klaar in de Apple Store en besloten een bakkie te gaan doen in de vlakbij gelegen Starbucks. ″Can I help you?″, vroeg het mokkeltje. ″Je kunt gewoon Nederlands tegen me praten, hoor″, zei ik tegen haar maar het hielp niks. Ondanks dat ze overduidelijk Nederlandse was bleef ze volharden in het Engels, evenals haar collegaatje wat de koffie voor ons maakte. ″Two Cappuccino Grande, Sir″. Ik gaf het maar op.

Toen we verder wandelden hoorden we alle denkbare talen, vooral veel Engels en Spaans, maar nauwelijks Nederlands. Voordat we terugreden stapten we ook nog even bij de Burger King naar binnen voor een lunch burgertje, en ook daar werden we weer in het Engels te woord gestaan. Ik vroeg aan Martin in welk land ik ook al weer was, waarop een Amsterdammer naast me in de lach schoot. ″Zo gaat het in Amsterdam tegenwoordig overal″, vertelde hij. Het bewijst maar weer eens wat een andere Amsterdammer me jaren geleden al vertelde, namelijk dat er in Amsterdam alleen nog maar buitenlanders wonen want de echte Amsterdammers zijn allemaal verhuisd naar Purmerend en Almere.

Als klap op de vuurpijl kregen we tijdens onze wandeling ook nog een paar fikse buien over ons heen. We moesten verscheidene keren schuilen in een winkel, en in een daarvan zei iemand gekscherend ″Welcome to The Netherlands″…

Hopelijk hebben jullie er niet al te veel van gemerkt maar er is ten aanzien van mijn website weer het een en ander gewijzigd. Ik moest noodgedwongen een maand geleden overstappen naar een andere oplossing om mijn website onder te brengen. Martin had een oplossing geregeld door thuis een server op te tuigen waarop ik mijn website kon draaien en dat leek in eerste instantie prima te voldoen.

Het bleek echter de afgelopen maand dat er wat problemen optraden. Als iemand een fotoserie op mijn website bekeek dan had Martin thuis vrijwel geen internet verbinding meer omdat mijn website dan de verbinding vrijwel helemaal opslokte. Ook in zijn algemeenheid was de snelheid van het laden van de pagina’s niet zo snel als verwacht. Allemaal zaken waar weinig aan te verbeteren valt omdat we thuis nu eenmaal via KPN aan het internet zijn gekoppeld en daardoor te maken hebben met de normale beperkingen van een „thuis aansluiting”. De verbinding is simpelweg niet bedoeld voor een complete server oplossing, daarvoor moet je eigenlijk een veel duurder abonnement voor afsluiten.

Ik besloot dus om toch maar een andere oplossing te gaan zoeken en die was al snel gevonden bij hetzelfde Amerikaanse bedrijf waar ik tijdens ons verblijf op Sakhalin ook mijn website al had ondergebracht. De afgelopen twee weken ben ik daarmee aan het testen geweest en het afgelopen weekend is mijn website overgezet. Daarbij is de website af en toe onbereikbaar geweest maar alle problemen zijn nu opgelost.

Er verandert overigens voor mijn bezoekers niets, het adres van de website blijft gewoon www.wvdk.nl. Maar dat weet je al want anders zat je nu deze pagina niet te lezen...

Het was vandaag in zoverre een bijzondere dag dat ik voor het eerst sinds ruim twee jaar weer een wedstrijd kon bezoeken van Quick Boys. Ik heb in de de afgelopen dertig jaar als het maar enigszins mogelijk was iedere wedstrijd van mijn club bezocht, zowel uit als thuis en vrijwel altijd samen met mijn vader. Daar kwam later ook mijn broer bij en met zijn drieën hebben we zowat het hele land op zaterdagmiddag afgetuft. Er was uiteraard een onderbreking toen Riet en ik naar Sakhalin verhuisden maar we pikten de draad daarna gewoon weer op.

Bijna twee jaar geleden was de competitiewedstrijd tegen Zwaluwen ′30, die eindigde in 2-2, de laatste wedstrijd die ik heb gezien. Toen mijn vader en ik samen van het veld liepen zei hij dat het dus weer voorlopig de laatste zou zijn. Wat we toen nog niet wisten was dat het definitief de laatste wedstrijd was die we samen zouden zien want twee maanden later overleed mijn vader. Het was dus vanmiddag de eerste wedstrijd in een lange, lange tijd met alleen mijn broer en zonder mijn vader, en dat was toch een beetje een merkwaardig gevoel toen we samen het sportpark van tegenstander VVSB betraden.

Het was wel weer lekker om weer eens een wedstrijd live te zien in plaats van alleen de samenvatting op het internet, en om weer eens echt gras te kunnen ruiken. Het weer zorgde alleen nog wel voor een verrassing want na een half uur barstte er een onweersbui los en conform de regels werd de wedstrijd tijdelijk gestaakt. Na ruim een kwartier was de bui voorbij en kon de wedstrijd worden hervat. Het probleem was echter dat er toch wel het nodige water was gevallen en om het hoofdveld te sparen werd besloten de wedstrijd voort te zetten op een van de bijvelden. Dat bijveld bleek echter een kunstgras veld, dus tot zover de geur van echt gras.

De wedstrijd zelf was niet echt hoogstaand en eindigde toch wat teleurstellend zonder doelpunten. Desondanks kijk ik er naar uit om in de komende drie weken nog een paar wedstrijden te gaan zien want het zal wel een hele tijd duren voordat ik hierna weer de gelegenheid heb.

We zijn weer thuis in Rijnsburg. Tijdens het restant van de vlucht hebben we redelijk geslapen, ikzelf een uur of vijf alles bij elkaar en Riet zelfs nog meer, een uur of zeven. Na nog een teleurstellende actiefilm („Wrath of the Titans” ) en het ook al tegenvallende ontbijt (koud geworden omelet) landden we om even over zes in de ochtend op Schiphol. We waren dankzij een nieuw paspoort controle systeem in een mum van tijd bij de bagageband waar de koffer van Riet als allereerste aankwam. De andere twee volgenden binnen een minuut en toen we even later de aankomsthal binnenkwamen stond Martin al op ons te wachten. En zo stapten we na een wel heel erg voorspoedige reis om even over zevenen in Rijnsburg door de voordeur.

Het werd meteen al een behoorlijk drukke dag met veel visite en familiebezoek. En uiteraard werden er vandaag meteen even een paar Hollandse tradities in ere hersteld: ’s morgens bij de koffie een gevulde koek en ’s avonds was er patat met mayonaise en pindakaas en een frikadel speciaal…

We zijn onderweg naar Nederland. Vandaag ben ik nog gewoon naar kantoor geweest maar om een uur of twee ben ik naar huis gegaan. Enerzijds om nog het een en ander te pakken en anderzijds omdat er nou eenmaal niet veel meer te doen is op je werk als je op vakantie gaat en alles wat moet gebeuren is overgedragen aan iemand anders. Om vier uur zaten we gepakt en gezakt klaar en dat was maar goed ook want ons vervoer naar de luchthaven, wat pas om half vijf zou komen, stond al om tien over vier voor de deur.

We waren dus lekker op tijd en dat was blijkbaar een voorteken voor een voorspoedige reis want vanaf dat moment ging alles vlot. Tijdens de rit naar de luchthaven was het ongewoon rustig op de weg en we deden het dan ook in de recordtijd van net aan een half uur. Er stond nergens een rij op de luchthaven zelf dus we zaten al in de KLM lounge tegen de tijd dat we eigenlijk verwacht hadden op de luchthaven aan te komen. We hadden zoals je op de foto kunt zien alle tijd voor een bakkie op ons gemakkie. Zelfs ons vertrek ging vlot, want wat nog nooit was voorgekomen, we vertrokken zelfs tien minuten te vroeg!

We hadden trouwens meer geluk vandaag dan de KLM reizigers van gisteren want die vlucht was gecanceld. De tyfoon die afgelopen weekend over Luzon trok trof gisteren namelijk Taiwan en de KLM vlucht maakt zoals ik al heb verteld in mijn blog van 16 februari tegenwoordig een tussenlanding in Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Het weer was daar gisteren zo slecht dat de KLM vlucht daar niet kon landen en alle passagiers moesten dus overnachten in Manila. Het was ook voor ons nog even spannend want hoewel het weer nu beter was op Taiwan dan gisteren was het nog steeds wel zo slecht dat er geen definitief uitsluitsel gegeven kon worden toen we vertrokken.

Er bleek gelukkig niets aan de hand want na anderhalf uur landden we, weliswaar in stromende regen, op de luchthaven van Taipei. Onderweg hadden we de warme maaltijd al gekregen en we hadden allebei gekozen voor de heerlijke Hollandse hutspot, om alvast weer een beetje te wennen.

Het oponthoud in Taipei duurde anderhalf uur waarbij we allemaal het vliegtuig uit moesten terwijl het vliegtuig werd bijgetankt en er van bemanning werd gewisseld. Om een uur of elf vertrokken we voor het resterende stuk van Taipei naar Amsterdam, een traject van twaalf en een half uur. Uiteraard probeerden we wat te slapen onderweg, wat zowaar redelijk lukte ondanks het feit dat we enorme turbulentie hadden in de eerste paar uur. Het slapen ging met horten en stoten want we werden allebei regelmatig wakker van het hevige schudden van het vliegtuig, wat op een gegeven moment zo erg werd dat zelfs de bemanning moest gaan zitten en zich vastsjorren.

Voor degenen die er geen idee van hebben, slapen onderweg in een vliegtuig is een verhaal apart. Over de Economy Class wil ik het niet eens hebben want de rugleuningen van de stoelen daar kunnen hooguit iets achterover en je moet dus zien te slapen terwijl je in een veel te krappe ruimte vrijwel rechtop zit. Ik ben altijd strontjaloers op mensen die zo gauw de wielen ingaan hun ogen dichtdoen en gewoon tien, twaalf uur onder zeil zijn. In de Business Clas is het weliswaar een stuk beter omdat je meer ruimte hebt en je stoel veel verder verstelbaar is maar echt comfortabel is het nog steeds niet. Een KLM Business Class stoel is nog steeds vele malen slechter om te slapen dan het slechtste hotelbed wat je je kunt voorstellen, met uitzondering misschien van een Japans Tatami bed.

Stel je het volgende voor: leg een ouwe smalle houten deur met de rand tegen een lage tafel en ga daar op liggen. Als je je dan ook nog even voorstelt dat je zo ongeveer aan weerskanten klem zit tussen een opstaande rand dan heb je een beetje een idee. Tijdens de „nacht” in het vliegtuig gaat de cabine temperatuur drastisch omlaag, wat wordt gecompenseerd door de fleece deken die je krijgt. Nadeel van fleece is dat dat heel erg warm is en je onder die deken dus binnen de kortste keren ligt te zweten als een rund. Je hebt dus eigenlijk de keus tussen te warm en te koud.

Als je bovendien nog een draaikont bent zoals ik, die zich regelmatig op de andere zij moet draaien dan heb je helemaal een probleem. Doordat je voortdurend naar beneden lijkt te glijden en de stoel waarop je ligt keihard is doen althans bij mij binnen de kortste keren alle spieren pijn. Niet echt omstandigheden dus voor een goede kwaliteit nachtrust, en al helemaal niet als je met turbulentie ook nog eens je gordel vast moet maken over je deken heen zodat het cabine personeel kan zien dat je ligt vastgesnoerd. Probeer je dan maar eens om te draaien.

Desondanks lukte het na het bekijken van de overigens tegenvallende film „The Hunger Games” toch om in slaap te vallen. Kijken hoeveel slaap ik deze reis ga krijgen...

De laatste volle dag in Manila voor onze vakantie is al weer om en dat was gelijk ook mijn voorlaatste werkdag. Morgenavond vertrekken we met vlucht KL808 naar Nederland, met een tussenstop in de Taiwanese hoofdstad Taipei, een vlucht van in totaal zestien uur.

Morgenochtend ga ik nog gewoon naar mijn werk en halverwege de middag ga ik dan naar huis, waar we als alles goed gaat dan om een uur of half vijf worden opgepikt om naar de luchthaven te worden gebracht. Het is nogal chaotisch op het werk, zoals eigenlijk altijd voordat je op vakantie gaat want je bent eigenlijk meer aan het regelen dat alles blijft doorgaan als je weg bent dan dat je nou daadwerkelijk iets productiefs doet. In mijn geval heb ik nog de handicap dat mijn vaste vervanger, mijn maatje Fairuz, op dit moment vanwege droeve familieomstandigheden in zijn thuisland Maleisië zit en dat is lastig overdragen. Uiteraard ga ik hem op dit moment niet lastig vallen, ik zal de overdracht via achtergelaten berichten moeten doen.

En uiteraard zijn we al begonnen met het pakken van de koffers. In de winter is dat een stuk eenvoudiger dan in de zomer want al onze winterkleren zijn nog in Nederland en zomerkleren hoef je ’s winters nou eenmaal niet mee te nemen. In de zomer heb je weer het dilemma dat je zomerkleren moet inpakken, maar wat sleep je nou allemaal mee? Gelukkig hebben we er inmiddels genoeg ervaring mee zodat we eigenlijk vrij snel klaar zijn. De koffers staan dus al grotendeels klaar, alleen de gebruikelijke zaken als opladers en snoeren moeten er nog in. Helemaal vol zijn ze bij lange na niet en dat moet ook niet want er moet heel veel ruimte over blijven voor de terugreis.

Ons boodschappenlijstje ligt namelijk ook al klaar, en dat bestaat hoofdzakelijk uit pakken Senseo...