Vandaag was mijn eerste werkdag na onze vakantie, en het begon meteen al niet goed. Ik was vannacht wakker geworden van pijn in mijn kaak en hoewel de pijn zakte na het nemen van twee Saridonnetjes kon ik in eerste instantie niet meer in slaap komen. Uiteindelijk viel ik even na half zes toch nog in slaap om vervolgens wakker te schrikken van de wekker die afliep, iets wat me in al die tijd dat we hier wonen denk ik nog geen twee keer is gebeurd.

Enigszins gammel ging ik dus naar kantoor, waarbij ik in de haast vergat om brood mee te nemen. Mijn collega’s waren mij niet vergeten want na het opstarten van mijn laptop zag ik dat er 264 mailtjes op me stonden te wachten. Als ze me zagen kreeg ik eerst nog wel een „Welcome back” maar in de meeste gevallen werd ik daarna meteen lastig gevallen met voor hun dringende vragen. Eén zaak was zelfs zo dringend dat ik om negen uur al een vergadering werd ingesleept terwijl ik helemaal nog geen idee had van hoe de zaken er bij stonden. Klap op de vuurpijl was een drie uur durende vergadering van tien tot een die uiteraard al lang gepland stond maar waar ik vandaag beslist niet op zat te wachten. Gelukkig werd er daar een lunch bij verstrekt zodat ik in ieder geval compensatie had voor mijn vergeten boterhammen.

Tussendoor probeerde ik de gigantische lijst met email door te werken en halverwege kwam ik een mailtje tegen waarin ik werd gesommeerd om me tussen tien en vier te melden voor een verplichte drugstest. Dat kon er ook nog wel bij, dus ik meldde me in kamer 1927 waar een heel drugsteam op me zat te wachten. Ik moest er een grote hoeveelheid formulieren invullen (wat ik overigens wel gewend ben zo langzamerhand), maar het hoogtepunt was toch wel het potje piesen.

Voordat ik dat mocht doen werd ik echter gefouilleerd om zeker te stellen dat ik niet iemand anders’ pies had geregeld om dat stiekem te verwisselen. Vervolgens werd ik begeleid door een gozer die twee lege plastic potjes bij zich had. Ik mocht de zaak niet in een afgesloten wc afhandelen maar moest het vulproces uitvoeren bij een van de urinoirs, waarbij mijn begeleider schuin achter me bleef staan om te kijken of ik echt wel zelf allebei de potjes vol piste, eerst potje ″A″ en daarna potje ″B″.

Daarmee was ik er nog niet want ik moest mee terug naar kamer 1927 waar ik eerst moest controleren dat de stickers op de potjes wel degelijk mijn originele handtekening droegen, en uiteraard moest ik weer tekenen voor het inleveren. En nog was het niet gedaan want ik moest ook nog eens vingerafdrukken laten maken van alle tien mijn vingers. Gelukkig ging dat elektronisch anders had ik weer vieze vingers gehad, mijn handen waren namelijk net weer schoon want pissen in een klein potje is erg lastig als er iemand mee staat te kijken.

En nou maar afwachten wat ze allemaal vinden. Ik slik tenslotte al twee weken grote hoeveelheden pijnstillers tegen de pijn in mijn kaak...