Ik had nog wat kleine boodschappen te doen waarvoor ik in de Festival Mall moet zijn want wat ik nodig heb hebben ze in geen enkele winkel in het Alabang Town Center aan de overkant van de Village. De Festival Mall is maar een kort ritje bij ons vandaan, dat winkelcentrum ligt ruwweg aan de overkant van ons kantoor en dat is dus ook maar vijf minuten rijden (al kan er wat oponthoud zijn door de vele stoplichten onderweg).

Ik besloot het te combineren met een hapje eten in de avond en ging dus even na zessen op pad. Ik was de poort van de Village nog niet uit of ik wist dat al dat ik niet slim bezig was. Het verkeer mijn kant op viel wel mee maar vanaf de andere kant, vanuit de richting van de Festival Mall dus, stond het stampvol, het hele eind. Ik realiseerde me dat ik een grove inschattingsfout had gemaakt en ik had het kunnen weten, het is niet verstandig om op zaterdag na het middaguur naar de Festival Mall te gaan want dat doen duizenden Filipino's dan namelijk ook. Het is daar dan een compleet gekkenhuis en ik vroeg me vertwijfeld af hoe ik op het stomme idee was gekomen.

Maar ik was al onderweg en omkeren had gezien de file de andere kant op totaal geen zin, dus ik besloot om dan in vredesnaam maar door te rijden. Aangekomen bij de parkeerterreinen van de Festival Mall zag ik nog meer files, van auto's die rondreden om een plekje te zoeken. Was Riet er nou maar bij dacht ik nog, want om de een of andere reden heeft die altijd de mazzel dat er net een auto vlak voor haar neus wegrijdt en hoe druk het ook is, die heeft altijd een plekje. Nou, ik dus niet! Ik ben een kwartiertje meegeschoven met de gemotoriseerde stoelendans en toen heb ik het opgegeven. Via de enige alternatieve route, die overigens ook druk was maar gelukkig niet vast stond, ben ik teruggereden naar het Alabang Town Center.

Daar was het ook erg druk maar er was nog voldoende parkeerplek. Het ATC trekt dan ook een heel ander publiek dan de Festival Mall want het is toch meer een winkelcentrum voor de meer welgestelden. Dat klinkt heel snobistisch maar ik zou niet weten hoe ik het anders moet noemen, en het is gewoon een feit dat in het ATC de meer duurdere winkels zijn. Het betekent natuurlijk wel dat ik morgen toch terug moet naar de Festival Mall voor mijn boodschappen, alleen ga ik dan voor de middag, als het nog rustig is…

De eerste werkweek na de vakantie zit er al weer op vandaag, zij het dat het een korte was omdat maandag een vrije dag was en ik dus maar vier dagen heb gewerkt. Het was druk want er zijn nog steeds veel mensen op vakantie waaronder twee in mijn team dus het was aanpoten.

Toen ik vanmiddag voor de deur van het gebouw stond te wachten op Lito zag ik rechts van me dat Commerce Avenue, de weg naar Ayala Alabang Village, al weer helemaal vast stond. Het kruispunt waar we moesten invoegen op honderd meter van het kantoor was een flinke chaos want het verkeer dat in moet voegen op Commerce Avenue kan zowel naar links en naar rechts. Er stond weliswaar een verkeersregelaar op het kruispunt om alles in goede banen te leiden maar de bovenstaande foto laat duidelijk zien dat het nut van die lui soms uiterst twijfelachtig is.

Bij extreme drukte zijn langs Commerce Avenue veel stoplichten uitgeschakeld en wordt het verkeer geregeld door dergelijke verkeersregelaars. Het is me absoluut een raadsel waarom, want door de stoplichten duurt het dan wel erg lang voordat je door kunt rijden maar de kruispunten blijven tenminste vrij. Met die verkeersregelaars gebeurt het niet zelden dat een kruispunt helemaal vol komt te staan en er ontstaat dan een soort "deadlock" situatie waarbij er niemand meer voor- of achteruit kan. Wat zo'n verkeersregelaar dan overigens doet is op zijn brommertje stappen en wegrijden, dat is hier niet anders dan in Kuala Lumpur.

Vanmiddag leek het dus ook even dat we zo'n "dreadlock" hadden maar het viel gelukkig mee. Lito weet er overigens wel raad mee, want die wurmt zich overal doorheen en zorgt er steevast voor dat ik minstens een kwartier eerder thuis ben dan wanneer ik zelf achter het stuur had gezeten. In dat opzicht ben ik nog steeds niet Filipino genoeg…

Zoals jullie weten hebben we twee officiële huisdieren, onze katten Abby en Monster. We hebben echter ook nog de nodige onofficiële huisdieren, en we zijn niet even blij met allemaal.

Vanmiddag toen ik thuis kwam bijvoorbeeld stond er in de keuken op de grond weer een mierenlokdoosje, en bij navraag bij Estela bleek dat we weer een kleine mierenoverlast hebben. Gelukkig op een plaats waar het weinig kwaad kan en die lokdoosjes zijn erg effectief dus ik neem aan dat dat een tijdelijke overlast is.

We hebben nog meer ongewenste huisdieren die Riet bij tijd en wijle helemaal dol maken, namelijk muggen. Die zijn hier zo klein dat je ze niet ziet, maar dat neemt niet weg dat ze er wel zijn want dat merk je als het opeens ergens begint te jeuken en je na het krabben een bult ziet opkomen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik er nauwelijks mee last van heb maar om de een of andere reden zijn ze wel dol op Riet (dat snap ik dan wel weer, ik heb dat zelf ook). Zij wordt overal en van alle kanten aangevallen; buiten, in de woonkamer, in de keuken, en zelfs in bed is ze niet veilig.

Ik heb expres een bepaald huisdier nog niet genoemd, want als ik dat doe dan ben ik bang dat we geen bezoekers meer krijgen. Terwijl het eigenlijk heel erg meevalt want in huis hebben we zolang we hier wonen zegge en schrijve drie kakkerlakken gezien, en alle drie toen we hier net woonden. Ik denk dat Abby en Monster wel raad met ze weten, die houden ons huis van binnen keurig schoon (op de muggen na dan). Rond het huis jagen onze katten op die krengen, en het insectenverdelgingsmiddel wat een keer per maand rond het huis wordt gespoten is ook behoorlijk effectief.

Vanavond zat er in de tuin een heel andere vreemde gast. Ik had ze al wel meer gezien op de muur rond onze tuin en toen stond ik al verbaasd over hun formaat, maar de slak die vanavond in het gras zat was wel een erg grote joekel…

We zitten op dit moment midden in een politieke rel op de Filipijnen die afgelopen maandag tienduizenden mensen op de been heeft gebracht die naar het centrum van Manila trokken om te protesteren tegen de zogenaamde "pork barrel funds". Met de term "pork barrel funds" worden fondsen bedoeld die komen uit overheidsgeld en die gebruikt worden om projecten te bekostigen die eigenlijk alleen bedoeld zijn ter meerdere eer en glorie van de politicus die het project start. Dat hoeft niet perse verkeerd te zijn maar dit zijn de Filipijnen, met grote voorsprong het meest corrupte land van Zuid-Oost Azië, en dan weet je het eigenlijk al.

Die fondsen werden op grote schaal misbruikt voor projecten die in eerste instantie bedoeld waren om de kiezers te imponeren maar het grootste deel is naar projecten gegaan die helemaal niet blijken te bestaan. Om aan te geven om hoeveel geld het hier gaat, er is in totaal een bedrag van 226 miljoen dollar aan de strijkstok blijven hangen volgens een door de overheid zelf uitgevoerd onderzoek. Dat is dus omgerekend de somma van bijna 170 miljoen euro, in een land waar het grootste deel van de bevolking moet rondkomen van twee tot drie dollar per dag.

De hele kwestie heeft tot enorme verontwaardigend geleid, met name omdat President Aquino juist gekozen is op basis van een programma om de grootschalige corruptie aan te pakken. Daar is ondanks dus in de praktijk nog bar weinig van terecht gekomen al heeft de president heeft uiteraard aangekondigd de lekken te zullen stoppen. Gek genoeg neemt de sympathie voor de president door dit alles nauwelijks af, hij geniet nog steeds de steun van meer dan zeventig procent van de bevolking. Maar de fraude kan dan ook niet op naam van de huidige president worden geschoven want die is grotendeels gepleegd onder de regering van zijn voorganger Gloria Arroyo, die overigens al terecht moet staan op beschuldiging van fraude.

De actievoerders, waarvan velen getooid met een varkenskop, kwamen uit alle lagen van de bevolking en ook de Katholieke Kerk was vertegenwoordigd door de charismatische aartsbisschop van Manila, Luis Antonio Cardinal Tagle (die overigens gezien werd als een sterke kandidaat bij de verkiezingen van de nieuwe paus vorig jaar). De aartsbisschop maande de regering tot "grootse maatregelen". Nu zijn ze hier ontzettend gelovig maar of dit wat uithaalt…

Terug in Manila was er meteen een vervelend jaarlijks terugkerend ritueel, het opnieuw laten registreren van onze auto. Dat registratie systeem gaat simpelweg op kenteken, dat van onze Fortuner eindigt op een "8" en dat betekent dat wij in augustus de klos zijn. Het is niet eens zo zeer een kostbare aangelegenheid (al is het dat voor de doorsnee Filipino's absoluut wel), het ia meer het probleem dat het een ontzettend tijdrovend klusje is waar je minstens een halve dag mee zoet bent.

Je moet met de auto allereerst een emissie-test laten doen. Dat kan bij iedere garage of keuringsstation, maar het makkelijkst is het om het te doen bij de naast het Land Transportation Office (LTO) gelegen keuringsstation. Het LTO is een soort van politiebureau waar je al je zaken met betrekking tot gemotoriseerde deelname aan het verkeer moet regelen. Riet en ik zijn er in mei vorig jaar voor de laatste keer geweest om ons Filipijnse rijbewijs te regelen en dat kostte ons zelfs tegen betaling van een kleine "vergoeding" hier en daar nog meer dan twee en een half uur. Die ervaring was voor mij genoeg om in augustus te besluiten dat ik de registratie zou uitbesteden aan de garage, die daar overigens zo bleek achteraf een schandalige prijs voor rekende.

Dit jaarr is het heel wat makkelijker want nu hebben we een chauffeur. Lito was trouwens ook degene die me erop attent maakte dat de registratie weer moest worden gedaan anders was ik het vast en zeker vergeten. Omdat ik zelf niet mee hoef om het hele proces uit te voeren was het dus dit jaar heel simpel, ik gaf Lito vanmorgen geld voor alle onkosten en vanmiddag was alles geregeld. We moeten alleen nog even de nieuwe stickers op de nummerplaten plakken.

Een van die onkosten vind ik trouwens weer zo'n typisch voorbeeld van gelegaliseerde diefstal. Ik moet namelijk verplicht een soort van WA verzekering afsluiten, wat in mijn geval volkomen overbodig is want ik heb een all-risk verzekering die alles dekt. Dat maakt echter niks uit, die WA verzekering is verplicht en daar valt dus niet aan te ontkomen. Een overbodige betaling dus, en in eerste instantie dacht ik ook zo over die hele jaarlijkse registratie. Het lijkt pure geldklopperij om dat ieder jaar te moeten doen, maar je kunt het ook anders bekijken. Je betaalt nu voor ieder jaar dat je de auto of motor bezit en dat is eerlijker dan een vast bedrag te betalen bij aanschaf, onafhankelijk hoe lang je het ding hebt.

En nog wat anders, met die registratie ben je wel van al het gezeik af, geen wegenbelasting of milieu toeslagen of andere terugkerende kosten om de regering te spekken. Hopelijk gaan er weinig Filipijnse politici op bezoek naar Nederland, ze zouden daar wel eens hele slechte ideeën op kunnen doen...

Om kwart voor een landde vlucht EK148 op de luchthaven van Dubai en mijn vlucht naar Manila zou pas om kwart voor vier vertrekken. Ik had dus ongeveer drie uur de tijd, en dat lijkt heel wat maar eer je uit het vliegtuig bent is er al zo een half uur heen, en daarna het was een stevige wandeling helemaal van de en naar de andere kant van de luchthaven. Wel goed om na de eerste vlucht van ruim zeven uur even de benen te strekken. Eer ik goed en wel achter mijn bakkie koffie in de Business Lounge zat had ik nog net een uur de tijd voordat de instap voor vlucht EK332 naar Manila al weer zou beginnen.

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze wel eens en dat was vandaag ook het geval want hoewel we op tijd boven Manila arriveerden konden we niet meteen landen. We moesten meer dan een half uur rondjes cirkelen voordat het toestel toestemming kreeg om te landen, en dat kun je na zo'n lange reis eigenlijk helemaal niet gebruiken. Gelukkig stond onze chauffeur Lito al op me te wachten en stapte ik net na zessen de voordeur binnen.

Thuis was alles gelukkig goed gegaan. De hevige regen had buiten weliswaar voor de nodige overlast gezorgd maar het water was net als vorig jaar niet tot in huis doorgedrongen. Alles was dus droog en Estela had geen problemen gehad, ook niet met eten want daar waren we nog het meest bezorgd over geweest, dat ze door de wateroverlast het huis niet uit gekund had om boodschappen te doen. Ook hadden we gehoord dat veel winkels leeg waren omdat ze door de wateroverlast niet bevoorraad konden worden maar gelukkig bleek dat in Alabang ook erg meegevallen.

De katten waren in ieder geval blij me weer te zien want die waren in een uitgelaten stemming…

De twee weken vakantie in Nederland zitten er voor mij al weer op, ik ben vanmiddag vanaf Schiphol vertrokken naar Manila. Riet blijft nog een weekje langer, die vertrekt aanstaande zaterdag.

Mijn koffer was al grotendeels gepakt dus veel was er vandaag niet meer te doen. Na het afscheid bij mijn schoonouders thuis vanmorgen heeft Riet me naar Schiphol gebracht voor de eerste vlucht van de terugreis, met een Airbus A380 van luchtvaartmaatschappij Emirates naar Dubai.

Ik kom als alles goed gaat even na middernacht plaatselijke tijd aan op de luchthaven van Dubai, en dat is vanwege de twee uur tijdsverschil dus om over tienen Nederlandse tijd.

Nog een laatste vakantie uitstapje vandaag met mijn zoons en schoondochter Chantal, we gingen een kijkje nemen bij de tentoonstelling in de Amsterdamse Expo over Pixar. Pixar is de Amerikaanse filmmaatschappij die animatie films maakt die iedereen vast en zeker kent. Wie heeft er nou nog nooit gehoord van "Toy Story", "Finding Nemo", "Wall-E" of "Cars"? En dat zijn nog maar een paar van de vele films die Pixar de afgelopen jaren heeft uitgebracht.

Het succes van Pixar zit met name in het 3D effect waardoor de animaties er bijna levensecht uit zien. Er worden ingewikkelde computertechnieken gebruikt om zaken als bewegingen, haar en kleding er zo natuurlijk mogelijk uit te laten zien, en de tentoonstelling liet zien hoe dat allemaal in zijn werk gaat en wat er allemaal bij komt kijken.

Erg interessant om te zien hoe zo'n film uiteindelijk gestalte krijgt vanaf de eerste schetsen tot aan het uiteindelijke resultaat. Er waren veel werkschetsen te zien, concept tekeningen, computer animaties en een anderhalf uur durende documentaire over de hele geschiedenis van Pixar. Wat al die mensen met kleuters nou precies van de tentoonstelling hadden verwacht weet ik niet, voor de grote mensen met een interesse in animatiefilms zoals wij was het in ieder geval een heel erg leuk uitje!

Na afloop kreeg ik nog wel even een vieze smaak in mijn mond toen ik in de naastgelegen parkeergarage af moest rekenen. Achttien euro voor drie uur parkeren! "I amsterdam"? Nooit geweest en zal het niet worden ook…

Ik weet het, het is heel on-Nederlands maar Riet en ik hebben op dit moment allebei geen fiets. Om te beginnen zijn we allebei geen fan van fietsen (ook al heel on-Nederlands), we zullen allebei niet gauw een fiets grijpen als we ergens naar toe moeten. Voordat we naar het buitenland vertrokken hebben we onze ouwe jaren oude wrakken weggegooid en we hebben er nog niks nieuws voor terug gekocht want dan zouden we goeie fietsen hebben die het grootste deel van het jaar werkeloos in ons toch al kleine schuurtje plaats staan in te nemen.

Toch is het niet hebben van een fiets wel eens lastig, zoals afgelopen vrijdag toen ik de afspraak met mijn ouwe vrienden had. Het was de bedoeling een biertje (of twee) te gaan drinken en dan is de auto geen optie. Gelukkig kon ik de fiets van mijn zwager lenen voor de gelegenheid en merkwaardig genoeg beviel dat heel best. Niet alleen was het lekker fietsweer maar mij zwager heeft ook nog eens een prima karretje waarop het lekker rijden was.

Door omstandigheden stond de fiets vandaag nog steeds bij ons in de schuur en aangezien het erg mooi weer was besloot ik eens gek te doen, ik ging vanmiddag een eind fietsen! Camera mee om onderweg wat foto's te maken, richting Wassenaar langs de provinciale weg en terug via het fietspad door de duinen.

Eigenlijk was het ongeveer dezelfde route die ik een fietsgekke Filipijnse collega had aanbevolen toen die een paar weken geleden naar Nederland ging. Blijkbaar is dat toch blijven hangen en het leek me daarom leuk om het zelf ook weer eens te doen. Dit ritje heb ik jaren geleden heel wat gereden op mijn mountainbike als trainingsrondje en het terrein is dus heel bekend, maar toch zijn er wat dingen veranderd.

De fiets van mij zwager is een sportieve fiets met de nodige versnellingen, en blijkbaar is dat de norm tegenwoordig want iedereen heeft nu zo'n fiets. Het resultaat is dat met name op het duinpad iedereen als een gek rijdt. Zelfs dames en heren die nog stukken ouder zijn dan ik waren op deze fietsen gekleed in sportieve shirts en kwamen met rood aangelopen koppen voorbij flitsen. De asfalthijgers op hun racemonsters die ik nog wel kende van vroeger vielen haast niet meer op in de rest van het peloton. Iedere bocht was gevaarlijk want de tegenliggers kwamen vaak met hoge snelheid de hoek om zeilen en verzeilden dan niet zelden op de andere helft van het fietspad, zoals ik zelf een paar keer ondervond toen ik zowat het zand in moest om uit te wijken.

En een ander bekend fenomeen werd vanmiddag weer eens bevestigd. Welke richting je ook fietst in Nederland, je hebt altijd wind tegen! Ik heb dit geprobeerd uit te leggen aan die Filipijnse collega maar die geloofde er geen barst van. Jammer genoeg had hij geen gelegenheid tot een fietstochtje toen hij in Nederland was, want dan had hij het zelf kunnen ondervinden…

Iedereen weet zo langzamerhand wel dat ik een enorme liefhebber ben van films en dat ik voordat we naar het buitenland vertrokken een abonnement had bij een grote bioscoopketen en soms wel twee keer in de week in de bioscoop te vinden was. Daar is met het vertrek naar eerst Maleisië en daarna naar de Filipijnen een einde aan gekomen.

Waarom ik helemaal niet meer weet ik eigenlijk niet. In Maleisië was de oorzaak het publiek daar wat tijdens filmvoorstellingen gewoon doorgaat met hardop praten, is het niet tegen hun gezelschap dan wel via in hun mobiele telefoon. Op de Filipijnen schijnt het wat beter te zijn maar toch ben ik in de bijna twee jaar dat we nu daar wonen nog niet één keer naar de bioscoop geweest. Reden daarvoor is dat ik een prima alternatief in mijn eigen huis heb, een 55 inch 3D televisie, vier filmnetten en stapels DVD's.

Vanavond was het toch weer heel leuk om met allebei mijn zoons, die mijn voorliefde voor films hebben overgeërfd, naar de bioscoop te gaan. We gingen naar de science fiction film "Elysium" in de Pathé bioscoop in Scheveningen, met als afsluiter zoals gewoonlijk even naar de Burger King aan de overkant voor een Double Whopper. Ik was bijna vergeten hoe leuk dat is.

Voor de film was er nog even tijd voor een loopje over de Scheveningse boulevard. De Pier staat er nog steeds, maar hoe lang nog?

Loekie, de kat van Martin en Sandra, is een paar weken geleden aangereden. Tenminste, dat is de veronderstelling want zeker weten doen we het niet. Ze lag op het dak van de schuur van een van de buren te schreeuwen en toen Martin haar eraf haalde zag hij dat ze gewond was aan haar achterlijf. Geen open wonden maar haar rechterachterpoot en haar staart hingen er onnatuurlijk bij en ze had duidelijk pijn. De dierenarts constateerde een gebroken bekken en dat is weinig aan te doen, dat moet uit zichzelf genezen met rust.

Voor die rust leenden Martin en Sandra een grote kooi van vrienden en die staat nu in de huiskamer. Loekie heeft er de afgelopen weken zonder problemen dag en nacht in gezeten, en dat is best bijzonder aangezien ze normaal gesproken erg veel buiten is. Ze schijnt zelf ook te beseffen dat ze rust nodig heeft en beweegt weinig, eigenlijk slaapt ze zowat de hele dag. Toch is het oppassen geblazen zoals gisteravond toen ze toch opeens de geest kreeg toen Sandra het deurtje van de kooi opende en ze naar buiten sprintte door de tuindeur die open stond.

Er zijn twee dingen die Loekie overdag doet behalve slapen. Het eerste is eten, maar het is het tweede dat ons het nodige ongemak oplevert. Ze schijt namelijk in een bak die ook in de kooi staat en dat stinkt! En ze heeft daarbij ook nog eens de merkwaardige gewoonte om te gaan zitten schijten als het etenstijd voor ons is. Vorige week heeft de dierenarts gezegd dat ze nog zeker drie weken in de kooi moest blijven, dus de atmosfeer in huis zal helaas niet opklaren voordat Riet en ik weer naar Manila zijn vertrokken…

De situatie in Manila is sinds gisteren dramatisch verergerd want door moesson regens en de tropische storm Maring er is in een dag dezelfde hoeveelheid regen gevallen als normaal in een maand. De halve stad stad nu onder water en op sommige plaatsen staat het water twee meter hoog.

De gevolgen zijn desastreus, want het hele openbare leven is tot stilstand gekomen. Openbaar vervoer is nauwelijks nog mogelijk, banken, bedrijven en scholen zijn noodgedwongen gesloten en ook de aanvoer van winkels is nog maar mondjesmaat. We hebben al telefonisch contact gehad met Estela, onze hulp in de huishouding die op dit moment in ons huis op onze katten past, maar gelukkig is in Alabang alles nog goed. Ook daar stroomt nu het water door de straten maar ons huis staat gelukkig nog droog.

Vorig jaar is precies hetzelfde gebeurd in augustus maar de overstromingen zijn dit jaar nog erger dan vorig jaar. Op dit moment staat het dodental op acht en zijn er al tienduizenden mensen in de stad gevlucht naar opvangcentra. En het eind is nog niet in zicht want er is nog meer regen aangekondigd voor de komende dagen, tot 40 mm per uur.

Riet's vrouwenvereniging ALIG is vandaag begonnen met de eerste hulpacties. Er zijn pakketten gemaakt met rijst en kleren, maar die moesten ze door het Rode Kruis laten bezorgen want de wegen naar de noodgebieden zijn onberijdbaar. Wij hebben thuis een kamer vol met spullen die oorspronkelijk bedoeld waren voor een openbare verkoop om fondsen te werven, maar omdat er veel kleren en dekens bij zijn heeft Riet al doorgegeven dat die spullen opgehaald kunnen worden om te gebruiken voor de noodpakketten.

Het slechte weer heeft ook gevolgen voor het vliegverkeer want uiteraard heeft ook de luchthaven NAIA problemen door de aanhoudende regen. Het wordt dus spannend de komende dagen want aanstaande zondag vlieg ik terug naar de Filipijnen en de vraag is of dat wel gaat lukken...

Net als vorig jaar toen we rond dezelfde tijd in Nederland waren worden de Filipijnen getroffen door een aantal hevige tyfoons. Deze hebben de afgelopen dagen heel veel neerslag veroorzaakt en dat heeft net als vorig jaar weer grote gevolgen voor het land, en met name voor de hoofdstad Manila die getroffen wordt door zware overstromingen.

Op dit moment vallen er hevige moesson regens op het noordelijke eiland Luzon waarop Manila ligt als gevolg van de tropische storm Maring. Deze storm ligt ten oosten van Luzon en wint nog steeds aan kracht. Het goeie nieuws is dat de storm van de Filipijnen weg beweegt in de richting van Taiwan, maar er is ook slecht nieuws. De regenval zal de komende dagen nauwelijks afnemen en dat betekent dat de overstromingen alleen maar erger zullen worden.

Vanmorgen kreeg ik een berichtje op mijn mobiele telefoon van mijn werkgever Shell Philippines waarin medewerkers werd geadviseerd vooral niet naar kantoor te komen als dat door de overstromingen gevaarlijk kon zijn. De zwaarst getroffen wijken in de stad zijn net als altijd weer de laag gelegen en dus kwetsbare wijken in het noordelijk deel van Metro Manila. Het stadsdeel Muntinlupa waar wij wonen is hoger gelegen en de gevolgen van de zware regenval blijven daar dan ook meestal beperkt, zeker in onze woonwijk waar een redelijk goed afwateringssysteem is.

Het wordt weer even afwachten wat de uiteindelijke gevolgen zullen zijn voor de bevolking maar als het net zo gaat als vorig jaar dan zullen weer heel veel mensen uit hun huizen worden verdreven. We krijgen vaak dezelfde vragen, waarom mensen in die kwetsbare gebieden blijven wonen en waarom de overheid geen maatregelen neemt. De antwoorden zijn simpel, de mensen moeten daar wel wonen want daar is hun werk en de overheid doet niets omdat het geld kost wat ze of niet hebben of liever in eigen zak steken.

Voor Riet betekent het vast en zeker dat ze bij terugkeer weer de handen uit de mouwen kan steken want er zal ongetwijfeld weer heel veel noodhulp nodig zijn.

Robin en Chantal wilden vandaag even naar Rotterdam om te gaan shoppen voor een tas voor hun foto apparatuur, en ze vroegen of ik zin had om mee te gaan. En dat had ik wel, want ik was zelf ook nog op zoek naar wat spulletjes voor mijn camera.

We hadden wat pech toen we de stad in reden want de kortste weg naar de winkel waar we naar toe wilden was afgesloten en we moesten toen de halve stad door. Gelukkig was het niet zo druk en waren we toch redelijk snel ter plekke, en we hadden ook nog mazzel want er was ruim parkeerruimte voor de deur. Binnen bleek de keuze aan fototassen zo groot dat Chantal even aan het twijfelen werd gebracht maar uiteindelijk koos ze toch voor de tas die ze van te voren al had uitgezocht.

Buiten hadden we al een paar keer bekende geluiden gehoord, het geraas van racemotoren. We hadden al meteen een vermoeden dat er war aan de hand was in het centrum en besloten een kijkje te gaan nemen. Toen we er aankwamen hoorden we echter niets meer en we besloten dus maar op een terrasje te gaan zitten om wat te eten. Toen we terug naar de auto liepen zagen we in de buurt van de Blaak een menigte staan en we besloten toch maar even te gaan kijken.

Daar aangekomen hoorden we weer het bekende geluid van opgevoerde racemotoren. Het evenement bleek de Rotterdam City Racing te zijn, een demonstratie met racewagens waaronder twee Formule 1 wagens op een geïmproviseerd circuit van straten. Jammer genoeg stonden we achter een dikke rij mensen en hadden dus niet zo'n goed zicht, en daarom zijn we ook niet lang gebleven. Maar we wisten nu in ieder geval waarom het in de rest van de stad zo rustig was…

Al jarenlang probeer ik de traditie in ere te houden om minstens één keer per jaar twee reünies te organiseren. En ik moet zeggen, het lukt me eigenlijk vrijwel altijd om het voor elkaar te krijgen al is het qua planning natuurlijk wat lastiger om alles te regelen als Riet en ik zoals nu in het buitenland wonen.

Dat laatste zorgde dit jaar voor problemen voor de jaarlijkse reünie met mijn ouwe Shell collega's. Precies in de twee weken dat ik in Nederland ben deze zomer zijn ze allemaal op één na op vakantie, en daardoor hebben we voor het eerst sinds jaren besloten om het deze keer maar af te lasten. Erg jammer, maar dat kan gebeuren. Als je erover nadenkt is het eigenlijk al bijzonder dat we de afgelopen jaren eigenlijk nooit eerder tegen dit probleem zijn aangelopen.

Beter ging de reünie met mijn ouwe Katwijkse muziekmakkers. Iedereen was in het land en in de gelegenheid, een afspraak was snel gemaakt en vanavond was het zover. We spraken af op het terras van strandpaviljoen "De Westerkim" aan de Katwijkse Boulevard, iets wat zo langzamerhand voor deze reünie vast onderdeel van de traditie is geworden. Ik moest er nog wel even een fiets voor regelen want die heb ik in Nederland niet meer, maar dat bleek gelukkig geen probleem.

Traditiegetrouw haalde ik onderweg eerst Nico op, Gijs kwam gelijk met ons aan, terwijl Wessel binnen al op ons zat te wachten. Het was ontzettend leuk iedereen weer te zien want de laatste keer was inmiddels twee jaar geleden. Vorig jaar had namelijk mijn onverwacht vervelende kaakoperatie roet in het eten gegooid.

Op Gijs na bestelde iedereen het zo langzamerhand ook al traditionele menu, de slibtongetjes. Later op de avond zakken we normaal gesproken nog even door in cafe "De Albatros" maar dat bestaat helaas niet meer. Ervoor in de plaats is weliswaar op dezelfde plek een ander cafe geopend, maar dat is toch nooit hetzelfde. Gijs overtuigde ons om er toch maar heen te gaan voor een afzakkertje, en het viel zowaar niet helemaal tegen.

Jammer dat het Brand bier niet echt lekker viel na de Heineken tapjes van "De Westerkim" maar dat mocht de pret niet drukken...

Het is altijd een beetje een gedoe met onze telefoons als we terug zijn in Nederland. Ik heb mijn Filipijnse telefoon abonnement maar dat gebruik ik uiteraard liever niet in Nederland omdat dat een kostbare zaak is, vooral voor degenen die mij vanuit Nederland bellen. Om dat probleem op te lossen heb ik hier twee jaar geleden een goedkoop prepaid telefoontje gekocht voor gebruik in Nederland. Dat dingetje gebruik ik dus alleen als ik in Nederland ben, de rest van de tijd ligt hij in Manila in een la.

Zo gauw ik op Schiphol aankom zet ik altijd mijn prepaid telefoontje aan en ook afgelopen zaterdag deed ik dat, maar deze keer weigerde het ding dienst. Niet de telefoon zelf, maar er werd geen koppeling gemaakt met het Vodafone netwerk. Niets aan de hand dacht ik, mijn beltegoed zal wel verlopen zijn dus het leek me een kwestie van opwaarderen.

Gisteren zocht ik de website van Vodafone op om online wat saldo op mijn beltegoed te zetten maar dat was te makkelijk gedacht. Ik kreeg een melding van de website dat mijn telefoonnummer niet online kon worden opgewaardeerd. Dat leek me niet kloppen dus Vodafone maar eens gebeld via het nummer wat op de website vermeld staat. Dat nummer bleek niet te kloppen ik kreeg te horen van elektronische dame dat het nummer was gewijzigd. Irritant, waarom wijzigen jullie dat dan niet op je eigen website?

Maar goed, het goeie nummer gebeld en ik kreeg een keuzemenu met vijf opties, die geen van alle geschikt waren voor mijn probleem. Na op goed geluk een nummer te hebben gekozen kreeg ik een dame met een zuid-Nederlands accent aan de lijn die na controle van mijn gegevens concludeerde dat Vodafone mijn SIM had gedeactiveerd omdat ik hem al maanden niet had gebruikt.

Zoiets had ik wel verwacht dus ik vroeg of die weer geactiveerd kon worden. Wat denk je, dat kan niet! Nee, behalve het feit dat ik mijn hele beltegoed kwijt ben moet ik nu ook een hele nieuwe SIM kopen. Als je het mij vraagt is dit gewoon diefstal. En ik maar denken dat dit soort ongein alleen maar op de Filipijnen voorkomt…

Ik kom er niet onderuit, ik moet even een opmerking maken over het Hollandse weer. Het is eindelijk zomer in Nederland geworden met als hoogtepunt de hittegolf van twee weken geleden, maar inmiddels is het voor zomerse begrippen weer koel. Dat wil zeggen, volgens het nieuws is het koel, ik vind het gewoon hartstikke koud!

Het zonnetje schijnt wel heel regelmatig maar er staat een stevige frisse wind en de temperaturen komen overdag net aan tot achttien graden. Voor de meeste Nederlanders niet eens echt onaangenaam maar voor mij niet echt. Ik twijfel voortdurend over het aandoen van een vest of dikke trui maar dan wil ik weer niet kinderachtig zijn, vooral niet omdat Riet nergens last van schijnt te hebben. Maar ja, die gaat veel vaker terug dan ik en die kan zich daarom zeker beter aanpassen.

Dat het niet echt zomerweer is deze week bewijst overigens de foto van vandaag, gemaakt op de Boulevard van Katwijk, die duidelijk laat zien dat het strand leeg is. I rest my case...

Terug in Nederland betekent in ieder geval voor ons weer eens genieten van iets wat hier veel lekkerder is dan in Zuid-Oost Azië, en dat is brood.

Hebben ze dan in Zuid-Oost Azië geen brood? Jawel, hoor, het is alleen lang niet zo lekker als hier. Er is het fabrieksbrood, wat net aan eetbaar is en na anderhalve week nog net zo zacht is als toen je het kocht (en dus stijf staat van de conserveringsmiddelen), en dan is er het brood van de "warme bakker" wat zonder uitzondering veel te zoet is. Dat laatste is overigens niet vreemd want dit hele deel van de wereld zit vol met zoetekauwen, en als de bakkers dus brood willen verkopen moet het wel zoet zijn.

Voor ons Nederlanders is het brood aan de andere kant van de wereld dus niet echt smakelijk. Het enige echt lekkere brood wat we hebben gevonden is het verse stokbrood bij de bakkerswinkels van "Tous les Jours". Dat is natuurlijk met uitzondering van het fantastische stokbrood in Vietnam, maar die hebben een groot voordeel want Vietnam is een Franse kolonie geweest. En eigenlijk is brood in Zuid-Oost Azië ook iets wat alleen de buitenlanders eten want de Aziaten eten eigenlijk helemaal geen brood, hun hoofdvoedsel is rijst, rijst en nog eens rijst.

Maar in Nederland is het voor ons dus weer ouderwets genieten van gewoon alledaags brood. Vandaag zijn de winkels dicht (wat ook al heel erg wennen is trouwens) maar we verheugen ons nu al op het verse tijgerwit en de harde broodjes morgenochtend!

Gisteravond stond ons vervoer naar de luchthaven NAIA om kwart over acht al voor de deur, een kwartier eerder dan we hadden verwacht. Niet dat we dat een probleem vonden want het was tenslotte zaterdagavond en de ervaring heeft geleerd dat het dan verschrikkelijk druk kan zijn rond de luchthaven en dan kan het ritje soms wel anderhalf uur duren. Maar zoals altijd als we alle tijd hebben was het deze keer juist extreem rustig onderweg en een half uur later stonden we al voor de vertrekhal.

Na het inchecken moeten wij als expats onze "uitreisbelasting" betalen. Niemand weet eigenlijk precies wat en waarvoor dat is maar het kost je de man omgerekend dik veertig euro. Bij het loket moet je je ACR kaart laten zien, die beruchte kaart die in feite je verblijfsvergunning is, want dat is de reden voor die belasting. Ze hadden een nieuw electronisch uitleessysteem voor die kaarten en zoals alles wat nieuw is op de Filipijnen werkte het blijkbaar niet want het gaf aan dat allebei onze kaarten niet konden worden gevonden. Gelukkig bleef het oponthoud beperkt tot het handmatig verwerken van onze gegevens.

De vluchten naar Dubai en van Dubai naar Amsterdam verliepen zonder oponthoud en zonder problemen, we kwamen zelfs een half uur te vroeg aan op Schiphol, om even over een in de middag. Daar stond een chauffeur van Emirates al te wachten met onze naam op een bordje en met een dikke Mercedes werden we om kwart over twee voor de deur afgezet in Rijnsburg. De hele Emirates ervaring was overigens, zoals ik al had verwacht, dik voldoende om Riet van haar geloof (in KLM) te laten storten, ze vliegt voortaan met Emirates .

De rest van de dag was voor onze familie, onze zoons en schoondochters, mijn moeder en mijn schoonzusje, en vanavond hadden we ons gebruikelijke welkomstdiner, patat met en een broodje kroket of frikadel. Op dit moment is het even over achten in de avond en aangezien ik onderweg in het vliegtuig erg weinig heb geslapen ben ik helemaal verrot. Ik ga naar mijn bed.

Vanavond vertrekken we naar Nederland maar vandaag is vrijdag, er stond dus nog een bezoek aan de Dumpsite op het programma en omdat ik vandaag toch vrij was ging ik mee.

Onderweg keken we naar de lucht die steeds meer begon te betrekken en het zag er naar uit dat het zou gaan regenen; niet iets waar je volgens Riet blij mee moest zijn omdat het op de Dumpsite dan één grote modderbende zou zijn. Het leek mee te vallen want toen we aankwamen was het nog droog. We stopten bij een pleintje in wat eruit zag als een dorp, zelfs voor Filipijnse begrippen behoorlijk armoedig maar toch een dorp.

Het pleintje was vol met spelende kinderen en we werden al meteen begroet door de lerares van de Birthright School en haar jonge helpsters. We hadden een doos bij ons met spullen om te wassen en met kleren voor de kinderen, en een grote tas met dozen vruchtensap. We liepen over het modderige pleintje naar het schooltje wat aan een korte zijde van het pleintje stond, en mijn eerste indruk was dat het nog kleiner was dan ik me had voorgesteld. Het onvoorstelbaar kleine lokaaltje zat al helemaal afgeladen vol met kinderen en het wassen was al begonnen in een hokje in een hoek van het lokaal.

Ik moet zeggen dat het schoollokaaltje er keurig uitzag maar dat kwam volgens omdat de vader van een van de ALIG die aannemer is na een bezoek had besloten de boel aan te pakken. Hij had prima werk geleverd want het zag er echt erg netjes uit. Riet ging zich met het wassen van de kinderen bemoeien en ik begon met het maken van foto's terwijl we wachtten op de aankomst van de tweede ALIG auto die het eten bij zich had.

Net toen die arriveerde begon het te gieten. Dat was voor het uitdelen van het eten niet zo erg maar Riet's vriendin Sharon had ook haar man bij zich en nog twee bezoekers, en net als ik wilden die eigenlijk wel wat rondkijken. We besloten uiteindelijk dat een beetje water niet zo erg was en de lerares nam ons vieren mee voor een korte wandeling door het dorp achter het pleintje.

Het dorpje is gebouwd bovenop een vuilnisbelt en niet zoals ik had gedacht ernaast of er vlakbij. De grond waarop we liepen was dan ook geen grond, we liepen letterlijk op de vuilnisbelt dus op afval. Je treft maar sporadisch een stenen muur aan want de huizen zijn gebouwd van golfplaten, houten platen, karton, stukken zeil en oude bedspiralen. Overal was modder en afval en de regen maakte het allemaal nog een graadje erger. Desondanks zijn de mensen vriendelijk, iedereen zei gedag terwijl we langs liepen.

Terug bij de school besloten Riet en ik maar terug naar huis te gaan want zes grote westerlingen in het piepkleine lokaaltje was wat te veel van het goede. Op de terugweg, in onze dikke Toyota Fortuner, gereden door onze chauffeur Lito, bedacht ik dat het gezegde "Tel uw zegeningen" vandaag voor mij weer wat extra betekenis heeft gekregen.

We houden deze dagen met meer dan normale belangstelling het weer in de gaten nu de dag van ons vertrek nadert. We willen als het effe kan niet dat een aanstormende tyfoon roet in het eten gooit voor ons vertrek. Op dit moment ziet het er nog gunstig uit maar dat kan hier zo maar veranderen.

Eergisteren bijvoorbeeld was er 's morgens op de weerradar nog niets te zien maar 's middags hing er opeens boven Palawan, zo'n zeshonderd kilometer ten zuiden van hier, plotseling een tropisch lagedrukgebied. Nog niks om je zorgen over te maken zou je zeggen maar gisteren was het verdraaide ding al uitgegroeid tot een tropische depressie en rukte het rap op naar het noorden, oftewel onze kant op. Gisteravond draaide de kern naar het noordwesten en dus weer van ons af maar vannacht kregen we zo ontzettend veel regen dat ik er verscheidene keren van wakker ben geworden. Op dit moment gaat het wel weer, de tropische depressie is inmiddels wel uitgegroeid tot een tropische storm maar we hebben er geen last meer van want die hangt inmiddels voor de kust van Vietnam. En de weerradar geeft op dit moment geen enkel probleemgebied aan rond de Filipijnen.

Je zou zeggen dat een beetje regen toch geen hele luchthaven plat kan leggen, maar hier kan dat dus wel. De regen valt dan zo hard en het zicht vermindert dan zo erg dat starten en landen onmogelijk wordt. Zelf heb ik anderhalf jaar geleden toen we nog in Kuala Lumpur woonden een keer een extra nacht in Manila door moeten brengen omdat er net aan het begin van de avond een tyfoon losbarstte, vrijwel recht boven de luchthaven. Het vliegtuig kon niet landen en toen het om elf uur in de avond eindelijk arriveerde kon het niet meer weg. En dat wil je beslist niet hebben als je op weg bent naar huis.

We zitten dus te duimen dat het nog een paar dagen rustig weer blijft hier, in ieder geval tot vrijdagnacht. Duimen jullie effe mee...