Ik weet het, het is heel on-Nederlands maar Riet en ik hebben op dit moment allebei geen fiets. Om te beginnen zijn we allebei geen fan van fietsen (ook al heel on-Nederlands), we zullen allebei niet gauw een fiets grijpen als we ergens naar toe moeten. Voordat we naar het buitenland vertrokken hebben we onze ouwe jaren oude wrakken weggegooid en we hebben er nog niks nieuws voor terug gekocht want dan zouden we goeie fietsen hebben die het grootste deel van het jaar werkeloos in ons toch al kleine schuurtje plaats staan in te nemen.

Toch is het niet hebben van een fiets wel eens lastig, zoals afgelopen vrijdag toen ik de afspraak met mijn ouwe vrienden had. Het was de bedoeling een biertje (of twee) te gaan drinken en dan is de auto geen optie. Gelukkig kon ik de fiets van mijn zwager lenen voor de gelegenheid en merkwaardig genoeg beviel dat heel best. Niet alleen was het lekker fietsweer maar mij zwager heeft ook nog eens een prima karretje waarop het lekker rijden was.

Door omstandigheden stond de fiets vandaag nog steeds bij ons in de schuur en aangezien het erg mooi weer was besloot ik eens gek te doen, ik ging vanmiddag een eind fietsen! Camera mee om onderweg wat foto's te maken, richting Wassenaar langs de provinciale weg en terug via het fietspad door de duinen.

Eigenlijk was het ongeveer dezelfde route die ik een fietsgekke Filipijnse collega had aanbevolen toen die een paar weken geleden naar Nederland ging. Blijkbaar is dat toch blijven hangen en het leek me daarom leuk om het zelf ook weer eens te doen. Dit ritje heb ik jaren geleden heel wat gereden op mijn mountainbike als trainingsrondje en het terrein is dus heel bekend, maar toch zijn er wat dingen veranderd.

De fiets van mij zwager is een sportieve fiets met de nodige versnellingen, en blijkbaar is dat de norm tegenwoordig want iedereen heeft nu zo'n fiets. Het resultaat is dat met name op het duinpad iedereen als een gek rijdt. Zelfs dames en heren die nog stukken ouder zijn dan ik waren op deze fietsen gekleed in sportieve shirts en kwamen met rood aangelopen koppen voorbij flitsen. De asfalthijgers op hun racemonsters die ik nog wel kende van vroeger vielen haast niet meer op in de rest van het peloton. Iedere bocht was gevaarlijk want de tegenliggers kwamen vaak met hoge snelheid de hoek om zeilen en verzeilden dan niet zelden op de andere helft van het fietspad, zoals ik zelf een paar keer ondervond toen ik zowat het zand in moest om uit te wijken.

En een ander bekend fenomeen werd vanmiddag weer eens bevestigd. Welke richting je ook fietst in Nederland, je hebt altijd wind tegen! Ik heb dit geprobeerd uit te leggen aan die Filipijnse collega maar die geloofde er geen barst van. Jammer genoeg had hij geen gelegenheid tot een fietstochtje toen hij in Nederland was, want dan had hij het zelf kunnen ondervinden…