Het is net weer licht bij ons in huis want we hebben een heel uur in het donker gezeten met alle overbodige apparaten uit. Wij hebben namelijk meegedaan aan Earth Hour, een wereldwijd initiatief om een uur lang stil te staan bij ons energieverbruik en als teken daarvan doe je dan alle lichten uit. Het had ons wel leuk geleken om eens te zien hoe donker het wel niet zou zijn maar er waren er bij ons in de buurt niet zoveel die meededen.

Verder was het vandaag een beetje een rommelige dag. Estela en met haar dochtertje naar huis gegaan en ze komt pas volgende week maandag weer terug want Riet heeft haar een hele week vrij gegeven. Dat is enerzijds omdat ze op ons huis heeft gepast toen wij op Boracay zaten, en anderzijds omdat het volgende week Holy Week is. Officieel heeft Estela het eerste jaar dat ze voor ons werkt helemaal geen recht op vakantie of vrije dagen, maar dat vinden wij onzin. Bovendien vind Riet een weekje niemand om haar heen af en toe gewoon lekker.

We hebben gescheiden boodschappen gedaan want de waterleverancier zou vandaag langs komen maar zoals gewoonlijk wisten we niet precies hoe laat. Ik bleef dus thuis om op hem te wachten terwijl Riet de boodschappen ging doen. Ze was overigens amper het hek uit met de auto of die watervent stond voor de deur. Toen ze wat later thuis kwam bleek dat er in de auto een fles met schoonmaakmiddel had liggen lekken dus ze kon meteen gaan redderen. Gelukkig hebben de meeste boodschappen het overleeft en bleef de schade in de auto beperkt door de plastic laadvloer achterin.

Toen die problemen allemaal waren opgelost ging ik zelf op pad voor een paar andere noodzakelijke boodschappen, want er moest een toilet ontstopt worden wat al een tijdje niet goed doorloopt. Ook een leuk klusje tijdens je vrije weekend, maar het bleek achteraf mee te vallen want de verstopping was snel opgelost dankzij de door Riet meegebrachte fles chemische ontstopper en de door mij aangeschafte ouderwetse plastic ontstopper.

En normaal gesproken gaan we op zaterdag altijd uit eten maar ook liep vandaag anders. Riet stond er op om na twee weken uit eten met Robin en Chantal weer eens zelf te koken. Hollandse kost nog wel, dus we hebben heerlijk uienhachee gegeten.

We gingen vandaag weer over tot de orde van de dag nu Robin en Chantal weer teruggekeerd zijn naar Nederland. Wel was uiteraard het eerste wat we deden vanmorgen even kijken op de KLM website om te zien waar ze op dat moment waren, en dat was nog ergens halverwege Rusland. En ik zeg “we” keken, want Riet ging er gelijk met mij uit vandaag want die had de auto nodig en bracht mij dus even naar het werk.

Riet had vanochtend een ontbijt van Outpost, de vereniging voor expats van Shell. Dat was bij iemand thuis maar dat was wel aan de andere kant van de Village, oftewel vier kilometer van ons huis en dus te ver om te lopen. Het lijkt wel een redelijk wandeling maar niet met de temperaturen die we hier hebben, dan kom je als een natte dweil aan. Dat is trouwens ook de reden waarom ik met de auto naar het werk ga terwijl het toch hooguit een kwartier lopen is.

Ikzelf had vanmorgen een feestelijke bijeenkomst op het werk. Er is namelijk een nieuw logo ontworpen voor onze beide projecten en dat werd vandaag onthuld. Zoals gewoonlijk gaat dat dan gepaard met de aanwezigheid van een hoge baas van het bedrijf en wat toespraken, en uiteraard ook met een grote taart.

Die taart zie je op de foto, blauw uiteraard voor de zee en daarbovenop van suikerwerk het bestaande platform en het nieuwe platform, en een plaatje van het nieuwe logo. De heer links is Antoine, de grote baas van onze projecten, en de heer rechts is mijn baas Mike. En of het aan de merkwaardige kleur van de taart lag weet ik niet maar de Filippino’s hebben er vrijwel niet van gegeten, terwijl je normaal gesproken moet vechten om de kruimeltjes...

Robin en Chantal zijn overigens weer thuis, ze zijn rond half zeven vanmorgen Nederlandse tijd op Schiphol geland.

Het was al vroeg te merken vanmorgen dat ik mijn dag niet had. Tot aan het werk ging alles nog redelijk maar net achter mijn bureau gezeten flikkerde ik een net getapte en dus nog nok toe volle beker koffie over mijn bureau. Het kostte de nodige moeite om alles op te ruimen want alle apparaten en snoeren dreven, en bijna klaar daarmee ging de telefoon. Waar of ik bleef want ik was uitgenodigd voor het maandelijkse jarigen ontbijt. Ik was die uitnodiging niet vergeten maar ik dacht dat dat morgen was. Een half uur te laat kwam ik daar aan, gelukkig wel met droge kleren want de koffie had mij net gemist.

Tussen de middag heb ik Riet, Robin en Chantal opgepikt voor een laatste lunch, en daarvoor gingen we naar het Italiaanse restaurant “Mona Lisa”. Daar was ik gisteren voor het eerst geweest met mijn eigen baas, ook al weer ter viering van alle jarigen van de maand maart. Op kantoor wordt levensgroot aan het begin van iedere maand een poster opgehangen met alle verjaardagen van die maand, en nou ben ik zoals iedereen weet niet zo’n verjaardagvierder maar hier kom je er dus niet onderuit.

Riet en ik zijn nu net weer thuis, we hebben Robin en Chantal naar het vliegveld gebracht want hun vakantie zit er al weer op. Als je de terugvlucht niet meerekent tenminste en dat doet in ieder geval Chantal niet want die keek er van te voren al enorm tegenop. Toegegeven, het was een flinke tegenvaller toen ze van KLM een week of wat geleden te horen kregen dat er niet meer direct gevlogen zou worden maar dat er een tussenstop gemaakt zou gaan worden in Taipei. Dat geintje betekent wel dat hun thuisreis nu zestien uur gaat duren in plaats van twaalf!

Hun laatste dag op de Filippijnen is ook nog eens grotendeels verregend want het heeft vandaag zowat de hele dag gegoten. Alleen toen we ze naar het vliegveld brachten was het eigenlijk zo goed als droog. We konden ze gelukkig een beetje op tijd bij Terminal 1 af zetten want met name het laatste stuk was het verkeer weer een compleet gekkenhuis. Het was zelfs zo erg dat het deze keer ook file rijden was op de oprit naar de vertrekhal en dat hadden wij zelfs nog niet eerder meegemaakt.

Robin en Chantal hebben dus een hele zit voor de boeg, en voor Riet en mij is het weer even wennen want we zitten nu weer met zijn tweetjes...

Vandaag was al weer de laatste volle dag op de Filippijnen voor Robin en Chantal want morgenavond gaan ze terug naar Nederland. Het werd gelukkig een mooie zonnige dag en dus ideaal om te gaan lunchen in het restaurant van het Vivere hotel. Dat zit namelijk op de 33e verdieping en heeft dus vanaf het terras een geweldig uitzicht over de stad.

Het gaf Chantal nog mooi even de gelegenheid om wat mooie foto’s te maken en eentje daarvan heb ik op deze pagina gebruikt. Ik was er namelijk zelf niet bij want ik had een lunch met onze baas, die dat iedere maand doet met alle mensen die die maand jarig zijn. Erg leuk idee vind ik zelf, en hoewel het uiteraard toch een beetje een zakelijk tintje had (er wordt uiteraard veel over het werk gepraat) was het toch erg gezellig.

We namen vandaag ook afscheid van Conrado, onze tijdelijke chauffeur, maar ik heb hem wel gelijk even gevraagd of ik hem kon bellen als we weer eens een chauffeur nodig hebben. Dat vond hij prima, en dat zal ook wel wat te maken hebben met de royale tips die we hem gaven. Naast zijn normale dagsalaris werden we namelijk ook geacht om hem per dag 150 pesos te geven om tussen de middag wat van te gaan eten, en Robin zei de eerste dag meteen al toen hij met het wisselgeld van 500 pesos aankwam dat hij dat mocht houden. Kijk, zo maak je hier natuurlijk snel vrienden.

Vanavond was dus ook de laatste keer uit eten met Robin en Chantal voor wat betreft deze vakantie. Het werd de San Mig, een gezellige kroeg in het Alabang Town Centre, waar ze verrassend lekkere quesedillas bleken te hebben...

Ik heb al een tijdje niet meer geschreven over de stand van zaken rond mijn werkvisum en dat was hoofdzakelijk omdat er niks te melden viel. Op een gegeven moment gingen we van de eerste naar de tweede fase en dat betekende dat we het land niet meer uit mogen totdat het werkvisum is geregeld, maar dat was alles wat wij zelf ook wisten.

Totdat ik vorige week de dag voor ons vertrek naar Boracay te horen kreeg dat we ons vandaag moesten melden bij het Bureau van Immigratie voor het afronden van de aanvraag. Die afronding houdt in dat alle formulieren dan moeten worden ondertekend, en er moeten foto’s en vingerafdrukken worden gemaakt.

Het was even een probleem om er te komen want het bureau is aan de andere kant van de stad en er was op zo korte termijn geen auto van de zaak beschikbaar. Gelukkig hadden we ook vandaag nog de beschikking over onze tijdelijke chauffeur Conrado en die bracht ons er naar toe. Het was wel even zoeken want hij wist het zelf ook niet precies maar ondanks de drukte in de stad en twee keer fout rijden waren we toch nog op tijd voor onze afspraak van één uur.

Eenmaal binnen waren we blij dat er iemand van Crown Relocations aanwezig was om ons te helpen want het was chaotische toestand. Niet de mensen zelf, want ondanks de enorme drukte stond iedereen geduldig in de rijen te wachten. Nee, het was de hele procedure die een chaos was, en er waren mensen zonder hulp die er compleet gestoord van werden om van het ene naar het andere loket te worden gestuurd. Het gebouw zelf en een stampvolle hal met mensen die in lange rijen stonden met dikke pakken formulieren voor trage loketten deden me zelfs even denken dat we terug waren in Rusland...

Onze hulp stond bij diverse loketten in de rij voordat we na ruim een uur eindelijk zelf iets moesten doen. Er werden elektronische vingerafdrukken gemaakt en een paar “mugshots”, en net toen we dachten dat dat alles was moesten we toch ook nog vingerafdrukken laten maken met inkt. Alle vingers, apart, je vier vingers van beide handen ook apart, en je duim op wel vier verschillende plaatsen op twee verschillende formulieren.

Maar het zou nu wel rond moeten zijn, we hebben alle procedures gehad en het wachten is alleen nog op de ACR kaarten, oftewel onze verblijfsvergunningen en mijn werkvisum. En nee, we mogen nog steeds het land niet uit zolang we die niet hebben. En dat gaat ook weer drie tot vier weken duren...

De dag van vertrek was vandaag al weer aangebroken, en Boracay komt de eer toe dat Riet zo’n beetje voor het eerst in haar leven zei dat ze geen zin had om naar huis te gaan. Overal waar we zijn geweest had ze het meestal tegen de tijd dat we vertrokken wel gezien zei ze altijd, maar deze keer dus niet. En dat is geen wonder want Boracay is een paradijsje en we gaan hier als het effe kan zeker terug komen.

We hadden lekker de hele ochtend nog op het strand want onze vlucht zou pas half vijf vertrekken. In eerste instantie was het een beetje winderig weer maar in de loop van de ochtend kwam de zon door en maakten we onze laatste strandwandeling. We moesten om twaalf uur de kamer uit, maar omdat ons transport naar de boot pas om twee uur zou vertrekken hadden we nog twee uur de tijd om nog een lekkere koude shake te drinken en wat te eten.

Met een busje werden we naar de boot gebracht en na een overtocht van amper tien minuten werden we ook weer met een busje naar het vliegveld gebracht. Daar wachtte ons dezelfde aangename verrassing als op de heenreis, we werden ook nu weer op een eerdere vlucht overgeboekt en we hoefden dus alweer niet twee uur op het vliegveld te wachten.

Dat vliegveld is toch al een verhaal apart want het is zo klein, van de ingang tot aan de vertrekhal is nog geen dertig meter lopen. Er kunnen alleen relatief kleine vliegtuigen landen, maar dat gaat wel af en aan dus er is een vlotte doorstroming van passagiers. Er zijn twee “gates”, twee glazen schuifdeuren vlak naast elkaar, en “boarding” betekent dat je over het platform naar het vliegtuig loopt.

De vlucht zelf was er een met de nodige turbulentie en daar kreeg Chantal het op een gegeven moment zelfs spaans benauwd van maar alles ging goed. Na nog een taxi ritje van een half uurtje waren we om half zes vanavond weer thuis. En dat was wel weer even wennen...

Het zag er in eerste instantie niet naar uit maar op onze laatste volle dag op Boracay vielen in de middag en avond een paar fikse buien. De ochtend was zonnig maar we zagen rond het middaguur een paar donkere wolken opdoemen en al gauw vielen de eerste spetters.

Het was overigens niet echt een ramp want we hadden voor de middag toch bezoeken aan de Spa van het hotel gepland. Robin en Chantal hebben twee uur lang hete stenen tegen hun vel laten drukken en Riet en ik hadden gekozen voor de drie uur lange “Terra for Two”, de specialiteit van de Spa. Dan wordt eerst je vel eraf gescrubd met zeezout, daarna volgt een uitgebreide massage en als toetje is er dan nog een voetmassage.

‘s Avonds zouden we weer naar Station 2 wandelen maar dat viel letterlijk in het water. Net toen we zouden vertrekken barstte er weer een stortbui los en we besloten dus maar de avond op het terras van het hotel door te brengen. Het hotel heeft weliswaar een busje heen en weer rijden naar Station 2 maar in de regen is er daar op de terrasjes ook niet veel aan en we hadden zo’n vermoeden dat het overal binnen daarom wel extra druk zou zijn.

Een beetje jammer wel, want we zijn ook al weer begonnen met pakken. Morgenmiddag vliegen we al weer terug naar Manila, maar eerst nog een ochtendje strand...

Langs het White Beach van Boracay zijn drie Boat Stations. Ons hotel is gelegen bij Boat Station 1, het meest noordelijke en ook het meest rustige. Hoewel er langs het hele strand hotels, bars en restaurants zitten is er bij Station 2 het meest te beleven want daar zitten ook alle winkels. ‘s Avonds zoeken we daar dan ook de gezelligheid op en lopen we de vijftien tot twintig minuten over het strand naar Station 2.

Het is er heel erg toeristisch en dus ook erg druk, met een verrassend groot aantal Koreaanse toeristen. Maar gezellig is het er zeker want behalve een ruim aanbod aan eetgelegenheden zijn er ook diverse bars met veelal akoestische live muziek, zoals de Bom Bom bar waar we vanavond aan de Caipirina’s hebben gezeten.

Daarvoor hadden we wat gegeten bij een Italiaans restaurant maar die pret werd grotendeels vergalt door een feesttent vlak naast het terras van het restaurant op het strand. Het blad FHM gaf daar een feest en dat ging gepaard met een heleboel herrie, van dat elektronische geweld waarbij eindeloos hetzelfde drietonige rifje wordt herhaald, begeleid door monotoon gedreun. Niet echt prettig om bij te eten...

Gelukkig was er ook genoeg prima live muziek om van te genieten, want dat kun je wel aan de Filippino’s overlaten. Jammer alleen dat we de hele avond met paraplu’s hebben lopen slepen, want afgezien van de paar spetters die er vielen toen we richting Station 2 vertrokken bleef het de hele avond droog.

We hebben er vandaag een lekkere luie dag van gemaakt, liggend op een ligbed met af en toe een drankje en een hapje (of zoals Riet het zegt een “drankie en een “happie&rdquo, en tussendoor een wandeling langs het hagelwitte strand. Niet voor niets heet dit deel van het eiland “White Beach”!

De naam van ons hotel op Boracay is zoals ik al eerder vermelde “Discovery Shores”. We zijn daar terecht gekomen omdat een paar van mijn collega’s dat hotel ten zeerste aanbevolen toen ik ze vertelde dat we een paar dagen naar Boracay wilden. Er waren ook wel wat alternatieven maar, zeiden ze, “Discovery Shores” is het beste hotel.

We hebben daarover tot nu toe nog geen klagen, want het is inderdaad een geweldig goed hotel. Niet alleen is het schoon en mooi, maar de service is echt ongekend. We stonden vandaag verbaasd over het feit dat het personeel op het strand langs komt om onze zonnebrillen te poetsen (echt waar!). Er staat altijd een glas gekoeld water naast ons ligbed en wanneer we zijn wezen zwemmen dan is bij terugkomst ons ligbed opgeruimd, alles is opgevouwen en netjes gelegd.

Mijn collega’s hadden dus niks te veel gezegd en dat bleek ook vanavond toen we na een wandeling terug keerden bij het hotel voor een afzakkertje aan de bar. Er was een feest aan de gang en al het personeel liep rond met een button met groot “#1” erop. Toen we vroegen wat er aan de hand was bleek dat “Discovery Shores” de 1e prijs had gewonnen voor beste Spahotel in Azië. Wat ons betreft dik verdiend!

Om kwart over zeven vanmorgen stapten we in de auto om op tijd op de luchthaven NAIA te zijn voor ons vertrek naar het eiland Boracay om half elf. En op tijd waren we zeker want ten eerste was er niets te merken van een ochtendspits en ten tweede vertrokken we van de nieuwe Terminal 3 en dat scheelt zelfs zonder spits zeker twintig minuten rijden.

Omdat we zo vroeg waren moesten we wachten met inchecken maar toen dat kon was er een aangename verrassing, er werd ons aangeboden om een vlucht eerder te nemen. De tweede verrassing was het vliegtuig. In plaats van een Airbus 320 stond er namelijk tot mijn groot genoegen een Bombardier Q300 op ons te wachten, een klein toestel met propellers. Chantal werd bleek toen ze het zag, Riet zei “Nee hè!” en zelfs Robin keek wat ongemakkelijk.

Drukte om niks want het toestel van AirPhil Express bracht ons keurig in ruim drie kwartier van het regenachtige Manila naar het eiland Panay waar het vliegveldje Caticlan is. We werden al opgewacht door een hostess van het Discovery Shores Hotel en in een busje geladen wat ons naar een boot bracht. De overtocht naar Boracay duurde maar acht minuten waarna nog een ritje volgde van een kwartier in een busje, en uiteindelijk waren we nog ruim voor het middaguur op onze bestemming.

Wat we aantroffen overtrof onze stoutste verwachtingen. We hadden gehoord dat Discovery Shores op de officieuze lijst staat van de honderd beste hotels ter wereld en dat het het beste beach hotel ter wereld wordt genoemd, en wat ons betreft is dat niet overdreven! Behalve dat het een schitterend hotel is, gelegen aan een hagelwit strand met schitterende brandje schone kamers, is de service het beste wat ik ooit heb meegemaakt. Alles is werkelijk perfect, het gaat allemaal net effe verder dan het beste wat ik tot nu toe heb meegemaakt.

Zo kregen we bijvoorbeeld een voetmassage op de kamer na aankomst en stond de kamer vol met lekker hapjes die zo bleek later gewoon worden aangevuld. Dat is nog eens wat anders dan het bord met twee overrijpe bananen wat je in andere luxe hotels krijgt. Als je al wat krijgt...

We gaan hier lekker vijf dagen van genieten.

Terwijl ik mijn laatste werkdag van deze week afwerkte ging de rest van mijn familie winkelen in Makati. Het fraaie winkelcentrum de Greenbelt biedt daar alle gelegenheid voor en er was dan ook een lijstje gemaakt. Robin zou op zoek gaan naar een Converse winkel voor schoenen en Chantal was op zoek naar een Esprit winkel. En uiteraard zou er ook een bezoekje worden gebracht aan het vlakbij gelegen Hardrock Café.

De chauffeur zette het gezelschap af en volgens de vaste gewoonte was de eerste stop een bakkie bij Starbucks. Daarna werd vergeefs gezocht naar een Esprit winkel maar gelukkig werd het ontbreken daarvan ruimschoots gecompenseerd door de aanwezigheid van Mango en Zara. Chantal is dus redelijk geslaagd, maar Robin had minder geluk. Ondanks dat er niet één maar wel drie Converse winkels waren die bovendien nog precies de schoenen hadden die hij zocht had geen enkele zijn maat. Allemaal te klein, een euvel wat hier voor Westerse voeten nog al eens voorkomt.

Vanavond moesten we pakken want morgenvroeg vertrekken we per vliegtuig voor een paar dagen naar het eiland Boracay. Riet had besloten dat het daarom beter was om maar niet uitgebreid uit eten te gaan maar de Pizzahut maar eens te bellen. Er was een portie lasagna voor mij en de andere drie hadden elk een pizza. Volgens Riet de kleinste maat maar elk groot genoeg om alle je allemaal vol van te eten.

Na afloop van de maaltijd, waarbij ik ook nog mijn best had gedaan lagen er dus nog twee vrijwel volle pizzadozen op tafel. Estela en de chauffeur kunnen hun best gaan doen morgen...

Robin vierde vandaag zijn 26e verjaardag. Waar blijft de tijd vroegen Riet en ik ons eens te meer af. Gisteren had hij zelf al een cadeautje uitgezocht en dat werd een Ray Ban zonnebril. Het had wel wat voeten in aarde allemaal want er was zoals gewoonlijk weer teveel keus en toch nog te weinig, maar hij heeft een mooie gevonden.

Vandaag gingen Robin en Chantal met hun privé chauffeur de stad in op zoek naar het oude Spaanse centrum en naar het Rizal park waar ook een Japanse en een Orchideeën tuin zouden moeten zijn. Het Spaanse centrum viel enigszins tegen maar dat kwam volgens Chantal hoofdzakelijk door het ontbreken van een gids die de mooie plekken kon laten zien. Pech was er bij de Japanse tuin die dicht was en ook de Orchideeën tuin bleek gesloten omdat de orchideeën waren uitgebloeid. Gelukkig bleek het Rizal park wel de moeite waard.

Vanavond vierden we Robin’s verjaardag met de in gebruik name van onze nieuwe barbecue. Gisteravond hadden we op goed geluk maar wat vlees ingeslagen en met name de hamburgers en de spare ribs bleken een succes. De speklappen waren volgens Riet niet goed want die waren niet knapperig genoeg (en dat kon ook niet want ze waren te dik volgens Robin). Ze heeft meteen een oproep voor Bas Bekooij op Facebook gezet om voortaan barbecue vlees in Manila te komen bezorgen...

Via mijn collega Mappet heb ik voor deze en volgende week een chauffeur gehuurd zodat Robin en Chantal overal naar toe kunnen waar ze willen. Dat is een erg handige optie omdat er behalve de Jeepney’s totaal geen openbaar vervoer is in dit deel van de stad. Taxi’s zijn er wel maar die zijn blijkbaar niet altijd even betrouwbaar en dus geen verstandige optie. Een betrouwbare chauffeur is niet alleen veel beter in het verkeer van Manila maar hij weet uiteraard ook de weg en brengt je precies daar waar je zijn moet.

Via sms-jes had ik geregeld dat Conrado, onze tijdelijke chauffeur, om zeven uur op de stoep zou staan om mij naar mijn werk te brengen. Maar wie er ook kwam, geen Conrado, en ik ging dus maar zelf naar mijn werk. Net aangekomen kreeg ik een berichtje van Mappet en al snel bleek wat het probleem was. De goeie man heeft geen pas voor onze Village en mag het terrein dus niet zomaar op. Normaal belt de bewaking dan en laat hem op onze indicatie door, maar Mappet had bedacht dat ze hem wel even langs kon brengen. En zo liepen we elkaar dus net mis. Het werd alsnog geregeld doordat Mappet Conrado meenam naar kantoor en daar heb ik hem de sleutels van de auto gegeven. Met de auto komt hij wel de Village in omdat ik een toegangssticker op de ruit heb zitten en verder dan dat controleren ze niet bij de poort.

Riet, Robin en Chantal hebben inmiddels van zijn diensten gebruik gemaakt om zich naar de Festival Mall te laten rijden. Wat erg goed beviel was dat ze nu geen parkeerplek hoefden te zoeken en toen ze uitgewinkeld waren was een sms-je genoeg om binnen een paar tellen voor de deur te worden opgepikt. Misschien gaat het Riet nog bevallen ook, al is het idee van een chauffeur de hele dag wachtend in huis nog steeds een flinke drempel.

We hebben overigens nog een extra gast in huis want het dochtertje van Estela is met haar meegekomen afgelopen zondag. Estela past op het huis als wij komend weekend op Boracay zitten en ze had gevraagd of ze dan wel haar dochtertje mee mocht nemen. Geen enkel probleem natuurlijk, we hebben een opklapbed gekocht zodat ze in Estela’s kamer kan slapen.

Als foto voor vandaag nog maar eentje van onze trip naar de Taal vulkaan.

Nadat ik een paar weken geleden naar de Mount Pinatubo was geweest werden Robin en Chantal ook enthousiast voor die tocht, maar bij nader inzien leek ze het toch wel wat zwaar voor ongetrainde benen. Gelukkig vond ik bij dezelfde organisator een andere tocht, naar de Taal Vulkaan die gelegen is in het meer van Tagaytay op zo’n anderhalf uur rijden ten zuiden van Manila.

Ik had de tocht geboekt voor vandaag, en vanmorgen om acht uur stond er dus een tien-persoons Mercedes Minivan voor de deur, voor ons vieren, om ons naar Tagaytay te brengen. Riet en ik waren al eerder naar Tagaytay geweest om de vulkaan te zien maar we waren niet verder geweest dan een kijkje vanaf de omliggende heuvels. Het bijzondere van de Taal vulkaan is dat het een werkende vulkaan is. In de krater zelf is een meer, en aangezien de vulkaan zelf ook in een meer ligt is er dus een meer in een meer.

Aangekomen bij het meer van Tagaytay kregen we eerst een ontbijtje wat er redelijk goed in ging aangezien we eigenlijk voor vertrek nauwelijks wat gegeten hadden. Om op het eiland (de eigenlijke vulkaan dus) te komen moesten we overvaren met een boot, een tochtje van een half uur. Op het strand van het eiland begon de tocht naar de krater, waarbij we konden kiezen tussen lopen en op een paard. We kozen uiteraard voor het eerste aangezien we alle vier nog nooit op een paard hadden gezeten...

De twee kilometer lange tocht naar de top van de krater viel echter knap tegen want het is een hele stevige klim. Achter ons liepen twee mannen met paarden die continue aan Riet en Chantal vroegen of ze toch niet liever op een paard naar boven gingen. De dames hielden in eerste instantie stug vol maar gingen halverwege toch overstag en deden de rest van de tocht dus te paard. Robin en ik hielden vol en bereikten samen met onze gids tien minuten later dan Riet en Chantal de krater.

Het uitzicht was er fantastisch, want inmiddels was de zon doorgebroken en ondanks dat het nog steeds heiig was hadden we een redelijk goed zicht op de omgeving. Het kratermeer was indrukwekkend, het water langs de randen kookt op sommige plaatsen vanwege het feit dat de vulkaan dus nog echt actief is. We werden tussendoor op de top ook nog overvallen door een korte maar hevige regenbui maar gelukkig boden de kraampjes die er stonden een schuilplaats, al lekte het overal behoorlijk.

De tocht naar beneden ging een stuk makkelijker en er werd dan ook geen gebruik gemaakt van de weer aanwezige hulp te paard. We moesten een tijdje wachten op onze boot en omdat er inmiddels meer wind stond ging de terugvaart gepaard met veel buiswater en werden we alle vier zeiknat. Gelukkig waren we al gewaarschuwd een verschoning mee te nemen dus voordat we op de vaste wal aan onze picknick begonnen konden we eerst droge kleren aantrekken.

Na de picknick stapten we weer in het busje en werden we keurig naar huis gebracht na een geweldig leuke tocht.

Voor vandaag stond er een bijzonder evenement op de agenda, de Pyro Musical Fireworks Show. Dit is een vuurwerkshow waaraan verschillende landen vier zaterdagen achter elkaar meedoen, en er is een prijs te verdienen voor de mooiste show. Het bijzondere is dat het een show is waarbij het vuurwerk afgestoken wordt op muziek en het gaat om het geheel.

We besloten vanwege de te verwachten drukte al vroeg naar de locatie van het evenement te gaan, de Mall of Asia, waar we dan rond konden kijken tot een uur of zes wanneer het evenement zo’n beetje begon. Ik had voor ons VIP kaarten geregeld en dat betekende dat we plaatsen zouden krijgen vooraan de boulevard en er was bij die kaarten ook nog een buffet inbegrepen. Onze buren hadden verteld dat dat zeer de moeite waard was want die waren vorige week geweest.

Na de hele middag rondgelopen te hebben in de Mall of Asia (op twee na het grootste winkelcentrum ter wereld schijnt) gingen we naar de boulevard voor de show. Daar aangekomen bleek het al een compleet gekkenhuis te zijn want er waren duizenden mensen op de been voor het evenement. Eenmaal binnen hadden we geen flauw idee waar we moesten zijn maar gelukkig bracht iemand ons naar onze locatie.

Daar schoven we aan bij een tafel en toen was het wachten. Het was en bleef rommelig en het was een enorme pokkenherrie want het plaatselijke radiostation had er ook een live show en het geschreeuw van die Filippijnse Giel Beelen galmde constant door de enorme speakers waar we vlak bij zaten. Er waren volksdansers wat op zich wel leuk was, en het eten was op zich niet slecht, ware het niet dat het een buffet was en dus lange rijen.

De vuurwerkshow van Italië was prachtig maar we besloten toch maar niet te wachten op de tweede show want we hadden zo het idee dat het wel eens heel erg laat zou kunnen worden voordat we thuis zouden zijn als we gelijk met de massale leegloop zouden vertrekken. We gingen dus eerder weg in de hoop de drukte te ontlopen maar dat viel vies tegen.

Rond de Mall was het een compleet gekkenhuis, we moesten stapvoets rijden tussen kriskras geparkeerde auto’s en plotseling overstekende groepen mensen, en toen we uit de drukte dachten te zijn reed ik ook nog eens verkeerd en kwamen we in een mij onbekend en erg druk deel van de stad terecht. Uiteindelijk kwamen we dankzij het GPS systeem toch nog zonder zoeken maar wel pas na anderhalf uur thuis...

Voor mij vandaag weer een gewone werkdag, voor Robin en Chantal hun tweede vakantiedag op de Filippijnen. Ze hebben die hoofdzakelijk doorgebracht met rondkijken en winkelen in het Alabang Town Center.

Wat voor ons nogal vermakelijk is is dat onze kleine kat Monster Chantal voortdurend de stuipen op het lijf jaagt. Blijkbaar heeft het beestje een uitstraling die Chantal voortdurend overeind laat springen alsof ze plotseling een muis ziet als Monster maar in haar buurt komt. Nu is Monster ook wel een kleine spring-in-het-veld en ontzettend speels, waardoor ze letterlijk op ieder los draadje en iedere bewegende teen afspringt. Maar verder is het een schatje, hoor...

Chantal is trouwens niet de enige met heilig ontzag voor Monster want de chauffeur van Anne, de vriendin van Riet die het katje heeft gevonden en groot gebracht, had tegen Riet gezegd dat hij blij was dat wij Monster hadden meegenomen. Hij moest ook niets van haar hebben, hij zei “She’s the Devil!”...

Het eerste wat we vanmorgen deden was uiteraard de status checken van vlucht KL803 om te zien of Robin en Chantal op tijd zouden landen. Er was vertraging maar het viel mee, een kwartiertje maar, en dat zou betekenen dat ze om kwart over tien zouden landen. We vertrokken rond een uur of kwart over negen richting de luchthaven NAIA en tegen tienen stonden we achter het hek. De vluchtgegevens klopten en het toestel landde dan ook keurig op de aangegeven tijd.

Ruim drie kwartier later kwamen Robin en Chantal naar buiten. Ze waren allebei redelijk afgepeigerd want ze hadden onderweg amper geslapen en voor hun gevoel was het pas vier uur in de ochtend. De rit naar Ayala Alabang Village duurde ook nog eens langer dan normaal vanwege de verkeersdrukte die werd veroorzaakt door stakend Philippine Airlines personeel wat op de wegen rond de luchthaven stond te protesteren. En ik had onderweg ook nog een gesprekje met een agent die me aanhield omdat ik volgens hem verkeerd had voorgesorteerd. Had hij waarschijnlijk nog gelijk in ook maar ik mocht doorrijden met alleen een waarschuwing en zonder bekeuring.

Bij thuiskomst was er uiteraard taart, daarna hebben we wat rondgewandeld in het Alabang Town Centre en de rest van de tijd in de tuin zitten kletsen, hoofdzakelijk met als doel onze gasten niet in slaap te laten vallen. Dat is heel aardig gelukt tot een uur of half negen vanavond, toen ging echt het licht uit...

De dag begon al weer met een spatje regen, maar het was letterlijk maar een spatje. Desondanks bleef het de hele dag redelijk bewolkt al was er wel een waterig zonnetje te zien in de middag. En dat nu we visite krijgen en nadat we wekenlang niks anders gehad hebben dan zon. Nou ja, we zien morgen wel hoe het is, want morgen komen Robin en Chantal aan in Manila.

Ze zijn vandaag vertrokken rond half drie en de vlucht duurt twaalf en een half uur. Vanwege de zeven uur tijdsverschil komen ze morgenochtend als alles goed gaat tegen tienen aan op Ninoy Aquino International Airport. Voor hun gevoel is het dan pas drie uur ‘s nachts dus ze zullen morgen wel aardig gammel zijn. Ik heb een vrije dag genomen om ze van het vliegveld te kunnen halen maar verder hebben we voor morgen in ieder geval helemaal niks gepland, we zien wel wat ze zelf vinden.

We hebben de afgelopen dagen wel nog wat inkopen gedaan. De kolenbak van de barbecue is gevuld (negen zakjes en nog maar tot de helft), evenals de koelkast, dus ze kunnen komen. Wij zijn er klaar voor.

(Op het plaatje kun je zien waar het vliegtuig was om kwart over zeven op donderdagochtend, Filippijnse tijd).

Gistermiddag werd het al een beetje sombertjes en in de loop van de avond begon het te regenen. Geen overbodige luxe trouwens want we hebben een paar hele droge weken met behoorlijk hoge temperaturen achter de rug dus een beetje water kon de tuin wel gebruiken. Het bleef ook vannacht regenen en hoewel het in de loop van de ochtend droog werd bleef het de hele dag een beetje somber.

Hopelijk verandert dat gauw want over twee dagen komt onze eerste visite uit Nederland hier naar toe en ze hoeven echt geen Nederlands weer mee te nemen want dat missen we echt niet (ik zeker niet!). Robin en Chantal komen voor twee weken vakantie naar de Filippijnen en we kijken er naar uit om ze hier te verwelkomen.

Onze katten zijn trouwens niet meer de hele dag binnen. Sinds dit weekend laten we ze af en toe in de tuin en dat gaat prima. Ze vermaken zich samen prima met steentjes en losse blaadjes, en ze hebben ook al ontdekt dat gras erg goed smaakt (Abby) en dat zwembadwater toch wel erg lekker is (Monster).

Op de foto zit Abby die net naar buiten is gekomen even de boel te verkennen. Is het geen schatje?

Goed, wat is er nou allemaal gebeurd bij de simpele aanschaf van een barbecue. Zoals ik al vele malen heb gezegd, niks gaat hier simpel dus het is niet zo dat je iets aanwijst, dat vervolgens betaald en dan meeneemt.

Om te beginnen, ze hadden alleen een groene en Riet is allergisch voor groen. Maar geen nood want ze hadden ook zwarte. Dachten ze, want even later kwamen ze terug uit het magazijn, die groene was de laatste die ze hadden. Riet kon er wel mee leven zei ze, maar voordat de koop definitief werd gemaakt vroeg ik naar het ontstekingsmechanisme wat vermeld stond. Het was namelijk mogelijk om een speciaal gasflesje aan te sluiten voor een mechanisme waarmee de kolen konden worden aangestoken via gas.

Ze snapten er duidelijk niks van want ze begonnen meteen te zoeken naar een gasfles en wilden de connector om gaan bouwen. En hoe ik ook probeerde uit te leggen dat de beschrijving zei dat het om een speciaal klein gasflesje van Weber ging wat je aan de bestaande koppeling moest kunnen vastdraaien, ze kwamen al aan met allerlei koppelstukken en sleepten een grote gasfles aan. Ik zag dat het onbegonnen werk was, gaf het op en deelde mee dat we van de aankoop afzagen.

Thuis gekomen bedacht Riet dat we het apparaat toch maar moesten kopen. We moesten die speciale gasflesjes dan maar ergens anders zien te halen aangezien de zaak in kwestie ze duidelijk niet had, maar het was niet zo dat het apparaat zonder niet werkt. Je moet de kolen dan alleen op de ouderwetse manier aansteken, en aangezien we daar wel mee konden leven leek het eigenlijk wel voor de hand liggend aangezien we het apparaat toch wel graag wilden hebben.

Vandaag ging ik dus terug om alsnog de barbecue te kopen, en waarachtig, dat leek in eerste instantie voorspoedig te gaan. Ik mopperde wat over de groene kleur en het feit dat het een demo model betrof, en dat leverde met zonder mankeren tien procent korting op. Ik vroeg niks over de gasaansluiting, wel naar thuisbezorging en dat bleek voor onze wijk gratis te zijn, dus alles leek helemaal in orde. Ik betaalde en begon een routebeschrijving te tekenen voor de bezorging.

En toen begon het gesodemieter. De bedrijfsleider doemde opeens op en vertelde in steenkolen-Engels dat de bezorging een probleem opleverde want ze hadden geen bestelauto. En ze wilden er wel een huren maar die moest ik dan wel betalen. Omdat zelf meenemen geen optie was, het ding was gewoon te groot, deelde ik hem mede waar hij wat mij betreft die barbecue kon stoppen als hij niet gratis bezorgd werd en eiste mijn geld terug. Dat wilden ze natuurlijk niet, dus lichtelijk in paniek boden ze aan het ding uit elkaar te halen zodat het in de auto zou passen en om het dan bij mij thuis weer in elkaar te zetten.

Zo gezegd zo gedaan, maar wel een demontage op zijn Filippijns dus het duurde een eeuwigheid waarbij er voortdurend mensen weg liepen en het werk om onverklaarbare redenen regelmatig stil lag. Uiteindelijk gingen alle losse onderdelen dan toch in de auto, inclusief twee jonge gasten die hem thuis weer in elkaar zouden zetten. Gelukkig had ik bij de demontage goed opgelet want die twee hadden duidelijk het buskruit niet uitgevonden. Ik moest zelf de nodige instructies geven om te zorgen dat alles weer goed in elkaar werd gezet.

Maar eind goed, al goed, het is allemaal uiteindelijk gelukt en de barbecue staat inmiddels op het terras te wachten op in gebruik name..

Er is iets met ons en barbecues. Dat is eigenlijk al begonnen toen we in 2006 een nieuwe Weber kochten om mee te nemen naar Sakhalin. Die is zonder uit de doos te halen meegegaan in de container en in 2008 is toen we terug naar Nederland gingen kon de doos zo weer in de container want hij was nog niet eens opengemaakt. Niet dat er op Sakhalin niet gebarbecued werd, integendeel, maar er werd altijd gezamenlijk gebarbecued op de grote barbecue die achter de bar van Zima 3 stond.

Terug in Nederland is de barbecue regelmatig gebruikt, maar toen we naar Maleisië gingen verhuizen besloten we hem toch maar niet mee te nemen. Waarom, dachten we, we waren van plan een appartement te nemen en vanwege de beperkte ruimte op een balkon verwachtten we simpelweg niet dat we er gebruik van zouden gaan maken. Wisten wij veel dat we een jaar later al op de Filippijnen zouden zitten in een huis met een tuin?

Er moest dus maar weer een barbecue worden aangeschaft, en de afgelopen weken hebben we dan ook rondgekeken. De conclusie was al snel getrokken dat zo’n joekel met een gastank niks voor ons is, daarvoor zijn we niet fanatiek genoeg, en we kwamen dus al snel weer uit bij de bekende Weber bol. Nu zijn barbecues hier vrijwel alleen te koop bij de plaatselijke Gamma’s, en de keuze werd ook nog eens beperkt doordat we niet zo’n gammel ding wilden hebben.

We vonden al snel wat we zochten in een Doe-Het-Zelf zaak in het Alabang Town Centre, hier tien minuten lopen vandaan. Een Weber bol, maar dan formaat Cock van der Gugten, met een werkblad eraan. Nadat we overal hadden gekeken en niks beters hadden gevonden (we vonden hem nogal prijzig) besloten we gisteren dan toch maar tot aanschaf over te gaan.

Wat volgde was weer zo’n ongelofelijke klucht die onvermijdelijk schijnt samen te gaan met vrijwel alles wat je hier koopt. Het zou een heel lang verhaal worden als ik alles vandaag vertel, dus de rest vertel ik morgen...

Een hele tijd geleden heb ik al eens een keer gemeld dat we in het begin wat problemen hebben gehad met de wasmachine die bij het huis hoort. Het ding werkt zoals vrijwel alle wasmachines hier op de Filippijnen namelijk alleen met koud water. Er zit helemaal geen verwarmingselement in en dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de relatief hoge kosten van water en elektriciteit hier. Dat wassen met koud water is wel behoorlijk behelpen want ondanks dat je er speciale wasmiddelen voor hebt gaan vlekken er niet goed uit en kleren die net gewassen zijn ruiken gewoon niet zo fris als we gewend zijn.

Nou waren we vanavond bij toeval in de supermarkt S&R, en die heeft wel wat weg van de Makro. Je moet een lidmaatschapskaart hebben, en er worden naast grootverpakkingen van de gewone artikelen ook zaken als televisies en koelkasten verkocht en jawel, ook wasmachines. Er stonden enkele wasmachines met een verwarmingselement te koop voor een belachelijk lage prijs, en van een ervan ging ook nog eens een kwart van de prijs af.

Niet zo gek als je bedenkt dat er hier nauwelijks een markt voor is want zoals gezegd wast iedereen hier met een koud-water wasmachine. En het waren ook nog eens bekende merken als LG en Samsung, dus geen goedkope rotzooi. Binnen een minuut had Riet de keuze gemaakt. Ze vond dat wassen met koud water toch al niks en dit was een buitenkansje. Volgende week wordt de nieuwe wasmachine bezorgd en binnenkort hebben we dus weer ondergoed wat echt schoon is en weer fris ruikt...

De bank heeft gebeld! Jawel, voor mijn credit card aanvraag, ik moest deze keer een kopie inleveren van mijn aanvraagformulier voor een werkvisum, ten teken dat ik in de procedure zit. Dat was blijkbaar het probleem en de vraag rijst dan natuurlijk onmiddellijk waarom ik dat formulier al maanden eerder niet hoefde in te leveren. Maar goed, volgende week, Sir!

Over visumaanvragen gesproken, daar is ook nieuws over want gisteren werd ik gebeld dat we in de laatste fase zitten. Dat betekent dat we met een beetje mazzel dan toch over ruim een maand over een werkvisum beschikken. Vandaag moest ik onze paspoorten inleveren en die krijgen we pas terug als de visumaanvraag rond is.

Helaas gaat dat mogelijk weer een probleem opleveren want over twee weken vertrekken we voor een lang weekend naar Boracay en hoewel dat met een binnenlandse vlucht is moet je bij het inchecken toch meestal je paspoort laten zien voor identificatie. Daar hadden ze even niet aan gedacht, maar er gaat nu geprobeerd worden om onze paspoorten voor die paar dagen te “lenen” bij het ministerie wat de visumaanvraag afhandelt.

We hadden vandaag wel een hele gezellige avond, want eerst hadden we een afscheidsdineetje van een collega bij ons favoriete Chinese restaurant P.F.Chang en daarna zijn we bij onze buren nog wat gaan drinken. En dat laatste werd erg laat, of moet ik zeggen vroeg...

We zijn pas met een paar man van ons team naar de tweeëntwintigste verdieping van het Asian Star Building verhuisd. Er is daar een halve verdieping vrijgemaakt voor ons project omdat we op de zeventiende verdieping waar we eerst zaten een nijpend gebrek aan ruimte hadden. Er zaten daar al mensen die met zijn drieën twee bureaus deelden, wat natuurlijk verre van ideaal is.

Omdat we nu op de een na hoogste verdieping van het gebouw zitten is het uitzicht formidabel, zij het dat we niet veel naar buiten kunnen kijken want de zon staat vrijwel de hele dag op onze kant van het gebouw en vanwege de warmte die dat oplevert zijn de zonneschermen de hele dag dicht. Maar als we naar buiten kijken hebben we dus een prachtig uitzicht...

Dat we zo hoog zitten heeft overigens wel een flink nadeel en dat is de lift. Iedere morgen sta ik in een stampvolle lift en het is altijd zo dat iedereen er op een andere verdieping uit moet. En omdat er onderweg ook nog heel veel mensen instappen die ook allemaal weer naar een andere verdieping moeten duurt het soms dik vijf minuten voordat ik eindelijk boven ben.

En het is niet alleen ‘s ochtends maar eigenlijk op ieder moment van de dag dat ik de lift neem, ik ben altijd lang onderweg. Vanmorgen stond er een meisje in de lift die stond te noteren hoeveel mensen er per verdieping in en uit gingen. Ik ben benieuwd wat ze met die gegevens gaan doen. Misschien weer net als toen ik voor het eerst naar het kantoor in Manila ging, aparte liften voor de Shell verdiepingen? Krijgen we vast weer problemen, Shell heeft al zo’n slechte naam als het gaat om Apartheid...

In Maleisië heb ik het sporten aardig bijgehouden maar tegen de tijd dat we gingen verhuizen werd dat toch wat minder. En de eerste vier maanden van ons verblijf hier heb ik eigenlijk helemaal niks gedaan tot een maand geleden, toen ben ik lid geworden van de Gold’s Gym. Er zijn verscheidene fitness centra hier in de buurt maar de keuze viel op de Gold’s Gym omdat die net buiten de poort van Ayala Alabang Village is gelegen en dus praktisch op loopafstand.

In het begin was het even wennen want alles gaat hier toch net iets anders dan ik gewend was. Voordat je mag gaan sporten wordt er namelijk eerst een tamelijk grondig onderzoek gedaan naar je gezondheid, en dan pas wordt er een programma voor je samengesteld. Je krijgt ook de mogelijkheid voor een persoonlijke trainer en daar hoort dan ook meteen een diëtist bij, wat je overigens wel apart moet betalen.

Ik heb gekozen voor een persoonlijke begeleiding één dag per week, en dat is de maandag. Op advies van de trainer doe ik op de woensdagavond mee aan de spinning klas, wat in het begin overigens zwaar tegenviel (zwaar!) en op zaterdag doe ik dan een door de trainer voorgeschreven programma zonder begeleiding. Drie dagen in de week sporten dus en dat betekent dat ik weer terug ben op mijn Nederlandse schema.

Kortom, ik ben weer lekker bezig, de eerste drie kilo zijn er al weer af en met de spierpijn gaat het ook steeds beter...

De Filippijnen hebben een tamelijk rumoerige historie achter de rug, en dan met name in de vorige eeuw. In amper honderd jaar zijn er vijf verschillende republieken geweest met in totaal 15 presidenten.

De eerste republiek bestond maar drie jaar rond de eeuwwisseling van de twintigste eeuw, toen hadden de Filippino’s net de Spanjaarden eruit gegooid naar een overheersing van een paar jaar om vervolgens weer te worden overgenomen door de Verenigde Staten. De tweede republiek was er een bij de gratie van de Japanners nadat die de eilanden hadden veroverd op de Amerikanen.

De derde republiek ontstond na de Tweede Wereldoorlog en daar kwam een einde aan toen Ferdinand Marcos president, die als zesde president van deze republiek was gekozen, in 1972 de noodtoestand uitroep en vervolgens als een dictator het land regeerde. In 1981 ontstond weliswaar de vierde republiek door het uitroepen van verkiezingen maar die werden door Marcos via fraude en intimidatie gewonnen waardoor hij tot 1986 aan de macht bleef.

De vijfde republiek ontstond in datzelfde jaar toen Marcos door een vreedzame revolutie uit zijn ambt werd gezet. De meeste mensen zullen zich dit nog wel herinneren, of anders in ieder geval de duizenden paren schoenen van mevrouw Marcos die werden gevonden in het presidentieel paleis. De revolutie werd aangevoerd door Corazon Acquino, de vrouw van een door Marcos vermoorde oppositieleider, en zij werd meteen ook de eerste president van de vijfde en huidige republiek der Filippijnen.

In de jaren daarna zijn er nog vier presidenten geweest. En om aan te geven wat een zootje en een kliek het hier is, daar zat een voormalige filmster bij die ontslag nam na een overigens mislukte afzettingsprocedure en de voorlaatste presidente, een dochter van een voormalige president, zit op dit moment in de gevangenis wegens verkiezingsfraude.

De huidige president is Benigno Acquino III, die weer een zoon is van die vermoorde oppositieleider en de voormalige presidente Corazon Acquino. Op de foto hierboven zie je de president (in het gele overhemd zeg ik er maar even bij want anders hadden jullie dat vast niet geraden) bij de contractondertekening van ons project. De keurig geklede heer die links vooraan zit is onze grote baas.

Er wonen in onze wijk Ayala Alabang Village overigens twee oud-presidenten en een ervan, Fidel Ramos, woont letterlijk bij ons om de hoek...

Twee maanden geleden heb ik al gemeld dat er problemen waren met het aanvragen van een credit card. Ik heb in de tussentijd natuurlijk niet stil gezeten maar er is nog steeds geen witte rook uit de schoorsteen van de bank gekomen.

Riet vroeg iedere keer dat ze op de bank kwam, en aangezien we nog steeds alles met contanten moeten afhandelen is dat best vaak, naar de status van mijn credit card maar het antwoord was iedere keer hetzelfde, “Nog niks bekend, maar wij bellen U”. We hebben inmiddels net zoveel telefoontjes van de bank gehad als credit cards dus ga maar na.

Drie weken geleden ben ik zelf maar weer eens gaan vragen en wat denk je, ik moest maar een heel nieuw formulier invullen, want dan gingen ze alles met spoed regelen. Nou betekent het woord “spoed” hier iets heel anders dan in Nederland, dat wisten we allang, en de verwachtingen waren dus niet te hoog gespannen. Oh ja, en “Ik bel U volgende week!” . De week erop verliep zonder enige vorm van contact, dus Riet vroeg er maar weer eens naar toen ze er vorige week was. En wat denk je dat ze zeiden, alle aanvragen moesten door Shell goedgekeurd worden en die hielden alles tegen!

Dat was natuurlijk een voorzet voor open doel, want ik had in een mum van tijd de juiste persoon bij de salarisadministratie te pakken en die vertelde me dat van dat verhaal van de bank dus geen zak klopte. Er is nu in ieder geval namens Shell een klacht naar de bank met niet alleen mijn probleem maar ook nog van een heleboel anderen. Afwachten nu maar weer of dat wat gaat helpen, maar ik ben hier nu inmiddels vijf maanden en ik gok dus van niet...

Op televisie gebeurd het heel vaak in Amerikaanse series dat er afhaal-Chinees wordt gegeten, en dat is dan steevast uit van die geinige kartonnen doosjes. In Nederland is de afhaal-Chinees weliswaar net zo bekend, maar die leuke doosjes krijg je nergens, tenminste niet bij de Chinezen in de buurt van Rijnsburg. Daar krijg je van die plastic bakken die weliswaar erg praktisch zijn voor in de magnetron maar die lang niet zo leuk zijn om uit te eten en dat doe je dan ook meestal niet.

Een ander verschijnsel wat je in Nederland niet zo gauw mee zult maken (wij hebben dat tenminste nog nooit gedaan) is dat je als je klaar bent met eten alles wat over is laat inpakken om mee te nemen naar huis. En eigenlijk is dat best raar want vaak is er een vracht eten over en als je dat laat staan wordt het zo weg gekiept (neem ik aan).

We hebben bij onze inmiddels vaste Chinees P.K.Chang in het Alabang Town Centre vandaag twee vliegen in één klap geslagen. We hadden nogal wat over en besloten als goeie burgers van de Filippijnen dat in te laten pakken om mee te nemen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat idee pas opkwam toen we aan de tafel naast ons hetzelfde zagen gebeuren, en dan vooral hoe het gebeurde. Alles ging namelijk in van die leuke kartonnen doosjes en we gingen dus naar huis met een doggy bag...

Dikke paniek vanmiddag bij ons in huis. We hadden vanmorgen boodschappen gedaan en vanwege het mooie weer besloten ons gemak er van te nemen. Riet ging in de tuin zitten en ik besloot een film te gaan kijken die ik al een tijdje heb liggen (voor de liefhebbers: "The Informant"). Op zich dus een rustige middag, totdat ik toen de film afgelopen was merkte dat de kleinste van onze twee katten nergens te bekennen was.

Nu is dat geen reden tot paniek want Estela had van de week ook al een uur naar Monster lopen zoeken en ze vond haar tenslotte achter de deur van een van de logeerkamers. Het leek dus een kwestie van gewoon even rondkijken maar ze was nergens te vinden. Beneden niet en boven ook niet, zelfs na een grondige inspectie waarbij zelfs onder en achter bedden (en deuren!) was gekeken.

Riet was inmiddels uit de tuin gekomen en keek nog eens waar ik ook al had gekeken en kwam tot dezelfde conclusie, Monster was nergens te vinden. De eerste conclusie was dat ze kans moest hebben gezien om naar buiten te komen, al moet ik zeggen dat ik absoluut niet snapte hoe dat dan gebeurd zou moeten zijn. Dat mag op dit moment nog niet want daarvoor zijn ze nog niet lang genoeg bij ons in huis. We liepen dus alle ramen en deuren na en vonden nergens een opening waardoor ontsnapping mogelijk zou moeten zijn.

Nu brak er toch lichte paniek uit want omdat we in huis helemaal niks hoorden dachten we dat ze dus toch op de een of andere manier buiten moest zijn gekomen. Riet ging de straten rondom ons huis af terwijl ik het huis nog een keer helemaal doorliep. En deze keer opende ik alle kasten en laden (en dat zijn er een heleboel), zelfs degene die we zelf vrijwel nog nooit open hadden gehad.

En wat denk je, net op het moment dat Riet weer binnenkwam opende ik de kast in de studeerkamer waar we onze boeken hebben opgeslagen. Daar had ik al zeker twee keer gekeken, maar nu besloot ik eens achter de boeken te kijken. En wie kwam daar overeind, zich lekker uitrekkend na waarschijnlijk een heerlijk dutje van een uur of twee...

Riet is vandaag voor het eerst mee geweest met een aantal vrouwen naar een project van de vrouwenvereniging ALIG en daar heeft ze het volgende stukje over geschreven:

Vandaag heb ik geholpen op de Birthright Foundation School, een school die staat in een sloppenwijk op ruim een half uur rijden van onze wijk Alabang. De bedoeling van het project is dat je helpt met kinderen eten geven, ze wassen en met ze speelt, dat soort dingen.

Nu had ik geen deftige school verwacht maar dit was toch tien keer erger dan ik me ooit voor had kunnen stellen. De “school” bestaat uit één klaslokaal van ongeveer vijf bij vijf meter, met in de hoek een hokje wat door moet gaan voor een wc. De school is gebouwd met geld van de vrouwengroep waar ik bij zit en de lerares wordt ook door die groep betaald. De wijk waar de school staat wordt een dump site genoemd, wat zoveel betekent als wijk op een vuilnisbelt.

Er wonen daar 500 gezinnen die allemaal een stuk of acht, negen kinderen hebben en die “leven” van wat ze tussen het vuil kunnen vinden. Hun huis bestaat uit golfplaten en karton en is niet groter dan de gemiddelde keuken in Nederland. In het hele wijk is geen water, riolering gas of elektriciteit. Je kunt je de lucht misschien voorstellen als al die mensen tussen het vuil ook nog eens overal waar het uitkomt hun behoefte doen. Tussen door lopen dan honden katten en kippen. Over wat er verder nog rondloopt wil ik maar effe niet nadenken...

Op de school krijgen 30 kinderen les (van de ongeveer 4000). Er wordt binnenkort nog een lokaal gebouwd, maar er is nog niet begonnen want er moeten zelfs hier allemaal vergunningen worden geregeld. Wat wij doen is eigenlijk niet meer dan eten geven en de kinderen wassen. Het frustrerende is dat je niet voor 4000 kinderen eten mee kan nemen, dus we geven de kinderen die les krijgen en de broertjes en zusjes eten, we wassen ze en geven waar nodig schone kleren. Het lijkt allemaal zo weinig maar je moet ergens beginnen.

Het is effe slikken als je er komt en je zou een hoop meer willen doen. Ik denk dan maar alle klein beetjes helpen. Vandaag hebben er een stuk of zestig in elk geval een volle buik en zijn ze min of meer schoon. De volgende keer ga ik zeker weer mee.

Een vrije dag vandaag! Niet een nationale of een religieuze feestdag maar een feestdag alleen in de stad Muntinlupa City waar wij wonen. Maar jullie wonen toch in Manila zul je zeggen, en dat klopt ook wel, maar eigenlijk bestaat Manila uit zestien steden en de meest zuidelijke daarvan is Muntinlupa City.

Deze stad werd op 1 maart 1995 officieel de 65e stad van de Filippijnen en de regering heeft in 2001 in ingesteld dat de 1e maart daarom elk jaar hier een feestdag is. Niet iedereen heeft dan automatisch vrij, het hangt van je baas af of hij je vrij geeft, maar Shell Philippines is daar niet kinderachtig in. Je vraagt je sowieso wel eens af wanneer sommige mensen eigenlijk wel vrij hebben want winkels en restaurants zijn op geen enkele dag dicht.

Maar goed, een vrije dag dus, en het enige wat de Filippino’s die wel vrij kregen jammer vonden was dat de dag niet verplaatst was naar afgelopen maandag. Filippino’s zijn notoire weekendjes-weg mensen en dan hadden we een lekker lang weekend gehad in plaats van een losse dag midden in de week. De regering wilde er echter niks van weten en hield voet bij stuk. Ook goed, een vrije dag is toch een vrije dag, nietwaar.

Overigens is gisteren onze kat Abby weer thuisgekomen nadat ze was “geholpen”. Ze lijkt er weinig last van te hebben en gelukkig maar want onze andere kat Monster was dolblij dat ze er weer was en liet dat duidelijk merken. Estela noemt Monster trouwens “Pangit”, wat Tagalog is voor lelijk”...