Nadat ik een paar weken geleden naar de Mount Pinatubo was geweest werden Robin en Chantal ook enthousiast voor die tocht, maar bij nader inzien leek ze het toch wel wat zwaar voor ongetrainde benen. Gelukkig vond ik bij dezelfde organisator een andere tocht, naar de Taal Vulkaan die gelegen is in het meer van Tagaytay op zo’n anderhalf uur rijden ten zuiden van Manila.

Ik had de tocht geboekt voor vandaag, en vanmorgen om acht uur stond er dus een tien-persoons Mercedes Minivan voor de deur, voor ons vieren, om ons naar Tagaytay te brengen. Riet en ik waren al eerder naar Tagaytay geweest om de vulkaan te zien maar we waren niet verder geweest dan een kijkje vanaf de omliggende heuvels. Het bijzondere van de Taal vulkaan is dat het een werkende vulkaan is. In de krater zelf is een meer, en aangezien de vulkaan zelf ook in een meer ligt is er dus een meer in een meer.

Aangekomen bij het meer van Tagaytay kregen we eerst een ontbijtje wat er redelijk goed in ging aangezien we eigenlijk voor vertrek nauwelijks wat gegeten hadden. Om op het eiland (de eigenlijke vulkaan dus) te komen moesten we overvaren met een boot, een tochtje van een half uur. Op het strand van het eiland begon de tocht naar de krater, waarbij we konden kiezen tussen lopen en op een paard. We kozen uiteraard voor het eerste aangezien we alle vier nog nooit op een paard hadden gezeten...

De twee kilometer lange tocht naar de top van de krater viel echter knap tegen want het is een hele stevige klim. Achter ons liepen twee mannen met paarden die continue aan Riet en Chantal vroegen of ze toch niet liever op een paard naar boven gingen. De dames hielden in eerste instantie stug vol maar gingen halverwege toch overstag en deden de rest van de tocht dus te paard. Robin en ik hielden vol en bereikten samen met onze gids tien minuten later dan Riet en Chantal de krater.

Het uitzicht was er fantastisch, want inmiddels was de zon doorgebroken en ondanks dat het nog steeds heiig was hadden we een redelijk goed zicht op de omgeving. Het kratermeer was indrukwekkend, het water langs de randen kookt op sommige plaatsen vanwege het feit dat de vulkaan dus nog echt actief is. We werden tussendoor op de top ook nog overvallen door een korte maar hevige regenbui maar gelukkig boden de kraampjes die er stonden een schuilplaats, al lekte het overal behoorlijk.

De tocht naar beneden ging een stuk makkelijker en er werd dan ook geen gebruik gemaakt van de weer aanwezige hulp te paard. We moesten een tijdje wachten op onze boot en omdat er inmiddels meer wind stond ging de terugvaart gepaard met veel buiswater en werden we alle vier zeiknat. Gelukkig waren we al gewaarschuwd een verschoning mee te nemen dus voordat we op de vaste wal aan onze picknick begonnen konden we eerst droge kleren aantrekken.

Na de picknick stapten we weer in het busje en werden we keurig naar huis gebracht na een geweldig leuke tocht.