Het was vandaag alweer de laatste dag van januari en dat betekent dat de eerste maand van het jaar er al weer op zit. En dat terwijl we het idee hadden dat Kerst en Nieuw nog maar net achter ons lagen, maar de tijd gaat zoals altijd harder dan we zelf af en toe in de gaten hebben. Zo vertrekt Riet over anderhalve week al weer naar Nederland voor drie weken. Dat was al bekend, maar niet alleen Riet zit binnenkort in Nederland maar ik ook, zij het alleen iets korter. Het een heeft uiteraard te maken met het ander, en dat zal ik even uitleggen.

Een paar weken geleden kreeg ik een email over een cursus die, gezien het werk voor de komende tijd, voor mij erg interessant is. Die cursus is een opfris cursus voor iets waar ik mijn Sakhalin-tijd heel veel mee heb gewerkt maar waar ik daarna weinig meer mee heb gedaan. Aangezien ik in ons project binnenkort met hetzelfde werk te maken krijg leek dit me een ideale cursus om mijn opgelopen achterstand bij te spijkeren.

Er was echter een klein probleem: die cursus wordt alleen maar gegeven in Nederland en België. Bij navraag bleek dat er beslist geen alternatief is, en dat maakte het al meteen een heel stuk minder vanzelfsprekend dat ik die cursus mocht gaan volgen. Er wordt in principe niet moeilijk gedaan over cursussen maar als je ervoor de halve wereld over moet reizen dan is toestemming voor een cursus veel moeilijker te krijgen. Maar ik dacht, ik ga het gewoon proberen, kan mij het schelen!

Ik heb dus bij mijn leidinggevenden de situatie uitgelegd en aangegeven dat er geen enkel alternatief is, behalve iemand anders inhuren om dat werk te doen en dat is per saldo natuurlijk veel duurder. Vele hoge bazen moesten er uiteindelijk over nadenken en er mee instemmen (moeten die nou echt met dit soort zaken worden lastig gevallen vroeg ik me wel eens af) maar gistermiddag kwam er dan toch uiteindelijk witte rook uit de schoorsteen: Ik mag naar Nederland in de laatste week van februari om die cursus te gaan volgen.

De gok om het tripje van Riet zodanig te plannen dat het, mocht dat doorgaan, met mijn cursus zou samenvallen heeft dus goed uitgepakt. Riet kon ook niet wachten om het nieuws aan haar zus door te bellen...

Wat vergaderingen en andere bijeenkomsten betreft ben ik inmiddels wel gewend dat alle fatsoensnormen die mij ooit zijn bijgebracht behoorlijk zijn vervaagd de afgelopen jaren. Ook in Nederland is het de laatste jaren de gewoonste zaak van de wereld dat mensen hun heilige mobieltjes niet alleen aan laten staan maar ook nog eens op vol volume. Sprekers worden regelmatig onderbroken door de meest afgrijselijke ringtones, waarna de eigenaar van het apparaat uiteraard gelijk opstaat en de zaal of kamer uitloopt met de mededeling ”Sorry, hoor, maar deze moet ik even nemen”.

Ik behoor zo’n beetje tot de allerlaatsten die dat ronduit onbeschoft vinden maar het is lang niet mijn enige bron van ergernis. In Korea heb ik meegemaakt dat gedurende vergaderingen een deel van het gezelschap luid snurkend achterover hangt in hun stoel en niemand die daarvan opkijkt. Dat heeft overigens wel een functie heb ik ontdekt, want het gaat dan over zaken waar die snurkers niet direct belang bij hebben. Komt er iets wat ze wel interessant vinden dan worden ze meteen wakker en zijn ze vol aandacht; nadeel is weer wel dat een andere groep dan spontaan in de slaapstand gaat.

Maar zo erg als hier op de Filipijnen heb ik het nog nooit meegemaakt. Allereerst is een aanvangstijdstip hier geen vast gegeven maar een richtlijn, wat inhoudt dat mensen soms een half uur na aanvang nog rustig binnen komen zetten en aanschuiven zonder een woord van verontschuldiging. Ook wordt een afgaande telefoon hier al tijdens het opstaan ingeschakeld zodat je terwijl de persoon in kwestie naar de deur loopt een deel van de luidkeelse conversatie nog kunt meemaken. Ook zonder dat een van hun telefoons is afgegaan (ze hebben er vrijwel altijd meer dan een) staan mensen voortdurend op en lopen zonder dat duidelijk is wat er aan de hand is de kamer of zaal uit. Dat is overigens een doorlopend proces zodat je af en toe de indruk hebt dat er een stoelendans aan de gang is.

Maar het ergst van alles is dat ze hun bek niet kunnen houden. Terwijl er iemand aan het woord is worden er onder de aanwezigen in verschillende groepjes gesprekken gevoerd; daarbij wordt niet op fluistertoon gesproken, hooguit wordt het volume enigszins gedempt. Voor mij is dat niet alleen een bron van ergernis tijdens vergaderingen, zoals die van vandaag die ook nog eens de hele dag duurde, maar het is ook de belangrijkste reden waarom ik hier nog nooit naar de bioscoop ben geweest. Ik ben daar van diverse kanten al voor gewaarschuwd dat het daar niet anders is.

Iedereen die mij kent weet dat ik een enorme filmliefhebber ben, maar films kijk ik tegenwoordig toch maar thuis. De enigen die daar hun bek niet kunnen houden zijn onze katten en dat is snel op te lossen met hun bak vol met kattenbrokken te storten …

Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen maar we hebben het probleem gewoon onderschat. We dachten, we vinden vast wel weer wat en dan zitten we de komende tijd weer goed. Maar dat viel tegen en dat heeft twee belangrijke oorzaken, allereerst hebben we geen idee wat we willen en ten tweede is er hier een heel beperkt aanbod.

Ik heb het over tv series. We hebben een hele vracht aan series meegenomen vanuit Nederland toen we naar Maleisië gingen en daar is in het jaar dat we daar zaten ook nog het een en ander bijgekomen. Riet had voor zichzelf de complete serie van Grey’s Anatomy gekocht (daar vind ik geen flikker aan) en voor gezamenlijk kijkplezier hadden we alle seizoenen van NCIS, NCIS Los Angeles, House, Flikken Maastricht en nog wat meer van dat moois. Het probleem is alleen dat als je vrijwel ieder avond een serie volgt omdat er verder weinig te beleven valt op de tv dat het erg hard gaat.

We hebben inmiddels NCIS al twee keer helemaal gekeken, evenals House. Tussendoor heb ik nog Dexter gevolgd, alleen want daar vind Riet weer niks aan. Ook voor mezelf heb ik het afgelopen jaar de complete serie van de X-Files meegenomen vanuit Nederland maar ook hiervoor geldt, niet Riet’s pakkie an. Ik heb me de laatste tijd ook nog aardig bezig kunnen houden met de eerste twee seizoenen van Game of Thrones en de eerste twee seizoenen van The Killing, maar ook weer zonder het gezelschap van Riet, die houdt niet van al dat geweld.

De afgelopen twee weken hebben we ons kunnen redden met seizoen een van de Ghost Whisperer maar ook daar zijn we nu doorheen. De grote vraag is dus: wat gaan we nu kijken? Zoals ik al zei is het aanbod hier heel erg beperkt, alle zaken waar ze video’s verkopen hebben precies hetzelfde, en er is eigenlijk niks van onze gading bij. Iemand nog ideeën?

En het geschiede in die dagen dat de regering van het Filipijnse eilandenrijk besloot om alle buitenlanders te gaan tellen zodat ze precies wisten hoeveel Aliens er in hun rijk verbleven.

Klinkt bekend? Nou, geloof het of niet maar het is precies wat er hier gaat gebeuren. Alle buitenlanders moeten zich opnieuw laten registreren en daarvoor moeten we ons paspoort en onze ACR kaart (zeg maar onze verblijfsvergunning) tijdelijk inleveren. Gelukkig wordt dit alles voor ons gedaan, alleen moeten we daarvoor wel een machtiging tekenen die een of andere notaris het recht geeft om alles namens ons af te handelen.

De bureaucratie hier kennende zijn we maar al te graag bereid zo’n machtiging te tekenen maar ik heb vandaag toch voor alle zekerheid maar even naar het bureau gebeld wat de hele afhandeling voor ons verzorgt. Ik wilde namelijk even weten hoe lang dat hele verhaal gaat duren, want over twee weken vertrekt Riet naar Nederland en dan is een paspoort toch wel heel erg handig. Er werd me bezworen dat als ik morgen alle getekende papieren inlever Riet haar paspoort uiterlijk de 5e februari weer terug heeft. Ik hou mijn adem nog maar even niet in…

Overigens het eerste wat ik vandaag gedaan heb toen ik op kantoor was aangekomen was het bellen van de service dienst in verband met de elektriciteitsproblemen aan de voorkant van ons huis. Ze kwamen zowaar nog voor de middag en volgens Riet deden ze precies hetzelfde als wat wij ook al verscheidene keren hadden gedaan: het heen en weer halen van de schakelaar in de stoppenkast. Maar wat denk je, bij hen loste dat het probleem wel op, alles deed het meteen weer! Leg het mij maar uit…

We hoefden vandaag geen boodschappen te doen en er was ook geen andere reden om de deur uit te gaan dus het werd zoals zo vaak tegenwoordig een rustige zondag. ’s Morgens ging ik traditiegetrouw naar de Coffee Bean voor een lekker bakkie en ik was van plan om daar in een van de lekkere stoelen, onder het genot van een double-shot cappuccino, wat te gaan lezen op mijn iPad Mini. Een strak plan, maar helaas, dat werkt alleen als je niet zo stom bent als ik om je bril te vergeten. En aangezien ik letters die niet minstens het formaat hebben van een vijf pesos munt beslist niet meer kan lezen kon ik het dus wel schudden.

Ik ging dus veel eerder terug naar huis dan de bedoeling was maar niet nadat ik eerst nog twee verse stokbroden had gescoord bij ”Tous les Yours”, het Frans uitziende bakkerswinkeltje wat overigens een Koreaanse franchise is. Thuis gekomen lag Riet al languit op een ligstoel in de tuin met haar iPad. Zonder om te kijken stak ze een lome arm uit waar ik vervolgens een van de stokbroden in legde. ”Wat heb ik toch een rot leven,” klonk het zuchtend vanuit de ligstoel terwijl ze de papieren zak waar het stokbrood in zat openmaakte.

Vanavond hadden we niet echt zin om naar het Alabang Town Center te lopen om daar wat te gaan eten. Riet kwam toen op het briljante idee om in het winkeltje van de Union Jack Tavern een paar Cornish Pasties te gaan kopen voor in de oven. Een Cornish Pasty is een hartige taart met een vulling die wel wat lijkt op hutspot, en zeg nou zelf, wat kan daar nou verkeerd aan zijn. Niks dus, want ze waren heerlijk. En wat denk je wat ik nog meer vond in het winkeltje van de Union Jack: Bounties! En niet alleen die met melkchocolade maar ook die met de pure.

Dat alles maakte het ritje naar de Festival Mall ruimschoots de moeite waard, en gelukkig maar want je snapt al dat ik natuurlijk de pineut was om alles te gaan halen…

Onze beide katten zijn nogal speels. Het gebeurt heel vaak dat we ze de tuin in gooien omdat ze elkaar binnen als dollen achterna rennen, of zoals Riet dat noemt ”gekkenhuisje aan het spelen zijn”. Om die speelsheid een beetje in goeie banen te leiden ligt het huis vol met speeltjes voor ze, en die vinden we soms op de gekste plaatsen terug. Er is echter een speeltje waar ze helemaal wild van zijn en dat zijn tampons…

Hoe die twee halve garen daar achter gekomen zijn weten we niet maar we weten wel dat als Riet ergens een tas laat liggen de kleine Monster er meteen induikt om te kijken of ze er een tampon in kan vinden. Die wordt al spelende van de plastic verpakking ontdaan en vervolgens omgetoverd in een pluizige bol met een draadje.

Tampons zijn hier vrijwel niet te krijgen; de aanwezige voorraad is geïmporteerd uit Nederland, dus je zou zeggen dat Riet er wel zuinig op moet zijn, wetende dat de katten ze hoe dan ook te pakken krijgen als ze niet goed worden opgeborgen. Maar nee hoor, de tampons gaan nog steeds los in de tas en de doosjes staan in de badkamer gewoon in de vensterbank. Geen enkel probleem voor de dames want ze hebben tegenwoordig zelfs door in de gaten in welke doosjes ze zitten. Hoe hoog Riet de doosjes ook neerzet, ze krijgen ze te pakken, en als ze al opgeborgen worden moeten het kastje goed afgesloten zijn want op de een of andere manier krijgen ze de kastdeurtjes open.

Onze badkamers zijn sowieso al heel interessante plekken want behalve dat daar de kans op het vinden van tampons het grootst is hangt er ook nog eens toiletpapier, en daar kun je ook hele leuke dingen mee doen. Zoals Riet gisteren ontdekte toen ze weer eens vergeten was om de deur van een van de badkamers achter zich dicht te doen…

Vanavond hadden we met vrienden afgesproken wat te gaan eten in de Union Jack Tavern en gewoontegetrouw hadden we buiten een aantal lichten aangedaan voor we weggingen. De straatverlichting laat hier nogal wat te wensen over en dan is het makkelijk bij het inparkeren als je een paar lichtjes aan hebt. We hadden daarom de lantaarns op het hek en nog wat andere lampen aangedaan.

Bij terugkomst uit de kroeg viel meteen al op dat het hartstikke donker was voor het huis, en we keken elkaar al verbaasd aan. Hadden we nou de lichten aangedaan of niet? Ja, je gaat toch twijfelen ondanks dat we vrijwel zeker wisten dat we de lichten hadden aangedaan. Binnen gekomen brandden de meeste lampen normaal, ook in de keuken, maar in de computerkamer en buiten aan de voorkant waren inderdaad alle lichten uit ondanks dat de schakelaars duidelijk aangaven dat ze zouden moeten branden.

De stoppenkast zit op een heel merkwaardige en niet zo heel erg handige plaats (vind ik), namelijk in een van de bovenste keukenkastjes. Het kastje was keurig voorzien van een lijst van alle schakelaars, maar we konden de schakelaar voor de lichten aan de voorkant aan en uit zetten wat we wilden, het resultaat bleef hetzelfde en dat was dat de lichten niet gingen branden. De zekering zal het dus ongetwijfeld hebben begeven maar de constructie van de stoppenkast is zodanig dat je niet makkelijk bij de zekeringen kunt en daar heb ik dus mijn vingers maar niet aan gebrand.

Aanstaande maandag dus maar even naar de huishoudelijke dienst van de zaak bellen, die knappen dat soort zaakjes normaal gesproken op. Het enige waar we twijfels over hebben is de termijn waarin het gaat worden opgelost. Tot nu toe moest er bij ieder probleempje wat we hadden een onderdeel besteld worden, en hoe vreemd dat ook moge klinken voor een simpele zekering, we gaan er van uit dat dat ook nu het geval zal zijn. En dan weten we het al…

Op 13 mei van dit jaar zijn er verkiezingen op de Filipijnen en de voorbereidingen daarvoor zijn al in volle gang. Dat is merkbaar aan het charme offensief wat alle zittende kandidaten hebben geopend, maar ook aan allerlei andere voorbereidingen.

Een van de dingen waar we vandaag een uitgebreide waarschuwing voor ontvingen zijn de zogenaamde road blocks. Tijdens de verkiezingen is het dragen van wapens in het openbaar namelijk verboden (normaal mag dat blijkbaar wel, al heb ik er persoonlijk nog nooit wat van gemerkt) en de politie ziet daar in de aanloop naar de verkiezingen streng op toe. De reden voor het verbod is simpel: in het verleden kwam het behoorlijk veel voor dat mensen door gewapende aanhangers van een bepaalde kandidaat geïntimideerd werden om toch vooral maar op die bepaalde kandidaat te gaan stemmen. Buitenlanders hadden daar eigenlijk weinig last van want die mogen toch niet stemmen.

Er was echter nog een neveneffect, en dat werd gek genoeg veroorzaakt door de road blocks, oftewel de wegversperringen, van de politie. De politie mag je tijdens de periode voor de verkiezingen aanhouden voor controle op het dragen van een wapen, maar ze mogen je niet fouilleren. Eigenlijk maar er alleen een visuele controle plaatsvinden en ze mogen natuurlijk je papieren controleren. Alleen zijn de blokkades niet altijd politie maar van figuren die zich voordoen als politie en je vervolgens onder bedreiging van een wapen van je bezittingen ontdoen. Het is hier heel erg moeilijk te onderscheiden of iemand nou echt van de politie is of niet. Het feit dat iemand iets draagt wat op een uniform lijkt of alleen een T-shirt draagt met het woord ”Pulis” er op zegt namelijk helemaal niks.

Vandaag kregen we een email ter waarschuwing van dit soort neveneffecten van de verkiezingsperiode, met daarbij een kaart waarop staat aangegeven wat de risico gebieden zijn. De rode gebieden geven aan waar de probleemgebieden zijn en dat blijken toch vooral meer afgelegen gebieden te zijn. Rond Manila valt het sowieso erg mee wat natuurlijk te maken heeft met het feit dat hier de meeste politie is en de meeste particuliere bewaking. Gewoon wegblijven uit de aangegeven gebieden is dan ook de boodschap, en tegen de Nederlandse natuur van ”Dat maak ik zelf wel uit!” in gaan wij die boodschap ter harte nemen…

Het voorpagina nieuws van vandaag was dat de Filipijnen het eindelijk hebben opgegeven om in een rechtstreekse dialog tot een politieke oplossing te komen over elkaar’s claims op de Zuid-Chinese Zee. Ik heb al een paar keer wat geschreven over de onrust in deze regio over de aanspraken die de Chinezen maken op dit economisch heel interessante gebied wat rijk is aan vis, olie en andere grondstoffen.

China maakt aanspraak op praktisch de hele Zuid-Chinese Zee op basis van een kaart uit de 17e Eeuw. De toenmalige Chinese Keizer trok daar een dikke rooie streep op zei, ”Zo, dit is allemaal van ons”. Een verdrag over het zeerecht van de Verenigde Naties uit 1962, wat overigens door zowel de Filipijnen als de Chinezen is ondertekend, vermeldt echter duidelijk dat elk land recht heeft op een economische zone van 200 mijl gerekend vanaf de kust. De Chinezen hebben daar op zijn Oud-Hollands gezegd volkomen schijt aan en laten hun vissers ruim binnen de Filipijnse zone vissen, en ze beschermen ze zelfs tegen de Filipijnse kustwacht met oorlogsschepen.

De Filipijnen, die militair gezien natuurlijk totaal geen partij zijn voor het machtige China, gaan de zaak nu voorleggen aan het Arbitrage Tribunaal van de Verenigde Naties en hopen zo hun recht te halen. Er is ook al een petitie aangeboden aan de Chinese ambassadrice maar die heeft al aangegeven dat de Chinezen een ”onbetwistbaar recht” hebben op het overgrote deel van de Zuid-Chinese Zee. Het is dus maar zeer de vraag of China zich veel van de uitspraak van het Tribunaal zal aantrekken als dat zoals wordt verwacht in het voordeel van de Filipijnen beslist.

Overigens zijn de Filipijnen niet het enige land wat met de Chinezen overhoop ligt over de Zuid-Chinese Zee want ook Vietnam, Brunei en Maleisië hebben problemen met de Chinese claim. De grootste problemen worden echter verwacht tussen China en Japan, want tussen die twee landen is de spanning al een paar keer hoog opgelopen. Het gaat daarbij om het eigendomsrecht van een paar eilanden waar je normaal gesproken je hond nog af zou schoppen maar er is daar enorm veel gas en olie ontdekt en dat maakt die onbenullige eilandjes dus plotseling de inzet van een mogelijk Internationaal conflict.

Wordt dus nog steeds vervolgd...

De dag begon vandaag niet echt lekker. Het had de hele nacht flink geregend en het was vanmorgen nog steeds een beetje sombertjes. Op mijn werk aangekomen haalde ik eerst koffie en daarna plugde ik mijn mobiele telefoons aan de oplader. Mijn werktelefoon laadde niet meteen lekker op dus rommelde ik wat aan de draden en jawel hoor, ik pleur mijn koffie om over mijn bureau. Laptop nat, toetsenbord nat, hele bureau nat en uiteraard ook mijn broek nat. Ook goedemorgen!

Vorig jaar heb ik al eens geschreven over problemen met de Expat Mail, de mail service die Shell organiseert voor landen met laten we zeggen een matig functionerend postsysteem. Wij maken daar ook gebruik van door onze post naar het postbusnummer van de Expat Mail in Den Haag te laten sturen, en het meeste komt dan via DHL keurig aan. Het enige wat niet keurig aankomt is de LINDA van Riet, die komt zo ongeveer om de twee maanden in plaats van iedere maand en we missen dus iedere keer een nummer. Dat is niet alleen vervelend maar het kost ook nog eens aardig wat geld want zo goedkoop is die De Mol niet.

Ik heb al eens geprobeerd uit te zoeken wat er nou precies gebeurt in die postkamer in Den Haag, en ik ben er van overtuigd geraakt dat die tijdschriften daar gewoon achterover gedrukt worden. Waarom zou anders alle andere post wel gewoon aankomen en juist die bladen niet? Bovendien hebben ze zich daar al eens een keer versproken over wat er klaar lag en wat vervolgens niet aan is gekomen. Ook vandaag kreeg ik weer een zending met weliswaar een LINDA maar niet het verwachte Kerstnummer dat dus weer eens ”zoek” is geraakt.

Ik heb maar weer werk van gemaakt door het aan te kaarten bij Personeelszaken maar ik heb nu ook eens bij mijn Nederlandse collega’s rondgevraagd of die ook problemen hadden. Ik had mijn vinger amper van de verzendknop van de email of een van mijn collegaatjes stond al naast mijn bureau om te vertellen dat zij precies hetzelfde had meegemaakt. Zij was dus op dezelfde manier met een kluitje in het riet gestuurd door de postkamer (wat of ze wel dacht, dat ze die bladen soms achterover drukten?) en ook zij had op al haar klachten bij andere instanties geen reactie gehad.

We hebben gezamenlijk besloten het maar eens wereldkundig te gaan maken via ”Outpost”, de wereldwijde vereniging van Shell Expats, en we gaan weer een klacht indienen. Maar belangrijker, we gaan nokken met het laten versturen van tijdschriften via Expat Mail. Jammer maar helaas, en met dank aan onze fijne landgenoten in de postkamer in Den Haag…

De belangrijkste reden om een iPad Mini te kopen was voor mij omdat ik een boekenlezer wilde hebben om elektronische boeken te kunnen lezen. Ik heb namelijk regens een CD liggen met daarop meer dan vierduizend boeken in elektronisch formaat en daar zitten er heel wat bij die ik graag wil lezen. Ik had natuurlijk voor minder geld een gewone e-Reader kunnen kopen maar dan heb je alleen maar een boekenlezer; een iPad Mini kan dat ook maar daarnaast nog veel meer. Het was bovendien het formaat wat me wel aanstond, maar dat is door Riet afgekeurd. Die heeft hem vergeleken met haar eigen iPad en ze heeft besloten dat het grotere formaat van de gewone iPad haar voorkeur heeft.

Mij bevalt de Mini heel erg goed en ik ben ook meteen aan het lezen geslagen. Ik heb eerst lukraak wat boeken geprikt uit de enorme lijst, totdat ik vorige week tegen een hele serie boeken van de Perry Rhodan serie aanliep. Nou ja, ze waren ook bijna niet te missen want er staan zo’n vierhonderdvijftig delen op de CD. Ja, je leest het aantal goed, en ik was zelf ook verbaasd. Hoewel ik toch een redelijk fanatieke Science Fiction lezer ben en uiteraard bekend ben met de naam Perry Rhodan moet ik bekennen dat ik er nog nooit iets van gelezen had. En ik ben dus eens gaan zoeken wat dat fenomeen ”Perry Rhodan” nu precies inhoudt.

En wat blijkt, Perry Rhodan is een Duitse SF serie die al sinds 8 september 1961 wekelijks verschijnt. In Nederland is de wekelijkse oplage 80.000 stuks, en er zijn dus inmiddels in totaal al over de tweeduizend delen verschenen. Er zijn verscheidene schrijvers en het totale aantal verkochte Perry Rhodan’s ligt inmiddels boven het miljard. Er zijn ook in Nederland Perry Rhodan verenigingen, en toen de toenmalige Nederlandse uitgever er mee wilde stoppen heeft een handtekeningenactie ervoor gezorgd dat er een nieuwe uitgever kwam.

Nieuwsgierig geworden ben ik vorige week begonnen met deel één uit 1961, wat zich afspeelt in het ”toekomstige” 1971 en het begint met de allereerste maanlanding in dat jaar. Wat me het meest opvalt is dat het heel aardig geschreven is en dat je er zowat hogere natuurkunde voor moet hebben gehad om alles te snappen, maar het is vooral leuk omdat je een idee krijgt van wat ze begin jaren zestig van de toekomst verwachtten. Ja, en als je dan nagaat dat die toekomst van toen inmiddels al meer dan veertig jaar achter ons ligt…

We volgen via het Internet het nieuws uit Nederland maar we volgen uiteraard ook het Filippijnse nieuws. Voor mij is dat makkelijk want er hangen altijd kranten op kantoor voor iedereen ter inzage en mijn naaste collega brengt altijd ’s morgens een krant mee. Het wordt ons buitenlanders bovendien ook nog eens makkelijk gemaakt want de meeste kranten zijn in het Engels.

Vandaag werd het nieuws beheerst door de terugkeer van 39 Filipino’s die betrokken waren geweest bij het gijzelingsdrama in Algerije. Er werken heel veel Filipino’s in het buitenland en zeker ook in de olie en gas industrie dus het was al gauw na het bekend worden van de gijzeling niet de vraag of maar hoeveel Filipino’s erbij betrokken waren. Dat waren er in totaal 52 en een groot deel daarvan is dus vandaag in Manila aangekomen. Alle Filipijnse gegijzelden zijn overigens ongedeerd gebleven.

Een ander nieuwtje was dat er eindelijk een verbinding gaat komen die de zuidelijke snelweg met die in het noorden moet gaan verbinden. Nu moet je om van de een bij de ander te komen nog dwars door de stad en dat veroorzaakt iedere dag weer een verkeerschaos. Wij hebben daar bijvoorbeeld last van als we van hier naar de scheepswerf in Subic moeten. Er komt dus nu een oplossing voor het probleem al betwijfel ik of wij er van kunnen gaan profiteren want de weg zal in 2016 pas klaar zijn en aangezien dit de Filipijnen zijn is dat ongetwijfeld een zeer optimistisch jaartal.

Een laatste berichtje was nogal komisch, er wordt tenminste heel wat over afgegniffeld in de media. Een Amerikaans oorlogsschip wat op een van de scheepswerven van Subic was geweest voor onderhoud is op de terugweg aan de grond gelopen bij het in het zuid-westen gelegen eiland Palawan. De oorzaak: een verkeerde kaart! Misschien is een Tom-Tom een ideetje voor de Amerikaanse Marine?

Het was een merkwaardige dag vandaag. Hoewel de hele dag de zon scheen en de temperatuur gewoon achtentwintig graden was voelde het de hele dag kil aan doordat er een stevige wind stond. Dat is een verschijnsel wat we hier in deze mate nog niet hadden meegemaakt en dat was dus effe wennen.

Omdat het vanmorgen al geen ”zit-in-de-tuin” dag leek te worden besloten we naar Makati te gaan om te gaan winkelen. Onze chauffeur Lito reed ons er naar toe en zette ons voor de deur van winkelcentrum Greenbelt 3 af. Het voelt nog steeds heel decadent om zelf voor de deur afgezet te worden, net als de familie op de foto, en dan tegen je chauffeur te zeggen dat je wel een sms-je stuurt als je weer opgepikt wilt worden. Maar makkelijk is het wel en het scheelt een heleboel tijd als je zelf niet eerst een plek hoeft te gaan zoeken om te parkeren in een overvolle parkeergarage!

Deze keer was het plan om voor wat kleren voor mij te gaan kijken maar dat bleek weer eens lastig zoals altijd wanneer je iets anders zoekt dan T-shirts of Polo’s. Zelfs in de gerenommeerde merkwinkels was het antwoord steevast het inmiddels bekende ”Sorry Sir, we don’t have”. En dat heeft dan vrijwel nooit te maken met het gezochte kledingstuk zelf maar met de maat, want ze hebben simpelweg zulke grote maten hier niet. De grootste herenmaat is vrijwel altijd 50 of hooguit 52, maar kom je om 54 (wat in Nederland toch een volkomen normale herenmaat is) dan grijp je al mis. In de betere winkels willen ze dan nog wel eens als je aandringt alle filialen in de stad bellen om te vragen of ze ergens anders de gevraagde maat wel hebben maar het antwoord verandert alleen maar in ”Sorry Sir, they don’t have”…

Nu het nieuwe jaar begonnen is zijn we al voorzichtig aan de slag gegaan met het maken van plannen. Het eerste plan is al geregeld, Riet heeft een paar weekjes Nederland geboekt in Februari en is dus met haar vader’s verjaardag in Rijnsburg. In de maand maart krijgen we weer bezoek en dat vereist ook wat planning, ook daar zijn we alvast maar mee begonnen.

Maar het belangrijkste zijn toch wel onze vakantieplannen voor dit jaar. We willen weer eens ”echt” op vakantie want dat is er sinds we naar het Verre Oosten zijn verhuisd bij in geschoten. Natuurlijk hebben we regelmatig een paar weken in Nederland doorgebracht maar familiebezoek en op je eigen bank voor je eigen televisie hangen is nou niet bepaald wat je vakantie noemt. Niet dat het ongezellig is maar je krijgt er toch niet het echte vakantiegevoel van. We zijn weliswaar regelmatig weekendjes weg geweest maar dat is te kort om het echt vakantie te noemen, dat is meer ”er even uit zijn”.

Dit jaar willen we dat gaan veranderen en we zijn al een beetje aan het rondkijken wat we willen gaan doen. We hebben al de nodige ideeën gehad maar nog niet echt concreets, dacht ik tenminste totdat Riet deze week weer begon over China. Dat staat eigenlijk al heel lang op ons lijstje, en we waren daar in 2010 ook beslist naar toe gegaan als onze verhuizing naar Kuala Lumpur daar niet tussen gekomen was. Eigenlijk hebben we dus gewoon ons plan van drie jaar terug weer opgerakeld, en dat kreeg vanavond een wel heel verrassende wending.

We waren namelijk zoals meestal op de vrijdagavond in de Union Jack Tavern en daar was weer eens ouderwets gezellig. De afgelopen weken was het er vanwege de vele vakanties erg rustig geweest maar vanavond was het weer gezellig druk. Mijn baas Mike had een berichtje rond gestuurd dat het weer eens tijd werd om de vrijdagavondborrel in ere te herstellen en daar hadden de nodige collega’s gehoor aan gegeven.

Ook Julia, de vrouw van Mike en een vriendin van Riet, was er en het gesprek kwam op onze vakantieplannen voor China. Julia was heel erg geïnteresseerd omdat ze zelf een Chinese is, en toen ze van onze plannen hoorde bood ze meteen aan om samen te gaan want ze vindt het heel erg leuk om mensen het echte China te laten zien in plaats van alleen maar het toeristische China. Het lijkt ons een fantastisch idee en de meiden gaan dan ook kijken of het haalbaar is. We moeten nog zien of we alles rond kunnen krijgen, maar het ziet er hoe dan ook naar uit dat onze volgende vakantiebestemming China gaat worden…

Onze visa verlopen op de 22e februari en we moeten dus voor die tijd ons visum verlengd hebben. Dat betekent dat we het hele moeizame proces van vorig jaar weer door moeten want er is geen verschil tussen het aanvragen en het verlengen van een visum.

Mijn werkgever is al maanden bezig om te onderhandelen met het Bureau van Immigratie of het nou niet wat makkelijker kan en vooral wat sneller maar nog steeds zonder veel resultaat. Er is wel inmiddels een toezegging dat we bij de volgende verlenging een visum krijgen voor twee of misschien wel zelfs drie jaar maar dat weten we nog niet zeker. Het schijnt zelfs dat het binnenkort groepsgewijs bij ons op kantoor geregeld kan worden maar dat gaat pas in april in en dat is voor ons dus te laat. Als we heel erg veel geluk hebben dan hoeven we deze keer alleen niet persoonlijk op het Bureau van Immigratie te verschijnen maar kunnen we dat via een machtiging overdragen aan het bedrijf wat de hele visum aanvraag voor ons regelt.

Want die mazzel hebben we in ieder geval: we hoeven niet overal zelf achteraan, dat wordt gelukkig voor ons gedaan. Ik heb mijn paspoort en alle andere papieren begin vorige week ingeleverd en voor mij is het proces dus al gestart. Ik kreeg zelfs vandaag al bericht dat fase 1 al afgerond is voor mij en ik zit nu dus al in fase 2 die drie tot vier weken gaat duren. Na fase 2 komt nog fase 3 maar die zou in een paar dagen afgerond moeten kunnen worden.

Riet’s aanvraag moet worden uitgesteld want ze heeft een reisje naar Nederland geboekt in Februari en dat zit de aanvraagprocedure in de weg. Als de aanvraag is ingediend mag je namelijk eigenlijk het land niet uit en aangezien de verwachting is dat de totale procedure zes tot acht weken gaat duren kan Riet’s aanvraag dus pas worden ingediend worden als ze weer terug is in Nederland. Dat is lastig want haar status verandert dan tijdelijk van ”alien” (buitenlander met langdurige verblijfsvergunning) terug in ”toerist”. De nadelen daarvan zijn dat ze bij terugkeer in Manila problemen kan krijgen omdat ze geen uitreis ticket heeft (gelukkig heeft KLM daar een goeie oplossing voor) en ze moet iedere drie weken haar paspoort inleveren om het toeristenvisum te laten verlengen.

Over ”aliens” gesproken, we zagen afgelopen zondag bij de S&R Mall een hele merkwaardige auto. Het ziet er weliswaar erg Nederlands uit, met zelfs een Grolsch sticker op de achterruit, maar of het helemaal authentiek is weet ik niet want volgens mij wordt dit model Toyota in Nederland helemaal niet verkocht…

Riet moppert al zolang we hier wonen over de snelheid van het Internet. En eerlijk is eerlijk, als je uit Nederland komt dan ben je wat dat aan gaat behoorlijk verwend want Nederland heeft na Singapore het beste Internet ter wereld. Daar liggen inmiddels vrijwel overal glasvezelkabels, wat hoge Internet snelheden mogelijk maakt waar je hier alleen maar van kunt dromen. Nou ja, dat is niet helemaal waar want er wordt ook hier Internet aangeboden met snelheden tot 200 Mbps maar dan betaal je per maand een bedrag van omgerekend honderden Euro’s en dat is dus alleen voor de heel erg rijken.

Wij moeten ons behelpen met een totaalpakket, een combinatie van kabeltv en een 6 Mbps Internet verbinding, en dat laat af en toe qua snelheid toch wel wat te wensen over. Vooral op de drukke uren is het net zwemmen in stroop en Riet heeft daar flink last van want die wil graag Nederlandse televisieprogramma’s kijken via ”Programma Gemist”. Dat is vrijwel alleen mogelijk midden in de nacht tussen twaalf en vier uur en het gebeurt dan ook niet zelden dat Riet in bed stapt op een moment dat ik al bijna aanstalten maak om op te staan. Heel af en toe als ze geluk heeft kan ze ’s middags nog wel eens kijken maar vanaf de namiddag tot aan middernacht is het bijna altijd onbegonnen werk.

Er heeft zich nu een mogelijk oplossing voorgedaan in de vorm van een verhoging van onze verbindingssnelheid naar 16 Mbps . Dat kan voor een redelijk bedragen per maand en we hebben daarvoor een aanbieding gekregen om het veertien dagen uit te proberen. Vorige week heb ik de aanvraag de deur uit gedaan en gisteren kreeg ik bericht dat het zover was, we waren aangesloten op de snellere verbinding. We hoefden alleen maar even ons modem uit het stopcontact te halen en opnieuw aan te sluiten en het zou werken. Ik durf het al bijna niet meer te zeggen maar zoals alles in dit land was de werkelijkheid weer anders. Ik moest er gisteravond een half uur voor aan de telefoon hangen en daarna nog anderhalf uur geduld hebben, maar toen was het dan toch zover.

We gaan dus nu veertien dagen kijken of het inderdaad een verbetering is en als dat zo is of die zodanig is dat het de extra investering waard is. Wordt dus vervolgd.

O ja, en wat betreft die sneeuw in Nederland, dat laagje waar zelfs een Jack Russell nog steeds ruim bovenuit steekt is geen ”dikke laag sneeuw”. Wat op de foto staat, dát is een dikke laag sneeuw…

Een week of drie geleden waren we met Martin en Sandra in het winkelcentrum ”Greenhills”, wat van Alabang uit gezien ongeveer aan de andere kant van de stad ligt. Er is daar een hele verdieping met marktstalletjes waar ze de duvel en z’n ouwe moer verkopen aan mobieltjes en accessoires, en daar kwamen we ergens achterin ook een paar stalletjes tegen waar ze laptops en tablets repareren.

Nou had Riet van de zomer haar iPad op de grond laten pletteren en daarbij was er een hele hoek van de glasplaat gebarsten. Alles deed het verder nog wel maar die barsten werden steeds groter en reparatie leek dan ook noodzakelijk. We hadden in Nederland al navraag gedaan maar dat bleek een erg kostbaar grapje. Sandra (nog zo’n handigert) had die van haar laten maken met eigenlijk nog een slecht resultaat ook voor maar liefst honderdveertig Euro. Riet had ongeveer dezelfde schade als Sandra , maar in ”Greenhills” beloofden ze de operatie te verrichten voor 3000 Pesos (zeg maar vijfenvijftig Euro) en dat klinkt toch een heel stuk aantrekkelijker.

Riet is vandaag dus met een vriendin en haar iPad naar Greenhills gegaan, waar ze overigens toch regelmatig gaat winkelen dus het is niet echt dat ze er speciaal voor naar toe moest. En jawel, de reparatie werd keurig uitgevoerd, het naar binnen gebogen hoekje werd netjes afgevijld en de glasplaat keurig vervangen en voor 2900 Pesos is de iPad (op dat hoekje na dan) weer als nieuw. Nu alleen gauw een beschermhoes kopen voor als Riet weer last van botervingers krijgt.

We lazen in de kranten van vandaag dat het in Nederland op dit moment bar en boos winterweer is. De langste files ooit, hevige sneeuwbuien en heel veel ongelukken op de weg. We hebben de hele dag gedacht aan iedereen die vandaag in Nederland de weg op moest en hopen maar dat alles nog steeds goed is met iedereen. Wij raakten van die berichten toch ook een beetje in een winterstemming en vanavond hebben we daarom snert gegeten in restaurant ”Appenzeller”. En niet zomaar snert, maar echte Hollands smakende heerlijke snert. Zo lekker dat Riet er zelfs twee bakken van op heeft…

Iedereen liep vandaag steen en been te klagen. Het was koud (zeiden ze) en de algemene verwachting was dat iedereen morgen wel met een snotneus rond zou lopen, of erger want het was echt weer om ziek te worden. Goed, de opleving van het weer gisteren was van korte duur, het werd in de loop van de ochtend zwaar bewolkt met mist en veel regen. En de temperatuur, dat was helemaal schrikbarend, kwam amper boven de 26 (zesentwintig!) graden uit. Kortom, het was een barre dag vandaag en iedereen was er zowat sacherijnig van.

Wat merk je daar nou van als je binnen zit zou je zeggen, maar daar zat waarschijnlijk ook de kneep. Er zijn al twee weken problemen met de airconditioning op onze verdieping en die zorgt ook voor een zoals een van mijn collega’s opmerkte ”Siberisch” klimaat. Ik kon het niet helpen dat ik in de lach schoot want ik heb toevallig in Siberië gewoond en ik kan naar eer en geweten meedelen dat ze geen idee had waar ze over praat. Maar goed, ik had het ook behoorlijk koud en ik heb dan ook de hele dag een vest aangehad wat ik vorig jaar voor dergelijke kantooromstandigheden had gekocht.

De berichten uit Nederland lieten zien dat er een flinke koude periode in aantocht is met misschien sneeuw maar zeker met ijs, en daar krijg ik als rechtgeaarde Hollander nog steeds de kriebels van. Schaatsweer! En voor het eerst voel ik een een steek van heimwee...

Het weerbericht van afgelopen vrijdag zag er niet veelbelovend uit. Het had de hele vrijdag al geregend en de weerkaart liet een gebied van lage druk zien ten oosten van de Filipijnen wat langstrok van zuid naar noord langs de kust. De verwachting was dat dat een heleboel regen zou gaan veroorzaken in het weekend en er werd zelfs regen voorspeld tot aanstaande dinsdag aan toe.

Gisteren leek het er op dat de weersvoorspellers gelijk zouden krijgen want het goot de hele dag van de regen. Het werd echter later in de avond al droog en ook vannacht heeft het niet meer geregend. Vanmorgen scheen er een stralend zonnetje in een strakblauwe lucht en dat betekende dus een onverwacht mooie dag. Pas in de loop van de middag kwam er wat meer bewolking maar behoudens een spatje regen in de avond, uiteraard net toen wij onderweg waren naar het Alabang Town Center, bleef het verder droog. Overigens is er de afgelopen dagen genoeg regen gevallen om het waterpeil in ons zwembad met zeker drie centimeter te verhogen, en ik heb even snel uitgerekend dat we het dan toch hebben over zo’n duizend liter.

Weer een dag in de tuin dus voor Riet. Het enige vervelende van de dag was dat de katten maar niet konden besluiten of ze nu buiten of binnen wilden zijn, en aangezien we geen katteluik in de horrendeur hebben moest een van ons telkens opstaan om de deur voor ze open te doen. Zit vast in het wisselende weer, dat wispelturige gedrag…

Vlak bij het vliegveld is een nieuw winkelcentrum geopend wat ”Resort World” heet. Riet en ik waren er eind november voor het eerst geweest voor een feest van mijn werk en het zag er dusdanig indrukwekkend uit dat we er wel eens een kijkje wilden nemen. Het deed ons die eerste avond een beetje denken aan het luxe winkelcentrum ”Pavillion” in Kuala Lumpur en aangezien we daar altijd graag rondhingen besloten we vandaag eens te gaan kijken in ”Resort World”.

Het viel een beetje tegen eerlijk gezegd. Het was veel kleiner dan de buitenkant deed vermoeden, wat hoofdzakelijk veroorzaakt werd door de centrale aanwezigheid van een gigantisch casino, en ook het aanbod in de winkels zelf was mager. Wat wel positief opviel was de grote hoeveelheid erg goeie restaurants, dus als we er nog eens naar toe gaan dan zal dat eerder zijn om te gaan eten dan om er wat te gaan kopen. Er bleek ook ruime keus in koffieshops, maar we kozen voor mijn vaste cafeïne provider ”Coffee Bean” waar Riet zich aan een heuse stroopwafel waagde. Ongelofelijk genoeg heten ze hier ook echt stroopwafels, alleen is het niet echt Hollandse kwaliteit (deze was volgens Riet zo hard als beton).

Zoals inmiddels traditie aan het worden is op de zaterdagavond gingen we naar restaurant ”Outback”, en het eerste wat ons bij binnenkomst opviel was dat er vrijwel allemaal ander personeel rondliep. Dat hadden we al eens eerder gezien en dat vonden we toen ook al raar, ze zouden toch niet al het bedienend personeel in één keer op straat hebben gegooid? Een weekje of wat later zagen we tot onze verbazing dat alle oude bekenden weer terug waren, en we vroegen aan de serveerster die ons bediende waar iedereen was geweest.

Ze antwoordde dat het op de Filipijnen in de horeca gebruikelijk is om al het personeel na een bepaald aantal maanden met een soort van onbetaald verlof te sturen. Ze worden dan ”ontslagen” maar als ze goed hebben gefunctioneerd mogen ze een paar weken later weer terugkomen. Op die manier voorkomt de werkgever dat er allerlei vaste lasten worden betaald die voor tijdelijk personeel niet hoeven te worden betaald. Hoogstwaarschijnlijk loopt dus vrijwel al het horeca personeel op de Filipijnen rond zonder betaald ziekenfonds en andere sociale voorzieningen.

Dat klinkt als erg onaantrekkelijk maar desondanks wordt er gevochten om baantjes in de horeca. En omdat deze baantjes zo gewild zijn slooft bedienend personeel zich altijd ook behoorlijk uit om het je naar de zin te maken, want ook hier geldt hoe beter de bediening hoe hoger de fooi. En het is die fooi die het voor het horeca personeel zo aantrekkelijk maakt, en met name in de ”rijkere” wijken van de stad zoals Alabang waar veel buitenlanders wonen. Voor ons is honderd pesos (nog geen twee Euro) na een avondje uit niet echt een sensationele fooi, maar voor het horeca personeel hier betekent het waarschijnlijk twintig of zelfs wel dertig procent bovenop hun dagloon…

Het was vandaag tamelijk onverwacht een natte en vooral druilerige dag. Regenbuien wisselden af met motregen (of zoals de Engelsen zeggen ”drizzle”, wat ik eigenlijk een veel leuker woord vind) en echt droog werd het vandaag niet. Een echte zeikdag dus, zoals we die hier niet zo vaak meemaken want als het regent dan plenst het meestal kort en hevig maar daarna is het normaal gesproken gauw weer droog.

Toen we vanavond naar het Alabang Town Centre wilden wandelen om een hapje te gaan eten regende het net weer en we moesten dus noodgedwongen voor het eerst sinds maanden weer met de paraplu op pad. Omdat er geen wind was viel de schade mee, de plu’s hielden ons onderweg redelijk droog. Het natst werden we nog van het water wat uit laaghangende boomtakken spetterde als de paraplu’s er langs schuurden.

We hadden vanavond weer eens gekozen voor het Mexicaanse restaurant ”Chili’s”. Het was al weer een behoorlijke tijd geleden dat we er voor het laatst waren geweest en dat heeft beslist niks met de kwaliteit van het eten te maken maar alles met de pokkenherrie in die tent. Geen overdadig luide muziek of zo maar simpelweg het lawaai veroorzaakt door de voornamelijk Filipijnse bezoekers. Filipino’s zijn zoals ik vast al eens heb gezegd een rumoerig volk; zet er een paar bij elkaar en het lijkt nog het meest op een op hol geslagen kippenren. Oh, lol hebben ze wel hoor, maar na een uur waren we dat luidruchtige gegiechel van de meiden aan de tafel achter ons eigenlijk wel spekzat. Het werd ook steeds drukker en het lawaai nam toe doordat iedereen steeds harder ging schreeuwen om boven elkaar uit te komen.

Kortom, niks voor twee ouwe lullen mensen zoals wij, en blijkbaar vinden de meeste Westerlingen toch hetzelfde want het is opvallend hoe weinig expats er in die tent zitten. Zoals ik al zei, het eten is er heerlijk en dat is de reden dat we het er toch maar weer op hebben gewaagd. De oplossing voor ons probleem diende zich overigens ter plekke aan want op onze tafel stond een bordje met daarop de magische woorden ”We Deliver!” en een telefoonnummer. Het eten van Chili’s wordt dus toch een blijvertje, maar voortaan wel lekker rustig in onze eigen huiskamer…

Riet is deze week begonnen met sporten en meteen fanatiek ook want ze is nu al drie dagen op een rij geweest. Dat fanatieke heeft wel voor een deel te maken met het feit dat ze een personal fitness trainster heeft die haar vertelt wat ze moet doen en de kantjes eraf lopen is dus niet mogelijk.

Het resultaat vandaag was wel na drie sessies dat ze overal spierpijn heeft. Vandaag had ze een behoorlijke zware sessie die er behoorlijk inhakte want ze besloot na afloop meteen tot het inlassen van een rustperiode. Haar trainster begon al meteen na de sessie over het schema voor morgen maar Riet maakte snel duidelijk dat ze morgen niet komt, vrijdag ook niet en hoogstwaarschijnlijk zaterdag ook niet. Maandag begint er weer een nieuwe week, zei ze.

Zelf heb ik vandaag mezelf maar weer eens een plezier gedaan. Ik heb een bezoekje aan de Apple Store gebracht en mezelf getrakteerd op een nieuwe gadget...

Ik kreeg vanmorgen een tamelijk verontrustend sms-je van de kabelmaatschappij. Of we maar zo snel mogelijk de uitstaande rekeningen wilden betalen want anders zouden we worden afgesloten. En dat zou niet alleen betekenen geen tv meer maar ook geen Internet want dat hebben we van hetzelfde bedrijf.

Het bericht kwam eigenlijk niet eens helemaal onverwacht want we hebben al zolang we abonnee zijn problemen met de rekeningen van Sky Cable. Niet dat ze niet kloppen, ze worden gewoon niet bezorgd! We hebben al een tijdje terug geconstateerd dat van iedere drie maandelijkse rekeningen we er hooguit één krijgen. De eerlijkheid gebiedt echter ook te zeggen dat het te danken is aan onze eigen nalatigheid om dit eens een keer te rapporteren dat we nu plotseling geconfronteerd worden met dreigende afsluiting.

Ik heb uiteraard meteen Sky Cable gebeld om uit te leggen hoe het zit en mijn klacht werd daar meteen genoteerd. Ook onze gegevens in hun systeem werden nog eens nagelopen om te zien of alles klopte, en dat bleek het geval. Maar zoals ik zei tegen de persoon die me te woord stond, ik had niet anders verwacht want anders hadden we helemaal geen rekeningen moeten krijgen, nietwaar. Tijdens het gesprek werd me al gauw duidelijk waarom het simpel bezorgen van rekeningen zo’n probleem kan zijn; bij ons adres stond namelijk als hint voor de bezorging vermeld ”een wit huis met een bruin hek”. Ja, dat klopt wel zo’n beetje, net zoals dat opgaat voor meer dan de helft van de huizen in onze straat…

Bekomen van deze zoveelste verbazing over Filipijnse logica heb ik Riet gebeld en die ontdekte dat we sinds oktober geen rekeningen meer hebben gehad. Oktober was dan ook de laatste maand die we betaald hebben, en we kunnen dus wel stellen dat ze gelijk hadden wat betreft onze betalingsachterstand. Riet heeft gelijk betaald dus het gevaar van afsluiting is afgewend, en nu maar afwachten of Sky Cable inderdaad wat aan de bezorging van hun rekeningen gaat doen.

Gisteravond ben ik nog even bezig geweest om weer wat foto’s op mijn site te plaatsen. Deze keer zijn het de foto’s van het bezoek wat Martin, Sandra en ik hebben gebracht aan het oude stadsdeel Intramuros op 24 december. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link. En omdat ik voor vandaag geen toepasselijke foto kon vinden is die van vandaag er eentje van onze kleine Monster.

Het moet niet gekker worden zou ik bijna zeggen want er is vandaag iets buitengewoons gebeurd: Riet is vanmorgen lid geworden van de sportschool en heeft haar eerste les er inmiddels op zitten.

Ik maak er wel een beetje een geintje van maar aangezien ik weet wat een bloedhekel Riet heeft aan bewegen in het algemeen en sportscholen in het bijzonder had ik nooit verwacht dat ze het door zou zetten. Ze heeft het er namelijk al wel een tijdje over maar ik had toch echt zoiets van eerst zien dan geloven. Wat wel heeft geholpen is dat een van haar vriendinnen die al een tijdje lid is en zich al weken niet meer in de sportschool had laten zien dringend om een maatje verlegen zat om mee te gaan.

Goed, het is voorlopig voor een maand maar Riet heeft ook gelijk een personal trainer genomen voor tien lessen. En zoals ik zelf al heb gemerkt, dat is wel degelijk een stimulans want je kunt dan niet je gemak ervan nemen. Ik ben benieuwd of ze het vol gaat houden. Leuk vinden is een ander verhaal want ik ga nu zelf inmiddels een jaar trouw drie keer in de week en ik heb allang geconcludeerd dat die verhalen dat je het vanzelf leuk gaat vinden ( door de ”adrenaline-kick” ) volslagen onzin zijn.

Verder was vandaag een dag met een hele nare verrassing. Ik kreeg namelijk een email van mijn baas of ik maar even snel een vorstelijk bedrag wilde terugstorten; er is namelijk over 2010 teveel aan heffingen voor mij betaald aangezien we in dat jaar naar Maleisië zijn verhuisd. Het teveel betaalde bedrag heb ik via de belasting teruggestort gekregen maar mijn baas wil nu dat geld graag terug. Dat is weliswaar redelijk maar het is altijd lastig om van eenmaal gekregen geld weer afstand te doen, zelfs als het onterecht verkregen was. Ja, zo Hollands ben ik blijkbaar nog steeds…

Hollandser kon het bijna niet toen ik vanavond thuis kwam. Ik rook het gelijk toen ik naar binnen stapte: hutspot! Maar mijn enthousiasme werd meteen getemperd door Riet want ze deelde mee dat het nog wel even kon duren voordat het klaar was. Net toen ze de aardappels opzette vlak voor ik thuis kwam was namelijk het gas op…

Ja, dat zal je in Nederland niet zo gauw horen. Daar komt gas gewoon via leidingen je huis in en het is nooit ”op”, maar hier ligt dat even anders. Ons gas komt uit een gasfles die buiten voor het keukenraam staat, en via een gasleidinkje door de muur gaat het gas direct naar het fornuis in de keuken. Op zich leek niet echt een groot probleem want we hebben altijd een reserve gasfles staan. In eerste instantie leek het dus simpel een kwestie van de gasfles verwisselen en er zou weer gekookt moeten kunnen worden.

Helaas, ik heb het al vaak gezegd, niets is hier gemakkelijk, zelfs niet als het gemakkelijk lijkt. De pitten op het fornuis brandden namelijk wel na het aankoppelen van de nieuwe gasfles, maar het was maar een mager vlammetje en het water voor de aardappels raakte daar niet van aan de kook. We herkenden het probleem, we hadden dit met onze allereerste gasfles ook gehad en de enige remedie is het gasbedrijf bellen en vragen om een andere gasfles. Niet echt praktisch als je met de pan met aardappels in je handen staat, maar gelukkig hadden we de alternatieve oplossing al in huis. In de bijkeuken hebben we namelijk nog een elektrisch fornuis wat we nooit gebruiken maar wat nu goed van pas kwam, en een klein kwartiertje later hadden we dus alsnog onze hutspot. Nou ja, meer een bouwpakket voor hutspot want Riet had er even niet aan gedacht dat we hier geen stamper hebben en we moesten dus improviseren.

Het was ondanks alles heel erg lekker, alleen Estela vond die Hollandse winterkost er maar vreemd uitzien…

Toen ik het gisteren over herrie had heb ik één soort lawaai niet genoemd en dat is omdat ik dat nou eenmaal geen lawaai vind. Sterker nog, het klinkt me soms als muziek in de oren. En dan bedoel ik het geluid van overvliegende vliegtuigen.

Rijnsburg ligt op de aanvliegroute van de Kaagbaan van Schiphol en afhankelijk van de windrichting komen de landende vliegtuigen vrijwel recht over ons huis. Zeker ’s zomers vanuit de tuin vind ik dat prachtig om naar te kijken, daar kan ik niks aan doen want ik ben nou eenmaal al van jongs af aan een vliegtuigspotter. Hier hebben we eigenlijk dezelfde situatie als in Rijnsburg, onze wijk ligt zo’n beetje op de vliegroute naar alle zuidelijker gelegen eilanden en dat betekent ook hier heel wat vliegverkeer boven ons huis. Maar we zijn wat vliegtuiglawaai nou eenmaal wat gewend en dat is waarschijnlijk ook de reden dat we er hier betrekkelijk weinig last van hebben.

Het begint iedere dag al voor zessen en wat er overvliegt zijn niet allemaal straalvliegtuigen. Die zitten meestal al op redelijke hoogte als ze hier over komen maar de propellervliegtuigen zitten vaak een stuk lager. En daarvan zijn er hier heel wat want veel van de vliegvelden op de Filipijnen, zoals bijvoorbeeld Boracay Airport, zijn te klein voor straalvliegtuigen. Er zijn zelfs nog heel wat behoorlijk oude propellervliegtuigen die blijkbaar nog gebruikt worden voor lijnvluchten, gegeven het feit dat ze iedere dag op dezelfde tijd overvliegen. Voor de liefhebber zoals ik zijn dat natuurlijk de mooiste vliegtuigen om te zien en eerlijk gezegd ook om te horen. Maar ook kleinere en modernere propellervliegtuigen zien we regelmatig boven onze tuin en die zitten vaak behoorlijk laag. Hoogstwaarschijnlijk zijn dat rondvluchten want ze komen vaak meerdere keren in een paar minuten over.

Ik heb op mooie dagen zoals vandaag vaak mijn camera bij de hand als ik in de tuin zit om te proberen mooie plaatjes te maken. Het lukt niet altijd omdat ik eigenlijk geen goeie telelens heb die daarvoor geschikt is maar vandaag had ik geluk, zoals de foto van vandaag laat zien.

Toen we een huis gingen uitzoeken in de wijk waar we nu wonen zei onze begeleidster dat het een hele rustige buurt was. Dat klopt inderdaad maar als je in een relatief stille buurt woont dan valt incidentele herrie extra op. En als er er één ding is waar we aan hebben moeten wennen is het wel dat het hier bij vlagen knap rumoerig kan zijn.

Eén van de eerste dingen waar je mee moet leren leven is herrie in je slaapkamer van de draaiende air conditioning. Die dingen zijn zonder uitzonderingen lawaaierig maar slapen met de airco uit betekent nog meer ongemak omdat het in de slaapkamer nooit kouder wordt dan een graad of zevenentwintig. De airco staat dus vrijwel de hele nacht aan, en als ik hem ’s nachts wel eens uit zet (het ding heeft gelukkig een afstandsbediening) dan zet Riet hem steevast een paar minuten later weer aan. We waren er gelukkig heel snel aan gewend en we weten inmiddels niet meer beter.

Ik zou ook graag zeggen dat we iedere ochtend gewekt worden door fluitende vogeltjes in de tuin, en dat is vaak ook zo maar niet altijd. Er zijn dagen dat we gewekt worden door onophoudelijk geblaf van honden, en dat begint meestal op het moment dat de zon op komt om een uur of zes. Er zijn denk ik twee oorzaken voor dat irritante geblaf. Allereerst krijgen de honden doordeweeks hoogstwaarschijnlijk vroeg te eten van het personeel, en dat heeft in het weekend (of in ieder geval op zondag) vrij. Die krengen beginnen dus op hun gebruikelijke tijd om eten te schreeuwen en dat gaat door tot ze het krijgen. De andere oorzaak is dat heel veel van de honden hier waakhonden zijn die aanslaan bij iedereen die langs hun hek loopt. En dat zijn heel veel mensen tussen zes en pakweg negen omdat dan al het personeel van buitenaf arriveert en naar hun werk loopt. Het gevolg daarvan is dus heel veel en langdurig irritant geblaf.

Een andere bron van lawaai is van het verkeer. We wonen niet echt in een drukke straat maar er rijdt toch het nodige verkeer. Omdat we hier geen dubbel glas hebben en er altijd ramen openstaan hoor je de auto’s veel nadrukkelijker langs rijden dan in bijvoorbeeld Nederland waar iedereen in geïsoleerde huizen met dubbel glas woont. Het ergste zijn die motorfietsjes want de berijders proberen door enorme en heel erg lawaaierige uitlaten hun vervoermiddel veel indrukwekkender te laten overkomen dan het daadwerkelijk is. Regelgeving voor formaat en aantallen decibellen zijn er niet, en ik woon hier inmiddels lang genoeg om daar totaal niet verbaasd over te zijn.

De laatste en gelukkig minder voorkomende bron van herrie is huizenbouw. Toen we in ons huis trokken was er vlakbij een huis in aanbouw en dat was gelukkig bijna klaar waardoor we er maar een week of wat last van hebben gehad. Alle Westerlingen hier staan iedere keer weer verbaasd over het feit dat het belangrijkste gereedschap voor de bouw hier een hamer is. Het lijkt wel alsof ze hier een huis bouwen door het uit één brok steen te hakken. Zelfs als er schilderwerk aan de gang is of tegelwerk dan hoor je nog de hele dag hamerslagen. Ik heb het idee dat zelfs behang hier aan de muur wordt getimmerd in plaats van geplakt.

De laatste paar weken horen we weer de hele dag hamerslagen want er wordt in het huis naast ons gewerkt. Onze buren Larry en Niki zijn twee maanden geleden vertrokken en hun huisbaas heeft blijkbaar besloten dat het huis nodig gerenoveerd moest worden. Alle ramen liggen er uit, de tuin ligt open en er zijn al een paar weken de hele dag (behalve gelukkig op zondag) werklui bezig met hameren. Veel vooruitgang zien we nog niet want als we langs lopen zijn de kozijnen nog steeds leeg maar we hopen dat het snel klaar is.

We zien overigens van onze kant niet veel van de werkzaamheden want tussen onze tuinen hebben de werklui een groot blauw scherm geplaatst tegen de overlast. Dat houdt het hamerlawaai weliswaar niet tegen maar het is toch op zich wel een goed idee want nu kunnen we tenminste in onze tuin liggen zonder dat we ons voortdurend begluurd voelen vanaf de steigers van het naburige huis…

Riet had vandaag een op het eerste gezicht eenvoudig klusje, het betalen van de maandelijkse SSS voor Estela en Lito. SSS is het Filipijnse Social Security System, de sociale verzekering die door de werkgever betaald wordt. Dat betalen kan direct bij onze bank dus niks aan de hand zou je zeggen, maar zoals met heel veel dingen is hier niks makkelijk en alles tijdrovend.

Voor Estela was er betaald tot en met december maar voor Lito was december nog niet betaald. En zoals gewoonlijk wilde Riet drie maanden vooruit betalen zodat we er voorlopig geen omkijken meer naar hebben. Om het invullen van extra formulieren te vermijden betaalt Riet altijd contant, dus het eerste wat ze op de bank deed was contact geld tappen. Daarmee ging ze naar het loket en dacht even snel alles te regelen maar dat viel tegen.

Alles in een keer betalen kon niet, eerst moest de achterstallige decembermaand voor Lito betaald worden en dan voor allebei de volgende drie maanden. Dat betekende twee keer formulieren invullen, en niet zomaar een formulier maar een in zevenvoud. En geen doordrukformulieren maar net als met vrijwel alle formulieren hier moest er nog ouderwets carbon tussen. En onder de laatste ging weer een blaadje karton om te zorgen dat het niet doordrukte op de volgende set van het blok. Toen dat tamelijk omslachtige proces afgerond was en de twee sets formulieren waren ingevuld moest er betaald worden. En nee, dat kon niet met één bedrag, het moest in twee aparte bedragen, voor de decembermaand van Lito apart en voor de drie maanden voorschot apart.

Nou had Riet van de flappentap alleen maar biljetten van duizend pesos gekregen en dat was lastig met het teruggeven van wisselgeld dus de dame achter het loket ging eerst zelf die duizendjes wisselen voor biljetten van vijfhonderd. Uiteraard moest er daarvoor een verklarend briefje in het geldlaatje worden achtergelaten en daarna pas kon ze het wisselgeld teruggeven. En nee, ook dat kon weer niet in één keer, Riet kreeg keurig twee aparte bedragen wisselgeld, voor allebei de betalingen één.

Dit ogenschijnlijk zo simpele klusje nam dus bijna drie kwartier in beslag aan het loket. Nu begrijpen jullie waarom je hier overal geduld mee moet hebben, niet alleen als je staat te wachten op je beurt maar zelfs als je zelf aan de beurt bent …

Een paar weken geleden hebben Riet en ik nog moeite gedaan om ALIG kalenders voor het Goede Doel aan de man te brengen. Dat is heel aardig gelukt en we hebben dan ook een kleine bijdrage kunnen leveren aan de verkoop van in totaal zevenhonderdvijftig kalenders.

We hebben er zelf ook twee gehouden maar de laatste paar dagen begin ik me echter af te vragen waar we met al die kalenders heen moeten. De afgelopen twee dagen heb ik op mijn werk namelijk zoveel kalenders en agenda’s gekregen dat het niet leuk meer is. Van vrijwel ieder bedrijf waar we zaken mee doen heb ik op zijn minst een agenda en een kalender gekregen en mijn eigen baas spande vandaag helemaal de kroon. Ik kreeg vanmiddag mijn ”kerstpakket” uitgereikt, een tas met daarin onder andere een agenda (wel een hele mooie trouwens), drie kleine tafelkalenders en niet minder dan zeven grote kalenders. Dat brengt het totaal aan agenda’s op vijf (ik heb er inmiddels twee weggegeven aan Sandra en Riet), het aantal tafelkalenders op zeven en het aantal grote kalenders op negen. Ik denk zo dat die papierverspilling aan bedrijfskalenders en agenda’s wereldwijd zo ongeveer wel een half regenwoud kost en misschien zelfs wel een heel.

En dan vroegen ze afgelopen maandag bij Starbucks nog, ”Heeft U geen spaarkaart? Als die vol is krijgt U een agenda”…

Sinds vandaag is alles weer normaal. De feestdagen zitten erop, mijn vakantie ook, en vanmorgen ben ik dan ook weer gewoon aan het werk gegaan. Een saaie dag met weinig anders te melden dan dat ik bijna tweehonderd emails heb weggewerkt en dat Riet naar de kapper is geweest dacht ik in eerste instantie, maar er is toch nog een nieuwtje.

De Filipijnen zijn namelijk sinds gisteren in de ban van de met ingang van 1 januari ingevoerde extra belasting op alcohol en sigaretten, die in de volksmond de ”sin tax” wordt genoemd. Letterlijk vertaald betekent dat ”belasting op zonden”. Deze nieuwe wet heeft weliswaar een moralistische ondertoon, het terugdringen van het roken en het drinken van alcohol, maar het is uiteraard gewoon bedoeld om de overheidsinkomsten een flinke boost te geven. En dat zal wel lukken want alleen al in het eerste jaar worden er extra inkomsten van 33 Miljard Pesos verwacht, en dat zal de jaren daarop gestaag oplopen wordt er verwacht.

Riet werd afgelopen week al geconfronteerd met de gevolgen van deze ”sin tax” want het bleek erg moeilijk om nog sigaretten te kopen. Alle sigarettenverkopers hielden zoveel mogelijk hun voorraad vast om deze na nieuwjaar te kunnen verkopen tegen de hogere prijzen om zo het belastingverschil over oude voorraad in eigen zak kunnen steken. De meeste winkeliers wachtten trouwens niet eens tot het nieuwe jaar maar begonnen op Oudejaarsavond al te verkopen tegen de nieuwe prijzen waardoor veel feestvierders onaangenaam werden verrast.

De belasting op sigaretten gaat omhoog tot wel 30 Pesos per pakje in 2017, waarbij de huidige prijs bijna wordt verdubbeld tot wel 52 Pesos (we hebben het hier nog steeds over nog geen Euro, hoor). De prijs van een flesje bier gaat over dezelfde periode in totaal met 23,5 Pesos omhoog (zeg maar veertig cent). Voor ons zijn het nog steeds lachwekkend lage prijzen maar voor de gewone Filipino’s is het rampzalig, vooral omdat na 2017 de prijs ook nog eens ieder jaar vier procent omhoog zal gaan.

Het inwonertal van de Filipijnen is bijna 100 miljoen en het gemiddelde aantal rokers op de totale bevolking is het hoogst van heel Zuid-Oost Azië. Van de ook hier aanwezige anti-rook lobby had de prijsverhoging dus nog veel hoger mogen zijn, maar ze zijn tevreden met de genomen maatregelen. Het schijnt dat rokers het land door ziekte zo’n 177 Miljard Pesos per jaar kosten en de hoop is dan ook dat de hogere belastingen zullen bijdragen aan het verminderen van het aantal rokers, en daardoor zou dan ook dat enorme bedrag omlaag moeten gaan. Veel van de belastinginkomsten zullen (volgens de regering) terugvloeien naar de gezondheidszorg.

Er is al sinds 1997 pogingen gedaan om deze wet er door te krijgen maar de voorstanders stuitten tot voor kort op hevige tegenstand van de tabaksindustrie. Er wordt namelijk op de Filipijnen heel veel tabak verbouwd en de tabaksindustrie is hier dus heel machtig, met als positief (?) gevolg zo’n beetje de laagste belasting op tabak in heel de regio. Maar dat gaat dus vanaf vandaag allemaal veranderen.

Riet zal het allemaal een zorg zijn, die lacht zich met zelfs een Euro per pakje nog steeds een deuk…

Het nieuwe jaar begon met een voor ons hele rustige dag, de eerste eigenlijk sinds twee en een halve week. Het was overigens niet echt mooi weer, het was het meest van de dag zwaar bewolkt en we hadden zelfs wat regenval. En daarmee was er toch tenminste wat het weer betreft nog een overeenkomst met Nederland.

We wensen vanuit Manila al onze familie en vrienden een heel gelukkig 2013, of zoals ze op de Filippijnen zeggen: ”Manigong Bagong Taon!”.

Ik heb overigens de foto’s van onze tocht naar de Mount Pinatubo van afgelopen zaterdag op mijn site geplaatst. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link.