Als er iets is wat we hier missen uit Nederland dan is het wel brood. Dat was trouwens al zo in Maleisië en het is hier niet anders. Er is wel brood te krijgen hoor, zat zelfs, en er zijn zelfs speciale broodwinkels waar ze alles vers bakken maar het brood is hier gewoon niet zo lekker. Het is ook niet echt gezond want er zit veel te veel suiker en vet in. Je kunt wel nagaan, toen ik in Maleisië voor mijn medische controle naar de dokter ging vond hij mijn cholesterol wat te hoog en het eerste wat hij me afraadde was het eten van brood. Dat zul je in Nederland toch niet gauw van een dokter horen.

Aziaten zijn in principe al geen broodeters maar daarnaast zijn het ook nog eens enorme zoetekauwen. Daarmee is dan ook verklaard dat de bakkerswinkels vol liggen met vele soorten zoete broodjes (waar op zijn tijd niks mis mee is) maar zelfs gewoon brood is dus heel zoet. We hebben weliswaar een soort brood gevonden wat redelijk smaakt, alleen is dat fabrieksbrood en dat merk je want het is na een week nog steeds zacht. Maar het is beter dan niets en het voldoet voor mijn dagelijkse boterhammetjes voor tussen de middag.

Nu is er pas in het ATC weer een broodwinkeltje geopend genaamd ″TOUS les YOURS″ en daar hebben ze heerlijk stokbrood. Echt lekker stokbrood zoals het hoort te zijn, met een heerlijk knapperige korst, zeg maar zoals je het in Frankrijk gewend bent. Dus de afgelopen weken ging ik op zondagochtend richting het ATC voor een bakkie bij Starbucks voor mij en voor een vers stokbrood voor Riet want die is er gek op.

Drie weken geleden begonnen de problemen. Er was telkens geen stokbrood meer als ik aankwam en het zou iedere keer een hele tijd duren voor er nieuwe voorraad was. Veel te lang om op te gaan wachten vond ik. Voor alle duidelijkheid, de bakkerij zit boven de winkel, en ik ben ook beslist niet de enige die komt vragen om vers stokbrood. In Nederland zou er een lampje gaan branden bij deze of gene en er zou gezorgd worden dat er voldoende vers stokbrood voor de klanten zou zijn. Hier werkt dat dus niet, er is bij niemand een lampje aanwezig en anders is het bolletje kapot.

De oplossing van de afgelopen weken was stokbrood van een andere winkel omdat ik niet met lege handen thuis wilde komen. Dat is ook wel vers gebakken maar lang niet zo lekker, het is taai in plaats van krokant en de helft verdwijnt thuis doorgaans in de vuilnisbak.

Deze week ben ik weer bij het bakkertje langs gegaan, heb even naar binnen gekeken en zag weer geen stokbrood in het schap liggen. De lust om te gaan vragen hoe lang dat zou gaan duren was me de afgelopen weken al vergaan, dus helaas, geen vers stokbrood op deze zondagochtend...

Het weer zat een beetje tegen vandaag. De afgelopen dagen is de twaalfde tyfoon van het seizoen gepasseerd, zonder veel problemen overigens want hij passeerde ver uit de kust, maar de depressies die er altijd mee gepaard gaan trakteerden ons de afgelopen nacht en vandaag op de nodige stortbuien. In de loop van de middag namen de buien af en toen we vanavond naar het ″Outback″ restaurant wandelden was het dan ook prima weer, zij het een beetje benauwd.

Op de terugweg naar huis hoorde ik piepgeluiden toen we een veldje met hoog gras passeerden. Volgens mij een katje en volgens Riet een vogel, maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat ik gelijk had want er zat een heel jong katje half verscholen in het gras. Het was niet ouder dan een paar weken, keek ons met grote ogen aan en maakte hartverscheurende piepgeluiden. Toen we voorzichtig dichterbij kwamen liep het niet weg maar begon alleen harder te piepen alsof het wilde zeggen, ″Neem me mee!″.

Riet keek me vertwijfeld aan. ″Wat moet ik hier nou mee?″ vroeg ze. Ik wist het ook niet en haalde mijn schouders op. ″Oppakken en meenemen!″ wilde ik zeggen maar ik deed het niet. Soms moet je namelijk verstandig zijn en je realiseren dat je niet al het kattenleed van Ayala Alabang Village op je kunt nemen. Riet dacht er blijkbaar net zo over en draaide zich resoluut om. ″Twee katten is genoeg, we moeten ze tenslotte ook meenemen als we weer terug gaan.″ Maar ik kon zien dat ze het er net zo moeilijk mee had als ik.

De rest van de weg naar huis zeiden we allebei helemaal niks maar ik weet zeker dat we allebei aan dat kleine katje dachten…

Bij Shell Philippines wordt er sinds kort iedere maand op een vrijdagmiddag een zogenaamde ″Stress Breaker″ georganiseerd, een evenement voor al het personeel wat ten doel heeft even bezig te zijn met iets anders dan werk. Twee maanden geleden was het eerste evenement, een gelegenheid om een massage te krijgen, en vorige maand was er een Bingo middag georganiseerd. Allebei deze evenementen heb ik aan me voorbij laten gaan maar voor vanmiddag stond er een lezing over fotografie op het programma en dat wilde ik uiteraard niet missen.

Voor de lezing was de Russische fotograaf Igor Dalshevskiy uitgenodigd die sinds twee jaar woont en werkt op de Filipijnen. Hij legde wat grondbeginselen uit voor de beginners en aan de hand van zijn foto’s legde hij uit hoe je goede en vooral mooie foto’s kunt maken. Hij liet zien dat hij daarvoor zelf veelal gebruik maakt van een relatief eenvoudige Canon Powershot S9 camera en dat apparatuur weliswaar belangrijk is maar niet zaligmakend.

Hij gaf ook adviezen over goede spiegelreflex camera’s en lenzen, waarbij hij een duidelijke voorkeur aangaf voor Canon en Nikon. Zelf fotografeerde hij al dertig jaar met Canon en gebruikte dan ook uitsluitend camera’s van dit merk. Ik kan me daar zelf heel goed in vinden aangezien ik ook al dertig jaar precies hetzelfde doe, en ik was helemaal tevreden toen hij aangaf welke lens wat hem betreft een hele goeie keus is. Dat bleek namelijk precies de lens te zijn die ik na het nodige vooronderzoek uiteindelijk zelf ook had aangeschaft ( commentaar van Riet: ″Het zal eens niet″ ). Al met al een hele leerzame middag!

En de avond was helemaal een topper. Een van de vrouwen van de ALIG groep waar Riet lid van is had besloten om een feestje te organiseren bij haar thuis voor alle vrijwilligsters van de voedselhulp en de echtgenoten waren ook uitgenodigd. Hoewel de vrouwen elkaar dus vrijwel allemaal kenden was dat voor de mannen niet het geval maar dat bleek geen enkel probleem. ALIG is niet alleen een organisatie voor Shell personeel dus er was een behoorlijk gevarieerd gezelschap van veel verschillende nationaliteiten.

Het was ontzettend gezellig, ik heb heel veel mensen ontmoet waaronder ook enkele Nederlanders en grappig genoeg op een gepensioneerde na helemaal niemand die ook bij Shell werkt. De gesprekken zijn dan meteen een stuk interessanter omdat het niet meteen over het werk hoeft te gaan. En een van de Nederlanders was een Feyenoorder en dat schept uiteraard meteen een band.

Het enige minpuntje van de avond was dat het op een gegeven moment begon te stortregenen. Riet en ik waren er lopend naar toe gegaan en het zag er dus naar uit dat we nat zouden gaan regenen. We hadden weliswaar paraplu’s bij ons maar die hoefden we gelukkig niet te gebruiken want we werden door Riet’s Duitse vriendin Doris en haar man keurig thuis gebracht.

Een fantastische avond, al was het alleen maar om te zien hoe Riet helemaal in haar element begint te raken hier.

Het hebben van twee jonge katten is niet altijd een onverdeeld genoegen. Jonge katten zijn speels en daarbij zijn die van ons nog eens halve wilden, zeker de kleinste. Meestal zijn ze gewoon gezellig en is het leuk om ze in en rond het huis te zien scharrelen maar af en toe zou je ze wel achter het behang willen plakken.

Abby heeft eigenlijk maar één onhebbelijke gewoonte maar dat is wel gelijk een hele vervelende. Ze gebruikt namelijk de hoek van onze kunstlederen bank als krabpaal, en zo langzamerhand is dat duidelijk te zien. Ze doet het ook nog eens gewoon terwijl wij in de buurt zijn dus ze heeft compleet schijt aan onze aanwezigheid. Het is nog niet gelukt om haar over te halen iets anders te gebruiken, en eigenlijk is het alternatief waar ze wel voor in schijnt te zijn, het tuinstel, ook niet echt aantrekkelijk. Het enige lichtpuntje is dat de bank zwart is en er lijkt niets anders op te zitten dan een rol zwarte ducktape te kopen om de schade mee te repareren.

Over Monster kan ik kort zijn, daar is gewoon een steek aan los. Het ene moment is het een schatje, het volgende moment slaat de kolder in haar kop en vliegt ze door het huis alsof ze gelanceerd is. Gisteren was het hoogtepunt van haar dwaze activiteiten, dat wil zeggen tot nu toe.

Riet had op een markt een schitterende sierschaal gekocht met bijpassende stenen eieren, en die had ze op de salontafel geparkeerd. Niet een ideale plek maar ze had al in haar hoofd zitten waar ze er mee naar toe wilde. Nou, dat hoeft niet meer. Op een gegeven moment kwam Monster de kamer in vliegen, sprong via de bank op de salontafel, gleed door en knalde tegen het setje kaarsenhouders aan. Vervolgens schoof het hele zaakje door op de gladde tafel en ramde de nieuwe schaal op de grond waar die vervolgens in duizend stukken brak.

Onnodig te zeggen dat Riet tot op dit moment heel erg weinig met Monster op heeft…

Gisteren heb ik mijn ouwe Macbook Pro laptop opgehaald die het dus na meer dan vier jaar trouwe dienst heeft begeven. Ik ben ermee naar een Apple Service Center gegaan om te kijken of het mogelijk een probleem betreft waarvoor ik nog een gratis reparatie zou kunnen krijgen. De beschrijving van dat probleem kwam namelijk precies overeen met de symptomen die mijn laptop had maar het viel tegen. Of het nou dat specifieke probleem was kreeg ik niet eens te horen want er stond een maximale reparatie termijn voor die reparatie van vier jaar. En daar was mijn machientje dus net twee maanden overheen.

Regels zijn regels, inderdaad, maar een beetje clementie zou niet verkeerd zijn. Zeker omdat ik een zeer trouwe klant ben dacht ik nog, maar de service van Apple staat bekend om hetzelfde horkerige gedrag als hun voormalige baas Steve Jobs (ja, ik heb de biografie uit). Ik kreeg overigens nog wel een aanbod om de reparatie alsnog uit te laten voeren, maar dat heb ik maar afgeslagen. De kosten daarvan bedroegen slechts dertienhonderd Euro…

Dit betekent overigens niet het einde. Apple voert weliswaar zelf geen andere reparaties uit dan vervangingen maar er zijn nog zat bedrijfjes, ook hier in Manila, die nog wel een soldeerbout hanteren en misschien lukt het me bij een daarvan wel om mijn ouwe trouwe laptop weer leven in te laten blazen. Het is tenslotte mijn eerste Mac en nog steeds een fantastisch machientje.

Twee weken geleden vroeg Phil, een collega van Fluor en ook een muziekliefhebber, me of ik zin had om mee te gaan naar een concert hier in Manila van Joe Bonamassa. “Wie?” vraagt nu natuurlijk bijna iedereen. Joe Bonamassa is een Amerikaanse gitarist die bekend staat als een van de beste blues-rock gitaristen van dit moment. Uiteraard had ik daar wel zin in en Phil regelde kaarten. Vanavond was het zover, en aangezien Phil een chauffeur heeft zou hij me op komen halen. Toen ik vanmiddag echter ging vragen hoe laat hij me zou oppikken keek hij me verbaasd aan en vroeg, “Het is toch pas morgen?”. Een blik op de tickets bevestigde mijn gelijk...

Het concert zou plaatsvinden in een hal vlakbij de Mall of Asia, en dat betekende dwars door een ontzettend druk stuk van Manila. Desondanks deden we er amper een half uur over en waren dus ruim op tijd bij de hal aanwezig. Het was niet echt druk, wat ik ook niet had verwacht want wie kent nou inderdaad Joe Bonamassa, en zeker op de Filipijnen. Tot mijn stomme verbazing werden er gewoon blikjes bier verkocht buiten, en toen we vroegen of we bier mee naar binnen mochten nemen was het antwoord, ″Ja hoor, maar dat hoeft niet want binnen is ook een bar″. En dan de prijs, als je Nederlandse concerten gewend bent helemaal een giller: een (geïmporteerd!) Tiger biertje voor vijftig pesos per blikje oftewel nog geen Euro.

Om acht uur ging de hal open, die veel kleiner bleek dan ik had verwacht en om bij negenen begon het concert. Hoewel het niet helemaal vol was, wat overigens betekende dat we mooi een paar rijen naar voren konden doorschuiven toen het begon, was er een prima sfeertje. Filipino’s zijn een tamelijk uitbundig publiek wat niet gaat zitten wachten tot een nummer is afgelopen maar bij ieder hoogstandje applaudisseert en juicht, iets wat door de band duidelijk kon waarderen.

Halverwege richtte een zich zichtbaar amuserende Bonamassa zich tegen het publiek en vroeg, “How the hell did I end up in Manila?”. Dat vraag ik me ook wel eens af...

Riet is vandaag met de ALIG vrouwen naar San Pedro geweest voor de zoveelste hulpactie van de afgelopen weken. Toen ik vanavond vroeg hoe het geweest was zei ze tot mijn verbazing „Leuk!”. Dat is geen reactie die je normaal gesproken zou verwachten maar het bleek dat op deze site alles in vergelijking met veel andere sites goed geregeld was. Er waren tenten en alles wat redelijk georganiseerd, iets wat de ALIG vrouwen nog niet eerder tegengekomen waren.

Desalniettemin was de hulp natuurlijk heel erg welkom en ook hier waren toch weer de nodige trieste verhalen. Het meest aangrijpend was het verhaal van het jongetje op de foto. Het kind is geboren zonder anus en heeft nu dus zo jong als hij is al een stoma. De operatie die nodig is om het kind een normale uitgang te bezorgen kost tienduizend pesos, een bedrag wat zijn familie van z’n levensdagen niet kan ophoesten. Om dit even in het juiste perspectief te plaatsen, we hebben het hier over een bedrag van honderdvijfentachtig euro.

Ja, en dan kun je als welvarende Westerling toch af en toe wat verschil maken. De dames van ALIG staken meteen de koppen bij elkaar en besloten ter plekke dat dit kind geholpen gaat worden. Er is behalve geld voor de operatie ook nog wel eenzelfde bedrag nodig voor medicijnen maar ook dat komt goed. het verhaal van dit jongetje gaat dus hopelijk een goed einde krijgen.

Af en toe wordt je wel eens moedeloos hier maar soms kun je toch wat verschil maken. En vandaar dus de begrijpelijke reactie van Riet…

Begrijp me goed, ik ben nog steeds een grote fan van de koffie van Starbucks maar de ervaringen laten de laatste tijd wat te wensen over.

De afgelopen week in Kuala Lumpur bijvoorbeeld wilde ik na mijn late aankomst toch nog even gauw een bakkie gaan doen bij de Starbucks bij KL Sentral. Wat denk je, kom ik aanlopen is de hele zaak leeg en het personeel is al aan het opruimen. En het was nog lang geen sluitingstijd maar ik had geen zin om in mijn eentje in een tent te gaan zitten terwijl het personeel om je heen aan het opruimen is. Teruglopend naar het hotel door KL Sentral kwam ik langs een andere koffietent, Coffee Bean geheten, en ik dacht waarom niet want ik had nog steeds trek in een bakkie.

Verschillende maten Cappucino hadden ze niet maar ik kon wel een double shot koffie erin krijgen, lekker sterk dus. Leek me een prima idee (ik slaap toch altijd wel, hoeveel koffie ik ’s avonds ook drink) en het bleek een voltreffer. Prima bakkie en de versnapering erbij was ook nog eens heel best te hachelen. De afgelopen week heb ik in Kuala Lumpur de Starbucks dus links (eigenlijk rechts) laten liggen en heb ik mijn koffie gedronken bij Coffee Bean.

Nu wil het toeval dat Coffee Bean ook op de Filipijnen is vertegenwoordigd en er zit er een in het Alabang Town Center. Toen ik vanmorgen voor het zondagochtend stokbrood voor Riet naar het ATC ging bedacht ik dat ik hier ook de Coffee Bean maar eens moest proberen in plaats van Starbucks. Want die hebben wel een prima product, maar net zoals de komiek John Pinette al eens vertelde in een van zijn shows, je hebt zeker hier in het ATC een bak koffie nodig voor het wachten in de rij bij Starbucks. Het duurt namelijk nogal lang voordat je eens een keer aan de beurt bent, laat staan voordat je eindelijk je bakkie hebt.

Dat is overigens voor een groot deel de schuld van mensen die op het moment dat ze aan de beurt zijn nog moeten gaan verzinnen wat ze willen hebben. Helaas mogen dergelijke figuren niet meer in het openbaar worden gewurgd maar zit er niets anders op dan tandenknarsend te gaan staan te wachten tot ze eindelijk klaar zijn. En dan zul je zien, hier rekenen ze dan hun bakje koffie ook nog eens af met een credit card (echt waar) waardoor het hele proces nog veel langer duurt.

Nee, dan is Coffee Bean een verademing, om niet te zeggen een oase van rust, met ook nog eens een voortreffelijk bakkie. En op je bestelling wachten is ook veel simpeler, je kunt alvast een plekje gaan zoeken want je krijgt een een of ander schijf mee die oplicht en begint te piepen als je bestelling klaar is. En eerlijk is eerlijk, de Starbucks ligt een beetje achteraf aan de rand van het ATC, terwijl de Coffee Bean heel gezellig gelegen is op het centrale plein, dus eigenlijk alleen maar pluspunten.

Ik denk dat ik wel een beetje om ben...

Gisteravond laat was ik weer thuis in Alabang na een voorspoedige terugreis vanuit Kuala Lumpur, met deze keer overigens opvallend weinig turbulentie onderweg boven de Zuid-Chinese Zee.

Vandaag had ik dus eindelijk de gelegenheid om me eens bezig te houden met de nieuwe speeltjes die ik in Maleisië had gekocht. Allereerst was daar dus mijn nieuwe laptop die helemaal opgetuigd moest worden, iets wat dankzij de briljante software zonder een enkel probleem klaar was in ongeveer anderhalf uur. Het vereist amper meer dan een paar selecties en een druk op een knop om alles over te zetten vanaf een andere Mac of een back-up waar dan ook, allemaal via het netwerk, en het vereist verder alleen wat geduld om te wachten tot het klaar is. Maar als het klaar is dan is ook alles precies zoals het was op je oude Mac, je eigen instellingen, je programma’s, je bestanden, tot in het kleinste detail. Gaaf hoor!

En dan natuurlijk het andere nieuwe speeltje, een Apple TV. Voor degenen die geen idee hebben wat dat is, het is een klein zwart kastje wat je aan je tv koppelt en waarmee je dan via je draadloze network films, muziek en foto’s die op je pc staan (hoeft niet perse een Mac te zijn) kunt afspelen op je tv. Ook hier weer verbazend hoe simpel het is. Er is hier op de Filipijnen wel een klein nadeel en dat is dat het online huren van films via je Apple TV in tegenstelling tot bijvoorbeeld Nederland niet beschikbaar is. Dat is overigens meteen ook de reden waarom dit apparaatje hier officieel niet te koop is en ik het dus moest ″importeren″ vanuit Maleisië.

Er moest overigens vandaag ook wat achterstallig onderhoud worden gedaan aan mijn website, want die kon ik vanuit Kuala Lumpur niet bijwerken. Ik had wel iedere dag een stukje geschreven maar die moesten wel nog geplaatst worden, en dat heb ik vandaag pas kunnen doen omdat mijn nieuwe Macbook pas nu helemaal operationeel is. Er staan dus een meerdere nieuwe berichten op de site waaronder weer een stukje van Riet over haar belevenissen van de afgelopen week.

O ja, even een technische mededeling voor Martin, de nieuwe Macbook Pro heeft een ″delete″ knop

Het was weer een drukke week met allemaal activiteiten voor de hulpverlening. Dinsdag gingen we met onze voedselhulp naar San Pedro en donderdag gingen we naar de shelters in Chaucon, een stadsdeel wat niet zo ver van onze wijk ligt aan de andere kant van de South Luzon Expressway, de snelweg naar het zuiden van het eiland.

De weg naar Chaucon is net breed genoeg om langs elkaar heen te rijden, zonder iets van stoepen, dus je rijdt zo ongeveer op centimeters langs de huizen. Op de heenweg dacht ik te zien dat er een doodskist langs de weg stond, en ik dacht nog dat ik dat verkeerd had gezien. Op de terugweg kwamen we weer langs die plek en deze keer keek ik nog eens goed en jawel hoor, er lag iemand opgebaard langs de weg, de kist open en lekker in het zonnetje, en veel mensen en bloemenkransen er om heen. Hier is het blijkbaar heel normaal dat alles zich zo ongeveer op straat afspeelt, geboorte, dood, het hoort allemaal bij het leven en hier beleven ze dat met zijn allen.

Vrijdag waren we weer op de Dumpsite school. De kinderen kennen me ondertussen en daar had ik eigenlijk zelf niet zo’n erg in, maar toen ik een klein meisje aan het afdrogen en aankleden was ze begon een heel verhaal tegen me af te steken (waar ik natuurlijk niks van verstond). Ik vroeg een van de Filippina’s wat ze nou precies allemaal tegen me zei, en wat bleek, ze vroeg of ik haar mama kon worden want dan had ze elke dag eten....

Jullie weten dat ik vrij nuchter ben maar toen moest ik toch echt effe weg lopen en slikken. Zo klein als ze zijn zouden ze dus gewoon hun eigen moeder inleveren voor een ander als die voor eten kan zorgen. Het is hier zo dubbel, wij hebben betrekkelijk alles en zij hebben helemaal niks. We doen wat we kunnen maar het is erg frustrerend dat het maar zo weinig is wat je kunt doen.

Ja hoor, het weekend is voorbij en daar scheen de zon de hele dag volop, geen spatje regen gezien. Nou ja, niks aan te doen, het was maandag en dus weer vrolijk aan den arbeid.

Het was meteen weer een gekkenhuis vandaag want de eerste mensen van ons team zijn verhuisd naar de Keppel Scheepswerf waar ze de komende anderhalf jaar zullen verblijven. De voorbereidingen voor de bouw van het platform zijn inmiddels al in volle gang. In december wordt het „cutting of first steel” (zeg maar het slaan van de eerste paal) verwacht en dat wordt een feestelijk gebeuren want de president van de Filipijnen zelf wordt daarbij verwacht.

De afgelopen weken ben ik ontzettend druk geweest met het aanleggen van de computer infrastructuur op de scheepswerf, en dan met name met het computernetwerk voor ons team. Het zou tenslotte wel handig zijn als iedereen als ze op de scheepswerf aankomen ook hun computer zouden kunnen gebruiken en dan liefst natuurlijk ook verbinding kunnen maken met het Shell netwerk. Het ziet er naar uit dat dat gaat lukken voor de cruciale datum van 1 oktober, de dag dat alles klaar moet zijn voor de aankomst van het grootste deel van het team. Eigenlijk zou het hele team pas na 1 oktober naar de scheepswerf vertrekken maar voor sommige mensen is dat tijdstip vervroegd tot vandaag, wat overigens voor flinke problemen heeft gezorgd omdat we sommige dingen nu plotseling veel eerder klaar moesten hebben. Gelukkig is dat gelukt, er kan al worden gewerkt.

En verder lopen we nog steeds op schema: de kantoorruimte is ingericht, er is al een netwerk al is dat nog niet het definitieve, en we zijn zo goed als klaar voor het grote werk. Dat betekent overigens niet dat het er voor mij op 1 oktober op zit, integendeel zelfs. De kantoorruimte die we daar in eerste instantie gaan betrekken is namelijk een tijdelijk onderkomen. Er wordt een heel nieuw gebouw geplaatst voor ons project team en daar zit voor mij dus ook weer het nodige werk aan omdat ik ook daarvoor weer de hele IT infrastructuur moet gaan regelen. Erg leuk daarbij dat de datum dat het gebouw klaar moet zijn twee maanden naar voren is geschoven, van begin februari naar begin december. Want het zou tenslotte leuk zijn als het klaar is als de president komt, nietwaar?

Hallo, hebben jullie er wel eens bij nagedacht hoe moeilijk het is om ijzer met handen te breken? Niet. Goed dan, begin december klaar. Zucht…

Misschien dat de titel van deze blog verbazing wekt in Nederland gezien het feit dat het nog dik drie maanden duurt voordat het zover is, maar hier zijn de voorbereidingen voor Kerst inmiddels al begonnen.

Twee weken geleden begon mijn manager er al over tijdens onze wekelijkse afdelingsvergadering, hij wilde de aandacht alvast vestigen op het feit dat het nog maar iets meer dan honderd dagen was tot de Kerst. Vlak voor Kerst is er het jaarlijkse feest van de afdeling maar als je daarvoor iets wilt reserveren dan moet je dat nu zo ongeveer al gaan doen want anders ben je stomweg te laat en is er geen restaurant meer te vinden wat nog plaats heeft. Er is dus inmiddels rap een comité opgericht wat het feest moet gaan organiseren (geen verkleedpartijen zei de baas er nog nadrukkelijk bij).

Vanmorgen was ik in het ATC om een paar boodschappen te doen en ik zag tot mijn verbazing dat in de doe-het-zelf zaken de kunstkerstbomen en de kerstverlichting al uitgestald staan. De kerstliedjes schalden ook al uit de luidsprekers, en ik ben bang dat het niet echt lang meer gaat duren voordat dat in iedere winkel het geval is. Drie maanden lang kerstliedjes, overal en de hele dag. Ik kan me er nu al op verheugen…

Overigens heeft Riet deze week weer niet stil gezeten en ze heeft weer de nodige foto’s gemaakt die ik op de foto pagina heb geplaatst.

De nasleep van de gebeurtenissen van gisteren waren duidelijk zichtbaar toen ik vanmorgen bij de Gold’s Gym aankwam. Het kantoor van de Sterling Bank onder de Gym was afgeschermd door een wand van golfijzeren platen aan de voorkant en het wemelde van de politie en beveiligingsbeambten, allemaal zwaar bewapend. Toen ik via de trap naar de eerste verdieping ging waar de Gym is gevestigd zag ik via de zijkant van het bankkantoor de ravage. Binnen was niet veel bijzonders te zien behalve dat alle computers op balies met zwaarte hoezen waren afgedekt, maar in de zijgevel lagen net als aan de voorkant alle ruiten eruit. Het was een komen en gaan van politie die blijkbaar nog steeds bezig waren met een sporenonderzoek. Er liepen ook een aantal figuren rond met heel indrukwekkende uniformen, dus de zaak heeft blijkbaar de aandacht van de hoogste politie- en legerkringen.

Verder was de rust weergekeerd, het enige opvallende was de hoeveelheid politie voor de bank en het grote aantal beveiligingsbeambten dat op motorfietsjes constant rondjes reden. Nadat ik terug was van de Gym gingen Riet en ik terug naar Molito om daar bij een van de nieuwe restaurants te gaan lunchen. Eerlijk gezegd denk ik dat Riet ook een beetje nieuwsgierig was en wilde weten of er nog wat te zien was. Zoals gezegdes dat niet het geval dus dat viel tegen, net als de lunch trouwens die niet om over naar huis te schrijven was (amateuristische bediening en niet echt geweldig eten al vond Riet de jus d’orange erg lekker).

Het was overigens een dag met heel veel regen vandaag. Donderdagnacht was dat begonnen en het is eigenlijk op een paar spaarzame momenten na niet meer droog geweest. Vandaag dus ook constant regen en dat viel een beetje tegen. Behalve de nodige boodschappen hebben we daarom niet echt veel gedaan vandaag. Er kwam alleen nog een berichtje van het Apple Service Centre dat mijn ouwe trouwe Macbook alleen nog te repareren is tegen een flinke prijs en ik moet dus gaan verzinnen of ik het dat nog wel waard vind.

En het is inmiddels wel duidelijk dat met name Abby zich inmiddels volkomen thuis voelt in de nieuwe mand...

Het was met het dagje wel vandaag. Het begon vanmorgen met een email over een bankoverval die aan de gang was in het winkelcentrum Molito en iedereen werd aangeraden zijn familie te waarschuwen om vooral niet naar Molito of het naastgelegen Alabang Town Centre te gaan. Wat er precies aan de hand was werd in eerste instantie niet duidelijk maar langzaamaan sijpelden de berichten via de nieuwszenders en de website van het ATC binnen.

Het bleek dat er inderdaad een overval aan de gang was. Drie overvallers hadden in een handgranaat naar binnen gegooid bij de Sterling Bank in Molito (dat is recht onder het fitnesscentrum waar ik altijd naar toe ga) en daarbij waren verscheidene gewonden gevallen. Het ging de overvallers echter niet om die bank; de granaat bleek een afleidingsmanoeuvre want ze wilden een geldtransport wagen overvallen die op dat moment net aankwam. Ze waren echter al gesignaleerd als zich verdacht gedragende personen door de aanwezige bewakers van het transport, nog voordat ze de handgranaat in de bank gooiden, en de overval mislukte dus. De overvallers probeerden te vluchten waarbij er geschoten werd. De overvallers renden richting het ATC waar op dat moment nog geen winkelenden waren en daar ontstond een vuurgevecht. De politie sloot het ATC hermetisch af en wist de overvallers te overmeesteren. Twee bewakers raakten gewond en een van de overvallers ook, die overleed op weg naar het ziekenhuis.

Inmiddels is de rust weergekeerd en alles is weer open. Het onderzoek is inmiddels al gestart naar de toedracht want zoals zo vaak wordt er gedacht aan een „inside job”. De eerste kop is ook al gerold want het hoofd van de politie in Alabang is op staande voet ontslagen en heeft een onderzoek aan zijn broek naar eventuele betrokkenheid. De bewaking in onze wijk Alabang is inmiddels verscherpt en het aantal beveiligers is verdubbeld, want Alabang is de wijk van de Filipijnse elite en daar willen ze geen gedonder. Het is overigens iedereen een raadsel waarom alweer een paar idioten probeerden een gepantserde geldwagen met tot de tanden bewapende bewakers te overvallen, want zoiets loopt hier vrijwel altijd voor de overvallers slecht en vaak zelfs fataal af.

De Filipino’s zelf halen over het voorval hun schouders op: „Ach, het is bijna Kerst”… Dat lijkt een merkwaardige reactie maar dat is het niet. Het is hier namelijk een trend dat het aantal overvallen en diefstallen omhoog gaat naarmate Kerst dichterbij komt. En met Kerst heeft iedereen graag wat geld te spenderen, ja toch…

Gisteren afgeleverd bij mijn vriend en collega Robbie in Kuala Lumpur, volgende week haal ik hem op als ik daar ben voor mijn werk.

Kan bijna niet wachten!

We hebben de afgelopen weken uiteraard het Nederlandse nieuws met extra belangstelling gevolgd want de verkiezingen zaten er aan te komen. En vandaag is het dan zover, Nederland mag naar de stembus en via via ik ook. Dankzij een behoorlijk omslachtige regeling is het me gelukt om te kunnen regelen dat Robin voor mij kan gaan stemmen vandaag. Riet heeft geprobeerd hetzelfde te doen via Martin maar om de een of andere reden is daar blijkbaar iets mis gegaan want het is voor haar niet gelukt.

Nu is dat niet verbazend want het schijnt met zo’n beetje de helft van de stemmers uit het buitenland fout te gaan en dat is niet verwonderlijk ook. Het is een heel gedoe met formulieren en machtigingen, wat op zich nog wel te begrijpen is want ze willen natuurlijk fraude zoveel mogelijk uitsluiten, maar hallo! Het is 2012, waarom kan alles tegenwoordig per computer en dit nog niet? Teveel werk zeker om dat van de grond te krijgen? Tenslotte heeft de overheid al zo’n goeie naam als het gaat om IT projecten…

Nu werkt het zo: ik moest me eerst via een formulier (vergezeld van een kopie van mijn paspoort) laten registreren in de gemeente Den Haag als in het buitenland wonende Nederlander. Daarbij kon ik aangeven dat ik per volmacht mijn stem wilde uitbrengen en aangeven wie ik wilde machtigen. Vervolgens kreeg Robin als gemachtigde een formulier toegestuurd wat hij moest ondertekenen en terugsturen, waarna we allebei een bevestiging kregen dat Robin mijn stemformulier zou krijgen om voor mij te stemmen. Alles per post, en dat met een land als de Filipijnen waar de post zo mogelijk nog onbetrouwbaarder is als de regering.

Nou ja, het is in ieder geval voor mij allemaal goed gegaan, maar dat het voor Riet niet gelukt is betekent toch dat er nu een stem minder is om het hardwerkende deel van Nederland links in te laten halen. Op wie ik dan wel gestemd heb? Ik heb gewoon de stemwijzer gevolgd, simpel nietwaar?

We zitten nog lang niet aan het eind van het regenseizoen wat nog tot ver in november kan doorlopen en dat merken we nog vrijwel iedere dag. Af en toe valt er overdag een fikse bui maar de meeste regen valt de laatste tijd toch hoofdzakelijk ’s nachts en vaak gaat dat gepaard met onweer.

Gisteravond was het weer zover, en het begon eigenlijk net toen ik om een uur of half elf naar mijn bed ging. Het viel er opeens met bakken uit en dat veroorzaakte een oorverdovend geraas op het dak. Niet dat we daar wakker van liggen, want we hebben meestal de airco aan ’s nachts en die maakt ook behoorlijk wat geluid. We zijn daar inmiddels zo aan gewend dat we het niet eens meer door hebben en ook door het geraas van zo’n zware bui slapen we dus gewoon heen.

In de ochtend is het bijna iedere dag stralend zonnig maar in de loop van de dag, meestal vroeg in de middag, zie je de donkere wolken aankomen en dat leverde vandaag vanuit ons kantoor het plaatje hierboven op.

Overigens zit ik een beetje in de lappenmand sinds zondag. Ik denk dat ik het sporten ietwat heb overdreven zaterdagochtend want zondagochtend werd ik wakker met een ontzettende pijn in mijn rug. Iets te enthousiast geweest en dat heb ik zondag de hele dag geweten, ik had op z’n Katteks gezegd ″een regge as een bòòthaeck″. Gisteren was het al een stuk beter maar toch nog zodanig dat ik mijn vaste sportsessie na het werk maar heb afgebeld, ik had geen zin om het te forceren. Vandaag ging het al weer en als deze trend zich morgen voortzet kan ik morgenavond weer naar de spinning klas.

Riet vind dat grote onzin, net als dat hele sporten trouwens. Die is van mening dat het ″gekkenwerk is op mijn leeftijd″. Nou ja…

De mand die we een tijdje geleden voor de katten hebben gekocht werd veelvuldig door ze gebruikt maar ze gingen er bepaald niet zachtzinnig mee om. Vooral de kleine Monster moest eerst altijd effe pompen en dat doet ze met altijd met haar nagels uit dus het duurde niet lang of er kwamen scheuren in het zachte materiaal. Niet veel later waren de scheuren zo groot dat de witte vulling eruit begon te puilen, en dat werd er dan vervolgens vakkundig uit gepulkt. Tijdens onze vakantie was het blijkbaar zo triest met de mand gesteld dat Estela besloot hem maar weg te gooien.

Afgelopen zaterdag zijn we een nieuwe wezen halen, toch weer een schadepost van vijf euro maar als je katten hebt moet je er wat voor over hebben, nietwaar. Uiteraard werd de mand in eerste instantie geen blik waardig gegund. Blijkbaar zat het winkelluchtje er nog aan want de beide dames kwamen er zelfs niet in de buurt. ’s Avonds was Riet het zat en plantte Monster pontificaal in de mand, maar die reageerde alsof ze in het zwembad werd gegooid en sprong er meteen weer uit.

Net toen we de moed begonnen op te geven kwam Abby aanlopen, stevende recht op de mand af en ging erin liggen. Daarmee was blijkbaar het sein gegeven dat de mand was goedgekeurd en in gebruik genomen kon worden, want meteen kwam Monster aanlopen en twee tellen later was het weer precies als met de oude mand...

Het was vandaag een prachtig zonnige dag, zo’n dag waarop je als het zondag is lekker in de tuin gaat zitten in het zonnetje. En dat deden wij dus ook met als resultaat dat we ondanks goed smeren toch hier en daar weer een beetje rood zijn aangelopen, Riet wat meer dan ik deze keer.

Alles in de tuin groeit en bloeit erg hard vanwege de overvloedige regenval van de afgelopen tijd. De bomen groeien letterlijk de hemel in maar omdat de zon zo hoog staat hier hebben we er geen last van dat ze alle zon weg nemen. Waar we wel last van hebben is het vallen van de bladeren want dat gaat hier het hele jaar door. Omdat er voortdurend aangroei is vallen de oude bladeren er ook met dezelfde dag af.

Gisteren en vandaag waren er weer eens een flink aantal palmbladeren gevallen. Dat zijn behoorlijk joekels, en het lijkt me ondanks dat ze niet zo heel erg zwaar zijn toch geen pretje als je er een op je pet krijgt...

Toen ik vanmorgen in de sportschool bezig was met mijn warming up was ik getuige van een ritueel wat hier op de Filipijnen doodgewoon is maar wat zelfs de strengst gelovigen in Nederland de wenkbrauwen zal doen fronsen.

De Gold’s Gym die ik drie keer in de week bezoek ligt in Molito, een soort winkelpromenade in aanbouw vlak voor de uitgang van onze Village, gelegen naast het Alabang Town Centre. Er is net weer een gedeelte nieuwbouw klaar en dat betekent dat er de laatste weken weer de nodige nieuwe winkels en voornamelijk restaurants zijn geopend. Er is onder andere een fietsenwinkel, best wel bijzonder hier, en ook een wijnwinkel, maar het merendeel zijn toch weer nieuwe restaurants. Vanuit de sportschool zag ik vanmorgen de „Grand Opening” van weer zo’n franchise restaurant (daar hebben we er blijkbaar nog steeds niet genoeg van) genaamd „BBQ Chicken & Beer”, en tot mijn verbazing zag ik dat de opening werd verricht door een priester in vol ornaat die het tentje kwam inzegenen.

Ik had zoiets nog niet eerder gezien maar dat is hier de gewoonste zaak van de wereld, en niet alleen voor je nieuwe zaak, ook voor je nieuwe huis en je nieuwe auto. Eigenlijk kun je het zo gek niet bedenken of je kunt het hier laten inzegenen door een priester. Er zijn zelfs kerken die een soort „inzegeningsdag” houden voor mensen met een nieuwe auto. En uiteraard kosten alle inzegeningen geld. Hoeveel precies ben ik niet achter gekomen maar er schijnt geen vast bedrag te zijn, er wordt een „bijdrage” van je verwacht. Tenslotte gaat voor niks de zon op, een principe wat door de Katholieke Kerk al eeuwenlang wordt gehuldigd.

Een auto zegening gaat als volgt: de motorkap gaat open, de motor wordt gestart en de deuren van je auto doe je open. De priester verricht dan de ceremonie waarbij hij „heilig water” over je hele auto giet, waarna het tijd is voor het overhandigen van je donatie. Bij de zegening hoort een sticker van de „Heilige Vrouwe van Vrede en Veilige Reizen” voor op je dashboard, waarvan de prijs niet bij je vrijwillige bijdrage is inbegrepen, die kost je ook nog eens een kleine vierhonderd pesos. Dan bezoek je, om verder onkosten te voorkomen, de kerk om eer te bewijzen aan die „Heilige Vrouwe van Vrede en Veilige Reizen”. Maar je bent er nog niet want voordat je kunt wegrijden moet je ook nog eens vijftien pesos parkeergeld aftikken. Al met al kost dit geintje je alles bij elkaar dus al gauw zo’n duizend pesos, wat voor de meeste Filipijnen toch een vorstelijk bedrag is.

Er moet in totaal een verbijsterend bedrag met al die inzegeningen gemoeid zijn want ze doen er hier als ze het zich maar enigszins kunnen veroorloven allemaal aan mee. Je zou zeggen dat de Kerk met dat geld veel goeds zou kunnen doen in dit straatarme land maar de Katholieke Kerk staat er bepaald niet om bekend dat ze voorop lopen met het uitdelen van financiële hulp waar dat nodig is en dat is hier niet anders. Riet is tenminste nog nooit een priester tegengekomen in die straatarme, door de watersnood getroffen gebieden die materiële hulp bood. Ja, zeggen dat je vooral veel moet bidden, dat doen ze wel. God is tenslotte met ons allen, maar als je getroffen wordt door een ramp of door armoede dan is dat je eigen schuld, je zult dat wel verdient hebben. Dat is er hier zo in geramd dat zelfs veel Filipino’s die het wat beter hebben zo tegen hun eigen arme landgenoten aankijken: ze moeten het zelf maar uitzoeken want het is een straf van God.

Zelfs in de sportschool lopen jonge gasten rond in sportshirts waarop staat dat alleen bidden helpt. Wandelende reclame voor wat je rustig een van de meest invloedrijke en meest welvarende bedrijven op de Filipijnen mag noemen, de Katholieke Kerk. „Hou jij ze arm dan hou ik ze dom,” zei ooit een paus tegen een keizer, en hier op de Filipijnen werkt dat in de 21e eeuw nog steeds. Het zou me niet eens verbazen als ze hier ook nog gewoon aflaten verkopen...

Zo, dit moest ik even kwijt.

De wekker liep vanmorgen erg vroeg af, zo vroeg dat ik bij uitzondering nog niet eens wakker was toen het ding afliep. Om half zes zou ik opgehaald worden voor een bezoek aan de Keppel scheepswerf in Subic, een ritje van ruim vier uur dus om een beetje op tijd aan te komen moesten we vroeg weg. Behalve ikzelf gingen er nog drie mensen mee en ik was de eerste die werd opgepikt, overigens nog voordat ik de kans had om een bakkie koffie te nemen want de chauffeur was een kwartier te vroeg.

Om half tien waren we ter plekke voor onze bespreking met Keppel en tegen tweeën stapten we weer in de auto voor de terugweg. Omdat de reis van en naar Subic hoe dan ook altijd dwars door Manila loopt rekenden we er al op dat we in de vrijdagmiddag file terecht zouden komen. Dat viel heel erg mee, onze chauffeur wist via allerlei sluipweggetjes door delen van de stad waar ik nog nooit geweest was de ergste drukte te vermijden en om klokslag zes uur stapten mijn collega’s uit bij het kantoor in Alabang. Ikzelf zou thuis worden afgezet maar omdat er op die twee kilometer tussen het kantoor en de Village de gebruikelijke vrijdagavond file stond was ik uiteindelijk nog pas om half zeven thuis.

Daar vond ik de deur gesloten en alle lichten uit. Stom, ik had geen sleutel meegenomen want ik had er niet aan gedacht dat Riet om half vijf al werd verwacht bij de Hari Raya viering van haar Maleise vriendinnen Ayu en Nonie, en aangezien ook Estela al naar huis was stond ik voor een gesloten deur. Al de lichten waren ook uit, niet alleen in ons huis maar in de hele buurt was er blijkbaar een stroomuitval. Omdat ik toch ook naar het feestje zou gaan liep ik dus maar gelijk door. Gelukkig was het huis van Nonie vlakbij dat van ons, het was alleen wat lastig zoeken want in het donker kon ik het door Riet aangegeven kortere doorsteekje niet vinden en moest ik helemaal omlopen.

Het was druk en gezellig bij Nonie die samen met Ayu besloten had dat het feit dat ze nu op de Filipijnen wonen geen reden is om geen Hari Raya te vieren, en ze hadden heel erg hun best gedaan. Het was dan ook smullen geblazen van de heerlijke Maleise gerechten die Nonie had klaargemaakt, zoals Beef Rendang, verschillende soorten Saté met de niet te evenaren Maleise pindasaus en nog veel meer. Het werd dan ook laat, maar tegen half een ging bij mij het lichtje een beetje uit na de lange dag en gingen we naar huis. Daar aangekomen bleek de stroomstoring voorbij en deden gelukkig alle lichten het weer…

Op de foto zie je behalve Riet ook Nonie die op zijn Filipijns het V-teken maakt en onze buren Larry en Niki.

Riet is vandaag weer met de ALIG vrouwengroep de hele dag op pad geweest om voedselhulp te verstrekken aan gebieden die door de watersnood zijn getroffen. Eerst moest er weer van alles worden gesneden en gekookt, en daarna gingen ze naar een gebied wat eigenlijk dicht bij onze woonwijk gelegen is, op een minuut of vijftien met de auto.

Als je op de kaart kijkt dan zie je dat Muntinlupa, de stad waar wij wonen, gelegen is op een smalle strook land tussen de Baai van Manila en de Laguna Baai wat eigenlijk een groot meer is. Dat meer zit aan onze kant vol met viskwekerijen en er wonen aan de rand van het meer heel veel mensen. Die mensen zijn allemaal getroffen door de watersnood omdat het een laaggelegen gebied is en alles is daar dus overstroomd. Die mensen kunnen ook na enkele weken nog steeds niet terug naar hun huis want in alle huizen staat een modderlaag van ongeveer een meter. En aangezien het nog steeds regenseizoen is en er dus nog steeds regelmatig flink wat regen valt is de verwachting dat die mensen pas tegen de Kerst terug naar hun huizen kunnen, of wat daar dan nog van over is.

De meeste mensen zijn opgevangen op basketbalveldjes en daar leven ze nu met zijn allen. De ALIG vrouwen gingen er vandaag naar toe met eten, schoon drinkwater, fruit en deze keer ook een flinke voorraad kleren want de meest mensen hebben niet meer kleren dan die ze aan hun lijf hebben. Riet had de vorige keer gezien dat er voor de baby’tjes geen luiers waren en ze had daarom een paar pakken luiers ingeslagen. De moeders waren er heel dankbaar voor, ze bleven Riet bedanken, en dat is al helemaal niks voor Riet maar een van de andere vrouwen vond het zo’n mooi initiatief dat ze de vrouwen speciaal verteld had aan wie ze deze gift te danken hadden.

En Riet zou Riet niet zijn als ze er ook niet aan had gedacht om een paar extra pakjes sigaretten mee te nemen om uit te delen. Overbodig te zeggen dat ze daar al aardig populair begint te worden…

Het heeft even geduurd maar uiteindelijk ben ik met niet eens al te veel moeite weer online. Nee, mijn laptop is nog steeds kapot maar we hebben de iMac van Riet nog en die gebruik ik nu ook. Normaal gesproken is er dan natuurlijk het probleem dat je alles way op de kapotte laptop staat kwijt bent maar ik heb bijna alles in dezelfde staat nu op de iMac.

Toen ik mijn laptop had gekocht heb ik vrij kort daarop een investering gedaan in de vorm van een nogal prijzig apparaat van Apple, een Time Capsule. Dat is een apparaat waarmee je een draadloos netwerk kunt opzetten maar waar ook een harde schijf in zit. Dat apparaat kun je koppelen aan je Mac en dan wordt er na het aanpassen van een paar instellingen regelmatig back-ups gemaakt van alles wat je op je Mac doet, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Het resultaat zou dan moeten zijn dat je altijd terug kunt naar een vrij recente back-up van je Mac, zelfs op een andere Mac.

Ik heb nog niet de gelegenheid gehad om dat uit te testen, en eigenlijk hoop je natuurlijk dat het nooit nodig is. Tot nu toe heb ik het ding alleen nog maar gebruikt voor het terughalen van bestanden die ik op de een of andere manier verziekt had, op zich al een heel erg bruikbare functie, maar het is nog nooit nodig geweest om echt alles terug te kopiëren, laat staan naar een andere Mac. En dat blijkt niet alleen erg goed te werken maar het is ook nog eens ontzettend eenvoudig. Er is op iedere Mac een programmaatje aanwezig wat je alleen maar hoeft te starten, je koppelt de iMac (het programma geeft dat zelf aan dus eigenlijk hoef je alleen maar op de knop te drukken) en vervolgens worden alle gegevens geladen.

Het klinkt allemaal erg technisch als ik het zo vertel maar het kostte echt heel erg weinig moeite. Vrijwel alles is nu op de iMac hetzelfde als het op mijn laptop was, ik moest alleen een paar dingen bijwerken waarvan de laatste back-up een dag of wat oud was. Maar verder is alles er, mijn mail, mijn programma’s, mijn foto’s, mijn muziek, en nu dus ook mijn website.

Nu alleen nog een nieuwe Macbook Pro...

Het was me een al een hele tijd geleden opgevallen dat er hier opvallend veel auto’s rondrijden met voornamelijk Duitse nummerplaten achter de Filipijnse nummerplaat. In eerste instantie dacht ik dat dat Duitse expats waren die hun auto uit Duitsland hadden meegenomen en de Filipijnse platen gewoon over hun Duitse nummerplaat hadden geschroefd.

Het was alleen wel opvallend dat er met name bij ons in Alabang heel wat van zulke auto’s rond reden, en niet alleen met Duitse platen maar ook een enkele uit bijvoorbeeld Italië en zelfs een enkeling met onduidelijk platen met een Europese aanduiding. En wat blijkt, het zijn helemaal geen auto’s van expats en ze hebben ook nog nooit een wiel op Duitse bodem gehad. Het is niets meer of minder dan een statussymbool voor de rijkere Filipijnen!

Er zijn winkels en websites waar je die platen kunt kopen. Het zijn ook helemaal geen originele platen, ze zijn alleen behoorlijk prijzig. De eigenaar geeft hiermee dus aan dat hij of zij een paar centen te makken heeft. Dat het nepplaten zijn zou je kunnen zien als je de tekst erop helemaal zou kunnen lezen want hoogstwaarschijnlijk slaat het helemaal nergens op of is het een schunnige tekst. Maar dat geeft niks want dat zie je toch niet.

Vanmorgen stond er weer een voor me. Lachen toch, of niet...

Gistermiddag wilde ik nog wat op mijn laptop doen maar het scherm bleef zwart. Na van alles geprobeerd te hebben, opnieuw opstarten, een beeldscherm eraan hangen en zelfs voorzichtig schudden, niks hielp want het beeld bleef zwart. Het gekke was dat de machine het voor de rest gewoon scheen te doen want het lampje knipperde en bij goed luisteren bleek het zoemen van de harde schijf en het draaien van de ventilatoren duidelijk hoorbaar.

Nou wil het toeval dat ik toch al van plan was een andere laptop te kopen omdat deze na vier jaar trouwe dienst toch niet meer aan mijn eisen voldoet, maar dit kwam wel heel erg ongelegen. Ik was in Nederland al van plan geweest om een nieuwe laptop te kopen maar ik schrok daar toch terug van het gigantische prijsverschil tuisen Nederland en Maleisië en besloot toch maar te wachten op een gelegenheid om in Maleisië een nieuwe Macbook Pro met Retina scherm te gaan kopen. Het is dus wel weer een heel gelukkig toeval dat ik op het werk net een reisje naar Kuala Lumpur aan het voorbereiden ben voor eind deze maand.

Wat mijn kapotte laptop zelf betreft, vandaag kwam ik er na enig zoeken op het Internet achter dat ik niet zomaar een probleem heb maar zelfs een bekend probleem. Er is een bepaalde serie Macbook Pro’s gemaakt (uiteraard precies die serie waartoe die van mij behoort) waarin een zwakke Nvidia video chip zit. Apple heeft dat probleem onderkend en heeft aangekondigd dat alle laptops uit die serie die met dit probleem te maken krijgen deze chip gratis kunnen laten vervangen. Het wordt zelfs nog mooier, want Apple heeft daarbij ook aangegeven dat de laptop niet eens meer onder garantie hoeft te zijn. Dat klinkt te mooi om waar te zijn zul je zeggen en misschien is het dat ook. De enige voorwaarde voor deze gratis reparatie is dat de maximale termijn hiervoor vier jaar na de aankoop is. En hoe oud denk je dat de mijne is? Precies, vier jaar en anderhalve maand…

Desalniettemin ga ik het, met het uitgeprinte bericht van de Apple website, toch proberen, desnoods bij alle Apple Centers in de stad…

Riet wilde vers stokbrood voor het ontbijt dus ik ging vanmorgen vroeg naar het ATC om dat te regelen. Nou ja, vroeg is een beetje overdreven want de winkels gaan op zondag pas na tienen open maar voor mijn doen vrij vroeg, om even over elven, zat ik al aan een bakkie bij Starbucks. Ik moest namelijk wachten op het stokbrood want dat zat net in de oven. „Five minutes, Sir,” werd er gezegd, maar volgens de Filipijnse tijdsberekening is dat normaal gesproken eerder een half uur. Maar het brood kwam er en het was heerlijk, we kregen spontaan visioenen van onze vakanties in Frankrijk in de jaren negentig…

De rest van de dag deden we lekker rustig aan, en die rust werd eigenlijk alleen verstoord door een paar jonge vogels die rond het huis vlogen. We hadden ze zaterdag al gezien en waarschijnlijk waren ze net uit het nest want ze vlogen nog heel moeilijk. Er zat er een voor het raam aan de voorkant van het huis en die probeerde alsmaar op te vliegen en dat lukte nog niet best. Dat ging gepaard met een heleboel gepiep, ook van wat waarschijnlijk de ouders waren die hoog in een boom zaten. Uiteindelijk lukte het en vloog het jonkie in één keer weg.

Vanmiddag echter waren de vogels weer terug en gebruikten ze weer het pad voor het raam als startbaan. Het schouwspel maakte onze katten in ieder geval helemaal gek, die zaten allebei voor het raam en probeerden daar uit alle macht dwars doorheen te komen…

We zijn vandaag al weer een week terug uit Nederland en het is ongelofelijk hoe gauw je weer in je normale ritme zit hier. Het is me altijd weer een raadsel hoe het komt dat je je pas realiseert dat je vakantie hebt tegen de tijd dat het er al weer bijna op zit, en amper een ochtend terug op je werk en je weet al weer niet meer beter.

Ik had natuurlijk mijn werk maar ook Riet heeft de afgelopen week niet stil gezeten zoals jullie hebben kunnen lezen, en dat is ook de komende weken vast en zeker weer het geval want de komende tijd gaat de voedselhulp gewoon door en het ziet er naar uit dat Riet er de komende weken haar handen wel vol aan zal hebben. Er zullen ongetwijfeld nog wat verslagen volgen de komende weken over deze hulpverlening.

De nood is nu nog hoger dan normaal door de overstromingen maar de situatie is ook zonder dat al erg genoeg. Soms zijn er bijzonder schrijnende gevallen waar je echt stil van wordt en soms schieten je zelfs de tranen in de ogen. Neem het geval van het meisje op de foto met het kind op haar arm. Ze is negen jaar oud en haar moeder ligt op dit moment in het ziekenhuis met een gescheurde blinde darm. Dat is iets wat zelfs in Nederland al ernstig is, laat staan als je op de Filipijnen van de publieke gezondheidszorg afhankelijk bent en je hebt geen geld. Het is dus maar zeer de vraag of de moeder dit gaat overleven, en ondertussen zorgt dit meisje voor haar acht jongere broertjes en zusjes.

Ja, je leest het goed, acht jongere broertjes en zusjes. En dat is hier op de Filipijnen beslist geen op zichzelf staand geval…