Vingerafdrukken
dinsdag 18 september 2012
Vanmiddag ben ik vertrokken voor een zakenbezoek aan Kuala Lumpur. Een deel van ons projectteam zit daar nog steeds, het deel wat al het onderwater werk doet, en af en toe moet ik daar mijn gezicht laten zien.
Om half een werd ik door een auto opgepikt die me in een nieuwe recordtijd van amper vijfentwintig minuten naar het vliegveld reed. Alles ging daar vlot, we vertrokken op tijd om even over drieën en we landden op de geplande tijd, even na zessen, op KLIA, Kuala Lumpur International Airport. Ik zag het al helemaal voor me, snel door de paspoortcontrole, gauw de koffer van de band, met de KLIA Express naar KL Sentral en dan om zeven uur in het hotel. Dat zou me ruim de gelegenheid geven om nog even de stad in te gaan maar helaas, het liep even anders.
In het vliegtuig werd al verteld dat de gebruikelijk immigratiekaarten die altijd moesten worden ingevuld niet meer nodig zijn, er is een nieuw systeem in gebruik genomen waarbij iedereen geregistreerd wordt door het nemen van vingerafdrukken. Ik had dat al een paar keer gezien tijdens wat blijkbaar een proefperiode was geweest, en het leek me eerlijk gezegd een mooi systeem om alles sneller te laten verlopen. Nou, mooi niet dus! Er stond een rij die zowat twee keer zo lang was als ik ooit had gezien en alles ging nu ontzettend langzaam.
Je kunt namelijk nog zo’n mooi systeem verzinnen maar als je van iedere vier loketten er maar twee opengegooid dan schiet het nog steeds niet op. En als er dan bij een van die twee ook nog een steevast iemand staat waarbij de papieren niet kloppen of op zijn minst vraagtekens oproepen dan duurt het helemaal lang. Kort en goed, ik heb dus bijna anderhalf uur in de rij gestaan voordat ik door de paspoortcontrole was, en toen moest ik ook nog eens naar mijn koffer gaan zoeken want ik had zo lang gestaan dat de bagageband van onze vlucht al niet meer op de schermen stond. Al met al was ik dus rond half negen pas in mijn hotel en ik had geen zin meer om nog de stad in te gaan.
Het enige grappige was toen ik aan de beurt was met mijn paspoort. De man bladerde het uiteraard door om een stempel te zetten toen hij mijn oude werkvergunning voor Maleisië tegenkwam. “U werkt hier niet meer?” vroeg hij. “Nee,” zei ik, “al een jaar niet meer en ik mis het nog iedere dag”. Hij lachte en gaf me mijn paspoort terug, ik hoefde de vingerafdrukken niet te doen...
Om half een werd ik door een auto opgepikt die me in een nieuwe recordtijd van amper vijfentwintig minuten naar het vliegveld reed. Alles ging daar vlot, we vertrokken op tijd om even over drieën en we landden op de geplande tijd, even na zessen, op KLIA, Kuala Lumpur International Airport. Ik zag het al helemaal voor me, snel door de paspoortcontrole, gauw de koffer van de band, met de KLIA Express naar KL Sentral en dan om zeven uur in het hotel. Dat zou me ruim de gelegenheid geven om nog even de stad in te gaan maar helaas, het liep even anders.
In het vliegtuig werd al verteld dat de gebruikelijk immigratiekaarten die altijd moesten worden ingevuld niet meer nodig zijn, er is een nieuw systeem in gebruik genomen waarbij iedereen geregistreerd wordt door het nemen van vingerafdrukken. Ik had dat al een paar keer gezien tijdens wat blijkbaar een proefperiode was geweest, en het leek me eerlijk gezegd een mooi systeem om alles sneller te laten verlopen. Nou, mooi niet dus! Er stond een rij die zowat twee keer zo lang was als ik ooit had gezien en alles ging nu ontzettend langzaam.
Je kunt namelijk nog zo’n mooi systeem verzinnen maar als je van iedere vier loketten er maar twee opengegooid dan schiet het nog steeds niet op. En als er dan bij een van die twee ook nog een steevast iemand staat waarbij de papieren niet kloppen of op zijn minst vraagtekens oproepen dan duurt het helemaal lang. Kort en goed, ik heb dus bijna anderhalf uur in de rij gestaan voordat ik door de paspoortcontrole was, en toen moest ik ook nog eens naar mijn koffer gaan zoeken want ik had zo lang gestaan dat de bagageband van onze vlucht al niet meer op de schermen stond. Al met al was ik dus rond half negen pas in mijn hotel en ik had geen zin meer om nog de stad in te gaan.
Het enige grappige was toen ik aan de beurt was met mijn paspoort. De man bladerde het uiteraard door om een stempel te zetten toen hij mijn oude werkvergunning voor Maleisië tegenkwam. “U werkt hier niet meer?” vroeg hij. “Nee,” zei ik, “al een jaar niet meer en ik mis het nog iedere dag”. Hij lachte en gaf me mijn paspoort terug, ik hoefde de vingerafdrukken niet te doen...
