Verkeerde tickets...
Omdat ons tijdstip van vertrek pas om half twaalf vanochtend was konden we na het ontbijt vanmorgen nog ruim anderhalf uur genieten van het prachtige strand van Boracay. Klokslag half twaalf vertrokken we vanuit ons hotel met een busje naar de haven van het eiland om daar met een boot van het hotel te worden overgevaren. Vanaf het bootstation werden we per busje in amper een minuut tijd naar het vrijwel aan de andere kant van de straat gelegen kleine vliegveld van Caticlan gereden.
Daar wachtte een bijzonder onaangename verrassing bij het inchecken want wat bleek, ik had blijkbaar bij het boeken van de tickets niet goed opgelet en de terugreis niet geboekt voor vandaag maar voor zaterdag 28 maart! Hoe dat mogelijk is snap ik wel, bij het boeken heb ik alleen gelet op zaterdag de 28e en daarbij totaal over het hoofd gezien dat ook in maart de 28e op een zaterdag valt. Iedere andere maand zou de verkeerde datum me zijn opgevallen maar juist deze maand niet.
Mijn eerste vraag aan de vriendelijk mevrouw aan de check-in balie was of er nog een mogelijkheid was om alsnog mee te kunnen vandaag met welke vlucht dan ook. Het antwoord was niet bepaald hoopgevend want we konden weliswaar op de wachtlijst voor een van de vluchten worden geplaatst maar er was geen zekerheid dat we dan ook inderdaad mee zouden kunnen. Er waren nog wel plaatsen vrij in de vliegtuigen maar er was een ander probleem.
Het vliegveld van Caticlan heeft namelijk een erg korte landingsbaan en vliegtuigen mogen om veilig te kunnen starten maar een bepaald gewicht hebben. De hoeveelheid passagiers is daarbij niet zozeer relevant als wel het totale gewicht van de passagiers en hun bagage. We moesten daarom allemaal op de weegschaal gaan staan na het wegen van onze koffers en dat totale gewicht moest dan passen binnen het startgewicht van een van de vier vluchten van Philippine Airlines die vanmiddag nog naar Manila zouden vertrekken.
Vanwege de onzekerheid liet ik deze mogelijkheid open maar als alternatief ging ik ook informeren bij de balie van Cebu Pacific die ook nog twee vertrekkende vluchten had. Die hadden echter precies hetzelfde probleem, ook daar was in principe plek maar ook daar gold dat ons totale gewicht bepalend was. Wel gaf de medewerker van Cebu Pacific aan dat de kans dat we mee konden erg groot was maar dat zou pas zeker worden a;ls het toestel was geland.
Daarbij kwam ook nog dat we de tickets die we noodgedwongen zouden moeten kopen contant moesten betalen en dat bleek een volgend probleem want de pin-automaat op het vliegveld bleek leeg. Riet ging op pad met een medewerker van de luchthaven op zoek naar een andere pin-automaat en die werd uiteindelijk na veel moeite gevonden. Het pinnen van het totaalbedrag leverde gelukkig geen problemen op en toen ze weer in de kleine vertrekhal arriveerde met het geld in haar tas konden we niets anders doen dan wachten.
Vlak voordat het vliegtuig van Cebu Pacific landde kwam de mevrouw van Philippine Airlines naar ons toe met de mededeling dat ze ons alsnog vertrek kon garanderen op een van de vier vluchten met een bijbetaling van een bedrag wat minder dan een kwart was van de ticketprijs van Cebu Pacific en dat besloten we, meer vanwege de zekerheid op vertrek dan voor het geld, meteen te doen.
Ik moest wel eerst langs het ticket kantoor van Philippine Airlines even verderop in de straat langs het vliegveldje maar na een half uur was alles geregeld. Bij mijn terugkomst in de vertrekhal was onze bagage al ingecheckt en lagen de nieuwe tickets al gereed. We konden alsnog door naar de vertrekhal waarbij we werden nagezwaaid door de hele crew van Philippine Airlines, die echt alle moeite hebben gedaan om ons alsnog op een vlucht te kunnen krijgen en ons fantastisch hebben geholpen.
Dat het vliegtuig zelf nog dik een uur vertraging had en we pas tegen half vijf van Caticlan vertrokken kon ons weinig schelen. Na aankomst op de luchthaven NAIA van Manila bracht Lito, die meer dan drie uur op ons had staan wachten, ons naar huis en zo zaten we dus later toch nog trouw aan de zaterdagavond traditie bij restaurant Outback.
Ja, en daarna was er alleen nog een heleboel was...
In de schaduw
Eigenlijk onnodig te zeggen dat we vandaag besloten het strand te vermijden en zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. Dat kon uitstekend aan de rand van een van de zwembaden waar we ons meteen na het ontbijt installeerden. De dag werd grotendeels door iedereen lezend doorgebracht (ja, zelfs door Joëlle!), af en toe onderbroken door een wandelingetje of een uitstapje (door de dames) om langs de winkeltjes en kraampjes te struinen.
Martin en ik wandelden voor de verandering eens in de richting van Station 3, gelegen aan de zuidkant van het eiland. Omdat we bij alle bezoeken aan Boracay tot nu toe een hotel hadden gehad bij Station 1, aan de noordkant van het strand, waren we eigenlijk nog nooit aan deze kant van het eiland geweest. En er bleken toch wel wat verschillen want aan dit stuk van het strand zaten ten opzichte van de andere kant van het strand veel hotels speciaal voor duikers.
Omdat Martin het tijd vond voor een hamburger gingen we voor het avondeten weer richting het centrum van Station 2 waar een restaurant zat waar we eerder in het voorbijgaan indrukwekkende hamburgers opgediend hadden zien worden. We werden niet teleurgesteld in de hamburgers, de rest van het eten was ook prima en ook het toetje, een grote bak met verschillende soorten ijs, banaan en slagroom, kon onze goedkeuring wel wegdragen.
Het slot van de avond was op een terrasje op het strand waar we de eerste avond ook waren geweest. Er was ook deze keer weer live muziek van twee jonge gasten met een gitaar en een soort van trommeldoos maar deze keer was er ook nog een verrassingsoptreden. Er liep een "dame" op de muziek te dansen in een klein wit broekje en een soort van truitje van gaas waarvan we al snel tot de conclusie kwamen dat dit dus een al vrouw verklede man was.
Maar daar bleef het niet bij want aan het tafeltje naast ons zat een stel Russen waarvan er een duidelijk al de nodige drank op had. Nadat hij een ingediend verzoeknummer ("Hotel California") gehonoreerd zag kwam bij hem de stemming er pas goed in en ging hij meedansen, tot grote hilariteit van de toeschouwers.
Zoals Martin opmerkte, we hadden wel eerder aangeschoten Russen gezien en ook travestieten, maar nog nooit in deze combinatie...
Gebakken...
Laat ik beginnen met te zeggen dat het Boracay Beach Resort & Spa een prima hotel bleek te zijn. Enorm groot, met vier zwembaden, meerdere restaurants en bars en mooie ruime kamers. Daarnaast was er een prachtig groot stuk privé strand met ligbedden en we besloten daar vandaag eens uitgebreid gebruik van te maken.
We hebben dan ook vrijwel vanaf het ontbijt tot aan het avondeten op het strand gelegen. Tussendoor hebben we nog wat wandelingen langs het strand gemaakt, waarbij Riet, Ans, Sandra en ik helemaal naar Station 1 zijn gelopen om een kijkje te nemen bij het "Maria eilandje", een paar rotsen vlak bij het strand waarop een schrijn met een groot Maria-beeld staat.
Het was een bloedhete dag met een strakblauwe lucht en dus leek het ons raadzaam om goed te smeren en zoveel mogelijk onder de parasols te blijven. Desondanks kwamen we aan het eind van de middag tot de ontdekking dat we zonder uitzondering allemaal verknetterd waren. En daarbij had de zon genadeloos alle plekken geblakerd die we niet of niet goed hadden gesmeerd.
Maar ondanks dat werd het een gezellige avond, eten op het strand bij een Italiaans restaurant met erg goed eten (alleen tamelijk kleine porties, dat was dan wel weer jammer) en een paar aangename terrasjes. Met name op het laatste terras werd de stemming ronduit uitbundig, wat waarschijnlijk kwam omdat het daar om elf uur nog steeds Happy Hour was. En dus kregen we bij elke cocktail die we bestelden een tweede exemplaar gratis...
Op weg naar Boracay
Nou, dat was weer geen al te soepel begin vandaag! Gisteravond hebben we onze koffertjes gepakt en alles klaar gezet voor ons vertrek. Onze vlucht met Philippine Airlines zou vanmiddag om half een vertrekken dus we konden vanmorgen uitslapen, dachten we.
Dat liep even anders, en weer typisch op z'n Filippijns. Ik ben zelf altijd vroeg wakker dus ik zat om kwart over zeven achter de pc om het nieuws door te nemen toen ik een mailtje zag van Philippine Airlines, onze vertrektijd was veranderd naar een uur later, dus om half twee. Dat betekende dat ik een berichtje moest sturen naar het hotel dat ze ons een uur later op de luchthaven van Caticlan konden verwachten.
Terwijl ik dat zat te tikken controleerde ik nog snel even of ik de nieuwe vertrektijd goed had gelezen en zie daar nu elf uur staan! Ik dacht in eerste instantie verkeerd gekeken te hebben en rende naar boven om iedereen wakker te maken, want deze nieuwe tijd betekende anderhalf uur eerder weg en dat werd nog soortement van opschieten.
Na iedereen uit bed getrommeld te hebben liep ik weer naar beneden en zag in het mailtje nu opeens weer half twee staan. Ik dacht dat ik nu echt helemaal gek was geworden maar wat blijkt, ik had in twee minuten tijd drie opeenvolgende emailtjes gehad van Philippine Airlines, in de eerste stond een verkeerde aankomsttijd, de tweede had een verkeerde vertrektijd en de derde was het gecorrigeerde laatste bericht.
Goed, even onnodige paniek dus op de vroege ochtend maar verder ging alles goed. We vertrokken bijtijds en aangekomen op de luchthaven was er nog een prettige verrassing want we konden worden overgeboekt op een eerdere vlucht die op het punt stond te vertrekken. Bij aankomst bij de gate bleek er toch nog een half uur vertraging maar desondanks lagen we om half vier 's middags op het witte strand van Boracay.
Mee naar Cataquis
Vandaag is ons bezoek met Riet mee geweest naar een van de dorpen op de vuilnisbelt bij San Pedro, het dumpsite dorp Cataquis. Een keer per week wordt er daar drinkwater gebracht in containers die door Lito worden gevuld bij het watfrdistributiepunt in onze Village, en vaak is hij ook degene die het wegbrengt. Onze bezoekers wilden graag eens een keer zo'n dumpsite dorp zien en gingen dus vandaag mee.
Het was wel even schrikken voor ze toen ze daar aan kwamen, want je kunt pas geloven hoe de mensen daar leven als je het met je eigen ogen hebt gezien. Het geeft een heel ander beeld van de Filipijnen dan het luxe leventje in Ayala Alabang maar het is natuurlijk niet minder realistisch, het overgrote deel van dit land is straatarm en dat kun je het beste zien in een dorp als Cataquis.
Martin en Sandra zijn vanmiddag met mij mee geweest naar de sportschool om ook mee te doen aan mijn wekelijkse spinning les. Het was in meerdere opzichten een aparte ervaring voor ze. Allereerst was het bloedheet in de spinning zaal omdat een van de twee airco's het niet deed of niet aan stond, en dit was voor hun ook de eerste keer dat ze een levende instructrice hadden want op hun eigen sportschool in Nederland gebeurt het lesgeven via een beeldschermpje.
Riet had besloten dat er vanavond een barbecue zou zijn dus na het sporten konden we aanschuiven in de tuin waar de barbecue al stond te roken. Martin nam de taak van vleesbereider op zich en dat lukte heel best. Het enige wat minder in de smaak viel waren de door hem zelf gekozen "chorizo balletjes", zes balletjes van een soort gekruide worst op een stokje, die verder niemand hoefde. Niet dat ze niet lekker waren (ik heb ze zelf ook geproefd en het viel best mee) maar zoals gewoonlijk was de hoeveelheid vlees zelfs voor ons zessen teveel.
En dit was mijn laatste werkdag deze week want morgen gaan we lekker een paar dagen naar het paradijselijke eiland Boracay!
Selfie!
Voor mij weer een gewone werkdag maar voor onze visite is de vakantie nog maar net begonnen. Na de zonnige dag in de tuin gisteren ging het gezelschap vandaag naar het winkelcentrum Greenhills aan de andere kant van de stad. Dat is de plek in Manila voor het kopen van nep-tassen, nep-horloges, nep-kleren, en eigenlijk alles wat maar nep te krijgen is.
Aan de hoeveelheid gekochte tassen te zien mag het bezoek wel succesvol genoemd worden. Er werden ook nog telefoon hoesjes en slippers gescoord, dus al met al was iedereen tevreden. Het enige probleem was eigenlijk de warmte in de markthallen van Greenhills omdat onze bezoekers daar nog niet aan gewend zijn, wat natuurlijk logisch is als je net uit een winters Nederland komt.
Het ritje naar Greenhills gaf ze ook de gelegenheid om wat van de stad te zien, en het was weer het verkeer wat de meeste indruk maakte. De weg naar Greenhills is de beruchte EDSA (Edmundo de los Santos Avenue) en dat moet haast wel een van de drukste straten van Zuid-Oost Azië zijn. Onze bezoekers keken met verbazing naar het chaotische verkeer, maar grappig genoeg vertelde Riet dat het vrij rustig was wat maar aangeeft hoe je perspectief verandert na hier een paar jaar gewoond te hebben.
We aten vanavond in de Union Jack Tavern en dat kon ieders goedkeuring ruimschoots wegdragen. En nou sta ik dankzij mijn nicht nog op een Selfie ook...
"Klootzakkentest"
Onze visite heeft vanmorgen zoals verwacht uitgeslapen na de lange reis met onderweg weinig slaap, maar ze waren amper wakker of ze lagen al met z’n allen in het zonnetje in de tuin. En het enige probleem daarbij was goed smeren en tijdig keren, en af en toe een verkoelende duik in het zwembad. Vooralsnog lijken ze allemaal weinig last te hebben van jetlag, dus dat is mooi meegenomen.
De enige onderbrekingen van het verblijf in de tuin waren een kort bezoekje aan het Alabang Town Center voor een lekker bakkie bij de Coffee Bean en om broodjes te halen voor de lunch. Martin en Sandra scoorden er ook nog een paar slippers (Martin zelfs twee paar) die de komende weken goed van pas zullen gaan komen. Later in de middag gingen we ook nog even voor een korte sfeerimpressie naar de Festival Supermall.
Onderweg merkte Ans op hoe chaotisch het verkeer hier is en dat iedereen compleet schijt aan alle regels, borden en belijningen lijkt te hebben. Riet deed daarop haar theorie uit de doeken dat volgens haar bestuurders van een Toyota Vios beslist het ergst zijn. Die theorie werd op datzelfde moment bevestigd door een voor ons rijdende Vios waarvan de vrouwelijke bestuurder ernstige twijfels liet bestaan over de vraag of ze ooit wel eens een rijles had gehad (het antwoord is overigens “Nee” voor vrijwel alle automobilisten hier).
En of het toeval is weet ik niet maar het zijn inderdaad vaak bestuurders van een Vios (dat is zoiets als een Yaris maar dan met een kofferbak) die uitblinken in, laten we maar zeggen, onzeker en chaotisch rijgedrag. Riet is er dan ook vast van overtuigd dat je voordat je in een Vios mag rijden eerst een “Klootzakkentest” moet doen...
Huis vol familie
Wat een gezellige drukte opeens bij ons thuis! Ans, Joelle, Martin en Sandra zijn er en dat brengt op slag een heleboel gezelligheid. Vanwege een uur vertraging landde het vliegtuig pas laat in de middag op de luchthaven NAIA waardoor het al bijna donker was toen ze aankwamen maar het werd ondanks dat het gezelschap moe was van de lange reis een hele gezellige eerste avond.
Maar het had nog wel wat voeten in aarde voor het zover was. Riet en ik zagen vanmorgen al dat het vliegtuig dik een uur te laat was vertrokken vanuit Dubai en de aankomsttijd in Manila schoof gedurende de dag steeds verder naar achteren. Gelukkig waren Riet en ik op tijd vertrokken van huis om ze op te halen want we verdaagden vlak voor de luchthaven in de gebruikelijk enorme file op de rotonde voor de ingang van het gebouw van Terminal 3.
In plaats van Lito reed ik deze keer zelf omdat er anders niet genoeg plek in de auto zou zijn voor ons zessen en alle bagage, want ook Riet wilde uiteraard ook mee deze keer. Met het zweet in de handen worstelde ik me gedurende drie wartier door het verkeersinfarct, want zo mag je de situatie op die rotonde toch wel noemen, maar gelukkig waren we nog ruim op tijd in de aankomsthal. Om daar vervolgens te constateren dat de aankomsttijd nog eens een kwartier later was dan de laatste keer dat we hadden gecheckt. Het wachten op de koffers duurde ook nog eens heel erg lang maar rond kwart voor zes kwamen ze dan eindelijk naar buiten.
Na de rondleiding door ons "a-sociale" huis (haha, dankjewel, Ans) en een bakkie in de tuin zijn we met z'n zessen naar het Alabang Town Center gelopen om wat te gaan eten. Op de foto zie je ons hele gezelschap gezellig aan tafel bij Italiaans restaurant "Italianni's" waar we behalve lekker gegeten ook heerlijk bijgekletst hebben.
Dat ging daarna nog de rest van de avond door op het terras in onze tuin en het werd zelfs verrassend laat. Pas bij twaalven konden onze gasten hun ogen niet meer open houden...
Ons bezoek is er bijna...
Een beetje een merkwaardige dag vandaag en dat komt natuurlijk door die onverwachte vrije dag van gisteren. Na een dag die aanvoelt als zaterdag opeens weer een werkdag voordat het echt zaterdag is geeft een beetje een onbestemd gevoel maar het kan ook zijn dat het kwam vanwege het feit dat onze familie die ons de komende weken komt bezoeken vanmiddag rond kwart voor drie Nederlandse tijd zijn vertrokken.
Ans, Joelle, Martin en Sandra zijn dus onderweg en komen rond middernacht op de luchthaven van Dubai aan. Dat is lokale tijd dus voor Nederlandse tijd moet je daar drie uur vanaf trekken. Het feit dat ze nu bijna hier zijn heeft er vandaag wat ons betreft voor gezorgd dat het leek of deze dag niet opschoot, want de tijd kan voor ons op dit moment niet snel genoeg gaan.
Wat het werk betreft was het vandaag een erg rustige dag op kantoor want heel veel mensen hadden de gelegenheid gebruikt om ook vandaag vrij te nemen zodat ze een lekker lang weekend hebben. Omdat overal in Zuid-Oost Azië Chinees Nieuwjaar wordt gevierd was vandaag zelfs in veel omringende landen een extra vrije dag en dat betekent automatisch een rustige werkdag.
Toch is de foto van vandaag een foto van het werk want de eerst foto's zijn vrijgegeven na de installatie van ons platform voor de kust van Palawan. Je ziet links in het geel en rood het nieuwe platform, in het midden het platform wat er al stond en rechts in het rood en lichtblauw het tijdelijke hotelplatform waarop het personeel is gehuisvest wat het geheel operationeel moet gaan maken.
Iedereen in ons project is ontzettend trots op dit geweldige resultaat, en volkomen terecht dacht ik zo.
Onverwachts een vrije dag
Het is vandaag Chinees Nieuwjaar en dat betekent een toch nog onverwachte vrije dag die ik eerlijk gezegd zelf bijna over het hoofd had gezien. Op onze jaarlijkse bedrijfskalender stond deze dag namelijk helemaal niet aangegeven als een vrije dag, en als een van mijn collegaatjes het toevallig eergisteren niet had opgemerkt dan was ik hoogstwaarschijnlijk gewoon naar mijn werk gegaan.
Ja, dat klinkt een beetje stom maar het komt een beetje doordat niet alle vrije dagen hier al aan het begin van het jaar vast staan. De regering besluit op een geven moment gewoon dat een bepaalde dag een (vrij vertaald) “speciale niet-werken dag” wordt en dat wordt dan in de kranten gepubliceerd. Normaal gesproken krijgen we van het bedrijf dan ook wel een mailtje maar dat is niet gekomen of ik heb het compleet gemist.
Maar goed, opeens een vrije dag dus midden in de week en dat komt altijd goed uit, toch? Jammer alleen dat mijn maag niet het enige is wat van slag is deze week, want ook het weer is een beetje onbestendig. Veel bewolking en veel wind, en dat maakt dat het fris aanvoelt. Let wel, je hoeft nog steeds geen vestje uit de kast te pakken hoor, maar toch is het minder aangenaam dan normaal.
De hele regio heeft een beetje last van raar weer op dit moment. Australië wordt op dit moment getroffen door twee zeer zware tyfoons, China heeft heel veel regen, en ook in de rest van Zuid-Oost Azië is het wisselvallig met hier en daar veel regen. Voor ons gelukkig allemaal ver van ons bed, en als het niet erger wordt dan nu dan zullen we maar niet mopperen.
Vandaag even een foto van een verkeerssituatie van vandaag, om een beetje te laten zien hoe het er hier aan toe gaat in het verkeer. Je ziet auto’s linksaf slaan, niet alleen van de baan voor linksaf waar ikzelf op rij, maar ook vanaf de twee banen naast mij waar duidelijk op staat aangegeven dat ze bedoeld zijn voor verkeer wat rechtdoor gaat.
De auto’s geven ook geen richting aan, maar als je hier al een tijdje woont dan zie je dit soort dingen aankomen. Ik verwachtte gewoon niet anders toen ik aanschoof dat de auto rechts van mij ook linksaf zou slaan, en ik dacht die daarnaast misschien ook wel. En jawel, dat gebeurde dus inderdaad en ik kon daarop vooraf al anticiperen door wat in te houden voordat ik linksaf ging.
Had ik het Nederlandse verwachtingspatroon gehanteerd en normaal fatsoenlijk Nederlands weggedrag verwacht dan was er aanzienlijke blikschade geweest...
De tuinman
We hebben iedere maandag een tuinman om alles wat nodig is in onze tuin te doen. Arnel kwam met het huis mee want hij is eigenlijk de tuinman van onze huisbaas en verzorgt de tuinen van alle huizen die Meneer Santiago hier in Ayala Alabang heeft.
Afgelopen maandag kwam Arnel echter niet opdagen en dat was vreemd omdat hij nog nooit een dag werk had gemist zonder bericht. Nog vreemder werd het toen bleek dat er al vroeg een mannetje aan de poort verscheen die aan Estela vroeg of we soms nog een tuinman nodig hadden. Riet begon zich ongerust te maken want slecht nieuws gaat hier snel van mond tot mond en hier geldt dat “de een z’n dood de ander zijn brood” is.
Gelukkig bleek er niets aan de hand en het mannetje aan de poort was waarschijnlijk puur toeval. Want wat was het geval, we hadden vorige week aan Arnel gevraagd of hij de bomen rondom onze tuin kon snoeien. Dat was hard nodig maar omdat er drastisch gesnoeid moest worden moest Arnel eerst toestemming vragen aan onze huisbaas.
Die vond het geen enkel probleem maar toen hij een blik wierp op het schamele tuingereedschap van Arnel besloot hij dat die eerst maar eens fatsoenlijke spullen moest hebben. Arnel is dus maandag bezig geweest om op kosten van de huisbaas een goeie trap, een snoeizaag en wat andere noodzakelijke spullen aan te schaffen en gisteren kwam hij alsnog om het snoeiwerk te doen.
En dat heeft hij wat je noemt voortvarend gedaan! Het resultaat is veel meer licht in de tuin en nu steken de palmbomen tenminste weer boven de rest van de begroeiing uit. Toen ik gisteravond thuis kwam was Arnel nog steeds de restanten van het snoeiwerk aan het opruimen. En hoewel Riet hem tot drie keer toe vertelde dat hij wat haar betrof naar huis mocht en dat hij niet alles hoefde te vegen bleef hij plichtsgetrouw tot het laatste blaadje opgeveegd was. Het extraatje wat hij van Riet kreeg was dan ook meer dan verdiend.
Ik denk dat we voorlopig weer een tijdje een uur eerder zon in de tuin hebben 's ochtends...
Eco Marathon
Het ging vandaag gelukkig weer goed, ik voelde me gisteravond al aardig opknappen na mijn bakkie kippensoep en vanmorgen was ik al weer zoveel beter dat ik aan het werk ben gegaan. Ik had nog wel een klein beetje een onbestendig gevoel in de maag dus besloot ik vandaag de koffie nog maar te vermijden en licht te eten om het noodlot niet te tarten. Het werd dus een zouteloos dagje thee met biscuitjes en crackers...
Op kantoor vliegen de emails op dit moment in het rond over de jaarlijkse Shell Eco Marathon die voor de regio Azië ook dit jaar weer in Manila wordt gehouden, en wel van 26 februari tot 1 maart. Personeel van Shell kan daarvoor gratis toegangskaarten krijgen maar die moeten wel vooraf gereserveerd worden, en daar gaan de meeste van die emails over.
Voor degenen die dit niet weten, de Shell Eco Marathon is een competitie voor studenten over de hele wereld om een efficiënt voertuig te ontwerpen, te bouwen en te laten rijden. en met efficiënt wordt bedoeld dat het voertuig zo zuinig mogelijk moet zijn, dus de uiteindelijke winnaar is het voertuig wat de meeste kilometers maakt op de minste hoeveelheid brandstof. er zijn daarbij verschillende categorieën, zoals bijvoorbeeld voertuigen op traditionele brandstoffen en voertuigen die elektrisch aangedreven zijn.
Dit lijkt een modern evenement maar niets is minder waar, het eerste evenement van dit soort vond in feite al plaats in 1939 toen een aantal Shell medewerkers in de Verenigde Staten een weddenschap aangingen over wie er het verst zou komen met dezelfde hoeveelheid brandstof. Inmiddels is dit evenement uitgegroeid tot over drie continenten en er doen alleen al in Azië meer dan honderdvijftig teams mee.
In de hal van ons kantoorgebouw staat sinds drie weken een van de voertuigen tentoongesteld die dit jaar mee gaan doen aan de Shell Eco Marathon, en op de foto van vandaag kun je zien hoe zo'n karretje er uitziet.
Voedselvergiftiging
Gisteravond gingen we zoals gewoonlijk op zondagavond op pad om ergens een hapje te gaan eten, en Riet wilde graag naar restaurant "Appenzeller". Het is een beetje uit de route maar het eten is er goed en ze hebben San Mig Light van de tap wat is altijd een pre bij mij. Riet was helemaal in haar knollentuin toen bleek dat ze weer eens erwtensoep op het menu hadden staan, en ik besloot iets van varkensrollade te nemen met gebakken aardappeltjes en rooie kool.
Wat er nu verkeerd is gevallen weet ik niet maar onderweg naar huis begon mijn maag te rommelen wat aanvoelde alsof er een centrifuge in zat die vuile onderbroeken en ongewassen sokken aan het draaien was. Ik bereikte nog maar net op tijd ons huis en het toilet, en even later wist ik dat het goed mis was. Niet alleen mijn maag speelde behoorlijk op, ook mijn darmen zaten zo te voelen verschrikkelijk in de knoop.
En dat heb ik geweten ook. De kramp werd steeds erger en ik moest met regelmaat naar het toilet sprinten waarbij er van twee kanten geofferd moest worden. Dat ging ook 's nachts door, dus nodeloos te vermelden dat ik niet bepaald lekker heb geslapen vannacht. Als ik niet op het toilet zat dan lag ik te kronkelen van de kramp, wat uiteindelijk om vijf uur in de ochtend pas zodanig minder werd dat ik in slaap ben gevallen.
Werken zat er vandaag dus niet in, en dat was hoofdzakelijk vanwege de kramp want mijn ingewanden voelden de hele dag aan alsof ik een trap van een paard had gekregen. In plaats van werken werd het een dag van veel thee, veel water, droge kaakjes en vanavond een kopje kippensoep. Want dat is nog steeds overal hetzelfde, als je ziek bent krijg je kippensoep.
De oorzaak is nog niet helemaal duidelijk. Volgens Riet kan het niet aan het eten van de "Appenzeller" liggen, maar de wens zal hier wel een beetje de moeder van de gedachte zijn want ze is natuurlijk bang dat ik nu niet meer naar haar favoriete restaurant wil.
Het zou ook zomaar kunnen dat het die bedorven hagelslag is geweest. Ik had voor de lunch een nieuw pak open gemaakt en na een paar happen wist ik al dat er iets mis was. Hoewel ik nog nooit van bedorven hagelslag heb gehoord zat er een hele rare en zelfs ronduit vieze smaak aan en het pak heb ik dus gelijk gekiept. Maar ja, die paar happen had ik al op.
Of was het toch misschien het ijs van het toetje bij "Appenzeller"? Wie het weet mag het zeggen...
Bubbel
Je ziet het onmiddellijk als je bijvoorbeeld een winkelcentrum binnengaat. De meeste Flipino's lopen schijnbaar volkomen in gedachten verzonken, al dan niet met het haast onvermijdelijke mobieltje in de hand, en ze hebben er geen idee van wat er om ze heen gebeurt. Wandelen door een druk winkelcentrum heeft voor westerlingen dan ook iets weg van spitsroede lopen.
Komt er een Filipino recht op je af lopen met die verdwaasde blik in de ogen dan gaat die niet voor je opzij. Geen boze opzet, je bent simpelweg niet opgemerkt! Vanmorgen had ik weer een van mijn favoriete manoeuvres, er loopt een Filipina voor me naar de roltrap met een mobieltje in haar hand en jawel hoor, ondanks dat ik vlak achter haar loop staat ze bovenaan de roltrap opeens stil, strak de blik gericht op het schermpje van haar mobieltje.
Riet en ik vinden dat overigens allang geen probleem meer. Wij lopen gewoon door, dumpen tegen de persoon in kwestie aan en als die verschrikt opkijkt (ineens wakker geworden in haar bubbel) zeggen we "Oh, so sorry...". Meestal zijn wij dan allang doorgelopen terwijl de persoon in kwestie zich nog half verdwaasd staat af te vragen wat er is gebeurt. Het levert ook bonuspunten op als ze schrik hun mobieltje laten vallen...
Dit gezegd hebbende, er was goed nieuws in de "Coffee Bean" vanmorgen, mijn favoriete Double Chocolate Latte was weer beschikbaar! Voor het eerst sinds begin november...
Valentijn flop...
Ik zeg het ieder jaar, Valentijnsdag is groot op de Filipijnen. Iedereen deelt kleine cadeautjes uit aan vrienden, meestal een bloem of iets zelf gemaakts met daarop een Valentijn wens, en iedereen wenst je in plaats van een goeie dag "Happy Valentine!". Vanmorgen in het Alabang Town Center zag het er ook allemaal erg feestelijk uit, met een bloemenstal die heel goeie zaken deed (ondanks de vaak bizar hoge prijzen) en restaurants die hun terrassen extra mooi hadden versierd.
Riet en ik zijn niet zo van de Valentijn maar we moeten toch eten, en als je dat op Valentijnsdag wilt doen hier dan is het zaak dat je reserveert want anders kon je wel eens voor de vervelende verrassing komen te staan dat alles overal vol zit. Daarom, en ook omdat we dachten "Kom, laten wij ook eens romantisch zijn", besloten we te reserveren voor het speciale Valentijnsdiner bij een exclusief en peperduur restaurant hier in de buurt.
We waren al meer bij dit door twee Nederlandse broers gerunde restaurant geweest en onze ervaringen waren heel erg positief. Maar helaas, het viel allemaal wat anders uit dan we hadden verwacht. Om te beginnen was er het menu, met zaken als oesters, Jakobsschelpen en kreeft, allemaal dingen die ik eet als het moet maar waar je me beslist geen plezier mee doet als het gaat om een avondje lekker uit eten.
Maar goed, daar was nog wel over heen te komen (alles voor de romantiek, nietwaar), ware het niet dat we een tafel op het buitenterras hadden en het regende. Niet echt stortregen, maar het druppelde toch net genoeg om het een probleem te maken. Het restaurant had daarop geanticipeerd door binnen meer tafels neer te zetten met als gevolg dat we hutje bij mutje opeengepakt zaten, iets wat de romantische sfeer niet bepaald verhoogde.
Konden ze niks aan doen zul je zeggen, nood breekt wetten, maar waar ze wel wat aan hadden kunnen doen was het tempo waarin de gerechten achtereenvolgens voor ons neer werden gezet. We hadden onze gang nog niet op of het bord werd weggehaald en vervangen door de volgende gang. Het diner was begonnen om zeven uur en om kwart voor acht zaten we al aan het hoofdgerecht, waarop Riet cynisch opmerkte dat we in dit tempo nog voor achten thuis konden zijn.
Tot overmaat van ramp hadden we ook het wijnarrangement bij het diner genomen, en de wijn werd in hetzelfde tempo geserveerd als het eten. Dat resulteerde in een flink inname tempo om niet rondes achter te komen lopen, en zeker voor mij (ik drink maar heel af en toe een wijntje) viel dat behoorlijk zwaar op de maag.
Toen de eigenaar kwam informeren of alles smaakte maakte Riet, die zich behoorlijk zat op te winden, toch maar even een opmerking over het serveertempo. Even later kwam een ober vertellen dat we een kop koffie kregen aangeboden ter compensatie, die door Riet op zijn Rijnsburgs van de hand werd gewezen waarop wij met zijn tweeën nog bijna ruzie aan tafel kregen.
De wijn was meer dan uitstekend en het eten zal op zich best goed geweest zijn, maar het enige wat ik echt lekker vond waren twee minuscule stukjes hertenbiefstuk. En om nou te zeggen dat ik vol zat, nee. De enige reden dat ik besloot om niet onderweg naar huis langs de Burger King te gaan was dat ik het niet vertrouwde om een Whopper toe te voegen aan de gistende massa in mijn maag, veroorzaakt door de veel te snel genuttigde verschillende wijnen.
Uiteindelijk zaten we voor negenen met de smoor in al weer thuis na een diner wat zowat een gemiddeld Filipijns maandsalaris had gekost. Oh ja, en onderweg naar huis regende het ook nog, om de feestvreugde helemaal compleet te maken.
Valentijnsdag. Hoera...
Gluurders
Sinds kort hebben we weer een ouwe gewoonte in ere hersteld en dat is op vrijdagavond naar de San Mig Pub voor een biertje en live muziek. Nou ja, een kleine correctie is hier op zijn plaats want de San Mig Pub heet al een paar maanden niet meer zo, de bar heet nu "Players".
Binnen is er erg weinig veranderd op een subtiele aanpassing van de naam van de bar op de kleding van het bedienend personeel (wat overigens vrijwel nog steeds hetzelfde is) na. Van de buitenkant is de verandering groter omdat de prachtige gebrandschilderde ramen met daarin de naam "San Mig" vervangen zijn door geslepen ruiten met daarin een logo met de naam "Players".
Verder is alles min of meer hetzelfde. Er komen nog steeds grotendeels dezelfde mensen, de live muziek is er nog, en het biertje van de tap smaakt er ook nog steeds heel best. Wat ook niet veranderd is zijn de overal hangende grote televisieschermen met daarop steevast basketbalwedstrijden, en dat veroorzaakt iets wat we ook nog gewend waren van toen het nog de "San Mig" heette. Ik doel daarmee op naar binnen glurende figuren die buiten met hun neus tegen de ruiten gedrukt staan om te proberen zo de basketbalwedstrijden op de grote schermen te volgen.
Die wedstrijden worden de hele avond door vertoond, maar zonder het bijbehorende geluid uiteraard als de band speelt of andere muziek aan staat. Gisteravond werd er een wedstrijd live uitgezonden uit de Filipijnse competitie en een van de ploegen was het hier mateloos populaire team Barangay Ginebra. Het duurde dan ook niet lang of er stonden verscheidene illegaal mee glurende toeschouwers van buitenaf mee te genieten.
Je zal maar lekker zitten te eten aan het tafeltje naast het raam. Want die gluurders hebben daar dus gewoon schijt aan...
Sportschool perikelen
Het zit me niet mee deze week voor wat betreft de activiteiten op de sportschool. En het leek er juist op dat alles weer een beetje in de oude routine was vervallen na de rommelige periode rond Kerst en Nieuw.
Allereerst was er afgelopen dinsdag de mededeling van spinning instructrice Karen dat het haar laatste dag was. Dat is balen want haar manier van les geven beviel me erg goed, lekker gestructureerd en niet zo rommelig als de lessen van de instructrice die ik daarvoor had.
Gelukkig was er ook nog wat goed nieuws en dat is dat de spinning lessen van Karen worden overgenomen door een andere instructrice die ik wel eens als invalster heb gehad. En gelukkig heeft die ook een redelijk gestructureerde manier van lesgeven met de muziek op een alleszins acceptabel geluidsniveau.
Vandaag had ik een probleem van geheel andere aard, en dat is een probleem waar ik regelmatig last van heb de laatste tijd. Ik heb al een paar verteld over de ontzettende verkeersdrukte op de weg van kantoor naar huis, en dat is dezelfde weg die langs de sportschool loopt. Het is de laatste tijd redelijk gelukt om nog net op tijd bij de sportschool aan te komen maar vandaag ging het helemaal mis.
Ik sport op donderdag altijd met mijn instructeur Benjo en dat begint om half zes. Ik probeer altijd tegen kwart over vijf aanwezig te zijn zodat ik ruim de tijd heb voor mij warming-up op de cross-trainer. Om daarvoor op tijd te zijn vertrok ik om tien voor vijf van kantoor voor het ritje wat normaal gesproken een minuutje of tien duurt, afhankelijk van de stoplichten.
Maar ik zag het al terwijl ik bij Lito in de auto stapte, het stond al meteen bij kantoor muurvast. Op allebei de kruispunten die we moeten passeren hadden ze verkeersregelaars ingezet en die maken er normaal gesproken altijd een dikke puinhoop van. Vandaag was dat niet anders, en toen ik constateerde dat ik om kwart over vijf nog pas halverwege was heb ik Benjo maar een berichtje gestuurd om af te zeggen voor de les.
Ik heb het me al eerder voorgenomen maar vanaf vandaag ga ik het echt doen. Als het volgende week weer meteen al vast staat pak ik mijn sporttas uit de auto en ga ik lopen. Dat duurt hooguit twintig minuten en het heeft ook nog eens het voordeel dat ik gelijk mijn warming-up heb gehad.
Die files zijn natuurlijk strontvervelend maar toch zie je af en toe nog wel wat leuks. Hebben jullie wel eens een nagebouwde jeep gezien met gordijntjes in plaats van ruiten? Only in the Philippines...
Virus
Er waart al twee weken een verkoudheidsvirus rond en daar zijn Riet en ik ook slachtoffer van geworden, zij het Riet in mindere mate dan ik. Ik loop al twee weken te snotteren, te hoesten en te niezen met een zere keel op de koop toe. En niet zo fris om te melden misschien, maar het is geen lekker “loopsnot” maar van dat dikke slijm wat in je neus en je keel gaat zitten. Niet echt prettig, en er is al een heel flesje Otrivin doorheen gegaan om te zorgen dat ik in ieder geval ’s nachts een beetje fatsoenlijk kan slapen zonder dat ik last heb van een verstopte neus.
Ook op kantoor zijn de gevolgen van het virus merkbaar. Er hebben zich al verscheidene mensen ziek gemeld en het hoesten en niezen gaat er ook de hele dag door. Mensen die je spreekt hebben ook vrijwel allemaal een of meerdere zieken thuis, dus je kunt wel stellen dat de griep flink toeslaat dit jaar. Het lijkt er in ieder geval op dat de griepspuit van januari (een traditie waar ik overigens nog nooit aan mee heb gedaan) weinig heeft uitgehaald.
Het zal allemaal wel te maken hebben met het “wisselvallige” weer van de afgelopen weken waarbij de temperaturen af en toe behoorlijk laag waren (om in schaats-termen te spreken "lage twintigers"), en met een regelmatige straffe wind. Tochtige omstandigheden dus met nog steeds een behoorlijk verschil tussen temperaturen binnen (dankzij de airco’s) en buiten, en mogelijk is dat een verklaring voor de verkoudheidsgolf.
Het kon voor de dames van kantoor allemaal de pret niet drukken. Die hebben blijkbaar last van een heel ander virus want ze zijn vanavond met zijn allen naar de premiere geweest van de film “Fifty Shades of Grey”. Niet bepaald wat je verwacht van keurige Katholieke meisjes zou je zeggen, maar ze hebben het er al weken, wat zeg ik, maanden over. Vandaag was het dan eindelijk zover en Facebook stond in een mum van tijd vol met geposte foto’s van toegangskaartjes.
De film zelf viel zeer in de smaak maar sommigen gaven toch wel aan dat ze hopen dat er snel een ongekuiste versie op DVD uitkomt. Meisjes toch...
Geslaagde overtocht
De overtocht van het Depletion Compression Platform naar de kust van het eiland Palawan is dankzij het gunstige weer van de afgelopen dagen prima verlopen. Gistermorgen was de sleep nog maar twee nautische mijlen verwijderd van het andere platform waar het naast moet komen te liggen.
Het nieuwe platform moet nu heel voorzichtig naar haar standplaats worden gemanoeuvreerd, wat nog niet zo eenvoudig is als het lijkt want naast het al bestaande platform ligt ook al een ander groot vaartuig voor anker, een hotelplatform waarop meer dan driehonderd man personeel is gehuisvest wat de installatie werkzaamheden moet gaan verrichten.
Op de foto zie je het nieuwe platform op de voorgrond, en in het midden is het al bestaande platform te zien met rechts daarnaast het hotel platform.
Het weer was een heel belangrijke factor in het hele sleepgebeuren, en eigenlijk had het niet gunstiger kunnen zijn. Als we drie maanden vertraging hadden gehad dan was de situatie waarschijnlijk anders geweest omdat dan het tyfoon seizoen al aangebroken zou zijn, met dus een grote kans op slechte omstandigheden. En veel eerder hadden we ook niet klaar moeten zijn want tot in afgelopen december hebben we nog zware stormen gehad en in januari is de eerste tyfoon van dit jaar al overgekomen.
Hetzelfde dilemma heeft zich twee jaar geleden afgespeeld toen er een boorschip boven het gasveld lag om twee nieuwe putten te boren. Dat moest tijdens een uitgekiende periode met zo gunstig mogelijke weersomstandigheden gebeuren, en hoewel het bijzonder lastig is om tyfoons lang van te voren te voorspellen is ook dat allemaal goed verlopen.
De eerstvolgende activiteit zal dus zijn de installatie van het platform op de juiste plaats en dat wordt een heel gegoochel met GPS coordinaten. Het platform is zelf-installerend wat je aan de lange poten kunt zien. Die poten zakken naar beneden totdat ze op de zeebodem rusten, waarna het platform zelf langs de poten omhoog wordt getakeld. De zeebodem op die plek moest worden geprepareerd met een dikke laag stenen en ook dat wordt dus nog even spannend want het is natuurlijk wel de bedoeling dat het platform een beetje fatsoenlijk waterpas komt te staan.
Kortom, spannende dagen in het verschiet voor ons project maar de eerst etappe, de zeereis naar de plek van bestemming, zit er op!
Banana Catsup
Iedereen kent natuurlijk tomatenketchup, maar weten jullie dat er ook zoiets is als bananenketchup? Echt waar, en het komt oorspronkelijk (want anders zou ik er natuurlijk niet over schrijven) van de Filipijnen. De populaire naam die hier gebruikt wordt is “Banana Catsup” waarbij het tweede woord uiteraard de Filipijnse verbastering is van het oorspronkelijke woord “ketchup”.
De Banana Catsup vindt zijn oorsprong in de Tweede Wereldoorlog toen er een enorm tekort was aan tomaten. Bananen waren er echter zat en zo werd het alternatief geboren voor de toen ook al heel populaire tomatenketchup. Een bijkomend voordeel was dat bananen niet alleen veel makkelijker te krijgen waren op de Filipijnen maar ook nog eens veel goedkoper waren (en nog steeds zijn) dan tomaten.
Het verschil in prijs is de reden dat veel fastfood restaurants op de Filipijnen bananenketchup bij hun producten geven in plaats van gewone ketchup. En vanwege de grote populariteit heeft zelfs McDonalds de bananenketchup in zijn assortiment. Als Riet voor een van haar liefdadigheidsprojecten ergens rijst of spaghetti gaat uitdelen dan gaan er altijd grote flessen met Banana Catsup mee. En daar blijft geen druppel van over want de Filipino’s sproeien net zo rijkelijk de Banana Catsup over hun eten als wij Nederlanders mayonaise over onze patat.
Maar is Banana Catsup ook geel is dan natuurlijk de vraag. Nee, het is normaal bruinig van kleur maar fabrikanten doen er vaak een kleurstof bij om het rood te maken en het meer op tomaten ketchup te laten lijken. De belangrijkste ingrediënten zijn uiteraard geprakte bananen, daarnaast zit er suiker in, azijn en diverse kruiden. En smaakt het ook echt naar bananen? Grappig genoeg vrijwel niet. Het lijkt met name door toevoeging van allerlei smaakstoffen veel meer op gewone tomatenketchup, alleen dus wat zoeter en ten opzichte van de standaard versie van tomatenketchup wat pittiger.
Een populair gerecht waarin Banana Catsup is verwerkt is Filipijnse spaghetti, en het wordt ook veel gebruikt als basis voor barbecue sauzen. Er zijn veel meer toepassingen maar Filipino’s doen daar toch al niet moeilijk over. Die doen Banana Catsup op vrijwel alles...
Eten
We hebben een beetje een vast ritueel voor wat betreft het avondeten, Riet kookt minstens drie keer per week Nederlandse kost en de andere dagen gaan we uit eten. Dat laatste klinkt misschien heel decadent maar geloof het of niet, het is vaak goedkoper om uit eten te gaan dan om zelf te koken. En bovendien vinden we het wandelingetje ’s avonds naar het Alabang Town Center gewoon gezellig.
De avonden dat Riet zelf kookt zijn tactisch gekozen. De maandag is standaard, en de andere twee dagen zijn de doordeweekse dagen waarop ik na het werk meteen door ga naar de sportschool, omdat ik daarna niet echt zin meer heb om ook nog eens voor eten de deur uit te gaan.
Onze “Hollandse kost” levert eigenlijk nooit problemen op. Bloemkool, rooie kool, krootjes, sla en sperzieboontjes zijn hier vrij makkelijk verkrijgbaar, er zijn goeie aardappelen en vlees is helemaal geen punt. En vanuit Nederland “smokkelen” we iedere keer in onze koffers spek, kapucijners en bruine bonen mee, en bij gelegenheid zelfs vacuum verpakte frikadellen.
Op de dagen dat we uit eten gaan is er altijd de vraag, “Waar gaan we naar toe?”, en we zijn inmiddels wel tot de ontdekking gekomen dat we vrijwel altijd in dezelfde restaurants belanden. Ten eerste natuurlijk omdat we dan weten dat we er goed kunnen eten, maar ook omdat Riet niet zo experimenteel is aangelegd wat eten betreft.
Het standpunt van Riet ten opzichte van eten is dat als er een pil wordt uitgevonden die een hele maaltijd vervangt, zij de eerste is die hem gaat kopen (waarschijnlijk samen met mijn maat Nico Vooijs die al jaren hetzelfde roept). Ik daarentegen ben volgens Riet net een vuilnisbak want volgens haar moet ze het eerste nog tegenkomen wat ik niet lekker vind.
Dit gezegd hebbende, ik denk niet dat na Riet’s ervaring van vanavond TGI Friday’s aan ons lijstje van favorieten toegevoegd gaat worden. ook al zit Elvis er voor de deur...
Mooi weer dukte?
Het was vandaag een bijzonder mooie en vooral erg warme dag, en dat was toch wel verrassend aangezien het de afgelopen dagen wat aan de koele kant was geweest met af en toe de nodige wind. Gisteravond zei Riet nog toen we naar huis liepen dat het erg aangenaam was, en daarmee bedoelde ze dat het niet zo benauwd warm was als het normaal bijna altijd is.
Dit was dus een uitgelezen dag om vooral niet teveel te doen en lekker in de tuin te zitten, maar mijn gebruikelijke vrijdagochtend koffie in het Alabang Town Center heb ik toch niet laten schieten. En omdat ik er toch was heb ik in het ATC ook meteen een paar kleine boodschapjes gedaan die we nodig hadden. Nou, dat heb ik geweten!
Normaal gesproken is het op dat uur van de ochtend nog redelijk rustig maar vandaag was het al een compleet gekkenhuis. Het leek wel alsof iedereen opeens de geest had gehad en boodschappen was gaan doen. Dat hoeft natuurlijk geen probleem te zijn als je zelf niet veel nodig hebt maar hier zit het probleem altijd bij de kassa's.
Ik heb al eerder verteld wat een ergernis het is om hier in de rij te moeten staan bij de kassa's van de supermarkten (ze zijn in dat opzicht allemaal hetzelfde) en vandaag beslist geen uitzondering. De helft van de kassa's was maar open en ondanks dat de rijen steeds langer werden deden ze daar helemaal niks aan. En geloof maar niet dat de kassajuffrouwen er een stapje bovenop doen omdat er zoveel wachtenden zijn, vergeet het maar!
De rij waarin ik stond werd hoofdzakelijk opgehouden doordat er te weinig wisselgeld was. Een probleem waar de kassajuffrouw zelf voortdurend wat aan probeerde te doen door voortdurend weg te lopen. En in plaats van in één keer het nodige extra wisselgeld te regelen bij een andere kassa werd er steeds voor iedere klant net genoeg gewisseld. De klanten zelf werken hier ook niet bepaald mee want al staat er een rij achter ze tot aan de maan dan gaan ze nog op hun gemak hun bonnetje en wisselgeld op staan bergen terwijl ze nog voor de kassa staan.
Wat mij altijd het meest opvalt is de gelatenheid waarmee dat allemaal gepaard gaat hier. Niemand die ongeduldig wordt (zelfs ik zie het tegenwoordig lijdzaam aan omdat er toch niks aan te doen is) en dat komt hoofdzakelijk omdat niemand hier het probleem ziet. Het hoort gewoon bij het boodschappen doen en het is alleen voor ons westerlingen enorm frustrerend om te zien dat ondanks prachtige nieuwe systemen voor bijvoorbeeld het scannen van de barcodes het afhandelen van klanten nog steeds zo traag gaat als dikke stront door een gieter.
Wij verzuchten dan ook na een bezoek aan de supermarkt regelmatig dat het nooit wat zal worden met dit land...
Referentie
Mijn website is hoofdzakelijk bedoeld om familie en vrienden die erin geïnteresseerd zijn op de hoogte te houden van ons dagelijkse wel en wee op de Filipijnen. Het idee daarvoor is ontstaan toen we in 2006 verhuisden naar het Russische eiland Sakhalin en eigenlijk bleek het verbazend makkelijk. Het opzetten van een website (in het begin nog helemaal handmatig maar nu met gebruikmaking van speciale software) was een makkie en het schrijven van stukjes ging me ook al makkelijk af.
Toen we van Sakhalin terugkwamen naar Nederland ben ik opgehouden met het dagelijks schrijven van stukjes, want wie is er tenslotte geïnteresseerd in je leven in Nederland als ze er zelf ook wonen, nietwaar. Maar toen we in 2010 naar Kuala Lumpur verhuisden ben ik meteen weer begonnen. En hoewel de opzet van de site af en toe verandert hou ik het nog steeds vol om iedere dag iets te schrijven.
Het grappige is nu dat mijn site, omdat die nu eenmaal op het Internet staat, voor iedereen te vinden is die zoekt via een van de bekende zoeksites zoals bijvoorbeeld Google. Mensen die informatie zoeken over de Filipijnen komen dus soms op mijn site uit en dat levert af en toe leuke voorvallen op.
Zo was er twee jaar geleden een Belgisch televisiebedrijf wat vroeg of ik ze in contact kon brengen met de beheerder van de North Cemetery, een grote begraafplaats in Manila. Of een Nederlands stel wat op het punt stond om naar Manila te verhuizen wat vroeg om hints en tips. En ook een Nederlandse organisatie die hier kleine hulpverleningsprojecten wilde starten kwam via mijn site met ons in contact.
Op zich vind ik dat erg leuk want je schrijft tenslotte om gelezen te worden, zelfs al zijn er maar een paar familieleden die dat regelmatig doen. Een wat groter publiek is natuurlijk leuker maar ik vind het zelf het leukst als mensen uit een onverwachte hoek niet alleen lezen maar ook reageren.
Afgelopen week kreeg ik een mailtje van ene Mark, die blijkbaar uit hobby een website heeft opgezet waar mensen die willen emigreren links kunnen vinden die voor hen handig kunnen zijn. De Filipijnen staan ook in het rijtje van landen en onder de rubriek “Emigratieverhalen” staat nu ook mijn website. En zoals Harrie Jekkers zei toen hij vertelde dat hij op een camping werd herkend, “Dat vind ik geinig”.
De betreffende website heet overigens emigratie-portal.nl, dus mocht je plannen hebben om te emigreren...
Luchthavenbelasting
Een van de ergernissen als je van een Filipijnse luchthaven vertrekt is dat je luchthavenbelasting moet betalen. Dat moet je in principe overal, en het bedrag wat je hier betaalt is zelfs relatief laag, maar het punt is dat het overal elders in de ticket kosten besloten zit. De luchtvaartmaatschappij draagt die luchthavenbelasting keurig voor je af en dat scheelt wachtrijen voor een loket.
Die luchthavenbelasting zorgt er ook voor dat het hele boarding pass systeem ook niet geautomatiseerd is. Je kunt voor vrijwel alle maatschappijen online inchecken en je boarding pass uitprinten of zelfs op je mobiele telefoon laden, hier werkt dat alleen niet. Bij het loket waar je de luchthavenbelasting moet betalen wordt alleen de ouderwetse op een acceptgiro lijkende ticket geaccepteerd en je moet dus te allen tijde je geprinte boarding pass omwisselen bij de check-in balie. En waar dat voor nodig is snapt geen mens want het enige wat ze bij dat betaalloket doen is een stempel op je ticket zetten en er een sticker op plakken.
Vorig jaar is door de regering besloten dat dat systeem toch wel heel achterlijk is en dat de luchthavenbelasting vanaf 1 februari in de ticket kosten opgenomen moeten worden, net als in de rest van de wereld. Alleen hebben ze daar een belangrijk aspect bij vergeten en daar wordt de laatste weken heftig tegen geprotesteerd, nu ook door Senatoren.
Wat wil het geval, het belangrijkste export artikel van de Filipijnen is personeel. Ruim twee en een half miljoen Filipino's werken in andere landen als Overseas Filipino Worker (OFW), en dat moet je letterlijk nemen want de Filipijnen hebben geen landsgrenzen, als een Filipino in het buitenland werkt dan is dat automatisch overzee. Al die OFW's zorgen ervoor dat er een flinke stroom buitenlandse valuta het land binnenkomt en daar is de Filipijnse regering natuurlijk heel blij mee.
Als kleine geste heeft de regering dan ook twintig jaar geleden een wet aangenomen die de OFW's vrijstelt van het betalen van die luchthavenbelasting, ze hoefden alleen maar aan het loket hun bewijs te laten zien dat ze een OFW waren. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet meer als de luchthavenbelasting in de ticketprijs zit.
Er is trouwens wel aan gedacht hoor. Bij het boeken van tickets wordt die luchthavenbelasting niet meegerekend als je zo'n OFW bewijs laat zien. Alleen hebben ze er niet aan gedacht dat tickets tegenwoordig vaak online worden geboekt, en wat te denken als je in het buitenland een ticket boekt want dan werkt het ook niet.
Er is dus een grote groep Filipino's die door de nieuwe regels gedupeerd worden en dat pikken ze niet. Het gaat overigens om een totaalbedrag van 550 Pesos (iets van twaalf euro), een bedrag wat een Filipino die in het buitenland werkt een vliegtuigtickets kan kopen volgens mij zonder al te veel problemen moet kunnen ophoesten. Maar ook in de regering gaan nu dus al stemmen op om de hele nieuwe regelgeving terug te draaien, en het zou me ook niks verbazen als dat nog gebeurt ook.
En dat zou dan weer een mooi voorbeeld zijn van hoe alles wat hier maar enigszins op vooruitgang lijkt de nek om wordt gedraaid...
Trots!
Een grote dag vandaag voor ons project! Zoals ik vorige week al vertelde was het platform wat we met zijn allen hebben gebouwd, het Depletion Compression Platform, op een paar kleine dingetjes na helemaal klaar. En dat betekende dat het gereed was om versleept te worden naar de uiteindelijk ligplek naast het andere platform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van het eiland Palawan.
Het afgelopen weekend is met man en macht de laatste hand aan het platform gelegd en op zondag werd het droogdok gedeeltelijk onder water gezet. Met die hoeveelheid water werd er gekeken of er ergens lekken waren die het verschepen zouden kunnen vertragen of zelfs uitstellen maar niets van dat alles, er kon worden geconstateerd dat alles klaar was voor vertrek.
Vanmorgen was het dan zover, om negen uur werd het platform uit het droogdok gesleept, de Baai van Subic in. En vandaar begint als de laatste testen goed verlopen over twee dagen de drie-daagse reis naar de kust van Palawan waar het zal worden geïnstalleerd, een proces wat ook drie dagen zal duren. Daarna wordt de brug tussen de beide platforms geïnstalleerd en kan de laatste fase voor de ingebruikname beginnen.
En er was meer, want deze week is er op het History Channel op de tv een documentaire van een half uur te zien over het Malampaya project, "Malampaya Gas to Power 24/7". Deze documentaire gaat hoofdzakelijk over de afgelopen dertien jaar waarin het Malampaya gasveld een groot deel van de Filipijnen van elektriciteit voorziet. Het meeste is gefilmd op het huidige Shallow Water Platform maar ons project komt er ook herhaaldelijk in voor met beelden van het Depletion Compression Platform in aanbouw.
Logisch dat niet alleen ik maar al mij collega's vandaag extra trots zijn op ons project!
Winkelparadjs
Afgelopen week hoorde ik iets wat ik in eerste instantie niet wilde geloven. Kijk, ik weet dat het goed winkelen is hier op de Filipijnen maar dat drie van de winkelcentra, of Shopping Malls zoals ze hier heten, in de Top Tien van de grootste winkelcentra van de wereld staan geloofde ik niet.
Maar het klopt, ik heb het nagezocht op Wikipedia, de twee grootste winkelcentra ter wereld staan in China maar de nummers drie en vier op de lijst staan hier in Manila! Het grootste winkelcentrum van Manila is de SM Mega Mall (de naam zegt het eigenlijk al), die twee jaar geleden stuivertje heeft gewisseld met de SM North EDSA Mall die tot dat moment groter was. En het drietal wordt gecompleteerd door de SM Mall of Asia die op de tiende plaats van de Top Tien staat.
Dat is dus goed nieuws voor onze aanstaande bezoekers. Met name voor Ans en Sandra denk ik, die vast en zeker wel een bezoekje aan een of meer van deze winkelcentra zullen kunnen waarderen. Sandra heeft bij haar vorige bezoek twee van de drie overigens al gezien, waaronder de SM North EDSA Mall die toen nog derde plaats op de wereldranglijst innam. Een bezoek aan de SM Mega Mall lijkt dan ook een must want aangezien ze ook met ons in de Mid Valley Mall in Kuala Lumpur is geweest kan ze dan zeggen dat ze vier van de tien grootste winkelcentra in de wereld heeft bezocht.
Om aan te geven hoe groot die Malls eigenlijk zijn hier even een paar cijfers. De SM Mega Mall heeft meer dan duizend afzonderlijke winkels onder haar dak. En dat is zelfs nog honderd minder dan de SM North EDSA Mall, maar de total oppervlakte aan winkels van de SM Mega Mall is groter. Per dag krijgt de SM Mega Mall gemiddeld 800.000 (achthonderdduizend !) bezoekers, en dat is dus per jaar bijna driehonderd miljoen bezoekers!
Een bezoek aan zo’n enorm winkelcentrum is een belevenis op zich omdat er behalve winkels ook enorm veel restaurants en koffieshops zijn, bioscopen en soms zelfs complete amusementsparken of een indoor ijsbaan (zoals in de SM Mall of Asia). Je kunt je er dus zonder problemen een hele dag (of zelfs dagenlang als je een winkelfanaat bent) bezig houden.
Jammer alleen voor mij is dat Riet absoluut niet van winkelen houdt, dus Manila als winkelparadijs is aan ons niet besteed...
De Klucht van de Kleurenstickers
Onze wijk Ayala Alabang Village was de afgelopen week in het nieuws. Niet met iets ernstigs maar het ging wel over een tamelijk controversiële aangelegenheid. Er is een namelijk juridische strijd gaande tussen de vereniging van huiseigenaren van onze Village (die overigens in de kranten een “sjieke buitenwijk” werd genoemd) en de directie van een van de scholen in de wijk over het toegangsbeleid voor auto’s van niet-bewoners.
Alle bewoners van de Village die een auto hebben moeten ieder jaar een sticker halen op het administratiekantoor van onze wijk. Wij hebben ook zo’n sticker op de voorruit en daarmee kunnen wij vrij de Village in en uit rijden. Auto’s die niet zo’n sticker hebben moeten zich melden bij de poort en de chauffeur krijgt dan tegen overhandiging van zijn rijbewijs of ander identiteitsbewijs een tijdelijke toegangspas.
Wat is nou het geval, op de scholen in de Village komen steeds meer leerlingen van buiten de wijk zelf, en aangezien dat allemaal privé scholen zijn kun je rustig stellen dat die leerlingen allemaal vermogende ouders hebben. En die ouders hebben allemaal dikke auto’s waarmee ze hun kinderen naar school brengen (of wat waarschijnlijker is, laten brengen). En al dat extra verkeer begint behoorlijk wat overlast te bezorgen.
Veel van die auto’s hebben ook zo’n sticker voor toegang tot de wijk en dat zorgt in de ochtend- en avondspits voor flink wat extra verkeer en dus overlast. Daarnaast staan ook op die tijden lange wachtrijen voor de poorten met auto’s die zo’n sticker niet hebben en zich dus moeten melden.
Veel bewoners ergeren zich kapot aan die enorme drukte in onze anders zo rustige Village en de vereniging van huiseigenaren heeft dan ook besloten er wat aan te doen. Niet-bewoners krijgen geen gewone toegangssticker meer maar als ze hier kinderen op school hebben kunnen ze een speciale toegangssticker halen om hun kinderen naar school te kunnen brengen.
Maar (en hier komt het) die stickers komen er in twee kleuren, met een groene sticker mogen dan alleen op dinsdag en donderdag de Village in en die met een witte sticker op maandag, woensdag en vrijdag. Het idee is dat de ouders van buiten de wijk gaan carpoolen en dat het wegbrengen van hun kinderen naar scholen in onze wijk dan minder verkeer oplevert. En dat is nog niet eens het probleem van die ouders en de schooldirectie want daar zouden ze nog wel mee kunnen leven. Nee, het probleem is dat het uitdelen van de stickers weer zo’n typisch voorbeeld is van Filipijnse hersenkronkels.
Wil je zo’n carpool systeem laten werken dan moet je dicht bij elkaar wonende ouders verschillend gekleurde stickers geven, zodat ze onderling kunnen regelen wie op welke dag rijdt. Maar dat zou te simpel zijn want wat hebben ze nou gedaan, ze hebben alle mensen die bij elkaar inde buurt wonen stickers met dezelfde kleur gegeven. En daar zit hem de kneep, want die mensen hebben nu dus helemaal geen mogelijkheid tot carpoolen omdat ze allemaal op dezelfde dagen de Village niet in mogen.
En dat is dus een probleem voor de schoolgaande kinderen, want de meesten wonen toch wel zover weg dat lopen geen optie is. En openbaar vervoer ook niet echt want dat mag onze Village niet in en de scholen liggen niet bepaald vlak bij de ingang. Het is dus nu afwachten wat de rechter gaat zeggen, maar er zijn al wat initiatieven om dan maar schoolbussen te gaan instellen. Dat zullen de ouders uiteraard zelf moeten bekostigen, maar daarnaast lijkt dat voor de wijk zelf ook niet echt een oplossing. Dan krijgen we in plaats van personenauto’s regelmatig zwaar verkeer door de straat.
Ja, want wijzelf hebben ook behoorlijk last van al dat verkeer. De grootste school staat namelijk aan het eind van onze straat...
Kanonnen in de nacht
Geluid van buitenaf dringt nogal makkelijk in ons huis door want de ramen hebben geen dubbel glas. Sterker nog, we hebben een flink aantal ramen die zo lang als wij in dit huis wonen nog nooit dicht zijn geweest. Af en toe worden we dan ook wel eens ’s nachts opgeschrikt door het lawaai van een door de straat rijdende auto met een race uitlaat, maar daar staat dan weer tegenover dat we ’s morgens vroeg de vogeltjes in onze tuin horen zingen.
Vannacht werden we om vier uur echter opgeschrikt door harde knallen in de verte. Even daarvoor had ik ook al flarden van muziek gehoord, en aangezien we ’s avonds ook al de streep van een zoeklicht in de lucht had gezien dat ik dat er ergens een groot feest aan de gang was wat tot laat in de nacht was doorgegaan.
Het was inderdaad een soort van feest, wat we hoorden was namelijk de start van de jaarlijkse Condura Skyway Marathon, een hardloop evenement waarvan het traject over de Skyway loopt. De Skyway is de verhoogde tolweg die op dit moment onze wijk Alabang verbindt met het centrum van Manila. Deze marathon vindt hoofdzakelijk ‘s nachts plaats om het verkeer niet te hinderen, vandaar de muziek die we hoorden midden in de nacht.
De nachtelijke geluiden hadden indirect ook te maken met de marathon want dit jaar was het evenement gerelateerd aan een tragische gebeurtenis van de afgelopen week. Tijdens een actie van de Special Action Forces (SAF) van het Filipijnse leger in de buurt van het stadje Mamasapano op Mindanao liepen een groep militairen in een hinderlaag van de moslim rebellen. Ze kwamen vast te zitten in een open veld en werden daar zonder pardon afgeslacht. Vierenveertig militairen kwamen daarbij om het leven en die werden tijdens de marathon geëerd.
De knallen die we hadden gehoord waren vierenveertig saluutschoten uit kanonnen, en vanmorgen stonden er foto’s in de kranten van de marathonlopers die salueerden terwijl ze langs een rij langs de kant staande militairen kwamen die elk een foto droegen van een van de slachtoffers.
Een paar maanden geleden waren er berichten over een akkoord tussen de regering en de moslim rebellen maar dat lijkt na deze gebeurtenis weer erg ver weg.
