Filippijnse glimlach
Tijdens een van onze maandelijkse bijeenkomsten op kantoor hadden we vanmorgen een gastspreekster over het onderwerp “Verschillen in Cultuur”. Het is niet de eerste keer dat er hierover gesproken wordt in team bijeenkomsten maar het is in ons project waarin zo’n twintig verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd zijn een erg aansprekend onderwerp. Ik ging er maar weer eens goed voor zitten.
Het doel van de presentatie was om wederzijds begrip te kweken voor soms merkwaardige verschillen tussen mensen uit verschillende culturen, en dan hier natuurlijk met name de verschillen tussen Filippino's en de buitenlanders ofwel de expats. Er zijn ook in ons project en natuurlijk in de privé sfeer nog al eens kleine conflicten die ontstaan zijn doordat men elkaar op de een of andere manier niet begrijpt.
De presentatie viel me een beetje tegen want het werd hoofdzakelijk een nogal theoretisch verhaal met veel statistische gegevens maar desondanks toch nog wel de moeite waard. Zo werd bijvoorbeeld aandacht besteed aan het feit dat Filippino's nooit regens "Nee" tegen zullen zeggen, al moeten ze ervoor liegen. Nee zeggen betekent namelijk gezichtsverlies en ik heb al eens eerder gemeld dat dat hier heel erg gevoelig ligt.
Het andere interessante onderdeel was de Filippijnse glimlach. De mensen hier lachen graag en veel, maar het is opvallend hoe ze blijven lachen ook als er iets ergs gebeurt. Dat doen ze niet uit gebrek aan respect maar omdat een Filippino altijd zal proberen iets negatiefs om te zetten naar iets positiefs, en dat uit zich zonder dat ze het vaak zelf doorhebben door een glimlach op hun gezicht te forceren.
Dat kan aan de een kant veel respect opleveren, zoals na de supertyfoon "Yolanda" toen de Filippino's bleven glimlachen en de hoop uitspraken dat de wereld ze zou helpen en dat ze er dan wel weer bovenop zouden komen. Het leverde ze de naam op van een veerkrachtig volk wat zich niet liet ontmoedigen door een grote ramp.
Aan de andere kant kan het ook negatief werken, zoals na het beruchte busgijzelingsdrama in Manila in 2010 waarbij een dolle politieman een bus toeristen gijzelde bij Hotel Manila en de beëindiging van het drama door beoordelingsfouten van de politie verscheidene slachtoffers kostte. President Aquino's verklaring werd in de hele wereld bekritiseerd omdat hij bleef glimlachen tijdens het droevige relaas, wat ten onrechte werd aangezien als een gebrek aan respect voor de slachtoffers.
Zo blijkt dus maar weer dat er altijd nog wel wat te leren valt als het gaat om wederzijds begrip.
Nieuwbouw
Het gebied rond ons kantoorgebouw heet "Filinvest", naar de project ontwikkelaar die het gebied onder beheer heeft en die bezig is om daar in rap tempo een wijk neer te zetten die vol staat met hotels, appartementen en kantoorgebouwen.
Toen ik drie en een half jaar geleden (waar blijft de tijd!) voor het eerst in Manila kwam waren er maar een paar hoge gebouwen. Behalve ons kantoorgebouw waren dat de dubbele torens van de verzekeringsmaatschappij Insular aan de overkant van ons kantoor en vlakbij het Vivére Hotel. Het gebouw wat nu het Crimson Hotel is was toen nog in aanbouw, en verder stonden er een stuk of drie, vier appartementencomplexen die je met een beetje goeie wil ook wel als hoogbouw kunt kwalificeren.
Dat is in de afgelopen tijd hard veranderd. Het Crimson Hotel is af, en er is zelfs nog een ander hotel bijgekomen, het Acacia. En werkelijk overal rond ons kantoor wordt op dit moment gebouwd. Het groene park achter het gebouw is al anderhalf jaar geleden ten prooi gevallen aan een soort expositiecentrum en er verrijst het ene hoge gebouw na het andere.
Op zich is de locatie niet zo gek. Het is ver van de drukte van het rommelige centrum van Manila, met luxe winkelcentra en mooie hotels op loopafstand, en wat belangrijker is, een prima verbinding met de luchthaven NAIA dankzij de twee jaar geleden geopende Skyway. Die verhoogde tolweg loopt vrijwel rechtstreeks van NAIA naar onze wijk Alabang en je bent (vooropgesteld dat Terminal 3 ooit in gebruik genomen gaat worden voor internationaal vliegverkeer) in twintig minuten ter plekke.
Wat je je wel af en toe afvraagt is welke bedrijven er allemaal van die kantoren gebruik zullen gaan maken. Want de werknemers daarvan zullen al die nieuwe appartementen moeten gaan bewonen, en de talloze (?) bezoekers moeten van die hotels gebruik gaan maken. Opportunisme? Of zou er heel on-Filippijns een doordacht plan achter zitten? Ik hou het op het eerste...
Interview
De onderzoekers die het interne onderzoek naar ons project doen hebben vorige week een lijst afgegeven van mensen in het project die ze willen interviewen en daarvoor heeft ons management niets aan het toeval over gelaten. We hebben al talloze briefings achter de rug over hoe we ons moeten opstellen gedurende de interviews, beleefd maar terughoudend en niet meer informatie vrijgeven dan wordt gevraagd en vooral geen informatie geven waar niet om wordt gevraagd.
Het komt op mij allemaal een beetje over alsof we wat te verbergen hebben en dat valt dacht ik allemaal wel mee, we doen het volgens mij als project helemaal niet zo slecht. Punt is natuurlijk dat er heel veel prestige meespeelt, met name voor de leidinggevenden in het project. Als er een goede beoordeling uit dit interne onderzoek voort komt dan staat het project binnen Shell in het zonnetje en dat schijnt dan natuurlijk hoofdzakelijk op ons project management.
Hoe het ook zei, vanmiddag was het mijn beurt voor een interview, en dat viel zeker gezien de tijd die ik eraan besteed heb om me voor te bereiden nogal een afknapper. Ik had al gezien dat geen van de leden van de onderzoekscommissie ervaring had op mijn vakgebied en ik vroeg me dus van te voren al af hoe de interviewers mij zinnige vragen zouden kunnen stellen over het werk wat ik doe. Ik kreeg daarin gelijk want ik kreeg maar een enkele zinvolle vraag en de rest ging over algemeenheden die ze met een beetje moeite zelf in de systemen van Shell hadden kunnen opzoeken.
Maar goed, ik ben er vanaf, maar het onderzoek duurt nog twee en een halve week. Daarna kunnen we hopelijk met zijn allen weer normaal doen en ons project opleveren zoals we dat nu ook al doen, naar ons beste kunnen.
Naar de Immigratiedienst
Samen met nog een collega werden Riet en ik vanmorgen om negen uur naar het kantoor van de immigratiedienst in Makati gebracht. De rit naar Makati ging vlot maar om bij het kantoor te komen duurde het langst omdat we dwars door het centrum moesten en omdat de chauffeur niet precies wist waar het was.
Het kantoor bleek gevestigd in de catacomben van een groot kantoorgebouw in een smal maar overvol gangetje. Bijna aan het eind was een zijgangetje van een meter of zes lang, net zo smal en ook stampvol, en daar waren de loketten. Onze begeleidster stoomde meteen door naar het achterste loket maar kreeg net als iedereen te horen dat onze formulieren weliswaar ingeleverd konden worden maar dat we net als iedereen moesten wachten tot onze namen zouden worden afgeroepen.
We vonden ondanks de drukte een zitplekje dankzij het principe opgestaan is plaats vergaan. Het was een drukte van belang in beide smalle gangetjes want alle nieuwkomers drongen steevast naar het achterste loket, kregen vervolgens net als iedereen te horen dat ze achteraan moesten aansluiten en moesten dus tegen de stroom in weer terug de andere gang in.
En zoals gewoonlijk ging het allemaal niet erg vlot. Er kwamen steeds meer mensen binnen maar er vertrokken er verhoudingsgewijs veel minder dus het werd steeds voller. Ondanks dat wachtte iedereen gelaten op zijn beurt terwijl op de achtergrond aan één stuk door het geratel te horen was van matrixprinters, het gestamp van stempels en het afscheuren van papier.
Na anderhalf uur werd eindelijk Riet als eerste afgeroepen, gevolgd door mijzelf en als laatste de collega die ook mee was. Bij het achterste loket moesten we onze visumkaart laten zien en kregen we ons formulier terug. Vervolgens moesten we naar een ander loket en kregen daar op vertoon van onze visumkaart een ander formulier waarmee we naar een derde loket moesten om te betalen.
Alle drie die loketten waren naast elkaar in datzelfde smalle gangetje maar in omgekeerde volgorde dus we moesten zo’n beetje tegen de stroom in van loket naar loket. Na betaling kregen we bij het derde loket weer een formulier waarmee we terug moesten naar het achterste loket. Daar werd ons eerste formulier weer ingenomen en kregen we op het laatste formulier een stempel. En daarmee waren we gelukkig klaar en zijn we voor een jaar van die visum ellende af.
Als tenminste die idioten de regels tussendoor niet weer veranderen...
Tijd te kort...
Deze week is ook de week dat alle buitenlanders met een werkvergunning op een van de kantoren van de immigratiedienst acte de présence moeten geven. Ik had voor Riet en mijzelf de dinsdag opgegeven als voorkeursdag en dat is dus morgen, maar ik had nog steeds niks gehoord van het bureau wat ons gaat begeleiden tijdens dat bezoek. Een mailtje leverde in eerste instantie geen resultaat op maar aan het eind van de middag kwam dan toch nog op de valreep het bericht dat alles morgenochtend toch nog doorgaat. Als alles goed gaat, we houden onze adem maar niet in...
Ondertussen staan de foto's van Bohol nog steeds niet op mijn website. Ik schiet al wel op maar ik ben er nog niet helemaal. Ik was van plan geweest om dat in het weekend te doen maar het leek Riet gistermiddag wel gezellig om onze vrienden Pat en Howard uit te nodigen om wat te komen drinken. Het werd ook gezellig, maar van werken aan mijn foto's kwam dus gisteravond niet veel meer terecht.
En doordeweeks heb ik er nauwelijks puf voor, wat natuurlijk geen wonder is want ik zit de hele dag al voor een beeldscherm (eigenlijk zelfs twee). En daarbij ga ik op maandagavond naar de sportschool voor Spinning, dinsdagavond is sinds vorige week weer onze oefenavond met de band, woensdag is Quiz Night (waarvoor ik trouwens in het weekend ook nog een vraag moest maken), donderdag weer naar de sportschool en vrijdagavond uitpuffen in de San Mig.
Ik kom hier hartstikke tijd tekort...
Weerpraatje
We horen berichten uit Nederland over het rare weer voor de tijd van het jaar. Te hoge temperaturen en in de hele winter maar tien dagen met vorst, dat is inderdaad heel vreemd. Niet gek dat het zo’n beetje de warmste winter gaat worden sinds mensenheugenis. Maar het is niet alleen in Nederland dat het weer van slag lijkt want ook hier hebben we te maken met ongewone weersomstandigheden voor de tijd van het jaar.
Vorig jaar was januari een maand die voor Filippijnse begrippen buitengewoon koel was en met veel wind, en dat bleek geen uitzondering want dat was dit jaar weer zo. In februari vorig jaar begon pas de hete en droge periode die normaal gesproken duurt tot end april en die hier de zomer wordt genoemd. Dat was ook dit jaar de verwachting maar dat gebeurde niet want februari is tot nu toe nog steeds wat we in Nederland wisselvallig zouden noemen.
Het is weliswaar nog steeds de hele maand droog op vijf of zes spetters na, maar het is veelal bewolkt en er staat nog steeds bijna iedere dag een stevige wind. De temperatuur zou zo langzamerhand tot boven de dertig graden moeten gaan oplopen maar het blijft ongewoon koel met overdag “maar” achtentwintig of negenentwintig graden. Er zit aan die wind wel een voordeel want die zorgt voor verkoeling die iedereen erg prettig schijnt te vinden, maar dat geldt dus niet voor mij want zoals ik al eerder heb gezegd, ik heb een pesthekel aan wind.
Vandaag was weer zo’n vreemde dag met donkere wolken waar behalve een enkel spatje (bijna letterlijk) geen regen is gevallen, afgewisseld met perioden met zon. Ook was de wind soms stevig, dan was het weer bijna windstil; kortom er is geen peil op te trekken. Mijn Filippijnse collega’s hebben me de laatste weken al herhaaldelijk aangesproken over het weer want ze veronderstelden dat het me hier nu wel heel erg aan “thuis” zou doen denken.
Helaas wel ja...
Waterwerken
De watermaatschappij Maynilad is op dit moment druk bezig met werkzaamheden in onze wijk en dat veroorzaakt heel veel verkeersoverlast. Overal liggen de straten open want er moeten pijpleidingen worden vervangen en dat gaat niet bepaald vlot.
Het maakt hier niet zoveel uit of er werkzaamheden worden verricht die wat voor hinder dan ook veroorzaken. Het werk moet simpelweg worden gedaan en dat kost net zoveel tijd als er nodig is. Zo ligt bijvoorbeeld de straat vlak voor de hoofdingang van onze wijk al een week gedeeltelijk open wat met name in de spits een flinke chaos en opstoppingen veroorzaakt. Opschieten, zeg je? Een woord wat hier niet bestaat.
Ik zal niet zeggen dat zoiets in Nederland niet voorkomt hoor, want bijvoorbeeld de Brouwerstraat in Rijnsburg heeft ook maanden open gelegen voor "reconstructie werkzaamheden" en ook dat veroorzaakte flinke problemen. Maar over het algemeen kun je toch stellen dat reparaties zo snel mogelijk uitgevoerd worden om verkeersoverlast te beperken.
Nou, hier dus niet, en de werkzaamheden beperken zich niet tot één plaats, overal in de wijk ligt de weg open. Veel logica lijkt er ook al niet in te zitten want op veel plekken ligt de straat wel open maar gebeurt er dagenlang niks. Daar komt nog bij dat de plekken waar wordt gewerkt weliswaar afgeschermd zijn met borden maar de verlichting is vaak heel matig en is zo'n obstakel in het donker vaak moeilijk te zien, temeer omdat de straatverlichting nou ook niet bepaald is wat je in Nederland gewend bent.
Hoe lang het allemaal gaat duren weten we niet maar wij zijn er wel achter dat vrijwel alles bij Maynilad traag en niet zo efficiënt gaat. Weet je nog, onze torenhoge waterrekening van zeven miljoen pesos? We hebben er nu voor de derde maand op rij zo één gehad. Maar er zou toch iets aan gedaan worden? Ja, ze zijn wezen kijken en hebben geconstateerd dat de nieuwe watermeter achterstevoren is gemonteerd. En hebben ze dat dan niet gerepareerd? Ja, is ook gebeurd, maar blijkbaar hebben ze daarbij de meter alweer verkeerd gemonteerd want hij telt nog steeds achteruit.
Op het kantoor van Maynilad lagen alle meiden in ieder geval helemaal in een deuk van de week...
Voorpaginanieuws!
Groot nieuws vanmorgen, letterlijk en figuurlijk, want ons project heeft de voorpagina's van verscheidene kranten gehaald. De reden was dat er een belangrijke delegatie van de Europese Unie, vergezeld door een aantal ambassadeurs van Europese landen, de scheepswerf in Subic heeft bezocht waar ons platform wordt gebouwd.
Het bezoek was reden voor de Filippijnse media om uitgebreid aandacht te besteden aan ons project en het werd blijkbaar zo belangrijk gevonden dat we voorpaginanieuws waren vanmorgen. Op de foto is mijn collega Nathan te zien die staande in het droogdok van de werf een aantal van de bezoekers uitlegt wat de stand van zaken is op dit moment.
Uiteraard kwamen de bezoekers van de EU voor zaken naar de Filippijnen, waarbij voornamelijk werd gepleit om de Filippijnse markt open te stellen voor Europesche bedrijven. Met name het feit dat buitenlandse bedrijven maar voor veertig procent eigenaar kunnen zijn van vestigingen op de Filipijnen is voor de meeste buitenlandse investeerders een probleem, en er werd dan ook voorgesteld om dit te veranderen in honderd procent. Het belangrijkste argument is natuurlijk het grote aantal banen wat dit moet gaan opleveren maar het betekent wel dat de grondwet zal moeten worden aangepast.
Ons project is eigenlijk al een goed voorbeeld van de samenwerking met Europese bedrijven. Het Nederlandse bedrijf Mammoet gaat het transport verzorgen van het nieuwe platform naar zijn ligplek voor de kust van Palawan en het eveneens Nederlandse bedrijf Boskalis gaat de koppeling van het nieuwe platform aan het al bestaande platform tot stand brengen.
En daarmee is Nederland in ons project ruim vertegenwoordigd. Niet slecht toch?
Door de mangel
De komende drie weken worden voor ons project spannende weken want dan wordt er een zogenaamde "Audit" gedaan, een onderzoek door een commissie van Shell die ons hele project gaat doorlichten. De bedoeling is dat alles wat er mis is aan het licht komt en daar komen deze keer geen aanbevelingen uit maar een keihard oordeel.
Dat zal uiteraard voor het management van het project gevolgen hebben en daarom worden we al weken bestookt met allerlei informatie om ons voor te bereiden op dit komende onderzoek. Er wordt geprobeerd niks aan het toeval over te laten, er is zelfs een delegatie op bezoek geweest van een ander project wat al eerder door deze mangel is gehaald. Dankzij hun ervaringen konden we al meteen wat plooien recht strijken, tenminste dat hebben we zo goed mogelijk geprobeerd..
We hebben zelf het idee dat we er helemaal niet zo slecht voor staan maar voor het management is dit onderzoek mogelijk van cruciaal belang voor hun verdere carrière. Zelf ben ik er nogal nuchter onder want de opdracht van deze commissie is om hoe dan ook iets te vinden wat mis is. Die gasten gaan echt niet naar huis met de conclusie dat "alles wel is aan boord", ze gaan net zolang door tot er wat gevonden is. De vraag is dus alleen wat ze zullen vinden en welke conclusies ze daaraan gaan verbinden.
Zoals mijn moeder ook altijd zei als ik dacht dat mijn aanstaande schoolrapport wel mee zou vallen, "We zelle 'n 'et wel zien". Morgen is er in ieder geval een voor iedereen verplichte vergadering waarbij we te horen gaan krijgen wat we wel en vooral niet mogen zeggen...
Nieuwe visaregels
Gelukkig hoeven we vrijwel niets zelfs te regelen en blijft de overlast voor ons beperkt tot het aanleveren van de zoveelste kopie van onze paspoorten en verblijfsvergunningen bij het bureaus wat alles voor ons gaat regelen en het daadwerkelijke bezoek. Dat laatste moet volgende week gaan plaatsvinden, want het moet voor het einde van deze maand anders moet er per maand een boete worden betaald van tweehonderd pesos per persoon. Een aantal boze collega’s heeft al gevraagd of ze een jaar vooruit kunnen betalen en waarschijnlijk zou dat voor Shell ook nog een veel goedkopere oplossing zijn, maar helaas kan het niet omdat dat het imago van het bedrijf zou schaden.
Vandaag kreeg ik het formulier onder ogen wat er moet worden ingevuld en dat is op zich al weer een staaltje Filippijnse bureaucratie die je alleen zou verwachten in de voormalige Sovjet Unie. Maar over het invullen daarvan hoeven we ons gelukkig niet druk te maken want ook dat wordt voor ons gedaan. We hoeven alleen met twee recente pasfoto’s in de hand te verschijnen op een door het bemiddelingsbureau afgesproken dag ergens volgende week.
De Quiz Night verliep voor ons vanavond niet slecht, we werden derde en dat betekent een prijs van duizend pesos, te besteden in de Union Jack Tavern. Er was nog wel een grappig incident bij een van de vragen; die ging over hoofdsteden en er werd ook gevraagd naar de hoofdstad van Nederland. Sommige teams hadden Den Haag opgegeven in plaats van Amsterdam en de Quiz Master vond dat na enige discussie en volkomen onduidelijke argumentatie nog acceptabel ook. Riet en ik protesteerden uiteraard en we kregen uiteindelijk ons gelijk, met wat zure blikken hier en daar...
En weer die visa
Degenen die mijn dagelijkse berichtjes al een tijdje volgen weten dat we sinds we op de Filippijnen zijn aangekomen regelmatig problemen hebben gehad met onze visa. Niet het krijgen van een visum zelf is het probleem maar de tijd die het duurt voordat het geregeld is.
Het eerste visum wat we kregen was maar geldig voor een jaar (waarvan al bijna twee maanden verlopen waren toen we het eindelijk pas kregen) dus we moesten vorig jaar weer het hele circus doorlopen. Zoals jullie hebben kunnen lezen ging dat voor mijn nog maar net goed in verband met een voorgenomen bezoek aan Nederland maar voor Riet liep het helemaal mis en dat kostte ons in eerste instantie onze geplande vakantie.
We waren dan ook blij dat toen alle ellende achter de rug was onze nieuwe visa twee jaar geldig bleken te zijn in plaats van één, en we dachten dan ook voorlopig van het gezeur af te zijn. Helaas, we hebben weer te vroeg gejuicht want de regering heeft de regels pas weer veranderd. Ondanks dat we een geldig visum hebben zijn alle buitenlanders sinds kort verplicht om één keer per jaar persoonlijk op het Bureau van Immigratie te verschijnen om te laten verifiëren dat we nog steeds zijn wie we zijn en om opnieuw vingerafdrukken te laten nemen.
Shell heeft een andere oplossing voorgesteld, want met dat hele proces gaat al gauw een uur of drie, vier heen inclusief de trip naar het Immigratie kantoor en voor de mensen in Subic betekent het zelfs een hele dag om naar Manila te komen. De voorgestelde oplossing is even simpel als handig, er is namelijk gevraagd of er niet een beambte naar ons kantoor kan komen om dan in één dag iedereen hier ter plekke af te handelen. Dat zou een enorme besparing aan tijd en geld opleveren, maar je snapt het al, het voorstel betekent een afwijking van de normale gang van zaken en daar kunnen ze hier volstrekt niet tegen.
Hoewel het voorstel officieel nog steeds niet is afgewezen en nog in behandeling schijnt te zijn begint inmiddels de tijd te dringen voor de meesten van ons. We moeten ons allemaal voor een bepaalde datum melden en daarom hebben we vanmorgen het bericht gekregen dat we ons toch maar in verbinding moeten gaan stellen met het bureau wat ons bij het proces gaat begeleiden.
We krijgen dus binnenkort weer een gezellig uitstapje naar het Bureau van Immigratie. Hoera...
"Armageddon"
Alle kranten in Manila hadden vandaag schreeuwende koppen die massale verkeersopstoppingen aankondigen in het centrum van de stad. De oorzaak van alle consternatie is het van start gaan van een prestigieus project om de snelweg vanuit het zuiden, de South Luzon Express Way (SLEX) te verbinden met de snelweg naar het noorden, de North Luzon Express Way (NLEX).
Op dit moment is de enige mogelijkheid om van de SLEX naar de NLEX te komen een route dwars door te stad via de Epifanio De los Santos Avenue, oftewel de beruchte EDSA. Deze weg is veruit de drukste weg van Manila, mede omdat het de belangrijkste verbinding vormt tussen het zuiden en het noorden van het eiland Luzon, en zorgt vanwege de centrale ligging voor enorme verkeersoverlast in het centrum van de stad.
Er wordt al jaren gewerkt aan de plannen voor een betere verbinding tussen het zuiden en het noorden maar het probleem is dat er zo weinig ruimte is. Manila ligt namelijk ingeklemd tussen de Baai van Manila en het meer van Laguna wat een weg om Manila heen onmogelijk maakt. De gekozen oplossing is de aanleg van een verhoogde weg die de SLEX met de NLEX verbindt en die dwars door de stad loopt.
Het eerste deel van het werk is al klaar want een groot deel van die weg, de Skyway, is al aangelegd. Het stuk wat klaar is verbindt nu Alabang met het centrum van de stad en wij maken er inmiddels al twee jaar dankbaar gebruik van want het heeft de tijd om bij Makati of het vliegveld te komen verkort van soms wel anderhalf uur (afhankelijk van de drukte) naar een kwartier.
Het moeilijkste stuk wordt nu aangelegd en dat is de verbinding tussen de metrostations Buendia en Balintawak, oftewel het punt waar de Skyway nu ophoudt en het punt waar de NLEX begint. Dit stuk gaat dwars door het hart van de stad en de aanleg zal dus de komende jaren voor heel veel overlast gaan zorgen, en daar maken alle kranten vandaag dus melding van. Er wordt zelfs in sommige krantenkoppen met weinig gevoel voor understatement gesproken van een waar "Armageddon" (het einde der tijden) op de wegen.
Het resultaat op langere termijn zal echter zijn dat de verkeersdrukte in de stad enorm zal gaan afnemen en dat de economisch belangrijke route van het zuiden naar het noorden ook tot slechts vijftien minuten zal worden bekort in plaats van gemiddeld anderhalf uur. En dat wordt in sommige kranten, die de huidige president blijkbaar niet erg gunstig gezind zijn, nogal onderbelicht...
Bezoek met een verhaal
We hadden vandaag weer een bezoeker uit Nederland over de vloer en dit is een bezoeker met een heel bijzonder verhaal. Mijn ouwe vriend en collega Karel is over uit Nederland om een maand op de Filippijnen door te brengen met zijn kersverse nieuwe Filippijnse vriendin, en misschien zelfs wel om zijn definitieve verhuizing naar de Filippijnen voor te bereiden. Dat laatste verbaasd me overigens niet want Karel is al heel lang volkomen verknocht aan dit land.
Maar dat is niet het bijzondere verhaal. Toen eind 1989 mijn contract afliep bij Peugeot-Talbot in Utrecht had mijn toenmalige werkgever Inter Access een nieuwe klus voor mij geregeld. Ik moest bij Shell in Rotterdam iemand gaan vervangen die twee maanden op vakantie zou gaan. Zijn Shell baas had tot het allerlaatste moment gewacht met het zorgen voor vervanging dus het was allemaal kort dag en moest met grote haast geregeld worden. Ik had nog maar net drie dagen de tijd voor een korte kennismaking met Shell en Karel en het werd zodoende een hele korte inwerk periode.
Die vakantieganger, zoals jullie nu wel kunnen raden, was Karel en hij ging op vakantie naar... de Filippijnen! Na zijn terugkeer van die vakantie zijn we nog ruim twee jaar collega’s geweest bij Shell en we zijn daarna met nog een aantal andere collega’s uit die tijd altijd contact blijven houden. We proberen ieder jaar een keer bij elkaar te komen om bij te praten en de laatste keer was afgelopen december.
Maar terugkomend op die eerste kennismaking in het toenmalige Shell gebouw op het Hofplein in Rotterdam, wie had nou ooit kunnen denken wat er allemaal zou volgen. Mijn oorspronkelijke contract met Shell zou maar voor drie maanden zijn, alleen ter vervanging van Karel gedurende zijn vakantie, maar ik ben er nooit meer weg gegaan. Dat contract duurde uiteindelijk acht jaar waarna ik door Shell werd gevraagd om in vaste dienst te komen en de rest is zoals dat heet geschiedenis.
En zo zaten Karel, Riet en ik vanavond ruim vierentwintig jaar na die eerste ontmoeting weer samen in de kroeg, op de Filippijnen. Het kan raar lopen in de wereld...
De foto van Riet en mij werd uiteraard door Karel gemaakt en ik denk dat we deze maar als statieportret gaan gebruiken.
Great Gatsby Party
We hadden vanavond een groot feest, het jaarlijkse Charity Ball van ALIG wat ten doel heeft om geld in te zamelen voor de goede doelen die ALIG allemaal ondersteund. De toegangsprijzen zijn dan ook fors te noemen maar daar krijg je wel wat voor terug zo ontdekten we vanavond op ons eerste ALIG Charity Ball.
Op de Filippijnen is het vrijwel onmogelijk om een gewoon feest te organiseren, twee dingen zijn ontbeerlijk en dat zijn allereerst een thema en ten tweede verlotingen. Het thema wat voor deze gelegenheid was gekozen was "The Great Gatsby", wat inhoudt dat iedereen in kleding werd verwacht zoals die wordt gedragen in de gelijknamige films.
De tijd waarin "The Great Gatsby" speelt is het Amerika van eind jaren twintig, de tijd van de Charleston, en dit thema kwam voor ons voor de verandering eens prima uit. Het in december afgelaste Shell Kerstfeest zou namelijk hetzelfde thema hebben en aangezien Riet toen al het nodige had aangeschaft hoefden ze niet meer op pad voor kleding en accessoires. En ik hoefde ook niets meer aan te schaffen, ik kon eindelijk mijn smoking eens een keer dragen.
Het moet gezegd, vrijwel iedereen zag er fantastisch uit en ook de locatie, rond het zwembad van de Palms Country Club, was uit de kunst. Uiteraard waren er wat toespraken, bedankjes en af en toe een "raffle" (verloting), maar het buffet was fantastisch. Er kon worden gedanst op twintiger jaren muziek want er was een heuse Jazz band opgetrommeld, waarbij een aantal dames hun in de afgelopen weken geoefende Charleston lieten zien.
Er waren ook een aantal sponsors die een bijdrage hadden geleverd. Zo was er onder andere een tent van het sigarettenmerk "Lucky Strike" waar men probeerde iedereen aan het roken te krijgen, maar veel interessanter vonden wij de stand van "Johnny Walker" waar een aantal soorten van deze whisky kon worden geproefd. En het waren niet de minste soorten ook want er werd zelfs "Blue Label" geschonken.
We waren meegereden met Riet's vriendin Pat en haar man Howard en daarmee we besloten de avond waardig, in onze tuin met een glas vijftien jaar oude Glenfiddich Single Malt...
Valentijnsdag
Valentijnsdag is hier simpelweg niet te vermijden. De slijmerigheid van het hele gebeuren maakt me zowat onpasselijk met al dat roze met die rooie hartjes overal, en dan dat gevraag of je nog wat bijzonders gaat doen met "Valentijnsdag.
Laat het nu voor eens en altijd duidelijk zijn, Valentijnsdag is bedoeld om een geheime liefde een aardigheidje te sturen in de vorm van een kaart of een bos bloemen. Iemand waarmee ik al zesendertig jaar samen ben waarvan tweeëndertig jaar getrouwd kun je met de beste wil van de wereld niet een "geheime" liefde noemen, wel?
Maar alle Filippijnse vrouwen (en de hier aanwezige Maleise ook trouwens) laten zich graag bossen bloemen aanleunen en ze laten zich fêteren met etentjes. Op kantoor werden aan de dames rozen uitgedeeld en iedereen, ook de mannen, kreeg een doosje uitgereikt met daarin twee brownies met, hoe kan het ook anders, rode hartjes daarop. Nou ja, ze smaakten best, en ik zal wel weer totaal niet romantisch zijn. Ook goed.
Riet en ik kozen voor een andere benadering, wij gingen met een aantal collega's van mij met hun aanhang naar een restaurant wat hier pas is geopend en wat als bijzonderheid voor ons heeft dat de eigenaar een Nederlander is. Het restaurant heeft de wat merkwaardige naam "The Black Pig" (Het Zwart Varken), maar de eerste indruk dat het er prima verzorgd is allemaal. Er is een lekker biertje en ook de wijn was prima heb ik me laten vertellen. Over het eten hebben we ook goeie berichten gehoord maar dat konden we nog niet zelf ervaren want we hadden niet gereserveerd en aangezien de tent stampvol zat (vanwege die vermaledijde Valentijn natuurlijk) konden we geen diner bestellen.
Nou ja, dat komt nog wel een keer want we komen er zeker nog wel een keer terug, al moet ik wel zeggen dat de prijzen er exorbitant hoog zijn. Het enige is dat we Riet moeten laten ophouden deze tent "De Black Pik" te noemen, want dat is iets heel anders...
Nog steeds geen schaatsen gezien
Wij volgen hier nog steeds de Olympische Winterspelen hoofdzakelijk via het Internet nadat het experiment met de verbinding via Nederland was mislukt. We hebben nog steeds geen enkele televisiezender kunnen vinden in ons uitgebreide zenderpakket die ook maar de geringste aandacht schenkt aan de Winterspelen. Nieuwszenders als BBC en CNN melden af en toe wel wat in de journaals maar dat zijn geen schaatslanden dus van onze schaatssuccessen is er nog geen kruimel in beeld geweest.
Gek genoeg staan er ook op het Internet nauwelijks beelden. Ik heb via Youtube geprobeerd iets te vinden want daar vindt je meestal toch ook wel iets, maar ook daar staat helemaal niks. Gelukkig hebben we weer een nieuwe optie gevonden, en als dat blijkt te werken dan kunnen we vrijwel alle Nederlandse tv kijken via het Internet. Het is een zelfde soort oplossing als die ik in eerste instantie zelf gevonden had maar hiervoor hoef ik zelf niks op te zetten, we hoeven alleen maar lid te worden. We kunnen gratis een half uur proberen en dat moet lang genoeg zijn om te zien of het inderdaad zo goed werkt als ze zeggen.
Kunnen we binnenkort misschien ook weer kijken naar “Boer zoekt Vrouw”. Jippie...
Robin en Chantal weer vertrokken
De vakantie van Robin en Chantal zat er vandaag al weer op. Vanavond hebben Riet en ik ze naar de luchthaven gebracht voor het eerste deel van hun terugreis, de vlucht naar Dubai die om even na middernacht zal vertrekken.
Dankzij het late tijdstip van die vlucht hadden ze vandaag nog de hele dag om in Manila door te brengen en er was zelfs vanavond nog ruim de tijd om nog een laatste keer uit eten te gaan.
Gisteren heeft Riet ze meegenomen voor een bezoek aan de Wet Market, een echte Filippijnse markt waar het armere deel van de bevolking zijn inkopen doet. Het is een kleurrijk maar ook niet al te fraai geurend spektakel wat je eigenlijk gewoon gezien moet hebben. Chantal wilde er graag foto's maken en vroeg zich af of de mensen er daar geen aanstoot aan zouden nemen. We stelden haar gerust en beloofden dat het eerder het tegendeel zou zijn.
En dat bleek ook wel want het gezelschap kreeg zelfs regelmatig aanwijzingen van de lokale bevolking over wat en vooral wie er op de foto moesten, en de aangewezen objecten gingen er allemaal eens goed voor staan. Het leverde de nodige mooie en vooral kleurrijke plaatjes op die Chantal binnenkort beslist op haar website zal plaatsen.
Vandaag was er een laatste bezoek aan Greenhills want er moesten nog een paar "echte" merktassen gescoord worden. Chantal vond Greenhills helemaal geweldig, Robin had het wat gauwer bekeken als ik het zo hoorde. Vanavond sloten we de vakantie in stijl af bij de plaatselijke Chinees.
Om even voor negenen gingen we dan toch maar richting de luchthaven waar we na iets meer dan een half uur later al aankwamen. Het was onderweg ontzettend rustig omdat de avondspits al voorbij was, nog een niet onbelangrijk voordeel van die late vlucht. Na het afscheid waren Riet en ik dan ook met een half uur al weer thuis.
Voor Robin en Chantal gaat dat een paar uurtjes langer duren, die komen als alles goed gaat morgenmiddag pas rond half twee plaatselijke tijd aan op Schiphol na een hopelijk fijne vakantie.
Filippijnse afvaardiging
In de Filippijnse kranten heb ik er geen woord over kunnen vinden maar er is wel degelijk een afvaardiging van de Filippijnen aanwezig op de Olympische Winterspelen in Sochi. Terwijl wij Nederlanders vol trots naar onze schaatsers kijken en alle kranten al ver voor de spelen bol stonden van de voorbeschouwingen is het hier stil rond de eenzame Filippijnse deelnemer. Die deelnemer is de 17-jarige kunstschaatser Michael Christian Martinez, en hij is de eerste Filippijn die deelneemt aan de Winterspelen in tweeëntwintig jaar. Hij is ook de eerste Zuid-Oost Aziatische kunstschaatser die ooit is afgevaardigd.
Dat er hier in Manila weinig geschaatst wordt zal duidelijk zijn. De uit het stadsdeel Parañaque afkomstige Michael zag op 8-jarige leeftijd voor het eerst schaatsers op de kunstijsbaan in een winkelcentrum en hij was meteen verkocht. De meeste sporten waren voor hem door zijn astma niet geschikt maar het kunstschaatsen bleek voor hem ideaal.
Getraind in zowel Manila als in de Verenigde Staten maakte hij zijn officiële debuut in 2010 en hij werd vijfde op de Wereldkampioenschappen voor Junioren in 2013. Hij is dus redelijk succesvol maar in eigen land is er nauwelijks erkenning voor zijn sportieve prestaties.
De Filippijnse regering is over het algemeen best gul als het gaat om het sponsoren van Filippijnse sporters op internationale toernooien maar niet in het geval van Michael. Die moet het hebben van een enkele privé sponsor, de SM Mall winkelketen die ook de eigenaar is van de enige twee kunstijsbanen op de Filippijnen, en van een kleine bijdrage van de Filippijnse Schaatsbond (ja, ik was ook verbaasd dat die bestaat). De moeder van Michael vertelde aan een Katholieke nieuwsdienst zelfs dat ze een hypotheek op hun huis hebben moeten nemen om de deelname van Michael aan de Winterspelen in Sochi te kunnen bekostigen.
Aanstaande donderdag komt Michael voor het eerst in actie. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat hij hoge ogen gaat gooien maar ik vind wel dat hij in het Heineken Huis moet worden uitgenodigd...
Geen Olympische Spelen op tv...
Bij mij valt het wel mee maar Riet heeft sinds afgelopen zaterdag weer de kriebels. Toen we 's avonds in de San Mig pub een biertje zaten te doen zat ze op hete kolen want de 5000 meter schaatsen voor heren was die avond en dat wilde ze beslist zien. Er zou vast wel een zender zijn die de Olympische Winterspelen live zou uitzenden dachten we. Tenslotte hebben we ook Eredivisie Live dus waarom niet.
Na vier of vijf keer door alle zenders heen gezapt te zijn drong de bittere waarheid door, geen enkele sportzender verwaardigde het zich zelfs maar om de Spelen te vermelden. En de buitenlandse zenders zoals CNN en ESPN zonden dan weliswaar live uit maar alleen ijshockey en biathlon. Maar schaatsen, ho maar! Dat hadden we natuurlijk kunnen verwachten van een land als dit, waar ik vorig jaar nog verbaasd werd aangekeken met de vraag "Dus je bedoelt dat er echt zoiets bestaat als een wereldkampioenschap schaatsen?"
Geen Winterspelen op tv dus, en ook op de pc lukt het niet. Onze vrienden van de NOS delen ons doodleuk mee dat we in een land wonen waar hun uitzendingen niet te ontvangen zijn via het Internet, ondanks al die mooie slogans van "Je kunt alles via ons volgen zelfs als je in het buitenland woont". Niet dus, maar dat had ik ook niet verwacht want met de Europesche kampioenschappen voetbal ging het al precies zo.
Het punt is dat ze aan ons IP adres kunnen zien dat we vanuit de Filippijnen proberen in te loggen. Om dat nu te omzeilen heb ik een gratis proefabonnement genomen voor een paar dagen bij een Nederlandse VPN provider. Ik zal niet al te technisch worden maar daarmee lijkt het net alsof je met je pc of iPad in Nederland bent en dan zouden de NOS uitzendingen dus wel gewoon te volgen moeten zijn via het Internet.
Het duurde bijna twee dagen voordat mijn aanvraag werd goedgekeurd maar vanaf vanavond kon ik dan eindelijk proberen of ik de kluit zodanig legaal kan belazeren dat we hier het schaatsen live kunnen volgen via de pc. Maar helaas, de verbinding is zo traag dat de live verbinding weliswaar tot stand wordt gebracht maar het blijft bij laden zonder dat er ook maar een fractie van bewegend beeld te zien valt.
Leuk als je in een land woont waar de snelheid van het internet vergelijkbaar is met Nederland zo'n tien jaar geleden. Op dit moment lukt het waarschijnlijk nog eerder om een volwassen olifant uit te poepen dan om een live televisie uitzending van de NOS hier door de kabel te krijgen...
De Klucht van de Cheescake...
Het is al weer een tijdje geleden maar we hebben er weer een hoor, zo'n ongelofelijk verhaal waarvan iedereen vast en zeker denkt dat je het verzint maar wat gewoon waar gebeurd is. "More fun in the Philippines"! Maar goed, hier komt-ie.
Omdat dit al weer het laatste weekend is van de vakantie van Robin en Chantal wilden we deze zondag zinvol besteden, maar de vraag was waaraan. Het idee kwam op tafel om naar het Ocean Park te gaan bij het H2O hotel, gelegen aan de baai langs Roxas Boulevard. Op een zondag en niet te laat weg, dan moet dat kunnen dachten we.
Fout gedacht. We hadden namelijk geen rekening gehouden met de Shell Eco Marathon waarvan het parcour pal naast het H2O hotel bleek te liggen. We wisten natuurlijk wel van het evenement zelf maar we hadden het parcours aan de andere kant van Roxas Boulevard verwacht (geen idee waarom overigens). Het betekende zoeken en uiteindelijk omrijden, wat dan wel lukte maar er was natuurlijk een flinke menigte op de been op de door ons uitgezochte locatie.
Ook bij het Ocean Park zelf was het een drukte van belang want er waren zo te zien een aantal complete scholen op bezoek, en zo te zien allemaal gesponsord door, jawel, Shell. Dankjewel, baas! Er was geen doorkomen aan en we hielden het dus snel voor gezien, we gingen op zoek naar een bakkie.
We kwamen terecht in een restaurant waar ze gerechten hadden uit heel Azië en bij navraag ook een bakkie. We schoven aan en bestelden wat te drinken met voor Riet en mij elk een stuk cheese cake en voor Robin en Chantal ook iets van taart. De koude drankjes kwamen al snel maar de cappuccino's van Robin en mij kwamen pas na twintig minuten. De taart was nog niet in zicht maar we begonnen maar vast aan de koffie omdat die anders koud zou worden.
De koffie en de vruchtensapjes waren na ruim een half uur allang op maar nog steeds geen taart in zicht. Een van de obers kwam naar ons toe en beloofde snel achter onze bestelling aan te gaan. Tien minuten later was er nog steeds niks in zicht en bij navraag kregen we te horen ( je gaat dit echt niet geloven) dat de taart "zoek" was. We dachten eerst dat ze onze stukken aan iemand anders hadden gegeven maar dat was het niet, de taarten zelf konden ze niet vinden!
Er werd vervolgens iemand op pad gestuurd om ergens taarten te halen, waar begrepen wij ook niet maar we hadden geen zin daar op te wachten en vroegen om de rekening. Toen die kwam controleerden we of ze de taart niet toch op de rekening hadden gezet. Dat hadden ze niet, maar er stond wel een portie rijst op die we ook niet hadden gehad.
We stonden op en vertrokken terwijl bij Riet nu zo langzamerhand de stoom uit haar oren kwam. Bij de kassa was een serveerster nog steeds met onze rekening bezig en zonder te stoppen propte Riet haar in het voorbijgaan het verschuldigde bedrag in handen. Zonder fooi, dat mag duidelijk zijn...
Bonifacio en "Market! Market!"
Een prachtige zaterdag en dus een mooie dag om op pad te gaan. Maar niet nadat ik mijn zaterdagochtend bezoek had gebracht aan de Gym. Robin en Chantal waren er al een keer met Riet geweest en gingen vandaag ook met mij weer mee omdat ze hun conditie ook tijdens hun vakantie een beetje op peil willen houden.
Eenmaal terug en opgefrist gingen we richting Bonifacio, een moderne stadswijk die volop in ontwikkeling is met veel hoge gebouwen en appartementen, en ook het ultra-moderne ziekenhuis waar Riet onder behandeling is geweest het afgelopen jaar is daar. En er is natuurlijk "Market! Market!", een groot, gezellig en vooral heel druk winkelcentrum.
Na een bakkie koffie op een terras (met voor Riet een Belgische wafel) wandelden we naar "Market! Market!" waar de beide dames meteen schoenenwinkels in doken. Er moesten namelijk al twee weken sandalen worden gekocht en dat was om de een of andere reden nog steeds niet gelukt. En jawel hoor, hier lukte dat zonder moeite. De eerste winkel had niks van hun gading, de tweede had een paar voor Chantal, en de derde winkel was helemaal een succes want daar waren sandalen in de aanbieding voor een prikje. Ik geloof dat Robin en ik een half uur buiten hebben staan wachten...
Ook Robin vond nog totaal onverwacht een paar slippers in een grote sportzaak. Niet dat er hier nergens slippers te koop zijn, in tegendeel zelfs, maar allebei mijn zoons zijn nou eenmaal nogal kieskeurig wanneer het aankomt op het aanschaffen van schoeisel. Terwijl Robin bij de kassa werd geholpen telden Riet, Chantal en ik het personeel wat er in deze sportzaak rondliep. We kwamen op een totaal van drieëntwintig, en dat in een zaak die kleiner is dan een doorsnee Intersport in Nederland.
Naast "Market! Market!" is een klein marktterrein waar we een bekend tafereel aantroffen wat je kunt zien op de foto van vandaag. En als een geboren en getogen Rijnsburgse ging Riet daar uiteraard meteen even de lucht opsnuiven...
Eco Marathon
Vandaag is in Manila de Shell Eco-marathon Asia van start gegaan voor een drie-daags evenement waarbij honderdvijf studenten uit vijftien landen gaan proberen de prijs te winnen voor het voertuig wat het zuinigst is met brandstof. Een aantal teams hebben al eerder aan deze competitie meegedaan maar er zijn ook de nodige nieuwkomers die allemaal vastbesloten zijn de titel in de wacht te slepen.
Het evenement wordt gehouden in het Rizal Park, gelegen in het centrum van de stad vlak naast Intramuros, de oude Spaanse citadel. Voormalig president and op dit moment de burgemeester van Manila Joseph Estrada, links op de foto met de geblokte vlag in zijn handen, heeft vandaag het startsein gegeven. Naast hem op de foto is nog zichtbaar de president van Shell in de Filippijnen, Edgar Chua. De competitie duurt tot aanstaande zondag.
Naast dit positieve nieuws is er overigens ook weer een negatief bericht te melden. Eergisteren is er weer eens een ernstig busongeluk gebeurd waarbij veertien doden waren te betreuren. In het bergachtige gebied op zo'n driehonderd kilometer ten noorden van Manila is een bus een een vijfhonderd meter diep ravijn gestort. In de bus zaten twee Nederlanders, een man en een vrouw, en de vrouw is bij het ongeluk om het leven gekomen.
Ik heb al meer gezegd dat bussen hier zo'n beetje de meest onveilige manier van vervoer is. En dat heeft niet eens te maken met de conditie van de bussen of de wegen maar met de chauffeurs die vrijwel allemaal ongetraind en roekeloos zijn. En hoewel ik niet op de zaken vooruit wil lopen zal ik absoluut niet verbaasd zijn als blijkt dat de chauffeur ten tijde van het ongeluk met zijn mobieltje bezig was...
Niet rijden dag...
De afgelopen weken heb ik een paar keer melding gemaakt van het ongewoon frisse weer. Oké, toegegeven, ik zou drieëntwintig graden helemaal niet fris moeten vinden maar dat is het wel. En de afgelopen week hadden we op Panglao, wat toch een uur vliegen zuidelijker ligt dan Manila, zelfs nog een flinke depressie met heel veel wind en zware regenval.
We hebben inmiddels gehoord dat er ook in Manila de nodige regen is gevallen op vrijdag, maar net als op Panglao is het daarna alleen maar beter geworden. Vandaag was weer een hete dag met een strakblauwe lucht, en het lijkt er dus op dat het hier dus nu pas echt zomer gaat worden.
Onze visite moest vandaag noodgedwongen thuis blijven want met de auto weg was vandaag geen optie, het was vandaag namelijk onze “niet rijden” dag. Manila kent een systeem om de verkeersdrukte een beetje in te perken en dat is gebaseerd op de nummerplaat van je auto. Afhankelijk van het laatste cijfer op de nummerplaat mag je in grote delen van de stad niet rijden op de dag die aan dat nummer is gekoppeld.
Onze nummerplaat eindigt op een “8” en daarmee is die dag de donderdag. In onze wijk Alabang gelden geen restricties, dus ik kan gewoon met de auto naar mijn werk worden gebracht op donderdag, maar bijvoorbeeld naar het centrum van de stad kan niet op donderdag. De eerste gedacht die bij Nederlanders ongetwijfeld opkomt is “Hoe groot is de pakkans?”. Als je denkt aan een bekeuring vrij klein, maar er zijn met name op de doorgaande wegen controleposten en daar word je gewoon teruggestuurd.
Behalve een bezoek aan het Alabang Town Center om te winkelen en voor een bakkie koffie en bij ons in de tuin bij het zwembad hangen was er vandaag dus voor onze visite niet veel te doen. Wat een rot leven hebben die toch, hè...
Bijgeloof
De Filippino's zijn zo bijgelovig als wat, en dat komt voor een deel door hun cultuur maar ook door hun religie. Zoals ik al vaak heb gemeld zijn ze hier nog Katholieker dan de Paus maar de oude heidense godsdiensten die door het Katholicisme zijn vervangen zijn niet helemaal vergeten. Veel van het hedendaagse bijgeloof vindt daar nog steeds zijn oorsprong in.
Laat ik even een paar bizarre voorbeelden geven. Een vrouw die heeft staan strijken zal nooit of te nimmer daarna de afwas gaan doen of zelfs naar haar handen nat maken want dat veroorzaakt ongeluk en ziekte. Een zwangere vrouw die haar haar afknipt loopt het risico een kale baby te baren en zwangere vrouwen bezoeken geen begrafenissen en doen niet mee aan begrafenis rituelen want dan zou hun kind wel eens dood geboren kunnen worden.
Het kan nog gekker. De man van een zwangere vrouw moet de staart van een pijlstaartrog in de slaapkamer houden om binnendringende vampiers tegen te houden die de vrouw zouden kunnen aanvallen om de foetus op te eten. Daarom hangt er ook in de buurt van ramen altijd knoflook.
Zo'n vampier wordt Aswang genoemd en is maar één van de vele creaturen uit de Filippijnse mythologie. Er zijn verschillende soorten geesten, zoals bijvoorbeeld (niet lachen) sigaren rokende in bomen wonende reuzen en vogels met mensenkoppen. En dan zijn er natuurlijk nog de de Manananggals, de Tiktiks en de Wakwaks, gedrochten die half vogel half mens zijn.
Zijn jullie er nog? Er zijn nog veel meer bovennatuurlijk gedrochten die vrijwel allemaal weinig goeds in de zin hebben. En er gebeurt iedere dag wel iets wat als een voorteken wordt gezien wat dan weer gekoppeld wordt aan zo'n mythisch creatuur. De Filippino's kunnen er als ze over praten er luchtig over doen en er zelfs om lachen, maar de meesten knijpen hem als een ouwe dief voor de Aswang...
Collecte
Op zich is dit al bijzonder voor ons Westerlingen, waar dit hoogst ongebruikelijk is, maar nog bijzonderder is dat het niet eens om een Filippijnse collega hoeft te gaan want het kan ook een inzameling zijn voor een familielid van een collega. In dit geval bijvoorbeeld ging het niet om een directe collega maar om de zus van een collega die op relatief jonge leeftijd was overleden.
De reden voor de inzameling zal duidelijk zijn, een begrafenis is hier een kostbare aangelegenheid en betekent voor de gewone Filippijnen vaak een grote aanslag op hun vaak toch al niet riante inkomen. En dat heeft overigens lang niet altijd direct te maken met de kosten van de begrafenis zelf maar met het randgebeuren.
Het is namelijk de gewoonte om vier tot vijf dagen te rouwen, waarbij familie, vrienden en buren dag en nacht komen waken. Het is een soort prestige kwestie om zoveel mogelijk mensen op die wake te krijgen en dus moet er volop drank en eten aanwezig zijn, want zoals met alles op de Filippijnen, als er niks te kanen valt komt er geen hond.
De kosten van een normale begrafenis liggen tussen de zesduizend en tienduizend pesos, dus ruwweg tussen de honderd en honderdzestig Euro, maar dat is voor de meeste Filippino’s al een heel kapitaal. De kosten kunnen echter nog flink oplopen door gebruik te maken van een rouwcentrum voor het opbaren en uiteraard door extravagante uitgaven voor het feesten voor en na de begrafenis.
Niet zelden wordt daarom toevlucht genomen tot een collecte zoals bij ons op kantoor vanmorgen, wat op zich natuurlijk een redelijk lucratieve aangelegenheid is met al die relatief rijke buitenlanders. De armere Filippino's die die mogelijkheid niet hebben nemen niet zelden hun toevlucht tot een andere manier om te proberen wat extra geld te krijgen voor een begrafenis: die gaan gokken...
Terug naar Manila
Ons weekendje weg zat er al weer op vandaag, we vertrokken om acht uur al met de shuttlebus naar de luchthaven. We waren al vroeg op om vooraf nog even van de gelegenheid gebruik te maken om te ontbijten in het Resort.
Gisteravond hadden we al gedag gezegd tegen Robin en Chantal want het is natuurlijk onzin dat die vroeg op zouden moeten staan alleen om ons uit te zwaaien. We zien ze tenslotte aanstaande woensdag al weer als zij terugkomen in Manila.
De luchthaven van Tagbilaran is zoals de meeste vliegvelden op de eilanden klein. Op het platform kunnen hooguit drie vliegtuigen tegelijk staan maar eigenlijk gebeurt dat zelden, het schema zit zo te zien zodanig in elkaar dat het volgende vliegtuig pas landt als het vorige is vertrokken. Het stationsgebouw van de luchthaven heeft net een verbouwing achter de rug en er is nu ook op de bovenverdieping een wachtruimte voor vertrekkende passagiers. Die was er ook al toen wij er anderhalf jaar geleden waren maar die was toen nog in aanbouw. Vanaf die bovenverdieping is er een prachtig uitzicht op het platform en op de startbaan dus ik heb daar mijn hart op kunnen halen met het maken van foto's.
De terugreis zelf was vlot, we hadden geen vertraging en Lito stond ons buiten al op te wachten en om twaalf uur waren we weer thuis. Daar hadden we nog een klusje want we moesten naar de bank om zeker te stellen dat alles rond de vermiste bankpas van Riet was geregeld. Gelukkig bleek alles keurig in orde, er waren geen verdachte transacties gepleegd met de pas voordat die werd geblokkeerd en de nieuwe kaart komt als het goed is deze week nog aan. Zo loopt dit vervelende voorval gelukkig goed af.
Zoals gewoonlijk heb ik de afgelopen dagen weer de nodige foto's gemaakt en als ik klaar ben met uitzoeken en sorteren en bewerken zal ik ze op deze website plaatsen.
Mooie dag met een vervelend staartje...
Het leek vanmorgen even dat er meer bewolking was dan gisteren maar dat viel reuze mee. Na het ontbijt zochten we dus snel een plekje op bij het zwembad en zaten de rest van de ochtend heerlijk in het zonnetje. Behalve met lezen brachten we de tijd door met waden naar het eilandje op ongeveer honderd meter van het strand, waarbij we niet verder dan tot ons middel in het water hoefden en we de vissen rondom ons in het glasheldere water konden zien. Het zwembad zijn we niet eens in geweest want het water daarvan was kouder dan het zeewater!
Tussen de middag bleek dat we ons met het zitten in de volle zon een beetje hadden verkeken want ondanks dat de zon vaker niet dan wel schuilging achter een wolk waren we toch allemaal redelijk rood aangelopen. Zelf hield ik het dan ook voor gezien en verkaste naar de schaduw, en ook de rest volgde niet lang daarna.
Om half vijf maakten we gebruik van de mogelijkheid om met de shuttlebus naar het stadje Tagbilaran te gaan waar we werden afgezet bij een winkelcentrum waar we om half zeven weer zouden worden opgepikt. Het was de bedoeling om een Starbucks te vinden om daar een bakkie te doen maar ondanks dat we uiteindelijk op de plek aankwamen waar die zou moeten zitten vonden we niks. Gelukkig was er wel een tentje wat behalve koffie ook vers schepijs had dus zo slecht troffen we het ook weer niet.
We scharrelden nog wat rond in het winkelcentrum en toen het tijd werd om naar ons oppikpunt te wandelen besloot Riet om eerst nog even wat geld te pinnen. We vonden een geldautomaat maar terwijl Riet bezig was met de transactie zag ik dat er op stond dat het een machine was voor het doen van betalingen en niet om geld te pinnen. We draaiden ons om en wandelden naar een andere geldautomaat buiten net om de hoek.
Ja, en toen Riet zich opeens realiseerde dat ze haar kaart in de vorige automaat had laten zitten! We renden meteen terug maar er was in de machine geen kaart meer te zien. De vraag was nu of iemand die kaart had meegenomen of dat de machine hem had ingeslikt. We hoopten natuurlijk het laatste en dat leek ook het meest waarschijnlijk aangezien er amper twee minuten versteken waren. Op hulp van de bank waar de pinautomaat stond hoefden we niet te rekenen want die was gesloten en op de automaat was nergens een telefoonnummer te vinden voor assistentie. Even waren we in paniek want de eerst zorg was uiteraard om de kaart te laten blokkeren en we moesten dus zo snel mogelijk onze eigen bank zien te bellen.
Gelukkig stond er op de achterkant van mijn eigen bankpas een telefoonnummer voor noodgevallen. Riet belde dat nummer onmiddellijk maar kwam niet door het keuzemenu heen omdat er om een creditcard nummer werd gevraagd en aangezien haar vermiste kaart een bankpas en geen credit card was werd dat nummer steeds geweigerd. Verscheidene pogingen te bellen mislukten, mede door het lawaai van het verkeer op straat, en omdat ondertussen onze shuttle was gearriveerd besloten we eerst maar terug te gaan naar het Resort.
Daar aangekomen kreeg Riet een lumineus idee, ze belde de credit card maatschappij en kreeg daar iemand aan de telefoon die bereid was ons door te verbinden met het juiste nummer. Dat werkte, en hoewel Riet nog een keer moest terug bellen omdat de verbinding een keer wegviel kon ze regelen dat niet alleen haar kaart onmiddellijk werd geblokkeerd maar dat er ook gelijk een nieuwe zou worden gestuurd naar onze eigen bank in Alabang. Bij controle door de vriendelijk dame aan de telefoon bleek gelukkig dat er geen transacties met de kaart waren uitgevoerd na Riet's laatste transactie, en we kunnen er dus wel vanuit gaan dat de pinautomaat de kaart heeft ingeslikt.
Eind goed al goed dus op onze laatste avond in het Panglao Beach Resort & Spa want voor Riet en mij zit het er morgen al weer op. Robin en Chantal blijven nog twee dagen langer, die komen aanstaande woensdag pas weer terug naar Manila.
Beter!
Vannacht bleef het doorregenen en dat was goed te horen op de daken. Wij hadden daar weinig last van aangezien we dat in Manila ook regelmatig meemaken, maar vooral Chantal had hierdoor moeite om te slapen. Gelukkig bleek vanmorgen vroeg dat het niet alleen was opgehouden met regenen maar dat de wind helemaal was gaan liggen. Sterker nog, het was nog wel bewolkt maar je zag het zonnetje al pogingen doen er doorheen te prikken en het was letterlijk bladstil.
Een prima dag dus voor de dagtrip over het eiland Bohol die bij ons reisarrangement was inbegrepen. Omdat wij diezelfde trip anderhalf jaar geleden bij ons vorige bezoek aan Panglao en Bohol al hadden gedaan hield Riet het voor gezien en bleef op het Resort terwijl Robin, Chantal en ik om negen uur vanochtend vertrokken in een auto met chauffeur die tegelijk ook onze gids was.
Ik herinnerde me nog de praatzieke lazarusklep van een gids die wij de vorige keer hadden maar deze was totaal anders. Hij deed amper zijn mond open en gaf maar heel sporadisch commentaar op de dingen die we te zien kregen. Gelukkig wist ik zelf nog een hoop wat dankzij die lulmeier van anderhalf jaar geleden blijkbaar toch was blijven hangen, dus speelde ik voor Robin en Chantal maar een beetje voor reisleider.
Het programma was vandaag veel uitgebreider dan de vorige keer toen een groot deel van de dag letterlijk in het water viel dankzij de halverwege de dag losbarstende regen. We begonnen met een bezoek aan het bos met de Tarsiers, de kleine aapachtige beestjes met de enorm grote ogen. Daarna bezochten we een mooie vlindertuin, gevolgd door een bezoek aan de Chocolate Hills midden op het eiland. Daar zagen we de verwoesting die de aardbeving van een paar maanden geleden daar had aangericht, veel van de heuvels waren beschadigd en het uitkijkpunt voor de toeristen was grotendeels verwoest.
Onderweg naar de lunch kwamen we langs een hangbrug van bamboe over een rivier waar we stopten voor foto's en uiteraard even heen en weer naar de overkant. De volgende stop was een kleine dierentuin met onder andere de grootste ooit gevangen python van Bohol (waarvan de deur van het hok overigens gewoon open stond, want we moesten tenslotte foto's kunnen maken) en nog wat inheemse dieren zoals een krokodil en een paar Civet katten.
De lunch werd geserveerd op een drijvend restaurant. We waren knap aan de late kant maar dat komt omdat het oorspronkelijk geplande drijvende restaurant niet doorging vanwege het te snel stromende water in de rivier door de regenval van de afgelopen nacht. Onze gids moest dus op zoek naar een alternatief wat een stuk verderop lag en vandaar dat we dus de hangbrug en de dierentuin voor de lunch deden in plaats van erna.
Het drijvende restaurant maakte nog een tochtje over de rivier, wat we eigenlijk niet hadden verwacht maar wat op zich wel aangenaam was. Minder was de irritante maar onvermijdelijke zanger met gitaar en het einddoel, een zogenaamd inheems dorp wat nog nepperder was dan de merktassen in Greenhills.
Omdat we zo laat waren gaan lunchen gingen we na de boottocht al richting huis, wat overigens nog en ritje van dik anderhalf uur was. Onderweg stopten we op nog wat mooie plekjes om foto's te maken. We hadden gedurende de gehele dag regelmatig met eigen ogen de gevolgen kunnen zien van de zware aardbeving van een paar maanden geleden. Verwoeste kerken, half gerepareerde bruggen, heel veel werk langs de wegen aan waterleidingen, wegen met opgevulde scheuren, en we moesten op verscheidene plaatsen omrijden vanwege reparatiewerkzaamheden.
Het weer was gedurende de dag steeds beter geworden en daarmee ons humeur ook. Daar kon zelfs het tegenvallende diner 's avonds in het resort niets meer aan veranderen...
