Mooie dag met een vervelend staartje...
zondag 02 februari 2014
Het leek vanmorgen even dat er meer bewolking was dan gisteren maar dat viel reuze mee. Na het ontbijt zochten we dus snel een plekje op bij het zwembad en zaten de rest van de ochtend heerlijk in het zonnetje. Behalve met lezen brachten we de tijd door met waden naar het eilandje op ongeveer honderd meter van het strand, waarbij we niet verder dan tot ons middel in het water hoefden en we de vissen rondom ons in het glasheldere water konden zien. Het zwembad zijn we niet eens in geweest want het water daarvan was kouder dan het zeewater!
Tussen de middag bleek dat we ons met het zitten in de volle zon een beetje hadden verkeken want ondanks dat de zon vaker niet dan wel schuilging achter een wolk waren we toch allemaal redelijk rood aangelopen. Zelf hield ik het dan ook voor gezien en verkaste naar de schaduw, en ook de rest volgde niet lang daarna.
Om half vijf maakten we gebruik van de mogelijkheid om met de shuttlebus naar het stadje Tagbilaran te gaan waar we werden afgezet bij een winkelcentrum waar we om half zeven weer zouden worden opgepikt. Het was de bedoeling om een Starbucks te vinden om daar een bakkie te doen maar ondanks dat we uiteindelijk op de plek aankwamen waar die zou moeten zitten vonden we niks. Gelukkig was er wel een tentje wat behalve koffie ook vers schepijs had dus zo slecht troffen we het ook weer niet.
We scharrelden nog wat rond in het winkelcentrum en toen het tijd werd om naar ons oppikpunt te wandelen besloot Riet om eerst nog even wat geld te pinnen. We vonden een geldautomaat maar terwijl Riet bezig was met de transactie zag ik dat er op stond dat het een machine was voor het doen van betalingen en niet om geld te pinnen. We draaiden ons om en wandelden naar een andere geldautomaat buiten net om de hoek.
Ja, en toen Riet zich opeens realiseerde dat ze haar kaart in de vorige automaat had laten zitten! We renden meteen terug maar er was in de machine geen kaart meer te zien. De vraag was nu of iemand die kaart had meegenomen of dat de machine hem had ingeslikt. We hoopten natuurlijk het laatste en dat leek ook het meest waarschijnlijk aangezien er amper twee minuten versteken waren. Op hulp van de bank waar de pinautomaat stond hoefden we niet te rekenen want die was gesloten en op de automaat was nergens een telefoonnummer te vinden voor assistentie. Even waren we in paniek want de eerst zorg was uiteraard om de kaart te laten blokkeren en we moesten dus zo snel mogelijk onze eigen bank zien te bellen.
Gelukkig stond er op de achterkant van mijn eigen bankpas een telefoonnummer voor noodgevallen. Riet belde dat nummer onmiddellijk maar kwam niet door het keuzemenu heen omdat er om een creditcard nummer werd gevraagd en aangezien haar vermiste kaart een bankpas en geen credit card was werd dat nummer steeds geweigerd. Verscheidene pogingen te bellen mislukten, mede door het lawaai van het verkeer op straat, en omdat ondertussen onze shuttle was gearriveerd besloten we eerst maar terug te gaan naar het Resort.
Daar aangekomen kreeg Riet een lumineus idee, ze belde de credit card maatschappij en kreeg daar iemand aan de telefoon die bereid was ons door te verbinden met het juiste nummer. Dat werkte, en hoewel Riet nog een keer moest terug bellen omdat de verbinding een keer wegviel kon ze regelen dat niet alleen haar kaart onmiddellijk werd geblokkeerd maar dat er ook gelijk een nieuwe zou worden gestuurd naar onze eigen bank in Alabang. Bij controle door de vriendelijk dame aan de telefoon bleek gelukkig dat er geen transacties met de kaart waren uitgevoerd na Riet's laatste transactie, en we kunnen er dus wel vanuit gaan dat de pinautomaat de kaart heeft ingeslikt.
Eind goed al goed dus op onze laatste avond in het Panglao Beach Resort & Spa want voor Riet en mij zit het er morgen al weer op. Robin en Chantal blijven nog twee dagen langer, die komen aanstaande woensdag pas weer terug naar Manila.
