Het was vandaag weer Halloween, een feestdag waar we in Nederland niet zo lomp veel aan doen (al lijkt dat door de commercie ook steeds meer te worden gepromoot) maar waar ze hier op de Filipijnen gek op zijn. Ruim van tevoren worden huizen, winkels en restaurants al versierd met spinrag gemaakt van uitgeplozen watten, nepspinnen en nepvleermuizen, figuren van heksen en spoken en natuurlijk de van gezichten voorziene pompoenen.

Grappig is dat daarvoor de vaak al aanwezige Kerstversiering er even voor moet wijken want daar zijn ze weken geleden al mee begonnen. En toch heb ik het idee dat het dit jaar allemaal wat minder is dan vorig jaar. Ik merk dat aan de winkels en veel restaurants maar ook aan de huizen in de Village. Het lijkt alsof er minder huizen versierd zijn dan vorig jaar en ook minder uitbundig. Het kan zijn dat ik het mis heb want ik zie natuurlijk maar een klein deel van de Village, maar ik vind het wel opvallend.

Wat ook minder was vandaag was de chaos tijdens de "Trick or Treat" in de Village. Het was altijd de gewoonte om de Village tijdens Halloweenavond open te stellen voor kinderen van buitenaf om hier langs de deuren te gaan. Uiteraard zou dat een flinke buit aan snoep opleveren want hier wonen tenslotte alleen maar "rijke" mensen. Twee jaar geleden ging het echter helemaal mis omdat veel volwassenen uit de omliggende Barangay's het woord "buit" heel anders opvatten. Het open stellen van de Village werd een soort van strooptocht waarbij huizen werden binnengedrongen, mensen werden geïntimideerd en stenen tegen ramen werden gegooid van mensen die niet reageerden op aanbellen.

Vandaar dat er vorig jaar veel strengere toegangseisen werden gesteld aan bezoekers van buitenaf en dit jaar werden die nog eens aangescherpt door alleen nog maar kinderen toe te laten van mensen die hier in de Village werken. Erg jammer voor de kinderen van buitenaf voor wie de jaarlijkse Hallloweenavond letterlijk een "Treat" was, maar ook hier is dus sprake van een kinderfeest wat verziekt wordt door volwassenen. Waar hebben we dat toch meer gehoord?

Allebei onze katten zijn wijfjes en ze zijn allebei zoals dat zo mooi heet "geholpen". Abby was dat net gedaan toen we haar kregen en Monster, die toen nog te jong was, volgde drie maanden later. We zouden ons in principe dus geen zorgen hoeven te maken over nageslacht en ook niet over eventuele omgang met de andere kattensekse.

Nou hebben we de laatste tijd over dat laatste toch onze twijfels. Monster is regelmatig de hort op en Abby hebben we al een paar keer aangetroffen in een schreeuwgevecht met een andere kat. Monster loopt bovendien voortdurend langs de poten van vrijwel alle meubelstukken te wrijven, zo erg zelfs dat we al beginnen te vrezen voor de lak. En als klap op de vuurpijl hangen er ook nog eens voortdurend andere katten rond het huis.

Zelf heb ik het idee dat de meeste katten die we zien lopen ook wijfjes zijn, maar gisteren liep er een grijs met witte vlak langs de tuindeur alsof die wilde aangeven totaal niet bang voor mij te zijn om vervolgens achter in de tuin uitgebreid een struik te gaan staan te besproeien. Waarschijnlijk dus toch een kater op vrijersvoeten, en dat werd vanavond ook nog eens onderstreept doordat het kreng aan de overkant van ons huis keihard ging zitten krijsen.

Ik weet niet of het de tijd van het jaar is maar van mij mag het gauw afgelopen zijn. Heb ik geen dochters, krijg ik dit...

En vandaag hadden we alweer een vrije dag, deze keer vanwege verkiezingen van Barangay bestuurders, vergelijkbaar met de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen. Daar was over het algemeen niet zo heel veel van te merken behalve dan dat veel bewoners in onze wijk de afgelopen twee weken verkiezingsposters aan hun hek hadden hangen. De hele wijk is dus vergeven van de vriendelijk lachende gezichten die je vanaf de posters aanstaren.

Het was een opvallend rustige dag met heel weinig verkeer. En eigenlijk was het overal rustig, ook in de winkelcentra waar ik naar toe moest vandaag om wat hoognodige boodschappen in te slaan. Wat wel overduidelijk merkbaar was waren de gebruikelijke maatregelen die altijd getroffen woorden bij verkiezingen, zoals het verbod op de verkoop van alcohol. In de winkelcentra waren dan ook de drankafdelingen leeggehaald of afgeschermd en drankwinkels waren verplicht gesloten.

Overigens was het volgens de kranten niet overal even rustig, de politie sprak zelfs van een opvallend hoog aantal geweldsincidenten. Zelfs lokale bestuursfuncties zijn zeer gewilde banen vanwege de vele "verdiensten" die eraan vast zitten, en ook de lokale politici schuwen geweld dan ook niet om hun plekje te behouden of er een te veroveren. Zo verklaarde een woordvoerder van de politie dat er bijna zeshonderd mensen gearresteerd zijn wegens overtreding van het vuurwapenverbod tijdens verkiezingsperioden, waarbij bijna vijfhonderd vuurwapens en vierduizend patronen zijn buitgemaakt. Behalve dat werden er ook nog eens zo'n tweehonderd messen en achtenzestig granaten geconfiskeerd.

Het geweld vind overigens grotendeels plaats in de provincies waar minder politie is en de macht van lokale politici groter. In de stad zelf, en zeker in onze wijk Alabang, valt het allemaal wel mee en bleef het dus bij de posters op de hekken...

Af en toe krijg ik wel eens een reactie op mijn website die niet van familie of vrienden is en zoals Harrie Jekkers dat zou zeggen, dat vinnik gèhnâg. Zo kreeg ik pas een mailtje van Dieuwke die mijn website had gevonden na wat speurwerk op het internet over het leven in Manila, want ze komt met haar man Klaas en hun kinderen vanuit Nederland hier wonen. We hebben wat emails uitgewisseld waarin ik wat hints en tips heb kunnen geven, die hopelijk goed van pas komen want ze komen ook hier in Ayala Alabang Village wonen.

Op dit moment zijn Klaas en Dieuwke hier om een eerste indruk te krijgen van de Filipijnen en om alvast wat dingen te regelen. Een mooie gelegenheid natuurlijk om wat af te spreken en dat hebben we dan ook gedaan. Ik heb ze vanmorgen opgehaald bij hun hotel voor een bakkie bij ons thuis. Het werd heel erg gezellig, we hebben zitten kletsen over het leven op de Filipijnen in het algemeen en hier in Alabang in het bijzonder, en daar kun je wel een uurtje of wat mee vullen.

Het bezoek leverde mij vooraf overigens nog een klein probleem op. Ik wilde namelijk een pot ouderwetse opschenk koffie zetten (niet iedereen houdt tenslotte van Senseo) maar in het koffiezetapparaat bleek nog een filter te zitten van de laatste keer dat Riet het had gebruikt, en dat was zo te zien al een week of wat geleden. Overbodig te zeggen dat het nog aanwezige filterzakje zwaar beschimmeld was en ik moest dus eerst het apparaat chemisch reinigen voordat ik er weer fatsoenlijk koffie mee kon zetten.

Ik heb mijn gasten 's middags ook nog even rondgeleid door het Alabang Town Center en daar kwamen we een bekende straatzanger tegen waarvan iedereen dacht dat die allang dood was...

Nu Riet in Nederland zit moet ik me alleen zien te vermaken en daarom had ik van de week een paar Filipijnse collega's uitgenodigd om vanavond mee te gaan naar de San Mig Pub, wat inmiddels de vaste vrijdagavond "hangout" van Riet en mij is. Filipijnen houden vrijwel allemaal van muziek en een avondje met een goeie live band zagen ze wel zitten, dus dat was geregeld. We gingen dus met z'n zessen vanavond naar de San Mig, die inmiddels al helemaal versierd bleek voor de komende Halloween.

Gelukkig kon ik dankzij het feit dat we regelmatige klanten zijn (mét een klantenkaart!) nog een tafel ritselen want de tent zat stampvol. Onze vaste serveerster, die natuurlijk gewend is om mij in gezelschap van Riet te zien, kwam meteen naar me toe en vroeg "Where is Ma'am?". "Die is er vandoor gegaan," zei ik, "Ze heeft me laten zitten". De serveerster keek me aan die duidelijk aangaf dat ze er geen moer van geloofde en ze liep een beetje nijdig weg. Even later kwam ze weer terug en vroeg weer, "So, where is Ma'am?". "Die is weggelopen, dat zei ik toch?" zei ik, waarna ik er grijnzend aan toevoegde, "Maar ze komt volgende week weer terug…". Ik kreeg een grijns terug en een waarschuwend vingertje…

Vanavond zat ik in restaurant Outback voor de wekelijkse ribbetjes en jawel hoor, ik zat nog niet of de serveerster vroeg, "Where is Ma'am?". Deze keer liet ik het er maar bij en zei dat ze in Nederland was en volgende week terug zou komen. Ze was nog niet weg of een andere serveerster komt langs, ziet me alleen zitten en vraagt meteen, "Where is Ma'am?". Ook zij liep gerustgesteld door nadat ik had uitgelegd wat er aan de hand was. Maar ze had haar hielen nog niet gelicht of er kwam een ober het gebruikelijke brood brengen en zette twee bordjes neer. "Nee, één is genoeg," zei ik, "Ik ben alleen vandaag". Verbaasd keek hij me aan. "Ma'am not here?" vroeg hij. En ik weer uitleggen hoe het zit.

Riet, je kunt gerust zijn hoor. Iedereen mist je, en ze houden mij ook in de gaten…

Vandaag een interessant bericht in de Filipijnse kranten, de regering gaat een fors bedrag investeren in nieuwe snelwegen die de infrastructuur hier op Luzon moeten gaan verbeteren. In hoeverre de gewone mensen daarvan gaat profiteren is nog maar de vraag want het gaat om drie nieuwe tolwegen, maar er vanuit gaande dat de economie erdoor gestimuleerd gaat worden zou het voordelig moeten zijn voor de hele bevolking.

Het is hoognodig dat er eens wat aan de infrastructuur wordt gedaan want alle vervoer over land gaat over de weg. De Filipijnen hebben namelijk op een paar stukken rails hier op Luzon na, en in tegenstelling tot alle andere landen in Zuid-Oost Azië, geen spoorwegnet. Verder zijn op een paar redelijke snelwegen, de Expressways, na de wegen over het algemeen slecht onderhouden. In Manila zelf is het al niet best, wat mogelijk te maken heeft met de vele overstromingen die er zeker geen goed aan zullen doen, maar zelfs in onze “dure” wijk Alabang zijn de straten en wegen niet echt geweldig van kwaliteit.

Vandaar dat het altijd een verademing is om in Nederland auto te rijden. Daar zijn tenminste vlakke wegen zonder onverwachte kuilen in de weg, prima verlichting, geen linkerbanen die plotseling doodlopen op een blinde muur (in tunnels!), geen half afgemaakte herstelwerkzaamheden die (onverlicht!) soms dagen blijven liggen, geen wegwerkzaamheden op klaarlichte dag, en ik kan zo nog wel effe doorgaan.

Wat wel een feit is dat de toestand van de wegen en het chaotische verkeer je in voortdurende staat van alertheid houden als je auto rijdt. Je kunt je aandacht, zeker als het donker wordt, geen seconde laten verslappen. En een ander voordelig aspect is dat de gemiddelde snelheid door dit alles ook erg laag ligt. Snelheidsmaniakken komen hier zelfs op de snelwegen vrijwel niet voor, terwijl de pakkans voor snelheidsovertredingen hier toch veel en veel kleiner is dan bijvoorbeeld in Nederland. Maar dat is dus puur uit noodzaak, want je weet nooit wat het wegdek voor je in petto heeft.

Maar misschien gaat er nu dan toch iets verbeteren, en zoals gezegd, dat is hoognodig. Naast de drie nieuwe snelwegen schijnen er ook plannen te zijn om de Skyway, die nu onze wijk Alabang met het centrum van de stad verbindt, door te trekken dwars door de stad. Als dat gebeurt zal er eindelijk een goeie doorgaande route zijn want nu moet je te allen tijde dwars door de stad om van de ene naar de andere kant te komen. En dat is geen pretje als je op weg bent van zuid Luzon naar noord Luzon want je kunt op geen enkele manier om Manila heen.

Voorlopig moet alles eerst nog worden uitbesteed aan investeerders die er brood in moeten zien...

Er stond in de Nederlandse kranten van de week een berichtje over een stel wat in Rijswijk uit een restaurant was gezet omdat de vrouw erop stond om midden in de zaak borstvoeding te gaan geven. Hoewel borstvoeding natuurlijk een hele normale zaak is ben ik persoonlijk van mening dat dit weer een typisch Nederlands gevalletje is van “Dat maak ik zelf wel uit”. Als je het mij vraagt is het gewoon provoceren, want waarom is het nou beslist nodig om borstvoeding te gaan geven midden in een vol restaurant, en waarom zou je überhaupt je baby meenemen als je een avondje uit eten gaat? Gewoon lekker Hollands dwars dus en het vrouwmens kan tevreden zijn, ze heeft haar “fifteen minutes of fame”.

Het moet wel puur toeval zijn maar stond er vandaag alweer een bericht in de kranten over borstvoeding, alleen ging het deze keer over de Filipijnen. Gaat het er in Nederland hoofdzakelijk om dat je niet overal in het openbaar zomaar je melkfabrieken tevoorschijn kunt halen, hier is het een iets ander verhaal want hier wordt borstvoeding veelal gezien als iets vies. Dat heeft weer eens te maken met het feit dat ze over het algemeen zeer zwaar Katholiek zijn en die vinden nou eenmaal alles wat maar enigszins met lichamelijke functies te maken heeft per definitie vies en daar wordt dus niet over gesproken.

Er rust op borstvoeding in het algemeen dan ook een groot taboe. Vandaag is er in Manila een actie geweest van honderden vrouwen om te proberen een wereldrecord borstvoeding geven te vestigen. De bedoeling was om te proberen op die manier een bijdrage te levereb aan het uit de taboe sfeer halen van borstvoeding en vrouwen aan te moedigen hun kinderen borstvoeding te geven. En nee, niet in openbare restaurants maar gewoon thuis.

Of het protest succesvol is weet ik niet want om aan te geven hoe groot het taboe wel niet is hier, ik kon in geen enkele Filipijnse krant iets vinden over deze actie...

Eerst met verbazing en de laatste dagen met ergernis heb ik de hele discussie in Nederland rond Zwarte Piet gevolgd. Stomverbaasd was ik toen ik vorige week hoorde dat een commissie van de Verenigde Naties zich over dit “probleem” ging buigen en vandaag las ik tot mijn verbijstering dat er een officiële brief naar de Nederlandse regering is gestuurd met de aanbeveling om ons hele Sinterklaas feest te verbieden!

Ongelofelijk dat een paar oproerkraaiers dit voor elkaar kunnen krijgen. Gelukkig zijn er heel veel reacties overal op het Internet te vinden en sommige posts op Facebook zijn ronduit hilarisch. Ik geloof dat Nederlanders nog nooit zo eensgezind zijn geweest, en terecht want wat die paar malloten nu aan het bewerkstelligen zijn is dat racisme juist wordt aangewakkerd. En dat een organisatie als de Verenigde Naties zich voor hun karretje laat spannen is helemaal niet te vatten. Zijn alle andere misstanden in de wereld soms opgelost in het afgelopen weekend? Dat heb ik dan even gemist.

Om eens na te gaan of wij Hollanders in dit Zwarte Piet verhaal nou zo bijzonder zijn heb ik eens rondgevraagd bij mijn Filipijnse vrienden wat die er van vinden. Nou moest ik natuurlijk eerst uitleggen wat Sinterklaas is en dat kostte al wat moeite, maar het concept was snel duidelijk aangezien ze hier dol zijn op de Kerstman en daarmee zijn er tenslotte heel wat overeenkomsten. Dus ik uitleggen, de Sint rijdt over de daken op zijn witte paard (dat vond niemand raar want de Kerstman vliegt tenslotte in een slee getrokken door rendieren door de lucht), en de cadeautjes worden naast de kachel afgeleverd. Alleen doet Sinterklaas dat niet zelf, in tegenstelling tot de Kerstman, maar hij laat dat doen door zijn helpers, de Zwarte Pieten. Oh, zei iedereen, daarom zijn ze natuurlijk zwart!

Kun je nagaan, mensen die nog nooit van Sinterklaas hadden gehoord en die het meteen door hebben. Bovendien ook nog eens mensen die zelf ook niet roomblank zijn maar een tint hebben tussen die van ons en Zwarte Piet in. Ondanks honderden jaren van koloniale onderdrukking Geen mens die begon over uitbuiting, slavernij of racisme, ze vonden het gewoon geweldig leuk. Het is toch een feest voor de kinderen? En eerlijk is eerlijk, een feest zonder verkleedpartij is voor een Filipino nauwelijks een feest, dus de uitdossing van Zwarte Piet werd goedkeurend bekeken. Sterker nog, er waren er een paar die waarschijnlijk ideeën hebben opgedaan voor hun volgende feest...

Gistermorgen vroeg is Riet weer geland op Nederlandse bodem voor een bezoek van twee en een halve week. De reis was niet zo voorspoedig als gewoonlijk, ze had ruim een uur vertraging door een te laat vertrek uit Taipei en tegenwind boven Rusland (vast weer die Poetin!). Na aankomst was er net als bij ieder bezoek de standaard eerste dag, bakkie hier, bakkie daar en 's avonds patatje eten met onze jongens en schoondochters.

De frequentie waarmee Riet Nederland bezoekt ligt dit laatste halfjaar wel erg hoog, waarschijnlijk om de periode daarvoor goed te maken waarin ze de langste tijd ooit van huis is geweest. Allereerst was er het onverwachte bezoek in juni, daarna volgde onze vakantie in augustus, nu weer amper twee maanden later weer en als ze terugkomt is het nog maar vijf zes weken tot aan ons gezamenlijke bezoek in december.

Een bezoek aan Nederland betekent altijd boodschappen meenemen. Voor een van mijn collega's (een Engelsman!) moet ze altijd Oldtimers drop meenemen en soms Javaanse Jongens shag, en voor onszelf altijd in ieder geval een paar pakken Senseo koffiebars. Deze keer hoeft dat laatste niet, tenminste voor mij niet, want door al die bezoeken van de afgelopen maanden zitten we redelijk ruim in onze voorraad.

De laatste keer dat we in Nederland waren hebben we zelfs een heel Senseo apparaat meegenomen want het leek er op dat de ouwe de geest had gegeven. We moesten het waterreservoir in een bepaalde stand vastzetten anders weigerde het apparaat dienst, en dat probleem werd steeds erger. Met een nieuw apparaat in de koffer gingen we terug naar Manila, waar bij aankomst bleek dat het ouwe apparaat het opeens weer goed deed. We snappen er nog steeds niks van, maar misschien had het apparaat gewoon wat rust nodig. In ieder geval zijn we nu ruim twee maanden verder en het ding doet het nog steeds.

Het is trouwens makkelijk meenemen, al die spullen, want we reizen eigenlijk altijd naar Nederland met vrijwel lege koffers. In de zomer nemen we zomerkleren mee en die nemen niet zoveel plaats in, en winterkleren hebben we hier helemaal niet dus als we in de winter naar huis gaan zijn onze koffers vrijwel helemaal leeg.

En de foto van vandaag: Riet op haar favoriete stekkie, vlak voor vertrek naar de luchthaven.

Afgelopen zaterdagochtend toen ik zoals gewoonlijk aan mijn double shot cappuccino zat bij de Coffee Bean wilde ik ook zoals gewoonlijk mijn email even bekijken op mijn iPad. Bij het openen van de mailbox zag ik dat ik iets van tweehonderdvijftig ongelezen emails had! Nou kan ik tegenwoordig ook mijn werk email op mijn ipad ontvangen maar zelfs met dat erbij kom ik toch zeker op zaterdagochtend nooit ofte nimmer aan zo'n groot aantal, en het kon dus ook niet anders of er was iets mis.

En jawel, het bleek dat iemand bij Shell een email had verstuurd die per abuis bij zo'n beetje iedereen terecht was gekomen. Goed, dat is dan nog steeds maar één mailtje zul je zeggen en dat klopt ook, maar toen begonnen andere mensen die het mailtje ook gekregen hadden antwoord te geven. En ook die mailtjes kwamen bij iedereen terecht die het eerste mailtje had ontvangen, en daarmee begon het gelazer.

Veel mensen die het mailtje hadden ontvangen stuurden een berichtje terug dat het vast niet voor hen bedoeld was. En omdat die mailtjes ook weer bij iedereen terecht kwamen dachten andere mensen dat er antwoord werd gegeven met de optie "Antwoord aan iedereen" aan. Die reageerden daarop vervolgens met een mailtje met het verzoek om niet de optie "Antwoord aan iedereen" te gebruiken. En ook die mailtjes kwamen weer bij iedereen in zijn inbox terecht en het werd dus een ware lawine aan mailtjes, allemaal veroorzaakt door dat ene mailtje.

Ik heb zaterdagochtend mijn werkmail maar gewoon uitgeschakeld want de mailtjes kwamen sneller binnen dan ik ze kon weggooien, en ik dacht dat maandag, vandaag dus, op te lossen. Dat lukte ook vrij makkelijk, want er was aan de stroom emails inmiddels een einde gekomen. Het bleek uiteindelijk om een virus te gaan wat het eerste mailtje onderschepte en naar zowat iedereen doorstuurde, en vervolgens hetzelfde deed met alle emailtjes die als antwoord op dat eerste werden gestuurd. Een email bom heet zoiets en dit was al de tweede keer dat dit gebeurde binnen Shell in twee weken tijd.

En net voordat ik van kantoor wegging vanmiddag zag ik nog net de eerste mailtjes binnenkomen van wat zo te zien de volgende email bom is. Heb ik morgenochtend weer wat te doen…

December is nog ver weg en Riet wilde tussendoor nog wel een keertje naar Nederland. Vanmiddag heb ik haar naar de luchthaven gebracht en volgens de berichten op de website van KLM is vlucht KL808 iets voor de geplande vertrektijd even na half acht vertrokken naar Taipei. Daar zal het vliegtuig rond kwart voor tien vanavond landen voor een tussenstop waarbij iedereen het vliegtuig even moet verlaten omdat er moet worden getankt en van bemanning gewisseld. Rond kwart over elf vertrekt het vliegtuig dan naar Nederland waar het als alles goed gaat morgenochtend om zes uur zal landen.

We hadden een klein beetje oponthoud onderweg maar bij lange niet erg genoeg om Riet te laat te laten komen, ik zette haar rond vijf uur af op de luchthaven. Dat lijkt erg vroeg, zeker als je je boarding pass al via het Internet hebt uitgeprint, maar dat zegt hier op NAIA niks. Waar overal in de wereld een zelf uitgeprinte boarding pass volkomen geldig is heb je er hier weinig aan. Je moet nog steeds bij de incheck balie je printje omwisselen voor wat ze hier een "echte boarding pass" noemen, zo'n op een accept giro lijkend ding.

De enige reden waarom dat moet is omdat je anders niet langs je eerste hindernis komt op weg naar de paspoortcontrole komt, het loket waar je je tien Euro luchthavenbelasting moet betalen. De ambtenaren in dat hokje weigeren namelijk nog steeds om een zelf geprinte boarding pass te accepteren om hun stempeltje op te zetten en alleen daarom moet je dus alsnog in de rij voor de incheck balie. Niet te geloven, anno 2013, maar hier werkt het dus nog zo.

De tweede hindernis voor de paspoortcontrole is een loket voor buitenlanders met een verblijfsvergunning. Als je net als wij namelijk zo'n ding hebt moet je uitreisbelasting betalen. De hoogte van het bedrag is zo vaak verschillend dat niemand echt begrijpt hoeveel je nu precies moet betalen maar het is per persoon tussen de veertig en de vijftig Euro. Dat is dus nog best een flink bedrag, alleen om het land uit te mogen.

Daarbij is overigens een bedrag van tien Euro inbegrepen voor een speciaal loket waar je een "voorkeursbehandeling" krijgt en je paspoort controle sneller afgehandeld zou moeten worden. Echt Filipijns is dan weer dat er maar één zo'n loket is en als er dus meerdere buitenlanders zijn dan sta je daar dus ook gewoon in de rij. Sneller afhandelen is sowieso volslagen onzin omdat je veel meer papieren hebt dan iemand die in de gewone rij staat en duurt het proces dus per definitie langer, ja toch?

Het grappige is dat je er niet voor kunt kiezen om die 500 pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan. En dat is ook echt Filipijns; of je er gebruik van maakt of niet, je moet altijd betalen en het is dus gewoon een typisch gevalletje van "Niet goed, geld weg"…

De afgelopen week toen ik aan het verzinnen was wat ik voor stukje zou gaan schrijven voor mijn website realiseerde ik me dat ik eigenlijk nog niks heb geschreven over onze chauffeur Lito. En aangezien hij nu inmiddels al bijna een jaar bij ons in dienst is wordt het toch tijd om eens wat meer over onze chauffeur te vertellen en chauffeurs in het algemeen.

Het was in het begin heel erg wennen voor ons om niet zelf te rijden maar achterin te stappen om te worden gereden. Het lijkt heel decadent om een chauffeur in dienst te hebben maar dat is hier niet het geval, sterker nog, het wordt als merkwaardig beschouwd als je er geen een hebt. En Lito is niet alleen onze chauffeur, hij doet nog een heleboel andere klusjes, met name voor het vrijwilligerswerk van Riet. Hij helpt ontzettend graag mee en heeft soortement van de pest in als Riet een keer verstek laat gaan voor een bezoek aan de dumpsite. Hij haalt water voor de sites die ALIG van water voorziet en is ook niks te beroerd om dat zelf weg te brengen.

En naast alles waar hij al mee helpt is het natuurlijk voor Riet ook handig om een grote kerel bij je te hebben die Tagalog spreekt als dat nodig mocht zijn. Als Riet naar markten gaat voor goedkope groente voor de hulpacties dan loopt Lito mee. Hij waarschuwt haar om haar oorbellen af te doen en op te bergen en houdt in het algemeen een oogje in het zeil.En hij zorgt ervoor dat Riet niet teveel geld uitgeeft aan parkeergeld. Heel veel winkels geven je je parkeergeld terug als je een bepaald bedrag aan boodschappen hebt gedaan maar Riet is daar nogal laks mee omdat het meestal maar om twintig pesos gaat (dertig cent). Lito pakt meestal meteen de kassabon om alsnog het gratis parkeren te regelen.

We hebben het tot op heden dus prima getroffen met Lito, die ook nog eens een goeie bron is voor allerlei informatie. Heel vaak staan chauffeurs bij elkaar op de parkeerterreinen en we hebben ontdekt dat ze nog harder roddelen dan ouwe wijven. Lito weet dan ook altijd de laatste nieuwtjes. Is er weer eens een gangster gearresteerd die in de Village woonde? Lito weet zijn naam en adres en de auto waarin hij reed. Staat er een huis al lang leeg? Lito weet te vertellen omdat dat komt dat ze een belachelijk hoge huurprijs vragen, en hij weet nog hoeveel dat is ook. Nieuwe buren? Lito weet meestal al wie er komen wonen voordat de inkt op het contract droog is.

Overigens treft niet iedereen het zo met zijn chauffeur als wij, en we kennen ook al heel wat verhalen die als het jou niet overkomt nog best grappig zijn. Zo trof een collega van mij toen hij eerder dan verwacht thuis kwam zijn chauffeur in zijn zwembad aan, samen met diens hele familie. Een andere collega die eerder thuis kwam van een zakenreisje zag toen hij zijn flat binnenkwam nog net zijn chauffeur door het keukenraam springen. Die had de sleutel van de flat na laten maken en leefde gezellig in mijn collega's flat als die niet thuis was…

Wij hebben na een jaar nog steeds geen reden tot klagen en dat hopen we zo te houden want ondanks dat hij een man is van weinig woorden mogen we onze Lito allebei graag.

Een natuurverschijnsel vanmorgen wat we een tijd al niet meer hebben gezien, een strakblauwe lucht van horizon tot horizon. En ook nog eens goed nieuws op de weerberichten dat de tyfoon die onderweg was naar de Filipijnen heeft besloten om richting het noorden te gaan. Dat betekent dat er van deze storm geen gevolgen voor de Filipijnen zijn te verwachten en dat we eindelijk weer eens een paar dagen met rustig en hopelijk zonnig weer tegemoet kunnen gaan zien.

Riet houdt overigens toch de route van de tyfoon in de gaten want die is er om een andere reden niet gerust op. Ze vertrekt namelijk zondagavond voor een bezoek van twee en een halve week aan Nederland, en aangezien ze deze keer met KLM vliegt betekent dat een tussenstop op Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Dat ligt ten noorden van de Filipijnen en zou dus mogelijk wel in de route van de tyfoon kunnen liggen die als de timing een beetje verkeerd is ook nog eens precies op zondagavond boven Taiwan zou kunnen zijn.

Het lijkt mee te vallen want de route van de tyfoon wordt volgens de laatste berichten steeds meer noordelijk, wat betekent dat ook Taiwan niet wordt genaderd. Bovendien is het tempo waarin de inmiddels tot een supertyfoon uitgegroeide storm beweegt te langzaam om aanstaande zondagnacht zelfs maar in de buurt van Taipei te komen. En dat is goed nieuws voor Riet's reis want het zal niet de eerste keer zijn dat KLM zijn vlucht hier in Manila aan de grond houdt omdat het weer in Taipei te slecht is voor de tussenlanding.

Ik wilde vandaag toch een fotootje plaatsen en vond de foto van mijn ontbijt van afgelopen zaterdag in het Acacia. Riet gruwelt ervan als ik zoiets ga zitten eten 's morgens vroeg, maar wat is hier nou mis mee? Zoet varkensvlees (Pork Tocino), pikante geroerbakte kip en sappig rundvlees. En rijst natuurlijk want zonder rijst is het geen maaltijd…

De hevige aardbeving op Bohol eergisteren is gevolgd door ruim zestienhonderd naschokken in de regio Visayas en delen van Mindanao, zuidelijk van Bohol. Sommige van die naschokken hadden een kracht van bijna 5.5 op de Schaal van Richter en dat waren dus op zich van zichzelf ook behoorlijke zware bevingen. Er kunnen nog wekenlang naschokken volgen maar die zullen in aantal en kracht gelukkig snel afnemen.

Feit is wel dat het aantal slachtoffers van de aardbeving nog steeds oploopt en op dit moment al tegen de tweehonderd ligt. De verwachting is dat dat aantal nog gaat oplopen want er liggen nog steeds slachtoffers onder het puin en er zijn nog heel veel vermisten waarvan de hoop ze levend terug te vinden steeds kleiner wordt. In totaal zitten er op dit moment meer dan honderdzestigduizend mensen in opvangcentra en er is een grote behoefte aan water, voedsel en medicijnen in de getroffen gebieden.

President Aquino heeft meteen na de ramp een bezoek gebracht aan de getroffen gebieden en gelukkig begint de noodhulp op gang te komen, voornamelijk dankzij de grote bedrijven van de Filipijnen die vrijwel zonder uitzondering acties zijn gestart. Ook bij ons op kantoor zijn dozen geplaatst voor donatie van kleren en andere goederen die bruikbaar zijn, en er zijn al de nodige emails langs gekomen om geld te vragen voor de noodhulp.

Nou las ik ook in de kranten vandaag dat organisaties van de overheid de noodhulp ter plekke gaan opzetten en cynisch als ik ben vraag ik me dan ook af hoeveel van de hulp er uiteindelijk op de juiste plek terecht gaat komen. Zeker als het gaat om financiële steun ben ik toch bang dat er weer de nodige mensen grote delen van die hulp in hun eigen zakken zullen laten glijden.

Ik heb gisteren gezegd dat aardbevingen op de Filipijnen een heel gewoon verschijnsel zijn, en hoe gewoon blijkt uit de cijfers van de afgelopen maand. Die geven aan dat er verspreid over het hele land in die periode vijfenveertig aardbevingen zijn geweest met een kracht van tussen de vier en zes op de Schaal van Richter. Niet misselijk dus want dat zijn toch behoorlijk krachtige bevingen.

En een beetje verontrustend is ook wel dat alle mijn Filipijnse collega's zich hardop af liepen te vragen hoe lang het nog gaat duren voordat Manila aan de beurt is...

Het is op de Filipijnen niet zo best gesteld met het onderwijs en het zit zelfs een beetje in een negatieve spiraal die in een land als dit erg moeilijk te doorbreken is. Goed onderwijs is een eerste vereiste om ieder willekeurig land naar een hoger niveau te brengen, en dat zou hier ook zo kunnen zijn maar zoals de zaken er nu voor staan zal het in de nabije toekomst eerder slechter worden dan beter.

Om te beginnen is goed onderwijs hier een kwestie van geld; de privé scholen zijn veel beter dan de publieke scholen maar de privé scholen kosten veel geld en alleen kinderen van welgestelde ouders gaan dus naar die scholen. Niet dat het een garantie is voor goedopgeleide leerlingen overigens, want het feit dat hun ouders geld hebben betekent voor de meeste van deze leerlingen en studenten dat hun kostje toch al gekocht is en heel veel gaan dus flierefluitend door het onderwijs heen.

Het schoolsysteem van de publieke scholen is gebaseerd om het Amerikaanse model, wat logisch is gezien het feit dat de Filipijnen tot vlak na de Tweede Wereldoorlog een Amerikaanse kolonie waren. Zo’n tachtig procent van de Filipino’s gaat naar de lagere school, en dat lijkt nog heel wat maar voor de meesten houdt het daarmee op. Nog maar achtenveertig procent van die groep gaat naar vervolgonderwijs en niet meer dan twintig procent daarvan gaat naar college of een universiteit. Het onderwijs zelf is slecht, boeken die worden gebruikt bevatten heel veel fouten en zelfs onbetrouwbare informatie. De regering doet aan het publieke onderwijs helemaal niets, er is geen enkele vorm van ondersteuning want er wordt van ouders verwacht dat die dat zelf regelen. En daarmee is het kringetje weer rond want de meeste ouders hebben geen geld om dat te doen.

Sterker nog, als het aan de ouders ligt gaan kinderen helemaal niet naar school maar gaan ze werken omdat ze dan bijdragen aan het inkomen van het gezin. Kinderen die om die reden niet naar school gaan krijgen dus nooit een goed betaalde baan, en de volgende generatie zal dan ook geconfronteerd worden met hetzelfde probleem. En zo wordt de situatie dus niet beter maar eerder slechter.

Het is voor ons Nederlanders bijna niet voor te stellen, maar het streven van vrijwel alle kinderen die naar het publieke onderwijs te gaan is om uiteindelijk een baan te krijgen in een winkel of bij McDonalds. Dat wordt hier door de gewone mensen gezien als zo'n beetje het hoogst haalbare na je schoolopleiding…

Het is zoals verwacht een mooie dag geworden vandaag, een rustige zondag met weliswaar veel schapenwolken maar toch ook met veel zon en lekker warm. Volgens de berichten van gisteren zaten we vandaag tussen twee tyfoons in en de verwachtingen voor de komende dagen waren in eerste instantie niet best want de volgende tyfoon die in aantocht was, "Tino", zou nog zwaarder zijn dan "Santi" die ons net is gepasseerd.

Ook "Tino" zou vrijwel recht over Luzon trekken, en dat klopt met de gebruikelijke trend gedurende het regenseizoen. Aan het begin is de route van de tyfoons vrijwel altijd over het zuiden van de Filipijnen maar in de loop van het regenseizoen wordt de route steeds meer noordelijk waarbij wij op Luzon dus aan het einde van het seizoen de pineut zijn.

Maar soms hebben we mazzel want omdat de tyfoons steeds verder afbuigen naar een noordelijke route gebeurt het ook wel eens dat ze zover afbuigen dat ze niet over Luzon komen maar oostelijk passeren en naar het noorden richting Japan trekken.

En dat is precies wat er vandaag is gebeurd met "Tino", die op dit moment weliswaar in een zware cycloon is veranderd maar heeft besloten om recht naar het noorden te gaan in plaats van naar het westen over Luzon. Dat gaat ons een heleboel narigheid besparen, al zijn we daarmee niet van de tyfoons af want achter "Tino" is er al weer een nieuwe in ontwikkeling boven de Stille Oceaan. Maar het zal in ieder geval nog een paar dagen duren voordat die bij ons is, als die al besluit om onze kant op te komen.

Abby heeft een nieuw plekje gevonden om een dutje te doen, in de bijkeuken...

Vrijdagavond barstte de tyfoon "Santi" in alle hevigheid los boven Manila, want het pad van de storm voerde vrijwel recht over centraal Luzon. Windvlagen, hevige regenval en gigantische bliksemflitsen waren het gevolg. Toen ik met een paar collega's vrijdagavond op het dakterras van het Acacia Hotel stond zagen we in de richting van de Baai van Manila de bliksem verscheidene keren inslaan. Het was in de loop van de avond zelfs zo erg dat Riet, die me met de auto zou ophalen, heeft overwogen me te bellen om te vertellen dat ze het niet aandurfde.

Gelukkig werd het allemaal in de loop van de avond wat minder, al bleef het wel regenen. Ook vanmorgen regende het nog steeds en bij vlagen veranderde de gestage regenval in stortbuien. De gevolgen van al dat water waren ook zoals gewoonlijk weer desastreus voor sommige delen van het land, en met name centraal Luzon werd deze keer hard getroffen omdat daar het pad van de storm overheen voerde. In de kranten werd vanmorgen dan ook melding gemaakt van vele overstromingen maar ook waren er al eenentwintig slachtoffers te betreuren.

In de loop van de middag werd het gelukkig wat minder omdat de kern van "Santi" in de loop van de nacht Luzon was gepasseerd en inmiddels ten westen van de Filipijnen boven de Zuid-Chinese Zee lag. Morgen belooft gelukkig een mooie en rustige dag te worden maar of we er lang van kunnen genieten is maar zeer de vraag want ten oosten van de Filipijnen liggen achter elkaar al weer twee tyfoons die onze kant op komen. Zeker de eerste lijkt nog zwaarder te worden dan "Santi" en dat zal voor onze regio dus weer nodige overlast betekenen.

Het regenseizoen nadert zijn einde maar het venijn zit duidelijk in de staart...

De twee "Away Days" werden vanavond afgesloten met een feestavond in de Grand Ballroom van het Acacia Hotel. Er was gelegenheid geboden om in het hotel te overnachten en ondanks dat ons huis op vijf minuten rijden met de auto van het hotel ligt hadden Riet en ik besloten dat we toch lekker in het hotel zouden overnachten. Dan hoefden we ons niet druk te maken over wie er de BOB zou zijn en het was ook gezien de inmiddels barre weersomstandigheden wel prettig dat we niet meer 's avonds laat hoefden te rijden. Gisteravond was er namelijk weer een tyfoon losgebarsten die zorgde gisteravond en vandaag voor een enorme hoeveelheid regen.

Het hoogtepunt van de feestavond waren dansoptredens van een groep Shell vrouwen en -echtgenotes die al maandenlang aan het oefenen waren geweest voor deze avond. Hoewel Riet en ik allebei beslisten geen dansliefhebbers zijn was het toch erg leuk om te zien hoe het enthousiasme van de vrouwen werd vertaald in een paar mooie demonstraties, al hadden ze wel hulp gekregen van een aantal professionele dansers.

Verder werd met name het eerste deel van de avond geteisterd door verlotingen van prijzen en door het uitreiken van beloningen aan mensen die goed hun best hadden gedaan. Dat is iets wat hier op de Filipijnen helaas onvermijdelijk is want als er niks te winnen valt dan komen ze simpelweg niet. Hoe belangrijk dat is blijkt ook vaak als de laatste prijs is verloot want dan vertrekken er altijd heel wat Filipino's. Voor ons expats is er weinig eer te behalen aan die verlotingen want behalve dat het altijd gepaard gaat met veel geschreeuw (met name van de onvermijdelijke presentators) is het een publiek geheim dat buitenlanders niet meeloten. Als er namelijk te veel prijzen, die overigens niet misselijk zijn want er worden iPads, fototoestellen en smartphones verloot, terecht zouden komen bij de toch al "schatrijke" buitenlanders zouden er beslist scheve ogen ontstaan.

De band van de avond was gelukkig heel erg goed en zorgde voor een prima sfeer om de avond in stijl te besluiten. En wij hoefden lekker de deur niet meer uit na afloop...

Filipino's houden wel van een feestje en ik heb dan ook nog nooit bij een Shell bedrijf gewerkt waar zoveel feesten worden georganiseerd. Mijn vorige baas Inter Access staat wat dat betreft overigens nog steeds dik bovenaan in de ranglijst, maar hier kunnen ze er ook wat van. Met name voor de Kerst hebben we al weer verscheidene feesten op de kalender staan, maar tussendoor hebben we ook regelmatig evenementen, de teambuilding dagen oftewel "Away Days" zoals ze bij Shell altijd worden genoemd.

Ik heb al de nodige van die teambuilding dagen gehad de afgelopen drie jaar en om eerlijk te zijn, ik heb het wel gezien. Het zijn namelijk vrijwel allemaal duplicaten van elkaar en het wordt zo langzamerhand allemaal erg voorspelbaar. Wat tot nu toe altijd de reden was om er toch naar uit te zien was de locatie. We hebben bijvoorbeeld teambuilding dagen gehad in een Golf Resort in de buurt van Batangas en de topper was vorig jaar in het splinternieuwe resort "Pico de Loro" aan de kust bij Batangas. Bij allebei de gelegenheden mochten de vrouwen ook mee en alleen al de omgeving maakte een heleboel goed.

Deze keer zijn de "Away Days" (want het zijn altijd minstens twee dagen) zonder echtgenoten en ook niet op een exotische locatie maar in het Acacia Hotel vlak achter ons kantoor, en de eerste dag was vandaag. Een prachtig hotel, daar niet van, maar als je door het raam kijkt en je ziet het kantoorgebouw staan dan heb je toch niet het idee dat je "Away" bent. Sterker nog, veel mensen kregen regelmatig telefoontjes om snel even naar kantoor over te wippen om iets op te lossen, en volgens mij is dat nou precies niet de bedoeling van die "Away Days".

Steeds meer mensen, met name de buitenlanders, proberen onder die min of meer verplichte "Away Days" uit te komen met als reden wat ik al heb genoemd (we weten het zo langzamerhand wel) maar ook die vermaledijde spelletjes. Ik zei al, Filipino's zijn gek op feestjes maar er moeten ook altijd idiote spelletjes worden gedaan, net als vroeger op een Kattekse Brulloft. En dan die strontvervelende verlotingen tussendoor, die overigens noodzakelijk zijn want er moet op een Filipijns feest wat te winnen zijn anders komt er geen mens.

Het zag er even naar uit dat ik er tussenuit kon knijpen aangezien ik geen officiële uitnodiging had gehad. Totdat ik gisteren dan toch de definitieve uitnodiging kreeg en zit ik er dus vandaag en morgen aan vast. Wat ik nog niet heb verteld is dat voor zo'n evenement iedereen ook altijd een poloshirt krijgt uitgereikt wat op de dag zelf moet worden gedragen. Dat lijkt heel leuk maar vrijwel altijd zijn die shirts in kleuren waar je normaal gesproken nog niet dood in gevonden wilt worden, zoals helgroen of donkerblauw met gele strepen. Deze keer kregen we er zelfs twee, een knalgele en een kleur blauw tussen lichtblauw en donkerblauw in.

De gele was voor vandaag en de groepsfoto ziet er dus ongeveer uit zoals de foto...

Vandaag is het op de kop af tweeëndertig jaar geleden dat Riet en ik zijn getrouwd. Het was weliswaar een beetje een bewolkte dag maar desondanks wat het weer betreft toch heel wat beter dan op onze trouwdag.

We zaten vanavond thuis, nadat we op de Quiz Night in de Union Jack weer eens op een teleurstellende vijfde plaats waren geëindigd (van de zes teams), met een afzakkertje nog even terug te denken aan de 9e oktober van 1981 en het viel ons allebei op hoe weinig of we eigenlijk nog weten van de dag zelf. De foto's kunnen we hier niet bekijken want die staan in Nederland thuis ergens in een hoek stof te verzamelen, dus we moesten het van onze eigen herinneringen hebben.

En dat viel nog niet mee want van heel veel dingen weten we vrijwel niet meer hoe het gegaan is. Riet had het er op een gegeven moment over dat we op hetzelfde moment toen onze receptie hadden. Konden we ons geen van beiden meer iets van herinneren, net als van hoe we eigenlijk zijn thuis gekomen, al meen ik dat we zijn thuis gebracht door Vader Niek met de Super Saloon.

Er zijn wat fragmenten overgebleven, zoals de consternatie in de Lakenhal bij het filmen omdat er geen stopcontact gevonden kon worden, de stuntelende ambtenaar die moest invallen omdat allebei de gebruikelijke huwelijksvoltrekkers afwezig waren, Dominee Damsma die ondanks herhaaldelijke uitleg mij tijdens zijn preek van een totaal ander beroep voorzag dan ik eigenlijk had, en de band die tijdens de feestavond de pest in had omdat ze onderweg naar de bruiloft de motor van hun bus in de soep was gedraaid.

En dat was het wel zo'n beetje, de rest is vergeten (of verdrongen). Maar dat maakt eigenlijk niet zoveel uit, toch? Want het vervolg duurt dus nu al tweeëndertig jaar…

Het was vandaag voor het eerst sinds we terug zijn uit Nederland, en dat is toch al weer heel wat weekjes geleden, eenzaterdag zonder regen. De zin scheen vanmorgen vroeg al en dat bleef ook de hele dag zo. Een prima dag dus zou je zeggen, maar jammer genoeg konden we er niet zo heel erg van profiteren omdat Riet behoorlijk last had van haar operatie van gisteren. Doordat ze zoveel last had van pijn was het ook begrijpelijk dat ze weinig zin had om ergens naar toe te gaan en bleven we dus thuis. Ikzelf ben alleen even de deur uit geweest voor mijn bakkie koffie vanmorgen toen Riet nog op bed lag en ik heb wat boodschapjes gedaan, maar dat was het verder wel.

Mijn zaterdag- en zondagochtend "hangout" is de Coffee Bean en die zie je op de foto. Voor mij is dat een plek om even lekker bij te komen met een bakkie cappuccino en wat lekkers erbij, en dan even een half uurtje lezen. En dan lees ik meestal eerst via het Internet de Nederlandse kranten en als er weinig nieuws is lees ik ook nog even wat in een van de vele boeken die ik op mijn iPad heb staan. Liefst zit ik daarbij in een van de luie stoelen maar ik ben uiteraard niet de enige die er zo over denkt, dus vaak moet ik genoegen nemen met een plek aan een van de tafeltjes.

Ik geef al heel lang de voorkeur aan de Coffee Bean boven de Starbucks, wat niks met de koffie te maken heeft maar alleen met het feit dat het bij Starbucks altijd zo druk is dat je amper kunt zitten. Bij de Coffee Bean is het veel rustiger, al was het vanmorgen om onduidelijke redenen wel erg rustig. Ik was de enige klant…

Het was vandaag een spannende dag voor Riet. Zoals jullie weten is er een aantal maanden geleden bij Riet een klein gezwel gevonden in haar borst waar we heel erg van zijn geschrokken. Gelukkig viel het mee, het was goedaardig en kon volgens de dokter geen kwaad, de keus was aan Riet zelf of ze het weg wilde laten halen of niet.

Wat de doorslag gaf bij Riet is dat het op alle volgende onderzoeken op de foto zou verschijnen en aangezien Riet vanaf nu zeker ieder jaar gecontroleerd moet worden kan dat vervelend zijn. Ieder keer zou er mogelijk weer een nader onderzoek volgen om toch maar zeker te stellen dat het nog steeds goedaardig is en Riet besloot dat het, mede ook voor haar eigen gemoedsrust, weggehaald moest worden.

Op zich is dat een eenvoudige procedure maar toch niet iets waar je met plezier naar uitkijkt en Riet was de afgelopen dagen dan ook knap zenuwachtig. Vanmorgen om negen uur werd ze geholpen in het St. Luke's Ziekenhuis door dezelfde dokter die haar vorige onderzoek had gedaan. In feite was het wachten op die dokter geweest want die was hoogzwanger tijdens het vorige onderzoek en omdat Riet begrijpelijkerwijs liever geen andere dokter wilde moest ze wachten tot deze dokter na haar bevalling weer aan het werk ging. Deze week was dat zover, dinsdagmorgen ging Riet langs voor het vooronderzoek en het maken van de afspraak en vanmorgen kon ze dus al geholpen worden.

De kleine operatie is vlot en zonder problemen verlopen, Riet heeft geen pijn gehad en heeft tot nu toe gelukkig ook weinig last. Behalve dan van het ongemakkelijke strakke verband en het feit dat ze een hele dag niet mag douchen…

Het Malampaya project was vandaag in de kranten weer eens voorpagina nieuws, maar eigenlijk ging het niet om het project zelf maar om de aan de regering afgedragen winsten. Het Nationale Onderzoeks Bureau van de Filipijnen heeft namelijk in samenwerking met de Nationale Ombudsman (ja, die hebben ze hier ook) een enorm schandaal ontdekt in verband met de door Malampaya afgedragen winsten. Deze winsten gaan in een door de regering beheerd fonds waarvan de bedoeling is dat het geld besteed wordt aan energie-projecten, en er is een tijdje geleden aan het licht gekomen dat heel erg veel geld uit het fonds een heel andere bestemming heeft gekregen.

Allereerst besloot de toenmalige president Gloria Arroyo, waartegen overigens op dit moment onderzoeken lopen naar corruptie en fraude maar die op dit moment gewoon in de regering zit voor het district Pampanga, dat de interpretatie van de regels voor het besteden van het "Malampaya geld" wel wat ruimer mochten worden gezien, en er werd besloten geld te schenken aan agrarische projecten, en dat met name aan boeren die getroffen waren door de gevolgen van twee hevige tyfoons. Ze beroept zich op een oude wet uit de tijd van president Marcos (ook al niet bekend voor zijn reine geweten) die legitimeert dat het geld voor dit doel kon worden vrijgegeven.

Maar nauwelijks hadden hoge ambtenaren op het Ministerie van Landbouw er lucht van gekregen dat het geld vrijgegeven was of er werd besloten dat dit een prima gelegenheid bood om de eigen zakken eens flink te spekken. Arroyo zelf ontkent natuurlijk iedere verdere betrokkenheid, maar feit is dat het schandaal zich inmiddels heeft uitgebreid tot leden van het Hooggerechtshof. In de krant van vandaag stonden twintig namen van personen die beschuldigd worden van het misbruiken van het fonds, en een van de namen is een vrouw die een belangrijke post inneemt bij het Hooggerechtshof en die ook al beschuldigd wordt van andere fraude met regeringsgeld waar ik op 28 augustus al over heb geschreven.

Wat hebben ze hebben gedaan is het vervalsen van de lijst van begunstigde boeren. Ze hebben gezorgd dat ze direct of indirect op de lijst terecht kwamen, de lijst is vervolgens voorzien van naar wordt beweerd valse handtekeningen van een stuk of zeventig burgemeesters (die uiteraard helemaal van niks weten), en het eindresultaat is dat er 900 miljoen pesos (ruwweg ongeveer 15,5 miljoen Euro) uit het Malampaya fonds in de zakken van een paar hooggeplaatste grote graaiers is terecht gekomen. Ja, ze waren opeens allemaal boer geworden…

Het is al een hele poos komkommertijd voor wat betreft de Quiz Night in de Union Jack Tavern. Niet dat we geen zin meer hebben maar we krijgen simpelweg geen team meer bij elkaar en om met z’n tweeën te gaan zitten vinden we niks. We hebben wel een paar mensen die mee willen doen maar die kunnen om de haverklap niet, of zeggen op het laatste moment af, en uiteraard zijn we zelf ook niet altijd op woensdag in de gelegenheid geweest.

Een week of drie geleden zijn we er pas weer serieus gaan denken om de draad weer op te pikken. Door afzeggingen kwam het er nog toch weer niet van maar vandaag was het gelukt om Pete en Christine mee te krijgen. We hadden trouwens toch al samen besloten om te gaan, we zouden dan kijken of we ons bij een ander team konden aansluiten en als dat niet zou lukken dan was er altijd nog de Fish & Chips. Nu hadden we niet alleen toch een team maar ook de Fish & Chips kwam er. En terwijl we die op zaten te eten kregen we zelfs nog meer versterking want Charlie, Ireen en Dan die we kenden van de barbecue van afgelopen zondag schoven ook bij ons aan.

Ondanks dat we nu met zijn zevenen waren moesten we het toch zwaar afleggen tegen vier andere teams want we eindigden als vijfde, en ook nog eens met maar een halve punt voorsprong op nummer zes. Logisch gezien het feit dat er een paar categoriën bij zaten waar we ten opzichte van de andere teams laag scoorden, maar soms vraag ik me wel eens af hoe andere teams sommige antwoorden wel weten. Er zat bijvoorbeeld een vraag bij waarbij we tien vlaggen te zien kregen en moesten raden bij welk land ze hoorden. Weten iemand van jullie soms hoe de vlag van Nauru eruit ziet? Ik wist niet eens dat dat een land is, maar het is blijkbaar een onafhankelijk eilandje in de Stille Oceaan.

In ieder geval was het gezellig, ondanks de stroomstoring halverwege de avond waardoor we opeens in het donker zaten en waardoor de Quiz bijna in het water viel...