Halloween
Het was vandaag weer zover, de jaarlijkse viering van Halloween, en de tekenen daarvan waren de afgelopen twee weken al ruimschoots zichtbaar in Ayala Alabang Village. Heel veel bewoners hadden zich weer flink uitgesloofd om voor hun huis de nodige versieringen aan te brengen en daar waren weer heel wat fraaie tafereeltjes bij. Hier en daar zaten hele heksen en zombie families voor het huis, uiteraard omgeven door uitgesneden pompoenen, doodshoofden spinrag, en in de meeste gevallen was alles 's avonds nog fraai verlicht ook.
Die versieringen hebben in onze Village overigens een tweeledig doel. Ieder jaar worden namelijk de poorten van de Village opengezet voor mensen van buiten de Village voor Trick-or-Treat, en door Halloween versieringen aan te brengen geef je aan of je daar aan mee doet, met andere woorden of er aangebeld kan worden voor het inzamelen van snoep.
Voor Riet was het dit jaar voor het eerst dat ze de Halloween viering meemaakte want de vorige drie jaar zat ze tijdens het evenement in Nederland. Ze keek er dan ook wel een beetje naar uit en hoewel we officieel niet meedoen en dus geen versieringen hebben aangebracht had ze toch voor alle zekerheid maar een vracht snoep ingeslagen voor het geval er toch kinderen zouden aanbellen.
Het viel dit jaar nog al tegen in vergelijking met vorige jaren. Tijdens de vorige Halloween vieringen kwamen de mensen met Jeepney's vol de wijk binnen en liepen de straten vol met mensen die in de meeste gevallen ook nog uitbundig verkleed waren. Dit jaar liepen er bij lange na niet zoveel mensen en ook waren ze amper verkleed.
Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de steeds strengere maatregelen die er moeten worden genomen om de boel in de hand te houden. Dd bezoekers komen veelal uit het naast Alabang gelegen Las Piñas en helaas zijn het niet allemaal kinderen en ouderen met eerzame bedoelingen. In onze wijk wonen in hun ogen alleen maar steenrijke mensen en er is de afgelopen jaren dan ook heel wat gestolen en vernield tijdens de Halloween Trick-or-Treat.
Het was dus in vergelijking met vorige jaren ongewoon rustig, maar Riet besloot in ieder geval niet met haar snoep te blijven zitten. De makkelijkste oplossing bleek gewoon om met de schaal snoepgoed bij het hek te gaan staan en in een mum van tijd werd ze omringt door jonge, oudere en zelfs hele oude Trick-or-Treat'ers. Ze was dan ook in een mum van tijd los...
Allebei naar de tandarts
Nou is het zo dat bij de oudere expats, zeg maar de leeftijdsgroep waartoe Riet en ik behoren, de meeste tanden en kiezen vaak al zodanig gevuld zijn dat er inderdaad geen reparatie meer mogelijk is en dat kronen daarom vrijwel onvermijdelijk zijn. Voeg daar bij dat onze tandarts behalve een kronen specialist ook nog eens erg goedkoop is in vergelijking met landen in West-Europa en Australië en dan is het gauw verklaard waarom heel veel expats er geen problemen mee hebben om hier even langs de "Village tandarts" te gaan.
Dat vindt Riet dus ook, die had een week of wat geleden al besloten om “die bek op te laten knappen” nu we nog hier zijn. Ze heeft een inventarisatie laten maken van de kosten en ze heeft inmiddels de eerste behandeling al ondergaan. Ikzelf was gisteren aan de beurt maar dat was meer noodzaak want ik zit met twee kiezen waar een stuk van is afgebroken. Ik heb er weliswaar geen last van en ik loop er al een tijdje mee rond, maar het kan niet zo blijven natuurlijk als ik in de toekomst nog pinda's wil blijven eten.
En niet helemaal onverwacht, het oordeel van onze tandarts was in mijn geval niet een, niet twee maar vier kronen! Niet alleen de gebroken kiezen moeten eraan geloven maar ook de twee ernaast gelegen kiezen staan volgens hem op instorten. En nu zeg je misschien ja dat zal wel, maar het vervelende is dat de man met een van mijn twee afgebroken kiezen ook gelijk heeft gehad. Toen ik een jaar geleden bij hem was voor mijn eerste kronen waarschuwde hij al dat die ene kies op het punt stond om af te breken, en jawel hoor, nog geen twee maanden later...
Ik kon dus kiezen, of zijn advies in de wind slaan en dat later mogelijk bezuren, of ik kon eieren voor mijn geld kiezen en de kronen laten zetten. Voor de eerste twee is gistermiddag het voorbereidende werk al gedaan en de kronen zelf worden volgende week geplaatst, de behandeling voor de andere twee volgt daarna.
Nou is die langdurige voorbehandeling met boren volstorten en afslijpen op zich geen probleem want deze tandarts is niet echt gierig met de verdoving. Je voelt er dus niks van, maar die lucht, ik krijg nog steeds angstvisioenen van de schooltandarts als ik het ruik. Ik denk niet dat ik daar ooit van mijn leven nog vanaf kom...
Zowaar positief in het nieuws
Er stond voor de verandering eens wat positiefs in de Nederlandse kranten over de Filipijnen. In de reisrubrieken werd aandacht geschonken aan de “beste” eilanden ter wereld. Nou weet ik niet precies wat ze met “beste” bedoelen, maar ik neem aan dat het gaat om de eilanden die het best uit de bus komen als vakantiebestemming.
Op de eerste plaats staat het Filipijnse eiland Palawan. Het wordt omschreven als “Een eiland omringd door kristalhelder water, met schitterende stranden en een van de nieuwste natuurwonderen ter wereld.” Kijk, dat zijn nog eens berichten, al moet er bij worden gezegd dat de lijst was samengesteld door lezers van het luxe reistijdschrift “Conde Nast Traveler”.
Als bijzonderheden werden verder nog genoemd de langste ondergrondse rivier van Azië, de “Puerto Princessa”, die overigens uitgeroepen is tot een van ’s werelds beste natuurwonderen (weer dat “beste”...) en het Tubbataha Reef National Marine Park wat fantastische mogelijkheden biedt om te duiken of te snorkelen. Wij zijn vorig jaar op Palawan geweest en kunnen alleen maar beamen dat name de natuur daar een overweldigende indruk maakt. En de resorts daar zijn trouwens ook nog eens geweldig mooi.
En dan was er ook nog goed nieuws voor de nationale luchthaven NAIA. Nee, die staat nog steeds in de Top Tien van slechtste vliegvelden ter wereld maar niet meer op de eerste plek. In de nieuwe lijst, die beoordeelt naar comfort, faciliteiten, netheid en service is NAIA gezakt naar de vierde plaats.
En technisch gesproken mag je dat een verbetering noemen, ja toch?
MD-11
Als voormalig vliegtuigspotter vind ik nog steeds alles wat met vliegtuigen te maken heeft interessant en ik kijk nog steeds naar ieder vliegtuig op wat ik over hoor komen. Gisteren stond er een bericht in de Nederlandse kranten wat dan ook mijn aandacht trok, over de laatste lijnvlucht van KLM’s laatste McDonnell-Douglas MD-11. Het toestel was uit Canada vertrokken en landde even voor half zeven vanmorgen voor de laatste keer op Schiphol.
Voor mij was de MD-11 toch ook wel bijzonder want het was het eerste toestel van KLM waar ik ooit mee heb gevlogen. Als “laatbloeier” op het gebied van vliegreizen had ik nog nooit gevlogen met een passagiersvliegtuig, tot die keer dat ik in december 1996 voor mijn eerste “business trip” naar het buitenland een dagje op en neer moest naar London. De heenvlucht vond plaats met een toestel van British Airways (een Boeing 757, voor de liefhebbers) maar ik zou ’s avonds met een van mijn collega’s die ook mee was terugvliegen met KLM.
Ik weet nog dat mijn collega, die al wel een ervaren “luchtreiziger” was, flink liep te mopperen dat onze terugvlucht pas om kwart over acht ’s avonds zou gaan en hij besloot te proberen of we niet met een eerdere terugvlucht mee konden. Dat kon in eerste instantie niet, maar op een gegeven moment werden we omgeroepen want er was opeens toch een mogelijkheid. Het oorspronkelijk geplande KLM toestel werd namelijk vervangen door een groter toestel en dat betekende dat er plaats zat was. We moesten dan wel afzien van Business Class (dat had je toen nog op korte routes) maar dan konden we wel twee uur eerder weg.
Dat grotere toestel was dus een MD-11, en mijn collega en ik kregen een plaatsje vrijwel helemaal achterin op de middelste rij van vier stoelen breed. Ik weet nog dat ik dat heel vervelend vond want ik wilde natuurlijk het liefst aan het raam zitten, maar ik was toen nog zo onwetend dat ik, ondanks dat er plek zat was (het vliegtuig was half leeg), niet naar een lege stoel aan het raam durfde te verkassen. Maar ondanks dat ik dus geen ideale plek had om naar buiten te kijken zag ik toch voor het eerst van mijn leven door het raampje van een MD-11 de lichtjes van een grote stad vanuit de lucht.
Hoewel ik sinds die eerste keer inmiddels heel wat afgevlogen heb was dat mijn eerste en ook gelijk mijn laatste vlucht met een MD-11. En sinds vandaag zal dat dus hoogstwaarschijnlijk ook zo blijven...
Boeken, boeken...
Voor Riet en mij is het rond deze tijd altijd weer de vraag wat we gaan doen met de Kerst. Het antwoord lijkt voor de hand te liggen, naar Nederland natuurlijk om daar Kerst te vieren, maar het kan natuurlijk zomaar gebeuren dat we familie of vrienden blijken te hebben die het leuk vinden om de Kerst te vieren in een warm land en als Kerstdiner liever barbecuen in de tuin dan een Kerstdiner terwijl de regen tegen de ramen striemt en de wind rond het huis huilt. Yeah, right...
We zijn het afgelopen weekend dus maar weer begonnen met het plannen van een vakantie in Nederland met de Kerstdagen. En dat begint altijd met het vaststellen van de datums van vertrek en terugkeer. Ikzelf ben gebonden aan het aantal vrije dagen wat ik nog beschikbaar heb maar Riet heeft die beperking niet en wil, dan ook een paar dagen eerder vertrekken dan ik zodat ze “thuis alvast kan opruimen en boodschappen doen”. We gaan wel samen terug want het is toch effe gezelliger om samen weer thuis te komen.
Als we datums hebben geprikt gaan we boeken en dat is tegenwoordig voor ons een makkie. We hebben dit proces nu al zo vaak doorlopen dat het voor ons net zoiets is als boodschappen doen en we hebben normaal gesproken dan ook alles in een mum van tijd geregeld. De discussie en het eerste zoeken voor de Kerst begonnen pas gisteravond onder het eten bij restaurant “Appenzeller”, allebei gebruik makend van het Internet op onze iPhones. Thuis gekomen gingen we achter onze respectievelijke Mac’s gezeten met onze evaluaties aan de slag en een half uur later was alles geregeld.
Aan de hand van de foto van vandaag zou je een andere conclusie kunnen trekken maar we hebben weer gekozen voor Emirates. Alleen las ik juist vandaag in de krant dat het voortbestaan van KLM aan een zijden draadje hangt. En dat is toch wel een beetje wrang want KLM was toch altijd Nederlands trots op luchtvaartgebied. Als je aan Riet en mij vraagt waarom wij als Nederlanders niet met KLM vliegen dan hebben we daar verschillende redenen voor. Service natuurlijk, die steekt toch wel erg schril af tegen met name Aziatische maatschappijen, maar ook de prijzen zijn sinds twee jaar beduidend hoger liggen dan daarvoor toen KLM zelfs een van de goedkoopste maatschappijen was.
Voor ons is KLM dus gewoon geen goeie optie, en in plaats van verbetering hebben we in de laatste jaren alles steeds meer achteruit zien gaan, zeker als je gaat vergelijken met de concurrentie. Maar dat wil dus niet zeggen dat zo’n krantenbericht me niet aan mijn hart gaat...
Lonely Planet over Manila
Op Facebook had een van onze vrienden een link geplaatst naar een artikel op de website van “Lonely Planet” over Manila. De doorgewinterde reizigers onder jullie die voordat ze op vakantie gaan alles over hun bestemming willen weten zullen “Lonely Planet” ongetwijfeld kennen, want hun reisboeken zijn niet alleen meer een onmisbaar attribuut voor de rugzaktoerist maar ook voor de meer gewone vakantiegangers. De reisgidsen van “Lonely Planet” bevatten vrijwel alle informatie die je moet weten over je bestemming, zoals goede en goedkope hotels, restaurants en bars, hoe het openbaar vervoer werkt, toeristische attracties, en noem maar op.
Het artikel over Manila wat twee weken gelden is gepubliceerd heet “Why Manila is fast becoming one of Asia's coolest cities”, oftewel “Waarom Manila snel een van de meest coole steden in Azië aan het worden is”. En dat is een opmerkelijke stelling die aangeeft dat Manila wel degelijk op de weg terug is en een beetje de status aan het terugwinnen is die het vele jaren geleden had.
Want in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw werd Manila namelijk “De Parel van de Orient” genoemd, een prachtige stad met theaters, cabaret, jazz clubs en luxe boulevards. De Tweede Wereldoorlog met de Japanse bezetting en de vele bombardementen door de Amerikanen hebben dat volledig tot stilstand gebracht. Van de stad was niet veel meer over dan een puinhoop, op foto’s krijg je af en toe zelfs de indruk dat je naar Hiroshima of Nagasaki zit te kijken. De onafhankelijkheid vlak daarna bracht een hele rits corrupte regimes voort die het land geen goed hebben gedaan maar de laatste jaren is er toch een kentering.
Helaas heeft Manila ondanks het feit dat het voor sightseeing en cultuur een van de beste hoofdsteden van Zuid-Oost Azië is heeft het nog steeds een slechte reputatie. Potentiële toeristen relateren Manila eerder aan misdaad, vervuiling, armoede, corruptie, overbevolking en afgrijselijke verkeersopstoppingen, in plaats van met live muziek, bloeiende hedendaagse kunst, hippe restaurants, een bloeiend uitgaansleven en mooie galerieën en museums.
Het artikel op de “Lonely Planet” website verwijst naar een ander artikel over Manila wat tien goeie redenen beschrijft om deze stad eens een kans te gunnen. Het geeft zelfs aan dat je dan zelf een van Azië’s juweeltjes zult ontdekken. Dat moet je wat mij betreft wel zien in de juiste context en geen vergelijking gaan trekken met bijvoorbeeld de steden van Europa, maar het is zeker waar. Al was het alleen al omdat Manila een prima uitvalsbasis biedt voor andere bestemmingen in dit ondanks alles prachtige land.
Top bestemmingen
Er zijn heel veel websites voor expats te vinden, en de meeste zijn erg handig omdat ze informatie geven over landen en die informatie komt in de meeste gevallen ook nog eens van andere expats zelf. Dat is erg handige informatie want ergens gaan wonen voor een paar jaar is toch heel wat anders dan ergens naar toe gaan op vakantie.
Zet een paar expats bij elkaar en je komt in een mum van tijd meer te weten over het leven in een bepaald land dan na het lezen van tien boeken met tips voor vakantiegangers en zes jaar aardrijkskundelessen. Want als je ergens gaat wonen dan zul je vaak meer geïnteresseerd zijn in de dichtstbijzijnde supermarkt dan in het mooiste museum van het land. Niet dat toeristische trekpleisters niet interessant zijn maar als expat heb je zoiets van dat komt later wel, ik moet eerst weten waar ik mijn dagelijkse boodschappen kan doen.
Als expats vertellen over hun ervaringen in andere landen dan weet je ook al gauw waar je wel en waar je als het effe kan beter niet kunt wonen. Alhoewel, je moet altijd een beetje voorzichtig zijn want de ene mens ervaart bepaalde zaken nu eenmaal anders dan de andere. Als je honderd expats die op Sakhalin gewoond hebben naar hun ervaringen vraagt dan hebben er waarschijnlijk negentig negatieve gevoelens aan overgehouden terwijl Riet en ik daar een fantastische tijd hebben gehad.
De reden voor dit stukje van vandaag is dat ik op een website voor expats een Top Tien ben tegengekomen van wat onder expats in dit jaar gelden als de beste bestemmingen om te wonen. En dit lijst was voor mij toch wel een hele verrassing want die ziet er heel anders uit dan ik had verwacht.
Ecuador op de eerst plaats had ik beslist niet zien aankomen maar dat kan omdat ik nog nooit iemand ben tegengekomen die daar heeft gewoond. En de achtste plaats voor de Filipijnen, hoezeer wij het ook naar onze zin hebben hier, is een verrassend hoge notering, ruim boven (dacht ik) populaire landen als bijvoorbeeld Canada en Australië. Maar wat helemaal een verrassing was is de opvallend lage drieëntwintigste plaats van Nederland!
Wij hebben inmiddels heel veel buitenlandse vrienden en bekenden die ooit in Nederland hebben gewoond en die zijn zonder uitzondering helemaal lyrisch over ons kikkerlandje. Iedereen spreekt Engels in Nederland (nou ja, steenkolen-Engels met een verschrikkelijk accent maar ze begrijpen je) en het openbaar vervoer is er fantastisch. De winkels hebben alles en ook nog in overvloed, er zijn prachtige musea, prima scholen voor de kinderen, en die fietspaden, nou ja, die vind je nergens ter wereld.
De meesten die wij kennen zouden allemaal zo weer terug willen naar Nederland. Eigenlijk het enige negatieve punt wat expats over Nederland te melden hebben is dan misschien toch wel zwaarwegend, en dat is dat de winkels om zes uur 's avonds dicht gaan, zaterdags soms al om vier uur en op zondag zijn ze helemaal dicht. Ja, zeg nou zelf, dat kan toch helemaal niet!
Inderdaad, zelfs wij moeten daar iedere keer weer aan wennen als we in Nederland zijn...
Prijsvechters
Het verhaal van gisteren over onze boeking is nog niet helemaal af want na het boeken van het hotel moesten er natuurlijk ook nog vluchten worden geboekt. Dat is op zich geen probleem want er zijn diverse maatschappijen die naar Boracay vliegen en allemaal nog meerdere vluchten per dag ook, dus er is keus genoeg.
De keuze viel op Cebu Pacific, een maatschappij die vergelijkbaar is met EasyJet in Europa, wat je noemt een “prijsvechter” dus. Nou weet iedereen die wel eens met een prijsvechter heeft gevlogen dat het boeken via het Internet ontzettend gemakkelijk is maar dat je altijd heel goed moest uitkijken voor de kleine lettertjes.
Met name in Nederland is nu wettelijk geregeld dat in ieder geval het aangegeven bedrag voor een vlucht alle kosten moet inhouden zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan. Nou weet ik dat maatschappijen als Ryanair daar nog regelmatig de hand mee proberen te lichten, maar zo erg als hier is het beslist niet want hier mag alles nog gewoon.
Bij het boeken van de Cebu Pacific vluchten kreeg ik dan ook een prijs voorgeschoteld die niet helemaal klopte. Tijdens de boeking moest ik verscheidene schermen doorlopen en op ieder scherm werd de prijs hoger. Zo waren er al stoelnummers gereserveerd, gaat U daar mee akkoord? Ja waarom niet, we moeten toch ergens zitten, nietwaar? Dat is dan driehonderd pesos per persoon. Wilt U bagage meenemen? Extra betalen. Wilt U een reisverzekering? Weer een paar honderd pesos erbij.
Nou heb je in veel van die gevallen wel een keuze of je het aangebodene wilt of niet maar het is op de Cebu Pacific website niet altijd duidelijk hoe je er van af komt. Die reisverzekering bijvoorbeeld wilde ik niet en er was dan ook de mogelijkheid om op “No Thanks” te klikken. Maar als je dat deed verscheen er ergens een nieuwe link die naar het scherm ging waar je de opties daadwerkelijk moest uitschakelen, en daar las je gemakkelijk overheen.
Allemaal trucjes dus waarbij alle extra kosten in eerste instantie worden doorberekend, en je moet zelf maar uitzoeken hoe je van al die extra’s af kunt komen. In Nederland mag dat dus wettelijk niet meer maar hier is dat nog steeds toegestaan. Het zal Cebu Pacific ongetwijfeld veel geld opleveren...
Maar goed, de vluchten zijn inmiddels ook geboekt en ons weekendje weg is dus nu als het goed is geregeld.
Effe boeken...
Riet en ik willen in november nog een weekendje weg naar ons favoriete bounty-eiland Boracay en het afgelopen weekend zijn we op het Internet alvast een beetje aan het oriënteren geweest. Nadat we datums hadden geprikt heb ik een mailtje gestuurd naar het reisbureau wat we de afgelopen drie jaar regelmatig en tot onze tevredenheid hebben gebruikt voor onze boekingen.
Zoals gewoonlijk kregen we snel antwoord, maar dat was even schrikken. Ondanks dat november de goedkoopste tijd is was de prijs voor het door ons gekozen arrangement een heel stuk hoger dan de vorige keren toen we dezelfde reis boekten, veel hoger nog zelfs dan onze laatste boeking die viel in het dure seizoen. Ik nam snel contact op om naar alternatieven te informeren maar toen we die kregen bleken die nauwelijks goedkoper uit te vallen.
We besloten dus toch maar ons favoriete hotel te boeken volgens onze oorspronkelijke aanvraag, maar gistermorgen kwam er een akelige verrassing, het reisbureau mailde dat de prijs van het arrangement nog eens bijna vijftien procent omhoog was gegaan ten opzichte van de oorspronkelijke prijs!
Dat vonden Riet en ik toch te gortig en besloten de “aanbieding” van het reisbureau te laten voor wat het was en we gingen op zoek naar alternatieven. Het bleek al meteen dat als we direct bij het hotel zelf zouden boeken dat we een stuk goedkoper uit zouden zijn. Maar het werd nog mooier, want ik vond op notabene de Nederlandse hotel website van Expedia ons hotel voor een nog veel lagere prijs dankzij een aanbieding met twintig procent korting.
En zo hebben we dus een lang weekend in een hotel op Boracay geboekt... op een Nederlandse website!
Verhaal in De Rijnsburger
Riet had naar aanleiding van haar bezoek aan het eiland Leyte een verslag geschreven van wat ze daar allemaal had gezien en meegemaakt. Normaal gesproken moet ik altijd flink zeuren als ik haar eens een keer een stukje wil laten schrijven maar deze keer ging het helemaal vanzelf. Nog helemaal vol van haar belevenissen nam ze zelf spontaan plaats achter haar PC en dat leverde een prachtig stuk op wat ik op onze website heb geplaatst.
Maar Riet wilde meer met haar stukje, want voor alles wilde ze graag aan het thuisfront laten weten dat hun geld goed terecht was gekomen. De mensen in Rijnsburg en Katwijk hadden zo hun best gedaan met die spontane inzamelactie, en hoe vaak hoor je niet achteraf verhalen dat er van de bedoelde hulp weinig of niets terecht is gekomen. Vandaar dat Riet besloot om haar stukje met een flink aantal foto’s naar "De Rijnsburger" en "De Katwijksche Post" te sturen.
Al snel kreeg ze een mailtje terug van de redactie dat ze zeker iets met het verhaal gingen doen en twee weken geleden toen ze nog in Nederland was kon ze daarvan het resultaat zien. In allebei de kranten stond pagina-groot Riet’s verhaal (waar maar weinig aan versleuteld was, wat op zich al een groot compliment is) met een paar foto’s. Bovenaan de pagina stond het woord “bedankt” en de titel van het verhaal was “Een jaar later...”.
Riet is begrijpelijk erg blij met het verhaal, en dan met name omdat ze zo kan laten zien dat er goeie dingen met het geschonken geld zijn gebeurd en dat er dankzij alle gulle gevers een paar mooie dingen tot stand zijn gekomen. Ik heb het hele artikel ingescand en als je wilt kun je het dus nalezen op de nieuwe pagina "Bestanden" op deze site. Behalve via de hiervoor aangegeven link kun je daar ook komen door rechts bovenaan deze pagina op "Bestanden" te klikken.
Jammer alleen weer natuurlijk dat mijn achternaam weer eens verbasterd werd. Ik zal me er voor deze keer niet druk over maken...
Expat katten...
Voor degenen die dat niet weten, iemand die tijdelijk in het buitenland werkzaam is wordt een expatriate, of kortweg expat, genoemd. Het woord is afgeleid van het Latijn en betekent letterlijk “buiten het vaderland”. Een expat is niet hetzelfde als een emigrant want voor een expat is het verblijf in het buitenland tijdelijk terwijl een emigrant zich voorgoed in een ander land vestigt.
Volgens bovenstaande definitie ben ik dus een expat en is Riet een expat vrouw. Expat vrouwen hebben in het algemeen de reputatie dat ze verwend zijn en een luxe leventje leiden, maar dat gaat voornamelijk op voor die expat vrouwen die vrijwel hun hele leven in het buitenland door hebben gebracht en niet anders meer gewend zijn. Riet is daar gelukkig te nuchter voor, die kan ook slecht omgaan met zulke types.
Maar we zijn er inmiddels wel achter dat we twee echte expat katten hebben. Hoewel onze beide dames allebei als straatkat ter wereld zijn gekomen zijn ze hun eigen achtergrond al aardig vergeten. Behalve dat de dames ons als een soort veredelde portiers gebruiken om in en uit te gaan hebben ze ook een uitgesproken smaak wat eten betreft.
Na een lang selectie proces vonden we voor zowel Abby als Monster blikvoer wat de goedkeuring van de beide dames kon wegdragen. Het maakt Abby niet zozeer uit wat de inhoud van het blikje is als het maar van het goeie merk is, Monster blieft van dat merk maar één bepaalde soort en voor haar moeten we dus zelfs precies het goeie blikje in huis hebben. Het voer voor Abby is gelukkig vrijwel overal te vinden maar juist dat specifieke blikje wat Monster lust is af en toe moeilijk te krijgen, en als we dat ergens zien slaan we dan ook meteen groot in.
Afgelopen zaterdag zag Riet een ander soort voer wat volgens haar wel leek op het spul wat Monster eet. Het was veel goedkoper dan het goeie merk en ik zag de bui dus al hangen, maar Riet besloot het eens te proberen onder het motto “Niet geschoten is altijd mis”.
Ik deed dus zaterdagavond met voedertijd het nieuwe voer op Monster’s schoteltje die enthousiast aan kwam lopen, voor het schoteltje opeens inhield, voorzichtig een paar keer aan het voer rook en zich vervolgens omdraaide met een blik naar mij van “Dat vreet je zelf maar op”. Er zat niets anders op, ik deed het nieuwe voer terug in het blikje en gaf Monster haar normale menu.
De volgende ochtend probeerde Riet het nieuwe voer aan Abby kwijt te raken, maar nee hoor. Hoewel Abby normaal gesproken met eten veel weg heeft van een stofzuiger en ook zelfs Monster’s schoteltje nog gaat aflikken totdat er werkelijk geen kruimeltje meer over is weigerde ze resoluut het nieuwe voer. Ook haar ogen spraken boekdelen, “Goedkope troep”...
Voor twee van de straat geplukte zwervers hebben de dames aardig wat kapsones gekregen. Niet dat ze er zelf mee zitten hoor, wat dat aangaat zijn het echte expat vrouwen...
Vocht
Je zou het misschien niet verwachten in dit warme klimaat maar een van de grootste problemen die we in ons huis hebben is vocht. Niet dat het van de muren af druipt maar de constante hoge luchtvochtigheid op de Filipijnen levert toch af en toe vervelende problemen op.
Toen Riet een paar weken geleden aan het pakken was voor haar tripje naar Nederland wilde ze haar witte (nep)leren jasje meenemen. Nou gebruiken we voor die paar jassen die we hier hebben, omdat we ze toch nooit gebruiken, een kast in gebruik in een van de slaapkamers waar we zelf nooit komen maar die door Estela gebruikt wordt als strijkkamer. Riet haalde het bewuste jasje uit de kast en het viel in haar handen helemaal uit elkaar. Het nepleer was blijkbaar door vocht helemaal verteerd en er was van het jasje dan ook vrijwel niets meer over.
Vorige week trok Riet op de overloop een kast open waar we de beddenlakens in bewaren die we niet vaak gebruiken en ook daar bleek vocht voor problemen te hebben gezorgd. Er zaten hier en daar plekken van schimmel op de lakens, gelukkig maar dat Riet het bijtijds ontdekte want nu kan dit probleem nog opgelost worden door ze te wassen. Het probleem van schimmel is al lang bekend want toen we net een paar maanden een kluis hadden haalde ik daar een keer het leren etui met al mijn reispapieren uit en dat zat ook al helemaal onder de schimmel.
De oplossing is overigens eenvoudig, we moeten er gewoon voor zorgen dat we op strategische plaatsen vochtvreters hebben staan. In de kluis staat die er dus allang, zo’n plastic ding met van die absorberende korrels erin. En die is al de nodige keren vervangen ook want na een maand of zes staat zo’n ding dus helemaal vol met water.
We gaan dus nu als voorzorgsmaatregel ook maar overal in kasten die niet zo vaak open gaan maar waar we wel spullen in opslaan van die vochtvreters plaatsen. En we kunnen niet zeggen dat we niet gewaarschuwd zijn want als er hier iets is wat in de doe-het-zelf zaken altijd ruim op voorraad is dan zijn het wel de vochtvreters, in alle mogelijke maten...
Ongeplande wandeling
We waren voor vanmiddag uitgenodigd voor een kinderpartijtje. Vrienden van ons die graag een kindje willen adopteren hebben op dit moment een Filipijns vondelingetje in huis wat vorig jaar na de geboorte ergens bij een kerk was achtergelaten. Ze zijn druk bezig het jongetje wat ze Harry hebben genoemd te adopteren en er is goeie hoop dat dat gaat lukken ondanks het moeizame proces wat moet worden doorlopen.
Omdat ze niet precies weten wanneer het jochie echt is geboren hebben ze een datum geprikt die aannemelijk lijkt en vandaag zouden ze dus de eerste verjaardag van hun aangenomen pleegzoontje vieren. Het feestje begon vanmiddag om een uur of drie in het huis van onze vrienden aan de Tamarind Drive, ook hier in Ayala Alabang Village.
Voor Riet en mij was de vraag of we zouden gaan lopen of de auto zouden nemen. onze Village is behoorlijk groot, iets van vijf bij twee kilometer, en Tamarind Drive ligt een aardig eindje van ons huis. De kortste route volgens de kaarten was iets van drie en een halve kilometer en dus om te lopen een flinke tippel. Maar het was prima weer vanmiddag, het zonnetje scheen en het werd dus wandelen.
Omdat de temperatuur een Hollands tempo vrijwel onmogelijk maakt, tenzij je als een door het zweet compleet doorweekte zombie wilt aankomen, deden we het dus op ons gemakje en arriveerden na een wandeling van dik drie kwartier toch nog flink bezweet aan bij Tamarind Drive.
Ik had op de laatste kilometer al visioenen gekregen van een lekkere kouwe San Mig Light maar aangekomen bij nummer 429 was het verdacht stil. Niet alleen stonden er helemaal geen auto's voor de deur maar het zag er ook heel erg verlaten uit. We belden aan, maar niemand kwam open doen en het huis zag er ook verlaten uit.
"Weet je zeker dat dit het goeie nummer is?", vroeg ik aan Riet. Ze keek het na op haar telefoon in het bericht wat ze had ontvangen en dat gaf inderdaad aan dat we bij het goeie adres stonden. Riet besloot haar vriendin te bellen. Dat lukte, maar toen Riet vertelde dat we voor hun huis stonden schoot haar vriendin gierend in de lach. Het feestje was namelijk helemaal niet vandaag maar pas op de 8e december...
Inderdaad, Riet's tweede enorme datum blunder dus deze week. Er zat niets anders op dan weer naar huis te wandelen en we besloten dat via een andere route te doen. Achteraf bleek die nog zeshonderd meter langer te zijn en zo hebben we dus een ongeplande middagwandeling gemaakt van dik zeven en een halve kilometer waar we ruim twee uur over hebben gedaan.
Het grootste ongemak was overigens onze steeds erger wordende dorst. Thuis gekomen werd het echter geen koele San Mig Light want een liter koud water en een plons in het zwembad waren op dat moment een stuk aantrekkelijker...
Verstekeling
Wat er gisteren toch gebeurd is, als ik het zelf niet had meegemaakt zou ik het misschien niet eens geloven! Het begon toen Lito me even voor vijven ophaalde bij kantoor om me naar huis te brengen en we zoals gewoonlijk meteen om de hoek al in de gebruikelijke vrijdagmiddag file terecht kwamen.
Tot zover was alles normaal, maar terwijl we in de file stonden hoorde ik opeens een jong katje schreeuwen, en het leek van vlak naast de auto te komen. Nou kon dat best want we stonden op de linkerbaan pal naast de middenberm en ik dacht dat het beestje dus ergens tussen het groen zou zitten en nu zat te schreeuwen omdat het bang was om over te steken.
We gingen weer rijden en stonden ongeveer na vijftig meter weer stil, maar daar hoorde ik het katje weer! Ik vroeg Lito om even aan zijn kant te kijken of hij het katje zag want daar kwam het geluid vandaan. Ik kon me niet voorstellen dat het katje met ons was mee gerend maar Lito bevestigde dat het geluid van onder onze auto kwam, alhoewel hij het katje zelf niet kon zien.
Omdat er op dat moment weinig was wat we konden doen zonder de verkeerschaos nog groter te maken reden we door nadat het stoplicht waar we voor stonden op groen was gesprongen, maar toen we aan de overkant van het kruispunt weer stil stonden klonk van onder de auto alweer het luide gemiauw van een jong katje. Dit was het bewijs dat er op de een of andere manier een jong katje onder onze auto zat!
Omdat het rijden op zich geen problemen voor het beestje leek op te leveren reden we door totdat we de Village binnengingen en uit de verkeersdrukte waren. Lito stopte aan de kant en we keken aan de achterkant onder de auto waar het geluid vandaan leek te komen. En jawel hoor, daar zagen we achter het wiel op de dwarsbalk voor de achteras een klein en vies grijs met wit katje zitten wat onze met grote ogen zat aan te kijken. Het beestje moest onder de auto zijn gekropen toen de auto bij ons huis geparkeerd stond en moest dus helemaal met Lito zijn meegereden naar ons kantoor.
We probeerden het beestje er weg te krijgen maar toen Lito met een paraplu naar haar porde kroop ze nog verder weg en konden we haar niet meer zien. Er zat niets anders op dan door te rijden naar huis. Toen de auto daar geparkeerd stond keken we weer of we het beestje nog konden ontdekken maar er was niets meer te zien en ook niets meer te horen. We dachten dan ook dat het beestje er misschien toch vandoor was gegaan toen we wegreden na onze tussenstop.
Maar nee hoor, wat later toen Lito inmiddels al naar huis was hoorden Riet en ik vanuit de woonkamer weer het klagende gemiauw van het katje. Het was ondertussen al bijna donker dus met zaklantaarns probeerden we onder de auto te kijken. We zagen echter niks en we hadden eerlijk gezegd ook geen idee waar we moesten kijken want zo gauw we in de buurt van de auto kwamen werd het stil.
Riet kreeg een idee, ze plaatste een schoteltje met wat melk en kattenbrokjes onder de auto in de hoop daarmee het katje te lokken. Toen we even later richting het Alabang Town Center gingen wandelen om wat te gaan eten was het schoteltje echter nog steeds onaangeroerd. Toen we anderhalf uur later terug kwamen zagen we dat er een andere grijs met witte kat prinsheerlijk onder de auto bij het schoteltje zat. En we hoorden ook het gemiauw van het kleintje weer, maar nu van onder een auto die aan de overkant van de straat geparkeerd stond.
We dachten dat hiermee het verhaal wel afgelopen zou zijn maar dat bleek een misrekening. Een uurtje of wat later hoorden we weer het inmiddels bekende gemiauw en het klonk deze keer weer dichtbij. Riet en ik pakten de zaklantaarns weer om onder de auto te kijken maar het geluid kwam deze keer niet van de achterkant maar van de voorkant. Daar konden we aan de onderkant niks ontdekken dus ik deed de motorkap open om van bovenaf te kijken.
En jawel hoor, daar zat het krengetje, vlak achter de accu! Ik probeerde haar te pakken te krijgen want onder de motorkap vlak bij de grote ventilator is beslist geen veilige plaats voor een jong katje, maar ze sprong razendsnel weg naar beneden. Tegen de tijd dat ik de motorkap weer had dichtgegooid was het katje blijkbaar weer naar de overkant van de straat gesprint want het klagende gemiauw klonk nu weer van onder de auto aan de overkant.
Half en half verwachtte ik vanmorgen het beestje toch weer bij onze auto aan te treffen maar ze was verdwenen. We hebben het katje niet meer gezien of gehoord, en dat was denk ik maar goed ook want ik had aan Riet's ogen gisteravond al gezien dat als het katje er vanmorgen nog had gezeten dat we dan nu drie katten hadden gehad...
Lange poten...
Er was deze week een belangrijke mijlpaal in ons project te vieren. Het platform wat wordt gebouwd op de Keppel scheepswerf in Subic komt op de zeebodem te staan op vier poten en de eerste daarvan is afgelopen woensdag geplaatst.
De poot is vijfenzestig meter lang, bijna vier meter in diameter en het gewicht is 478 ton. De afmetingen en het gewicht van de poot maakten dit tot een van de meest kritische hijsakties van het hele project, gezien het feit dat de enorme Gantry kraan die het gevaarte omhoog moest hijsen maar nauwelijks hoger was dan de hoogte die het gevaarte omhoog getild moest worden. Dankzij prima engineering werk, een goeie voorbereiding en een perfecte uitvoering werd de plaatsing een succes.
De poot werd geplaatst op het onderstel wat al klaar is en wat op de zeebodem komt te staan. Het platform zelf komt uiteindelijk zo'n vierentachtig meter boven de zeebodem te staan, en dus zo'n veertig meter boven het wateroppervlak van de Zuid-Chinese Zee daar ter plaatse.
Het lassen van de eerste poot aan het onderstel kan nu beginnen, de tweede poot zal naar verwachting op 20 oktober worden geplaatst.
Sociale projecten
De aanwezigheid van ons project in het plaatsje Subic zorgt voor de nodige werkgelegenheid op de scheepswerf waar ons platform wordt gebouwd. Maar dat is niet het enige, want ons project omvat ook de nodige sociale programma’s om de lokale bevolking van Subic vooruit te helpen, iets wat op de Filipijnen bijna altijd een voorwaarde is om ergens iets voor elkaar te krijgen.
Subic was vroeger een welvarende havenplaats. De beschutte baai waar het aan ligt zorgde voor een ideale plek voor een haven en voor scheepswerven. De Amerikanen hadden er dan ook hun grooste Marine basis in het Verre Oosten, op een voor hun heel erg gunstige plek zo vlak bij China. Toen daar eind jaren zeventig een einde aan kwam nam de welvaart in Subic snel af. De komst van nieuwe scheepswerven zorgt de laatste jaren weer voor een impuls maar veel van de bevolking vinden er echter geen werk omdat ze ongeschoold zijn.
De sociale programma’s van het Malampaya project proberen daar verandering in te brengen. Zo zijn er technische opleidingen zoals voor lasser (iets wat heel bruikbaar is op de scheepswerven), maar ook opleidingen voor vrouwen zoals kapster. Verder zijn er opleidingen tot kok en zelfs trainingen voor de chauffeurs van de Trikes (de motors met zijspan die als taxi worden gebruikt) in voertuig beheer en rijgedrag.
Voor veel mensen in Subic is dit een uitgelezen kans omdat het papiertje wat ze krijgen voor hen deuren kan openen die anders gesloten zouden blijven. Zeker voor de vrouwen biedt dit een kans om het beroep te ontlopen wat dankzij de Amerikanen nog steeds het meest gangbaar is in Subic.
Zo te zien zit mijn maat Nathan trouwens niet helemaal op zijn gemak tussen de vers gediplomeerden...
Veilig geland
Hèhè, Riet is er weer, een dag later dus dan ze zelf in eerste instantie had gedacht. De reis van Nederland naar de Filipijnen is zoals gewoonlijk vlot verlopen en zeker op het eerste stuk zal het ongetwijfeld heel aangenaam zijn geweest want dankzij haar gespaarde Emirates Airmiles kon ze zichzelf laten upgraden tot First Class.
Dat betekent behalve een bijzonder comfortabele kleine cabine voor jezelf onder andere champagne en kaviaar, een menu met zeven voorgerechten, zeven hoofdgerechten en zeven toetjes waar je uit kunt kiezen, en de mogelijkheid om onderweg een douche te nemen. Jaja, het leven van expat vrouwen valt niet altijd mee...
In Dubai had ze trouwens nog wel een onverwacht spannende landing, want de eerste keer dat het vliegtuig probeerde te landen moest er een doorstart worden gemaakt. Dat was ook voor Riet niet de eerste keer dat ze zoiets meemaakte maar dit was wel de eerste keer met zo’n enorme Airbus A380 en dat is toch wel even anders dan met bijvoorbeeld een relatief kleine Boeing 737. Maar alles ging goed, het gevaarte steeg zonder problemen weer op en de tweede poging ging wel goed.
Zelf had ik een soortgelijke ervaring op Schiphol toen ik afgelopen juli naar Nederland kwam. De A380 hing al boven de baan maar gas vervolgens vol gas om verrassend snel voor zo’n groot toestel weer op te stijgen. De piloot gaf aan dat een A380 echt aan het begin van de baan op de grond moet komen anders wordt de landingsbaan te kort, en aangezien er geen enkel risico wordt genomen wordt er dus een doorstart gemaakt voor een nieuwe poging.
Het toestel van Emirates kwam vanmiddag weer aan op Terminal 3 die voor ons aan de goeie kant van de luchthaven ligt, maar desondanks kwamen we toch nog in de problemen in het verkeer. Op dit moment worden op de weg recht voor Terminal 3 werkzaamheden verricht voor het aanleggen van de verlenging van de Skyway, de verhoogde tolweg die dwars door Manila moet gaan lopen.
Door de werkzaamheden is het aantal rijstroken van deze ontzettend drukke weg gereduceerd tot twee per weghelft en dat is veel te weinig voor het drukke verkeer. Voeg daar nog bij dat er een aanrijding had plaatsgevonden op de laatste rotonde die we rond moesten om naar Terminal 3 te rijden en je snapt dat het toch allemaal niet zo vlot ging als ik vooraf had gehoopt.
Een geluk bij een ongeluk was dat het toestel van Riet een vertraging van een uur had in Dubai omdat er koffers van niet ingestapte passagiers van boord moesten worden gehaald voor het vertrek. Door het late vertrek arriveerde het toestel dus ook ruim een half uur te laat in Manila, terwijl door de gunstige wind notabene in eerste instantie de aankomst een half uur vroeger was gepland. Al met al was ik dus toch nog ruim op tijd.
De verkeersproblemen op de terugweg vielen mee, de katten hebben hun speeltjes en allebei een nieuw nekbandje en wij hebben samen al weer gezellig op het terras bij Italianni’s een pasta'tje gegeten. En dat laatste is ook al traditie aan het worden, net als het patatje in Nederland...
Grienpies
Vorige week stond er een bericht in de kranten dat LEGO de samenwerking met Shell gaat opzeggen na beëindiging van het huidige samenwerkingscontract. Een en ander zou het gevolg zijn van acties van de milieu-maffia, beter bekend onder de naam Grienpies, die LEGO ervan had overtuigd dat samenwerking met Shell schadelijk voor hun imago zou zijn.
Het blijkt echter dat de zaak (zoals gewoonlijk) iets anders ligt dan de berichten aangaven. Het blijkt namelijk dat het huidige contract tussen Shell en LEGO sowieso afliep en er is al een nieuw contract voor een campagne waarbij LEGO Ferrari modelletjes gaat leveren voor een nieuwe Shell campagne die in Nederland op dit moment zo’n beetje van start gaat.
De relatie tussen Shell en LEGO is al heel oud. Ik herinner me nog dat de eerste LEGO die ik als king kreeg een kleine garage was en die was toentertijd al in de kleuren van Shell. Ook toen mijn eigen kinderen LEGO kregen waren veel autootjes en garages voorzien van het Shell logo, uiteraard met als doel marketing van de merknaam, dat is logisch.
En dan is daar natuurlijk onze andere nationale trots, Grienpies! Ze zijn begaan met het milieu zeggen ze, en ze voeren dan ook een niet-aflatende strijd tegen met name de oliemaatschappijen en daar hoort Shell natuurlijk ook bij. Ik vraag me dan alleen af waar die actieschepen op varen, is dat gewoon diesel of worden die soms gestookt met mest van uitloop-koeien?
En die auto’s en vliegtuigen waar onze actievoerders ongetwijfeld gebruik van maken, lopen die motoren op geitenpis of regenwater? Elektrische auto’s, zegt U? Waar denkt U dan dat elektriciteit wordt gemaakt? Door op gas of kolen gestookte centrales, ja! En denkt U dat dat gas vanzelf uit de grond de centrales in stroomt? Nee, daar zijn bedrijven voor die zorgen voor die gaswinning, bedrijven als... precies, Shell.
En kolen, zijn die niet heel erg schadelijk voor het milieu door de enorme roetuitstoot? Ik bedoel maar...
Niet vandaag...
Vanmorgen las ik een merkwaardig berichtje op Facebook van Riet’s zuster Ans die ergens een opmerking maakte over Riet, iets in de geest van “aangezien je nu een dagje langer blijft...”. Een dagje langer in Nederland? Hallo, waar gaat dit over? Het bericht leek erop te wijzen dat Riet niet vandaag vertrekt uit Nederland maar morgen, maar hoe kan dat zo opeens?
De meest voor de hand liggende reden zou kunnen zijn dat Riet om de een of andere reden op het laatste moment is overgeboekt op een andere vlucht, maar mijn eigen vermoeden was dat ze weer eens verkeerd op haar ticket had gekeken. Het zal niet de eerste keer zijn dat ze, doordat ze de ene dag vertrekt en pas de volgende dag aankomt, de vertrekdatum en de aankomstdatum door elkaar haalt.
En jawel hoor, even later zag ik een mailtje van Riet binnenkomen dat ze helemaal niet vandaag vertrekt maar morgen pas. En daar was ze pas achter gekomen toen ze gisteravond probeerde online in te checken. Lekker bijdehand, te meer omdat ik me herinner dat ik twee weken geleden nog had gevraagd of ze het wel zeker wist dat ze op dinsdag thuis zou komen want ik meende me toch echt op de ticket gelezen te hebben dat ze pas op woensdag in Manila zou aankomen.
Afijn, ik had blijkbaar weer eens gelijk. Geen man overboord, maar het bevestigd wel een eeuwig discussiepunt wat altijd weer ter sprake komt als Riet een reisje naar Nederland gaat regelen. Ze boekt namelijk volgens eigen zeggen altijd voor “twee weekjes” maar in de praktijk blijkt het altijd neer te komen op “drie weekjes”. En zo ook dus deze keer weer...
De dag begon dus in mineur maar eindigde ook mineur, met een fikse onweersbui.
Kerstman
De dag begon zoals gewoonlijk de afgelopen dagen met stralend mooi weer maar aangezien de trent ook was dat het in de loop van de dag minder werd besloot ik de raad van Riet op te volgen en niet tot de middag te wachten met in het zonnetje gaan zitten. In plaats van de zondagochtend koffie in het Alabang Town Center werd het dus de ligstoel in de tuin.
Dat dit een goed idee was bleek toen vlak na het middaguur de lucht weer begon te betrekken en het zonnetje zich nog maar af en toe tussen de wolken door liet zien. Toch was er een verschil met gisteren end at was dat het ondanks de dreigende donkere wolken droog bleef en aan het begin van de avond klaarde het zelfs wat op. De wandeling naar het Alabang Town Center om wat te gaan eten kon dus wat mij betreft doorgaan, zij het wel met een paraplu mee.
Onderweg kwam ik daarbij langs een huis waar net buiten het hek de Kerstman buiten staat. Nou zijn de eerste tekenen van de naderende Kerst hier begin september al te zien maar dit is voor een Kerstman toch wel vroeg om al buiten te staan. Deze is echter een uitzondering omdat hij nooit binnen wordt gehaald en dus het hele jaar buiten staat.
We passeren deze Kerstman dus iedere keer als we naar het Alabang Town Center wandelen en altijd staat hij op zijn vertrouwde plekje, net buiten het hek van het huis tussen de struiken. Totdat iemand hem een paar weken geleden iets heeft verplaatst. Mogelijk de tuinman, maar het gevolg was voor de arme Kerstman desastreus.
Riet en ik wandelden op een goeie (of kwaaie) dag langs de Kerstman en al pratend had ik hem niet gezien. Dat komt omdat de straatverlichting langs Molave Drive nou niet bepaald optimaal is en omdat er op de plek waar de bewuste Kerstman staat nogal veel bomen staan was het er tamelijk donker.
De arme Kerstman was zodanig verplaatst dat hij niet alleen iets naar voren was geschoven maar ook nog eens scheef was komen te staan met zijn uitgestoken linkerarm min of meer boven de stoep. En laat ik het halfduister maar als excuus gebruiken, maar wat er gebeurde was dat terwijl Riet en ik al pratend langs liepen ik die uitstekende arm van de Kerstman er finaal af liep.
Hij staat er nog steeds, en ook nog steeds een beetje scheef maar nu dus zonder linkerarm. Ik weet niet of dit voor mij nog gevolgen gaat hebben voor eventuele Kerst cadeau’s...
Niet echt mijn geluksdag...
Het werd niet bepaald mijn geluksdag en had ik al kunnen weten toen de wekker afliep om tien over zes. Dat was namelijk niet de bedoeling maar ik was vergeten hem uit te zetten gisteravond. Aangezien ik meteen klaar wakker was, en de katten aan de andere kant van de deur dat in de gaten hadden, zat ik om zeven uur al beneden. Tot zover het uitslapen.
Na mijn gebruikelijke bezoek aan de sportschool (iets vroeger dan normaal) ging ik voor mijn gebruikelijke koffie naar het Alabang Town Center. Aangekomen bij de Coffee Bean bleek dat voor det derde weekend op rij ongeveer tweederde van het menu niet leverbaar was en verontwaardigd liep ik de deur uit. Niet te geloven toch, dat zoiets mogelijk is maar zo gaat het hier op de Filipijnen. Af en toe tenminste.
Ik verkaste dus naar de Festival Supermall, een goeie anderhalve kilometer verderop om daar een poging te wagen bij een andere koffieshop, "Seattle's Best". Daar hadden ze gelukkig nog wel de "koffie met een smaakje" die ik tegenwoordig zo lekker vind op het menu staan, maar daar hadden ze die lekkere cheesecake die ze twee weken geleden hadden weer niet meer. Berustend bestelde ik een andere, ook lekker, daar niet van, maar niet degene die ik eigenlijk wilde hebben.
Terug naar huis vanaf de Festival Supermall liep ik weer tegen hetzelfde probleem aan als gistermiddag in de spits, ze waren nog steeds bezig met die enorme kuil op het grote kruispunt bij het Acacia Hotel. Een aantal "Marshallers" oftewel verkeersregelaars probeerde de boel wel letterlijk in goeie banen te leiden maar het betekende weer een flink oponthoud, en deed mijn humeur wat toch al tot het vriespunt aan het dalen was geen goed.
Het lijkt op de foto wel mee te vallen maar dat komt omdat ik hier vooraan stond. Dankzij enige technieken die ik van Lito heb afgekeken deed ik maar een kwartier over het stuk van vijfhonderd meter waar de drukte was. Helaas kon ik geen foto maken van de chaos die losbarstte toen de drie rijen (ik stond helemaal links en dus op de gunstigste baan) zich op die ene baan recht vooruit probeerden te wringen...
En het mooiste moest nog komen. De dag was schitterend begonnen en ik had Lito ook vrij gegeven vandaag omdat ik van plan was lekker in de tuin te gaan liggen. Het zag er 's morgens nog naar uit dat dat helemaal goed ging komen maar terwijl ik de voorbereidingen aan het treffen was zag ik de zon al verdwijnen achter binnenrijvende wolken.
En jawel hoor, het werd donkerder en donkerder, en nadat het de hele middag al gedreigd had ging het uiteindelijk toch plenzen. En wanneer denk je, om een uur of zes, dus het hoosde nog gezellig naar beneden tegen de tijd dat ik naar het Alabang Town Center had willen wandelen om wat te gaan eten.
Het zat er gewoon niet in vandaag...
Standaard file
Het is eigenlijk iedere vrijdagmiddag hetzelfde liedje. Hoe laat ik ook van kantoor vertrek, ik kom standaard in een file terecht op Commerce Avenue. Deze weg loopt langs ons kantoor en nog geen anderhalve kilometer verder is de hoofdingang van de Ayala Alabang Village. In feite een afstandje van niks dus met de auto maar op vrijdagmiddag kan het stukje van kantoor naar huis zomaar een half uur duren.
Op dit moment wordt een groot deel van de chaos op Commerce Avenue veroorzaakt door werkzaamheden aan het wegdek. Op zich is dat natuurlijk een nobel streven maar het gebeurt allemaal weer typisch op zijn Filipijns en als Nederlander gaan daar je tenen zoals gewoonlijk krom van in je schoenen staan.
Als er in Nederland aan het asfalt wordt gewerkt dan worden er ook stukken uit de toplaag geschraapt, dat is hier niet anders. Wat wel anders is dat in Nederland die geschraapte stukken op rustige uren van de dag en soms zelfs de nacht worden gevuld. Het is in feite ondenkbaar dat er in Nederland drukke wegwerkzaamheden zijn in de spits. Nou, hier maakt dat niks uit, er wordt totaal geen rekening gehouden met het verkeer bij dergelijk werkzaamheden.
Commerce Avenue is een hele drukke doorgaande weg in Alabang met drie rijstroken per weghelft. Daarmee bedoel ik overigens niet dat er strepen op de weg staan om dat aan te geven maar dat er met een beetje goeie wil drie auto's naast elkaar kunnen rijden. Als er dan door een werkploeg een enorm gat gegraven wordt wat twee rijstroken in beslag neemt dan kun je je wel voorstellen wat dat voor effect heeft op de doorgaans toch al drukke avondspits.
Dat ik meestal toch binnen een redelijke tijd thuis ben komt uitsluitend doordat Lito de rijstijl heeft van een maffia-chauffeur. Wat ik eigenlijk niet goed zou moeten vinden, maar ze bekijken het maar. Zo Filipijns ben ik wel geworden in die drie jaar...
Drieenendertig jaar...
Vandaag is al de vierde keer dat we onze trouwdag vieren op de Filipijnen. Dat wil zeggen ik, want Riet zit nog steeds in Nederland. Maar ondanks dat we allebei aan een andere kant van de aardbol zitten ben ik er toch in geslaagd om haar een cadeautje te laten bezorgen en dat zie je op de foto.
Vorig jaar waren er toch nog de nodige herinneringen boven gekomen, en een paar daarvan betrof onze lotgevallen bij het maken van de staatsiefoto's in museum "De Lakenhal" in Leiden. En dat is een anekdote die ik nog wel even kwijt wil.
Wat was namelijk het geval, mijn schoonvader is niet alleen zijn hele leven een fanatieke amateurfilmer geweest, toentertijd was hij ook nog eens voorzitter van de plaatselijke Filmclub. En je raadt het al, er moest van onze trouwdag natuurlijk een film worden gemaakt. Daarvoor werden alle leden van de filmclub gemobiliseerd die hij geschikt genoeg vond om de bruiloft van zijn dochter te filmen.
Doordat het weer niet al te best was moest onze fotograaf afzien van een buitenlocatie en zo kwamen we dus in Museum "De Lakenhal" terecht. De hele filmploeg ging uiteraard mee onder aanvoering van Bakker Hans. En daar moet ik even wat bij vertellen, want Bakker Hans was een binnen de filmclub een hoog gewaardeerd criticus van films van de andere leden, en daar begreep ik als junior-lid geen bal van want hij had zelf nog nooit ene millimeter film laten zien. Sterker nog, volgens sommige filmclubleden wist hij niet eens meer waar zijn eigen camera ergens lag!
Maar goed, voor onze bruiloft was hij overgehaald om achter de camera plaats te nemen, en terwijl onze fotograaf met onze staatsieportretten bezig was liep hij de rest van de ploeg zenuwachtig rond te commanderen. Dit tot groeiende ergernis overigens van onze fotograaf want die werd voortdurend gehinderd door de felle filmzon, wat op de nodige trouwfoto's duidelijk te zien is.
Het hoogtepunt moest komen toen de fotograaf klaar was. In het museum is een staatsietrap en de filmploeg wilde het ultieme shot maken terwijl het bruidspaar statig de trap af kwam. Het probleem was alleen dat er daar nergens een stopcontact te vinden was voor de filmzon en zwager Aad werd alle zalen door gejaagd om te zoeken naar een stopcontact. Uiteindelijk werd er een gevonden die binnen het bereik van de verlengsnoeren lag en de beoogde scène kon worden gefilmd.
Ondertussen liep onze chauffeur al knap warm want we waren behoorlijk aan de late kant om nog op tijd op het gemeentehuis te zijn, dankzij die langdurige speurtocht naar een stopcontact. Maar het leek allemaal toch nog te lukken met het shot op de trap, Riet en ik waren statig afgedaald en moesten meteen daarna rennen naar de auto om hopelijk nog op tijd in Rijnsburg op het Gemeentehuis aan te komen.
De trap-scène kreeg wel nog een beetje een wrang vervolg, want toen de heren filmers aan de slag gingen met het filmmateriaal bleek er van alle scenes die geschoten waren door Bakker Hans geen millimeter op film te staan. Alle moeite in "De Lakenhal" was dus helemaal voor niks geweest.
Van Bakker Hans overigens geen kwaad woord want dankzij hem hadden we toch een bruidstaart die dag. Zelf hadden we er vanaf gezien omdat we er stomweg geen geld meer voor hadden.
Wat zwager Aad betreft, daar moet je nog steeds de woorden "Lakenhal" en "stopcontact" niet in één zin tegen gebruiken...
School voor Zeemeerminnen
De Filipijnen waren de afgelopen weer even in het wereldnieuws. Het eerste bericht was niet zo best en bevestigde voor veel mensen waarschijnlijk hun mening over dit land, want er waren weer eens een paar buitenlanders vermoord. Dat gebeurt hier helaas nogal eens en bijna altijd gaat het om uit de hand gelopen berovingen.
Buitenlanders, en zeker degenen die zich hier vestigen, zijn per definitie nu eenmaal "rijk" en dat maakt ze een aantrekkelijk doelwit. Nou is het beslist niet zo dat de Filipino's allemaal massaal buitenlanders die hier komen wonen om zeep helpen maar het is op sommige plekken onveiliger dan op andere plekken en in het algemeen geldt dat het in het zuiden minder veilig is dan in het noorden.
Het voorval van deze week leek overigens niet helemaal op de stereotiepe roofoverval. De slachtoffers, twee Zwitsers van 67 en 78 jaar, verbleven in een strandhotel in de stad Opol en werden op straat neergeknald zonder dat er sprake was van een beroving. Het is nog een raadsel wat er precies achter de schietpartij zat maar feit is dat er in die regio al eerder sprake is geweest van geweld tegen buitenlanders, met name door door moslim-terroristen geïnspireerde groeperingen.
Nee, dan het andere nieuws, dat was een stuk leuker. Er is tegenwoordig op Boracay een zwemschool waar vrouwen kunnen leren zwemmen als een zeemeermin. Nee, dit is geen geintje, het is echt waar! Bij deze cursus krijgen vrouwen zwemles waarbij ze voorzien zijn van een zeemeermin-staart. Het is bedoeld als een soort van aqua fitness, en als je de cursus hebt doorlopen kun je zo'n staart ook kopen. Er is keuze uit vijf verschillende modellen in verschillende kleuren.
Wat denk je, Riet? Een ideetje voor als we weer naar Boracay gaan?
Tyfoon App
Gisteren hadden we een vrije dag hadden vanwege Eid al-Adha, het islamitische Offerfeest waarbij herdacht wordt dat Abraham bereid was zijn eigen zoon te offeren. Het was prachtig weer maar mijn plannen om lekker in de tuin te gaan liggen vielen figuurlijk in het water omdat de tuinman er rondliep en hij had ook nog zijn dochtertje bij zich, de zwembad man was bezig en onze hulp in de huishouding had ook al geen boodschap gehad aan een extra vrije dag en die liep dus ook nog rond. Leuk, al dat personeel van Riet...
Vandaag was dus de eerste werkdag van de week en hoewel die met prachtig weer begon veranderde dat halverwege de ochtend al in bar slecht weer. Tot in de avond goot het van de regen en dat was verrassend want hoewel we af en toe wel een onweersbui hadden had ik zulk weer niet verwacht want er was geen tyfoon voorspeld.
Nou, dat bleek niet helemaal te kloppen, want er was wel degelijk een tyfoon in aantocht. Die was weliswaar al aan het afbuigen naar het noordwesten zodat hij de Filipijnen langs de oostkust zou passeren, maar blijkbaar was de storm toch dichtbij genoeg om Luzon van een heleboel regen te voorzien.
Dat ik die tyfoon niet heb zien aankomen kwam doordat ik normaal gesproken mijn vertrouwen in juiste informatie daarover heb gesteld in een App op mijn iPhone die alle tyfoons op de Filipijnen voorspelt en volgt. En deze App had helemaal geen tyfoon aangekondigd, maar wat bleek bij nadere inspectie van die App, de gegevens daarin waren al sinds 24 september niet meer bijgewerkt!
Lekker dan, want kijk maar eens op het plaatje wat ik van de website van Pagasa (zeg maar het Filipijnse KNMI) heb geplukt. Dat lijkt me toch duidelijk een tyfoon, en niet zo’n kleintje ook! Het kan haast niet anders of we gaan hier de komende dagen nog wel het een en ander van merken.
Vandaag is overigens ook de geboortedag van Opa Meijvogel die is overleden in januari 1988. En dat is dus al weer zesentwintig jaar geleden...
Mall of Asia Revisited...
Afgelopen zaterdag was ik weer eens in de Mall of Asia en aangezien ik daar al een tijdje niet meer geweest was vielen me een paar dingen op. En dan bedoel ik niet de drukte van het verkeer onderweg want die had ik wel verwacht.
Het eerste was dat er in een razend tempo gebouwd wordt daar. De Mall of Asia ligt aan de rand van de stad langs de Baai van Manila in een gebied wat je een soort mini Maasvlakte zou kunnen noemen. Er verrijzen op dit moment grote flats met appartementen, grote hallen en bedrijvencomplexen, dus je kunt wel zeggen er enorm wordt ontwikkeld daar. Het feit dat er voldoende ruimte is en redelijk dicht bij het centrum van de stad maakt het ongetwijfeld voor ontwikkelaars aantrekkelijk. De vraag is alleen wie die gebouwen allemaal moeten gaan bevolken want goedkoop zal het allemaal niet zijn.
Het tweede wat opviel was dat de beveiliging bij de Mall of Asia veel strenger was dan ik gewend ben. Ieder winkelcentrum in de “betere buurten” heeft beveiligers en een detectiepoortje bij de ingangen staan, maar meestal kijken ze even vluchtig in je tas en hooguit krijg je een hand op je rug om te voelen of je geen wapens verstopt hebt tussen je broekband.
Deze keer werd je tas niet vluchtig maar grondig doorzocht, en daarna moest je nog een dame passeren die op een stoel zat en iedereen uitgebreid rond het middel fouilleerde. Niet dus zomaar een snelle hand op je rug dus maar een echte “frisk”!
Vaak laten ze je vrij makkelijk doorlopen als je een wit gezicht hebt, wat eigenlijk niet klopt natuurlijk maar blijkbaar gaan ze er van uit dat je als westerling niet komt om rotzooi te schoppen. Deze keer ging dat niet op, ik kreeg dezelfde behandeling als de autochtonen en moest dus gewoon met de rij mee schuifelen.
Of zou het soms een teken zijn dat ik nu echt ben ingeburgerd?
Stoepen
Hier in Manila hebben stoepen een andere functie dan die in Nederland, namelijk die van opslagruimte. Zet je je vuilnis buiten dan doe je dat op de stoep, en wel zodanig dat de hele doorgang wordt versperd. Heb je een heleboel groenafval uit je tuin? De hele hoop gaat op de stoep. Dat er dan niemand meer door kan is het probleem van de voetgangers, en daar maakt niemand zich druk over.
Die onverschilligheid heeft in onze wijk Ayala Alabang Village alles te maken met het feit dat er niemand loopt. Dat wil zeggen, de bewoners niet. Alleen personeel loopt en daar hoef je geen rekening mee te houden. Als je al bewoners hun benen ziet gebruiken dan is dat vrijwel uitsluitend op zaterdag- en zondagochtend als ze aan het hardlopen zijn. En daarvoor hoeven de stoepen niet vrij te zijn want dat doen ze midden op de weg.
Behalve groenafval hebben we ook te kampen met het overdadige groen wat over de stoepen groeit. Als Riet en ik naar het Alabang Town Center wandelen dan moeten we voortdurend bukken en uitwijken voor overhangende bomen en takken.
Een van de ergste punten was de bocht naar rechts aan het eind van onze straat waar we de stoep af moesten, de weg op, omdat struikgewas de hele stoepen versperde. Levensgevaarlijk omdat de hoek slecht verlicht is en auto's je niet goed kunnen zien. Gelukkig is er goed nieuws voor ons want de hele hoek is eindelijk een paar dagen geleden schoon gekapt. En ik bedoel niet gesnoeid, nee, helemaal alles weggehakt.
Wat ze met het groenafval gedaan hebben? Nou, ter plekke op de stoep gedeponeerd natuurlijk...
Dirk
Het Wereldkampioenschap Voetbal 2014 heb ik heel anders beleefd dan ik had verwacht. En dat was niet zo gek ook want in de aanloop naar het toernooi was er niet veel wat leek te wijzen op een succesvol Nederlands Elftal, integendeel. Daar kwam nog bij dat in dit deel van de wereld alle wedstrijden midden in de nacht werden uitgezonden, en eerlijk gezegd verwachtte ik dus weinig wedstrijden live op tv te gaan meemaken.
Ik hield zelfs rekening met een snelle aftocht van Nederland in de eerste ronde maar het pakte heel anders uit. Al meteen was er de sensationele overwinning op regerend wereldkampioen Spanje en daarna bleef het goed gaan. En dat had niet in het minst te maken met de merkwaardige wederopstanding van Dirk Kuijt.
Vooraf was Dirk een bijrol toebedacht door alle "kenners", hooguit een invalbeurt als pinch-hitter maar verder goed om de bank warm te houden. Door omstandigheden speelde Dirk daarentegen een hoofdrol in het toernooi en veel van die zogenaamde "kenners" moesten knarsetandend toegeven dat het voor een groot deel aan de inbreng van Dirk te danken was dat Nederland uiteindelijk zover is gekomen.
Ik heb zelf Dirk voor het eerst zien spelen toen hij in maart 1998 zijn debuut maakte in het eerst elftal van Quick Boys. Het was een rampjaar en met nog zes wedstrijden te gaan stonden we geloof ik vierde van onderen met dreigende degradatie. De toenmalige trainer liet toen twee jonge gasten uit de jeugd debuteren in de hoop dat ze het tij konden keren, en dat werd een groot succes. Van de laatste zes wedstrijden werden er vijf gewonnen en de zesde werd een gelijkspel, en door het aantal behaalde punten eindigde Quick Boys uiteindelijk zelfs nog als derde.
Wat meteen opviel was dat Dirk toen al een plaag was voor iedere verdediging. Hij liep op ballen waarvan niemand dacht dat hij die nog zou halen (en die haalde hij meestal nog ook), en rustig een balletje aannemen was er voor verdedigers en keepers niet bij want telkens was daar die dekselse Kuijt die er als de kippen bij was om de bal af te pikken. Hij scoorde zelf drie keer in die wedstrijden maar was bij veel van de andere goals betrokken.
Wij als supporters zeiden al onder elkaar dat die twee jonge gasten voor Quick Boys waarschijnlijk niet te houden waren, en dat bleek ook al snel. Zowel Dirk als Hendrik van Beelen vertrokken die zomer naar Fc Utrecht, en waar we eigenlijk hadden verwacht dat Hendrik de succesvolste van de twee zou zijn werd het uiteindelijk Dirk omdat hij een enorme doorzetter bleek te zijn die nooit opgeeft.
Weinig mensen zullen verwacht hebben dat Dirk het tot het Nederlands Elftal zou schoppen en dat hij meer dan honderd wedstrijden voor Nederland zou spelen. Ik hoop dat Dirk nog één belofte gestand gaat doen, en dat is dat hij na zijn prof carriere nog een jaartje terugkeert bij Quick Boys.
Want zoals hij zelf ooit zei, als echte Quick Boyzer moet je toch ooit de derby tegen Katwijk hebben gespeeld...
Jeepney's
Bij het doorbladeren van mijn blogs kom ik tot de ontdekking dat ik nog vrijwel niks heb geschreven over Jeepney’s. En dat ga ik meteen goedmaken want je kunt niet over de Filipijnen schrijven zonder dit bijzondere en unieke vervoermiddel te noemen.
De Jeepney is een typisch Filipijns vervoermiddel dat veelvuldig gebruikt wordt binnen en buiten de stad als bus maar ook voor vrachtvervoer. Oorspronkelijk waren Jeepney’s in feite verbouwde jeep die na de Tweede Wereldoorlog door de Amerikanen waren achtergelaten, en vandaar ook de naam. Wat gedaan werd was het chassis van de jeep verlengen en achterop van metaal een bak of een cabine bouw, en klaar was de bus of de vrachtwagen.
Tegenwoordig worden er nog steeds Jeepney’s gebouwd in speciale fabrieken en nog steeds naar het voorbeeld van de oorspronkelijke jeeps. De neuzen van de huidige Jeepney’s hebben dan ook nog steeds de karakteristieke “jeep-look”, maar zo solide als de jeeps waren zijn ze allang niet meer. Er zijn er ook geen twee hetzelfde, zowel qua uiterlijk als technisch niet; als motor wordt er een tweedehands dieselmotor gebruikt die op dat moment voor handen is en qua lengte, opbouw en versiering lijkt alles mogelijk.
Hoewel een Jeepney niet zo groot is als een bus is de gouden stelregel “Always room for one more” (altijd plaats voor nog iemand). Een Jeepney heeft twee langs de zijkanten geplaatste banken dus de passagiers zitten met het gezicht naar elkaar toe. In de stad zijn er strengere regels maar in de provincie is er altijd nog plaats op het dak, of ze gaan er gewoon aan hangen.
Jeepney bussen zijn spotgoedkoop, het tarief begint bij acht en een halve Peso wat omgerekend iets van veertien Eurocent is. Het is dan ook onmisbaar openbaar vervoer voor de gewone mensen, zonder Jeepney’s zou de economie van de Filipijnen krakend tot stilstand komen. Het enige wat er is veranderd is dat sinds de jaren negentig van overheidswege enorme geluidsinstallaties en al te uitbundige versieringen niet meer zijn toegestaan.
Toch is er ook de nodige weerstand tegen de Jeepney’s want in Manila bijvoorbeeld zorgen ze naar schatting voor negentig procent van de luchtverontreiniging. En dat is niet zo gek want de meeste Jeepney’s hebben oude en slecht onderhouden motoren. En als het donker is rijden ze vrijwel allemaal zonder verlichting “om de accu te sparen”.
Op de weg heeft iedereen heilig ontzag voor Jeepney’s die dan ook als buffels door het verkeer heen raggen. Iedereen weet namelijk dat als je een aanrijding krijgt met een Jeepney dat je zelfs als het de schuld van de Jeepney bestuurder is niet meer schadevergoeding krijgt dan zijn dagopbrengst. En dat is vaak niet meer dan vijfhonderd Pesos, oftewel nog geen negen Euro.
En repareer daar je auto maar eens van...
Bayad
Wat betalen betreft, het betalen van rekeningen gaat hier anders dan in Nederland. Zaken als automatische overschrijvingen zijn hier onbekend en dat betekent dat je iedere rekening weer apart moet betalen. Helemaal teruggeworpen naar het Stenen Tijdperk zijn we hier gelukkig niet want er zijn een paar alternatieven die we in Nederland weer niet kennen.
Omdat de betaaldienst op het Internet die we normaal gebruiken er nog steeds uit lag ging ik voor het betalen van de rekeningen die ik had liggen naar de bank. Riet had me gewaarschuwd dat ik wel vooraf wel geld moest tappen want overschrijven van je rekening doen ze hier gek genoeg niet. Als je je rekeningen aan het loket betaald is het boter bij de vis.
Dat bleek niet helemaal juist, want het kan wel zo maar de vriendelijke dame die me altijd helpt op de bank wees me op een andere mogelijkheid die ik niet kende en Riet dus blijkbaar ook niet. Je kunt namelijk rekeningen voor bepaalde bedrijven betalen via de pin automaat en dat bleek verrassend simpel. Behalve pinnen kun je met je betaalpas via dezelfde automaat dus wel degelijk bedragen overmaken.
De enige voorwaarde is dat het bedrijf waaraan je moet betalen is voorgeprogrammeerd in de automaat, maar de meeste bedrijven waar wij rekeningen van krijgen zijn dat. Gas en licht, water en telefoonrekeningen kunnen dus simpelweg via de pinautomaat worden betaald, en het gaat nog makkelijk ook!
Er is nog een alternatief voor het betalen van rekeningen en dat wordt door heel veel Filpino’s gebruikt, en dat zijn de Bayad Centers. Dat zijn speciale kantoren waar je al je rekeningen contant kunt betalen, en er is er ook een in de Ayala Alabang Village. Daar staan altijd wel lange rijen, maar daar hebben al die rijke mensen die er wonen geen probleem mee. Ze gaan namelijk niet zelf maar sturen de chauffeur of de maid.
Ja, wij niet hoor, wij betalen online. Als dat werkt...
Vier jaar...
Hoe vaak verzuchten we niet dat de tijd vliegt, en de laatste tijd doen Riet en ik dat heel vaak want vandaag zijn we precies vier jaar weg uit Nederland. En ja, we hebben inderdaad het gevoel dat die vier jaar zijn omgevlogen, zeker als je je realiseert wat er in die vier jaar allemaal is gebeurd.
Zo was er al vrij snel de aankondiging voor onverwachte verhuizing naar de Filipijnen, vandaag precies drie jaar geleden. Toen we op 1 oktober 2010 naar Kuala Lumpur vertrokken waren we in de veronderstelling dat we daar de volgende vier jaar zouden blijven, maar dat veranderde door niet voorziene ontwikkelingen in het project waarvoor ik ging werken en daarom bleef ons verblijf in Maleisië beperkt tot maar een jaar.
Omdat we het in Kuala Lumpur eigenlijk heel erg naar ons zin hadden en we geconfronteerd werden met een tweede internationale verhuizing in een jaar tijd zagen we eerlijk gezegd nogal op tegen onze min of meer gedwongen verkassing naar de Filipijnen. Het viel uiteindelijk allemaal na een wat moeilijke beginperiode, zeker voor Riet die in het begin moeilijk haar draai kon vinden, ontzettend mee.
Voor mij was de werkomgeving in Manila al vertrouwd aangezien ik er al verscheidene keren was geweest, en toen Riet eenmaal aansluiting had gevonden bij verenigingen en vrijwilligerswerk werd ons verblijf in de rustige buitenwijk Ayala Alabang Village in Muntinlupa City meer dan aangenaam. We hebben een geweldig mooi en vooral comfortabel huis met een zwembad in de tuin, wat wil je nog meer?
Nou zijn de Filipijnen wel een maf land om in te wonen. De meeste mensen zijn ontzettend vriendelijk en open, en ze spreken vrijwel allemaal Engels, wat alles een stuk makkelijker maakt. Maar daar staat tegenover dat het een chaotisch land is, slecht georganiseerd en overlopend van corruptie, om nog maar te zwijgen van de natuurrampen die met grote regelmaat het land treffen.
Wij zijn er inmiddels aan gewend en kijken vrijwel nergens meer van op. Af en toe willen we wel eens wild gillend wegrennen (figuurlijk gesproken natuurlijk), maar we lossen dat simpelweg op door er even tussenuit te gaan. En niet alleen naar Nederland waar we weer even beschaving kunnen bijtanken (alhoewel...) maar ook af en toe lekker naar een Filipijns tropisch eiland met prachtige zandstranden, een kristalheldere zee en comfortabele resorts.
Ik heb net gehoord dat ons verblijf hier hoogstwaarschijnlijk nog wel tot september 2015 gaat duren en daar hebben we allebei niet echt een probleem mee.
En het wordt ook hoog tijd om weer eens een lang weekend naar Boracay te boeken...
