Het werd niet bepaald mijn geluksdag en had ik al kunnen weten toen de wekker afliep om tien over zes. Dat was namelijk niet de bedoeling maar ik was vergeten hem uit te zetten gisteravond. Aangezien ik meteen klaar wakker was, en de katten aan de andere kant van de deur dat in de gaten hadden, zat ik om zeven uur al beneden. Tot zover het uitslapen.

Na mijn gebruikelijke bezoek aan de sportschool (iets vroeger dan normaal) ging ik voor mijn gebruikelijke koffie naar het Alabang Town Center. Aangekomen bij de Coffee Bean bleek dat voor det derde weekend op rij ongeveer tweederde van het menu niet leverbaar was en verontwaardigd liep ik de deur uit. Niet te geloven toch, dat zoiets mogelijk is maar zo gaat het hier op de Filipijnen. Af en toe tenminste.

Ik verkaste dus naar de Festival Supermall, een goeie anderhalve kilometer verderop om daar een poging te wagen bij een andere koffieshop, "Seattle's Best". Daar hadden ze gelukkig nog wel de "koffie met een smaakje" die ik tegenwoordig zo lekker vind op het menu staan, maar daar hadden ze die lekkere cheesecake die ze twee weken geleden hadden weer niet meer. Berustend bestelde ik een andere, ook lekker, daar niet van, maar niet degene die ik eigenlijk wilde hebben.

Terug naar huis vanaf de Festival Supermall liep ik weer tegen hetzelfde probleem aan als gistermiddag in de spits, ze waren nog steeds bezig met die enorme kuil op het grote kruispunt bij het Acacia Hotel. Een aantal "Marshallers" oftewel verkeersregelaars probeerde de boel wel letterlijk in goeie banen te leiden maar het betekende weer een flink oponthoud, en deed mijn humeur wat toch al tot het vriespunt aan het dalen was geen goed.

Het lijkt op de foto wel mee te vallen maar dat komt omdat ik hier vooraan stond. Dankzij enige technieken die ik van Lito heb afgekeken deed ik maar een kwartier over het stuk van vijfhonderd meter waar de drukte was. Helaas kon ik geen foto maken van de chaos die losbarstte toen de drie rijen (ik stond helemaal links en dus op de gunstigste baan) zich op die ene baan recht vooruit probeerden te wringen...

En het mooiste moest nog komen. De dag was schitterend begonnen en ik had Lito ook vrij gegeven vandaag omdat ik van plan was lekker in de tuin te gaan liggen. Het zag er 's morgens nog naar uit dat dat helemaal goed ging komen maar terwijl ik de voorbereidingen aan het treffen was zag ik de zon al verdwijnen achter binnenrijvende wolken.

En jawel hoor, het werd donkerder en donkerder, en nadat het de hele middag al gedreigd had ging het uiteindelijk toch plenzen. En wanneer denk je, om een uur of zes, dus het hoosde nog gezellig naar beneden tegen de tijd dat ik naar het Alabang Town Center had willen wandelen om wat te gaan eten.

Het zat er gewoon niet in vandaag...