nov. 2014
Voorbereidingen voor Kerst
zondag 30 november 2014
Het is al sinds afgelopen vrijdag een complete chaos in en rond de Village en in de winkelcentra. In de Village is er de jaarlijkse St. Martin's Kerst Bazaar bij de St. Martin's Kerk achterin de Village en daar komen ieder jaar duizenden belangstellenden op af. Omdat mensen die niet in de Village wonen een toegangspas moeten halen bij de ingang staan er rond de Village de hele dag lange files van binnenkomend verkeer, en aan het eind van de middag staan er ook files van verkeer wat de Village weer uit wil.
Verkeersdrukte in heel Alabang dus maar ook grote drukte in de winkelcentra. Dat is weer te verklaren doordat iedereen vrijdag zijn salaris heeft gehad met de dertiende maand en dat wordt meteen gebruikt om kerstinkopen te doen. Voeg daar nog bij dat het overal uitverkoop is en dan is die drukte ook makkelijk verklaard.
Wij hadden ook de nodige inkopen te doen vanmorgen en gingen daar vroeg voor op pad. Riet bewees weer eens dat zij inderdaad te allen tijde de mazzel heeft een parkeerplekje te vinden want op het inmiddels al overvolle parkeerterrein reed er net vlak voor ons neus een auto weg en konden we gelijk staan.
Het grootste deel van de boodschappen betrof de eerste inkopen voor de kerstpakketten van "ons personeel". Het is gebruikelijk om iedereen die voor je werkt, dus ook de tuinman en de zwembadman, een kerstpakket te geven en er zijn min of meer ongeschreven wetten voor wat daar dan in moet. Een kaas bijvoorbeeld moet erin, een blik met vruchten, een ham en zo nog het een en ander aan nuttige dingen die bij de meeste Filipino's beslist niet iedere dag op tafel staan.
Ook voor onszelf deden we de nodige kerstinkopen, maar dat was allemaal om ons huis in kerststemming te brengen. Hoewel Riet zich ook dit jaar weer met handen en voeten probeerde te verzetten tegen iedere vorm van kerstversiering (allemaal onzin want we gaan toch naar Nederland) ben ik er samen met de nodige hints van Estela (die had vrijdag onze kerstman al bij de voordeur gezet) toch in geslaagd om haar zover te krijgen dat binnen de kerstboom wordt opgezet en buiten de lichtjes worden opgehangen.
Toen we eenmaal bezig waren vanmiddag werd Riet zelfs nog soortement van fanatiek en wilde ze de verlichting vanavond al brandend hebben. En ziedaar, dat is gelukt...
Misverstand
zaterdag 29 november 2014
Een vroeg begin van de dag in het Sofitel dankzij de iPhone van Riet. Die gebruikt ze ook als wekker en ze had voor vandaag een werktijd gezet van acht uur. Dacht ze, want het kreng ging om kwart voor zeven al af en op een volume dat ook de naastgelegen kamers, getuige de stemmen die te horen waren, vast erg dankbaar waren met deze onplezierige verrassing.
Gelukkig scheen om die tijd het zonnetje en kon ik vanaf het balkon van onze hotelkamer genieten van het schitterende uitzicht over de Baai van Manila en de stad zelf. Jammer genoeg bleef dat niet zo want er kwam meer bewolking en terwijl we aan het ontbijt zaten in de overigens fantastische ontbijtzaal van het hotel viel de eerste bui. En het bleef de rest van de dag buiig, wat voor vrienden en collega's die besloten hadden om de dag bij het zwembad van het Sofitel te gaan doorbrengen dus een tegenvaller was.
Wij zouden om tien uur vanmorgen opgehaald worden door onze chauffeur Lito en dat ging niet helemaal volgens plan dankzij weer zo'n typisch Filipijns-Nederlands misverstand. We zaten om tien uur buiten bij de hoofdingang van het hotel te wachten maar al wie er verscheen, geen Lito. Omdat het niks voor hem is om te laat te komen stuurde Riet hem een berichtje met de vraag of hij al in de buurt van het hotel was. Meteen kwam het antwoord, "Yes".
Wij dachten dat dat betekende dat hij ieder moment kon verschijnen en we bleven dus zitten wachten. Maar al wie er verscheen, geen Lito, en ik begon al nijdig te worden want we hadden gevraagd dat als hij in de file stond of om een andere reden later zou zijn om dan even een berichtje te sturen. En omdat er geen bericht kwam begon Riet al te denken dat hij onderweg een aanrijding had gehad of zoiets.
Toen hij er om tien over half elf nog niet was stuurde ik weer een bericht met de vraag of hij nou in de buurt van het hotel was, ja of nee. Er kwam meteen weer antwoord, "Yes. Are you ready?". Natuurlijk stonden we al klaar, al bijna drie kwartier! En jawel, nog geen minuut later kwam Lito voor rijden en wat bleek, hij stond al vanaf kwart voor tien op het naastgelegen parkeerterrein te wachten...
Wat was nou het geval, toen Riet vroeg of Lito in de buurt was reageerde hij met "Yes" omdat hij er al stond, maar hij verwachtte een berichtje dat we klaar waren om opgepikt te worden. Dat kwam niet dus bleef hij wachten, terwijl wij uit dat "Yes" begrepen dat hij ieder moment kon komen voorrijden en bleven dus wachten zonder een berichtje terug te sturen.
Je ziet, Filipijnse en Nederlandse hersenen hebben een totaal verschillende logica. Onze fout, dat hadden we zo langzamerhand toch wel moeten weten...
Optreden op het SPEX eindejaarsfeest
vrijdag 28 november 2014
Vanavond werd het grote Shell Philippines eindejaar feest annex Christmas Party gevierd in het luxe Sofitel, het enige vijfsterrenhotel in Manila, prachtig gelegen aan de baai van Manila. Voor mij was er als extra bijzonderheid dat onze project band tijdens het feest een optreden van een half uur zou verzorgen.
We waren knap zenuwachtig allemaal vanwege de korte voorbereidingstijd die we hadden gehad, twee weken maar waarin we maar vijf keer hadden kunnen oefenen, maar we waren vastbesloten er het beste van te maken. We vertrokken vanmiddag extra vroeg vanaf kantoor omdat onze soundcheck gepland stond voor half vier vanmiddag. Als bijzonder extraatje had het organiserend comité ons allemaal een kamer in het hotel aangeboden om te overnachten en dat kwam best uit want Riet en ik hadden toch al besloten om in het hotel te blijven overnachten.
De soundcheck verliep ronduit rampzalig. Allereerst bleek dat het verdrijf wat het geluid zou verzorgen ons "boodschappenlijstje" niet goed had gelezen want we kwamen een gitaarversterker te kort en het drumstel was ook niet volgens opgegeven specificaties. Bovendien kwam de halve band te laat omdat ze waren blijven steken in de enorme verkeersdrukte die vandaag nog erger was dan normaal. Heel veel mensen waren op pad voor Kerstinkopen want vrijwel iedereen heeft vandaag niet alleen zijn salaris gehad maar ook zijn dertiende maand.
Tijdens de soundcheck probeerden we al onze nummers en ook dat ging met name bij mij hopeloos mis. Ik had voortdurend ruzie met al mijn vingers en ik kreeg ook de instellingen van mijn gitaar niet zoals ik wilde. Kortom, geen goeie generale en de zenuwen namen daardoor nog extra toe.
Nadat de zaal was volgelopen was er eerst een diner met een korte toespraak, waarna het onze beurt zou zijn. Onze grote baas Baste nam uitgebreid de tijd voor zijn eindejaars toespraak en het bleek dat er na de toespraak ook eerst nog een soortement van quiz werd gehouden, en al met al stonden we dus drie kwartier te wachten voordat we konden beginnen.
Eenmaal op het podium waren er nog wat technische problemen met niet werkende snoeren en de professionele geluidsmensen hadden na onze soundcheck nog van alles op het podium veranderd, maar toen we dan uiteindelijk konden beginnen liep het meteen als een trein. De meiden waren prima bij stem vandaag en mijn vingers deden ook gelukkig weer wat ik verwachtte dat ze zouden doen. Ik kreeg zelfs, wat me nog nooit gebeurd is, een applaus na mijn solo in het nummer "Runaway Train".
De rest van de avond verliep gezellig, de meeste tijd brachten Riet en ik lekker buiten op het terras aan de Baai van Manila door, kletsend met vrienden en collega's. En aan het eind van de avond hoefden we alleen maar met de lift naar onze kamer op de zesde verdieping...
Op de foto van links naar rechts Donna, Jho, Jomar, Sheila, Melvin, ikzelf en Mark.
Shell in het nieuws
donderdag 27 november 2014
Het Hooggerechtshof van de Filipijnen heeft afgelopen dinsdag verordonneerd dat een oliedepot in Manila wat gebruikt wordt door de drie grote oliemaatschappijen Shell, Chevron en Petron moet verhuizen. Dit depot is gelegen aan de oever van de Pasig rivier waar het in de loop van de tijd helemaal omsloten is door bebouwing van de zich uitbreidende stad, waardoor het nu midden in de stad ligt.
De motivatie voor het besluit is niet vervuiling of iets dergelijks maar het verhoogde gevaar dat de bewoners van Manila slachtoffer worden van een terroristische aanslag op het depot. Het Hooggerechtshof maakt daarmee een verordening ongedaan die was uitgevaardigd door de vorige burgemeester van Manila en die het depot ter grootte van drieëndertig hectare toestond te blijven waar het was.
De verhuizing van de faciliteiten zal een aardige onkostenpost zijn voor de drie maatschappijen die te horen hebben gekregen dat ze vijfenveertig dagen de tijd hebben om gehoor te geven aan de nieuwe resolutie. Petron heeft al aangegeven de beslissing te respecteren en dat ze uiterlijk in januari 2016 hun operatie verplaatst zullen hebben. Chevron had het besluit blijkbaar ook al verwacht en is in juni van dit jaar al gestopt met het gebruik van de faciliteiten. Shell heeft vooralsnog alleen aangegeven dat het bedrijf bereid is het besluit op te volgen.
Waar iedereen bang voor is is dat de brandstofprijzen omhoog zullen gaan als gevolg van de kosten die de oliemaatschappijen zullen moeten gaan maken om hun operatie te gaan verhuizen. De huidige burgemeester Joseph Estrada, de voormalige filmster die als president een rampzalig beleid voerde, denkt van niet en dat de brandstofprijs uitsluitend afhangt van de situatie op de wereldmarkt.
De bewoners rondom het depot zijn helemaal niet blij met het besluit. Veel hebben er hun werk en rondom het depot zijn veel winkels en bedrijfjes die profiteren van de aanwezigheid van het grote complex en de vele mensen die er werken, en omwonenden zijn bang dat die straks allemaal gaan verdwijnen.
Ze hebben ook geen angst voor de vermeende terroristische dreiging. Want zoals een bewoner tegen een verslaggever zei, “We hebben toch God die ons beschermt?”...
Even weer wat politiek
woensdag 26 november 2014
De kranten op de Filipijnen stonden de afgelopen weken bol van schandalen rond vice-president Binay. De man werd in eerste instantie beschuldigd van corruptie maar gaande het onderzoek gaan er steeds meer beerputten open, met als voorlopig hoogtepunt het bericht gisteren dat hij betrokken zou zijn geweest bij een poging tot een coupe in 2006 met als doel de toenmalige president Arroyo af te zetten. Niet slecht allemaal voor een man die het in zijn hoofd heeft om president van dit land te worden, en niet verwonderlijk dus dat de roep om berechting van deze man steeds luider wordt.
Als je meer over deze persoon gaat lezen dan rijzen de haren je ten berge. Zo was hij ten tijde van die coupe poging burgemeester van Makati, het rijke stadsdeel in het centrum van Manila. Toen zijn derde en laatste drie-jarige termijn erop zat heeft hij zijn vrouw als kandidaat naar voren geschoven voor de burgemeesterspost, en dat was nog succesvol ook. Zo kon hij drie jaar achter de schermen aan de touwtjes trekken waarna hij “gewoon” zelf weer burgemeester werd voor drie perioden van drie jaar. Tegen de tijd dat de laatste termijn afliep was zijn zoon oud genoeg en nam het burgemeesterschap na een succesvol verlopen verkiezing over. Zo blijft het allemaal lekker in de familie.
Voor ons niet-Filipino’s klinkt dit allemaal verbijsterend, maar hier is dat de normaalste zaak van de wereld, niet alleen voor burgemeesters maar ook voor andere gekozen politici zoals gouverneurs. Het druist natuurlijk allemaal wel in tegen de bedoeling van de wet op ambtstermijnen, maar technisch gesproken is het niet illegaal wat ze doen.
Maar we zijn er nog niet! Binay droeg namelijk zijn totaal niet gekwalificeerde dochter voor voor een zetel in de Senaat, en ook dat lukte. De dochter zit nu in de Senaat, is als senator volkomen waardeloos omdat ze van toeten nog blazen weet, maar zo kan Binay mooi in de Senaat de belangen van de familie behartigen. Het feit dat hij zijn dochter überhaupt kandidaat stelde laat wel merken wat een totale minachting deze man heeft voor alles en iedereen, maar hij nu wel al zijn schaakstukken op hun plaats staan want hij heeft ook nog een dochter die in het Congres van volksvertegenwoordigers zit.
Binair was in de jaren tachtig een felle criticus van het bewind van Marcos en werd als zodanig door president Cory Aquino na de EDSA revolutie naar voren geschoven als burgemeester van Makati. Daarmee werd het paard van Troje binnengehaald want Binay bleek net zo'n machtswellusteling te zijn als Marcus die volk en vaderland opzij schoof voor het belang van zijn eigen familie.
Na drie desastreuze presidenten (Ferdinand Marcos, Joseph Estrada en Gloria Arroyo) gaat het nu wat beter maar er zal toch eens wat moeten gebeuren aan de regentenfamilies die de touwtjes in dit land in handen hebben. Het schijnt dat Binay het zelfs in zijn hoofd heeft gehaald om president te gaan worden, maar hopelijk blijft dat dit arme land bespaard...
Als je meer over deze persoon gaat lezen dan rijzen de haren je ten berge. Zo was hij ten tijde van die coupe poging burgemeester van Makati, het rijke stadsdeel in het centrum van Manila. Toen zijn derde en laatste drie-jarige termijn erop zat heeft hij zijn vrouw als kandidaat naar voren geschoven voor de burgemeesterspost, en dat was nog succesvol ook. Zo kon hij drie jaar achter de schermen aan de touwtjes trekken waarna hij “gewoon” zelf weer burgemeester werd voor drie perioden van drie jaar. Tegen de tijd dat de laatste termijn afliep was zijn zoon oud genoeg en nam het burgemeesterschap na een succesvol verlopen verkiezing over. Zo blijft het allemaal lekker in de familie.
Voor ons niet-Filipino’s klinkt dit allemaal verbijsterend, maar hier is dat de normaalste zaak van de wereld, niet alleen voor burgemeesters maar ook voor andere gekozen politici zoals gouverneurs. Het druist natuurlijk allemaal wel in tegen de bedoeling van de wet op ambtstermijnen, maar technisch gesproken is het niet illegaal wat ze doen.
Maar we zijn er nog niet! Binay droeg namelijk zijn totaal niet gekwalificeerde dochter voor voor een zetel in de Senaat, en ook dat lukte. De dochter zit nu in de Senaat, is als senator volkomen waardeloos omdat ze van toeten nog blazen weet, maar zo kan Binay mooi in de Senaat de belangen van de familie behartigen. Het feit dat hij zijn dochter überhaupt kandidaat stelde laat wel merken wat een totale minachting deze man heeft voor alles en iedereen, maar hij nu wel al zijn schaakstukken op hun plaats staan want hij heeft ook nog een dochter die in het Congres van volksvertegenwoordigers zit.
Binair was in de jaren tachtig een felle criticus van het bewind van Marcos en werd als zodanig door president Cory Aquino na de EDSA revolutie naar voren geschoven als burgemeester van Makati. Daarmee werd het paard van Troje binnengehaald want Binay bleek net zo'n machtswellusteling te zijn als Marcus die volk en vaderland opzij schoof voor het belang van zijn eigen familie.
Na drie desastreuze presidenten (Ferdinand Marcos, Joseph Estrada en Gloria Arroyo) gaat het nu wat beter maar er zal toch eens wat moeten gebeuren aan de regentenfamilies die de touwtjes in dit land in handen hebben. Het schijnt dat Binay het zelfs in zijn hoofd heeft gehaald om president te gaan worden, maar hopelijk blijft dat dit arme land bespaard...
Filipijnse dag...
dinsdag 25 november 2014
Riet had het niet naar haar zin vandaag want ze had zoals ze het zelf noemde een "Filipijnse dag", zo'n dag waarop alles moeizaam verloopt en niks meezit.
Het begon vanmorgen op het bureau van de Filipijnse rijksdienst voor het wegverkeer waar ze haar nieuwe rijbewijs vandaag moest ophalen. Twee weken geleden was ze daar al geweest om alle benodigde formulieren in te leveren en alle noodzakelijke handelingen (onder andere potje piesen onder toezicht) te verrichten. Haar rijbewijs was ingenomen en ze had een vodje papier gekregen wat als tijdelijk rijbewijs dienst moest doen.
Aangekomen op het bureau vanmorgen kreeg ze een heel verhaal te horen waar ze weinig van snapte maar het kwam er op neer dat het rijbewijs er niet was of nog niet klaar was. Normaal gesproken is Lito er voor de broodnodige vertaling maar die kon de auto nergens kwijt en moest dus noodgedwongen rondjes blijven rijden. Wel kreeg Riet een telefoonnummer waar ze volgende week naar toe moet bellen om te informeren hoe het met het rijbewijs staat. De geldigheid van het vodje is wel verlengd tot februari, maar of dat geruststellend is...
Een ander noodzakelijk nieuw document is een nieuw paspoort, wat ze beslist moet hebben voordat ze naar Nederland reist want haar huidige paspoort is als ze terugkomt in januari geen zes maanden meer geldig en dan krijgt ze hier grote problemen als ze terugkomt. Ze was dat effe vergeten en wilde alles vandaag dus even snel regelen.
Het aanvraagformulier kon online worden ingevuld, dat ging gemakkelijk, maar voor de Ambassade moet er een afspraak gemaakt worden. Het nummer op de Ambassade gaf geen gehoor dus probeerde ze het later nog eens. Ook de tweede keer was er geen gehoor en toen ze voor de derde keer belde wilde de telefoniste alweer dat onbereikbare nummer doorgeven maar toen Riet er snel tussendoor opmerkte dat dat nummer onbereikbaar was zei de ambassade-muts dat ze haar dan wel even zou doorverbinden. En dan vinden ze het gek dat je bloeddruk hier hoog wordt!
Een afspraak werd geregeld voor morgenmiddag dus nu kon ze de volgende hindernis gaan nemen, het kopen van een extra bed voor de gasten die we krijgen begin volgend jaar. Ze had al een bed uitgezocht en dacht dus snel de aanschaf te kunnen regelen maar het juiste mannetje was er even niet. Na een bakkie en nog een kwartier wachten kwam het mannetje eindelijk, maar van dichtbij bleek het bed niet meer dan een paar dunne buizen als bodem te hebben en een matras van twee centimeter dik. Kortom, geen geschikte brits voor een persoon van doorsnee Nederlands formaat. Wordt dus vervolgd.
Over de aardappelen die gedeeltelijk wel en gedeeltelijk niet gaar wilden worden vanavond zullen we het maar niet hebben, maar ik heb toch nog wel even stennis geschopt toen ik zag dat ze op het aanvraagformulier voor haar nieuwe paspoort mijn naam als "Willen" had ingevuld. Na bijna zevenendertig jaar, potdomme!
Het begon vanmorgen op het bureau van de Filipijnse rijksdienst voor het wegverkeer waar ze haar nieuwe rijbewijs vandaag moest ophalen. Twee weken geleden was ze daar al geweest om alle benodigde formulieren in te leveren en alle noodzakelijke handelingen (onder andere potje piesen onder toezicht) te verrichten. Haar rijbewijs was ingenomen en ze had een vodje papier gekregen wat als tijdelijk rijbewijs dienst moest doen.
Aangekomen op het bureau vanmorgen kreeg ze een heel verhaal te horen waar ze weinig van snapte maar het kwam er op neer dat het rijbewijs er niet was of nog niet klaar was. Normaal gesproken is Lito er voor de broodnodige vertaling maar die kon de auto nergens kwijt en moest dus noodgedwongen rondjes blijven rijden. Wel kreeg Riet een telefoonnummer waar ze volgende week naar toe moet bellen om te informeren hoe het met het rijbewijs staat. De geldigheid van het vodje is wel verlengd tot februari, maar of dat geruststellend is...
Een ander noodzakelijk nieuw document is een nieuw paspoort, wat ze beslist moet hebben voordat ze naar Nederland reist want haar huidige paspoort is als ze terugkomt in januari geen zes maanden meer geldig en dan krijgt ze hier grote problemen als ze terugkomt. Ze was dat effe vergeten en wilde alles vandaag dus even snel regelen.
Het aanvraagformulier kon online worden ingevuld, dat ging gemakkelijk, maar voor de Ambassade moet er een afspraak gemaakt worden. Het nummer op de Ambassade gaf geen gehoor dus probeerde ze het later nog eens. Ook de tweede keer was er geen gehoor en toen ze voor de derde keer belde wilde de telefoniste alweer dat onbereikbare nummer doorgeven maar toen Riet er snel tussendoor opmerkte dat dat nummer onbereikbaar was zei de ambassade-muts dat ze haar dan wel even zou doorverbinden. En dan vinden ze het gek dat je bloeddruk hier hoog wordt!
Een afspraak werd geregeld voor morgenmiddag dus nu kon ze de volgende hindernis gaan nemen, het kopen van een extra bed voor de gasten die we krijgen begin volgend jaar. Ze had al een bed uitgezocht en dacht dus snel de aanschaf te kunnen regelen maar het juiste mannetje was er even niet. Na een bakkie en nog een kwartier wachten kwam het mannetje eindelijk, maar van dichtbij bleek het bed niet meer dan een paar dunne buizen als bodem te hebben en een matras van twee centimeter dik. Kortom, geen geschikte brits voor een persoon van doorsnee Nederlands formaat. Wordt dus vervolgd.
Over de aardappelen die gedeeltelijk wel en gedeeltelijk niet gaar wilden worden vanavond zullen we het maar niet hebben, maar ik heb toch nog wel even stennis geschopt toen ik zag dat ze op het aanvraagformulier voor haar nieuwe paspoort mijn naam als "Willen" had ingevuld. Na bijna zevenendertig jaar, potdomme!
Vreemd fruit
maandag 24 november 2014
Een van de geneugten van Zuid-Oost Azië is de verscheidenheid aan fruit, en daar zitten soorten bij die je in Nederland niet zo vaak ziet. Op ons kantoor staat iedere maandag in de keuken een mand met vers fruit op tafel en vandaag stond er een maand met een soort fruit die ik nog niet kende. Volgens Riet hadden we er in China wagonladingen van voorbij zien rijden maar dat is me dan niet opgevallen.
Het zag er een beetje uit als een tomaat, alleen geel-oranje van kleur en met een stevige en tamelijk grote kroon van stug blad. Grappig genoeg wist de eerste de beste Filipina die ik vroeg wat het was het zelf ook niet maar de tweede wist het wel. Het was, zei ze, een Persimmon. Juist ja. Nooit van gehoord dus, en ik vroeg waar het naar smaakte. Ik moest het zelf maar proberen zeiden ze, maar ze verzekerden me alvast dat het geen zure vrucht was want als dat zo was geweest dan was het daarmee voor mij meteen over en uit geweest.
Ik nam de vrucht mee naar huis om hem daar aan Riet te laten zien. “Weet jij wat dit is?” vroeg ik haar, en tot mijn verbazing zei ze meteen “Een Kaki”. En dat klopt want dat is de andere naam van deze vrucht die oorspronkelijk uit China komt. Maar waar het natuurlijk om ging was de smaak en die was (vond ik) verrassend lekker. Het vruchtvlees lijkt een beetje op een appel maar is wat droger en stugger van structuur, en de smaak heeft wel wat weg van een perzik.
Alleen verschillen smaken nu eenmaal, want ik vond het dan wel lekker maar Riet vond er niks aan...
Het was stil op straat...
zondag 23 november 2014
Afgelopen zaterdag was het verkeer in en rond onze Village een compleet gekkenhuis en dat had alles te maken met de eerste grote Kerstmarkt die in de Village werd gehouden. De Kerstmarkten staan open voor alle publiek en er komen dan ook heel veel mensen van buiten de Village op af, maar omdat iedereen die niet in de Village woont bij de poorten geregistreerd moet worden zaten met name de toegangswegen muurvast.
Vandaag was dat totaal anders, ondanks dat de Kerstmarkt ook vandaag open was. Toen Riet en ik op pad gingen om wat boodschappen te doen verbaasden we ons erover dat het zo stil was op de wegen. Niet gewoon rustig, maar ontzettend rustig, zo rustig zelfs dat we bij de South Supermarket parkeerplekken voor het uitkiezen hadden en dat zijn we niet gewend. Toen we daarna terug naar huis reden ging Riet opeens een licht op, “Het is natuurlijk die bokser!” zei ze.
Ze had natuurlijk gelijk, dat moest het wel zijn. Voor de Filipijnen was vandaag hét sportevenement van het jaar, “hun” Manny Pacquiao verdedigde vanmorgen in Macao zijn wereldtitel in het weltergewicht tegen zijn Amerikaanse uitdager Chris Algieri. Alle Filipino’s zaten vanmorgen dus voor de tv en de straten waren daarom zo goed als uitgestorven want voor hen is dit net zoiets als voor de Nederlanders een wedstrijd om het wereldkampioenschap voetbal.
En het werd alweer een feest voor de Filipino’s want de inmiddels 35-jarige Manny won met overmacht de wedstrijd tegen zijn vijf jaar jongere tegenstander die tot dan toe nog geen wedstrijd had verloren. Daarmee behoud Manny zijn titel, maar waar heel de Filipijnen nog steeds op hoopt is een revanche van Manny tegen Floyd Mayweather van wie hij drie jaar geleden volgens velen (ook niet-Filipino’s) onterecht verloor.
Hoe het ook zei, de nationale sportheld van de Filipijnen staat nog steeds stevig op zijn voetstuk en de Filipino’s hebben weer iets om trots op te zijn.
Maandelijks verjaardagsfeest
zaterdag 22 november 2014
Riet ging vanmorgen samen met nog een paar vrouwen al vroeg op weg met een volgeladen auto naar Cataquis om daar het maandelijkse verjaardagsfeest voor de kinderen te gaan vieren. Behalve cadeautjes zaten de auto's ook vol met eten en drinken, en dat was nogal een voorraad want er werden zo'n honderdtwintig kinderen verwacht in totaal.
Het was zoals gewoonlijk weer een groot succes, alleen was het een beetje schipperen met het eten want er waren veel meer kinderen gekomen dan verwacht, alles bij elkaar iets van honderdzeventig en dat was dus flink meer dan de vooraf ingeschatte opkomst.
Uiteindelijk kwam alles goed, het enige probleempje was dat er door een schrijffoutje een kindje van een jaar een cadeautje kreeg voor een kind van de leeftijd van elf jaar. Maar beter zo dan andersom en Riet gaat het de komende week goed maken door alsnog iets te kopen voor het kindje.
Het regenseizoen zit er inmiddels op en we zitten in de overgang naar wat hier wordt genoemd het koele seizoen. Wat het regenseizoen betreft, dat was dit jaar veel minder heftig dan vorig jaar en gelukkig voor de mensen hier zijn de sombere voorspellingen over het toenemen van de tyfoon's in aantal en kracht niet uitgekomen. We hebben zelfs heel wat minder tyfoon's gehad dan afgelopen jaar, vijftien tot nu toe en dat is gemiddeld genomen zelfs aan de lage kant.
En wat het koele seizoen betreft, daar lijkt het nog niet erg op want de temperaturen liepen de afgelopen dagen steeds op tot rond de drieëndertig graden. Niet echt koel te noemen dus...
Evacuatie oefening
vrijdag 21 november 2014
Om even voor negen vanmorgen klonk in ons kantoor opeens het brandalarm en dat betekent dat je alles meteen laat vallen, niks meeneemt maar snel naar het dichtstbijzijnde trappenhuis gaat om naar beneden te gaan. Beneden gekomen moeten we dan verzamelen op het zogenaamde musterpunt, wat in ons geval het grasveld recht voor het gebouw is.
Ik weet eigenlijk niet wat er zou gebeuren als er echt brand is maar aangezien iedereen er van overtuigd was dat dit om een oefening ging liep iedereen ordelijk naar buiten en in dertien minuten was het gebouw ontruimd. Dat is een hele prestatie eigenlijk als je in aanmerking neemt dat er tweeëntwintig verdiepingen zijn en twee smalle trappenhuizen waarlangs iedereen naar beneden moet.
Ons team zit op de zeventiende verdieping en dat betekende dus heel veel trappen naar beneden. Dat is altijd een heel geschuifel omdat er natuurlijk op iedere onderliggende verdieping mensen bijschuiven in de rij. Maar het kan altijd erger, ik sprak buiten met mijn Kazachstaanse collega Andrei die in China had gewerkt in een gebouw waar hij op de vijfenvijftigste verdieping zat tijdens een evacuatie oefening...
Voor vanavond hadden de vrouwen van Shell Outpost een borrel georganiseerd in de Draft Bar in Molito, net aan de overkant van de Village. Het begon om zes uur en er was een hele aardige opkomst, bijna veertig personen in totaal en dus een mooi succesje voor Riet en haar mede-organisatoren.
Zelf was ik er pas om half negen toen de meesten al naar huis waren want ik had eerst nog een oefensessie met de band. Ik kon op de valreep nog een paar Hoegaardens meepikken en uiteraard sta ik ook nog op een paar belachelijke foto's...
Vliegtickets.ph
donderdag 20 november 2014
Het wordt de laatste tijd steeds rommeliger rond het boeken van onze vliegreizen. Riet en ik vliegen natuurlijk best wel veel en we boeken onze tickets altijd zelf, waarbij we weliswaar bepaalde voorkeuren hebben maar we kijken toch altijd wel wat rond voordat we definitief boeken. Het eerste criterium is voor ons altijd de beschikbaarheid van vluchten op de datums en tijden die wij hebben gekozen en het tweede criterium is uiteraard de prijs van de tickets.
Toen we pas op de Filipijnen woonden was de keuze eigenlijk heel makkelijk want KLM was de enige maatschappij die direct van Manila naar Amsterdam vloog en onze nationale trots was ook nog eens de goedkoopste. Daar kwam al snel verandering in toen KLM, noodgedwongen weliswaar door rare beslissingen van de Filipijnse overheid, stopte met die directe vlucht en een tussenstop ging maken in Taipei op het eiland Taiwan. Maar toch bleven we in eerste instantie nog bij KLM omdat de tickets daar nog steeds een stuk goedkoper waren dan bij de concurrentie.
Na de eerste ervaringen met Emirates werd dit al snel onze eerste keus om naar Nederland te vliegen, temeer omdat anderhalf jaar geleden de ticketprijzen van KLM enorm omhoog gingen en daardoor opeens stukken duurder waren dan verscheidene andere maatschappijen. We waren eigenlijk meer dan tevreden met Emirates, en dat leek alleen maar beter te worden toen de maatschappij het aantal vluchten op Manila nog eens ging uitbreiden ook en dus nog meer keus bood.
Maar zoals altijd is dit ook al weer te mooi om waar te zijn zo bleek al snel. De vluchten vanaf de andere luchthaven Clark International Airport werden even snel weer afgevoerd als ingesteld, en er kwamen weliswaar meer vluchten vanaf NAIA maar met de vertrektijden werd nogal eens geschoven en dat werkte nogal verwarrend want wij moeten namelijk altijd rekening houden met een aansluitende vlucht in Dubai.
Een weekje of wat geleden heb ik mijn vluchten voor het bezoek aan Nederland in december geboekt en daarbij had ik eigenlijk voor een ander vluchtschema willen kiezen dan ik heb geboekt. De reden is simpel, de combinatie van vluchten die ik eigenlijk wilde boeken stond niet in het rijtje van keuzemogelijkheden en ik moest dus met name voor de heenvlucht een latere vertrektijd kiezen dan ik had gepland.
Maar toen ik vandaag nog eens keek op de website van Emirates stond die eerdere vlucht er wel op in combinatie met de door mij gekozen terugvlucht dus ik belde maar eens naar het kantoor van Emirates in Amsterdam om te vragen of mijn vlucht nog veranderd kon worden. Dat heb ik wel meer gedaan en dat leverde nooit enige problemen op, maar ook die tijden zijn blijkbaar veranderd. Ik kreeg een heel verhaal te horen over een speciaal tarief wat ik had gehad en dat de ticketprijs inmiddels veel hoger was en dat het geld zou gaan kosten.
Diepe zucht. “Hoeveel kost dat dan?” vroeg ik. Bleek dat de huidige ticketprijs ruim het dubbele was van wat ik had betaald! “Laat dan maar zitten,” zei ik dus maar de dame was nog zo vriendelijk om even te kijken of er iets geregeld kon worden maar uiteindelijk bleek dat het me toch een paar honderd dollar zou gaan kosten om een paar uur eerder te vertrekken. Ik heb vriendelijk bedankt voor de moeite en zoals het er naar uit ziet kom ik dus op 18 december pas ’s avonds thuis in plaats van vroeg in de middag.
Het ziet er naar uit dat door de hevige concurrentiestrijd in het luchtverkeer nu ook het imperium van Emirates toch de eerste barstjes gaat vertonen...
Toen we pas op de Filipijnen woonden was de keuze eigenlijk heel makkelijk want KLM was de enige maatschappij die direct van Manila naar Amsterdam vloog en onze nationale trots was ook nog eens de goedkoopste. Daar kwam al snel verandering in toen KLM, noodgedwongen weliswaar door rare beslissingen van de Filipijnse overheid, stopte met die directe vlucht en een tussenstop ging maken in Taipei op het eiland Taiwan. Maar toch bleven we in eerste instantie nog bij KLM omdat de tickets daar nog steeds een stuk goedkoper waren dan bij de concurrentie.
Na de eerste ervaringen met Emirates werd dit al snel onze eerste keus om naar Nederland te vliegen, temeer omdat anderhalf jaar geleden de ticketprijzen van KLM enorm omhoog gingen en daardoor opeens stukken duurder waren dan verscheidene andere maatschappijen. We waren eigenlijk meer dan tevreden met Emirates, en dat leek alleen maar beter te worden toen de maatschappij het aantal vluchten op Manila nog eens ging uitbreiden ook en dus nog meer keus bood.
Maar zoals altijd is dit ook al weer te mooi om waar te zijn zo bleek al snel. De vluchten vanaf de andere luchthaven Clark International Airport werden even snel weer afgevoerd als ingesteld, en er kwamen weliswaar meer vluchten vanaf NAIA maar met de vertrektijden werd nogal eens geschoven en dat werkte nogal verwarrend want wij moeten namelijk altijd rekening houden met een aansluitende vlucht in Dubai.
Een weekje of wat geleden heb ik mijn vluchten voor het bezoek aan Nederland in december geboekt en daarbij had ik eigenlijk voor een ander vluchtschema willen kiezen dan ik heb geboekt. De reden is simpel, de combinatie van vluchten die ik eigenlijk wilde boeken stond niet in het rijtje van keuzemogelijkheden en ik moest dus met name voor de heenvlucht een latere vertrektijd kiezen dan ik had gepland.
Maar toen ik vandaag nog eens keek op de website van Emirates stond die eerdere vlucht er wel op in combinatie met de door mij gekozen terugvlucht dus ik belde maar eens naar het kantoor van Emirates in Amsterdam om te vragen of mijn vlucht nog veranderd kon worden. Dat heb ik wel meer gedaan en dat leverde nooit enige problemen op, maar ook die tijden zijn blijkbaar veranderd. Ik kreeg een heel verhaal te horen over een speciaal tarief wat ik had gehad en dat de ticketprijs inmiddels veel hoger was en dat het geld zou gaan kosten.
Diepe zucht. “Hoeveel kost dat dan?” vroeg ik. Bleek dat de huidige ticketprijs ruim het dubbele was van wat ik had betaald! “Laat dan maar zitten,” zei ik dus maar de dame was nog zo vriendelijk om even te kijken of er iets geregeld kon worden maar uiteindelijk bleek dat het me toch een paar honderd dollar zou gaan kosten om een paar uur eerder te vertrekken. Ik heb vriendelijk bedankt voor de moeite en zoals het er naar uit ziet kom ik dus op 18 december pas ’s avonds thuis in plaats van vroeg in de middag.
Het ziet er naar uit dat door de hevige concurrentiestrijd in het luchtverkeer nu ook het imperium van Emirates toch de eerste barstjes gaat vertonen...
Cadeautjes
woensdag 19 november 2014
Riet is op dit moment druk met de voorbereidingen voor de maandelijkse verjaardagsviering met de kinderen van Cataquis. Deze keer is haar de taak toebedeeld om te helpen met het regelen van de cadeautjes. Dat lijkt simpeler dan het is want het bedrag wat mag worden besteed per kind is honderd pesos, ongeveer één Euro vijfenzeventig. Dat lijkt weinig maar duurdere cadeaus hebben geen enkele zin, die zouden of afgepakt worden of verkocht. De cadeautjes moeten dan vooral leuk en als het kan ook nuttig zijn, en dat gaat gelukkig makkelijk.
Met name dingen die wij eigenlijk achteloos in de kast gooien, zoals een toilettas met inhoud die we krijgen tijdens Emirates vluchten, vinden vaak gretig aftrek. Zowel de jongens als de meisjes zijn gek op luchtjes, smeerseltjes en haargel, en bovendien is het natuurlijk machtig interessant om te kunnen pronken met zo’n tasje. En zoals ik op Boracay al had gezien, je koopt voor honderd pesos een namaak Ray-ban of Oakley zonnebril die niet van echt is te onderscheiden en daarmee zijn met name de jongens stikgelukkig.
Ik ben mijn eigen nep-Oakley die ik afgelopen weekend heb gekocht op Boracay ook al kwijt aan de cadeau actie van Riet. Ze vond het wel een stoer model wat vast en zeker wel gewaardeerd gaat worden door een van de jongens en dus werd mijn bril geconfiskeerd. “Jij koopt maar een nieuwe,” was het simpele commentaar.
Verder was vanavond voor mij de eerste oefenavond voor het optreden van onze band volgende week vrijdag, en dat ging wonderwel helemaal niet onaardig. We moeten nog wel wat polijsten hier en daar maar het repertoire staat al redelijk vast, dus het ziet er naar uit dat we ondanks de korte voorbereiding toch nog redelijk voor de dag kunnen gaan komen.
En weer een tandartsdag
dinsdag 18 november 2014
Doordat we gisteravond zo laat thuis waren heb ik de eerste oefensessie van onze band voor het optreden volgende week moeten missen. Gezien het feit dat we amper twee weken hebben om ons voor te bereiden en dat mijn malloten van bandmaten hebben besloten om vier of vijf nieuwe nummers te gaan spelen is dat een slechte zaak, het wordt allemaal wel erg krap zo.
Vandaag was zowel voor Riet als voor mij weer een tandartsdag. Vorige week is bij ons allebei het voorbereidende werk gedaan voor een paar kronen en die zouden deze week geplaatst worden. Net voor we vertrokken naar Boracay kregen we een text bericht van de tandarts of we dat maandag konden laten doen. Ja, dat ging dus niet want dan zaten we nog op Boracay en dat gaven we dus door. Dan moest het beslist dinsdag worden kregen we als antwoord daarop want hij ging drie weken op vakantie en dan zou het december worden.
Om nou nog drie weken met noodkronen rond te lopen zagen we niet zitten, zeker Riet niet want die had er nogal wat last van gehad de afgelopen dagen. Het werd dus vandaag, ik vanmorgen vroeg en Riet vanmiddag. En zoals gewoonlijk werd het allemaal weer efficiënt afgehandeld door de tandarts, en zo neemt langzamerhand het aantal neptanden bij ons allebei gestaag toe.
De tandarts waarschuwde mij al dat ik “aan de andere kant” ook een aantal zwaar gevulde kiezen heb met gedeeltelijk nog hele ouwe amalgaam vullingen die lekken en dat ik daar vroeg of laat problemen mee ga krijgen. Hij liet me weer met dat ellendige spiegeltje zien waar het probleem zit en ik kan niet anders dan toegeven hij gelijk heeft. Nou kan ik wel eigenwijs zijn en hier gewoon mee door blijven lopen, ik kan ook eieren voor mijn geld kiezen en besluiten om er nog maar een paar centen tegenaan te gooien en er hier wat aan te laten doen.
Het zal hoogst waarschijnlijk wel weer een afspraakje worden begin volgend jaar...
Vandaag was zowel voor Riet als voor mij weer een tandartsdag. Vorige week is bij ons allebei het voorbereidende werk gedaan voor een paar kronen en die zouden deze week geplaatst worden. Net voor we vertrokken naar Boracay kregen we een text bericht van de tandarts of we dat maandag konden laten doen. Ja, dat ging dus niet want dan zaten we nog op Boracay en dat gaven we dus door. Dan moest het beslist dinsdag worden kregen we als antwoord daarop want hij ging drie weken op vakantie en dan zou het december worden.
Om nou nog drie weken met noodkronen rond te lopen zagen we niet zitten, zeker Riet niet want die had er nogal wat last van gehad de afgelopen dagen. Het werd dus vandaag, ik vanmorgen vroeg en Riet vanmiddag. En zoals gewoonlijk werd het allemaal weer efficiënt afgehandeld door de tandarts, en zo neemt langzamerhand het aantal neptanden bij ons allebei gestaag toe.
De tandarts waarschuwde mij al dat ik “aan de andere kant” ook een aantal zwaar gevulde kiezen heb met gedeeltelijk nog hele ouwe amalgaam vullingen die lekken en dat ik daar vroeg of laat problemen mee ga krijgen. Hij liet me weer met dat ellendige spiegeltje zien waar het probleem zit en ik kan niet anders dan toegeven hij gelijk heeft. Nou kan ik wel eigenwijs zijn en hier gewoon mee door blijven lopen, ik kan ook eieren voor mijn geld kiezen en besluiten om er nog maar een paar centen tegenaan te gooien en er hier wat aan te laten doen.
Het zal hoogst waarschijnlijk wel weer een afspraakje worden begin volgend jaar...
Terugreis met hindernissen
maandag 17 november 2014
De ochtend verliep rustig want omdat we al om half twaalf vanaf het resort zouden vertrekken hadden we niet echt zin meer om nog op strand te gaan liggen. En waarom zouden we, onze suite heeft een balkon bij de woonkamer en een groot dakterras met een zithoek, ligbanken en een jacuzzi. Ik bedoel maar.
Stipt om half twaalf vertrokken we met de shuttlebus naar het haventje van Boracay voor de oversteek naar de luchthaven van Caticlan. Alles ging vlot dus we waren erg vroeg, voor Riet reden om te gaan mopperen over lange wachttijden maar zoals bekend straft God onmiddellijk. Bij het inchecken kregen we namelijk te horen dat onze vlucht was gecanceld en dat we waren overgeboekt op een vlucht die niet alleen pas tegen zevenen in de avond zou vertrekken maar ook nog eens vanaf de luchthaven van Kalibo, op twee uur rijden van Caticlan.
Op mijn vraag of we via een andere maatschappij konden terugreizen werd er naar de mogelijkheden gekeken, maar het enige wat ze konden regelen was dat we werden overgeboekt naar een vlucht om kwart voor vijf, nog steeds vanaf Kalibo. Samen met nog enkele passagiers van de gecancelde vlucht werden we met een busje naar de luchthaven van Kalibo gebracht waar we om kwart voor drie aankwamen. De rit was overigens onder andere omstandigheden waarschijnlijk veel beter bevallen want de route voerde ons langs de mooie kust van het eiland Aklan, met schitterende rijstvelden en rijstterrassen.
Onze hoog gespannen verwachtingen van de luchthaven van Kalibo, die tenslotte het predicaat "International" draagt, werden niet ingelost want het bleek net zo'n gat als alle andere. Het enige was dat we wel een voorrangsbehandeling kregen bij het inchecken en we kregen een "maaltijd" aangeboden. Dat bleek de hier op de Filipijnen gangbare doos te zijn met daarin een stuk krokante kip, een bal rijst en plastic bestek, met daarbij een fles water. Riet begon er niet eens aan...
Tien over vier was de boarding tijd dus tegen die tijd gingen we naar de vertrekhal vanwaar we direct op het platform keken. De twee toestellen die er stonden waren allebei niet van Cebu Pacific dus Riet ging voor alle zekerheid maar even vragen of de vertrektijd nog steeds klopte. Nou, dat was niet zo, we hadden minstens drie kwartier vertraging.
Riet vertrok laaiend terug naar het rokersterras. Ik bleef beneden want de lucht op dat terras was niet te harden, het rook er alsof er een paar afvalbakken vlakbij stonden leeg te rotten en dat was waarschijnlijk ook zo. Ik raakte in gesprek met een Amerikaans stel die met vakantie waren op de Filipijnen, hoofdzakelijk over basketbal maar ook reizen want ze hadden zo saampjes al heel wat van de wereld gezien.
We landden uiteindelijk pas kwart over zes in Manila waarna we door Lito naar huis werden gebracht. En wat dat Cebu Pacific betreft, er moet echt niks anders te krijgen zijn willen we daar nog een keer in trappen...
Nog een stranddag
zondag 16 november 2014
De ochtend van vandaag verliep eigenlijk precies hetzelfde als gisteren met als verschil dat de zon vanmorgen al meteen volop scheen. Het was dan ook knap heet aan het strand en rond een uur of een vertrokken we zo'n beetje als laatste om even te gaan afkoelen in de airco van onze kamer (eigenlijk moet ik zeggen onze suite...)
Aan het eind van de middag hadden we een afspraak in de Spa van het resort, ik voor een massage en Riet voor een gezichtsbehandeling. Als je door Station 2 loopt wordt je zo'n beetje om de tien meter aangesproken voor massages maar gezien onze goeie ervaring met de Spa in het resort besloten we op zeker te gaan ook al kost dat wel een stuk meer.
Ons diner was weer op het strand bij een restaurant vlak voor Station 2 waar we met Martin en Sandra twee jaar geleden ook al hadden gegeten. Het menu was een stuk kleiner geworden maar het eten (Filipijns en Mexicaans) was nog steeds goed, al heb ik het vermoeden dat het rundvlees van mijn Beef Kaldereta van dezelfde leverancier was als mijn T-bone van gisteravond.
En ook vandaag eindigden we weer voor een afzakkertje in het "Hobbit House" waar, dat moet gezegd, de muziek een stuk minder was dan de avond ervoor. De zangeres, een al wat oudere Filipina zo te zien, bakte er weinig van maar Riet vond dat ik mijn mond erover moest houden want misschien moest ze wel vier kindertjes onderhouden.
Ze zal er niet eens ver naast hebben gezeten denk ik...
Stranddag bij Discovery Shores
zaterdag 15 november 2014
De dag begon niet bepaald volgens verwachting want het was 's morgens bewolkt en toen we op weg gingen naar het ontbijt viel er zelfs een spatje regen. De temperatuur was ondanks dat prima en we zochten dus na het ontbijt toch maar een plekje uit aan het strand.
Al snel verdween de bewolking en kwam de zon tevoorschijn. De bewolking verdween zelfs helemaal en vanaf het middaguur werd het een prima stranddag. Het strand van het Discovery Shores resort is nog net zo mooi en de bediening is er nog steeds buitengewoon, met andere woorden het was er heel best ui te houden.
Aan het begin van de avond wandelden we weer gewoontegetrouw naar Station 2 om wat te gaan eten en te drinken. Het eten werd wat mij betreft een redelijk fiasco want de T-bone steak die ik bij een steak restaurant voorgezet kreeg was denk ik wel het slechtste stuk vlees was ik ooit heb getracht te eten.
Ik zeg expres "getracht" want het is simpelweg niet gelukt, ik kon er met mijn vleesmes niet eens doorheen komen. Gelukkig was de biefstuk van Riet wel goed, en te groot voor haar dus heb ik daar de helft van op. Mijn klacht over de T-bone leverde ons twee glazen gratis wijn op aangezien ik geen trek meer had in een vervangend stuk vlees.
We eindigden in de Hobbit House bar. Daar zijn er meerdere van op de Filipijnen, en ik geloof ook daarbuiten, en die hebben als thema het verhaal "De Hobbit" van Tolkien. Het bedienend personeel bestaat dan ook helemaal uit dwergen. Behalve dat ze een prima "Black Russian" maken was de live muziek ook nog eens prima, verzorgd door twee opeenvolgende heren die zongen en zichzelf daarbij begeleidden op akoestische gitaar.
Kortom, een lekkere zaterdag op Boracay...
Aankomst op Boracay
vrijdag 14 november 2014
Vanmorgen zijn Riet en ik om een uur of tien door Lito weggebracht naar de luchthaven NAIA. Onze vlucht met Cebu Pacific naar de kleine luchthaven Caticlan oftewel Boracay Airport zou om vijf voor half een vertrekken vanaf Terminal 3. De eerste meevaller was dat het verkeer overal meezat, zelfs op de weg voor Terminal 3 waar op dit moment grote wegwerkzaamheden aan de gang zijn.
Maar omdat we nu vroeg waren moesten we ook langer wachten op de luchthaven zelf en daar kwam ook nog dik een half uur vertraging bovenop. Tel daar ook nog even bij op dat we lang moesten wachten op de boot die ons naar het eiland Boracay zou varen, dat het begon te regenen toen we naar de boot liepen en dat ik onderweg in de bus naar het resort merkte dat ik mijn zonnebril was kwijtgeraakt, dan begrijp je dat we niet in een optimale stemming waren toen we aankwamen in het Discovery Shores.
Dat veranderde snel toen we ons appartement zagen. We hadden al gezien op onze reservering dat we een "junior suite" zouden krijgen maar we hadden geen idee wat dat was. Nou, het bleek inderdaad een suite te zijn, grote woonkamer met badkamer en balkon beneden, slaapkamer boven met als extra grote verrassing, een enorm dakterras met ligstoelen, een zithoekje en... een groot bubbelbad!
Het enige smetje was nog steeds het weer maar dat werd aan het begin van de avond beter. We wandelden over het strand van het hotel naar het uitgaanscentrum bij Station 2 waar we op het strand heerlijk hebben gegeten bij een nieuw Italiaans restaurant, waarbij we ons voor het menu lieten adviseren door de eigenaar.
We winkelden nog wat met als belangrijkste doel het aanschaffen van een nieuwe zonnebril voor mij, en omdat we geen brillenwinkel konden vinden werd het er een van een strandverkoper, een "echte" Oakley voor de somma van honderd pesos.
Terug in het hotel namen we nog een neut (of twee) in de bar voordat we de jacuzzi uitprobeerden op het dakterras. De sterrenlucht was de mooiste die ik ooit heb gezien op die van die vakantie in Frankrijk hoog in het Centraal Massief na. Maar om sowieso wat te kunnen zien van die sterrenlucht moesten we wel eerst de lichten van de jacuzzi dimmen want dat leek wel een kermisattractie...
Onverwachte verrassing
donderdag 13 november 2014
De laatste werkdag van de week voor mij vandaag want morgen vertrekken we voor een lang weekend naar het prachtige eiland Boracay. En deze dag had zowaar nog een verrassing in petto, een onverwachte maar wel een hele leuke!
Vanmorgen na de wekelijkse vergadering van het Leadership Team vroeg mijn collega Melvin of ik even wilde wachten want hij moest me nog even spreken. Wat was het geval, morgen over twee weken is het grote Shell Philippines Kerstfeest in het Sofitel Hotel, gelegen aan de Baai van Manila, en het organiserend comité had gisteren aan Melvin gevraagd of we daar met onze band willen optreden die avond.
Daar hadden we beslist niet op gerekend want hoewel het een maand of wat geleden wel ter sprake was gekomen had het organiserend comité ons niet gevraagd. Wat er in de tussentijd blijkbaar was gebeurd was dat heel mensen hadden gevraagd waarom onze band niet zou spelen. Uiteindelijk besloot het comité om toch maar overstag te gaan en ons alsnog te vragen.
Erg leuk allemaal maar het betekent wel dat we maar twee weken hebben om ons voor te bereiden, en aangezien we geen van allen professionele muzikanten zijn is dat wel erg kort om wat leuks neer te zetten. Want de eerste keer dat we optraden was alles nog een totale verrassing, de vorige keer waren er al verwachtingen waar we toen door een goeie voorbereiding redelijk aan konden voldoen, en nu zijn de verwachtingen blijkbaar helemaal hoog gespannen.
Het gaat dus nog een hele toer worden, met heel veel oefenen de komende twee weken. De eerst vergadering hebben we vanmiddag al gehad en het repertoire voor de avond is min of meer vastgesteld. We weten in ieder geval wat ons te doen staat...
Overigens, de komende drie dagen zullen jullie op deze site geen nieuws van ons krijgen want dan zitten we dus op Boracay!
Vanmorgen na de wekelijkse vergadering van het Leadership Team vroeg mijn collega Melvin of ik even wilde wachten want hij moest me nog even spreken. Wat was het geval, morgen over twee weken is het grote Shell Philippines Kerstfeest in het Sofitel Hotel, gelegen aan de Baai van Manila, en het organiserend comité had gisteren aan Melvin gevraagd of we daar met onze band willen optreden die avond.
Daar hadden we beslist niet op gerekend want hoewel het een maand of wat geleden wel ter sprake was gekomen had het organiserend comité ons niet gevraagd. Wat er in de tussentijd blijkbaar was gebeurd was dat heel mensen hadden gevraagd waarom onze band niet zou spelen. Uiteindelijk besloot het comité om toch maar overstag te gaan en ons alsnog te vragen.
Erg leuk allemaal maar het betekent wel dat we maar twee weken hebben om ons voor te bereiden, en aangezien we geen van allen professionele muzikanten zijn is dat wel erg kort om wat leuks neer te zetten. Want de eerste keer dat we optraden was alles nog een totale verrassing, de vorige keer waren er al verwachtingen waar we toen door een goeie voorbereiding redelijk aan konden voldoen, en nu zijn de verwachtingen blijkbaar helemaal hoog gespannen.
Het gaat dus nog een hele toer worden, met heel veel oefenen de komende twee weken. De eerst vergadering hebben we vanmiddag al gehad en het repertoire voor de avond is min of meer vastgesteld. We weten in ieder geval wat ons te doen staat...
Overigens, de komende drie dagen zullen jullie op deze site geen nieuws van ons krijgen want dan zitten we dus op Boracay!
Fitness
woensdag 12 november 2014
Misschien vragen jullie je af hoe het zit met die sportschoolbezoeken van ons, en dan denk ik dat jullie met name wel nieuwsgierig zijn of Riet nog steeds gaat. Het is tenslotte algemeen bekend dat Riet altijd een broertje dood heeft gehad aan overdadig bewegen zonder een duidelijk doel. Nou, dan kan ik mededelen dat ze dat doel blijkbaar toch heeft gevonden want ze gaat nog steeds.
We gaan allebei trouw drie keer in de week en het komt zelden voor dat we een keer verzaken. Riet doet alle sessies met haar persoonlijke trainer, ikzelf heb alleen op donderdag een trainer, op dinsdag doe ik een spinning klas en op zaterdagochtend ga ik mijn eigen gang.
Ik moet toegeven dat ik er zelf vooraf ook geen gulden op gezet zou hebben dat Riet het zou volhouden maar af en toe denk ik wel eens dat ze nog fanatieker is dan ik. En waarom niet, want ze zegt zelf dat ze er zich beter bij voelt, al heeft ze net als ik eigenlijk nooit echt zin om te gaan. Die onzin van adrenaline en verslaving aan sporten zul je bij ons niet vinden, maar als we er eenmaal zijn dan gaan we er wel voor, dat dan weer wel.
Jammer alleen dat je wel gaat merken dat je een dagje ouder wordt, want af en toe dan loopt een van ons tweeën door het huis alsof we een pak slaag hebben gehad. Een weekje of wat geleden heb ik een week krom gelopen omdat ik toch even teveel hooi op mijn vork had genomen en Riet heeft ook wel eens dagen dat ze zo stijf is als een plank en als een opoetje door het huis loopt.
Maar ach, het is allemaal voor een goede gezondheid en dus voor een goede zaak, nietwaar...
Tub of Happiness
dinsdag 11 november 2014
Twee weken geleden liep ik in een grote supermarkt en daar zag ik een aanbieding waarvan ik dacht, die ga ik eens proberen. er stond een enorme stapel met pakken waarin zes plastic doosjes zaten met popcorn erin. En aangezien zowel Riet als ikzelf af en toe popcorn best wel lekker vinden, tijdens het bekijken van een filmpje bijvoorbeeld, besloot ik een pak mee te nemen.
Thuis gekomen was er in eerste instantie een onaangename verrassing want de bakjes bevatten namelijk niet zomaar popcorn maar popcorn met een smaakje. Op de doosjes stond "Tub of Happiness" en ze waren alle zes verschillend. Wat dachten jullie van "White Chocolate", "Country Cheddar", "Creamy Parmesan" of nog mooier, "White Chocolate Parmesan".
We keken er allebei in eerste instantie naar als een puber naar een bord spruitjes maar ik vond dat we het toch moesten proberen. Riet gaf het al meteen bij de eerst hap op, "Veel te zoet!". Nou vind ik dat helemaal geen probleem en ik ging meteen voor de grootste uitdaging, de combinatie van witte chocolade en Parmezaanse kaas. Een kwartier later was mijn eerste "Tub" leeg...
Inmiddels ben ik aan de laatste "Tub" bezig. Er moeten maar eens gauw weer boodschappen worden gedaan, want ik heb mijn favoriete knabbeltje gevonden voor tijdens het kijken van al die illegale films...
Tandartsdag
maandag 10 november 2014
Vorige week had ik mijn eerste afspraak om een kies te repareren en zoals ik al in mijn blog schreef bleef het weer eens niet bij één kies, het werden er gelijk al twee want volgens de tandarts stond de kies ernaast “ook op springen”. Het vervelende was dat hij me met een spiegel in mijn bakkes liet meekijken en het zag er inderdaad niet goed uit, de lekkage van de waarschijnlijk tientallen jaren oude vullingen was duidelijk te zien. Twee kronen dus, vooruit maar!
Vandaag had ik een afspraak om de kronen te laten plaatsen maar daar bleef het niet bij. Ik had tenslotte nog zo’n kies waar een brok af was en die moest ook gedaan, en ook de kies daarnaast had zichtbaar lekkende vullingen. Dat wist al maar het betekent dus wel weer twee kronen. Het voorwerk daarvoor werd gelijk na het plaatsen van de kronen gedaan en alles bij lekaar zat ik dus zo'n anderhalf uur in de tandartsstoel.
De rest van de ochtend en een flink deel van de middag liep ik rond met een bakkes die aanvoelde alsof hij enorm opgezwollen was. Vooral het drinken van een broodnodig bakkie koffie is een hele toer als de linkerhelft van je mond nog verdoofd is. Nou ja, iedereen die al eens verdoving heeft gehad bij de tandarts weet dat, de koffie loopt aan de verdoofde kant zo je bakkes uit zonder dat je er erg in hebt. Gelukkig verdween het gevoel van de verdoving in de loop van de middag, dus vanavond was ik in staat om normaal te eten.
Vanmiddag was Riet ook aan de beurt, drie kreeg de voorbehandeling voor drie kronen op een rijtje en dat heeft ze ook geweten. Ze ging om even over half drie naar binnen en kwam tegen half vijf weer naar buiten. Overbodig te zeggen dat haar verdoving tegen etenstijd nog niet was uitgewerkt en ze heeft dus met hangen en wurgen haar bord leeg moeten maken.
Een komisch gezicht overigens, dat wel natuurlijk...
Vandaag had ik een afspraak om de kronen te laten plaatsen maar daar bleef het niet bij. Ik had tenslotte nog zo’n kies waar een brok af was en die moest ook gedaan, en ook de kies daarnaast had zichtbaar lekkende vullingen. Dat wist al maar het betekent dus wel weer twee kronen. Het voorwerk daarvoor werd gelijk na het plaatsen van de kronen gedaan en alles bij lekaar zat ik dus zo'n anderhalf uur in de tandartsstoel.
De rest van de ochtend en een flink deel van de middag liep ik rond met een bakkes die aanvoelde alsof hij enorm opgezwollen was. Vooral het drinken van een broodnodig bakkie koffie is een hele toer als de linkerhelft van je mond nog verdoofd is. Nou ja, iedereen die al eens verdoving heeft gehad bij de tandarts weet dat, de koffie loopt aan de verdoofde kant zo je bakkes uit zonder dat je er erg in hebt. Gelukkig verdween het gevoel van de verdoving in de loop van de middag, dus vanavond was ik in staat om normaal te eten.
Vanmiddag was Riet ook aan de beurt, drie kreeg de voorbehandeling voor drie kronen op een rijtje en dat heeft ze ook geweten. Ze ging om even over half drie naar binnen en kwam tegen half vijf weer naar buiten. Overbodig te zeggen dat haar verdoving tegen etenstijd nog niet was uitgewerkt en ze heeft dus met hangen en wurgen haar bord leeg moeten maken.
Een komisch gezicht overigens, dat wel natuurlijk...
Etentje met verrassing
zondag 09 november 2014
Afgelopen maand tijdens onze trouwdag zat Riet in Nederland en een echte viering hadden we eigenlijk nog niet gehad terwijl we normaal gesproken toch altijd op zijn minst wel met z’n tweetjes uit eten gaan. Het was er simpelweg nog niet van gekomen maar met Riet’s verjaardag afgelopen vrijdag vond ik dat het tijd werd om eens uit eten te gaan. En dan niet naar de Italiaan of de Chinees of zo, maar naar Riet’s favoriete restaurant, de “Caviar Restaurant and Champagne Bar”.
Ik heb al eens verteld dat dit luxe restaurant gerund wordt door twee Nederlandse broers, dat het menu tamelijk exclusief is en dat de wijnkelder een van de beste is in Manila. En dat alles kost natuurlijk ook een paar centen, vandaar ook dat we alleen naar dit restaurant gaan als we iets te vieren hebben of gewoon zin hebben in een heerlijk exclusief avondje uit.
Een avondje in dit restaurant begint zoals het hoort met een aperitief, aan de bar, buiten op het terras of in de comfortabele zithoek. Je mag zelf zeggen wanneer je klaar bent om aan tafel te gaan en bij het menu komt altijd de wijnkaart. Wat wij normaal altijd doen is de sommelier om advies vragen, en die zet dan een paar flessen op tafel en vertelt wat over de wijn waar we dan een keuze kunnen maken. Alles gaat op het gemak, de bediening is super en het is echt wat je noemt een relaxed avondje uit.
Na ons toetje (een "Grand Dessert", zie foto) bestelden we koffie en we kregen daarbij zoals gewoonlijk een fles Limoncello likeur die we leeg mochten drinken. Terwijl we daarmee bezig waren werden we aangesproken door een andere gast die ons waarschijnlijk Nederlands had horen spreken. Hij was zelf ook een Nederlander die voor zaken op de Filipijnen was (hij kwam meubels inkopen voor zijn meubelzaken in Nederland) en hij kende de chef van het restaurant die hem had uitgenodigd.
Zoals gewoonlijk kwam het gesprek op “Waar woon je in Nederland”, en wat denk je, blijkt dat hij in Voorschoten woont, een zaak heeft in Oegstgeest en goed bekend is in Rijnsburg. Hij noemde onder andere de naam “Van der Gugten” en hij bleek dus onze ouwe buurman Cock te kennen! Nou ja, daar zit je dan, tienduizend kilometer van huis, en dan valt de naam van je ouwe buurman in een gesprek met een Nederlander die je nog nooit eerder hebt gezien...
Affijn, we gingen dus veel later en na meer likeur dan we van plan waren geweest richting huis maar dit was nou wat je noemt echt een topavond!
Mega Mall
zaterdag 08 november 2014
Er stond voor vandaag een bezoek aan de Mega Mall op het programma. Dat wil zeggen, voor mij want zoals jullie weten heeft Riet een pokkenhekel aan winkelen en die had dus geen zin om mee te gaan. Het doel was ook eigenlijk niet zozeer de Mega Mall zelf maar het vlakbij gelegen winkelcentrum St. Francis Square, een kleiner en zoals Riet zou zegen "zooierig" winkelcentrum waar ze volgens een collegaatje van mij Blueray DVD's zouden verkopen voor zeer vriendelijke prijzen.
De Mega Mall staat op dit moment derde op de lijst van grootste winkelcentra van de wereld en het is dan ook enorm! Mijn collegaatje Lexie ging met mij mee om de weg te wijzen naar de juiste plaatsen, en zij is daarvoor de aangewezen persoon want ze heeft vlak bij de Mega Mall gewoond en weet daar dus alles te vinden.
In het rommelige St. Francis Square vonden we inderdaad ergens onderin het gebouw in een achteraf hoek een flink aantal shops waar ze voor zeer vriendelijke prijzen DVD's en Blueray's verkochten. Geen zuivere koffie natuurlijk maar wie maakt dat nog wat uit, nietwaar. Ik stond na een uurtje snuffelen buiten met in mijn tas vier Blueray films, een film op gewone DVD, seizoen 11 van "NCIS", vijf seizoenen van "Sons of Anarchy" en drie seizoenen van "Two Broke Girls", en dat alles voor nog geen 800 pesos oftewel iets van dertien euro...
We wandelden daarna nog rond in de enorme Mega Mall (waarvan we overigens maar een fractie hebben gezien) op zoek naar een cadeautje voor Riet, waarbij we ons onderweg nog door een enorme menigte moesten banen die stonden te kijken naar een blijkbaar populaire groep ("Hi5", nooit van gehoord). Het cadeautje vonden we en na een smakelijke lunch bij een Vietnamees restaurant besloten we het voor vandaag voor gezien te houden.
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan want het was half drie toen ik Lito een berichtje stuurde om ons op te pikken maar na twintig minuten was hij er nog niet. Er kwam een berichtje wat aangaf dat hij bij het verkeerde gebouw stond te wachten (Mega Mall heeft een "A" en een "B" gebouw), maar twintig minuten later was hij er nog steeds niet. Hij bleek nu aan de achterkant van het gebouw te staan waar blijkbaar geen doorkomen aan was, en we besloten dus maar naar hem toe te lopen in plaats van andersom.
We vonden Lito vrij snel maar het normaal toch al drukke verkeer in Manila was vandaag nog een graadje erger en het stond overal muurvast. De afstand van Mega Mall naar ons huis is vergelijkbaar met van ons huis in Rijnsburg naar het centrum van Den Haag en daar deden we inclusief het wachten op Lito in totaal twee en een half uur over.
Net voor ik weer terug was in Alabang kwam er een WhatsApp-je van Riet, "Kom je nog thuis vandaag?"...
Riet's verjaardag
vrijdag 07 november 2014
Dit is eigenlijk de eerste keer dat Riet haar verjaardag viert hier op de Filipijnen. Alle vorige keren, ook in het jaar dat we in Maleisië woonden, was ze tijdens haar verjaardag in Nederland. Nou ja, vorig jaar was een beetje half en half want toen kwam ze precies op haar verjaardag terug uit Nederland maar dat telt dus eigenlijk ook niet want het is behalve door ons tweeën verder niet gevierd.
Haar eerste verjaardag hier werd dat wel en dat werd meteen ook een groot feest. De vrouwen van Outpost vieren namelijk iedere maand op een bepaalde dag de verjaardagen van de leden die die maand jarig zijn of zijn geweest, en de locatie is altijd bij iemand thuis. Riet had aangeboden om de viering van deze maand bij ons thuis te doen, en ze heeft daar de hele week al voor warm gelopen want er moest natuurlijk van alles geregeld worden.
Het werd zoals gewoonlijk gezellig. De eerste dames kwamen rond een uur of elf vanmorgen en de laatste vertrokken zo rond half vijf en dan kun je dus wel stellen dat het een geslaagd verjaardagspartijtje was. De drie jarigen A'nez, Morag en Riet werden in het zonnetje gezet en kregen allemaal een eigen taart. En verder werd er uiteraard heel wat afgekletst en gefotografeerd.
En dat zijn nou precies de twee dingen waar Riet nooit zo kapot van is. Het fotograferen viel deze keer op zich nog wel mee maar toen ik om kwart over vijf thuis kwam zat Riet bij te komen op de bank met oren die nog steeds tuitten. Inderdaad Ans, net wat voor Riet, de hele dag dat geklep...
Wegdek info
donderdag 06 november 2014
Een week of wat geleden schreef ik al dat er wegwerkzaamheden plaatsvonden op Commerce Avenue, de verkeersweg die de Village verbindt met Filinvest waar ons kantoor staat. Het grootste deel van die werkzaamheden scheen toen al te bestaan uit het wegschrapen van de toplaag van het wegdek en niet zozeer de reparatie van de opengewerkte stukken.
Ik dacht dat er hier en daar al begonnen was met reparatiewerkzaamheden omdat we regelmatig last hadden van niet beschikbare rijbanen als er weer een heel stel mannekes rond een enorm gat bezig waren. Ik denk nu echter dat ik het mis had en dat het een niks met het ander te maken heeft. Die diepe gaten waarin gewerkt werd waren blijkbaar voor werk aan riolering, waterleiding of kabels, want die gaten zijn weer dicht maar aan de rest van het wegdek is nog steeds niks gedaan.
Sterker nog, er wordt steeds meer wegdek weggeschrapt zonder dat er ook maar iets van reparatiewerk te bekennen is. De eerste kilometer van Commerce Avenue, gerekend vanaf ons kantoor, begint nu een hachelijk stukje weg te worden want het is wachten tot er een van die zwalkende motorfietsers op zijn muil gaat over het onregelmatige wegdek en onder een auto terecht komt.
Niet dat het veel uitmaakt denk ik want hier leven ze volgens mij nog steeds volgens het oude militaire trainingsprincipe. In vredestijd mag twee procent sneuvelen...
Sound of Music huis
woensdag 05 november 2014
Riet heeft vandaag met de vrouwen van Shell's Outpost het Hindoe feest "Diwali" gevierd, oftewel het "Feest van het Licht". De viering vond plaats thuis bij de vrouwen van een van mijn collega's en het was juist dat huis wat het feest voor Riet toch een apart tintje gaf.
Dat huis hadden we namelijk tijdens de bezichtiging van huizen drie jaar geleden te zien gekregen als een potentiële kandidaat voor ons. Het huis werd vanwege de hal met de twee ronde trappen aan weerszijden die naar een balkon omhoog liepen en de witte zuilen voor de deur het "Sound of Music huis" genoemd. We waren er allebei helemaal weg van en het was dan ook het huis wat we allebei meteen bovenaan onze verlanglijst hadden gezet.
Het mocht niet zo zijn want bij nader inzien bleek het huis al vergeven aan iemand anders, nog voordat wij het te zien kregen trouwens al wisten wij dat op dat moment natuurlijk niet. Saillant detail is dat de collega van mij die het kreeg het huis niet eens wilde hebben. Sterker nog, het stond niet eens op zijn lijstje maar omdat hij al een paar keer een ander huis had geweigerd of aan zijn neus voorbij had zien gaan kreeg hij op een gegeven moment van Personeelszaken te horen dat dit zijn huis zou worden, of hij dat nou leuk vond of niet.
Riet kwam zo dus vandaag voor het eerst sinds die bezichtiging terug in wat je toch wel het huis van haar dromen mag noemen, en ze had er gemengde gevoelens over. Na drie jaar bewoning zag je toch wel dat er het een en ander aan het huis mankeerde, en het was ook niet echt gezellig ingericht vond ze zelf. Desondanks liep ze toch rond, stiekem denkend van "Daar had onze tafel veel beter gestaan" en "Onze meubels zouden hier veel beter hebben gestaan".
Maar achteraf zijn we dik tevreden met wat we hebben, want een erg groot nadeel van het "Sound of Music" huis is dat het helemaal achterin de Village staat. En als ik zeg achterin dan bedoel ik dat de tuin letterlijk aan de achterste rand van de Village ligt, en dat is dus dik vijf kilometer bij de poort vandaan. Als we dat huis hadden gekregen dan zouden we echt alles met de auto hebben moeten doen want de wandeling die we nu regelmatig naar het Alabang Town Center maken zou dan echt niet te doen geweest zijn.
Nee, wij zitten hier achteraf gezien helemaal zo gek niet, lekker op loopafstand van alles. Dan maar geen grote hal met een gala trap, zo vaak geven we toch geen galabal...
Geen gehoor
dinsdag 04 november 2014
Mijn vader zei vroeger nogal eens als we iets niet goed verstonden, “Je moet je oren eens uit laten spuiten!”. Nou, het heeft even geduurd maar het is vanmorgen dan eindelijk gebeurd. Nee, het is geen geintje, ik ben vanmorgen naar de kliniek geweest om mijn oren uit te laten spuiten. Of eigenlijk meer uit te laten baggeren want je wilt niet weten wat er allemaal uit kwam.
Ik had er al sinds een jaar regelmatig last van dat met name mijn linkeroor dicht zat, maar tot voor kort bleef dat altijd beperkt tot een paar dagen nadat ik had gevlogen. Ik gaf altijd de drukcabine van het vliegtuig de schuld maar toen ik er vorig jaar eens mee naar de bedrijfsarts ging toen mijn oor na een paar dagen nog steeds dicht zat zei die dat er nogal wat vuil in mijn oren zat. Oordruppels zouden dat wel zouden oplossen dus ik kreeg een recept mee. En die druppels hielpen ook, twee tot drie dagen druppelen was meestal genoeg om mijn oor weer open te laten gaan.
Tot deze keer tenminste, want sinds vorige week zat mijn linkeroor weer eens dicht en deze keer hielp het druppelen niet meer. Gisteren ben ik dus maar weer eens langs de bedrijfsarts gegaan en die gaf me een verwijsbriefje mee voor de kliniek om er eens een oorarts naar te laten kijken. En dat is vanmorgen dus gebeurd, en niet alleen mijn verstopte linkeroor maar ook mijn rechteroor is gereinigd want dat was ook al flink aan het dichtslibben werd me verteld.
Als iemand nu tegen me zegt dat ik mijn oren eens moet laten uitspuiten kan ik zeggen, “Is net gedaan!”...
Ik had er al sinds een jaar regelmatig last van dat met name mijn linkeroor dicht zat, maar tot voor kort bleef dat altijd beperkt tot een paar dagen nadat ik had gevlogen. Ik gaf altijd de drukcabine van het vliegtuig de schuld maar toen ik er vorig jaar eens mee naar de bedrijfsarts ging toen mijn oor na een paar dagen nog steeds dicht zat zei die dat er nogal wat vuil in mijn oren zat. Oordruppels zouden dat wel zouden oplossen dus ik kreeg een recept mee. En die druppels hielpen ook, twee tot drie dagen druppelen was meestal genoeg om mijn oor weer open te laten gaan.
Tot deze keer tenminste, want sinds vorige week zat mijn linkeroor weer eens dicht en deze keer hielp het druppelen niet meer. Gisteren ben ik dus maar weer eens langs de bedrijfsarts gegaan en die gaf me een verwijsbriefje mee voor de kliniek om er eens een oorarts naar te laten kijken. En dat is vanmorgen dus gebeurd, en niet alleen mijn verstopte linkeroor maar ook mijn rechteroor is gereinigd want dat was ook al flink aan het dichtslibben werd me verteld.
Als iemand nu tegen me zegt dat ik mijn oren eens moet laten uitspuiten kan ik zeggen, “Is net gedaan!”...
Weekendjeweg geneuzel
maandag 03 november 2014
Zoals ik al had verteld hebben we een korte vakantie geboekt, we gaan over anderhalve week voor een lang weekend naar het eiland Boracay. Het regelen ging op zich heel erg soepel via de Nederlandse website Expedia maar toch zat het me niet helemaal lekker. Van Expedia kregen we namelijk een bevestiging via email maar daar stond ook meteen op dat we verder niet bij hun hoefden aan te kloppen. Alles was aan hun kant geregeld, de boeking was rond en als we verder nog wat hadden moesten we maar contact opnemen met het hotel zelf.
Nou vind ik dat geen punt, en gelukkig maar want er viel nog wel degelijk het een en ander te regelen. Het hotel heeft namelijk een eigen transfer service op het vliegveld van Caticlan, met eigen shuttlebussen en een eigen ferry naar het eiland, maar om van die diensten gebruik te kunnen maken moeten ze natuurlijk wel weten wanneer je precies aankomt. Ik had het hotel daar al een mailtje voor gestuurd maar helemaal geen bericht terug ontvangen, en dan word je in dit land al gauw nerveus.
Vanmiddag heb ik dus eerst maar eens even gebeld naar het hotel om te vragen of ze mijn email hadden ontvangen. Het vriendelijke meisje wist van niks maar geen probleem, want de boeking van Expedia was inderdaad binnen en ik kon de benodigde gegevens gelijk aan haar doorgeven.
Daarmee leek de zaak geregeld maar blijkbaar had mijn telefoontje nog meer bellen doen rinkelen want nog geen uur later wordt Riet gebeld op haar mobiel, door het Hotel. Of we even onze vluchtgegevens wilden doorgeven voor de pick-up op het vliegveld. En dat had ik dus net een uur daarvoor al had gedaan!
Ach, we maken dit soort dingen zo vaak mee, en eerlijk gezegd heb ik dan ook tegenwoordig zoiets van ik heb liever dat ze er twee keer om vragen dan helemaal niet. Klein probleem was overigens wel dat Riet de boeking had gemaakt op haar naam en aangezien ik de telefoon had opgenomen schiep dat wat verwarring die nog een paar vermakelijke momenten opleverde.
Je ligt namelijk al gauw in een deuk als je een Filipina aan de telefoon hebt die probeert om de achternamen "van den Kerkhoff" en "van Nieuwkoop" uit te spreken...
En daar is de kerstversiering...
zondag 02 november 2014
En ja hoor, Halloween is nog geen dag achter de rug of overal zie je meteen de kerstversieringen verschijnen. Sommige winkels hebben zich helemaal niet aan Halloween gestoord, zoals bijvoorbeeld Rustan's (de plaatselijke Bijenkorf), die hadden al een week of wat de Kerst als belangrijkste motief voor de etalages, en bij True Value (de plaatselijke Gamma) staan ook al weken de kerstbomen en kerstballen uitgestald.
Maar ook in de Village werd in sommige gevallen de Halloween versiering op zaterdagochtend al afgebroken en vervangen door de Kerstman. Ik zag tenminste bij een van de huizen de Kerstman al in volle glorie boven de muur uit rijzen, met het hele span rendieren en al. Dat zal de komende weken ongetwijfeld alleen nog maar meer worden, alleen Riet blijft zich nog hardnekkig verzetten tegen het opzetten van de kerstboom in november.
Verder nog het nieuws dat we al een paar weken geen tyfoons meer hebben gehad en ook dat het er tot nu toe een heleboel minder zijn dit jaar dan het afgelopen jaar. Zoals jullie weten krijgen de tyfoons namen volgens de letters van het alfabet, en het vorige jaar was zo erg dat er zelfs aan het eind van het jaar letters te kort waren.
Dit jaar zijn we pas bij de letter "P", en de tyfoon met de gerelateerde naam "Paeng" ligt op dit moment boven de Stille Oceaan en verwijdert zich in de tegenovergestelde richting. En dat is heel goed nieuws want de Filipijnse weerstations meldden vanochtend dat ons daarmee een supertyfoon van het kaliber "Yolanda" bespaard is gebleven...
Allerheiligen
zaterdag 01 november 2014
Gistermiddag was het kantoor al rond een uur of twee voor driekwart leeg omdat de meeste en met name de Filipijnse collega's al naar huis waren gegaan. Dat had niks te maken met de Halloween viering van gisteren maar alles met de viering van Allerheiligen vandaag, of zoals het hier heet "Araw ng mga Santo", letterlijk "De dag van alle Heiligen".
Het is de dag voor Allerheiligen altijd al een gekkenhuis op de weg die erger wordt naarmate de dag vordert. De oorzaak van die extreme drukte is dat het met Allerheiligen de gewoonte is dat de hele familie de dag doorbrengt op de begraafplaatsen bij de graven van hun overleden dierbaren.
Voor veel mensen in Manila betekent het dat ze een vaak lange reis moeten maken naar de provincies waar ze vandaan komen en daarvoor gaat iedereen zo vroeg mogelijk op pad. Onze chauffeur Lito vertelde dat het de gewoonte is om de avond voor Allerheiligen op bezoek te gaan bij je ouders als die nog leven, en dat is dus een tweede verklaring voor de drukte op de weg.
Zelf ben ik gistermiddag ook vroeg naar huis te gaan met medeneming van mijn laptop zodat ik van thuis uit nog wat kon werken. Dat had alleen een andere oorzaak, de drukte die ik verwachtte had wel alles te maken met Halloween want normaal gesproken is het in en rond de Village een enorme drukte als om drie uur de hekken opengaan voor de Trick-or-Treat. Ik wilde voor die tijd binnen zijn, ook omdat Lito dan ruim op tijd naar huis kon.
Zoals gezegd, de verwachte drukte rond Halloween bleef vrijwel helemaal uit maar de verwachte rust voor vandaag kwam wel uit. Het was wat je noemt overal uitgestorven, en niet alleen in de Village maar ook in de winkelcentra die vandaag overigens pas laat opengingen terwijl veel winkels helemaal gesloten bleven.
De foto van vandaag is van wat ikzelf een van de leukst versierde Halloween huizen vond. Jammer genoeg heb ik er geen foto van in het donker...
