Terugreis met hindernissen
maandag 17 november 2014
De ochtend verliep rustig want omdat we al om half twaalf vanaf het resort zouden vertrekken hadden we niet echt zin meer om nog op strand te gaan liggen. En waarom zouden we, onze suite heeft een balkon bij de woonkamer en een groot dakterras met een zithoek, ligbanken en een jacuzzi. Ik bedoel maar.
Stipt om half twaalf vertrokken we met de shuttlebus naar het haventje van Boracay voor de oversteek naar de luchthaven van Caticlan. Alles ging vlot dus we waren erg vroeg, voor Riet reden om te gaan mopperen over lange wachttijden maar zoals bekend straft God onmiddellijk. Bij het inchecken kregen we namelijk te horen dat onze vlucht was gecanceld en dat we waren overgeboekt op een vlucht die niet alleen pas tegen zevenen in de avond zou vertrekken maar ook nog eens vanaf de luchthaven van Kalibo, op twee uur rijden van Caticlan.
Op mijn vraag of we via een andere maatschappij konden terugreizen werd er naar de mogelijkheden gekeken, maar het enige wat ze konden regelen was dat we werden overgeboekt naar een vlucht om kwart voor vijf, nog steeds vanaf Kalibo. Samen met nog enkele passagiers van de gecancelde vlucht werden we met een busje naar de luchthaven van Kalibo gebracht waar we om kwart voor drie aankwamen. De rit was overigens onder andere omstandigheden waarschijnlijk veel beter bevallen want de route voerde ons langs de mooie kust van het eiland Aklan, met schitterende rijstvelden en rijstterrassen.
Onze hoog gespannen verwachtingen van de luchthaven van Kalibo, die tenslotte het predicaat "International" draagt, werden niet ingelost want het bleek net zo'n gat als alle andere. Het enige was dat we wel een voorrangsbehandeling kregen bij het inchecken en we kregen een "maaltijd" aangeboden. Dat bleek de hier op de Filipijnen gangbare doos te zijn met daarin een stuk krokante kip, een bal rijst en plastic bestek, met daarbij een fles water. Riet begon er niet eens aan...
Tien over vier was de boarding tijd dus tegen die tijd gingen we naar de vertrekhal vanwaar we direct op het platform keken. De twee toestellen die er stonden waren allebei niet van Cebu Pacific dus Riet ging voor alle zekerheid maar even vragen of de vertrektijd nog steeds klopte. Nou, dat was niet zo, we hadden minstens drie kwartier vertraging.
Riet vertrok laaiend terug naar het rokersterras. Ik bleef beneden want de lucht op dat terras was niet te harden, het rook er alsof er een paar afvalbakken vlakbij stonden leeg te rotten en dat was waarschijnlijk ook zo. Ik raakte in gesprek met een Amerikaans stel die met vakantie waren op de Filipijnen, hoofdzakelijk over basketbal maar ook reizen want ze hadden zo saampjes al heel wat van de wereld gezien.
We landden uiteindelijk pas kwart over zes in Manila waarna we door Lito naar huis werden gebracht. En wat dat Cebu Pacific betreft, er moet echt niks anders te krijgen zijn willen we daar nog een keer in trappen...
