Het Hollandse brood maakte gisteren onze dag goed, want verder was het weer helemaal niks. We waren net terug uit Makati rond het middaguur toen er een onweersbui losbarstte die tot in de avond voor hevige regen zorgde. We probeerden het aan het begin van de avond droog te kijken want we wilden uit eten maar dat werd dus niks. We hadden geen zin om zeiknat te worden, want behalve het hemelwater van boven hadden we ook nog rekening te houden met overstroomde straten, dus ons diner werd brood met frikadellen. Ook niet te versmaden maar we hadden toch liever even ergens wat gaan eten.

In de loop van de avond werd het eindelijk droog en voor het eerst sinds vijf weken scheen vanmorgen in het weekend bij het opstaan de zon. Het was ook gelijk weer ouderwets warm, en dat kwam goed uit want we waren vanmiddag uitgenodigd voor een barbecue bij een collega die hier pas met zijn vrouw is komen wonen. De zon scheen nog volop toen we naar het huis van Charlie en Ireen wandelden maar we zaten amper met een bord op schoot toen het alweer begon te regenen.

Maar eigenlijk maakte het ons op dat moment niet zoveel meer uit want we zaten droog en het was heel erg gezellig. Na de barbecue tafelden we langdurig na onder het luidkeels zingen van hits uit de vijftiger (Elvis!) en zestiger jaren. En voor het geval dat jullie dat soms denken, dat ben ik niet op de foto maar Martin, met de "microfoon" en bijgestaan door Ally.

 
Laat in de avond wandelden we weer terug naar huis en jawel, het was ondertussen weer droog geworden! Benieuwd of dit nu eindelijk de langverwachte weersverbetering is...

Er zijn niet zo heel veel dingen uit Nederland die we hier missen, en dat heeft hoofdzakelijk te maken met het feit dat vrijwel alles hier gewoon te krijgen is. En het weinige wat hier niet te krijgen is nemen we mee vanuit Nederland, zoals Senseo pads, hagelslag en frikadellen. Toch is er één ding wat we hier wel degelijk missen en dat is lekker Nederlands brood.

Met brood is het in heel Zuid-Oost Azië zo'n beetje hetzelfde, het is te eten maar daar is alles mee gezegd. Logisch misschien omdat het hier historisch gezien geen brood cultuur is, hier eten ze al eeuwenlang rijst als basisvoedsel. Brood is iets wat de Westerlingen meebrachten toen ze handel begonnen te drijven in dit deel van de wereld. En net zo logisch, toen de mensen hier ook brood begonnen te bakken pasten ze dat uiteraard aan de Aziatische smaak aan. Het resultaat is brood waar naar onze smaak veel te veel suiker in zit, veel te veel zout en veel te veel vet.

We hebben al heel veel soorten brood geprobeerd, En dat begon al toen we in Maleisië woonden. En eigenlijk hebben we behalve het stokbrood van bakkerij "Tous les Jours" nooit echt brood gevonden wat we lekker vinden. Het standaard brood wat we in huis hebben is hetzelfde fabrieksbrood wat we in Maleisië ook al hadden. Dat smaakt redelijk maar het is een beetje slap en als het een week ligt is het nog steeds zacht, dus dat zegt wel genoeg over de hoeveelheid vet en conserveringsmiddelen.

Maar er kwam de afgelopen week goed nieuws! Een vriendin van Riet vertelde haar dat er ergens in Makati een Hollandse bakkerswinkel is, en na enig speurwerk op het Internet vonden we het adres. Vandaag gingen we er naar toe om eens te kijken of het inderdaad is wat we ervan verwachten en we werden niet teleurgesteld. Het kostte wat moeite voor we de winkel vonden in een beetje een achteraf straatje, maar de zaak zelf zag er op zijn Hollands keurig uit. En het assortiment zag er zo mogelijk nog beter uit. Goed, een tijgerwitje hadden ze niet, dat is misschien wat teveel gevraagd (misschien mag dat hier ook niet van Greenpeace) maar er lag een ruime keus aan soorten brood die we anders alleen maar kunnen zien in de bakkerswinkels in Nederland.

We gingen weg met een gesneden wit, een gesneden bruin, een paar ciabatta’s en een bananencake (het enige Oosterse tintje). Thuis gekomen bleek dat het met het brood van het “Dutch Bread Hauz” wel snor zit. Wat kan Hollands wit brood met hagelslag toch lekker zijn. Zeker als je helemaal in Manila zit...

Voor het vierde weekend op rij is het weer bar en boos, met niet alleen veel hevige buien maar ook nog eens veel wind. En dat is iets wat we helemaal niet gewend zijn want het waait hier normaal gesproken amper.

Het weer wat we nu hebben is het gevolg van Odette. Dat is de naam voor wat begon als een tropische depressie boven de stille oceaan maar die zich de afgelopen dagen heeft ontwikkeld tot wat zelfs een supertyfoon wordt genoemd. Gelukkig gaat het ergste aan ons voorbij want Odette trekt ten noorden van de Filipijnen langs in de richting van Taiwan en verder richting Hong Kong. Op dit moment bepaald Odette dus tijdens het passeren wel ons weerbeeld, met heel veel zware buien en heel veel wind.

En zelfs als Odette voorbij is getrokken zijn we nog niet klaar want op dit moment ontwikkeld zich boven de Stille Oceaan alweer de volgende tyfoon en die komt ook onze richting op. Rechts op het plaatsje zie je zelfs dat er diverse stormgebieden in ontwikkeling zijn. Het lijkt erop dat het nog een heftig staartje van het regenseizoen gaat worden…

Als je onderweg naar Subic ten noorden van Manila op de North Luzon Express Way rijdt dan zie je op een gegeven moment een enorm stadion in aanbouw. Ik had dat de vorige keren ook al gezien en ik vroeg deze keer aan mijn Filipijnse collega die ook mee reisde wat de bedoeling was van zo'n enorm stadion buiten de stad. Het antwoord was verrassend: "It's not a stadium, it is a Place of Worship".

Het blijkt te gaan om de "Philippine Arena" een bouwproject van wat wordt genoemd de grootste sekte ter wereld, de "Iglesia Ni Cristo" (de Kerk van Christus). Deze sekte, die zichzelf de enige ware kerk noemt (wat een verrassing..) is in 1914 opgericht hier op de Filipijnen door ene Felix Manalo, een ontevreden Katholiek die het niet eens was met het geloof waarmee hij was opgevoed. Het begin kleinschalig maar de beweging heeft op dit moment meer dan anderhalf miljoen leden verspreid over de hele wereld en zeker hier zie je de overal veelal roze gekleurde kerkgebouwen.

De belangrijkste kenmerken van de beweging zijn dat ze de traditionele Drie-Eenheid van de Christelijk Kerk ontkennen en dat ze niet geloven in de Goddelijke status van Christus. De kerkdiensten zijn op zondag en donderdag en bijwonen is verplicht. In feite is het niet bijwonen of te laat komen (de deuren gaan op slot!) een van hun drie grootste zondes, er zijn zelfs presentie lijsten om te registreren wie er allemaal geweest zijn. Verder is het verboden te trouwen met iemand van buiten de beweging, een ander lid aanklagen voor het gerecht mag ook niet, ze mogen geen lid worden van een vakbond en ze mogen ook niet via de computer proberen gegevens over de financiële situatie van de beweging te krijgen.

Hoewel deze sekte, want zo mag het rustig worden genoemd, in grootte de derde godsdienstige beweging op de Flipijnen is mag de invloed niet worden onderschat. Heel veel belangrijke en vooral heel erg rijke personen zijn lid, waaronder politici, televisie persoonlijkheden en acteurs. Om lid te kunnen worden schijn je veel geld te moeten hebben, het lidmaatschap is niet weggelegd voor de gewone mensen. De gebruikelijke bijdrage voor het lidmaatschap is tien procent van je inkomen en dat schijnt ook grif te worden afgestaan.

Helaas wordt het geld zoals gewoonlijk niet gebruikt om goede dingen mee te doen. Nee, in plaats daarvan bouwen ze idiote stadions ver buiten de stad…

Gisteravond was er een plezierige verrassing. We hadden met een aantal collega’s al besloten uit eten te gaan en een van mijn collega’s in Manila had al gezegd dat er een heel erg goed restaurant was in Subic, met een Belgische eigenaar en heel erg goed eten. Weliswaar niet goedkoop maar blijkbaar heel erg de moeite waard.

We besloten dus het restaurant “The Castle” eens uit te proberen, en dat viel waarachtig niet tegen! Het zag er om te beginnen al keurig uit, als een goed restaurant in Nederland zou ik bijna zeggen, met obers die allemaal gekleed waren in schort en gilet. De menukaart was niet echt uitgebreid maar wat erop stond zager allemaal veelbelovend uit. En toen kwam het biermenu.

Ik wist niet wat ik zag, vier bladzijden vol met Belgische bieren, en de beste waren er allemaal: Westmalle, Rochefort, Grimbergen, Duval, zelfs mijn favoriete La Chouffe stond op de lijst. En dat aan de andere kant van de wereld, ver van de Benelux, in een afgelegen gehucht genaamd Subic! Het werd voor mij uiteindelijk na lang wikken en wegen toch maar een Rochefort 8, en ik heb me daarna bezig houden met de voorlichting over Belgisch bier aan mijn Filipijnse collega’s. En die zaten dus even alter aan de Hoegaarden en de Westmalle Triple, en het ging er nog in als koek ook. Ze moesten allemaal wel even slikken toen ze de prijzen zagen want 250 pesos voor een biertje is hier niet bepaald goedkoop.

Maar het was net als met het ook al erg prijzige eten, als het lekker is mag het wat kosten. En bovendien betaalde de baas...

Ik kon me bijna niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een bezoek heb gebracht aan de Keppel Scheepswerf in Subic waar op dit moment het nieuwe platform wordt gebouwd voor ons project. Ik dacht ergens in mei maar toen ik in mijn agenda terug bladerde zag ik dat dat eind maart was geweest, en dat is dus bijna een half jaar geleden. Er waren in de tussentijd geen heel erg dringende redenen voor een bezoek aan de “Yard” geweest, maar er lag nu een verzoek om training te geven aan mensen die het laatste half jaar voor ons project zijn komen werken.

De training sessies werden gepland voor morgen dus vertrok ik vandaag samen met twee collega’s om twee uur vanmiddag met de shuttlebus naar Subic. Over de reis kan ik kort zijn, die is lang en saai. Het duurt alles bij elkaar minstens drie en een half uur om er te komen, afhankelijk van de verkeersdrukte onderweg, en er zijn al gevallen bekend waarbij de reis niet minder dan acht uur duurde. Mijn persoonlijke record staat op zes en een half uur maar gelukkig viel het vandaag mee want we werden even na zessen, dus na iets meer dan vier uur, afgezet bij ons hotel.

Het Moonbay Resort staat niet erg hoog op mijn lijst van favoriete hotels. We zitten daar weliswaar altijd in kleine appartementjes maar de inrichting is zowel sober als somber (veel donkere kleuren, donkere meubels en weinig daglicht), en last but not least, het stinkt er altijd. En dat laatste was ook nu weer het geval, zij het dat het niet zo erg was als ik inmiddels gewend ben. En een andere meevaller deze keer was dat ik helemaal geen insecten heb gezien, zelfs geen muggen. Muggen waren er de vorige keren altijd, maar zo erg als de allereerste keer dat ik er overnachtte toen de hele kamer vol zat met zwarte vliegjes is het gelukkig niet meer geweest.

Minder stank dus en geen insecten, maar toch was er een probleem. De televisie had wel geluid maar er was geen beeld, of je moet het verspringen van het scherm van rood naar wit naar groen naar geel beeld willen noemen. De eerste persoon die ernaar kwam kijken kon het niet oplossen, er moest een monteur bij komen en die constateerde dat de televisie kapot was. Nou was het zo’n flatscreen die aan de muur was bevestigd, dus ik verzoende me al met het idee van geen televisie, maar het viel mee. Tien minuten later werd er een hele nieuwe flatscreen binnen gedragen en een half uurtje later was die aan de muur geschroefd.

Misschien dus niet het beste hotel waar ik ooit heb gezeten maar ze weten wel van aanpakken...

Hoewel het vandaag nog steeds bewolkt was met af en toe een spatje regen was het toch een heel stuk beter dan de afgelopen dagen. Na drie dagen constant regen, variërend van gestaag tot stortbuien, waren we het eigenlijk wel aardig zat. Tenslotte had ik als ik dol op regen was geweest wel in Nederland kunnen blijven, nietwaar.

We hadden sinds zondag nog een technisch probleem ook want we hadden geen warm water meer. Achter de bijkeuken staat buiten een grote boiler die ons van warm water zou moeten voorzien maar die had blijkbaar besloten er de brui aan te geven. Dat was overigens nergens aan te constateren want het ding heeft helemaal geen uitwendige bediening met lichtjes of zo waaraan je zou kunnen zien of er nog leven in zit. Het enige is een aan- en uitschakelaar en die stond aan, maar aangezien er zelfs na tien minuten alleen nog maar koud water uit de kraan kwam konden we alleen maar concluderen dat het apparaat niet meer naar behoren functioneerde.

Gisteren heeft Riet een telefoontje gepleegd naar Meneer Santiago, onze huisbaas, en die kwam gistermiddag langs om te kijken. Hij kon er zelf ook weinig aan zien en zou vandaag terugkomen met een monteur. Dat heeft hij inderdaad gedaan en het probleem is inmiddels gelukkig weer opgelost. En dat is maar goed ook want zelfs in deze streken wordt warm water toch wel op prijs gesteld, scheren en douchen met koud water is zelfs hier niet aangenaam.

Nou is het water uit de kraan eigenlijk nooit koud, totaal niet te vergelijken met wat in Nederland normaal gesproken uit de kouwe kraan komt (en wat ik om te drinken best wel mis hier). De temperatuur van het water wat hier uit de kouwe kraan komt is meestal lauw en voor ons, inmiddels aangepast aan dit klimaat, is dat hooguit fris.

En aangepast zijn we zeker, want we vonden het de afgelopen dagen door al die regen behoorlijk koud. Riet vond het zelfs zo erg dat ze zei dat als we verwarming hadden gehad ze die had aangezet. Het was dan ook maar vijfentwintig graden…

En weer was het vandaag een miserabele dag met de hele dag door stortregen, en dat was vooral jammer voor Riet en de andere ALIG vrouwen want die hadden een garage sale georganiseerd. Deze garage sale is bedoeld voor het Filipijnse personeel wat in de Village werkt en alles wat te koop is is geschonken door de mensen die er wonen, dus veelal de expats. Voor de Filipino's is deze uitverkoop een buitenkansje, want alles gaat weg voor aangepaste prijzen (zeg maar gerust bijna voor niks in onze ogen). Het meeste wat te koop wordt aangeboden is normaal gesproken ook niet voor gewone Filipino's weggelegd, zoals bijvoorbeeld een te klein geworden maar verder nog prima te dragen merkspijkerbroek en shirts van een goeie kwaliteit stof.

In eerste instantie zou de garage sale bij ons thuis plaatsvinden en we hebben dan ook een tijdje een slaapkamer boven gehad die erg veel leek op de winkel van Malle Pietje (voor iedereen die dit leest en die jonger is dan dertig, vraag maar aan je moeder wie Malle Pietje is). Gezien de verwachte drukte werd er uiteindelijk toch voor een lokatie gekozen met een ruimer erf, dus de afgelopen twee weken werd alles bij ons weggesleept. Er was trouwens al het nodige weg want veel was er ondertussen aan de slachtoffers van de overstromingen gegeven.

Voordat de verkoping vanmorgen begon regende het al pijpenstelen en van een openluchtverkoping kon dan ook geen sprake zijn. Er werden snel een stuk of zestien party tenten geregeld om alles droog te houden maar desondanks werd het een behoorlijk natte boel. Het was al ver voordat het hek open ging een drukte van belang voor het huis waar de verkoping zou plaatsvinden en zoals verwacht ging alles grif van de hand. Vooral kleren waren zoals altijd erg populair, ook al omdat alles maar een paar pesos kostte. Uiteindelijk werd er in totaal toch iets meer dan vijftigduizend pesos opgehaald en dan mag je toch wel van een succes spreken.

Sommige kopers weten dat tegen het einde van de verkoping de prijzen drastisch omlaag gaan. Er waren er dan ook net als ieder jaar die in plaats van meteen te kopen dingen uitzochten en die wegstopten uit het zicht in de hoop er dan later nog goedkoper aan te komen. Riet weet dat en hield het in de gaten, ze haalde iedere keer wat weggestoken was weer tevoorschijn en gooide het weer bij de rest van de koopwaar. Ze heeft altijd al een sterk gevoel voor rechtvaardigheid gehad...

De opbrengst was in ieder geval volgens Riet een nat pak waard en wat er over was ging naar het gebruikelijke goede doel, het dorp op de Dumpsite.

Het was vandaag net zo’n treurige dag als gisteren, regen, regen en nog eens regen. We zijn dus ook vandaag weer nauwelijks de deur uit geweest, en net als gisteren is onze avondwandeling richting restaurant er bij ingeschoten. Veel valt er dus eigenlijk niet te melden over vandaag of het moeten de kikkers zijn. Deze tijd van het jaar zijn de kikkers op vrijersvoeten en dat gaat gepaard (wat een woord in deze context) met een heleboel herrie.

Toevallig maakte Riet vorige week een opmerking dat het dit jaar heel erg meevel met de geluidsoverlast van kwakende kikkers, en dat hebben we geweten! De volgende dag was het al meteen een leven als een oordeel. Aan één kant is naast ons huis een grasveldje en ook schuin achter ons huis is er een, en op allebei stikt het op dit moment iedere avond van de luidkeels kwakende kikkers.

Vorig jaar hadden we er ook een paar in de tuin maar daar hebben de katten korte metten mee gemaakt en die les hebben ze blijkbaar geleerd. Het maakt gelukkig voor de overlast nog wel iets uit dat ze nu achter de muur zitten in plaats van ervoor maar desondanks is het nog steeds een hoop lawaai.
 
Binnen valt het gelukkig redelijk mee. Overal staan de airco’s aan in de avond en die maken meer herrie dan de kikkers...

Het begon vanmorgen nog wel met een waterig zonnetje maar uiteindelijk werd het vandaag een totaal verregende dag. En dat is al de derde keer op rij dat het in het weekend veelvuldig regent.

Het is vrijwel niet droog geweest want tussen de hevige stortbuien door bleef het ook nog gestaag druppelen. Dat zorgde er uiteindelijk zelfs voor dat we vanavond ook maar zijn thuis gebleven en dat gebeurt zeker op zaterdagavond vrijwel nooit. Het werd dus rooie kool met een balletje gehakt in plaats van de gebruikelijke ribbetjes, al zul je mij niet horen zeggen dat dat minder lekker is, hoor!

Maar ondanks dat we dus vrijwel de hele dag thuis hebben gezeten is er is toch nog wel een aardigheidje te melden. Riet besloot tegen de avond om toch nog maar even wat kleine boodschapjes in huis te halen en ging met de auto op pad. Na een half uurtje stapte ze echter briesend en zonder boodschappen weer binnen. Wat was er nou gebeurd, eerst was ze naar het kleine winkeltje vlak bij ons huis naast het Village kantoor gegaan, maar dat was dicht. Toen besloot ze om naar de supermarkt te gaan aan de zuidkant van de Village achter de Kathedraal, maar na twintig minuten rond gereden te hebben kwam ze onverrichterzake terug want ze kon het niet vinden!

Daar snapte ik helemaal niks van want niet alleen zijn we daar al tig keer geweest maar bovendien is het ook nog een hartstikke makkelijk te vinden. Vlak bij ons huis ga je Acacia Avenue op, die loopt helemaal naar het zuiden van de Village, gaat dan naadloos over in Cuenca Street waar je na een paar honderd meter aan je linkerhand de Kathedraal hebt (die zie je echt niet makkelijk over het hoofd), daar voorbij nemen je de eerste links en voilà, de supermarkt ligt recht voor je.

Wat Riet gedaan heeft snap ik nog niet want toen ze op de kaart keek zei ze dat ze in alle straten rond de supermarkt had gereden. Hoe je die dan in vredesnaam kunt missen, daar kan ik met mijn verstand niet bij. We zijn dus na het eten maar even in de auto gestapt om te kijken wat Riet nou precies verkeerd had gedaan. En uiteraard reed ik er zonder enige moeite in één keer naar toe, via de route die ik net aangaf. Makkelijker kan het eigenlijk niet tenzij je natuurlijk hardnekkig via allerlei zijstraatjes in gaat en dan gaat zoeken terwijl je nog minder richtingsgevoel hebt dan een rookworst van de HEMA.

En zoals een goeie Van Nieuwkoop betaamt lag het natuurlijk niet aan Riet, Nee, ze hadden zonder iets te zeggen die supermarkt verplaatst en daarna weer teruggezet…

Bij het zien van de titel van de Blog van vandaag denken jullie misschien, wat is daar nou over te schrijven. Nou, dat zal ik je vertellen.

Bezems en het bezemen zijn hier op de Filipijnen namelijk net effe anders dan wat wij Nederlanders gewend zijn. Het begint al met de bezem zelf, die hebben hier niet zoals wij gewend zijn een lange steel maar juist een korte. En die korte steel is veelal versierd, met een kleurtje en vaak ook met symbolen of plaatjes. De borstel is niet de harde borstel met de korte haren maar juist een zachte borstel met lange haren, en dan ook nog eens in de vorm van een waaier. Het punt waar de waaier aan de steel zit bevestigd is ook meestal kleurig versierd. Dit model ziet er dan ook al heel wat fleuriger uit dan de doorsnee saaie Nederlandse bezem.

Er is ook een ander gangbaar model wat ook bijna iedereen in huis heeft, en dat ziet er uit als een roe. Dit model heeft harde borstelharen en is ongeveer een halve meter lang. Het is niet zo versierd als het andere model en dat is logisch want meer dan iets van draad om de haren aan het eind bij elkaar te binden is er niet nodig. Iedereen heeft altijd meerdere van die bezems in huis, en wij dus ook zoals je ziet. Alle bezems worden vrijwel altijd met de hand gemaakt en behalve dat ze in winkels te koop zijn staan heel vaak verkopers langs wegen en bij stoplichten om hun bezems te koop aan te bieden.

Vanwege de korte steel of de korte bezem moeten zelfs de relatief kleine Filipino's zich een beetje voorover buigen om te bezemen. De bezem wordt met één hand gehanteerd en de meesten leggen de ongebruikte hand op de rug ter ondersteuning.

Deze typische houding is een overblijfsel uit vroeger tijden, het personeel nam zo tijdens het vegen van het huis automatisch een nederige houding aan. Dat hoeft nu niet meer dus je zou zeggen dat een langere steel dan veel makkelijker zou zijn. En dat dachten wij ook, dus kochten we voor Estela in eerste instantie een gewone "Westerse" bezem. Ze vond het maar niks en heeft hem nooit gebruikt. De borstel ligt ongebruikt achter de vuilnisbak en de steel is gebruikt om er de antenne van haar televisie op te zetten…

Jawel hoor, onze gast de neushoornkever is weer terug. We hebben hem een paar dagen niet gezien en we dachten al dat hij nu definitief weg was maar gisteravond was hij er opeens weer. Riet en ik zaten aan een bakkie op ons terras, net toen het een beetje donker begon te worden, toen we opeens iets aan zagen komen vliegen. In eerste instantie zagen we niet wat het was, wel dat het groot was voor een vliegend insect, en inderdaad, het was onze huisgast.

Het kreng landde met een klap tegen de muggenlamp, ongetwijfeld aangetrokken door het paarse licht. Normaal gesproken is het de bedoeling dat insecten dan geëlektrocuteerd worden maar dat ging in dit geval moeilijk. Hij is namelijk zo groot was dat hij niet door het beveiligingsrooster heen kan en dus niet tegen de onder stroom staande rooster daarachter aan kwam, en zelfs dan is nog de vraag of hij dan wel meteen het loodje zou leggen want het apparaat is bedoeld voor muggen en niet voor insecten ter grootte van een Jumbo Jet..

Hij bleef een poosje aan de op de grond staande lamp hangen, waarbij hij door allebei de katten geïnspecteerd werd. Om de een of andere reden zagen die er geen brood in om de kever lastig te vallen. Niet dat ze er bang voor lijken te zijn, het zag er meer uit als een compleet gebrek aan interesse. Te groot misschien, of misschien ziet het beest er gewoon te vervaarlijk uit met die hoorn op zijn snuit. Hoe dan ook, de kever begon wat rond te scharrelen, nog net zo gammel als een paar dagen geleden, en was op een gegeven moment weer verdwenen in het donker.

Tot vanavond, want toen ik thuis kwam zag ik hem weer. Hij lag alweer in het zwembad, een halfslachtige poging doend tot zwemmen. Ik heb hem er maar weer uit gevist en over de muur gezet. Benieuwd hoe lang het deze keer duurt voor hij weer terug is…

De vrouwen van ALIG zijn vandaag weer druk in de weer geweest met het verzorgen van voedselhulp aan slachtoffers van de recente overstromingen. Vanmorgen ging Riet al vroeg naar het huis van haar vriendin Maraya waar eerst gekookt moest worden. Toen het eten klaar was trok het gezelschap met een paar auto's richting een opvangplek in de buurt van het stadje San Pedro, gelegen ten zuiden van Manila op een paar minuten van de Dumpsite. Er waren behalve het eten weer tassen met bruikbare spullen, en die waren meer dan welkom want de mensen op die opvangplek hebben vrijwel niets meer.

De vijfendertig gezinnen wonen op dit moment in tenten op een paar vierkante meter, en het trieste is dat ze geen plek meer hebben om naar terug te keren want hun huizen zijn door de overstromingen volledig van de kaart geveegd. Er wordt op dit moment dan ook druk gezocht naar een plek waar deze mensen naar toe kunnen want op deze opvangplek kunnen ze niet blijven. De lokale burgemeester schijnt ruzie te hebben met iemand die de opvangplek heeft geregeld en hij heeft verordonneert dat de mensen binnenkort weg moeten. Zo gaat dat hier, deze mensen zijn geen kiezers en dus voor zo'n burgemeester totaal niet interessant.

De nood is ondanks de opvang dus hoog want behalve dat er geen plek is waar die mensen naar toe kunnen zijn er nog meer problemen. Er is op de opvangplek geen water, geen elektriciteit en er zijn geen wc's dus veel mensen zijn ziek. Vooral veel kinderen zijn er volgens Riet niet best aan toe en lopen rond met koorts. ALIG wil dan ook proberen of ze een dokter kunnen vinden die bereid is, vrijwillig of tegen betaling, een keer mee te gaan naar de opvangsite om te kijken of de mensen kunnen worden geholpen door medicijnen voor te schrijven.

Op de foto zie je Riet's vriendin Doris die bezig is met het uitdelen van lolly's die iemand had meegegeven. En het is bijna niet voor te stellen maar je ziet dan nog steeds allemaal lachende gezichten...

Even ter opfrissing van jullie geheugen, Manila is eigenlijk niet één grote stad maar bestaat uit zestien steden die samen Metro Manila vormen. Die steden zijn ook weer opgedeeld in wijken en die heten Barangays. De stad waarin wij wonen heet Muntinlupa en de wijk waarin wij wonen ligt in de Barangay die Alabang heet.
 
Tot zover is het wel te volgen, nietwaar? Nou, het wordt nu wat ingewikkelder; ons kantoor ligt maar een paar minuten met de auto van ons huis, en het gebied waar dat is gevestigd is heet Filinvest City. Door dat “City” zou je kunnen denken dat het hier om een stad gaat maar dat is niet zo, het is gewoon de naam van een gebied wat gekocht is door een projectontwikkelaar genaamd Filinvest die hier een project aan het opzetten is met kantoorgebouwen en appartementencomplexen.
 
De ontwikkeling van dit gebied gaat ontzettend hard. In de bijna twee jaar dat wij hier nu zitten zien we langzaamaan het grote winkelcentrum Alabang Town Center (wat recht tegenover onze Village ligt) naar Filinvest City toe groeien. Er worden nieuwe hotels gebouwd (al snapt niemand waarom want er komen hier geen toeristen), kantoorgebouwen en veel hoge gebouwen met appartementen. Wie hier allemaal moeten komen wonen is me een raadsel want er zullen zich toch heel wat bedrijven moeten vestigen om al die appartementen vol te krijgen.
 
Toch heeft deze wijk een groot voordeel boven andere stadswijken die in ontwikkeling zijn, namelijk de gunstige ligging en het vele groen. Die gunstige ligging is met name te danken aan de nieuwe Skyway, de verhoogde tolweg die je rechtstreeks van hier naar de luchthaven en het centrum van de stad brengt.
 
Rondom ons kantoor stikt het op dit moment van de bouwputten, en er komen er nog meer. Jammer, want dat betekent vast en zeker dat het hier over een paar jaar veel drukker en lang zo groen niet meer zal zijn...

Het is weer raak op het zuidelijke eiland Mindanao waar verscheidene groeperingen van rebellen nog steeds voor rotzooi zorgen. Die rebellen zijn islamitische separatisten die een groot deel van Mindanao willen afscheiden van de rest van de Filipijnen wat zoals jullie weten overwegend rooms-katholiek is.

Deze keer zijn het rebellen van het Moro National Liberation Front (MNLF) die de havenstad Zamboanga hebben aangevallen. Ze willen de stad veroveren om er dan naar wat wordt gezegd hun vlag te kunnen hijsen. Daarbij hebben ze twintig bewoners in gijzeling genomen terwijl de rest van de bewoners zich in hun huizen verschuilen. Er is al een gezant van de regering ter plekke om over de vrijlating van de gijzelaars te onderhandelen. Er schijnen volgens sommige berichten ook vier slachtoffers te zijn gevallen en tenminste één soldaat van de regeringstroepen die proberen de stad te ontzetten.

Het vermoeden bestaat dat de actie van de ongeveer honderd MNLF strijders probeert het vredesproces te verstoren. Officieel heeft het MNLF namelijk in 1996 de strijd voor een onafhankelijke staat opgegeven en een vredesakkoord getekend met de regering. Daar zijn ze later min of meer op terug gekomen omdat veel van de twaalfduizend strijders die het MNLF groot is het niet met het akkoord eens waren. Op dit moment zijn er nieuwe onderhandelingen voor een nieuw vredesakkoord gaande maar er zijn voortdurend incidenten met kleine groepen rebellen die het proces verstoren.

Het ziet er naar uit dat het voorlopig nog wel onrustig zal blijven in het zuiden. En de teller van het aantal slachtoffers van het al vele jaren slepende conflict staat inmiddels al op honderdvijftigduizend mensenlevens…

Onderweg naar restaurant “Appenzeller” hadden we de paraplu nodig want het regende nog steeds licht. Dat is dit jaar nog niet zo heel veel gebeurd, zeker niet in vergelijking met vorig jaar toen we zelfs een aantal keren bijna van de weg zijn gespoeld toen er stortbuien losbarstten terwijl we al onderweg waren. Dit jaar hebben we al wel een aantal keren paraplu’s meegenomen maar we hebben ze eigenlijk pas twee of drie keer nodig gehad. Dat zou dus moeten betekenen dat we dit jaar minder regen hebben dan vorig jaar, en dat zou best eens kunnen.

Vandaag is de dag wel grotendeels verregend. Net na het middaguur begon het te stortregenen en dat bleef het de hele middag doen. Aan het eind van de middag werd het wat minder maar het bleef toch nog een tijdje doordruppelen. Halverwege de avond werd het pas weer droog, en dus teruglopend vanaf het restaurant konden de paraplu’s al weer dicht blijven.

En dat terwijl de dag zo veelbelovend was begonnen  met een prachtige ochtend. Het tafereel op de foto van vandaag trof ik vanmorgen aan toen ik terug kwam van mijn bakkie koffie bij de Coffee Bean in het Alabang Town Center...

Vanmorgen bij het opendoen van de tuindeuren zag ik op het terras een bekende liggen. Geen kakkerlak deze keer maar een joekel van een Neushoornkever. Het was niet de eerste keer dat ik zo'n vervaarlijk uitziende maar volkomen ongevaarlijke kever op ons terras zag liggen, want we hebben er al verscheidene keren bezoek van gehad. Alle keren heb ik het beestje opgeschept en over de tuinmuur gezet maar ons terras heeft blijkbaar toch iets aantrekkelijks voor Neushoornkevers.

Riet en ik hebben er zelfs een kleine discussie over gehad, want volgens mij is het iedere keer dezelfde die terug komt terwijl Riet denkt dat het iedere keer een andere is. Ik ben daar niet van overtuigd, zeker niet nu ik gelezen heb dat deze enorme insecten ook kunnen vliegen. Als je het mij vraagt is het iedere keer dezelfde die terug komt, al snap ik dus niet waarom.

De eerste keer dat ik het beestje zag was afgelopen zondag toen hij (want aan de hoorn te zien is het een mannetje) in ons zwembad dreef. Ik viste hem eruit en zette hem in het gras van de tuin met de bedoeling mijn camera te halen en er een foto van te maken. Toen ik met mijn camera terug was in de tuin was de kever echter pleite, maar de volgende morgen zag ik hem weer onder een van de stoelen op het terras. Onze katten bekeken hem even met belangstelling maar lieten hem verder ongemoeid wat ik vreemd vind want de bijna net zo grote kakkerlakken laten ze nooit ontsnappen.

Het beestje was trouwens wel behoorlijk gammel, veel beweging zat er niet in. De laatste keren dat ik hem vond lag hij doodstil op zijn rug en was ik er van overtuigd dat hij dood was, maar bij nadere inspectie bleek hij toch nog te leven. Maar zelfs nadat ik hem had omgedraaid en op zijn poten had gezet kwam er niet veel leven in en ik kreeg de indruk dat hij op sterven na dood was. Vandaar ook mijn veronderstelling dat het om hetzelfde exemplaar gaat want ik zie overeenkomsten in het slome gedrag.

Hoe het ook zij, na de kever dus voor de eerste keer over de muur gezet te hebben kregen we regelmatig terugkerend bezoek. Vanmorgen heb ik er voor de tot nu toe laatste keer een over de muur gekiept, deze keer voor de verandering maar eens aan de andere kant van het huis. Morgen maar eens zien of er morgen weer een op het terras gammel ligt te wezen…

Het is de afgelopen twee weken wisselvallig weer geweest, en hoewel er geen tyfoons van betekenis zijn overgetrokken hebben we toch af en toe een flinke onweersbui. De enige tropische storm op dit moment hing de afgelopen week in de buurt van Japan, wat al heel ver bij ons vandaan is, en trok de afgelopen dagen ook nog eens naar het noordoosten, dus nog verder bij ons vandaan.

Het was wel veelal bewolkt maar desalniettemin was het onveranderlijk warm met een constante temperatuur overdag van rond de dertig graden, We zitten nog steeds in het regenseizoen en het duurt nog zeker twee maanden voordat de zomer zachtjesaan weer gaat aanbreken.

Een raar idee overigens dat de Kerst hier in de zomer valt, vinden jullie ook niet? Misschien dachten jullie trouwens dat het een geintje was gisteren, dat van die Kerstversieringen, maar dat is niet het geval hoor! Kijk maar, bij True Value, de plaatselijke variant van Karwei, staan de Kerstversieringen al weer in de winkel en als je aan komt lopen wordt je verwelkomd door de Kerstman zelf.

De aanloop naar de Kerst begint hier op 1 september, je kunt er tenslotte maar beter vroeg bij zijn. In de praktijk betekent het dat de terreur van de Kerstliedjes in de winkels ook weer gaat beginnen. En we waren dat vervelende"Jingle Bells" eigenlijk nog steeds zat van vorig jaar. En dan dat stomme "I'm dreaming of a white Christmas". Hallo, dit zijn de Filipijnen, het wordt hier nooit kouder dan een graad of vierentwintig!