Luidruchtig
donderdag 26 september 2013
Filipino's zijn een luidruchtig volkje. Ik kan het niet anders zeggen, overal waar je komt is het lawaaierig en dat vinden ze zelf de gewoonste zaak van de wereld.
Tussen de middag zitten er bijvoorbeeld altijd een aantal meiden op kantoor gezamenlijk te eten in het keukentje vlak bij mijn werkplek. Ze hebben allemaal eten bij zich wat in de magnetron gaat meestal heerlijk ruikt, maar het is er altijd een takkeherrie. Ze praten luid en ze lachen nog veel luider, en toen een van mijn collega's die probeerde er doorheen te werken vroeg of het wat minder kon keken ze hem heel verbaasd aan. Minder…wat? Het komt namelijk gewoon niet bij ze op dat iemand anders wel eens last van hun herrie zou kunnen hebben. Herrie? Hoezo, herrie?
In restaurants is het precies, ze praten luid, telefoontjes worden hardop beantwoord en zoals ik al eens eerder heb opgemerkt is het ook een vrolijk en goedlachs volkje dus je hoort ook voortdurend schaterlachen. De herrie is altijd recht evenredig met het aantal aanwezigen en soms verlang ik wel eens naar de redelijk rust van een Nederlands restaurant als we zitten te eten. Maar aan de andere kant zijn we er inmiddels ook wel weer aan gewend, restaurants, winkelcentra, zelfs buiten straat, het is gewoon overal een pokkeherrie.
Regels om lawaai aan banden te leggen zijn hier ook niet. Is er in Nederland bijvoorbeeld een strenge limiet aan het geluid wat een uitlaat mag produceren, dat is hier volledig onbekend. Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik 's morgen vroeg wakker wordt omdat ik het idee heb dat er een F-16 door de straat vliegt. Nee hoor, het is alleen maar een miezerig brommertje wat een uitlaat heeft die dik over de honderd decibellen aan geluid produceert. Niemand die ermee zit dat ze daarmee hele kilometers huizenblokken wakker maken, daar denken ze gewoon niet aan. Zelf vinden ze het prachtig, hoe meer herrie hoe beter!
Toch heeft het ook wel eens leuke kanten. Als je bijvoorbeeld een winkel binnenloopt waar op dat moment geen andere klanten zijn dan heb je een grote kans dat al het personeel luidkeels met de muziek mee staat te zingen. En als ze je dan zien dan houden ze verschrikt op, sommigen duiken snel weg en het dichtst bij staande meisje krijgt dan zonder uitzondering een hoofd als een boei en zegt "Good Afternoon, Sir"…
Tussen de middag zitten er bijvoorbeeld altijd een aantal meiden op kantoor gezamenlijk te eten in het keukentje vlak bij mijn werkplek. Ze hebben allemaal eten bij zich wat in de magnetron gaat meestal heerlijk ruikt, maar het is er altijd een takkeherrie. Ze praten luid en ze lachen nog veel luider, en toen een van mijn collega's die probeerde er doorheen te werken vroeg of het wat minder kon keken ze hem heel verbaasd aan. Minder…wat? Het komt namelijk gewoon niet bij ze op dat iemand anders wel eens last van hun herrie zou kunnen hebben. Herrie? Hoezo, herrie?
In restaurants is het precies, ze praten luid, telefoontjes worden hardop beantwoord en zoals ik al eens eerder heb opgemerkt is het ook een vrolijk en goedlachs volkje dus je hoort ook voortdurend schaterlachen. De herrie is altijd recht evenredig met het aantal aanwezigen en soms verlang ik wel eens naar de redelijk rust van een Nederlands restaurant als we zitten te eten. Maar aan de andere kant zijn we er inmiddels ook wel weer aan gewend, restaurants, winkelcentra, zelfs buiten straat, het is gewoon overal een pokkeherrie.
Regels om lawaai aan banden te leggen zijn hier ook niet. Is er in Nederland bijvoorbeeld een strenge limiet aan het geluid wat een uitlaat mag produceren, dat is hier volledig onbekend. Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik 's morgen vroeg wakker wordt omdat ik het idee heb dat er een F-16 door de straat vliegt. Nee hoor, het is alleen maar een miezerig brommertje wat een uitlaat heeft die dik over de honderd decibellen aan geluid produceert. Niemand die ermee zit dat ze daarmee hele kilometers huizenblokken wakker maken, daar denken ze gewoon niet aan. Zelf vinden ze het prachtig, hoe meer herrie hoe beter!
Toch heeft het ook wel eens leuke kanten. Als je bijvoorbeeld een winkel binnenloopt waar op dat moment geen andere klanten zijn dan heb je een grote kans dat al het personeel luidkeels met de muziek mee staat te zingen. En als ze je dan zien dan houden ze verschrikt op, sommigen duiken snel weg en het dichtst bij staande meisje krijgt dan zonder uitzondering een hoofd als een boei en zegt "Good Afternoon, Sir"…
