Vlakschuurmachines...
Wat is dat toch met Nederlanders en vlakschuurmachines? In die twee weken dat we nu thuis zijn in Rijnsburg horen we met grote regelmaat het snerpende geluid bij een van onze buren van een vlakschuurmachine. En dat begint soms al om acht uur 's ochtends, en dat is niet echt prettig voor vakantiegangers zoals wij die dan nog liggen te slapen.
Het is overigens geen probleem van de laatste weken want zolang we hier wonen (en dat is inmiddels al zo'n zevenentwintig jaar) wordt het zomerse in de tuin zitten regelmatig vergald door pokkenherrie van doe-het-zelvende buren. En met name de vlakschuurmachine is blijkbaar een populair attribuut wanneer ze zelf hun huis weer eens gaan schilderen.
En het grappige is dat onze ouwe buurman Cock, die een schildersbedrijf heeft en dus wel enig gezag heeft op dat gebied, altijd zei dat schilders nooit een vlakschuurmachine gebruiken maar ouderwets met de hand schuren omdat dat veel beter is. Volgens mijn ouwe buurman is een vlakschuurmachine helemaal niet bedoeld voor het voorschuren als je over verf wilt gaan verven maar voor het glad schuren van ruwe oppervlakken.
Helaas is die boodschap niet aan onze klussende buren besteed. Zo gauw de zon tevoorschijn komt klinkt ook gelijk ergens het gesnerp van een vlakschuurmachine. Iemand nog een bakkie koffie, lekker gezellig in de tuin?
Naar de film
Ik heb er al de nodige keren opmerkingen over gemaakt, sinds onze verhuizing uit Nederland staat mijn bioscoopbezoek op een heel laag pitje. Niet omdat er geen bioscopen zijn op de Filippijnen maar omdat het bioscooppubliek er naar mijn smaak te luidruchtig is en ik nou eenmaal graag rustig van een film wil genieten.
Als ik naar Nederland kom dan is dan ook een vast onderdeel een of meerdere bioscoopbezoeken en voor vandaag stond de eerste gepland, in gezelschap van mijn twee zoons die net als ik fanatieke filmliefhebbers zijn.
De film van vanavond was de laatste uit de serie "Planet of the Apes", in 3D nog wel. Hoewel de film zeker niet slecht was met mooie effecten was het 3D effect een beetje overbodig want het viel nauwelijks op. Veel scenes speelden zich af in het donker of halfdonker en dan komt 3D wat minder uit de verf. Af en toe keek ik langs mijn gele 3D bril en dan zag ik amper verschil. Ja, de ondertitels, die verklapten dan dat de film in 3D was.
Vervelend was overigens wel dat we nou weer een euro de man moesten betalen voor een 3D bril terwijl die dingen thuis overal rondslingeren want dit is niet onze eerste 3D film. Heb ik de auto toch wat te grondig schoongemaakt want we dachten er onderweg pas aan. Normaal gesproken liggen er altijd een paar van die dingen in het dashboard kastje, maar vandaag niet meer dus.
Nu liggen er in ieder geval weer twee voor de volgende keer...
Reclame...
Gisteren had ik het er al over dat ik al een paar films op DVD heb gekeken, vandaag heb ik geprobeerd om een film te kijken die op een van de tv netten werd uitgezonden. Dat werd een flinke teleurstelling vanwege een fenomeen wat inNederland blijkbaar klakkeloos door iedereen wordt geaccepteerd maar waar ik me kapot aan erger.
De film was amper begonnen of daar knalde het eerste reclameblok er al in. En niet zomaar reclame, nee, minutenlang reclame. Toen eindelijk de film weer verder ging werd je nauwelijks tijd gegund om je een beetje in het verhaal in te leven want Beng! Daar was het volgende reclameblok al weer.
En alweer niet zomaar reclame, nee, weer minutenlang en ook nog eens vrijwel al,dezelfde strontvervelende reclames die vlak daarvoor ook het filmplezier al hadden verziekt!
Jaja, ik weet het allemaal wel, zonder reclame zou tv onbetaalbaar zijn, het is een noodzakelijk kwaad, blablablabla. Het zal allemaal wel, maar waarom zit reclame niet tussen programma's door in plaats van er midden in? Wie denken ze eigenlijk een plezier te doen daarmee?
Volgens mij werkt het volkomen averechts, ik ben tenminste zelf geneigd om producten die op deze manier worden aangeprezen nijdig voorbij te lopen en expres het product van de concurrent te kopen. Mits die niet op tv adverteert natuurlijk...
Thuisbioscoop
Normaal gesproken ga ik als ik in Nederland ben wel een of twee keer naar de bioscoop. Dat heb ik tot nu toe door tijdgebrek nog steeds niet kunnen doen maar dat ga ik deze week goedmaken want ik heb al twee afspraken staan.
In de tussentijd kijk ik thuis regelmatige een film op DVD. Jammer genoeg is er niet veel nieuws maar af en toe een ouwe film kijken is ook wel eens leuk. Zo heb ik vandaag twee klassiekers gekeken, een vrij recente, Shrek 2, en een hele ouwe, Dr. Strangelove.
Die laatste film, met Peter Sellers in verscheidene rollen, is wat mij betreft een tijdloze klassieker van Stanley Kubrick. Helemaal in zwart-wit, met nats Peter Sellers een nog jonge George C. Scott en een weergaloze Slim Pickens als de piloot van de bommenwerper.
Het was voor mij weer dik genieten, maar Riet keek halverwege op en vroeg, "Moet dit een grappige film voorstellen?". Vrouwen hebben duidelijk een ander gevoel voor humor...
Tour de France
Je zou het misschien niet zeggen, zeker niet van iemand die een pesthekel heeft aan fietsen, maar Riet is een enorme fan van de Tour de France. Wielrennen in het algemeen volgt ze nauwelijks maar voor de Tour gaat ze zitten!
In de afgelopen drie weken ging dus vrijwel iedere dag de tv om drie uur 's middags aan om de etappe van de dag te volgen, uiteraard wel met een half oog op haar iPad want er is heel wat meer nodig dan de Tour wil ze die neerleggen.
Ik kijk af en toe mee, want al ben ik niet echt een fanatieke liefhebber van de edele wielrensport, ik vind de Tour ook altijd wel leuk om te kijken vanwege de altijd mooie beelden en soms zelfs omdat het spannend is. Dat laatste viel dit jaar flink tegen want hoewel er wel een paar leuke etappes waren was de gele trui al snel vergeven aan de Italiaan Nibali die onbedreigd de Tour uitreed.
Riet keek dit jaar met name uit naar de resultaten van de Nederlandse renners en in het bijzonder van Mollema, vorig jaar nog zesde, maar die stelde flink teleur en dat bekoelde haar enthousiasme behoorlijk. En als geheel werd de Tour dit jaar natuurlijk overschaduwd door de WK voetbal in de eerste week en daarna door de ramp met vlucht MH17.
Vandaag zat het er in ieder geval weer op met de laatste etappe naar Parijs. Volgend jaar editie honderdtwee, en ik weet nu al dat Riet er weer voor zal gaan zitten...
Dagje London!
Toen ik opeens mijn KLM punten moest opmaken kwam al snel het idee op om met mijn beide jongens een dagje naar London te gaan. Alles was snel geregeld nadat bleek dat ze er allebei ook veel zin in hadden, en vandaag was het zover. Ik had een vroege vlucht geregeld en 's avonds een late vlucht terug zodat we lekker de hele dag door London konden banjeren.
Afgelopen week had ik nog gauw even dagkaarten voor het openbaar vervoer geregeld dus vanmorgen alles was klaar voor vertrek. Het was wel vroeg op want onze vlucht vertrok om kwart over zeven van Schiphol naar London Heathrow waar we dankzij het tijdsverschil tussen Nederland en Engeland ook om zeven uur landden. Alles zat mee en om half negen stapten we al uit de Piccadilly Line op Piccadilly Circus.
De eerste stop was een restaurant op Leicester Square om van een Engels ontbijt te genieten op een zonnig terras waarbij we ondertussen bespraken wat we allemaal wilden gaan doen. Ik ben met Martin een jaar of wat geleden al eens een paar dagen in London geweest, maar Robin had tijdens zijn twee eerdere korte bezoeken eigenlijk nog weinig van de stad gezien.
We wandelden eerst naar Trafalgar Square waar we even rondkeken, en daarna staken we via de Hungerford Bridge de Thames over om een kijkje te gaan nemen bij het Shell Centre. We namen een kijkje in het Waterloo Station vanwaar we met de metro naar Tower Hill gingen om een kijkje te nemen bij de Tower en Tower Bridge.
In de Tower Bridge bleek een tentoonstelling te zijn die de gelegenheid bood om te wandelen over het bovenste deel van de brug, en dat was een buitenkansje wat we niet konden laten lopen. De tentoonstelling ging grotendeels over de tot standkoming van de Tower Bridge, erg interessant met veel oude foto's, animatiefilms en een bezoek aan de machinekamers die de brug open en dicht lieten gaan voordat de stoommachines werden vervangen door elektrische machines.
Van de Tower Bridge liepen we over het wandelpad langs de South Bank, onderweg even een pauze nemend voor koffie bij een Starbucks. We staken via de London Bridge de Thames over om een bezoek te brengen aan St. Paul's Cathedral, maar verder dan de hal kwamen we niet. We vonden de toegangsprijs van zestien en een half pond bizar hoog en besloten na een korte rustpauze in het zonnetje op de trappen om via de Millennium Bridge terug te wandelen naar de South Bank.
Daar kwamen we even later een soort beer garden tegen waar we uitpuften onder het genot van een lekker koud biertje. We bleven er eigenlijk langer zitten dan we van plan waren maar dat kwam omdat we in een geanimeerd gesprek verwikkeld geraakt waren, wat niet zo gek was aangezien we alledrie in hetzelfde vakgebied werkzaam zijn.
Het was al rond half vijf toen we de metro namen richting Oxford Circus met de bedoeling om eens rond te kijken in Oxford Street, maar het bleek daar zo ontzettend druk te zijn dat we dat snel voor gezien hielden. We wandelden via Regent Street richting Piccadilly Circus waar we besloten om terug te gaan richting de luchthaven Heathrow aangezien het inmiddels al tegen half zes was.
In plaats van de metro direct naar Heathrow namen we de metro naar Paddington waar we overstapten op de Heathrow Express, de snelle trein naar de luchthaven, die in tegenstelling tot de metro van airconditioning is voorzien. En dat stelden we erg op prijs want het was de hele dag schitterend weer geweest met erg hoge temperaturen en we hadden het alle drie aardig warm gekregen van al het wandelen.
Op de luchthaven aten we voor vertrek een pastaatje in een Italiaans restaurant en de jongens kochten nog wat cadeautjes voor de thuisblijvers. De terugreis zelf verliep soepel, al moesten ons wel nog even haasten op Schiphol om de laatste trein te halen maar dat bleek uiteindelijk een makkie. Robin stapte in Sassenheim uit en Martin en ik werden in Leiden opgehaald door Sandra.
Ik heb een fantastische dag gehad met mijn twee zoons, en ik hoop dat zij dat ook vonden. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar!
Old friends
Ik gebruik eigenlijk ieder bezoek aan Nederland om een afspraak te maken, zoals met mijn ouwe muziekmaten in Katwijk. Gisteravond kwamen Nico, Wessel, Gijs en ik zoals inmiddels gebruikelijk weer eens bij elkaar in de strandtent "Surf & Beach" om ook al zoals gebruikelijk slibtongetjes te eten en een biertje (of twee) te drinken.
Die strandtent heet overigens dit jaar voor het eerst zo, vroeger heette die "De Westerkim", maar de tent is nog steeds dezelfde en de slibtongetjes waren vooraf door Gijs goedgekeurd dus er was geen reden om de locatie te veranderen. Tenslotte, what's in a name, nietwaar...
We zijn deze keer tot laat in de avond in de strandtent blijven hangen want het was er gezellig en we zaten er best. Bij vorige gelegenheden verkasten we na het eten altijd steevast naar de bar "De Albatros", maar die bestaat sinds twee jaar niet meer. Er zit op die plek weliswaar een ander café maar het interieur en de sfeer zijn zodanig veranderd dat het in helemaal niets meer herinnert aan onze vorige "stamkroeg".
De reden dat dit kleine evenement niet de blog van gisteren is geworden is overigens dat dat een beetje lastig was omdat we na de strandtent nog een afzakkertje hebben genomen bij ons thuis. De laatsten gingen vanmorgen om drie uur weg...
Afscheid...
Het was even slikken maar we hebben vandaag uiteindelijk toch afscheid moeten nemen van onze trouwe Toyota Starlet. Het arme beestje was al zestien jaar oud en er moesten dringend een paar reparaties worden uitgevoerd die wij te duur vonden, het autootje was het simpelweg niet meer waard.
We zijn er eigenlijk puur bij toeval aan gekomen. Nadat ik op 1 januari 2006 naar Sakhalin vertrok heeft Riet onze Mazda Premacy ingeruild voor een kleinere en voor haar wat handiger Volkswagen Polo. Daar heeft ze niet lang plezier van gehad want op een goeie dag in september raakte ze op de A4 in een slip, de Polo knalde in de vangrail en was total loss.
Een van de bazen van Riet had op dat moment net toevallig de Starlet van zijn vrouw in de verkoop staan en bood Riet aan om die over te nemen voor een vriendelijke prijs die bovendien nog eens via Riet's salaris verrekend kon worden. Dat was natuurlijk een buitenkansje, en zo had Riet al een paar dagen na de crash met de Polo weer een autootje.
De Starlet was in al de jaren dat we ermee reden een fijn en betrouwbare karretje, maar gezien de leeftijd hadden we ons drie jaar geleden al voorgenomen om dure mankementen die aan het licht zouden komen bij de verplichte jaarlijkse keuring niet meer te laten maken. Maar ieder jaar kwam het karretje toch weer vrij makkelijk door de keuring, met hooguit een paar tientjes aan reparaties.
In december waren er wat grotere mankementen maar omdat Martin zich garant stelde voor de reparaties bleef de Starlet toch in de vaart. Totdat er zich een week of wat geleden ernstigere mankementen voordeden in de vorm van versleten remleidingen en een paar versleten banden. Deze reparaties bleken ten opzichte van de dagwaarde van de auto, amper vierhonderd euro, niet meer lonend en we besloten het autootje dus toch maar naar haar laatste rustplaats te brengen.
Vanmiddag reden we de Starlet naar een autosloperij waar we er nog honderd euro voor kregen. Riet nam er met pijn in haar hart afscheid van haar trouwe karretje...
Bijzondere dag
Om meerdere redenen was vandaag een bijzondere dag. Voor heel Nederland was het vandaag de eerste dag van nationale rouw sinds 1962, ter herdenking van de slachtoffers van de rampvlucht MH17. Vanmiddag kwamen eindelijk de eerste stoffelijke overschotten aan in Nederland, en de ceremonie die waarmee dat gepaard ging vervulde me voor het eerst sinds lange tijd weer eens met trots.
Een meer persoonlijke reden om deze dag te bestempelen als een bijzondere dag was dat het me toch weer gelukt is om de jaarlijkse reünie met een aantal Shell collega's te organiseren. Een tegenvaller was dat er de afgelopen week drie afzeggingen waren om verschillende redenen maar het werd uiteindelijk met zijn drieën ook heel erg gezellig.
Bijzonder was dat het uiteindelijk toch ook was gelukt om Joop, de nestor van ons groepje, bereid te vinden om te komen. Joop is inmiddels tachtig en tobt sinds september vorig jaar met zijn gezondheid, en omdat hij daarvoor een levenslustige en sportieve kerel was zit hij daardoor begrijpelijkerwijs behoorlijk in de put.
Afgelopen december had hij daardoor voor ons jaarlijkse samenzijn afgezegd en ook deze keer had hij eigenlijk niet veel zin om te komen maar via een van zijn dochters is het toch gelukt om hem over de streep te krijgen. Hij mag weliswaar zelf niet rijden maar gelukkig bleek zijn vriendin Margriet bereid met hem mee te komen. En daar waren mijn andere collega Willem en ik heel erg blij mee, het deed ons goed om Joop weer te zien en hopelijk heeft Joop zelf het ook naar zijn zin gehad.
Hopelijk is de volgende keer iedereen wel weer aanwezig bij onze jaarlijkse reünie want het is toch wel de bedoeling om dit in ere te houden!
Grof vuil
Het opruimen van de schuur en wat er verder nog op te ruimen viel in huis was vanmorgen klaar en wat er restte was een berg grof vuil die we weg moesten brengen naar de Milieustraat in Katwijk. Zwager Daan was bereid gevonden de bedrijfsbus van de firma Van Nieuwkoop ter beschikking te stellen om alles te vervoeren dus rond het middaguur gingen we op pad.
Om alles een beetje makkelijk te kunnen vervoeren gebruikten we de hoes van mijn al lang geleden verkochte motorfiets die nog steeds in de schuur lag. We hadden nogal wat losse attributen en door alles in de motorhoes te kiepen konden we alles snel en makkelijk naar de bus slepen.
We hadden natuurlijk kunnen weten dat we wel alles vooraf hadden moeten sorteren in verschillende soorten afval, want het idee om alles als "restafval" te kwalificeren en de hele motorhoes in de daarvoor bestemde bak te dumpen ging helaas niet op. Er liepen allerlei mannetjes rond in de Milieustraat die nauwkeurig in de gaten hielden wat voor vuil je probeerde te lozen en er viel weinig te marchanderen.
Gelukkig viel het nog redelijk mee, het was even een uitzoek maar met de aanwijzingen die we kregen konden we alles op de juiste plaats dumpen, en Riet zou Riet niet zijn als ze het toch presteerde om een groot deel van ons grof vuil toch in de motorhoes te laten zitten en die in de restafvalbak te dumpen.
Nu alles is opgeruimd en ons bed van de zolder naar de slaapkamer is verhuisd beginnen we een beetje het idee te krijgen dat ons huis weer van ons is...
Frituurvet...
Nu Martin en Sandra naar hun eigen appartement zijn verhuisd zijn Riet en ik vandaag begonnen met opruimen en schoonmaken. Voor mij was de schone taak weggelegd om de schuur onder handen te nemen.
Onze schuur is vanouds een enorme puinhoop. Er ligt eigenlijk veel te veel troep die we allang weg hadden moeten gooien en zo groot is het niet. En echt fanatiek met schoonmaken zijn we in de schuur ook nooit geweest dus het werd hoog tijd om de boel daar eens onder handen te nemen.
Er stond me echter behalve de verwachte troep nog een onplezierige verrassing te wachten. Martin en Sandra hebben de schuur gebruikt om te frituren en daarvoor hadden ze een deel van een plastic stelling gebruikt als tafel. Zowel de frituurpan als de tafel zelf waren voorzien van een dikke laag vet. En er was meer, want alle frituurvet wat was gebruikt stond ook nog op een van de planken, in een rij plastic flessen.
Iedereen die weleens heeft gefrituurd weet dat de vette walm overal zorgt voor een smerige plakkende vette laag, en onze hele schuur was daar nu van voorzien. Alles was dus vet, vet en nog eens vet. De frituurpan kreeg ik zelfs met chloor niet vrij van vet en die hebben we dus bij de rest van het afval gezet. De rest van de schuur heb ik moeten schrobben met chloor en schoonmaakmiddel en het ziet er nu weer redelijk toonbaar uit.
Het schoonmaakmiddel wat ik heb moeten gebruiken heet "A*$@*&%x" en dat neem ik Martin nog het meest kwalijk...
Wachtwoord?
Mijn moeder's computer is kapot, en aangezien het al een oud beestje is is het nauwelijks nog de moeite van het repareren waard. Bovendien werd het tijd voor wat nieuws en de beste oplossing leek mij een iPad. Een iPad is handig omdat je hem overal mee naar toe kunt nemen en de bediening is snel aan te leren omdat het zo simpel is.
Ik heb dus in Manila nog net voordat ik vertrok een iPad voor mijn moeder gekocht want in prijs scheelt dat nogal wat vergeleken met Nederland. Ze kan dus in principe en de slag maar er was nog wel een probleempje. De iPad werkt met WiFi en dat is wel aanwezig via het ADSL modem maar niemand weet het wachtwoord.
Alles is een jaar of zeven geïnstalleerd door mijn vader, en alles werkt ook, alleen is de WiFi verbinding nooit gebruikt en heeft mijn vader blijkbaar nooit de moeite genomen om het ingestelde wachtwoord ergens te noteren. Vragen kunnen we het hem niet meer en we hebben niets gevonden nadat we door alle bewaarde documentatie hadden doorgespit.
De oplossing is op zich simpel, met een werkende computer met een netwerk poort kunnen de instellingen van het modem worden veranderd en het wachtwoord dus ook worden aangepast, maar dat is even lastig want mijn moeder's ouwe computer is dus kapot en mijn Macbook Pro heeft geen netwerk poort meer.
Thuis gekomen na de mislukte pogingen zag ik de oplossing klaar liggen in de vorm van Martin's laptop die hij nog steeds niet heeft opgehaald. En laat dat deze keer nou eens goed uitkomen...
Twie nieuwe fiesse...
De belangrijkste reden voor ons om eerder naar Nederland te komen dan we eigenlijk van plan waren is dat Martin en Sandra deze week zoals gepland van ons huis naar hun splinternieuwe appartement zijn verhuisd. We wilden tijdens die verhuizing in Nederland zijn om een handje te kunnen helpen en ook gelijk te kijken wat we met ons nu leegstaande huis willen gaan doen.
Het verhuizen van Martin en Sandra betekent dat we opeens weer een heleboel lege ruimte hebben in ons huis. De linnenkast bijvoorbeeld staat nu voor meer dan de helft leeg en we hebben twee compleet lege kamers tot onze beschikking. Nou ja, dat laatste is niet helemaal waar want nog niet alle spullen van met name Martin zijn verhuisd maar er zit schot in.
Wat ook opeens een heleboel ruimte biedt is onze schuur, want uiteraard nemen Martin en Sandra hun fietsen mee. Dat heeft voor ons wel een nadeel want het houdt in dat wij niet zo makkelijk meer hun fietsen kunnen lenen, en dat deed Riet besluiten om vandaag even langs De Grim Sport te gaan voor een nieuwe fiets.
Die vond ze, een modern soort van Oma fiets in een zeegroene kleur en met een bagagedrager met mand voorop. Riet heeft nooit veel tijd nodig om tot een beslissing te komen als ze eenmaal iets heeft gezien wat haar bevalt, en tot verbazing van de verkoopster was de koop binnen twintig minuten gesloten en reed Riet op haar nieuwe fiets de winkel uit.
Terwijl Riet de koop nog aan het afhandelen was bedacht ik dat ik zelf ook eigenlijk best een fiets kon gebruiken en ik keek daarom ook maar even rond. Meestal als ik in Nederland ben dan leen ik een fiets als ik er een nodig heb, maar dat geeft altijd de nodige rompslomp en zelf een fiets hebben zou dat probleem uiteraard simpel oplossen.
Uit de meegenomen folder van Batavus koos ik thuis op mijn gemak een fiets uit en belde vanmiddag nog naar De Grim Sport of de fiets op voorraad was. Dat was hij niet, tenminste niet in de juiste frame maat, maar ik kon een duurder model wat wel voorradig was krijgen voor dezelfde prijs. Een prima deal dacht ik zo dus ik zei dat ze de fiets konden klaar zetten en dat ik er meteen aan kwam.
En nou hewwe we dus twie splinternieuwe fiesse in de skuur staen...
Nederland
Ik denk dat de meeste mensen die mij kennen wel weten dat ik geen liefhebber ben van regen en wind. Terugkeer naar Nederland betekent automatisch terug naar Nederlands weer en helaas, dat wordt nou eenmaal gekenmerkt door regen en wind.
Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me eenmaal terug in Nederland niet verheug op een aantal dingen die ik mis in Zuid-Oost Azië. Wat zou je zeggen van simpele dingen als het lekkerste drinkwater ter wereld, en dat gewoon uit de kraan? Of van de lekkerste melk (koud uit de koelkast)? Of het lekkerste brood ter wereld?
En dan heb ik het nog niet eens over Calvé pindakaas, Jonge Beemster kaas, salmiak drop, boterbabbelaars, speculaas, patatje flip, kroketten, Hollandse speklappen gebakken in Croma, gemengde hagelslag, keus uit heel veel vleeswaren voor op brood, snelle kassa's in de supermarkt en mensen die gewoon "Nee" zeggen als ze "Nee" bedoelen.
En als dan het weer bij aankomst ook nog eens lijkt op het tropische weer wat we hebben achtergelaten, ja dan wordt het naar het zich nu laat aanzien een prettig verblijf in ons kleine landje aan de Noordzeekust!
Alleen, over Noordzeekust gesproken, wat hebben ze in Katwijk nou in vredesnaam met ons mooie strand gedaan??
Aankomst in Nederland
Vanmiddag om even over een landde vlucht EK147 vanuit Dubai op Schiphol en ik ben dus weer terug in Nederland na twee heel voorspoedige vliegreizen. De vlucht van Dubai naar Amsterdam verliep zelfs zo gladjes dat ik halverwege het luikje van het raam even opendeed om te zien of we soms niet nog stil stonden op de grond...
Gisteravond voor vertrek zag het er overigens helemaal niet naar uit dat de reis soepel zou verlopen, sterker nog, het zag er even naar uit dat het helemaal niet door zou gaan. En dat lag niet aan de net gepasseerde tyfoon, nee, het lag aan mijn via het bedrijf geregelde transport naar de luchthaven zonder enige vorm van communicatie niet op kwam dagen.
Klokslag half negen was er nog steeds geen auto gearriveerd en dat betekent rottigheid, want ze zijn of te vroeg of ze komen helemaal niet. Ik had zoals altijd een telefoonnummer gekregen van de chauffeur maar die bleek onbereikbaar. Toen ook het telefoonnummer van de dispatcher niet bleek te werken veranderde mijn ongerustheid in lichte paniek.
Ik kreeg iemand van Shell Philippines te pakken die weliswaar behulpzaam was maar duidelijk geen idee had wat hij moest doen. Hij verbond me door met het vlakbij gelegen Vivére Hotel in de hoop dat die een taxi voor me konden regelen maar de receptioniste wist ook met de situatie geen raad, ze kon zelfs niet voldoen aan mijn simpele verzoek om het telefoonnummer van een taxibedrijf, wat toch in een hotel een vrij normale vraag is lijkt me.
Nu was ik echt in paniek en besloot met de auto naar de luchthaven te rijden en dan maar te zien waar ik die daar ergens kwijt kon. Ik was de Village al uit toen ik een lumineus (al zeg ik het zelf) idee kreeg. Er is een parkeerterrein aan de ander kant van het Alabang Town Center waar altijd wel taxi's staan, en ik had mazzel, er stond er precies één.
De van een zeer slecht gebit voorziene chauffeur vroeg zeshonderd pesos om me naar Terminal 1 van de luchthaven te brengen. Ik bood het mannetje duizend als hij eerst achter me aan naar huis zou rijden zodat ik mijn auto kon terugbrengen en me daarna zo snel mogelijk naar de luchthaven zou rijden. En haast was geboden want het was ondertussen al tegen negenen.
Het bleek een gouden idee want vanaf dat moment ging alles van een leien dakje. Een enkele tegenvaller was nog wel dat vanwege de tyfoon de Skyway, de snelle tolweg naar de luchthaven, dicht was en we dus een stukje moesten omrijden maar ik was desondanks toch nog dik op tijd op tijd op de luchthaven.
En nu kijk ik naar het Nederlandse nieuws wat op dit moment wordt beheerst door het tragische lot van vlucht MH17 van Malaysia Airlines, een vlucht waarmee Riet en ik goed bekend zijn want we hebben vele keren van diezelfde vlucht gebruik gemaakt. Onze gedachten gaan dan ook uit naar de nabestaanden van de vele slachtoffers.
"Glenda" is gepasseerd
Nou, "Glenda" is langs geweest vandaag en dat hebben we geweten! Vannacht begon het al, rond een uur of vier werd ik al wakker van de gierende wind en regen op het dak. Ik heb daarna nog even geslapen maar tegen zevenen begon het pas goed.
De wind nam toe tot stormkracht en zwiepte de ene bui na de andere voort. Maar goed dat we allemaal al te horen gekregen hadden dat we thuis konden blijven want de deur uit gaan was onverantwoord. Bomen en takken braken af er zeilden ook platen van hout en stukken zeil door de lucht. Onze tuin veranderde in amper een uur tijd in een complete ravage, en ik heb nog wat geleerd ook, ons tuinstel kan dus vliegen!
Om een uur of negen, gelukkig veel eerder dan verwacht, begon de storm in kracht af te nemen en hoewel het tot de middag buiig bleef hadden we toen het ergste achter de rug. Ondertussen werden we via tekstberichten op onze telefoons op de hoogte gehouden door SPEX over de stand van zaken, maar gezien het feit dat veel wegen geblokkeerd waren en er overal opruimwerkzaamheden aan de gang waren werd ons geadviseerd de rest van de dag ook maar thuis te blijven.
Thuis werken ging niet want we zaten al sinds vannacht zonder stroom, die in de hele stad al uitgevallen. Dat probleem werd de hele dag niet meer opgelost, en dat was heel erg lastig want ik vertrek vanavond naar Nederland en ik kon nu niet eens controleren of mijn vlucht wel zou vertrekken of niet. We hadden geen stroom en dus geen WiFi en dus geen internet, en mijn iPhone was nu mijn enige verbinding met de buitenwereld.
Via WhatsApp kreeg ik van Riet gelukkig te horen dat mijn vlucht vanavond gewoon vertrekt. Dat had ik eigenlijk wel verwacht gezien het weer wat in de loop van de middag een stuk beter werd, maar ik was een beetje benauwd voor stroomstoringen.
Op dit moment zit ik te wachten op mijn vervoer naar de luchthaven, en als alles goed gaat komt mijn volgende bericht dus uit Nederland.
"Glenda" komt eraan
Ondanks dat het vannacht toch flink had geregend zag het er vanmorgen helemaal niet slecht uit. Hier en daar was wel wat sluierbewolking te zien maar over het algemeen was de lucht aardig blauw en de zon scheen. Kortom, het was moeilijk te geloven wat de weerberichten ons allemaal vertelden want dat was een heel ander verhaal.
De tropische depressie "Glenda" is nog steeds onderweg naar Luzon en wint zodanig aan kracht dat uit voorzorg vandaag al zestigduizend mensen aan de oostkust zijn geëvacueerd. En dat is nog niet alles, de storm komt vrijwel recht over Manila en de komende dagen wordt er dus heel veel regen en mogelijk ook wind verwacht. En dat zou wel eens gevolgen kunnen hebben voor mijn vertrek naar Nederland, al is het op dit moment nog te vroeg om er iets zinnigs over te zeggen.
Feit is dat tegen de middag de buien begonnen en het werd zelfs zo slecht dat iedereen tegen drieën aangeraden werd om als dat nodig mocht zijn zo snel mogelijk naar huis te gaan. Die voorzorgsmaatregel is nodig omdat het noodweer de wegen snel onder water zet en het verkeer volkomen lam legt, en veel mensen zouden dan niet meer naar huis kunnen. En het werd zelfs nog mooier want even later kregen we allemaal bericht dat we uiterlijk drie uur het kantoor moesten verlaten om zo snel mogelijk naar huis te gaan.
Hetzelfde bericht waarschuwde ons om morgen niet naar kantoor te komen maar in plaats daarvan en als dat mogelijk is van huis uit te werken. In de loop van morgen wordt dan bekeken wanneer het weer veilig is voor iedereen om naar kantoor te komen, en iedereen wordt via email en tekst berichten op de hoogte gehouden. De verwachting op dit moment is dat de storm vannacht Luzon zal bereiken en morgen rond het middaguur Manila zal passeren.
Heel egoïstisch gedacht zou dat voor mij heel goed uit komen want ik vertrek morgenavond pas heel laat en met een beetje mazzel is de storm dan dus al ruim voorbij. Dit gezegd hebbende, het wordt dus afwachten wat het gaat worden. Wat de situatie op dit moment betreft, voorlopig hebben we alleen nog te maken met fikse buien maar vooralsnog valt het hier in de Village mee. Maar als we de berichten moeten geloven dan moet het ergste nog komen, met name morgenochtend als de storm hier passeert.
Tot nu toe mogen we dus niet mopperen. Het moet nog heel wat erger worden voordat we hier in de Village last krijgen van het water, we hebben nog steeds Internet en de stroom is nog niet uitgevallen. Oh, wacht, dat laatste is niet helemaal waar want vanochtend deed de elektriciteit in de keuken het niet omdat de stoppen waren doorgeslagen. Maar dat is door de technische dienst alweer gefikst dus dat telt niet.
Ik weet nu al dat mijn bericht van morgen hoogstwaarschijnlijk weer over het weer zal gaan maar ik hoop wel dat het goed nieuws wordt...
Het zal toch niet...
Ik begin me nou toch een beetje zorgen te maken over het weer. Volgens de laatste berichten is er een tropische depressie aan het ontwikkelen op de Stille Oceaan die onze kant op komt, en niet zomaar onze kant maar recht over Luzon. Het kreng heeft inmiddels de naam “Glenda” gekregen, wint aan kracht en bereikt naar het zich laat aanzien aanstaande woensdag onze regio. En aanstaande woensdag is precies de dag dat ik naar Nederland hoop te vertrekken...
Zoals gewoonlijk zal “Glenda” zware buien en onweer brengen, en deze keer ook veel wind. Dat maakt de omstandigheden niet echt geschikt voor vliegverkeer en ik beng dan ook bang dat de luchthaven van Manila met name tijdens onweersbuien zal worden gesloten, en het enige wat ik kan doen is hopen dat dat niet net gebeurt als ik daar op mijn vlucht zit te wachten.
Dat zal overigens niet de eerste keer zijn dat me dat gebeurt. Toen we nog in Kuala Lumpur woonden bracht ik regelmatig een bezoek aan Manila en bij een van die bezoeken barstte er ook een enorm onweer los boven Manila net toen ik op mijn terugvlucht naar huis zat te wachten. Het vliegtuig landde uiteindelijk nog wel heel laat op de avond maar kon niet meer vertrekken en ik moest samen met alle andere passagiers een korte nacht doorbrengen in een hotel.
Dat zijn geen dingen waar je op zit te wachten maar ik houd er dus wel altijd rekening mee. Dat was toentertijd op Sakhalin al zo, ook daar hielden we de weerberichten angstvallig in de gaten als het tijdstip van vertrek naderde. Daar waren het sneeuwstormen die er some voor zorgden dat de luchthaven meerdere dagen potdicht zat, maar gelukkig hebben we dat zelf niet meegemaakt.
Het wordt de komende twee dagen dus afwachten wat het weer gaat doen. De afgelopen nacht was het in ieder geval al bal want om vier uur werd ik wakker van een enorme onweersbui recht boven Alabang. De regen kletterde zo hard op het dak dat ik niet meer in slaap kon komen van de herrie en de hevige onweersklappen hielpen ook niet echt. Gelukkig duurt zoiets nooit lang en met een half uur was het al weer over.
Als dit een voorproefje was staat ons nog wat te wachten de komende dagen...
Laatste keer vroeg op
Het is eigenlijk treurig maar ik was tegen vieren wakker, en dus precies op tijd voor de wedstrijd van Nederland tegen Brazilië, maar ik had geen zin om mijn bed uit te gaan. Ik heb me dus weer omgedraaid met de bedoeling gewoon door te slapen maar dat ging niet zo best, ik was min of meer klaarwakker. Tegen vijven besloot ik dan in vredesnaam de tweede helft maar te gaan zien, mede omdat ik in de tuin katten hoorde schreeuwen en negen van de tien keer zijn het die van ons die een indringer proberen te verjagen.
Na het binnenlaten van de katten nam ik dus toch maar plaats voor de tv en wat zag ik daar tot mijn niet geringe verbazing, een twee-nul voorsprong voor Nederland! Dat had ik niet verwacht aangezien ik ervan overtuigd was dat de Brazilianen op revanche uit waren voor de blamage tegen Duitsland en bovendien verwachtte ik daarbij niet weinig hulp van de scheidsrechter. Dat laatste was ook wel het geval zag ik al snel maar zelfs dat kon niet voorkomen dat Nederland de wedstrijd volledig in de knip had en hield, en zo werd de laatste wedstrijd van dit WK, althans voor mij, toch nog een mooi succesje.
Verder ben ik vandaag op pad geweest om een aankoop te gaan doen die ik al een tijdje van plan was. Tijdens de vakantie in China bleek weer eens hoe makkelijk het is om naast mijn spiegelreflex camera een klein handzaam dingetje te hebben wat je zo in je zak mee kunt nemen. Als we 's avonds op pad gingen om wat te eten had ik meestal geen zin om de hele santenkraam mee te zeulen en het Ixus'je van Riet is voor haar wel een handig handzaam cameliaatje maar het voldoet niet helemaal aan mijn eisen.
Ik ben dus al sinds de vakantie aan het speuren en de keus was ook al gemaakt, het moest een Canon worden (uiteraard) en wel een Powershot S120. Dat zegt behalve de kenners natuurlijk niemand wat maar laat ik het zo zeggen, er zit een lens op waarmee ik ook in heel donkere omstandigheden nog foto's mee kan maken en hij past in mijn zak, en dat zijn precies de twee criteria waaraan voldaan moest worden.
Het ding bleek hier ook nog eens een stuk goedkoper dan in Nederland en ik kreeg zelfs nog een aardig stukje van de prijs af met wat onderhandelen en met name door contant te betalen. Het had nog goedkoper gekund zelfs, maar dan moest ik zaken doen met een "tussenpersoon" die de "gegarandeerd nieuwe camera" persoonlijk kwam overhandigen op een afgesproken plaats. Dat is hier zo'n beetje het equivalent van de online winkels in Nederland, het schijnt overigens prima te werken want je kunt de koopwaar tenslotte inspecteren voordat de koop wordt gesloten, maar de paar advertenties waarop ik had gereageerd gaven geen sjoege, dus baande ik uiteindelijk toch maar in de "gewone" winkel.
Oh ja, en wat de katten betreft, ik vond nog een half opgevreten vogel op het terras...
Bekeuring...
Het was me het dagje wel gisteren! Eerst dat gedoe met het hacken van mijn site, en vanavond vertrok Riet naar Nederland en dat ging ook al niet zo soepel als we gewend zijn. Haar vlucht zou pas even voor twaalven vanavond vertrekken dus ik zou haar zelf naar de luchthaven brengen aangezien het voor Lito anders wel een heel erg late avond zou worden. Normaal gesproken is dat ook geen probleem, ik doe dat eigenlijk altijd, maar deze keer had misschien toch beter Lito achter het stuur kunnen zitten. Het volgende gebeurde er namelijk onderweg...
We waren eerst nog even een hapje gaan eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant hier in Alabang, "Mona Lisa", en vandaar vertrokken we rond een uur of acht richting de luchthaven NAIA. Dat lijkt misschien wel wat vroeg als je vlucht pas tegen twaalven vertrekt maar je weet nooit hoe druk het is op de wegen rond het vliegveld. Dat houdt natuurlijk wel altijd in dat als de drukte meevalt we erg vroeg bij de luchthaven zijn maar dat nemen we maar voor lief. Bovendien wordt Terminal 1 op dit moment grondig verbouwd met allerlei vertraging bij het inchecken tot gevolg dus geen risico.
Alles ging prima, de files vielen alles mee en we bereikten zonder problemen de rondweg rond de luchthaven. Het eerste stuk daarvan loopt langs Terminal 3, komt dan bij een rotonde waar je linksaf moet langs Terminal 4 en aan het eind daarvan moet je weer linksaf richting Terminal 1 en daar moesten we zijn.
Halverwege het eerst stuk is een T-splitsing met stoplichten en daar is het altijd een chaos. Ook deze keer was dat het geval want net toen wij rechtdoor over de kruising gingen sprong het licht op oranje en kwam er van rechts een grote tankwagen die zonder rekening te houden met het verkeer uit onze richting de hoek om ging. Doordat die tankwagen een wijde draai moest maken moest alle verkeer vanuit onze richting noodgedwongen stoppen om hem voor te laten gaan. Wij stonden toen echter al half op het kruispunt, en net op het moment dat die tankwagen eindelijk de hoek om was en wij weer gingen rijden sprong het licht op rood. Terug was geen optie omdat we al op het kruispunt stonden, dus reed ik door.
En toen stapte er ineens midden op het kruispunt een agent voor de auto die zijn hand opstak. Ik moest stoppen, zo ongeveer precies in het midden van het kruispunt, en ik voelde de bui al hangen. Ik kreeg een heel verhaal te horen over rijden door rood, en hoe gevaarlijk dat was, en niks wat ik zei kon de woordenvloed stuiten. Wrang overigens dat die agent over gevaar begon terwijl het verkeer om ons heen raasde want dat ging natuurlijk gewoon door terwijl wij daar eigenlijk levensgevaarlijk midden op het kruispunt stonden.
Het was me al snel duidelijk wat er aan de hand was, mede omdat de agent maar bleef treuzelen met het uitschrijven van de bekeuring en zijn voortdurende aanbiedingen om ons "voor deze keer te helpen". Hij had ons natuurlijk allang aan zien komen en onze westerse witte gezichten deden de spreekwoordelijke kassa in zijn hoofd meteen rinkelen. Hij had natuurlijk ook wel gezien dat het licht helemaal niet rood was toen wij het kuispunt opreden en die tankwagen kan hij ook onmogelijk gemist hebben maar deze kans was voor hem te mooi om te laten lopen.
Na enig "onderhandelen" over de "vergoeding" voor zijn hulp gaf hij een boekje door het raam aan en Riet deed daar de gevraagde tweeduizend pesos in, ruim dertig euro. Veel keus hadden we niet, dat wist hij natuurlijk ook wel aangezien we al hadden verteld dat we een vlucht moesten halen en hij kon het hele gebeuren uiteraard net zo lang rekken als hij wilde. En wat er waar is van al die verhalen over doordeweeks betalen op overvolle politiebureau's weet ik niet, het lijkt me helemaal niet onwaarschijnlijk, en zolang hij mijn rijbewijs in zijn handen had kon ik geen kant op.
Na het voldoen van de "vergoeding" mochten we wel meteen doorrijden. Dat het licht op dat moment op rood stond was geen probleem...
Gehackt!
Wat er nou vandaag is gebeurt! Het is iets waarvan ik uiteraard weet dat het voorkomt maar ik had nooit gedacht dat het mij ook nog eens zou gebeuren. Ik kreeg om kwart over drie vanmiddag een WhatsApp berichtje van Robin op mijn telefoon, "Hey, je site is gehackt!".
Ik ben gelijk gaan kijken en jawel, in plaats van mijn gebruikelijke website met onze dagelijkse blogs vanuit Manila kreeg ik een zwart scherm met Arabische teksten en in het Engels de boodschap "Free Palestine, Fuck Israel". En dat was nog niet het ergste want bij nadere inspectie bleek dat alles maar dan ook alles wat er van mezelf op mijn site stond weg was. Dus mijn website, de website van China, alle foto's, en niet te vergeten allebei de complete websites van Chantal, allemaal weg!
Hoe kan dat nou gebeuren zul je zeggen, maar dat is eigenlijk bespottelijk simpel. Hackers gebruiken een speurprogrammaatje wat rond zoekt op het internet en als het een opening vindt naar een website dan boort het zich met het gevonden wachtwoord naar binnen en doet daar vervolgens wat ze ook maar willen. Iedereen die een website beheert laat wel ergens sporen achter op het Internet, want je moet hoe dan ook zelf regelmatig naar binnen, in mijn geval bijvoorbeeld om iedere dag mijn nieuwe berichtje te plaatsen. Het enige middel ertegen is regelmatig je wachtwoord veranderen maar dat zou je dan zo vaak moeten doen dat het bijna ondoenlijk wordt.
Zoals jullie misschien weten heb ik al mijn websites ondergebracht bij een Amerikaans bedrijf waar je ruimte en Internet diensten kunt huren voor een paar dollar per maand. Ik heb meteen contact opgenomen met mijn "provider" zoals zo'n bedrijf heet en die reageerden heel snel. Binnen een uur hadden ze een back-up van alle bestanden teruggezet, weliswaar van een paar dagen oud maar wat er ontbrak kon ik gelukkig vrij gemakkelijk herstellen.
Dankzij de meer dan uitstekende service van mijn provider IMHosted ben ik dus weer zo goed als bij, alleen mijn fotosite zal nog wat werk kosten om weer bij te werken maar dat is niet zo heel erg. Hopelijk is ook bij Chantal alles ook weer in orde want dat is eigenlijk veel belangrijker aangezien die tenslotte haar zaken via haar websites runt, gebruik makend van mijn provider abonnement.
Dit is typisch van die ellende waar je niet op zit te wachten. Ik heb altijd sympathiek tegenover de Palestijnse zaak gestaan maar van die sympathie is nou even weinig meer over...
Dat was het dan...
En ja, ik ben teleurgesteld, dat kun je wel zeggen. Mijn verwachtingen waren voor het toernooi helemaal niet hoog gespannen wat denk ik niet zo gek is gezien de voorafgaande wedstrijden, maar Nederland toonde zich een ware cupfighter. Veel daarvan wordt op het conto van Louis van Gaal geschreven maar ik heb daar toch zo mijn twijfels over.
Voor alle duidelijkheid, ik ben geen grote fan van de heer Van Gaal, en ik ben ook van mening dat het met die zogenaamde genialiteit ook wel meevalt. Albert Einstein en Stephen Hawking zijn geniaal, iemand die een zeer gelukkige hand van wisselen heeft als voetbaltrainer is gewoon een bofkont en niet meer dan dat.
Om een voorbeeld te geven, het inbrengen van Tim Krul op het allerlaatste moment in de wedstrijd tegen Costa Rica, special voor de penalty serie, had ook heel anders uit kunnen vallen. Niemand had het na afloop meer over het inbrengen van Lens die totaal maar dan ook totaal niets bracht. En vanwege de gelukkige afloop viel ook niemand er over dat Nederland, met zin kapitale en gelouterde voorhoede, er niet in slaagde om tegen een voetbaldwerg als Costa Rica te scoren.
En tegen Argentinië vielen de mijns inziens verkeerde beslissingen van de heer Van Gaal helemaal op. Het geheime wapen Krul kon niet meer worden ingezet voor de penalty's, en dat had mijns inziens wel eens een groot verschil kunnen maken. Want zeg nou zelf, zouden de Argentijnen niet met heel wat minder zelfvertrouwen naar de penaltystip zijn gelopen als ze in het doel de penalty killer Krul hadden zien staan?
Maar dat ging niet meer omdat Van Gaal startte met een Van Persie die ziek was geweest en geen deuk in een pakje boter heeft geschopt sinds de poule wedstrijden, en een De Jong die nog half geblesseerd was. Logisch dat die geen wedstrijd plus een verlenging konden volmaken maar was dat niet vooraf al duidelijk? Waarom stond het gretige bijtertje Clasie niet gelijk aan de aftrap? En dan het inbrengen van Huntelaar, een spits die een bal in de voet of op het hoofd moet krijgen, en dat in een overvol strafschopgebied? Waar Nederland de hele wedstrijd geen fatsoenlijke pass in heeft weten te droppen? Waarom geen Depay die een dribbel kan maken en een goed schot heeft uit de tweede lijn?
Goed, van achteren kijk je een koe in zijn kont, maar ik vond het allemaal niet zo logisch, vandaar. En of mijn redenering steek houdt is ook niet belangrijk, want gebeurd is gebeurd en Nederland ligt eruit. het enige voordeel daarvan is dat ik in ieder geval niet meer midden in de nacht mijn bed uit hoef.
Of zou ik zaterdagnacht toch nog maar even gaan kijken?
Koopjes in Greenhills
Aanstaande vrijdag vliegt Riet terug naar Nederland en dat betekent dat er weer van alles aan presentjes en cadeautjes moet worden ingeslagen. In de regel moet er dan een bezoek worden gebracht aan het winkelcentrum “Green Hills” waar de markt is waar de Chinese versies van merkgoederen worden verkocht.
Het is ook een van de weinige plaatsen in Manila waar je over de prijs kunt onderhandelen en dat is sinds we in Maleisië hebben gewoond iets wat je met een gerust hart aan Riet kunt overlaten. Ze is niet alleen over de weerzin tegen afdingen die ze eerst had heen, ze probeert nu echt het onderste uit de kan te krijgen en ze is daar echt meedogenloos in.
Ze vond wat ze zocht bij een van de kramen, en de verkoopster keek meteen al gretig want buitenlanders hebben ze graag als klant. Maar Riet hielp haar meteen uit de droom, ze zei dat ze een redelijke prijs wilde en er niet gediend was om belazerd te worden. De verkoopster snapte het niet of wilde het niet snappen en vroeg voor de koopwaar een bedrag wat ongeveer gelijk staat aan twee Filippijnse maandsalarissen. Riet keek haar even aan zoals ze dat zo goed kan, vertelde het mens waar ze haar koopwaar kon stoppen en liep weg.
De verkoopster zag haar voordelige dealtje helemaal mislukken en rende achter Riet aan met een “Sorry, sorry”, en onder het lopen zakte de prijs dik onder de helft van het eerste bedrag. Dat werkt bij Riet echter totaal niet want al zou ze de spullen nu voor niks krijgen dan hoefde ze ze nog niet van die verkoopster.
Het gebeuren was met argusogen bekeken vanuit de andere kramen en toen Riet ergens anders wilde gaan kopen was de prijs, na waarschuwend overleg onderling, gezakt tot een redelijk niveau maar nog steeds te hoog naar Riet’s zin. Ondanks bekende argumenten als “Dan verdien ik er niks aan” en “Ik moet ook eten” hield ze voet bij stuk en kreeg alles voor de prijs die ze wilde betalen, ongeveer een vijfde van de allereerste vraagprijs.
Voor ze wegliep gaf ze de verkoopster nog honderd pesos. Dan kun je wat gaan eten, zei ze erbij...
Mededelingen van de Rijksoverheid
Nederland zorgt goed voor zijn burgers, zelfs als ze in het buitenland wonen. We hebben al mogen ondervinden vorig jaar bij de problemen met Riet's paspoort dat je geen daden hoeft te verwachten maar woorden, daar zijn ze goed in. En de woorden komen tot ons van alle kanten via de moderne media!
Het is vrij gebruikelijk dat je als je naar het buitenland verhuisd dat je je dan aanmeldt bij de Nederlandse Ambassade in dat land. Dat is handig omdat ze dan in geval van rampen zoals vorig jaar met supertyfoon "Yolanda" kunnen nagaan wie er allemaal in het land zijn en wie eventueel vermist worden. En omdat je een email adres en een telefoonnummer moet opgeven wordt je ook over van alles op de hoogte gehouden.
Zo kregen zowel Riet als ikzelf vandaag emails en tekst berichten dat het reisadvies voor de Filippijnen is aangepast. Lekker belangrijk zul je zeggen als je hier al woont, maar vooruit, laten we jullie maar even op de hoogte brengen, voor het onwaarschijnlijke geval dat jullie besluiten bij ons langs te komen.
Allereerst zijn daar natuurlijk de gebieden op Mindanao waar je beslist niet naar toe moet gaan als je er niks te zoeken hebt want het is daar voor buitenlanders ronduit gevaarlijk. Een enkele Nederlandse meneer die daar naar vogeltjes wilde gaan kijken zei, "Dat maak ik allemaal zelf wel uit!", en die geniet nu al bijna twee jaar van de gastvrijheid van de Moslim rebellen. Of een ander soort van onduidelijke strijdgroep, daar wil ik vanaf zijn, maar feit is dat ze zo blij met hem zijn dat ze hem niet meer hebben laten gaan.
Tot zover niks mis met de berichtgeving want dit is gewoon goed advies, maar dan begint het.
Van mei tot december is het regenseizoen en hebben we hier tyfoons, en dan kun je beter hier niet naar toe komen. Vulkanen, die hebben we ook en vier ervan doen het nog. Die zijn onberekenbaar dus ook een afrader. En dan natuurlijk de andere natuurrampen die hier veelvuldig voorkomen, zoals aardbevingen en aardverschuivingen. Daar heb je allemaal het hele jaar door kans op dus eerst even ernstig bezinnen voor het boeken.
Verkiezingen, die hebben we hier ook heel veel en die veroorzaken zonder uitzondering lokaal geweld. Wat hebben nog meer? Oh ja, de veerboten! Ja, die flikkeren voortdurend ondersteboven omdat ze veel te zwaar beladen worden en die zijn dus niet bepaald aan te raden. Nou, en als dat je nog niet op andere gedachten brengt dan zullen we het even hebben over het terrorisme wat hier welig tiert, de epidemieën en de hoge criminaliteit.
Ja, je moet wel helemaal stapelgek zijn om hier naar toe te komen, ik kan me tenminste voorstellen dat als je dat stukje van het Ministerie van Buitenlandse Zaken leest dat je meteen je vakantieplannen voor de Filippijnen overboord zet en een veilige vakantie boekt naar (ik noem maar wat) Ameland of zoiets.
Nou snap ik waarom er vrijwel geen enkele reisorganisatie te vinden is in Nederland die reizen naar de Filippijnen aanbiedt. Hou toch eens op met die onzin! Dit is een schitterend land met ietwat merkwaardige maar verder verschrikkelijk vriendelijke mensen, en juist een toename van het toerisme zou hier een beetje extra welvaart kunnen brengen. Alles is er, de mooiste stranden van de wereld, klasse resorts, maar door al die negatieve berichtgeving wordt het toerisme niet bepaald gestimuleerd.
En over veiligheid en criminaliteit gesproken, van mij is ook een keer mijn portemonnee gejat. Weet je waar? Op het Buitenhof in Den Haag, honderd meter van de zetel van onze regering en om de hoek bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken...
Weer over het weer
Vanmorgen las ik in de Nederlandse kranten het bericht dat er een zware tyfoon aan het ontwikkelen is boven de Grote Oceaan die op dit moment richting de Filipijnen en Japan raast. Volgens de kranten wordt de tyfoon “Neoguri” genoemd maar hier op de Filippijnen wordt de naam “Florita” gebruikt, waarvan de letter “F” aangeeft dat het alweer de zesde tyfoon is van dit jaar.
Hier hebben we inmiddels al meer nieuws. Volgens de Filipijnse meteoroloog Glaiza Escullar worden er windsnelheden gemeten van 185 kilometer per uur en sommige windstoten bereiken zelfs een snelheid van 220 kilometer per uur. Dat zijn voor Nederland volkomen onwerkelijke situaties want zelfs bij de zwaarste storm of de zwaarste onweersbui komen niet eens kortdurende windstoten voor met die snelheid.
De verwachting is dat de storm zich vandaag gaat ontwikkelen tot een supertyfoon met piekwinden tot 315 kilometer per uur, maar om onze familie en vrienden in Nederland gerust te stellen, de storm zet op dit moment koers naar het noordwesten in de richting van Japan en zal dus de Filippijnen niet direct treffen. Wel werden de vissers en kleinere schepen gewaarschuwd evenals bewoners van kustdorpen aan de oostkust, want de storm zorgde vanmorgen al voor golven tot een hoogte van negen meter.
Voor ons hier in Metro Manila waren er voor vandaag moessonregens voorspeld, dus zware buien maar daar zou het gelukkig bij blijven. Nou ja, “gelukkig”, het zou ongetwijfeld betekend hebben dat grote delen van Manila weer onder water zouden komen te staan. Maar het viel alles mee want er is de hele dag maar één kort buitje gevallen.
Deze keer hebben we dus mazzel gehad, maar het regenseizoen is nog lang...
Naar de halve finale!
De locatie van het WK is voor ons hier op de Filippijnen niet bepaald gunstig want alle wedstrijden zijn zonder uitzondering midden in de nacht. Om die rede hebben we ook behalve de wedstrijden van Nederland nog geen enkele andere wedstrijd gezien, en dat gaat ook niet gebeuren want zelfs voor de finale ga ik echt niet om drie uur ’s nachts op als Nederland daar niet aan mee doet.
Ook vannacht begon de eerste wedstrijd om twaalf uur terwijl Nederland pas om vier uur onze tijd zou beginnen. Riet besloot de wedstrijd van België te gaan kijken (omdat ze toch al nooit vroeg naar bed gaat) en dan op de bank een dutje te doen totdat Nederland zou beginnen. Ikzelf ging om elf uur gisteravond naar bed en zette de wekker op tien voor vier.
Toen ik wakker werd was Riet toch naar bed gekomen en was intussen zo diep in slaap dat ze met geen stok wakker te krijgen was. Ze mompelde nog wel dat België eruit lag maar maakte geen aanstalten om mee naar beneden om de wedstrijd van Nederland te gaan kijken. Ik heb nog twee pogingen gewaagd maar heb het toen de wedstrijd begon maar opgegeven.
Over de wedstrijd kan ik natuurlijk kort zijn want ik neem aan dat iedereen die heeft gezien. Gerechtigheid is geschied, zoals dat zo mooi heet, want een ploeg die niet wil voetballen verdient het ook niet om te winnen. Het fraaiste excuus voor de negatieve speelwijze van Costa Rica las ik op een sportpagina van CNN, je kunt het ze niet kwalijk nemen want het is maar een heel klein landje.
Hè? Volgens Wikipedia is Costa Rica zo’n twintig procent groter dan Nederland!
Zakmes
Jaren geleden toen we voor het eerst als gezin op vakantie gingen naar Frankrijk was een van de eerste dingen die ik aanschafte een Zwitsers zakmes, zo'n ding met van alles er op en er aan wat als je gaat kamperen gegarandeerd van pas komt. En het ding kwam ook regelmatig van pas, totdat hij jaren later uit elkaar begon te vallen door het vele gebruik. Een nieuwe kopen hoefde niet want toevallig had ik er in mijn Sakhalin tijd eentje gekregen als relatiegeschenk, en de vervanger was dus al in huis.
Maar wat gebeurt me anderhalf jaar geleden, ik check in op de luchthaven van Manila en ga met mijn handbagage door de laatste security check. Daar werd ik staande gehouden, want ze hadden op de scan van mijn rugzak iets gevonden en bij inspectie bleek het mijn zakmes te zijn. Ja, en dat werd natuurlijk meteen in beslag genomen en ik was het dus kwijt. Stom natuurlijk, en onbedoeld ook want ik wist helemaal niet dat het in mijn rugzak zat.
Maar al snel viel me in hoe het gekomen moest zijn. We hadden een week of wat eerder een tocht gemaakt naar de vulkaan Mount Pinatubo en uiteraard had ik het zakmes meegenomen in mijn rugzak. Het was tijdens die tocht blijkbaar helemaal onderin een van de vakken verdaagd want hoewel ik altijd mijn rugzak naloop voordat ik ermee op reis ga was ik het niet tegengekomen. De scanner op de luchthaven vond het mes uiteraard wel met als gevolg de inbeslagname .
Het heeft tot vandaag geduurd voordat ik eindelijk een vervanger aangeschafte. Ik heb in de afgelopen tijd regelmatig mis gegrepen en ik had me dan ook allang voorgenomen om snel een nieuw zakmes te kopen, maar zoals zo vaak moet zich eerst de gelegenheid voordoen. En die kwam vandaag, ik was voor de verandering weer eens naar Makati gegaan vanochtend en daar liep ik langs een winkel die een officiële dealer bleek te zijn van Victorinox. De keuze was snel gemaakt en ik heb dus eindelijk weer zo'n Zwitsers manusje-van-alles.
Nou alleen wel zorgen dat het ding bij een volgende vliegreis niet weer in mijn handbagage verdaagt...
Natgeregend
Vanavond zijn we voor het eerst sinds lange tijd weer eens ouderwets natgeregend. Helemaal zeiknat waren we niet want we waren gelukkig verstandig genoeg geweest om paraplu's mee te nemen maar die helpen alleen maar tegen het water wat van boven komt. Het grootste probleem waren de broekspijpen, onder de knie...
Het zat er al aan te komen want de kranten meldden vandaag dat er een enorme tropische depressie aan het ontwikkelen was op de Stille Oceaan die onze kant op zou komen. De verwachting was wel dat de depressie voor het bereiken van de oostkust van de Filippijnen af zou buigen naar het noorden en richting Japan zou trekken, maar desondanks was de verwachting dat er veel regen zou vallen.
Voor de regio Metro Manila waren er verspreide lichte tot zware onweersbuien voorspeld en daar kregen we gisteravond al een voorproefje van. Na het sporten had ik eerst even wat gegeten en toen ik daarna boven kwam om me te douchen zag ik iets flitsen. Mijn eerste gedachte was een kapotte lamp en ik liep naar het raam om te kijken welke lamp er stond te flikkeren. Daar bleek dat het ondertussen niet alleen was gaan gieten maar om de paar seconden waren er ook enorme onweersflitsen.
Helemaal geen kapotte lamp dus, en ja, ik weet het, ik had zelf ook al het idee dat ik zou langzamerhand rijp begon te worden voor "het busje" maar tot mijn verdediging, ik had nog helemaal geen donderklappen gehoord.bMaar dat werd even later ruimschoots goed gemaakt! De eerste onweersklappen klonken steeds dichterbij en even later barstte zoals dat zo mooi het de hel los boven Ayala Alabang. De klappen volgen elkaar nu op een paar seconden op en waren zo hard dat Riet, die toch bepaald niet bang is van een onweersbui, zich er knap ongemakkelijk bij ging voelen.
Het voordeel van tropische onweersbuien is dat ze net zo plotseling weer ophouden als ze beginnen, maar door dat plotselinge beginnen werden we vanavond dus toch weer verrast. We wandelden naar huis vanuit de San Mig Pub in het Alabang Town Center en al voor de ingang van de Village voelden we de eerste spetters. Tegen beter weten in stapten we wat harder door maar desondanks begon het aan het begin van onze straat te spetteren en moesten de paraplu's op. We hadden nog maar amper driehonderd meter te gaan maar ondanks dat kwamen we allesbehalve droog thuis aan.
Misschien had ik voordat we de pub verlieten geen sanitaire stop moeten maken maar tot thuis moeten wachten. Maar ja, je doet het omdat je het droog wilt houden, nietwaar? En de lucht zag er nog wel zo mooi uit aan het begin van de avond...
"Incidentje"...
Het zit zo, Shell heeft een heel streng beleid ten aanzien van veiligheid voor zowel personeel als installaties. Alle incidenten die op het werk waar dan ook ter wereld gebeuren moeten worden vastgelegd in een database en aan de hand van die rapportages wordt dan onderzocht wat er precies is gebeurd, wat de gevolgen zijn en misschien wel het belangrijkste van alles, hoe het voorkomen had kunnen worden.
Niet alle incidenten zijn even ernstig natuurlijk maar niets wordt zomaar afgedaan als onbelangrijk. Het ergste wat kan gebeuren is een incident waarbij slachtoffers vallen en dat heeft grote gevolgen. Er wordt dan een diepgaand onderzoek ingesteld en over de hele wereld komt er in alle Shell vestigingen een “stand down”, al het werk wordt stilgelegd en het incident wordt dan overal besproken.
Vanmorgen kwam onze Project Manager naar mij toe om te vragen of ik een incident had gerapporteerd waarin melding werd gemaakt van een verkeersongeluk waarbij twee dodelijke slachtoffers zijn gevallen. Ik wist van niks maar ik zag inderdaad dat ik een mailtje had gekregen en inderdaad, er stond in dat zo’n melding was gedaan en ik was de “verantwoordelijke supervisor”.
Het feit dat er dodelijke slachtoffers zijn gevallen bij een gemeld incident doet meteen alle alarmbellen afgaan binnen Shell en zo’n bericht gaat meteen door naar de top. Ik wist dan ook niet hoe gauw ik moest uitzoeken waar dit bericht vandaan kwam en jawel hoor, een van mijn medewerkers op de Scheepswerf had het gerapporteerd, en omdat ik zijn baas ben werd ik meteen verantwoordelijk gemaakt.
Wat bleek, twee weken geleden heeft iedereen een korte training gevolgd in het rapporteren van incidenten en daarbij de mogelijkheid gekregen om een nep incident te melden. En wat had die eikel nou gedaan, die had die nep melding geregistreerd in het echte systeem en in plaats van in het trainingssysteem!
Een storm in een glas water dus maar het was wel zaak om dit zo snel mogelijk te rectificeren. En dat moest snel ook want terwijl ik daarmee bezig was kreeg ik al vier mensen aan mijn bureau om te vragen naar het incident.
Met hulp van een van mijn collega’s die de hier beheerder is van het meldingssysteem is het incident ongeldig verklaard en zijn er emails uitgestuurd naar (jawel) onder andere een paar leden van het Shell management dat het allemaal een misverstand was...
Filippijnse luchtvaart
Net als vorig jaar voor onze vakantie naar Indonesië hebben we voor onze vakantie naar China gebruik gemaakt van Philippine Airlines (PAL). Ik zie de wenkbrauwen al fronsen bij deze naam want de maatschappij stond jarenlang op de zwarte lijst van heel wat landen waaronder de EU. Ik kan alleen maar zeggen dat onze ervaringen prima zijn en PAL heeft beslist een van de leukste veiligheidsfilmpjes die ik ooit heb gezien. Ik zou er maar eens naar speuren op Youtube want daar staat het vast wel op.
De Filippijnen zijn een behoorlijk uitgestrekt land wat bestaat uit meer dan 7200 eilanden en eilandjes, en het zal daarom duidelijk zijn dat de twee belangrijkste manieren van vervoer over water en door de lucht zijn.
Vervoer over het water is uiteraard het goedkoopst maar heeft een zeer bedenkelijke reputatie, vooral voor wat betreft personenvervoer. Het wordt allemaal wel beter na een lange reeks ongelukken, maar veerboten zijn over het algemeen nog steeds slecht onderhouden en belast tot ver boven hun capaciteit. Gelukkig komen er door het toenemende toerisme steeds meer positieve uitzonderingen maar het beste en veiligste vervoer is toch wel door de lucht.
De Filippijnen hebben behalve de veel bekritiseerde nationale luchthaven NAIA een uitgebreid netwerk van grotere en kleine vliegvelden op vele eilanden en het luchtverkeer is dan ook heel erg intensief. Vliegen is hier relatief goedkoop, er is een ruime keus en wat veiligheid betreft valt er, in tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten, ook weinig te klagen.
Philippine Airlines is lange tijd dankzij de regeringspolitiek van “one country, one airline” de enige luchtvaartmaatschappij geweest van de Filippijnen. Daar is in 1995 een einde aan gekomen maar de reputatie van de Filippijnse luchtvaart was toen internationaal al zo slecht dat veel landen, waaronder die van de Europese Unie, de landingsrechten van Filippijnse maatschappijen al hadden ingetrokken.
Dankzij nieuwe vliegtuigen en een streng toezicht van de IATA is de situatie nu zodanig verbeterd dat vorig jaar de beperkingen op de landingsrechten zijn ingetrokken. Philippine Airlines is druk bezig hun netwerk uit te breiden naar Europa en zou wel eens een geduchte concurrent kunnen gaan worden voor KLM op de route van Amsterdam naar Manila. Ook Cebu Pacific is bezig hun vloot uit te breiden met nieuwe en grotere vliegtuigen met de bedoeling een groot internationaal netwerk op te gaan zetten, maar die schijnen zich in eerste instantie meer op de Aziatische markt te willen gaan richten.
Binnenkort zien we misschien na heel lange tijd de fleurige staarten van Philippine Airlines weer in Amsterdam, en wie weet misschien ook wel het felle geel van Cebu Pacific...
Spinning
Voor degenen die geen idee hebben wat spinning is, dat is oefeningen doen terwijl je op een speciaal fietsje zit. Ik kan je vertellen, het is ontzettend zwaar maar je krijgt er wel snel een flink uithoudingsvermogen van. Voor mij is het een onderdeel van mijn fitness programma bij de Gold’s Gym waar Riet en ik allebei lid zijn.
Tot nu toe heb ik altijd de spinning sessies gevolgd van trainster Emy, hoofdzakelijk omdat die sessies beginnen om half zes en daar kan ik dus gelijk uit mijn werk naar toe. Emy is een enthousiaste trainster en een leuk mens, maar de afgelopen weken begonnen de sessies me behoorlijk tegen te staan. Het probleem is dat Emy een beetje chaotisch les geeft, onder begeleiding van ontzettend harde house muziek en heel veel onverstaanbaar geschreeuw.
Dat laatste komt natuurlijk doordat die muziek (als dat tenminste een goed woord is voor de oorverdovende geluiden die uit de speakers komen) zo hard staat. En omdat ze in haar enthousiasme die muziek steeds harder zet moet ze steeds harder schreeuwen om er bovenuit te komen, en dat lukt meestal niet. Zelf vindt ze het blijkbaar prachtig want niet zelden zit ze luidkeels mee te brullen met de muziek (onder het fietsen door, terwijl wij met de tong op het stuur ons ongans moeten trappen).
Afgelopen week had ik er genoeg van. De muziek stond op een gegeven moment zo hard dat ik het idee had dat mijn trommelvliezen op knappen stonden, en ik ben toch wel wat gewend! Afgezien daarvan vond ik het ronduit irritant dat ik door die takkenherrie de geschreeuwde instructies totaal niet kon verstaan, ik moest verdikkeme om me heen kijken naar wat de anderen deden en zo proberen te volgen.
Ik nam dan ook het besluit om te kijken naar een alternatief, en dat vond ik op de dinsdag om vijf uur. Dan is er een spinning sessie van een andere trainster en hoewel het tijdstip wat ongunstiger is omdat ik eerder van mijn werk moet weg zien te komen ben ik dat vandaag eens gaan proberen.
De andere trainster kende ik al van een paar sessies waarbij ze invalster was voor Emy, en ik vond haar sessies al meer gestructureerd. Ze gebruikt weliswaar dezelfde afgrijselijke muziek maar wel op een aanvaardbaar volume zodat de instructies nog te verstaan zijn en het is zeker niet minder zwaar, wat ook belangrijk is want er moet wel gezweet worden natuurlijk.
Het is me vanavond prima bevallen, ik denk dat ik voorlopig deze spinning klas maar ga inplannen...
