Koopjes in Greenhills
woensdag 09 juli 2014
Aanstaande vrijdag vliegt Riet terug naar Nederland en dat betekent dat er weer van alles aan presentjes en cadeautjes moet worden ingeslagen. In de regel moet er dan een bezoek worden gebracht aan het winkelcentrum “Green Hills” waar de markt is waar de Chinese versies van merkgoederen worden verkocht.
Het is ook een van de weinige plaatsen in Manila waar je over de prijs kunt onderhandelen en dat is sinds we in Maleisië hebben gewoond iets wat je met een gerust hart aan Riet kunt overlaten. Ze is niet alleen over de weerzin tegen afdingen die ze eerst had heen, ze probeert nu echt het onderste uit de kan te krijgen en ze is daar echt meedogenloos in.
Ze vond wat ze zocht bij een van de kramen, en de verkoopster keek meteen al gretig want buitenlanders hebben ze graag als klant. Maar Riet hielp haar meteen uit de droom, ze zei dat ze een redelijke prijs wilde en er niet gediend was om belazerd te worden. De verkoopster snapte het niet of wilde het niet snappen en vroeg voor de koopwaar een bedrag wat ongeveer gelijk staat aan twee Filippijnse maandsalarissen. Riet keek haar even aan zoals ze dat zo goed kan, vertelde het mens waar ze haar koopwaar kon stoppen en liep weg.
De verkoopster zag haar voordelige dealtje helemaal mislukken en rende achter Riet aan met een “Sorry, sorry”, en onder het lopen zakte de prijs dik onder de helft van het eerste bedrag. Dat werkt bij Riet echter totaal niet want al zou ze de spullen nu voor niks krijgen dan hoefde ze ze nog niet van die verkoopster.
Het gebeuren was met argusogen bekeken vanuit de andere kramen en toen Riet ergens anders wilde gaan kopen was de prijs, na waarschuwend overleg onderling, gezakt tot een redelijk niveau maar nog steeds te hoog naar Riet’s zin. Ondanks bekende argumenten als “Dan verdien ik er niks aan” en “Ik moet ook eten” hield ze voet bij stuk en kreeg alles voor de prijs die ze wilde betalen, ongeveer een vijfde van de allereerste vraagprijs.
Voor ze wegliep gaf ze de verkoopster nog honderd pesos. Dan kun je wat gaan eten, zei ze erbij...
