mrt. 2014
Fruit
maandag 31 maart 2014
Mijn eerste keer bezoek aan Zuid-Oost Azie was een werkbezoek in Kuala Lumpur in februari 2003 en wat me nog steeds bij staat is mijn eerste ontbijt in het Eastin Hotel. Dat verschilde in één opzicht van wat ik gewend was, namelijk in de hoeveelheid vers fruit. En dan ook nog eens met allerlei soorten fruit die ik daarvoor nog nooit had gezien, behalve misschien op een plaatje.
Nou was ik nooit zo’n liefhebber van fruit. Appels vond ik meestal te zuur en anders wel te melig, sinaasappels zijn een ramp om te eten want daarna kun je je gaan douchen en mandarijnen zitten vrijwel altijd vol met pitten. Eigenlijk het enige fruit wat ik wel lekker vond was meloen en af en toe een banaan.
En ik moet eerlijk zeggen dat daar de laatste jaren eigenlijk weinig verandering in is gekomen. Ik ben nog steeds geen grote fruit eter, maar als ik hier in een hotel zit dan kan ik het verse fruit niet laten staan. Papaya, drakenfruit, ananas (veel zoeter hier dan wat ik gewend was), kleine banaantjes en vooral de mango’s. Met name de Filippijnse mango’s zijn verrukkelijk, maar net als met sinaasappels geldt ook hiervoor dat ze ook zo lastig te eten zijn dat je je daarna meestal moet gaan verschonen.
Vandaag stond er op kantoor een mand met Lanzones, nog zo’n vrucht die in Nederland vrijwel onbekend is maar hier als een lekkernij wordt beschouwd. Ze zien er uit als kleine aardappeltjes maar ze hebben een fluweelachtige schil die redelijk makkelijk afpelt. De partjes zijn wittig van kleur, de smaak is een beetje zoetzurig en er zit één grote groene pit in.
Maar je vingers worden er wel verschrikkelijk kleverig van. Is er dan geen enkel fruit wat je kunt eten zonder water en zeep in de buurt?
Aangekomen in Nederland
zondag 30 maart 2014
Gisteravond laat is Riet aangekomen in Nederland. Hoewel de reis op zich erg soepel is verlopen viel het onderweg tegen in de zin dat ze nauwelijks heeft kunnen slapen. Op zich vind ik dat niet zo gek aangezien de reis grotendeels tijdens de dag plaats vond en dan heb je uiteraard geen slaap, in tegenstelling tot de eerdere vluchten met Emirates via Dubai toen we rond middernacht vertrokken en de reis dus samenviel met een normale nacht. Uiteindelijk viel ze twee uur voor aankomst op Schiphol pas in slaap en moest hardhandig door de stewardess wakker geschud worden voor de landing.
Maar ze is weer thuis en ze heeft er mooi weer bij want het is in Nederland blijkbaar zowat zomers. Hier is het al niet anders, net als gisteren was het vandaag zonnig en heet en ik heb dus de dag grotendeels in de tuin doorgebracht, zij het uit de zon want dat was gewoon te heet. Vanmorgen ben ik natuurlijk wel even naar het Alabang Town Center geweest voor mijn zondagochtend koffie, en daar was het gezellig druk, wel hadden ze deze keer over het kleine marktje op het centrale plein een groot doek gespannen omdat het anders te heet was geweest in de volle zon.
Een vergroting van de foto bij deze blog krijg je te zien als je op de foto klikt.
Riet weer onderweg
zaterdag 29 maart 2014
Er liep vanmorgen om vijf uur (als je het mij vraagt een voor de zaterdag onbehoorlijk vroeg tijdstip) al een wekker af, want Riet zou vandaag met de vroege vlucht van Emirates naar Dubai vertrekken voor de eerste etappe van haar reis naar Nederland. Er moest blijkbaar nop het laatste moment nog het een en ander ingepakt worden want er werd nog het nodige in kasten en koffers gerommeld voordat de koffers eindelijk dicht gingen, maar om even over zessen was ze dan toch klaar voor vertrek naar de luchthaven.
Vervelende bijkomstigheid van zo'n vroeg tijdstip is niet alleen het vroege opstaan maar ook het feit dat onze chauffeur Lito niet zo vroeg kan beginnen. Niet dat hij dat niet wil, hij kan simpelweg niet met het openbaar vervoer zo vroeg bij ons huis komen. Gelukkig hebben we al eerder in deze situatie gezeten dus wat we doen is dat we afspreken met Lito bij een supermarkt aan de rand van Alabang, want dat haalt hij net, en daar neemt hij dan het stuur van mij over. Hoewel het geen enkel probleem is om zelf te rijden heb ik toch liever dat Lito rijdt, zeker in de normaal altijd erg drukke ochtendspits.
De drukte viel overigens vandaag erg mee en we konden Riet om even over half zeven al afzetten bij Terminal 1, ruim op tijd dus voor de geplande vertrektijd van kwart voor negen. Via het Internet was haar vlucht te volgen en alles verliep zo te zien soepeltjes. Ze arriveerde rond half elf Nederlandse tijd in Dubai, en na een overstap van iets meer dan drie uur vertrok ze daar om even over één naar Amsterdam waar het vliegtuig landde om half negen 's avonds.
Riet blijft twee en een halve week in Nederland, waar het lenteweer volgens de berichten op dit moment prachtig is en volgens de voorspellingen ook zo blijft. Hier in Manila is de afgelopen week zo te zien aan de weersverandering het droge seizoen aangebroken, de temperatuur zit nu overdag dik boven de dertig graden en met name vandaag was een zinderend hete dag.
En vanavond in restaurant "Outback" was het weer hetzelfde liedje. Riet is koud vertrokken of het is al weer, "Where's Ma'am?"...
Ontruimingsoefening
vrijdag 28 maart 2014
Zitten we vanmorgen net in een van onze maandelijkse bijeenkomsten, klinkt er een stem uit alle luidsprekers die meedeelt dat het brandalarm is afgegaan en dat iedereen werd verzocht om onmiddellijk het gebouw te verlaten. We gingen dus met zijn allen in colonne richting de brandtrappen voor de lange afdaling van de 17e verdieping waar wij zitten naar de begane grond.
Hoewel er geen oefening was aangekondigd was de vorige oefening meer dan een jaar geleden en bovendien was er net een nieuwe verzamellocatie voor een eventuele evacuatie aangekondigd dus iedereen vermoedde wel dat het om een oefening ging. De ontruiming verliep dan ook ordelijk, al was het schuifelen op de brandtrap want op iedere verdieping onder de onze voegden zich uiteraard meer mensen in de stroom naar beneden. Ik vroeg me halverwege dan ook af of dit alles ook zo ordelijk zou verlopen als er echt sprake zou zijn van brand.
Maar het was dus inderdaad een oefening en het gebouw was in zestien minuten helemaal leeg. Op zich een prima resultaat maar er waren toch nog wel een paar dingetjes op te merken. Allereerst had bijna niemand, inclusief ikzelf, zijn rookmasker meegenomen wat extra bescherming moet geven als het trappenhuis vol rook zou komen te staan. Ik dacht eraan op het moment dat ik het trappenhuis binnenging, te laat dus! Verder werd in ieder geval vanaf onze verdieping om niet helemaal duidelijke redenen maar één van de beide brandtrappen gebruikt. En tenslotte bleek het nieuwe verzamelterrein recht tegenover het gebouw qua grondoppervlak dusdanig slecht te zijn dat er een reële kans bestond om een verzwikte enkel op te lopen. Kortom, er moet nog het een en ander verbeterd worden om iedereen bij een echte evacuatie in veiligheid te krijgen.
Grappig was dat vele dames kans hadden gezien om gauw een paraplu mee te nemen alvorens het pand te verlaten. Regen? Welnee, dat grasveld waar we moesten verzamelen lag in de volle zon en het was er bloedheet. Dit is Zuid-Oost Azië, hier heb je geen paraplu tegen de regen maar tegen de zon...
Lang zal die leven...
donderdag 27 maart 2014
Alles wat er maar te vieren valt wordt hier op de Filippijnen uitbundig gevierd. Zo waren de afgelopen week veel collega’s een dag afwezig omdat ze de “graduation” moesten bijwonen van hun kinderen. Van de Universiteit? Nee, van de lagere school. En dat gaat bij sommige scholen heel officieel, compleet met een plechtigheid, zondagse kleren en voor de “graduate” een toga inclusief de speciale muts met de platte bovenkant en de pluim.
Wat vieren betreft hou ik mijn eigen verjaardag liefst “low profile” maar dat is bijna onmogelijk. Aan het begin van iedere maand worden er overal lijsten opgehangen met alle jarigen van die maand, op een speciaal prikbord waarop met grote letters staat “Happy Birthday”. Er is dus niet aan te ontsnappen, ik werd dan ook de hele dag van alle kanten gefeliciteerd met mijn verjaardag (wat ik eerlijk gezegd best leuk vond, hoor).
Cleng en Gennie, de twee meiden in mijn team, kwamen tussen de middag met een verrassing, ze hadden een enorme chocoladetaart voor me gekocht. Die werd natuurlijk meteen aangesneden maar er bleef zoveel over dat ik de rest meenam naar de kleine bijeenkomst die we met onze band hadden vanmiddag. Ik dacht dat mijn mede bandleden me wel van de rest af zouden helpen maar dat viel tegen. Niet alleen bleef er nog steeds een stuk van de taart over, zij hadden ook een verrassing voor me en wel in de vorm van... jawel, nog een chocolade taart!
Vanavond zijn Riet en ik samen voor de gelegenheid uit eten geweest. Ik stond er wel op dat we naar een restaurant zouden gaan waar niet bekend was dat vandaag mijn verjaardag was Als ze dat weten dan komt namelijk al het personeel luidkeels “Happy Birthday To You” aan je tafel zingen en daar had ik niet echt behoefte aan. Het probleem zit hem erin dat we van veel restaurants een vaste-klanten kaart hebben en daardoor weten ze je belangrijkste gegevens inclusief je geboortedatum.
Het werd uiteindelijk restaurant “Outback” want die klantenkaart staat op naam van Riet. We hadden nog wel een speciale kortingskaart van “Outback” gekregen bij onze klantenkaart die je op een verjaardag kunt gebruiken maar Riet vroeg of die voorstelling aan je tafel die korting waard was. Nee dus...
De "K" van Klantvriendelijk?
woensdag 26 maart 2014
In de afgelopen jaren heb ik heel wat keren gevlogen met KLM en ik heb dan ook zo’n Frequent Flyer kaart waarop je “Miles” kunt sparen die je kunt inwisselen voor onder andere vliegtickets. Omdat bij KLM je saldo in principe niet vervalt heb ik een aardig saldo op kunnen bouwen van een paar honderdduizend van die miles, en in tickets omgerekend is dat toch een paar duizend euro om te besteden. En dat allemaal met miles die je toch gratis krijgt als je met KLM vliegt.
Mar zoals een ouwe Ierse collega van mij altijd al zei, “There is no such thing as a free lunch”, en inderdaad, ook hier blijkt een addertje onder het gras te zitten. Die miles vervallen alleen niet als je regelmatig met KLM vliegt, en daar zit nou net mijn probleem.
Riet en ik zijn er allang achter dat op de lange reizen die wij maken KLM nou niet bepaald de beste en zelfs niet de goedkoopste optie is. Zowel de service als het comfort blijven ver achter bij bijvoorbeeld Emirates en KLM is meestal nog duurder ook, dus als we naar Nederland vliegen dan is de keus eenvoudig. En omdat ik nu al anderhalf jaar niet met KLM heb gevlogen kreeg ik onlangs een berichtje dat als ik niet snel een vlucht boek bij KLM dat dan mijn miles per eind april gaan vervallen.
Nou, lekker klantvriendelijk is dat! Gelukkig is de datum van de vlucht niet belangrijk, als de boeking maar gedaan wordt voor eind april. Maar wat voor ticket moet ik dan boeken? Van Manila naar Amsterdam voor als we naar Nederland komen later dit jaar? Dacht het dus mooi niet! Ik twijfel nog tussen een hele goedkope ticket die ik dan al of niet gebruik, net hoe het uit komt, of kan ik misschien als ze dat wil mijn schoonzusje een plezier doen met een ticket naar de Filippijnen? Ik kan er nog een maandje over nadenken gelukkig.
Hopelijk krijg ik niet vandaag of morgen een berichtje van de Rabobank, “Als U niet voor het eind van de volgende maand een keer gebruik maakt van onze pinautomaten vervalt al uw spaargeld”...
Engels...
dinsdag 25 maart 2014
Als er één ding is waar ik me nog steeds over verbaas is het gemak waarmee Riet zich overal rond beweegt. En niet alleen hoe gemakkelijk ze contact maakt met iedereen maar ook hoe makkelijk ze tegenwoordig Engels spreekt. Ze heeft weliswaar nog steeds moeite met de verleden tijd (ze zegt nog steeds "I go" in plaats van "I went" als ze het over vorige week heeft) maar verder kletst ze iedereen in het Engels de oren van het hoofd.
Toen ze in 2007 op Sakhalin aankwam had ze niks anders gehad dan middelbare school Engels en dat viel in het begin niet mee zoals ik zelf ook eind jaren negentig heb ondervonden toen ik voor het eerst naar Engeland ging. Het Engels wat je op school leert spreken ze namelijk vrijwel nergens, en het is niet dat jij niet wordt verstaan maar andersom. Voor Riet was Sakhalin een prima leerschool, dankzij mijn collega's en haar vriendinnen uit Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, de USA, Schotland, Ierland en natuurlijk niet te vergeten Engeland zelf met al zijn (of is het haar?) verschillende dialecten.
Ik weet nog hoe na een jaar een Ierse collega me aanstootte en zei, "Weet je nog dat ze hier binnenkwam en de eerste twee weken haar mond niet open durfde te doen?". En hij wees daarbij met een hoofdknik naar de andere kant van de bar waar Riet druk in gesprek was met een paar van mijn collega's. En of het nu de onbevangenheid is waarmee ze iedereen benaderd, ze kon nooit geen kwaad doen bij mijn collega's, en nog niet trouwens. Ik krijg ook nu regelmatig te horen dat ik de groeten moet doen aan "my lovely wife", zowel van Filippijnse als Expat collega's.
Nu ze al een paar jaar weken en soms maanden achter elkaar Engels moet praten merk ik dat Riet af en toe het spoor wel een beetje bijster begint te raken. Vanavond moet ze naar een ALIG vergadering en toen ik vroeg of ik haar soms weg moest brengen zei ze, "No, someone is picking me up"...
Toen ze in 2007 op Sakhalin aankwam had ze niks anders gehad dan middelbare school Engels en dat viel in het begin niet mee zoals ik zelf ook eind jaren negentig heb ondervonden toen ik voor het eerst naar Engeland ging. Het Engels wat je op school leert spreken ze namelijk vrijwel nergens, en het is niet dat jij niet wordt verstaan maar andersom. Voor Riet was Sakhalin een prima leerschool, dankzij mijn collega's en haar vriendinnen uit Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, de USA, Schotland, Ierland en natuurlijk niet te vergeten Engeland zelf met al zijn (of is het haar?) verschillende dialecten.
Ik weet nog hoe na een jaar een Ierse collega me aanstootte en zei, "Weet je nog dat ze hier binnenkwam en de eerste twee weken haar mond niet open durfde te doen?". En hij wees daarbij met een hoofdknik naar de andere kant van de bar waar Riet druk in gesprek was met een paar van mijn collega's. En of het nu de onbevangenheid is waarmee ze iedereen benaderd, ze kon nooit geen kwaad doen bij mijn collega's, en nog niet trouwens. Ik krijg ook nu regelmatig te horen dat ik de groeten moet doen aan "my lovely wife", zowel van Filippijnse als Expat collega's.
Nu ze al een paar jaar weken en soms maanden achter elkaar Engels moet praten merk ik dat Riet af en toe het spoor wel een beetje bijster begint te raken. Vanavond moet ze naar een ALIG vergadering en toen ik vroeg of ik haar soms weg moest brengen zei ze, "No, someone is picking me up"...
Afscheid
maandag 24 maart 2014
Als je een paar jaar op een project werkt in het buitenland dan leer je heel veel mensen kennen en je krijgt een uitgebreide kennissenkring. En omdat niet iedereen dezelfde tijd op een project werkt zie je behalve komen ook veel mensen gaan. Soms vertrekken mensen omdat hun werk voor het project erop zit maar af en toe vertrekken ze omdat ze ergens anders gaan werken.
Dat laatste is het geval met mijn collega Pete die aan het bureau naast dat van mij zit, hij heeft een andere baan aangenomen en keert terug naar Singapore waar hij werkte voordat hij naar ons project op de Filippijnen kwam. Zijn vertrek heeft ook gevolgen voor Riet want Pete’s vrouw Christine is een van haar beste vriendinnen en ze ziet haar dan ook met lede ogen vertrekken.
Vandaag organiseerden de Shell vrouwen een klein afscheidsfeestje voor Christine en nog een andere vrouw die ook vertrekt, Op dat feestje werd de bovenstaande foto gemaakt, Christine zit (voor de kijker) rechts naast Riet.
Verder was het vandaag een beetje een sombere dag wat het weer betreft, het heeft vanaf een uur of twaalf tot over vijven vanmiddag geregend. En dat is best bijzonder want sinds we terug zijn uit Nederland begin januari heb ik behalve een enkele bui ’s nachts en een enkel spettertje overdag geen regen meer gezien. Goed voor alles wat groeit dus, want daarvoor was een beetje regen hard nodig.
Miskleun
zondag 23 maart 2014
Het was vandaag alweer een dag met afwisselend zon en bewolking en met heel veel wind. Dat is nu al twee maanden zo, en we moeten nog even doorbijten want volgende week is het april en dan begint het hete seizoen totdat eind juni de regentijd begint.
Gisteravond was ook al niet echt een gedenkwaardige avond. Riet had niet veel zin om de deur uit te gaan maar thuis een Big Mac gaan zitten opeten is niet mijn idee van een gezellige zaterdagavond. We gingen dus toch maar uit eten en besloten de net geopende bar “Draft” te bezoeken. Wij en heel veel anderen hadden al wekenlang uitgekeken naar de opening van deze bar recht tegenover de sportschool die op grote aanplakbiljetten op de ramen Belgische bieren (onder andere Chimay en Hoegaarden) van de tap beloofde.
Het bleek een forse tegenvaller. Allereerst is het helemaal geen bar maar een soort eetcafé. En wat we hadden kunnen weten, het zat er stampvol met Filippino’s (zoals gebruikelijk is als er iets nieuws wordt geopend) die met zijn allen een hoeveelheid lawaai produceerden waar een heavy metal concert nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Verder liep de bediening rond als een kip zonder kop, wat we ook hadden kunnen weten want dat is altijd het geval in nieuwe bars en restaurants,. We keken elkaar eens aan, besloten dat dit een slecht plan was geweest en we stapten op.
We hadden ondertussen wel trek gekregen en het dichtstbijzijnde restaurant was “Wooden House”, een steak restaurant met een goeie reputatie. Het ziet eruit als het decor van een Western, met personeel wat rondloopt als cowboys inclusief hoed en met overal houten beelden van Indianen, maar er was goeie live muziek, de steaks waren volgens de verhalen erg goed en er was plek.
Jammer genoeg bleek ook dit een vergissing. Riet en ik gingen allebei voor een “Bacon & Cheese Burger” en ook dat was niet bepaald een succes. De burger zat op een broodje wat veel weg had van een ciabatta, wat volgens mij al een cruciale fout is aangezien je je dan een ongeluk zit te kauwen, maar er zat ook nog een heel sterk overheersende smaak van kaneel aan het geheel. Kaneel? Op een hamburger??? Verder bleek de patat gebakken in oud vet wat een ranzige smaak opleverde, en daarmee was ons avondje uit eten een complete miskleun.
Ik had gewoon naar Riet moeten luisteren en voor die Big Mac moeten gaan...
De Klucht van de Kussenhoezen
zaterdag 22 maart 2014
Toen we onze tuinmeubels kochten kozen we kussenhoezen van een stof die we mooi vonden, maar waar we meteen al bang voor waren geweest gebeurde inderdaad. Na amper een jaar zaten er dusdanige slijtplekken in de stof dat het niet meer om aan te zien was en we besloten nieuwe kussenhoezen te kopen. Dat leek in eerste instantie geen probleem, we gingen naar hetzelfde winkeltje waar we ons tuinstel hadden gekocht, zochten nieuwe stof uit en gaven de maten op. Na aflevering bleek thuis dat de maten niet klopten en de vorm van de hoezen ook niet. De hoezen voor de rugkussens waren een beetje rond in plaats van vierkant en de hoezen voor de zitkussens waren of te groot of de rits zat verkeerd.
Kortom, de nieuw hoezen waren niet echt een groot succes maar we konden er met wat moeite wel mee leven dachten we. Al snel bleek dat de hoezen voor de zitkussens vreselijk verkleurden, en de naden van de te krappe hoezen voor de rugkussens begonnen te scheuren. Nadat Riet door haar gerook ook nog een paar kunstmatige gaten in de hoezen van het zitkussen van de bank had weten te fabriceren besloot ze een week of wat geleden dat er toch maar weer eens nieuwe kussenhoezen moesten komen.
Drie weken geleden ging ze terug naar het winkeltje, zocht nieuwe stof uit en gaf deze keer de eerste kussenhoezen (die we gelukkig hadden bewaard) mee als voorbeeld, in plaats van maten op te geven. Het zou twee weken gaan duren maar niet geheel onverwacht hoorden we niks. Riet besloot woensdag om maar eens een bezoekje aan de winkel af te leggen en kreeg te horen dat er wel degelijk een text bericht was verstuurd. Omdat Riet niks had ontvangen werd het telefoonnummer op de bon gecontroleerd, en dat verklaarde het probleem. Op onze bon stond Riet's goeie nummer, maar op het exemplaar van de winkel stond een nummer wat om totaal onverklaarbare reden handmatig met pen was veranderd zodat dat niet meer klopte.
Nu dit duidelijk was kwam het volgende probleem, want de inhoud van de text was geweest dat de stof die Riet had uitgezocht niet leverbaar was. Of Ma'am maar even andere stof wilde uitzoeken. Dat deed Ma'am, maar de eerste drie stoffen die ze uitzocht in de staal bleken niet leverbaar. De stoom begon nu bij Riet uit haar oren te komen en ze vroeg waarom ze haar stalen lieten zien van stof die niet leverbaar was. Ja, dat wat misschien wel een goed punt en de winkelbediende wees een paar stoffen aan die wel leverbaar waren. Riet vond iets waar ze dan wel mee kon leven en kreeg te horen dat alles vrijdag of zaterdag klaar zou zijn.
Vanmiddag kwam de text binnen bij Riet met nieuws wat haar bijna deed ontploffen. De hoezen waren klaar, maar de stof die ze had uitgezocht was (je raadt het al) niet leverbaar dus hadden ze een andere stof gebruikt die zo werd er bij aangegeven stevig was en afwasbaar, maar tot afgrijzen van Riet.... groen!
Nu heeft Riet een gloeiende hekel aan groen dus dit was voor haar de druppel. Mompelend over de plaats waar de winkelbediende de hoezen zou kunnen stoppen als de kleur haar niet beviel en dat ze daar met alle liefde bij zou willen helpen reden we samen (het leek me verstandig maar even mee te gaan) naar de winkel in de Festival Supermall.
Gelukkig bleek de schade uiteindelijk mee te vallen. De kussenhoezen bleken meer crèmekleurig dan groen te zijn, al zit er wel een klein vleugje groen in, en de kleur bleek bij thuiskomst ook nog eens heel mooi te passen bij de kleuren van ons terras. En dat niet alleen, deze keer bleken de kussens inderdaad ook te passen! En zo heeft ook deze klucht na een moeizaam verloop toch nog een goed einde.
Vrachtvervoer
vrijdag 21 maart 2014
Iets wat onmiddellijk opvalt in het verkeer hier is dat je zo weinig echte grote vrachtwagens ziet. Vrachtvervoer is er uiteraard wel maar dat gaat allemaal veel kleinschaliger, want hier wordt vrijwel alles vervoerd met Jeepney's en kleine vrachtwagentjes. Zelfs de driewielers, de motorfietsjes met een soort van zijspan (al zou ik geneigd zijn om het meer een uitbouw te noemen), worden veelvuldig gebruikt voor het bevoorraden van winkels en restaurants.
Als je iets groots koopt en dat thuis laat bezorgen dan komt dat ook steevast allemaal aan in van die kleine vrachtwagentjes. Maar als je haast hebt kun je ter plekke zelf het bezorgen regelen zoals onze vroegere buurman Larry eens deed met zijn net gekochte wasmachine. De bezorging kon pas een paar dagen later plaatsvinden en dat vond hij te laat, dus hij liet de wasmachine op een karretje zetten en naar de kant van de weg rijden. Daar wachtte hij tot er een lege Jeepney voorbijkwam en hield die aan. Hij bood de chauffeur vijfhonderd pesos als hij de wasmachine bij hem thuis wilde afleveren, wat de man maar al te graag deed want omgerekend is dat weliswaar maar net acht euro maar voor een Jeepney chauffeur een halve dagopbrengst.
De Jeeepney's zijn al kleurrijk maar die vrachtwagentjes zijn soms een verhaal apart, want behalve de officiële modellen zoals Isuzu, Nissan en Toyota rijden er ook heel wat rond die gebouwd zijn uit reserveonderdelen. Vanmiddag kwam ik in de file onderweg naar huis een hele fraaie tegen waarvan de buitenkant nog helemaal "naturel" was, behalve wat versieringen was er nooit een verf- of laklaag overheen gegaan. Achterin lag een rijke variatie aan groente, fruit, kratten en kartonnen dozen, en ook nog een paar mannen die er tussen de lading hun gemak van namen.
Let op de foto vooral even op de voeten tegen het raam van een van de mannen die achterin lag te slapen...
Ochtenritueel
donderdag 20 maart 2014
Het eerste onderdeel van mijn ochtendritueel als ik ‘s morgens beneden kom is zorgen voor de katten. Dat hoef ik zelf niet te onthouden, daar herinneren ze me wel aan. Abby ligt steevast al voor de slaapkamerdeur en Monster wacht me tegenwoordig op onder aan de trap.
De bedoeling is dan uiteraard dat ik ze wat te eten geef waar vooral Monster me altijd luidruchtig aan herinnert en zelfs als ik die klaagzang niet door heb dan wordt het wel duidelijk doordat ze op nadrukkelijke wijze heen en weer gaat lopen tussen de etensbak en de kast waarin de zak met kattebrokken staat. Ik krijg altijd de indruk dat het er niet eens zo zeer om gaat dat ze te eten krijgen, want Estela geeft ze hun portie blikvoer als ik weg ben, maar meer dat er wat in die lege bak zit.
Zo gauw ik aan die voorwaarde heb voldaan gaan de beide dames op de keukenvloer met elkaar liggen dollen terwijl ik mijn brood sta te smeren, maar soms dan willen ze meteen naar buiten. Toch zullen ze nooit als gekken de tuin in stormen zo gauw ik de deur open doe, ze speuren eerst door de open deur de omgeving af om te zien of er geen gevaar dreigt om dan voorzichtig naar buiten te sluipen.
Aan het gedrag van Monster op die momenten kun je goed zien dat ze afstamt van wilde katten. Als ze eenmaal buiten staat is het eerste wat ze doet een hoger punt opzoeken om vandaar een minuut of wat de omgeving af te speuren. Soms springt ze op de tafel, soms op de bank, maar altijd zie je die nek omhoog gaan en het koppie speurend in de rondte gaan. En dan springt ze bovenop Abby terwijl die nietsvermoedend langs komt lopen...
En vandaag was weer een bijzondere dag want achtentwintig jaar geleden werd onze oudste zoon geboren. Van harte gefeliciteerd, Robin!
Bijzonder cadeautje
woensdag 19 maart 2014
We kregen op het werk vandaag allemaal een cadeautje en dat was een tamelijk bijzonder cadeautje. Zoals ik een tijdje geleden al heb verteld is dit jaar voor Shell een bijzonder jaar op de Filippijnen want dit jaar viert Shell zijn honderd-jarige aanwezigheid in dit land. Je ziet nu over waar je de Shell logo’s ziet het zinnetje “100 Taon 1914-2014” erbij staan als herinnering aan dit feit. "Taon" betekent jaar maar dat hadden jullie vast al wel door.
Het cadeautje van vandaag had direct te maken met de viering van de honderdjarige aanwezigheid van Shell op de Filippijnen en tegelijk was het ook een kleine bonus. We kregen namelijk allemaal een bedrag van vijfduizend pesos, uitgekeerd in de speciale honderd pesos biljetten met daarop het speciale herinneringslogo, en een vel met vier ongesneden exemplaren van die speciale honderd pesos biljetten zo uit de drukkerij als speciale herinnering.
Behalve deze leuke geste was er nog meer goed nieuws want we kregen vandaag officieel het resultaat te horen van het grootscheepse interne onderzoek wat er naar ons project is gedaan. Er waren maar drie middelmatige bevindingen aan het licht gekomen die allemaal te maken hebben met procedures en die dus vrij eenvoudig kunnen worden aangepast, en nog drie kleine aanbevelingen. Dat leverde ons uit het rijtje “slecht, onvoldoende, voldoende, goed” de kwalificatie “voldoende” op en daar is iedereen, en met name de leiding van het project, erg blij mee.
Een “goed” wordt zelden gegeven want dan mogen er helemaal geen bevindingen zijn, maar we kregen van het onderzoeksteam te horen dat we in feite een dikke voldoende hebben alleen bestaat die kwalificatie niet. In het vorige jaar zijn er vijf grote projecten onderzocht en vier daarvan werden gekwalificeerd als “slecht” en de vijfde kreeg net als wij “voldoende”. Dat geeft wel aan hoe grondig die onderzoekers te werk gaan en hoeveel waarde je kunt hechten aan een voldoende.
Blije gezichten dus bij de leiding, en opluchting bij de rest omdat we eindelijk weer gewoon aan het werk kunnen gaan...
Meer koelruimte
dinsdag 18 maart 2014
Hoewel we in onze keuken een redelijk grote koelkast hebben staan hebben we daarin eigenlijk altijd gebrek aan ruimte. Je kunt eigenlijk wel stellen dat je in het Filippijnse klimaat nooit genoeg koelruimte kunt hebben, en niet alleen vanwege de bederfelijkheid. Koude drankjes zijn bij warm weer natuurlijk altijd lekker en daarvoor wil je dan ook genoeg ruimte hebben, maar ook zaken als chocolade (hagelslag!) kun je hier eenvoudigweg niet buiten de koelkast bewaren want in een normale kast smelt dat.
Het is dus eigenlijk altijd al schipperen geweest met de beschikbare ruimte in onze koelkast en Riet keek dan ook al een tijdje uit naar een klein tweede koelkastje, liefst een tafelmodelletje, wat we dan speciaal voor koude drankjes zouden gaan gebruiken. En het probleem werd een week of wat geleden nog groter toen onze vorige waterkoeler het begaf, want dat ding had een handig koelvakje onderin wat onze nieuwe niet heeft.
Maar gelukkig deed zich een buitenkansje voor toen vorige week een van Riet’s vriendinnen vertelde dat ze met haar man, die trouwens een collega van mij is, gaan verhuizen naar Singapore. En zij had een klein koelkastje wat ze niet van plan was om mee te nemen en wat ze dus wel voor een vriendelijk prijsje van de hand wilde doen. Mooi geregeld dachten wij, en vandaag kwamen ze het apparaat brengen. Het bleek alleen dat Riet het niet helemaal goed begrepen had want het kleine koelkastje bleek niet het door Riet begeerde tafelmodelletje te zijn maar een weliswaar niet al te grote maar toch gewone staande koelkast.
Gelukkig is onze keuken groot zat en konden we het ding makkelijk kwijt. En in plaats van een beetje extra koelruimte hebben we nu veel meer extra koelruimte. Handig toch...
Gezonde voeding
maandag 17 maart 2014
Bij Shell Philippines zijn ze een weekje of wat geleden begonnen met voorlichtingsacties over gezonde voeding. Dat is op zich niet zulk spannend nieuws maar hier laten ze het niet bij woorden maar worden de acties ook actief gepromoot. Dat gebeurt onder andere door iedere maandag te zorgen voor wat gezonds voor iedereen. Vaak is het fruit, en in de kleine pantry op onze verdieping stond vanmorgen dan ook een grote mand die tot de nok toe gevuld zat met aardbeien.
De gemiddelde Filippijn is niet groot en zeker niet vet maar de meer welgestelde Filippino’s, en daarvan lopen er met name in onze buurt heel wat rond, hebben vaak zoals dat zo mooi het te kampen met overgewicht. Of zeg eigenlijk maar gerust dat ze moddervet zijn, wat geen wonder is als je ziet hoe de fastfood restaurants overal uit de grond schieten. En dan heb ik het niet alleen over McDonalds maar meer nog over de lokale favoriet Jollybee.
Riet en ik zitten graag af en toe bij het Italiaanse restaurant “Italianni’s” in het Alabang Town Center omdat dat een terras buiten heeft, en we zien op zo’n avond dan heel wat “gewichtige” Filippino’s voorbij komen. Met name aan de kinderen zie je het al, die hebben vaak echt al het figuur van een Michelin mannetje, en als je dan de ouders ernaast ziet weet je ook meteen hoe dat komt.
Het is natuurlijk wel deels de schuld van de culturele erfenis van zowat heel Zuid-Oost Azië waar een fors lichaam aangeeft dat je goed te eten hebt en dus welgesteld bent. Daar kan de moderne tijd, die een heel ander licht werpt op overgewicht, hier nog niet helemaal tegenop.
Hoe het ook zei, de aardbeien vonden gretig aftrek en de mand was in een mum van tijd leeg...
Slachtoffer
zondag 16 maart 2014
Meteen nadat Riet vanmorgen naar buiten stapte kwam ze weer naar binnen en zei, “Er ligt een dood vogeltje op het terras”. Dan moet je dat opruimen zei ik, maar een beetje beteuterd zei ze, “Dat durf ik niet”. Ik ging dus zelf maar naar buiten om te zien wat er dan wel zo afschrikwekkend was, en ik moet toegeven dat het er niet fraai uit zag.
Vlak bij de tuintafel lag inderdaad een dood vogeltje, een wenkbrauw buul-buul (zo heten ze echt), en zo te zien had een kat het te pakken gehad want het buikje lag helemaal open. In eerste instantie dacht ik meteen aan een van onze katten maar dat geloof ik achteraf niet want die krijgen genoeg te eten en zouden het vogeltje als ze het gevangen hadden alleen als speelgoed hebben gebruikt. Bovendien zag ik toen ik het aangevreten kadavertje opschepte dat het al helemaal stijf was en dus al een tijdje dood. Ik vermoed dus dat het een wilde kat is geweest die vannacht ons terras heeft gebruikt als openlucht restaurant.
Maar sluitend bewijs voor de onschuld van onze katten heb ik niet want het zijn allebei echte jagers. Abby heeft al eens een vogeltje te pakken gehad wat overmoedig laag door de tuin vloog en zich volkomen verkeek op de op het oog nogal luie Abby, maar dat beestje had de mazzel dat het gebeurde terwijl Riet het zag en die joeg Abby nog op tijd weg. En ik moet ook zeggen dat de vogels het aan zichzelf te danken hebben want ondanks de duidelijke aanwezigheid van onze katten zitten ze veelvuldig in de takken van de bomen in onze tuin.
Vanmiddag toen Riet de sproeier had aangezet gingen ze er zelfs weer eens uitgebreid en volkomen in het zicht voor zitten. Of onze gevederde bezoekertjes nu weten dat de waterstralen de katten ervan weerhouden om toe te slaan aangezien hun jachtinstinct het blijkbaar moet afleggen tegen de afkeer om nat te worden weet ik niet maar ze genoten zichtbaar van hun bad en stoorden zich totaal niet aan de toekijkende katten...
Oefenen, oefenen...
zaterdag 15 maart 2014
Karel's vriendin Gemma heeft bij ons overnacht want na het afscheid van Karel gisteravond was het uiteraard te laat voor haar om nog helemaal via Batangas terug te reizen naar haar woonplaats Sabang op Mindoro. De logeerkamer stond toch nog gereed omdat we Karel en Gemma al eerder deze week hadden verwacht dus dat was geen enkel probleem.
Het was in eerste instantie de bedoeling dat ze na het ontbijt met de bus van Alabang naar Batangas zou reizen om daar de ferry te nemen naar Mindoro, maar omdat wij toch geen dringende zaken hadden vanochtend besloten we dat we haar net zo goed door Lito met onze auto naar Batangas konden laten brengen. Gemma was ons uiteraard dankbaar voor deze geste maar het was voor ons in feite geen enkele moeite. Het enige was dat ik mijn zaterdagochtend bakkie heb gemist, maar eerlijk gezegd als ik dat zo graag had gewild dan had ik dat stukje naar het ATC makkelijk kunnen lopen, dus houdt het maar op gemakzucht.
De tijd die ik normaal gesproken anders besteed op zaterdagochtend heb ik geprobeerd nuttig te besteden. Het is net bekend geworden dat het volgende optreden met onze project band op 9 mei zal zijn op het volgende personeelsfeest. We zijn dus al weer druk aan het oefenen en dat valt niet mee want de malloten hebben besloten dat we allemaal andere nummers gaan spelen dan de vorige keer. Nog stom als je het mij vraagt, maar goed, ik ga mijn best doen.
Ik heb dus een groot deel van de dag besteed aan het opzetten van nieuwe snaren en het instuderen van nummers waar ik tot voor kort nog nooit van had gehoord. Ja, wie van mijn leeftijd luistert er nou naar Jesse J of Lorde, en wat is in vredesnaam Glee?
Toch nog bezoek
vrijdag 14 maart 2014
Halverwege de week kregen we toch nog contact met mijn ouwe maat Karel nadat hij afgelopen maandag niet was op komen dagen. Het bleek dat het vliegtuig waarmee hij en zijn vriendin Gemma terug vlogen flinke vertraging had waardoor ze niet meer in de gelegenheid waren geweest om nog door te reizen naar Manila, en omdat we in eerste instantie geen contact konden krijgen kon er geen nieuwe afspraak worden gemaakt.
Dat lukte dus halverwege de week wel en we spraken af voor vanavond. Dit was voor Karel ook de laatste avond van zijn maand op de Filippijnen, vannacht vliegt hij terug naar Nederland en hij moest dus vanavond afscheid nemen van zijn vriendin Gemma. Maar voordat Karel terugvliegt zijn ze dus samen nog even bij ons langs geweest.
Na bij ons thuis kennis gemaakt te hebben met Gemma zijn we met zijn vieren naar de San Mig pub geweest om nog wat te eten en te drinken voordat Karel om een uur of tien met de taxi vertrok naar het vliegveld. Gemma overnacht bij ons en gaat morgen terug naar haar woonplaats Sabang op het ten zuiden van Luzon gelegen eiland Mindoro waar ze een klein pension runt. De bedoeling is dat ze van de zomer naar Karel in Nederland gaat en met een beetje mazzel zien we ze daar dan als wij daar ook zijn.
Verder is het nieuws dat het grote interne onderzoek naar ons project vandaag afgelopen was. We weten nog niet wat de resultaten zijn maar gezien het feit dat de bazen allemaal met een enorme smile op hun gezicht rond liepen vandaag ziet het er naar uit dat het resultaat positief was. Er werd tenminste al een spontaan feestje georganiseerd in de Union Jack Tavern aan het eind van de middag, waar ik dus helaas niet naar toe kon. Aanstaande maandag horen we de officiële uitslag, ik ben benieuwd.
Kampioen Selfies
donderdag 13 maart 2014
Er stond vandaag wereldwijd een grappig bericht over de Filippijnen in de kranten, zelfs in de Nederlandse, zij het dat daarbij weer eens een paar dingen verkeerd werden weergegeven. Het bericht betrof het maken van selfies, en voor degenen die de afgelopen maanden onder een steen hebben geleefd, een selfie is een foto van jezelf door jezelf, meestal gemaakt met je eigen mobiele telefoon en daarna gepost op sociale websites zoals Facebook of Instagram.
Wat is namelijk het geval, het prestigieuze tijdschrift TIME Magazine heeft namelijk een database samengesteld met selfies die op de website Instagram zijn geplaatst (of gepost zoals dat heet). En uit de gegevens in die database is de conclusie getrokken dat Makati City en Pasig City samen wereldkampioen selfie zijn. Nergens in de wereld werden er namelijk meer selfies gemaakt dan in deze twee deelsteden van Manila samen, zo'n 258 op iedere honderdduizend inwoners, en dat schijnt dus een record te zijn.
In de Nederlandse kranten werd alleen de "stad" Makati genoemd maar dat klopt dus niet. Makati is niet echt een stad maar wat wij in Nederland zouden noemen een deelgemeente van Manila. En het was ook niet alleen Makati maar de combinatie van Makati en de naastgelegen deelgemeente Pasig. En nog belangwekkend was dat de Filippijnen zelfs twee keer in de top tien staan want Cebu City staat op de negende plaats.
Feit is dat Filippino's gewoon graag op de foto gaan. Een foto is pas een foto als ze er met hun eigen smoel en liefst ook de rest van hun gezelschap op staan, en als het even kan ook lachend en springend. Ik heb inmiddels heel veel Filippijnse vrienden op Facebook en ik zie iedere dag een hele stroom foto's voorbijkomen van hunzelf, en of ze nou ergens bijzonders geweest zijn of gewoon op hun werk maakt daarbij niet uit. De enige uitzonderingen op deze regel zijn eigenlijk de foto's van hun eten, want alles wat ze eten wordt ook geplaatst, pardon, gepost.
Affijn, wij zijn er al aan gewend al kan Riet zich nog steeds behoorlijk ergeren aan de hoeveelheid foto's die er bij iedere scheet gemaakt moeten worden. En over foto's gesproken, ik heb de foto's van ons laatste uitstapje naar Bohol met Robin en Chantal eindelijk op deze website gezet dus als jullie geïnteresseerd zijn kunnen jullie een kijkje nemen via de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link.
Woensdagavond
woensdag 12 maart 2014
De woensdagavond stelde me deze week voor nogal wat organisatorische problemen, en dat net terwijl ik dacht dat ik de indeling van mijn doordeweekse avonden aardig voor elkaar had. Er zijn namelijk nogal wat vrijetijds activiteiten die gecoördineerd moeten worden: twee keer in de week fitness, de Quiz Night in de Union Jack Tavern en sinds kort ook weer het oefenen met de band voor het komende project feest. De afgelopen weken was die indeling geen probleem, fitness op maandag en donderdag, de Quiz Night vast op woensdag en het oefenen met de band op dinsdag. Keurig geregeld dacht ik, maar daar is deze week verandering in gekomen.
Normaal gesproken doe ik op maandag na het werk een uur spinning op de sportschool, maar sinds deze week is die les verplaatst naar de woensdag. En dat zou nog net kunnen in combinatie met de Quiz Night maar nu heeft de band besloten dat er voortaan op woensdagavond geoefend gaat worden. En dat kan dus eigenlijk niet want daardoor komen zowel de spinning sessie als de Quiz Night in het gedrang. En eigenlijk heb ik geen zin om te kiezen dus moet er wat geregeld gaan worden. Ik heb vanavond de spinnig opgeofferd maar ik ga toch maar eens met mijn mede bandleden overleggen.
Over de Quiz Night gesproken, we zijn vanavond weggevaagd en volkomen kansloos laatste geworden van de zes deelnemende teams. En gek genoeg deden we het juist hartstikke goed voor ons doen met op vrijwel alle vragen minstens acht punten van de tien, en zelfs een paar negens en een enkele keer alles goed. Het was dan ook erg frustrerend om te zien dat telkens als wij weer een fraaie score haalden van acht punten, de andere teams er dus negen of tien hadden.
Het moet gezegd dat we wel onze bedenkingen hebben omtrent de eerlijkheid van sommige teams. Er doet bijvoorbeeld een team mee van Filippino’s wat vroeger altijd in de onderste regionen eindigde. Sinds een paar weken doen ze constant mee om de prijzen, en wij geloven niet dat dat komt omdat ze opeens heel veel hebben bijgeleerd. We hebben ze vanavond eens in de gaten gehouden en geconstateerd dat er voortdurend Smartphones en Tablets werden gebruikt, en wij denken niet dat ze alleen hun email zaten te lezen.
Het was wel heel erg opvallend dat ze met name slecht scoorden bij vragen die niet makkelijk op te zoeken waren, zoals een vraag met muziek fragmenten. Maar een vraag over vlaggen, waarbij toen vlaggen werden getoond (waarvan wij er met moeite vier raadden) leverde bij hun een score op van tien punten en dus alles goed. Zelfs de teams die het altijd erg goed doen haalden dat niet, want laten we eerlijk zijn, wie weet nou hoe de vlag van Angola eruit ziet? Ja, als ik met mijn iPad ga zoeken dan vind ik het waarschijnlijk zo. Maar dat doen wij niet want wij zijn eerlijk.
Tenminste, bijna altijd. Riet vindt namelijk dat als we een antwoord weten in het Nederlands en we het Engelse woord niet weten dat ze dan het recht heeft om dat op haar iPhone op te zoeken. En dat klinkt rechtvaardig. Toch?
Normaal gesproken doe ik op maandag na het werk een uur spinning op de sportschool, maar sinds deze week is die les verplaatst naar de woensdag. En dat zou nog net kunnen in combinatie met de Quiz Night maar nu heeft de band besloten dat er voortaan op woensdagavond geoefend gaat worden. En dat kan dus eigenlijk niet want daardoor komen zowel de spinning sessie als de Quiz Night in het gedrang. En eigenlijk heb ik geen zin om te kiezen dus moet er wat geregeld gaan worden. Ik heb vanavond de spinnig opgeofferd maar ik ga toch maar eens met mijn mede bandleden overleggen.
Over de Quiz Night gesproken, we zijn vanavond weggevaagd en volkomen kansloos laatste geworden van de zes deelnemende teams. En gek genoeg deden we het juist hartstikke goed voor ons doen met op vrijwel alle vragen minstens acht punten van de tien, en zelfs een paar negens en een enkele keer alles goed. Het was dan ook erg frustrerend om te zien dat telkens als wij weer een fraaie score haalden van acht punten, de andere teams er dus negen of tien hadden.
Het moet gezegd dat we wel onze bedenkingen hebben omtrent de eerlijkheid van sommige teams. Er doet bijvoorbeeld een team mee van Filippino’s wat vroeger altijd in de onderste regionen eindigde. Sinds een paar weken doen ze constant mee om de prijzen, en wij geloven niet dat dat komt omdat ze opeens heel veel hebben bijgeleerd. We hebben ze vanavond eens in de gaten gehouden en geconstateerd dat er voortdurend Smartphones en Tablets werden gebruikt, en wij denken niet dat ze alleen hun email zaten te lezen.
Het was wel heel erg opvallend dat ze met name slecht scoorden bij vragen die niet makkelijk op te zoeken waren, zoals een vraag met muziek fragmenten. Maar een vraag over vlaggen, waarbij toen vlaggen werden getoond (waarvan wij er met moeite vier raadden) leverde bij hun een score op van tien punten en dus alles goed. Zelfs de teams die het altijd erg goed doen haalden dat niet, want laten we eerlijk zijn, wie weet nou hoe de vlag van Angola eruit ziet? Ja, als ik met mijn iPad ga zoeken dan vind ik het waarschijnlijk zo. Maar dat doen wij niet want wij zijn eerlijk.
Tenminste, bijna altijd. Riet vindt namelijk dat als we een antwoord weten in het Nederlands en we het Engelse woord niet weten dat ze dan het recht heeft om dat op haar iPhone op te zoeken. En dat klinkt rechtvaardig. Toch?
Bezoek, geen bezoek...
dinsdag 11 maart 2014
Mijn ouwe makker Karel heeft de afgelopen maand op de Filippijnen doorgebracht om zijn nieuwe Filippijnse vriendin te bezoeken, en na wat met haar te hebben rondgereisd zou hij vandaag samen met haar terug komen voor een paar dagen Manila samen voordat hij terug reist naar Nederland. Riet en ik hadden aangeboden om dan bij ons te komen logeren voor die paar dagen en dat leek Karel een prima idee.
Afgelopen zondag kreeg ik een berichtje via Facebook waarin Karel vroeg om ons adres zodat hij wist waar hij de taxichauffeur naar toe kon laten rijden. Dat leek me wel vrij essentieel, dus ik gaf antwoord met de gevraagde informatie en verwachtte eigenlijk dat de zaak daarmee in orde zou zijn.
Karel en zijn vriendin zouden om zes uur vanmiddag op de luchthaven NAIA aankomen en ik was niet weinig verbaasd toen ik alweer via Facebook aan het eind van de middag een berichtje zag van Karel met alweer de vraag om ons adres, en deze keer ook om mijn telefoonnummer. Hij had zelf geen telefoon meer zei hij ook nog en ik herinnerde me inderdaad een eerder bericht op Facebook waarin hij zei dat hij die ergens in de Zuid-Chinese Zee had laten vallen.
Riet had overigens eenzelfde bericht van hem gehad, maar ook via Facebook en dat beloofde dus niet veel goeds. Want hoe zou hij die berichten gaan lezen zonder Smartphone? Hij zou dan toch een pc moeten zien te vinden, en zonder telefoon zou de communicatie helemaal lastig zijn want nu konden we niet bellen of texten. Het zag er naar uit dat dit niet helemaal goed zou gaan.
En dat ging het ook niet. Riet en ik hebben tot acht uur vanavond gewacht en zijn toen maar een eitje gaan bakken. We waren van plan geweest om met onze gasten uit eten te gaan maar dat ging dus niet door. We hadden al geen zin meer om de deur nog uit te gaan en bovendien was er de kans dat ons bezoek alsnog op de stoep zou staan.
Maar dat gebeurde niet, Karel en vriendin kwamen niet opdagen. We hebben ook geen idee waar ze uithangen want ondanks dat we de hele avond Facebook in de gaten hebben gehouden kwam er geen bericht. En hiermee is bewezen dat Facebook misschien wel goed is om je hele hebben en houden op het internet te plaatsen maar dat het in feite een waardeloos communicatiemiddel is!
Of is er soms nog een vliegtuig op onverklaarbare wijze verdwenen, tussen Palawan en Manila?
Afgelopen zondag kreeg ik een berichtje via Facebook waarin Karel vroeg om ons adres zodat hij wist waar hij de taxichauffeur naar toe kon laten rijden. Dat leek me wel vrij essentieel, dus ik gaf antwoord met de gevraagde informatie en verwachtte eigenlijk dat de zaak daarmee in orde zou zijn.
Karel en zijn vriendin zouden om zes uur vanmiddag op de luchthaven NAIA aankomen en ik was niet weinig verbaasd toen ik alweer via Facebook aan het eind van de middag een berichtje zag van Karel met alweer de vraag om ons adres, en deze keer ook om mijn telefoonnummer. Hij had zelf geen telefoon meer zei hij ook nog en ik herinnerde me inderdaad een eerder bericht op Facebook waarin hij zei dat hij die ergens in de Zuid-Chinese Zee had laten vallen.
Riet had overigens eenzelfde bericht van hem gehad, maar ook via Facebook en dat beloofde dus niet veel goeds. Want hoe zou hij die berichten gaan lezen zonder Smartphone? Hij zou dan toch een pc moeten zien te vinden, en zonder telefoon zou de communicatie helemaal lastig zijn want nu konden we niet bellen of texten. Het zag er naar uit dat dit niet helemaal goed zou gaan.
En dat ging het ook niet. Riet en ik hebben tot acht uur vanavond gewacht en zijn toen maar een eitje gaan bakken. We waren van plan geweest om met onze gasten uit eten te gaan maar dat ging dus niet door. We hadden al geen zin meer om de deur nog uit te gaan en bovendien was er de kans dat ons bezoek alsnog op de stoep zou staan.
Maar dat gebeurde niet, Karel en vriendin kwamen niet opdagen. We hebben ook geen idee waar ze uithangen want ondanks dat we de hele avond Facebook in de gaten hebben gehouden kwam er geen bericht. En hiermee is bewezen dat Facebook misschien wel goed is om je hele hebben en houden op het internet te plaatsen maar dat het in feite een waardeloos communicatiemiddel is!
Of is er soms nog een vliegtuig op onverklaarbare wijze verdwenen, tussen Palawan en Manila?
Helpdesk en Barcino
maandag 10 maart 2014
Het grootste gedeelte van de dag heb ik naar mijn beeldscherm zitten staren, kijkend hoe de cursor zich vanzelf over het scherm bewoog en er allerlei dingen vanzelf leken te gebeuren. Nee, mijn computer is niet bezeten door een boze geest, hij werd op afstand bestuurd door iemand van de Helpdesk die probeerde een probleem op te lossen wat ik zelf niet mag doen.
Alle Shell computers zijn namelijk “gelockt”, wat inhoudt dat je zelf vrijwel niets kunt veranderen. De reden hiervoor is te begrijpen, vrijwel iedereen tegenwoordig denkt dat hij of zij een computer expert is en dat heeft Shell in het verleden heel wat tijd en geld gekost. Mensen denken dat ze er verstand van hebben, verzieken hun computer totaal en verergeren daarna het probleem door te proberen het zelf op te lossen.
Om dat te voorkomen kun je nu zelf dus niks meer “repareren”, daarvoor moet je naar de Helpdesk bellen. Iemand van de Helpdesk neemt dan op afstand de besturing van je computer over en verhelpt als het goed is je probleem. Ik zeg bewust “als het goed is” want het personeel van die Helpdesk heeft niet altijd het buskruit uitgevonden om het maar eens zwak uit te drukken. Die Helpdesk is namelijk niet van Shell, om kosten te besparen is dat uitbesteed aan een extern bedrijf en die zetten om hun winst zo hoog mogelijk te houden natuurlijk niet hun slimste mensen aan de telefoons.
Vandaag was ik weer eens aan de beurt. Ik had een probleem en moest gedurende vier uur verspreid over drie verschillende sessies toekijken hoe de ene stompzinnige actie volgde op de andere. Is het wachten al frustrerend genoeg, het is nog veel erger als je er zelf toevallig wel verstand van hebt en met jeukende vingers naar het geknoei van een of andere nitwit moet gaan zitten kijken. Mijn probleem is dus nog steeds niet opgelost maar morgen is er weer een dag schijnt...
Gelukkig was de avond een stuk beter. Mijn voormalige collegaatje Leena was in de stad voor een werkbezoek en Riet en ik hadden haar uitgenodigd om samen ergens te gaan eten. Het werden tapas bij Barcino in Makati, en het was weer ouderwets gezellig!
Nog meer wateroverlast...
zondag 09 maart 2014
Twee weken geleden heb ik al gemeld dat de watermaatschappij Manylad overal in de Village bezig is met het vervangen van de waterleidingbuizen, dat is nog steeds in volle gang. Met name in het oude deel van de Village, zeg maar de oostkant (wij zitten aan de westkant) zijn overal de straten opengebroken en is het soms lastig manoeuvreren met de auto om er langs te komen.
Want haast om zo'n gat weer dicht te maken hebben ze niet, ook al zit het op nog zo'n vervelende plek voor het verkeer. Het gebeurt dan ook regelmatig dat er midden op een klein kruispunt een soort schuttersput is met daaromheen een afzetting waar het verkeer maar moeizaam omheen kan. Jammer maar helaas, het werk moet gedaan, en overlast zegt U? Ja, daar kunnen wij ook niks aan doen. Opschieten? Nee, dat is een heel nieuw woord voor het Filippijnse woordenboek...
Af en toe is er heus wel eens wat klaar, maar of je daar dan achteraf blij mee moet zijn is maar de vraag. De gaten en sleuven worden dichtgemaakt met een laagje asfalt maar dat wordt net zo gedaan als het schilderwerk. De ondergrond is niet belangrijk, gewoon eroverheen knallen met die hap. Het gevolg is dat het wegdek nu nog veel slechter is dan het al was want die laag asfalt in de sleuven en gaten gaat dus verzakken.
Bij de hoofdingang hebben ze de halve stoep weggebroken om de buizen te kunnen vervangen. Vier dagen geleden is de sleuf is dichtgegooid en geasfalteerd, en vandaag is wat er niet is ingezakt al weer grotendeels afgebrokkeld. En de vraag is of dit een noodreparatie was die later door een betere permanente reparatie wordt vervangen. Ik geloof dat niet zo want ze kennen hier maar één soort reparatie, en in Nederland noemen we dat lapwerk...
Waterproblemen
zaterdag 08 maart 2014
Al sinds een week of drie vertoont onze waterkoeler kuren en dat is gezien het feit dat het kraanwater beter niet als drinkwater gebruikt kan worden een tamelijk onmisbaar apparaat. Het apparaat levert normaal gesproken behalve gekoeld water ook heet water maar die functie heeft het weken geleden al begeven. Nu hebben we ook een waterkoker dus zo erg was dat niet, maar nu weigert dus ook de tap voor het gekoelde water regelmatig dienst, want soms komt er niks meer uit en na enige tijd doet het kreng het opeens weer.
Riet besloot van de week om toch maar tot de aanschaf van een nieuw apparaat over te gaan, maar dat viel zoals met alles wat je hier wilt kopen weer niet mee. Toen ze er een had uitgezocht bij het lokale equivalent van Peursum kreeg ze te horen dat het apparaat uit het magazijn gehaald moest worden en of ze maar even anderhalf uur wilde wachten. Nee, ze kon niet nu betalen en later ophalen. En nee, ook de chauffeur kon het ding niet later ophalen. En nee, het apparaat werd niet alvast uit het magazijn gehaald zodat het klaar stond ze als ze later terugkwam. Ook goed, dacht Riet, dan ga ik ergens anders kijken.
De volgende winkel, onze lokale variant van de Gamma, had er een staan maar dat was de enige want er was geen andere meer op voorraad. Riet vroeg of ze dan dit showroom model kon krijgen en na enige aarzeling kon dat. Onze kapotte waterkoeler thuis had een mini-koelkastje onderin, en aangezien deze nieuwe ook zo'n extra opbergruimte had vroeg Riet of dit ook een koelvak was. "Yes, Ma'am" was het antwoord, maar bij thuiskomst bleek dat uiteraard volkomen gelogen. Nou ja, Riet is niet bij die lezing over culturele verschillen geweest zullen maar denken.
Maar goed, we hebben weer een functionerende waterkoeler met gekoeld en heet water, maar we waren er nog niet. In een van de badkamers bleek een kraan zodanig lek dat we hem hebben moeten afsluiten en onze airco in de huiskamer leek vandaag na zijn onderhoudsbeurt van een paar dagen geleden ook wel een lekkende kraan, zoveel water stroomde er vanmiddag uit. Tijd dus voor een telefoontje naar onze huisbaas.
En dat allemaal nadat we deze maand eindelijk voor het eerst sinds drie maanden weer eens een normale waterrekening kregen...
Project nieuws
vrijdag 07 maart 2014
Even weer een kleine update over het werk, want anders mochten jullie misschien vergeten waarom we hier eigenlijk zijn.
Deze week is in de haven van Batangas, ongeveer tachtig kilometer ten zuiden van Manila, het schip "Ndeavor" aangekomen. Dit schip, van het Nederlandse bedrijf Boskalis, gaat de zeebodem op de plek waar het nieuwe platform moet komen te staan prepareren. Het platform komt namelijk met vier poten op de bodem van de Zuid-Chinese Zee te staan die ter plekke iets meer dan veertig meter diep is.
Om het platform zo stabiel mogelijk te laten staan wordt de bodem eerst geëgaliseerd waarna er een laag stenen wordt gelegd waar de poten dan op komen te rusten. Op dit moment worden er voorraden met stenen van een steengroeve met vrachtwagens naar de haven van Batangas gereden waar ze op het schip zullen worden geladen. Het is dan nog een aardig stukje varen want de plek van bestemming ligt meer dan driehonderd kilometer ten zuid-westen van Batangas, voor de kust van het eiland Palawan.
Boskalis gaat ook het transport verrichten van het nieuwe platform naar deze ligplek vanuit de scheepswerf in Subic, en dat wordt een tochtje van ruim vierhonderd kilometer. Ook de installatie van het nieuwe platform ter plekke gaat worden uitgevoerd door Boskalis, dus dit wordt hopelijk weer een mooi Nederlands succesje.
Mag ook wel want voor het hele grapje moet zo'n zestig miljoen dollar worden betaald...
Ziektegevalletje
donderdag 06 maart 2014
Nee, hier is niks aan de hand, wij zijn allebei kerngezond (voor zover we weten), maar er was wel een vervelend bericht vanmorgen uit Nederland. Chantal is al sinds zij en Robin hier zijn vertrokken niet erg lekker, ze heeft al twee weken verschijnselen van griep en is inmiddels zelfs al naar het ziekenhuis geweest. Volgens de dokter was het een zware griep maar ze had ook op één na alle verschijnselen van Dengue.
Dengue, oftewel knokkelkoorts, is een typische tropische ziekte die veroorzaakt wordt door een virus wat overgebracht wordt door de tijgermug, een nogal grote gestreepte muggensoort die in heel Zuid-Oost Azië veelvuldig voorkomt. De ziekte heeft een incubatietijd van één tot twee weken en het zou dus best kunnen kloppen dat Chantal dat heeft opgelopen hier. Ze heeft regelmatig last gehad van behoorlijk grote en vervelende muggenbeten dus zo onlogisch zou het niet zijn.
Dengue is gevaarlijk en kan, afhankelijk van je lichamelijke gesteldheid, zelfs dodelijk zijn dus het is niet iets waar je licht over moet denken. In het geval van Chantal valt het gelukkig mee want volgens de dokter is het geen Dengue maar een flinke griep en die kun je overal oplopen.
Die griepverschijnselen kunnen eigenlijk helemaal niks met hun bezoek aan de Filippijnen te maken hebben want kijk maar op de foto, die is gemaakt op de laatste avond vlak voor hun vertrek. Zo te zien hadden ze het allebei nog prima naar hun zin en ze hadden nog een flinke eetlust ook!
Nee, mij lijkt het meer een duidelijke aanwijzing van het lichaam. Zit je net lekker op de warme en zonnige Filippijnen, ga je terug naar dat kwakkelweer als Nederland. Ik zou er ook spontaan griep van krijgen...
Autonieuws
woensdag 05 maart 2014
Af en toe moet je eens een meevallertje hebben en dat hadden we deze week. Vorige week meldde onze chauffeur Lito dat hij verdachte geluiden hoorde bij het remmen en hij had gelijk. Er klonken metaalachtige geluiden uit de richting van het linkervoorwiel als er geremd werd, en die geluiden leken te wijzen op een versleten remblok.
Als er iets is aan een auto waarvan ik zeker moet weten dat het goed werkt zijn het wel de remmen en ik stuurde Lito dan ook meteen naar de garage om het probleem na te laten kijken. Nou gaat dat hier niet zo soepel als in Nederland waar de auto waarschijnlijk meteen op de brug was gezet om te kijken wat er aan de hand was. Nee, hier besloten ze eerst dat de auto dringend aan een zestigduizend kilometer beurtje toe was en werd de olie ververst, de bougies vervangen en het motorblok nagekeken en schoongemaakt. Voor de remmen moest een afspraak worden gemaakt en dat werd gisterochtend.
Ik verwachtte dat de remblokken vervangen zouden moeten worden en misschien zelfs wel de remschijven omdat de metaalachtige geluiden leken te wijzen op verregaande slijtage, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Het bleek zelfs maar een kleinigheidje, er was een stukje metaal te zijn gekomen tussen het remblok en de cilinder waar het remblok in zit en dat had weliswaar de rare geluiden maar geen schade opgeleverd.
Om zeker te zijn dat alles met het remsysteem in orde was zijn alle wielen van de auto eraf geweest en alle remmen gecontroleerd. En toen de rekening kwam werd er nog een behoorlijk verschil met Nederland duidelijk want het totaalbedrag, inclusief de kleine beurt, was minder dan tweeduizend pesos oftewel net iets meer dan dertig euro. En dat was inclusief arbeidsloon!
En nog een leuk bericht uit de Nederlandse kranten vandaag wat ook met de auto te maken heeft, een Nederlands bedrijf gaat voor de komende vijf jaar een nieuw soort kentekenplaten leveren aan de Filippijnen. Die platen zijn voorzien van een barcode die vervalsing vrijwel moet uitsluiten.
Ik moet dus in een Nederlandse krant lezen dat hier vanaf april nieuwe kentekenplaten worden ingevoerd...
Gedonderjaag
dinsdag 04 maart 2014
De hele wereld kijkt op dit moment naar de situatie in Oekraïne en houdt de adem in. Maar er zijn nog een aantal andere lopende conflicten die in het Westerse nieuws weinig aandacht krijgen. Zo zijn er grote binnenlandse problemen in Venezuela die best eens tot een burgeroorlog zouden kunnen gaan leiden of zelfs een uitgebreider conflict in Zuid-Amerika, maar het meest explosief lijkt naast de crisis in Oost-Europa toch wel de situatie rond de Zuid-Chinese Zee.
Vorige week hebben de Filippijnen weer een officieel protest ingediend bij China over alweer een grove schending van de Filippijnse soevereiniteit rond de Scarborough Shoal, een eilandengroep voor de Filippijnse kust met rijke visgronden. In januari heeft een Chinese kanonneerboot geprobeerd Filippijnse vissersschepen te verjagen door ze te bestoken met een waterkanon. Feit is echter dat die vissers zich binnen de Filippijnse territoriale wateren bevonden en de Chinezen daar dus volgens internationale afspraken niets te zeggen hebben.
De Chinezen denken daar uiteraard anders over. Zij claimen ongeveer negentig procent van de Zuid-Chinese Zee, inclusief het bewuste gebied, en beschouwen dus de Filippijnse vissers als indringers. Ze schromen ook niet om zelf hun eigen vissersschepen naar het gebied te sturen, onder bescherming van oorlogsschepen en in de wetenschap dat de Filippijnen daar bar weinig tegenover kunnen stellen.
En om het gedonderjaag in de regio helemaal gecompliceerd te maken hebben Maleisië, Vietnam, Brunei en Taiwan ook nog eens tegenstrijdige claims op delen van de Zuid-Chinese Zee. Nee, dan hebben de Chinezen de zaak toch veel eenvoudiger gemaakt, die zeggen gewoon "Alles is van ons".
Over een kruitvat gesproken...
Kapper
maandag 03 maart 2014
Lachen hoor, met die Filippino's! Kom ik vanmorgen op kantoor, vraagt een van de meiden, "Is he already dead?" (Is-ie al dood?), waarna ze spontaan een giechelbui krijgt. Ik zal best verbaasd gekeken hebben want ik snapte de grap echt niet.
Ze wees naar mijn hoofd en zei, "Je bent naar de kapper geweest". Ze legde uit dat het een standaard grap is als je naar de kapper geweest bent, vragen of je degene die je zo heeft toegetakeld al hebt vermoord. Nu schoot ik ook in de lach en ik vertelde dat we in Nederland een soortgelijke grap hebben, alleen vragen wij niet of de schuldige al dood is maar wanneer hij het af maakt. Moest zij weer heel erg om lachen.
Ik ben inderdaad afgelopen zaterdag even naar de kapper geweest. Ik ga hier veel vaker dan in Nederland en ik geef eerlijk toe dat dat een puur financiële afweging is. Betaal ik in Nederland dik over de twintig euro voor een doodgewone knipbeurt, hier ben ik bij de volgens mijn Filippijnse vrienden schandalig dure kapper 250 pesos kwijt, net iets meer dan vier euro. Oké, ik geef degene die mij knipt ook nog honderd pesos fooi dus ik ben zelfs nog iets duurder uit.
Ik ga naar een kapperszaak die "Bruno's" heet, en daar zijn er meerdere van in de stad. Als je binnenkomt is er meteen een balie (tevens de kassa) en je zegt dat je geknipt wilt worden. De jongedame wijst je dan een stoel aan haar rechter of haar linkerkant. Aan beide kanten staan twee keer vier stoelen en de stoel die je toegewezen krijgt is de vaste stoel van degene die je knipt. Je betaalt je knipbeurt bij de kassa maar het is de bedoeling dat je je kapper apart een fooi geeft want daar moeten ze het grotendeels van hebben.
Het knippen wordt vakkundig en zonder haast gedaan, en het is ook gebruikelijk dat je na het knippen ook een manicure of een hoofd-, voet- of gezichtsmassage wordt aangeboden. Een gratis nek- en schoudermassage krijg je altijd, die zit bij de prijs inbegrepen.
Maar zoals ik al zei, ik mag volgens mijn Filippijnse vrienden ook best een prima behandeling verwachten want zij vinden zoals gezegd "Bruno's" schreeuwend duur. Zij vinden dat honderd pesos (een euro zestig) zo'n beetje het uiterste is wat je voor een knipbeurt moet betalen...
Ze wees naar mijn hoofd en zei, "Je bent naar de kapper geweest". Ze legde uit dat het een standaard grap is als je naar de kapper geweest bent, vragen of je degene die je zo heeft toegetakeld al hebt vermoord. Nu schoot ik ook in de lach en ik vertelde dat we in Nederland een soortgelijke grap hebben, alleen vragen wij niet of de schuldige al dood is maar wanneer hij het af maakt. Moest zij weer heel erg om lachen.
Ik ben inderdaad afgelopen zaterdag even naar de kapper geweest. Ik ga hier veel vaker dan in Nederland en ik geef eerlijk toe dat dat een puur financiële afweging is. Betaal ik in Nederland dik over de twintig euro voor een doodgewone knipbeurt, hier ben ik bij de volgens mijn Filippijnse vrienden schandalig dure kapper 250 pesos kwijt, net iets meer dan vier euro. Oké, ik geef degene die mij knipt ook nog honderd pesos fooi dus ik ben zelfs nog iets duurder uit.
Ik ga naar een kapperszaak die "Bruno's" heet, en daar zijn er meerdere van in de stad. Als je binnenkomt is er meteen een balie (tevens de kassa) en je zegt dat je geknipt wilt worden. De jongedame wijst je dan een stoel aan haar rechter of haar linkerkant. Aan beide kanten staan twee keer vier stoelen en de stoel die je toegewezen krijgt is de vaste stoel van degene die je knipt. Je betaalt je knipbeurt bij de kassa maar het is de bedoeling dat je je kapper apart een fooi geeft want daar moeten ze het grotendeels van hebben.
Het knippen wordt vakkundig en zonder haast gedaan, en het is ook gebruikelijk dat je na het knippen ook een manicure of een hoofd-, voet- of gezichtsmassage wordt aangeboden. Een gratis nek- en schoudermassage krijg je altijd, die zit bij de prijs inbegrepen.
Maar zoals ik al zei, ik mag volgens mijn Filippijnse vrienden ook best een prima behandeling verwachten want zij vinden zoals gezegd "Bruno's" schreeuwend duur. Zij vinden dat honderd pesos (een euro zestig) zo'n beetje het uiterste is wat je voor een knipbeurt moet betalen...
Voetbal toernooi
zondag 02 maart 2014
Een ongewone activiteit voor de zondagochtend, Riet en ik gingen al om acht uur vanmorgen de deur uit op weg naar het sportveld wat gelegen is achter de St. James parochie, helemaal aan de zuidkant van de Village. Daar werd vandaag een voetbaltoernooi georganiseerd voor scholen en de school van de dumpsite in Cataquis deed ook mee, daarbij gesteund door een flinke delegatie van ALIG.
Het team van Cataquis ( “Batang Cataquis” ) wordt iedere week getraind door twee vrijwilligers waarvan de vrouwen lid zijn van ALIG en dit was voor de jongens hun allereerste toernooi. Er waren twee competities, een voor jongensteams en een voor meisjesteams, en kijkend naar de jongensteams zag ik al meteen dat de jongens van Cataquis een zware dobber zouden krijgen. De andere teams waren allemaal van goeie scholen, professionele outfit, groot en goed doorvoed, en dat stond in schril contrast met “ons” team wat speelde in gesponsorde paarse outfits en waarvan de spelertjes qua postuur allemaal een stuk schrieler en soms een kop kleiner waren dan hun opponenten.
Maar al in de eerste wedstrijd bleek dat de jongens van Cataquis niet moesten worden onderschat, want wat ze fysiek tekort kwamen maakten ze ruimschoots goed met enthousiasme en vechtlust. Hun eerste tegenstander verkeek zich daar grandioos op en werd volkomen terecht met 1-0 verslagen. De tweede tegenstander was dus gewaarschuwd en de jongens van Cataquis verloren met 2-0, al had er meer in had gezeten als de tegenstander niet zo’n goeie keeper had gehad. De derde wedstrijd ging gelijk op en hoewel de tegenstander niet over geluk te klagen had wilde de bal er niet in en het bleef bij 0-0. De voorlaatste wedstrijd werd kansloos verloren tegen de latere winnaar en ook in de laatste wedstrijd zat een goed resultaat er niet in, ondanks dat de jongens in allebei de wedstrijden bleven knokken voor een beter resultaat. Tegen de latere winnaar werd zelfs nog gescoord en dat deed geen enkel ander team ze na.
Geen prijs dus voor het dappere team van Batang Cataquis, maar ze hadden een prima indruk gemaakt en kregen complimenten van met name de jongens van een school uit Fort Bonifacio waarmee ze na afloop ook nog op de foto gingen. Na afloop was er voor de jongens en de paar meisjes die als supporter waren meegekomen een flinke hoeveelheid eten en drinken waar de vrouwen van ALIG voor hadden gezorgd. Hopelijk hebben de jongens, die normaal gesproken nooit ergens anders komen dan de dumpsite en hun school, genoten van hun sportieve dagje uit.
En over het eten gesproken, er was nogal wat over en ik stelde voor om dat uit te delen aan het team waarmee de jongens stonden na te praten. “Niks daarvan,” zei Riet, “die komen uit Bonifacio en die hebben alles al”. Het eten werd daarom ingepakt en meegegeven aan de begeleider van de jongens om uit te delen aan hun families...
Bougainvillea's
zaterdag 01 maart 2014
Het ziet er dan toch eindelijk naar uit dat het weer hier zomers gaat worden. Ik bedoel natuurlijk de Filippijnse zomer, droog en heet met heel veel zon. Van de week hebben we weliswaar een dag tussendoor gehad met wisselvallig weer en zelfs nogal wat regen maar daarna is het behoorlijk opgeknapt. Wel staat er nog steeds af en toe een stevig windje maar dat zorgt voor aangename verkoeling.
Vandaag was een dag met uitzonderlijk mooi weer, een strakblauwe lucht en warm maar nog niet te warm. Een lekker dagje voor Riet in de tuin en ik heb rond het huis wat foto's gemaakt van onze spelende katten die het duidelijk ook naar hun zin hadden buiten en van de in bloei staande bougainvillea's.
Met name langs het pad aan de zuidkant van het huis staan op dit moment de bougainvillea's prachtig in bloei. Wij zien er niet zoveel van maar hopelijk geniet Estela er wel van want ze staan bij haar voor de deur.
