Fruit
maandag 31 maart 2014
Mijn eerste keer bezoek aan Zuid-Oost Azie was een werkbezoek in Kuala Lumpur in februari 2003 en wat me nog steeds bij staat is mijn eerste ontbijt in het Eastin Hotel. Dat verschilde in één opzicht van wat ik gewend was, namelijk in de hoeveelheid vers fruit. En dan ook nog eens met allerlei soorten fruit die ik daarvoor nog nooit had gezien, behalve misschien op een plaatje.
Nou was ik nooit zo’n liefhebber van fruit. Appels vond ik meestal te zuur en anders wel te melig, sinaasappels zijn een ramp om te eten want daarna kun je je gaan douchen en mandarijnen zitten vrijwel altijd vol met pitten. Eigenlijk het enige fruit wat ik wel lekker vond was meloen en af en toe een banaan.
En ik moet eerlijk zeggen dat daar de laatste jaren eigenlijk weinig verandering in is gekomen. Ik ben nog steeds geen grote fruit eter, maar als ik hier in een hotel zit dan kan ik het verse fruit niet laten staan. Papaya, drakenfruit, ananas (veel zoeter hier dan wat ik gewend was), kleine banaantjes en vooral de mango’s. Met name de Filippijnse mango’s zijn verrukkelijk, maar net als met sinaasappels geldt ook hiervoor dat ze ook zo lastig te eten zijn dat je je daarna meestal moet gaan verschonen.
Vandaag stond er op kantoor een mand met Lanzones, nog zo’n vrucht die in Nederland vrijwel onbekend is maar hier als een lekkernij wordt beschouwd. Ze zien er uit als kleine aardappeltjes maar ze hebben een fluweelachtige schil die redelijk makkelijk afpelt. De partjes zijn wittig van kleur, de smaak is een beetje zoetzurig en er zit één grote groene pit in.
Maar je vingers worden er wel verschrikkelijk kleverig van. Is er dan geen enkel fruit wat je kunt eten zonder water en zeep in de buurt?
