apr. 2014
Alweer tijd voor de keuring
woensdag 30 april 2014
Dat de tijd snel gaat merk je aan een heleboel dingen. Zo werden we er door onze medische dienst aan herinnerd dat het al weer een jaar geleden is dat we onze laatste verplichte jaarlijkse keuring hebben gehad, en er moesten dus weer afspraken gemaakt worden voor een nieuwe keuring. Die jaarlijkse keuring is eigenlijk alleen voor mij verplicht en voor Riet optioneel, maar ze maakt er toch gebruik van want het kan tenslotte geen kwaad om eens per jaar helemaal te worden nagekeken, nietwaar.
Riet en ik hebben allebei een verplicht onderdeel waarvoor een afspraak gemaakt moet worden, voor mij is dat de "Treadmill test" en voor Riet de Mammogram. Voor de rest moet je normaal gesproken gewoon de kliniek binnenlopen en dat aansluiten in de rij, maar dat ging vandaag anders.
Ik had deze keer telefonisch afspraken gemaakt voor die twee verplichte onderdelen en tot mijn verbazing werd er nu zowaar voor de rest ook een vaste afspraak gemaakt. Sterker nog, we kregen deze keer een VIP behandeling, met een eigen begeleidster die ons voor alle keuringsonderdelen kwam waarschuwen en tussendoor konden we plaatsnemen in een VIP lounge in plaats van in de gewone wachtkamer.
Heel decadent, ik weet het, maar wel makkelijk want nu ging alles nog vlotter dan vorig jaar omdat we overal voorrang kregen. In plaats van om zeven uur hoefden we pas om acht uur te verschijnen, we konden gelijk doorlopen en we stonden om tien uur al weer buiten. Ik moest alleen om drie uur vanmiddag de Treadmill test nog doen en Riet moest na een bakkie koffie bij de Coffee Bean om elf uur nog even naar binnen voor haar Mammogram.
Riet was alleen niet blij toen ze hoorde dat er voor haar toch ook een Treadmill test op het lijstje stond. Die wilde ze eigenlijk stiekem overslaan maar er was geen ontkomen aan, er werd een afspraak gemaakt en morgen moet ze dus nog een keertje terug naar de kliniek om ook plaats te nemen op de loopband.
Let op de foto even op het reclamebord voor de ingang van de kliniek want zo een zul je in Nederland nooit ofte nimmer aantreffen. Het bord geeft aan dat je in deze kliniek je zoon een volwassen man kunt laten worden ("Passage to Manhood") door hem medisch te laten besnijden. En dat alles voor de somma van slechts 3500 pesos...
Zwaar vrachtje
dinsdag 29 april 2014
Vorige week donderdag was er weer een mijlpaal op de Keppel Scheepswerf in Subic waar een module met twee dekken werd geplaatst op het platform in aanbouw. Dit vrachtje weegt meer dan elfhonderd ton en is de zwaarste hijsklus die op de werf voor het project moest worden uitgevoerd.
Er zijn weken aan voorbereidingen aan vooraf gegaan en dat heeft ruimschoots uitbetaald want de takelwerkzaamheden verliepen zonder een enkel probleem.
We hadden vandaag de tweede achtereenvolgende dag met een zware onweersbui op precies dezelfde tijd in de middag. De bui was net als die van gisteren kort maar hevig en je kon bijna de bomen, de struiken en het gras horen jubelen...
Koningsdag
maandag 28 april 2014
Het is even wennen als je je hele leven al gewend bent om Koninginnedag te vieren op 30 april, dat dat dan ineens veranderd wordt naar 27 april en ook de naam nog eens verandert in Koningsdag. Ik weet het niet, het klinkt gewoon nog niet lekker, maar het zal ongetwijfeld wel gaan wennen.
Afgelopen zaterdag is de eerste viering van Koningsdag vrijwel helemaal aan ons voorbijgegaan. Riet heeft nog wel geprobeerd wat van de tv uitzending van de eerste Koningsdag in Nederland te volgen via het Internet maar dat ging niet echt soepel door de trage verbinding. Het enige wat we ervan hebben meegekregen was uit het Nederlandse nieuws en de kranten op het Internet.
Desondanks hebben wij ook Koningsdag gevierd want we hadden een uitnodiging gekregen van de Tijdelijk Zaakgelastigde van Nederland in Manila om vanavond een receptie in zijn ambtswoning bij te wonen ter ere van de verjaardag van Zijne Majesteit Koning Willem-Alexander. Jaja, dat klinkt niet slecht hè! Dit evenement vindt ieder jaar plaats maar dit was de eerste keer dat we werden uitgenodigd. Twee jaar geleden stonden we nog niet ingeschreven bij de Ambassade en vorig jaar waren de festiviteiten anders van aard vanwege de Kroonswisseling. Hoe dan ook, het leek ons een mooie gelegenheid om eens een avondje Nederlands te kunnen praten maar vooral natuurlijk om bitterballen te eten.
Samen met nog een Nederlands stel gingen we dus vanavond naar de receptie die om half zeven begon. Het ging er heel officieel aan toe, met de auto de oprit op voor de gigantische villa die de ambtswoning is, bedienden die de deuren open hielden, om vervolgens binnen te worden verwelkomd door de Tijdelijk Zaakgelastigde en zijn gezin. Het was al hartstikke druk maar de ambtswoning heeft gelukkig een hele grote tuin. Er waren drie enorme party tenten opgezet en dat was niet voor niks want in de middag was er nog een fikse onweersbui losgebarsten boven Manila. Gelukkig bleef het de hele avond droog, in die zin dat er geen water meer uit de lucht viel want verder werden we goed nat gehouden.
Alles was prima verzorgd, de toespraken waren gelukkig kort en na het Filippijnse en het Nederlandse volkslied (inclusief het zevende couplet) en het "Leve de Koning, Hoera, Hoera, hoera!" (zwaai hierbij met de rechterarm) kon het feest beginnen. Drie Nederlandse bedrijven sponsorden het evenement en dat waren behalve KLM en Shell (jawel) ook Heineken. Gelukkig maar, want normaal gesproken is er op officiële recepties geen bier, dus het tentje van Heineken (waar we ons de rest van de avond strategisch posteerden) loste dat probleem keurig op. Er was een enorm buffet met een schandalige hoeveelheid voedsel, en natuurlijk vers uit Nederland aangevoerde bitterballen, gerookte paling, kaas en, niet te geloven, Hollandse haring die behalve bij Riet en mij gretig aftrek vond.
En gezellig werd het ook. We raakten als snel aan de praat met een paar jonge Nederlanders die een software bedrijfje hebben met twee vestigingen in Manila, en later ook nog met verscheidene andere mensen die allemaal zaken doen in deze regio. Erg leuk om eens wat andere verhalen te horen dan over olie en gas, en wij werden uitgehoord over de mogelijkheden voor weekendjes weg want met onze twee en een half jaar zijn wij hier al zo’n beetje veteranen.
Hoewel de officiële eindtijd half negen was gingen we pas rond kwart voor tien weg en we waren lang niet de laatsten. Ik geef het als republikein in hart en nieren niet graag toe, maar dit was een supergezellig Koningsdag feest!
Burgertje
zondag 27 april 2014
We hebben er vandaag een redelijk luie dag van hadden gemaakt die Riet zelfs grotendeels in badpak in de tuin en in het zwembad heeft doorgebracht. Veel zin om vanavond nog op op pad te gaan om ergens te gaan eten hadden we eigenlijk niet en het voorstel van Riet om even een burgertje te halen werd dan ook met algemene stemmen aangenomen.
Nou is er wel een klein probleem en dat is dat Riet het liefst een Big Mac heeft en ik eigenlijk liever een Whopper. Een keuze maken voor een van de twee lag voor de hand maar ik dacht het simpel op een andere manier op te kunnen lossen. Helaas viel dat in de praktijk nogal tegen.
Ik dacht even snel het Alabang Town Center (kortweg het ATC) binnen te lopen om een Whopper te scoren, want daar zit een Burger King vlak bij de hoofdingang. Daarna dacht ik dan snel langs de Mac Drive te rijden achter het ATC om daar een Big Mac menu voor Riet te regelen. Maar jammer genoeg was dat te gemakkelijk gedacht. Aangekomen bij het ATC bleek er nergens een parkeerplaats vrij te zijn en diverse auto's reden al rondjes in de hoop dat er snel een plekje vrij zou komen. Dat ging dus niet lukken, tenminste niet snel, en ik besloot over te stappen op plan B.
Dat betekende doorrijden naar de iets verderop gelegen Festival Supermall waar zowel een Burger King (sinds kort pas) als een MacDonalds zijn. Bij aankomst waren ook daar alle parkeerterreinen afgeladen vol, wat te verwachten was want op zondagavond zijn hier gewoon alle winkels open. Maar wat denk je, terwijl ik een van de parkeerterreinen oprijdt zie ik vlak bij een van de ingangen een vrije plek, iets wat me normaal gesproken alleen gebeurt als Riet erbij is want die heeft dat altijd.
Twee, wat zeg ik, drie vliegen in één klap dacht ik tevreden terwijl ik de auto de parkeerplek in draaide. De bedoeling was om eerst naar de Mac te gaan op de tweede verdieping en dan op de terugweg langs de Burger King, want die is vlak bij de uitgang waar ik stond geparkeerd. Wat denk je, is de Mac weg! Ik dacht dat zoiets alleen in Katwijk gebeurde maar hier is dus ook gewoon een McDonalds gesloten. Ik moest dus over naar plan C en dat was eerst naar de Burger King en dan onderweg naar huis langs de nieuwe Mac Drive waar ik langs zou komen (niet dezelfde overigens als die van plan A).
De verkeersdrukte zorgde ervoor dat alles niet zo vlot verliep als ik had gehoopt, maar dat was te verwachten op de zondagavond. De patat van Riet was al slap geworden bij aankomst en mijn Whopper was gewoon koud. Lekker hoor, effe snel zo'n burgertje halen. Niet meer op zondagavond dus!
Spelling
zaterdag 26 april 2014
Misschien is het jullie wel eens opgevallen dat er soms merkwaardige woorden in mijn blogs staan. Tijdens het intikken van mijn stukjes lees ik alles zo veel mogelijk na maar ik let hoofdzakelijk op verkeerd gespelde woorden die door de automatische spellingscontrole worden aangegeven met een rood streepje onder het woord. Ik heb me aangeleerd om eerst zoveel mogelijk te tikken en de spellingscontrole achteraf te doen omdat dat volgens de deskundigen veel sneller werkt.
Er is echter een probleem. De automatische spellingscontrole heeft namelijk een optie om automatisch spelfouten te corrigeren en omdat het verbeterde woord niet meer aangegeven wordt met het rode streepje zie ik die wijzigingen negen van de tien keer daarna over het hoofd. Heel vaak wordt een woord prima gecorrigeerd maar het gebeurd ook nog al eens dat een woord wordt veranderd in iets heel anders.
Zo heb ik het woord "meestal" in de haast een keer verkeerd ingetikt en dat werd veranderd in het woord "meetsla". Geen rood streepje meer dus ik zag het compleet over het hoofd, maar wat is in vredesnaam "meetsla"? Ga me nou niet vertellen dat dat nog een bestaand woord is ook, maar zelfs dan nog. Ik snap wel dat de mogelijkheden van die spellingscontrole beperkt zijn, er worden alleen maar woorden geïnterpreteerd en niet de hele context van een zin, maar soms begrijp ik die automatische aanpassingen niet.
Twee dagen geleden had ik bijvoorbeeld de naam van de maand "juli" mogelijk niet helemaal goed ingetikt en dat werd veranderd in "jullie". En soms heb ik volkomen fout getikte woorden waar helemaal geen rood streepje onder komt te staan, met andere woorden de spellingscontrole vindt dat een prima woord. Als voorbeeld daarvan heb ik bewust de werkwoordsvorm een keer verkeerd gespeld als "fint". Geen rood streepje, dus een bestaand woord? Wat is dan in hemelsnaam een "fint"? Toen ik de muis op dit foute woord plaatste bood het systeem mij nog wel aan om het te veranderen in "vint". Maar wat is nou weer een "vint"?
Het systeem leert blijkbaar wel van zichzelf want toen ik geen gebruik besloot te maken van de optie om "fint" te veranderen in "vint" nam het systeem aan dat het goeie woord blijkbaar "fint" moest zijn want iedere keer als ik nu "vint" intik wordt het automatisch veranderd in "fint". Het systeem is dus niet echt dom maar desondanks valt er nog heel wat te verbeteren voordat dit allemaal zo feilloos werkt dat ik mijn stukjes na het tikken niet meer na hoef te lezen.
Gelukkig werkt het ook heel vaak wel goed, zoals net in de vorige zin waar ik in eerste instantie "feilloos" had ingetikt met drie keer de letter "l" in plaats van twee keer, en dat werd feilloos veranderd. Maar toen ik net expres het woord "feilloos" spelde als "filloos" werd het opeens veranderd in "filoloog".
Vandaag was ik voor wat boodschappen in de Festival Supermall en daar zag ik dat er naast een Burger King en een KFC nu ook een nieuwe Subway was geopend. Ze doen wel heel veel om Martin weer eens naar de Filippijnen te krijgen...
Twee dagen hutspot
vrijdag 25 april 2014
Vanmorgen heeft Riet haar iMac naar het Apple Service Centre gebracht om na te laten kijken, en hopelijk kan het ding nog voor een schappelijk prijsje worden gerepareerd. Veel hoop heb ik daar niet op want alle tests die ze hebben gedaan leverden vooralsnog niets op en dat betekent dat het geen eenvoudig probleem is. Het moet haast wel een van de onderdelen zijn want ik denk dat ik zelf toch alles wat er met de software mis kan zijn heb geprobeerd te repareren, en zonder succes.
Bij het Apple Service Centre dachten ze dat het waarschijnlijk aan de harde schijf ligt en dat klinkt mij eigenlijk niet echt waarschijnlijk in de oren. Ten eerste heb ik de harde schijf zelf getest en de software daarvoor zei dat het ding helemaal in orde was, en ten tweede snap ik niet dat zowel het terugzetten van een complete back-up als het opnieuw installeren van alle software lukte zonder enig probleem. Je zou verwachten dat dat juist problemen zou opleveren als de harde schijf kapot zou zijn.
Eigenlijk hoop ik dat zij gelijk hebben en niet ik. Een nieuwe harde schijf is niet echt een grote schadepost en ik kan daarna alles makkelijk herstellen zodat het zal lijken alsof er niks is gebeurd. Als ik gelijk heb daarentegen en het is toch de videokaart dan gaan we financieel een aardig eindje in zijn achteruit want dan kunnen we beter een nieuwe kopen, werd Riet verteld. En aangezien Riet haar iMac nu al behoorlijk begint te missen zal ze beslist niet willen wachten op een goedkope aanbieding hier of daar. We wachten eerst maar eens af wat we te horen krijgen.
Tussen de bedrijven door had Riet gisteren lekker hutspot gemaakt en daar hebben we heerlijk van zitten eten. Jammer genoeg begint ze na meer dan drieëndertig jaar huwelijk eindelijk slim te worden en ik weet niet of ik daar nou zo blij mee ben.
Deze opmerking moet ik natuurlijk even uitleggen, en het zit zo. Meestal maakt Riet genoeg hutspot voor twee dagen maar het gaat vrijwel altijd schoon op, hoeveel er ook is (ja, kan ik het helpen dat het zo lekker is). Toen ik gisteravond vroeg waarom ze zo weinig had gemaakt zei ze dat ze de helft vooraf al apart had gezet voor de vandaag want als ze dat niet deed zou ik blijven (vr)eten tot alles op was. Nou ja!
Dus hadden we vandaag weer hutspot. Maar dat is niet echt verkeerd, toch?
Bij het Apple Service Centre dachten ze dat het waarschijnlijk aan de harde schijf ligt en dat klinkt mij eigenlijk niet echt waarschijnlijk in de oren. Ten eerste heb ik de harde schijf zelf getest en de software daarvoor zei dat het ding helemaal in orde was, en ten tweede snap ik niet dat zowel het terugzetten van een complete back-up als het opnieuw installeren van alle software lukte zonder enig probleem. Je zou verwachten dat dat juist problemen zou opleveren als de harde schijf kapot zou zijn.
Eigenlijk hoop ik dat zij gelijk hebben en niet ik. Een nieuwe harde schijf is niet echt een grote schadepost en ik kan daarna alles makkelijk herstellen zodat het zal lijken alsof er niks is gebeurd. Als ik gelijk heb daarentegen en het is toch de videokaart dan gaan we financieel een aardig eindje in zijn achteruit want dan kunnen we beter een nieuwe kopen, werd Riet verteld. En aangezien Riet haar iMac nu al behoorlijk begint te missen zal ze beslist niet willen wachten op een goedkope aanbieding hier of daar. We wachten eerst maar eens af wat we te horen krijgen.
Tussen de bedrijven door had Riet gisteren lekker hutspot gemaakt en daar hebben we heerlijk van zitten eten. Jammer genoeg begint ze na meer dan drieëndertig jaar huwelijk eindelijk slim te worden en ik weet niet of ik daar nou zo blij mee ben.
Deze opmerking moet ik natuurlijk even uitleggen, en het zit zo. Meestal maakt Riet genoeg hutspot voor twee dagen maar het gaat vrijwel altijd schoon op, hoeveel er ook is (ja, kan ik het helpen dat het zo lekker is). Toen ik gisteravond vroeg waarom ze zo weinig had gemaakt zei ze dat ze de helft vooraf al apart had gezet voor de vandaag want als ze dat niet deed zou ik blijven (vr)eten tot alles op was. Nou ja!
Dus hadden we vandaag weer hutspot. Maar dat is niet echt verkeerd, toch?
Airmiles
donderdag 24 april 2014
Een tijdje terug vertelde ik dat de KLM mij de mededeling had gestuurd dat eind april al mijn gespaarde airmiles zouden komen te vervallen omdat ik de laatste tijd te weinig van hun diensten gebruik heb gemaakt. De oplossing was volgens hun simpel, ik hoefde alleen maar een vlucht te boeken bij KLM of een van hun partners en dan zouden mijn miles langer geldig zijn.
Die oplossing had veel meer voeten in aarde dan ik oorspronkelijk dacht, want het bleek helemaal niet zo eenvoudig te zijn om dat te regelen. Allereerst het simpele feit dat wij nu eenmaal in Manila wonen, en het aantal vluchten met KLM of partners vanuit Manila is uiterst beperkt. De enige KLM vlucht is die van Manila naar Amsterdam maar ik dank je de koekoek, daar heb ik dus echt geen zin in als er betere alternatieven zijn. Dan blijft er hier in de regio niet veel over, want de enige andere partners hier zijn Vietnam Airlines en China Southern. Dan kan ik dus een weekendje naar Vietnam of China, maar dat kost een hoop meer dan alleen de gratis vlucht want ik moet dan ook nog overnachten, om nog maar te zwijgen van de rompslomp met visa’s voor beide landen. Waarom zou ik dat eigenlijk willen, al die moeite voor het oplossen van een probleem wat ik dan over pakweg een jaar toch weer terug krijg, want dan begint het gezanik over die miles weer.
Inmiddels heb ik van mijn miles gebruik gemaakt door een paar nachten in het Hilton in Kuala Lumpur te verblijven en er een belachelijk dure koptelefoon mee te kopen, maar ik had er nog steeds een zootje over. Gelukkig kreeg ik bij het rondbladeren op de KLM website een prima idee, want het bleek dat ik precies genoeg punten had voor een dagje op en neer naar London voor mezelf en nog twee personen. Omdat Riet en ik inmiddels al hadden besloten om eind juli naar Nederland te gaan voor twee of drie weekjes kon ik vrij eenvoudig een datum prikken en die twee extra personen was ook snel geregeld. Ik ga dus samen met mijn twee zoons eind juli lekker een zaterdagje rondbanjeren in London.
Ik had overigens nog honderddertig airmiles over, een aantal waar niks mee te doen valt en ze te laten vervallen vind ik zonde (zo Hollands ben ik nog steeds) dus ik wilde ze schenken aan een goed doel. Dat kan namelijk ook via de website van het KLM spaarprogramma, en ik dacht er op die manier tenminste nog iemand een plezier mee te doen. Maar daar stak KLM ook al weer een stokje voor, want ze staan alleen maar schenkingen toe van minstens drieduizend punten.
Beste Flying Blue, steek die resterende miles maar in je...
Eindelijk gelukt!
woensdag 23 april 2014
Riet en ik hebben al jaren op de planning staan dat we op vakantie willen naar China en dat is om een aantal redenen niet doorgegaan. In 2010 verhuisden we toch nog redelijk onverwacht naar Maleisië en dat betekende dat de geplande vakantie niet door kon gaan omdat we precies in die tijd zouden verhuizen. Het jaar daarop verhuisden we naar de Filippijnen en kozen we in eerste instantie voor vakanties in Nederland. Vorig jaar besloten we dat die bezoeken aan Nederland niet echt de kwalificatie “Vakantie” mochten dragen dus besloten we om ook nog eens “echt” op vakantie te gaan en de logische eerste keus was China.
Wat toen roet in het eten gooide was het probleem met het verlengen van het Filippijnse visum van Riet. Haar paspoort lag bij de Filippijnse Immigratiedienst en aangezien we er niet gerust op waren dat we het op tijd terug zouden krijgen voor het aanvragen van een visum voor China besloten we onze plannen te veranderen en te kiezen voor een land waarvoor we geen visum hoefden aan te vragen. Het werd Indonesië, maar dat liep toen helemaal fout door problemen met de verlenging van Riet’s Filippijnse visum (dat kun je allemaal lezen in de blogs van mei vorig jaar).
Dit jaar wilden we dan toch eindelijk onze plannen voor een vakantie naar China een keer gaan verwezenlijken. We zaten alleen weer met dat visum, want je moet voordat je dat kunt aanvragen je hele vakantie al geboekt hebben, je moet je reisschema (met alle hotels) en je vliegtickets kunnen overhandigen bij de aanvraag.
Het eerste probleem daarmee is dat we na onze ervaringen van vorig jaar een beetje huiverig zijn geworden met het vooraf regelen (en betalen!) van de hele reis met als risicofactor het nog moeten aanvragen van een visum, en het tweede probleem is dat het reisbureau normaal gesproken pas twee weken voor vertrek alle reispapieren opstuurt en dat maakt de aanvraagperiode voor een visum wel erg kort.
Riet is vorige maand nog naar de Chinese Ambassade geweest met een aanbevelingsbrief van mijn werkgever om te kijken of we zonder reisdocumenten toch een visum konden krijgen, maar helaas pindakaas. We konden er dus niet onderuit, we moesten alles vooraf te regelen. Gelukkig kwam het reisbureau ons te hulp door alle reisgegevens eerder op te sturen en ik ben de tickets gaan regelen voor de vliegreizen want omdat we niet vanuit Nederland maar vanaf de Filippijnen vertrekken moeten we dat net als een visum zelf regelen.
Meteen na haar terugkeer uit Nederland is Riet naar de Chinese Ambassade gegaan met alle benodigde papieren en documenten (tenminste, dat hoopten we) om alsnog visums aan te vragen. Er werd nog even moeilijk gedaan over onze vliegtickets, want omdat ik die online had gekocht had ik alleen een door mijzelf geprint document met alle twee onze namen erop. Daar snappen overheden blijkbaar nog steeds niks van, maar nadat Riet dat had uitgelegd ging de aanvraag verder redelijk vlot.
Vandaag zouden de paspoorten met het visum klaar liggen op de Chinese Ambassade, en om kwart over tien kreeg ik van Riet al een mailtje dat het was gelukt. We gaan dus over drie weken eindelijk op vakantie naar China! Als er tenminste niet weer wat fout gaat...
Kapotte iMac
dinsdag 22 april 2014
Vandaag werd ik geconfronteerd met een probleem waar ik niet echt op zat te wachten. Ik kreeg halverwege de dag een berichtje dat haar iMac “raar deed”, en naar wat ze vertelde beloofde het niet veel goeds. Volgens Riet leek het apparaat in eerste instantie wel goed leek te functioneren maar zag het beeldscherm zag er niet normaal uit, met rare grijze vlakken hier en daar en vlakken met door elkaar lopende kleuren. Herhaalde pogingen om opnieuw op te starten (op zich al vrij abnormaal voor een Mac) bleven echter allemaal steken op het opstartscherm.
De videokaart, dacht ik meteen, maar ik wilde niet op de zaken vooruitlopen. Eerst maar eens wat speurwerk op het Internet verrichten leek een goed plan, en jawel, daar bleek het probleem bekend. Dat wil zeggen, de symptomen bleken bekend maar ze kunnen blijkbaar meerdere oorzaken hebben. Ik ben dus maar de lijst af gaan werken met acties die het probleem mogelijk zouden kunnen verhelpen, te beginnen met de meest eenvoudige.
Alles wat ik heb geprobeerd heeft mijn kennis van Macs behoorlijk opgekrikt moet ik zeggen, alleen vervelend dat niets tot een echte oplossing heeft geleid. Toen de simpele dingen niet werkten ging ik door voor gevorderden, wat in ieder geval resulteerde in de conclusie dat de harde schijf in orde was. Tijd dus voor een herstel vanaf een backup via dat fantastische tool “Time Machine”, wat feilloos verliep maar ook geen oplossing bleek.
Het laatste wat ik nog kon doen was een complete herinstallatie van het besturingssysteem OSX. Toen dat vanavond laat klaar was leek volgens Riet alles weer perfect te werken, maar bij opnieuw starten bleek het probleem toch weer terug. Er zit dus waarschijnlijk niks anders op dan een bezoek aan de Apple Service desk want mijn eerste vermoeden blijkt dus hoogstwaarschijnlijk toch juist te zijn. Nou ja, vijf jaar trouwe dienst, dat is tegenwoordig wel zo'n beetje de maximale levensduur van een pc.
Of zou Riet iets hebben uitgehaald omdat ze gewoon een nieuwe iMac wil? Mmmm.....
Weer aan het werk
maandag 21 april 2014
De vrije dagen van Holy Week zitten er al weer op en vandaag gingen de meesten van ons weer aan het werk. Lang niet allemaal overigens want Holy Week is traditioneel een gelegenheid voor Filippino’s en ook expats om een korte vakantie te nemen. Tijdens Holy Week is er dan ook vrijwel geen hotelkamer of binnenlandse vlucht te vinden als je probeert op het laatste moment wat te boeken, zoals een aantal van mijn collega’s ondervonden.
Wij hebben de afgelopen dagen eigenlijk schandalig weinig gedaan, in de tuin gelegen, beetje gezwommen, filmpje gekeken, boeken gelezen en dat was het dan wel zo’n beetje. Lekker rustig, kon Riet ook mooi bijkomen van haar jetlag wat trouwens helemaal niet nodig was want ze heeft er vrijwel geen last van gehad. Nou scheelt het natuurlijk wanneer je een dutje kunt doen wanneer dat nodig is maar van wakker worden bij nacht en ontij had ze deze keer helemaal geen last.
Op het werk zijn er op dit moment nogal wat veranderingen en die hebben hoofdzakelijk te maken met verplaatsing van mensen. Er zat op het kantoor hier in Alabang een heel team mensen te wachten die tot nu toe bezig zijn geweest met het voorbereiden van hun eigenlijke taak, het inspecteren en testen van alle apparatuur die wordt geïnstalleerd op het nieuw platform. Zij kunnen natuurlijk pas beginnen met hun werk als de bouw van het platform in een vergevorderd stadium is en dat is nu het geval.
Er zijn de afgelopen weken dus nogal wat mensen verhuisd van Alabang naar de scheepswerf in Subic en er zijn dus nu opeens heel wat lege plekken hier op kantoor. Voor Riet en mij betekende die volksverhuizing ook nog het uiteen vallen van ons team voor de wekelijkse Pub Quiz want mijn maat Derek en zijn vrouw Anne zijn ook drie weken geleden naar Subic verhuisd.
Veel van de mensen die nu naar de scheepswerf zijn vertrokken zullen we hoogstwaarschijnlijk niet meer terugzien. Als eind november het platform gereed is voor verscheping zit voor die mensen hun werk voor het project erop en zullen ze dus vertrekken, op weg naar een nieuwe klus. De rest, waaronder wij zal naar verwachting nog zeker tot half 2015 hier zijn want dan is het project als alles goed gaat helemaal klaar.
“Azzewenetbelevemagge”, zou mijn Oma gezegd hebben...
Heet!
zondag 20 april 2014
De Filippino’s zeggen altijd gekscherend dat ze hier maar twee seizoenen kennen, het natte seizoen en het nog nattere seizoen. Dat klopt niet helemaal, of ze zouden met “nat” moeten bedoelen dat het zweet je tijdens het droge seizoen van je rug loopt. Sinds een weekje of drie is het hier namelijk heet en merkwaardig genoeg zijn het de Filippino’s die steen en been klagen over de hitte.
Zelf moet ik daar nogal om lachen. Wij Nederlanders bekend staan om het feit dat we altijd over het weer klagen, en dat kan wel waar zijn maar blijkbaar is het een universeel verschijnsel. Voor de Filippino’s is het ook altijd of te nat of te koud en nou dus weer te heet. Nou was het overdag de laatste dagen knapjes warm met drie- tot vierendertig graden, en vandaag was helemaal een toppertje met temperaturen die opliepen tot een graad of zesendertig.
Vanmorgen gingen we op de koffie bij Nederlandse kennissen die hier sinds begin van het jaar wonen en we wilden lekker gaan wandelen in plaats van met de auto. Een mooi loopje dachten we van net geen twee kilometer dus goed te doen, nietwaar. Toen we de deur uit gingen keken we zelfs nog even bezorgd naar de lucht die net betrok en we vroegen ons af of we geen paraplu’s mee moesten nemen. Nou, die waren achteraf misschien wel van pas gekomen, niet tegen de regen maar tegen de zon!
Nat werden we overigens wel, want het zweet liep halverwege al letterlijk van mijn kop af, zo heet was het al om kwart over tien in de ochtend. Toen we even na het middaguur terug naar huis wandelden na de gezellige ochtend bij Dieuwke en Klaas leverde dat weer een doorweekt shirt op. Niet erg deze keer want bij thuiskomst konden we lekker een duik nemen in het zwembad. Dat wil zeggen, alleen ik, want Riet heeft om de een of andere reden een hekel aan zwemmen. Het enige wat ze nog wel eens doet is ronddobberen in haar opblaasstoel, maar die is lek dus Riet gaat niet te water.
Ikzelf vind het heerlijk, zo’n frisse duik op ieder moment dat je daar zin in hebt. Je zult toch maar geen zwembad in je tuin hebben...
Kruisigingen
zaterdag 19 april 2014
Gisteren was het Goede Vrijdag en met name in het noorden van de Filippijnen worden dan het lijden van Christus en de kruisiging op tamelijk realistische wijze herdacht. Ook dit jaar weer waren er vele Filippino's die zich lieten geselen of een doornenkroon op hun hoofd lieten zetten, en een aantal fanatiekelingen liet zich weer letterlijk aan een houten kruis nagelen.
Volgens de krant "Inquirer" liet ene Ruben Enaie, een drieënvijftig-jarige schilder van uithangborden, zich in het dorpje San Pedro Cutud in de provincie Pampanga voor de achtentwintigste keer kruisigen. Hij was ermee begonnen nadat hij een val van een gebouw had overleefd, wat overigens bij weldenkende mensen de vraag oproept hoe hard hij eigenlijk op zijn hoofd was gevallen. Hoe dan ook, gisteren hamerden een aantal Filippino's, voor de gelegenheid verkleed als Romeinse soldaten, de man roestvrijstalen spijkers door zijn handpalmen en voeten, daarbij uiteraard het historische feit negerend dat door de Romeinen gekruisigden nooit spijkers door hun handpalmen kregen maar door hun polsen.
Het zijn overigens niet alleen Filippino's die deze vrij ongezonde vorm van godsdienstbeleving bedrijven. Volgens dezelfde krant heeft ook ene Lasse Spang Olsen, een achtenveertig-jarige filmmaker uit Denemarken, zich ook laten kruisigen. Twee jaar geleden had hij de kruisiging van Enaie gefilmd en besloten dat hij dat zelf ook wilde ondergaan. Hij had een camera aan het kruis vastgemaakt en liet ook een collega het hele spektakel filmen. Het was een zaak tussen hem en God, zei hij terwijl hij aan het kruis hing en toen hij weer naar beneden werd geholpen zei hij, "Fantastisch, jullie moeten het ook eens proberen"...
Aartsbisschop Socrates Villegas, het hoofd van de Conferentie van Katholieke Bischoppen van de Filippijnen, veroordeelde de kruisigingen maar niet op die manier zoals je zou verwachten. Hij zei namelijk dat als je het deed om zo anderen meer lief te hebben dan had het Gods zegen, maar als je het alleen maar deed voor de foto's en voor de bekendheid dan was het geestelijke ijdelheid. Helemaal afkeuren deed hij deze praktijken dus ook weer niet, en ergens krijg je als buitenlander toch het idee dat de Katholieke Kerk deze extreme uiting van geloof (als het dat tenminste is) ondanks alles wel mooie publiciteit vindt.
Hoe dan ook, de gekruisigden hebben weer een jaar om bij te komen. Want vreemd genoeg blijft het voor de meesten niet bij één keer...
Water
vrijdag 18 april 2014
Als je uit Nederland komt vind je water iets vanzelfsprekends. Het is daar overal, in kanalen, rivieren, meren en meertjes, sloten en aan de kust een hele zee vol, als je de kraan open draait komt er het beste en lekkerste drinkwater ter wereld uit, en zelfs als er even niets zou zijn dan hoef je nooit lang te wachten voordat het met bakken uit de hemel komt.
Hier is dat heel anders, want ondanks dat de Filippijnen een land is wat uit eilanden bestaat die allemaal omringd zijn door water is er toch schaarste en het beheer rond water doet Nederlanders de haren ten berge rijzen. Met name in het droge seizoen, zeg maar de eerste maanden van het jaar, valt er nauwelijks regen en valt alles droog. De rest van het jaar valt er weer heel veel regen maar ondanks dat deze fenomeen ieder jaar terugkomen en ook nog eens op dezelfde tijd is de hele regulering zo slecht dat ieder jaar de gevolgen van zowel droogte en regenval zware schade en zelfs vele slachtoffers opleveren.
Zelfs in de "rijke" wijken zoals die waar wij wonen is water geen vanzelfsprekendheid. De afgelopen week kregen we te horen dat half Manila, en ook onze wijk, met de Holy Week wel eens dagenlang zonder water zouden kunnen zitten. Ja, en dat is wat wij Nederlanders toch niet echt gewend zijn te horen.
Woensdagavond hadden we meteen al een korte periode zonder water, dus dat beloofde iet veel goeds maar het viel mee. Tenminste, in dat deel van de wijk waar wij wonen want aan de berichten op het internet te zien waren andere delen van de wijk minder gelukkig. Wij hebben tot op het moment dat ik dit schrijf geen last meer gehad na die eerste interruptie en het is te hopen dat het daarbij blijft want het wordt nu Paasweekend en dan worden problemen waarschijnlijk niet snel opgelost.
Een ander probleem van de Holy Week is dat op Witte Donderdag en Goede Vrijdag hier echt alles dicht is. Er zijn vrijwel geen winkels en maar heel weinig restaurants open die dagen, zoals we vanavond ondervonden toen we ergens wat wilden gaan eten. Het was een beetje op goed geluk en meer om er even uit te zijn want we rekenden nergens op, en dat bleek al meteen bij het Alabang Town Center wat in zijn geheel gesloten was. Het zag er zelfs tamelijk luguber uit met een parkeerterrein wat helemaal donker was en zonder een enkele auto.
Gelukkig zagen we wat lichten branden aan de overkant van het ATC in het nieuwe gedeelte Molito, en waarachtig, daar konden we zelfs kiezen uit verscheidene geopende restaurants. We kozen voor het nieuwe café "Draft" waar we overigens drie weken geleden nog uit waren gelopen vanwege de slechte bediening. Maar omdat het buitenterras nu ook geopend was besloten we het een nieuwe kans te geven.
De bediening was deze keer prima, het eten was goed, en het bier... ja, wat moet ik nou zeggen je er gewoon een Rochefort 8 kan bestellen...
Quasimodo
donderdag 17 april 2014
Afgelopen zondag was het overal op de Filippijnen stil op straat, vergelijkbaar met als in Nederland het Nederlands elftal speelt. De nationale held Manny Pacquaio ging namelijk proberen de wereldtitel Boksen in de gewichtsklasse Weltergewicht terug te winnen van Timothy Bradley in een titelgevecht in Las Vegas, en dat werd uiteraard overal live uitgezonden. Niet alleen thuis werd gekeken maar in vrijwel iedere kroeg kon je de match zien, al dan niet na het betalen van entree.
Twee jaar geleden was de toen drieëndertig-jarige Pacquaio die titel kwijtgeraakt na een zeer dubieus verlies op punten. Teleurgesteld als hij was besloot hij zich te concentreren op zijn politieke carriere maar besloot later het toch nog een keer te proberen. Ondanks dat hij inmiddels vijfendertig jaar oud is versloeg hij de vier jaar jongere Bradley deze keer, ook op punten maar op overtuigende wijze, en de nieuwe wereldtitel werd afgelopen zondag overal gevierd en afgelopen maandag breed uitgemeten in de kranten.
De reden dat ik nu pas melding maak van dit titelgevecht heeft te maken met wat ik de afgelopen nacht in de spiegel zag. Ik werd om een uur of half vijf wakker van een zoemende mug (wat overigens vrijwel nooit gebeurd) en op het moment dat ik wakker werd realiseerde me dat het al te laat was. Het kreng had me te pakken gehad want ik voelde mijn bovenlip en de linkerkant van mijn gezicht opzwellen alsof ik een tennisbal achter mijn wang had zitten.
In de badkamer nam ik de schade op en het zag er niet fraai uit. De hele linkerkant van mijn gezicht was opgezwollen alsof ik een paar rondjes met Manny Pacquaio had gebokst en ik leek wel op Quasimodo. Mijn linker mondhoek hing naar beneden door de zwelling en mijn lippen waren drie keer zo dik als normaal, maar alleen aan de linkerkant van mijn gezicht dus. Het deed me meteen denken aan een van onze vakanties toen ik in de eerste nacht ook zo te pakken was genomen in mijn ooglid en ik drie dagen niks heb kunnen zien doordat mijn oog was opgezwollen als dat van een profbokser na een slecht verlopen gevecht.
Het enige wat ik kon doen was er tijgerbalsem op smeren, wat in ieder geval heel goed helpt tegen de jeuk. Hopelijk zou het ook werken tegen de zwelling, want zoals ik er uit zag zou ik beslist de deur niet uit gaan. Gelukkig bleek dat het geval want nadat ik uiteindelijk weer in slaap was gevallen was de zwelling al een heel stuk minder toen ik weer wakker werd. Tegen de middag was de zwelling zelfs bijna helemaal verdwenen dankzij nog wat smeerbeurten met tijgerbalsem, en ik ben dan ook nog steeds dankbaar voor die tip die ik ooit kreeg in een Chinees apotheekje in Kuala Lumpur.
Overigens ben ik toch de deur niet uit geweest vandaag want het was de eerste vrije dag van ons lange weekend. En het had vandaag absoluut geen zin om ergens naar toe te gaan want dit is een van de zeer zeldzame dagen van het jaar dat vrijwel alles hier dicht is...
"Home-cooked meal"
woensdag 16 april 2014
Als Riet weg is dan laat ze me altijd goed verzorgd achter met een volle koelkast, met vooral heel veel dingen die ik alleen maar in de pan of de oven hoef op te warmen en dan kan ik eten. Meestal als ze terug komt na een week of wat dan staat alles nog net zo in de koelkast zoals ze het achterliet, want ik moet eerlijk zeggen, ik neem eigenlijk nooit de moeite om er gebruik van te maken.
Eten doe ik natuurlijk wel, maar ik eet net zo lief brood als ik dan toch alleen moet gaan zitten eten. Ik heb gewoonweg geen zin om pannen of een oven vuil te maken voor mij alleen. Het alternatief zou natuurlijk zijn om uit eten te gaan maar behalve naar restaurant "Outback" op zaterdagavond voor mijn wekelijkse steak of ribbetjes heb ik daar ook geen zin in. Zeg nou eerlijk, wat is er nou voor lol aan om alleen aan een tafeltje te gaan zitten in een restaurant?
Afhalen of laten bezorgen kan natuurlijk ook maar dan zit ik iedere avond weer vette happen te eten en hoewel ik daar best een liefhebber van ben weet ik ook wel dat dat niet al te gezond is en dat het zeker de aanblik in de spiegel geen goed zal doen. En wat mij betreft is er helemaal niks mis met vers brood met Hollandse kaas of Duitse smeerleverworst. Kortom, ik doe het lekker rustig aan en ga vooral voor makkelijk en dat scheelt ook in de afwas, al moet ik toegeven dat ik die toch niet zelf hoef te doen.
Maar vandaag is Riet weer thuis en wat ze altijd doet op de eerste dag is lekker ouderwets Hollands koken. We hebben een voorraadje zelf geïmporteerde bruine bonen en kapucijners in de kast liggen (want die zijn hier echt niet te krijgen) maar vandaag had ze gekozen voor krootjes, een groente die hier overigens wel gewoon te krijgen. En zeg nou zelf, hoe lekker kan een mens toch eten van een "home-cooked meal"!
Voor de rest zullen de komende weken weer een uitdaging in zelfbeheersing worden met een kast vol met meegebrachte stroopwafels en borrelnoten...
Reis met hindernissen
dinsdag 15 april 2014
Riet is weer thuis na een verblijf van twee en een halve week in Nederland. De reis verliep redelijk voorspoedig al had ze wel zo’n beetje overal vertraging. Op Schiphol vertrok het vliegtuig een uur te laat en kwam daardoor ook een uur te laat aan, en in Dubai vertrok het vliegtuig in eerste instantie wel op tijd maar moest toen nog ruim drie kwartier wachten bij de startbaan voordat het kon opstijgen. Uiteindelijk landde het toestel een half uur te laat op de luchthaven van NAIA. Tijdens de landing had ze nog een onverwacht spectaculair uitzicht want er was net een fikse brand uitgebroken ergens tussen Alabang en de luchthaven en de rookpluim was volgens Riet goed te zien vanuit het vliegtuig.
Het imago van Emirates begint inmiddels wel deukjes te vertonen al ligt dat waarschijnlijk meer aan de techniek van de gloednieuwe Airbus 380 dan aan de service van Emirates. Riet worstelde zowel tijdens de heen als de terugreis in december met haar stoel die verscheidene keren gereset moest worden voordat hij fatsoenlijk functioneerde, en deze keer was het precies hetzelfde zij het dat veel meer passagiers er last van hadden.
En niet alleen wilden de stoelen niet van stand veranderen, ook verscheidene televisieschermen waaronder die van Riet haperden. Die televisie kon Riet wel mee leven maar het is geen pretje als je wilt slapen en je stoel wil niet in de slaapstand, en het is eigenlijk ook te belachelijk voor woorden dat je in de business class in zo’n hypermodern toestel dergelijke mankementen niet één keer maar zelfs herhaaldelijk tegenkomt. Het personeel liep dan ook warm om alle stoelen gereset te krijgen en besloot uiteindelijk om het hele elektrische systeem van de business class maar te resetten.
Het enige gevolg was dat nu vrijwel geen enkele televisie het meer deed en nog meer stoelen dienst weigerden. Het logische gevolg was uiteraard gemopper van de passagiers, en het werd ook een hele stoelendans omdat iedereen naar een lege plek werd gemanoeuvreerd waar de stoel het nog wel deed, al dan niet na een geslaagde reset. Dat kon gelukkig omdat de business class niet vol zat, maar veel geslapen heeft Riet dus niet op het eerste deel van het traject.
Ze heeft haar schade gelukkig in kunnen halen op de vervolgvlucht van Dubai naar Manila want daar is ze bijna helemaal doorheen geslapen. Ze was vanavond inleider geval een stuk fitter of beter uitgeslapen dan ik want nadat we de hele avond op het terras bij hadden zitten kletsen ging bij mij het lampje toch zachtjes uit om een uur of elf.
En nee Riet, ik neem niet nog effe gezellig wat te drinken, mijn wekker loopt morgenochtend weer om zes uur af!
Verstopte riolering
maandag 14 april 2014
Het ene probleem is nog niet opgelost in ons huis of het volgende diende zich al weer aan, het lijkt wel of alles heeft besloten tegelijk te stoppen met fatsoenlijk te functioneren. Deze keer waren twee van de toiletten beneden het probleem, de riolering zat blijkbaar verstopt want bij het doortrekken (wat gelukkig plaatsvond tijdens het schoonmaken door Estela en niet na normaal gebruik) kwam het water door alle afvoergaten weer terug in de twee wc's.
Lekker dan, want deze week is het toevallig (of niet?) "Holy Week" en dat is de belangrijkste feestweek hier in het land, waarbij de meeste mensen vrij zijn en het openbare leven zo goed als stil ligt. Hulp zal die dagen dus moeilijk te krijgen zijn en ik voorzag al een paar vervelende dagen in het verschiet als het niet kon worden opgelost voor donderdag. Maar gelukkig, wat ik al hoopte bleek inderdaad het geval te zijn, we hadden nog een fles ontstopper in huis en ik heb meteen de hele inhoud van die fles in de afvoer gegooid in de hoop dat dat het probleem zou verhelpen.
En dat deed het want ik was net begonnen dit stukje te tikken toen er vanuit het toilet hiernaast opeens een hard gorgelend geluid klonk, en niet alleen uit het toilet maar blijkbaar uit alle afvoeropeningen un huis want Estela schrok zich rot in de keuken. Die dacht in eerste instantie dat er nog meer water uit de afvoer naar boven kwam, maar het geluid was zoals ik al hoopte het geluid van de verstopping die open schoot. Bij voorzichtig proberen bleek dat alles nu weer goed functioneert en hopelijk blijft dat ook zo de komende dagen want anders wordt het voor ons "Holy Shit Week"...
En ik zeg expres "we" want vanmiddag vertrekt Riet weer uit Nederland, als het goed is is ze op dit moment zelfs al onderweg hier naar toe. Ik kon haar nog net voordat ze vertrok het heuglijke nieuws overbrengen dus ze stapt in hopelijk met een beter gevoel in het vliegtuig dan na mijn eerste telefoontje van vanmiddag. Ze moest erg vroeg de deur uit want de taxi van de luchtvaartmaatschappij Emirates die haar op zou komen halen om haar naar Schiphol te brengen zou ervoor zorgen dat ze drie uur voor vertrek al op Schiphol zou zijn. Dat is blijkbaar verordening van de luchtvaartmaatschappij zelf, volgens de taxi chauffeur die belde om de afspraak te verifiëren.
Riet was er niet zo blij mee, maar och, er zijn vervelender dingen dan een poosje rondhangen in de business lounge, voorzien van natje en droogje. En anders zit ze toch thuis maar te wachten tot het moment van vertrek eindelijk is aangebroken. Hoe dan ook, morgenmiddag verwacht ik haar weer thuis.
Lekker dan, want deze week is het toevallig (of niet?) "Holy Week" en dat is de belangrijkste feestweek hier in het land, waarbij de meeste mensen vrij zijn en het openbare leven zo goed als stil ligt. Hulp zal die dagen dus moeilijk te krijgen zijn en ik voorzag al een paar vervelende dagen in het verschiet als het niet kon worden opgelost voor donderdag. Maar gelukkig, wat ik al hoopte bleek inderdaad het geval te zijn, we hadden nog een fles ontstopper in huis en ik heb meteen de hele inhoud van die fles in de afvoer gegooid in de hoop dat dat het probleem zou verhelpen.
En dat deed het want ik was net begonnen dit stukje te tikken toen er vanuit het toilet hiernaast opeens een hard gorgelend geluid klonk, en niet alleen uit het toilet maar blijkbaar uit alle afvoeropeningen un huis want Estela schrok zich rot in de keuken. Die dacht in eerste instantie dat er nog meer water uit de afvoer naar boven kwam, maar het geluid was zoals ik al hoopte het geluid van de verstopping die open schoot. Bij voorzichtig proberen bleek dat alles nu weer goed functioneert en hopelijk blijft dat ook zo de komende dagen want anders wordt het voor ons "Holy Shit Week"...
En ik zeg expres "we" want vanmiddag vertrekt Riet weer uit Nederland, als het goed is is ze op dit moment zelfs al onderweg hier naar toe. Ik kon haar nog net voordat ze vertrok het heuglijke nieuws overbrengen dus ze stapt in hopelijk met een beter gevoel in het vliegtuig dan na mijn eerste telefoontje van vanmiddag. Ze moest erg vroeg de deur uit want de taxi van de luchtvaartmaatschappij Emirates die haar op zou komen halen om haar naar Schiphol te brengen zou ervoor zorgen dat ze drie uur voor vertrek al op Schiphol zou zijn. Dat is blijkbaar verordening van de luchtvaartmaatschappij zelf, volgens de taxi chauffeur die belde om de afspraak te verifiëren.
Riet was er niet zo blij mee, maar och, er zijn vervelender dingen dan een poosje rondhangen in de business lounge, voorzien van natje en droogje. En anders zit ze toch thuis maar te wachten tot het moment van vertrek eindelijk is aangebroken. Hoe dan ook, morgenmiddag verwacht ik haar weer thuis.
Tol saldo
zondag 13 april 2014
Tolwegen hebben tolpoorten en om die te passeren is het mogelijk om behalve contant te betalen via een electronisch systeem wat E-Pass heet. Dat systeem werkt met een apparaatje voor in de auto wat je achter de voorruit legt als je de slagboom nadert en als het goed is gaat de slagboom dan automatisch open. Behalve technische problemen waarbij af en toe de slagboom helemaal niet open gaat is ook het aanvullen van je saldo voor je E-pass apparaatje iets was nog niet helemaal uit ontwikkeld is, want ontwikkelingen gaan hier nou eenmaal langzaam.
Ons saldo staat op dit moment weer zodanig laag dat ik nodig moet bijvullen. Tot voor kort kon dat alleen via betalen met je credit card, of via speciale machines waar je tickets kunt kopen waarop een pincode staat waarmee je dan je saldo via een website kunt opwaarderen. Ik ben er niet zo dol op om hier mijn credit card gegevens ergens voor af te geven dus ik gebruikte tot nu toe altijd de automaten, met name ook omdat er een vlak bij ons huis staat bij het administratiekantoor van onze wijk.
Die automaat was alleen vandaag buiten bedrijf dus ik besloot naar het Alabang Town Center te gaan want daar staat er ook een die nog een stuk moderner is ook. Ondanks dat was er ook met deze machine een probleem want al mijn biljetten van duizend pesos werden geweigerd, waarschijnlijk omdat het de nieuwe versies van het biljet waren die de automaat blijkbaar nog niet herkent. Gelukkig had ik nog wat biljetten van vijfhonderd pesos maar nadat de eerste gewerkt had kon ik geen tweede meer gebruiken, de keuzemogelijkheid voor biljetten van vijfhonderd pesos was opeens van het scherm verdwenen.
Omdat ik toch nog wel wat meer saldo wilde hebben besloot ik dan toch nog maar eens naar die credit card optie te gaan kijken via de website op mijn pc. En wat blijkt, je kunt nu ook opwaarderen via BancNet, de plaatselijke variant van iDeal. Eindelijk, dacht ik, en wilde meteen deze optie gebruiken.Helaas, na alle stappen te hebben doorlopen verscheen er een bericht dat de transactie om onduidelijke redenen niet kon worden uitgevoerd.
Ach ja, de vooruitgang is hier ook wek alleen gaat het allemaal effe langzamer...
Bewolkt en zon
zaterdag 12 april 2014
De gevolgen van de verwachte tropische storm "Domeng" zijn gelukkig beperkt gebleven. In de loop van de nacht van vrijdag op zaterdag veranderde de storm nog op zee in een lagedruk gebied en dat betekent weliswaar regen aan de oostkust van de Filippijnen maar geen zware storm.
Hier in Manila was het vanmorgen net als gisteren bewolkt en dat gaf het idee van een "grijze dag". En dat is hier nogal ongebruikelijk want dat komt bijna niet voor, tenzij het gaat regenen maar dat heeft het ondanks dat het er de hele ochtend naar uit heeft gezien niet gedaan. De bewolking loste tussen de middag op en vanmiddag was de zon weer terug en kon ik vanmiddag dus toch nog lekker in de tuin zitten.
Abby had het bij het verschijnen van het zonnetje al gauw bekeken, ze zocht een van haar favoriete plekjes op en deed daar haar gebruikelijke dutje van een halve dag...
Nieuwe kranen
vrijdag 11 april 2014
Het is al weer een week of vier, vijf geleden dat tegelijkertijd twee kranen in ons huis het begaven. Het was het niet zozeer dat er geen water meer uit kwam, het was meer dat ze niet meer uit draaien waren en er dus niks anders op zat dat de watertoevoer voor die kranen af te sluiten. Gelukkig heeft iedere kraan hier zijn eigen afsluiters dus helemaal zonder water hoefden we niet te zitten, maar lastig was het wel want de ene kraan was in de badkamer in onze slaapkamer en de andere in de meest gebruikte badkamer beneden.
We belden de huisbaas maar die bleek niet degene die het probleem op moest lossen. Het huurcontract voor ons huis is namelijk tussen mijn bedrijf en de huisbaas en in dat contract staat dat alles buitenshuis voor rekening is van de huisbaas maar dat alle problemen binnenshuis opgelost moeten worden door de technische dienst van mijn bedrijf.
Des te beter zul je misschien zeggen, maar onze huisbaas kennende denk ik van niet. Meneer Santiago had allang een loodgieter had laten komen om het probleem op te lossen, waar onze onvolprezen technische dienst weliswaar meteen kwam kijken en constateerde dat de kranen vervangen moesten worden maar vervolgens niets anders deed dan nieuwe kranen bestellen. En dat was dus vier weken geleden.
Er gebeurde in de weken daarna helemaal niets en er kwam ook geen enkel bericht over de stand van zaken. In de tussentijd begon ook nog eens de kraan in de keuken lekkage te vertonen, evenals de gootsteen in de bijkeuken, en ik probeerde dan ook wanhopig onze technische dienst te bereiken. Maar dat valt niet mee want dat gaat via een contactpersoon en die verzekerde mij weliswaar dat ze alweer mijn vraag had doorgestuurd maar vervolgens gebeurde er dan weer niks.
Gisteren was ik het zat en deelde deze contactpersoon en onze afdeling personeelszaken mee dat ik zelf een loodgieter zou inhuren en alle kosten zou declareren. En wat denk je, er kwam vanmorgen al vroeg bericht, het wachten was op het leveren van de kranen geweest en laten die nou net toevallig vanmorgen binnen gekomen zijn. Er zou meteen een ploeg naar ons huis worden gestuurd om alle problemen op te lossen.
Thuis gekomen vanavond kon ik constateren dat we nu twee nieuwe kranen hebben in de twee badkamers en dat de kraan in de keuken ook gelijk vervangen is door een nieuwe. Ook de lekkage aan de gootsteen in de bijkeuken is verholpen dus zowaar zijn eindelijk alle problemen aangepakt. En dit bewijst weer eens te meer dat je in dit land overal achteraan moet blijven zitten want anders gebeurt er geen flikker!
Zo, dat moest ik effe kwijt.
Treinen
donderdag 10 april 2014
Toen ik afgelopen vrijdag naar de luchthaven reed over de Skyway zag ik voor het eerst een trein hier op de Filippijnen. Dat er wel degelijk treinen zijn hier wordt ’s morgens vroeg tot in de wijde omgeving bevestigd door constant getoeter wat zelfs tot in onze slaapkamer hoorbaar is terwijl de spoorlijn toch hemelsbreed een paar kilometer bij ons vandaan ligt.
Het spoor is geen populair vervoer hier op de Filippijnen. Dat is deels vanwege de tamelijk hoge prijzen maar ook vanwege het feit dat het wegennet veel meer ontwikkeld is dan het spoorwegnet waardoor vervoer per bus en Jeepney veel meer in trek is. Veel spoorlijnen zijn er ook niet, eigenlijk maar twee die in elkaars verlengde liggen en die in Manila bij elkaar komen.
De oudste is de Noord Lijn die in gebruik is sinds 1892 en vanuit Manila loopt tot aan San Fernando, ongeveer tweehonderdvijftig kilometer ten noorden van Manila. Deze lijn heef een vertakking met als eindpunt San Jose, ongeveer halverwege Manila en San Fernando.
In de Tweede Wereldoorlog werd de tweede spoorlijn, De Zuid Lijn, aangelegd vanaf Manila naar het zuiden, of eigenlijk het zuid-oosten, naar Bicol. Het eindpunt van deze lijn is de stad Legaspi op bijna vijfhonderd kilometer vanaf Manila. Ook deze lijn heeft een vertakking en wel naar de havenstad Batangas.
Aan het eind van de oorlog werd er overigens grote schade aangebracht aan de spoorlijnen waardoor zelfs na reparatie door de Amerikanen slechts veertig procent van het spoor nog berijdbaar was. In de loop van de jaren werd veel hersteld maar de vele natuurrampen blijven problemen veroorzaken. Zo zorgen overstromingen nog steeds voor schade, de Noord Lijn is lang buiten gebruik geweest door de uitbarsting van Mount Pinatubo in 1991 en een tyfoon veroorzaakte in 2006 grote schade aan de Zuid Lijn.
Zelf ben ik wel een liefhebber van treinreizen want ik vind dat een mooie manier om veel van een land te zien, en ik loop dan ook al een tijdje rond met plannen om een keer de rit te maken met de Zuid Lijn van Manila naar Legaspi. Maar voorlopig zit dat er niet in want dankzij de supertyfoon “Yolanda” van afgelopen najaar is het meest oostelijke deel van de Zuid Lijn op dit moment buiten gebruik en dat zal volgens de laatste berichten voorlopig nog wel even gaan duren ook...
Er komt er al weer een aan..
woensdag 09 april 2014
Zelfs de Filippino's begrijpen er niks van maar als ik de situatie met Nederland vergelijk dan zie ik een duidelijke overeenkomst en dat is dat het weer behoorlijk van slag is. Afgelopen dinsdag was een bewolkte dag met af en toe een spat regen, veroorzaakt door een naderende tyfoon en dat is heel ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. Het is nu namelijk het droge seizoen en tyfoons worden pas verwacht tegen eind juni.
Desalniettemin waarschuwen de kranten hier vandaag allemaal al weer dat de tropische depressie "Domeng" onderweg is en aanstaande zaterdag het oosten van de Filippijnen zal bereiken. De verwachting is dat dat gepaard zal gaan met heel veel regen en dat kan weer wateroverlast en modderstromen tot gevolg hebben. Het gebied waar de storm aan land zal komen is hetzelfde gebied wat vorig jaar zo zwaar is getroffen door de supertyfoon "Yolanda", het eiland Samar.
Het is nog te vroeg om al te voorspellen hoe zwaar de storm gaat worden en hoeveel last wij ervan gaan krijgen in onze regio, maar wat ik niet snap is dat al die stormen het iedere keer weer presteren om het weer in het weekend te verpesten. Kunnen ze nou niet gewoon door te week langs komen als iedereen op zijn werk zit?
Vandaag was overigens een vrije dag want het was vandaag "Araw ng Kagitingan" oftewel Bataan Dag. Als je wilt weten wat dat precies is dan moet je de blog van deze dag vorig jaar maar even lezen want toen heb ik dat uitgebreid verteld.
Bakkie
dinsdag 08 april 2014
Terug op kantoor vandaag en zoals altijd begin de dag, net zoals in Nederland mijn gewoonte was, met een bakkie koffie. Dat wordt op onze verdieping de hele dag door vers gezet door het huishoudelijke personeel wat er rondloopt, en ik weet niet of het altijd dezelfde persoon is maar die zet een prima bakkie. Dat is niet overal zo in het gebouw want het verschilt nogal op welke verdieping je zit. De Shell verdiepingen hebben allemaal vers gezette koffie maar de verdiepingen die we huren van Fluor hebben koffie automaten, en de koffie daarin is een stuk minder.
Filippino's drinken naast thee best veel koffie, wat wel te merken is aan de overal aanwezige vestigingen van Starbucks, Coffee Bean, Seattle's Best en nog wat andere minder bekende merken, maar ze drinken het heel anders dan wij Westerlingen. Ze vinden onze zwarte koffie veel te sterk en drinken het het liefst met veel suiker en melk. Thuis drinken ze bijna nooit vers gezette koffie maar oploskoffie en dan vrijwel altijd met melkpoeder en suiker al in de verpakking.
Het is dan ook best lastig om goeie gemalen koffie te vinden. Niet dat het niet te krijgen is, en de Batangas koffie is zelfs van optima kwaliteit, maar er zit vrijwel altijd een smaakje aan want dat vinden ze hier lekker. Gemalen koffie zonder smaakje is dan ook nauwelijks te vinden in de supermarkten, daarvoor moet je echt naar Starbucks of een van de andere koffieshops. Wij hebben dat probleem zoals jullie weten opgelost door een Senseo apparaat mee te nemen en iedere keer als we Nederland bezoeken gaan er pakken met Senseo pads mee.
Zoals je ziet op de foto is mijn koffiemok een erfstuk, Martin heeft die ooit gekocht in Disneyland Parijs maar nooit gebruikt. Voor mij heeft deze mok een aantal belangrijke voordelen: het is precies de goeie maat (niet te groot) en hij valt nogal op. met name dat laatste is belangrijk want voordat ik mijn koffie kan inschenken 's ochtends moet ik eerst mijn mok gaan zoeken tussen tientallen andere mokken in de keukenkastjes.
Iedereen heeft namelijk zijn eigen mok en die laat je 's avonds op je bureau staan. De schoonmakers halen 's avonds alle mokken op, wassen ze af en zetten ze in de keukenkastjes. Het is dus zaak dat je een duidelijk herkenbare mok hebt zodat die 's morgens als je hem nodig hebt makkelijk te vinden is. De mijne springt er nogal uit en dat is handig want ik vraag me wel eens af hoe mensen hun eigen Starbucks mok herkennen tussen alle andere precies dezelfde Starbucks mokken...
Terug naar Manila
maandag 07 april 2014
Mijn korte verblijf in KL zat er vandaag al weer op en om kwart voor twee vertrok mijn vlucht naar Manila. Dat gaf jammer genoeg niet veel tijd om vanmorgen nog wat leuks te gaan doen, de tijd in aanmerking genomen dat je voor vertrek aanwezig moet zijn, de reistijd naar het vliegveld en niet te vergeten het pakken en uitchecken uit het hotel.
Het wachten op de vlucht op KLIA, de luchthaven van KL, een geen straf want de lounge van Malaysia Airlines is groot, comfortabel en verder van alle gemakken voorzien, inclusief prima eten en drinken, een heel verschil met de benauwde rommelige lounges op NAIA in Manila. Dat heeft uiteraard te maken met het feit dat KLIA de thuishaven is van Malaysia Airlines, net zoals Schiphol dat is voor de KLM en dus een schitterende KLM lounge heeft.
Het boarden voor iedere vlucht wordt steeds meer een tijdrovende bezigheid. De security checks zijn alweer strenger geworden en nemen steeds meer tijd in beslag, maar kunnen sommige mensen nou niet eens gewoon lezen wat er overduidelijk overal staat aangegeven? Er hangen duidelijke posters op waarop staat dat je je laptop uit je tas moet halen, en dat riemen en horloges moeten worden afgedaan en dat ook je onafscheidelijke mobiel door de scanner moet.
Desondanks worden hele volksstammen teruggestuurd nadat ze al door het poortje zijn gegaan omdat ze toch hun mobiel nog in hun zak hebben, hun riem nog om hebben, of sommigen zelfs handen vol kleingeld in hun zakken. Tassen worden teruggehaald uit de scanner omdat toch die laptop er nog in zit, of flessen met vloeistof (anders dan verzegelde aankopen sterke drank) wat ook nog steeds niet mag en ook duidelijk op de posters staat.
Voeg daarbij dat Filippino’s nooit met één tas of koffer reizen maar altijd met een enorme hoeveelheid rolkoffertjes, losse tassen en plastic tassen en je kunt je wel voorstellen hoeveel tijd het kost per persoon voordat dat allemaal op de band ligt voor de scanner. Daarbij komt ook nog eens dat voordat alle bagage op de band gaat onveranderlijk iedere tas en koffer eerst nog open om er dingen uit te halen of in te doen.
Ik wacht tegenwoordig rustig zittend op een bankje totdat de rij vrijwel helemaal door de security check is en dan sta ik pas op. Dat betekent wel dat tegen de tijd dat ik door alle checks heen ben en mijn instapkaart heb laten zien dat het instappen allang is begonnen en op de laatste passagiers, inclusief ikzelf dus, iedereen al in het vliegtuig zit. Alhoewel, “zit” is in dit geval betrekkelijk want er blijven altijd hordes mensen in het gangpad staan die in hun bagage in de bagagevakken gaan staan te rommelen en de doorgang belemmeren.
Dat laatste is overigens niet voorbehouden aan Filippino’s. Dat gerommel in de bagagevakken zie je op iedere vlucht en dat zit bij veel mensen dus blijkbaar in de genen...
Tweede dag in KL
zondag 06 april 2014
Gelukkig zag het er vanmorgen beter uit dan vanmorgen want hoewel het nog steeds bewolkt was scheen nu de zon tussen de wolken door. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om een stevige wandeling te maken door onze ouwe buurt.
Rond ons appartement is er een heleboel veranderd. Het Cendana gebouw staat nu helemaal ingebouwd tussen verscheidene andere hoge flatgebouwen, en eigenlijk is de kant waar ons appartement zat er nog het beste afgekomen want daar heb je nog steeds een redelijk uitzicht over het Menara Park. Op de foto heb ik aangegeven wat ons appartement was. Het bruine gebouw rechts op de foto is het Renaissance Hotel waar wij op keken, en al die gebouwen links van ons flatgebouw stonden er toen wij er woonden nog niet.
Maar zo snel als ze sommige flats uit de grond stampen, zo langzaam gaat het af en toe op andere plaatsen. Tot mijn verbazing waren de twee flats aan de achterkant van ons flatgebouw, die al volop in aanbouw waren toen wij er woonden, na meer dan twee en een half jaar nog steeds niet klaar zijn. Toentertijd leek het erop dat het alleen nog een kwestie was van afwerken maar daar zijn ze blijkbaar nog steeds niet klaar mee en er woont dan ook nog steeds geen mens.
Het gebouw waar we op keken wat al tijdens mijn eerste bezoek in 2003 onafgebouwd in een soort van groen gaas was verpakt staat er nog steeds zo bij, ondanks de verhalen die we hadden gehoord dat er een projectontwikkelaar was gevonden die er wel brood in zag om het af te maken. Overal veranderingen dus, en dat gaf het merkwaardige gevoel dat alles enerzijds heel vertrouwd was en anderzijds toch ook weer niet.
Vanavond heb ik een bezoek gebracht aan onze vrienden Robbie en Inna en zelfs dat ging anders dan ik gewend was want ze bleken verhuisd. En dat niet alleen, ze hebben nu ook een baby en een hond...
Regen in KL
zaterdag 05 april 2014
De lucht was vanmorgen betrokken toen ik opstond en het is de rest van de dag alleen maar erger geworden. De bewolking nam in de loop van de ochtend toe en het begon te regenen, eerst zachtjes maar tegen het eind van de middag veranderde het in een flinke stortregen. Van mijn plannen om lekker ouderwets door de stad te gaan banjeren kwam dus niet veel terecht. Gelukkig heb ik mijn openbaar vervoer kaart nog steeds die ik gebruikte toen we nog in KL woonden en na mijn saldo te hebben opgekrikt kon ik weer gebruik maken van de metro en de Monorail.
Er wordt op diverse plaatsen waar ik naar toe wilde flink verbouwd, met name in en rond Bukit Bintang, en het resultaat was dat ik al bij mijn eerste stop mijn oriëntatie helemaal kwijt was. Op alle monorail stations zijn ze nieuwe afscheidingen aan het aanbrengen langs de perrons en alles staat dus in de stijgers. Eenmaal uitgestapt zag het er dan ook niet meteen vertrouwd uit en ook buiten was alles anders. De Starbucks zat heel ergens anders en leek ook helemaal verbouwd, maar toen ik eenmaal zat met mijn bakkie zag ik pas wat er aan de hand was. Mijn gebruikelijke Starbucks zat aan de overkant, dit was een hele nieuwe...
Daarna ging het gelukkig beter en ik liep alle vertrouwde plekken af rond Bukit Bintang zoals Low Yat en het Pavilion. Omdat het inmiddels al flink regende kreeg ik het idee om naar de film te gaan, vooral omdat er in het Pavilion een luxe Gold theater is en daar draaide ook nog eens de nieuwe "Captain America" en toen was de keus gauw gemaakt.
Het biertje doen bij onze voormalige stamkroeg "Malone's" viel erg tegen. De bediening is droevig op dit moment, op geen stukken na wat we gewend waren en na een kwartier vergeefs te hebben gewacht op een ober om mijn tweede biertje te bestellen hield ik het voor gezien. Ik moest zelfs naar binnen om iemand te gaan zoeken bij wie ik kon afrekenen! Bij onze andere voormalige vaste hangplek, het Hardrock Café, was alles gelukkig nog wel bij het oude. De Nasi Goreng was nog steeds maagschroeiend heet en het tweede biertje is tijdens het Happy Hour nog steeds gratis.
Ondanks alles dus toch nog een redelijk geslaagde dag, alleen jammer van die regen...
NAIA Terminal 1
vrijdag 04 april 2014
Wat er mis is met NAIA Terminal 1? Het antwoord is simpel, alles! Terminal 1 is de internationale terminal van de luchthaven en zou dus eigenlijk het visitekaartje moeten zijn maar vooral dankzij Terminal 1 is NAIA verkozen door luchtreizigers wereldwijd als de slechtste luchthaven van de wereld. En voor mij is dat vandaag weer eens bewezen.
De altijd overbevolkte weg er naar toe, het feit dat er maar twee smalle ingangen zijn met meteen al security checks, lange rijen voor de incheckbalies omdat zelf geprinte instapkaarten hier niet gelden, de vele loketten waar je belachelijke bedragen moet betalen om alleen het land uit te komen, het is allemaal bekend. Maar vandaag was het nog een graatje erger, er wordt namelijk verbouwd "Om U nog beter van dienst te kunnen zijn".
Het belangrijkste gevolg van de verbouwingen is dat een van die betaalloketten nu helemaal achteraan is bij de paspoortcontrole. Dat is mooi zou je zeggen, dan kun je die paspoortcontrole gelijk in één moeite door doen. Dat had je gedacht, dat is veel te efficiënt en daarom mag je na het betalen helemaal terug langs de rij lopen om alsnog achteraan aan te sluiten. En er is ook weer een nieuwe regel die in eerste instantie gunstig lijkt, je hoeft geen uitreisbiljet meer in te vullen. Dan gaat de paspoortcontrole dus sneller zou je zeggen. Nee, want nu gaan ze op de computer van alles in zitten rammen, waarschijnlijk datgene wat anders op dat biljet stond en nu duurt het nog veel langer.
En of het nu alleen Malaysia Airlines is vanwege de recente gebeurtenissen met dat verdwenen vliegtuig, na alle controles is er nu bij de gate ook nog een complete security check waarbij je tas wordt omgewoeld. Ook dat houdt lekker op maar dat geeft niet want het vliegtuig van Malaysia Airlines is toch steevast te laat. Zit je eindelijk in het vliegtuig, is het altijd lang wachten tot het daadwerkelijke vertrek en dan sta je vervolgens nog eens een half uur te wachten bij de enige startbaan die ook voor landingen wordt gebruikt.
Kortom, dit was geen voorspoedig vertrek vandaag. En als je denkt dat ik zeik, al mijn Filippino vrienden zijn het hartgrondig met mij eens dat NAIA Terminal 1 een schande is voor dit land...
Weekendjeweg.ph
donderdag 03 april 2014
De problemen die ik had met het vervallen van mijn KLM airmiles zijn nog niet helemaal opgelost, ik moet nog steeds een KLM vlucht te boeken voor het eind van deze maand om de geldigheid van mijn airmiles te verlengen.
Weliswaar bleek mijn eerste idee om naar Kuala Lumpur te vliegen met Malaysia Airlines geen oplossing maar het idee op zich van een weekendje Kuala Lumpur bleef wel hangen. Riet zit nu lekker twee en een halve week in Nederland maar waarom zou zij alleen alle lol hebben, nietwaar? Ik heb dus vorige week besloten om er dam maar lekker in mijn eentje op uit te gaan voor een paar dagen.
De ticket naar Kuala Lumpur was gauw geboekt, en de keus voor een hotel was door alle perikelen rond de besteding van mijn KLM miles erg simpel. Ik kon namelijk met een deel van mijn gespaarde miles een verblijf bekostigen in het Hilton in Kuala Lumpur en zo wordt mijn weekendje nog goedkoop ook. En mocht de rest mijn miles onverhoopt toch komen te vervallen dan zijn deze alvast goed besteed.
Morgen vertrek ik dus vlak na het middaguur voor een verblijf van vier dagen naar mijn favoriete stad. Op de planning staan op zondag een bezoek aan mijn maat Robbie en zijn vrouw Inna, en verder ga ik lekker rondklossen in de stad. Als ik er nu al aan denk, Bukit Bintang, KLCC, Nasi Lemak, Beef Rendang...
Dagje zonder chauffeur
woensdag 02 april 2014
Volgens mij heb ik vandaag wel een heel decadent onderwerp, ik zat vandaag namelijk zonder chauffeur. Lito had een vrije dag gevraagd omdat hij naar de school van zijn dochters moest en dat betekende voor het eerst in bijna anderhalf jaar dat ik zelf met de auto naar mijn werk moest rijden.
Jaja, ik weet het, wij zijn hier schandalig verwend en wat erger is, we zijn er nog aan gewend geraakt ook. Eh, dat valt wel mee hoor. Lito heeft sowieso altijd 's zondags vrij en dan rijd ik ook zelf, en af en toe als ik op zaterdag weinig te doen heb dan laat ik hem die dag ook gewoon thuis blijven. Het zou pas echt schandalig zijn als ik hem op zaterdagochtend helemaal naar Alabang zou laten komen alleen om mij even naar de sportschool te brengen en een uurtje later weer op te pikken, nietwaar.
Vergeleken met de meeste andere chauffeurs heeft hij wat vrije dagen betreft toch al geen klagen want hij krijgt ook gewoon vrij als wij op vakantie gaan. Ja, dat is toch normaal zul je zeggen, want wat zou hij de hele dag moeten gaan zitten doen als wij niet thuis zijn? Nou, je zult verbaasd staan hoeveel mensen het maar heel gek vinden dat wij zo makkelijk zijn. De chauffeur wordt toch doorbetaald, en hij heeft maar recht op één vrije dag in de week, dus moet hij gewoon opdraven. Ook al is er niemand thuis en heeft hij niks anders te doen dan de hele dag in zijn hok gaan zitten wachten tot hij weer naar huis mag. Echt waar.
Wij vinden dat dus onzin, en bovendien is het niet altijd verstandig. Zegt het Nederlandse spreekwoord niet "Ledigheid is des duivels oorkussen"? We hebben al verhalen gehoord van een chauffeur die door zijn baas, die iets eerder van vakantie terug kwam, in het zwembad werd betrapt. Met zijn hele familie wel te verstaan. En een andere chauffeur had de huissleutel na laten maken en woonde gezellig in het appartement van zijn baas als die weg was. Totdat ook die baas vroeger dan verwacht thuis kwam. De chauffeur vluchtte door het keukenraam en is nooit meer gezien. Met achterlating van een geplunderde koelkast. Ik bedoel maar.
Wat vandaag betreft, gelukkig had ik mijn pas voor de parkeergarage van ons kantoor nog steeds...
Criminaliteit
dinsdag 01 april 2014
De Nederlandse kranten staan op dit moment helemaal vol met berichten waar geen enkele Filippijn wat van snapt. Twee gewapende overvallers die proberen een juwelier te beroven en daarbij allebei worden doodgeschoten haalt hier hoogstwaarschijnlijk de krant niet eens, of het moet een berichtje zijn ergens op een middenpagina waarbij de namen en adressen van de overvallers met naam en toenaam worden vermeld. En verder zal het worden afgedaan als een typisch gevalletje van “verdiende loon”.
De Filippijnen hebben in het buitenland een slechte reputatie voor wat betreft criminaliteit en dat is gedeeltelijk terecht. Omdat vuurwapenbezit hier veel algemener is dan bijvoorbeeld in Nederland (hoe kan het anders, de Amerikanen zijn hier geweest) zijn er veel geweldsdelicten waar vuurwapens aan te pas komen. Overigens schijnt het feit dat in Nederland wapenbezit veel strenger wordt aangepakt ook niet echt veel uit te maken als ik de kranten zo lees.
Maar zoals zo vaak zijn buitenlandse slachtoffers vaak degenen die waarschuwingen in de wind slaan. Je moet er nou eenmaal rekening mee houden dat je als buitenlander vergeleken met de lokale bevolking schatrijk bent, en dat bedoel ik niet als overdrijving, het is gewoon zo. Een gemiddelde Nederlander verdient per maand gemakkelijk tien keer zo veel als wat een Filippijn met een redelijke baan in een jaar verdient, en dat weten ze donders goed. Het belazeren of zelfs stelen van buitenlanders wordt dan ook lang niet door iedereen gezien als een misdaad, jij hebt toch zat en zij hebben tekort...
Er zijn een paar beruchte methodes in gebruik door criminelen waar overigens niet alleen buitenlanders maar ook Filippino’s regelmatig de dupe van worden. Zo is er de “Salisi Bende”, kleine bendes die opereren in drukke winkels, restaurants en bars, waarrbij een goed gekleed lid van de bende de aandacht van het slachtoffer afleidt terwijl anderen je bezittingen roven zonder dat je het op dat moment in de gaten hebt. Op zich een methode die ook in Nederland niet onbekend is zoals ik zelf op een Haags terras eens heb mogen ondervinden.
Verder heb je de “Dugo-Dugo Bende”, die wel heel slinks te werk gaan en waar zelfs de familie van een collega al eens voor is gevallen. Ze bellen je huis als ze zeker weten dat je niet thuis bent en vertellen dan je huishoudster dat je een ernstig ongeluk hebt gehad en in het ziekenhuis ligt. Uiteraard vragen ze om geld en ze sturen een keurig uitziend persoon langs om dat op te halen. Boter bij de vis is hier ook bij medische zorg niet vreemd dus de huishoudster kan gemakkelijk worden overtuigd dat ze alles mee moet geven ter betaling, geld als ze dat kan vinden en anders juwelen.
De meest vreemde is wel de “Budol-Budol Bende”. Of het nou helemaal waar is is maar de vraag, maar hun methode schijnt hypnose te zijn. Een van de bendeleden “hypnotiseert” het slachtoffer wat vervolgens geld en andere bezittingen afstaat en pas later tot het besef komt wat er is gebeurd. Als nuchtere Hollander moet ik altijd een beetje lachen om dit soort verhalen maar de Filippino’s, zelfs sommige van mijn collega’s, bezweren bij hoog en bij laag dat het gebeurt.
Maar zoals wij in Nederland altijd zeggen, “Gelegenheid maakt de dief”, en dat is hier niet anders.
De Filippijnen hebben in het buitenland een slechte reputatie voor wat betreft criminaliteit en dat is gedeeltelijk terecht. Omdat vuurwapenbezit hier veel algemener is dan bijvoorbeeld in Nederland (hoe kan het anders, de Amerikanen zijn hier geweest) zijn er veel geweldsdelicten waar vuurwapens aan te pas komen. Overigens schijnt het feit dat in Nederland wapenbezit veel strenger wordt aangepakt ook niet echt veel uit te maken als ik de kranten zo lees.
Maar zoals zo vaak zijn buitenlandse slachtoffers vaak degenen die waarschuwingen in de wind slaan. Je moet er nou eenmaal rekening mee houden dat je als buitenlander vergeleken met de lokale bevolking schatrijk bent, en dat bedoel ik niet als overdrijving, het is gewoon zo. Een gemiddelde Nederlander verdient per maand gemakkelijk tien keer zo veel als wat een Filippijn met een redelijke baan in een jaar verdient, en dat weten ze donders goed. Het belazeren of zelfs stelen van buitenlanders wordt dan ook lang niet door iedereen gezien als een misdaad, jij hebt toch zat en zij hebben tekort...
Er zijn een paar beruchte methodes in gebruik door criminelen waar overigens niet alleen buitenlanders maar ook Filippino’s regelmatig de dupe van worden. Zo is er de “Salisi Bende”, kleine bendes die opereren in drukke winkels, restaurants en bars, waarrbij een goed gekleed lid van de bende de aandacht van het slachtoffer afleidt terwijl anderen je bezittingen roven zonder dat je het op dat moment in de gaten hebt. Op zich een methode die ook in Nederland niet onbekend is zoals ik zelf op een Haags terras eens heb mogen ondervinden.
Verder heb je de “Dugo-Dugo Bende”, die wel heel slinks te werk gaan en waar zelfs de familie van een collega al eens voor is gevallen. Ze bellen je huis als ze zeker weten dat je niet thuis bent en vertellen dan je huishoudster dat je een ernstig ongeluk hebt gehad en in het ziekenhuis ligt. Uiteraard vragen ze om geld en ze sturen een keurig uitziend persoon langs om dat op te halen. Boter bij de vis is hier ook bij medische zorg niet vreemd dus de huishoudster kan gemakkelijk worden overtuigd dat ze alles mee moet geven ter betaling, geld als ze dat kan vinden en anders juwelen.
De meest vreemde is wel de “Budol-Budol Bende”. Of het nou helemaal waar is is maar de vraag, maar hun methode schijnt hypnose te zijn. Een van de bendeleden “hypnotiseert” het slachtoffer wat vervolgens geld en andere bezittingen afstaat en pas later tot het besef komt wat er is gebeurd. Als nuchtere Hollander moet ik altijd een beetje lachen om dit soort verhalen maar de Filippino’s, zelfs sommige van mijn collega’s, bezweren bij hoog en bij laag dat het gebeurt.
Maar zoals wij in Nederland altijd zeggen, “Gelegenheid maakt de dief”, en dat is hier niet anders.
