Wat een giller! De Paus pontificaal op de voorpagina van de Filipijnse kranten vanmorgen met levensgroot de nu al legendarische uitspraak "Don't breed like rabbit's" ("Plant je niet voort als konijnen"). Jaja, deze uitspraak heeft de Filipijnen op zijn grondvesten doen schudden want als er iets is wat ze hier goed in zijn dan is het dat wel.

De bevolking van dit land groeit explosief, dat is algemeen bekend. Het officieel aantal inwoners staat op dit moment ruim boven de honderd miljoen en dat betekent meer dan een verdubbeling ten opzichte van 1980 toen er "maar" zevenenveertig miljoen inwoners stonden geregistreerd. En zoals ik al eerder heb verteld, het werkelijke aantal ligt vrijwel zeker nog veel hoger want bij met name het armste (en kinderrijkste) deel van de bevolking heeft lang niet iedereen een geboortebewijs en dan sta je niet geregistreerd.

Die onstuitbare bevolkingsgroei komt vrijwel geheel op het conto van de Katholieke Kerk die voorbehoedsmiddelen verbiedt. Want ondanks die opmerking van de Paus heeft hij ook wel degelijk het Katholieke standpunt ten opzichte van geboortebeperking verdedigd en gezegd dat "langs natuurlijke weg" geprobeerd moet worden om het kindertal binnen de perken te houden. Zonder gebruik van voorbehoedsmiddelen dus.

Of de boodschap van de Paus iets gaat veranderen is daarom te betwijfelen. Net zoals die andere boodschap overigens, over het terugdringen van corruptie en het beter verdelen van rijkdom...

Het was in meerdere opzichten een gedenkwaardige dag vandaag. De laatste dagen hielden we het weerbericht al angstvallig in de gaten want de eerste tyfoon van het jaar werd verwacht. net als bij de laatste tyfoons van afgelopen jaar waren er wisselende berichten over de route die de storm zou volgen en de sterkte. Gisteravond werd duidelijk dat de storm halverwege Luzon. vlak voor het bereiken van Manila naar het noorden af zou buigen, en inmiddels ook weer was afgezwakt van een tyfoon naar een tropische storm.

Laat gisteravond hoorden we de eerste regen op het dak en die is tot vanavond vroeg niet opgehouden. Het heeft de hele dag door gestaag doorgeregend maar wind hebben we niet gehad. Het aftuigen van de storm naar het noorden betekent ook voor onze beide gasten Leo en Marco goed nieuws want die zitten nu als alles goed is gegaan op Bohol en dat ligt inmiddels al buiten de invloedssfeer van de storm. De eerste storm van het jaar, genaamd Amang, hebben we dus al weer gehad en het zal zeker niet de laatste zijn.

Daarbij was het vandaag zonder twijfel de koudste dag die we tot nu toe hebben meegemaakt hier op de Filipijnen. De temperatuur was rond het middaguur niet meer dan een schamele tweeëntwintig graden en dat moet zowat een laagterecord zijn. Het was zelfs zo erg dat toen we vanavond op weg gingen voor wat boodschappen en een hapje eten dat Riet een jasje aantrok, en dat is in de afgelopen drie en een half jaar nog niet eerder gebeurd.

Voor het pausbezoek was de regen van vandaag geen goed nieuws want de Paus zou vandaag een mis opdragen in de open lucht. Die is gewoon doorgegaan heeft het onwaarschijnlijke record gevestigd de drukst bezochte mis ooit te zijn, met meer dan zes miljoen (dit is geen tikfout!) bezoekers.

Natuurlijk konden niet al die bezoekers een plekje vinden op het gras van het Rizal Park, maar de straten en wegen rondom het park stonden ook afgenokt vol. Op meer dan dertig plaatsen waren grote televisieschermen geplaatst waarmee mensen die te veraf stonden toch de mis konden volgen. Op de foto van vandaag staat een stukje van de menigte in het Rizal Park, allemaal gekleed in kleurige regenponcho's.

Morgen heeft heel Metro Manila en ik dus ook nog steeds vrij omdat morgenochtend de Paus weer vertrekt. Er wordt weer een grote verkeerschaos verwacht omdat vele duizenden mensen de Paus zullen gaan uitzwaaien langs de route naar het vliegveld, en daarom zijn uit voorzorg bedrijven en scholen gesloten.

Tenslotte nog even een kleine anekdote die zo typisch Filipijns is dat ik die toch even kwijt moet. Toen ik van de week naar McDonalds ging deed ik mijn bestelling in de praatpaal van de McDrive. Ik vroeg het meisje of er in plaats van gewone Coca Cola ook Coca Cola Light was. Het antwoord was "Yes, Sir!", dus ik zei, "Dan graag Coca Cola Light". Waarop het meisje zei, "Sorry Sir, Coca Cola Light is niet beschikbaar, alleen Coca Cola Zero"...

Een rustige zaterdag vandaag waarop de Paus naar Leyte was vertrokken waar hij in Tacloban overlevenden van de supertyfoon "Yolanda" zal bezoeken. Eigenlijk was dit het belangrijkste doel van de Paus die volgens de berichten diep getroffen was door de verhalen die hij te horen heeft gekregen.

Het was inmiddels overal weer net zo druk als anders, en gezien de rijen voor de kassa's in de supermarkten misschien nog wel drukker dan normaal. Zelf hebben we er een rustig dagje van gemaakt, alleen van ons voornemen om in het zonnetje te gaan zitten in de tuin kwam niet veel terecht want het was de hele dag bewolkt. Dat werd veroorzaakt door de eerste tropische storm van het jaar die naar ons onderweg is en ons waarschijnlijk morgen zal bereiken.

Vanavond gingen we een hapje eten bij het Chinese restaurant "P.F. Chang" in het Alabang Town Center en daar werden we verrast met een kort muzikaal intermezzo. Dit was niet de eerste keer dat we deze groep jonge mensen tegenkwamen in dit restaurant, het gaat om een groep van een liefdadigheids- organisatie die ten doel heeft geld in te zamelen voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Dat is overal een nobel streven maar hier helemaal omdat er voor dergelijke mensen heel weinig voorzieningen zijn, als ze tenminste niet tot een rijke familie behoren die wel alles kan betalen.

Het groepje van ongeveer tien jongens en meisjes van die liefdadigheidsorganisatie gaat restaurants langs om een paar nummers te zingen, en ondertussen delen ze enveloppen uit waar je een donatie in kunt doen. Wat mij altijd opvalt is het enthousiasme van de groep, die met dansjes en meerstemmige zang de liedjes ten gehore brengen.

Nog opvallender vind ik altijd de repertoire keuze want het zijn altijd liedjes uit de zestiger en zeventiger jaren, zoals van de Carpenters (wie kent ze nog), of de ouwe Whitney Houston kraker "I wanna dance with somebody". Erg leuk altijd, en ook gisteravond kregen ze dan ook een flink applaus van de aanwezigen in het restaurant.

Of de envelopjes overeenkomstig waren gevuld waag ik echter, Filipino's kennende, te betwijfelen. Die van ons was dat in ieder geval wel.

Vanmorgen vroeg heeft Lito onze beide gasten naar de luchthaven NAIA gebracht vanwaar ze inmiddels zijn vertrokken naar Cebu, de eerst stop op hun mini-rondreis over de Filipijnen, en dat ging wonderbaarlijk vlot. We hadden ze aangeraden om maar zo vroeg mogelijk te vertrekken in verband met mogelijke verkeersopstoppingen als gevolg van het Pauselijk bezoek, maar we waren blijkbaar volkomen ten onrechte zo voorzichtig geweest. Lito was met een uur terug en vertelde dat er nauwelijks verkeer op de weg was geweest.

Dat bleek later vandaag ook wel toen Riet en ik eerst naar de sportschool en later om een paar boodschappen gingen, er waren nauwelijks auto's op de weg. Ook toen ik in de avondspits even een paar hamburgers ging scoren (we hadden geen zin om uit eten te gaan) was er geen spoor van de gebruikelijke overvolle vrijdagavondspits.

Vermoedelijk was iedereen in het centrum van de stad om te proberen een glimp op te vangen van Paus Franciscus die gisteravond was aangekomen. We hadden de aankomst op tv gevolgd en dat was nogal hilarisch zoals iedereen waarschijnlijk wel heeft gezien op de journaals wereldwijd, want eerst waaide zijn mutsje al af in de deuropening van het vliegtuig en vervolgens waaide tijdens het Filipijnse volkslied iedere keer zijn grote kraag over zijn hoofd.

Desondanks heeft de Paus een verpletterende indruk gemaakt hier. In zijn eerste toespraak beschuldigde hij rechtstreeks de bestuurders van dit land van het feit dat er zo weinig gedaan wordt aan de enorme corruptie van dit land en dat er zo weinig gedaan wordt aan de enorme armoede in dit land.

Ik moet toegeven dat ik ook onder de indruk was, en niet door alleen deze toespraak. Voor zijn aankomst had de Paus al een felle brief gestuurd naar de burgemeester van een stadje in de buurt van Tacloban die alle arme mensen uit de buurt van de pauselijke route wilde verhuizen, en hij deelde mede dat hij haar en andere bestuurders niet wenste te zien maar bij de arme mensen op bezoek wilde. Ook het feit dat hij weigerde om in een gesloten voertuig door de stad gereden te worden om beter contact met de mensen te hebben is iets waar ik beslist sympathie voor kan opbrengen.

Een beetje jammer is natuurlijk wel weer dat hij in een andere toespraak het geboorteberkingsbeleid van de Katholieke Kerk heeft verdedigd. Mijn maat Robbie gaat waarschijnlijk gelijk krijgen als hij zegt dat er dankzij het pauselijk bezoek volgend jaar om deze tijd tien miljoen Filipinootjes zijn bijgekomen...

Het was vandaag een veelbewogen dag op de Filipijnen. Het grote nieuws was natuurlijk dat vanavond Paus Franciscus in Manila is aangekomen voor een vijf-daags bezoek. Dat zal de komende dagen van grote invloed zijn op het dagelijks leven hier in de stad, met name omdat iedereen in Metro-Manila vandaag, morgen en aanstaande maandag vrij heeft gekregen. Vandaag was dus mijn eerste vrije dag van een onverwacht lang weekend.

Het bezoek van de Paus is ook van grote invloed op het verkeer en dat zou wel eens problemen kunnen gaan veroorzaken voor onze beide gasten die morgen vertrekken voor hun mini-rondreis over de Filipijnen. Er schijnen overal in de stad en met name rond het vliegveld politie-blokkades te zijn waar alles en iedereen wordt gecontroleerd en dat kan dan wel eens voor het nodige oponthoud gaan zorgen als ze op weg zijn naar de luchthaven.

Maar voorlopig moesten vandaag alle hotels voor hun hele mini-rondreis nog geboekt worden want dat was nog steeds niet geregeld. Vanochtend gingen we dan ook als eerste weer naar het reisbureautje om die boeken af te ronden maar dat leverde problemen op. Alle voorlopige reserveringen die afgelopen maandagavond waren gemaakt waren inmiddels verlopen en er konden alleen nog maar dure hotels worden aangeboden.

Ik stelde daarom voor om thuis gewoon alles van achter de pc te boeken want het was duidelijk dat dat reisbureautje geen alternatieven kon aanbieden. Vanavond hebben we dat gedaan en het lukte me om in amper drie kwartier geschikte hotels te vinden voor zowel Cebu als Panglao en Boracay, en ik kreeg het ook nog voor elkaar om een dagtocht over Bohol en de veerboot van Cebu naar Bohol te regelen. Ik ben eigenlijk best content met de manier waarop ik dat allemaal heb afgehandeld, als mijn carrière in het slop raakt bij Shell kan ik blijkbaar altijd nog een reisbureau beginnen...

Vanmiddag zijn we tussen de bedrijven door nog met de auto naar het Taal Meer gereden, gelegen op ongeveer anderhalf uur ten zuiden van Manila, om daar een kijkje te nemen bij de Taal vulkaan die in het meer ligt. En tenslotte was er vanavond het voorlopige afscheidsdiner van Leo en Marco in de Union Jack Tavern want ze vertrekken morgenochtend vroeg. Ze komen zondag over een week terug naar Manila en zullen dan nog een keer bij ons overnachten voordat ze weer terug gaan naar Nederland.

We zitten hier op de Filipijnen in wat wordt genoemd "het koude seizoen". Dat moet je als Nederlander met een flink korreltje zout nemen maar hier wordt er op dit moment steen en been geklaagd over de bespottelijk lage temperaturen, van wel zesentwintig graden of zelfs nog een graadje minder. Zelf doe ik daar overigens ook aan mee want er staat ook nog af en toe een stevig windje, en jullie weten wat een hekel ik heb aan wind.

Het betekent overigens niet dat we nu meteen naar een jas moeten grijpen hoor, ik ga nog steeds gewoon aan mijn overhemd naar mijn werk. Maar daar aangekomen is er dan wel een probleem want het is op kantoor op dit moment echt hartstikke koud. En dan bedoel ik echt kippenvel-op-je-armen koud.

De oorzaak daarvan ligt in het airconditioning systeem wat in het gebouw is geïnstalleerd. Daar is namelijk alleen centraal wat aan te regelen en het staat standaard zo ingesteld dat de temperatuur in het kantoor precies zeven graden kouder is dan buiten. Dat is natuurlijk geen enkel probleem als het buiten tweeëndertig graden is maar als het zoals vandaag zo'n vijfentwintig graden is op die hoogte dan wordt het binnen behoorlijk fris.

Iedereen heeft wel iets geregeld voor die kou op kantoor, de dames hebben allemaal een omslagdoek en de heren meestal een vest. Ik heb normaal gesproken ook een vest in een la liggen maar toevallig had ik dat voor de vakantie mee naar huis genomen om het te laten wassen. En je raadt het al, ik was vergeten het weer mee te nemen. Gelukkig hebben wij een chauffeur, dus ik mailde Riet of ze even Lito langs wilde sturen met mijn vest.

Wat nou decadent, ik had het gewoon koud! Daar moet dan toch even wat voor geregeld worden, of niet soms?

Onze bezoekers Leo en Marco zijn van plan om een soort mini-rondreis over de Filipijnen te maken maar omdat de plannen daarvoor grotendeels afhankelijk zijn van wat er mogelijk is qua reistijd en transport hadden ze nog niets concreets geboekt. Alles uitzoeken via het Internet was natuurlijk een mogelijkheid maar dat zou nogal tijdrovend zijn geweest gezien hun plannen en een reisbureau leek dus een goed alternatief.

Riet en ik weten dat er hier in de buurt verscheidene van die kleine reisbureautjes zitten maar de vraag was even waar precies. Ik meende te weten dat er in het Alabang Town Center een reisbureautje zat op de hoogste verdieping maar volgens Riet was dat niet zo. De beste optie bleek uiteraard om vanavond gewoon te gaan kijken en ik had dus gelijk, helemaal achteraan in een hoekje (we hadden het nog bijna gemist) zat een reisbureautje met het opschrift “Budget Travel”.

Het bureautje was nog open en een vriendelijke en buitengewoon behulpzame mevrouw hielp met het plannen van alle reizen. En dat was nog niet zo eenvoudig want er waren nogal wat etappes te plannen. Zo bleek vliegen van Cebu naar Bohol niet mogelijk en dat wordt dus een veerboot, en een directe vlucht van Bohol naar Boracay is er ook niet en dat worden dus twee vluchten met een overstap in Manila.

Door het late tijdstip konden hotels niet meer worden geboekt dus dat moet later nog worden gedaan, maar de mannen hebben in ieder geval hun vliegtickets al en dat was het lastigste deel van de planning.

Voor wat betreft de problemen met onze verstopte riolering, de speciale troepen die vandaag zouden komen om het probleem op te lossen zijn niet geweest. Waarom verbaast me dat nou niks...

Het heeft even geduurd maar we hebben er weer een, hoor! Een heuse klucht waarvan je je in alle ernst afvraagt hoe het mogelijk is en uiteraard weer een probleem met ons huis.

Terwijl onze gasten door Lito werden rondgereden in Manila moest er in ons huis een probleem worden opgelost. We hebben namelijk weer eens last van een verstopping, en deze keer is het de afvoer van de douche bij het zwembad die potdicht zit. Eerder waren er ook al problemen met de douche van Estela dus blijkbaar hebben we nu aan de rechterkant van het huis problemen nadat een paar maanden geleden soortgelijke problemen aan de linkerkant waren opgelost.

We hebben de afgelopen dagen zelf geprobeerd de verstopping te verhelpen met chemische ontstoppingsmiddelen maar het enige resultaat was dat het water wat op de douchevloer bleef staan steeds smeriger werd door losgekomen vuil. De verstopping zelf werd er niet mee verholpen en het werd dus tijd om hulptroepen in te schakelen.

Een berichtje naar onze huisbaas vanmorgen leverde zoals gewoonlijk snel antwoord op, er zou een loodgieter langskomen. Die kwam, een mannetje op de brommer zonder ook maar een enkel stuk gereedschap wat Riet al meteen de wenkbrauwen deed fronsen, maar we zijn inmiddels al het nodige gewend.

Het mannetje bekeek het probleem en ging vervolgens naar het huis van onze huisbaas om daar een rubberen wc ontstopper te halen. Dat werkte niet, waarop hij weer weg ging en terugkwam met een breinaald. Dat leverde uiteraard nog minder resultaat op waarop het mannetje na deze laatste vruchteloze poging weer vertrok.
 

Er kwam daarna nog een berichtje van de huisbaas dat er morgen een groep specialisten komt. We zijn benieuwd...

Vandaag kwamen de eerste twee bezoekers voor dit jaar al aan. We hebben Leo en Marco ontmoet tijdens onze vakantie in China afgelopen jaar in mei, en we hebben ze met onze verhalen blijkbaar zo enthousiast gemaakt dat ze hebben besloten tot een vakantie op de Filipijnen. We hebben ze aangeboden om bij ons te logeren gedurende de dagen dat ze in Manila, een aanbod waar ze graag gebruik van wilden maken.

Vanmiddag om even na drieën vertrok ik met de auto om Leo en Marco op de luchthaven op te pikken, en ik moest zelf rijden want zondag is Lito’s vrije dag. Helemaal probleemloos ging dat niet, met name het laatste stukje waar ik vast kwam te staan in een enorme verkeerschaos door werkzaamheden. Op dat stuk varieert het aantal banen van zes als je aan komt rijden naar vier, dan naar twee, dan weer naar vier en tenslotte weer terug naar twee.

Twee fuiken dus waar een grote hoeveelheid verkeer zich doorheen moest persen en over die laatste kilometer deed ik daarom een half uur terwijl het maar twintig minuten had gekost om van huis bij de luchthaven te komen. Parkeren leverde in eerste instantie ook al problemen op omdat alle parkeerterreinen buiten stampvol stonden. Maar wat denk je, er is tegenwoordig een enorme parkeergarage die direct aansluit op het terminalgebouw, en daar was plek zat.

Desondanks was het vliegtuig al geland toen ik in de aankomsthal arriveerde. Voordeel was wel dat ik nu niet lang op Leo en Marco hoefde te wachten. En daarbij bleek ook weer hoe makkelijk het is als je een Nederlander bent want de mannen vonden me, ondanks dat ik wat achteraan de menigte wachtenden stond, toch heel makkelijk. Ik stak namelijk ruim boven alles uit...

Thuis gekomen uit Nederland lagen er zoals gewoonlijk de nodige rekeningen te wachten om betaald te worden, want er is op de Filipijnen nog geen mogelijkheid tot automatisch betalen. De meeste rekeningen betalen we via het internet met een online betaalservice die je kunt gebruiken via je eigen bank, op voorwaarde dat het bedrijf wat de rekening heeft gestuurd is aangesloten bij die betaalservice. Gelukkig zijn alle nutsbedrijven en banken dat, dus normaal gesproken kunnen we alles snel en makkelijk op die manier regelen.

Maar er is een vervelende bijkomstigheid op de Filipijnen, en dat is dat de meeste bedrijven niet aan het versturen van aanmaningen doen, in die zin dat als je wordt aangemaand, en dat gaat meestal per telefoon of per tekst, je meteen moet betalen want anders wordt de dienst stopgezet. Het was dus maar goed dat ik nog net voor mijn vertrek naar Nederland de maandelijkse elektriciteitsrekening en die van het water kon betalen, anders had Estela weleens zonder licht en water kunnen komen te zitten met de Kerst.

Maar er nog een probleem en dat is de gebrekkige bezorging van de rekeningen. Er wordt nauwelijks gebruik gemaakt van de gewone postdienst (die vertrouwt blijkbaar niemand), vrijwel alle bedrijven gebruiken hun eigen bezorgers. Dat zijn meestal smoezelige mannetjes op een brommertje die als je geluk hebt de rekening in de brievenbus doen. Meestal vinden ze dat echter teveel moeite en proppen ze de envelop gewoon tussen je hek. En je kunt je wel voorstellen wat een windvlaagje of een regenbuitje dan kunnen uitrichten met alle gevolgen van dien.

Zo kreeg ik woensdagochtend een tekstbericht van de kabelmaatschappij dat ik de laatste rekening niet had betaald en als ik dat niet onmiddellijk deed zou ik worden afgesloten. En jawel hoor, geen rekening te vinden en Estela bezwoer dat die ook niet was ontvangen. Gelukkig is het bedrag altijd hetzelfde en aan rekeningnummers doen ze hier niet, dus je kunt gewoon onder je abonneenummer een bedrag overmaken en dan komt alles hopelijk goed.

Riet was donderdagmiddag aan de beurt. Die kreeg een telefoontje van de bank en van de bijzonder slecht Engels sprekende persoon begreep ze dat de rekening van de credit cards ook niet was betaald. Dat had Riet toevallig de dag ervoor wel degelijk gedaan maar dat kon ze het mannetje niet aan zijn verstand brengen. Bovendien wilde hij eigenlijk helemaal niet met haar spreken maar met de Heer des Huizes want die is de baas (dat is hier blijkbaar zo).

Nou ja, het is allemaal weer opgelost, maar af en toe verlang je wel eens naar het gemak van het Nederlandse banksysteem. Want er wordt in Nederland dan wel veel op de banken gemopperd, maar rekeningen betalen is er wel een makkie!

Ja, jullie lezen het goed, het is geen grap en waar anders kan dit waar zijn dan op de Filipijnen. Vandaag stond er een bericht in de kranten dat de Filipijnse verkeerspolitie bij grote evenementen, zoals morgen de Processie van de Zwarte Madonna, luiers moet dragen zodat ze niet voor een sanitaire stop hun post hoeven te verlaten...

Er zullen waarschijnlijk heel wat pakken luiers doorheen gaan de komende twee weken want er staan twee enorme religieuze evenementen op het programma. Morgen wordt zoals ik al zei het beeld van de Zwarte Madonna weer door het centrum van de stad gedragen en daar zullen letterlijk miljoenen mensen naar komen kijken. Omdat er aan het beeld genezende krachten worden toegeschreven zullen van die menigte heel veel mensen proberen het beeld aan te raken en je kunt je wel voorstellen wat dat gaat betekenen voor de orde handhaving.

Volgende week zal dat allemaal nog een graadje erger worden want Paus Franciscus gaat de Filipijnen met een bezoek vereren. Hij komt de vijftiende januari aan en hij vertrekt de negentiende januari weer en tijdens zijn bezoek zal hij een aantal openluchtmissen opdragen. Dat zal zonder twijfel nog meer mensen op de been gaan brengen dan de processie van morgen en daar zit voor ons een onverwacht maar zeker niet onplezierig mazzeltje aan vast.

Er is namelijk een proclamatie uitgevaardigd door de president dat heel Metro Manila, en daar vallen wij dus ook onder, gedurende het pauselijke bezoek vrij heeft. Ook ons kantoor zal, ondanks dat wij een heel eind van het centrum af zitten, gesloten zijn en dat betekent voor ons dus opeens drie extra vrije dagen. Onze Project Manager is daar bepaald niet blij mee omdat het werk op de scheepswerf wel gewoon doorgaat, en er is ons dan ook gevraagd om te proberen vanuit thuis wat te doen of in ieder geval stand-by te blijven.

En wat die dienders betreft, het lijkt aan te raden om de luiers maar in grote voordeelpakken in te slaan...

We hadden allebei een tamelijk drukke dag. Voor mij was de eerste werkdag in bijna drie weken en dat zou ongetwijfeld een flinke hoeveelheid achterstallige mail betekenen en voor Riet waren er nare klusjes zoals het afdragen van de vaste lasten voor haar personeel en het aftuigen van de kerstboom (de tweede in een week tijd).

Ik zat er wat die mail betreft behoorlijk naast en dat was eigenlijk wel logisch. Ik was natuurlijk niet de enige die met Kerst en Nieuw vrij had genomen en dat was te merken want ik had "maar" honderddertig mailtjes en de meeste daarvan kon ik gelijk wegkiepen. Ik kon dus om een uur of half tien al met mijn gewone werk aan de slag, maar ik moest ook nog een paar dingen uitdelen. Pakken stroopwafels, hagelslag, speculaas en zelfs een pot sambal voor een Maleise collega. Dat laatste is water naar de zee dragen zou je zeggen maar geloof het of niet, Maleisiërs zijn gek op "onze" sambal van Conimex want die schijnt veel pittiger te zijn dan wat ze zelf hebben.

Riet had wat tegenslag met het afdragen van die "vaste lasten". Wij betalen voor Estela en voor Lito de wettelijk verplichte ziektekostenverzekering en een sociale verzekering, en dat gaat hier allemaal nog handmatig met ingevulde formulieren en contante betalingen bij een loket of de bank. Dat is een regelmatig terugkerend ongemak waarbij helaas ook nogal eens wat verandert. En jawel hoor, voor die sociale verzekering was er deze keer een nieuw formulier nodig en Riet moest dus alles overnieuw doen...

Verder stonden er in mijn mailbox verscheidene mailtjes omtrent het verlopen van onze visa waaruit bleek dat personeelszaken vanuit Kuala Lumpur de hele zaak al weer in beweging had gezet. Onze visa verlopen op de eenentwintigste februari en het verlengen wordt weer een langdurig proces wat begint met het verzamelen van alle benodigde informatie. We moeten weer nieuwe foto's laten maken in het krankzinnige formaat van twee bij twee inch (elk zes exemplaren nodig) en er moeten weer een vracht formulieren worden ingevuld.

Soms vraag ik me af wat ze eigenlijk met alle informatie doen die we de vorige keren hebben ingeleverd. Ik bedoel, nou moet ik alweer een heel formulier met persoonlijke gegevens invullen en krijg ik weer de vraag wanneer ik geboren ben en hoe mijn vader en moeder heten. Jongens, ik ben geboren op 27 maart 1956, mijn vader heet net als ik Willem, mijn moeder heet Alida, en ik mag hier nu ter plekke doodvallen als dat kan veranderen!

Maar goed, we gaan het circuit weer in en het belangrijkste daarbij is dat het paspoort van Riet in wat voor vorm dan ook klaar ligt op de achtste maart als ze naar Nederland vertrekt. Duimen jullie alsjeblieft mee...

Vannacht om half een landden we op de luchthaven van Dubai, bijna een half uur te laat maar nog steeds dik op tijd om onze vervolgvlucht te halen naar Manila die om vijf boor vier vertrok. Tijdens de reis hebben we gelukkig nog wat kunnen slapen (ikzelf een uur of drie, Riet wel een uur of zes) en we landden iets voor de geplande aankomsttijd op de luchthaven van Manila.

Omdat de aankomst nu bij Terminal 3 is en niet meer bij de veel verder weg gelegen Terminal 1 en omdat Lito al grijnzend op ons stond te wachten toen we naar buiten kwamen waren we nog ruim voor vijven weer thuis. Onderweg konden we constateren dat de meeste kerstversiering nog niet was opgeruimd, en dat gold ook voor ons eigen huis. Onze beide katten waren in ieder geval weer blij om ons te zien maar dat kan ook geweest zijn omdat het bijna hun etenstijd was.

Er was nog een vermakelijk voorval terwijl we zaten te wachten in Dubai bij de gate voor het instappen. Er werd namelijk omgeroepen dat passagiers maar één stuk handbagage mee mochten nemen de cabine in. Riet en ik keken om ons heen en zagen het vertrouwde beeld van Filipino's die stuk voor stuk beladen waren met plastic tassen en rolkoffers, en die laatste vaak ook nog ter grootte van een redelijke hutkoffer.

We konden allebei een grijns niet onderdrukken toen we zagen dat er maar een paar Filipino's gingen proberen zoveel mogelijk bij elkaar te proppen. De rest stoorde zich in het geheel niet aan de mededeling en dat leverde zoals altijd chaos op in de gangpaden waar iedereen probeerde nog meer tassen in de al overvolle bagagevakken te proppen. Ach ja, het bekendste Filipijnse gezegde is niet voor niks "Always room for one more" ("Er kan er altijd nog een bij")...

Hoe het ook zij, we zijn weer veilig thuis. De foto van vandaag is gemaakt tijdens de landing in Manila, met links aan de horizon de hoge gebouwen van de wijk Alabang waar wij wonen.

Het zat vanmorgen niet helemaal mee bij ons vertrek. De taxi kwam dik een half uur te laat en daardoor waren we later dan verwacht op Schiphol. De wachtrijen voor de incheckbalie waren ook nog eens lang dus toen we goed en wel binnen waren bleken de tegoedbonnen voor een gratis maaltijd waardeloos omdat we nog maar twintig minuten de tijd hadden voordat het boarden begon. Een laatste broodje kroket voor het vertrek schoot er dus helaas bij in.

Aangekomen bij de gate duurde alles ook langer dan gepland want het vliegtuig was te laat binnen gekomen. Daardoor vertrokken we dik drie kwartier te laat waarmee Emirates zijn reputatie van nooit op tijd vertrekken (tenminste, volgens Riet) weer eer aandeed.

Tijdens het wachten bij de gate zag ik drie stoelen naast ons in de wachtruimte een persoon met een bekend gezicht in Feyenoord trainingspak. Inderdaad, trainer Fred Rutte, en terwijl wij zaten te wachten druppelde de hele selectie binnen. Dat hadden we kunnen weten want de club zou vandaag inderdaad naar Dubai vertrekken voor een trainingskamp.

Riet stootte me op een gegeven moment aan en zei zachtjes, "Zijn dat nou allemaal bekende spelers?". Ja, zei ik, de hele selectie. Weer vroeg ze fluisterend, "En wie is die met dat kleurtje die tegenover me zit, die heeft een bekend gezicht.". Ja schat, dat is Giovanni van Bronckhorst...

Het hele team zat uiteraard ook in de Business Class, keeper Kenneth Vermeer zat recht achter Riet en oud-International Joris Matthijsen zat in de cubicle naast haar. De rest van de selectie zat verspreid maar we zagen ze regelmatig langs lopen als ze bij elkaar een praatje gingen maken.

Er waren een paar hele jonge gasten bij waaronder de beide jeugdspelers die afgelopen zondag hun debuut hadden gemaakt. Riet zag die jonge bekkies en vroeg zich af of die al zestien waren...

Nog even een herinnering aan mijn boek met de titel "Min Vijfendertig" over ons verblijf op Sakhalin: klik op de optie "Bestanden" rechts bovenaan deze pagina, dan kom je op een pagina waar je de link vindt naar het boek. Je kunt het boek openen door op de link te klikken, maar je kunt het boek ook downloaden via de rechtermuisknop en dan te klikken op de optie "Download Linked File". Veel plezier met het lezen!

Was het gisteren een dag met een strakblauwe hemel, vandaag was de lucht weer loodgrijs gevuld met wolken waaruit met name vanmorgen gestaag regen viel. En koud was het ook want de wind maakte het er niet bepaald aangenamer op. Ondanks het herfstachtige weer ben ik vanmiddag naar de begraafplaats "Duinrust" geweest om daar het graf van mijn vader te bezoeken.

Verder zijn vandaag de laatste boodschappen gedaan, we hebben nu vrijwel alles van ons boodschappenlijstje klaar liggen om mee te nemen. We moeten wel de koffers nog pakken maar we hebben allang gezien dat we alles wat mee moet makkelijk mee kunnen nemen. Tenslotte zijn er nauwelijks kleren meegekomen en gaat er ook nauwelijks kleding mee terug.

De eerste "normale" dag van het jaar was een dag met een stralend blauwe lucht maar helaas ook met een geniepige en harde koude wind die je tot op je botten verkleumde. Desondanks besloot ik vanmiddag een korte strandwandeling te maken, hoofdzakelijk om een paar foto's te maken van het drastisch veranderde Katwijkse strand.

Die verandering bestaat uit het aanleggen van een enorme ondergrondse parkeergarage aan de zeekant van de Boulevard waarvoor het eigenlijke strand een heel stuk is opgeschoven. Dat levert de rare gewaarwording op dat het strand ineens een heel stuk verder van de Boulevard af ligt. Mooi is het wel geworden, dat is inmiddels al wel duidelijk ondanks dat de werkzaamheden nog niet helemaal klaar zijn.

Het was op het strand jammer genoeg erg koud, en hoewel er best veel wandelaars waren besloot ik het na een kwartiertje toch maar voor gezien te houden. Ik heb nog wel een paar foto's kunnen maken, onder andere van een paar parasurfers wat dankzij de harde wind en de ruige zee een spectaculair gezicht opleverde.

De feestdagen zitten er na vandaag op, en als eerste teken daarvan heeft Riet gisteren de kerstboom afgetuigd. Hij ligt nu in de voortuin te zieltogen, wachtend totdat jochies hem weg komen halen voor zijn laatste tocht naar de versnipperaar.

Wij hebben nog een paar dagen in Nederland voordat we aanstaande maandag weer terug gaan naar Manila, maar de voorbereidingen voor ons vertrek zijn al zachtjesaan begonnen. Vandaag heb ik ons transport geregeld naar Schiphol en dat geeft aan dat onze vakantie hier in Nederland op zijn einde loopt.

De eerste dag van het nieuwe jaar werd zoals gewoonlijk vrijwel helemaal besteed met bezoeken aan onze ouders waar we in beide gevallen vrijwel de hele rest van onze familie aantroffen. In allebei de gevallen was er een gezellig huisje vol en we waren in beide gevallen dus in één klap klaar met handen schudden en zoenen.

Het nieuwe jaar wordt voor ons bovenal een spannend jaar omdat dit ons laatste jaar op de Filipijnen zal gaan worden. Mijn contract loopt tot eind augustus en we hebben nog geen idee wat er daarna gaat gebeuren voor wat betreft een volgende baan en de locatie. Alles is op dit moment nog mogelijk en we moeten dus maar afwachten wat de toekomst in dat opzicht gaat brengen.

Tenslotte wensen Riet en ik onze familie en vrienden, in het Nederlands, Engels, Tagalog (de officiële taal op de Filipijnen), Russisch en Maleis

Gelukkig Nieuwjaar
Happy New Year
Manigong Bagong Taon
S Novym Godom
Selamat Tahun Baru