Spinning op dinsdag
dinsdag 20 januari 2015
Op dinsdag ga ik na het werk meteen door naar de sportschool voor mijn wekelijkse uurtje spinning, en voor diegenen die dat nog nooit hebben gedaan, dat is een soort uitputtingsslag op een fiets.
Dat deed ik tot een half jaar geleden altijd op woensdag maar dat was met een andere instructrice wiens aanpak me steeds minder beviel. De muziek (nou ja, muziek is een groot woord voor die electronisch geproduceerde pokkenherrie) stond meestal zo oorverdovend dat haar geschreeuwde instructies er niet meer bovenuit kwamen en dat, samen met haar chaotische schema, was voor mij de reden om eens naar een alternatief uit te kijken.
Er bleek nog een spinning klas te zijn op dinsdag, met een andere instructrice wiens aanpak me een stuk beter beviel, maar er was wel een nadeel. De belangrijkste reden om in eerste instantie voor de klas op woensdag te kiezen was het gunstige tijdstop, want die klas begon om half zes. De klas op dinsdag begint al om vijf uur en dat betekent dat ik wat eerder van mijn werk weg moet.
Maar ondanks dat ik eerder van kantoor wegga is op tijd komen iedere week weer een uitdaging, want de laatste maanden neemt de verkeerdrukte in en rond Alabang zienderogen toe. Let wel, normaal gesproken neemt het ritje van kantoor naar de sportschool hooguit vijf tot tien minuten in beslag, afhankelijk van de stoplichten, maar de laatste maanden moet ik steeds vroeger weg om op tijd te komen.
Tegenwoordig vertrek ik al even na half vijf van kantoor en dan mag ik het nog loven als ik op tijd bij de sportschool ben. Het is zelfs al een paar keer gebeurd dat ik pas om tien over vijf ter plekke was en dus te laat voor de klas. Dan schuif ik niet meer aan want ik ben van mening dat je gewoon op tijd moet zijn, anders is het jammer. Dan ga ik maar aan de gewichten of zo.
Filipino’s vinden te laat komen overigens geen punt, die wandelen rustig halverwege nog naar binnen. Ik vind dat storend en ook van weinig respect voor de instructrice getuigen, net zo goed als halverwege uit de klas weglopen wat ze ook nogal eens doen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat er altijd wel een paar tussen zitten die helemaal niet meedoen maar gewoon rustig peddelend met hun mobieltje bezig zijn.
Hoe dan ook, vandaag was ik in ieder geval op tijd. Ik voel mijn benen tenminste nog steeds...
Dat deed ik tot een half jaar geleden altijd op woensdag maar dat was met een andere instructrice wiens aanpak me steeds minder beviel. De muziek (nou ja, muziek is een groot woord voor die electronisch geproduceerde pokkenherrie) stond meestal zo oorverdovend dat haar geschreeuwde instructies er niet meer bovenuit kwamen en dat, samen met haar chaotische schema, was voor mij de reden om eens naar een alternatief uit te kijken.
Er bleek nog een spinning klas te zijn op dinsdag, met een andere instructrice wiens aanpak me een stuk beter beviel, maar er was wel een nadeel. De belangrijkste reden om in eerste instantie voor de klas op woensdag te kiezen was het gunstige tijdstop, want die klas begon om half zes. De klas op dinsdag begint al om vijf uur en dat betekent dat ik wat eerder van mijn werk weg moet.
Maar ondanks dat ik eerder van kantoor wegga is op tijd komen iedere week weer een uitdaging, want de laatste maanden neemt de verkeerdrukte in en rond Alabang zienderogen toe. Let wel, normaal gesproken neemt het ritje van kantoor naar de sportschool hooguit vijf tot tien minuten in beslag, afhankelijk van de stoplichten, maar de laatste maanden moet ik steeds vroeger weg om op tijd te komen.
Tegenwoordig vertrek ik al even na half vijf van kantoor en dan mag ik het nog loven als ik op tijd bij de sportschool ben. Het is zelfs al een paar keer gebeurd dat ik pas om tien over vijf ter plekke was en dus te laat voor de klas. Dan schuif ik niet meer aan want ik ben van mening dat je gewoon op tijd moet zijn, anders is het jammer. Dan ga ik maar aan de gewichten of zo.
Filipino’s vinden te laat komen overigens geen punt, die wandelen rustig halverwege nog naar binnen. Ik vind dat storend en ook van weinig respect voor de instructrice getuigen, net zo goed als halverwege uit de klas weglopen wat ze ook nogal eens doen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat er altijd wel een paar tussen zitten die helemaal niet meedoen maar gewoon rustig peddelend met hun mobieltje bezig zijn.
Hoe dan ook, vandaag was ik in ieder geval op tijd. Ik voel mijn benen tenminste nog steeds...
