Het is al weer een tijdje geleden maar we hebben er weer een hoor, de klucht van de dierenarts! Zoals ik een weekje of wat geleden al had gemeld hebben we voor de katten een dierenarts gevonden vlak bij ons in de buurt. We zijn er naar toe geweest om de katten hun noodzakelijke inentingen te laten geven en we wilden ook Monster meteen laten steriliseren. De dierenarts vond haar toch nog wel erg jong, en hij raadde ons aan om nog een maandje te wachten. We konden bellen voor een afspraak en we moesten er rekening mee houden dat sterilisaties alleen op zaterdag werden uitgevoerd.

Geen probleem dachten we, dus begin deze week reed ik uit mijn werk langs de kliniek om een afspraak te maken. De ervaring heeft inmiddels geleerd dat opbellen vaak merkwaardige misverstanden oplevert, simpelweg door gebrekkig Engels en elkaar niet goed verstaan. Het begon goed want de gegevens van onszelf en die van onze beide katten stonden keurig in de computer. Alleen stond er merkwaardig genoeg ook een afspraak in voor de 20e juni, vorige week dus, voor een sterilisatie van Monster. Daar wisten wij niks van maar geen probleem, er werd niet moeilijk over gedaan en ik maakte een nieuwe afspraak voor vandaag. We moesten Monster om negen uur langs brengen en haar vooraf twaalf uur niets te eten geven.

Om tien over half negen vanmorgen wilde Riet al gaan rijden omdat Monster wat ongedurig was, omdat ze geen eten kreeg natuurlijk, maar ik zei meteen dat dat een slecht idee was. Als ze hier zeggen dat de tent om negen uur open zal gaan dan is dat eerder later dan te vroeg is mij al verscheidene keren gebleken. En ik had gelijk, want om vijf over negen stonden we op de stoep van de kliniek voor een deur met daarop het bordje „Closed”. We besloten dan maar in de auto te wachten tot de kliniek open zou gaan, terwijl de arme Monster zat te beven als een rietje in de kooi achter in de auto. Het werd kwart over negen, tien voor half tien, vijf voor half tien, en nog steeds geen teken van leven in de kliniek. We besloten het voor gezien te houden en gingen terug naar huis.

Voordat we die middag boodschappen gingen doen reden we toch nog even langs, en jawel, de kliniek bleek nu open. Ik meldde het voorval van die ochtend en vroeg om een nieuwe afspraak. Voor welke van de twee katten ook al weer, voor Abby? Nee, voor Monster, staat dat dan niet ergens opgetekend? Blijkbaar niet. We maakten een nieuwe afspraak voor, jawel, donderdag, want het kan blijkbaar toch op andere dagen dan zaterdag. En weer het verhaal over de twaalf uur geen eten maar nu ook over medicatie die wij alvast konden geven, waarschijnlijk om Monster alvast rustig te maken. Geen probleem, maar hoe gaat dat in zijn werk? „Wij bellen U van te voren op”.

Bellen om iets te bevestigen? Hier, op de Filipijnen? Wij wachten vol spanning af…

Jaren geleden ben ik begonnen met mijn eigen website op de server van mijn toenmalige Internet provider Planet. Toen we naar Rusland verhuisden en ik mijn website ging gebruiken om dagelijks een stukje op te schrijven was al gauw de ruimte die ik van Planet toebedeeld kreeg te klein en moest ik op zoek naar een andere oplossing. Die vond ik via een Amerikaanse aanbieder waar ik voor een paar dollar per maand genoeg ruimte kreeg om jaren vooruit te kunnen. Toen we weer terug waren in Nederland en ik mijn eerste Mac kocht ben ik overgeschakeld naar de dienst die Apple aanbood, genaamd Mobile Me. Dat leverde veel voordelen op als je een Mac had, en ik werkte mijn website toch niet zo vaak meer bij want van mijn leven in Nederland hoef ik niemand op de hoogte te houden.

Toch voldeed Mobile Me nog steeds prima toen we naar Maleisië verhuisden en ik weer dagelijks op mijn site ging schrijven. Ik zou er dan ook met veel plezier gebruik van zijn blijven maken als Apple zelf niet besloten had om er een einde aan te maken. Ze komen met iets nieuws om het te vervangen, een nieuwe service genaamd “iCloud”, en al weet je niks van Apple dan heb je er misschien toch al van gehoord want het was blijkbaar zulk groot nieuws dat alle kranten zich er al tegenaan bemoeid hebben.

Uiteraard ga ik ook over op iCloud maar er zit een heel groot nadeel aan, die nieuwe service heeft namelijk niet de mogelijkheid om een website op te slaan. Ik moest daarvoor dus weer een andere oplossing gaan zoeken, maar gelukkig vond ik die al snel en ook nog eens dicht bij huis. Nou ja, ons Nederlandse huis dan, want Martin heeft daar een server opgetuigd en die zodanig aangepast dat ik mijn website daarop kan laten draaien. Mobile Me houdt er na morgen mee op, en dat zou betekent dat de website die jullie de afgelopen twee jaar konden bezoeken vanaf overmorgen niet meer zal bestaan.

Vanaf vandaag is dit dus mijn nieuwe website. En ja, ik ben erg laat met dit te melden, maar dat heeft een oorzaak. Ik draaide al een paar maanden stiekem proef met deze site en mijn bedoeling was om de afgelopen week te berichten over de omschakeling. Helaas, daar stak Murphy een stokje voor want uitgerekend afgelopen weekend draaide Martin’s server volledig in de soep. In eerste instantie was de oorzaak blikseminslag, het gevolg was dat hij alles opnieuw moest installeren. Daarna duurde het ook nog eens twee dagen voordat ik mijn hele site van hier uit weer had opgebouwd en dat is nu net pas klaar.

Vandaar dus de erg late berichtgeving van het einde van mijn Mobile Me website. Hopelijk niet te laat...

Vandaag was de crematie van Tante Bep en die konden we uiteraard niet bijwonen. Toch hadden we de mogelijkheid om de afscheidsplechtigheid mee te maken, dankzij het Internet.

Ik had contact gehad met mijn neef René en die had me een link toe gestuurd waarmee we via live video de plechtigheid konden zien en horen. De plechtigheid begon in Nederland om half drie in de middag, voor ons dus om half negen in de avond, en via mijn pc hebben we alles kunnen volgen. Dit was de eerste keer dat we deze mogelijkheid hadden maar we waren toch blij dat we er op deze manier toch ook een beetje bij konden zijn.

Eergisteravond liep plotseling het bad niet meer leeg. In eerste instantie dachten we aan een verstopping, maar het verschijnsel trad zo plotseling op dat we een vermoeden hadden dat het wel eens de stop zou kunnen zijn die bleef hangen. Het bad heeft namelijk een merkwaardig mechanisme, er zit een soort stop achter de muur die je via een soort schakelaar in de invoerpijp kunt laten zakken en zo de waterafvoer afsluit. En jawel, bij inspectie bleek dat het kettinkje waaraan de stop hing was losgeraakt, de hele stop was dus in de pijp gezakt in de afsluitstand en voilà, een bad wat niet meer leeg loopt.

Ik stuurde gisteren een sms-je naar de huiseigenaar maar het bleek dat die zich op dit moment met zijn vrouw in (hoe is het mogelijk) Amsterdam bevindt. Desondanks had hij toch blijkbaar een loodgieter gebeld want gisteren meldde zich een mannetje die zei dat hij vandaag om negen uur zou komen om de boel te repareren. En dat gebeurde, althans hij meldde zich vanmorgen, de reparatie is een ander verhaal.

Hij loste het probleem op geheel typisch Filipijnse wijze op, hij drukte de stop verder naar beneden waardoor het water nu weer wegloopt, maar de stop niet meer gebruikt kan worden en het bad dus niet meer als bad maar alleen nog als douche te gebruiken is. We zullen dus moeten wachten tot Meneer Santiago, onze huisbaas, weer terug is want dit is natuurlijk geen oplossing. Tenminste, voor Riet niet want ik ga nooit in bad, ik gebruik het alleen als douche en mij maakt het dus niet zoveel uit.

Op het werk hadden we vandaag ook nog een merkwaardige gebeurtenis. Toen we de vergaderzaal binnen liepen voor onze wekelijkse afdelingsvergadering troffen we een complete filmploeg aan met allemaal lampen en twee camera’s. Die hebben onze hele vergadering van anderhalf uur gefilmd voor wat blijkbaar een documentaire over ons project moet gaan worden. Leuk hoor, dat je ieder keer als je wat wil zeggen een camera in je smoel geschoven krijgt. Nodeloos te vermelden dat ik erg weinig heb gezegd deze week...

Al vrij snel nadat we op de Filipijnen aankwamen hebben we een auto gekocht. De dealer verzorgde voor ons de registratie van het kenteken, wat zoals alles hier een enorme rompslomp is.

Een auto moet geregistreerd worden bij een LTO, een Land Transportation Office, waar we ook naar toe moesten om ons rijbewijs te regelen. Eerst moet er echter een emissie test gedaan worden bij een officieel keuringsstation. Blijkbaar zijn er dus grenzen aan de toelaatbaarheid van de hoeveelheid uitlaatgassen in dit land maar je vraagt je toch ernstig af wat die grenzen dan wel zijn als je de Jeepney’s ziet rijden...

Ik wist dat die registratie ieder jaar vernieuwd moet worden, dat kun je zien aan de stickers op je nummerplaat, maar ik dacht dat dat gewoon een jaar na de vorige registratie zou moeten gebeuren. Gelukkig kwam ik er tijdig achter dat dat niet het geval is. Ik had al eens op mijn papieren gekeken maar daar staat dus helemaal geen aanwijzing op. Bij navraag bleek dat het geheim zit in het kenteken, en met name in de laatste twee cijfers. Het achterste cijfer geeft de maand aan waarin opnieuw moet worden geregistreerd, in mijn geval dus augustus. Het voorlaatste cijfer geeft de week aan in die maand waarin dat moet gebeuren, waarbij 4, 5 en 6 staan voor de tweede week.

Die week zijn we nou net precies in Nederland, en dat betekent dat ik het van te voren moet regelen want als je te laat bent kost dat per maand een boete. Dat overkwam een collega van mij die de truc van de nummerplaten niet kende en er ook vanuit was gegaan dat de registratie pas een jaar na de vorige registratie vernieuwd moest worden. Dat geintje kost je 1000 Pesos per maand, en hij moest vier maanden boete aftikken want hij kwam er in mei achter dat het in januari had moeten gebeuren.

Op onze nummerplaat staat behalve het kenteken ook nog de kreet “Matatag na Republica”, wat “Sterke Republiek” betekent. Deze propagandatekst staat sinds 2003 op nummerplaten maar je kunt ook andere teksten tegenkomen. Wat dacht je van “Angat Pinoy 2004” (zoiets als “Filipijnen Boven, 2004” ) die vreemd genoeg in de jaren 2000 en 2001 op de platen verscheen. Of de tekst “Perlas Ng Silangan” wat “Parel van de Oriënt” betekent, gebruikt in 2001 en 2002. Van 1995 tot 2000 stond er gewoon “Philippines” op, en daarvoor weer “Pilipinas” wat van 2001 tot 2003 nog even een opleving had.

Er zit nog veel meer symboliek in een nummerplaat, zoals de kleur van de letters die aangeeft wat voor soort voertuig het is. In ons geval is dat groen, oftewel een particulier voertuig. De letters zijn ook weer coderingen die net als onze Nederlandse kentekens min of meer aangeven in welk jaar een auto is gekocht, en je kunt er ook de regio uit afleiden.

Tenslotte kun je hier ook je eigen persoonlijke kenteken laten registreren, op voorwaarde dat het nummer nog niet bestaat en het niet overeenkomt met een overheidskenteken. En je moet er natuurlijk 25000 Pesos voor over hebben...

Het was vandaag alweer een ongelukkige dag want hij begon met een heel triest mailtje vanuit Nederland dat mijn Tante Bep is overleden. Ze was al ernstig ziek en lag in het ziekenhuis toen ze in de nacht van zaterdag op zondag in haar slaap overleed. En dat is dus voor de tweede keer in drie weken tijd dat we zo’n droevig bericht krijgen.

Voor mij zijn Tante Bep en Ome Jan altijd heel speciaal geweest want in mijn kortstondige studententijd zat ik bij hen op kamers, in hun flat aan de Franselaan in Rotterdam West. Ik heb me daar in die anderhalf jaar heel erg thuis gevoeld en als ik ze later weer zag haalden we altijd herinneringen op aan de prakkies rooie kool waar ik verzot op was, en hoe we gelachen hebben als Ome Jan zondagsavonds om elf uur de voorzitter van Sparta belde om te vragen “wat of Sparta die middag had gedaan”.

Ome Jan is al jaren geleden overleden en nu is Tante Bep er dus ook niet meer. Maar de goeie herinneringen heb ik nog steeds en ik zal zeker nog heel vaak aan ze terugdenken. Ik wens mijn familie en in het bijzonder mijn neven Aad en Rene en mijn nicht Marjan heel veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.

Zat ik van de week nog een blog te vullen met klachten van reizigers over Manila, gisteren stond er een stukje in een Nederlandse krant dat ik ook met smaak heb gelezen. En als ik zeg met smaak dan bedoel ik dat bijna letterlijk want het ging over de ergernissen van Nederlanders over het uit eten gaan. Niet verwonderlijk kregen met name de bediening en de prijzen er flink van langs en eerlijk gezegd kan ik me daar wel in vinden.

Betalen voor een glas water? Je krijgt hier een glas water (of thee als je naar een Chinees gaat) wat voortdurend wordt bijgevuld en dat zul je nooit op de rekening terug vinden. Die rekening is als je die naast een Nederlandse rekening zou leggen met hetzelfde eten en drinken er op gewoon een lachertje. Niet helemaal een eerlijk vergelijk, ik weet het, dus laten we over de hoogte van de prijzen maar ophouden.

Een slechte bediening of slecht eten is echter nooit een excuus als je zoveel moet betalen. Zelf bestel ik in Nederland bijvoorbeeld vrijwel nooit meer een biefstuk want die vind ik meestal niet te nassen en beslist de dertig-plus euro niet waard die je er vaak voor moet neertellen. Er heeft trouwens eens een stuk in de krant gestaan dat er in Nederland in één weekend meer “biefstuk” wordt verkocht dan alle Nederlandse koeien samen zouden kunnen produceren, dus ga maar na.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik in Nederland zelden het gevoel heb dat ik lekker gegeten heb als ik uit eten ben geweest, met als uitzonderingen de Indonesische restaurants. En McDonalds en Burger King, maar dat is simpelweg omdat je dan precies weet wat je krijgt en dus sowieso nooit hoeft te zeiken. En dat is zelfs met je gewone patatje met niet eens meer zo, want dat verschilt soms ook met de week. Nee, ik eet in Nederland nog het lekkerst gewoon thuis, met de complimenten aan de chef!

Nou eten we hier ook niet altijd even lekker maar dan betaal je met zijn tweeën alles bij elkaar nog geen vijfentwintig piek dus de schade is te overzien. En als alles op tafel komt klopt er ook vaak iets niet, maar als je dat meldt dan wordt het meteen gefikst zonder een blik van “Gaan we bijdehand doen?”. Het verschil is gewoon dat je, waar je ook uit eten gaat, als een gast wordt behandeld en dat maakt het allemaal meteen al een stuk aangenamer.

Overigens kwam ik vanmiddag in een winkelcentrum in de stad nog een stukje Holland tegen zoals je kunt zien op de foto van vandaag...

Er zijn weinig dingen die ik hier mis maar een ervan is het voetbal op zaterdagmiddag. Het is heel veel jaren een traditie geweest dat mijn vader en ik op zaterdagmiddag de wedstrijden van onze club Quick Boys bezochten, zowel uit als thuis. Mijn jongste broer voegde zich later ook bij ons gezelschap en met zijn drieën hebben we heel wat afgereisd. Wat er ook gebeurde, de zaterdagmiddag was van ons en er moest wel heel wat gebeuren wilden we daar vanaf wijken.

Toen Riet en ik naar Sakhalin verhuisden kwam daar voor het eerst een einde aan. Mijn vader en mijn broer bleven de traditie in ere houden maar ik moest noodgedwongen het wel en wee van mijn club op afstand volgen. Weer terug in Nederland pakten we de draad als vanouds weer op, maar daar kwam door de verhuizing naar Maleisië bijna twee jaar geleden voor de tweede keer een einde aan. Toen mijn vader en ik na de laatste wedstrijd voor onze verhuizing van het veld liepen spraken we erover dat dit voorlopig weer de laatste keer zou zijn.

Wat ik op dat moment nog niet wist was dat het definitief de laatste keer was geweest, want nog geen twee maanden later overleed mijn vader. En dat betekent dat wat er ook gebeurd de zaterdagmiddag nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik mis sindsdien ook de maandagochtend mailtjes van mijn vader met een kort wedstrijdverslag die hij altijd trouw stuurde. Ik ben blij dat mijn broer dat een beetje heeft overgenomen door me de krantenknipsels te mailen met de wedstrijdverslagen.

Uiteraard blijf ik via het internet wel op de hoogte, en dankzij daarop geplaatste beelden kan ik zelfs de samenvattingen van de wedstrijden iedere week zien. En daar moest ik het tot nu toe altijd mee doen, want doordat we altijd rond de Kerst en in juli naar Nederland gingen voor onze vakanties had ik geen mogelijkheid om wedstrijden te bezoeken omdat juist in die maanden het voetbal nu eenmaal stil ligt vanwege de winter- en zomerstops.

Gelukkig gaat dat nu veranderen want we gaan dit jaar niet in juli maar in augustus pas terug naar Nederland voor een paar weken. Zo gaan we niet alleen de Rijnsburgse feestweek mee maken maar uit het deze week gepubliceerde oefenprogramma blijkt dat ik ook als alles meezit vijf wedstrijden van Quick Boys kan gaan bezoeken. Hopelijk met mijn broer maar helaas, voor mij voor het eerst zonder mijn vader...

Ik heb al eens geschreven over de voor ons af en toe merkwaardige manier waarop hier bankzaken worden gedaan. Zelf hebben we tot nu toe nog geen serieuze problemen gehad maar we worden er regelmatig aan herinnerd hoe voorzichtig je hier moet zijn door verhalen van collega’s. Vanavond kregen we weer zo’n triest verhaal te horen.

We waren zoals gewoonlijk op vrijdagavond naar de Union Jack Tavern gegaan om daar een hapje te eten en meestal is het daar ook gezellig doordat veel collega’s er na het werk op vrijdagavond wat gaan drinken. Het was opvallend stil, waarschijnlijk doordat veel collega’s op dit moment op vakantie zijn, de enige aanwezige collega was iemand van het bedrijf Fluor waar wij mee samenwerken. We kenden hem omdat hij degene is waar we onze katten van hebben gekregen dus we nodigden hem uit om bij ons te komen zitten, en toen hoorden we het volgende verhaal.

Hij heeft een paar jaar in de Verenigde Staten gewerkt en in Canada, en heeft daar nog lopende zaken en ook nog een paar spaarrekeningen. Deze week was hij erachter gekomen dat er een grote hoeveelheid geld, en we praten echt over tienduizenden dollars, van zijn rekeningen was gehaald. Blijkbaar had iemand credit cards die hem waren toegestuurd naar zijn Filipijnse adres in handen gekregen. Hij had van de betreffende bank een bericht ontvangen dat die credit cards hem waren toegestuurd maar hij had ze nooit ontvangen. Daarover had hij de bank al bericht gestuurd maar het was dus al te laat.

De fraudeurs hadden brutaalweg de bank gebeld met zijn gegevens en allerlei dingen laten veranderen zodat ze vrijwel onbeperkte toegang hadden tot zijn tegoeden. Het betekent dat nu het meeste van zijn spaargeld weg is, en het is nu nog maar de vraag of hij dat geld ooit nog terugziet want de banken zijn niet erg toeschietelijk om toe te geven dat het door fouten van hun is mis gegaan. Daarbij is het uiteraard lastig om dat alles vanuit de Filipijnen telefonisch te regelen en hij zat dan ook behoorlijk in zak en as.

Het opsturen via de post van credit cards is een berucht lek in het systeem want zowel van de post als van de banken zelf is het bekend dat er personeel rondloopt wat betaald wordt door de georganiseerde misdaad om voor een paar honderd pesos per envelop dat soort zendingen te onderscheppen. Het is al verscheidene collega’s gebeurd, en op verschillende manieren. Er komen dan rechtszaken aan te pas en in vrijwel alle gevallen kost het je heel veel moeite en vaak ook veel geld om je gelijk te halen.

Stom genoeg werken de banken er aan mee, want ze sturen hier je credit card op terwijl die al geactiveerd is. Met andere woorden, iedereen die hem in handen krijgt kan er gelijk zonder problemen mee aan de slag. Zelfs je gewone bankpas is hier vrijwel niet beschermd zoals in Nederland met een chip. Er is wel een pincode die je nodig hebt om geld te kunnen tappen, maar als je er in een winkel mee betaald is er alleen een krabbeltje nodig op de betaalstrook, en dat betekent dat als je je kaart verliest dat de vinder of de dief er gewoon mee kan gaan winkelen totdat hij geblokkeerd wordt.

Dit verhaal maakte ons eens te meer duidelijk dat het voor ons hoognodig tijd wordt om ons gedrag wat geldzaken hier betreft drastisch te gaan herzien. Spijtig genoeg, en zeker voor mij, betekent dat terug naar contant geld...

We hebben er een nieuw favoriet restaurant bij. Na maanden tegen de dichtgeplakte ruiten met daarop in grote letters “Soon to Open!” te hebben aangekeken is in het Town Centre drie weken geleden eindelijk Chili’s geopend. En uiteraard wilden we dat eens gaan uitproberen maar tot nu toe was dat ieder keer in het weekend en dan zit het dus nokkie vol. Vandaag had Riet geen zin om te koken en dat leek ons een mooie gelegenheid om eens te kijken of we nu een tafeltje konden bemachtigen. En jawel, het was nog steeds druk maar er waren verscheidene tafeltjes vrij en konden we dus aanschuiven.

Chili’s is van oorsprong Texaans met grote Mexicaanse invloed en al snel bleek het een typisch Amerikaans restaurant. Iedereen is even vriendelijk en behulpzaam, en af en toe wordt je een beetje moe van het zeggen van “Good evening!” en “No, thanks”. Het is allemaal net een beetje te, maar dat gold zeker niet voor het eten want dat was echt geweldig. Zelfs Riet zat met smaak te eten en dat zie je toch niet vaak.

Het enige wat ook iedere keer weer opvallend is is dat zo gauw je je toetje ophebt alle belangstelling voor je tafeltje meteen verdwijnt. Staan ze eerst iedere tien seconden naast je stoel om te vragen of ze nog iets voor je kunnen betekenen en of alles naar wens is, als je uitgegeten bent en de rekening wilt vragen dan rennen ze steevast je tafeltje voorbij. Je moet altijd iemand van de bediening die voorbij rent vrijwel letterlijk aan hun shirt vastpakken want anders blijf je zitten.

Het valt gewoon op dat dat bij zowat alle restaurants hier hetzelfde is en helemaal snappen doe ik dat toch niet. Want verder is er met de bediening helemaal niks mis, en het zal straks in Nederland wel weer even wennen zijn als we daar uit eten gaan. Daar is in mijn ervaring het krijgen van de rekening meestal het enige wat geen probleem is...

CNN heeft een website die gespecialiseerd is in reizen en daar staan af en toe heel interessante dingen op. Zo staat er een artikel, wat is gebaseerd op de ervaringen van reizigers, over de vijf meest gehate dingen in Manila. Uiteraard heb ik het met belangstelling gelezen en ik kan me er wel in vinden. Hier zijn ze alle vijf:

1. Ninoy Aquino International Airport

Pas nog uitgeroepen tot de slechtste luchthaven ter wereld om te overnachten en in het algemeen een van de meest gehate luchthavens ter wereld. Geen verrassing dus deze klassering, maar gezien onze eigen ervaring wat overdreven.

2. Luchtverontreiniging

Inderdaad, Manila is wat dat aangaat een bijzonder smerige stad maar toch beslist niet erger dan een aantal andere grote steden. En er wordt op een bijzondere manier iets aan gedaan, er worden namelijk langs de wegen muurschilderingen aangebracht met een verf die verontreinigende deeltjes absorbeert.

3. Onvriendelijke straten

Daarmee wordt bedoeld dat voetgangers en fietsers min of meer vogelvrij zijn. En dat is absoluut waar, ik kan alleen maar beamen dat je met name als voetganger je leven niet zeker bent. Want niemand stopt, en als ze doen alsof ze stoppen dan rijden ze gegarandeerd alsnog door.

4. Openbaar vervoer

Ja, wat moet je daar mee. Als je geen probleem hebt met de Jeepney’s als stadsbussen dan heb je waarschijnlijk geen probleem, want ze rijden letterlijk overal en ze zijn spotgoedkoop. Ga je het vergelijken met openbaar vervoer zoals wij dat gewend zijn dan is het inderdaad allemaal een lachertje: alleen een paar bovengrondse metrolijnen die niet verder komen dan iets buiten het centrum.

5. Wegen en verkeer

Voor mij de onbetwiste nummer één. Dat deze pas op de vijfde plaats staat is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat deze rubriek was samengesteld door reizigers en dus niet door mensen die hier permanent verblijven. De wegen zijn bar slecht en het verkeer een complete chaos, oftewel het dagelijkse verkeer is een regelrechte ramp. Ik zal daar nog wel eens wat uitgebreider schrijven.

Nou is dit alles wel de negatieve kant van wat reizigers van Manila vinden, maar gelukkig is er ook een rubriek die heet “10 things I love about Manila”. Die komt zeker ook nog aan bod...

Nee, het duurt nog even maar we zijn al druk bezig met de voorbereidingen voor de vakantie. Sterker nog, we hebben inmiddels al geboekt voor een paar weken terug naar Nederland in augustus. Daar heb ik een week of wat geleden al over geschreven want we proberen altijd zo vroeg mogelijk te boeken omdat dat nogal wat in de prijs kan schelen. We zijn dus met de feestweek in Rijnsburg en daar hebben we allebei best wel zin in.

Het duurt alleen nog ruim zes weken voor het zover is en dat vinden we toch wel wat lang. Vandaar dat we op dit moment bezig zijn met nog gauw een weekendje weg tussendoor. We gaan als alles goed gaat over twee en een halve week een lang weekend naar het eiland Bohol, gelegen op ongeveer twee uur vliegen van Manila net ten noorden van Mindanao. We wachten in feite alleen nog op de laatste bevestiging van het reisbureau.

Bohol is me aangeraden door mijn maatje Fairuz die er al een paar keer is geweest om te duiken. Ik wil als alles meezit daar ook een duikcursus gaan doen, een vriendin hier kent daar een duikinstructrice en die gaat dat voor me regelen zo gauw ik groen licht heb van het reisbureau. Riet ziet het niet zo zitten maar die zal zich desondanks wel vermaken daar. Bohol is namelijk net zo’n bounty eiland als Boracay, alleen iets minder toeristisch.

Hopelijk komt alles rond want ik ben wel toe aan een uitje...

Onze katten zijn op dieet want zoals ik eerder had geschreven begint met name Abby behoorlijk aan de maat te worden. En hoewel het Monster niet echt aan te zien is was die ook al aardig aan het gewicht. Er zijn dus drastische maatregelen genomen, de bak met hardvoer wordt niet meer automatisch tot de nok toe gevuld en Estela heeft te verstaan gekregen dat er niet meer mag worden bijgevoederd met etensrestjes.

De dames vinden het allemaal maar niks. Met name Monster laat duidelijk merken aan iedereen die toevallig in de keuken is dat de voerbakken leeg zijn en dat het wel de bedoeling is dat die worden bijgevuld. Abby maakt niet zoveel misbaar maar scharrelt duidelijk ook het hele huis door op zoek naar alles wat eetbaar is. Zo staat ze regelmatig in de gootsteen de vaat af te likken.

Vanmorgen vroeg was helemaal het toppunt. Nog voordat ik maar de kans had gekregen om te gaan kijken wat die zwaar overbetaalde oranje potsenmakers hadden gedaan tegen Portugal zag ik dat de keukenvloer bezaaid lag met kattensnoepjes. Wat was er namelijk gebeurd, de dames hebben blijkbaar ontdekt dat als je maar lang genoeg tegen de deur van de voorraadkast aanspringt deze vanzelf een keer opengaat. Het zakje met de kattensnoepjes was een makkelijke prooi en ze hadden dat dan ook de hele keukenvloer over gesleept in een poging er alles uit te krijgen.

Meer succes hebben we met het bestrijden van de muggen. Op het moment dat ik dit schrijf hoor ik van het terras voortdurend het inmiddels bekende geknal van insecten die door de muggenlamp wordt geëlektrocuteerd. Bij Riet is het aantal muggenbeten al drastisch teruggelopen van een stuk of vijf, zes per avond tot vrijwel geen. Nou ja, behalve dan die drie beten die ze vanmorgen heeft opgelopen in de slaapkamer. Daar moet dus ook snel zo’n lamp komen...

We hebben nog steeds niet echt veel overlast van de tyfoon want ondanks dat het bewolkt was bleef het tot laat in de middag droog vandaag. Er stond wel de nodige wind wat op zich al bijzonder is maar dat zorgde voor een aangename verkoeling.

En het was natuurlijk Vaderdag vandaag, wat ook op de Filipijnen groots wordt gevierd. Uiteraard is het hier een echte familiedag zoals eigenlijk ieder feest wordt gevierd met de hele familie. Alleen blijven ze niet thuis maar gaan ze met zijn allen op pad en liefst winkelen en uit eten. Het was dan ook overal een compleet gekkenhuis en eigenlijk zo’n dag dat je maar beter thuis kunt blijven.

Alleen kreeg ik vanmiddag toch trek in een lekker bakkie van Starbucks en dus ging ik met de auto naar de Festival Mall, het grote winkelcentrum vlak bij mijn werk, op vijf minuutjes met de auto van hier. Uiteraard was ik niet de enige en dat bleek ook wel toen ik de ingang naar de parkeerterreinen opdraaide. Ik zag op alle borden staan dat alles vol was, en ik zag overal wachtende en zoekende auto’s. Ik had trek in een bakkie en geen zin in file rijden over een groot parkeerterrein dus ik ben meteen omgekeerd en teruggereden naar het Alabang Town Centre waar gelukkig ook een Starbucks zit.

Daar was het ook hartstikke druk maar er was nog parkeerplek en het was er heel erg gezellig. Met mijn favoriete bakkie, een cappuccino grande, heb ik heerlijk een tijdje op het terras gezeten en daarna een beetje rond gewandeld. Op de foto boven zie je het plein van het Town Centre waar meestal wel wat te doen is bij feestelijke gelegenheden, en vandaag waren dat groepen jongeren die dansvoorstellingen gaven. Helaas was ik blijkbaar net te laat want terwijl ik een mooi plekje zocht om een paar foto’s te maken was de voorstelling al afgelopen.

Vanavond was er om kwart over acht ook nog een vuurwerk. Onze katten stelden dat duidelijk niet op prijs...

Vrijdagochtend kwamen de eerste waarschuwingen al binnen dat we een paar onstuimige dagen voor de boeg hadden. Op dat moment waren er twee tyfoons in ontwikkeling, een ten westen van de Filipijnen en een ten oosten. Die in het westen zou in westelijke richting trekken en daar zouden we dus niet zo veel last van hebben, maar die in het oosten kwam onze kant op en het zag er naar uit dat die wel eens voor flink wat overlast zou kunnen gaan zorgen. Het was vrijdag dan ook al bewolkt en buiig en de verwachting was dat de wateroverlast in het weekend zou toenemen. Dat patroon zou zich gaan voortzetten na het weekend wanneer de tyfoon, genaamd “Butchoy”, Luzon zou bereiken.

Vanmorgen leken die voorspellingen aardig uit te komen want de dag begon met een enorme tropische hoosbui. Het bleef daar echter in eerste instantie bij en we hadden zelf een hele aardige dag met zon. Riet heeft tenminste het grootste deel van de dag heerlijk in de tuin in het zonnetje kunnen liggen. Pas in de loop van de middag kregen we weer een volgende stortbui maar ook daarna werd het weer rustiger. Pas later in de avond wakkerde de wind aan, al was het vergeleken met een echte Hollandse Zuidwester storm nog helemaal niks.

Die tyfoons ontwikkelen zich boven de Stille Oceaan en komen door de overheersende westelijke winden vrijwel altijd deze kant op, maar heel vaak veranderen ze opeens van richting en nemen ze ook nog eens in kracht af. Butchoy lijkt nu meer naar het noorden te draaien en zal dus waarschijnlijk langs Luzon gaan maar dat betekent nog wel een veel overlast door fikse regenbuien.

Hier in Alabang is dat niet zo erg omdat het wat hoger gelegen is en we een goed afwatering systeem hebben, maar in de meeste wijken van Manila betekent het overstromingen en heel veel ellende, mentale in de armere wijken. En dat het ernst is met de waarschuwingen blijkt wel uit het nieuws want deze tyfoon heeft al 27 levens geëist tot nu toe, zij het hoofdzakelijk vissers die zich niet tijdig in veiligheid konden stellen.

Het is al weer een tijdje geleden maar vandaag is Riet weer met een delegatie van de ALIG (de Alabang Ladies International Groep waar ze lid van is) mee geweest naar de Birthright Foundation School. Eén keer in de twee weken gaat een groepje vrouwen daar naar toe om de kinderen te wassen, eten te geven en zo nodig nieuwe kleren te geven. Riet heeft al eerder een stukje geschreven over deze school na haar eerste bezoek (de blog van vrijdag 2 maart). Het was haar een tijdje niet gelukt om mee te gaan omdat er steeds voldoende aanmeldingen waren maar vandaag was het dan weer zover.

Alle vrouwen nemen iets mee en Riet zou voor fruit zorgen. Gisteren had ze een hele vracht kartonnen bakjes gekocht en gisteravond gingen we samen naar de supermarkt om een lading fruit in te slaan. Vanmorgen was ze al vroeg op om het fruit te snijden en alle bakjes te vullen. Om kwart over acht werd ze opgehaald en vertrok het gezelschap richting de Birthright School, gelegen op een half uurtje ergens ten zuiden van Manila.

Hoewel het niet de eerste keer was dat ze ging was Riet toch weer overweldigd door de omstandigheden waaronder de mensen daar leven, de armoede en vooral de stank. De vrouwen had een enorme vracht gebakken rijst (twee grote koelboxen vol), fruit en cupcakes meegenomen en Riet had een paar extra pakjes sigaretten meegenomen die gretig aftrek vonden bij de rondhangende jonge mannen. Er was gelukkig zoveel eten dat er ook buiten de school nog wat uitgedeeld kon worden.

Kleren waren deze keer niet meegenomen en Riet vroeg aan Tracy, de organisator van deze hulpactie, waarom niet. Het antwoord was dat de kleren in principe bedoeld waren voor kinderen die helemaal geen kleren hebben maar ze hadden gemerkt dat er de laatste keren steeds meer compleet naakte kinderen verschenen. Die werden zo door hun moeder gestuurd om op die manier extra kleren te krijgen, en dat maakte het onbegonnen werk.

Riet heeft ondanks dat ze haar handen vol had toch nog kans gezien om tussendoor foto’s te maken. Je kunt die bekijken op de Foto’s pagina.

Als Shell personeel zijn we in het buitenland automatisch lid van “Outpost”, een soort van vereniging voor Shell Expats. Deze vereniging heeft ten doel je wegwijs te maken in het land waar je verblijft en organiseert daarnaast ook van alles. Die activiteiten zijn dan wel veelal voor de echtgenotes want hoewel de emancipatie van vrouwen al ruim vijftig jaar aan de gang is zijn het toch op Shell projecten nog steeds hoofdzakelijk de mannen die werken.

Riet doet uiteraard ook mee aan de activiteiten, ze bezoekt trouw de koffieochtenden en gaat mee op de uitjes. Eén van die uitjes was gisteren, een bowlingmiddag in de Palms Country Club. Het was maar een klein clubje deze keer want er zijn nogal wat vaste klanten met vakantie. Maar ondanks dat was het gezellig volgens Riet, die zelfs het eerste spel wist te winnen. Ze merkte wel op dat dat hoofdzakelijk te wijten was aan de bekwaamheid van de tegenstanders en niet zozeer aan haar eigen geweldige spel.

Ze hebben zichzelf zelfs al een naam toebedeeld, ze noemen zichzelf de “SPEXtacular Ladies”. SPEX staat voor Shell Philippines Exploration, wat dus mijn werkgever is hier, en de naam geeft aan dat niet alleen de vrouwen van Shell Expats welkom zijn maar ook de vrouwen van de SPEX medewerkers. Op de foto zie je het gezelschap wat aan de bowlingmiddag deelnam. Weliswaar klein in aantal maar desondanks heel internationaal, met deelneemsters uit Zuid-Afrika, China, Nederland, Japan en Venezuela...

Het is aan ons Nederlanders vrijwel geheel voorbijgegaan, maar afgelopen zondagmorgen was het op de Filipijnen stil op straat. En dat had helemaal niks te maken met Europees voetbal, waar voor ons Europeanen op dit moment de hele wereld om lijkt te draaien, maar met een bokswedstrijd.

Als de Filipijnen op dit moment al een held hebben dan is dat bokser Manny Pacquiao. Emmanuel Dapidran Pacquiao is namelijk niet zomaar een bokser, hij heeft zes wereldtitels gewonnen en was de eerste bokser die achtereenvolgend kampioen werd in vier verschillende gewichtsklassen. Hij verdedigde op 7 mei vorig jaar succesvol zijn wereldtitel Weltergewicht en op 12 november deed hij dat nog een keer. Wij waren toen al in Manila en die dag waren we in Makati waar we vrijwel alle Filipino’s rond een televisie zagen zitten om Manny hartstochtelijk toe te juichen.

Afgelopen zondag kwam er onverwacht een einde aan de zegereeks van de volksheld doordat uitdager Bradley door een verdeelde jury tot winnaar werd uitgeroepen. Er heerste grote verslagenheid bij de Filipino’s maar ook verontwaardiging want Manny was volgens velen in de meeste ronden aan de winnende hand. Er werd dan ook openlijk gespeculeerd over een oneerlijke uitslag.

Hoe het ook zij, als Manny verliest dan voelt dat voor de Filipino’s ongeveer net zo aan als wanneer Nederland van Duitsland verliest met voetbal. En hoe dat voelt weten we misschien morgen weer. Let wel, ik zeg “misschien” en niet “waarschijnlijk”...

Een vrije dag vandaag want zoals ik gisteren al schreef was het vandaag “Araw ng Kayalaan” oftewel “Dag van de Onafhankelijkheid”. Ik had nog nagevraagd of daar nog festiviteiten aan verbonden waren zoals parades, zingen bij het Gemeentehuis of vuurwerk, maar niets van dat alles. Zoals alles hier op de Filipijnen wordt zelfs de Onafhankelijkheidsdag gevierd met de familie en niet met groot gezamenlijk vertoon in de straten.

De viering van gisteren was dus het enige wat er behalve de vrije dag van te merken want de winkels waren gewoon open en het zag er verder uit als een gemiddelde zaterdag of zondag. Dat kwam ons niet eens slecht uit want we hadden de nodige boodschappen te doen en dat deden we dus vanmiddag.

Eén van de dingen die al te lang op ons boodschappenlijstje staat is een speciale muggenlamp. Riet wordt voortdurend lek gestoken, en zelfs als ze zich van top tot teen heeft ingesmeerd vinden die krengen toch nog wel een plekje waar ze dat nou net niet heeft gedaan zoals eergisteren haar nek en gisteren onder haar voet. Tijd voor maatregelen dus, de aanschaf van een muggenlamp, of liever gezegd een anti-muggenlamp.

Het ziet er op zich redelijk eenvoudig uit, twee kleine paarse TL buizen met daarvoor een rooster waar genoeg spanning op staat om insecten om zeep te helpen. De bedoeling is dat de insecten door het paarse licht worden gelokt en vervolgens ge-elektrocuteert worden als ze in aanraking komen met het rooster. We hebben het apparaat buiten op het terras naast het tuinstel gezet en wachtten vervolgens af.

Het resultaat was verbluffend. We hoorden voortdurend geknal wat zou moeten aangeven dat er een insect wordt geroosterd, maar we hoorden zoveel geknal dat we aan statische elektriciteit dachten. Niks hoor, toen we buiten gingen kijken vonden we de grond rond het apparaat bezaaid met dooie muggen, vliegen en zelfs een enkel torretje. Het werkt dus echt, en dat betekent hopelijk in de toekomst een heleboel muggenbeten minder.

Hoewel de eigenlijke dag pas morgen is werd vandaag op ons kantoor alvast een voorschot genomen op de Onafhankelijkheidsdag van de Filippijnen. Die dag is de grootste nationale feestdag van het land, er wordt dan herdacht dat op 12 juni 1898 de onafhankelijkheid werd uitgeroepen.

Die onafhankelijkheid werd overigens door de Spaanse overheersers niet erkend en zij droegen in datzelfde jaar de Filippijnen zelfs over aan de Verenigde Staten, die het land pas op 4 juli 1946 officieel onafhankelijkheid verleenden. Die dag werd dan ook 1962 gevierd als de Onafhankelijkheidsdag, maar in dat jaar werd per presidentieel decreet 12 juni uitgeroepen tot de dag waarop de onafhankelijkheid voortaan zou worden gevierd.

Omdat de dag zelf een Nationale feestdag is en iedereen dus vrij heeft vond de viering op het werk vanmorgen plaats tussen acht en negen. De straat was afgezet, er waren kraampjes neergezet waar iedereen wat te eten kon halen en er waren behalve een aantal officiële toespraken ook optredens van een koor en een groep die authentieke Filippijnse muziek maakt. Die laatste groep begeleidde ook een groep van danseressen die traditionele Filippijnse dansen opvoerde.

Er werd zoals je van de Filippino’s kunt verwachten uitbundig met de nationale vlaggetjes gezwaaid. Wat me tegenviel was dat niemand het volkslied meezong toen dat door het koor werd gezongen, maar (et klonk ook tamelijk complex qua melodie moet ik zeggen. Iedereen legde daarna wel met de rechterhand op het hart hardop de eed van trouw af toen die werd voorgelezen.

Ik heb jammer genoeg alleen een paar foto’s van dubieuze kwaliteit kunnen maken met mijn mobiele telefoon. Ik had namelijk mijn goeie camera niet meegnomen want ik had zulke uitvoerige festiviteiten niet verwacht. Nou ja, hopelijk volgend jaar beter.

De afgelopen week en vooral gisteravond zijn Riet en ik druk bezig geweest met het speuren naar mogelijkheden om de wedstrijden van het Nederlands elftal live te kunnen zien, op tv dan wel via het Internet. Met name voor dat laatste leken de mogelijkheden legio want de links vlogen je om de oren als je zocht via Google. En we gingen er dan ook vanuit dat het niet zo’n probleem zou worden.

Fout gedacht, zoals zo vaak. De officiële mogelijkheden leken het meest voor de hand te liggen. De NOS meldde op hun website dat ze de wedstrijd via Internet aanboden voor mensen die niet via de TV konden kijken of in het buitenland woonden. Dat blijkt in de praktijk een farce, want die laaielichters sturen je door naar zo’n door de maffia opgezette website voor gokkers. Mogelijkheden om dat te omzeilen lukten deels, maar dan laadde de site totaal niet.

Een andere mogelijkheid leek de officiële website van de UEFA, want ook daar werd de wedstrijd aangeboden, zij het tegen betaling van negen euro per wedstrijd. Nou ben ik eigenlijk principieel tegen het sponsoren van deze voetbal maffia maar daar wilde ik me dan wel voor één keer overheen zetten. Klein probleem, deze mogelijkheid is niet beschikbaar voor de Filippijnen. Geen uitleg waarom niet, maar alweer een dood spoor dus.

Riet bleef hardnekkig door de TV kanalen zappen in de hoop iets te vinden en waarachtig, op een preview kanaal van onze provider Sky Cable stond de wedstrijd aangekondigd. En ja hoor, kwart voor twaalf bleek dat we beeld hadden, en net voor het begin van de wedstrijd kregen we zelfs geluid. Er stond weliswaar links onderin het beeld dat het om een test uitzending ging, maar wat kan dat schelen, nietwaar.

We zagen een superieur voetballend Nederland wat de Denen van kastje naar de muur stuurde en vervolgens op knullige wijze een doelpunt tegen kreeg. Niks aan de hand, dachten we in de rust, onze voetbal-multimiljonairs zullen dat toch wel recht gaan trekken? We kregen het niet te zien, want een paar minuten in de tweede helft werd eerst het beeld zwart om vervolgens reclame voor de geneugten van het Sky Cable HD pakket te gaan spuien. Zoals gewoonlijk gold dus weer dat als iets te mooi lijkt om waar te zijn dan is het dat ook vrijwel altijd.

Tevergeefs probeerden we het nog via Internet maar nergens konden we beeld vinden. En inmiddels weten we het eindresultaat wat in ieder geval tot gevolg heeft dat we voor de volgende wedstrijden niet eens meer moeite gaan doen. We lezen het de volgende dag wel in de krant...

Ondanks het mooie weer was het toch niet echt een vrolijke dag voor ons want vandaag was de begrafenis van Tante Cobie en daar moesten we de hele dag aan denken.

We zochten wat afleiding door een kijkje te gaan nemen bij Fort Bonifacio, een hypermoderne wijk in Manila niet ver van Makati. De naam van deze wijk komt van een vroegere legerplaats op die plek, Fort Andres Bonifacio, gelegen in de stadswijk Taguig City. In 1995 is men begonnen met het ontwikkelen van dit gebied er is een moderne wijk ontstaan met heel veel hoogbouw.

Na enig zoeken, omdat de routeplanner je nooit op de juiste plaats brengt als je geen exact adres hebt vonden we wat we zochten. Eerst wandelden we door een parkachtig gedeelte met veel winkels en restaurantjes, daarna gingen we naar het grote winkelcentrum “Market! Market!” waar eens te meer bleek dat ook een arm land als de Filippijnen nog zat mensen heeft die geld hebben te spenderen. Heel veel geld zelfs, want toen we terug wandelden naar de auto zagen we zelfs een Lamborghini dealer.

Dit alles stond in schril contrast met de rest van Taguig City. Toen we richting Fort Bonifacio reden zagen we langs de weg kilometers lange krottenwijken, wrakke bouwsels van hout, ijzer, soms zelfs van steen, met voornamelijk golfplaten daken. Helaas kon ik vanuit de auto geen foto’s maken omdat ik zelf reed maar ik hoop dat binnenkort een keer te doen om de andere kant van de Filippijnen in beeld te brengen.

De werkdag werd vandaag voortdurend onderbroken door het uitvallen van de stroom. De oorzaak was dat er vanmorgen een vrachtwagen tegen een verdeelstation was aangereden en in een groot deel van de wijk was er dus geen stroom.

Voor ons kantoorgebouw betekende dat dat de noodstroom in werking werd gezet, maar dat heeft wel het grote nadeel dat de airconditioning in het gebouw dan niet werkt. De noodvoorziening trekt dat namelijk niet, en het resultaat was dat het in het gebouw behoorlijk zompig begon te worden in de loop van de middag. Ikzelf vond het nog wel meevallen allemaal maar het management vond dat blijkbaar niet en stuurde om drie uur een email uit dat iedereen die er niet meer tegen kon naar huis mocht.

Vanavond wilden we uit eten gaan in het nieuwe Mexicaanse restaurant Chili’s wat deze week in het Alabang Town Centre is geopend. Het heeft even geduurd allemaal want er zitten al maanden plakkaten op de ruiten met “Soon to Open”, maar “Soon” zegt hier zoals we inmiddels weten niet zoveel. Vorige week leek er eindelijk schot in de zaak te zitten want de plakkaten waren weg, alles leek helemaal klaar en er zat nu een poster op de ruiten met “Training in Progress”. Jaja, dat pakken ze redelijk serieus aan bij die Amerikaanse franchise restaurants...

Helaas bleek toen we aankwamen dat wat ik al had verwacht inderdaad was gebeurd. Als er hier een nieuw restaurant wordt geopend dan storten de Filippino’s zich de eerste weken allemaal massaal naar binnen alsof het de Dolle Dagen van de Bijenkorf zijn. Geen enkel tafeltje vrij dus en binnen zelfs al een lange rij wachtenden. Daar hadden we geen zin in en dus gingen we naar het naastgelegen Chinese restaurant P.F. Chang.

Het klinkt dan wel heel erg Chinees maar P.F.Chang is ook wel degelijk een Amerikaanse franchise. En dus met rituelen voor de bediening die heel spontaan lijken maar allemaal zijn ingestudeerd. Zo komen ze als eerste altijd een schaal brengen met daarop drie flessen en drie potjes, en de ober kondigt dan altijd aan (nadat hij zich keurig heeft gemeld met “I am Herb and I am your waiter for tonight” ) dat hij zijn speciale saus gaat maken.

Die saus bestaat overigens gewoon uit een lepeltje mosterd en een lepeltje sambal in de ketjap, en we doen altijd maar net of we het nog nooit hebben gezien. Ach, ze doen tenslotte hun maar hun werk, en het eten bij P.F. Chang is goed. Wat zeg ik, de loempia’s zijn fantastisch!

Het viel nog niet mee om een dierenarts te vinden hier in de buurt. Niet dat ze er niet zijn maar ze hebben geen van alle echt een website, en van de mond op mond reclame moesten we het ook al niet hebben dus het was wat lastig zoeken. Uiteindelijk vond ik er een in een kantoorgebouw net buiten de Acacia poort van onze wijk, vijf minuutjes met de auto bij ons huis vandaan.

We gingen vanmiddag nadat ik thuis was gekomen uit mijn werk meteen even langs. De katten moesten allebei de nodige inentingen hebben en we wilden ook Abby even na laten kijken want die werd de laatste tijd nogal dik. Volgens Riet zou dat komen omdat ze zwanger is, wat op zich nogal opzienbarend zou zijn aangezien ze vlak nadat we haar kregen was “geholpen”.

Riet stopte zonder al te veel moeite onze beide katten Abby en Monster in de kooi die we een weekje of wat geleden gekocht hebben en vervolgens kwamen we tot de ontdekking dat er geen handvat aan zat aan de bovenkant. Met z’n tweeën moesten we dus de kooi in en uit de auto dragen, en dat is lastig als je ook nog een paraplu omhoog moet houden omdat het giet van de regen. Met de kliniek zelf bleek meteen al bij binnenkomst helemaal niks mis, het was er rustig, schoon en ordelijk, en dat is al meer dan wat je van de meeste gewone ziekenhuizen hier kunt zeggen.

Na het invullen werden de katten meegenomen naar een kleine onderzoekskamer waar de jonge dokter Jazz ze aan een onderzoek onderwierp. Vooral Abby was helemaal niet op haar gemak en zat voor het onderzoek echt te beven als een rietje. Abby kreeg ook nog een echo waaruit bleek dat ze toch niet zwanger is maar gewoon dik, en gezien de hoeveelheden die ze eet is dat niet echt verwonderlijk. Ze kregen daarna allebei twee spuiten die ze redelijk gelaten ondergingen, zij het Monster wat minder dan Abby. En ze kregen ook nog een pilletje tegen wormen wat ze allebei zonder een enkel probleem smakelijk opaten. De dokter moest het pilletje voor Abby nog snel grijpen anders had Monster dat ook opgekauwd.

Gezien de ervaringen met onze kat in Rijnsburg bij de dierenarts kunnen we wel stellen dat we hier twee voorbeeldige katten hebben. Voor wat betreft bezoeken aan de dierenarts tenminste...

Het was weer zover, de jaarlijkse Shell Safety Day, een dag die ieder jaar in iedere Shell vestiging wereldwijd wordt gehouden. De dag staat, zoals de naam al aangeeft, helemaal in het teken van veiligheid en daarmee wordt niet alleen bedoeld de veiligheid op het werk maar ook daarbuiten.

Het doel van de dag is met zijn allen te praten over het bereiken van Goal Zero, oftewel gedurende een zo lang mogelijk periode over de hele wereld binnen Shell geen ongelukken met lichamelijk letsel tot gevolg. Dat is iets waarop voortdurend wordt gehamerd, en alle ongelukken die gebeuren (en dat worden er steeds minder) worden nauwkeurig onderzocht en uitvoerig besproken om herhaling te voorkomen.

Ondanks alle maatregelen en voorlichting zijn er toch ook het afgelopen jaar weer een aantal dodelijke slachtoffers gevallen, zoals iemand die bedolven raakte onder een muur die hij aan het afbreken was en een kraanmachinist die omkwam toen zijn kraan in een afgraving viel. Het ergste was dat beide ongelukken te wijten waren aan falen van de veiligheidsvoorschriften en dat wordt zwaar opgenomen.

Er waren zoals gewoonlijk de nodige toespraken maar aan de hand van verschillende groepssessies werd er ook over veiligheid gesproken. Ik was aangewezen als facilitator van een groep die een quiz deed over veiligheids- regels, oftewel ik mocht voor quizmaster spelen. Het ging me niet slecht af vond ik zelf, zeker als je in aanmerking neemt dat de informatie die ik van tevoren had gekregen minimaal was.

Jammer alleen dat ik aan de late kant was voor de lunch die er werd geserveerd waardoor ik zo’n beetje de restjes uit de schalen moest schrapen...

Vanmorgen was een mailtje van mijn moeder met het trieste bericht dat mijn tante Cobie gistermiddag is overleden. We hebben de afgelopen weken voortdurend aan haar gedacht en nu kwam dan toch nog plotseling dit bericht.

Ons medeleven gaat in het bijzonder uit naar Ome Gerrit maar natuurlijk ook naar de rest van de familie. Ondanks dat we ver weg zitten leven we met jullie mee en wensen jullie veel kracht toe in deze droevige tijd.

Een van de zegeningen van het wonen in Nederland is toch wel de beschikbaarheid van het Internet. De meeste providers zijn redelijk betrouwbaar in hun service en de snelheid is dankzij het veelal aanwezige glasvezel netwerk uitstekend. Dat maakt Nederland het op één na beste land voor wat betreft Internet, alleen Singapore scoort nog hoger.

Dat alles mis je dus hier, want hoewel Internet ook hier overal beschikbaar zou moeten zijn is dat dus vaak niet zo. Thuis hebben we bijvoorbeeld een breedband aansluiting van 6 Mb, en je zou zeggen dat dat redelijk snel zou moeten zijn. In de praktijk is het veel langzamer dan een vergelijkbare verbinding in Nederland, simpelweg omdat die 6Mb een maximum snelheid aangeeft en niet het gemiddelde. De gemiddelde snelheid ligt volgens mij veel lager.

Ook hebben we geen glasvezelnetwerk hier, Internet komt gewoon nog via de coax kabel van de tv binnen. Nou moet ik zeggen dat we wat betrouwbaarheid tot nu toe niet te klagen hebben gehad maar de laatste dagen is het hopeloos. Om de haverklap vliegt de verbinding eruit en de snelheid fluctueert van nog net acceptabel tot zo vlug als dikke stront in een gieter bij tien graden vorst tegen een berg op.

Riet is daar allerminst over te spreken en heeft het al een tijdje over het verhogen van de snelheid van onze verbinding van 6 naar 12 Mb. Dat betekent een fors bedrag meer per maand en ik heb mijn twijfels of het veel sneller zal gaan. Collega’s die het al hebben gedaan zeggen dat je het vrijwel niet merkt omdat ook die 12 Mb de maximum snelheid aangeeft en niet de gemiddelde snelheid. En als die 12 Mb over hetzelfde coax lijntje gaat als de 6 Mb verwacht ik er eerlijk gezegd niet teveel van.

Desondanks gaan we toch maar eens wat opties bekijken want echt tevreden zijn we niet. En zeker Riet niet want die is net terug uit Nederland en dus nog gewend aan het supersnelle Internet wat we daar hebben...

We hebben zoals jullie weten twee katten, Abby en Monster, maar daarnaast hebben we ook nog andere huisdieren en daar zijn we niet altijd even blij mee.

Allereerst zijn er de muggen. Die hebben we het hele jaar, de ene periode is het erger dan de andere, maar helemaal zonder zitten we nooit. En het vervelende van Aziatische muggen is dat je ze nooit ziet of hoort. Het enige wat je van hun aanwezigheid merkt is in eerste instantie jeuk, gevolgd door het opkomen van een bult.

Om heel eerlijk te zijn valt het bij mij erg mee de laatste tijd, ik heb heel zelden nog een beet en als ik er een heb is het nog een kleintje ook waar ik nauwelijks last van heb. Riet daarentegen lijkt wel een muggenmagneet, want ondanks dat die zich de hele dag loopt in te smeren en te spuiten wordt die iedere dag wel een keer of wat te grazen genomen. En hoe dat nou komt heb ik geen idee van, misschien vinden ze Riet gewoon lekkerder of zo.

De tweede soort huisdieren zijn we nog minder over te spreken, al moet gezegd dat we ze in huis niet hebben (hopen we). Ik heb het over kakkerlakken, en dat zijn hier behoorlijke joekels van soms wel een centimeter of vier, vijf. Normaal gesproken zouden we misschien niet eens veel van ze merken maar ze zijn de favoriete prooi van Monster. Als die ‘s avonds de tuin in gaat dan vangt ze er steevast wel een of twee waar ze mee speelt tot ze half dood zijn. Wij vinden ze dan op het terras, liggend op hun rug in diverse staten van opgegeten en meestal nog spartelend met hun poten.

En last but not least, sinds gisteravond hebben we er een nieuwe soort ongenode gasten bij, kikkers in de tuin. We zien ze niet, want als we naar buiten gaan houden ze zich plotseling muisstil (wat een woord in dit verband), maar als we binnen zitten dan is het gekwaak oorverdovend. Hopelijk vinden die krengen snel een wijfje, want daar schijnt het allemaal om te doen te zijn...

Vanmorgen was de tyfoon uitgeraasd maar het was nog steeds zwaar bewolkt en het regende af en toe. We waren zoals gewoonlijk vroeg op en zaten om een uur of acht al aan het ontbijt. Omdat het niet zulk mooi weer was deden we eigenlijk niet veel anders dan wat rondhangen wachten tot het tijd was om te vertrekken, en dat was gepland om tien uur.

De bussen stonden om half tien al gereed en we vertrokken dan ook redelijk op tijd voor de terugreis naar Manila. Het eerste stuk, terug door de heuvels richting Tagaytay verliep traag omdat de bussen door de steile hellingen veelal stapvoets moesten rijden. En net toen het vlakker werd en we dus meer gang hadden kunnen maken begon het te regenen, wat uiteraard meteen merkbaar was aan het verkeer.

Doordat we ook onderweg nog twee plasstops maakten bereikten we de snelweg pas na drie uur. Van daaraf leek alles een stuk vlotter te gaan en we hadden een hoopje dat we toch nog om een uur of twee thuis zouden zijn. Helaas, vlak voor Manila kwamen we in een gigantische file te staan op de snelweg, en daarna ook nog eens in een lange rij voor de tolpoorten na het verlaten van de snelweg. Uiteindelijk waren we dus pas om drie uur thuis.

Het bleef de hele dag bij vlagen stortregenen, en dat blijft volgens de berichten mogelijk nog een paar dagen zo want er schijnen verscheidene tyfoons in ontwikkeling te zijn boven de oceaan die onze kant op lijken te komen...

Ondanks dat het behoorlijk laat geworden was gisteravond, of eigenlijk vannacht, moesten we vandaag om acht uur al weer paraat staan voor de tweede dag van onze teambuilding. En het begon al meteen serieus ook want de resultaten moesten worden gepresenteerd van di discussies van de verschillende teams waarin we gisteren waren onderverdeeld. En uiteraard was ik van ons team weer de pineut om die presentatie te doen.

Gelukkig was ik niet alleen want er waren twee presentatoren per team, maar de presentatie moest wel zeven keer gedaan worden omdat er nog zeven andere teams waren. En het valt niet mee om zeven keer achter elkaar hetzelfde verhaal af te steken en dan ook nog zeven keer een discussie erover te voeren. We waren er tot aan de lunch zoet mee.

De middag zouden we naar buiten gaan en daar vier groepsspellen doen, allemaal met een bepaalde bedoeling. Eerlijk gezegd heb ik een pesthekel aan die spelletjes want hoewel ze pretenderen nuttig te zijn voor het verbeteren van de onderlinge samenwerking geloof ik daar geen reet van, het is meer een “Spel zonder Grenzen” (iedereen die jonger is dan veertig vraagt maar aan zijn moeder wat dat is). En dat werd er niet beter op toen net voordat we aan een spel zouden beginnen waarbij we toch al nat zouden worden (het vullen van een ton met zeewater, aangedragen met lekke emmers).

Het spel werd net uitgelegd toen al een tijdje dreigende stortbui besloot neer te gaan vallen en we waren binnen twee minuten totaal doorweekt. Het enige voordeel was dat het spel het nu niet erger kon maken. Riet zat op dat moment met een paar vriendinnen ook op het strand bij de Beach Club, en die gingen toen het begon te stortregenen gauw naar binnen om daar een cocktailtje te drinken...

Affijn, ‘s avonds was er een feestavond in de Beach Club aan het strand en dat begon heel gezellig maar al snel moesten we naar binnen verkassen omdat er alweer een bui losbarstte. Het werd zelfs nog erger gedurende de avond want om een uur of half twaalf veranderden de buien in een heuse tyfoon en werden we zelfs op het overdekte terras zeiknat. En wat ik niet voor mogelijk had gehouden, doordat onze kleren vochtig waren geraakt en de wind flink was aangewakkerd hadden we het koud!

Overbodig te zeggen dat we vroeger op bed lagen dan gepland...