Eergisteravond liep plotseling het bad niet meer leeg. In eerste instantie dachten we aan een verstopping, maar het verschijnsel trad zo plotseling op dat we een vermoeden hadden dat het wel eens de stop zou kunnen zijn die bleef hangen. Het bad heeft namelijk een merkwaardig mechanisme, er zit een soort stop achter de muur die je via een soort schakelaar in de invoerpijp kunt laten zakken en zo de waterafvoer afsluit. En jawel, bij inspectie bleek dat het kettinkje waaraan de stop hing was losgeraakt, de hele stop was dus in de pijp gezakt in de afsluitstand en voilà, een bad wat niet meer leeg loopt.

Ik stuurde gisteren een sms-je naar de huiseigenaar maar het bleek dat die zich op dit moment met zijn vrouw in (hoe is het mogelijk) Amsterdam bevindt. Desondanks had hij toch blijkbaar een loodgieter gebeld want gisteren meldde zich een mannetje die zei dat hij vandaag om negen uur zou komen om de boel te repareren. En dat gebeurde, althans hij meldde zich vanmorgen, de reparatie is een ander verhaal.

Hij loste het probleem op geheel typisch Filipijnse wijze op, hij drukte de stop verder naar beneden waardoor het water nu weer wegloopt, maar de stop niet meer gebruikt kan worden en het bad dus niet meer als bad maar alleen nog als douche te gebruiken is. We zullen dus moeten wachten tot Meneer Santiago, onze huisbaas, weer terug is want dit is natuurlijk geen oplossing. Tenminste, voor Riet niet want ik ga nooit in bad, ik gebruik het alleen als douche en mij maakt het dus niet zoveel uit.

Op het werk hadden we vandaag ook nog een merkwaardige gebeurtenis. Toen we de vergaderzaal binnen liepen voor onze wekelijkse afdelingsvergadering troffen we een complete filmploeg aan met allemaal lampen en twee camera’s. Die hebben onze hele vergadering van anderhalf uur gefilmd voor wat blijkbaar een documentaire over ons project moet gaan worden. Leuk hoor, dat je ieder keer als je wat wil zeggen een camera in je smoel geschoven krijgt. Nodeloos te vermelden dat ik erg weinig heb gezegd deze week...