Vandaag is de somberste dag van de Holy Week viering. Veel Filipino’s blijven thuis en komen hooguit buiten om ’s avonds naar een Mis te gaan tere voorbereiding op het Paasfeest. Het was dan ook bizar rustig overal vanmorgen, al bleek daar in feite aan het eind van de middag weinig meer van en was het de gebruikelijke drukte bij met name de supermarkten. De winkels zijn twee dagen dicht geweest en met het weekend voor de deur moeten er toch boodschappen worden gedaan, nietwaar.

Gisteren, Goede Vrijdag, was een dag met een heel ander karakter. Filipino’s nemen boetedoening voor hun zonden tamelijk ernstig op en de meest fanatieke gelovigen doen dat op Goede Vrijdag tamelijk hardhandig. Er zijn met name in de provincies heuse kruisigingen en die worden meestal als een schouwspel opgevoerd, compleet met Bijbelse kostuums en deelnemers verkleed als Romeinse soldaten. En vergis je niet, die kruisigingen zijn niet gespeeld, de gekruisigden werden echt aan het kruis gespijkerd!

In Manila, en met name in Quezon City, zijn weliswaar geen kruisigingen maar lopen de „zondaars” rond terwijl ze zichzelf geselen met stokken, bosjes bamboe en kettingen ter boetedoening ( „Penitencia” ). Vaak dragen de boetedoeners ook een geïmproviseerde doornenkroon en maskers, en dat laatste is hoofdzakelijk om hun identiteit te verbergen. Gisteren was in Manila de Roxas Boulevard, normaal gesproken een kilometerslange drukke verkeersweg langs de baai, gedeeltelijk afgesloten om ruimte te bieden aan de boetedoeners zodat ze zich daar zonder last van verkeer lekker konden geselen.

Overigens zegt de Katholieke Kerk dat ze, ondanks het zwaar religieuze karakter, tegenstander is van deze rituelen en ze veroordeelt. Het weerhoudt de zwaar gelovige Filipino’s er niet van om het ieder jaar weer te doen, en je kunt je dus ernstig afvragen in hoeverre deze rituelen nou eigenlijk nog religieus zijn...

Om kwart over acht vertrokken we met een heel konvooi richting de Dumpsite voor de viering van het Paasfeest van de kinderen van de Birthright Foundation School. Het feest was overigens niet op de Dumpsite zelf maar in het huis van Miriam, de Filipijnse die het project heeft opgezet. Ze woont daar zelf niet meer maar de lerares van de school woont er nu met een groep van een stuk of vijftien van haar leerlingen.

De rit er naar toe was voor mij al een belevenis want we gingen niet over de grote weg maar via een binnendoor route de heuvels in en die voerde door een gebied waar ik nog niet eerder was geweest. Om een uur of tien waren we ter plekke waar zo’n honderdtwintig kinderen al zaten te wachten, al vanaf acht uur in de ochtend hoorden we. Het feest was naast het huis in de tuin waar een soort van feesttent was opgezet, de rest van de schaduw kwam van een grote boom. Het was er bloedheet maar dat mocht de pret niet drukken.

Er werd gezongen en er werden dansjes opgevoerd, waarna de kinderen eerst te eten en te drinken kregen. Na het eten werden de eieren van Riet uitgedeeld die mochten worden beschilderd. Overbodig te zeggen dat er al snel rondliepen met gezichten als indianen, en grappig genoeg waren het niet de kleintjes maar de groteren die daar ontzettend veel lol mee hadden. Na het toetje van vers fruit waren er nog een paar spelletjes en toen zat ons bezoek er al weer op.

Het is bijna onmogelijk te vertellen hoe zo’n feestje er aan toe gaat en daarom ga ik zo snel mogelijk de foto’s die ik heb gemaakt online zetten.

Vandaag is een vrije dag en morgen ook want het is „Holy Week”. Als je daar meer over wilt weten moet je de link maar even volgen want ik heb er vorig jaar al over geschreven.

De komende twee dagen ligt het hele openbare leven zo’n beetje stil want op Witte Donderdag en Goede Vrijdag is vrijwel iedereen vrij en is ook vrijwel alles gesloten. Winkels en restaurants zijn dicht, Jeepneys rijden er bijna niet en iedereen is de stad uit om familie in de provincie te bezoeken. Wij gaan niet helemaal stil zitten want morgen is de viering van het Paasfeest voor de kinderen van de Dumpsite, en omdat ik toch vrij ben ga ik een keertje met Riet mee.

Riet is vandaag begonnen met haar deel van de voorbereiding en dat was het koken van honderdvijftig eieren. Gisteren heeft ze dertien dozijn eieren ingeslagen en vanmorgen heeft ze ze alle honderdzesenvijftig gekookt. Zes kookten er kapot en dat betekent dat ze er precies het goeie aantal van honderdvijftig overhield. Behalve de eieren heeft ze ook nog een flinke voorraad chocolade eitjes gekocht dus wat ons betreft is alles is klaar voor een mooi paasfeest voor „haar” kindertjes.

Vanwege de „Holy Week” is het hele land in beweging. Filipino’s gebruiken de vrije Witte Donderdag en Goede Vrijdag, al of niet uitgebreid met extra vrije dagen, voor familiebezoek en in dat betekent in de praktijk dat Manila leegloopt. Iedereen trekt de provincie in zoals het hier heet, en dat proces is vanmiddag begonnen.

Was het gisteren erg rustig op de weg, vandaag barstte het in alle hevigheid los. Vandaar dat mijn transport van de scheepswerf in Subic al om twaalf uur vertrok richting Manila, in de hoop de ergste drukte voor te zijn. Helemaal zou dat niet lukken, dat wisten we al omdat de grote uittocht al vroeg in de middag begint, maar we hoopten toch dat we het meeste zouden ontlopen omdat wij de stad in en het meeste verkeer juist de stad uit zou rijden.

Het eerste stuk tot aan Manila ging ook weer erg vlot. We zagen wel aan de andere kant van de vangrail de enorme drukte naar het noorden, verkeer wat dus uit de stad kwam, maar we rekenden ons toch net iets te vlug rijk. Aangekomen bij de noordgrens van de stad, waar de North Luzon Express Way overgaat in EDSA, begonnen de problemen. Gelukkig stond het niet helemaal vast, en dankzij het nodige oponthoud deden we er toch meer dan een uur over om aan de andere kant van EDSA te komen, en dat betekent dan ook meteen een reistijd van ruim een half uur langer.

De vraag die iedereen stelde de afgelopen dagen was of we nog iets gaan doen met „Holy Week”, en dan bedoelen ze of we nog ergens naar toe gaan. Niet dus, op pad gaan morgen en overmorgen is net zoiets als in Nederland op Tweede Paasdag of Tweede Pinksterdag gezellig een eindje gaan rijden met de hele familie (weten je nog?). We blijven dus lekker thuis, en zelfs uit eten gaan of winkelen zal er niet in zitten want de komende twee dagen is vrijwel alles dicht.

O ja, en ik ben vandaag jarig! Daaraan werd ik hardhandig herinnerd om middernacht toen al mijn telefoons inclusief mijn iPad begonnen te zoemen en te piepen. Ik heb mijn verjaardag in mijn elektronische agenda staan en ja, de 27e begint inderdaad om middernacht. Leuk hoor, al die slimme elektronica…

En weer was het extra vroeg op vandaag want om zes uur zou mijn transport vanaf ons kantoor vertrekken naar de Keppel scheepswerf in Subic. Riet moest daarvoor ook vroeg op want zo vroeg is Lito er nog niet en zij moest me dus even naar kantoor rijden, wat overigens een ritje is van een kwartiertje heen en terug.

Aangekomen bij ons kantoor stond de auto al op me te wachten en na een rit in een recordtijd van slechts drie uur stapte ik het project kantoor binnen op de scheepswerf. Dat het zo snel ging vandaag heeft alles te maken met dat het deze week „Holy Week” is. Aan het verkeer en dan met name op EDSA, de drukste verkeersweg van Manila, was goed te merken dat heel veel mensen al vrij hadden want we deden over alleen dat stuk maar twintig minuten en het is al voorgekomen dat we er anderhalf uur over deden. EDSA is dan ook de bepalende factor voor de reisduur, want als je daar overheen bent kun je verder altijd goed opschieten.

Na de werkdag van vandaag werd ik naar het Moonbay Resort gebracht voor de overnachting. Het Moonbay was niet de eerste keus als vaste hotel voor ons project, dat was het naastgelegen Lighthouse Hotel, maar dat vonden ze veel te duur. Nou is het waar dat het Lighthouse drie keer zo duur is als het Moonbay maar zoals zo vaak is alle waar naar zijn geld.

Van buiten gezien is er overigens helemaal niks mis met het Moonbay, leuke villa-achtige onderkomens met appartementjes, een fraai zwembad en een prima locatie. Kom je je kamer binnen dan is er meteen van alles mis. Allereerst, het stinkt! En ik bedoel niet zomaar een vaag luchtje maar echt een chemische stank. Of het nou insecticide is of een sterk ruikende boenwas, daar zijn we het nog niet over eens maar wel dat het een indringende geur is die niet prettig aandoet. Daarnaast is het binnen somber, een combinatie van donker hout, bank en stoelen in sombere tinten en dan ook nog eens okergele muren. Her resultaat is dat hoewel het ongetwijfeld schoon is het er gewoon smoezelig uitziet.

En dan heb ik het nog niet eens over de herrie van de ernaast gelegen bouwerij die tot ver in de avond doorgaat. En als die eindelijk ophouden met hameren (ik heb al gezegd, ze bouwen hier op de manier van de Flintstones) zetten ze een aggregaat onder je raam wat naast een irritante constante pieptoon iedere paar seconden drie luide knallen geeft.

Nee, ik heb niet zoveel op met het Moonbay en voor mij is het eerlijk gezegd de belangrijkste reden waarom ik niet graag naar de scheepswerf ga. Maar misschien zijn mijn eisen wel te hoog want vanwege „Holy Week” zat het zo te zien bomvol en op de diverse hotel websites staat het als erg goed te boek...

Vandaag even een leuk weetje waar ik zelf ook niet alles van wist, namelijk het bekende Shell embleem. Dat is bij zo’n beetje iedereen wel bekend, in alle hoeken en gaten van de wereld zie je behalve andere wereldmerken als Coca Cola en Heineken vrijwel altijd wel ergens de Shell schelp. Maar die schelp heeft er niet altijd zo uitgezien als nu, die is in de loop van meer dan honderd jaar regelmatig veranderd.

In het begin was er helemaal geen embleem en zelfs geen naam. Het woord „Shell” verscheen in 1891 voor het eerst als handelsmerk voor kerosine die door Marcus Samuel and Company naar het Verre Oosten werd verscheept. De naam werd gekozen omdat de vader van Marcus in London een succesvolle zaak had in antiek en ook schelpen uit de Oriënt.

Het eerste embleem dateert van 1900 en was een mosselschelp. Dat veranderde in 1904 in de kamschelp (Pecten) die het nu nog steeds is en waarmee toen aan het bedrijf een visueel element en een merknaam werden toegevoegd. Door de jaren heen is het Shell embleem geleidelijk aan veranderd overeenkomstig de trends in grafisch ontwerp. De van oorsprong Franse ontwerper Raymond Loewy ontwierp en introduceerde het embleem in zijn huidige vorm in 1971. Het embleem werd in de loop van de jaren zo bekend dat vanaf 1999 de bedrijfsnaam er niet meer in voorkomt, de schelp alleen is voldoende om te weten om welk bedrijf het gaat.

Ook de kleuren zijn door de jaren heen veranderd. In 1948 deden het rood en geel hun intrede en die kleuren zijn sindsdien gebleven, al werd in 1995 gekozen voor helderdere (en blijkbaar klantvriendelijker overkomende) kleuren Shell rood en Shell geel. Nadat in 1999 dus de naam als onderdeel van het embleem verdween is het embleem niet meer veranderd en is het zoals we het vandaag de dag overal zien.

O ja, en voor degenen die geïnteresseerd zijn, ik heb weer wat foto’s op de foto pagina geplaatst van ons verblijf in het Alegre Resort op Cebu. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze directe link.

Ik wil niet meteen het thuisfront ongerust maken dus laat ik maar meteen zeggen dat het hier ver vandaan is en dat we er niks van merken behalve wat we in de kranten lezen, maar er is dus op dit moment een oorloogje aan de gang tussen de Filipijnen en Maleisië.

Het heeft ongetwijfeld de Nederlandse kranten ook al gehaald dus laat ik maar even vertellen wat er aan de hand is. Ergens in de negentiende eeuw was er op de Zuidelijke eilanden van de Filipijnen een sultanaat genaamd Sulu. Die hebben de Sultan van Brunei in die tijd geholpen zijn vijanden te verslaan en uit dankbaarheid kreeg de Sultan van Sulu een stuk van het toenmalige eiland Borneo. Dat stuk is het oostelijk deel van wat nu de Maleise provincie Sabah is.

Het Sultanaat van Sulu heeft dat gebied ooit „verhuurd” aan de Engelsen die het toen voor het zeggen hadden in dat stuk van Zuid-Oost Azië. De Engelsen zijn altijd trouw de „huur” blijven betalen maar toen ze in 1963 de regio verlieten en de staat Maleisië werd gesticht werd het stuk Sabah ingelijfd bij de nieuwe staat. De Engelsen beweren dat het gebied aan hen was overgedragen en hebben daar een document voor, het Sultanaat van Sulu had ook zo’n document maar daarin was sprake van een „lease”. Het Sultanaat van Sulu was ondertussen opgegaan in de Republiek van de Filipijnen en had het eigendomsrecht van het gebied aan de Filipijnse regering overgedragen.

Toen het gebied werd ingepikt door Maleisië maakten de afstammelingen van het voormalig Sultanaat van Sulu daar natuurlijk ophef over en ze vonden dat de Filipijnse regering het gebied terug moest claimen. Daar had de Filipijnse regering eigenlijk niet zo’n behoefte aan op dat moment. De enige die het wel eens heeft geprobeerd is voormalig president Marcos geweest die een invasielegertje heeft geprobeerd op te leiden in de jaren zestig, maar tot een invasie is het nooit gekomen.

Totdat een paar weken geleden de nazaten van het Sultanaat van Sulu het zat waren en dus zelf maar Sabah zijn binnengevallen, zonder medeweten overigens van de Filipijnse regering. Maar omdat de Maleise strijdkrachten terugsloegen en het tenslotte om Filipijnse burgers gaat is de claim op het gebied plotseling weer actueel. Er is al het nodige bloed gevloeid in het conflict op Sabah en een oplossing is nog niet meteen in zicht omdat Maleisië uiteraard niet van plan is het gebied zomaar af te staan.

Overigens zijn wij niet de enigen die geen idee hebben wat er nu precies speelt, ook de meeste Filipino’s hebben geen idee waar dit onverwachte en heftige grensgeschil nu eigenlijk om gaat. De zaak schijnt nu voor een Internationaal Gerechtshof gebracht te gaan worden. In Manila volgen wij het allemaal via de kranten en het nieuws...

Bezoek wil uiteraard wat zien en we hadden daarvoor verscheidene tips gegeven. Dat vinden we op zich altijd moeilijk omdat de een dit leuk vindt en de ander dat, maar over de tip van vandaag had ik geen twijfels. Zonder een bezoek aan de oude stadswijk „Intramuros” ben je niet in Manila geweest vind ik.

„Intramuros” is het ommuurde deel van de stad waar vroeger de Spanjaarden zaten, wat uit de naam al is af te leiden. Ik heb daar al meer over geschreven want ik ben er zelf al een paar keer geweest. Ik kon dus de nodige tips geven en het enige wat er verder naar mijn idee nog nodig was was mooi weer. Dat is hier al gauw het geval maar vandaag was het wel een heel mooie maar vooral ook erg hete dag.

Zelf kon ik niet mee want ik moest gewoon naar mijn werk vandaag, dus Riet ging mee met Anja en Nico. Voor Riet was het trouwens ook de eerste keer dat ze naar „Intramuros” ging dus ze waren geheel op mijn aanwijzingen aangewezen. Het pakte gelukkig goed uit want mijn belangrijkste tip, een rondrit met een koetsje, viel erg in de smaak. Het ritje voert door de hele wijk dus dan heb je meteen de belangrijkste dingen gezien.

Alleen bleek achteraf toen ik vroeg wat ze allemaal gezien hadden dat er toch nog wat gaten in het programma hadden gezeten. Zo hadden ze bijvoorbeeld het huis van Generaal McArthur gemist en niet de lunch gebruikt in het bijzonder mooi aangeklede restaurant wat ik had aangeraden. Het Spaanse huis bij het restaurant hadden ze weliswaar van buiten gezien maar ze waren niet naar binnen gegaan. En ik weet zeker dat met name Riet dat heel erg leuk had gevonden. De oudste kerk van Manila hadden ze gelukkig weer wel gezien en ze waren er zelfs naar binnen geweest, iets wat mij nou weer niet gelukt was.

Al met al geloof ik wel een redelijk geslaagde dag voor Riet en onze beide gasten, die afgesloten werd met een al even geslaagd bezoek aan restaurant „Appenzeller”...

Het was vandaag schitterend weer dus het grootste gedeelte van de dag werd doorgebracht in de tuin, bij of in het zwembad. We besloten de dag met een barbecue.

Vast onderdeel van het programma wanneer we bezoekers hebben is een bezoek aan de „dure” wijk van Manila, de wijk Makati die gelegen is in het centrum. We komen daar zelf niet zo vaak omdat het ruim zeventien kilometer verwijderd is van waar wij wonen. Riet en ik moeten normaal gesproken echt een reden hebben om er naar toe te gaan want het is niet altijd een pretje vanwege het feit dat het verkeer in het centrum altijd een gekkenhuis is. Maar afgezien daarvan is Makati de moeite best waard en vandaar dus een bezoek.

Het eerste waar we altijd naar toe gaan is het winkelcentrum „Greenbelt”, een complex van wat eigenlijk bestaat uit vijf verschillende gebouwen (Greenbelt 1 tot en met 5) gelegen rond een soort van park. Het is er altijd erg gezellig met heel veel terrasjes en mooie winkels.

Vandaar staken we over naar „The Landmark”, wat in feite een enorm grote Hema is. Daar wilden we via een verbinding waarvan we weten dat die bestaat direct doorlopen naar het winkelcentrum „Glorietta” maar er was een probleem want we konden die verbinding niet vinden. We moesten dus toch buitenom naar „Glorietta”, waar we naar toe wilden omdat daar het Hardrock Café zit. Na de lunch bij het Hardrock Café bleek het overigens ruim de moeite waard om ook verder rond te kijken in „Glorietta” want er bleek een enorm groot nieuw stuk te zijn geopend waar we verschillende keren verdwaalden.

En jawel, nadat we hadden besloten hadden om terug te gaan naar „Greenbelt” waar Lito met de auto op ons zat te wachten vonden we zowaar de doorgang vanuit „Glorietta” naar „The Landmark” en konden we dus terug via een kortere route. Toen we overigens in „The Landmark” terug waren zagen we dat de ingang naar de doorsteek zodanig verscholen lag dat die nauwelijks te zien was totdat je er pal voor stond, en aanwijzingen in de vorm van borden waren er aan die kant niet.

Voor een hapje eten gingen we vanavond uiteraard naar restaurant „Outback” want waarom zou je goeie tradities veranderen, nietwaar…

Het is vandaag vrijdag en dat betekent het wekelijkse bezoek aan de dumpsite school. Riet zit zich daar al weken op te verheugen want ze is er nu al een tijdje niet meer geweest en ze was dus heel nieuwsgierig naar „haar kindertjes”. In de afgelopen weken was de school ook grondig opgeknapt door de vader van een van de vrouwen die toevallig aannemer is en die ervoor heeft gezorgd dat er verf beschikbaar werd gesteld op de boel van een nieuw kleurtje te laten voorzien.

Riet had Anja uitgenodigd om mee te gaan en een handje te helpen, wat ze natuurlijk graag wilde doen. Het werd voor Anja zoals we al verwacht hadden een bijzondere gebeurtenis, ze nam zich in ieder geval voor om nooit meer te gaan klagen over haar huis of over wat ze voor kleren had…

Er is helaas ook een ander soort mensen wat weleens mee gaat, en daar zijn de ALIG vrouwen eigenlijk helemaal niet blij mee. Het werk wat ALIG doet is natuurlijk in de gemeenschap niet ongemerkt gebleven, en dan gebeurt het uiteraard ook wel eens dat bezoekers hebben uit het Westen die een keertje mee willen om te helpen. Die hulp wordt over het algemeen dankbaar aanvaard, maar minder leuk is het wanneer iemand bezoekers heeft die alleen maar meegaan om „de echte Filipino’s eens zien” en die mee willen gaan als een soort van ramptoeristen. Normaal gesproken proberen de ALIG vrouwen dat af te wimpelen maar dat is wel eens moeilijk, vooral als degene die het vraagt regelmatig donaties geeft.

Vanmorgen was het blijkbaar weer zover, er stonden bij vertrek twee vrouwen klaar die door hun gastvrouw op de stoep waren gedumpt terwijl ze zelf weer was vertrokken. Normaal gesproken stellen de ALIG vrouwen altijd als eis dat de gastheer of gastvrouw zelf ook meegaat, zodat er in ieder geval geen problemen zijn met vervoer, maar in dit geval was dat blijkbaar niet overgekomen. De beide vrouwen zijn dus meegegaan, zeg maar gerust om eens naar echte arme mensen in hun natuurlijke omgeving te kijken. Ze hadden het al gauw gezien, ze zijn allebei huilend de school uitgelopen…

De grote vraag altijd als we bezoek hebben: „Wat willen jullie eten?”. Een simpele vraag maar er is hier zoveel keus dat het nog niet altijd meevalt. Bovendien zijn er ook andere factoren waar rekening mee gehouden moet worden ( „Ik mot geen vis, maar verder lust ik alles”, „Ik lust geen kaas” ) maar zelfs dan blijven er nog heel wat leuke eettentjes over.

Riet had er met onze gasten een rustig dagje van gemaakt, ook om een beetje bij te komen van de lange reis en ze hadden de dag dan ook grotendeels doorgebracht bij het zwembad. Alleen werd er een kort bezoekje gebracht aan het Alabang Town Center om daar alvast een beetje rond te kijken.

Vanavond stelden Riet en ik voor om een hapje te gaan eten bij Italianni’s, wat zoals de naam al redelijk duidelijk maakt een Italiaans restaurant is. Niet het beste in de buurt maar beslist degene met het gezelligste terras. En het bleek voor de eerste echte avond van onze gasten op de Filipijnen een goeie keus.

Vandaag is er bezoek uit Nederland gearriveerd. Onze vrienden Nico en Anja zijn vanavond aangekomen en blijven twee weken bij ons logeren.

In tegenstelling tot gisteravond, toen ik zelf Riet heb opgehaald van het vliegveld, had ik voor vanavond toch maar geregeld dat Lito reed want die drukte van gisteravond viel me toch een beetje tegen. Niet dat ik dan niet durf te rijden, ik heb dat tenslotte al zat gedaan, maar ik heb toch liever dat ik gereden word als die mogelijkheid er toch is. Dat is tenslotte wel zo veilig als er iets mocht gebeuren.

Het was vanavond ook weer behoorlijk druk op de heenweg, en weer was dat bijna een probleem want we vertrokken ook dit keer aan de late kant. Dat was wel per ongeluk want toen ik om kwart over zes de aankomsttijd van het vliegtuig controleerde op de KLM website stond die opeens op een half uur voor de geplande aankomsttijd. En dat betekende dat we meteen moesten vertrekken om niet te laat te komen.

Uiteindelijk waren we ook nu weer op tijd want het vliegtuig was nog niet geland, en het duurde ook wat langer voordat Nico en Anja naar buiten kwamen. Ik ben de laatste tijd aan Riet gewend die altijd helemaal voorin zit en dus vrijwel altijd als een van de eersten naar buiten komt, en dat duurde nu dus even wat langer. Maar mede dankzij het half uur vroegere aankomst zaten we om even over achten al met z’n vieren aan een bakkie met taart in de tuin…

Voor Riet zitten haar drie weken Nederland er ook al weer op, gisteravond is ze vanaf Schiphol vertrokken voor de eerste etappe van de vliegreis naar Manila. De reis met KLM gaat nog steeds in twee etappes, er is een tussenstop in Taipei op Taiwan waar wordt bijgetankt en van bemanning gewisseld. Altijd vervelend omdat je er dan eigenlijk al bijna bent, en veel meer dan eruit, door de security check en weer terug naar binnen doe je niet. Nou ja, Riet zou Riet natuurlijk niet zijn als ze niet van de gelegenheid gebruik zou maken om snel effe een peuk op te steken...

Vanmiddag om een uur of half vier keek ik op de KLM website en zag bij de vluchtgegevens dat het vliegtuig ruim een half uur te vroeg in Taipei was geland, en het was daar ook vroeger dan gepland vertrokken voor het laatste stukje van twee en een half uur naar Manila. Die voorsprong werd echter teniet gedaan doordat het vliegtuig vanwege het drukke vliegverkeer boven de luchthaven niet meteen kon landen maar eerst een paar rondjes moest draaien.

Voor mij kwam dat overigens niet slecht uit. Ik was namelijk aan de late kant vertrokken naar de luchthaven om Riet op te pikken en dan zul je altijd zien, is het onderweg ontzettend druk. Daar is weinig aan te doen, alternatieve routes zijn er niet, dus ik moest me onderweg verbijten en hopen dat ik nog op tijd zou zijn. Dat was gelukkig het geval; de vlucht stond was net geland toen ik eindelijk aankwam en dan duurt het altijd nog even voordat de eerste passagiers naar buiten komen.

Riet zat helemaal voorin en ze was dus vrijwel als eerste overal doorheen, ik hoefde amper tien minuten te wachten toen ik haar al zag komen. Op de terugweg naar huis was het gelukkig een stuk minder druk en om half negen zat Riet al weer buiten op ons terras. „Weet je,” zei ze, „dit is echt thuis komen”...

Op het werk was alles vanmorgen nog bij het oude, het was alsof ik niet was weggeweest. Dat is eigenlijk altijd zo vind ik, maar deze keer was er toch een verschil. Heb ik normaal gesproken een paar honderd emails die op me staan te wachten, dat waren er deze keer maar een paar. Niet dat ik minder emails heb ontvangen maar ik had ze allemaal al gelezen de afgelopen week. Ik heb namelijk een nieuw foefje, iets wat andere mensen waarschijnlijk al veel langer hebben maar ik dus nog niet. Ik heb altijd bewust de boot afgehouden maar sinds een paar weken kan ik mijn werk email ontvangen op mijn iPad.

Dat ik uiteindelijk (en waarschijnlijk als een van de laatsten) toch overstag ben gegaan heeft te maken met het feit dat ik mijn werk email ook gebruik voor sommige privé zaken hier op de Filipijnen. Bankzaken en alle reizen regel ik tegenwoordig via mijn werk email en dat alles heeft eigenlijk maar één reden, we hebben hier geen printer. Die hebben we vinden we niet echt nodig omdat we heel weinig printen, en door mijn werk email adres te gebruiken kan ik het weinige dat we printen gemakkelijk op mijn werk doen. En ook om geen belangrijke privé email te missen die via mijn werk email adres binnen komt heb ik dus nu wat bij Shell „Push Email” heet, oftewel mail die doorgestuurd wordt naar je privé apparaat.

Verder is alles in huis ook nog steeds bij het oude, alles was zoals gewoonlijk keurig netjes toen ik thuiskwam gisteravond en onze beide katten waren geloof ik ook blij me weer te zien. Of hadden ze misschien gewoon honger?

We landden inderdaad met dik een half uur vertraging op de luchthaven van Dubai maar ik had gelukkig tijd zat voor mijn overstap. Ik kon het me zelfs veroorloven om een keer helemaal op de verkeerde terminal uit te komen omdat ik niet goed op de juiste gate had gelet.

Het vliegtuig naar Manila zat net als de A380 op het eerste gedeelte van de reis propvol en de plaats naast mij, die in eerste instantie lang leeg stond aangegeven (dat kon ik mooi zien via het internet) bleek uiteindelijk toch bezet. Op zich maakt dat natuurlijk niet uit maar je hebt toch wat meer bewegingsvrijheid als de plek naast je leeg is. Het is met name lastig als de persoon naast je over je heen moet stappen om te gaan wandelen of naar het toilet te gaan. Dat gebeurt normaal gesproken altijd terwijl jij net een beetje in slaap aan het vallen bent maar deze keer had ik het getroffen. Het bleef bij een enkele keer (heel ongewoon voor een Filippijn!) en toen zat ik net een filmpje te kijken.

We kwamen een kwartier voor schema aankomsttijd aan op de luchthaven van Manila waar het na het uitstappen ontzettend druk bleek te zijn. Het is er wel vaak erg druk maar zo erg als vandaag heb ik het nog nooit gezien. De hele hal voor de paspoortcontrole stond tot aan zijn nok toe vol. en dat is toch een behoorlijke ruimte. Ook de rijen voor de aparte balies voor buitenlanders waren erg lang maar ondanks dat was ik boven verwachting met een kwartier buiten waar mijn chauffeur al stond te wachten. In de enorme drukte had hij wat moeite om de auto voor te rijden vanaf het parkeerterrein maar eenmaal weg van de luchthaven ging alles vlot en ik was voor half vijf nog thuis.

Wat het weer hier betreft, dat was een beetje een teleurstelling want het is zwaar bewolkt en het had ook flink geregend zo te zien. Nog steeds geen zon dus, maar warm is het gelukkig wel. Ik stond al in de rij van de paspoortcontrole te soppen in mijn veel te warme trui…

De tijd vliegt als het gezellig is, en als je dan ook nog een druk bezig bent is anderhalve week zo om. Het is vandaag dus alweer vertrekdag.

Vanmorgen werd de laatste hand gelegd aan het inpakken van mijn twee koffers, en ik hoefde daarbij niet op een kilootje te kijken want ik mag van Emirates veertig kilo meenemen. Ik kwam niet verder dan dertig kilo bij elkaar maar dat kwam uitsluitend doordat de koffers propvol zaten, er kon simpelweg niks meer bij. De rest zal Riet mee moeten nemen aanstaande maandag, maar veel zal dat niet meer zijn.

Om twaalf uur werd ik door Riet afgezet op Schiphol waar ik ruim op tijd was voor mijn vlucht want die zou pas om tien over half drie vertrekken. Maar vanwege het enorme aantal passagiers dat een A380 kan verstouwen zou het boarden al om twintig over een beginnen en ik ben nou eenmaal graag op tijd. Alles ging vlot, alleen met het vertrek wilde het niet vlotten. Het ziet er nu naar uit dat we ons vertrekschema niet gaan halen en dat zal dan wel betekenen dat we wat later in Dubai aankomen. En dat hoeft geen probleem te zijn want er zit volgens het schema vier uur tussen aankomst en vertrek daar.

De laatste cursusdag vandaag en dus ook al weer mijn laatste dag in Nederland. Morgen vertrek ik rond het middaguur naar Schiphol voor de terugreis naar Manila. Ik ben alvast begonnen mijn koffers te pakken en op een paar kledingstukken na gaat daar hoofdzakelijk Senseo koffiepads, drop, Deet en stapels DVD’s in.

Ik zal de kou en de grijze luchten beslist niet missen, maar er waren natuurlijk ook genoeg leuke dingen. Zoals patat flip, frikadel speciaal, zwarte en witte hagelslag, grill worst, jong belegen kaas, Hollandse Chinees, rijden op egale wegen met mijn fantastische Mitsubishi Outlander, de stereo installatie in mijn Outlander en televisie programma’s die Nederlands zijn ondertiteld. En niet te vergeten natuurlijk mijn familie en vrienden die mijn korte bezoek zeer aangenaam maakten. Bedankt allemaal en hopelijk tot gauw!