Het is vandaag vrijdag en dat betekent het wekelijkse bezoek aan de dumpsite school. Riet zit zich daar al weken op te verheugen want ze is er nu al een tijdje niet meer geweest en ze was dus heel nieuwsgierig naar „haar kindertjes”. In de afgelopen weken was de school ook grondig opgeknapt door de vader van een van de vrouwen die toevallig aannemer is en die ervoor heeft gezorgd dat er verf beschikbaar werd gesteld op de boel van een nieuw kleurtje te laten voorzien.

Riet had Anja uitgenodigd om mee te gaan en een handje te helpen, wat ze natuurlijk graag wilde doen. Het werd voor Anja zoals we al verwacht hadden een bijzondere gebeurtenis, ze nam zich in ieder geval voor om nooit meer te gaan klagen over haar huis of over wat ze voor kleren had…

Er is helaas ook een ander soort mensen wat weleens mee gaat, en daar zijn de ALIG vrouwen eigenlijk helemaal niet blij mee. Het werk wat ALIG doet is natuurlijk in de gemeenschap niet ongemerkt gebleven, en dan gebeurt het uiteraard ook wel eens dat bezoekers hebben uit het Westen die een keertje mee willen om te helpen. Die hulp wordt over het algemeen dankbaar aanvaard, maar minder leuk is het wanneer iemand bezoekers heeft die alleen maar meegaan om „de echte Filipino’s eens zien” en die mee willen gaan als een soort van ramptoeristen. Normaal gesproken proberen de ALIG vrouwen dat af te wimpelen maar dat is wel eens moeilijk, vooral als degene die het vraagt regelmatig donaties geeft.

Vanmorgen was het blijkbaar weer zover, er stonden bij vertrek twee vrouwen klaar die door hun gastvrouw op de stoep waren gedumpt terwijl ze zelf weer was vertrokken. Normaal gesproken stellen de ALIG vrouwen altijd als eis dat de gastheer of gastvrouw zelf ook meegaat, zodat er in ieder geval geen problemen zijn met vervoer, maar in dit geval was dat blijkbaar niet overgekomen. De beide vrouwen zijn dus meegegaan, zeg maar gerust om eens naar echte arme mensen in hun natuurlijke omgeving te kijken. Ze hadden het al gauw gezien, ze zijn allebei huilend de school uitgelopen…