Geen vrije dag natuurlijk voor mij hier in Manila maar toch een andere Koninginnedag dan anders want zelfs alle Filipino’s zijn blijkbaar op de hoogte van het feit dat er in Nederland vandaag een troonswisseling zou plaatsvinden. Een raar woord eigenlijk want de troon wisselt helemaal niet, alleen degene die erop zit, maar dat terzijde. Ik werd in ieder geval op mijn werk voortdurend aangesproken met „Happy Queen’s Day”, wat ik op zich erg leuk vond. De dag had toch al een Nederlands tintje want een van mijn Filipijnse collega’s was net terug van een werkbezoek aan Nederland en er stonden dus bij hem twee zakken met Hollandse stroopwafels op tafel…

De vraag was in hoeverre we hier op de Filipijnen een graantje mee zouden kunnen pikken van de plechtigheden en het feest want tenslotte waren we niet uitgenodigd bij de ambassadeur. Een grote groep Nederlanders had een bar in Makati afgehuurd om daar met zijn allen via een groot scherm te kijken maar dat was voor ons niet echt een optie want de plechtigheden begonnen om vier uur ’s middags lokale tijd en om tegen die tijd in Makati te zijn hadden we hier rond drie uur weg gemoeten. Dat was te lastig voor mij want dan ben ik nog aan het werk, en Riet had geen zin om er alleen naar toe te gaan.

Een tweede optie zou geweest zijn de Nederlandse tv zender BVN voor Nederlanders in het buitenland maar die zit hier, in tegenstelling tot Sakhalin waar we die wel hadden, niet op de kabel. Blijft over het Internet, maar daar heb ik niet zulke beste ervaringen mee. Ik bedoel niet eens de snelheid van de verbinding die hier niet is zoals in Nederland maar het feit dat de Nederlandse televisie daar erg kinderachtig mee is. Ik heb bijvoorbeeld al een paar keer geprobeerd voetbalwedstrijden die live te volgen zijn via het Internet te bekijken maar ik krijg dan steevast het bericht dat ik dat alleen mag kijken vanuit Nederland en niet in andere landen.

Maar deze keer was dat niet het geval, de NOS had het mogelijk genaakt om via Youtube was alles te volgen. Op mijn werk via het Shell netwerk ging dat zelfs heel goed en thuis was het ook redelijk goed te volgen, al liep de verbinding af en toe vast door de trage Internet verbinding die we nu eenmaal hebben. Riet heeft het in ieder geval naar haar zin gehad, ze heeft vanaf vier uur de hele avond zitten kijken…

Ik kom er zelfs als rechtgeaarde republikein niet onderuit om wat te schrijven over die gebeurtenis morgen die als ik het moet geloven heel Nederland al weken in de ban houdt. De moeder des vaderlands houdt het eindelijk voor gezien op een leeftijd waarop een normaal mens allang met pensioen is gestuurd (blijkbaar zit die troon toch wel erg lekker) en zoonlief neemt het over want die is nou eenmaal als eerste geboren in het juiste nest.

Voor Nederland reden om een speciale Koninginnedag te vieren, en jullie vragen je misschien wel af of het evenement hier op de Filipijnen ook door de Nederlandse gemeenschap gevierd gaat worden. Jawel, dat gaat inderdaad gebeuren maar wij zijn er niet bij, en nee, dat heeft niks met mijn standpunt ten opzichte van koningshuizen in het algemeen te maken. Het is wel gedeeltelijk onze schuld maar daar wil ik niet alles op gooien.

Wat wil namelijk het geval, we hebben ons nog niet ingeschreven bij de Nederlandse Ambassade. Dat is niet verplicht maar wordt wel aangeraden als je in een ander land gaat wonen want dan sta je als Nederlander geregistreerd voor als er eens wat gebeurt. In dit geval is dat gebeuren een feest, en als je niet geregistreerd staat krijg je dus geen uitnodiging want het is blijkbaar geen open deur feest. Of het veel had uitgemaakt weet ik overigens niet want de ambassadeur heeft een feest georganiseerd waarbij de gewone Nederlanders pas op plee dertien komen.

Morgenmiddag worden er namelijk voor het bekijken van de troonswisseling op een groot scherm in het peperdure Peninsula Hotel in eerste instantie alleen vierhonderdvijftig diplomaten (die hoogstwaarschijnlijk geen van alle Nederlander zijn) uitgenodigd. Daarna schijnt er een receptie te zijn voor mensen uit de zakenwereld (die hoogstwaarschijnlijk ook allemaal geen Nederlander zijn), en pas daarna mag het gewone volk (wat dan wel Nederlands is) even een handje komen geven. En nog niet eens allemaal want er is een beperkte hoeveelheid kaarten ter beschikking gesteld dus niet eens alle Nederlanders die wel ingeschreven staan zijn welkom. Verschil moet er zijn zullen we maar zeggen.

Nou maakt het mij persoonlijk heel weinig uit, maar Riet wel want die is er ook een van „Oranje boven”…

Een warme, zeg maar gerust benauwde zondag vandaag, maar het werd toch niet helemaal wat het in eerste instantie leek te worden.

Vanmorgen was ik nog voor mijn gebruikelijke zondagochtend bakkie naar het Alabang Town Center gereden en uiteraard nam ik stokbrood mee van „Tous les Jours”. Het gaat blijkbaar goed met deze bakkerijtjes want er wordt er binnenkort ook een geopend in het winkelcentrum vlak bij mijn werk. Voor mij niet verbazend want deze van oorsprong Koreaanse keten doet het in veel landen goed, onder andere in de Verenigde Staten, en eerlijk is eerlijk, ze hebben beslist het lekkerste stokbrood wat ik tot nu toe hier ben tegengekomen.

Riet lag al in de tuin toen ik thuiskwam en dat leek mij ook wel een goed idee. Het zonnetje scheen volop en het was heet dus ik dacht, goed insmeren en dan aan mijn teint gaan werken. Helaas pindakaas, het was beter geweest als ik eerst naar de lucht had gekeken. Toen ik neerstreek op de tuinstoel zag ik het meteen, er kwam een pikdonkere lucht aan die het zonnetje ook inderdaad binnen tien minuten aan het oog onttrok. Het was weliswaar nog steeds best uit te houden maar ik had tenslotte gesmeerd voor het zonnetje en dat was verdwenen achter de bewolking.

Nou ja, ik had het er gisteren al over dat een flinke bui helemaal geen kwaad zou kunnen dus ik dacht, laat dan de bui maar losbarsten. Maar dat gebeurde niet, en daar kan ik nou zo nijdig om worden. Dreigen met regen, oké, maar dan ook net als in Nederland wel inderdaad ook een plensbui en niet dat je alles weghaalt voor een bui die vervolgens niet komt. Minpuntje dus, en al helemaal toen na twee uur de zon weer terugkwam. Dat is toch ook goed zul je nu zeggen, maar hij scheen niet meer in de tuin…

Mei is de maand waarin normaal gesproken hier op de Filipijnen het regenseizoen begint. De temperaturen zijn dan niet meer zo extreem hoog en we kunnen ons gaan opmaken voor tussen de vijftien en twintig tyfoons tot zeg maar eind november. Omdat het regenseizoen heet wil dat niet zeggen dat het voortdurend regent maar in die periode valt er regelmatig regen, in tegenstelling tot de afgelopen maanden die niet voor niets in plaats van zomer het droge seizoen worden genoemd.

Sinds een paar dagen beginnen we al iets van een weeromslag te merken. Het is sinds een paar dagen af en toe zwaar bewolkt en het heeft er al een paar keer naar uitgezien dat er daadwerkelijk regen van betekenis zou gaan vallen. Op een paar losse spetters gedurende hooguit een minuut en een bui gisternacht is dat echter nog steeds niet gebeurd, en eerlijk gezegd zit alles en iedereen te snakken naar een forse bui want alles is zo droog als gort.

Vroeg in de middag werd het weer bewolkt en is het gaan onweren, en de verwachting was dat er nu dan eindelijk eens een flinke bui zou gaan vallen maar dat is weer niet gebeurd. Het bleef droog tot aan de avond en toen konden we eigenlijk geen regen meer gebruiken want we hadden een barbecue bij vrienden. Om zeker te zijn dat het droog zou blijven namen we een paraplu mee, die we inderdaad niet hebben hoeven gebruiken want onderweg viel er niet meer dan een enkel spelertje. Eenmaal aangekomen viel dan toch eindelijk de langverwachte bui, en uiteraard precies op het moment dat de barbecue zou beginnen. We hebben dus binnen moeten eten, wat overigens door de temperatuur buiten en de airconditioning binnen niet echt een straf was.

Toen we weer naar huis liepen was de bui allang al weer over en zagen we een heldere sterrenlucht, maar het ziet er toch naar uit dat het droge seizoen op zijn eind loopt.

Wat de foto van vandaag betreft, vanmorgen trof ik dit tafereel buiten aan. Het is Abby dus blijkbaar toch gelukt om een vogeltje te verschalken…

De hele dag ging vandaag op aan de terugreis vanuit Miri naar Manila. Net als op de heenreis moest ik terugvliegen via Kuala Lumpur maar in tegenstelling tot de korte overstap afgelopen dinsdag moest ik nu vier uur zoet brengen op de luchthaven in afwachting van mijn volgende vlucht. Uiteindelijk was ik vanavond pas tegen tien uur thuis na een totale reistijd van meer dan twaalf uur. Ik kan verdikkeme vanuit Kuala Lumpur naar Nederland vliegen in die tijd!

De afgelopen dagen had ik steeds gebruik gemaakt van dezelfde taxi die me op dinsdagochtend naar kantoor brengt. Omdat dergelijke ritjes tamelijk lucratieve business is voor de taxichauffeurs zijn ze er heel erg tuk op dat je in plaats van een willekeurige taxi te nemen van hun diensten gebruik maakt. De eerste chauffeur maakte dan ook na iedere rit meteen een afspraak om mij voor de volgende rit op te pikken. Ook voor de rit naar het vliegveld had ik om negen uur afgesproken met mister Ting en toen hij me af zette voor de vertrekhal gaf hij me zijn kaartje zodat ik hem kan bellen als ik weer eens in Miri ben.

Op de luchthaven van Miri kon ik in de business lounge wachten op het vertrek en daar kwam ik op het toilet de waarschuwing tegen die je hierboven ziet. Toen ik die voor het eerst zag lag ik in een deuk, maar het is in deze regio een vrij normale waarschuwing. Aziatische toiletten zijn namelijk meestal niet meer dan een gat in de grond en wat je moet doen doe je gehurkt boven het gat. De invoering van de westerse toiletpotten levert blijkbaar voor veel Aziaten een tactisch probleem op wat op een pragmatische manier wordt opgelost. Alleen zijn toiletpotten daar niet op gebouwd, en daarom moet er op gewezen worden dat ze bedoeld zijn om op te zitten...

Had ik meteen bij aankomst in Maleisië op de luchthaven van Kuala Lumpur al regen, daar is het niet bij gebleven. Toen ik in Miri aankwam was het bewolkt met een waterig zonnetje, en er werd me bij het inchecken in het hotel al verteld dat het die dag flink had geregend. In de loop van de eerste nacht viel er ook weer regen al heb ik daar weinig van gemerkt, maar des te meer last had ik er de afgelopen nacht van.

Het begon gisteravond al te regenen, wat op zich geen probleem is als ik toch in mijn bed lig, maar regen heeft hier een aantal randverschijnselen. Een ervan is dat de plaatselijke amfibieën tevoorschijn komen en luidkeels gaan zitten kwaken. En één daarvan had besloten de nacht door te brengen in het gras voor mijn kamer op de begane grond. Het gevolg was dat ik voortdurend wakker werd gedurende de hele nacht van een oorverdovend geluid wat het meest leek alsof er iemand met een ratel vlak voor mijn raam stond. Af en toe hield het op en dan sliep ik weer in maar een tijdje later begon het weer.

Midden in de nacht ben ik er nog uit gegaan om in de tuin te kijken of ik het kreng kon vinden en ik was vast van plan om als dat het geval was hem (want het zal ongetwijfeld wel weer zo’n bronstig opscheppertje geweest zijn op zoek naar een partner om zich mee voort te planten) de hersens in te slaan. Maar er was niks te zien, zo gauw ik de schuifpui open deed was het meteen opvallend stil en ondanks het lichtje wat ik op het terrasje kon aansteken bleef het kreng onvindbaar. Nauwelijks lag ik dan weer in mijn bed of het begon weer. Overbodig te zeggen dat ik niet echt een goeie nachtrust heb gehad…

Vanmorgen op weg naar het ontbijt zag ik dat de nacht een ander slachtoffertje had gemaakt, en het is niet alleen maar omdat ik een kattenliefhebber ben dat ik liever had gezien dat daar een dooie kikker had gelegen. Dit onfortuinlijke katje krijgt van mij ondanks haar korte leventje toch haar „fifteen minutes of fame”, op mijn website.

Mijn eerste bezoek aan het kantoor van Sarawak Shell in Miri vandaag, en hoe dat eruit ziet kun je op de foto zien. En dat betekende ook dat ik weer eens heb kennis gemaakt met een aantal mensen die ik al heel lang ken via email en de telefoon maar die ik nog nooit eerder in levende lijve heb ontmoet, zoals bijvoorbeeld Fathin die nota bene al twee en en half jaar voor mij werkt.
 
Het is overigens niet mijn eerste bezoek aan Miri, want ik ben er al drie keer eerder geweest maar zonder ooit het Shell kantoor te bezoeken. Dat zit zo: ongeveer vier jaar geleden had ik een klus te doen voor Brunei Shell, in het naburige Brunei dus, waarvan het kantoor in het plaatsje Kuala Belait ligt op een uur rijden van Miri. Kuala Belait is een heel klein plaatsje waar heel weinig te beleven valt en bovendien is de kans op een biertje in heel Brunei ongeveer nul. We lieten ons in de weekends daarom de grens over rijden naar Miri en verbleven dan in hetzelfde hotel als waar ik nu zit, het Marriott Resort. Dat is een vijf sterren resort met de voor Europese begrippen belachelijk lage prijs van slechts 60 euro per nacht inclusief ontbijt, en een echte aanrader voor als jullie nog een vakantie tip willen voor Sarawak.
 
Miri en het hotel zijn dus niet onbekend, en ik herinnerde me met name het heerlijke eten. Gisteravond zat ik aan de Nasi Goreng en vanavond aan de saté. En het resort heeft ook nog eens een geweldige Spa en uiteraard heb ik daar ook al gebruik van gemaakt...
 

Het begint zo langzamerhand normaal te worden dat als ik een keer ergens naar toe moet dat ik met nacht en ontij mijn bed uit moet. Zo ook weer vanmorgen, ik zou om vijf uur in de ochtend worden opgehaald om naar de luchthaven gebracht te worden. Ik was er om kwart over vier uit en dat was maar goed ook want de chauffeur stond al om half vijf voor de deur. Ik heb hem overigens nog een kwartiertje laten wachten want een beetje te vroeg is helemaal niet verkeerd maar een half uur is van de gekke.
 
Mijn reis naar Miri vandaag staat in geen enkele verhouding tot de werkelijk afstand van Manila tot Miri hemelsbreed. Er gaan geen directe vluchten van Manila naar Miri, wat op het oostelijk deel van Maleisië ligt in Sarawak, wat weer het noordelijk deel is van het vroegere eiland Borneo. Ik vlieg dus eerst naar Kuala Lumpur, een vlucht van drie en een half uur, daar moet ik overstappen op de vlucht naar Miri en die duurt ook nog eens twee en een half uur. Het is al met al een behoorlijke omweg en de hele reis duurde bij elkaar dan ook ruim elf uur, wat natuurlijk belachelijk is als je nagaat dat een directe vlucht als die zou bestaan er misschien net drie uur over doet.
 
Wel leuk was dat toen we na het opstijgen in zuid-westelijke richting over de Zuid-Chinese Zee vlogen ik eindelijk het Malampaya platform heb kunnen zien in zee, voor de kust van het eiland Palawan.

Bij aankomst op de luchthaven van Kuala Lumpur viel er trouwens een enorme plensbui, net toen we in het vliegtuig waren gestapt voor de vlucht naar Miri. En dat was zo’n beetje de eerste regen die ik zag in drie maanden op die ene bui in maart na...

Zowel Riet als ikzelf zijn vandaag behoorlijk druk bezig geweest, ik op mijn werk en Riet met het werk van de ALIG vrouwengroep.

Ik kwam vanmorgen tot de ontdekking dat een van de grote bazen op het gebied van IT in deze regio op bezoek was in Manila en om negen uur had ik al een bespreking met hem. Compleet vergeten door al die toestanden met de verzekering van de auto, maar gelukkig kwam het allemaal nog op tijd goed. Er volgde na de eerste nog een tweede bespreking met een grotere groep en daarna was er een lunch met alle IT-ers in de Palms Club waar de bovenstaande foto is gemaakt. Ook ’s middags weer de nodige besprekingen die op zich wel zinvol waren maar van „gewoon” werk is vandaag dus vrijwel niks gekomen.

Ook Riet was de hele dag druk. Vanmorgen bracht ze met een delegatie van ALIG een bezoek aan een andere dumpsite om daar eens te gaan kijken hoe het ALIG geld besteed wordt. Ze zag daar een jongetje lopen met wat een enorme zwerende plek aan deze zijkant van zijn gezicht leek en toen bleek dat het kind niet naar een dokter was geweest vroeg ze waarom. Het antwoord was het gebruikelijke, de ouders konden het niet betalen. Hoeveel kostte het dan helemaal vroeg Riet. Het bleek om zevenhonderd pesos te gaan, ruim dertien euro, wat Riet meteen uittelde en moeder en kind naar de dokter stuurde. We hebben inmiddels al bericht dat het kind morgen behandeld wordt.

Vanmiddag was Riet ook druk want er was een vergadering van de ALIG vrouwen en die vond plaats bij ons thuis. Het ging vandaag over het besteden van het geld wat ALIG ter beschikking stelt om kinderen naar school te laten gaan, en van wat ik ervan begreep zijn er nog de nodige problemen te overwinnen. Maar ik heb het idee dat de door Riet met het jaarlijkse Rijnsburgse Kamp opgedane kennis en ervaring hier aardig van pas gaat komen. Het was overigens wel een gezellige vergadering geloof ik want toen ik om over zessen na het sporten binnenkwam gingen de laatsten net weg...

Dit is overigens de laatste log voor de komende dagen want ik vertrek morgenvroeg voor een paar dagen naar Miri en ik neem mijn eigen laptop deze keer niet mee. Vrijdagavond ben ik weer terug, dus tot dan!

Het schiet nog steeds niet erg op met het leren van Tagalog, de nationale taal van de Filipijnen. De belangrijkste reden heb ik al eens eerder aangegeven en dat is dat (bijna) alle Filipino’s Engels spreken, maar ik ben er inmiddels wel achter dat dat schromelijk overschat wordt. Als je wat langer op de Filipijnen bent leer je het onderscheid te maken tussen Filipino’s die echt Engels spreken en diegenen die weliswaar iets van Engels kennen maar al heel snel de draad kwijt raken.

Met name in winkels kom je heel vaak tegen dat ze je rap in het Engels antwoord geven maar als je vragen ook maar iets afwijken van de blijkbaar standaard uit het hoofd geleerde zinnen dan kijken ze je meteen aan als Forest Gump. En als ze dan al antwoord geven dan is het meestal „Sorry Sir, we don’t have”. Dat is heel vaak niet eens waar maar dat antwoord is volgens hun de enige manier om van je af te komen zonder te hoeven toegeven dat ze geen flauw beul hebben waar je het over hebt. In de praktijk valt die veelgeroemde kennis van het Engels van de Filipino’s dus behoorlijk tegen.

Blijft natuurlijk dat het niet erg netjes is om de taal van het land waar je woont niet te leren. In Rusland werd ons dat wel een stuk makkelijker gemaakt doordat je via het bedrijf cursussen kon volgen en nog eens in de baas zijn tijd ook. Daar doen ze hier niet aan en dat betekent dus dat je zelf op zoek moet naar een goeie cursus of iemand die je les wil geven. En toegegeven, die mogelijkheden schijnen er wel te zijn maar omdat we er zelf moeite voor moeten doen komt het er gewoon niet van.

We kennen uiteraard wel inmiddels wat dagelijkse uitdrukkingen in het Tagalog, zoals bijvoorbeeld „Magandang umaga” wat „Goeiemorgen” betekent. Maar als zelfs de Filipino’s nou iedere ochtend gewoon „Goodmorning!” tegen je zeggen dan antwoord je vanzelf weer in het Engels terug. Zelfs „Salamat”, het Tagalog woord voor „Dank je wel”, zou een uitdrukking moeten zijn die je makkelijk tientallen malen per dag kan gebruiken maar de Filipino’s zeggen zelf ook „Thank you”.

Als er af en toe toch iemand „Dank je wel” zegt in het Tagalog dan zeggen ze vrijwel nooit gewoon „Salamat” maar „Salamat Po”. Die toevoeging „Po” is een vorm van beleefdheid die hoofdzakelijk gebruikt wordt door een jonger persoon tegenover een ouder persoon of gewoon om respect te tonen, oftewel het equivalent van „Thank you, Sir”.

De foto van vandaag heb ik vanmiddag gemaakt in onze tuin. Het is eindelijk gelukt om de vogels te fotograferen terwijl ze in het water van de tuinsproeier uitgebreid een bad zaten te nemen.

Vorige week woensdag is Lito aangereden wat een ontzette achterbumper met hier en daar wat scheurtjes en een fikse deuk in de achterklep opleverde. De veroorzaker van de aanrijding heeft zich keurig bij zijn verzekering gemeld en in Nederland zou de zaak daarmee snel en afdoende worden afgehandeld want dit is een klassiek geval: aanrijding van achteren en dus geen enkel probleem over de vraag bij wie de schuld ligt.

Dat laatste is ook hier het geval, degene die op onze auto is gebotst is de schuldige en diens verzekering moet dus dokken, maar daar houdt verder iedere vergelijking met Nederland wat gemak betreft wel zo’n beetje mee op. De verzekering van de tegenpartij belde mij van de week op en gaf me een waslijst op van documenten die ik moest komen inleveren. Politierapport, kopieën van mijn autopapieren, mijn rijbewijs (terwijl ik niet eens de bestuurder was dus waar is dat voor nodig vraag je je af), mijn verzekeringspapieren (en weer, waar is dat voor nodig want die doen toch niks), rijbewijs van Lito en niet te vergeten een bewijs van no-claim van mijn eigen verzekering. En ik vroeg me af waarom ik dat allemaal moest doen, ik ben toch degene die is aangereden en niet de schuldige van de aanrijding?

Affijn, het was weliswaar een hele stapel aan documenten maar het enige echte probleem bleek die no-claim verklaring. Dat is een bewijs, afgegeven door mijn eigen verzekering, dat ik daar niet ook een claim heb ingediend om de schade vergoed te krijgen. Dat zou ik nog logisch kunnen vinden als ik een all-risk verzekering had gehad maar ik heb alleen WA en er valt dus bij mijn eigen verzekering helemaal niks te claimen gezien het feit dat de veroorzaker de tegenpartij is. Vele telefoontjes later en na een totaal gebrek aan response van mijn eigen verzekering op mijn verzoek om hulp ben ik vanmiddag toch maar naar het kantoor gegaan van de verzekering van de tegenpartij, in het centrum van de stad in Makati.

Gelukkig werd daar mijn stapel documenten op zich compleet bevonden, maar wel bleek dat het tonen van een rijbewijs hier niet voldoende is. Om aan te tonen dat het geen vervalst rijbewijs is moet je ook te allen tijde het betaalbewijs bij je hebben wat je hebt gekregen toen je je rijbewijs ophaalde en hebt betaald. Gelukkig hadden zowel Lito als ikzelf dat bij ons dus dat kon snel worden geregeld. Ze waren zelfs bereid mijn eigen verzekering te bellen om dat gedoe rond dat no-claim bewijs te regelen en ze hebben ook gelijk de schade opgenomen.

Je kunt ook hier niet zomaar de schade zelf laten repareren, de betalende verzekering vertelt je waar je de auto naar toe moet brengen voor de reparatie. Toevallig is de verzekering van de tegenpartij bij een grote Mitsubishi dealer die toevallig ook een filiaal heeft vlak bij ons in Alabang en daar moet onze auto gemaakt gaan worden. Maandag komt er iemand van dat filiaal langs om de auto te bekijken en hopelijk wordt de schade dan snel gerepareerd.

Al met al had ik met dat prachtige weer vandaag liever in de tuin gelegen en naar de vogeltjes gekeken, net als Abby...

San Mig is niet alleen de benaming van het meest populaire bier op de Filipijnen maar het is ook de naam van een kroeg in het Alabang Town Center. Het is een van de eerste plekken waar mijn Filipijnse collega’s me mee naar toe namen tijdens een van mijn eerste bezoeken aan de Filipijnen omdat het eten er redelijk authentiek is maar Riet en ik kwamen er eigenlijk vrijwel nooit omdat we liever naar de Union Jack Tavern gingen. Het probleem met de Union Jack is alleen dat die kroeg in de Festival Mall is en die ligt net te ver weg om te lopen. Goed, het is op zich wel te doen maar het is toch een half uur lopen terwijl het ATC maar een klein kwartiertje lopen van ons huis is. We komen eigenlijk steeds minder in de Union Jack, en dat de komende tijd wel zo blijven want de San Mig blijkt opeens toch een heel aardig alternatief.

Toen we namelijk vorige week weer eens in de San Mig waren bleek er een heleboel verbeterd. Er is een nieuwe manager en die heeft de boel een beetje opgeschud. Een van de belangrijkste verbeteringen is dat er nu vrijwel iedere avond live muziek is van twee bands en dat bevalt ons allebei uitstekend. De muziek is grotendeels akoestisch wat betekent dat je ook nog normaal kunt praten, en daarnaast is de muziek zelf ook nog eens prima. Het repertoire bestaat uit wat je klassiekers zou kunnen noemen, variërend van „Hotel California” tot „California Dreamin’”, zelfs Riet zit af en toe mee te zingen.

Normaal gesproken gaan we op vrijdagavond ergens eten en blijven daar dan afhankelijk van hoe gezellig het is nog even hangen. Vanavond dus niet, na de Chinees gingen we voor een afzakkertje naar de San Mig en dat bleek een goed idee. Het was overigens niet zo erg als het op de foto lijkt…

Nu het weer in Nederland beter wordt en er zelfs hier en daar temperaturen verschijnen van boven de twintig graden kan ik ook wel even vertellen over het weer hier. Dat kan in één woord uitgedrukt worden: Heet!

En met heet bedoel ik niet heel erg warm maar zo heet dat Riet tegenwoordig ’s morgens niet eens meer buiten gaat zitten omdat het daar niet te harden is. Het is hier hartje zomer, uiteraard de warmste tijd van het jaar, maar ook zo dat zelfs alle Filipino’s steen en been klagen over de warmte. Er wordt me dan ook regelmatig gevraagd of ik er geen last van heb. maar mijn antwoord is steevast „Nee”, mij zul je er niet over horen. Ik heb er ook eerlijke gezegd niet veel last van, tenminste niet in die mate die Riet heeft dat het zweet in straaltjes langs haar rug loopt. Oké, ik zit natuurlijk overdag in een kantoor met airconditioning, maar ’s avonds koelt het hier toch echt niet af. Afgelopen week was ik een keer vergeten de airco op de slaapkamer aan te zetten aan het begin van de avond en toen was het gewoon tweeëndertig graden op de slaapkamer toen ik in mijn bed stapte om half twaalf.

Er was vandaag heugelijk nieuws, zij het dat het niks met mijn werk of de Filipijnen te maken heeft. Op 12 december heb ik al geschreven dat mijn vrienden van Rush zijn toegelaten tot de Rock and Roll Hall of Fame, en vandaag was de inhuldigings ceremonie. In de Amerikaanse kranten werd het al „The Revenge of the Nerds” genoemd omdat Rush toch wel een beetje een cult band is, zij het wel de beroemdste ter wereld met een grote schare enorm fanatieke volgelingen. Ik ben er daar een van en daar ben ik trots op!

Vandaag maar weer eens even bijpraten over het werk want dat is al weer een tijdje geleden en er is de laatste weken heel wat gebeurd.

Van onze twee projecten is er een al zover dat het werk daarvoor als alles goed gaat aan het eind van het jaar klaar is. Op dit moment is een „Drilling Rig”, een boorschip dus, bezig om in de zeebodem twee nieuwe gasputten te boren. Het werk is nu een maandje aan de gang en gaat nog zeker twee maanden duren. Dat boren is overigens een duur grapje want die schepen zijn omdat ze tamelijk speciaal zijn peperduur om te huren, ruim een miljoen dollar per dag! Je kunt je dus wel voorstellen dat er over iedere minuut vertraging knap moeilijk wordt gedaan.

Het andere project, het tweede platform, is inmiddels in volle gang op de scheepswerf van Keppel in het stadje Subic. Er is nog niet veel resultaat zichtbaar want erg ver zijn ze nog niet maar het gaat gestaag, zij het met wat meer moeite dan we hadden gehoopt. Keppel is een nieuw bedrijf in deze industrie en heeft nog nooit zo’n platform gebouwd, en het is blijkbaar toch wat moeilijker dan ze hadden verwacht. Nadat alles de afgelopen twee jaar zo soepel is verlopen en we zelfs een „voorbeeld project” binnen Shell werden genoemd is er dan nu af en toe toch wat tegenslag. En dat kan natuurlijk ook haast niet anders; het belangrijkste is dat we nog steeds op schema liggen.

Mijn afdeling speelt een centrale rol in het hele gebeuren mag ik zonder valse bescheidenheid toch wel zeggen, want wij zijn er verantwoordelijk voor alle documentatie op de juiste plek en bij de juiste personen terecht komt. Vooral de bouwtekeningen zijn daarbij erg belangrijk. Wij ontvangen die van het ontwerp bureau Fluor, zorgen dat de juiste mensen binnen ons project er naar kijken, en na goedkeuring sturen we alles door naar de scheepswerf zodat ze er daar mee aan de slag kunnen. Het lijkt een eenvoudig klusje maar het is tamelijk gecompliceerd omdat er van vrijwel alle bouwtekeningen meerdere versies zijn die hier en daar gewijzigd zijn ten opzichte van de vorige versie. Het is natuurlijk zaak om te zorgen dat de juiste versie op de juiste plaats komt want een kleine fout hiermee kan flinke gevolgen hebben.

Ik heb ook nog eens met personele problemen te maken deze maand want degene uit mijn team die op de scheepswerf werkt is op vakantie (mensen die op de scheepswerf werken hebben om de zoveel weken twee weken verplicht en onbetaald verlof), en ik heb op ons eigen kantoor iemand moeten ontslaan. Dat laatste is altijd een heel vervelend klusje maar er zat niks anders op; de goeie jongen maakte ontzettend veel grove fouten en was duidelijk niet op zijn plek. Gelukkig heb ik al een vervanger, die begint maandag en aangezien onze man op de scheepswerf dan ook weer terug is hebben we hopelijk volgende week wat meer lucht…

Ik heb al een paar keer verteld over de vogels die in onze tuin zitten, of liever gezegd in de bomen rondom onze tuin. We hebben ook twee jonge katten en die vinden die vliegende dingen zeer interessant. De vogels vliegen regelmatig laag dwars door onze tuin en ze worden daarbij door onze katten met argusogen gevolgd. Niet zelden liggen die twee ook op de loer om te kijken of ze niet eens wat anders te pakken kunnen krijgen dan gekko’s en kakkerlakken, maar de vogels lijken zich er weinig van aan te trekken. Sterker nog, het lijkt soms wel of ze de katten uitdagen.

Iedere middag sproeit Estela de tuin, wat in deze tijden van droogte hoognodig is als we nog wat groen willen overhouden, en daarvoor hebben we zo’n heen-en-weer sproeier. Stom toevallig legde Estela die sproeier altijd zodanig neer dat er een soort van door het sproeiwater afgeschermde hoek ontstond. In een van de bomen in die hoek zat op niet meer dan een meter boven de grond een tak waarop de buul-buul’s prinsheerlijk gingen zitten om zich in het volle zicht van de katten te gaan wassen. Met name de kleine Monster liep vertwijfeld om het sproeigebied heen om te kijken of ze niet bij de vogels kon komen zonder nat te worden. Dat lukte haar niet, en de vogels kwamen regelmatig terug voor hun bad totdat de tuinman, die natuurlijk niet wist waar die voor diende, de tak afknipte.

Toch ging er de afgelopen week een vogel voor gaas. Blijkbaar had het beestje meer aandacht voor iets eetbaars wat in het gras lag en vergat helemaal de altijd loerende Monster, die er met een duik bovenop zat. Het vogeltje begon uiteraard wild te fladderen; Monster is nog niet zo bedreven in het vangen van vogels dat ze wist wat ze daarmee aan moest, dus kon de vogel ternauwernood ontsnappen. Veel ontzag heeft het voorval overigens niet gekweekt want de buul-buul’s vliegen nog steeds uitdagend laag door de tuin, katten of geen katten.

Ons zwembad heeft blijkbaar een grote aantrekkingskracht op andere diersoorten. Vrijwel iedere zaterdag als ik wil gaan zwemmen moet ik wel een zwemmende tor redden, en afgelopen zaterdag lagen er welgeteld zes in (de meeste overigens al ter ziele). De afgelopen dagen hebben we te maken met een nieuw fenomeen: dooie libellen in het water. Eergisteren lag er een kleintje in en vanavond een volwassen exemplaar. Even doorgeven aan Wikipedia dat libellen moeite hebben met de rugslag…

Vandaag kreeg ik een heel aardige email, van ene Ruben Borsboom van de firma Western Union. Deze meneer maakt zich heel erg zorgen over het feit dat mijn informatie in het klantenbestand van Western Union mogelijk misbruikt wordt. Mijn account gaat dus voor alle zekerheid geblokkeerd worden, maar dat hoeft geen probleem te zijn. Om het mij makkelijk te maken krijg ik in het emailtje een link toegestuurd naar een online formulier waarin ik alleen maar even al mijn gegevens hoef in te vullen zodat zij kunnen valideren of alles nog klopt. Is dat aardig of niet?

NEE!!! Dat is helemaal niet aardig want het is een ernstige vorm van oplichting! Riet heeft namelijk precies hetzelfde mailtje gekregen, allebei via ons Planet internet account. Als je het mailtje nader bekijkt klopt er, zelfs op het eerste gezicht, al geen zak van, want als het een echt mailtje van Western Union geweest zou zijn dan zou er hier en daar wel een officieel logo op staan. En bovendien, ik kan me met de beste wil van de wereld niet herinneren ooit zaken gedaan te hebben met of via Western Union. En wat iedereen van boven de veertig ook meteen ziet is dat het Nederlands niet helemaal klopt (alhoewel ik denk dat „onze validatie formulier” ook nu nog wel fout gerekend wordt in een dictee).

Maar alle gekheid op een stokje, als jullie dit lezen wees dan gewaarschuwd! Er doen heel veel van dit soort berichten de ronde en omdat het via het internet gaat ben je letterlijk nergens ter wereld veilig voor deze ernstige vorm van oplichting. Niet toevallig werden wij via Shell hier op de Filipijnen pas nog gewaarschuwd voor dit soort praktijken die ook hier plaatsvinden. Een collegaatje van mij werd zelfs gebeld vorige week door iemand die zei van de Maleise Maybank te zijn (waar ze inderdaad rekeningen heeft) en die vertelde dat al haar rekeningen waren geblokkeerd. Om die blokkering op te heffen hoefde ze alleen maar al haar rekeningnummers op te geven…

Als je dus een mailtje krijgt met een officiële bedrijfsnaam die je waarschijnlijk wel kent (er zijn gevallen bekend van bijvoorbeeld de Rabobank) en waarin gevraagd wordt om belangrijke gegevens zoals bankrekeningen of pincodes, gooi het dan gelijk weg. Klik nergens op, vul niks in, gooi het gewoon weg, zelfs uit je map met verwijderde berichten. Als je twijfels hebt dat het toch wel eens echt kan zijn bel dan naar het bedrijf in kwestie op voor alle zekerheid.

Je ben ewaerskouwd!

P.S. Het is niet te geloven, op het moment dat ik dit zit in te tikken komt weer via Planet mail precies hetzelfde mailtje binnen, nu van Hendrik Klasen van de firma ICS Cards. Die zijn heel bezorgd...

Afgelopen week vroeg er nog een van mijn Filipijnse collegaatjes wat ik nou mis uit Nederland, en dan speciaal wat betreft het eten. Daar moest ik heel hard over nadenken en het antwoord was eigenlijk simpel: niets.

Kijk, er zijn dingen die hier beslist niet te krijgen zijn, zoals bijvoorbeeld hagelslag. Ik heb dus een pak hagelslag meegenomen uit Nederland en dat staat nog steeds halfvol in de kast want ik eet het bijna nooit. Het is meer het idee dat als ik een keer trek in hagelslag heb dat het er is, maar om te zeggen dat ik het zou missen als het er niet was, nee.

Hetzelfde geldt voor typisch Nederlands eten, maar wat is dat eigenlijk? We hebben hier vrijwel alles behalve toevallig groenten waar ik toch al niet zo gek op ben, zoals andijvie en koolraap. Gewone bruine bonen hebben ze hier ook niet, maar er liggen een paar zakjes meegebrachte bruine bonen en kapucijners in de kast dus die eten we regelmatig. Riet mist witte asperges, al heeft ze die hier al een keer gegeten; die zijn er sus wel alleen heel erg weinig. Tuinbonen, die zijn er volgens mij echt niet, maar verder is de meeste groente gewoon te krijgen en de aardappelen zijn hier gewoon goed.

Wat verder? Bitterballen zijn inmiddels gesignaleerd, weliswaar niet helemaal dezelfde maar goed genoeg. De patat is hier prima, evenals de mayonaise al kijken ze je erg wazig aan als je zegt dat je mayonaise bij je patat wilt in plaats van ketchup. Als er dan toch iets genoemd moet worden dan zouden dat frikadellen zijn; die zijn hier ook echt niet en uitleggen wat het is valt ook niet mee want de eerste vraag is altijd „Wat zit erin?”. Ja, dat weten wij Nederlanders zelf niet en de vraag is of we dat willen weten. Balletjes gehakt? Geen enkel probleem, al is het wel zo dat ze de ene keer beter smaken dan de andere keer, afhankelijk van waar we het vlees vandaan hebben.

Wat overal gewoon in de supermarkten te krijgen is, net als overal op de wereld overigens, is ons Nationale bier. Ook dat drinken we bijna nooit, maar af en toe nemen we er eentje, zoals vanavond. Proost!

Afgelopen dinsdag heb ik een printer gekocht, zo’n ding waarmee je ook kunt kopiëren en scannen en die bovendien draadloos is. Niet echt een verrassing dat het weer een Canon printer is geworden want volgens mij waren de laatste drie printers die ik heb gekocht ook allemaal Canon’s, maar ik moet toegeven dat het in dit geval hoofdzakelijk werd bepaald door het magere aanbod hier. Kun je in Nederland vrijwel iedere printer online kopen en heb je die binnen een paar dagen in huis, hier moet je nog ouderwets op pad en winkels hebben nou eenmaal niet alle modellen in huis.

Maar goed, ik vond wat ik zocht in de Canon shop in de Festival Mall en ik kreeg bij de aankoop als extraatje, omdat het een splinternieuw model was, een aardige korting en bovendien een tegoedbon voor een horloge. Iedereen weet hoe gek ik ben op horloges dus dat kon ik niet laten lopen. Alleen kreeg ik de bon niet gelijk mee, daarvoor moest eerst het aankoop- en garantiebewijs worden opgestuurd, maar ik zou de bon de volgende dag of de dag daarop op kunnen halen.

De volgende dag neemt Riet thuis de telefoon op, de Canon shop meldt dat de bon klaar ligt maar vertrouwt niet dat Riet en ik in gemeenschap van goederen zijn getrouwd dus ze wilden mijn telefoonnummer om mij persoonlijk te bellen. Dat hoorde ik ’s middags van Riet toen ik thuis kwam want ik ben dus nooit gebeld. Donderdag had ik geen tijd om naar de Canon shop te gaan dus ik liep vrijdag tussen de middag even binnen. Sorry, geen bon want ze hadden me een dag eerder verwacht. Ja, en nu? Ik kon de bon gaan halen bij de manager die in een winkel in het Alabang Town Center zit. Goed, vrijdagavond waren we toch in het ATC dus met niet al te hoge verwachtingen gingen we op zoek. De winkel was er, de manager ook, en zowaar, ik kreeg eindelijk mijn bon.

Ik kan nu mijn horloge gaan ophalen bij horloge shops in diverse winkelcentra waarvan de dichtstbijzijnde op een kwartier rijden zit. O ja, en ik hoef niet meteen te gaan, er is namelijk geen voorraad, misschien over twee weken. Misschien…

Als je hier een ongeluk hebt dan moet er te allen tijde een politie rapport worden opgemaakt want dat is nodig voor de verzekering. Gelukkig hoeft niet alles net als in Rusland te blijven staan tot de politie op de plek des onheils is gearriveerd (wat blijkbaar uren kon duren) maar mag je hier ook zelf naar het politiebureau toe gaan.

Onze chauffeur Lito is dus woensdagmiddag met degene die hem had aangereden naar het dichtstbijzijnde politiebureau gegaan om het rapport op te laten maken. De politie maakte foto’s van de schade aan beide voertuigen, nam de verklaringen op en stelde het rapport op aan de hand daarvan. Daarvoor moet dan wel tweehonderd pesos worden afgetikt want de politie is hier ook wel voor iedereen maar de diensten zijn dus niet gratis. En het rapport krijg je ook niet meteen in handen, eerst wordt alles opgeschreven en dat moet daarna op de computer worden verwerkt. Je moet dus de volgende dag terug komen om het rapport op te halen.

Of de dag daarop zoals in ons geval en vandaag heeft Lito dus het rapport opgehaald. Het is overigens niet meer dan een schamel velletje papier wat eruit ziet alsof het afgedrukt is op een overjarige faxmachine en op een bijzonder ongebruikelijk papierformaat. Maar nu kunnen we in ieder geval langs de garage om de schade te laten repareren.

Op de door de politie gemaakte foto geeft Lito aan waar onze auto is geraakt. Het lijkt op de foto mee te vallen maar de bumper is lelijk ontzet door de klap en er zit ook een deuk in de achterklep. Nou ja, hij rijdt nog en verder is het een klusje voor de garage en de verzekering.

Af en toe heb je wel eens dat er toevallig dingen gebeuren die heel erg goed uitpakken, en vanavond hadden we dat.

Het was eigenlijk een gewone werkdag met niks bijzonders en niet zoveel te melden. Voor het avondeten zouden we zoals gewoonlijk op donderdagavond even naar het Alabang Town Center gaan en omdat we trek hadden in Italiaans was ons doel het Italiaanse restaurant „Italianni’s”. Daar aangekomen op het gezellige terras zagen we al dat het binnen nogal druk was en dat betekent meestal niet veel goeds. Als het druk is binnen raakt het personeel meestal volledig de kluts kwijt en dat was ook nu blijkbaar het geval. We zaten buiten al tien minuten te wachten en er was nog steeds geen bediening gearriveerd. Omdat er weinig verandering in die situatie leek te gaan komen besloten we te gaan verkassen.

We verhuisden naar de een verdieping hoger gelegen bar „San Mig” waar we net wat te eten besteld hadden toen tot onze verrassing Lab binnen kwam wandelen, die behalve mijn collega ook een goeie vriendin van ons is. Verbaasd vroegen we wat die daar kwam doen en het bleek dat ze had afgesproken met Mappet, een oud-collega van mij, en ook een goeie vriendin. Toen we nog in Maleisië woonden en ik regelmatig in Manila op bezoek ging waren Lab en Mappet degenen die me tijdens iedere trip een avond mee op stap namen. Met Lab werk ik nog steeds samen maar Mappet is vorig jaar verhuisd naar Kazachstan en hoewel we contact zijn blijven houden had ik haar sinds haar afscheidsfeest niet meer gezien.

Grote verrassing dus toen ze ook de „San Mig” binnen kwam wandelen. Later op de avond kwam ook nog Kail binnen, ook een collegaatje, en het werd een heel gezellige avond. Behalve goed gezelschap was er ook live muziek, er speelden twee bandjes die precies de muziek maakten die wij mooi vinden. De Beatles, de Eagles, de Police en Tom Petty, om maar een paar voorbeelden te noemen, dus het ging erin als koek.

Het werd dus een onverwacht gezellige avond, en aan de „San Mig” gaan we vast de komende weken meer een bezoekje brengen!

Ik heb nooit zoveel moeite om iedere dag een stukje te schrijven want er gebeurt iedere dag wel iets wat ik de moeite waard vind om er een stukje over op mijn blog te zetten. Alleen had ik vandaag liever over wat anders geschreven maar het is niet anders, die dingen gebeuren nou eenmaal.

Voor alle duidelijkheid, ik was er zelf niet eens bij. Om even over half vijf kreeg ik een telefoontje van onze chauffeur Lito, die blijkbaar net onderweg was om mij op te komen halen van kantoor. Hij is altijd vroeg want hij maakt terwijl hij staat te wachten altijd graag een praatje met de andere chauffeurs die ook staan te wachten. Nou was dit de eerste keer dat hij belde dus dat was al vreemd, en inderdaad, het was geen goed nieuws. Hij was onderweg aangereden terwijl hij stond te wachten om in te voegen bij een van de poorten van de Village.

Gelukkig was er alleen schade aan de achterkant van de auto, de bumper is ontzet en de achterklep is gedeukt. Degene die Lito had aangereden bleek een tandarts te zijn die ook in de Village woont en dat was een geluk bij een ongeluk want voor hetzelfde geld was het een onverzekerde Filipino geweest of een Jeepney. De man is samen met Lito naar het politiebureau gegaan om een schaderapport op te laten maken, iets wat hier verplicht is voor de verzekering. In feite is alles hiermee dus al geregeld, behalve natuurlijk dat de schade gerepareerd moet worden. Morgenmiddag is het schaderapport van de politie klaar en dan kan Lito met de auto langs de garage.

Voor mij was het enige ongemak van het hele voorval dat ik dus geen vervoer naar huis had om vijf uur. Ik had natuurlijk mee kunnen liften met een van mijn collega’s maar het was mooi weer dus ik dacht, kom ik ga wandelen. Met een klein half uurtje was ik thuis, maar je kon me wel door een wringer halen…

Ja, probeer het onderwerp van vandaag maar eens uit te spreken. Op zijn Engels valt het nog wel mee want de vertaling in het Engels is „Day of Valor” en in het Nederlands wordt dat dan weer de dag van de heldenmoed.

Dat was wel even een verrassing vorige week donderdag, want toen pas hoorde ik dat vandaag een vrije dag zou zijn omdat het een nationale feestdag is. Deze dag wordt ook wel „Bataan Dag” genoemd want officieel wordt vandaag de val van Bataan in de Tweede Wereldoorlog herdacht. Bataan is een provincie aan de noordwest kant van de Baai van Manila en een belangrijk strategisch punt op de Filipijnen.

Op 9 april 1942 gaf de bevelhebber, Majoor-Generaal Edward P. King Jr. (een Amerikaan dus), tegen de bevelen van de Amerikaanse opperbevelhebber Generaal MacArthur in Bataan over aan de Japanners. Het contingent troepen bestond uit meer dan 76.000 hongerende en zieke soldaten, hoofdzakelijk Filipino’s maar ook duizend Chinezen en zo’n tienduizend Amerikanen. De meerderheid van deze troepen werden krijgsgevangenen; ze werden van al hun bezittingen ontdaan voordat ze de beruchte 140 kilometer lange tocht moesten maken naar een krijgsgevangenkamp in Capas in de provincie Tarlac. Tijdens deze beruchte tocht, later bekend geworden als de Bataan Death March, stierven duizenden van hen door uitdroging, de hitte, niet behandelde verwondingen en executies.

Voor mij dus zoals gezegd een onverwachte vrije dag die ik heb gebruikt om toch maar een printer te gaan aanschaffen. We hebben eigenlijk al twee jaar zelf geen printer meer omdat ik al ons printwerk in principe op kantoor kan doen maar in de praktijk blijkt het toch lastig dat je niet zelf snel iets kan printen, kopiëren of scannen. Ik weet het, een puur luxe-probleem maar sinds vandaag hebben we dus een luxe Canon printer. Draadloos, uiteraard, want jullie weten dat Riet een hekel heeft aan loshangende draden. Eigenlijk aan alle draden…

Jaja, er is weer wat te melden over visa, en jawel, de regels zijn alweer veranderd! Voor degenen die niet op de hoogte zijn van hoe het er hier aan toe gaat met het verkrijgen van een werkvisum: de procedure bestaat uit drie stappen en duurt in totaal tussen de zes en acht weken. Lijkt simpel, maar dat is het niet want gedurende de eerste fase ben je je paspoort ongeveer een week kwijt. Dat moet je voor fase drie weer inleveren en totdat die is afgerond mag je officieel het land niet uit. Doe je dat toch dan is de kans heel groot dat je de hele procedure overnieuw moet doen. Het kan dus als je regelmatig het land uit gaat soms maanden duren voordat je een visum hebt.

Degenen die mijn schrijfsels regelmatig volgen hebben kunnen lezen wat een gedoe het was met de verlenging mijn werkvisum in februari. De hele procedure had ruim acht weken geduurd maar er moest desondanks met man en macht aan worden gewerkt om mijn paspoort op tijd terug te krijgen. Ik kreeg het letterlijk een paar uur voor mijn vertrek naar Nederland pas terug van het Bureau van Immigratie maar gelukkig zat wel mijn nieuwe visum er in en ik ben er dus in ieder geval tot medio 2015 vanaf.

Riet ging echter twee weken eerder naar Nederland en het bureau wat onze visumverlenging regelt zei meteen al dat het zinloos was om te proberen alles rond te krijgen voor haar vertrek. Er werd dus besloten te wachten totdat ze terug was uit Nederland en dat is ook gebeurd. De procedure is meteen toen ze terug was in werking gezet maar omdat Riet’s visum op 22 februari was verlopen is ze nu teruggezet naar een toeristenvisum. Haar verlengingsprocedure is nu al weer ruim vijf weken in behandeling en we hopen dat alles nog rond komt voordat we volgende maand met vakantie gaan.

Want wat was het grote nieuws van vandaag: iedereen die in dezelfde situatie zit als Riet, dus op een toeristenvisum met een werkvisum onderweg, moet vanaf vandaag een exit formulier aanvragen. Twee weken voor een eventueel vertrek naar het buitenland moet je nu dus via een formulier toestemming vragen om het land uit te mogen! Het is werkelijk niet te geloven wat die immigratie-malloten hier allemaal niet kunnen verzinnen om het een mens moeilijk te maken.

Ik moest weer denken aan mijn ouwe maat Alan. Die zei toen we naar de Filipijnen vertrokken, „If you think the Russians were bad, the Flippo’s will drive you crazy”…

Wat, weer één? Jawel, er is weer een nieuwe supermarkt geopend maar dit is wel een bijzondere.

Er staan in onze Village een heleboel huizen maar behalve de Alabang Country Club (en die is alleen voor leden) is er vrijwel niets anders. Er zijn geen bars, geen restaurants, en ook geen winkels behalve één en dat was een klein supermarktje naast de grote St. Martin’s Kerk. Dat kleine winkeltje was altijd heel handig, niet zozeer om al je boodschappen te doen maar voor het geval je iets was vergeten of plotseling bezoek over de vloer kreeg. Het was dan ook voor veel mensen erg lastig dat het een maand of acht geleden werd gesloten voor een drastische verbouwing, vooral voor mensen die helemaal achter in de Village wonen want daar ligt het winkeltje.

Van de week werd het weer geopend en het lange wachten heeft in ieder geval een prachtige nieuwe supermarkt opgeleverd. We zijn vanmiddag even wezen kijken en het is echt een hele verbetering. Kon je in het kleine winkeltje je kont niet keren (zeker niet op de bovenverdieping), de nieuwe supermarkt heeft alles gelijkvloers, is overzichtelijk en ziet er keurig netjes uit. Het lijkt de Albert Heijn wel!

Het enige waar Riet en ik ons over verbaasden is de manier waarop de kassa’s werken. Behalve dat de kassadames duidelijk nog onwennig zijn (lees: zo traag als dikke stront door een gieter) is de beschikbare ruimte voor het deponeren van je boodschappen niet erg groot. Alles wat is ingescand wordt daar ook weer teruggelegd dus het is nogal een gegoochel met het inscannen en het inpakken. En als de kassadame dan ook nog eens zelf gaat inpakken dan duurt het hele proces ook nog eens uren. Het is duidelijk dat het systeem niet bedoeld is voor grote hoeveelheden boodschappen.

Maar al met al is de nieuwe supermarkt toch een hele verbetering, en ik heb al gezien dat als Riet weer eens naar Nederland is zonder mij dat ik daar prima de boodschapjes voor mezelf kan doen.

Voor degenen die geïnteresseerd zijn, ik heb weer wat foto’s op de foto pagina geplaatst. Deze keer zijn het de foto’s van het Paasfeest met de kinderen van de Dumpsite school; ze geven hoop ik een beetje een beeld van het fantastische werk wat Riet en de andere vrouwen van ALIG doen. Je kunt het album vinden op de Foto’s pagina (de link staat links bovenaan het scherm) of via deze link.

Van de week hoorde ik een oud plaatje van de Bangles, „Walk like an Egyptian”. En ik herinnerde me de bijbehorende video waarin iedereen als een malloot dat loopje nadeed. Wat mij betreft kunnen ze hier ook wel zo’n plaatje maken, de bijbehorende video zal bestaan uit heel wat hilarische momenten van mensen die door elkaar lopen als kippen zonder kop.

Alle buitenlanders hebben er last van want wij zijn het niet gewend. Als wij Westerlingen ergens lopen waar veel mensen zijn dan kijken we (meestal) waar we lopen en we houden ook iedereen om ons heen in de gaten want we hebben er een hekel aan om tegen andere mensen aan te botsen. Sterker nog, het wordt als bijzonder onbeschoft beschouwd als je je voortbeweegt zonder rekening te houden met de andere mensen om je heen. Dat gaat onbewust, en je merkt eigenlijk pas hoe dat bij ons ingebakken zit als je hier komt en het verschil ziet.

Vanmiddag bijvoorbeeld was ik weer eens in de Festival Supermall voor wat boodschappen en op de zaterdagmiddag is het er altijd ontzettend druk. Geeft niet, ik vind die drukte op zich wel gezellig maar het is een probleem om je een beetje snel door de menigte heen te bewegen. Kijk, ik weet wat ik hebben moet en waar ik naar toe moet dus ik heb er stevig de pas in. Jammer dan, alle Filippino’s hebben dat totaal niet, die slenteren allemaal en dat is nog niet zo erg maar ze zijn altijd met hele families en die waaieren breed uit. Weinig kans tot passeren dus, en dat geeft je voortdurend hetzelfde gevoel als wanneer je op een smalle landweg achter een tractor rijdt.

Ik ben inmiddels wel handig geworden in het passeren, en je moet wel want anders duurt het winkelen twee keer zo lang. Het volgende probleem is lastiger want terwijl ze lopen kijken Filippino’s voortdurend in het rond en vergeten daarbij compleet hun omgeving. Ze bewegen dus nog wel maar zien niets meer om zich heen en dat betekent dat je als Westerling voortdurend om mensen heen moet zwenken die recht op je af lopen maar een totaal andere kant op kijken. Ze staan ook vaak opeens stil omdat ze iets zien wat hun aandacht heeft getrokken, en altijd vlak voor je neus, of de ingang van de roltrap. En niet zelden merk je dan dat je plotseling bent ingesloten door een familie van zesentwintig personen.

Riet en ik zijn opgehouden met dat gezwenk, wij lopen gewoon rechtdoor en stoppen niet. Botsingen zijn dan niet uitgesloten maar wij zijn qua postuur nou eenmaal veel forser dan die kleine Filippinootjes. We zeggen vervolgens netjes „Oh, very sorry” en lopen door. Kwaad worden ze toch nooit, ze stappen altijd stomverbaasd opzij met een blik in de ogen alsof ze net wakker zijn geworden…

We hebben nu dan wel onze vakantie geregeld maar er zitten nog een paar kleine haken en ogen aan. Omdat we bij het Nederlandse reisbureau Fox hebben geboekt begint de reis uiteraard in Nederland maar niet voor ons. Wij reizen niet met het gezelschap mee vanuit Nederland maar sluiten ons in Jakarta bij de rest aan. We maken dus geen gebruik van de vliegreizen van Nederland naar Indonesië en terug, en dat leverde ons weliswaar een hele beste korting op, maar we moeten dan natuurlijk wel zelf tickets boeken op eigen kosten van Manila naar Jakarta en van Bali terug naar Manila.

Ik ben dus gaan speuren op het Internet om te zien of ik ergens voordelig kon boeken. Het probleem voor goedkope tickets was echter dat we niet vanaf hetzelfde vliegveld vertrekken als waar we aankomen, want dat betekent dat we geen normale retourvlucht kunnen boeken. Het leek er in eerste instantie op dat direct boeken bij Philippine Airlines de beste optie was maar voor alle zekerheid ben ik toch maar eens wat reisbureaus gaan mailen met de vraag om informatie.

Een van die reisbureaus was degene die altijd alle zakenreizen voor Shell regelt en daar kreeg ik gisteren al heel snel antwoord van. Het aanbod wat ik kreeg was exact dezelfde vluchten als die ik bij Philippine Airlines had gevonden maar dan de helft goedkoper! Het reisbureau was namelijk zo vriendelijk om voor onze tickets dezelfde korting te regelen als voor Shell want ik ben tenslotte ook Shell personeel. Ik had geen idee dat ze dat zouden doen maar het was te mooi om te laten lopen dus heb ik meteen geboekt. Nadat de betaling rond was had ik minder dan een dag na het eerste mailtje de E-tickets al binnen, en dat klinkt misschien in Nederland heel gewoon maar hier is dat beslist niet het geval.

Vanavond bij onze vrijdagavondborrel deelde ik mijn ervaringen met een paar collega’s en die vielen zowat van hun stoel van verbazing. Iets wat efficiënt verloopt? Hier, op de Filipijnen? Er gaan denk ik in de toekomst nog wel meer aanvragen naar dat reisbureau…

Nee, niet meteen schrikken, het viel allemaal heel erg mee maar we hebben vandaag wel een aardbeving gehad. De beving vond plaats vanmorgen om even voor half elf en had een kracht van 5,4 op de schaal van Richter. Dat is weliswaar niet echt een zware aardbeving maar toch sterk genoeg om de gebouwen in Manila, en ook ons kantoorgebouw, lichtjes te laten schudden want daar had de beving nog steeds een kracht van 2 op de schaal van Richter. Er was in Manila voor zover bekend nergens grote schade, ondanks dat er ook nog wat lichte naschokken waren die overigens in Alabang al niet meer voelbaar waren. Shell heeft overigens het huidige kantoorgebouw gekozen omdat het in Alabang het enige kantoorgebouw is wat is gebouwd om tegen aardbevingen bestand te zijn.

Riet en ik hebben van de hele aardbeving niks van gemerkt. Riet had vanmorgen een boodschap gedaan bij de bank en ik had het afschrift nodig, dus precies op het tijdstip van de beving was ze net met de auto onderweg naar mij toe en was ik of met de lift onderweg naar beneden of ik stond op de stoep op haar te wachten. Blijkbaar was de beving op de begane grond een stuk minder voelbaar dan op de zeventiende verdieping, wat op zich logisch is want het gebouw is gebouwd om met een aardbeving enigszins mee te geven. Toen ik nadat Riet me het afschrift had gegeven terugkwam op mijn werkplek vroeg mijn collega of ik de aardbeving had gevoeld. „Welke aardbeving?’ vroeg ik…

Het episch centrum van de aardbeving lag bij het plaatsje Baler in de provincie Aurora, gelegen aan de oostkust van Luzon op zo’n honderdvijftig kilometer ten noord-oosten van Manila.

Er stond vandaag een beetje een rare kop in een van de Filipijnse kranten: „Shell confirms smuggling” oftewel in goed Nederlands „Shell bevestigt smokkelen”. Op het eerste gezicht lijkt het alsof er ontdekt is dat mijn werkgever zich bezig houdt met smokkel en dat na betrapt te zijn toegeeft, maar net als de gemiddelde krantenkop in de Telegraaf is ook deze misleidend. Shell houdt zich zelf niet bezig met smokkel maar geeft toe schade te lijden doordat er heel veel olie wordt gesmokkeld naar de Filippijnen. Het is zelfs zo erg dat volgens schattingen van een andere oliemaatschappij zeker dertig procent van alle olie op de Filipijnen het land is binnen gesmokkeld.

Smokkelen is het grootste probleem van de Filipijnse economie en is zelfs al de doodsteek geweest voor verscheidene bedrijfstakken, met uiteraard een steeds grotere werkloosheid tot gevolg. Een groot voorbeeld is de schoenenindustrie in de stad Marikina, waar in 1994 nog meer dan honderdduizend mensen werk in hadden bij vijfhonderddertien geregistreerde schoenenfabrikanten. Vanwege de smokkel van goedkope schoenen vanuit China is de hele productie in elkaar gestort en vandaag de dag zijn er minder dan duizend schoenmakers over.

Het smokkelen van olie wordt steeds erger naarmate de olieprijs hoger wordt, en de grootste schadepost is voor de regering want die loopt miljoenen aan inkomsten mis. Het smokkelen van olie gaat soms met hele tankers tegelijk die voor de kust hun lading overladen in kleinere boten of gewoon zich zelfs gewoon aan de kade van hun lading olieproducten ontdoen. Hoe komen ze daarmee weg zul je zeggen. Nou, dat is nogal makkelijk, het douane personeel en de lagere ambtenaren die met het toezicht zijn belast zijn erbij betrokken. Er worden oogjes toegeknepen en papieren vervalst, bij wijze van spreken waar je bij staat. Als iets eenmaal op papier staat hier en er staat een officieel stempel op dan twijfelt niemand er meer aan dat het waar is wat er staat.

De Filipijnen zijn niet echt een uitzondering want smokkelen is een algemeen voorkomend verschijnsel in heel Zuid-Oost Azië. Maar de gevolgen zijn hier extra erg omdat dit al zo’n arm land is. En de rijken worden er nog rijker van en de armen blijven straatarm…

Het leven in het buitenland heeft voor mij eigenlijk maar één nadeel en dat is dat je eigenlijk niet meer op vakantie gaat. Afgezien van af en toe een lang weekend op een paradijselijk eiland (wat op zich ook niet verkeerd is, hoor!) gingen we als vakantie altijd een paar weekjes naar Nederland. En hoe je het ook wendt of keert, veertien dagen of drie weken thuis in Rijnsburg op je eigen bank hangen voor je eigen televisie met je eigen familie om je heen is GEEN vakantie!

Vandaar dat we besloten hebben om het dit jaar anders te gaan doen: wat korter naar Nederland (dat wil zeggen ik, want voor Riet maakt het natuurlijk niet uit) en dan ook nog een echte vakantie. We hebben het al jaren over China en voor dit jaar hadden we dan ook besloten om dat nu eindelijk maar eens te gaan doen. We wilden boeken via ons vaste reisbureau Fox en vonden daar al gauw een reis door China die ons wel aanstond. Een mailtje leverde op dat we heel goed de reis konden boeken zonder de internationale vluchten van en naar Amsterdam, wat ook nog eens op een heel aardige korting kwam te staan, en dus leek er geen vuiltje aan de lucht.

Maar er zit echt geen zegen in China, want toen we gisteravond wilden gaan boeken bleken er nogal wat hindernissen te nemen. Kijk, dat we de vluchten vanuit Manila naar China en terug zelf moeten regelen was niet het punt maar in het regelen van een visum zagen we al gauw geen gat meer. Die Chinezen stellen zoveel eisen aan een visum dat we het op een gegeven moment maar gewoon hebben opgegeven. Verklaring van dit, document van dat, bewijs van dit, en alles ook nog zodanig dat het een voor ons in de knel kwam met het ander. Belangrijkste probleem bleek dat wij als op de Filipijnen wonende buitenlanders in het bezit moeten zijn van een verblijfsvergunning. Die heb ik wel maar Riet dus niet, die is hier op dit moment weer op een toeristenvisum in afwachting van de verlenging haar verlopen verblijfsvergunning.

We besloten het voor gezien te houden met die Chinezen, althans voor dit jaar, en we zijn gaan zoeken naar een alternatief. En we vonden dat meteen vanmorgen al, een beetje geïnspireerd door de plannen van broer en schoonzus die ook deze bestemming hebben gekozen voor dit jaar. Het wordt een rondreis over Java en Bali, en we vertrekken volgende maand. Azzewenetbelevemagge.

Ik heb er nog niet al te veel over geschreven maar Riet is nog steeds aan het sporten. Begin januari is ze begonnen op dezelfde sportschool als ik en om zeker te stellen dat er een zekere verplichting aan vast zat heeft ze net als ik een personal trainer genomen. Het enige verschil is dat ik maar één keer gebruik maak van de diensten van mijn trainer, ondanks dat ik normaal gesproken drie keer per week ga, en dat Riet iedere les gebruik maakt van haar trainster. En jawel, ook Riet gaat trouw drie keer per week naar de sportschool!

Het verbaast haar zelf geloof ik nog het meest dat ze het volhoudt, want geloof maar niet dat zo’n persoonlijke trainer je er met een makkie af laat komen. Regelmatig zitten we allebei te steunen en te kreunen als we op dezelfde dag zijn geweest, zoals vanavond. We zijn op dit moment ook allebei een beetje met een inhaalslag bezig. Riet is door haar bezoek aan Nederland en het daaropvolgende bezoek van Nico en Anja ruim vijf weken uit de roulatie geweest, en ik heb een paar weken gesukkeld met mijn linkerarm waardoor ik ook niet veel aan sporten ben toegekomen.

Onze trainers Benjo en Lesley hebben aan dat alles geen boodschap. Die hebben alleen geconstateerd dat we een achterstand hebben opgelopen en ze hebben zich voorgenomen dat we die snel weer gaan inhalen, en dat betekent dus afzien. Het is heel goed voor je, zeggen ze...