Van de week hoorde ik een oud plaatje van de Bangles, „Walk like an Egyptian”. En ik herinnerde me de bijbehorende video waarin iedereen als een malloot dat loopje nadeed. Wat mij betreft kunnen ze hier ook wel zo’n plaatje maken, de bijbehorende video zal bestaan uit heel wat hilarische momenten van mensen die door elkaar lopen als kippen zonder kop.

Alle buitenlanders hebben er last van want wij zijn het niet gewend. Als wij Westerlingen ergens lopen waar veel mensen zijn dan kijken we (meestal) waar we lopen en we houden ook iedereen om ons heen in de gaten want we hebben er een hekel aan om tegen andere mensen aan te botsen. Sterker nog, het wordt als bijzonder onbeschoft beschouwd als je je voortbeweegt zonder rekening te houden met de andere mensen om je heen. Dat gaat onbewust, en je merkt eigenlijk pas hoe dat bij ons ingebakken zit als je hier komt en het verschil ziet.

Vanmiddag bijvoorbeeld was ik weer eens in de Festival Supermall voor wat boodschappen en op de zaterdagmiddag is het er altijd ontzettend druk. Geeft niet, ik vind die drukte op zich wel gezellig maar het is een probleem om je een beetje snel door de menigte heen te bewegen. Kijk, ik weet wat ik hebben moet en waar ik naar toe moet dus ik heb er stevig de pas in. Jammer dan, alle Filippino’s hebben dat totaal niet, die slenteren allemaal en dat is nog niet zo erg maar ze zijn altijd met hele families en die waaieren breed uit. Weinig kans tot passeren dus, en dat geeft je voortdurend hetzelfde gevoel als wanneer je op een smalle landweg achter een tractor rijdt.

Ik ben inmiddels wel handig geworden in het passeren, en je moet wel want anders duurt het winkelen twee keer zo lang. Het volgende probleem is lastiger want terwijl ze lopen kijken Filippino’s voortdurend in het rond en vergeten daarbij compleet hun omgeving. Ze bewegen dus nog wel maar zien niets meer om zich heen en dat betekent dat je als Westerling voortdurend om mensen heen moet zwenken die recht op je af lopen maar een totaal andere kant op kijken. Ze staan ook vaak opeens stil omdat ze iets zien wat hun aandacht heeft getrokken, en altijd vlak voor je neus, of de ingang van de roltrap. En niet zelden merk je dan dat je plotseling bent ingesloten door een familie van zesentwintig personen.

Riet en ik zijn opgehouden met dat gezwenk, wij lopen gewoon rechtdoor en stoppen niet. Botsingen zijn dan niet uitgesloten maar wij zijn qua postuur nou eenmaal veel forser dan die kleine Filippinootjes. We zeggen vervolgens netjes „Oh, very sorry” en lopen door. Kwaad worden ze toch nooit, ze stappen altijd stomverbaasd opzij met een blik in de ogen alsof ze net wakker zijn geworden…