We kregen vandaag allemaal de bovenstaande boodschap van onze baas Antoine omdat we een mijlpaal in het project hebben bereikt. Na alle voorbereidingen van de afgelopen twee jaar gaat het nu eindelijk gebeuren dat er daadwerkelijk gebouwd gaat worden. De eerste mijlpaal daarvoor was afgelopen maandag op de Keppel Scheepswerf in Subic waar het eerste staal werd gelost van de vracht van 3300 ton die per schip waren aangevoerd.

Het lossen van het staal wordt begin december gevolgd door de volgende mijlpaal ″Cutting of first steel″, vergelijkbaar met wat ze in de bouw het slaan van de eerste paal noemen. Dat is een ceremoniële gebeurtenis die aangeeft dat het echte werk nu pas goed gaat beginnen. Voor ons project is daarvoor de President van de Filipijnen uitgenodigd maar of die ook echt komt weten we nog niet. Het wordt in ieder geval wel een evenement waar de pers ruim bij betrokken gaat worden want positieve publiciteit is tenslotte nooit weg.

Ik kwam vandaag terug uit Subic en kwam in de Village in een complete chaos terecht. Het was vandaag ″Trick or Treat″ en dat is een gelegenheid waarvoor ook mensen (eigenlijk kinderen maar de groten komen ook mee) van buiten de Village naar binnen mogen. En ze waren gekomen ook, met heel veel auto’s en Jeepney’s vol. De straten waren dus stampvol verkeer, kruispunten stonden hopeloos vast en door alles heen liepen hele hordes mensen de huizen af voor de traktaties.

Omdat ik naar de fitness wilde moest ik me er nog meerdere keren doorheen wurmen ook. Dat lukte redelijk omdat we nou eenmaal niet te ver van de ingang af wonen, maar terug van de fitness duurde het even voordat ik de Village weer binnen kon. De ″Trick or Treat″ liep toen op zijn eind en dat betekende dat er een enorme hoeveelheid verkeer de Village uit wilde, iets waar de ingangen niet echt op berekend zijn, en voor alle ingangen stonden dus de kruispunten af en toe muurvast. Het is me uiteindelijk gelukt om weer thuis te komen, maar vraag niet hoe...

Het was al weer een paar weken geleden dat ik voor het laatst een bezoekje had gebracht aan de Keppel Scheepswerf in Subic ( de ″Yard″ ), maar het werd zo langzamerhand hoog tijd dat ik mijn gezicht daar weer eens liet zien. Begin deze maand is er een van mijn team gestationeerd op de Yard en hij had laten weten dat er wat problemen waren waarbij om mijn hulp werd gevraagd.

Vanmorgen stond ik dus om vijf uur op om op tijd op kantoor te zijn vanwaar om klokslag zes uur de shuttlebus zou vertrekken naar Subic. Ik was de enige passagier vandaag en na een rit van ruim drie en een half uur kwam ik aan op de Yard. Ik blijf daar vanavond en morgen tegen de middag ga ik weer met de shuttlebus terug naar Manila. De dag zelf was verder niet zo heel erg interessant, de problemen bleken zoals zo vaak veel minder erg dan ze in eerste instantie hadden doen voorkomen en het was dan ook niets wat niet met een paar besprekingen kon worden opgelost.

En het is vandaag de dertigste oktober, wat betekent dat mijn jongste zoon vandaag 24 jaar wordt. Van harte gefeliciteerd, Martin!

Het is natuurlijk eigenlijk niet mogelijk om het iedere dag over de Filipijnen te hebben zonder ooit melding te maken van de voormalige dictator Ferdinand Marcos. Hoewel het al weer zesentwintig jaar geleden is dat hij door een vreedzame revolutie is afgezet werpt hij nog steeds zijn schaduw over het land. Niet alleen in het buitenland is hij bekend als de verdreven dictator, iedereen herinnert zich ongetwijfeld nog steeds zijn vrouw Imelda, die met die 2700 paar schoenen.

Hier op de Filipijnen geniet Marcos ondanks alles wat hij heeft gedaan nog steeds een redelijk grote populariteit onder een deel van de bevolking. Die nemen dan wel voor lief dat hij het land heeft geplunderd, dat hij onvoorstelbare kapitalen naar het buitenland heeft gesluisd en dat hij een vrijwel berooid land achterliet. Dat hij dat straffeloos kon doen dankte hij aan de steun van de Verenigde Staten die dat puur deden vanuit strategisch belang. Hier waren namelijk de twee grootste legerbases buiten de Verenigde Staten, de luchtmachtbasis Clarks en de marinebasis in Subic Bay waar kernonderzeeërs waren gestationeerd. Beide bases werden overigens vrij snel na het afzetten van Marcos teruggevorderd door de Filipijnen, en Clarks is inmiddels uitgegroeid tot de tweede luchthaven van Manila.

Vandaag stond er een bericht in de Filipijnse kranten dat een groep van tienduizend slachtoffers van het Marcos regime een rechtzaak in de Verenigde Staten hebben gewonnen tegen de familie Marcos. Die moeten nu een schadevergoeding betalen van meer dan 350 miljoen dollar, maar of het zo ver ooit komt is nog maar zeer de vraag. Niet omdat ze het geld niet hebben hoor, dat zit wel goed want de Marcosjes boeren nog steeds uitstekend. Zoon Ferdinand Junior is inmiddels Senator, mevrouwen Imelda zit in de regering voor een grote politieke partij en dochter Imee is zelfs gouverneur van de provincie Ilocos.

Wat ze allemaal uitgevreten hebben is niet zo belangrijk, je komt in dit land overal mee weg als je maar lid bent van een van de toonaangevende families. Binnenkort zijn er weer verkiezingen en ik kan nu alvast beloven dat dat heel wat stukjes gaat opleveren waar ons Nederlanders de haren van ten berge rijzen…

Er is weinig te melden over vandaag, wat mij betreft tenminste. Zoals iedere zondagochtend ben ik op mijn gemakkie naar het ATC gereden om daar een echt bakkie koffie te halen bij de Coffee Bean (double-shot cappuccino) en deze keer heb ik er een ontbijtje bij genomen. Verder heb ik nog lekker even rondgewandeld en heb nog wat foto’s gemaakt van het ATC in Kerstsfeer. Het blijft een merkwaardig gezicht, een Kerstboom tussen de palmbomen.

De rest van de dag heb ik thuis naar de laatste twee afleveringen van seizoen twee van ″Game of Thrones″ te kijken en heb nog wat op de computers zitten rommelen. Er was wel nieuws uit Nederland, Riet heeft gisteravond gebeld om te vertellen dat Martin en Sandra in december toch naar ons toe komen. Het bezoek wordt wel wat korter dan oorspronkelijk gepland want nu Martin een baan heeft kan hij ook niet meer onbeperkt wegblijven, en het worden dus twee weken in plaats van drie.

Ik kreeg net een mailtje dat de tickets inmiddels al geboekt zijn en als Riet nou ook nog zo vriendelijk is om de datums door te geven dan kan ik zelf ook in die periode vrij nemen. En uiteraard gaan we kijken of we nog iets moois kunnen regelen voor een weekendje weg of misschien zelfs wel een midweekje. Mooie plekjes zijn er hier zat, dat weten we inmiddels wel.

En verder had dit een hele mooie zondag kunnen worden als die kopbal in de allerlaatste minuut er in was gegaan, maar helaas.

Hebben we in Nederland de Gamma en de Karwei voor alles wat noodzakelijk is voor de doe-het-zelvers, hier hebben we in ieder winkelcentrum een ″True Value″ of een ″Ace Hardware″. Soms is het moeilijk om ze uit elkaar te houden want ze zien er precies hetzelfde uit en het personeel is zelfs zowat hetzelfde gekleed.

Een groot verschil met de Gamma en de Karwei is dat je hier in een soortgelijke zaak nergens langer dan twee seconden stil kunt staan of er komt iemand naar je toe. Ze vragen niet of ze je kunnen helpen maar komen een beetje verlegen bij je staan met een ietwat vragende blik in de ogen om te zien of ze je van dienst kunnen zijn. En soms is dat wel handig want als je iets specifieks nodig hebt hoef je dus niet de hele zaak door te zoeken, je blijft gewoon even ergens staan en vraagt het vervolgens aan degene die naar je toe komt.

Niet dat je dan altijd effectief geholpen wordt want niet al die tientallen rondlopende personeelsleden zijn volledig op de hoogte van het assortiment, laat staan van technische details als je een wat ingewikkelder vraag hebt zoals ik laatst toen ik vroeg om een boor voor een bepaald soort materiaal. Dan kijken ze je aan met een blik als een verdwaalde puppy die dacht dat hij gered was maar nu beseft dat hij toch niet meegenomen gaat worden naar een warm liefdevol nest, en bedeesd antwoorden ze dan onveranderlijk ″We don’t have, Sir″. En het is heel goed mogelijk dat als je je daar niet door laat ontmoedigen en zelf verder zoekt dat je dan toch gewoon vindt wat je zoekt.

Vanmorgen ontdekte ik nog een belangrijk verschil tussen de Nederlandse doe-het-zelf zaken en die hier. Ik was op zoek naar een plastic plaat van pak ´em beet tachtig bij één vijftig. Ze hadden precies wat ik zocht maar alleen in de maten te groot en te klein. Zeggen ze dan in Nederland meteen ″Geen probleem, we zagen hem wel effe op maat″, hier werkt dat dus niet zo. Vertwijfeld werden de beide maatstickers keer op keer gelezen, terwijl die duidelijk zeiden dat de ene te groot was en de andere te klein. Vervolgens keek de puppy me aan en zei ″We don’t have, Sir″…

Zoals ik gisteren al meldde heb ik vandaag een vrije dag. Het is namelijk vandaag ″Eidul Adha″, en hoewel er blijkbaar verschillende schrijfwijzen voor deze aanduiding zijn betekent het het einde van de Hajj. De Hajj is de pelgrimstocht die Moslims minstens één keer in hun leven moeten maken, en dat betekent dat deze dag een Islamitische feestdag is. De Filipijnse naam voor deze dag is overigens ″Pista ng Pagsasakripisyo″, en probeer dat maar eens uit te spreken…

Het weer is vandaag gelukkig aardig opgeklaard na het noodweer van gisteren. Ook gisteravond en vannacht was het bar en boos en dat leidde gisteravond rond een uur of tien tot een stroomuitval in de hele wijk. Het was meteen aardedonker in huis, maar gelukkig hebben we tegenwoordig een paar noodlampen in huis. Niet dat het veel uitmaakte want zonder stroom doet nou eenmaal niks het, dus er was geen tv en geen internet meer en ik ben dus maar naar mijn bed gegaan. Een half uur later was de stroom opeens weer terug en sloeg meteen de airco aan, wat geen overbodige luxe is in de slaapkamer. Nou ja, luxe is het natuurlijk eigenlijk wel, maar aangenaam is het zeker.

Vandaag heb ik geprobeerd wat boodschappen te doen maar dat is niet helemaal gelukt. Vanmorgen ging het nog wel maar vanmiddag was het een compleet gekkenhuis bij alle winkelcentra. De grote Festival Supermall hier in Alabang heeft parkeerterreinen, bij elkaar zo ongeveer ter grote van Valkenburg, maar toen ik binnen was bleek het stampvol en reden al minstens dertig auto’s rondjes. Dat belet ze overigens niet om nog steeds auto’s toe te laten dus het aantal groeide nog aan nadat ik me erbij had gevoegd. Dan is het mazzel hebben dat er net voor je iemand wegrijdt maar die mazzel heb ik altijd alleen als Riet er bij is (die heeft altijd een plek, vraag me niet hoe ze dat doet).

Mij lukte het in ieder geval niet en na een kwartier gaf ik het dan ook maar op en reed ik terug naar het Alabang Town Center. Ook daar waren alle plaatsen bezet en dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik had uiteindelijk de mazzel om een plekje te veroveren (zo mag je dat gerust noemen met al dat gedrang) op ongeveer de verste hoek van het parkeerterrein, maar plek is plek. Veel gewinkeld heb ik overigens niet want ook in de winkels was het een compleet gekkenhuis en ik had geen zin me in het gedrang te storten.

Gezellig was het trouwens wel nu er steeds meer Kerstversiering komt…

Zoals ik al eerder meldde, het regenseizoen zit er nog niet op en er is nog steeds kans op een tyfoon of een tropische storm. Afgelopen week zei een collega dat hij op het weerbericht had gezien dat er inderdaad een tropische storm aankwam en dat er voor het einde van de week veel neerslag was voorspeld.

De Filipijnen worden ieder regenseizoen getrakteerd op tyfoons en tropische stormen, en het aantal daarvan ligt ieder jaar tussen de vijftien en de twintig. Dit jaar hadden we er tot deze week ″pas″ veertien gehad en statistisch gezien betekent dat dat we er dus nog een paar kunnen verwachten. En inderdaad barstte gisteravond de regen los die gepaard ging met de voorbij trekkende tropische storm ″Ofel″, en gedurende de hele nacht en ook vandaag overdag vielen er grote hoeveelheden regen. Af en toe was het zelfs noodweer en vanmiddag leek het wel avond, zo donker was het.

Gedurende de loop van het regenseizoen verandert het pad van de tyfoons. Ze ontstaan onveranderlijk op de Stille Oceaan ten oosten van de Filipijnen en ze trekken dan steevast in westelijke richting waarbij ze in kracht toenemen. Aan het begin van het regenseizoen buigen de tyfoons vrijwel altijd ruim voor de kust van de Filipijnen af naar het noorden om dan langs de oostkust te trekken in de richting van Japan. Hoeveel ellende zo’n tyfoon dan nog veroorzaakt op de Filipijnen is afhankelijk van de kracht die hij inmiddels heeft en hoe dichtbij hij passeert. Hoe verder het regenseizoen vordert, hoe minder snel de tyfoons noordwaarts afbuigen en tegen het einde van het regenseizoen wordt de koers steeds meer west, dus dwars over de Filipijnen.

De tropische storm ″Ofel″ passeerde vandaag dwars over het land vlak onder Luzon, het eiland waar wij wonen, en vandaar dus ook het barre weer van vandaag. Een geluk bij een ongeluk was dat de storm nog niet zover in kracht was toegenomen dat het al een tyfoon was geworden, want dat is uiteraard een graadje erger dan een tropische storm. Hopelijk is de storm morgen ver genoeg naar het westen weggetrokken, want we hebben dan namelijk een vrije dag. En daar heb ik liever geen regen bij…

Het is de afgelopen week steeds beter gegaan met mijn zere kakement (ik mag van Riet geen smoel meer zeggen). De pijn van de beschadigde zenuw was al na twee dagen vrijwel weg, alleen tijdens het eten en met name als ik stevig moest kauwen deed het af en toe nog flink pijn. Ook dat is de afgelopen dagen langzaam aan minder geworden en sinds twee dagen kan ik zelfs weer een beetje normaal eten. En slapen gaat ook een stuk beter nu ik niet meer steeds wakker wordt van de pijn die opspeelt omdat ik met de zere kant van mijn gezicht het kussen raak.

Vandaag moest ik weer naar de kaakchirurg in Makati, voor controle maar ook om de hechtingen te laten verwijderen. Ze zag aan mijn gezicht meteen al dat het een heel stuk beter met me ging, en bij inspectie was ze ook heel tevreden. De wond die na de eerste operatie door het zweren weer open was gegaan is nu helemaal dicht en is goed aan het genezen. Ik hoef dan ook niet meer terug te komen, ik hoef alleen de Vitaminekuur nog maar af te maken om de beschadigde zenuw te versterken.

Riet is zoals ik al meldde gisterochtend vroeg in Nederland gearriveerd. We hebben angstvallig geprobeerd om haar bezoek geheim te houden want ze wilde dat een verrassing zou zijn voor haar moeder. En als ik de berichten zo lees dan is dat aardig gelukt...

Riet en ik zijn sinds kort niet meer samen. Nee, nee, niet schrikken, het is niet wat het lijkt, laat het me even uitleggen.

Als werknemer van Shell die in het buitenland werkt heb ik een pakket met allerlei voorzieningen, zeg maar een soort van secondaire arbeidsvoorwaarden, en dat pakket is afhankelijk van je status. Omdat Riet en ik getrouwd zijn en zij met mij mee is gegaan hier naar toe was mijn status tot voor kort ″Accompanied″, oftewel met aanhang. Eén van de voorzieningen in het pakket wat bij die status hoort is een reiskostenvergoeding. Nu heeft een van mijn collega’s nog niet zo lang geleden ontdekt dat als je als werknemer je status laat veranderen in ″Unaccompanied″ (dus zonder aanhang), dat er dan helemaal niks veranderd (als je tenminste geen kinderen hebt) maar dat de reiskosten-vergoeding drastisch omhoog gaat.

Met andere woorden, alles blijft gewoon bij het oude, Riet blijft gewoon hier wonen maar ze kan alleen wat vaker naar huis omdat we meer reiskostenvergoeding hebben. Die status wijziging heeft nog wel een andere consequentie, en dat is dat Riet nu al wel haar repatriëringsticket heeft gekregen oftewel een enkele reis naar huis want ze woont tenslotte nu officieel niet meer hier. Nu hadden we die enkele reis gewoon kunnen laten lopen, maar dat vond ik zonde. Ik heb dus toch die ticket voor Riet geregeld en na ontvangst heb ik tegen kleine meerkosten dat enkeltje om laten zetten naar een retourtje.

Vandaar dat Riet dus gisteravond naar Nederland is vertrokken waar ze haar moeder gaat verrassen die vandaag 75 jaar wordt (van harte gefeliciteerd!). Als het goed is zit Riet rond de tijd dat ik dit schrijf op verjaardagsvisite, jammer dat ik de gezichten niet heb kunnen zien toen ze opeens binnenstapte…

Op de afgelopen Olympische Spelen bleek al duidelijk dat de Filipijnen op het gebied van sport geen voorop lopende natie zijn. Er waren iets van elf afgevaardigden in diverse ook nog eens onbelangrijke sporten en geen van die afgevaardigden kwam zelfs maar door de voorronden. Er was hier van het hele gebeuren op de tv bijvoorbeeld nauwelijks iets van de hele Spelen te merken.

Afgezien dan van het basketbal, want basketbal is hier volkssport nummer één. De Amerikaanse NBA is hier mateloos populair, we hebben drie of vier zenders op de tv die alleen maar basketbal uitzenden, en ze schijnen er zelf in het verleden nog aardig goed in geweest te zijn ook. Het moet wel veroorzaakt zijn door de aanwezigheid van de Amerikanen, anders kan ik die populariteit van een sport waarbij lengte toch veelal doorslaggevend is in een land waar de gemiddelde lengte van de bevolking iets van twee turven hoog is niet verklaren.

Desalniettemin is basketbal hier dus enorm populair, en niet alleen als kijksport want je vindt vrijwel overal tot in de armste buurten aan toe wel een basketbalveld. Andere sporten die hier heel populair zijn en waarin ze internationaal redelijk meetellen zijn boksen en pool. Op dit moment is Manny Pacquaio de meest succesvolle Filipijnse bokser, al schijnt hij zich tegenwoordig meer met politiek bezig te houden dan met boksen. Hij heeft verscheidene wereldtitels gewonnen en een aardig detail, hij woont hier in de Village in een gigantisch huis.

Wat ik niet wist is dat de Filipijnen in het poolen zelfs een van de toonaangevende landen zijn. De meest succesvolle Filipijnse pooler aller tijden is ene Efren Reyes en die was van 2000 tot 2006 de meestverdienende pooler ter wereld.

De belangstelling voor de edele voetbalsport valt hier behoorlijk tegen. Dat merkten we laatst in restaurant ″Outback″, er was een interland op de tv van het Filipijnse elftal tegen Taiwan of zoiets. Voor rust scoorden de Filipijnen drie keer, en waar in Nederland het dak eraf zou gaan gaven de aanwezige Filipino’s niet meer dan wat goedkeurend gemompel en geknor bij alle doelpunten. Dit in schril contrast tot bijvoorbeeld de match van Manny Pacqauio vorig jaar in November, waarbij het stil was op de straten en het rond iedere tv klonk alsof Nederland net had gescoord tegen Duitsland…

Ik had al gemeld dat de Kerstversieringen op veel plaatsen al worden aangebracht, maar er is tussendoor nog een ander feest wat in Nederland niet zo bekend is maar waar hier ook veel aandacht aan wordt besteed, en dat is Halloween. De viering is aanstaande dinsdag op de dertigste oktober maar met name in onze Village zie je bij veel huizen al de Halloween versieringen.

Die zijn af en toe knap luguber, want behalve skeletten, namaak grafstenen en de bekende pompoengezichten zie je hier en daar ook levensgrote zombies en heksen voor de huizen staan. Wat wel opvalt is dat er veel minder Halloween versiering is dan vorig jaar, en dat heeft waarschijnlijk te maken met wat er vorig jaar is voorgevallen. Wij woonden toen nog net niet in de Village dus het is een beetje aan ons voorbijgegaan maar blijkbaar was de Trick or Treat vorig jaar niet helemaal goed verlopen.

Er wordt voor die Trick or Treat namelijk bij uitzondering ook volk van buiten de Village toegelaten en daar wordt door de bevolking van de omliggende (en vaak straatarme) wijken gretig gebruik van gemaakt. De bedoeling was natuurlijk om de kinderen gelegenheid te geven snoep op te halen maar er was geen rekening mee gehouden dat ook volwassenen met Jeepneys vol de Village zouden binnenkomen. En die volwassenen ondersteunen hun kinderen op een laten we zeggen nogal opdringerige manier bij het snoep ophalen. Wij hebben dan ook al via de zaak waarschuwingen gekregen om als we mee willen doen aan de Trick or Treat dat duidelijk aan te geven door je huis te versieren, en vooral tijdens de Trick or Treat je hekken op slot te houden en uitsluitend door de hekken heen snoep te geven. Te belachelijk voor woorden eigenlijk voor wat een mooi kinderfeest had moeten zijn, maar blijkbaar kan dat niet meer.

Vanmiddag waren we uitgenodigd bij vrienden voor een barbecue, en we besloten erheen te wandelen zodat we onderweg hopelijk nog wat leuke Halloween versieringen zouden zien. En inderdaad, het viel allemaal een beetje tegen. Vlak bij onze bestemming kwamen we wel langs wat het meest merkwaardige huis in de Village moet zijn, en daar hadden ze wel de nodige versieringen. Het huis wordt bewoond door een echtpaar wat bekend is van de televisie, het is enorm groot en het is voor de helft geel en voor de helft roze, en het… nou ja, kijk maar op de foto.

Voor vandaag stond een extra voedselhulp ronde op het programma van de ALIG vrouwen en omdat het nu eens op een zaterdag was konden de echtgenoten deze keer ook eens mee om te zien hoe het er aan toe gaat. Uiteraard was ik blij met deze mogelijkheid want ik wilde het nu ook wel eens met eigen ogen zien.

We vertrokken vanmorgen om een uur of negen met vier volgeladen auto’s richting San Pedro waar we door de verkeersdrukte van de zaterdagochtend ruim drie kwartier later aankwamen. Ik was natuurlijk door de foto’s van Riet al een beetje voorbereid op hoe het er uit zou zien maar om het met eigen ogen te zien is toch wel even heel anders hoor!

De opvangplek bleek een soort overdekte basketbalhal te zijn die stampvol zat met mensen. Er leven daar dus nog steeds ruim duizend mensen op die paar vierkante meter, op de grond op stukken karton of kleden, zonder ook maar de geringste privacy. De foto spreekt eigenlijk boekdelen, daar hoef ik niet veel aan toe te voegen.

We bekeken na de voedseluitdeling ook nog even de vlak achter de hal gelegen huizen waar het water nog steeds niet helemaal weg is, al is het door de droogte van de afgelopen twee weken al wel een heel eind gezakt. En droog of niet, de mensen hebben te horen gekregen dat ze 15 november van het basketbalveld moeten vertrekken. Daarna kregen we ook nog even gelegenheid om de kerk aan de overkant van de straat te bezoeken, waar de beschermheilige van het plaatsje ligt.

Ronduit ontroerend was het dat we tijdens onze rondwandeling voortdurend werden aangeklampt door mensen die ons bedankten, ″Thank you for feeding me″, en de spontaniteit van de kinderen die stonden te dringen om op de foto te mogen en gierden van de lach als ze zichzelf op het schermpje van de camera terug zagen. Ik heb dan ook veel foto’s gemaakt die ik zo snel mogelijk op deze site zal plaatsen.

Vijf broden en twee vissen… diep respect voor Riet en de andere vrouwen van ALIG die deze voedselhulp al wekenlang organiseren!

Shell staat bekend als een bedrijf met een ″vergadercultuur″. Daarmee wordt bedoeld dat er te pas en te onpas vergaderingen worden belegd, en eigenlijk komt het er op neer dat er gewoon een heleboel wordt afgeluld.

Soms is een vergadering nodig, maar het gebeurd ook heel vaak dat je je af zit te vragen waar het nou eigenlijk over gaat. En je hebt ook wel eens dagen dat je van de ene vergadering naar de andere loopt, en vandaag was het toevallig zo’n dag. Altijd lekker op de vrijdag, dat je je al half en half op het weekend zit te verheugen en dan zit je vanaf negen uur ’s morgens vrijwel aan één stuk door te vergaderen. Zeven vergaderingen in totaal met maar drie verschillende onderwerpen…

Het ergste is dat vergaderingen altijd uitlopen, en dan met name de laatste. Dat zou een half uur durende bijeenkomst zijn over hetzelfde onderwerp waar ik al twee eerdere vergaderingen over had gehad vandaag, en ook nog eens met voor een deel dezelfde mensen! En jawel, we gingen er nog eens goed voor zitten en plakten er lekker aan het eind nog even een half uurtje extra aan vast. Hebben die mensen dan geen leven buiten het werk? Waarschijnlijk niet.

Hoe dan ook, ik werp tegenwoordig regelmatig een blik uit het raam aan de achterkant van het gebouw om te zien hoe het met de bouwplaats gaat. Op de foto kun je zien hoe het er op dit moment uitziet. Het schijnt de bedoeling te zijn dat er hier drie appartementengebouwen komen te staan, en als ik zo kijk is het me een raadsel hoe het er dan precies uit gaat zien.

Die grote witte tent is geen blijvertje, daarin komen waarschijnlijk modelappartementen waar je kunt gaan zien hoe het er uit gaat zien. De rest van de bouwsels zijn ook niet blijvend maar dat lijkt me duidelijk...

Als je zoals ik iedere dag in de auto zit, ook al is het vaak niet meer dan de korte stukjes naar en van het werk, dan maak je taferelen mee die je als Westerling af en toe niet kunt bevatten. Het verkeer is dan ook een dagelijkse bron van ergernis, en daar zijn zoveel redenen voor op te noemen dat ik er makkelijk een week aan blogs mee kan vullen.

Allereerst kan vrijwel niemand hier rijden. ″Jaja, dat zal wel”, hoor ik iedereen nu zeggen maar het is hier niet sarcastisch bedoeld. Het is echt zo, want je kunt hier namelijk een rijbewijs op gaan halen zonder ooit in een auto te hebben gezeten. Het enige wat je hoeft te doen is een theorie examen halen en dan moet je een rondje kunnen rijden op een leeg parkeerterrein, en als je dan niks hebt geraakt en redelijk op dezelfde plek uitkomt ben je geschikt als chauffeur.

En dan begint de pret, want die theorielessen zijn ze dan natuurlijk allang vergeten. Verkeersregels? ″Aanwijzingen″, zeggen wij wel eens, maar zelfs dat zijn het niet. Strepen op de weg, stoplichten, richtingsaanduidingen, verkeersborden, allemaal volkomen nutteloze en overbodige attributen.

Een paar voorbeelden? Rijbaan aanduidingen zijn er bijna niet, en als ze er zijn let niemand daar op. Als er drie auto’s naast elkaar kunnen rijden dan rijden er hier vier naast elkaar. Of vijf, als dat ook nog gaat. Is er op een kruispunt een baan voor linksaf en staat daar al een auto te wachten op groen? Niks aan de hand, ga je gewoon vooraan staan op de baan voor rechtuit daarnaast. Staat daar ook al een auto, neem je gewoon de baan daarnaast en ga je toch gewoon linksaf. Richting aangeven? Waar is dat voor nodig? Nou ja, dit is eigenlijk weer een slecht voorbeeld want dat begint in Nederland ook tot de categorie ″Dat-maak-ik-zelf-wel-uit″ verkeersregels te behoren.

Toch is autorijden hier niet noodzakelijk een probleem want het rijdt niet hard en het gaat allemaal wel heel gemoedelijk. Zo zal iemand die de dikke neus van zijn auto opeens voor die van jou steekt omdat hij er toch even tussen moet heel vaak zijn raampje open hebben staan, en dan maakt hij met de hand een zwaaigebaar om aan te geven wat hij van plan is. Goed opletten is dus de boodschap, en vooral niet de fout maken te denken dat als jij maar doorduwt, hij wel inhoudt…

Het verhaal van mijn zere smoel is nog steeds niet over. Nadat ik vorige week bij de kaakchirurg was geweest voor een eerste diagnose ben ik vandaag terug geweest om te horen wat het probleem nu precies is. De röntgenfoto wees uit dat de eerste indruk van Dr. Rivas de juiste was geweest, er zat een flink ontsteking in mijn kaak op de plek waar de getrokken kies had gezeten, en waar de verstandskies had gezeten kwam de kaakzenuw in aanraking met het bot.

Samen was dat een recept voor heel erg veel pijn en dat heb ik dan ook geweten de afgelopen week, met als hoogtepunt gisteravond. De pijnstillers die ik van de dokter had gekregen werkten wel, maar ik had vrijwel iedere dag de maximale dosis van twee stuks nodig. Dat bleek gisteravond echter niet meer genoeg. Ik kreeg zo’n ongenadige pijn dat ik er Saridon bij ben gaan slikken, iets wat overigens nauwelijks hielp. Overbodig te zeggen dat ik niet bepaald een rustige nacht heb gehad.

De oorzaak van de gigantische pijn was dus de ontsteking en mijn kaak moest weer open. De ruimte in de kaak moest schoon geschraapt worden, en jawel hoor, toen de dokter daarmee bezig was vond ze ook nog een abces en een heleboel vuiligheid. De venijnige pijn was daarmee verklaard, maar die zenuw is een ander verhaal. Daar is weinig aan te doen, die moet gewoon genezen en dat proces was door die ontsteking gedwarsboomd.

Na de operatie kon ik weer naar huis, gelukkig vergezeld door Riet die voor alle zekerheid met me mee was gekomen. Ik had een hele waslijst met medicijnen meegekregen en ik ben inmiddels begonnen met de kuren. Twee weken lang moet ik antibiotica slikken, en twee maanden lang een soort Vitamine B complex wat de genezing van de zenuw moet bevorderen. Daarnaast heb ik nog de nodige pijnstillers, want de pijn zou niet meteen helemaal weg zijn zei de dokter.

Daar ben ik inmiddels achter, ik kan dus nog steeds niet normaal eten want als ik probeer te kauwen dan verrek ik meteen van de pijn door die beknelde zenuw. Dit verhaal wordt dus ongetwijfeld vervolgd…

Gisteravond laat kwam dan eindelijk het verlossende nieuws waar we de hele dag op hebben zitten wachten. Martin had zijn afstudeerscriptie gepresenteerd en het eindresultaat was een zeven, oftewel een dikke voldoende. En dat betekent dat hij is afgestudeerd!

Door alle heisa rond het feit dat heel veel Hogescholen hun eisen naar beneden bijstellen om maar zoveel mogelijk studenten te laten slagen (en zo een goeie naam te krijgen voor het aantrekken van nieuwe studenten) zijn voor veel studies de afstudeereisen verhoogd, en dat had ook voor Martin gevolgen omdat hij nu naar de nieuwe normen beoordeeld werd. Gelukkig maakte het uiteindelijk weinig verschil voor hem en is hij nu dan toch eindelijk klaar, zij het wel met een paar weken vertraging.

De afgelopen maanden is hij vooruitlopend op het resultaat alvast aan het solliciteren geslagen en hoewel hij nog niet eens officieel was afgestudeerd had hij toch al drie aanbiedingen in de knip. Daar zat ook nog eens de baan bij die hij heel graag wilde hebben, en daar heeft hij dan ook voor gekozen. Daarover later wat meer als ik er zelf wat meer van weet, maar een beter begin van zijn loopbaan had hij zich niet kunnen wensen.

En zo zijn dus allebei mijn zoons zonder dat ik dat ooit bewust heb gestimuleerd toch in mijn voetsporen getreden, in de wereld van de IT. Dit is dan ook geschreven door een hele trotse vader…

Gisteren zei ik het al, het is nog best mogelijk dat we tussen nu en pakweg eind november nog een tyfoon krijgen, en het ziet er naar uit dat dat sneller gaat gebeuren dan ik dacht. Er is namelijk al een tyfoon onderweg genaamd ″Nina″, en die naam geeft aan dat het de veertiende van dit seizoen is.

Het ziet er overigens op dit moment naar uit dat de gevolgen mee gaan vallen want de tyfoon beweegt heel erg langzaam, met vijf kilometer per uur, en de richting is noord-west. Er zal dus de komende dagen mogelijk de nodige regen gaan vallen, met mogelijk ook stevige onweersbuien, maar de verwachting is dat dat hoofdzakelijk zal gebeuren in de regio Mindanao en dat is achthonderd kilometer ten zuiden van hier. Wij krijgen desondanks mogelijk ook nog wat van de regen mee en een onweersbui zou er ook nog in kunnen zitten.

Nog geen einde van het regenseizoen dus, maar waar wel een einde aan lijkt te gaan komen is de veertig jaar durende burgeroorlog in het zuiden van de Filipijnen. Het vredesakkoord wordt in Manila getekend door de Filipijnse regering en de leiders van de grootste moslim rebellengroep, in het bijzijn van de Maleise premier Najib Razak. Die laatste is aanwezig als getuige en is uitgenodigd vanwege het feit dat de besprekingen die tot het akkoord hebben geleid plaatsvonden in Kuala Lumpur.

Er zijn nog allerlei mogelijke problemen op te lossen, al was het alleen maar het feit dat de rebellen een leger hebben van twaalfduizend gewapende strijders en de vraag is wat daarmee moet gebeuren. En wat doen de andere rebellen groeperingen, gaan die zich ook aan het akkoord houden? Er is in ieder geval weer hoop op vrede.

De lucht was vandaag stralend blauw en vrijwel wolkeloos, en dat hebben we een tijd niet meer gezien. Het einde van de regentijd lijkt dan ook nabij al houden we nog wel een slag om de arm want tot aan eind november is er altijd nog de kans op een tyfoon en ook op de nodige regen. Vandaag hadden we daar in ieder geval geen last van want het was zoals gezegd zonnig, en ook heet.

We maakten er dus maar een beetje een luie dag van. Ikzelf ben alleen even naar het ATC geweest voor mijn bakkie en een stokbrood (twee zondagen achter elkaar al succesvol!) maar verder hebben we niet veel anders gedaan dan in de tuin zitten. Lang duurt dat overigens niet als de volle zon er op staat want anders ben je binnen de kortste keren zo rood als een kreeft, maar uit de zon was het ook heerlijk.

We lazen op het internet dat het weer in Nederland niet bepaald om over naar huis te schrijven was vandaag, hopelijk nemen jullie niet al te veel aanstoot aan de foto van vandaag…

Vandaag was ik voor mijn gebruikelijke bakkie echte koffie zoals gewoonlijk in het Alabang Town Center. Het ATC, zoals het kortweg wordt genoemd, is een uitgebreid winkelcentrum op loopafstand van ons huis, net aan de overkant van onze Village.

We brengen heel wat tijd door in het ATC en ik moet zeggen dat het mij zelden verveeld. Allereerst is er volop beweging in het ATC, en daarmee bedoel ik dat er nog steeds wordt gebouwd en verbouwd. Om de haverklap zit er opeens weer een nieuw restaurant, of meerdere restaurants tegelijk, of zoals enkele weken geleden toen er een soort van V&D opende. En uiteraard zitten er meerdere koffietentjes zoals Starbucks en mijn favoriet van de laatste weken, Tea & Coffee Bean.

En er is ook altijd wel wat te beleven in het ATC. Er is een plein buiten (waar de Tea & Coffee Bean zit) en binnen is er ook een en daar wordt altijd wel iets georganiseerd. Er zijn vaak shows waarbij autodealers de nieuwste modellen showen, variërend van Toyota tot Bentley, en er zijn ook regelmatig optredens van bandjes.

Veel van dat soort dingen zie je in Nederland ook steeds meer maar het grootste verschil tussen een winkelcentrum in Azië en Nederland is toch wel het aantal eetgelegenheden. Eten zit hier zo in de cultuur dat er gewoon altijd iets te eten in de buurt moet zijn. Het aantal eetgelegenheden ten opzichte van het aantal winkels is hier dan ook bespottelijk hoog, en soms vraag je je wel eens af hoe het kan bestaan. Een winkel als Metro (die nieuwe V&D) heeft bijvoorbeeld zijn eigen ″Food Court″, een afdeling waar alleen maar eettentjes zijn; want je mocht onder het shoppen maar eens honger krijgen, dan wil je niet helemaal naar buiten, toch?

Binnen het ATC was het vandaag gezellig druk op het plein vanwege een groot podium waar dansuitvoeringen werden gegeven. En als er iets is waar de Filipino’s warm voor lopen behalve eten dan is het wel dans en muziek…

Wij wonen in Barangay Ayala Alabang. Alle steden en gemeenten zijn onderverdeeld in Barangays, de kleinste bestuurlijke eenheid op de Filipijnen. Het is dus niet hetzelfde als een gemeenteraad in Nederland maar meer een soort wijkbestuur maar dan met officiële bevoegdheden. Dat bestuur heet ″Sangguniang Barangay″ en wordt aangesteld via verkiezingen. Aan het hoofd van dat bestuur staat de ″Punong Barangay″ oftewel de Barangay Captain, die dan ook wordt aangesproken als ″Kapitan″.

Het woord Barangay komt van het Maleise woord Balangay wat zeilboot betekent en stamt van de immigranten die met zeilboten op de Filipijnen landden en daar nederzettingen hebben gesticht. Barangays bestonden al toen de Spanjaarden voor het eerst voet aan wal zetten op de eilanden en die waren verbaasd over de georganiseerde structuur die de toenmalige samenleving op de eilanden al had.

Op dit moment worden niet alleen wijken Barangays genoemd maar kan de term ook groepen van mensen aanduiden. Ik ben bijvoorbeeld sinds kort lid van de Barangay Kapis, en dat zijn alle mensen binnen Shell Philippines die gezamenlijk ten doel hebben veiligheid op het werk na te leven en uit te dragen. Een ander voorbeeld is Barangay Ginebra, de naam voor de supporters van het Ginebra San Miguel basketbalteam. Dit team werd in 1999 als eerbetoon aan de fans herdoopt in Barangay Ginebra Kings.

Op 28 Juni 2011 waren er op de Filipijnen welgeteld 42.026 Barangays, en dat heb ik het natuurlijk over de wijken.

Als je aan een Filipino vraagt wat de officiële taal van de Filipijnen is dan zal het antwoord ongetwijfeld zijn ″Filipino″. Dat klopt niet helemaal, ook al zegt de Filipijnse grondwet dat het wel zo is en noemen ze de taal die als zodanig op de scholen wordt onderwezen zo. Er is namelijk helemaal geen taal die ″Filipijns″ heet, want de taal die als zodanig wordt betiteld heet eigenlijk Tagalog en is de taal die de Filipino’s uit Manila spreken. Er is alleen ergens begin zestiger jaren besloten dat Tagalog de nationale taal moest worden en daarom wordt er vaak aan gerefereerd als ″Filipijns″.

Veel Filipino’s zullen desondanks beledigd zijn als je Tagalog als ″Filipijns″ betitelt want voor de meeste Filipino’s is het namelijk niet hun moedertaal. De meeste spreken het wel omdat ze het op school geleerd hebben maar het is dan toch een aangeleerde taal, net als Engels wat de meeste Filipino’s overigens ook spreken. Tagalog lijkt in tegenstelling tot wat veel mensen denken helemaal niet op Spaans, maar er zijn wel heel veel woorden geleend van het Spaans en het Engels. Als je naar een gesprek in Tagalog luistert dan hoor je om de haverklap Engelse woorden, en heel vaak weet je dus ongeveer waar ze het over hebben ondanks dat je niet het hele gesprek verstaat.

Of wij al een beetje Tagalog spreken? Nauwelijks, moet ik eerlijk zeggen, en dat komt hoofdzakelijk omdat je je hier prima met Engels kunt redden. De meeste Filipino’s hebben Engels op school gehad en ik ben eigenlijk amper mensen tegengekomen die je echt niet begrijpen als je Engels spreekt. Het nadeel daarvan is dan weer wel dat je niet echt de aandrang voelt om Tagalog te leren. Daarbij is het bovendien nog zo dat de mensen die geen Engels spreken ook vaak geen Tagalog spreken, dus het zou dan nog niet eens helpen. Het gebied waar Tagalog de moedertaal is is namelijk eigenlijk alleen Manila en omstreken, en dat is maar een heel klein deel van het land.

Een klein beetje Tagalog ken ik inmiddels wel omdat het altijd handig kan zijn. Ook Filipino’s vinden het leuk als je als buitenlander een paar woordjes Tagalog spreekt, en af en toe een paar woorden tussendoor is altijd leuk omdat er dan steevast verwarring ontstaat over hoeveel je nou echt verstaat van wat ze zeggen…

Sinds mijn kaakoperatie acht weken geleden ben ik nog geen dag zonder pijn geweest. Nou had de kaakchirurg me wel gewaarschuwd dat ik gezien de ingreep wel een week of wat last zou hebben maar dat het zo lang zou duren had ik niet verwacht.

Vier weken geleden werd opeens mijn wang weer helemaal dik. Gary, een van mijn Filipijnse collega’s, zag het en vroeg of het wel helemaal goed met me ging. Niet helemaal dus, en hij bood spontaan aan om een afspraak voor me te maken bij zijn zus die toevallig kaakchirurg is. Ik zei dat ik het in beraad zou houden maar het bleek niet echt nodig want na een paar dagen was de bult weer aardig weggeslonken. Pijnlijk was het af en toe nog steeds, maar het leek toch wat minder te worden.

Tot afgelopen vrijdag, toen ik plotseling tot de ontdekking kwam dat ik niets meer kon eten zonder door de grond te gaan van de pijn. En met pijn bedoel ik van die ″ik-ga-met-mijn-kop-tegen-de-muur-beuken″ pijn. Gedurende het weekend werd het steeds erger en het enige wat me op de been hield was steeds regelmatiger een Saridon. Ik had me al voorgenomen om maandag meteen alsnog op Gary’s aanbod in te gaan, maar ik had pech: het was zijn verjaardag en hij was dus niet op kantoor. De pijn was inmiddels echter zo erg dat ik de bedrijfsarts opzocht. Die verwees me meteen door naar de bedrijfstandarts maar die kon er niets aan doen, er was een specialist nodig zei hij. En die specialist was wat mij betreft dus Gary’s zus, die ik gisteren meteen gebeld heb nadat ik het telefoonnummer had gekregen.

Ik kon gelukkig vanmorgen al terecht maar moest daarvoor wel helemaal naar Makati in het centrum want daar zit haar dichtstbijzijnde kliniek. Wat ik ervan verwacht had weet ik niet precies, want we zijn hier nu eenmaal niet in Nederland, maar door het woord ″kliniek″ had ik een heel verkeerde indruk gekregen. Het gebouw waar de kliniek zich bevindt heet ″Medical Towers″ en dat klinkt toch een beetje als een ziekenhuis. Het bleek echter meer een soort woontoren te zijn met daarin in plaats van appartementen allemaal ″klinieken″.

Eenmaal op de vijfde verdieping stond ik in een kale gang met allemaal ijzeren deuren. Naast de deuren zaten gelukkig grote naamplaten en vond ik snel waar ik zijn moest, maar eenmaal binnen viel ik van de ene verbazing in de andere. Het voorste stuk van de ruimte was een ontvangstruimte met een bureautje, een kastje langs de muur met daarop een eeuwenoude televisie en een paar kleine bankjes langs de muur, en daarmee was het stampvol. De spreekkamer ernaast was niet veel groter en de tandartsstoel nam vrijwel alle ruimte in beslag. Het was allemaal duidelijk niet ontworpen met Nederlanders in het achterhoofd en ik moest me dus zo ongeveer in de stoel wringen.

De behandeling zelf was overigens prima. De arts onderzocht mijn zere kaak en had al snel een idee wat het probleem was. Ze wilde alleen voor alle zekerheid een röntgenfoto laten maken om haar conclusie te laten bevestigen. Ik kreeg een recept voor medicijnen en een doorverwijzing voor een andere kliniek waar ik de röntgenfoto moest laten maken. Toevallig had die een vestiging in het ATC, dus dat kon ik vlak bij huis af. Volgende week moet ik met de foto weer terug naar de kliniek in Makati en ondertussen moet ik de medicijnen slikken waarvan de arts beloofd heeft dat ik daarmee met een week van de pijn af ben.

En dat is het belangrijkste wat ik wilde horen vandaag…

… was het een barre dag met herfstachtig weer: af en toe een waterig zonnetje, veel wind en vervelende buien. En het was ook nog eens onze trouwdag.

De voorafgaande maanden waren we vrijwel aan één stuk bezig geweest in ons huisje aan de Brouwerstraat in Rijnsburg, en het was maar net op tijd af. Een huis opknappen naast je gewone baan is misschien leuk voor doorgewinterde hobbyisten maar niet voor mij. Ik was geloof ik iets van zes kilo afgevallen, al ons geld was op en dat ons huwelijk überhaupt doorgegaan is mag ook een wonder heten want halverwege de verbouwing had ik Riet nog een hamer naar d’r kop gegooid toen ze tijdens één van haar zeikbuien voortdurend aanmerkingen zat te maken.

De bruiloft zelf was voor mij ook niet bepaald een dag waar ik met plezier aan terugdenk met alle toestanden vooraf en op de dag zelf. Maar ondanks de valse start (als je het zo mag noemen) hebben we blijkbaar toch iets goed gedaan want hier zitten we dan, samen aan het andere eind van de wereld en vandaag dus 31 jaar getrouwd.

Hoe of we het volhouden is de meest gestelde vraag, en het antwoord is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Kijk maar eens naar Riet op de foto. Zo zat ze vanmiddag op de bank, met een boek wat een eerste deel is van een serie van tien die ze de afgelopen jaren al zeker tien keer van voor naar achteren heeft gelezen. Je zou zeggen, je hebt het nu wel zo’n beetje gezien. Maar toch verveeld het nooit zegt ze; je kent de inhoud zowat uit je hoofd maar je grijpt er toch iedere keer weer naar omdat het gewoon een lekker boek is. En het is weliswaar niet meer verrassend maar je weet wat je kunt verwachten en het stelt je nooit teleur.

Begrijp je? Simpel toch.

Vlak voor de deur van ons appartement in Kuala Lumpur was maandenlang een bouwplaats waarvan we ons voortdurend afvroegen wat ze in vredesnaam aan het bouwen waren, en ik heb op mijn website toen ook regelmatig foto’s geplaatst van de vorderingen.

Net als in Kuala Lumpur wordt er hier in Manila en dan met name in onze ″buurt″ Alabang heel veel gebouwd. Op zich is dat een goed teken want het betekent voor de Filipino’s werkgelegenheid en wat er ook gebouwd wordt, het levert als het klaar is ook banen op. In het Alabang Town Center zijn verscheidene bouwputten, aan de overkant in Molito ook en rond ons kantoor zijn ook de nodige projecten gaande.

Vlak achter ons kantoorpand was tot voor kort een strook groen met de nodige bomen maar het groen is omgetoverd tot bruin. De bomen zijn gerooid, de grond omgeploegd en de kleur van het terrein wordt nu bepaald door modder. Er gaat gebouwd worden, en op verscheidene borden rond het terrein is te zien dat er woontorens met appartementen komen te staan. We hebben zelfs al folders in handen gedrukt gekregen waarin die toekomstige appartementen te koop worden aangeboden.

Tot nu toe is de enige activiteit van belang nog het bouwrijp maken van het terrein. En op een bouwplaats worden natuurlijk onderkomens neergezet voor de bouwvakkers. Hoe de bouwketen er op de Filipijnen uitzien kun je zien op de foto…

Vandaag vond er op de Filipijnen een historische gebeurtenis plaats. In een directe uitzending op de televisie kondigende president Benigno Aquino III aan dat er eindelijk na vijftien jaar onderhandelen een akkoord is bereikt met de belangrijkste rebellengroep die al veertig jaar oorlog voert voor een onafhankelijke islamitische staat in het zuiden van de Filipijnen.

De Filipijnen zijn voor tachtig procent Rooms-Katholiek maar op de eilanden in het zuiden, met als grootste het negenhonderd kilometer ten zuiden van Manila gelegen Mindanao, is een minderheid Islamitisch. Deze minderheid voelde zich achtergesteld en begon een gewapende strijd voor onafhankelijkheid die inmiddels aan ruim honderdduizend mensen het leven heeft gekost. De rebellen probeerden de laatste jaren druk te zetten op de regering door ontvoeringen van buitenlanders, om zo aandacht te krijgen in het buitenland voor hun zaak. Niet zelden kostte dat de ontvoerden het leven, niet in de laatste plaats omdat de rebellen onderling verdeeld waren. Hoewel de rebellen maar een klein deel van de hele regio in hun greep hebben is desalniettemin het hele zuiden van de Filipijnen voor ons als Shell personeel dan ook strikt verboden gebied.

Er waren de laatste tijd al geruchten dat de rebellen steeds meer moeite hadden de strijd vol te houden doordat ze hun belangrijkste geldschieters verloren door de veranderde situatie in de moslimlanden die hen steunden, zoals Libië. En nu is dan eindelijk in Kuala Lumpur een akkoord bereikt voor een vredesplan wat in 2016 geresulteerd moet hebben in meer autonomie voor de regio en ook meer profijt van de natuurlijke grondstoffen zoals mineralen, olie en gas, waarvan het stikt op en rond Mindanao. De rebellen zien daarmee af van hun streven voor een onafhankelijke staat en daarmee is de oorlog dan eindelijk ten einde.

Het enige zwakke puntje in dit op zich heuglijke nieuws is dat het akkoord is gesloten met het Moro Islamic Liberation Front (MILF), en het is afwachten of de vele splintergroeperingen die zich ook rebellen noemen zich ook bij het akkoord gaan aansluiten.

Sinds dat concert van Joe Bonamassa twee weken geleden heb ik aardig de smaak te pakken gekregen, en zeker nu ik een maat heb om mee te gaan. Ik ben maar eens in de concert agenda van Manila gedoken en kwam daar wat opmerkelijke dingen tegen. Wat dachten jullie (ik richt me nu tot de ouderen onder ons) van de Zombies en America? Nooit gedacht die nog eens tegen te komen en zeker niet op zo’n afgelegen plek als de Filipijnen.

Niet mijn pakkie an overigens dus die beide concerten laat ik maar aan me voorbijgaan maar wat me wel meteen aantrok was een concert in november van Mike Portnoy, de voormalige drummer van Dream Theater, die naar Manila komt met een band die verder bestaat uit Billy Sheehan, Derek Sherinian en Tony Macalpine. De liefhebbers onder ons zitten bij het noemen van deze namen ongetwijfeld al te watertanden; ik dus ook en ik heb meteen kaarten geregeld voor mijn maat Phil en mijzelf.

En geloof het of niet, maar dat was ook meteen de eerste keer dat hier op de Filipijnen iets soepel ging! Het bureau wat hier de tickets verzorgd heet SM Tickets en ze hebben de mogelijkheid om online te bestellen met credit card betaling. Ik hield mijn hart vast maar dat was totaal onnodig. Ik kon keurig selecteren waar ik wilde zitten, de betaling ging vlot en de voucher voor de tickets kwam ook nog eens keurig aan via e-mail.

Het enige was dat ik nog wel naar een SM Cinema moest om de voucher in te wisselen voor de echte tikets, en dat heb ik vanmorgen gedaan. Daarvoor gingen Riet en ik naar de dichtstbijzijnde SM Mall en dat is de SM Southmall in Las Piñas, niet ver van onze village. Ik was daar nog nooit geweest en ik moet eerlijk zeggen, ik was aangenaam verrast toen bleek dat deze Mall een hypermodern winkelcentrum was. En dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht want Las Piñas is nou niet bepaald een model woonwijk.

Riet wist dat al zei ze, want die was er al weer geweest met een van haar vriendinnen. Tuurlijk...

Riet is de hele week weer druk geweest met de voedselhulp en was van de week weer op een plek waar alles zowaar redelijk geregeld is. Er is een grote open plek die is geasfalteerd waarop mooie grote tenten stonden die geschonken zijn door de Rotary Club. Het is weliswaar nog wel behelpen met meerdere families in één tent maar het is er in ieder geval redelijk schoon, droog en georganiseerd. Als ze naar deze plek gaan wordt vooraf de politie al gewaarschuwd en krijgen ze een ere escorte wat ze naar de uitdeelplek begeleid.

Wat Riet iedere keer treft is de dankbaarheid van de mensen. Het gezelschap gaat met een paar eigen auto’s naar de uitdeelplekken en ze worden dan gereden door chauffeurs die in dienst zijn bij de vrouwen van ALIG die meegaan. En behalve de mensen zelf worden de vrouwen iedere keer uitvoerig bedankt door deze chauffeurs omdat ze zoveel doen voor het Filipijnse volk. Niet dat dat hoeft van Riet, die vindt het niet meer dan normaal en ze wordt altijd wat ongemakkelijk onder al die dankzeggingen.

Vandaag was het weer de beurt aan de school op de dumpsite, en Riet is daar inmiddels al zo bekend dat ze er al een beetje kan rondlopen. Samen met Baste, de man van de vrouw die alles organiseert, heeft ze een wandelingetje gemaakt en telkens weer stond ze verbaasd over de gastvrijheid van de mensen die haar in hun huis uitnodigden. Het woord ″huis″ is in de meeste gevallen eigenlijk niet eens van toepassing, ″onderkomen″ is eigenlijk vaak nog teveel eer voor de constructies waar de mensen daar in wonen.

Desalniettemin zijn ze blij met alle hulp en Riet heeft geen enkel probleem met het maken van foto’s. Sterker nog, zo gauw de mensen daar een camera zien beginnen ze meteen zelf over het maken van een foto, en dat levert vaak trieste maar soms ook wel mooie plaatjes op. Zoals bijvoorbeeld die van het meisje wat kleren wast op een manier die ik in Nederland volgens mij al vijftig jaar niet meer heb gezien…

Vandaag stond er in de Nederlandse kranten een klein berichtje wat meteen mijn aandacht trok. Het ging over nieuwe plannen voor het voormalige Shell kantoor aan het Hofplein in Rotterdam. Volgens het bericht gaat het gerenoveerd worden om plaats te gaan bieden aan kleine kantoren en aan horeca gelegenheden, en dat laatste met name om de toch wat dooie hoek die het Hofplein is wat meer uitstraling te geven.

Begin januari 1990 begon ik mijn Shell tijdperk in dat gebouw en ik heb daar bijna vijf jaar met heel veel plezier gewerkt. Het was een knus kantoor vergeleken met die kantoor toendra’s met enorme oppervlakten aan gezamenlijke ruimte die tegenwoordig in de mode zijn. De afzonderlijke kantoortjes waren redelijk ruim en je zat er met z’n tweeën, of als je in een hoekkamer zat met z’n drieën. Kleine ramen in hele dikke muren, mooi uitzicht als je hoog genoeg zat en in plaats van automaten nog een echte koffiejuffrouw die langs kwam. Ik herinner me de wandelingen tussen de middag in het centrum van de stad, want dat was daar natuurlijk meteen aan de overkant. Naar de enorme boekwinkel Donner, naar De Slegte en af en toe een patatje bij Bram Ladage. Het lijkt een eeuwigheid geleden en dat is het eigenlijk ook want ik praat tenslotte over begin jaren negentig.

Op de foto zie je links het gebouw met de blauwe ramen wat het eerste Shell gebouw was aan het Hofplein. Daar heb ik de eerste twee maanden gezeten totdat we verhuisden naar de achtste verdieping van het hoge gebouw ernaast. Dat hoge gebouw van zesentwintig verdiepingen is begin zeventiger jaren gebouwd en werd met een loopbrug op de tiende verdieping verbonden met het oude gebouw. Vlak na onze verhuizing is het oude gebouw van de hand gedaan en in 1998 heeft Shell ook ″de Toren″ verkocht. De redenen waren dat het gebouw te duur werd en omdat het teveel kostte om het aan de moderne eisen te laten voldoen.

Het Shell logo wat al die tijd bovenaan in de muur had gezeten werd na de verkoop verwijderd, maar het gebouw is voor iedereen toch altijd ″het Shell gebouw″ gebleven. Dat bleek vandaag dus maar weer in de krant…

Het weer was gisteren al niet best, vannacht is het verslechterd en werd het bar en boos. Het regende aan één stuk door en pas tegen de avond werd het wat rustiger en droog. Deze weersverslechtering komt omdat we zo’n beetje omsingeld zijn door tyfoons, zoals op het kaartje duidelijk zichtbaar is. Maar om het van de positieve kant te bekijken, we naderen al weer het einde van het regenseizoen. Nog maar een paar weken en dan is het al weer zomer.

En het mocht dan slecht weer zijn vanmorgen, de auto deed het wel als een zonnetje...

Gisteren was dan wel ons één-jarig jubileum op de Filipijnen maar het was zeker geen gelukkige dag.

Het begon al toen ik naar mijn werk wilde gaan. Ik liep naar de auto en drukte op het knopje van de afstandsbediening om hem open te maken maar er gebeurde helemaal niks. Normaal gesproken klinkt er een oorverdovende dubbele piep als de sloten openspringen maar er klonk helemaal niks. De deuren bleven op slot en nog vervelender, zelfs met de sleutel kreeg ik ze niet open. Er zat dus niks anders op dan naar mijn werk te gaan lopen.

Het lopen is op zich geen probleem want het is amper twintig minuutjes, maar in dit klimaat betekent het dat je je kunt gaan verschonen als je aankomt. Ondanks dat ik met lichte bepakking van huis was gegaan, met alleen het hoognodige in een linnen tas, was mijn overhemd doorweekt bij aankomst en tot overmaat van ramp had ik er helaas niet aan gedacht om een schoon shirt mee te nemen. Maar goed, ik was er en kon in ieder geval aan het werk. Dacht ik, maar toen ik mijn brillenkoker openmaakte bleek die leeg, mijn bril zat er niet in. Nou ben ik zonder bril zo blind als een varken dus het viel niet mee om nog wat nuttigs te doen.

Het lukte in ieder geval wel om de garage te bellen. Riet belde tegen de middag op dat de monteur van de garage de sloten had kunnen openen en met startkabels de auto weer aan de praat had gekregen. Het probleem zou veroorzaakt zijn doordat ik de lichten had laten branden; een raar verhaal want er gaat een piep als dat gebeurt. Bovendien waren we ’s avonds twee keer langs de auto gelopen en ik kan me niet voorstellen dat het ons geen van beiden opgevallen zou zijn. Maar goed, Riet bracht de auto tussen de middag langs en alles leek weer in orde.

Toen ik ’s avonds instapte en de contactsleutel omdraaide gebeurde er echter mooi weer niks. De monteur van de garage kwam naar het parkeerterrein waar de auto stond en startte hem weer zonder een probleem met de startkabels. Deze keer had ik volgens hem de airco aan laten staan, en dat klopt, alleen heb ik die in het afgelopen jaar nog nooit uitgezet en ook dat leek me dus een beetje raar. Thuis gekomen heb ik de accu meteen aan de oplader gelegd en hem de hele nacht laten opladen.

Maar wat denk je vanmorgen: nog niet genoeg stroom in de accu om een aansteker te laten vonken, waaruit bleek dat het toch echt helemaal mis was. De monteur had deze keer de grootste moeite om de auto nog gestart te krijgen maar nadat dat gelukt was kon hij gelukkig naar de garage gereden worden om te worden nagekeken. Het elektrisch systeem bleek gelukkig helemaal in orde maar de accu moest zoals verwacht worden vervangen.

Het probleem zou nu dus opgelost moeten zijn maar ik ben er persoonlijk pas gerust op als hij morgenochtend zonder problemen start…

Ik zeg het eigenlijk best vaak, maar vandaag kon ik het zeker niet laten: wat vliegt de tijd! Het is vandaag precies een jaar geleden dat Riet en ik aankwamen op de Filipijnen en dat betekent dat ons eerste jaar hier er al weer op zit.

Terugkijkend is het een jaar geweest met de nodige ups en downs, al moet gezegd dat de downs eigenlijk meer aan het begin zaten en dat de ups steeds meer de overhand beginnen te krijgen. Het viel niet mee om na een fantastisch jaar in Kuala Lumpur te moeten verhuizen, eigenlijk ongeacht waar naar toe. We hadden er toen we naar Maleisië vertrokken natuurlijk totaal geen rekening mee gehouden dat we al weer zo snel zouden verkassen. Maar zo kan het gaan bij een bedrijf als Shell, en in feite sta ik nog steeds achter wat ik toen al zei: we zijn voor het avontuur naar het buitenland gegaan en dan gaan we ook niet mopperen als we daarvan wat meer krijgen dan we vooraf hadden verwacht.

Het zat in het begin na onze aankomst best wel mee. We vonden snel een huis en hadden ook snel een auto, we slaagden vrij makkelijk voor meubels en zeker vergeleken met de meeste van mijn collega’s zaten we ook vrij snel (na ruim zes weken) al in ons huis. Sommige dingen gingen minder soepel, zoals het krijgen van onze verblijfsvergunning (bijna zes maanden), het regelen van rijbewijzen en soms zelfs hele simpele dingen als ″iets kopen″.

Het inburgeren was eigenlijk nog het moeilijkst en vooral Riet had in het begin moeite met het vinden van aansluiting. Op zoek naar vrijwilligerswerk stootte ze in het begin regelmatig haar neus en bleek het moeilijk bij de hechte bestaande clubjes binnen te komen. Toen dat door stug volhouden uiteindelijk toch lukte verliep alles opeens veel aangenamer. We beginnen nu allebei wat meer onze draai te vinden, al voel ik me hier toch al meer ″thuis″ dan Riet.

Want eerlijk is eerlijk, we zijn Kuala Lumpur nog steeds niet vergeten...