Het verhaal van mijn zere smoel is nog steeds niet over. Nadat ik vorige week bij de kaakchirurg was geweest voor een eerste diagnose ben ik vandaag terug geweest om te horen wat het probleem nu precies is. De röntgenfoto wees uit dat de eerste indruk van Dr. Rivas de juiste was geweest, er zat een flink ontsteking in mijn kaak op de plek waar de getrokken kies had gezeten, en waar de verstandskies had gezeten kwam de kaakzenuw in aanraking met het bot.

Samen was dat een recept voor heel erg veel pijn en dat heb ik dan ook geweten de afgelopen week, met als hoogtepunt gisteravond. De pijnstillers die ik van de dokter had gekregen werkten wel, maar ik had vrijwel iedere dag de maximale dosis van twee stuks nodig. Dat bleek gisteravond echter niet meer genoeg. Ik kreeg zo’n ongenadige pijn dat ik er Saridon bij ben gaan slikken, iets wat overigens nauwelijks hielp. Overbodig te zeggen dat ik niet bepaald een rustige nacht heb gehad.

De oorzaak van de gigantische pijn was dus de ontsteking en mijn kaak moest weer open. De ruimte in de kaak moest schoon geschraapt worden, en jawel hoor, toen de dokter daarmee bezig was vond ze ook nog een abces en een heleboel vuiligheid. De venijnige pijn was daarmee verklaard, maar die zenuw is een ander verhaal. Daar is weinig aan te doen, die moet gewoon genezen en dat proces was door die ontsteking gedwarsboomd.

Na de operatie kon ik weer naar huis, gelukkig vergezeld door Riet die voor alle zekerheid met me mee was gekomen. Ik had een hele waslijst met medicijnen meegekregen en ik ben inmiddels begonnen met de kuren. Twee weken lang moet ik antibiotica slikken, en twee maanden lang een soort Vitamine B complex wat de genezing van de zenuw moet bevorderen. Daarnaast heb ik nog de nodige pijnstillers, want de pijn zou niet meteen helemaal weg zijn zei de dokter.

Daar ben ik inmiddels achter, ik kan dus nog steeds niet normaal eten want als ik probeer te kauwen dan verrek ik meteen van de pijn door die beknelde zenuw. Dit verhaal wordt dus ongetwijfeld vervolgd…