De Filippijnen waren vandaag in het wereldnieuws voor een wel heel bijzondere gebeurtenis, de geboorte afgelopen nacht van de zeven miljardste wereldburger, hier in Manila! Tenminste, dat meldden de Nederlandse kranten. Merkwaardig genoeg was er hier op de televisie bij BBC World News de melding dat de zeven miljardste geboren is in Australië.

Goedbeschouwd is het allemaal flauwekul want geen mens ter wereld weet precies wie die zeven miljardste nu precies was, of zelfs maar of er eigenlijk al wel een zeven miljardste is geweest want het blijven allemaal maar schattingen.

Mocht je zelf nieuwsgierig zijn de hoeveelste wereldburger je zelf was, dat kun je nakijken op de website van de BBC via de volgende link:

http://www.bbc.co.uk/news/world-15391515

Zoals je ziet waren er toen ik geboren werd nog niet eens drie miljard mensen op de wereld! En behalve je eigen “nummer” krijg je ook nog andere interessante informatie te zien, zoals het feit dat de wereldbevolking in 2083 de tien miljard zal bereiken als het in hetzelfde tempo doorgaat.

Het is eigenlijk pas morgenavond Halloween maar het is nu al duidelijk te merken dat er aan dit feest op de Filippijnen erg veel aandacht wordt besteed. Je ziet overal versieringen met vooral veel spinrag, doodshoofden en heksen, en vandaag zag je overal kinderen en zelfs ook volwassenen rondlopen die verkleed waren in een Halloween kostuum. In de Festival Mall was zelfs een soort modeshow georganiseerd waar het mooiste Halloween kostuum werd gekozen, en daar was heel veel belangstelling voor.

Voor mij is Halloween alleen bekend vanwege de kostuums en het langs de deuren gaan van kinderen voor “Trick or Treat”, maar dan eigenlijk nog alleen van de televisie. In de Verenigde Staten is het een enorm groot feest en onder de invloed van de Amerikanen, die nog een tijdje bezetters van de Filippijnen zijn geweest, is het blijkbaar ook naar hier overgeslagen. In Nederland heb ik er eigenlijk nooit zo veel van gemerkt, al begint het feest ook daar onder druk van de commercie de kop op te steken. Eigenlijk wist ik ook helemaal niet wat het nu eigenlijk voor feest was, en daarvoor hebben we tegenwoordig gelukkig het Internet.

Het is dus de avond voor Allerheiligen, en van oorsprong is het een Keltisch feest. De Kelten geloofden dat op deze avond, die de omslag was naar het donkere jaargetijde, de geesten van overledenen zouden proberen terug te keren via het lichaam van een levende. Om de geesten af te weren droegen de mensen die avond maskers om ze af te schrikken.

Later werd het feest min of meer overgenomen door de Christelijke Kerk, hoofdzakelijk om er zieltjes mee te winnen en daarom werden de “heidense elementen” overgenomen. Veel later kwamen daar door de Amerikaanse invloeden ook nog de uitgeholde pompoenen met uitgesneden griezelgezichten bij, en zo is blijkbaar het huidige Halloween ontstaan.

Weten we dat alvast voor volgend jaar, want dan komen de kinderen ook bij ons langs de deur...

Het was vandaag precies vier weken geleden dat Riet en ik op de Filippijnen aankwamen, en als alles meezit is dit mijn laatste weekend in het Vivere hotel. Volgende week zaterdag hoop ik definitief naar ons huis voor de komende vier jaar te verhuizen. En dit wordt een erg lang weekend want we hebben maandag en dinsdag ook vrij. Dinsdag is het All Saints Day, oftewel Allerheiligen, en dat is hier altijd een vrije dag en de regering heeft besloten dat de tussenliggende maandag ook voor iedereen een vrije dag is.

Het weekend begon zoals iedere zaterdag en zondag met de geluiden van Basketbal, gespeeld op het terrein naast het hotel. Dat begint altijd al heel erg vroeg, even na zessen. Ze starten met een warming up en daarna worden er wedstrijdjes gespeeld wat soms de hele dag doorgaat.

Vanmorgen heb ik de auto opgehaald en meteen daarna ben ik een aantal noodzakelijk inkopen gaan doen. Het ziet er namelijk naar uit dat ik eind volgende week wel een huis en meubels heb, maar nog niet de noodzakelijke spullen zoals beddengoed en handdoeken en dat soort zaken. Ik heb dus een set lakens en slopen aangeschaft, een set kussens en een paar handdoeken om de dagen door te komen totdat onze container arriveert.

Verder heb ik nog een tijd met de bank aan de telefoon gehangen want mijn bankpas werkt niet en dat betekent dat ik er geen geld mee kan opnemen. Vervelend genoeg is de bank alleen open op tijden dat een normaal mens op zijn werk zit en dus niet in het weekend en op feestdagen. Ik kon niet via de telefoon geholpen worden en ik moet dus wachten tot aanstaande woensdag om dit opgelost te krijgen...

Een welkome afwisseling op het werk vandaag! We hebben het de laatste weken heel erg druk, en eigenlijk is dat niks bijzonders voor een project met een strakke planning en een scherpe deadline, maar toch was er vandaag tijd vrij gemaakt voor een teambuilding dag.

Zoals ik al eerder had verteld wordt een van onze projecten uitgevoerd door het bedrijf Fluor, wat in hetzelfde gebouw zit als wij, en eigenlijk is dat de reden dat ik nu in Manila werk. De samenwerking met Fluor is nu een paar maanden oud en onze beide managements hadden besloten dat het tijd werd om eens nader kennis te maken met elkaar, en daarom was er vandaag een gezamenlijke teambuilding dag georganiseerd.

Om te beginnen was het voor mij een thuiswedstrijd want het gebeuren vond plaats in het Vivere hotel en ik hoefde vanmorgen dus alleen maar met de lift naar de tweede verdieping naar de grote zaal. Het werd een gezellige dag waarbij ik veel nieuwe mensen heb leren kennen. Uiteraard waren er de onvermijdelijke gezelschapsspelletjes maar het leukste was toch de presentatie over de culturele verschillen tussen “Oost” en “West”.

Iedereen had wel anekdotes over wat ze was overkomen door het onbekend zijn met elkaar’s cultuur, en heel veel was van zowel beide kanten heel herkenbaar. Er werd veel gelachen en je kunt dus wel stellen dat het een heel erg geslaagde dag was!

Het eerste nieuwtje van vandaag is allesbehalve leuk. Vannacht is er iemand vanuit het restaurant van het hotel naar beneden gesprongen, en dat is een slordige dertig verdiepingen. Het was groot nieuws hier want het was blijkbaar de kleinzoon van een voormalige minister-president. Zelf heb ik van de hele consternatie erg weinig gemerkt want het gebeurde vannacht tegen drieën en toen sliep ik uiteraard.

Ik had het zelfs vanmorgen nog niet door toen het restaurant voor het ontbijt gesloten bleek te zijn en we moesten ontbijten in een zaal op de tweede verdieping. Aan het personeel was totaal niet te merken dat er iets bijzonders was gebeurd, en even later was er ook buiten helemaal niks te zien. Een collega op kantoor die in hetzelfde hotel zit moest me vertellen wat er was gebeurd.

Een positiever nieuwtje is dat er al weer wat geregeld is voor het huis, en dat is kabeltelevisie en internet. Even bellen en alles wordt meteen geregeld, het lijkt Nederland wel. Ik heb ook een abonnement geregeld voor mijn iPhone, dat ging ook heel makkelijk, namelijk via de zaak. Eigenlijk kan ik nog geen abonnement krijgen omdat ik nog geen werkvisum heb, maar ik heb inmiddels wel een document dat aangeeft dat ik in de procedure zit en dat is blijkbaar net zo goed. Een meevaller dus want ik zag me voor de komende maanden al veroordeeld tot die afgrijselijke Nokia E5 die ik van mijn werk heb.

Tenslotte nog dat ik afgesproken heb met de garagehouder om aanstaande zaterdag de auto op te gaan halen. O ja, en ik volg via het internet het schip met onze container, dat heeft vandaag de haven van Singapore verlaten en is nu onderweg naar Manila...

Het lijkt er nou toch echt op dat het gaat gebeuren hoor! Ik geef toe dat ik nogal sceptisch was ten aanzien van “ons huis” en dat had te maken met alle problemen die mijn collega’s hadden gehad. Ik geloofde simpelweg niet dat wij wel zonder al te veel problemen en binnen een redelijke tijd een huis zouden vinden. Maar het nieuws van vandaag is erg goed, de afspraak is gemaakt voor de overdracht, volgende week vrijdag de 4e november.

Het meeste van wat er aan het huis moest gebeuren is volgens de laatste berichten vrijwel allemaal gedaan, deze week en in het weekend wordt er de laatste hand aan gelegd en in de loop van de volgende week wordt het dan voor de oplevering ook nog eens helemaal schoongemaakt. Kortom, het ziet er gewoon goed uit!

Enige minpuntje tussen al dat goeie nieuws is onze scheepsvracht want die wordt vrijwel zeker veel te laat afgeleverd. Het schip komt de 30e oktober pas aan in Manila is de verwachting, en omdat er daarna twee feestdagen volgen zal het lossen pas in de loop van de volgende week gebeuren. Daarna duurt het nog minstens zeven dagen voordat de hele zaak is ingeklaard door de douane dus ik verwacht de aflevering pas in de loop van de week na de verhuizing. Misschien nog net op tijd voordat Riet terug is, maar veel hoop heb ik er niet op.

Wat ik vandaag wel ontdekt heb is waar het schip zich nu bevindt. Ik weet dat onze vracht op een containerschip zit met de naam “ACX Crystal” en dat ligt, overigens volgens schema, op dit moment in de haven van Singapore.

Omdat een mens toch moet eten ben ik vanavond maar weer eens afgezakt naar de Union Jack voor wat hier nu al een van mijn lievelingsgerechten is. En nee, het is niet Filippijns maar Schots: ze maken in die pub een verrukkelijke Haggis. En voor degene die niet weten wat Haggis is, het is een schapenmaag of runderdarm gevuld met stukjes hart, long, lever, niervet en havermout.

Er moesten ook nog wat boodschappen worden gedaan want sommige noodzakelijke dagelijkse dingen beginnen op te raken. Veel had ik niet nodig maar waar ik heel erg nieuwsgierig naar ben is wat hetzelfde me in Nederland gekost zou hebben. Weet je wat, als jullie dat nu even voor me uitzoeken en het antwoord naar me toe mailen:

Een zak Chocalate Chip koekjes
Een pakje Oreo’s (meeneem verpakkingen)
Een flinke zak pepermunt snoep
Een bus Nivea Scheerschuim
Een Oral-B tandenborstel
Een tube Colgate Total
Een flesje Nivea Deodorant
Een pakje Schick Quattro Titanium scheermesjes (4+1)

Het hoeft niet precies maar zo’n beetje bij benadering. Als iemand me dat nou even laat weten dan kan ik mooi eens vergelijken met de prijzen van dit soort alledaagse dingen hier.

Vanmorgen ben ik ouderwets door het lint gegaan. En daar had ik dacht ik een heel erg goede reden voor. Meerdere zelfs.

Allereerst kwam het bericht dat onze scheepsvracht zoveel vertraging had dat het schip op 30 oktober pas de haven van Manila binnenloopt. Aangezien de 5e november de geplande verhuisdatum is gaan onze spullen dus nu helemaal never nooit meer op tijd afgeleverd worden en dat geeft een heleboel rompslomp. Zo zal ik voor een paar dagen dus het een en ander moeten gaan kopen om de dagen tot de aflevering door te komen.

En toen kwam het bericht dat het wel tot eind januari of zelfs wel begin maart kan duren voordat de procedure voor het krijgen van een werkvisum is afgerond. Ja, en toen ben ik dus ontploft.

Het niet hebben van een werkvisum betekent dus dat ik geen Filippijns rijbewijs kan aanvragen en ik mag maar drie maanden na aankomst rijden op mijn Internationale rijbewijs. Ook kan ik geen telefoon abonnement voor mijn iPhone regelen want ook daarvoor moet ik een werkvisum hebben. En het mooiste van alles, ik mag het land niet uit totdat de procedure is afgerond...

Ik ben dus meteen begonnen met een aantal emails te versturen, onder andere naar Personeelszaken en naar mijn baas. En die kwam al snel met nieuws wat een stuk beter klonk. Hij zei dat ik gewoon moest reizen wanneer dat nodig was en eventuele problemen met de procedure lekker op te laten lossen door het bedrijf wat alles regelt. Hetzelfde bedrijf dus wat mij vertelde dat ik het land niet uit mag. Het blijkt dus nu dat er maar heel beperkte perioden zijn dat ik niet kan reizen, en omdat dat bedrijf niet precies weet wanneer dat is zeiden ze maar dat ik helemaal niet mag reizen. En voor een Filippijns rijbewijs is er mogelijk ook beter nieuws, want ik heb dan nog wel geen werkvisum, maar wel een bewijs dat het is aangevraagd en dat schijnt ook te gebruiken te zijn.

Niet alles is dus opgelost, maar het ziet er nu voor tenminste een paar dingen wel een heel stuk beter uit.

Vandaag was voor de rugby fans de grote dag, vooral voor die uit Nieuw-Zeeland en Frankrijk. Zoals ik had gezegd is mijn huidige baas half Frans half Amerikaans maar als voormalig rugby speler is hij een fanatieke supporter van het Franse team.

We zaten dus vanmiddag met een heel stel in de behoorlijk volle pub “Union Jack” en we zagen in een zinderende finale hoe Frankrijk op het nippertje en onverdiend verloor van Nieuw-Zeeland. Mijn baas Mike kon er mee leven zei hij maar het moet zuur geweest zijn om te verliezen terwijl het Franse team het beste van het spel had.

Een paar uur later wist ik precies hoe Mike zich voelde. Weliswaar had Feyenoord niet verloren maar een gelijkspel tegen die Amsterdammers terwijl er had moeten worden gewonnen voelt net zo erg. En laat ik het hier maar bij laten want anders moet ik lelijke woorden gaan gebruiken.

Het leven in een hotel lijkt heel luxueus en comfortabel, maar dat is maar schijn. Het is en blijft een hotel en ik kan dus niet wachten tot ik ons ons eigen huis kan intrekken. Niet dat er verder iets mis is met het hotel zelf, dat is prima en de service is uitstekend.

Wat zo langzamerhand wel irritant begint de worden is de overdreven vriendelijkheid van het personeel. Om te beginnen loopt er enorm veel personeel, en soms vraag je je af wat die allemaal doen. Er staat er altijd een bij de ingang om de deur open te doen, die doet verder niets anders. Bij de lift staan er overdag twee om voor je op de knop te drukken, en er lopen er tussendoor ook nog een heleboel rond.

En ze zijn allemaal superbeleefd. Het is de hele dag van letterlijk iedereen die je tegenkomt, “Goodmorning, Sir!”, “How are you, Sir!”, “Have a nice day, Sir”!”. En altijd buitengewoon vriendelijk, nooit met een sacherijnig gezicht. En het maakt niet uit hoe vaak je ze tegenkomt op een dag, het gaat continue door! En niet alleen in het hotel hoor, ook in winkels en in de kroeg, “How are you, Sir!”, “Good afternoon, Sir!”...

Het is uiteraard de training, de Filippino’s zijn zo opgevoed en getraind, dus ze weten niet beter, zo is me door Filippijnse collega’s verteld. Waarschijnlijk is het ook een beetje de Amerikaanse invloed, daar schijnt het hetzelfde te zijn, maar af en toe wordt je er als nuchtere Nederlander helemaal gestoord van.

Toch probeer ik net zo vriendelijk terug te lachen en antwoord terug te geven. Het is tenslotte allemaal goed bedoeld, nietwaar...

Toen we ruim een jaar geleden verhuisden naar Maleisië waren er veel positieve reacties maar toch ook wel wat opgetrokken wenkbrauwen. Waarom verhuisden we in vredesnaam naar zo’n “hokkie bokkie” land? Riet en ik konden er wel om lachen want we waren al eerder in Maleisië geweest en we wisten dus dat Kuala Lumpur een van de modernste steden in Zuid-Oost Azië is, zelfs naar westerse maatstaven.

Toen we begin dit jaar vertelden dat we zouden gaan verhuizen naar de Filippijnen waren de positieve reacties vrijwel allemaal vervangen door de opgetrokken wenkbrauwen en de term “hokkie bokkie land” kwam nog nadrukkelijker naar voren. Want de Filippijnen zijn toch een heel arm land, en het is er toch gevaarlijk?

Ja en nee. De Filippijnen behoren inderdaad tot de armere landen in de wereld en de verschillen tussen arm en rijk zijn hier enorm groot. Ruim drieëndertig procent van de bevolking leeft onder de armoede grens en de meeste daarvan wonen in het zuiden. En daar ligt ook het grootste probleem van het land want daar in het zuiden, op het eiland Mindanao, is een soortement van burgeroorlog aan de gang.

De Filippijnen zijn voor het overgrote deel zwaar Katholiek, maar de bevolking van Mindanao is hoofdzakelijk Moslim. Er is op Mindanao een groep opstandelingen die zich MILF (Moro Islamic Liberation Front) noemt en die, hoe kan het ook anders, een gewapende strijd voeren voor een onafhankelijke Islamitische staat. Deze groepering heeft, mede door de grote armoede, veel steun onder de lokale Islamitische bevolking.

De afgelopen dagen was het daar behoorlijk bal, want er zijn in drie dagen tijd zevenentwintig soldaten en politieagenten vermoord door deze opstandelingen, de meeste in koelen bloede nadat ze waren gevangen genomen. Desondanks heeft de president van de Filippijnen gisteren besloten geen grootschalige oorlog te gaan voeren tegen deze rebellen en te blijven proberen de dialoog aan te gaan.

Voor de mensen die nu ongerust worden over ons, Mindanao is voor buitenlanders inderdaad een “No Go” gebied, maar als je je daar gewoon aan houdt dan is er niks aan de hand. En het ligt negenhonderd kilometer ten zuiden van Manila...

Gisteravond was het weer Quiz Night in de “Union Jack” en hoewel er voor mij wel een tafel was gereserveerd had ik geen team. Riet zit in Nederland en Mappet en Lab waren allebei niet op kantoor vandaag. Gelukkig was er animo genoeg dus het kostte vrijwel geen moeite om een paar andere collega’s op te trommelen.

De eerste die ik vroeg was mijn buurman op kantoor, Fairuz. Mijn collega Brian was op bezoek vanuit KL en het kwartet werd compleet gemaakt door Kail. Aangekomen in de pub bleek Mappet toch gekomen te zijn, en er waren nog drie collega’s die spontaan aanschoven. En zo hadden we dus in ons team een Nederlander, een Engelsman, een Maleisiër, een Chinees en vier Filippina’s. Dat moest wel goed komen dachten we.

En het kwam ook bijna goed. Bijna, want we eindigden weer op een tamelijk roemloze plaats als gedeelde vijfde, maar het moet gezegd dat de verschillen heel klein waren. Zo klein zelfs dat als we niet zo stronteigenwijs waren geweest om vier antwoorden te veranderen die we in eerste instantie goed hadden dan waren we zelfs als tweede geëindigd. Nou ja, volgende week weer een nieuwe kans...

Overigens zie je op de foto de Festival Supermall, gezien vanuit mijn hotelkamer. De “Union Jack” bevindt zich in het middengedeelte op de begane grond.

Ons huis komt steeds dichterbij! Vandaag kreeg ik bericht dat een belangrijke hindernis, het ondertekenen van het contract door mijn werkgever, was genomen en dat houdt in dat het nu alleen nog een kwestie schijnt te zijn van bekrachtiging door een notaris. Mijn telefoontjes gisteren naar een paar mensen binnen het bedrijf hebben dus wel degelijk resultaat gehad!

Ik heb wel, ondanks mijn voornemen om dat niet te doen, uitstel van de overdracht gevraagd. Er zijn namelijk nogal wat onzekere factoren, zoals het op tijd leveren van de meubels en het afleveren van onze zeevracht, dus heb ik toch maar gevraagd of het goed is als ik pas een week later het huis betrek. Dat was geen probleem voor de eigenaar, die ging akkoord met een nieuwe overdrachtsdatum van 5 september.

Dat geeft de diverse leveranciers wat meer tijd en misschien kan ik het zelfs zo regelen dat onze zeevracht tegen die tijd ook klaar is voor aflevering. Er zat wel een “maar” aan en dat was dat ik dan ook ruim een week langer in het hotel moet verblijven. Voor mij persoonlijk geen punt maar dat moest nog even door mijn werkgever worden goedgekeurd want die betaalt dat grapje tenslotte. Gelukkig is ook dat inmiddels geregeld en ligt alles nu dus weer op koers.

Even nog een aardigheidje: voor de ingang van mijn hotel staat een desk met daarop een bord wat aangeeft dat iedereen zijn tas moet laten inspecteren voordat hij of zij naar binnen mag (is mij trouwens nog nooit gevraagd), en een verbodsbord. En met name dat verbodsbord zul je in Nederland dus echt nergens aantreffen. Het is op de foto niet te zien maar eronder staat ook nog aangegeven “No Guns Allowed”...

Ik had vorige week al melding gemaakt van het drama met onze zeevracht, maar het bleek vandaag dat het nog altijd een graadje erger kan. Onze spullen worden hoogst waarschijnlijk al veel te laat afgeleverd omdat ze pas afgelopen zondag zijn verscheept, maar alle hoop dat het misschien nog goed zou komen werd vandaag de grond in geboord. Ik kreeg namelijk bericht dat het schip vertraging heeft vanwege het slechte weer en dat betekent dat de aankomstdatum van 21 oktober dus vrijwel zeker niet gehaald gaat worden.

Dat gaat in de praktijk betekenen dat ik de eerste dagen in het huis (vooropgesteld dat de 28e nog steeds door gaat) dus zonder spullen zit. Dus geen lakens, geen handdoeken, geen pannen, geen bestek en geen borden. En omdat dat nou eenmaal erg lastig is zal het wel weer betekenen dat we deze spullen allemaal moeten gaan aanschaffen ter overbrugging van misschien maar een paar dagen.

Nog een ander probleem is dat mijn bankpas niet meer werkt. De bank was even vergeten te vertellen dat je binnen een bepaalde tijd je pincode moet veranderen, en aangezien er geen enkele aanwijzing komt dat dat moet gebeuren doe je dat dus niet als je het niet weet. De collega met wie ik samen naar de bank was geweest had me al gewaarschuwd, het was hem ook gebeurd en ook hij wist nergens van. Het ligt dus beslist niet aan mijn slechte gehoor!

Maar goed, vanavond ben ik even langs de “Union Jack” gelopen om zeker te stellen dat ik morgenavond een tafel heb voor de Quiz Night. Het bleek allang geregeld, want ik werd welkom geheten met “Hi Mister Willem, you want same table tomorrow?”. Kijk, dat noem ik nou klantvriendelijk.

Eigenlijk wilde ik daarna gelijk weer weg gaan maar mijn Chinese collega Wei Ping zat alleen aan de bar, en dan moet je je af en toe ook sociaal kunnen opstellen, nietwaar...

De auto moest nog steeds worden betaald want we hadden alleen nog maar een kleine aanbetaling gedaan. Dat was genoeg voor het recht tot aankoop maar pas met het betalen van de rest zouden we officieel eigenaar worden. Daarvoor hadden we geld overgemaakt vanuit Nederland en gisteren was dat eindelijk bijgeschreven op onze Pesos rekening.

Vandaag ging ik dus naar de bank om te vragen of ik op korte termijn een flink bedrag in contanten op kon nemen. Dat bleek geen enkel probleem, het kon zelfs meteen, alleen had ik geen zin om met zoveel geld over straat te gaan. Ik sprak dus af op de bank om aan het eind van de middag langs te komen om het geld op te halen, en ik sprak met John, de eigenaar van Calamba Auto Sales, af dat hij zou regelen dat ik opgehaald zou worden en met een auto naar zijn garage zou worden gebracht.

Ondanks dat de chauffeur te laat kwam opdagen was ik nog net voor sluitingstijd bij de bank. Met het geld in een bruine papieren zak (echt waar!) reden we naar Calamba Auto Sales waar allereerst de stapel werd geteld. Dat duurde even, maar nadat alles in orde was bevonden werden de papieren getekend, de verzekering afgesloten en de afspraak gemaakt dat ik de auto volgende week ophaal.

We zijn nu geen miljonair meer maar we hebben wel een auto!

Op de foto hierboven zie je het uitzicht vanuit ons tijdelijke appartement in het Vivére hotel. In het midden zie je het Asian Star gebouw waar ik werk op de 17e verdieping, en op de achtergrond zie je tussen de flats door de wijk Alabang Village waar we gaan wonen.

Het was vandaag een wisselvallige dag, en dat lag nou eens niet aan het weer want dat was fantastisch, volop zon en heet. Het was alleen niet zo erg aan mij besteed want ik was een beetje gammel. Mogelijk heb ik gisteren iets verkeerds gegeten want mijn maag was een beetje opstandig.

Het geplande rugby kijken bij mijn collega Angus ging niet door omdat zijn vrouw al andere afspraken had gemaakt, maar ik was daar dus niet echt rouwig om. Ik ben ook niet naar de “Union Jack” pub geweest om daar te kijken want ik had geen zin om alleen een publiek toilet tot mijn beschikking te hebben...

Eigenlijk ben ik er alleen maar uit geweest om Riet’s verjaardagscadeau te gaan bestellen. Helemaal een verrassing zal het niet zijn want ze weet wat het is maar ik hoop toch dat ze er blij mee is. Denk het wel, aangezien ik verwacht dat ze de komende vier jaar heel veel tijd in de tuin gaat doorbrengen. En nee, het is geen grasmaaier!

Maar ik heb nog meer nuttigs gedaan vandaag. Ik had voor onze gloednieuwe bankrekening telebankieren aangevraagd en de informatie daarvoor was eergisteren per sms binnen gekomen. Vandaag heb ik alles ingesteld en ik kon gelijk constateren dat het geld binnen was wat we de afgelopen week vanuit Nederland en Maleisië hebben overgemaakt. We hebben dus nu eindelijk geld op onze Filippijnse rekening, sterker nog, we zijn miljonair!!

Het zal de meeste Nederlanders waarschijnlijk volledig ontgaan maar als je tussen de Engelsen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders en Fransen zit is er niet aan te ontkomen: het Wereldkampioenschap Rugby is op dit moment aan de gang.

Tijdens het vorige kampioenschap vier jaar geleden zaten we op Sakhalin en daar heb ik Rugby leren waarderen. Een rugby wedstrijd op wereldniveau is meer dan het aankijken waard, en eerlijk gezegd vind ik het vaak leuker om te zien dan een doorsnee voetbalwedstrijd, Er gebeurd simpelweg veel meer in een rugby wedstrijd, het spel gaat veel sneller, en dat eeuwige gezeik en gemekker van voetballers heb je met rugby helemaal niet. In Engeland zeggen ze dan ook, “Football is a sport for gentlemen played by hooligans, rugby is a sport for hooligans played by gentlemen”...

Vandaag was de eerste halve finale tussen Frankrijk en Wales, en gisteren was al tijdens het bowlen besloten om die met z’n allen te gaan bekijken in de Engelse pub de “Union Jack”. Het was vol en luidruchtig, met voor het merendeel Engelsen die allemaal voor de gelegenheid supporter waren van Wales, en daar stond één enkele Franse supporter tegenover: mijn baas, die een geboren Fransman is...

Hij had een geweldig goeie avond, want hoewel Wales geweldig speelde en Frankrijk eigenlijk helemaal niet won Frankrijk toch heel nipt met 9-8. Volgende week zondag spelen ze de finale, en tegen wie dat gaan we morgen zien.

De dag begon met het bericht dat Riet is aangekomen in Nederland. Dat was natuurlijk geen verrassing, maar de rest van de dag was dat wel!

Allereerst stond er bij binnenkomst een gebakje op ieder bureau met een felicitatie kaartje: ons project vierde vandaag zijn tien-jarig jubileum. En daarvoor werd flink uitgepakt. Allereerst was er in de vergaderzaal pal naast mijn werkplek de gelegenheid om een ontbijt te nuttigen, en daarvoor hadden ze zelfs een tijdelijk filiaal van Starbucks neergezet. Een Starbucks! Op een paar meter van mijn werkplek!

En daarmee hield het niet op, de dag was vol van feestelijkheden. Natuurlijk een gedeelte met toespraken maar ook veel leuke evenementen, zoals een video opgenomen op kantoor waarbij iedereen gevraagd was waar hij of zij tien jaar geleden was. Wel frusterend dat er heel wat Filippino’s als antwoord gaven dat ze toen nog op school zaten...

Tussen de middag was er een uitgebreide lunch, ‘s middags een paar spelletjes en de dag werd besloten met een bowlingavond. Tijdens die bowling maakte ik kennis met een nieuwe Nederlandse collega en zijn vrouw die net vandaag in Manila waren aangekomen. En het moet gezegd, met de Filippino’s kun je een feestje bouwen!

En het is nog niet het laatste, zo is ons beloofd, want het Malampaya project is op de Filippijnen van groot belang. Het geleverde gas zorgt voor het grootste deel van de energievoorziening van het eiland Luzon waar ook Manila ligt, en dus krijgt dit jubileum de komende weken veel aandacht in de pers. Ook voor ons als projectteam komen er nog meer festiviteiten aan, en dat is altijd een leuk vooruitzicht!

Ruim voordat we naar Manila verhuisden wisten we al dat we waarschijnlijk een paar weken in een hotel zouden verblijven. We wisten ook al dat als we nog lang getrouwd willen blijven het beter is om dat niet samen te doen. Het was dus al afgesproken dat Riet een paar weken naar Nederland zou gaan, eigenlijk zo gauw we een huis hadden gevonden en meubels hadden gekocht.

Omdat dat inmiddels allemaal geregeld is kan Riet naar huis, en afgelopen weekend hebben we dan ook de tickets geregeld. En vandaag was het dan zover, vanmorgen is ze meteen na het ontbijt met een taxi van het hotel vertrokken naar NAIA, oftewel Ninoy Aquino International Airport, om vandaar naar Nederland te vliegen. Het is wel zo dat de vluchten steeds langer worden, want de reis van Manila naar Amsterdam duurt zo’n veertien uur. Omdat het de eerste keer is dat Riet deze reis gaat maken en omdat ze ook nog alleen moet vliegt ze deze keer Business Class. Zit wel een zeker risico aan natuurlijk, het is iets waar je vrij gemakkelijk aan went...

In ieder geval is ze als alles goed gaat vandaag nog thuis, ze landt vanavond om bij zevenen Nederlandse tijd op Schiphol.

Nou, dit was me het dagje wel! Het begon allemaal met een ontzettende domper toen ik een mailtje kreeg van de verhuizers in Kuala Lumpur. Gisteren had ik geïnformeerd naar de status van het transport van onze spullen om te kijken of alles bezorgd zou kunnen worden op de dag dat we ons huis gaan betrekken. En wat denk je, blijkt dat ons shipment helemaal nog niet is verstuurd!

Alles staat nog opgeslagen in Kuala Lumpur, want “dat hadden we zelf gevraagd”! Ja, stel idioten, natuurlijk hadden we gevraagd om onze spullen op te slaan... NADAT ze naar Manila waren verscheept! Op kantoor kijkt er niemand meer op als er weer iemand achter zijn bureau ontploft vanwege zo’n enorme stupiditeit. Er zijn nogal wat mensen van Kuala Lumpur naar Manila verhuisd de laatste maanden en vrijwel iedereen heeft wel een horror verhaal over wat er is mis gegaan tijdens de verhuizing...

Maar goed, de fout is vandaag nog recht gezet, alles is op transport gezet maar het is natuurlijk maar de vraag of het nu een beetje redelijk op tijd aankomt. En dat geldt ook voor onze meubels, want die worden allemaal speciaal gemaakt en we kregen vandaag daarvan ook bericht, en ook al niet om vrolijk van te worden. De lak die wordt aangebracht moet uiteraard goed uitharden, maar ze weten niet of dat op tijd gaat lukken want het vochtige weer zorgt ervoor dat het uitharden langer duurt.

Het enige goeie nieuws van vandaag was dat alles met het huis nog steeds voorspoedig gaat en de datum van de 29e is nog steeds het uitgangspunt voor onze verhuizing. De vraag is alleen hoe dat dan moet zonder meubels en zonder spullen.

Gelukkig had de dag een heel goed einde. Vorige week waren we bij toeval op woensdagavond in de Engelse pub de “Union Jack” en het bleek daar Quiz Night te zijn. Dat was zo leuk dat we meteen besloten om mee te gaan doen. Ik had twee collegaatjes, Lab en Mappet, uitgenodigd om met Riet en mij een team te vormen, en vanavond deden we voor het eerst echt mee.

Het was erg leuk en heel erg gezellig, en ik heb mijn telefoonnummer afgegeven zodat we vanaf nu iedere week gebeld worden zodat we vooraf een tafel kunnen reserveren. Dat we derde van onderen eindigden mocht de pret niet drukken...

Weer een hoop goed nieuws te melden vandaag! Allereerst het beste nieuws, en dat is dat het contract voor ons huis inmiddels al bij mijn werkgever ligt voor ondertekening. De verhuurders zijn al akkoord en willen zo snel mogelijk beginnen met de wijzigingen die we gevraagd hebben. Morgen is de inspectie van het huis door een onafhankelijk bureau, en hoewel de uitslag daarvan wel een paar dagen duurt verwachten we geen verrassingen en is inmiddels onze verhuisdatum vastgesteld op 29 oktober.

Vanavond hebben we onze nieuwste aankoop gedaan, een bankstel en een verstelbare fauteuil, en daarmee is het plaatje nu zo goed als rond voor wat betreft de meest noodzakelijke dingen.

Riet heeft haar paspoort weer terug en dat betekent dat ze aanstaande donderdag naar Nederland kan reizen. Zonder paspoort is dat toch een groot probleem en het is dus goed dat dat maar weer geregeld is. Ze gaat zich morgen al weer klaar maken voor vertrek en zoveel mogelijk van haar kleren en spulletjes alvast inpakken voor de verhuizing.

Verder is ze al heel veel aan het lezen in het introductie pakket wat we hebben gekregen. Daar zit onder andere een soort “overlevingsgids” in voor nieuwkomers op de Filippijnen. Riet is nu inmiddels al redelijk op de hoogte van wat er allemaal komt kijken bij het in dienst nemen van een Tippi Wan...

Niets is vervelender als je wel geld hebt maar er niet aan kunt komen. Youp van ‘t Hek zou zeggen, “Dat moet ik even uitleggen”, en dat ga ik ook doen. Sinds afgelopen maandag hebben we een bankrekening hier op de Filippijnen, alleen staat er uiteraard nog geen cent op. Dat is lastig want nu moeten we voor ons levensonderhoud dus tappen met onze buitenlandse kaarten en dat kost... precies, geld! Bovendien, de bedragen die je kunt tappen zijn beperkt en soms komt het wel eens voor dat je wat meer geld nodig hebt.

Tot nu toe ging alles voorspoedig want we hebben de meubels die we hebben gekocht allemaal met onze credit card kunnen betalen, en dat was een mooie meevaller. Maar die mazzel hield vandaag op want we wilden een auto kopen, en die moet hier betaald worden met geld. Contant geld.

We hebben het afgelopen weekend nagedacht over de auto die we zaterdag hebben uitgezocht, nog even getwijfeld, toch maar de diesel, of toch maar niet, maar we besloten dat onze eerste keus het toch maar moest gaan worden. Maar omdat hier geldt (met dt), boter bij de vis, zaten we met een probleem want we hebben dus geen geld.

Nou ja, we hebben wel wat, maar alleen in Nederland en Maleisië en niet hier. De vraag was hoe dit het beste kon worden opgelost, en uiteindelijk lukte het Riet vanmiddag en veel makkelijker dan we hadden verwacht. Hoewel collega’s hadden bezworen dat het niet kon kun je dus wel gewoon je Euro’s in een Filippijnse Pesos rekening storten. Daardoor hebben we sinds vanmiddag gelukkig weer de beschikking over de nodige liquide middelen.

En zo zijn we dus sinds vanavond de eigenaar van een grote, dikke, witte Toyota Fortuner, met een 2.7 liter motor. Zijn we ook gelijk van die discussie af wie de grootste zuipschuit in de familie is...

Vandaag was voor ons een speciale dag, ons 30-jarig huwelijksfeest!

Nou was er van feest weinig sprake want we zitten natuurlijk maar met zijn tweetjes in Manila, en verder zou de dag waarschijnlijk ook grotendeels ongemerkt voorbij zijn gegaan als Riet niet een berichtje op haar Facebook pagina had gezet waar we een paar reacties op hebben gekregen. En het weer werkte net als op onze trouwdag dertig jaar geleden ook al niet mee want het was de hele dag regenachtig.

Om de dag toch een beetje een feestelijk tintje te geven zijn we samen naar Makati gegaan, de luxe wijk van Manila, gelegen op een half uurtje van ons hotel met de taxi. Onderweg barstte er een flinke stortbui los, en het bleef ook regenen op een enkele korte droge periode na. Zo moesten we ons bakkie koffie bij Starbucks binnen opdrinken want het terras buiten was net een aquarium...

We verzeilden uiteindelijk toch weer in het Hardrock Café, waar we ons allebei altijd prima op ons gemak voelen en waar het eten en de sfeer altijd goed zijn...

De dag begon regenachtig, maar in de loop van de ochtend werd het droog op een paar spetters na. Die paar spetters maken het altijd spannend want afgelopen week voelden we ook een keer een paar spetters, op nog geen honderd meter van de ingang van het hotel, en waren we verzopen nat toen we de deur bereikten.

Maar we waagden het er toch op, we gingen zonder paraplu en lopend richting Alabang Centre, op korte afstand van het hotel, waar een aantal auto-handelaren zitten, want we moeten tenslotte ook een auto hebben hier. Mijn collega’s hadden een zaak getipt waar ik volgens hen goed zaken zou kunnen doen, en aangekomen bij de zaak zagen we inderdaad al een paar karretjes staan die ons op het eerste gezicht wel bevielen.

Er waren twee auto’s waar ik in eerste instantie naar wilde kijken. De eerste, een Mitsubishi Montero Sport (zeg maar een iets grotere uitgave van de Outlander), was niet voorradig. Maar dat gaf eigenlijk niet, want de gemiddelde vraagprijs voor deze hier zeer populaire auto bleek ruim boven het budget te liggen wat ik van plan was uit te geven.

Mijn andere keus, de Toyota Fortuner, was er wel, en Riet en ik werden spontaan verkikkerd op een schitterende witte. De prijs was redelijk, nog net binnen ons budget, en de auto zag er meer dan prima uit. We hebben er een optie op genomen omdat we er toch nog even over na wilden denken, maar we hebben inmiddels al besloten dat deze het toch maar moet gaan worden...

Het wereldnieuws werd gedomineerd door het overlijden van Steve Jobs. De man zonder wie Ipod’s, iPhone’s en iPad’s niet zouden bestaan is niet meer.

Ons eigen nieuws gaat uiteraard over “ons” huis want de onderhandelingen met de verhuurder zijn al in volle gang. Gisteren heeft onze agent een bod uitgebracht op het huis met een lijstje aan wensen wat we hadden opgesteld, en vandaag kregen we al antwoord dat de verhuurders akkoord zijn gegaan met alles op een paar uitzonderingen na.

Zo hadden we om een extra air conditioning unit gevraagd in de woonkamer maar de verhuurder wees er op dat dat weinig aanhaalt daar en dat er voldoende ventilatie is. Ook de vaatwasser gaat niet door, en dat is hoofdzakelijk omdat dat een ongebruikelijk apparaat is hier op de Filippijnen. Iedereen heeft ten slotte een Tippi Wan die alles afwast... Tenslotte gaan ook de door Riet gevraagde rolgordijnen niet door, we krijgen ze wel maar een ander soort.

Kortom, kleine dingetjes waar wij goed mee kunnen leven en we zijn dan ook akkoord gegaan met het tegenvoorstel. Dit betekent dat er nu een inspectie gaat plaatsvinden van het huis door onze werkgever, en in principe zouden we als de uitkomst daarvan positief is op korte termijn het huurcontract kunnen tekenen. We hopen al heel voorzichtig dat we er misschien zelfs al voor het eind van de maand in kunnen trekken.

En de plannen van Riet om voor een paar weken naar Nederland te gaan zijn ook rond. De tickets zijn vanavond geboekt, ze vertrekt aanstaande donderdag de 13e oktober om elf uur en komt dezelfde dag ‘s avonds om zeven uur aan op Schiphol.

Zoals ik al had verteld was een van de eerste dingen die we deden nadat we waren aangekomen het regelen van een prepaid telefoonkaart. Dat lukte eigenlijk zonder problemen, we hadden op het internet al snel gevonden wat de grootste provider is op de Filippijnen, en daarvan was een winkel in het winkelcentrum wat naast het hotel ligt. De kaart was snel aangeschaft en we waren dus vanaf afgelopen zondag in ieder geval weer bereikbaar.

Ik ben ook gaan kijken voor een abonnement voor mijn iPhone want ik verwachtte geen telefoon “van de zaak” meer te krijgen. Tot mijn verbazing vertelde mijn maat van de IT afdeling me maandag dat ik wel degelijk een zakelijk mobieltje zou krijgen. En ik was nog verbaasder dat die afgelopen dinsdag al op mijn bureau lag.

We hebben dus nu allebei al een Filippijns telefoonnummer en dat betekent dat we weer bereikbaar zijn. Bovendien heb ik ook nog een vaste telefoon op mijn bureau staan. Hier zijn al onze telefoonnummers:

Riet mobiel: +63 929 842 3055
Willem Mobiel: +63 917 820 3460
Willem Werk: +63 2406 4261

Onze tweede dag in Alabang Village begon meteen al goed, het eerste huis was al gelijk een toppertje. En daar bleef het niet bij, er volgen er nog een paar die we zeer de moeite waard vonden. Om twaalf uur ‘s middags hadden we weer acht huizen gezien en wat Riet en mij betrof waren er twee serieuze kandidaten, alleen was het probleem dat we allebei een ander huis het mooist vonden.

Na overleg met onze begeleidster en de agent besloten we de beide huizen nog een keer te bekijken en dan een beslissing te nemen. We gingen eerst naar het huis wat ik het mooist vond, en na deze tweede inspectie ronde besloot Riet spontaan om van haar keuze af te zien en ook voor dit huis te kiezen. Ik drong toch maar aan om ook een tweede bezoek af te leggen bij het huis van haar keuze, en daar ben ik achteraf blij om.

In eerste instantie veranderde Riet namelijk toch van gedachten en koos weer voor haar optie. Ik kon daar op zich mee leven, maar ze kwam er zelf al snel op terug. Hoewel de woonkamer van dit huis fantastisch mooi en ruim was toonde de tweede rondgang door het huis aan dat met name het sanitair toch wel een stuk beter was in “mijn” huis en de tuin een stuk groter en mooier, en dat gaf uiteindelijk de doorslag.

We hebben dus een huis uitgekozen en de procedure is in werking gezet om daar voor het eind van de maand in te kunnen trekken. We zijn blij, maar we weten dat die procedure nog voor allerlei obstakels kan zorgen, we hebben pas meer zekerheid over een week of twee, drie. Desondanks gaan we van het positieve uit en we hebben dus vanavond alvast een bezoek gebracht aan een meubelzaak en daar al het een en ander aangeschaft. Het begin is er dus!

We werden om negen uur vanmorgen in het hotel opgehaald door Heather, onze begeleidster van het bedrijf wat ons hier gaat helpen met het settelen in Manila. Ze had een lijst bij zich van acht huizen die we zouden gaan bekijken, en dat zou de hele ochtend in beslag nemen. We hadden er eigenlijk op gerekend dat we een hele dag bezig zouden zijn maar Heather zei dat dat te veel van het goede zou zijn.

Goed, acht huizen dus vandaag en vol goede moed gingen we in de auto met chauffeur samen met Heather naar Alabang Village, de wijk waar we gaan wonen. Het eerste huis gaf me geen warm gevoel, het tweede ook niet, en ook bij de volgende huizen kon ik nou niet zeggen dat er een tussen zat waar ik mezelf de komende vier jaar zie wonen. Pas bij het zevende huis had ik het gevoel dat dit wel een aardige kandidaat was, en al had Riet wat bedenkingen besloten we toch om dit huis maar op de kandidatenlijst te laten zetten.

Die lijst kan morgenochtend worden uitgebreid, want dan gaan we weer op pad in Alabang Village. Het ziet er naar uit dat we dan wat betere huizen te zien krijgen want mijn collega’s hadden al verteld dat ze de eerste dag alleen maar waardeloze huizen laten zien die al lang leeg staan en die ze aan de straatstenen niet kwijt kunnen. De tweede dag schijnen er beter huizen te worden gepresenteerd, en daar hopen we dus maar op...

Ik werd vanmorgen plotseling wakker en realiseerde me dat het al licht was. Mijn eerste gedachte was dus “Verslapen!” en ik ging dus als een speer mijn bed uit. In het donker kon ik mijn horlogewijzers niet goed onderscheiden maar volgens mij was het half zeven, dus nog net op tijd. In de kamer aangekomen zag ik de klok en daarop was het pas half zes. Snel dus gecontroleerd of dat klopte, en jawel, alle klokken, horloges, computers en telefoons bevestigden dat de wekker gelijk had. O ja, het is op de Filippijnen ruim een uur eerder licht dan in Maleisië...

De ochtend van mijn eerste werkdag was er een van handen schudden (Ben je nu eindelijk definitief hier?) en ondertekenen van arbeidscontracten. Tussen de bedrijven door werd ik ook nog naar een bank gebracht om een rekening te openen. ‘s Middags was ik hoofdzakelijk bezig met het invullen van formulieren voor onze immigratie procedure en tussendoor lukte het ook nog om af en toe wat werk te doen.

De dag van Riet verliep moeizamer. Ze werd om acht uur al gewekt door iemand van het hotel die kwam vragen of ze nog vuile was had. Ze besloot maar te gaan ontbijten toen ze de schoonmaakster bezig zag in de naastgelegen kamer, maar toen ze na een uur terug kwam was onze suite nog steeds niet gedaan. Ze besloot te gaan wandelen, kwam veel later terug en constateerde dat er nog steeds niets was gedaan. Uiteindelijk kwam de schoonmaker dan toch, maar pas halverwege de middag...

Er was goed nieuws over onze luchtvracht, die wordt als het goed is morgen al afgeleverd.

We hebben vandaag van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze omgeving een beetje te verkennen en de eerste dringende zaken te regelen. Hoewel het zowel voor Riet als voor mij niet de eerste keer is dat we in hetzelfde hotel zitten in Manila is de situatie natuurlijk nu heel anders. Konden we tot voor kort vrijblijvend rondkijken, nu is het zaak om te kijken waar de meubelzaken zitten, waar de supermarkten, waar de banken, en noem maar op.

Vlak naast het hotel ligt een gigantisch winkelcentrum, de Festival Supermall (te zien rechts op de foto van gisteren), en daar gingen we heen om in ieder geval pasfoto’s te laten maken die nodig zijn voor onze immigratie procedure. Dat lijkt simpel en de vraag zal ongetwijfeld zijn, “Hadden jullie dat niet in KL al kunnen doen?”, maar het ligt toch iets anders. We hebben namelijk foto’s nodig in twee formaten, 2 bij 2 inch en 1 bij 1 inch. En die formaten zijn totaal afwijkend van de doorsnee pasfoto’s en er was ons dus geadviseerd om dat maar hier te laten doen omdat ze hier bekend zijn met deze vreemde formaten.

Wat we ook hebben geregeld is een prepaid telefoonkaart voor Riet, want het blijkt dat haar Maleise kaart hier toch verbindingsproblemen oplevert. Na alvast wat vooronderzoek gedaan te hebben op het Internet wisten we wat we zochten, en we vonden van de betreffende provider Smart een winkel waar we alles konden regelen. Voor mijn iPhone moet ik ook nog wat regelen maar dat heeft nu minder haast.

Tenslotte hebben we een enorm grote supermarkt verkend en geconstateerd dat de meeste gangbare dingen in Riet’s woorden “geen drol” kosten. Met name op de alcoholische dranken gaan we hier een vermogen besparen ten opzichte van Maleisië...

Morgen is mijn eerste werkdag, en hopelijk voor Riet is het weer dan beter dan vandaag want hoewel de dag heel goed begon trok in de loop van de dag een regenfront over. We zijn dan ook teruglopend van de Mall zeiknat geregend.

Vanmorgen moesten we al vroeg op. Onze vlucht naar de Filippijnen zou om kwart over tien vertrekken en dat betekende dat we uiterlijk kwart over zeven in de taxi naar de luchthaven moesten zitten.

Gelukkig was het vandaag zaterdag en dus rustig op de weg. We waren ruim op tijd, we hoefden alleen nog maar onze bagage (drie volle koffers) af te geven want inchecken hadden we gisteravond al via het Internet gedaan. Omdat we Business Class vlogen konden we gebruik maken van de Lounge van Malaysia Airlines waar we alsnog wat konden eten want we hadden ons ontbijt in het hotel uiteraard maar overgeslagen.

De vlucht zelf verliep zonder problemen maar er was weer eens een tyfoon boven de Filippijnen en dat betekent erg veel turbulentie. Het werd dan ook een nogal onstuimige afdaling en om even over tweeën landden we op de luchthaven na wat er vanaf de grond uit gezien moet hebben als een aangeschoten zeemeeuw...

We werden opgehaald door een taxi van het Vivere Hotel, waar we bij aankomst al werden opgewacht door een hostess die ons naar ons verblijf voor de komende weken bracht. Onze suite op de 17e verdieping heeft een woonkamer, een keukentje, een slaapkamer, een badkamer en zelfs nog een apart zitkamertje. Ruimte genoeg dus en met name de aanwezige kastruimte bleek tot genoegen van Riet ruim voldoende voor al onze kleren.

Er is maar één probleem, en dat is het weer. We verlieten Kuala Lumpur op een stralende zaterdagochtend en we arriveerden in Manila met regen en wind...