Kat in de kom
Het weerbericht gaf vandaag regen aan en in de loop van de dag zag het er ook naar uit dat dat zou gaan gebeuren. De lucht betrok helemaal en er verschenen loodgrijze wolken aan de horizon die langzaam onze kant op schoven. Maar nee hoor, de donkere bewolking ging over ons heen zonder dat er ook maar een druppel regen uit viel. Desondanks zag het er toch wel zo dreigend uit dat we vanavond besloten om bij uitzondering maar eens de auto te nemen om ergens een hapje te gaan eten.
Omdat we toch de auto namen in plaats van te lopen konden we het zoekgebied voor een restaurant uitbreiden en zo kwamen we uit bij de Union Jack Tavern in de Festivall Supermall. Normaal gesproken een van onze favoriete hang-outs maar net te ver om te lopen en dat is jammer want het is een gezellige tent. Vandaag dus geen probleem, tot groot genoegen van Riet want ze hebben daar een van haar favoriete gerechten, kleine loempia'tjes.
Die loempia'tjes zijn eigenlijk een voorgerecht maar wij verbazen ons er iedere keer weer over hoe mensen na zo’n voorgerecht nog trek in een hoofdgerecht kunnen hebben. De bedoeling is dan ook om het niet helemaal alleen op te eten, Filipijnse voorgerechten zijn net als alle andere gerechten bedoeld om te delen. Ik deel ook vrijwel altijd mee in wat Riet eet want die eet nooit alles zelf op.
Vandaag zat ik me na mijn Fish & Chips dan ook te verheugen op nog een loempiaatje achteraf maar ik greep er mooi naast. Riet zat net het laatste loempiaatje naar binnen te schuiven toen ze me verbaasd zag kijken dat alles op was. “Het waren er volgens mij minder dan de vorige keer,” zei ze. Jaja...
Onze kleine monster is ook een grage eter maar ondanks dat ze van echte straatkatten afstamt is ze redelijk selectief. Van blikvoer lust ze maar één soort en dan nog alleen kleine beetjes, kattenbrokjes eet ze zo vlug en zoveel dat ze vaak alles meteen daarna weer uitkotst, en een lekkere gekko die dood op het terras ligt gaat er tussendoor ook nog wel in. En als ze ziet dat ik een bak vla of ijs neem dan neemt ze gelijk naast mij plaats want ze weet dat ze altijd de kom mag uitlikken.
Ach ja, wie is er niet groot geworden met de pan uitlikken? Gaat er niet iemand een cake bakken?
Desert sample
En alweer was het een prachtige dag vandaag, en als ik zeg warm dan zou ik eigenlijk moeten zeggen heet want dat was het. Maar ook vandaag stond er toch weer een stevig windje wat maakte dat het aangenaam aanvoelde.
Dat het heet was bleek wel tijdens mijn gebruikelijke zaterdagochtend-bezoek aan het Alabang Town Center. Op verscheidene plekken zijn daar open pleintjes waar de zon op blakerde en waar geen zuchtje wind stond. Ik loop dan altijd heerlijk door het zonnetje maar dat zul je de Filipino's niet zien doen, die lopen altijd en overal zoveel mogelijk in de schaduw zoals je op de foto kunt zien.
Tot mijn grote genoegen zag ik in de plaatselijke video-winkel dat eindelijk seizoen vier van ":Game of Thrones" hier uit is DVD en die heb ik meteen aangeschaft. Vanmiddag heb ik de eerste twee afleveringen gezien want het was toch te warm om in de tuin te liggen.
Vanavond bij restaurant Outback was de grote vraag zoals iedere week, "Nemen we nog een toetje of niet?". We waren vandaag lekker lang blijven hangen omdat het bier heel best smaakte en we lekker zaten te kletsen dus op een gegeven moment was ons eten al zover gezakt dat er wel een toetje bij kon.
We kozen voor de "Desert Sample", dat zijn twee kleinere versies van toetjes die normaal in een veel groter formaat komen. Om te proberen zeggen ze dan. Nou, wij hadden daar weinig tijd voor nodig...
Niet in het lang...
Ook in het buitenland wordt Koningsdag gevierd, we hebben daarvoor een uitnodiging gekregen van de Nederlandse ambassadeur in Manila. We moesten ons wel eerst opgeven om een uitnodiging te krijgen maar het vooruitzicht van kroketten en bitterballen was voor ons meer dan voldoende.
Eergisteren werd de officiële uitnodiging bij ons bezorgd en er was voor Riet meteen al een kleine teleurstelling. Het kledingadvies wat werd aangegeven was "gepaste kleding" en daar werd nog bij vermeld "geen jeans of korte broek". Dat betekent dat we niet in gala hoeven of zelfs maar in een net pak maar gewoon in een nette broek en overhemd. Zelfs een stropdas is niet verplicht en dat is gezien de huidige temperaturen wel zo aangenaam.
Wat voor Riet jammer is want die was graag in haar lange avondjurk naar het feest gegaan. Ze heeft nu al een tijdje een prachtige blauwe avondjurk in de kast hangen maar er heeft zich nog geen enkele gelegenheid voorgedaan om die te dragen. We hebben in de tussentijd wel de nodige feesten gehad maar het kledingadvies was telkens "casual" of "smart casual" en dan ga je niet in het lang.
We gaan naar het feest met een ander Nederlands stel wat hier ook in de Village woont en we gaan in gepaste kleding genieten van uit Nederland ingevlogen bitterballen. Verse haring kan ook maar dat lussikniet...
Weer effe politiek
Het is een tijdje rustig geweest met betrekking tot de grensgeschillen tussen China en vrijwel alle andere landen rond de Zuid-Chinese Zee maar de laatste twee dagen is er weer de nodige ophef. De Filipijnse regering maakt zich grote zorgen over de nieuw ontstane situatie nu uit satelliet foto’s is gebleken dat China bezig is een aanwezigheid op te bouwen op een aantal eilanden die binnen de territoriale wateren van de Filipijnen vallen.
De president en andere regeringsleiders hebben de mond vol van wat ze noemen een situatie die effect heeft op de hele regio en een schending van het internationale recht, maar de vraag is wat ze er aan kunnen doen. Ze hopen eigenlijk dat de Verenigde Staten zich ermee zullen gaan bemoeien en die hebben inderdaad China al aangesproken op hun territoriale gedrag in de Zuid-Chinese Zee.
De hele situatie is complex zoals op het kaartje te zien is. Midden in de Zuid-Chinese Zee liggen vele eilanden die door de verschillende omringende landen worden geclaimd en op veel van die eilanden rusten meervoudige claims. Dat de situatie nu pas dreigt te escaleren heeft uiteraard alles te maken met de vondsten van olie en gas en natuurlijk de rijke visgronden waar alle aangrenzende landen graag hun vingers op willen leggen.
De Chinezen hebben daarbij het voordeel dat ze militair gezien van weinig van die omringende landen te duchten hebben. De Filipijnen bijvoorbeeld hebben helemaal niets in te brengen tegen de zeemacht die de Chinezen op de been kunnen brengen. En dat is waarschijnlijk ook de reden dat de Filipijnen het eerst door China worden belaagd.
Op dit moment wordt de strijd, afgezien van wat geschillen met waterkanonnen tegen vissersschepen hoofdzakelijk nog gevoerd aan de onderhandelingstafel, maar de Chinezen gaan ondertussen wel gewoon door met hun expansiedrift.
Het eind van dit verhaal is dus nog lang niet in zicht...
Naar de jaarlijkse keuring
Ik krijg altijd ruim van te voren bericht dat het weer tijd is voor mijn verplichte jaarlijkse keuring en omdat ik altijd zorg dat ik daarmee op tijd ben schuift ieder jaar mijn keuring een weekje of wat op. Ik heb het net even nagekeken, drie jaar geleden was de keuring op 23 mei, twee jaar gelden op 8 mei, vorig jaar op 30 april en nu dus al op de 15e april. De keuring is in principe een jaar geldig maar dan zou ik iedere keer op het laatste moment moeten gaan en dat doe ik nou eenmaal nooit.
Vandaag waren we dus weer aan de beurt en ik zeg bewust "we" want Riet ging ook weer mee. Voor haar is de keuring op vrijwillige basis maar ze vindt het wel een prettig idee om zich ieder jaar even na te laten kijken. De keuring vond net als de voorgaande jaren plaats in de Healthway Clinic in het Alabang Town Center en daar gingen Riet en ik dus vanmorgen naar toe, gewapend met een verwijsbriefje van de bedrijfsarts.
Op dat verwijsbriefje stonden alle onderdelen vermeld waarop we gekeurd moesten worden en daar had Riet een groot probleem mee. Vervelend genoeg kwam ze daar pas achter toen we al in de kliniek zaten want ze had zoals gewoonlijk het briefje weer niet van tevoren gelezen. Er stonden namelijk onder andere een uitstrijkje en een stress-test (op een loopband) op. En daar was ze niet van gediend.
Haar humeur was toch al ver onder nul omdat we weer om zeven uur aanwezig moesten zijn en dat vind ze grote flauwekul aangezien de meeste dokters pas tegen negen uur (als je geluk hebt) binnenkomen. Ik snap het wel, dat vroege tijdstip is omdat je nuchter moet zijn voor onder andere de bloedafname, en ja, die lange wachttijden zijn inderdaad erg vervelend. Het briefje met alle nodige onderzoeken was echter de druppel, en uiteraard was alles mijn schuld.
Gelukkig konden we in plaats van op de dokters te wachten buiten de kliniek gaan ontbijten, en dat was volgens onze begeleidster zelfs noodzakelijk voor de stress-testen want die stond ook bij mij op het briefje. We gingen dus naar Starbucks waar langzaam aan het humeur van Riet wat opklaarde dankzij een lekker bakkie koffie en een croissant.
Dat bakkie koffie kreeg alleen voor mij nog een vervelend staartje. Toen na de bloedafname mijn bloeddruk werd gemeten was die een keurige 120-90, maar toen er opnieuw werd gemeten voor de stress-test was het ineens 140-90 en dat vond de verpleegster die de test zou afnemen niet goed. Ze ging bijna uit haar dak toen ze hoorde dat ik koffie bij mijn ontbijt had genomen want dat mag blijkbaar helemaal niet. Ja, wist ik veel, dan hadden ze dat moeten zeggen.
Afijn, ik moest verplicht een kwartier rusten. Daarna kwam ze opnieuw mijn bloeddruk meten en die bleek inderdaad gezakt. Alle elektroden werden op mijn bovenlijf geplakt en ik nam plaats op de loopband. Nog even een keertje meten zei ze, en jawel hoor, 140-100. Ik probeerde me er nog met een grapje vanaf te maken ("Wat had je dan verwacht als er een knappe verpleegster aan mijn lijf zit?") maar het had geen effect. Ze wees resoluut naar de stoel en ik moest weer een kwartier rusten.
Na de dokter geraadpleegd te hebben mocht ik dan toch gaan lopen op de band maar voordat ik de test af had stopte ze ermee. Onder het lopen werd om de zoveel tijd ook mijn bloeddruk weer gemeten en ze vond die veel te hoog worden. De dokter kwam erbij en maar vragen, "Bent U duizelig?", "Voelt U pijn in de benen?", Voelt U pijn op de borst?". Nee, niets van dat alles, ik zit drie keer in de week in de sportschool en daar is dit niks bij!
Dat wordt dus een babbeltje met de bedrijfsarts, al snap ik niet waarom als ze zelf al aangeven dat die koffie de oorzaak was. Na afloop moet ik overigens weer tien minuten rusten en daarna werd nog een keer mijn bloeddruk gemeten. En wat denk je? 120-80...
Riet zat toen nog te wachten op een consult bij de oorarts want ze blijkt vocht achter haar oor te hebben en daar had ze toch wel wat last van. Ze heeft nu medicijnen en ze moet oefeningetjes doen om het vocht weg te krijgen. Oh ja, dat uitstrijkje heeft ze afgezegd en die stress-test, daar maakt ze nog wel een keer een andere afspraak voor. Jaja...
Als nieuw...
Er stond vanmorgen geen auto met chauffeur tot mijn beschikking om mij naar mijn werk te brengen, het zijn barre tijden...
Geintje, zo erg is het nou ook weer niet. Ik had alternatieven zat waaruit ik kon kiezen, ik had een collega kunnen vragen om mij op te pikken, ik had gisteren mijn werk-laptop mee kunnen nemen naar huis om vandaag van thuis uit te werken, of ik kon gaan lopen naar kantoor. Het werd het laatste want dat is prima te doen, het is gezond en het is een mooie wandeling, zoals je kunt zien aan de foto die gemaakt is op dezelfde weg als de foto van gisteren maar dan de andere kant op.
Het enige probleem daarbij is eigenlijk om droog over te komen, en daarmee bedoel ik natuurlijk zonder dat je drijfnat bent van het zweet. Ik was er dan ook vanmorgen helemaal niet rouwig om dat het bewolkt was in plaats van zonnig, maar desondanks was het toch zaak om een Aziatisch tempo te hanteren en niet de gebruikelijke zevenmijls-stappen waarmee ik in Nederland pleeg te wandelen.
De auto werd vanmiddag door Lito opgehaald en daarvoor moest ik gisteravond nog even gauw een “Letter of Authority” regelen, oftewel een officiële brief van mij waarin ik hem toestemming geef om de auto op te halen. Dat klinkt misschien vreemd maar het is hier beslist nodig want anders krijgt Lito de auto beslist niet mee aangezien hij niet als de eigenaar geregistreerd staat.
Maar met de brief was het geen probleem, de auto staat inmiddels weer voor de deur en ziet er weer uit als nieuw. En dat voor amper zes tientjes...
Auto reparatie
Een paar weken geleden heb ik onze verzekeringsman naar de kras op de achterbumper van onze auto laten kijken en aangezien dat door onze all-risk verzekering wordt gedekt heeft hij de boel in beweging gezet. Ik werd doorverwezen naar een autospuiterij waar Lito ondertussen langs is geweest voor een offerte voor de reparatie.
Het bedrag voor de reparatie bleek al heel erg mee te vallen, omgerekend iets meer honderd euro, maar dankzij onderhandeling van de verzekeringsmaatschappij is dat nu gehalveerd tot de helft. Voor dat luttele bedrag wordt de hele bumper opnieuw gespoten, en de verzekeringsmaatschappij springt er nog mooi uit want het reparatiebedrag is nu precies gelijk aan het eigen risico wat ik moet betalen.
Nou ja, het is natuurlijk nog geen geld, ik weet zeker dat je het er in Nederland op geen stukken na voor gedaan krijgt. Onze belangrijkste afweging is dat de auto toch hoogstwaarschijnlijk over een paar maanden in de verkoop moet en dan is het mooi als hij er een beetje mooi bijstaat. En aangezien er verder helemaal niets aan mankeert is zo’n kras toch een smetje, dus dat gaat nu worden opgelost.
Het betekende wel dat ik vanmiddag vanaf kantoor naar huis moest lopen. Qua afstand is dat geen probleem, het is net iets meer dan twee kilometer van deur tot deur, maar met de gemiddelde middagtemperatuur hier wordt het op den duur toch een zompig klusje.
Normaal gesproken kan ik me uitwringen na zo’n wandeling maar vanmiddag viel het nog mee want ik moest een tussenstop maken in het Alabang Town Center. Ik ben even de afspraak voor onze jaarlijkse keuring die door de bedrijfsverpleger voor aanstaande woensdag is gemaakt gaan bevestigen. En dat was maar goed ook want uiteraard wisten ze bij de kliniek weer van niks...
Weer een onvoorzichtige vogel...
Sinds de voor vorig weekend aangekondigde tyfoon besloot om ons links te laten liggen is het weer onveranderlijk geweest met strakblauwe luchten, volop zon, hoge temperaturen maar wel een beetje winderig. En dat terwijl de online weerberichten toch regelmatig iets heel anders aangeven.
Voor vandaag bijvoorbeeld stond er op een website dat het in Muntinlupa gedeeltelijk bewolkt zou zijn met temperaturen van zevenentwintig graden. Ik ben dus maar eens de tuin in gestapt om dat te controleren. Onze thermometer gaf aan dat het eenendertig graden was en dat was in de schaduw, dus dat leek al niet te kloppen. Overigens stond er op de betreffende website wel bij dat de gevoelstemperatuur ondanks het windje zesendertig graden was, maar daar heeft een thermometer toch geen last van?
Een blik op de lucht toonde aan dat ook bij dat “gedeeltelijk bewolkt” vraagtekens konden worden gezet. Alles wat ik kon zien was strakblauwe lucht, alleen aan de horizon in het zuiden zag ik wat kleine schapenwolkjes. Later op de ochtend op weg naar het Alabang Town Center zag ik dat er wel degelijk bewolking was, maar dat was boven de Baai van Manila waar eigenlijk altijd bewolking is en boven het grote meer aan de andere kant van Muntinlupa. Maar boven ons niks dan blauw.
Een mooie dag dus maar niet voor een van de vogeltjes in de tuin. We zagen vanavond onze kat Abby, die normaal gesproken op haar gemak is gesteld, voor haar doen erg enthousiast rondrennen op het terras. Tot afgrijzen van Riet bleek ze weer een vogel te pakken te hebben en ze was nu aan het spelen met het lijkje.
Gelukkig had ik voor Riet vandaag een cadeautje gekocht, ze is vandaag dus niet alleen blij gemaakt met een dooie mus...
Jaarlijks onderzoek
Het is weer bijna tijd voor onze jaarlijkse keuring. Dat wil zeggen, eigenlijk voor mijn jaarlijkse keuring want voor mij is die verplicht, voor Riet deelname op vrijwillige basis. Voor Riet is een borstonderzoek een vast onderdeel van de keuring maar dat laat ze toch al ieder jaar doen nadat er twee jaar een knobbeltje is gevonden.
Gelukkig was het onschuldig maar Riet heeft het voor alle zekerheid toch weg heeft laten halen, en op aanraden van haar dokter laat ze zich nu jaarlijks onderzoeken. Dat kan mooi als onderdeel van de jaarlijkse keuring, alleen heeft Riet deze keer besloten het borstonderzoek niet in de kleine kliniek te laten doen waar we gekeurd worden maar in het St. Luke's Ziekenhuis waar ze twee jaar geleden ook is behandeld. Gisteren is Riet naar het St. Luke's geweest om een ultrasound en een mammogram te laten doen en vandaag gingen we terug om de uitslag daarvan met haar dokter te bespreken.
Riet was best wel zenuwachtig, wat te merken was toen we eerst langs de afdeling voor borstonderzoek moesten om daar de resultaten van het onderzoek op te halen. We moesten in de nogal drukke wachtkamer plaatsnemen om te wachten waarop Riet zich geërgerd afvroeg hoe lang het duurde om een envelop met uitslagen af te geven. Een kwartiertje dus, want dit zijn de Filipijnen en niks gaat hier nou eenmaal vlot.
Daarna moesten we met de uitslagen naar de dokter en daar waren we redelijk snel aan de beurt. Het was nog even schrikken toen de dokter de uitslagen voorlas want er stond een suggestie in om een vervolgonderzoek omdat iets op de foto te zien was maar niet duidelijk genoeg. De dokter bekeek de foto's en vergeleek die met de foto's van vorig jaar die Riet had meegenomen en gelukkig kwam ze tot de conclusie dat het vrijwel zeker niks was.
De dokter deed zelf voor alle zekerheid ook nog een controle maar vond gezien haar bevindingen een vervolgonderzoek niet nodig, Riet hoeft pas volgend jaar weer terug te komen. En ook dat is goed nieuws.
Nog een keer Dirk
Ik kon een grijns niet onderdrukken vanochtend toen ik voordat ik naar mijn werk ging nog gauw even door het Nederlandse nieuws bladerde op de pc. Eén bericht sprong er meteen uit, en hoewel niet eens onverwacht was het voor mij heel goed nieuws.
Als trouwe Feyenoord supporter herinner ik me maar al te goed het tijdperk van K2, het spitsenduo Dirk Kuyt en Salomon Kalou. Het gouden duo zorgde voor heel wat prachtige doelpunten en jammer genoeg alleen niet genoeg overwinningen voor een kampioenschap maar dat lag beslist niet aan hen.
Het zat er natuurlijk dik in dat de beide spitsen niet te behouden waren voor de club waarmee het toen zeker in financieel opzicht helemaal niet goed ging. Het verhaal is bekend, Dirk ging voor een vorstelijk bedrag naar Liverpool en had daarna een bloeiende carrière die afgelopen zomer nog een hoogtepunt kende door zijn onverwacht sterke optreden in het Nederlands elftal tijdens het laatste Wereldkampioenschap.
Dirk maakte toen duidelijk beslist nog niet uitgerangeerd te zijn en een aanwinst voor ieder team waarin hij speelt. En daarom was het heel goed nieuws dat hij besloten heeft om terug te keren naar Feyenoord. Hij zal uiteraard niet helemaal in zijn eentje succes af kunne dwingen maar aan Dirk zal het zeker niet liggen.
Quick Boys 7 zal nog even geduld moeten hebben, ik ben het helemaal eens met de foto in het AD van vanmorgen...
Zweten in de sportschool
Omdat ik toch vandaag vrij was dacht mijn fitness trainer terecht dat ik misschien wel zin had om de training van vandaag niet om half zes vanmiddag te doen maar op een eerder tijdstip. Ik had dat zelf ook la bedacht en was al van plan hem een tekstberichtje te sturen, maar Benjo’s berichtje kwam al eerder dus ik hoefde hem alleen maar te antwoorden dat tien uur ’s ochtends wat mij betreft prima was.
Het is me opgevallen dat veel mensen eerder op de dag gaan sporten want ook afgelopen zondag was het ’s morgens al hartstikke druk terwijl het normaal gesproken tot een uur of tien redelijk rustig is. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met het klimaat in de sportschool van de laatste weken. Het is deze tijd van het jaar altijd al heet omdat de airco’s het niet kunnen bolwerken maar de afgelopen drie weken was het extra erg omdat de grote reclameposters voor de ramen weggehaald zijn. Die hielden direct zonlicht grotendeels tegen maar nu die verwijderd zijn is het niet meer om te harden.
Het was de bedoeling om de ramen te voorzien van een soort zonwerende folie om zo de temperatuur binnen beter onder controle te kunnen houden. Die folie zit er nu eindelijk op maar ik merk nog weinig verschil. Laat ik het zo stellen, waar ik vroeger aan een volle fles en een kleine handdoek voldoende had om een sessie door te komen moet ik nu tussentijds een volle fles bijtanken en mijn handdoekje is na afloop net een natte dweil.
Die overdadige hitte is uiteraard ook van invloed op mijn prestaties, ik heb ook vandaag weer een paar keer tegen mijn trainer moeten zeggen dat het een tandje lager moest. Maar goed, je gaat naar de sportschool om het luie zweet eruit te werken zeggen ze toch? Ik wist alleen niet dat ik zo lui was...
Zwembadzorgen...
Het is ieder jaar hetzelfde, in deze tijd van het jaar heeft ons zwembad extra aandacht nodig want er gaat van alles mis. Ja, luxe problemen inderdaad, want het is nog steeds erg lekker om een zwembad in de tuin te hebben om je effe op te frissen wanneer je dat maar wilt. Maar dan moet het water wel aan bepaalde voorwaarden voldoen.
Allereerst moet het water schoon zijn en het valt in deze tijd van het jaar niet mee om dat zo te houden. Het waait nogal en dat betekent altijd vallende bladeren, en dat maakt er gauw een zootje van in het zwembadwater. Daarnaast is het op dit moment erg warm en dat betekent algengroei. Afgelopen zondag was het water meer groen dan blauw door de alg, iets waar de zwembadman op dit moment zijn handen mee vol heeft.
En dan is het waterniveau ook op dit moment nogal een probleem. Gedurende de regentijd is een zwembad hier zelf-vullend, de stevige buien die regelmatig vallen zorgen ervoor dat het water altijd op het maximale niveau staat of hooguit iets daaronder maar op dit moment heeft het al meer dan twee maanden amper geregend en daalt het water tot onder het minimum niveau.
Dat minimum wordt overigens bepaald door de opening van het pompsysteem, het waterniveau in het zwembad mag niet lager staan dan die opening want anders kunnen we de pomp niet gebruiken en kan het water niet gefilterd worden, met als gevolg dat het nog vuiler wordt.
We hadden de afgelopen week expres niet bijgevuld omdat we op flink wat regen hadden geregend veroorzaakt door de aankomende storm maar die storm kwam niet. Er viel dus amper regen van betekenis en vandaag hebben we dus de tuinslang maar in het water gehangen. Dat zal een aardige waterrekening worden voor deze maand, maar je moet wat over hebben voor een zwembad in je tuin...
Marktplaats.ph
Als we hier gaan vertrekken dan gaan we zeker niet alles meenemen wat we hier hebben. We hebben hier in de loop van de paar jaar dat we hier zijn heel veel spulletjes gekocht om ons huis hier een beetje leuk in te richten maar we zijn van plan veel daarvan te verkopen of weg te geven voordat we hier weggaan. Er is hier een levendige handel in gebruikte spullen want veel expats komen hier net als wij maar tijdelijk en dan kan het handig zijn om spullen over te kopen.
Daarvoor is er zelfs een Facebook pagina genaamd “Manila Expat Market” en als je daar lid van bent (je moet daarvoor uiteraard in Manila wonen) dan kun je daar alles wat je kwijt wilt op te koop aanbieden. Het is zeg maar een soort van besloten marktplaats, en erg handig als je snel een redelijk groot publiek wilt bereiken voor het verkopen van je overbodige spullen.
Het enige probleem is dat met name Filipino’s deze online markt gebruiken voor van alles en nog wat, hoe groot of hoe klein het ook is en enige vorm van schaamte ten opzichte van de aangeboden waar is er totaal niet. Behalve de gebruikelijke advertenties met te koop aangeboden koelkasten, bedden en ander meubilair staan er ook advertenties waarin gebruikte jurken, gebruikte schoenen en de grootst mogelijke rotzooi wordt aangeboden. Gebruikt (en vaak kapot) speelgoed, gekregen bh’s (verkeerde maat), ondergoed, pyjama’s, afgedragen jurken, je kunt het zo gek niet opnoemen of ze bieden het te koop aan.
Het absolute dieptepunt was volgens mij deze week toen er een houten messenblok zonder messen werd aangeboden voor honderdvijftig pesos. Wij zouden dat gewoon weggooien of gebruiken om de open haard mee te stoken. Maar misschien wordt het wel gewoon verkocht en zijn wij wel gek...
Geen klucht...
Wat was het geval, ik had van de twee meiden in mijn team een Wrangler shirt gekregen voor mijn verjaardag. Hartstikke lief, en veel te gek natuurlijk want voor die meiden is dat een duur cadeau, maar er was een klein probleempje met de maat. Ze hadden de grootste maat genomen die er was maar zoals zo vaak hier is dat voor ons Nederlanders nog steeds te klein. Gelukkig hadden ze er al rekening mee gehouden en ik kreeg dan ook de bon zodat ik het shirt kon gaan ruilen.
En alweer, in Nederland is zoiets normaal gesproken een punt maar ik verwachtte hier de nodige rompslomp. Gistermiddag waren Riet en ik in de Festaival Mall voor boodschappen en we konden dus gelijk van de gelegenheid gebruik maken om even langs het warenhuis Robinson’s om het shirt te ruilen. “Geen probleem,” kregen we te horen bij de Customer Service balie en iemand belde daarvandaan naar de afdeling Herenkleding met het verzoek om iemand te sturen.
Na twee keer te horen gekregen te hebben “For a while, Sir” (dat wil zeggen een ogenblik geduld alstublieft, maar we weten inmiddels dat dat kan variëren van een paar minuten tot nooit) was er nog steeds niermand en dat was ook wat we hadden verwacht. Maar de zaak werd voor de verandering eens niet op zijn beloop gelaten, de jongeman van Customer Service ging op onderzoek uit en kwam inderdaad een minuutje later met een verkoper terug.
Die nam ons mee naar de afdeling van de shirts en na enig zoeken vond hij een shirt in een grotere maat, met een iets andere kleur en honderd pesos duurder maar dat vond ik geen probleem. Het shirt paste, en de verkoper vroeg of ik nog meer aankopen te doen had want ik had nog honderd pesos over. Nee, zei ik, ik moet nog honderd pesos betalen. Nee, zei hij, ik had nog honderd pesos tegoed maar dat werd niet in geld uitgekeerd, ik moest er iets bij kopen. Ik wist zeker na het zien van beide prijskaartjes dat ik moest bijbetalen maar ik besloot het zo te laten en zei dat ik die honderd pesos liet zitten.
Dat snapte die verkoper volgens mij niet echt en hij vergeleek voor de vierde keer de prijskaartjes. Eindelijk viel het kwartje (wat valt er tegenwoordig eigenlijk nu er geen kwartjes meer zijn?) en hij concludeerde toch dat ik honderd pesos moest bijbetalen. Wat ik uiteraard deed bij de kassa en zo had ik uiteindelijk onverwacht snel binnen een half uur het shirt geruild.
Volgens Riet was had dat overigens helemaal niks te maken met een plotselinge vlaag van efficiëntie, volgens haar hebben we gewoon ons verwachtingspatroon bijgesteld...
Toch nog een buitje
Zoals gisteren al was voorspeld zijn de gevolgen van de tyfoon “Chedeng” voor ons heel beperkt gebleven. De tyfoon kwam inderdaad vanmorgen “aan land”, wat een slechte vertaling is van de Engels-talige uitdrukking “made landfall” wat eigenlijk veel beter klinkt. Daarna trok de inmiddels tot een tropische depressie gereduceerde storm over Noord-Luzon, ten noorden van Manila, waarbij er de nodige regen viel.
Bij ons zag het er ondanks dat het een bewolkte dag was niet eens naar uit dat we nog regen van betekenis zouden krijgen, en dat kregen we ook niet al werden Riet en ik toch nog verrast door een regenbui aan het eind van de middag. We moesten nog steeds wat kleine boodschappen doen en dat deden we vanmiddag in de Festival Supermall. Nadat we in de Union Jack Tavern nog wat hadden gegeten en naar huis wilden moesten we toch nog rennen naar de auto vanwege de bui die op dat moment viel.
Maar de hoeveelheid regen viel eigenlijk behoorlijk tegen, na een half uurtje minderde de bui tot een miezertje en al snel daarna was het al weer droog. Op zich jammer, want het is overal kurkdroog en een fikse regenbui zou goed geweest zijn voor de gewassen, en ook voor ons zwembad waarin de waterstand al sinds een paar dagen onder het minimum niveau is. We zullen dat dus zelf bij moeten vullen uit de kraan en dat wordt dus een flinke waterrekening...
Nog even een weetje over de tyfoon, we zijn hier nog niet eerder verrast met zo’n storm zo vroeg in het jaar in het noorden van het land. Meestal zitten de vroege stormen in het zuiden en in de loop van het regenseizoen verlegt de gemiddelde koers van de tyfoons zich naar het noorden. Om aan te geven hoe zeldzaam dat is, volgens Pagasa (het Filipijnse KNMI) was de laatste keer dat een tyfoon zo vroeg in het jaar over Noord-Luzon trok in 1967. Die was overigens wel wat ernstiger dan de afgezwakte tyfoon van vandaag want toen vielen er drie slachtoffers.
Voor de Filipijnen was het afzwakken van “Chedeng” een zegen want er was vooraf gevreesd voor een flinke verstoring van de Paasvieringen op Luzon en met name in Manila zelf. Dat viel gelukkig dus allemaal heel erg mee en werd het voor de Filipino’s dus toch een mooie afsluiting van de Holy Week.
Zwarte Zaterdag
Na Goede Vrijdag vandaag dus Zwarte Zaterdag, en de dag werd overduidelijk door iedereen gebruikt om boodschappen te doen, iets wat nodig was omdat de winkels de afgelopen twee dagen voor het overgrote deel dicht waren geweest. Het was dan ook een drukte van belang in het Alabang Town Center en hoewel wij ook wel wat kleine dingetjes nodig hadden besloot ik vanmorgen na een blik op de rijen voor de kassa's om die maar een andere keer in te slaan.
Wat wel nodig was was brood maar dat viel nog niet mee. De twee bakkerswinkels waar ik normaal gesproken naar toe ga waren allebei vanmorgen nog zo goed als leeg en ik moest uitwijken naar een bakkerszaakje bij een van de grote supermarkten om een beetje fatsoenlijk brood te scoren. Riet had een simpele verklaring voor het feit dat de andere twee winkels nog zo goed als leeg waren, volgens haar gingen ze pas bakken op het moment dat de winkels open gingen en dat was vanmorgen om elf uur. Ze heeft hoogstwaarschijnlijk gelijk...
Wat de aankomende tyfoon betreft, daar was lange tijd nog steeds niets van te merken, de dag begon met zon in een strakblauwe lucht.
Toch sloop er in de loop van de middag bewolking binnen en aan het eind van de middag was het helemaal bewolkt. Daar viel overigens nog steeds geen druppel regen uit en afkoelen deed het ook niet, sterker nog, de temperaturen liepen nog een beetje op.
Alle waarschuwingen voor wat betreft de storm zijn voor onze regio ingetrokken en het ziet er naar uit dat we zelfs geen regen gaan krijgen. Toen we vanavond onze gebruikelijke gang maakten naar restaurant Outback namen we daarom na een blik op de bewolkte lucht niet eens een paraplu mee.
Onderweg naar het restaurant lopen we door het Alabang Town Center en kwamen we langs een drakenzaak. En kijk eens wat we daar zagen staan...
Good Friday
Ook Goede Vrijdag was een buitengewoon stille dag, net als gisteren Witte Donderdag. Vrijwel iedereen was ook vandaag vrij en zo goed als alle winkels en restaurants waren gesloten.
Het enige wat bij ons vermeldenswaardig was dat er tijdens het sproeien van het gras weer vogels in de tuin kwamen om te badderen. Ik heb me een poosje doodstil zitten houden op de bank op het terras met mijn camera met telelens in de aanslag en dat leverde het bovenstaande plaatje op.
Het was alweer een schitterend mooie en hete dag en niets wees er op dat er een tyfoon in aankomst is. Wel hielden we de hele dag het weerbericht in de gaten om de stand van zaken omtrent "Chedeng" te volgen. En om iedereen maar meteen gerust te stellen, de berichten werden in de loop van de dag voor onze regio steeds gunstiger.
Allereerst was er het nieuws dat de tyfoon steeds meer in kracht aan het afnemen is en langzaam reduceert tot een tropische storm. Dat kan ook nog vervelend zijn maar uiteraard lang niet zo erg als een tyfoon, om nog maar te zwijgen van een supertyfoon want "Yolanda" is dan wel al bijna anderhalf jaar geleden maar beslist nog niet vergeten.
Het werd zelfs nog beter want ook de koers van storm bleek zich steeds meer naar het noorden verleggen en dat is goed te zien op het kaartje hiernaast. Het blijkt hieruit duidelijk dat als deze voorspelling klopt dat de storm mogelijk zelfs helemaal aan ons voorbijgaat.
De koers van de storm heeft zich zover naar het noorden verlegd dat zo alleen het noordelijke deel van Luzon wordt getroffen en de regio van Metro Manila zelfs buiten de invloedssfeer van het regengebied blijft. We moeten dat nog even afwachten want de storm komt pas in de loop van zaterdagnacht aan land.
Tenslotte kon ik het niet laten om toch nog maar weer een foto uit de krant bij dit bericht te voegen.
Het is tenslotte Goede Vrijdag en dat is de dag waarop veel Filipino's en ook toeristen naar de provincies trekken in de hoop een glimp te kunnen opvangen van een echte kruisiging, en zo te zien werden ze ook dit jaar weer niet teleurgesteld.
De foto hiernaast is niet een opgedoken relikwie van een gebeurtenis die ruim tweeduizend jaar geleden plaatsvond, nee, dit is de Filipijnen anno 2015...
Witte Donderdag
Het is Witte Donderdag vandaag ("Maundy Thursday" op z'n Engels) en dat is niet alleen een vrije dag voor ons maar voor vrijwel iedereen. Daardoor komt het hele openbare leven zo'n beetje tot stilstand, veel winkels en restaurants zijn vandaag dicht en dat is een zeldzaamheid in een land waar zelfs op Kerstdag winkels en restaurants vaak gewoon open zijn.
In de Village was met name vanmorgen goed te merken dat veel personeel vandaag vrij had. Normaal is het vanaf zes uur 's ochtends al druk in de Village van binnenkomend personeel maar vanmorgen was het doodstil op straat, geen personeel wat lopend op weg was naar hun werkplek en het gebruikelijke geknetter van de motorfietsjes ontbrak volledig. Wettelijk is iedereen overigens verplicht om zijn personeel dubbel te betalen als ze vandaag en morgen moeten werken.
Ook wij zitten dit lange weekend zonder personeel, tot groot genoegen van Riet die het wel lekker vindt dat ze een paar dagen ongestoord haar eigen gang kan gaan in haar eigen huis. Dat kostte in het geval van Estela trouwens nog wel wat moeite want die was veel liever hier gebleven. Riet stuurde haar echter gisteren vriendelijk maar resoluut naar huis met de mededeling dat ze Holy Week moest gaan vieren met haar familie, iets waar Estela uiteindelijk schoorvoetend gehoor aan gaf.
Vandaag wordt het nieuws zoals we al hadden verwacht gedomineerd door berichten op de naderende tyfoon en het begint toch wel serieus te worden. Zodanig zelfs dat er vandaag om het uur updates in het nieuws worden doorgegeven over de status. In de loop van de dag bleek gelukkig dat de kracht van de storm al aardig aan het afnemen is al wordt er nog steeds windsnelheden verwacht van 175 kilometer per uur en waarschijnlijk heel veel regen.
De storm ligt nog steeds op ramkoers met Luzon en zal volgens de voorspellingen in de loop van zaterdag onze regio bereiken. Hoe lang het dan duurt voordat de storm voorbij is getrokken is niet bekend, wel dat de huidige verplaatsingssnelheid van het stormfront iets van twintig kilometer per uur is. Er zijn al de nodige waarschuwingen uitgegaan maar voornamelijk nog voor de scheepvaart en de bewoonde gebieden aan de oostkust.
Vandaag was er in ieder geval nog helemaal niks te merken van "Chedeng", zoals de plaatselijke naam van de storm inmiddels luidt. Het was zelfs een bijzonder mooie dag om in de tuin te zitten...
Krantenberichten
De kranten hadden vandaag op de voorpagina een grote foto van een beeldengroep op een heuvel in de buurt van het stadje Ligao, gelegen in een van de meest zuid-oostelijke provincies van Luzon. Het geheel is een tableau van de kruisiging, een onderwerp wat in deze Holy Week even actueel als reëel is want aanstaande vrijdag zullen er weer de nodige Filipino’s zijn die zich aan een kruis laten spijkeren.
Een van die figuren is een reclameborden-maker genaamd Ruben Enaje die zich dit jaar voor de negenentwintigste keer gaat laten kruisigen. En denk niet dat het schijn is of toneelspel, zo'n kruisiging wordt daadwerkelijk uitgevoerd met echte spijkers die door handen en voeten worden gehamerd. Als reden voor zijn negenentwintigste keer gaf de man op dat hij geen opvolger heeft kunnen vinden voor zijn roeping en zich dus genoodzaakt zag het dan zelf maar weer te ondergaan.
Maar het bericht wat meteen de aandacht trekt is dat van de naderende supertyfoon die net over de eilanden van Micronesië is getrokken en daar enorme schade heeft aangericht. Hoewel de storm op dit moment nog ver van ons is verwijderd is volgens de laatste computermodellen de koers recht op Luzon en dus op ons af. De verwachting is dat de storm ons het komende weekend gaat bereiken.
De vraag is hoe krachtig de storm dan nog zal zijn als dat gebeurt. Op dit moment worden er al windsnelheden gemeten van 210 kilometer per uur (ter vergelijking, de zware storm die gisteren over Nederland trok had maximum windsnelheden van 120 kilometer per uur) maar de storm neemt op dit moment nog aan kracht toe. De verwachting is gelukkig wel dat de kracht flink zal afnemen voordat de storm ons zal bereiken.
Het wordt dus een spannende Pasen...
Nieuwbouw...
Toen ik hier vier en een half jaar geleden voor het eerst kwam was ons kantoor behalve aan de voorkant omringt door grasvelden. Daar is in de loop van die paar jaar behoorlijk verandering in gekomen, je kunt wel zeggen dat ze hier op dit moment bouwen tegen de klippen op.
Een groot deel van het grasveld was twee jaar geleden al veranderd in een terrein waarop een grote tent staat voor evenementen met daarachter een parkeerterrein. Even verderop zijn twee grote gebouwen verrezen waarin de kantoren en garages zijn gevestigd van Toyota en Ford, en op dit moment worden er vlak achter ons gebouw twee grote gebouwen neergezet. Die twee gebouwen worden ook al kantoren en afhankelijk van hoe hoog die worden zullen ze het uitzicht aan de achterkant van ons gebouw flink gaan verpesten want ze staan er vlak tegenaan.
Er worden ook nog eens her en der in Alabang grote appartementencomplexen gebouwd en ik kan geen winkelcentrum meer inlopen zonder een paar keer een folder onder mijn neus te krijgen van een van die complexen. Wat ik me echter afvraag is wie er daar nou allemaal in zouden moeten gaan wonen.
Het zal ongetwijfeld de bedoeling zijn om van Alabang en groot zakencentrum te maken en eerlijk gezegd is alles daarvoor wel aanwezig. Er is voldoende ruimte, en het ligt weliswaar ver van het centrum van de stad af maar de verbindingswegen naar het centrum en belangrijker nog naar de luchthaven zijn perfect.
Er wordt dus flink geïnvesteerd in dit deel van de stad, al heb ik wel het idee dat het over een jaartje of wat wel gedaan zal zijn met de relatieve rust die er nu nog heerst. Voor ons maakt dat niet uit want ik ga ervan uit dat wij tegen die tijd allang weg zijn.
Holy Week is begonnen
Gisteren was de eerste dag van Holy Week, of zoals het in het Tagalog heet “Mahál na Araw”, de belangrijkste religieuze gebeurtenis op de Filipijnen. De week voor Pasen, die gisteren begon met Palm Zondag, is voor de Filipijnse bevolking die voor het grootste deel Katholiek is nog een groter feest dan de naar Amerikaans model vercommercialiseerde Kerst.
Veel mensen hebben de hele week vrij en gebruiken deze tijd om met de hele familie bij elkaar te komen, en dat gebeurt dan meestal in de provincie waar van veel mensen in de stad de ouders wonen. Het was dan ook vandaag ongewoon rustig op de weg en het zal de komende week ook opvallend rustig zijn in de stad.
Ons kantoor is op Witte Donderdag en Goede Vrijdag gesloten en dat betekent dus een lekker lang weekend, maar het is niet zo’n goed idee om er op uit te trekken. Alle wegen zullen overvol zijn met reizende mensen en de resorts zitten, ongeacht het feit dat de prijzen overal veel hoger zijn dan normaal, gegarandeerd allemaal overvol. Veel winkels zullen die twee dagen ook gesloten zijn of aangepaste openingstijden hebben.
Tweede Paasdag kennen ze hier niet dus de Holy Week duurt tot en met aanstaande zondag, in Nederland Eerste Paasdag en hier Paas Zondag. Tijd voor rust en bezinning...
Weer Zomertijd
Hoewel het hier officieel zomer is, of zoals ze het hier liever noemen “het hete seizoen” vind ik het persoonlijk allemaal nogal meevallen. Goed, de temperaturen overdag stijgen tot boven de dertig graden maar ik vind het nou niet zo heet dat ik loop te zweten en te puffen. Het is weliswaar behoorlijk warm in de zon maar er staat al weken een stevig windje waarvan ik vind dat het voor de nodige afkoeling zorgt
De Filipino’s zijn het niet met mij eens, iedereen om mij heen klaagt iedereen steen en been over “de hitte” en het straatbeeld wordt gedomineerd door dames met paraplu’s tegen de felle zon. Nou zeg ik altijd dat het mij niet warm genoeg kan zijn, maar dat zeg ik alleen omdat het mij hier niet gauw te warm is. En ik weet waarover ik praat want ik heb een paar jaar geleden een keer een scheepswerf in Abu Dhabi bezocht waar het op het heetst van de dag boven de vijftig graden werd, en dat noem ik echt heet.
Hier vind ik op dit moment de temperatuur heel erg aangenaam, en om eerlijk te zijn hoeft die wind van mij helemaal niet. In vorige jaren was er ook wel wind maar dat was hoofdzakelijk in januari en februari en daarna was het over, maar dit jaar is dat blijkbaar niet het geval. En zoals je weet heb ik een pesthekel aan wind, nog meer dan aan regen, dus van mij hoeft die wind niet al zorgt het voor wat verkoeling.
Vannacht is in Nederland de zomertijd ingegaan en dat betekent dat het tijdsverschil tussen Nederland en de Filipijnen weer een poosje zes uur is in plaats van zeven uur. Daar merken we niet zo heel veel van, alleen op het werk is het gunstig omdat we nu een uur eerder contact kunnen maken met mensen in Europa en dat kan wel eens handig zijn.
Hier doen ze niet aan zomertijd. De Filipino’s reageren meestal verbaasd, “Zomertijd? Wat is dat?”...
Geen jetlag, toch jetlag...
Riet dacht de afgelopen dagen dat ze er redelijk doorheen geslipt was voor wat betreft de jetlag. Ze dacht dat ze alles redelijk onder controle had maar er is nou eenmaal niet zoiets als een medicijn of methode waarmee je jetlag kunt bestrijden en dat bleek ook nu wel weer.
Had ze de eerste twee dagen vrijwel geen last, vannacht heeft ze vrijwel niet geslapen nadat ze om een uur of een na amper een uur slaap wakker werd en ook klaarwakker was. Tegen de ochtend viel ze pas weer in slaap en vandaag was ze de hele dag flink gammel. Rond het middaguur besloot ze "even een dutje" te gaan doen maar ze werd pas tegen half vier weer wakker en ze was nog steeds niet echt uitgeslapen.
Er zijn nog steeds mensen die beweren dat je aan jetlag went, nou geloof het maar niet want het is gewoon niet zo. Je lichaam moet gewoon aanpassen aan een dag en nacht ritme wat in ons geval zeven uur is verschoven en dat kost gewoon een paar dagen. Soms vervelend als je midden in de nacht wakker wordt en niet meer kan slapen maar je moet er gewoon even doorheen.
Vroeger hadden mensen er geen last van als ze van Nederland naar het Verre Oosten reisden, zoals bijvoorbeeld naar Indonesië. Maar ja, wat heb je nou liever, een vliegreis van minder dan een dag en een paar dagen een beetje onregelmatig slapen zoals tegenwoordig, of een zeereis van toentertijd twee tot drie maanden.
Riet heeft trouwens van alles meegebracht om de voorraden weer aan te vullen, zoals Senseo koffiepads en stroopwafels. Met de stroopwafels heb ik al weer wat collega's heel gelukkig gemaakt want die zijn er verzot op. Voor mij waren er een paar cadeautjes voor mijn verjaardag waaronder een heerlijke zak drop.
En als ik zo kijk naar het tempo waarin die zak drop leegraakt betreur ik stiekem het feit dat ik in gemeenschap van goederen ben getrouwd...
Negenenvijftig...
Nou, dat was niet echt een goed begin van mijn verjaardag. De dag was namelijk amper twee minuten oud en ik was in een diepe slaap toen er opeens een wekker af ging. Ik had het kunnen weten, Riet is weer thuis en die heeft natuurlijk zoals gewoonlijk zonder te kijken het alarm van haar wekker geactiveerd, en jawel hoor, twee minuten na middernacht stond dat ding oorverdovend te loeien.
Wij hebben van die wekkers die beginnen met een zacht piepje maar naarmate het langer duurt voordat het alarm wordt uitgeschakeld wordt die piep steeds luider. En aangezien ik nog half slapend geen flauw idee had wat er aan de hand was stond het ding op luchtalarm sterkte voordat ik er bij was en eindelijk het knopje had gevonden. En natuurlijk was ik daarna klaarwakker en duurde het een tijdje voordat ik weer in slaap kon komen.
En dat was niet het enige ongemak van de dag want op het werk klonk tegen tienen opeens ook een luid alarm, met de oproep om zo snel mogelijk het gebouw te verlaten in verband met het afgaan van het brandalarm. Niet via de lift uiteraard maar met de trap, en zoals ik gisteren al opmerkte zitten wij op de zeventiende verdieping dus dat is een aardig eindje naar beneden. Het ging gelukkig ook deze keer weer om een oefening.
Op mijn werk werd ik verder nog verrast door een taart en een cadeautje van de twee meiden in mijn team. Erg leuk, al zal ik met het cadeautje nog wel even terug moeten. Ze hadden namelijk een leuk shirt voor me gekocht maar maatje "M". Dat gaat hem niet worden natuurlijk, maar ze hadden het blijkbaar al een beetje voorzien en aangegeven dat ik eventueel kon gaan ruilen als de maat niet goed was.
Verder verliep mijn verjaardag tamelijk rustig. We verdaagden 's avonds in restaurant Outback omdat de dames van "Outpost" daar een vrijdagavondborrel hadden georganiseerd. Riet had daarover weinig informatie gekregen en toen we binnenkomen bleek waarom, het was gezellig druk maar niemand van "Outpost". nou ja, geen probleem want nu konden we daar in ieder geval met z'n tweetjes lekker een hapje eten.
Zelfs op je pc wordt je door Google op een speciale en persoonlijke manier aan je verjaardag herinnerd! Was me nog nooit eerder opgevallen maar wel leuk.
Roedels
Een mooi voorbeeld van voordringen is het gedrag bij de liften op kantoor. In Nederland is het normaal (en ook logisch lijkt mij) om mensen eerst uit de lift te laten voordat mensen naar binnen gaan. Hier is dat niet, zo gauw de liftdeuren opengaan probeert iedereen zich onmiddellijk naar binnen te wringen zonder rekening te houden met de mensen die naar buiten willen. Nooit handig dus om achterin een volle lift te gaan staan, met name tijdens de lunchpauze.
Als je in het weekend naar een winkelcentrum gaat merk je meteen dat Filipino’s in groepen rondtrekken, en meestal zijn het families. Ze komen zelden of nooit ergens alleen, ze trekken rond in roedels. Stopt er een voor een winkel dan stopt de hele groep en is er meteen een verstopping.
Bij bijvoorbeeld McDonalds en Subway kijk ik altijd eerst naar binnen voordat ik zelf naar binnen ga, want ook daar gaan ze groepsgewijs naar binnen en er is voor de balie altijd een “Wat neem ik, wat neem jij” discussie waar ze rustig de tijd voor nemen. Vuistregel is dat als er meer dan twee mensen voor je zijn dan is het niet de moeite waard om naar binnen te gaan want daar is je lunchpauze niet lang genoeg voor.
En ook op vliegvelden gaat altijd de hele familie mee met wegbrengen en halen. Daar zag ik gisteren weer een mooi voorbeeld van toen er een kwebbelende groep van zeker tien volwassenen en nog een stuk of wat jengelende kinderen voor het glas stonden, net als ik wachtend op naar buiten komende passagiers. Uiteindelijk kwam er één kerel naar buiten waar de hele meute op af stormde. Dagje uit met het hele gezin...
Om nog even op die lift terug te komen, het gebeurt heel vaak dat aan het eind van de lunchpauze er een hele groep op de tweede verdieping instapt want daar is het restaurant. Behalve dat ze net als overal het principe hanteren “Always room for one more” (er kan er altijd nog een bij) is het verschrikkelijk frustrerend dat ze er allemaal op een andere verdieping uit moeten en de lift dus op vrijwel iedere verdieping stopt. En ik moet naar de zeventiende, bijna bovenin...
Riet is weer thuis
Gistermiddag om half twaalf werd Riet opgehaald door een taxi van luchtvaartmaatschappij Emirates en naar Schiphol gebracht waar haar een teleurstelling wachtte. Ze wilde gewoontegetrouw voor vertrek nog een keertje brood met kroketten eten maar wat bleek, Café Amsterdam is er niet meer! De vertrekhal van Schiphol wordt op dit moment grondig verbouwd en het café is blijkbaar als gevolg daarvan of helemaal verdwenen of verplaatst, maar Riet kon het in ieder geval niet meer vinden.
Gelukkig maakte de vlucht naar Dubai veel goed want ze had zich met haar gespaarde Emirates airmiles laten upgraden van Business Class naar First Class. Om even aan te geven hoe decadent dat is, voor het opstijgen krijg je een glas champagne. Dat is in de "gewone" Business Class ook maar daar komen ze na de start niet ook nog eens langs met nog meer champagne ("Dom Perignon", wat dacht je) en kaviaar...
Ook vanaf Dubai naar Manila verliep alles soepel zij het dat het instappen in Dubai altijd nogal chaotisch is omdat het vliegtuig voor het grootste deel vol zit met Filipino’s. Als het boarden begint wordt er altijd omgeroepen dat mensen met een handicap of kleine kinderen het eerst naar voren kunnen komen, maar dan volgt altijd meteen een vloedgolf van Filipino’s die zich zowat naar de ingang van de gate verdringen. Daar worden diegenen die niet kwalificeren en geen Business Class reizen bijna altijd teruggewezen om op hun beurt te wachten maar ze gaan dan niet weg, ze blijven allemaal staan en blokkeren zo de ingang van de gate voor andere passagiers.
In het vliegtuig volgen ook altijd nog meer chaotische taferelen want Filipino’s hebben altijd veel te veel en veel te grote handbagage bij zich. Je zou zeggen dat ze dat toch moeten inleveren maar ze verpakken alles heel slim in plastic tassen van de tax-free shops, want wat je daar koopt mag altijd als handbagage mee. Gelijk een tip dus voor iedereen die hier a-sociaal genoeg voor is.
Vlucht EK332 arriveerde in Manila minder dan een half uur te laat, maar de vertraging was al aangekondigd op de website van Emirates dus Lito en ik waren precies op tijd. Het toestel was zelfs al geland toen ik de aankomsthal binnenkwam, maar desondanks moest ik nog dik een half uur wachten dankzij de trage bagage afhandeling voordat Riet naar buiten kwam.
Onder het wachten bedacht ik me dat het al weer bijna vijf weken geleden was dat ik op precies dezelfde plek op Ans, Joëlle, Martin en Sandra stond te wachten en ik zeg het nog maar eens, wat vliegt de tijd!
Maar vooruit, Riet is dus weer thuis. Ongetwijfeld tot genoegen van onze kat Abby want die zat vanmorgen op de lege plek op het bed echt te kijken van, "Nou, laat dat mens nou maar weer terugkomen, het heeft nou lang genoeg geduurd"...
Allegaartje
Vandaag zomaar wat losse berichtjes van wat me de afgelopen dagen is opgevallen of wat er is gebeurd. Het grappige is namelijk dat ik de afgelopen dagen zoveel kleine dingetjes had waar ik iets over had willen schrijven maar waar het niet van is gekomen, en daarom die ik dan vandaag maar in één bericht.
Laat ik beginnen met afgelopen zaterdag toen ik zoals gewoonlijk naar restaurant Outback ging om wat te eten. Outback is zo'n beetje het enige restaurant waarbij ik dat ook doe als ik alleen ben, om ergens anders in mij eentje te gaan zitten kanen heb ik nooit geen zin in. Maar in Outback ben ik inmiddels wel bekend en naast goed eten hebben ze er lekker koud bier van de tap.
Nou is het grappige dat ik sinds drie weken in Nederland de nodige familie heb die weten hoe het is bij Outback, en zeker de dames herinneren zich nog wel de toetjes. Nadat ik mijn hoofdgerecht op had stuurde ik dus een berichtje via de familie-App met de vraag welk toetje ik zou nemen. Ik kreeg van alle kanten antwoord en bestelde dus maar (wat ik eigenlijk niet van plan was) toch een toetje, waarvan ik natuurlijk even een foto terugstuurde. Leuk toch, even babbelen met de familie in Nederland op een zaterdagavond in Manila!
Nog iets wat is geïnspireerd door familie in Nederland, en door Martin in het bijzonder, is een regelmatig bezoek aan Subway. Voor diegenen die dat niet weten, Subway is een broodjeswinkel maar een waar je broodje helemaal vers wordt klaargemaakt. Je begint met het kiezen van je brood, waarbij je ook moet kiezen hoe groot (6 inch of foot-long). Dan kies je je beleg, waarna je brood met beleg wordt "getoast", daarna kies je je "toppings" (tomaat, sla, augurk en wat dies meer zij), en tenslotte nog wat voor klodder saus je erop wilt.
Het klinkt misschien niet zo smakelijk zoals ik het vertel maar de broodjes zijn altijd heerlijk. Ik snap dus wel dat Martin ook graag een bezoek brengt aan de Subway, ik doe dat tegenwoordig zelf ook en zeker als ik alleen thuis ben is het een uitkomst voor iets te eten tussen de middag. Voor het avondeten had ik trouwens weer lekker een pasta gemaakt afgelopen zondag, en ik had genoeg saus gemaakt zodat ik er gisteravond ook nog van heb kunnen eten. Ik ga dat koken nog leuk vinden ook als ik niet uitkijk.
En tenslotte heb ik Joëlle nog even zitten plagen afgelopen zaterdagochtend. Ik kreeg namelijk een berichtje vrijdagavond dat ze een enorme trek had in een lekker bakkie koffie van de Coffee Bean, en afgelopen zaterdagochtend zat ik daar zoals gewoonlijk weer. En ik kon het niet laten om even een foto van mijn bakkie te maken en die op te sturen.
En zo heb ik dus vandaag eigenlijk tegen mijn gewoonte in een foto met allemaal dingen die ik gegeten en gedronken heb. En nee, ik ben niet van plan daar een gewoonte van te gaan maken...
Voetbal op tv
Ik dacht er gisteren nog net op tijd aan, de voetbalwedstrijd van Feyenoord tegen PSV. Ik verwachtte namelijk dat die wedstrijd door Fox Sport live uitgezonden zou worden en met een beetje mazzel zou ik dat dan hier in Manila gewoon op tv kunnen zien.
Want waar je in Nederland een decoder voor nodig hebt waar je fors voor moet betalen kunnen we hier iedere zondag avond op tv gewoon live Eredivisie voetbal zien. Goed, de beeldkwaliteit is niet bepaald HD maar het is alleszins redelijk. En jawel, voor gisteravond (in Nederland natuurlijk gistermiddag) stond bij Fox Sport Feyenoord-PSV op het programma.
De wedstrijd begon in Nederland om half drie en dat is hier dus half tien in de avond, ik ging er maar weer eens goed voor zitten. En ik werd niet teleurgesteld want het was een spannende wedstrijd met nog een heel best resultaat ook want Feyenoord won, zij het wel op het nippertje, met 2-1.
Vandaag las ik in de kranten dat het volgens alle voetbalgeleerden meer spannend dan goed was geweest en men was niet te spreken over het niveau. Ik weet niet welke wedstrijd zij dan gezien hebben maar ik vond dat er weinig te klagen was, of het moest zijn dat Feyenoord na de totaal onverwachte tegengoal van PSV de kluts kwijtraakte maar op inzet toch de punten in huis wist te houden. "Zeikers hou je altijd" zei mijn moeder wel eens en ze heeft gelijk want ik heb me best vermaakt en ik denk niet dat ik de enige was.
Aan het andere eind van de wereld zien hoe Feyenoord met 2-1 van PSV wint, dat noem ik nou "More fun in the Philippines"...
Nieuwe foto's
Vanmorgen toen ik wakker werd hoorde ik een geluid waarvan ik in eerste instantie dacht dat het de airco was. Ik wist alleen zeker dat ik de airco al had uitgezet in een half wakend moment, en dat klopte ook want het was niet de airco maar regen op het dak. Dat was een geluid wat we al weken niet meer hadden gehoord.
De bui en de daaropvolgende bewolking gedurende de rest van de dag zijn een gevolg van het lagedrukgebied wat onze kant op kwam en ons blijkbaar nu heeft bereikt. Het werd trouwens hoog tijd dat er weer eens een bui ban enige betekenis viel want alles ik kurkdroog, het grasveld naast ons huis wat gedurende de regentijd groen is is al sinds een week of wat helemaal bruin. Of het erg veel verschil gaat maken betwijfel ik want het is bui die ene bui gebleven.
De afgelopen week ben ik na een paar aanmaningen toch maar eens begonnen met het bewerken van de foto's die gemaakt zijn tijdens het bezoek van Ans, Joëlle, Martin en Sandra. Met name van Boracay waren het er nogal wat en die moesten allemaal nog even door de molen, met name de panorama foto's die gemaakt zijn van meerdere aan elkaar geplakte foto's.
Het resultaat is nu op het internet te bekijken via de volgende link:
http://wvdk.nl/cpg/displayimage.php?album=179&pid=16892#top_display_media
De diashow moet nog wel even gestart worden met de startknop in de rechter benedenhoek.
We zijn weer legaal
Dit betekent dat Riet en ik nu weer helemaal legaal in dit land verblijven met alle papieren en toebehoren in orde. Maar jullie hebben toch jullie visa al gekregen zul je misschien zeggen maar dat is maar de helft van het verhaal. Riet en ik hebben de status van "Special non-immigrant" wat betekent dat we hier tijdelijk wonen met een werkvergunning, en daarvoor is een speciaal visum nodig wat naast het stempel in je paspoort samengaat met een zogenaamde ACR kaart.
Voluit heeft het ding ACR I-Card en dat staat voor "Alien Certificate of Registration Identity Card" en het is een identiteitsbewijs op credit card formaat wat je te allen tijde bij je moet hebben. Het visum stempel is in feite alleen om het land in en uit te kunnen reizen, je ACR I-Card is dus eigenlijk je verblijfsvergunning en dus in feite veel belangrijker.
Vandaar dus al het gedoe voor het vertrek van Riet, ze had haar visum stempel wel in haar paspoort maar bij de paspoortcontrole moet je ook altijd de bijbehorende ACR I-Card kunnen laten zien. Om haar reis naar Nederland mogelijk te maken heeft ze daarom een tijdelijke ontheffing gekregen omdat haar kaart nog niet afgeleverd was. Het is dus maar goed dat die ontheffingsbrief is geregeld want als we op die kaart hadden gewacht dan was ze mooi in de problemen gekomen. Die kaart zou binnen twee dagen geleverd worden maar dat is uiteindelijk dus twee weken geworden.
De machine die die kaarten maakt zal wel weer kapot zijn geweest. Of de man die de machine bedient had zijn chicken adobo nog niet op. Of, en dat is veel waarschijnlijker, de ambtenaar die de uitgifte regelt constateerde dat er geen "additionele financiële compensatie" was verstrekt voor onze kaarten en heeft de aanvraag daarom waarschijnlijk twee weken onderop de stapel gelegd.
En nog iets waar ik echt geen moer van begrijp, de aanvragen voor Riet en mij zijn gelijktijdig de deur uit gegaan en tegelijk in behandeling genomen. Onze nieuwe ACR I-Cards hebben dan ook allebei dezelfde uitgiftedatum, maat toch is die van mij geldig tot 24 februari volgend jaar en die van Riet maar tot 21 februari. Een klein verschil weliswaar maar het is weer een mooi staaltje van Filipijnse ambtelijke willekeur.
Cynisch? Ik? Nee hoor, ik woon hier gewoon al drie en een half jaar en ik weet allang hoe het werkt...
