Roedels
donderdag 26 maart 2015
Gisteren schreef ik al over de chaos die Filipijnse passagiers altijd veroorzaken bij de gate doordat ze zich allemaal tegelijk door de deur willen persen zo gauw die opengaat. Dat is geen verschijnsel wat je alleen op luchthavens tegenkomt, het zit gewoon in de aard van de Filipijnen om voor te dringen en dat wordt nog verergerd door het feit dat ze vrijwel nooit alleen zijn maar altijd met groepen tegelijk.
Een mooi voorbeeld van voordringen is het gedrag bij de liften op kantoor. In Nederland is het normaal (en ook logisch lijkt mij) om mensen eerst uit de lift te laten voordat mensen naar binnen gaan. Hier is dat niet, zo gauw de liftdeuren opengaan probeert iedereen zich onmiddellijk naar binnen te wringen zonder rekening te houden met de mensen die naar buiten willen. Nooit handig dus om achterin een volle lift te gaan staan, met name tijdens de lunchpauze.
Als je in het weekend naar een winkelcentrum gaat merk je meteen dat Filipino’s in groepen rondtrekken, en meestal zijn het families. Ze komen zelden of nooit ergens alleen, ze trekken rond in roedels. Stopt er een voor een winkel dan stopt de hele groep en is er meteen een verstopping.
Bij bijvoorbeeld McDonalds en Subway kijk ik altijd eerst naar binnen voordat ik zelf naar binnen ga, want ook daar gaan ze groepsgewijs naar binnen en er is voor de balie altijd een “Wat neem ik, wat neem jij” discussie waar ze rustig de tijd voor nemen. Vuistregel is dat als er meer dan twee mensen voor je zijn dan is het niet de moeite waard om naar binnen te gaan want daar is je lunchpauze niet lang genoeg voor.
En ook op vliegvelden gaat altijd de hele familie mee met wegbrengen en halen. Daar zag ik gisteren weer een mooi voorbeeld van toen er een kwebbelende groep van zeker tien volwassenen en nog een stuk of wat jengelende kinderen voor het glas stonden, net als ik wachtend op naar buiten komende passagiers. Uiteindelijk kwam er één kerel naar buiten waar de hele meute op af stormde. Dagje uit met het hele gezin...
Om nog even op die lift terug te komen, het gebeurt heel vaak dat aan het eind van de lunchpauze er een hele groep op de tweede verdieping instapt want daar is het restaurant. Behalve dat ze net als overal het principe hanteren “Always room for one more” (er kan er altijd nog een bij) is het verschrikkelijk frustrerend dat ze er allemaal op een andere verdieping uit moeten en de lift dus op vrijwel iedere verdieping stopt. En ik moet naar de zeventiende, bijna bovenin...
Een mooi voorbeeld van voordringen is het gedrag bij de liften op kantoor. In Nederland is het normaal (en ook logisch lijkt mij) om mensen eerst uit de lift te laten voordat mensen naar binnen gaan. Hier is dat niet, zo gauw de liftdeuren opengaan probeert iedereen zich onmiddellijk naar binnen te wringen zonder rekening te houden met de mensen die naar buiten willen. Nooit handig dus om achterin een volle lift te gaan staan, met name tijdens de lunchpauze.
Als je in het weekend naar een winkelcentrum gaat merk je meteen dat Filipino’s in groepen rondtrekken, en meestal zijn het families. Ze komen zelden of nooit ergens alleen, ze trekken rond in roedels. Stopt er een voor een winkel dan stopt de hele groep en is er meteen een verstopping.
Bij bijvoorbeeld McDonalds en Subway kijk ik altijd eerst naar binnen voordat ik zelf naar binnen ga, want ook daar gaan ze groepsgewijs naar binnen en er is voor de balie altijd een “Wat neem ik, wat neem jij” discussie waar ze rustig de tijd voor nemen. Vuistregel is dat als er meer dan twee mensen voor je zijn dan is het niet de moeite waard om naar binnen te gaan want daar is je lunchpauze niet lang genoeg voor.
En ook op vliegvelden gaat altijd de hele familie mee met wegbrengen en halen. Daar zag ik gisteren weer een mooi voorbeeld van toen er een kwebbelende groep van zeker tien volwassenen en nog een stuk of wat jengelende kinderen voor het glas stonden, net als ik wachtend op naar buiten komende passagiers. Uiteindelijk kwam er één kerel naar buiten waar de hele meute op af stormde. Dagje uit met het hele gezin...
Om nog even op die lift terug te komen, het gebeurt heel vaak dat aan het eind van de lunchpauze er een hele groep op de tweede verdieping instapt want daar is het restaurant. Behalve dat ze net als overal het principe hanteren “Always room for one more” (er kan er altijd nog een bij) is het verschrikkelijk frustrerend dat ze er allemaal op een andere verdieping uit moeten en de lift dus op vrijwel iedere verdieping stopt. En ik moet naar de zeventiende, bijna bovenin...
