Twee jonge katten in huis is erg gezellig, alleen moesten we toch wel wennen aan de speelsheid van met name de kleine Monster. Vergeleken met onze bezadigde en absoluut niet speelse kat Paula in Nederland is Monster een wervelwind met een energie waar geen einde aan lijkt te komen. Abby, onze andere kat is een stuk bezadigder alhoewel ze samen (als Abby daar zin in heeft) behoorlijk tekeer kunnen gaan.

Abby is duidelijk op haar gemak gesteld. Ze volgt ons waar we ook gaan, en zo gauw we ergens stil staan gaat ze achter ons op de grond liggen. Dat was in het begin wel eens lastig want we stapten regelmatig bijna op haar, maar inmiddels weten we het en kijken dus eerst om. Als ze niet op de grond ligt gaat ze op de vreemdste plaatsen liggen en als ze daar de kans voor krijgt zijn dat de wasbakken in de badkamers...

Riet is trouwens bang dat ze zwanger is want ze wordt de laatste tijd nogal dik. Dat zou merkwaardig zijn aangezien ze toen we haar net hadden is “geholpen”. Zelf denk ik dat het gewoon komt door het goeie leven, ze heeft ruim te eten en is lang niet zo druk als Monster, wat waarschijnlijk tot gevolg heeft dat ze voor een Filippijnse kat aardig aan de maat is. Zeker als je haar vergelijkt met Monster die weliswaar ook groeit maar nog steeds een scharminkel is.

En over dik gesproken, toen we gisteravond voor Riet’s voorlopig laatste diner op Filippijnse bodem bij de Chinees zaten viel het ons op hoeveel dikke mensen, en vooral kinderen, er hier rond lopen. Nou is Alabang zeker niet de armste wijk van Manila en je kunt rustig stellen dat de Filippijnen die hier wonen tot de beter gesitueerden behoren, en dat openbaart zich blijkbaar door veel overgewicht.

Rondkijkend bij de Chinees viel ons eens te meer op dat Filippijnen vaak uit eten gaan met hele families, en dat met name de vrouwen en kinderen ronduit dik zijn. Dikke mannen zie je ook wel maar gek genoeg veel minder. Wat overigens ook opvalt is dat al die dikke kinderen vaak hun “nanny” bij zich hebben, op zich al een teken dat het redelijk welgestelde families zijn. En die nannies zijn dus zonder uitzondering nooit dik, wat niet gek is als je ziet hoe ze de hele tijd achter die vette kinderen aan moeten rennen...

Alabang is een groeiende wijk, en dat merk je onder andere aan de uitbreiding van horeca gelegenheden. Sinds ik hier anderhalf jaar geleden voor het eerst kwam is het aantal grote hotels al uitgebreid van twee naar drie (wat opmerkelijk is want wat komt hier nou aan toeristen) en er komen steeds meer restaurants.

Wij gaan als we uit eten gaan meestal naar het Alabang Town Center (ATC) omdat dat maar een klein kwartiertje lopen is vanaf ons huis. Op zich hebben we daar keus zat want er wordt daar op dit moment flink uitgebreid en het aantal eetgelegenheden is als gevolg daarvan behoorlijk toegenomen. De nieuwe restaurants hebben trouwens allemaal een “buitenlandse” keuken: een Spaans tapas restaurant, een Amerikaanse burgertent (nee, geen McDonalds of Burger King maar een Johnny Rocket), een Chinees, een Vietnamees, een Japanner en er is zelfs een Perzisch restaurant op komst.

De echte Filippijnse eetgelegenheden komen er een beetje bekaaid af maar de Filippijnen staan dan ook niet bekend om hun verfijnde keuken, in tegenstelling tot de rest van Zuid-Oost Azië. Internationaal gezien hadden we echter al een ruime keus want er waren al een Italiaan, een Griek, een Mediterraan (wat dat ook moge zijn), steak restaurants waaronder onze favoriet “Outback”, een Koreaan, een Japanner en diverse tenten voor pizza’s en spareribs. En dan heb ik het alleen nog maar over het ATC zelf want er omheen zit ook nog van alles. Nee, van honger hoef je hier niet om te komen.

Wij houden het ondanks de ruime toch vaak bij dezelfde restaurants omdat we weten dat het er gezellig is en het eten goed. Alleen wat Italiaan betreft lijken we nu toch van ons geloof te gaan vallen. Onze vaste Italiaan in het ATC, “Italianni’s”, heeft pas flink minpunten gescoord bij Riet omdat er nu buiten op het terras niet meer gerookt mag worden. Ja, en dan kunnen we net zo goed naar het iets verderop gelegen restaurant “Mona Lisa” gaan.

Dat hebben we vanavond dan ook gedaan en het is net als de vorige keren dat we er geweest zijn weer heel goed bevallen. Ik denk dat “Italianni’s” ons minder gaat zien dan ze gewend waren...

Ik meld de laatste tijd regelmatig dat het hier in Manila de laatste weken bloedheet is en dat er amper een druppel regen is gevallen in al die weken. Het is hier dan ook wat ze noemen zomer, al verdient dat wel even een uitleg want er wordt niet hetzelfde mee bedoeld als in Nederland. De seizoenen die wij kennen als zomer, herfst, winter en lente komen hier niet als zodanig voor.

De Filippijnen zijn een natie van eilanden verspreid over een gebied van ruim duizend kilometer lang en meer dan zeshonderd kilometer breed. Dit gebied kent vier verschillende klimaatgebieden, die ruwweg van west naar oost verdeeld zijn. Het grootste eiland van de Filippijnen, het eiland Luzon waarop Manila ligt, heeft alle vier de klimaten.

Het meest westelijke gebied, en dat is het stuk waar wij wonen, kent twee seizoenen, een droog seizoen (de zomer dus) van november tot april en een nat seizoen de rest van het jaar. De natste maanden zijn juli, augustus en september. Meer naar het oosten ligt een strook die niet echt een droog seizoen heeft met heel veel regen tussen november en januari. Weer verder naar het oosten ligt een strook met niet echt grote verschillen tussen het droge en het natte seizoen maar met dezelfde regenperioden als wij hebben, en tenslotte de strook langs de oostkust waar de kans op regen het hele jaar aanwezig is.

Merkwaardige verschillen dus op een enkel eiland wat zo ongeveer net zo groot is als Nederland. We zitten hier dus aan het eind van het droge seizoen en gaan we dus de regentijd tegemoet. Dat heeft niet echt grote temperatuur wisselingen tot gevolg want ook in het natte seizoen blijft de dagtemperatuur rond en meestal boven de dertig graden.

Wat ook heel opmerkelijk is, de Filippino’s hebben het niet zo op de “zomer”. Veel te heet, zeggen ze...

Er was vanmorgen een onaangekondigde evacuatie oefening in ons kantoor- gebouw. We hadden er al zo’n vermoeden van dat dat een dezer dagen zou gaan gebeuren want er was al een mailtje rond gegaan dat mensen met lichamelijke ongemakken zich moesten melden voor het geval er een oefening zou komen. En ik was zelfs al op de hoogte voordat de oefening begon want ik was toevallig in gesprek met mijn collega Munawar toen die werd gewaarschuwd dat hij alvast met de lift naar beneden moest gaan. Munawar had zich namelijk vooraf gemeld omdat hij moeilijk loopt vanwege een zwakke knie.

En zelfs als ik dat toevallig niet had opgevangen dan hadden we nog wel geweten dat er wat op handen was want de deuren naar de noodtrap werden vlak daarna zomaar open gezet. En inderdaad, vlak daarna ging de sirene af en moesten we via de trappen naar beneden, met medeneming van alleen je rookmasker en je portemonnee of portefeuille.

Nu zitten wij op de 21e verdieping van het gebouw en dat zijn een heleboel trappen omlaag. Dat is niet eens het grootste probleem, dat is dat er gaandeweg naar beneden een enorme drukte ontstaat in het trappenhuis. Alle verdiepingen die wij passeerden liepen natuurlijk ook leeg en dat stroopt op een trap waar je maar met z’n tweeën naast elkaar kunt lopen hoe dan ook een keer op. Het duurde dan ook ruim tien minuten voordat wij helemaal beneden waren, en daar moesten we ook nog eens met z’n allen door een enkele deur naar buiten.

Omdat iedereen wist dat het om een oefening ging verliep alles tamelijk relaxed en was het buiten in het zonnetje zelfs een gezellige boel. Na het sein “Veilig” na ruim twintig minuten ging iedereen weer naar binnen, maar het duurt dan wel even voordat alle 1300 mensen via de liften weer terug op hun werkplek zijn. Al met al waren we dus ruim een uur zoet met de hele oefening.

Achteraf werden uiteraard conclusies getrokken en die was dat zeker de helft van de mensen bij een echte brand het loodje had gelegd vanwege de file op de trappen...

Ayala Alabang Village is heel anders dan het centrum van Kuala Lumpur, waar ons appartement volledig geïsoleerd was omdat we anders last zouden hebben gehad van het constante lawaai wat je nu eenmaal hebt in een stad. Met name als we op ons balkon zaten kon het wel eens rumoerig zijn, met name vanwege het verkeer, en aangezien op bouwplaatsen het werk tot ‘s avonds heel laat doorging moesten we bij het naar bed gaan alle ramen en deuren sluiten anders hadden we last van het lawaai.

Als we dat maar consequent deden hadden we binnen overigens nergens last van, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat we wel eens wakker werden van een gillend auto alarm in de straat. En zaterdagnacht was het midden in de nacht vaak bal als er een Ferrari of Lamborghini met hoge snelheid en dus brullende motor de naastgelegen Jalan Sultan Ismail als racebaan gebruikte.

Nee, dan Ayala Alabang Village. Hier scheurt ook wel eens een auto door de straat en dat klinkt flink door omdat in dit huis helemaal niks geïsoleerd is en er overal ramen open staan. Maar over het algemeen is het hier heel erg stil, zo stil dat het minste geluid al meteen opvalt. Zo stak Riet onder het eten daarnet haar vinger in de lucht en zei, “Regen!”. En jawel, het geruis van de eerste flinke stortbui in vier weken kwam boven het ruisen van de airco uit.

Het meest opvallend zijn de geluiden ‘s morgens vroeg. Bij het wakker worden om zes uur schijnt vrijwel altijd het zonnetje al naar binnen en horen we buiten vogeltjes fluiten. Helaas horen we ook andere geluiden zoals het geblaf van honden die worden uitgelaten of die de hele nacht buiten hebben gezeten en nu vreten willen. En dan zijn er natuurlijk de motorfietsjes van al het personeel wat in de Village arriveert om aan het werk te gaan.

Er is echter één geluid wat ‘s ochtends luid en duidelijk doorklinkt maar waar ik absoluut geen probleem mee heb: het geluid van overkomende vliegtuigen. Het zijn namelijk niet zomaar vliegtuigen maar ouderwetse propeller kisten die je in Nederland vrijwel niet meer ziet. Waarschijnlijk onderhouden ze een of andere lijndienst want ze komen altijd op vaste tijden over. Zo is er een Beechcraft 45, zoals op de foto, maar van de week zag ik ook een Dakota overkomen.

En dat klinkt een ouwe vliegtuig enthousiast als ik als muziek in de oren...

Het is op het werk nooit echt rustig maar de afgelopen dagen was het wel heel erg druk. Behalve mijn normale werkzaamheden ben ik onder andere bezig met het vullen van een openstaande vacature in mijn team. Dat betekent dat ik sollicitaties moet doornemen en eventueel doorstuur naar Personeelszaken, en nu de eerste selectie er op zit ben ik sollicitatie gesprekken aan het regelen.

Daarnaast zijn er de afgelopen dagen meer collega’s van andere verdiepingen verhuisd naar onze verdieping en dat moest ook allemaal in goeie banen worden geleid. En hoewel dat best wel soepel is gegaan is er altijd wel wat gezeik (“Wat? Hebben we hier niet eens een kleurenprinter?”...). Wel grappig was de opmerking van een net verhuisde Filippijnse collega ten aanzien van de temperatuur op onze verdieping: “Je had gelijk. Dit is de koudste plek op de Filippijnen”. Mijn uitzicht is er overigens wel op vooruit gegaan, kijk maar op de foto, het uitzicht vanaf mijn werkplek.

Het humeur van Riet is de laatste dagen een heel stuk opgeknapt. Ze heeft namelijk zondag een vlucht naar Nederland geboekt, ze vertrekt volgende week dinsdag al. Nu het er naar uitziet dat het afstuderen van Martin later gaat plaatsvinden dan verwacht zijn onze plannen om met de zomer naar Nederland te komen op losse schroeven komen te staan, en Riet had geen zin meer om daar op te wachten. Ze wilde eerst onverwacht in Rijnsburg op de stoep staan volgende week woensdag, maar inmiddels heeft ze het alleen nog niet in “De Rijnsburger” laten zetten (voor zover ik weet) en hoef ik het dus ook niet meer stil te houden. Bij deze dus.

Riet is vandaag met een paar vriendinnen naar een bazaar geweest die iedere maand wordt georganiseerd door de American Women’s Club of the Philippines in het World Trade Center in Manila. De opbrengst voor de bazaar is allemaal voor het goede doel, en daarnaast was het nog hartstikke leuk ook.

Er is uiteraard het een en ander gekocht waaronder een klaptafeltje voor in de tuin. Eigenlijk is het zo’n ontbijttafeltje voor in bed, maar dat maakt niet uit. Verder bestond de oogst uit een paar blouses (uiteraard), een boodschappentas gemaakt van (je gelooft het niet) lege sap verpakkingen, een soort van Kerstkleedje (waar ze sinds haar eerste bezoek aan de Filippijnen al naar op zoek is) en een paar cadeautjes voor.... oh nee, dat mag ik niet zeggen.

Verder was er een apparaat van aardewerk (links op de foto) waar een soort wierook in gaat wat dan de muggen op een afstand zou moeten houden, en een bijzondere lekkernij genaamd somosa’s. Somosa’s (ook op de foto) zijn een soort stevig gekruide kleine pasteitjes gevuld met rundvlees of kip. Het komt uit India maar is heel populair in Zuid-Oost Azië. En wat mij betreft volkomen terecht want ze zijn echt heerlijk!

Riet vond er zelf niet veel aan maar dat had ik na mijn eerste hap al door. Indiaas eten betekent nu eenmaal curry en daar houdt ze niet van...

Hoewel ik met een aantal collega’s pas geleden ben verhuisd van de 17e naar de 21e verdieping van ons kantoorgebouw moesten we vandaag alweer verhuizen. Onze verdieping is in tweeën gedeeld, de oostelijke helft was gereserveerd voor SPEX (wij dus) en de westelijke helft was voor Fluor, het bedrijf wat de hoofdbewoner is van het gebouw. Een van onze project engineers had echter gezien dat onze helft aanzienlijk minder vergaderkamers had en had daarom voorgesteld om te ruilen. Fluor ging daar mee akkoord en voor ons betekende dat dus weer verhuizen.

Een van mijn verantwoordelijkheden als IM/IT Manager is dus ook het zorgen dat bij zo’n verhuizing alles wat betreft computernetwerken en apparatuur geregeld wordt. Dat had ik ook gedaan en ging vrijdag naar huis in de wetenschap dat aan onze kant alles klaar was en dat in het weekend de IT jongens alles zouden omzetten. Grote verrassing vanmorgen bij binnenkomst was dan ook dat er geen flikker was gedaan. Ik kon dus gelijk al aan de bak vanmorgen.

Na een heleboel geregel konden we dan vanmiddag toch over naar onze nieuwe werkplekken, en op de foto zie je hoe mijn team (Fairuz en Cleng op de voorgrond) staan te wachten tot de technische jongens de boel hebben aangesloten. Mijn nieuwe werkplek is helemaal links op de foto bij het raam, maar zoals je ziet is er weinig van het uitzicht te genieten. De dubbele rolgordijnen zijn namelijk vrijwel altijd dicht omdat het anders niet te harden is van de hitte als de zon naar binnen schijnt...

Het was vanmorgen voor het eerst in meer dan drie weken geen stralend blauwe lucht maar bewolkt. Weliswaar geen dichte bewolking, de zon kwam er nog redelijk doorheen maar toch meer bewolking dan we in tijden hebben gezien. De weersvoorspelling voor vandaag maakte gisteren ook melding van een weersverandering want er werd onweer voorspeld. Nou is dat niet zo gek na de drukkende hitte van de afgelopen tijd en alle tuinen snakken naar een flinke stortbui. Het gebeurde echter niet, in de loop van de ochtend verdween de bewolking weer grotendeels en kwam de zon weer tevoorschijn.

We hebben dus alweer een luie zondag grotendeels in de tuin doorgebracht, en daar mopperen we niet over want het kan slechter, nietwaar. Wel begon het in de loop van de middag te waaien en dat was heel verfrissend, al bleef het nog steeds ontzettend warm.

Wat hier het hele jaar niet verandert, wind of geen wind, regen of geen regen, zijn de vallende bladeren. We hebben weliswaar iets wat voor seizoenen doorgaat maar dat is dan niet te vergelijken met Nederland. We hebben geen herfst, maar we hebben wel vallende bladeren en dat beperkt zich niet tot een seizoen maar dat gaat het hele jaar door.

Estela houdt doordeweeks ons straatje en de tuin schoon van afgevallen bladeren maar daar heeft ze heel wat werk aan want je kunt geen dag overslaan. En er vallen niet alleen bladeren, van de palmbomen vallen hele takken naar beneden en dat zijn flinke joekels. En het vervelende is dat vlak voordat ze naar beneden flikkeren ze nog muurvast zitten, dus een bruine tak waarvan je weet dat die gaat vallen is vrijwel niet preventief te verwijderen.

Het groenvuil wordt hier dus niet voor niks dagelijks opgehaald...

Zoals jullie op mijn website kunnen zien staat er op mijn website een teller die het aantal bezoekers bijhoudt. Op dit moment staat die teller bijna op tienduizend, en dat is geteld vanaf het moment dat ik mijn website weer ben begonnen toen het definitief was dat we naar Maleisië zouden gaan verhuizen. In de periode dat we op Sakhalin zaten hield ik ook een weblog bij voor vrienden en familie en andere geïnteresseerden maar daar ben ik mee gestopt toen we weer naar Nederland terug verhuisden.

Met de nieuwe website ben ik dus met een schone lei begonnen en ik heb de teller weer op nul gezet. En nu staat die dus na anderhalf jaar al weer bijna op tienduizend, al heb ik ernstig mijn twijfels hoe accuraat die teller eigenlijk is. Als ik de statistieken bekijk zie ik wel dat ik gemiddeld per dag meer bezoekers heb dan toentertijd op Sakhalin. Het gemiddelde ligt zo ongeveer rond de vijftien en er zijn dagen met uitschieters tot boven de dertig bezoekers per dag.

Die aantallen komen me wel wat hoog voor, of misschien toch niet? Wat wel een groot verschil is met Sakhalin is de plaatsen waar de bezoekers van mijn website zitten. Met mijn Sakhalin site had ik af en toe bezoekers op vreemde plaatsen die al of niet bewust mijn website vonden. In België, Duitsland, Noorwegen, maar ook op Brunei (weet je nog, Cindy?), de USA, en nog wat plaatsen waar ik eigenlijk niemand ken. Dat komt nu vrijwel niet meer voor, maar dat komt volgens Martin door de manier waarop Apple zijn Mobile Me websites heeft opgezet, zoekmachines als Google vinden die niet.

En toch zag ik van de week een bezoeker in de USA die wel degelijk een bot van Google bleek te zijn. Die vindt mijn site dus toch, en wie weet levert dat straks weer exotische bezoekers op. Ik had twee weken terug ook twee weken twee bezoeken vanaf Taipei, maar ik realiseerde me al heel snel dat dat Robin en Chantal zijn geweest tijdens hun tussenlanding tijdens hun vlucht naar huis. De rest van de bezoekers zit allemaal verzameld op het kleine stukje van de kaart wat Nederland aangeeft, behalve die ene op de Filippijnen maar dat is Riet natuurlijk (of ikzelf).

Weinig opwindends dus te melden naar aanleiding van de statistieken, behalve dan natuurlijk de tienduizendste bezoeker. Wie gaat dat worden? Als iemand zich meld (wel met een schermafdrukje als bewijs) krijgt die een cadeautje.

Bij een project zoals ons Malampaya project gaat Shell niet over één nacht ijs en zijn er gaandeweg de ontwikkeling vele punten waarop er gekeken wordt naar de status en of het wel verantwoord is om door te gaan. Er wordt dan gekeken naar de economische haalbaarheid, want dat kan gaandeweg veranderen, naar technische uitvoerbaarheid en jawel, naar de gevolgen voor het milieu.

Het was vandaag weer een mooie dag voor ons Malampaya project want er is weer zo’n mijlpaal te vieren. De afgelopen week is er door een onafhankelijke commissie, bestaande uit mensen van alle drie de partners in ons project (Shell, Chevron en de Filippijnse oliemaatschappij PNOC) onderzoek gedaan naar de status van ons project om te zien of we klaar zijn voor de daadwerkelijke uitvoering. En we zijn (alweer) met vlag en wimpel geslaagd.

Er waren wel wat op en aanmerkingen maar dat waren allemaal kleine dingetjes en ik had de indruk dat die meer waren opgesteld om toch wat te zeiken te hebben dan dat het nu daadwerkelijk aanmerkingen waren. We kregen een dikke pluim en de commissie was met name tevreden over de competentie van het project team. Aan het eind van de vergadering waarin de resultaten werden gepresenteerd kreeg ik dan ook spontaan het Meneer Kaktus gevoel, oftewel “Applaus voor jezelf!”...

Misschien had ik het al wat eerder moeten melden maar ik heb per 1 april weer eens een andere functie gekregen. Nee, het betekent niet dat er wat gaat veranderen, we blijven gewoon hier en ik blijf gewoon doen wat ik nu ook al doe, ik ga er alleen wat meer bij doen.

Het zit zo, de organisatie waartoe ik behoor binnen Shell heeft mij min of meer “verhuurd” aan het Malampaya project waar ik nu voor werk. Die organisatie is weer eens intern gereorganiseerd en ik heb daarbij, zonder dat ik er deze keer wat voor heb hoeven doen, een andere functie gekregen. Ik ben automatisch ingedeeld in de functie van IM/IT Manager, en dat betekent dat ik naast het Information Management werk (IM) ook het werk voor de Information Technology (IT) erbij ga doen.

In de praktijk verandert er weinig want ik deed dat IT werk er eigenlijk al bij omdat er niemand anders in het project was die het deed of kon doen, maar nu ben ik er dus ook officieel voor verantwoordelijk. Dat betekent dat ik me nu dus ook ga bezig houden met zaken als wat voor satelliet schotel er op het schip geplaatst moet gaan worden waarop de werkers worden gehuisvest die het nieuwe platform op zee gaan installeren. En zaken als netwerkbekabeling en hoeveel laptops er besteld moeten worden.

Of ik daar allemaal verstand van heb? Nou, van veel wel maar lang niet van alles. Van telecommunicatie (telefoons en satelliet schotels) heb ik weinig kaas gegeten, maar dat hoeft ook niet. Ik moet alleen zorgen dat het er komt, en dat er mensen geregeld worden die de technische uitwerking gaan doen. Zo heb ik er bijvoorbeeld al voor gezorgd dat een grote vergaderzaal ingericht gaat worden met state-of-the-art apparatuur voor video conferenties. Wist ik ook niks van maar het was gewoon een kwestie van de juiste mensen regelen.

En een belangrijke gebeurtenis voor ons vandaag, onze credit cards zijn vandaag bezorgd! Dat kon eindelijk, zes maanden na de aanvraag, omdat onze verblijfs- vergunning eindelijk rond is. Heel vervelend alleen dat ik al gelijk weer terug kan naar de bank want op de mijne staat mijn naam verkeerd...

Ondanks dat we pas een flinke uitbreiding hebben gekregen van het aantal HD kanalen op de kabel kijken we nog steeds erg weinig naar uitgezonden programma’s. Het is nog steeds hoofdzakelijk films, af en toe sport (al is dat heel erg veel basketbal en erg weinig voetbal), maar toch hoofdzakelijk nog steeds DVD’s.

We zijn een tijdje geleden begonnen aan de seizoenen van “House” die we al een tijdje in huis hebben maar nog nooit hebben gekeken. We hebben inmiddels de seizoenen vier en vijf afgewerkt en zijn nu bezig met seizoen zes. Ik heb voor mezelf seizoen 6 van “Dexter” liggen, meegebracht door Robin uit Nederland, maar daar vindt Riet niks aan dus die kijk ik hoofdzakelijk op zondag als Riet in de tuin ligt.

Wat “House” betreft hebben Riet en ik een klein meningsverschil. Aan het eind van iedere aflevering verschijnt er een heel kort tekenfilmpje van Bad Hat Productions, de maatschappij die de serie produceert. En ik kan er niks aan doen, ik lig iedere keer dat ik het zie weer in een deuk. Riet ziet daar dus beslist de lol niet van in, ze kijkt me altijd een beetje meewarig aan en deelt me vervolgens mee dat ik volslagen kinds aan het worden ben.

Ik snap dat niet hoor, het is toch grappig, of niet?

Riet had vandaag weer een uitje want er werd een lunch georganiseerd door Outpost, de vereniging van Shell voor buitenlandse werknemers waar je als Expat automatisch lid van bent in het land waar je wordt gestationeerd. En de locatie was niet mis, want het gebeuren vond plaats in de Palms Country Club.

Samen met haar vriendin Christine en buurvrouw Nicky ging Riet er vanmorgen naar toe, en blijkbaar was het erg gezellig want ze was om over vieren pas thuis. Baste, dezelfde grote baas als waar ik gisteren de jarigen lunch mee had gevierd, was ook hier aanwezig om een praatje te houden en ook weer net als gisteren waren er wat kleine activiteiten georganiseerd om iedereen bezig te houden. Riet mocht een koekje versieren met icing en de figuren moesten wat over haar karakter vertellen.

Maar afgezien van dat soort dingen was het blijkbaar erg gezellig. En vanwege haar late thuiskomst moesten we vanavond verplicht uit eten want ze had nu geen tijd gehad om boodschappen te doen. Erg vervelend want nu moesten we weer naar dat vervelende Outback restaurant waar ze van die vieze spareribs hebben.

We zitten bij Outback trouwens amper of er wordt al meteen gevraagd of de drankjes weer een San Mig Light en een White Wine moeten zijn. En toen Riet haar gebruikelijke “Beef Tips with Mushrooms” bestelde zei de serveerster al voordat ze het zelf kon zeggen, “Met patat in plaats van rijst”. Je zou bijna gaan denken dat we er wel vaker komen...

Ik heb het al vaker gezegd, de Filippino’s houden wel van een feestje, en ook op het werk hebben we regelmatig wel de een of andere viering. Vandaag was er ook weer een, deze keer alle jarigen van de eerste drie maanden van het hele bedrijf, uitgenodigd door een van de grote bazen zelf. Nou lijkt zo’n gelegenheid op zich altijd wel gezellig maar het wordt door vrijwel al mijn westerse collega’s gemeden. Dat wist ik dus niet toen ik me aanmeldde want als ik alles van te voren geweten had dan had ik me waarschijnlijk ook zoek laten raken.

Het zag er allemaal in eerste instantie helemaal niet slecht uit, een enorme tafel met allemaal lekkere dingen waar het water me van in de mond liep en gezellig babbelen met een paar Filippijnse collega’s. Alleen liep er een een of andere muts rond om de boel te organiseren en die beviel me meteen al niet. Dat zag er echt uit als iemand van “En nu allemaal gezellig meedoen, jongens!”. En ja hoor, ik had gelijk en ik kreeg daar al snel de bevestiging van.

We moesten eerst allemaal een sticker op onze borst plakken met onze naam erop. Nou is dat niet gek, want niet iedereen kent elkaar. Maar er moest zonodig een bijvoeglijk naamwoord aan worden toegevoegd wat je karakter beschreef en wat met dezelfde letter moest beginnen als je voornaam. Ja, kom zeg, de letter “W”? Wat kun je daar nou mee zonder als een idioot over te komen? Ik kreeg wel wat suggesties maar daar kon ik niks mee. “Wild”? Laat me niet lachen. “Wonderful”? Te stom voor woorden. Ik deed het uiteindelijk gewoon zonder. Tenslotte begint het Engelse woord daarvoor met de letter “W” ("Without")…

En we waren er nog niet want we kregen daarna een kaart met een zon erop en daar moest je je naam op schrijven. En daarna moest iedere kaart een rondje rond de tafel maken en iedereen moest er iets aardigs over de eigenaar op schrijven. Volslagen idioterie, aangezien ik zeker de helft van de mensen nog nooit had gezien, laat staan dat ik al een gefundeerde (en bovendien ook aardige) mening over ze had. Om aan te geven hoe idioot zoiets is, op mijn kaart had iemand “Quiet” (stil of rustig) geschreven. Ik, rustig???

En het ging zo nog een poosje door, we moesten ook nog een diepgaand gesprek voeren over de gang van zaken in het bedrijf en onze mening geven over van alles en nog wat. Na afloop kregen we dan nog wel een chocolade Paashaas, maar volgend jaar laat ik dus ook mooi zoek raken...

Het is sinds de dag na het vertrek van Robin en Chantal iedere dag bloedheet geweest en er is geen druppel regen gevallen. De temperaturen lopen nog steeds op tot dik boven de veertig graden in de volle zon en dat heeft ook zijn uitwerking op onze katten. Die zijn liggen letterlijk de hele dag voor jaffa, zoals Abby hier op de foto.

Wijzelf doen trouwens ook niet veel behalve in de tuin liggen en op het terras zitten als het in de tuin te warm wordt. Het is dat er af en toe nog een boodschapje gedaan moet worden, wat dan weer wel even gecombineerd wordt uiteraard met een bezoekje aan Starbucks.

Wat we wel heel veel doen is water drinken, liters per dag. Het kraan water is hier nog wel goed genoeg om je tanden mee te poetsen maar is beslist niet te drinken als je geen last van je ingewanden wilt krijgen. We hebben dan ook een water dispenser zoals dat heet, zo’n ding waar van die grote plastic tonnen met water op gaan. Die tonnen bevatten zo’n vijfentwintig liter drinkwater, en dan zul je zeggen daar kun je een tijdje mee vooruit maar dat valt dus tegen. We verbruiken op dit moment drie van die flessen in minder dan twee weken, dus dat is dik vijf liter per dag.

Het voordell van zo’n ding is dat je lekker koud water hebt, en voor de kosten hoef je het overigens niet te laten want zo’n vijfentwintig liter ton kost 50 pesos. Dat is nog niet eens een Euro...

We komen er de laatste tijd niet zo veel meer als in het begin omdat het eigenlijk net niet op loopafstand is, maar we beschouwen de Union Jack Tavern nog steeds een beetje als onze stamkroeg. En vanavond was daar een feestje want de “Union Jack”, zoals hij kortweg wordt genoemd bestond vandaag vier jaar.

Dat werd gevierd met een speciale avond met onder andere live muziek. We hadden gehoord dat er gereserveerd moest worden maar het bleek niet nodig, het was gewoon wie het eerst komt, het eerst maalt. We arriveerden rond zeven uur en waren nog maar net op tijd want het was bomvol en we hadden zo’n beetje het laatste tafeltje. Verscheidene collega’s van mij waren er ook alleen zat in het begin iedereen een beetje verspreid.

Een van de grote voordelen van de Union Jack is dat ze de hele dag een Engels ontbijt serveren en aangezien ik dat al een tijdje al niet meer op heb besloot ik dat tot afgrijzen van Riet maar weer eens te bestellen. Ik had me vrijwillig opgeworpen als de Bob en was dus de hele avond al veroordeeld tot ice tea, dan vind ik dat ik toch wel het recht heb om onder haar neus worstjes, bacon, gebakken eieren, witte bonen in tomatensaus en gebakken bloedworst te gaan zitten eten, nietwaar...

Het werd mede dankzij een voortreffelijk bandje en live op de tv’s de wedstrijd Liverpool tegen Everton (helaas speelde Dirk Kuyt niet) een ontzettend gezellige avond. En toen we buiten kwamen stond de auto weer helemaal schoon gewassen en in de was gezet ons tegemoet te glimmen. Voor de somma van 170 pesos...

Op mijn verjaardag zijn we naar het Bureau van Immigratie geweest voor de laatste afhandelingen voor onze visa. Een visum voor buitenlanders die op de Filippijnen wonen en werken, al of niet permanent, heet een ACR oftewel een Alien Certificate of Registration. Dat is in feite een bewijs dat je als buitenlander geregistreerd staat op de Filippijnen en is dus eigenlijk je verblijfsvergunning.

Na een procedure van bijna zes maanden was nu het wachten alleen nog op het krijgen van onze ACR I-card, de bij het visum behorende kaart die je altijd bij je moet dragen. En vandaag was het dan eindelijk zover. Vanmorgen kwam de jongedame van het bedrijf wat onze visa moest regelen naar ons kantoor en overhandigde me een grote map met daarin alle papieren die we hadden moeten overleggen, onze paspoorten en jawel, de I-cards.

Die ACR kaart is ontzettend belangrijk want zonder die kaart zijn heel veel dingen als je op de Filippijnen woont erg moeilijk omdat je de status hebt van toerist. In feite mag je zonder een ACR helemaal niet eens werken op de Filippijnen maar dat wordt voor mensen zoals ik toegestaan omdat de aanvraag meteen na aankomst is gestart en procedure nu eenmaal lang duurt.

Wat je onder andere zonder een ACR niet kunt doen is het aanvragen van een credit card, want in tegenstelling tot veel andere landen moet zo’n aanvraag hier worden goedgekeurd door de Filippijnse Nationale Bank en de eerste vereiste is het hebben van een ACR. Ook een Filippijns rijbewijs kun je alleen maar krijgen als je in het bezit bent van een ACR. Dat zijn dus allemaal dingen die ik nu eindelijk kan gaan regelen.

Op het vliegveld gaat ook het een en ander veranderen, want met een ACR kaart krijg je voorrang bij de paspoortcontrole. Daar staat overigens wel tegenover dat we nu in plaats van de 550 Pesos luchthavenbelasting het lieve sommetje van 3000 Pesos per persoon per keer moeten betalen om het land uit komen.

Maar het zij zo, we zijn in ieder geval vanaf vandaag officieel toerist af, we zijn nu Legal Aliens!

Het land staat op zijn kop door een aantal belangrijke politieke gebeurtenissen en daar staan alle kranten hier vol van.

Het eerste nieuws betreft de mogelijke lancering van een raket door Noord-Korea. De National Disaster Risk Reduction and Management Council, zeg maar het Filippijnse orgaan voor rampenbestrijding, heeft Filippino’s en in het bijzonder die in het noorden van Luzon aangeraden om tussen zes en elf ‘s morgens binnenshuis te blijven van 12 tot en met 16 april. De lancering kan op elk van die dagen plaatsvinden, wanneer precies is niet bekend maar wat wel bekend is is de baan van de raket.

Volgens de Noord-Koreanen gaat de tweede trap van de raket afgestoten worden ten noordoosten van Luzon, het eiland waarop Manila ligt. De Filippijnse regering heeft echter weinig vertrouwen in de efficiëntie van de Noord-Koreanen en is bang dat de raket een iets andere koers zal gaan volgen en dat kan betekenen dat de brokstukken van die tweede trap weleens op Luzon neer zouden kunnen komen. De regering maakt zich hier behoorlijk druk over en heeft zelfs het leger al in paraatheid gebracht om eventueel hulp te gaan bieden.

En over het leger gesproken, er is op dit moment een heus politiek incident aan de gang in de Zuid-Chinese Zee. Chinese vissersboten zijn betrapt terwijl ze aan het vissen waren binnen de 200-mijls zone, volgens Internationale normen de grens van een land wat aan een zee ligt. De Filippijnse marine heeft dus meteen een schip van de kustwacht uitgestuurd om de Chinezen op te brengen die zich bevonden bij een eilandengroep op 124 zeemijl ten westen van Luzon.

Het probleem is echter dat China geen enkel Internationaal verdrag aangaande de Zuid-Chinese Zee accepteert en de hele zee, tot aan de kust van de aangrenzende landen aan toe, als Chinees eigendom beschouwd. Volgens China waren de vissers dus helemaal niet in overtreding en ze hebben dan ook meteen twee oorlogsschepen gestuurd om de Chinese vissers te beschermen en de Filippijnse marine tegen te houden. De Filippijnen hebben daarop gereageerd door ook een oorlogsschip naar de plek des onheils te sturen.

Op dit moment is er een status quo waarbij allebei de partijen een afwachtende houding hebben aangenomen en er is inmiddels overleg gaande tussen beide landen om dit conflict diplomatiek op te lossen.

Op maandag sport ik altijd onder begeleiding van een trainer, op zaterdag doe ik op eigen houtje een fitness ronde, maar vandaag is het woensdag en dat betekent na het werk naar de sportschool voor mijn wekelijkse Spinning Class. Voor degenen die geen flauw idee hebben waar ik het over heb, Spinning is een soort van uitputtingsslag op een fietsje. Die fietsjes zien er nogal merkwaardig uit maar als je erop zit is het precies een fiets, alleen zonder de overbodige onderdelen. In de Gold’s Gym waar ik lid van ben hebben we precies dezelfde apparaten als die op het plaatje hierboven. Het begint met het afstellen van het zadel en het stuur, die moeten op de juiste hoogte staan in verhouding tot je lengte. Dan schuif je het zadel totdat je comfortabel zit (voor zover mogelijk op een fiets) en dan kan het feest beginnen.

Onze instructrice is een Filippina van onbestemde leeftijd maar ze heeft een dochter van twaalf dus ze zal ergens in de dertig zijn. Ze heeft altijd een laptop bij zich met muziek die mij altijd de haren ten berge doet rijzen, hoofdzakelijk Kate Perry en high speed verkrachtingen van bekende nummers zoals “Message in a bottle” van de Police. Op de maat van die muziek en na wat stretch oefeningen (allemaal terwijl je al aan het trappen bent) gaat het loos. Uitpuffen is er niet bij, het tempo is voortdurend hoog en er moet voortdurend aan een knop worden gedraaid om de weerstand van het trappen te wisselen. En als klap op de vuurpijl moet je om de haverklap overeind komen op de trappers en dan gaan “rennen”.

Dat gaat zo een klein uurtje door en na afsluitende stretch oefeningen zit het er dan eindelijk op. De eerste keer dat ik het had gedaan kon ik amper meer op mijn benen staan toen ik afstapte, en de moed zonk me in de schoenen toen de instructrice me vertelde dat ze na acht jaar les geven nog steeds bekaf is na iedere les. Lekker dan, dacht ik, maar nu we een paar weken verder zijn merk ik toch duidelijke verbetering en kan ik als ouwe lul heel aardig meekomen.

En tot mijn grote genoegen stapten vandaag een paar jonge gasten die voor het eerst waren halverwege af omdat ze het te zwaar vonden...

Met een maandaggevoel naar het werk terwijl het toch al dinsdag is, kijk dat schiet tenminste op. Het was wel weer even wennen vanmorgen om weer vroeg op te staan. Mijn werkdag begint dan wel officieel pas om acht uur maar ik moet rond zeven uur toch wel bij het kantoor zijn want anders heb ik geen plek meer in de parkeergarage. Het was ook weer even wennen aan de verkeersdrukte na de relatieve rust van de afgelopen dagen. Het was een beetje als Nederland op de tweede januari, alleen heb ik op die dag nog nooit de zon gezien op het moment dat ik naar mijn werk ging.

Werk went altijd veel gauwer dan vrije dagen die altijd om zijn voor je er erg in hebt. Je zit al gauw weer in je ritme en dat was vandaag niet anders, mede dankzij het feit dat we de hele ochtend in een bijeenkomst zaten met presentaties over kwaliteit. Na kostenbeheersing en besparing is dit blijkbaar het nieuwe modewoord en daar moesten we door deze bijeenkomst allemaal van op de hoogte gebracht worden. Op zich was er met de boodschap zelf niks mis, want er werd ons verteld dat het leveren van kwaliteitswerk op alle fronten prioriteit zal krijgen. De doelstelling is dat door het leveren van betere kwaliteit ongelukken zoals met het boorplatform in de Golf van Mexico vorig jaar niet bij ons zullen gebeuren.

Blijkbaar is iedereen zich de pleuris geschrokken van het feit dat dat ongeluk, wat BP het lieve sommetje van vijf miljard dollar heeft gekost, veroorzaakt werd door het gebruik van slechte kwaliteit cement om een boorput af te dichten. Het kon er wel mee door dachten ze en bespaarden zo 128.000 dollar. Nou, we kunnen wel stellen dat dat een hele slechte keuze is geweest.

Op zich dus een goeie boodschap maar of het nou in de praktijk ook allemaal zo zal gaan gebeuren is voor mij een hele grote vraag. Je kunt nou eenmaal geen topkwaliteit afdwingen zonder hogere kosten, en we weten allemaal wat er gebeurt als er een keuze gemaakt moet worden tussen meer geld in de knip of topkwaliteit.

Of is dit nou weer mijn pure Hollandse nuchterheid die me parten speelt?

Vandaag was alweer de laatste dag van mijn vijf vrije dagen en dat betekent ook dat Holy Week nu ten einde is, morgen gaat iedereen weer aan het werk. Veel hebben we ook vandaag weer niet gedaan. Zelfs in de tuin liggen ging niet want de tuinman was vanmorgen gewoon op komen draven. Niet iedereen op de Filippijnen heeft de luxe van vijf dagen vrij tijdens Holy Week...
 
Ook de zwembadman zou vandaag komen en dat was maar goed ook want ons zwembad begon helemaal groen uit te slaan als gevolg van algafzetting. Riet zag het eergisteren voor het eerst en gisteren was het zelfs al zo erg dat ik wat schoonmaakwerkzaamheden heb geprobeerd uit te voeren. Dat ging niet omdat ik de zwembadstofzuiger (echt, die hebben we) niet aangesloten kreeg. Zwemmen was er dus gisteren ondanks de hitte niet bij, en ook vandaag kwam daar niks van want onze zwembadman kwam pas tegen het eind van de middag.
 
Hij had het water wel met amper een uur weer helemaal schoon en alle alg is nu verdwenen. Morgen komt hij langs met nog wat extra chemicaliën, maar daar is hij toch wat terughoudend mee zei hij want er mag natuurlijk niet te veel van die troep in het water. De oorzaak van de alg besmetting is in ieder geval duidelijk, de hitte en de zon zorgden voor een ideale voedingsbodem en daar is weinig aan te doen. Normaal gesproken zullen we er ook niet zo gauw meer last van hebben want na Holy Week komt de zwembadman weer gewoon drie keer in de week Dat is dus wel degelijk nodig, terwijl ik dat eerst nog lichtelijk overdreven vond...
 
Ja, weet ik veel, ik heb nog nooit eerder een zwembad in mijn tuin gehad. Niet een wat diep genoeg was om in te zwemmen tenminste...

Meer dan tachtig procent van de Filippijnse bevolking is Katholiek. En hoewel het een levenslustig en vrolijk volkje is zijn ze toch wel ernstig Katholiek, soms zelfs op het fundamentalistische af. Niet dat ze een vlieg kwaad zullen doen als die van een ander geloof is maar het is toch niet verstandig om er grappen over te maken. Terwijl dat eigenlijk best makkelijk is, want ik kan echt een grijns niet onderdrukken als ik een Jeepney zich door het verkeer zie rammen, alle andere verkeer van de weg af duwend en iedereen afsnijdend, terwijl er met grote letters “Jesus Loves You” op staat.

De ernstige geloofsovertuiging van de Filippijnen komt met name tot uiting in deze Holy Week. Gisteren zijn er weer meer dan twintig Filipijnen vrijwillig gekruisigd. En in de regio rond Manilla trokken in de dorpen processies door de straten van honderden mensen die zichzelf geselden met zweepslagen of een doornenkroon op hun hoofd hadden. Dat alles is bedoeld als boetedoening voor hun zonden, maar zegt de Paasboodschap juist niet dat dat in wezen een overbodige actie is? Toch?

Maar goed, Holy Week is in het algemeen niet zozeer een feest als wel een tijd van bezinning voor de Filippino’s. Zo liep ik vandaag in het Town Centre bij het doen van wat boodschapjes (ja, ik weet het, het is zondag, maar de zonnebrand was op) op weg naar Starbucks (ja, ik had ook thuis een bakkie kunnen doen) zomaar tegen een kerkdienst op, midden in het winkelcentrum. Je kunt dus zeggen wat je wilt maar ze zijn er wel serieus over...

Riet en ik hebben vandaag ondanks dat het weer een bloedhete dag was het zonnetje maar gemeden en zijn in de schaduw gebleven. Er moesten ook hoognodig boodschappen worden gedaan want we kwamen vanmorgen tot de ontdekking dat we helemaal door het kattenvoer heen waren. Gelukkig waren de meeste winkels vandaag wel gewoon open, en omdat veel mensen de stad uit zijn was het niet eens echt druk.

De dichtstbijzijnde supermarkt heeft wel een kleine tekortkoming en dat is de parkeergelegenheid. Er is een parkeerterrein voor de deur maar dat is niet al te groot en het is dan ook meestal wachten op een plekje. Als het lukt om ergens te gaan staan waar je de doorstroming niet hindert laten de parkeerwachters je meestal wel met rust, anders wordt je met een heleboel nijdig gefluit gemaand door te rijden. En dan moet je aanschuiven in het rijtje rondjes rijdende auto’s en dat zijn er altijd wel een paar want ondanks dat het parkeerterrein vrijwel altijd vol staat laten ze er onbeperkt auto’s toe, zelfs als het bordje “Vol” er staat...

Toegang krijgen is dus niet hetzelfde als een plekje hebben maar met geduld heb je toch meestal wel een plek binnen een minuut of tien. De truc is uiteraard om iemand vlak voor je weg te zien gaan maar zelfs dan is het nog steeds een kwestie van geduld. Filippino’s zijn namelijk niet tot spoed te manen, het feit dat er een heleboel auto’s staan te wachten is geen enkele reden om je te haasten met het inladen van de boodschappen. En als dan de hele familie is ingestapt ben je er nog niet want er moet nog worden uitgeparkeerd. Dan blijkt hoe abominabel het gesteld is met de rijkunsten van de Filippino’s, en hoe vervelend het ook is om het te zeggen, met name de vrouwen.

Riet kreeg vandaag weer zo’n voorstelling voorgeschoteld terwijl ze stond te wachten op het vrijkomen van een plekje. Toen het de chauffeur eindelijk gelukt was om zich uit de parkeerplek te wurmen en na veel gedraai weg te rijden ramde Riet onze bak in één keer de open gekomen plek in. Toen ze uitstapte draaide een wachtende auto achter haar het raampje omlaag en een grijnzende Amerikaan zei tegen haar, “Jij hebt zo te zien wèl les gehad.”...

We zitten er de laatste dagen warmpjes bij, en dan bedoel ik letterlijk. Vandaag is het Goede Vrijdag en dus de tweede vrije dag van Holy Week. Riet en ik hadden eigenlijk geen echte plannen gemaakt maar we wilden eventueel wel even de stad in. Dat wilden we dan wel van het weer laten afhangen want als het zo warm zou worden als de afgelopen week dan zouden we het voor gezien houden en lekker in de tuin blijven zitten.

Nou, het bovenstaande plaatje maakt alles wel duidelijk denk ik. De foto is gemaakt om een uur of een ‘s middags en hoewel ik dapper in de ligstoel had plaats genomen om aan mijn kleurtje te werken had ik het vlak ervoor maar opgegeven. Het was simpelweg te heet in de volle zon. Gelukkig ligt ons terras altijd in de schaduw en het gemak van een zwembad in de tuin begin ik langzamerhand ook toch wel in te zien.

Dat de Holy Week hier echt een grootse gebeurtenis is wisten we al wel maar hoe groot bleek eigenlijk gistermiddag pas toen we wat boodschappen wilden gaan doen en een hapje gaan eten. Het grote winkelcentrum waar we naar toe wilden bleek totaal verlaten en hermetisch afgesloten, evenals het vlak bij onze Village gelegen Town Centre. Van de winkels wist ik het eigenlijk al wel want dat hadden mijn collega’s mij verteld. Riet weigerde echter in eerste instantie om het te geloven want, zei ze, zelfs met de Kerst is hier alles gewoon open. Helaas pindakaas! Maar gelukkig was niet alles dicht. McDonalds was open maar daar hoefden we niet eens gebruik van te maken want ook bij ons favoriete restaurant Outback konden we gelukkig terecht, en zo had ik dus gisteravond toch nog spareribs.

De Big Macs stonden overigens vandaag op het menu, en dat ging weer typisch op zijn Filippijns mis. Ik maakte gebruik van de McDrive en bestelde twee Big Macs, een Cheeseburger, een grote patat voor Riet en een ijsje voor mij. Het bestellen ging al niet lekker want ze snapten maar niet dat ik bij die drie burgers maar één patat wilde en helemaal geen frisdrank. Ik betaalde iets minder dan negen euro voor mijn hele bestelling en dacht dus dat ik het toch goed had uitgelegd.

Bij het volgende raampje kreeg ik echter naast de bestelde burgers een grote en twee kleine patat, twee grote cola en een kleine, en wat ik bedoeld had als een ijsje bleek een soort blauwe slush puppy te zijn waarin een stuk vanille ijs dreef. Het slotakkoord was de grote haar die Riet halverwege in haar Big Mac vond...

Onze katten Abby en Monster voelen zich inmiddels helemaal thuis. Iedere kattenliefhebber weet wat dat betekent, ze hebben zich het huis toegeëigend en ze vinden het min of meer goed dat wij bij hen inwonen. Alle delen van het huis zijn verkend, ze hebben hun vaste plekjes waar ze slapen, en zo gauw iemand zich ‘s morgens beneden vertoont dan begint het gemiauw om eten. En ze zitten ook niet meer de hele dag in huis, ze gaan ook naar buiten.

Op zich allemaal niks nieuws maar er zijn toch een paar dingetjes waar we niet helemaal meer aan gewend zijn. Paula in Rijnsburg is een hele lieve kat en niet bepaald een druktemaker. Spelen doet ze niet of nauwelijks maar het moet gezegd dat ze ook vrijwel geen vervelende gewoontes heeft. Nee, dan deze twee! Ze slapen wel veel maar af en toe slaat de complete gekte toe, dan jagen ze als gekken achter elkaar aan en ieder draadje, propje en papiertje wordt besprongen. En dat een draadje af en toe nog aan een rok of broek vast zit is daarbij totaal niet interessant.

Kortom, ze zijn erg speels wat natuurlijk te begrijpen is want ze zijn pas een paar maanden oud en barsten van de energie. Er is alleen een gewoonte waar we niet echt blij mee zijn en dat is hun jachtinstinct. Ze zijn veel buiten en ze gaan daarbij niet de tuin uit, maar ze gebruiken de tuin wel als jachtterrein. En wat ze met name ‘s avonds allemaal vinden en als speeltje gebruiken wil je eigenlijk liever niet weten.

Met name de kleine Monster weet iedere avond wel een enorme kakkerlak te vinden om zich mee te vermaken. Dat resulteert regelmatig in het vinden van half opgevreten exemplaren op het terras, maar ook half levende die na gebruik als speeltje zijn afgedankt. Vanmorgen lagen er drie, waarvan een nog spartelend op zijn rug...

Het was voor mij vandaag de laatste werkdag van de week en de eerstvolgende werkdag is pas volgende week dinsdag. Het is namelijk deze week “Holy Week”, oftewel Heilige Week.

De Filippijnen zijn een zwaar Katholiek bolwerk en deze week is dan ook een van de grootste religieuze feesten van het jaar. Het openbare leven komt de komende dagen vrijwel tot stilstand. De winkels zijn gesloten, zelfs de grote Malls, en de Filippino’s trekken massaal de provincie in voor familiebezoek en veelvuldig kerkbezoek. En het lijden van Christus wordt met name in de provincie uitgebreid herdacht en zelfs nagespeeld. Er gaan zich weer heel wat mannen letterlijk aan een kruis laten nagelen, zich laten geselen, of met een doornenkroon op hun hoofd rondlopen, de meest ultieme vorm van boetedoening voor hun zonden.

De meest gestelde vraag de afgelopen week was overigens “Wat ga jij doen met Holy Week?”, want er is uiteraard ook een heel groot aantal mensen wat de vrije dagen gebruikt om er een paar dagen tussenuit te gaan. Het zal dan ook overvol zijn op alle wegen en er is vrijwel geen hotelbed meer te krijgen. Mijn collega Martyn vertelde vanmorgen dat hij al zo’n beetje de hele week op zoek is naar een hotel, waar dan ook, maar zonder succes want alles zit helemaal vol.

Behalve dan in Manila, want mijn Filippijnse collega’s vertelden me dat de stad vrijwel uitgestorven zal zijn. Misschien een mooie gelegenheid om eens naar het oude centrum te gaan of het Rizal park. Het schijnt zelfs dat je foto’s kunt maken van de belangrijke verkeersader EDSA met nauwelijks verkeer, maar daar geloof ik niks van. Je kunt ook overdrijven, hoor...

Het heeft even geduurd maar ik heb er weer een, het vervolgverhaal van de post uit Nederland. En grappig genoeg is het deze keer eens geen klucht met een Filippijns maar met een Nederlands plot.

Shell heeft voor verscheidene landen de zogenaamde Expat Mail ingesteld, ik heb daar op vrijdag 13 januari al eens over geschreven want toen hadden we daar ook al problemen mee. Die leken opgelost want in februari verscheen er keurig post uit Nederland op mijn bureau, de LINDA en een kaart. Maar de maand maart ging weer voorbij zonder post en dat was raar, want niet alleen had de LINDA er moeten zijn maar ook een aantal kaarten die mijn familie naar ons had verstuurd.

Even maar weer gemaild naar de expat mail service in Den Haag om te vragen wat er aan de hand was. Terwijl ik op antwoord wachtte liep ik mijn collega Angus tegen het lijf die precies hetzelfde probleem had, dus we besloten het gezamenlijk uit te gaan zoeken.

Aangezien er uit Den Haag geen antwoord kwam besloten we de eerst postkamer op ons kantoor maar eens te verhoren. Die hadden niets ontvangen zeiden ze. We besloten het hogerop te zoeken en stuurden een mail naar de man in Den Haag met een kopie naar zijn baas. Die bleek tot ver in april afwezig, maar het had in ieder geval een reactie uitgelokt van de man zelf. Hij mailde ons dat er een zending naar Manila waren gestuurd. Terug dus naar de postkamer op ons kantoor, en die meldde ons dat er toch post via DHL was bezorgd maar daar had niets voor ons bij gezeten. En aangezien ze precies kon den opratelen voor wie er dan wel post was geweest geloofde ik ze.

Ondertussen kreeg Angus de vent in Den Haag aan de telefoon te pakken en wat denk je, er was net toevallig gisteren post voor Angus was bezorgd in Den Haag en dat was gelijk via DHL verstuurd. Let wel, de zwager van Angus had die post op 1 maart op de bus gedaan... Ik kreeg vlak daarop een mailtje van dezelfde vent, maar met de mededeling dat mijn probleem waarschijnlijk veroorzaakt was door een “verkeerd” adres op de post. Ik heb dat uiteraard meteen nagetrokken en het bleek dat hetzelfde adres was gebruikt als in februari, en dat was goed gegaan.

Ik was het nu spekzat en ik heb een pissige mail gestuurd naar de baas van die postvent en een klacht ingediend dat ze mijn mail hadden zoek gemaakt. Krijg ik nog geen uur later weer een mailtje uit Den Haag, van de postvent, dat heel toevallig gisteren ook mijn post bij hen was bezorgd. En ook dat is inmiddels opgestuurd, in dezelfde zending als de post van Angus....

Nee, deze keer heb ik het niet over de Filippino’s maar over de Russen. Vandaag stond er het zo langzamerhand traditionele stukje in de krant over Sakhalin, en niet alleen hier maar ook in Nederland zag ik. Een keer per jaar is Sakhalin wereldnieuws en dat is iedere keer dankzij de ijsvissers. Ik las dat er deze keer een recordaantal van rond de zeshonderdzeventig van een afgebroken ijsschots moesten worden gered. Ze leren het nooit...

Uiteraard werd er door verscheidene collega’s gerefereerd aan mijn Sakhalin verleden en ik heb geprobeerd het verhaal uit te leggen. Het komt de meeste Filippino’s nog steeds ongeloofwaardig voor, een zee die helemaal bevroren is en waar je dan kilometers ver op kunt lopen zonder door het ijs te zakken. IJs is hier sowieso iets wat je alleen vindt in het vriesvak van de koelkast, je drankje of op je bord als dessert.

In ieder geval vandaag dus maar eens een foto uit de oude doos, gemaakt op diezelfde Zee van Ochotsk. En de Filippino’s hebben de Russen overigens niets te verwijten als het om merkwaardige gewoontes gaat, Gisteren heb ik al verteld van die narcistische gewoonte om zoveel mogelijk op de foto te gaan (al moeten ze het zelf doen). Er is nog een merkwaardige gewoonte en die vind ik eigenlijk ronduit smerig. Veel Filippino’s poetsen namelijk na iedere maaltijd grondig en zeer langdurig hun tanden.

Niet merkwaardig zeg je? Wat dacht je dan hiervan: kom je tussen de middag de plee in om de aardappels af te gieten, klinken je bij de deur de schrobgeluiden al tegemoet. Eenmaal binnen moet je eerst langs één of meerdere figuren die bij de wasbak staan. Achter die wasbakken zit een grote spiegel dus je kunt de voorkanten van die figuren ook zien en dat is geen prettig gezicht. Het ziet er uit alsof ze allemaal een ernstige vorm van hondsdolheid hebben met schuim wat zowat tot achter hun oren zit. En dan die geluiden, want er wordt behalve geschrobd en geraagd natuurlijk naar goed Aziatisch gebruik stevig bij gespuugd.

Nee, het is raadzaam om hier tussen de middag de toiletten en alle andere gelegenheden waar zich een wasbak bevindt te vermijden. Bah, wat een smerige gewoonte is dat zeg! Dan kun je beter gaan ijsvissen...

Het eerste kwartaal van het jaar 2012 zit er al weer op. Het zijn bewogen drie maanden geweest en de tijd is werkelijk omgevlogen. toen we terugkeerden uit Nederland begin januari keken we al uit naar het bezoek van Robin en Chantal, en nu zit dat er dus al weer op. We zitten nu ook al weer een half jaar op de Filippijnen terwijl het eigenlijk nog voelt of we er net zijn.

We beginnen in ieder geval een beetje ingeburgerd te raken en dat houdt niet alleen in dat we onszelf aanpassen maar dat we ook leren omgaan met een heleboel eigenaardige trekjes van de Filippijnse samenleving. En een van die merkwaardige trekjes betreft foto’s.

Ik heb inmiddels veel Filippino vrienden op Facebook en die plaatsen heel veel foto’s. Op zich leuk maar het valt wel op dat Filippino’s niet in staat schijnen te zijn om foto’s te maken zonder dat ze er zelf op staan of in ieder geval een deel van het aanwezige gezelschap. Tijdens de trip naar Mount Pinatubo viel me al op dat wij westerlingen ons best deden om het imposante landschap op de foto te krijgen terwijl de Filippino’s, of eigen moet ik zeggen hoofdzakelijk de Filippina’s, alleen maar foto’s maken met mensen er op. Bekken trekkend, idioot in de lucht springend en vooral heel, heel, heel veel poserend terwijl ze het v-teken maken. Het nut van dat laatste ontgaat me volkomen.

Ook op Boracay zagen we groepjes meisjes die de hele dag over het strand liepen, met elk een fototoestel of anders gebruik makend van de camera in hun mobiele telefoon, en ze maakten uitsluitend foto’s van zichzelf. Het was af en toe gewoon lachwekkend, en het is niet alleen tienergedrag want een van mijn gewaardeerde Filippina collega’s die met vrienden naar Zuid Afrika is geweest deed precies hetzelfde. Elke foto op Facebook laat een prachtig stukje van dat land zien, ware het niet dat er op iedere foto minstens twee grijnzende smoelen het grootste deel van het beeld in beslag nemen...

Maar goed, iedere gek zijn gebrek, en welk gebrek ik heb op het gebied van fotograferen moeten jullie zelf maar bekijken want ik heb de foto’s van Boracay op mijn website geplaatst, je kunt ze vinden via deze link.