Riet en ik hebben vandaag ondanks dat het weer een bloedhete dag was het zonnetje maar gemeden en zijn in de schaduw gebleven. Er moesten ook hoognodig boodschappen worden gedaan want we kwamen vanmorgen tot de ontdekking dat we helemaal door het kattenvoer heen waren. Gelukkig waren de meeste winkels vandaag wel gewoon open, en omdat veel mensen de stad uit zijn was het niet eens echt druk.

De dichtstbijzijnde supermarkt heeft wel een kleine tekortkoming en dat is de parkeergelegenheid. Er is een parkeerterrein voor de deur maar dat is niet al te groot en het is dan ook meestal wachten op een plekje. Als het lukt om ergens te gaan staan waar je de doorstroming niet hindert laten de parkeerwachters je meestal wel met rust, anders wordt je met een heleboel nijdig gefluit gemaand door te rijden. En dan moet je aanschuiven in het rijtje rondjes rijdende auto’s en dat zijn er altijd wel een paar want ondanks dat het parkeerterrein vrijwel altijd vol staat laten ze er onbeperkt auto’s toe, zelfs als het bordje “Vol” er staat...

Toegang krijgen is dus niet hetzelfde als een plekje hebben maar met geduld heb je toch meestal wel een plek binnen een minuut of tien. De truc is uiteraard om iemand vlak voor je weg te zien gaan maar zelfs dan is het nog steeds een kwestie van geduld. Filippino’s zijn namelijk niet tot spoed te manen, het feit dat er een heleboel auto’s staan te wachten is geen enkele reden om je te haasten met het inladen van de boodschappen. En als dan de hele familie is ingestapt ben je er nog niet want er moet nog worden uitgeparkeerd. Dan blijkt hoe abominabel het gesteld is met de rijkunsten van de Filippino’s, en hoe vervelend het ook is om het te zeggen, met name de vrouwen.

Riet kreeg vandaag weer zo’n voorstelling voorgeschoteld terwijl ze stond te wachten op het vrijkomen van een plekje. Toen het de chauffeur eindelijk gelukt was om zich uit de parkeerplek te wurmen en na veel gedraai weg te rijden ramde Riet onze bak in één keer de open gekomen plek in. Toen ze uitstapte draaide een wachtende auto achter haar het raampje omlaag en een grijnzende Amerikaan zei tegen haar, “Jij hebt zo te zien wèl les gehad.”...