Geen klucht...
maandag 06 april 2015
Gisteren dacht ik dat we weer een nieuwe klucht gingen beleven maar dat viel tegen. Of juist mee moet ik zeggen, want hoewel ik verwachtte een stukje te kunnen schrijven met als titel “De Klucht van het Shirt” werd het deze keer zowaar geen klucht.
Wat was het geval, ik had van de twee meiden in mijn team een Wrangler shirt gekregen voor mijn verjaardag. Hartstikke lief, en veel te gek natuurlijk want voor die meiden is dat een duur cadeau, maar er was een klein probleempje met de maat. Ze hadden de grootste maat genomen die er was maar zoals zo vaak hier is dat voor ons Nederlanders nog steeds te klein. Gelukkig hadden ze er al rekening mee gehouden en ik kreeg dan ook de bon zodat ik het shirt kon gaan ruilen.
En alweer, in Nederland is zoiets normaal gesproken een punt maar ik verwachtte hier de nodige rompslomp. Gistermiddag waren Riet en ik in de Festaival Mall voor boodschappen en we konden dus gelijk van de gelegenheid gebruik maken om even langs het warenhuis Robinson’s om het shirt te ruilen. “Geen probleem,” kregen we te horen bij de Customer Service balie en iemand belde daarvandaan naar de afdeling Herenkleding met het verzoek om iemand te sturen.
Na twee keer te horen gekregen te hebben “For a while, Sir” (dat wil zeggen een ogenblik geduld alstublieft, maar we weten inmiddels dat dat kan variëren van een paar minuten tot nooit) was er nog steeds niermand en dat was ook wat we hadden verwacht. Maar de zaak werd voor de verandering eens niet op zijn beloop gelaten, de jongeman van Customer Service ging op onderzoek uit en kwam inderdaad een minuutje later met een verkoper terug.
Die nam ons mee naar de afdeling van de shirts en na enig zoeken vond hij een shirt in een grotere maat, met een iets andere kleur en honderd pesos duurder maar dat vond ik geen probleem. Het shirt paste, en de verkoper vroeg of ik nog meer aankopen te doen had want ik had nog honderd pesos over. Nee, zei ik, ik moet nog honderd pesos betalen. Nee, zei hij, ik had nog honderd pesos tegoed maar dat werd niet in geld uitgekeerd, ik moest er iets bij kopen. Ik wist zeker na het zien van beide prijskaartjes dat ik moest bijbetalen maar ik besloot het zo te laten en zei dat ik die honderd pesos liet zitten.
Dat snapte die verkoper volgens mij niet echt en hij vergeleek voor de vierde keer de prijskaartjes. Eindelijk viel het kwartje (wat valt er tegenwoordig eigenlijk nu er geen kwartjes meer zijn?) en hij concludeerde toch dat ik honderd pesos moest bijbetalen. Wat ik uiteraard deed bij de kassa en zo had ik uiteindelijk onverwacht snel binnen een half uur het shirt geruild.
Volgens Riet was had dat overigens helemaal niks te maken met een plotselinge vlaag van efficiëntie, volgens haar hebben we gewoon ons verwachtingspatroon bijgesteld...
Wat was het geval, ik had van de twee meiden in mijn team een Wrangler shirt gekregen voor mijn verjaardag. Hartstikke lief, en veel te gek natuurlijk want voor die meiden is dat een duur cadeau, maar er was een klein probleempje met de maat. Ze hadden de grootste maat genomen die er was maar zoals zo vaak hier is dat voor ons Nederlanders nog steeds te klein. Gelukkig hadden ze er al rekening mee gehouden en ik kreeg dan ook de bon zodat ik het shirt kon gaan ruilen.
En alweer, in Nederland is zoiets normaal gesproken een punt maar ik verwachtte hier de nodige rompslomp. Gistermiddag waren Riet en ik in de Festaival Mall voor boodschappen en we konden dus gelijk van de gelegenheid gebruik maken om even langs het warenhuis Robinson’s om het shirt te ruilen. “Geen probleem,” kregen we te horen bij de Customer Service balie en iemand belde daarvandaan naar de afdeling Herenkleding met het verzoek om iemand te sturen.
Na twee keer te horen gekregen te hebben “For a while, Sir” (dat wil zeggen een ogenblik geduld alstublieft, maar we weten inmiddels dat dat kan variëren van een paar minuten tot nooit) was er nog steeds niermand en dat was ook wat we hadden verwacht. Maar de zaak werd voor de verandering eens niet op zijn beloop gelaten, de jongeman van Customer Service ging op onderzoek uit en kwam inderdaad een minuutje later met een verkoper terug.
Die nam ons mee naar de afdeling van de shirts en na enig zoeken vond hij een shirt in een grotere maat, met een iets andere kleur en honderd pesos duurder maar dat vond ik geen probleem. Het shirt paste, en de verkoper vroeg of ik nog meer aankopen te doen had want ik had nog honderd pesos over. Nee, zei ik, ik moet nog honderd pesos betalen. Nee, zei hij, ik had nog honderd pesos tegoed maar dat werd niet in geld uitgekeerd, ik moest er iets bij kopen. Ik wist zeker na het zien van beide prijskaartjes dat ik moest bijbetalen maar ik besloot het zo te laten en zei dat ik die honderd pesos liet zitten.
Dat snapte die verkoper volgens mij niet echt en hij vergeleek voor de vierde keer de prijskaartjes. Eindelijk viel het kwartje (wat valt er tegenwoordig eigenlijk nu er geen kwartjes meer zijn?) en hij concludeerde toch dat ik honderd pesos moest bijbetalen. Wat ik uiteraard deed bij de kassa en zo had ik uiteindelijk onverwacht snel binnen een half uur het shirt geruild.
Volgens Riet was had dat overigens helemaal niks te maken met een plotselinge vlaag van efficiëntie, volgens haar hebben we gewoon ons verwachtingspatroon bijgesteld...
